Geen oliebollen gebakken

 

In de oliebollentent van Olst

Dat was wel even slikken voor mij, zo lang ik mij kan heugen werd er in mijn naaste omgeving op 31 december gebakken, oliebollen wel te verstaan. In de Hoflaan deed Anneke dat altijd maar sinds ik op mezelf op de flat woon heb ik het zelf gedaan, maar vandaag dus niet want we moesten vandaag afreizen naar Wijhe. In de straat van Roos was een ontzettend leuk initiatief van mensen die daar eigenlijk nog maar kort wonen om een buurtbijeenkomst te houden en natuurlijk wilden wij daar graag aan deelnemen. Maar ja, eigen oliebollen zat er dan wel niet in, maar zonder oliebollen het nieuwe jaar in dat kon natuurlijk echt niet. Dus toen we in de trein naar Wijhe zaten stelde ik voor om ergens in Wijhe misschien bij de bakker deze oudejaarstraditie lekkernij aan te schaffen. Maar Roos had een beter idee: "Bökkers Mölle" in Olst, de bakker in de molen bij de IJssel. Dus ik bleef zitten in Wijhe en ging door naar Olst, naar de bakker op de dijk. Daar stond op het terrein achter de bakkerij een enorme tent met daarin tal van lieden die aan het bakken waren en twee dames die de zakken met tien oliebollen aan de clientèle verkochten zo ook aan mij. Een zak met tien leek mij wel genoeg en ik begon op de terugweg naar het station alvast te smikkelen, eenmaal in Wijhe zaten er nog zes in de zak. 
In de loop van de middag gingen we naar het buurtfeest, ontzettend leuk om met de verschillende mensen uit de straat nader kennis te maken, zowel Roos als ik hadden het erg naar ons zin. 
Ach en 's-avonds hebben we nog wat stepbridge gedaan en de avond uitgezeten zoals dat gaat wanneer je wat ouder wordt, het nieuwtje is er na 71 resp. 75 jaar wel van af. Om twaalf uur hebben we het "Amicitia semper" gedronken met z'n tweetjes en vervolgens een lawine van nieuwjaarswensen mogen ontvangen van onze extended family, heerlijk. Zelfs in Wijhe was het een behoorlijk groot vuurwerk dat werd afgestoken maar de rust keerde weer en we hebben lekker geslapen.

Parelmoerwolken?

 Nooit van gehoord, een natuurverschijnsel dat slechts zichtbaar is rond de kerstdagen en samenhangt met ongehoord lage temperaturen -80 graden Celsius hoog in de atmosfeer, ter hoogte van de ozonlaag. Onder die omstandigheden kan de geringe luchtvochtigheid leiden tot kristalvorming die bij zonsopgang prachtige lichtverschijnselen kan veroorzaken. Ik las dat vanmorgen zeer vroeg op weeronline; het was volle maan en zo te zien was de lucht kraakhelder, in het maanlicht zag ik slechts de condensstrepen van de onvermijdelijke vliegbewegingen. Maar toen ik nog een keer keek op het moment dat de zon op zou komen zag ik in het westen een lichtverschijnsel waar ik niets anders van kan maken dan die genoemde parelmoerwolken, hoewel? Denk dat het wishful thinking was har har.
Na al die regentijd lijkt het vandaag voor het eerst sinds lange tijd droog te blijven.

Leek wel gepolijst

 

"Ons bankje" brandschoon, als gepolijst

Bij mijn routine wandelingen in het Houdringebos ga ik vrijwel altijd even op "ons bankje" zitten, het bankje bij het strandje, gestut door een plaat beton die door de honden al jarenlang wordt ondergraven. Het bankje staat er vast al heel lang, het is gekerfd, hier en daar laten oppervlakkige stukjes los, maar het blijft een zeer geliefd bankje en wordt door velen "ons bankje" genoemd. Hier heb ik niet alleen vaak met Roos gezeten maar ook menigmaal met anderen die aansluiten of waar ik me bij aansluit om even van de omgeving te genieten. Zo ook vandaag en ik had speciaal mijn smartphone meegenomen om een foto te maken van het bankje, het had een heel ander aspect gekregen door de krankzinnige hoeveelheid regen die de laatste weken gevallen is, het was helemaal schoon gespoeld en het leek wel of het gepolijst was.

Hoog water

Onherkenbaar veel groter door de regen

Vannacht al verder gegaan met "Rebelse genieën" van Andrea Wulf, ik word vaak wakker om 4 uur en ga dan een paar uurtjes liggen lezen tot Morpheus mij weer tot zich roept. Ik heb die inleiding opnieuw gelezen, wat een bijzondere vrouw is die Andrea, leuk zoals ze haar aanloop tot haar schrijverscarrière beschrijft, heeft in de verte wat weg van de hoofdpersoon van dit boek, een belezen, buitengewoon intelligente filosofe die haar ei kwijt wil in de vorm van bijzondere boeken. De drie boeken van haar hand die ik eerder las waren echt heel bijzonder, vooral "De uitvinder van de natuur", een schitterende biografie over Alexander von Humboldt heeft diepe indruk op me gemaakt, niet alleen inhoudelijk maar ook de literaire vorm van hoe zij schrijft is indrukwekkend, niet alleen interessant maar vooral ook levendig en boeiend. In rebelse genieën geeft ze zo'n mooie indruk van die tijd van de Franse revolutie en wat die teweegbracht in Duitsland, een zo waardevolle aanvulling op wat ik weet van die tijd uit de boeken van "Madame de Stael" en van Goethe zelf en de biografie van Napoleon.
De stand van de gezondheidszorg, pakweg een dikke tweehonderd jaar geleden, de kindersterfte, het feodalisme, de man-vrouw verhoudingen maar ook het zo romantisch aandoende Duitse platteland met haar kleine steden, voor een romanticus als ik ben is het een droomwereld, net als die boeken van Jean Auel over de steentijd. 
In de loop van de ochtend toch maar opgestaan uit de sponde en de benen gestrekt in het bos, het was af en toe zelfs even droog en daar maakte ik gebruik van. Ondanks de zanderige bodem van het bos alhier stond het water overal zo hoog als ik het niet eerder in de 42 jaar dat ik hier woon heb gezien. Het watertje waarin ik jaren geleden de kinderen nog wel heb laten ploeteren en waar ze naar de modder stinkend weer uit kwamen stond nu zo hoog dat het meertje zeker twee keer zo groot was als destijds, terwijl het de laatste jaren door droogte en de lage grondwaterstand steeds meer kromp.

Een hartelijke ontvangst

Menukaart

Na de ontmoeting bij FIOM hadden we Robert niet meer ontmoet, hij had al aangegeven dat hij gelegenheid zou hebben in zijn kerstvakantie. Maar de afgelopen tijd hadden we al ruimschoots ge-appt en ook kennis gemaakt met zijn moeder Elma die ook erg verheugd was over de kennismaking. Zij zou ons op komen halen op station Alexander in Rotterdam en zou ons een lunch aanbieden. Best spannend allemaal. Onderweg had ik al een "onsie" gestuurd, een WhatsApp bericht met een foto van ons beiden aan Elma zodat ze ons zou herkennen als we het station uit zouden komen. Onze trein liep nog niet binnen op het station of er klonk al een piepje van de WhatsApp en dat niet alleen, met open armen stond ze ons achter de uitcheck op te wachten, veel hartelijker kon het niet. Met een stevige hug begon deze feestelijke ontmoeting en direct al in de auto zaten we stevig in de conversatie. Aangekomen bij haar huis stond Robert met zijn enorme gestalte ons breed lachend op te wachten, hij moest diep bukken voor de hugs met Roos en mij, fijn om hem weer te zien. We gingen aan de koffie met een heerlijk stuk banketstaaf, lang niet geproefd! En we spraken over van alles wat zoal speelt in zo'n bijzondere situatie als eerste kennismaking en de voorgeschiedenis, tis ook niet niks hoor?!

Daar staan we dan.

Elma had een ontzettend leuke lunch voorbereid, inclusief een speciale menukaart. We begonnen met een stukje quiche in de vorm van een hartje, gevolgd door een subtiel kopje soep, vervolgens een ragoutbakje met kippenragout en afgerond met warme appelbol uit de oven met diverse soorten ijs, smullen dus en maar babbelen, we raakten niet uitgepraat. 
Natuurlijk ook foto's bekeken, ik wilde graag wat foto's zien van Robert in zijn jeugdjaren en Roos maakte een paar foto's, waaronder een foto van Robert tussen zijn moeder en zijn donorvader, altijd bijzonder. In de loop van de middag gingen we weer terug, Robert bracht ons naar het station en we spraken af dat we een afspraak zouden maken voor een gezamenlijke wandeling met z'n tweetjes voor verdieping van de kennismaking.
In de trein hadden Roos en ik het over niets anders dan over de kennismaking van deze dag, het was zo warm en hartelijk geweest. In Utrecht CS namen we afscheid, Roos wilde per se naar Wijhe om te kijken hoe de tuin erbij lag met al die regen, het grondwater staat zo hoog daar dat het slecht doorloopt, ze moet af en toe gewoon hozen om geen wateroverlast binnen te krijgen. Aangekomen op station Bilthoven liep ik door het winkelcentrum en haalde eerst bij AH het boek van Andrea Wulf "Rebelse genieën" op. Handig afhaalpunt van Bol.com. 's-Avonds direct begonnen met lezen, ben erg onder de indruk van haar boeken en deze titel was mij ontgaan, kwam hem tegen bij een boekbespreking in de Volkskrant en heb het boek direct besteld. De inleiding belooft al veel, dat wordt lezen de komende dagen.

Tweede kerstdag

 

Kleindochter voor de kerstboom

Ach, na 75 keer in je leven betekenen de kerstdagen niet zo veel meer, althans voor Roos en mij niet. We hebben geen kerstboom en uitgebreid bijzonder eten is er ook niet meer bij en als agnostici zelfs geen kerkbezoek.
Gisteren hebben Hugo en Marjorie gezellig bij ons gegeten, ze kwamen wat later en dat sloot goed aan bij de komst van Roos die 's-middags een uitvoering moest geven met haar koor. Lekker boerenkool gegeten, ik had mijn best gedaan door een forse pan met jus te maken om de boerenkool van een authentieke smaak te voorzien en met worst erdoorheen was het toch een feestmaal, zelfgemaakte vla van Vennereitjes en melk van boer Dirk als nagerecht, wat wil je nog meer? Nog langdurig nagekaart met z'n viertjes waarbij bleek dat ik ongewild en onoplettend voor Hugo een alcoholvrij bier had ingeslagen, maar gelukkig wel nootjes van "Apollo", de notenkraam van de markt.
Vanuit mijn uitgebreide familie kreeg ik van Joke een ongelooflijk lieve foto van kleindochter Ronja in kersttenue bij de kerstboom, dat gaf mij toch wel een nostalgisch gevoel van hoe de kerstdagen in een jong gezin verlopen. Anderzijds deed de wijze waarop mijn kerstdagen verliepen me meer denken aan mijn grootouders waar ik ook nooit een kerstboom heb mogen ontwaren. Zo gaat het nou eenmaal.

Kerst!

Voormalig kerststalletje in het Houdringe bos

Ik moet er altijd aan denken hoe vroeger onze eerste kerstdag begon, het Weihnachtsoratorium van Bach. Nu op Youtube uitgevoerd door de Bach vereniging. Roerend, prachtig uitgevoerd en met ondertiteling zodat ik eindelijk begreep wat frohlocket betekent. Vooral dat begin van het Weihnachts oratorium met die pauken en het aanzwellend gezang van het koor met die enorm hoge sopranen. Maar vanochtend in m'n eentje, vanmiddag komen Hugo en Marjorie, zij komen hier eten. Waren wij aanvankelijk bij hen uitgenodigd, daar kwam het hun achteraf slecht uit omdat ze de afgelopen dagen in Berlijn waren voor het kerstgebeuren aldaar, zoals de kerstmarkten en ze geen gelegenheid zouden hebben om een kerstmaal klaar te maken. En aangezien Marjorie gek is op boerenkool heb ik aangeboden om boerenkool te maken en dat ze hier bij mij op de flat kwamen eten. De inkopen daarvoor hadden we vorige week al gedaan dus nu aardappelen schillen koken en stampen en de boerenkool verder afmaken. Maar natuurlijk ook het huis aan kant maken, de afwas doen en de plee reinigen, doe ik altijd als er een (schoon)dochter op visite komt en tussendoor ook wel hoor har har.
Roos bleef in Wijhe vanwege de gevreesde wateroverlast, maar vandaag is het hier gewoon droog gebleven tot mijn stomme verbazing want er werd weer een forse hoeveelheid water verwacht. Ik heb dan ook een wandeling door het bos gemaakt en daarbij gekeken of het kerststalletje inmiddels weer in gebruik was genomen. Toen ik eraan kwam lopen stond er een ouder echtpaar dat net als ik uit een soort gevoel van nostalgie was komen kijken. In vroeger jaren zat er op eerste kerstdag een jong echtpaar, dochter en zoon van de boswachter meen ik. Ze zaten dan te kleumen bij een vuurtje, er was ook een echte ezel en nog wat vee met een pop om een levende kerststal uit te beelden. Dat trok een enorm bekijks, een hele stoet Biltenaren trok in stilte voorbij, best bijzonder. Maar al jarenlang vindt dit niet meer plaats en raakt het stalletje in verval.  

Aan de slag in de tuin

 

Roos aan het ploeteren met schep

Vanmorgen na het ontbijt gingen we direct aan de slag, eerst de schuur voorbereiden op mogelijke wateroverlast, alle papier en karton zooi hoog plaatsen, het grote tapijt oprollen en rechtop hoog neerzetten. Vervolgens in de tuin zelf de stenen die Roos had verwijderd opruimen en opstapelen, water hozen en proberen om de grond wat doorlaatbaarder te maken, het water loopt gewoon heel slecht of niet weg daar waar de stenen zijn verwijderd. Met de schep hebben we beiden staan klooien om de harde grond wat luchtiger te krijgen.

En ik ploeter verder

Er worden nog twee forse regendagen voorspeld, juist dagen dat we een afspraak elders hebben, wat een gekloot.
We moesten er ook wel een beetje om lachen en als het echt niet kan dan moet ik op eerste kerstdag in m'n eentje de honneurs waarnemen. We gaan het zien.
Toen we moe werden zijn we gestopt, nog een kop thee en ben ik vertrokken. Ik wilde in ieder geval de tijd hebben om het eten voor eerste kerstdag te bereiden, een grote pan boerenkool. Dus een flinke hoeveelheid aardappelen geschild, gekookt, gestampt en er de al eerder deze week gekookte en fijngemaakte boerenkool doorheen gedaan terwijl de kerkklokken de kerstdienst aankondigden. Morgen even afmaken met de jus die ik vorige week speciaal heb gemaakt voor door de boerenkool. Ja ja, ik doe mijn best om er iets van te maken. Morgen komen ze.

Met het busje naar Meteren

Tycho en Gonnie wonen in de buurt van Geldermalsen, bereikbaar met een buurtbusje. We gingen bijtijds met de bus naar het station en verder met de stoptrein naar Geldermalsen. Gelukkig wist Roos waar de halte van het buurtbusje was,ze had er al eerder gebruik van gemaakt en we kwamen als afgesproken bij hun huis. We werden hartelijk ontvangen in hun gezellige huis. TYcho stond nog onder de douche maar we installeerden ons genoeglijk op de bank en kwamen aan de praat met Gonnie, een ondernemende jonge vrouw die alweer enkele jaren de partner van Tycho is. Naast een forse baan heeft ze nog een soortement van hobby, ze rijdt professioneel als vrachtwagen chauffeur, niet niks en zou je niet verwachten van een helemaal niet fors gebouwde dame, leuk hoor. Het gesprek dwarrelde wat door en Tycho sloot aan en serveerde een stel smakelijke kazen uit de respectieve kerstpakketten, lekker met een toastje erbij. Was reuze gezellig en al snel gingen we aan de maaltijd, ze stonden genoeglijk met z'n tweetjes in de open keuken en serveerden uiteindelijk een heerlijk maal met biefstuk van "eigen koe", heerlijk gebakken moet ik eerlijk zeggen en bijzonder mals en smakelijk. Belgisch blauwe, goed vleesras!
We vertrokken weer vroeg want als eerder aangegeven moest Gonnie vroeg slapen want morgen moet ze heel vroeg op de vrachtwagen. Tycho bracht ons naar het station en wij gingen naar Wijhe om te kijken of de boel was onder gelopen. Bleek gelukkig niet het geval. Morgen nog maar verder redderen en hozen.

Wat een regen

 Dit jaar is het natste jaar sinds er gemeten wordt. Dit jaar is wereldwijd het warmste jaar sinds er gemeten wordt en waarschijnlijk al sinds vele duizenden jaren langer, waar moet dit eindigen. Roos heeft de grootste moeite om de waterstand in haar tuin in bedwang te houden en heeft stenen uit haar tuin verwijderd zodat het water weg zou kunnen lopen in de onderliggende grond. Ze zit lichtelijk in zak en as en heeft het gevoel dat haar van alles tegenzit. Desondanks is ze vandaag bij mij gekomen in de loop van de middag. Dat hadden we ook afgesproken want morgen gaan we bij Tycho en Gonnie eten.
Het is werkelijk vreselijk kloteweer de laatste weken, het regent vrijwel iedere dag. Ik wilde vanmorgen beslist even naar de markt om kippenvleugels en aardappelen voor de boerenkool in te slaan, eerste kerstdag komen Hugo en Marjorie bij mij eten en ik heb boerenkool beloofd omdat Marjorie dat zo lekker vindt. Op weg naar de markt bracht ik oud papier weg hier in de buurt en of de duvel het erom deed regende ik behoorlijk nat, was een korte bui, maar wel met veel water. Tot mijn verrassing stopte er direct achter mij een andere meneer met oud papier, net als ik met de fiets; "toen ik van huis ging scheen de zon!", zei hij lachend terwijl ik het natte papier uit mijn fietstas probeerde te halen. De papieren zak scheurde en de hengsels bleven los in mijn handen. Ik moest er om lachen maar kreeg het wel voor elkaar om alles in de container te gooien.   

Viel uiteindelijk reuze mee

 

Fietskar met baby

Vanmorgen met de bus naar station Bilthoven en door naar Gouda, het regende weer behoorlijk, dat beloofde weer een natte dag te gaan worden. Joke belde mij terwijl ik op het station stond te wachten, ze had een nieuw plan bedacht waarbij ik een OV-huurfiets zou gaan lenen op station Gouda en dan naar haar huis fietsen, zouden we samen naar de school gaan, zij met de fietskar met baby en ik met de huurfiets en hoe dan verder was me niet duidelijk: "Pieter zegt dat je een fiets kunt huren met je OV-kaart", was tot mijn opluchting niet het geval zodat ik uiteindelijk lopend naar Joke liep. Inmiddels was het plan veranderd en uiteindelijk zou het buitengewoon makkelijk voor mij aflopen. 
Uiteindelijk gingen we met de kinderwagen met baby naar de school, gewoon met de bus en het duurde eindeloos voordat de kinderen zo ver waren en uiteindelijk kon ik met het drietal terecht in een van de kleuterklassen waar ook "juffie" aanwezig was. De twee oudsten lazen de daar uiteraard aanwezige boeken terwijl ik de klein baby Mees op schoot nam. Het verliep zo gezellig daar en ik kwam ook aan de praat met "juffie", ze bleek het heel leuk te vinden om de baby op schoot te nemen en die kleine boef vond dat zo gerieflijk dat hij in haar armen in slaap viel. Intussen was Joke vrijwel klaar met haar klus op school althans ze had even tijd om mij een boodschappen lijstje mee te geven en ik ging op weg naar de Plus voor wat boodschappen met de twee oudsten. Toen we terug kwamen begon het kerstspel waarvoor Joke had meegeholpen met voorbereiding, ik vond het gewoon roerend om dat mee te mogen maken. Na afloop gingen we met z'n allen met de bus huiswaarts en heb ik genoeglijk meegegeten met het gezin. 

In die storm zeker

 Dat er iets veranderd is in het klimaat kun je toch echt niet meer ontkennen, zelfs hier in NL merk je dat het grondig is veranderd. De afgelopen maanden heeft het zo veel en vaak geregend als ik in mijn hele 75 jarig bestaan niet heb meegemaakt en naar mijn gevoel is de wind ook toegenomen. Zeker vandaag wordt er voor de komende dagen een storm met de naam "Pia" verwacht met windstoten van soms 100 km/hr. Dat belooft wat en ik moet morgen met de drie kinderen van Joke op stap, althans dat heb ik beloofd. Vorig jaar heb ik ook de oppas van de twee oudsten toen nog op mij genomen maar nu is er een baby bijgekomen. Ik zie er tegenop als tegen een huis met drie kinderen in de bus, incl. kinderwagen met baby. Ik appte wat met Joke en die belde me terug en al met al valt het allemaal wel mee en zij had er alle vertrouwen in dat ik dat best zou kunnen, gaf mij alle vertrouwen, als zij denkt dat ik het wel kan, nou dan zal het wel goed komen. Maar in de loop van de nacht nam de storm behoorlijk toe en mijn gevoel van "komt wel goed" nam toch weer af. 

Systeem van Dalen

 

Systeem van de hooggeleerde van Dalen in werking

Hij was de eerste hoogleraar waarbij ik ooit tentamen had gedaan, professor van Dalen, hoogleraar analytische chemie, althans het tentamen analytische chemie heb ik bij hem afgelegd op zijn studeerkamer in Badhoevedorp. Ik herinner mij zijn gestalte tijdens colleges nog goed; met een stuk krijt schrijvend op het bord met zijn karakteristieke kale kop. Hij had een heel praktische toepassing op zijn naam staan, de drie bekerglazen van van Dalen om glaswerk brandschoon te maken. Die moesten gevuld zijn met gedestilleerd water en in volgorde moest je daar dan glaswerk dat al zorgvuldig was gereinigd indopen om het laatste grondig te verwijderen, niet in één keer een heleboel gedestilleerd water gebruiken, maar steeds verder verdunnen van de nog aanwezige verontreiniging, logisch systeem, maar wee je gebeente als het niet als zodanig klaar stond bij de practica die wij als studenten moesten volgen! Was ook best nodig want met de analytisch chemische technieken werd de minste verontreiniging al aangetoond en dat was niet de bedoeling.
Voor vandaag stond natuurlijk het verwerken van de enorme hoeveelheid boerenkool op de werklijst. Had het grootste gedeelte gisteravond al in de week gezet in een stel grote plastic vaten die ik overgehouden heb van de walnoten die ik altijd in het groot inkoop. Vanmorgen had ik het rijtje van drie opgesteld met de afwasbak vol schoon water en nog een wat kleiner plastic vat. En daar ging ik volgens het "systeem van Dalen" aan de gang, telkens een kleine hoeveelheid een vaatje verder zodat alle stof was verwijderd en tot slot in de kookpan. Die met een schepje zout op het fornuis en koken maar. Verdere verwerking met de vortex/blender komt wel als het geheel is afgekoeld.

Dol op boeerenkool

 

Roos aan het boerenkool ritsen

Vorig jaar zat ik er al snel naast, bij de Vennerij was die heerlijke, kakelverse boerenkool uit hun moestuin al snel op en de boerenkool die ik in de voorafgaande tijd had kunnen scoren had ik toch vooral gedeeld met andere liefhebbers. Dat zou mij dit jaar niet weer gebeuren had ik mij voorgenomen! Ik vroeg Roos of zij wilde informeren bij Ester of er nog boerenkool was en gelukkig was dat het geval, dus vanmorgen redelijk vroeg opgestaan en met de trein van 10.00 uur naar Zwolle en door naar Dalfsen. Daar stond het busje nog niet te wachten dus had ik alle gelegenheid om niet goed op te letten en voor de vierde keer dit jaar "op m'n plaat" te gaan, maar met de bekende sierlijke judorol en een helpende hand van Roos stond ik weer op, slechts een kleine schaafwond op m'n vinger resteerde van de ongelukkige val. Ik vind het niet leuk dat ik zo makkelijk en zo vaak val. Asbjörn heeft mij al dringend geadviseerd om met van die wandelstokken te gaan wandelen, maar ook op stoepen ben ik onzeker, ik merk ook dat ik stroffel, vind het een uiterst vervelend gevolg van het ouder worden en het verdraagt zich slecht met die voorliefde van mij voor het wandelen.
Maar goed, ik was eigenlijk nauwelijks geschrokken en we stapten dan ook zonder verdere aandacht aan de salto te besteden in het busje naar Vilsteren en gingen welgemoed op weg naar onze bestemming. Ester had ons gezien en kwam kijken terwijl wij nog ons bammetje weg knaagden. We gaven aan dat we beiden graag 2 struiken boerenkool wilden inslaan naast de bekende dozen eieren. Zo gezegd, zo gedaan en Rob sneed voor ons beiden twee forse struiken af, verser kan toch niet! We gingen aan de picknick tafel aan het werk en ritsten de bladeren van de stelen zodat het volume zodanig was dat we het geheel in de rugzak konden proppen en wandelden weer verder. We waren ruimschoots op tijd om de trein terug naar Zwolle te nemen waar we afscheid namen. We hebben volop genoten van deze mooie regenloze dag, morgen weer nat alom. 

Weer naar een verjaardag

 

Peter met Joris op schoot instrueert Sjoerd

"Vroegig" ging ik eigenlijk nooit naar verjaardagsvieringen, dat wisten de kinderen en dus werd ik ook zelden of nooit uitgenodigd, maar de laatste jaren vind ik het eigenlijk ook best wel leuk om kinderen en kleinkinderen weer te zien. Maar nu is mijn aantal dusdanig groot geworden dat het wat "veul" wordt want vandaag naar den Haag voor de viering van de verjaardag van kleinzoon Gijs, die afgelopen week zijn dertiende verjaardag vierde. Makkelijk bereikbaar in Den Haag namen we de bus naar Utrecht CS en in de bekende vloek en zucht kwamen we aan in de hofstad en de tram bracht ons vrijwel voor de deur. We werden buiten begroet door een rokende andere oma, waarbij we wederzijds de felicitaties uitwisselden, maar snel kwam de jubilaris ons groeten en nam met genoegen het geschenk in ontvangst, maar ik had voor alle kinderen wel iets meegenomen, voor Evi een schouderblad van een lam, keurig uitgekookt bij het bereiden van de lamsbouillon onlangs, voor Sjoerd een jongensboek over de lotgevallen van Alexander von Humboldt, ben uiterst benieuwd of hij dat zal gaan lezen, voor Morris had ik een grote chocolademunt alleen voor de kleine Sam had ik niets, maar die deelde mee in de kaneelstokken die Roos voor alle kinderen had meegebracht en kreeg ook een stukje chocola van z'n broer. Leuk hoe deze kinderen met elkaar omgaan, behoorlijk genereus en zachtaardig!
Peter kwam even later ook met z'n twee zonen die ik gisteren al had gezien, maar ook een vriendin van Arja met een viertal kinderen, dus weer een hele crèche zo bij elkaar. Sjoerd liet mij zijn kamer zien met al zijn bezittingen en Roos werd door Morris rondgeleid in zijn kamer. Sjoerd bleek een 3D printer te hebben die hij, noch zijn vader aan de gang kon krijgen, alle hoop was op "Oom Peter" gevestigd die dan ook al snel na binnenkomst aan de slag kon gaan. Ik had nog nooit een 3D printer gezien en was wel onder de indruk van een dergelijk stukje fijn-mechanica, geschikt voor de consumentenmarkt, maar ik geloof dat ook Peter het geheel niet aan de gang kreeg. Sjoerd zat vol ongeduld te wachten en dreigde daarmee ook toekomstig gebruik van het masjien onmogelijk te maken, maar Peter waarschuwde hem voor rommelen, het geheel ziet er behoorlijk kwetsbaar uit en acht ik ook volstrekt ongeschikt als kinderspeelgoed.
Wij gingen er weer vandoor en besloten om gezellig door de stad naar het station te wandelen, het was tenslotte prachtig weer vandaag. Aangekomen bij de Wiener Konditorei nodigde Roos mij uit voor het gebruik van een chocolademelk met lekkers, fijn om weer op dit vertrouwde plekje te zijn. Daarna als een speer met NS naar Zwolle en door naar Wijhe. Voorlopig even geen verjaardagen haar har, opa vindt het wel genoeg, ik kom wel "zomaar" langs voor een kop koffie.

Geen thee gedronken

 

In conclaaf met Marijn

Vandaag vierde Peter zijn verjaardag, dus op naar Papendrecht. Had ik eerst gedacht om met de trein te gaan naar Sliedrecht Baanhoek, daar besloten we, gezien de onhandig lange riet met louter stoptreintjes, toch maar met de bus te gaan ondanks de voor de blaas zo uitdagend lange rit. Dus toen Roos vroeg of ik nog een kop thee wilde moest ik ontkennend antwoorden, maar een kop koffie was toch wel onontbeerlijk, had ik ook beter niet kunnen doen achteraf, maar goed we waren best snel in Baanhoek en daar vond ik in een hoekje een uitstekend herentoilet.

Gezellig zo bij elkaar

Leuke wandeling achter langs de dijk, waar we het inmiddels bekende interessante mini-biebje op interessant leesvoer scanden, Roos zag een aardig voorleesboek voor Joris, leuk om dat aan Jessica cadeau te doen,viel inderdaad in goede aarde toen ik haar dat na ontvangst bij hen kon overhandigen. Roos had wat voor Peter, ik zag bij binnenkomst kleinzoon Marijn over de grond kruipen, kennelijk is hij nog geen wandelaar zoals dat een "Elf" betaamt. Hij ging staan bij een tafeltje met wat speelgoed en ik nam de gelegenheid om de kennismaking met hem wat te verdiepen, ben best gek met die piepkleintjes,hij is pas 15 maanden oud. Arja was er ook met 2 van haar vijftal kinderen, dus 4 kleinzoons aanwezig, gezellige drukte. Vriend Marco van Peter en Jessica was er ook met zijn twee dochters, dus een hele kinderschaar, gezellig.

Harmonie orkest in de stationshal

Was een plezierige verjaardag met lekkers waaronder een verrukkelijke appeltaart waarvan Peter gisteren al een verlokkende foto had gestuurd via WhatsApp.
In de loop van de middag vertrokken we weer naar de Bilt, Op station Utrecht CS was het een gezellige sfeer, het harmonie-orkest van de NS gaf een concert en dat klonk prachtig door in die enorme hal, anders dan het concert van gisteren, maar fijn om even naar te luisteren tot de trein naar station Bilthoven vertrok.

Wat een dirigent

 

Het podium

Bezoek op de vrijdagmorgen aan het lunchconcert in Tivoli begint zo langzamerhand routine te worden en voor vandaag was er wel iets heel bijzonders gearrangeerd, het conservatorium symfonieorkest uit den Haag zou in de grote zaal een drietal werken ten gehore brengen onder leiding van Henri Christofer Aavik.
Roos ging wandelen door het bos naar het station en ik ging met de trein omdat ik op de terugweg melk en kaas wilde kopen bij Boom en Bosch. We ontmoetten elkaar in de hal van Tivoli en zochten een plekje in de grote zaal, recht tegenover de dirigent, was min of meer toeval want de anatomie van de grote zaal was ons onbekend. Ik weet nog hoe vriend Dick hier als een echte habitué als door muizengangen de weg precies wist en ons van zaal naar zaal manoeuvreerde wanneer we samen bij het festival oude muziek waren, lang geleden.
Het beloofde een heel concert te worden met heel veel musici en dat vanuit een conservatorium. En inderdaad, het podium stroomde vol met allemaal strijkers voor het eerste stuk, "Insula deserta" van een ons onbekende componist, Erkki-Sven Tüür (1959). En daar kwam de dirigent, een atletische jonge kerel, heel geserreerd stapte hij op "de bok" en met een elegance dirigeerde hij dit intrigerende stuk waarbij als uit de diepte met subtiele tonen een soms geheimzinnig beeld werd geschapen dat overging in fors aangezette ruige fasen, typisch modern compositorisch werk waarvan mijn ongeoefende oren tegenwoordig onweerstaanbaar genieten. Ik geloof dat mijn muzikale smaak heden tot maximale proporties is uitgerekt, zelfs van de renaissance muziek kan ik tegenwoordig genieten en ook voor middeleeuwse muziek ga ik niet meer opzij.
Het tweede stuk was van Jean Sibellius, de bekende Finse componist, heerlijk stuk waarbij ook de blazers hun toontje mochten laten horen. Nu had de dirigent het stokje in de rechterhand en met buitengewone professionaliteit die mij sterk aan zijn collega Klaus Mäkelä deed denken dirigeerde hij het orkest, we hadden daar een fantastische kijk op zo recht tegenover hem zij het op forse afstand. 
Tot slot de negende symfonie van Dimitri Sjostakovich, niet de minste onder de Russische componisten. Wat een schitterend stuk muziek en bij de trefzekere directie van Aavik klonk het fantastisch. Na afloop dan ook, en nu heel terecht een staande ovatie waarbij de dirigent alle solisten en instrument groepen de gelegenheid gaf mee te delen in het zeer verdiende applaus. Ik heb mij voorgenomen om deze dirigent te gaan volgen, ik verwacht dat hij een hele grote gaat worden!

In de ochtendschemer

 

De kerk van Oosthuizen in de ochtendschemer

Tijdens een van mijn wandelingen moest ik plotseling aan mijn ouwe vriend en collega Jacques denken, lang niet gezien en gesproken, zo gaan die dingen, maar ik bedacht mij dat ik hem best wel weer eens zou willen spreken over "vroegig" en gewoon ook weten hoe het ermee ging. We zijn inmiddels beiden bejaard en dan is het ook maar de vraag of iemand nog onder de levenden is. En ja hoor, hij deed het nog, hij beantwoordde mijn e-mail en we kwamen tot een afspraak voor een bezoek. Nu woont hij op een plek waar je niet zo heel makkelijk met OV kunt komen, in de buurt van Hobrede in de Beemster, ruim drie kilometer van een goed bereikbare bushalte. Ik had uitgezocht dat de meest voor de hand liggende route met de trein naar Hoorn en vervolgens met de bus naar Oosthuizen en dan een drie kwartier wandelen naar Hobrede, een langdurige reis die ik gezien mijn NS Dalvrij abonnement het beste voor de spits kon laten beginnen. Om 5 uur ging de wekker na een onrustige nacht en zat ik om 6.30 in de stoptrein naar Utrecht en om 8 uur in Hoorn waar het nog stikdonker was. Aangezien de bus elke tien minuten richting Oosthuizen ging heb ik er een laten schieten en was rond 8.30 in Oosthuizen waar het gelukkig al schemerde zodat ik de wandeling kon beginnen. Komoot wees mij de weg en zo kwam ik langs de kerk van Oosthuizen. Had ik al lang geleden over gehoord; dat mijn oudoom Jan Onrust, de broer van oma Sientje daar ooit, inmiddels wellicht 100 jaar geleden, reparatiewerkzaamheden aan de toren had verricht als aannemer. En daar stond deze kerk die ik nu voor het eerst in al z'n glorie kon aanschouwen.

Jacques

Ik vroeg aldaar aan een meneer met hond of het pad richting Hobrede verhard was hetgeen hij beaamde, "was altijd verhard geweest", wist hij mij te vertellen. Ik liep vrolijk verder door de verkwikkende stilte van de Beemster, een stilte die vol was van vogelgeluiden, ganzen, eenden, smienten, heerlijk om van zo'n symfonie van de natuur te mogen genieten. En daar kwam Hobrede in het vizier, lang niet geweest en door naar het huis van Jacques en Ellen. Ik hoefde niet eens te kloppen, Jacques deed de deur open en begroette mij net als vroeger met: "Evert, nobel mens", en dan vallen de jaren weg. Hij moest lachen toen ik mijn muts afzette: "ik herkende je met je petje op, maar zo zou ik je niet herkend hebben", verbaasde me niks want de laatste jaren is mijn haardos bovenop nagenoeg verdwenen, was mij ook opgevallen toen ik foto's zag van een kleine tien jaar geleden. Op oude profielfoto's heb ik nog een stevige pruik har har.
Ach, de jaren vallen weg en we zaten met genoegen met elkaar te praten. Jacques had tal van medische problemen gekend waarover hij maar niet kon ophouden ondanks dat ik aangaf dat ik dat toch maar ouwe wijven praatjes vond, maar het was ook niet niks. Ik vertelde hem dat ik in die jaren 70 dat wij samen werkten aan - wat hij noemt - "het gesticht" veel dingen van hem heb opgestoken en niet slechts technieken rond elektronen microscopie maar de hobby zelf wijn maken, een moestuin, zelf brood bakken. Ik heb dat nog jarenlang gedaan in de Hoflaan en daarbij met behulp van mijn broer ook zelf een destillatieapparaat gemaakt en gebruikt. Het ging vroeger ook altijd over lekker eten en Jacques sprak ook over de Franse restaurantjes waar hij in zijn vakanties met Ellen zat te smikkelen. Als lunch had hij een heerlijke "fantasie in makreel" toebereid die we wegwerkten op sneetjes knackebröd, heerlijk! De makreel had hij onlangs gekregen van "Cornelis", ook een oud collega van ons, degene die de fotografie in orde maakte voor het EM werk. En zo kabbelde ons gesprek maar voort. Als ik aanstalten maakte om weer op te stappen drong hij aan dat ik nog lang niet weg moest gaan, maar ik wilde gewoon nog met licht terug zijn en dat zou lukken. We namen afscheid en ik liep langs de Beemsterringvaart naar Purmerend en nam daar de trein.
Onderweg appte Roos mij nog en gaf aan dat zij al vanavond langs zou komen. Morgen gaan we naar het lunchconcert in Tivoli Vredenburg. En inderdaad hoorde ik rond acht uur de sleutel in het slot en kwam ze binnen. Nog weer wat bijgekletst en bijtijds in de koets, ik was uitgevloerd van het vroege opstaan en de voor een oudere best inspannende dag.  

Ischa Meijer

Afgelopen nacht nog wat liggen lezen en vanmorgen om 8.30 definitief opgestaan. Ik kan dan zo aarzelen hoe ik mijn dag zal gaan gebruiken. Ik moest sowieso brood bakken, maar wanneer dan? Ik gaf mezelf een schop onder de kont en ging eerst maar eens meel afwegen en twee broden aanzetten. Voortdurend de wekker zetten voor de timing van het rijzen, is best lastig met twee broden tegelijk. Maar het lukte en tussendoor natuurlijk verder luisteren naar de serie podcasts van de VPRO over Ischa Meijer, fenomenaal om zoveel over een persoon aan de weet te komen. Het geeft mij een beetje het gevoel dat ik had toen ik bij KPMG werkte als organisatie adviseur, je hoort van meerdere kanten hoe een casus in elkaar zit en na een gesprek of drie komt er een hypothese uit de mist en na vijf gesprekken is de zaak duidelijk en hoor je verder slechts détails. Zo ver ben ik met Ischa nog niet als het al mogelijk is, maar de contouren zijn toch die van een zeer bijzonder persoon; buitengewoon intelligent en buitengewoon grillig, het gaat alle kanten op en hij kan buitengewoon goed verschillende rollen spelen en lijkt dat feitelijk voortdurend al wisselend van rol te doen. Heel in de verte als die persoon in die film "Sybil" met zo'n meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Enerzijds heb ik medelijden met hem en anderzijds zou je hem achter het behang willen plakken zou mijn moeder zeggen. Ik zou hem wel gemogen hebben denk ik nu, maar of ik hem aan zou kunnen betwijfel ik.

Hier de link naar deze podcast 

Keurig volgens dienstregeling

 

Mysterieuze jeneverbesstruikenin de mist

Vanmorgen klokke half acht ging de wekker, ik lag als gewoonlijk al lange tijd wakker en nam dan ook het voortouw om aan het ontbijt te gaan. Uit de wekkerradio klonk een bekend pianowerk waarvan ik aarzelde of het van Liszt of van Chopin was, de linkerhand vond ik een beetje lullig, kon dus geen Chopin zijn en inderdaad het bleek van de overigens zeer door ons bewonderde Schubert te zijn en inderdaad de linkerhand deed in veel van het stuk denken aan zijn "linkerhanden" bij veel van zijn liederen, waarover verder niets dan goeds hoor. Neem nou zo'n meesterwerk als "der Erlkönig", zo'n linkerhand is veelal zo'n zich herhalend, zij het telkens modulerend repetitief akkoord, wat ik hierboven als lullig benoem, in liederen is het vaak juist heel richtend, maar in zo'n puur pianowerk vind ik het wat ondermaats klinken (sorry Franz), want het stuk, ik weet weer niet wat het was?!, was prachtig met zo'n vloeiende rechterhand, nou ja, mooi begin van de dag. We zouden weer naar de Vennerij gaan, vooral om weer zo'n knappend verse struik boerenkool te halen en eventueel weer een doos kakelverse eitjes. Ik had gisteren op weg naar Roos alvast een achttal lege eierdozen voor de Vennerij in m'n rugzak gestopt. 

Roos op de Archemerberg

Eerlijk gezegd had ik er een beetje op gerekend dat de trein naar Zwolle weer vertraging zou hebben zodat we de aansluiting in Zwolle naar Ommen zouden missen, maar nee hoor, "geheel volgens dienstregeling", de consequentie zou dan wel zijn dat het lang zou duren voordat we in Vilsteren aan de wandeling naar de Vennerij konden beginnen, maar daarom niet getreurd, wij zijn goed in het omgooien van plannen en zo besloten we om dan op de halte Lemeleresch uit te stappen en dan terug naar Ommen te wandelen via de Archemerberg en de Regge, dus geen boerenkool. Was een heerlijke wandeldag zo rustig babbelend onderweg. Het is niet te geloven maar we hebben na al die jaren nog steeds permanent praatstof, hoewel het wel heel vaak over onze mega-familie gaat met al die categorieën van kinderen  (wettelijke -, donor -, schoon -, stief -, bonus -, en kleinkinderen), totaal meer dan 40 volgens Roos, maar lekker dynamisch. Maar dit keer nam ook Ischa Meijer een deel van onze aandacht, een intrigerende persoon. 
Onze wandeling vond plaats in een kleine wereld door de mist, jeneverbesstruiken stonden als spoken in de mistige bossen, vanaf de Archemerberg kon je niet ver zien, ik houd daar wel van. Op station Zwolle namen we afscheid en gingen weer elk ons weegs.
's-Avonds heb ik weer een paar podcasts van de VPRO doorgeluisterd, ik kan daar best van genieten.

Boerenkool op brood

Brood met boerenkool

Vorig jaar heb ik helemaal mis gegrepen met het inkopen van boerenkool en de boerenkool die ik had gescoord heb ik voor een groot deel aan anderen opgevoerd, zal me dit jaar niet weer gebeuren. In de koelkast had ik nog de bladeren liggen van de stronk die ik eerder had gekocht en volgens de planning gaan we morgen opnieuw inslaan. Ik ben dol op boerenkool maar ben daar in niet de enige en tja, dan ben ik altijd bereid om te delen. 
Ik moest de dikke nerven nog verwijderen, daarna grondig wassen en vervolgens behoorlijk langdurig koken op laag vuur met aanhangend water en een beetje zout totdat de kleur ergens naar grijsgroen neigt, pakweg een uur met regelmatig keren. Niet afgieten! De bladeren in een vortex tot snot malen en dat bewaren. Ik gebruik altijd stuk kokende aardappelen, meestal Frieslanders. Zo ook vandaag. Koken en fijn stampen en de boerenkool er doorheen mengen met wat boter en jus fijn gesneden rookworst om het af te maken. Op laag "vuur" af en toe roerend droog koken tot klaar en dan smullen. Ik eet het dan graag ook op brood, dat is lekker en je doet veel langer met een pan boerenkool. 
Boerenkool op brood als lekkernij heb ik door Lien leren kennen, bij haar ouders thuis werd het restje boerenkool dan opgebakken en op brood gedaan. Dat leek mijn moeder een raar idee en ze trok er gewoon een vies gezicht bij, maar later heb ik het vaak gegeten met Lien en ik vond het heerlijk. Moet daar altijd aan denken wanneer ik boerenkool op brood eet.

Merkwaardig toeval

 

Leesadvies van Roos

Roos had in zo'n straatbiebje, waarvan je boeken kunt meenemen of deponeren had ze een boek meegenomen dat haar bij lezing bijzonder had getroffen; "Geheel de uwe", van de pen van Connie Palmen, weduwe van Ischa Meijer en daar ging het boek over. Hoewel Ischa Meijer al meer dan 20 jaar geleden is overleden wist ik nog precies wie hij was: "die vreselijke interviewer, die niemand uit liet spreken!", zo karakteriseerde ik hem terwijl ik wist dat Roos hem juist een hele goede interviewer vond omdat hij politici ongenadig aan de kaak stelde volgens haar. Ze adviseerde mij om het boek ondanks mijn duidelijke tegenzin toch te lezen en een leesadvies van Roos volg ik steeds op en tot nu toe altijd naar genoegen.
En aangezien ze zaterdag in de loop van de ochtend weer terug was gegaan naar Wijhe kon ik die nacht tijdens mijn "normale" leestijd, d.w.z. tussen 1.00 en 4.30 lekker in de lettertjes duiken. Eerst een stuk in Hadrianus, van Yourcenar, maar toen me dat teveel werd maar eens Connie ter hand genomen en dat was heerlijk vloeiend geschreven en die Ischa bleek een wonderlijke figuur met een wonderlijk verleden dat mij best fascineerde. En zat ik zondag wat in mijn e-mail te scharrelen daar kwam ik een nieuwsbrief van de VPRO tegen waar ik al jaren lid van ben en ook de uitgaves van hun Podcasts financieel een beetje steun. Ik ben zo'n oen met het zoeken van podcasts dat ik helemaal verheugd was dat er een voor mij werkende link in zat die verwees naar, je raadt het nooit lezer, een serie podcasts over die zelfde Ischa Meijer, uit te spreken als Iesga Meijer en niet met die zachte joodse Iesjcha zoals ik hem altijd heb genoemd. Ik heb direct de eerste podcast met interviews van Ischa beluisterd, een serie die door Connie Palmen was samengesteld. Fascinerend. Vanaf die eerste podcast ben ik dagelijks aan het luisteren geslagen; het zijn er 17 in totaal, dat belooft wat!

Een bijzondere week

 

Martijn voor z'n nieuwe huis

Deze week stond behoorlijk in het teken van de donorkinderen, heb het niet eerder meegemaakt dat er op dat gebied zo veel in een en dezelfde week gebeurde. Als een Sinterklaas geschenk keerde Martijn met zijn gezin terug naar NL op 5 december, de volgende dag waren Roos en ik aanwezig bij de afstudeersessie van Nathalie, weer een dag later kwamen Asbjörn en zijn moeder bij ons op de flat voor een gezellige dag bijpraten en vandaag kreeg ik een enorme kerstkaart van de moeder van Robert met daarop een roerende kerstboodschap.

De enorme kerstkaart siert mijn dressoir

Tussendoor contact met Mariska over haar afronding van de studie waarvan de plechtigheid begin volgend jaar plaats zal vinden; ze mag bij die gelegenheid slechts twee mensen uitnodigen hetgeen de spoeling dun maakt. Ze zei: "ik heb wel erg veel vaders en moeders", waarop ik smakelijk moest lachen.
Maar ik ben al met al behoorlijk onder de indruk van alle besognes van deze week.

Moderne muziek in Tivoli

 

Een podium vol instrumenten en uitvoerenden

Zo langzamerhand betekent "vrijdag" niet uitsluitend marktdag, maar vooral ook "Tivoli", het lunchconcert. Roos heeft gewoon gelijk dat muziek in de zaal toch beter klinkt dan door een koptelefoon van de computer, en het is meer een beleving wanneer je de muzikanten bezig ziet. Dus bracht ik vanmorgen een bezoek aan Tivoli als mogelijkheid naar voren. Het bleek bij nader inzien een heel bijzonder concert te zijn vandaag, een groot aantal instrumenten en uitvoerenden. Het waren studenten van het conservatorium Amsterdam. Dus de smartphone aan het werk gezet om twee tickets te bestellen. Ondanks de grote belangstelling was het zo gepiept. 
Het lunch concert in Tivoli Vredenburg. Het programma bestond uit hedendaagse voornamelijk Amerikaanse muziek, precies de twee muziekonderdelen die niet mijn voorkeur hebben, maar ik laat mij graag verrassen. En inderdaad een verrassing, een prachtig uitgebalanceerde voorstelling door Score Collective van het Conservatorium Amsterdam. De spanningsboog werd begonnen en gesloten door 2 stukken uit Our lady of late van Meredith Monk. Daartussen lieten slagwerk, strijkers, blazers en zangers een veelheid aan muzikale gedachten passeren, in een passende 'choreografie'. Het publiek werd er actief in betrokken met zoiets simpels als twee steentjes per persoon. We kregen er allebei een kick van, was een heel bijzondere uitvoering waarvan Roos uitgebreid verslag deed op haar Facebook pagina die ik overigens grotendeels geplagieerd heb in deze blog.

Francisca en Asbjörn op bezoek

 

Een selfie uit de trein

Gisteren in de trein kregen we een WhatsApp bericht van Asbjörn, hadden we uiteindelijk afgesproken dat we elkaar aanstaande zaterdag zouden treffen daar vroeg hij of de afspraak naar donderdag verplaatst zou kunnen worden. Nou ja, dat kon wel, maar waar dan? Na een boel heen en weer voorstellen werd het tot mijn genoegen bij mij op de flat, zijn moeder Francisca had een voorkeur om bij mij thuis af te spreken, een hele verrassing. Dus vanmorgen vroeg naar Bilthoven met de trein van 9 uur. Onderweg kregen we nog een selfie van Asbjörn met moeder Francisca. Bus 77 stond klaar voor vertrek dus Roos holde en vroeg de chauffeur om nog even op haar man te wachten, ik kwam aangesukkeld en bedankte de chauffeur dat hij even had gewacht: "uw vrouw zei nog, rij maar weg hoor", maakte hij de grap,waarop ik natuurlijk spits antwoordde dat ik dat wel verwacht had: "zo zijn vrouwen", hetgeen hij beaamde.

Asbjörn lekker relaxed in "De zorg" 

We waren vroeg genoeg op de flat, verwarming aangezet, koffie en thee gemaakt, rommel opgeruimd en ik kon me nog even verkleden. Ik liep hen tegemoet en al snel zaten we aan de koffie met het door hen meegebrachte stuk kersenvlaai. Was weer heel hartelijk om Francisca te zien en vertrouwd dat Asbjörn er weer was. We hadden een fijn gesprek waarin ook tal van aspecten van het KID gebeuren aan de orde kwamen. Was een heel fijne dag die Roos en ik afsloten met een maaltje boerenkool dat ik nog in de koelkast had staan en een portie griesmeelpap om de gaatjes te vullen. Nog even bridgen en bijtijds de koets in. Waren twee intensieve dagen geweest al met al. 

Nathalie afgestudeerd!

Zo, Nathalie is afgestudeerd

Tot onze verrassing had Nathalie ons uitgenodigd om op de plechtigheid van haar afstuderen aanwezig te zijn. En zo togen wij hedenmorgen in alle vroegte naar het station voor de reis naar Groningen. Gelukkig had de trein naar Zwolle nauwelijks vertraging bij vertrek maar toch voldoende om de intercity naar Groningen te missen, die overstap is nauwelijks te halen, maar gelukkig was er ook een stoptrein en die haalden we gerieflijk. In Groningen namen we de bus maar stapten uit op de verkeerde halte en moesten nog een heel eind lopen om bij Nathalie en Kees te komen voor de kleine lunch die zij ons bereid hadden. Maar dat was allemaal geen probleem, de plechtigheid was pas om half twee. Het hele gezelschap ging wandelend naar de binnenstad van Groningen, we betraden het imposante Universiteitsgebouw en de senaatskamer met een enorme galerij van schilderijen van voormalige rectores van de Universiteit.
De plechtigheid bestond uit een inleiding door de voorzitter van de plechtigheid waarin hij - in het Engels - de nadruk legde, althans dat was wat ik over heb gehouden uit zijn verhaal, dat studeren en leren feitelijk "het leven" betekenen, de academische vorming is niet primair een beroepsopleiding doch een aanzet tot een manier van leven, dat werd tot mijn genoegen met nadruk uit de doeken gedaan, past helemaal niet meer in deze tijd had ik het gevoel.
En vervolgens een toespraakje tot iedere individuele kandidaat door de respectieve projectleider eveneens in meestal onverstaanbaar Engels. Zo ook voor Nathalie waarna, op Ron na alle voor haar aanwezigen, dus haar echtgenoot Kees, haar moeder en schoonvader alsmede Roos en ik ons verdrongen om een foto te schieten, tot hilariteit van de voorzitter die opmerkte dat je wel kon zien dat de fotografie binnen haar familie een belangrijke plaats innam. Toen ik aan de beurt was voor een foto was de hele plechtigheid van het tekenen van de bul achter de rug dus verzocht ik haar om nog even de pen op te heffen. Ze deed dat met een grote lach op het gezicht, wat zal ze zich na al die jaren ploeteren opgelucht voelen nu het diploma behaald is.
Na afloop had Nathalie ons allen nog uitgenodigd om in de nabijheid van het academiegebouw nog even bijeen te zijn onder het genot van een kopje koffie. Ik sprak bij die gelegenheid nog even met haar schoonvader Wim. En daarna op naar de trein.   

Eieren en boerenkool

 Afgelopen week had ik een ferme pan stamppot boerenkool gemaakt van de stronk die afkomstig was van de Vennerij. Het resultaat was zo ontzettend lekker dat ik vandaag op pad ging om nog zo'n vers uit de tuin gesneden stronk op te gaan halen en mijn eiervoorraad aan te vullen. Het was zowaar droog weer en met de trein van 9 uur uit Wijhe vertrok ik naar Zwolle. Helaas had de IC uit Roosendaal inmiddels zo'n vertraging opgelopen dat ik de Arriva stoptrein naar Ommen op enkele seconden miste, maar daarom niet getreurd, de Vennerij loopt niet weg en in Zwolle kun je bij het bakkertje best wat lekkers scoren en daar stond mijn mond juist naar. Met enige moeite en navraag bij een vriendelijke jonge dame aldaar vond ik het bakkertje en die kon mij voorzien van twee hartige baksels waarvan ik de eerste al direct liet intreden. Vervolgens nog even de Trouw gelezen in de lekker warme bibliotheek van Zwolle en met de eerst volgende stoptrein van een uurtje later naar Dalfsen waar het buurtbusje naar Ommen al trouw stond te wachten. Ik werd vriendelijk ontvangen door de vrijwilliger/chauffeur die opmerkte dat ik een week eerder ook bij hem in de bus had gezeten. Er ontspon zich als gewoonlijk een genoeglijk gesprekje onderweg en al snel was ik weer in Vilsteren. 
Intussen is die route van Vilsteren naar de Vennerij routine geworden, maar voor de "gezelligheid" had ik "Truus" toch maar aangezet en kwam ik met haar opmerkingen aan bij de bekende plek. Tot mijn opluchting lag er een enorme stronk boerenkool, daar was ik toch eigenlijk gekomen (en voor de heerlijke wandeling natuurlijk). Eerst at ik maar de tweede lekkernij uit Zwolle in de luwte van de als winkeltje ingerichte paardentrailer, vervolgens brak ik de bladeren af en deed die in de meegenomen tas, de overgebleven stronk ging naar het kippenhok. Nog een drietal dozen met eieren en na het afrekenen in het potje weer op weg verder naar Dalfsen. Daar kwamen twee mij bekende honden aangerend en inderdaad daar was Ester aan de wandel en we maakten nog een praatje. Zij vertelde nog over de saamhorigheid in dit gebied waar ze ook oorspronkelijk vandaan komt en de hulp die ze had mogen ontvangen toen onlangs een stel van hun paarden was ontsnapt uit het weiland en in de buurt aan de haal waren gegaan.
Het was gelukkig droog en zo liep ik verder door het doorweekte landschap. Ik verlegde de route dan ook over het nieuw aangelegde betonpad en was keurig op tijd op het station waar even later de trein naar Zwolle weer arriveerde.

Sinterklaas avond

 

Sinterklaas surprise

Met die saaie regendagen had ik een dermate verlaten gevoel dat ik Roos op een wat zeurderig relaas had getrakteerd met als resultaat dat ik veel eerder bij haar arriveerde dan aanvankelijk in de bedoeling lag voor ons druk weekprogramma; afstudeerplechtigheid van Nathalie en bezoek Asbjörn. Met een relatief volle rugzak, met daarin een ferme plak chocola van Lindt voor Roos, alvast een net overhemd met stropdas voor woensdag en een stel lege eierdozen voor de Vennerij ging ik op stap. Het was al donker toen ik op station Wijhe arriveerde en met mij nachtblinde oogjes liep ik over het matig verlichte fietspad naar Roos. Ze had voor direct een kop erwtensoep en later een heerlijk maal met snijbonen nog uit eigen tuin; dat smaakt toch wel het beste hoor!

Maar ze had ook een Sinterklaas verrassing voor me, met surprise bovendien, een stapel WC-rollen en een professioneel gedicht, om dit actuele en behoorlijk indringend dichtwerk af te doen als "Sinterklaas gedichtje", waarbij je je toch een lullige rijmelarij voorstelt, daar was ik echt onder de indruk en heb het dan ook enkele keren hardop voorgedragen en zelfs een keer gezongen op een melodie die mij spontaan te binnen schoot, kortom een prachtgedicht dat ik hier dan ook plaats. Het onder de pleerollen verstopte cadeau, waarvan de punt nog zichtbaar is op de foto, betrof de vertaling van de Ethica Nicomachea, van Aristoteles, gelukkig voorzien van een uitvoerige inleiding, zonder dewelke dit werk voor een eenvoudige Bèta volstrekt ontoegankelijk is, zelfs in vertaling.

Hier het bijbehorend, enigszins scabreuze gedicht van Sinterklaas

Wat heerst er momenteel een giga onrust,

De wereld gaat volledig uit zijn bol.

De een is arm, de ander leeft in Goudkust,

wat is daarin dan wel je eígen rol?

Je ziet de jonge mensen vrolijk vliegen

en ouderen, die blijven somber thuis.

De overheden liegen en bedriegen,

Het voedsel dat verkocht wordt, is niet pluis.

Wat blijft er over dan je eigen bubbel?

Met schijt aan alles, schijt aan iedereen?

Je leest wat over Musk en over Hubble,

Intussen vliegen schapen door het veen.

Kortom, de tijd is rijp voor introspectie.

t’ Gemoed schiet als het ware boordevol:

Ik heb mijn twijfels als ik al die drek zie,

hoe vind ik in die chaos nu mijn (d)rol?

En dan komt Sint ineens de hoek om kijken.

Die Sint, die heeft het weer eens voor elkaar.

Een gift waar al het leeswerk voor moet wijken:

Hèhè, dit boekwerk raakt de juiste snaar.

Hier lees je hoe men zich dient te gedragen,

wat ethisch is en wat toch echt te dol,

in deze zo godsgruwelijke dagen...

Ach, steek die ethica maar in je h*l.

Laat ons maar liever lekker aan de rol gaan,

Het leven duurt per slot een leven lang.

Al gaan de and’re mensen op hun kop staan,

Ga maar gewoon je goddelijke gang!

bijbehorend kado:

Ethica Nicomachea, van Aristoteles

Bertje Slingeland

 

Niet meer dan een vliesje ijs op de ijsbaan

In het oude fotoboek met foto's uit mijn jeugdjaren zit o.a. een klassefoto uit de 5e klas van de lagere school met meester Buisman. Op de foto met zeker veertig kinderen herken ik de gezichten uit die lang vervlogen tijd waaronder Bertje Slingeland met z'n licht blonde koppie. Van hem was ik destijds behoorlijk onder de indruk omdat hij wanneer er ijs lag zich al snel op de gladde ijsmat waagde, ik was niet zo'n waaghals ondanks mijn grote liefde voor het schaatsen. Ik was daar zo van onder de indruk dat ik op een keer, toen ik bij mijn opa in de auto zat en er niet meer dan een vliesje ijs lag met branie tegen mijn opa zei dat Bertje Slingeland daar best op zou durven gaan, hetgeen mijn opa tot een brommend commentaar uitnodigde. Was natuurlijk kinderlijke overdrijving, wat niet wegneemt dat ik daar nog altijd aan moet denken als ik ergens zo'n beginnend ijslaagje ontwaar na de eerste nachtvorst. En zo ook hedenmorgen tijdens mijn zelf opgelegde verplichte wandeling in het bos. Op de inmiddels slechts zelden bevroren ijsbaan lag een vliesje ijs, het is na de regenperiode nu even bepaald winters te noemen en  ik moest weer aan die branie-achtige opmerking terugdenken. Misschien was Bertje zich helemaal niet bewust van zijn zogenaamde overmoedige ijsgang die op mij zo'n indruk had gemaakt, zal ik ongetwijfeld nooit te weten komen.

Wat een regen

 

Het goed gevulde krokodillenvijvertje

Waren oktober en november "de natste oktober resp. november sinds er gemeten werd", daar nodigde het weer ook vandaag beslist niet uit tot buitensport, maar natuurlijk moest ik even de benen strekken in het inmiddels wel erg bekende Houdringebos hier in de Bilt. en zo kwam ik ook weer langs het plekje waar ik "vroegig" de kinderen had wijs gemaakt dat er in een bepaalde kuil in het bos krokodillen huisden, het krokodillenvijvertje. Overigens had deze kuil, aldus oud ingezetenen wel een geschiedenis, zij was namelijk aangelegd tijdens de bezetting in WO II, er was een wapen in opgesteld, wellicht luchtafweergeschut, of een tank, zo gedétailleerd was de kennis niet meer. Hier in de buurt was natuurlijk het oude vliegveld Soesterberg waar later de Amerikaanse luchtmacht was gestationeerd, maar tijdens WO II "lagen" hier de Duitsers. Oud buurman Tom wist te vertellen dat er een keer een zwaar beladen bommenwerper tijdens het opstijgen was neergestort hier vlakbij en dat er in het gat van de explosie een vijver was aangelegd, nou dat plekje heb ik in al die jaren niet mogen ontdekken, maar wel het krokodillenvijvertje en dat passeerde ik vandaag tijdens mijn verplichte wandeling. Tot mijn genoegen stond het vol met water en dat was al in geen jaren meer het geval, kennelijk staat het grondwater behoorlijk hoog dankzij die langdurige regen. Dat was on onlangs in de buurt van Dalfsen ook al opgevallen. Goed voor de natuur!

Opnieuw een recital

 

Na afloop een staande ovatie

De nieuwsbrief van Tivoli maakte mij er hedenmorgen op attent dat er in het kader van het lunchconcert een recital plaats zou vinden onder de naam: "Zangstudenten van Henny Diemer", en aangezien ik gecharmeerd ben van de zangkunst besloot ik om daar heen te gaan. Het bleek een zeer uitgebreid en afwisselend programma te worden aldus het ter plekke uitgereikte programma. De zaal was behoorlijk vol, zo niet "uitverkocht", maar een vriendelijke mevrouw nodigde mij uit om behoorlijk vooraan naast haar te komen zitten. 
Een bijzonder dynamische voorstelling, met liederen van Poulenc, Händel, Mozart, Berlioz, Bizet, Kurt Weill, Gershwin en Donizetti die door de studenten op professionele wijze ten gehore werden gebracht. Ik genoot er volop van. Na afloop dan ook een hartelijk applaus met de inmiddels onvermijdelijke staande ovatie.

Gezellig met nicht Margreet op stap

 

Foto bij de muur van het restaurant

We hadden afgesproken dat we toch minstens 1 keer per jaar, maar liever wat vaker met elkaar aan de wandel zouden gaan en zo hadden we enkele weken geleden deze dag geprikt om van Rheden naar Dieren te wandelen en dit keer met z'n drietjes. En zo stonden Roos en ik vanmorgen op station Rheden even op nicht Margreet te wachten en even later genoeglijk aan de wandel. Had ik zelf een track laten construeren door Komoot, daar wist Margreet direct al een veel aardiger route - ze heeft lang geleden meerdere jaren in Rheden gewoond en kent de omgeving op haar duimpje - voor te stellen, dus moest ik "Truus" de mond snoeren, Ook Roos deed haar duit in het zakje en zo liep ik met twee eigenwijze dames die overigens een zeer fraaie, maar aanzienlijk langere route veroorzaakten. Was overigens een prachtige wandeldag en door de sneeuw door een betoverend schone omgeving en aan praatstof geen gebrek. Zelfs de altijd wat bescheiden nicht Margreet hield zich niet in en daarom heel genoeglijk zo met elkaar!
Als steeds een onderbreking bij het restaurant van de Posbank alwaar Margreet ons trakteerde op koffie met lekkers. De dames van de restauratie keken wat verveeld omdat er ondanks het fraaie landschap erg weinig bezoekers waren en inderdaad leek het wel of niemand de sneeuw durfde te trotseren, ook bij het wandelen kwamen we weinig mensen tegen in dit meestal toch best drukke en toeristische gebied. 
Vis een fraaie route die nog werd uitgebreid met een rondje Ellecom bereikten we uiteindelijk station Dieren en scheidden onze wegen, dat wil zeggen dat Roos naar WIjhe ging Margreet naar Wijchen en ik naar de Bilt. Was een genoeglijke dag geweest.

Niets boven Groningen

Toepasselijk beeldje op weg naar
het conservatorium

"Er gaat niets boven Groningen", zo begon hedenmiddag Hanneke de Wit, docente zang op het conservatorium Groningen haar introductie van de "Masterclass Winterreise", georganiseerd in samenwerking met de Vereniging Vrienden van het Lied. Ik was dan ook blij verrast toen ik bij binnenkomst zag dat er flink wat ouderen aanwezig waren in de zaal waar de masterclass werd gehouden. Ook ik had de moeite genomen om deze masterclass voor leerlingen bij te wonen en wel omdat ik erg benieuwd was hoe jonge, beginnende zangers deze uiterst moeilijke cyclus van Schubert zouden interpreteren. Elisabeth Schwarzkopf heeft ooit gezegd dat je pas aan het eind van je zang carrière instaat bent om dit werk zodanig emotioneel weet te doorgronden dat je het perfect kunt weergeven. Nou, daar was ik wel benieuwd naar. Jan Willem Baljet, bariton zou de masterclass houden en de leerlingen wijzen op het belang van interpretatie, uitspraak en dergelijke.
Roos en ik hebben jarenlang "Die Winterreise" alsmede "Die schöne Müllerin"  gezongen resp. begeleid, zo langzamerhand is iedere noot mij wel bekend en ik beweerde destijds altijd dat je in de fabelachtig gecomponeerde begeleiding precies kon aanvoelen wat er in het lied bedoeld werd. Maar ik merkte ook, wanneer Roos mij begeleidde en ik zelf ging zingen dat de tekst, gezongen op de melodielijn me vaak zodanig aangreep dat ik door emotie werd overmand en moest stoppen. En daar was ik benieuwd naar of ook de jonge zangers de emotie van de liederen aanvoelden. 
Jan Willem gaf aan dat de masterclass pas een aanvang zou nemen als het eerste lied, "Gute Nacht" was gezongen, zonder dat eerste lied zou het verloop enigszins in het niet beginnen, was ik met hem eens. Eén van de leerlingen, die ik al eens ontmoet had bij een recital in Zwolle van de VvhL deed de aftrap, maar kreeg daar geen commentaar op. En toen begon het met de enige sopraan, zij zong "Erstarrung" en bij het voorspel van de piano kreeg ik al kippenvel van de herkenning. De sopraan had flink volume, mooie stem en inderdaad moest er flink gesleuteld worden aan de interpretatie en het voorstellingsvermogen wat je eigenlijk zingt in dit lied. De jonge man, tot over zijn oren verliefd geweest, maar helaas weggestuurd en nu eenzaam op weg, door de sneeuw zoekt nog in de omgeving naar iets dat zich aan de tijd dat zij nog bij hem mocht zijn naar een spoor, maar alles is met sneeuw bedekt. In en in triest, hoog romantiek, maar het doet je veel als zanger en weet wat er door zo'n jongmens heen kan gaan onder die omstandigheden. Tja, als je nog zo jong bent blijkt dat best moeilijk. Jan Willem deed zijn best om dit gevoel over te brengen en het "OK" deed vermoeden dat het werd opgepikt, maar het viel niet mee. Eigenlijk was dat bij de zangers die ik tot de pauze hoorde eigenlijk met de meesten wel het geval, was een goede les, ik had respect voor allen die betrokken waren. Bij de pauze ging ik er weer vandoor en kon niet anders vaststellen dat Schwarzkopf gelijk had maar ook dat zo'n masterclass in het begin van de carrière wel heel goed is, pak dit emotioneel uiterst moeilijke werk en ga er tegenaan, beluister vooral ook de interpretaties van de grote zangers als Fischer Dieskau, Bostridge, e.a. op Youtube is menig uitvoering te beluisteren.
Wat ik erg leuk vond was het staartje van het programma voor de pauze, de jonge bariton ging de discussie aan met Jan Willem over de interpretatie van het verhaal achter de cyclus. Vrij algemeen wordt zowel de Winterreise als Die schöne Müllerin geïnterpreteerd als de doodswens van de hoofdpersoon. Bij de molenaarsknecht is dat nogal duidelijk wanneer hij zichzelf verdrinkt, maar bij de zwervende jongeman in de "Winterreise" eindigt het verhaal een beetje treurig bij de oude man met de Lier die op blote voeten in de sneeuw staat te fiedelen terwijl niemand luistert en zijn centenbakje ook leeg blijft, larmoyant zou ik dit eind vinden en zeker geen doodswens. Ik heb deze cyclus jarenlang onder m'n vingers gehad en ook nooit ervaren dat hij nou per se dood wilde, was het dus eens met de zanger en niet met de gevestigde orde. Daarover kreeg ik de volgende dag met Roos op het perron van station Rheden een heel dispuut terwijl we wachtten op de aankomst van nicht Margreet. Obstinaat en zelfovertuigd zei ik: "ik heb wel ingewikkelder raadsels opgelost", moet er achteraf om lachen, ben inderdaad niet zo kapot van exegeses waar het onduidelijkheden in de kunst betreft en zelden bereid om interpretaties van anderen rücksichtlos te accepteren.