Rinse goudreinetten voor de appeltaart en appelflappen

Het appeltaartje, al half verorberd

Eerder zei ik al dat ik die ouderwetse goudreinetten zo heerlijk vind in de appeltaart. Vrijdag heb ik een appeltaartje gebakken (een kleintje maar hoor). Ik had zoon Peter een e-mailtje gestuurd dat hij maar moest langs komen; hij is net zo gek als ik op warme appeltaart. Maar gelukkig kwam hij niet (hij zag het bericht te laat) zodat ik de helft al op had toen ik naar bed ging. Van de andere helft heb ik een klein stukje laten liggen voor Roos en de rest had ik meegenomen om op weg naar Kropswolde/Nieuweschans in de trein op te eten met een kop koffie uit de thermosfles (ja ja, zo komt Jan Splinter door de winter).
Toen ik hem proefde wist ik weer waarom ik al die moeite gedaan had. Die rinse smaak van goudreinetten is zo bijzonder; het is echt vreselijk dat je die appels niet meer kunt kopen in de winkel. De nieuwe rassen hebben veel minder smaak helaas; maar zien er wel veel mooier uit; het lot van zoveel groenten en fruit, denk maar aan de kersen en de aardbeien; zien er prachtig uit maar hebben geen smaak meer.
Bij het doorproeven kwam ook de smaak van de appelflappen zoals m'n moeder die decennia geleden maakte weer naar boven. Die maakte ze ook van deze appels. Volgende week ga ik proberen om appelflappen te maken. Ik zal m'n zonen waarschuwen als ze gelukt zijn. Beetje vroege oudejaarsavond zal ik maar zeggen.

Meel uit Kropswolde

De molen en het winkeltje van Mulder Pot

Al sinds jaren kopen we ons volkoren meel bij zoals we hem noemen, "onze sristelijke vriend", d.w.z. bij de Reformkraam uit Veenendaal. Maar we wilden eigenlijk meel dat daadwerkelijk van een molen kwam en op stenen gemalen. Daarnaast wilde ik graag meel van koren uit NL, bij voorkeur uit de graanprovincie Groningen. Roos had het e.e.a. uitgezocht en zo kwam ik vanmorgen vroeg bij de winkel van Mulder Pot in Kropswolde, Groningen. Gezellige kleine winkel, naast de molen en voorzien van allerlei mixen voor het zelf maken van brood. Maar gelukkig ook volkoren meel in zakken van 2 kilo.
Natuurlijk knoopte ik een gesprek aan met de dame die mij hielp; zij was de molenaarsvrouw. Er wordt inderdaad op stenen gemalen, zij het niet altijd op windkracht. Haar man is al de vierde generatie molenaar op deze molen. Hij wist nog van zijn vader dat hij nog wel eens de hele nacht door ging met malen omdat er eindelijk wind was. Daarom was de elektrische motor een uitkomst. Nou ja, vooruit dan maar.

Kwelders met vogels en schapen

En het graan komt uit Groningen maar niet altijd, want het moet wel van goede kwaliteit zijn. Ik merkte op dat we vroeger toch allemaal brood van Gronings graag aten. "Ja, vroeger", sprak zij met dédain, "toen waren de mensen niet zo kritisch. Maar tegenwoordig moet het brood zo hoog mogelijk rijzen anders klagen de klanten dat het meel niet goed is". Ik ging met 2 kilo de deur uit en heb die vervolgens de hele dag mee gesjouwd. Eerst naar Winschoten, waar ik een half uur moest wachten voor de trein naar Nieuweschans. Er lag een aanbieding voor droge worst, 6 voor een tientje, die ik natuurlijk niet aan mij voorbij kon laten gaan.
En onderweg zag ik niet alleen schitterende kwelders met rode planten maar ook aardappels en daar heb ik er ook een stel van meegenomen en tot slot ook nog een reusachtige uit. Kortom, ik kwam zwaarbeladen en moe aan op station Nieuweschans. En dan nog 3 uur treinen. Hoe ver kun je gaan voor je voedsel (en een fantastische wandeldag in een mensvriendelijke omgeving).

Het uitzicht van m'n grootouders

Mijn grootouders voor de auto (1950)

Mijn liefde voor Limburg is niet van vandaag of gisteren. Reeds als jong kind hoorde ik over de pracht van dit landschap. Het waren mijn grootouders die al in de vijftiger jaren naar het krijtland gingen. Voor mij waren het magische plekken: Slenaken en vooral dat rare beekje met de naam "De Gulp". Wie noemt er nou een beek naar een onderdeel van een broek waar je door plast(e). Ze logeerden altijd in Epen in wat nu heet: "Hotel Ons Epen". Toen ik 10 jaar oud was mocht ik een keer met hen mee; de eetkamer met haar gedwongen stilte kan ik mij nog herinneren. Ik had mijn boek vergeten in te pakken toen we weer terug gingen; dat heeft de hotel eigenaar later per post terug gestuurd. Grappig, die volstrekt irrelevante dingen die je nog uit je kinderjaren weet te herinneren.
Mijn opa had al heel vroeg een auto; zo vroeg dat hij niet eens hoefde af te rijden; dat instituut bestond nog niet. Je kocht gewoon een auto en ging daarmee uit rijden, net als met een boerenwagen. Het hier boven geplaatste fotootje is, aldus de beschreven achterkant, van 2e pinksterdag 1950; en daarmee gingen ze naar Zuid Limburg.

Uitzicht op Slenaken, het dorpje aan De Gulp

Gisteren liep ik via mij onbekende paden richting Slenaken, het favoriete wandelplekje van mijn grootouders. Vanuit de verte doemde het laaggelegen kerkje op; de toren stak net tussen de heuvels omhoog. Er stond een bankje. Als door de bliksem getroffen voelde ik gewoon dat dit het plekje was dat ook bij mijn grootouders hun voorkeur voor dit piepkleine, inmiddels zeer toeristische plaatsje verklaarde. Ik heb er een foto van gemaakt en ben er gaan zitten. Ik genoot van het landschap terwijl ik het, door Roger Scruton zo fraai analytisch beschreven eerste deel van Beethovens 9e symfonie beluisterde via de mp3. Genieten in optima forma.

Door de kloof in Zuid Limburg

Dichtgegroeid, omgevallen bomen, grote klimplanten
tegen de boomstammen. Vogels, dassenholen, eekhoorns;
een heel spannende bedoening

Vandaag weer naar Zuid Limburg; om kwart over vijf opgestaan; het wordt al een beetje routine. Ik pak weer een stuk slaap terug in de trein naar huis. Van Maastricht naar Roermond heb ik vandaag heerlijk zitten dutten.
Gisteren was ik met bus 57 o.a. langs St Geertruid gekomen, één van de favoriete wandelplekken van m'n vader. Je kunt daar volgens de kaart in een smeltwaterkloof, ontstaan in de ijstijd, afdalen naar het Maasdal. M'n vader en ik hebben dat destijds meerdere keren gedaan. En dit zou dan m'n eerste keer worden in m'n uppie, zonder die ouwe dus; moest dus, zoals zo vaak, veel aan hem denken.
Ik liep het paadje af en kwam bij het begin van het dal; de beheerder, Staatbosbeheer nota bene, had een bordje geplaatst met "niet betreden", kwetsbaar natuurgebied. Ik liep voor de zekerheid toch maar verder en zag dat het prikkeldraad niet helemaal doorliep. Verder liep er ook een duidelijk bewandeld pad het dal in. Tja, dan volg ik het voorbeeld van mijn collegae wandelaars. Maar dat viel niet helemaal mee. Misschien een kwetsbaar natuurgebied, maar voor onervaren wandelaars een bijzonder kwetsuurgevoelig natuurgebied. Omgevallen bomen, gladde stukken, moeilijke overstappen, steile stukken (zie de serie foto's die ik heb gemaakt). Natuurlijk had ik er geen moeite mee, maar heb wel heel voorzichtig gedaan want je zult daar tussen niks en nergens je enkel verzwikken of erger. Wat zou die ouwe het prachtig hebben gevonden. Ik hoorde opvallend veel vogels; had uiteraard de kijker niet bij me oen die ik ben, maar die zou me ook vreselijk in de weg hebben gezeten. Ik heb ontzettend genoten van de afdaling, waar ik drie kwartier over heb gedaan. Toen terug door het Maasdal en het Savelsbos weer in, terug naar St Geertruid. Daar werden de appels nu volop geplukt. Ik heb nog een paar rijpe peertjes gescoord; heerlijk zo vers van de boom en in een boomgaard zonder koeien(stront). Wel zo plezierig.
Ik weet nog dat we daar een keer waren als gezin, samen met opa (m'n vader dus). We verzamelden toen wat valappels om mee naar huis te nemen; daar doet de teler toch niets mee. Peter, toen nog een klein ventje van een jaar of vier snapte het niet helemaal en plukte gewoon van de boom. Ik zei hem toen dat hij alleen de appels van de grond mocht pakken. Vervolgens legde hij de geplukte appels eerst op de grond en deed ze dan in de tas; dat hij de logica niet snapte spreekt voor zich natuurlijk. Ik moest daar ook nu weer aan denken. Een stortbui brak los en ik vluchtte in het bushokje voor de bus naar Noorbeek. Dat schrijf ik morgen in de Blog!

Appels uit de Boomgaard Bellet bij Cottessen

Voorbeeld van een appelboom met daaronder
allemaal valfruit waar niemand belangstelling voor heeft

Vorig jaar was ik al eens met Dick bij de boomgaard Bellet geweest; een boomgaard met ouderwetse fruitrassen; vrij toegankelijk en de liefhebber kan het fruit plukken of rapen en meenemen. Daar was verrekte weinig belangstelling voor; het fruit lag vorig jaar allemaal te rotten. Dat ging mij zo aan het hart, met name omdat je die oude fruitrassen nergens meer te pakken kunt krijgen. Eerlijk gezegd lust ik die moderne appels helemaal niet; veel te zoet; de enige handappel waar ik helemaal voor ga dat is de James Grieve. In mijn oude tuin op de Hoflaan staat een boompje waar ik ieder jaar een paar van af mag plukken van de huidige bewoners. Maar in de Bellet staan nog bomen met van die ouderwetse, er niet uitziende Goudreinetten. Bleek groen, ruwe schil, bonkig van vorm, maar heerlijk van smaak en geen appel is meer geschikt voor het maken van appeltaart of appelmoes. En daar ging ik dus voor!
Vanmorgen om kwart over vijf opgestaan, havermout weggeslikt, een paar koppies thee en een kop koffie en hup met de geit. Tot m'n verbazing haalde ik de Intercity naar Maastricht; ik was al voor half negen op het station om uit te checken en moest dus tot negen uur wachten voor ik weer kon inchecken met m'n Dalvrij abonnement. Vervolgens met een dagkaartje voor de bus (ook pas na 9.00 uur geldig) met bus 57 een routa nostalgica door het landschap van Zuid Limburg waar ik in geen jaren was geweest. De laatste jaren ging ik meestal naar Dick als ik naar Limburg ging en dan liepen we eigenlijk altijd een rondje Kerkrade en later een rondje Vaals. Ook mooi, maar anders zal ik maar zeggen. En dan nu door St Geertruid waar ik altijd met m'n vader kwam, in Mesch, zelfde laken een pak. Epen waar ik meer dan vijftig jaar geleden heb gelogeerd met m'n grootouders en bij die gelegenheid voor het eerst in het buitenland kwam. Slenaken waar ik met Anneke een keer als enigen in het grote restaurant (maar toch heel gezellig!) hebben gedineerd rond de kerst 1979. Noorbeek, waar we toen een apartementje hadden gehuurd voor de kerst.

Op een bruggetje over de Geul

In Mechelen uitgestapt en een prachtige route langs de Geul tot de Heimansgroeve. Een hele serie foto's gemaakt. Daar naar boven geklauterd en dan kom je bij de Boomgaard Bellet. Het was nog wat vroeg in het jaar, maar er lag volop valfruit; peren en appels. Gelukkig ook twee bomen met goudreinetten. Ik deed de rugzak van m'n rug en vulde deze met een fors aantal kilo's appels en wat peren. Toen ik hem weer op m'n rug wilde hijsen zag ik dat ik hem in de koeienstront had gezet, oen die ik ben. Zo goed en zo kwaad als het ging gereinigd met nat gras.
En toen besloot ik om door te lopen naar Vaals naar vriend Dick om eens te kijken hoe het met hem gaat. Even gebeld of hij wel thuis was, lekker koffie gedronken, bijgekletst en naar huis. Vermoeiende dag. Het is me zo goed bevallen dat m'n tas al weer klaar staat voor morgen. Als ik op tijd wakker kan worden dan ga ik weer naar Limburg. Ik kijk onderweg wel waar ik zal gaan lopen. Schitterende provincie!

Hugo schreef: Faal actie hoor, al beter dan in je eigen zou ik maar zeggen...

Thea schreef: he lieve zwager, goed bezig hahaha maar super gezellig verhaal, en daar dus gelukkig geen wespen in het rottende fruit 

Nog meer vrijwilligerswerk

Nog niet zo gek lang geleden kwam Roos in aanraking met vrijwilligerswerk bij de biologische moestuin van Eijkensteijn, bij Maartensdijk. De afgelopen zomer heeft ze daar af en toe in de tuin gewerkt.
De laatste weken ben ik ontzettend aan het twijfelen wat ik nou zal gaan doen v.w.b. lichaamsbeweging met name waar het de armspieren betreft. Aarzelend dacht ik aan een fitnesscentrum; maar dat is echt helemaal niks voor mij. Misschien van de winter weer eens vragen of ik bij boer Dirk weer in de stal kan helpen. Maar toen bedacht ik mij dat ik het werken in een moestuin eigenlijk het leukste vind. En zo gezegd zo gedaan. Ik ben met Roos meegegaan vorige week donderdag en we zijn lekker aan de gang gegaan.

Daar waar ik dacht dat ze het misschien vervelend zou vinden als ik mee zou gaan naar iets dat echt "haar ding" was. In tegendeel, we vonden het allebei juist heel gezellig. Eerst samen een "bed" vrij maken van onkruid. En vervolgens Roos aan het oogsten van pastinaak en ik een bed in de kas schoonmaken. Daarna hebben we nog samen aan een aardbeienbed staan werken. De volgende dag, vrijdag ben ik een paar uur alleen naar de tuin geweest en heb ik verder gewerkt aan het aardbeienbed. Na ruim twee uur was ik behoorlijk moe; onbekende beweging en houding. De volgende dag met Ab en Dick aan het spitten en sjouwen door de heide. Het gevolg was dat ik zondag wel zo'n verschrikkelijke spierpijn had. Maar die was vandaag weer helemaal over. En nu heb ik vandaag weer heerlijk aan het aardbeienbed staan werken. Intussen kennis gemaakt met een aantal vrijwilligers. Leuke jonge mensen die ook ontzettend gericht zijn op het zelf bezig zijn met voedsel en bij voorkeur lokaal hun voedsel betrekken. Ik heb hen dan ook snel op de zuivelboerderij Boom en Bosch attent gemaakt.

De zomer is over

Uitgebloeide St Jacobs kruiskruid

De dagen worden korter; het ruikt al herfstig in het bos, de herfstbuien zijn vroeg dit jaar, kortom, de zomer loopt op haar eindje. Volgens sommigen was het een natte zomer, maar ik denk dat het een heel normale NLse zomer was. Het regende op de juiste momenten voor natuur en voor de landbouw. Boer Dirk verzuchtte tenminste dat het hem speet dat hij op een bepaald deel van zijn land geen gras had ingezaaid maar maïs had geplant. Die regen was hem aangenaam. Als wandelaar heb ik er eerlijk gezegd ook maar weinig van gemerkt, in tegendeel, ik heb het gevoel dat het een schitterende zomer is geweest waarvan ik dan ook maar met moeite afscheid wil nemen. Woensdag was het maar matig weer; we hadden gebridged en nog wat na zitten borrelen en waren pas laat op. Te laat om nog een verre wandeling te gaan maken in ieder geval. Dus dan maar een drietje gelopen, met orgelmuziek van JS Bach op de mp3 speler. Dat vind ik een geweldig genoegen; niet te lang want dan krijg ik last van duizeligheid door die oordopjes. Bij die orgelwerken hoor je vaak de thema's die verwerkt zijn inde cantates terug. Ook hoorde ik ontroerende strofes die Hugo Distler in zijn werk heeft opgenomen. Dat is geen plagiaat maar meer een eerbetoon aan de bedenker van de betreffende strofe.

Hier lopen de oude wandeling 1 en 3

Buienradar had laten zien dat er een strook van actieve bewolking net boven De Bilt langs zou trekken. Dat was inderdaad het geval en het grootste deel van de wandeling kon ik dan ook droog lopen. Alle planten waren inmiddels uitgebloeid; wel zag je al rozetten van planten die zich alweer voorbereiden op het voorjaar; die wachten de winter niet eens af. De mierenhopen waren nog maar nauwelijks actief. De werksters verdwijnen binnenkort voor de wintermaanden onder de grond. Met de kijker kon ik de vogels goed zien; koolmezen, een boomkruiper en natuurlijk de kraaien en eksters. Nog een laatste stortbui vlak voordat ik weer bij de fiets kwam. Toch altijd lekker zo'n drietje; ouderwetse benaming trouwens want alle drietjes zijn verwijderd en in plaats daarvan zijn er nu paaltjes met gele banden aangebracht. Ik kon nog 1 "drietje" ontwaren op een loofboom; die willen de beheerders natuurlijk niet beschadigen door met het cijfer ook de schors te beschadigen; een denneboom kan daar wel tegen.

Hanneke de Wit zingt in Utrecht

Hanneke de Wit en begeleider in "De Zeven Linden"
te Utrecht

Wat een afwisseling; stond ik gisteren nog naar adders te speuren, daar zat ik vanmiddag met veel aandacht te luisteren naar een recital voor de Vereniging Vrienden van het Lied. De bekende sopraan Hanneke de Wit, zong voor ons in het intieme zaaltje "De Zeven Linden" te Utrecht.
Ze zong liederen van Fauré, Schubert, Richard Strauss en Tsjaikovski. Wat een prachtige stem en wat een fijn repertoire. Ze had expres gekozen voor wat minder onbekend werk van Schubert. Met het gevolg dat er een paar liederen bij waren die Roos en ik ook samen gezongen hebben: "Auf dem Wasser zu singen" en "Ständchen" en om niet te vergeten "An Sylvia". Ook was er een lied van Fauré dat we samen hadden gezongen. De liederen van Strauss en Tsjaikovski waren mij onbekend. Tsjaikovski had ik ook niet kunnen begeleiden vanwege de taal. Ik herinner mij nog dat Roos op enig moment een partituur voor m'n neus schoof en dat ik begon te spelen (ja ja, ik speelde à vue) en dat ik geen woord verstond van wat ze zong. Ik schoot toen zo vreselijk in de lach; het was een lied in het Zweeds. We zijn niet ver gekomen; ik bleef om die malle tekst lachen. De liederen van Tsjaikovski vond ik verrassend mooi; Hanneke zong ze ook met veel passie; vooraf had ze de tekst ook verklaard.
Na afloop kwamen nog twee toegiften waaronder een prachtig lied van Richard Strauss; ik dacht dat het een van de Vier letzte Lieder was, maar ben er nu niet meer zeker van.
Nog even nagepraat met de twee uitvoerenden. Tot mijn genoegen speelden zij "Auf dem Wasser zu singen" zo snel als dat mijn voorkeur had, terwijl Roos het langzamer wilde. Tot genoegen van Roos bleek dat Hanneke het eigenlijk ook wat langzamer wilde zingen. Tja, wat moet ik daar nou van vinden.

Met Ab en Dick op het Hijkerveld aan het werk

Piepklein zandhagedisje

Ab en ik hadden enkele weken geleden afgesproken dat we deze zaterdag zouden gaan wandelen in of rond de "Kroondomeinen" op de Veluwe. Maar een ander plan werd geboren; hij was vrijdag bij zijn broer Dick om op het Hijkerveld een aantal nieuwe eierlegplaatsen voor de zandhagedis aan te gaan leggen en had zo het vermoeden dat ik er geen bezwaar tegen zou hebben om hen daarbij te komen helpen op de zaterdag ipv te gaan wandelen. Dus zat ik om 7.00 uur op station Bilthoven en kwam ik om 9.30 aan op station Beilen. We gingen direct door naar het Hijkerveld. Eerst de resultaten van hun harde werk op de vrijdag aanschouwen: een tiental nieuw opgeworpen zandbedden, zo veel mogelijk gemaakt van opgedolven geel zand; dat bevat weinig voeding en daarom zal er niet zo snel vegetatie op aanslaan, kortom voor de hagedissen een makkelijk plek om een gaatje te graven om de eieren in af te zetten. Dat dit ook daadwerkelijk tot resultaat leidt was duidelijk; bij inspectie zag Dick een fors aantal piepkleine hagedisjes (zie foto) die op en in het struweel bewogen en de koestering van de zon zochten.
Vervolgens hebben we alledrie een nieuw zandbed gemaakt. Met een spade had ik eerst zoden verwijderd zodat ik een diepe kuil kon graven om geel dekzand uit de ijstijd op te graven. Vervolgens een stuk vrijgemaakt van opslag daar waar het bed gemaakt zou worden, op de zuid-west helling vanwege de zonrichting; de zoden opzij gelegd om het zandgat later weer te vullen. Toen een diepe kuil gegraven en het gele (dek)zand opgedolven; het zweet liep van m'n gezicht: "eerlijk werk, waar jet het warm van krijgt en gaat zweten", zoals ik dat graag noem; was ik in m'n werkzaam leven niet vaak mee geconfronteerd; altijd maar aan een bureau en in overleg. Tot slot de kuil weer dichtgegooid met kluiten die ik zodanig afsneed van de boven laag dat daarbij weer een stijlrandje ontstond voor eventuele solitaire graafbijen; je blijft toch lid van de NEV nietwaar!

Ab zal Dick wel eens vertellen hoe het allemaal
moet gebeuren (har har)

Vervolgens heeft Dick, daarbij (voor de foto) gedirigeerd door Ab, van het dekzand een optimaal legbedje voor de zandhagedis gemaakt.
En toen verder de hei op, waarbij Dick mij opmerkzaam maakte op allerlei interessante dingen als een cocon, waarvan ik dacht dat het een reptielenei zou zijn, afkomstig van hagedis of adder; maar nee, het was afkomstig van een geleedpotige (ik dacht een spin) die daarin eitjes afzet en haar jongen doet uitkomen. Ik heb het in mijn zak gestoken en mee naar huis genomen; Roos herkende het direct als een cocon van een insect!
Inmiddels gingen we over tot het volgende dagonderdeel: het eten van de door mij meegenomen kippenvleugeltjes en cocoskoek en op naar het inventariseren van adders. Dick doet dat al vele jaren, daarbij regelmatig bijgestaan door broer Ab.
Hij fotografeert de koppies voor de identificatie, noteert weersomstandigheden, precies de plaats waar hij de individuele slang heeft gevangen, noteert de lengte van het dier en de vegetatie van de vangstplaats. Kortom een enorme dataverzameling op basis waarvan onderzoek plaats kan vinden.

Adder op de witte achtergrond van het net

De twee broers vingen adder op adder terwijl ik er maar met mijn volle aandacht voor spek en bonen bij liep. Uiteindelijk bleek de vangst 50 stuks te zijn, waarvan mijn bijdrage nihil was. Op een zeker moment ving Ab er zo veel dat Dick nauwelijks de tijd had om de gegevens te noteren of de volgende was er alweer. Soms vingen ze er twee tegelijk; ik voelde me wat gegeneerd; deed vreselijk m'n best, werd hardstikke moe van dat gesjouw door het struweel en nam regelmatig de kijker om de schitterende omgeving en de vogels te bewonderen.
Tegen een uur of vier stopten we en gingen nog even bij Dick in Beilen langs huis. Nog even zijn prachtige exotische slangen in het terrarium bewonderd; mooie gladde huiden i.t.t. de adders, die heel voelbaar geschubd zijn.
Ab en ik gingen met de auto naar mijn flatje; ik had nog een reeschouder staan; die heb ik met wat cantharellen uit de vriezer tot een heerlijke Sauce Parisienne voor over de pasta verwerkt; met de pronkertjes van Matton smaakte het allemaal prima. Tot slot, met m'n laatste energie samen met Roos op de tandem m'n fiets opgehaald van het station. Ik was nog niet thuis of ik lag te slapen; heerlijke dag!

Ze staan er gelukkig weer

Moeder en kind, beelje van Jits Bakker

Koperdieven hadden een tweetal beeldjes uit de beeldentuin van Jits Bakker gestolen. Even was ik bang dat onder druk van deze diefstal misschien wel de hele tentoonstelling zou verdwijnen. Permanente bewaking is waarschijnlijk niet te realiseren. Het is schandalig dat onze maatschappij zo is verworden dat kunstschatten niet meer veilig zijn in de openbare ruimte.
Maar gelukkig is men niet gezwicht en staat de twee beeldjes er weer; de sokkels zijn weer gevuld.

Over de schoonheid

Botticelli's beroemde Geboorte van Venus

In 1999 heeft de VPRO een serie uitgezonden met gesprekken onder de noemer "Van de schoonheid en de troost". Wim Kayzer was degene die de serie droeg en met een aantal intrigerende personen indringend sprak. Daaronder Roger Scruton die ik al eerder noemde in deze WebLog. Opnieuw was het de Elsevier die mij inspireerde en daardoor deed zoeken naar het interview van Kayzer en Scruton. En dankzij de nieuwe media, Youtube zit je binnen enkele klicken naar de conservatieve filosoof Roger Scruton te luisteren met genoemd programma van de VPRO.
Scruton is conservatief in de zin dat hij het mooie, het goede wil behouden; hij beseft dat door het loslaten van het verleden, een kenmerk van de huidige tijd met haar snelle, oppervlakkige media, entertainment, de non-kwaliteit van de moderne muziek, architectuur, de teloorgang van de cultuur ook de schoonheid en de troost uit het dagelijks leven verdwijnen. Hij leeft teruggetrokken op het Engelse platteland en vindt de troost in de filosofie en de plattelandscultuur waar hij middenin leeft. Daarnaast is hij hoogleraar filosofie, schrijft boeken over het belang van het behoud van de cultuur, van de schoonheid; houdt lezingen en interviews, waarvan enkele via Youtube ook beschikbaar zijn, waaronder een dialoog met onze Maarten van Rossem over architectuur. Kortom hij probeert de wereld om zich heen wel bewust te maken van wat er dreigt verloren te gaan.
Bij de serie van Wim Kayzer komt Scruton over als een kwetsbare man; hij komt uit een eenvoudig milieu en is opgegroeid in grote disharmonie; zijn ouders leefden voortdurend in onmin kennelijk. Zodra hij 16 was verliet hij het ouderlijk huis en heeft zich vanaf die tijd een "home" gezocht en vorm gegeven. Dat lijkt wel het Leitmotiv van zijn denken geworden.
Ik gevoel een grote mate van verwantschap met dit denken; kan vaak ook droef worden van wat er aan schoonheid is verdwenen onder het mom van "vernieuwing en modernisering"; ik kan wegdromen bij de 17e eeuwse schilderijen die de schoonheid van de toenmalige interieurs en landschappen zo fraai laten zien; de klassieke muziek verschaft mij buitengewoon veel warme schoonheid en daarmee troost. Daarvan heb ik ook best kond gedaan in deze WebLog. Van moderne (schilder)kunst en muziek heb ik ook zo m'n bekomst en moderne architectuur probeer ik, daartoe geïnspireerd door mijn architectenvriend Peter C. te appreciëren. Maar zo'n harmonieuze oude middelseeuwse wijk als die je nog kunt vinden in Brugge of in Amersfoort vind ik toch echt altijd veel mooier; jammer dat er niet meer zo wordt gebouwd; komt wellicht weer terug. En dat gevoelen schijnt, aldus Scruton toch vrij algemeen menselijk te zijn; het terugverlangen naar de schoonheid van de menselijke maat en daarbij de troost ondervinden. Eerlijk gezegd vind ik die vooral al wandelend in de natuur en in ouderwets cultuurlandschap en natuurlijk in de klassieke muziek als genoemd.

Riet schreef: Ik ben het in veel opzichten met je eens. Ik loop ook heel graag door het oude centrum van Zutphen en Deventer en geniet enorm van de oude meesters. Toch is er aan het nieuwe ook veel te beleven. Ik verheug me er op naar het Stedelijk te gaan. We worden wel meegezogen in het digitale tijdperk en ontkomen daar nauwelijks aan.

Met Hugo naar de fitness

Hugo in starthouding met de gewichten

Zoon Hugo komt mij vrij regelmatig van voedselresten afhelpen oftewel hij komt lekker bij me eten. Hij kan geweldig veel voedsel aan; dat is best te rechtvaardigen want hij traint zich behoorlijk af in de fitness. Was hij als kind een vrij tenger menneke daar begint hij nu een borstkas met spieren te ontwikkelen die Jerommeke niet zou misstaan. En hij wil het weten ook; wanneer hij bij mij is dan hoor ik alles over spieren, spierontwikkeling en het genoegen dat de fitness hem geeft. En vooral dat laatste vind ik zo leuk voor hem.
Jaren geleden heb ik ook eens een periode op de fitness gezeten; dat was in de tijd dat ik meer lichaamsbeweging wilde gedurende de wintertijd. Ik werkte toen uiteraard en had in de weekends onvoldoende gelegenheid om lekker te gaan wandelen. Dat is niks voor mij. Maar ook die fitness vond ik niet zo prettig; dat binnen bezig zijn en met van die apparaten vind ik een beetje onnatuurlijk en raar. En dan met die bonkende muziek erbij voelde ik me niet op m'n plaats. Alleen de sauna na afloop vond ik heerlijk.
Hugo had me al een paar keer gevraagd of ik niet eens mee wilde gaan kijken en dat heb ik nu gedaan. In Utrecht, in de buurt van de Jaarbeurs was zijn fitnesscentrum. Gezellige mensen; geen probleem dat ik kwam kijken: "pakt u maar een kopje koffie". Allemaal jonge mensen die lekker met hun lijf bezig waren; de mannen vooral met de spieren van hun bovenlijf en armen; er liepen heel wat Jerommekes rond.
En daar ging Hugo ook aan de gang met naar mijn idee niet te tillen gewichten waarmee hij zijn armspieren en borstspieren ging trainen. Ik heb er foto's van gemaakt maar ik hield m'n hart vast zo'n inspanning als het hem kostte. Maar, m'n complimenten zoon; dat heb ik echt nooit gekund! Maar houd je verstand erbij opdat je je niet blesseert! 

Een promiscue paar schoenen

Gekke foto, geplukt van Internet

Eerder schreef ik over een stel wandelschoenen dat Roos niet goed paste en dat ik toen geruild heb tegen een paar wandelschoenen dat mij niet goed paste. Een raar toeval dat zij een paar iets te grote schoenen had gekocht en ik daarentegen een paar voor mij een halve maat te kleine schoenen. Dat alles speelde begin van het jaar, ergens in februari. Het voormalig paar van Roos heb ik danig gebruikt; de zolen waren lekker zacht en dus eigenlijk na een half seizoen al behoorlijk versleten. Intussen had ik ook een nieuw paar, nu wel passende Meindl schoenen gekocht (maatje 9); toch eigenlijk wel mijn favoriete merk wandelschoenen. De afgelopen zomer heb ik die twee paar tegen elkaar in gedragen bij het wandelen.
Bij een van de wandelingen was ik Henk Eggersman, juwelier in Vorden tegengekomen. Henk is ook een lange afstands wandelaar, maar heeft een probleem met één van z'n voeten na een hieloperatie. Eigenlijk heeft hij aan de betreffende voet een iets grotere schoen nodig, liefst met een zachte achterkant. Nu wil het toeval dat ik een halve maat grotere voet heb dan Henk dus ik bood hem aan om eens te kijken of hij wat met mijn "oude" schoenen zou kunnen. En laat nu het voormalig paar van Roos, dat ik deze zomer half heb versleten (het bovenleer is nog uitstekend, zo kort heb ik er mee gelopen) hem bijzonder goed bevallen. Hij heeft er nieuwe zolen onder laten zetten en de "tegenschoen" passend laten maken en heeft er al een étappe van de GR 5 mee gelopen. Hij is van plan om de GR 5 ermee af te gaan lopen; hij is al tot de hoogte van Zwitserland gevorderd met z'n wandelmaten. Het is maar goed dat deze schoenen niet eenkennig zijn!
Een klein beetje jaloers ben ik wel op die schoenen; heerlijk door Frankrijk, net als NL een geweldig wandelland. Misschien gaan Roos en ik ook nog een paar dagen over de GR 5 wandelen in de Elzas; lekkere wijn, goed eten en lekker wandelen; goede combi!

Slavakto 2012

Een keur van genomineerde slagersproducten

In 2009 was ik namens Slow Food en op uitnodiging van de KNS uitgenodigd om deel te nemen aan de Slavakto, het driejaarlijkse evenement op het gebied van vlees en vleeswaren. En tot mijn verrassing werd ik ook dit jaar voor Slavakto 2012 uitgenodigd. Dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. Naast de boerenkaas zijn toch vooral de vleesconserven, ik bedoel de gedroogde ham en - worst soorten mijn culinaire aandachtspunten. Juist in die producten kunnen de ambachtelijke vaardigheden worden gedemonstreerd. Dat was dus vanmiddag weer proeven geblazen.

Het snijden van Serranoham door een echte Spanjaard

De Slavakto is natuurlijk voor de gehele vleesbranche dus het is niet louter een uitstalling van worsten en hammen; juist ook de verpakkings-, de verlichtings-, de étaleer- en de machineriebranches zijn volop aanwezig. Fascinerend om dat allemaal bij elkaar te zien. Maar lekker proeven is er natuurlijk steeds bij. Dus heb ik mij vanmiddag, op de eerste dag van de Slavakto heerlijk laten gaan. En er stonden zeker een vijftal stands met heerlijke varkensproducten, waaronder de meesten met gedroogde ham.
De lekkerste vond ik toch weer de ham uit Spanje, de Serranoham; het varken, de luchtomstandigheden, de ouderwetse wijze van bereiding dragen er toch zorg voor dat daar het lekkerste product vandaan komt, althans dat vind ik. Maar ik heb tevens een fantastisch lekker puur Nederlands product mogen proeven. En vlees van een varken dat in zijn voeding mocht genieten van een scheut olijfolie (waaraan dan ook meteen gezondheidsclaims worden verbonden?!) Maar toegegeven, dat was bijzonder lekker vlees. Je merkt ook dat de echte kenners gaan voor vlees met een randje vet; helaas is de consument veel te bang gemaakt voor dat vet en verliest daarmee zijn/haar gevoel van smaak.
Ik hoef vanavond geen vlees bij m'n maaltijd; heb genoeg vleeshapjes gegeten; een heelrijke middag gehad en leuke mensen gesproken. Waarschijnlijk ga ik deze week nog wel een keertje!

Familiedag in Fijnaart

Moeder en dochter 

Afgelopen zaterdag had het bedrijf waar mijn oudste dochter werkzaam is, Rijk Zwaan, familiedag op haar bedrijfsterrein te Fijnaart; onbereikbaar met OV. Gezellig meegereden met Anneke en als ouderstel op zoek naar onze dochter. We kwamen langs allerlei demonstraties van de onderzoeksafdelingen van het bedrijf. Ik was er zwaar van onder de indruk; het leek wel een faculteit van de universiteit. Ook hingen er levensgrote foto's van de activiteiten van decennia geleden. Dan zie je duidelijk geïllustreerd hoe goed ondernemerschap tot prachtige innovatieve bedrijven kan leiden. Ik was trots op mijn dochter dat ze bij zo'n bedrijf werkt.
Na een lange zoektocht vonden we de plek waar zij ongetwijfeld bij hoorde en we spraken een collega van haar aan. En ja hoor, daar zagen we haar in een vrolijke jurk enthousiast aan komen lopen. Bij die gelegenheid een leuke foto van moeder en dochter gemaakt voor deze Blog.

Een wespensteek in de boomgaard

Hier is duidelijk te zien hoe sterk mijn rechterhand is
gezwollen tgv de allergische reactie op de wespensteek

Donderdag heb ik gezellig een dag opgetrokken met m'n broer Jan. Na een tweetal wandelingetjes in het Robbenoordbos en een bezoek aan de plek in de Wieringermeerdijk waar de Duitsers aan het eind van WO II de dijk hadden opgeblazen gingen we naar zijn huis. In de boomgaard wilde ik graag wat fruit plukken. Er hing helaas niet veel; het zijn toch vooral oude bomen die nog maar weinig vrucht dragen. Echter, één van de perenbomen droeg nog aardig en ik ging aan het plukken. Mijn broer had me nog gewaarschuwd voor wespen, maar helaas ... plotseling voelde ik een steek in mijn hand of er een mes in werd gestoken; het bleek een wesp te zijn. Aangezien ik allergisch ben voor bijen- en wespensteken waarschuwde ik mijn broer dat wanneer ik onwel zou worden hij mij direct naar het ziekenhuis moest brengen. Maar gelukkig liep het niet zo'n vaart; dat had ik, gezien vroegere ervaringen ook niet verwacht. Maar om nou direct in de trein te gaan zitten leek ons ook niet wijs; dus even inchecken voor vier uur en nog even weer terug. Schoonzus Thea en nichtje Ingeborg waren bezorgd en wilden middeltjes halen bij de apotheek of ander medisch handelen voorschrijven. Dat achtte ik niet echt nodig.
Nu ben ik behoorlijk bekend met de reacties bij allergie; tenslotte heb ik jaren lang allergiediagnostiek bedreven en artikelen over allergie geschreven. Ik wist dus precies wat ik kon verwachten. En ja hoor, daar kwamen de reacties opzetten. Klassieke ontstekingsreactie: dolor (pijn), tumor (zwelling), rubor (roodheid) en spoedig calor (warm). Uiteindelijk werd m'n hand zo dik dat hij ook niet meer goed functioneerde; ik zou er geen piano meer mee hebben kunnen spelen (functio laese). De zwelling kroop steeds verder op. Ik ben uiteindelijk een uurtje later met de trein terug gegaan naar huis; ging best maar m'n hand deed wel erg zeer.
De volgende morgen was de zwelling alweer een beetje aan het afnemen; sneller eigenlijk dan ik verwacht had. En ..... ik kon ook direct dit bloggie schrijven!

Hugo schreef: Moet je bedenken dat er veel mensen zijn die over hun hele lichaam zo gezwollen zijn... Alleen dan niet door een wespensteek, maar door hun eigen toedoen.

Douwe schreef: Mooi nieuw excuus: "I'm not fat, I've been stung by a swarm of wasps!"

Thea schreef: ohhhhhhh jemigdepemig wat is het erg geworden zeg, gaat weer helemaal goed hoop ik?

Dat doen wij anders nooit!

Abrikozenvlaai

Toen we enkele weken tijdens zo'n snoeiheet weekend in Limburg wandelden kwamen we ook in Gulpen terecht. Ons water was nagenoeg op en we hadden trek in een stuk Limburgse vlaai. Dus even verderop naar een bakker. Helaas was er geen rijstevlaai meer; die vind ik altijd zo lekker! Maar daarom niet getreurd er was nog wel abrikozenvlaai. Dus die namen wij en ik vroeg (toch niet zo'n gekke vraag?) of ze die voor ons in vieren kon snijden. Dat was kennelijk een erg moeilijke kwestie want de bedienende dame antwoordde de inmiddels legendarische stomme uitdrukking: "dat doen we anders nooit". Nou ja, dacht ik, deze keer wellicht dus wel. Maar nee hoor. Gelukkig had Roos een aardappelmesje bij zich dus konden we dit probleem zelf oplossen. Maar ik had nog zo'n immens moeilijk, voor een Limburgse bakkersdame niet op te lossen probleem. "Zou u misschien mijn waterflesje kunnen vullen?", vroeg ik haar argeloos. Maar opnieuw kreeg ik dat ongelooflijk stomme antwoord: "dat doen we anders nooit". Geheel tegen mijn gewoonte ben ik toen maar, zonder te groeten, weggelopen. Op een bankje hebben we de vlaai met genoegen opgegeten; hij was heerlijk. En verderop bij een huis zaten twee mensen te genieten van het zonnetje. En die mevrouw heeft gelukkig mijn flesje gevuld want we moesten echt nieuw water hebben; het was zo ontzettend heet.
Een volgende keer zal ik in Gulpen zeker opnieuw een vlaai gaan kopen bij die bewuste bakker, maar geen vraag meer stellen. Want als ik dat stomme "dat doen we anders nooit" weer te horen krijg dan ga ik gillen.

Beter Onderwijs Nederland

In de Volkskrant las ik een artikel (november 2011) over het onderwijs dat ik werkelijk alleen maar kan karakteriseren als te treurig voor woorden. Het betreft hier de kwaliteit van het basisonderwijs. Het Sociaal Cultureel Planbureau wijst in een rapport op de kritieke staat van het NLs basisonderwijs; 60 % van de scholen presteert ondermaats op het gebied van taal- en reken onderwijs. Er zou weer sprake zijn van "functioneel analfabetisme"?!
Nu vlak voor de verkiezingstijd zie ik de miljoenen weer over de krantenkoppen vliegen als het "het Onderwijs" betreft. Maar als je dan leest dat veel van die miljoenen worden uitgegeven aan wat genoemd wordt: "cursusjes gegeven door schimmige bureautjes" dan heb ik daar geen goed gevoel bij.
Van een voormalig onderwijzeres hoorde ik dat zij in haar laatste actieve jaren als onderwijzeres vooral bezig moest zijn met wat zij noemde "dingetjes" en vooral niet met onderwijs geven. Een dictee? je lijkt wel gek als je dat voorstelt.
Competentie gericht onderwijs. Wat is dat in hemelsnaam?
Het artikel waarnaar deze Blog verwijst lijkt op zich meer een kritische column dan een artikel. Maar ik herken het wel. De spelfouten die jonge mensen maken springen mij vaak in het oog (alleen mijn jongste dochter schrijft zonder fouten!.) Daarentegen word ik met de rekentoets strijk en zet verslagen door die zelfde jonge mensen (oftewel mijn zoons). 

Gezondheidszorg pur sang

Moestuin.
Foto geplukt van internet

Gisteravond, dinsdagavond, dus ons bridgeavondje. We waren wel niet als eerste, maar toch wel hoog geëindigd; opnieuw tot onze verbazing, nu als tweede. Nog even bij Roos thuis napraten en dat vanmorgen vroeg voortgezet. Toen ik vanmorgen vroeg weer thuiskwam heb ik eerst wat boodschappen gedaan bij Albert Heijn. Tijdens de lunch ga ik coquilles St Jacques maken in kerrie-room saus; die coquilles moeten snel op zag ik, dus zal ik me aan deze strafexercitie onderwerpen. Aangezien ik geen room in huis had en nog maar een paar eieren moest ik naar AH; ik kom daar zelden omdat ik mijn boodschappen zo veel mogelijk bij de moestuinier, zuivelboer, zelfslachtende slager of langs de weg koop, dus direct van de producent en zonder conservering of overbodige verpakking. En als je daar toch bent ook maar even kijken voor een nieuwe tandenborstel en tandpasta en zeep. Maar de keuze was zo idioot groot dat ik gewoon niet kon vinden wat ik zocht en het maar (weer eens) zo heb gelaten. Ik heb helemaal niks met de voedingsindustrie, noch met het grootwinkelbedrijf zoals de oplettende lezer vast al eerder heeft vast kunnen stellen.
Welnu, kom je thuis; in mijn overloop staat een vuilniszak van de buurvrouw te stinken van de ouwe peuken; beneden hoorde ik mijn jonge buurman blafhoesten van het roken.
Gisteren sprak ik met degene waar ik mijn groenten tegenwoordig koop. Tijdens het gesprek bleek dat hij nog "van voor de oorlog" was. Ik was verbaasd; dacht dat hij hoogstens 70 jaar oud was. Maar nee hoor, hij wordt volgende maand 79. En ook op de bridgeclub sprak ik met "Freek"; ziet er buitengewoon patent uit; fit, vrolijk, gebruind, snel ter been en ook achterin de 70, 77 om precies te zijn. Ik heb hen gevraagd naar hun levensstijl. Ik ken nog wel meer (hoog)bejaarde zeer gezonde mensen en ik ken ook min of meer hun (vroegere) levensstijl.
De laatste tijd word ik veel geconfronteerd met zieke mensen in m'n omgeving, en niet zomaar ziek, maar ernstig ziek met akelige consequenties. Natuurlijk kun je niet alles voor zijn, maar gezond leven v.w.b. wat je eet, wat je (niet!) drinkt, wat je beweegt en vooral ook (niet!) rookt bepalen in hoge mate je gezondheid.
In Spanje, waar krankzinnig veel gerookt wordt; bijna net zoveel als tegenwoordig hier in NL door onze jonge mensen (?!) ontmoetten wij een meneer die dik in de zeventig bleek te zijn en er kerngezond uit zag. Dat zie je eigenlijk nooit in Spanje. Direct vroeg ik hem of hij soms niet gerookt had. En dat bleek het geval. Hij vertelde ook dat inmiddels al zijn vrienden, die naar goed gebruik natuurlijk wel hadden gerookt, al lang dood waren.
Ik blijf erop hameren: niet roken, matig drinken, veel bewegen en vooral natuurlijk en gezond eten, dus niet van de voedingsindustrie, dat schept belangrijke voorwaarden voor een gezond leven. En je moet je ook niet te druk maken en zeker niet om onbelangrijke dingen.

Arachne in de Schoorlse duinen

Spin weeft web. Als je goed kijkt zie je de cirkel in het
midden van het web waar de spin e.e.a. nog gaat
afmaken.

Ovidius beschrijft in zijn weergaloos boek "Metamorphosen" over de weefwedstrijd tussen de hooghartige Arachne en de godin Pallas Athene (Minerva). Pallas die zich, vermomd als oude vrouw kenbaar maakt aan het van eenvoudige afkomst zijnde meisje en haar roemt om haar weefkunst, maar haar tevens wijst op bescheidenheid die haar jeugd zou passen. Niets van dat al; het meisje wijst op agressieve wijze de oude vrouw af; Pallas gooit haar vermomming af en maakt zich kenbaar; de strijd is daar.
Ovidius beschrijft welk een prachtig weefwerk de twee dames maakten met daarin schitterende taferelen van de Olympos, de woonplaats van de goden, over de verleiding van Europa door Zeus, vermomd als stier. Pallas is jaloers vanwege het meer dan prachtige kleed dat door Arachne werd geweven; zij verscheurt het kleed, priemt het meisje tot viermaal toe in het voorhoofd. Arachne beneemt zich vervolgens van het leven door zich op te hangen; Pallas krijgt medelijden en verandert haar in een spin; zo kon zij aan een draad verder leven.
Aan dit mooie verhaal uit de oudheid moest ik denken toen ik gisteren in de Schoorlse duinen met bewondering naar het werk van een spin, een arachnoïde, zat te kijken; ze was bezig om een nieuw web te spinnen. Resoluut trok zij haar cirkelvormige baantjes tussen de spandraden; een genot om dat schouwspel van de natuur zo vanaf een bankje in de zon te mogen bewonderen. "Spectaculair" zou mijn vriend Peter C. zeggen.

Overigens was de wandeling en de zeedoop die voorafgingen aan dit schouwspel zeker het vermelden waard. We waren met trein en bus naar Bergen aan Zee gegaan. Lekker zonnen en zwemmen waren eigenlijk ons doel. Echter, het waaide behoorlijk hard; eerst nog even in een duinpannetje wat liggen zonnen en zandhappen en vervolgens besloten om met de wind in de rug naar de opgang bij Schoorl te lopen via het strand. Vlakbij Schoorl zag ik een aantal lieden die ondanks de wind in zee waren; hun voorbeeld heb ik nog even gevolgd; heerlijk zo die hoge golven tegen je lijf.
Daar bij de opgang begon "de blauwe wandeling" naar Schoorl. Die is echt de moeite waard en voert ook langs het bankje waarvandaan we de spin aan het werk konden zien. De weg voerde door grote stukken afgebrand duinlandschap. Ik weet nog dat we 1 of 2 jaar geleden in de Schoorlse duinen een brandstichter hadden en daarvan konden we nu het resultaat zien. En niet alleen dat maar ook van de krachtige herstelcapaciteit van de natuur. Feitelijk zag het er allemaal nu weer lekker fris uit met allemaal jonge heide en andere bodembedekkers. In de krant stond dat er weer zoveel hectaren natuurgebied waren verwoest; nou, dat viel wel mee want de natuur weet er wel raad mee!

Concert in Twente

Het sfeervolle kerkje van 't Stift bij Weerselo

Merkwaardig hoe Twente deze zomer steeds prominent op onze vrijetijdsagenda stond. We hebben samen het Naoberpad door Twente gelopen en daarnaast heb ik het Trekvogelpad hier helemaal afgelopen. Afgelopen zondag zijn we opnieuw naar Twente getogen voor een combinatie van wandelen en cultuur. De afdeling Twente van de Vereniging Vrienden van het Lied had een lustrum concert vanwege haar 45-jarig bestaan. De bekende NLse bariton Maarten Koningsberger zong een recital met liederen van Purcell, Schubert, Brahms en Quilter.
Roos had aan de hand van Google Earth een fraaie wandeling uitgezocht. En opnieuw frappeerde de schoonheid en de stilte van Twente ons bijzonder. Het was bijzonder warm; de zomer is dit jaar wat laat ingevallen. Langs maisvelden en door bosjes kwamen we uiteindelijk bij het kerkje van Het Stift bij Weerseloo. Het was vanwege de sfeer bijzonder geschikt als concert locatie. Misschien wat minder voor de pauze met liederen van Purcell met begeleiding van de theorbe. Heel subtiele zachte muziek die een beetje moeite had met de "droge acoustiek" van het kerkje. Maar na de pauze met de liederen van Schubert, op weergaloze wijze gezongen door Maarten kreeg ik gewoon kippenvel.
Na afloop was er nog een borrel met hapjes; gezellige mensen die Twentenaren! We mochten met Mia en Gert Jan, ons tevoren volstrekt onbekend meerijden naar station Enschede; onderweg gezellig zitten kouten. 

Bomen ringen in de Zandkuil op Texel

Met heel wat inspanning wordt de boom geringd

"De Zandkuil" was het eerste insectenreservaat van Nederland. Het was Jacques  P. Thijsse zelf die 100 jaar geleden ontdekte dat zich in deze voorheen zandafgraving een zeer interessante veelheid aan soorten insecten voorkwam. Met name de solitaire bijen waren en zijn hier zeer goed vertegenwoordigd.
Al meer dan tien jaar voert de Natuurwerkgroep "Kwadijkse Vlot" het beheer van dit reservaat uit. Onder de bijzonder deskundige leiding van Ben Brugge, insectendeskundige bij uitstek wordt opslag verwijderd en worden vrije zandoppervlakken en steilrandjes gemaakt en wat er verder nodig is uitgevoerd. En het blijkt, afgezien van het plezier dat we hebben als leden van de werkgroep ook voor de insecten van nut te zijn, hetgeen onze primaire doelstelling is natuurlijk.
In de zomer heeft Ben het gebied grondig bekeken en daarover het volgende gerapporteerd:

Ik ben er begin augustus geweest en door het natte voorjaar en zomer stond het gras er opvallend “goed” bij. Niet echt gunstig voor de warmteminnende insecten. Alleen de echte zandhellingen waren nog echt schraal en overal waren nesten van pluimvoetbijen te vinden, als je zou tellen waarschijnlijk een paar duizend. Dit is ook voor pluimvoetbijen echt veel en wellicht een van de grootste kolonies in Nederland. De heide stond door al het water ook prachtig te bloeien, en er vlogen opvallend veel hommels op, weinig solitaire bijen, wel de bleke vliegendoder, een graafwespensoort. Ook de mierenleeuwen waren talrijk in de steilrandjes die we gegraven hebben. Ook was er één st.jansvlinder, maar het was al begin augustus dus misschien een beetje aan de late kant, maar ze zitten er dus nog.

Afgelopen zaterdag, de eerste werkdag van de werkgroep van het nieuwe seizoen zijn we naar "De Zandkuil" geweest. We zullen hier volgens de planning de tweede zaterdag van maart 2013 opnieuw komen. Afgelopen maart had ik Ben gevraagd of hij ermee accoord ging dat ik een stel van de hoogstaande bomen zou ringen, d.w.z. de boombast rondom zodanig beschadigen dat de boom zou sterven. Dat is natuurlijk niet uit vernielzucht maar om staand dood hout te doen ontstaan. Dat is voor sommige houtwespen van groot belang en ten slotte is het hier een insectenreservaat nietwaar. Staand dood hout is er vaak niet veel in een bos. Hier in de zandkuil is 1 omgeknakte dode boom aanwezig die daar voor door zou kunnen gaan en verder niet.
Ab had voor mij een kettingzaag meegenomen die speciaal voor dit doel geschikt is en daar heb ik geweldig mee staan sjorren. Het zal nog een behoorlijk aantal jaren duren voordat het hout door de houtwespen zal zijn geïnfiltreerd, maar het begin is er. 

Bekakt gedrag van wandelaars

Roos op de kade van de Grecht

Woensdag leek het weer aardig weer te gaan worden, dus lekker op stap. Roos wilde graag een stuk van het Groene Hart pad doen dat ze altijd zo mooi vond. Ik kreeg er niet direct zo'n beeld bij; ik wandel ook zo veel. maar toen we Woerden verlieten en over de kade van de Grecht liepen wist ik het weer precies. Dit stuk had ik al vaker gelopen, niet alleen met Roos maar ook met Huib. Een lekker verlaten stuk dijk waar je, afgezien van de zomerse tufbootjes heelrijk rustig kon lopen. Ergens halverwege, in een idyllische bocht van de kade staan een paar huisjes; een paradijselijk plekje, bewoond zoals we al vaker hadden geconstateerd. Tot onze verbazing was het hek voorbij de huisjes met een ketting afgesloten. Dat hadden we nooit eerder meegemaakt hier dus we waren nogal verbolgen. Er stond wel een tekst: Önze tuin is geen WC"; ik merkte op dat er vast wandelaars waren die gebruik maakten van de struweel-beschutting om hier in de tuin te gaan zitten schijten als de nood aan de man was. Nou ja, we gingen verder zoals we van plan waren; van zo'n gesloten hekje trekken wij ons niets aan. Halverwege keerden wij zoals we van plan waren. En daar zagen we een bebaarde meneer bezig met tape. Hij was tekens aan het afplakken zodat mensen niet meer de richting van de Grecht kade naar zijn erf zouden kiezen maar de andere kant op. We spraken hem aan en nu bleek dat er inderdaad passanten waren die hun behoefte deden in zijn tuin. En niet alleen dat maar hij had ook een keer een heel gezelschap picknickend aangetroffen in zijn tuin op het privé-tuinmeubilair en zelfs een keer mensen in z'n huis. En mensen die onbeschaamd naar binnen gaan staan kijken.
Het huis staat er ook wel heel ongewoon zo ergens tussen niks en nergens. Kennelijk voor stedelingen een reden om er dan maar van uit te gaan dat je daar je gang in kunt gaan. De actie is dus heel begrijpelijk. Beschamend dat wandelaars zich zo denken te kunnen gedragen. En jammer dat dit stukje Groene Hart pad hierdoor ontoegankelijk is geworden.

In de Domkerk

Peter spreekt het bruidspaar toe 

Vandaag een plechtige gebeurtenis voor mijn vriend Peter C.; Lisette , zijn jongste dochter (37 minuten jonger dan haar tweelingzuster) is vandaag in het huwelijk getreden. En dat gebeurde wat het kerkelijk huwelijk betrof in de Domkerk, de schitterende kathedraal van Utrecht.
Een plechtig en ook ontroerend gebeuren dat voor Roos en mij onbekend aandeed; protestants als wij beiden in onze jeugd werden opgevoed deed zo'n Roomse kerkdienst ons wonderlijk aan. Geen gezang van de gemeente en vooral de gemakkelijke manier van doen vielen ons op.
De pastoor dwong onze bewondering af door de buitengewoon warme manier waarop hij sprak; Roos was zo ontroerd dat er een traantje aan te pas kwam. Ontzettend leuk was de aanwezigheid van twee bijna éénjarige kleindochters van Peter; twee dagen na elkaar geboren, bijna net zo kort op elkaar als hun respectievelijke moeders. Peter sprak het bruidspaar op bijzonder geestige wijze toe; ook daar was plaats voor binnen de dienst. Dat maak je toch vast niet mee in een protestantse dienst.
De bruid werd aan de arm van haar vader de kerk binnen geleid en de huwelijksplechtigheid vond plaats. Na de dienst werd het bruidspaar buiten toegejuicht en ging met een stadstuktuk naar het Universiteitsmuseum waar de receptie plaats vond. Het was een prachtige dag om te trouwen en van deze plaats wens ik het bruidspaar het beste toe!

Hier doe je het voor

De kinderen hebben lol met het vissen vangen

Het was dinsdag weer prachtig weer voor wat ik altijd noem: "de kindertjes van Strabrecht", het natuurbelevingsproject van Staats Bosbeheer. Het was een grote groep, de kinderen hadden er zin in en als gezegd, het weer werkte mee. We begonnen als altijd met "de Hoge Wereld", oftewel de zoektocht naar allerlei klein gedierte tussen de bomen. Dit groepje kon er geen genoeg van krijgen. Daarom heb ik "de Stille Wereld" maar overgeslagen; daar was het groepje ook eigenlijk te druistig voor. Ondernemende jongens en rustige, nieuwsgierige meiden. Dus hup door naar de heide en daar gingen de jongens helemaal los, terwijl de meiden geïnteresseerd door het struweel struinden op zoek naar spinnetjes, mooie bloemetjes, bijen en andere insecten. De loupe-potjes waren als altijd favoriet. In het bos hadden ze al mieren, duizendpoten, pissebedden en zelfs een naaktslak gevonden en in een potje gestopt. Ten lange leste kwamen de jongens weer terug naar de groep en vroegen mij om een sprinkhaan te vangen. Lastig te zien voor mij; je moet er wel erg dichtbij komen, dus zonder bril en hup daar had ik er eentje tot grote bewondering van de kids. En dan het pièce de résistance, het vissen. De vorige keer had ik gemerkt dat kinderen met korte broek prima met blote voeten in het water konden gaan vissen. Welnu, de meesten hadden ook een korte broek aan. Eén van de jongens ging met lange broek en laarzen hup het water in; dat hou je toch niet tegen als heidegids. Ik moest er wel een beetje om lachen. Ook het vlinders vangen heb ik maar overgeslagen. Op de terugweg haalden ze zelf de vlindernetjes te voorschijn en probeerden nog wat te vangen. Er zaten nauwelijks meer vlinders; het seizoen begint af te lopen.
Ik heb "de juf" ingefluisterd dat de jongen met de natte broek niet met een nieuwe auto naar school moest worden terug gebracht. "Dat kwam helemaal in orde" zei ze tot mijn opluchting. Ik was even bang dat ik de kinderen misschien wel erg veel natuurbeleving had laten genieten. Maar dat viel dus kennelijk mee. Ze bedankten me ook uitvoerig.

Weer eerste?!

Gisteravond hebben we voor het eerst in drie maanden weer gebridged in de club; het zomerreces was voorbij. Het afgelopen seizoen waren we tot onze eigen verbazing direct van de B-lijn naar de A-lijn gepromoveerd; we hadden slechts 1 ronde in "de B" gespeeld of hup, we zaten in de hoogste lijn. Eerlijk gezegd voelde ik me daar nogal onzeker over en vond ik het eigenlijk maar niks. Liever had ik nog een jaartje in de B-lijn willen spelen. Bij het zomerbridgen van Bert Nijkamp hadden we 1 keer meegedaan en wel zo ontzettend slecht gescoord dat ik het wel weer even genoeg vond. Pas de afgelopen week hebben we de draad weer een beetje opgepakt en zijn we weer met "Step-Bridge", het computer bridge van de Bond wat gaan oefenen. Dat ging overigens helemaal niet gek.
Maar gisteravond moesten we er dan weer volop tegenaan. Die ochtend was ik om kwart over vijf, na een onrustige nacht (als steeds wanneer ik zo vroeg op moet), opgestaan vanwege het natuurbelevingsproject in Strabrecht. Het was een leuke dag geweest met een enthousiaste groep kinderen. 'sMiddags rustig aan gedaan; in de zon gezeten en nog even de ogen gesloten op bed zodat ik er weer tegen zou kunnen en niet halverwege de avond zou gaan zitten gapen.
De eerste tafel ging niet geweldig vond ik en de tweede ook maar zo zo. Vervolgens hadden we een "stilzit" en pauze. Maar daarna ging het eigenlijk behoorlijk goed; we zagen de uitslag dan ook verwachtingsvol tegemoet. Dat gaat altijd van onder af aan. Toen de 50% was gepasseerd waren we al heel tevreden, maar onze namen werden maar steeds niet genoemd. We bleken eerste te zijn geworden in de A-lijn. We konden er alleen maar blij om lachen en Roos bloosde er van. Beatrijs kwam quasi kwaad op ons af en zei dat ze het ons kwalijk nam dat we wel beloofden om weer terug te komen naar de C-lijn maar daar nu kennelijk definitief afscheid van hadden genomen.
We hebben er thuis nog maar een wijntje op genomen en we zitten nog steeds behoorlijk na te genieten.

U kent dat wel

Jaagpad langs de Hollandse IJssel

Maandag, prachtig weer, Roos moest nodig weer eens worden uitgelaten dus zijn we op weg gegaan voor een étappe van het Groene Hart pad. Met de sneltram naar IJsselsteijn, laatste stuk helaas met een bus zodat we behoorlijk laat op locatie waren. We konden het begin ook niet vinden en liepen wat te dwalen met de GPS die het ook niet meer wist, totdat we op aanwijzing van een IJsselsteijnse meneer de Hollandse IJssel vonden en langs die IJssel een onwaarschijnlijk mooi wandelpad c.q. jaagpad. Het pad liep door fraai boerenlandschap langs, hoe kan het anders voor een jaagpad, het water, de Hollandse IJssel. Slechts het motorgeraas en de uitlaatstank van de gemotoriseerde plezierboten versjtierden het een beetje. We verbaasden ons erover wat iemand daar nou aan vindt om zo door het landschap te varen en verder niets te doen. Nou ja, ieder z'n meug zullen we maar denken. Ik zag helaas niemand met zo'n "stoere"kapiteinspet op zoals ik eigenlijk wel had verwacht.

Camping langs de Hollandse IJssel

Ergens bij een campinkje vonden we een fraaie plek om ons te verkleden in korte broek, een boterham te eten en ons te vergapen aan het fraaie uitzicht. Toch maar weer verder gegaan en daar zaten twee leeftijdsgenoten op een bankje met elkaar te praten en ja hoor: "... bij m'n KNO-arts......" hoorden we bij het passeren; het zal ook niet; als er twee ouderen met elkaar staan of zitten te praten gaat het vrijwel altijd over ziektes en doktersbezoek. U kent dat wel: "..... m'n huisarts etc.", of  ",,,, bij de fysiotherapeut", let maar eens op en dan met zo'n gezicht erbij van "tja het is mij ook maar overkomen". Nou ik zou willen zeggen, ga maar eens stevig en regelmatig aan de wandel, eet eens met verstand en gezond en niet altijd maar gemaksvoedsel van de voedingsindustrie, rook niet, drink met mate en maak je niet zo druk over van alles. Nou ja, ik heb ook niet de wijsheid in pacht, maar dit devies zou ik iedereen wel in z'n oren willen toeteren.
Maar goed, we verlieten ergens voor Montfoort het jaagpad en gingen verder over de Tiendweg, een graspad, het ideale pad voor de wandelaar. Wat is NL toch een heerlijk wandelland, zeker met dit fraaie weer. In Montfoort de bus naar Woerden genomen en van daar weer met de trein naar huis. Op de terugweg heerlijke boontjes en een krop andijvie gescoord bij mijn vaste leverancier met de moestuin. Hij verzekerde mij nog dat hij absoluut geen gif gebruikt; zelfs de slakken vangt hij met de hand. Bijna schuldbewust vertelde hij dat hij ze in tweeën knipte om ze te doden. Dat is nog eens biologisch tuinieren. En de bonen smaakten fantastisch; ze stonden binnen een uur van de plant bij mij op tafel. Ik bedoel maar, gezond eten kan best als je er maar de moeite voor doet.

Een sober monument in Nieuweschans

Dit sobere monument staat naast het station van Nieuweschans. Waarschijnlijk hebben weinigen zich gerealiseerd dat vrijwel alle joden die werden weggevoerd uit Westerbork hier op deze plek, op dit grensstationnetje Nieuweschans hun vaderland, Nederland definitief verlieten. Dit monument symboliseert de laatste blik die sommigen misschien hier door een kier naar buiten konden werpen. Vervolgens gingen zij door het land van verschrikking naar de concentratiekampen in Polen alwaar de meesten werden vermoord.
Afgelopen zomer was ik in voormalig kamp Westerbork. Daar waren vergrotingen van ansichtkaarten met daarop afscheidsteksten van joden die weggevoerd zouden gaan worden. Hartverscheurend om te zien hoe men, waarschijnlijk tegen beter weten in, over de toekomst sprak. Arme lui die hier in dit grensplaatsje hun laatste blik op de voormalige vrijheid konden werpen.
Op de terugweg, over het enkelspoortje naar Winschoten realiseerde ik mij heel goed dat al deze mensen over dit zelfde spoor naar de hel waren vervoerd, net als toen ik de rails in Westerbork aan moest raken. Wat een afschuwelijke episode is dit toch in de Europese geschiedenis.

5 miljard verdampt

Afgelopen week heb ik gemerkt dat veel leeftijdsgenoten een gezonde afkeer hebben van sociale media. Eerlijk gezegd ben ik er ook maar met de haren bijgesleept door toedoen van anderen anders had ik mij nooit laten bekeren tot het gebruik van LinkedIn en Facebook. Niet dat ik nu zo schuw ben; het bestaan van deze Weblog toont aan dat ik er niet voor terugschrik om op dagelijkse basis wat rond te bazuinen wat er zoal rond om mij heen speelt. Die sociale media spelen echter nauwelijks een rol en ik kan mij ook niet voorstellen dat deze innovaties erg veel zinnigs opleveren. Dus ook niet dat deze ooit veel geld zullen gaan opleveren voor investeerders; dat kan een kind aanvoelen volgens mij, althans je hoeft er geen vermogensbeheerder voor te zijn.
Nu las ik in de Elsevier van 25 augustus j.l. op pagina 54 dat de zeer onderlegde beleggingsdeskundigen van mijn pensioenfonds, PGGM zouden hebben geïnvesteerd in Facebook en daarbij waarschijnlijk 5 miljard hebben doen verdampen. Kennelijk heeft men na de Internet bubbels en de escapades van Nina Brink het lesje nog steeds niet geleerd. Alleen nu gaat het met de centen van pensioengerechtigden.
Als het daadwerkelijk waar is en geen opgeklopt nieuws van de Elsevier, dan is dit een regelrechte schande en voel ik me beroofd.
De financiële wereld lijkt wel van alle kanten aan incompetentie ten onder te gaan.

PS Lees ik in een oude Elsevier, van 28 mei 2011 een directe waarschuwing: citaat: "De bekendste kandidaten voor zo'n beursgang zijn netwerksite Facebook en kortingsbonnenwebsite Groupon. Deze twee bedrijven worden nu al op tientallen miljarden euro's gewaardeerd en bereiden allebei een beursgang voor. Door die astronomische waarderingen waarschuwen veel analisten al maanden voor een nieuwe internetzeepbel." Einde citaat.

Kennelijk lezen de "deskundigen" van PGGM de Elsevier niet.

Door het Oldambt

Dit is die beroemde vruchtbare klei van de
Dollard

Vandaag vroeg op en met de trein van 7.00 uur naar het land waar de geschiedenis van "de Graanrepubliek" zich afspeelt. Onderweg verder gelezen; ik had het boek gisteren weer te voorschijn gehaald en was er opnieuw door geboeid. Zo'n lange treinreis is een prima manier om met aandacht te lezen. Ik heb voor de zekerheid altijd een mp3-spelertje met orgelmuziek van J.S. Bach bij me om eventueel het gepraat van mede-passagiers te kunnen overstemmen. Dat was op de heenweg overigens niet nodig; ik kon heerlijk rustig lezen. Bij aankomst in Nieuweschans was ik alweer over de helft van het boek en had ik mij weer verdiept in de klassestrijd daar in "de rode driehoek", het gebied tussen Beerta, Nieuweschans en Finsterwolde. De plek waar de CPN jarenlang de grootste partij was; de plek waar de hereboer en de landarbeider elkaar hard nodig hadden en elkaar toch het leven zuur konden maken.

De enorme schuur van Stocksterhorn. 

Van Nieuweschand liep de route van het Wad en Wierdenpad eerst langs het spoor terug en dan naar Nieuw-Beerta. Van Beerta ben ik naar Kostverloren gewandeld en toen afgeweken van de route, terug naar station Nieuweschans. Totaal zo'n vier uur lopen. Daarbij kwam ik door imposant, Amerikaans aandoende landerijen, een uitgestrektheid tot de horizon. Middenin het landschap, vlakbij de, ja ja, "Hamer en Sikkelweg" kon ik een inmiddels wat zeldzaam natuurverschijnsel waarnemen: de absolute stilte. Geen enkel geluid van de beschaving was daar middenin het boerenlandschap te beluisteren; fantastisch. Het graan was reeds geoogst; de machines hadden op het wandelpad grote kluiten van de beroemde, bijzonder vruchtbare klei van de Dollard achtergelaten; klei, die volgens de kenners zo fijn is dat ze niet knarst tussen de tanden. Ik heb het wel tussen de vingers gekneed en het leek wel taaie stopverf, maar ik heb het niet geproefd. Via Kostverloren en Drieborg liep ik over de Hoofdweg. Daar stond een stel onwaarschijnlijk grote boerderijen, waaronder de Stocksterhorn. In de schuur lag een enorme berg; vanaf de overkant van de weg kon ik niet goed zien wat het was; waarschijnlijk graan dacht ik. Natuurlijk ging ik even kijken en toevallig op dat moment kwam de boer het erf op gereden en kwam naar mij toe. Hij was Boelo Tijdens, de kleinzoon van de grote Boelo Tijdens die erg veel voor de streek heeft betekend. Boelo liet mij het bedrijf zien en vertelde me allerlei bijzonderheden. Onwaarschijnlijk grote machines waarmee het land werd bewerkt stonden in één van de gebouwen.
Wat mij nogal stuitend voorkwam is dat al die prachtige tarwe wordt gebruikt om varkens en kippen te voeren en niet voor menselijke consumptie. Ik zou er wel eens brood van willen bakken. Wellicht ga ik dat eens doen; met m'n keukenmachine kan ik vast wel meel maken van deze tarwe en daar dan een brood van bakken.