Kijken in de Ziel

Het betreft een serie interviews die jaren geleden zijn gedaan met een keur van prominente vaderlandse wetenschappers waaronder Louise Fresco, Robbert Dijkgraaf en Frans de Waal. Zes verschillende afleveringen die gebaseerd waren op deze interviews en prachtig gemonteerd. Ik had de serie al eerder bekeken, maar kwam het nu weer tegen toen ik wat zat te "bladeren" in de informatie op internet die vriend Dick heeft verzameld, waaronder deze serie.

Het heeft me ontzettend aan het denken gezet over mijn eigen tijd als wetenschapper maar ook doen peinzen over wat ik herken bij deze begeesterde mensen en dat was nogal wat. Ook hun kindertijd kwam aan de orde en daar werd heel prominent genoemd dat ze allen gek waren op lezen. En dat trof mij heel bijzonder. Van de drie broers was ik de enige die zo graag las waarmee ik wil zeggen dat dit kennelijk een nieuwsgierigheid is die karaktertechnisch bij nieuwsgierigheid hoort en dat is een basis eigenschap die bij het beoefenen van wetenschap onontbeerlijk is. Hoe zit de wereld in elkaar?

Maar ook andere aspecten van de wetenschap worden in deze serie uitgebreid besproken; die kindertijd komt pas in de 6e en laatste aflevering aan de orde.

Ik heb een sterke behoefte en neiging om mijn wetenschappelijke ontwikkeling eens uit te schrijven en misschien doe ik dat wel in deze blog want dan kan ik het altijd weer terug vinden.

Dat jeugdige lezen heeft mij waarschijnlijk wel mijn bijziendheid veroorzaakt, maar kan ook door de hersenschudding zijn gekomen die ik als vierjarige heb opgelopen toen iemand hard aan de teufel van de slede trok waarbij ik achterover viel op het ijs. 

Het lezen was voor mij iets dwingends; dankzij mijn vader had ik de bibliotheek ontdekt en daar kon je zoveel boeken lenen als je maar wilde. Op 7 jarige leeftijd kreeg ik een dikke kinderbijbel en die had ik precies een jaar later, op mijn 8e verjaardag uitgelezen. Die heb ik inmiddels doorgegeven aan kleinzoon Gijs; heb niet de indruk dat dit boekwerk nogmaals is opengeslagen, laat staan gelezen.

Lezen is nog steeds een van mijn belangrijkste tijdsbestedingen naast het wandelen. Ik verslind boeken; helaas worden m'n ogen slechter, maar zo lang het gaat blijf ik lezen!

Misschien wel naar Olst verhuizen?

Vandaag gingen we naar een projectbijeenkomst van de woongroep in oprichting onder de naam "Grijs en Groen", een initiatief van enkele zestigers- echtparen om in Olst een aantal huizen voor senioren te realiseren met als speerpunt er voor elkaar zijn. De bijeenkomst vond plaats in de tuin van een van de echtparen in de plaats Terwolde. Een adequate uitleg. enthousiaste leuke lui. Het maakte me best enthousiast. Aan de andere kant blijft de Bilt me toch wel trekken na 40 jaar woonplezier in deze almaar minder groen wordende gemeente. Overijssel begint toch wel erg aan me te trekken. Dus, wie weet.

Het grappige is dat ik enkele jaren geleden op bezoek ben geweest bij een ander bouwproject hier in Olst waar schoonzoon Pieter bij betrokken was. Joke, Peter en Pieter heb ik toen aan het werk gezien aan wat inmiddels klaar is onder de naam "de aardhuizen". Die gemeente Olst-Wijhe doet het qua ruimtelijke ordening wonderlijk goed!

Na afloop liepen Roos en ik van Terwolde naar het pontje bij Olst; daar scheidden onze wegen. Dat was een ontzettend leuke wandeling overigens van al met al ook zo'n 10,2 km.

Vrienden op bezoek

Gezellig hoor; vandaag zouden Bea en Tjeerd op bezoek komen, in Wijhe nog wel! En dat is toch een enorm eind rijden, zekeer voor ouderen, waar Tjeerd met zijn 87 jaar zeker toe behoort. En op de afgesproken tijd kwamen ze aangepuft en als een coureur zette Tjeerd de auto op de oprijlaan van Roos' garage, c.q. schuur.

Was weer fijn om elkaar te spreken; Bea en Tjeerd waren er niet erg gerust op dat het nog wel goed tussen Roos en mij was, want waarom zou je anders zo ver uit elkaar gaan wonen. Nou valt dat ook niet mee hoor; of je nou 200 meter als kerkklokdelers c.q. bushaltedelers uit elkaar woont of anderhalf uur treinen van station naar station, maakt een heel verschil, maar relationeel is er niets aan de hand konden wij tot hun opluchting melden. 

Roos had een uitgebreide lunch uitgestald met zalm, garnalen en kreeftjes en verder een kaasplank met kazen van Harry Schoonewille uit Zwolle, kersen, gekookte eitjes en pruimen van het lokale boerderijtje. Het kon niet op en we lieten het ons goed smaken.

Ook aan tafel namen we het gesprek op en bespraken we de politiek en natuurlijk de maatregelen rond het virus waarvan we in NL zo langzamerhand de naam niet meer kunnen verdragen. Daarna vertrokken ze weer voor de lange reis terug. Maar dat is hen vast niet tegen gevallen, want Overijssel is een mooie provincie!

Wij deden de afwas en wat er zoal te doen is in de tuin. Alles staat er zo goed bij dat ik betwijfel of Roos het allemaal wel in haar vriezers kwijt kan. Een moestuintje van niks, maar een opbrengst waar je U tegen zegt. Uitstekende, vruchtbare grond hier.

Een borstbeeld ophet gazon.

Prof. dr. Johanna Westerdijk

Gezellig samen een lunch wandeling maken met mijn zoon Peter stond voor vanmiddag op het programma. Zoals gebruikelijk was ik keurig op tijd aanwezig. Peter had dat kennelijk betwijfeld want hij had mij rond 11.30 nog een eppie gestuurd met de vraag of ik 12 uur zou gaan halen. Welnu, ik stond toen al zo'n beetje klaar om te vertrekken ware het niet dat ik nog middenin een ep-sessie zat met Martijn. Maar als gezegd stond ik iets voor 12.00 uur voor de deur te wachten, maar al wie kwam, geen Peter. Hij had nog 5 minuten nodig epte hij op mijn vraag of hij nog kwam.

Aan de overkant van de ingang van Peters' lab. had ik zojuist een eenzaam borstbeeld zien staan, middenin een grasperk zonder paadje ernaartoe, dus nooit iemand die eens nieuwsgierig gaat kijken welke prominent het hier betreft. Welnu, dat heb ik goedgemaakt en ik zat dat het hier een monument is voor een groot wetenschapper die ik al eerder in een blog heb genoemd, Johanna Westerdijk, de eerste vrouwlijke hoogleraar in NL Lees maar eens over haar verdienste op het gebied van schimmel collectie.

José Saramago

Het eerste hoofdstuk vond ik blasfemisch, en dat wil wat zeggen uit de mond van een agnost als ik. "Het evangelie volgens Jezus Christus", van de pen van de Portugese schrijver José Saramago, Nobelprijswinnaar voor literatuur; dat is niet niks. Ik had het boek van Roos geleend uit haar inmiddels fameuze boekenkastje in het gangetje waar ik ook altijd mijn rugzak mag plaatsen. Roos was verbaasd/teleurgesteld dat ik wilde stoppen en ik besloot gelukkig om door te zetten. Het is een fabeltastisch boek dat ik dan ook als gewoonlijk in één ruk heb uitgelezen. Dan pak ik ook ieder gelegenheidsmoment om te lezen.
Het is geen eenvoudige kost, maar het getuigt van groot inzicht en vooral van een gedegen feitenkennis dit boek. Ik dacht dan ook dat Saramago toch op z'n minst hoogleraar Bijbelse geschiedenis of historicus was. Maar niets van dit alles, zijn basis professie is dat van automonteur.
Het verhaalt over hoe het leven van Jezus Christus in werkelijkheid kan hebben gelopen en los van de mythische proporties waarmee het in de vier evangeliën is vastgelegd. Ik heb ervan genoten en prijs me gelukkig dat ik heb doorgezet en me niet heb laten weerhouden door het eerste hoofdstuk. Een aanradertje dus.

De stoptrein naar Barneveld-Lunteren

Station Lunteren

Dit treintje, dat het lijntje van Amersfoort CS naar Ede-Wageningen rijdt, sluit normaliter precies niet aan op de stoptrein van Bilthoven naar Amersfoort. Je kunt als je snel loopt nog net de achterlichten aanschouwen. Maar ja, aan dit lijntje ligt het stationnetje van Lunteren en dat is een van de stations die kan dienen als uitvalsbasis naar de Veluwe, toch wel een van de mooiste wandelgebieden in NL.
Eén van de wandelingen van het "Veluwe zwerfpad" begint in Lunteren en loopt door naar Hoenderloo; dat is een te lange etappe voor mij, maar dat neemt niet weg dat ik dat eerste stuk van Lunteren naar het Wekeromse Zand en weer terug wilde lopen vandaag. De track had ik al geladen en in Komoot gezet; begon ook in Lunteren. Tot mijn verbazing zag ik op 9292.nl dat de stoptrein prachtig aansloot op het "Kippenlijntje", zoals het treintje naar Barneveld ook wel genoemd wordt, echter, het reed slechts één keer per uur. Geeft, niet als je het maar weet.

Restaurant "De Goudsberg"

Dus vanmorgen om half tien op weg van station Bilthoven naar station Lunteren en daar ging de track. Prachtige aanlooproute door bosrijke omgeving met fraaie huizen in alle rust. Bij een wijds uitzicht over de es stond een drietal dames te praten hoe deze inmiddels door monocultuur overweldigde reusachtige akker, "vroeger" in kleine perceeltjes was verdeeld, maar ja ... de ruilverkaveling?! Het zag er evengoed nog fraai uit hoor; alles went tenslotte.
Op zeker moment passeerde ik restaurant "de Goudsberg" en dat is nou precies het restaurant waar in de herfst van 1964 mijn oude dispuut PROIRA werd opgericht door de voortrekkers uit die tijd. Dit heb ik ooit opgemaakt uit het oude notulenboek dat ik jarenlang in mijn bezit heb gehad.
Ik liep door maar het het Wekeromse Zand niet bereikt; het begon te miezeren en ik verwachtte eigenlijk dat het wel zou overgaan in een flinke regenbui dus keerde ik om. Was al met al een leuk probeersel. Wèl zag ik dat de dienstregeling slechts tijdelijk was gewijzigd met die goede aansluiting, dit vanwege werkzaamheden tusen station Amersfoort CS en Vathorst. VOlgende week nog maar eens in deze richting gaan wandelen; ziet er goed uit.

Ribeye of riblap?

Vrijdag, marktdag. Ik moest aardappels en uien inslaan en die heeft John van der Kroon zo lekker. Ook moest ik het boek van Franz Werfel terug brengen naar de bibliotheek; Roos had het inmiddels eveneens met veel plezier gelezen en dus kon het terug.

Heerlijke nieuwe eigenheimers ingeslagen een ook nieuwe uien; dat is toch wel heerlijk in de zomerweken, al die nieuwe oogst. 

Natuurlijk ging ik ook even langs bij de marktslager, Ultee, een jonge vent maar zeker familie van de slager Ultee die in mijn jeugdjaren praktizeerde in de Bernard Loderstraat vlakbij mijn school, de burgemeester de Vlugtschool in Alsterdam Slotermeer. Hij had een prachtig stuk vlees liggen. Hij vertelde erbij dat het een nieuwe lijn betrof, een probeersel; het was erg vet rundvlees - vind ik het allerlekkerste - afkomstig van "dubbeldoel koeien", inderdaad van MRIJ koeien. Ik kocht het hele stuk en verlekkerde me nu al aan de gedachte dat ik die in lappen ribeye zou snijden en kort bakken.

Thuis gekomen ontdeed ik de enorme lap vlees van zijn verpakking en stuurde een foto met WhatsApp naar Roos. Vervolgens sneed ik hem in dikke lappen. Daarbij constateerde ik dat in het midden gedeelte het vet wel erg prominent was en besloot om dat deel als riblappen te bakken en te sudderen. De twee uiteinden bakte ik als ribeye c.q. biefstuk kort en stevig in de boter. Smaakte tadelos lekker! Het tweede stuk bewaarde ik voor Roos, hoewel ik het 's-avonds niet kon laten om er een hap uit te nemen. Tja, ik ben geen uitgesproken vegetariër, hoewel ik best van geitenvoer houd hoor; had bij Theo nog lekker wat rucola en een krop krulsla gescoord alsmede een courgette om dat laatste maar eens te illustreren.

De vette middenstukken heb ik stevig aangebraden in een ferme kluit boter en vervolgens laten sudderen; was zo verschikkelijk lekker dat ik er gewoon niet van af kon blijven en heb zo'n hele lap opgesmikkeld bij stukjes en beetjes uit de braadpan.

Ik had al tegen de slager gezegd dat het enorme stuk vlees geen lang leven beschoren zou zijn?!

Een blauw gat

Laatst zat ik in de trein, het was een wat druilerige dag, grijze lucht en bewolking. En daar zag ik te midden van die eentonige grijzigheid een blauw gat; tussen het grijze gordijn een kijkje naar de blauwe hemel daarachter. Eigenlijk niets bijzonders zult u denken en inderdaad, niet echt bijzonder, maar het deed mij onmiddellijk denken aan die dag in augustus 1999 toen Roos en ik in Zuid Duitsland, om precies te zijn in een bos vlakbij Freising een complete zonsverduistering opwachtten.
Het begon somber; we sjokten zelfs door de regen naar de plek die Roos met veel zorg had uitgezocht, een plek waar de complete zonsverduistering het allerbeste en langste kon worden bekeken. Nou ja, ¨dat wordt dus niks", dachten wij al soppend door de gestaag vallende regen. Het zou die dag trouwens overal in Europa van dit weer blijven; geen beste entourage voor het zien van dit fenomenale natuurverschijnsel.
We waren zeer ruim op tijd aanwezig op de plek waar we zouden gaan kijken; daar was verder niemand. Op het plein van Freising zaten honderden mensen in spanning te wachten, maar natuurlijk eveneens in de regen. Maar het klaarde inmiddels een beetje op, de bewolking werd dunner en je kon dwars door de wolken heen het begin van de verduistering, van de bedekking van de zon door de maan al zien. En u raadt het al lezer, er ontstonden gaten in de bewolking. En op het moment suprême hebben we de volledige verduistering kunnen aanschouwen. Het was het meest indrukwekkende dat ik in mijn inmiddels 72 jarige leven heb meegemaakt.
Daar moest ik toch even aan denken met dat blauwe gat dat ik zag vanuit de trein.

Alma Mahler-Werfel

Zomaar uit de boekenkast van Roos getrokken; de biografie van Alma Mahler met als ondertitel: "mijn leven". Roos is toch duidelijk wel de intellectueel van ons tweetjes, want haar boekenkast staat vol met dit soort juweeltjes. Natuurlijk was Gustav Mahler mij bekend en dook de naam van zijn echtgenote op tal van culturele plekken op. Ik had me wel eens afgevraagd wat haar nou zo speciaal maakte. En daar ben ik na lezing van dit autobiografisch werk wel achter gekomen. Zij was een heel bijzondere vrouw; mooi, voor mannen aantrekkelijk; als zeventienjarige trok zij reeds op onstuimige wijze de aandacht van Gustav Klimt, een echte vrouwenveroveraar. Daar heeft moeder Schindler - dat was Alma's meisjesnaam - een stokje voor gestoken. Ze was muzikaal, componeerde o.a. liederen en kon goed musiceren en trouwde met de beroemde componist Gustav Mahler die een stuk ouder was dan zij. De schilder Kokoschka was helemaal idolaat van haar en zo te merken had ze met hem een stevige relatie, desondanks trouwde ze met de beroemde architect Gropius die evenals Kokoschka een stevig robbertje heeft mee moeten vechten tijdens WO I. De volgende echtgenoot was Franz Werfel, een zeker in die tijd beroemd schrijver. Intussen heb ik één van zijn boeken gelezen en ben daarvan onder de indruk.
Tijdens een tentoonstelling over het werk van Kokoschka, enkele jaren geleden in Rotterdam meen ik, zag ik - toen tot mijn verbazing - foto's van hem met Alma Mahler. Toen viel mij wel op dat ze een voor veel mannen bijzonder aantrekkelijk figuur had. Uit haar zelf geschreven biografie komt toch meer iemand naar voren die van alle culturele markten thuis was en een bijzonder sociaal talent had. Ze hield ook op verschillende plaatsen salon; daarvoor moest je ongetwijfeld zowel inhoudelijk als sociaal goed toegerust zijn en dat was ze.
Bij de aanloop naar WO II wordt beschreven hoe sluipend het antisemitisme in Oostenrijk razendsnel tot een venijnige volkseigenschap ontwikkelde. Wordt ook goed beschreven in het boek van Werfel, die joods was van geboorte. Hun zwerftocht door vijandig Europa spreekt boekdelen. Uiteindelijk slaagt het echtpaar er met heel veel moeite in om de VS te bereiken waar zij weer een goed bestaan weten op te bouwen. Helaas is Franz Werfel een zeer verstokte roker en in het boek zie je hem langzaam maar zeker aftakelen tot een ernstig hartpatiënt en uiteindelijk sterft hij daar ook aan. Alma, die meer dan 10 jaar ouder is dan hij zal hem nog ruimschoots overleven. Zij voelde alsof haar leven slechts inhoud had door en met Franz; de biografie eindigt dan ook met het moment van zijn overlijden.

OV in corona tijd

Het Herikhuizerveld op de Veluwe bij Rheden

Vanmorgen, op weg naar station Utrecht CS zat ik in een vrijwel lege bus 77. Daarbij realiseerde ik mij dat het OV wel heel sterk te lijden heeft onder de corona-angst en - tucht. Het laatste jaar heeft het OV er enorm aan getrokken om de service te optimaliseren. Zo is de frequentie van de bussen hier in De Bilt/Bilthoven - zeker in de spits - iets van 8-9 keer per uur en dat ook nog eens met dubbel-gelede bussen. Dat was nog niet ingevoerd of Corona kwam roet in het eten gooien en nu rijden de bussen vrijwel leeg over de Hessenweg.
Het begon in Maart; Roos was nog maar net verhuisd naar Wijhe; we wisten niet hoe de ontwikkelingen zouden zijn met betrekking tot het treinverkeer; de paniek sloeg - vooral bij mij - behoorlijk toe. We wilden er natuurlijk hoe dan ook voor elkaar zijn mocht een van ons tweeën door het virus te grazen genomen worden en zonder auto en trein zouden we elkaar niet kunnen bereiken. Dus in het begin van de zgn. lock down nam ik van alles mee naar Wijhe; niet alleen kleren maar ook dingen uit mijn vriezers.
Gelukkig bleven de treinen gewoon rijden; de intercities vervielen maar de stoptreinen bleven rijden en vaak zelfs met de normale frequentie. Het maakte voor mij van Bilthoven naar Wijhe feitelijk geen verschil in reistijd. De berichten over de TV ontgingen ons als niet-TV bezitters en zo was het mij nog niet geworden dat de treinen slechts bedoeld waren voor mensen in de zorg. Daar werd ik hardhandig op gewezen door mijn buurvrouw, die het maar kwalijk vond dat ik gewoon heen en weer bleef reizen. Tja, wat moet je als niet-auro bezitter. Je kon ook niet iemand infecteren of de infectie zelf oplopen, want er zat werkelijk vrijwel niemand meer in de trein; vaak had ik een heel treinstel voor mij alleen. Naarmate het langer duurde merkte ik ook een veranderende houding bij het NS-personeel; ze bedankten me als behoudend treinreiziger bij het verlaten van de trein.
En nog steeds maken aanzienlijk minder mensen gebruik van het OV. Het is weer vrijgegeven, zij het met mondkapjes en de anderhalve meter maatregel, maar je "mag" weer.
Wij hebben er vandaag dan ook gebruik van gemaakt en hebben opnieuw een wandeling gemaakt uit het boekje van Ab, vanuit Rheden een rondje van ruim 15 km. Heerlijke wandeldag.
's-Avonds kwam Hugo gelukkig bij mij langs en praatte mij bij over het verloop van het medisch proces van mijn schoondochter Marjorie.

Wesendonck liederen

Die vier letzte Lieder van Richard Strauss alsmede de liederen en symfoniën van Mahler heb ik al sinds vele jaren met veel genoegen beluisterd; prachtige muziek waarvan je kunt horen dat ze van "dezelfde school" zijn, gevormd in de laatste decennia van de 19e eeuw en de eerste decennia van de 20e eeuw. Strauss stierf in mijn geboortejaar 1948 en kort daarvoor componeerde hij die onwaarschijnlijk mooie liederen hierboven genoemd.

Met Richard Wagner had ik lang niet zo veel op. Allereerst misschien wel door de houding van mijn vader die Wagner en Hitler in één adem noemde. Inderdaad was Hitler helemaal verslingerd aan de opera's van Wagner en was Wagner een uitgesproken antisemiet. Die opera's zijn muzikaal zonder meer van hoge kwaliteit, maar wel erg protserig en veel te langdurig en met verhalen die vaak te gek zijn om naar te luisteren, maar dat is eigenlijk onbelangrijk. Natuurlijk vind ik veel strofes uit de opera's fantastisch al is het maar de Walküre rit, de opzwependste muziek denkbaar.

Maar nu ben ik wat diepgaander naar de symfoniën van Mahler aan het luisteren; de Vier letzte Lieder kennen geen geheim voor me zo vaak heb ik die beluisterd. En nu heb ik ook de Wesendonck Lieder eens bij de taas gepakt en ben er zwaar van onder de indruk. Met orkest begeleiding doen die niet onder voor de Vier Letzte Lieder van Strauss. Een revelatie hoor dankzij een SD schijfje vol met de verukkelijkste muziek dankzij vriend Dick.

Overigens zie ik nu pas op internet dat de orkest begeleiding niet van Wagner zelf is. Maar die uitvoering is veel mooier dan met alleen piano!

Wandelen bij Arnhem

En direct de tweede wandeling uit het boekje van Ab. Maar de dag begon opnieuw met snijbonen blancheren. Roos had in haar tuin snijbonen geoogst en dat waren er nog meer dan bij Theo. Een flinke pan water opgezet, bonen ontdaan van de kontjes en in stukken gesneden. In kokend water enkele minuten blancheren en dan weer afkoelen in koud water. Was eigenlijk snel gepiept.
Daarna met de trein naar Arnhem en de wandeling uit het boekje uitgezocht. De combinatie van Komoot en het boekje werkte uitstekend.
Het was opnieuw een verrassend mooie wandeling die voor een deel over het Maarten van Rossumpad liep en voor een deel over een geel-rood gemarkeerd pad. Op enig moment besloten we om over te gaan op een eigen route op geleide van Komoot en uitgezocht door Roos; was schitterend langs sprengen en beekjes.
Terug bij station Arnhem namen we afscheid en gingen elk ons weegs.

25 wandelingen over de Veluwe

Ab is altijd ongeveer een kwartier te vroeg en daar had ik met het zetten van de thee dan ook rekening mee gehouden. Toen hij bijna bovenaan de trap was ging het piepje van de 10 minuten dat de thee had staan trekken. We zouden een wandeling op de Veluwe gaan maken. Ab had een geschenk voor mij; een boekje met daarin 25 wandelingen over de Veluwe. Natuurlijk werd het een wandeling uit het nieuwe boekje en wel langs het stroomdal van de beek bij Renkum.
Na de thee en de koffie gingen we op pad. Het was een verrassend mooi gebied waarvan ik eerst het gevoel had dat ik het niet kende. Bleek niet waar te zijn want voor een belangrijk deel liep de wandeling gelijk met het Maarten van Rossum pad dat ik in het verleden en ook een keer met Roos heb gelopen. Maar met de uitleg van Ab, die zo'n landschap gewoon kan lezen, de al dan niet zeldzame vegetatie kan duiden krijgt zo'n wandeling veel meer perspectief. Bij de grote rivier aangekomen zagen we zelfs wat puttertjes uit de verte en nog wat vogels die Ab op naam bracht, braamsluiper en grasmus.
Hij bracht mij na afloop naar station Ede-Wageningen en al snel kwam daar de trein naar Arnhem en kon ik door naar Wijhe. Roos was lichtelijk aangedaan; de vleermuis was weer binnengedrongen! Ze vertelde me dat het beestje ongelooflijk klein was maar wel voorzien van een bek met scherpe tanden.

Kijk eens hoe klein hij is. Op de voorgrond
dat is de bril van Roos.

Het is een soort paraplu met een grote bek en een piepklein lijfje. Ze wilde dat we hem 's-avonds weer zouden proberen te vangen.
Maar eerst eten en na het eten bridgen en vervolgens bleek mr. vleermuis spoorloos verdwenen te zijn. Niet rustig genoeg misschien.
We hebben er nog maar een wijntje op genomen en toen weer heerlijk geslapen.

Snijbonen

Boek van Frans Werfel

Vanmorgen kwam de timmerman om in de schuurdeur van Roos het glas te monteren. Op zeer zorgvuldige en vakkundige wijze werd de klus geklaard; ik stond echt met bewondering te kijken. Roos had een heel programma vandaag met haar zussen en nicht. Ik wilde terug naar de Bilt en na de koffie vertrok ik dan ook. Ik ging bij moestuinier vriend Theo langs voor de snijbonen die hij voor me had staan en blancheerde de ruim drie kilo. Het paste maar net in de vriezer. Ik ging 's-middags nog naar de markt voor geitenkaas bij Bartho en een lekkere ribeye biefstuk bij slager Ultee en naar de bibliotheek om het bestelde boek van Franz Werfel, de laatste echtgenoot van Alma Mahler op te halen. Blijkt een gevierd schrijver te zijn geweest. Ook ging ik nog naar de zuivel boerderij Boom en Bosch voor melk en yoghurt en natuurlijk een stuk boter.
Lekker liggen lezen in het boek van Werfel; inderdaad een onderhoudend schrijver. In de biografie van Alma Mahler lees je over die afschuwelijke tijd dat WO II in beeld kwam en daarbij de spanning waaronder de joden leefden. Stemt niet vrolijk. Ook het boek van Werfel gaat over die tijd.

Windesheim

Margot en Roos op de brug in park Windesheim

Vandaag kwam schoondochter Margot op bezoek bij Roos in Wijhe. Ze is voor enkele weken over uit Indonesië allereerst vanwege het huwelijk van haar beste vriendin. Dat heeft inmiddels plaats gevonden en nu was het tijd om Roos en mij op te zoeken.
Keurig op de afgesproken tijd kwam ze aangetuft met haar gele autootje. Fijn om haar weer te zien; was de laatste keer bij het vertrek naar Surabaya toen ik hen uitzwaaide op Schiphol. Na de begroeting natuurlijk aan de klets bij een kop koffie. Ik had voor de zekerheid een appeltaartje gebakken en dat ging er wel in. Met behulp van WhatsApp videochat nam Martijn ook deel aan het gesprek. Bij ons was het morgen en in Surabaya 4-5 uur later en was hij al thuis na het werk.

Vervolgens gingen we aan de lunch. Ik had een semi-vegetarische nassi klaar gemaakt zonder vlees maar met garnalen en visjes van de toko in Zeist. Met een kersvers gebakken eitje erover smaakte het prima. Daarna wilde Margot een lekkere wandeling maken en wij voldeden graag aan dat verzoek. Dat werd een ontzettend mooi rondje eerst vanuit Herxen waar we de auto parkeerden langs de IJssel, over de dijk en vervolgens door de bossen van Windesheim terug naar Herxen. Bij elkaar zo'n 12 km. Hoewel ik hier eerder geweest moet zijn - het was deels over het Maarten van Rossumpad - kwam het me slechts hier en daar bekend voor. Maar al met al een schitterend gebied.
We snackten nog wat met kaas, kersen en nog wat lekkere dingetjes en toen vertrok ze weer. Was een ontzettend gezellig daggie geweest! 

Herakles in het RIjksmuseum

Herakles doodt de leeuw

Mijn tijdslot was van 12.15 tot 12.30, maar ik ben altijd graag ruim op tijd dus wandelde ik van station Amsterdam Zuid via de prachtige architectuur van Oud Zuid, langs het Hilton ende van Eeghenstraat waar ik in mijn militaire diensttijd piketdienst had in een of ander saai kantoor. Je kuch werd bezorgd vanuit de kazerne. Ik nam een lekkere biefstuk mee van huis en die bakte ik daar dan in een pannetje weet ik nog. En verder verveelde je een hele dag dood. Eén keer ging de telefoon om te controleren of je wel op je post was. Dat schoot even door me heen. Het Vondelpark; gezellig druk met sportende jonge mensen, fietsers en lekker relaxed sfeertje. Bij de uitgang waar ik altijd weer aan de schrijver AFTH van der Heijden moet denken en dan over het Max Euwe plein naar het Rijks. Natuurlijk nog steeds ruim een kwartier te vroeg. Ik ging ergens op een bankje zitten en daar ging de telefoon; Hugo die in een drie-gesprek Roos en mij op de hoogte bracht hoe het vannacht met Marjorie was gegaan. De operatie was gelukkig geslaagd.
En daarna ging mijn tijdslot in. Het ging hier net zo precies als afgelopen zondag in Gorsel, maar toch wel iets meer ontspannen. Maar opnieuw langs elkaar heen sluipen of je zweertjes had. Keurig langs de pijlen en suppoosten die je erbij hielpen als je de pijlen niet meer begreep. Ik was uiteraard zeer onder de indruk van de werken van Carrevaggio en Bernini. Wat die laatste uit marmer weet te toveren grenst aan het onmogelijke; hoe heeft hij dat 400 jaar geleden voor elkaar gekregen?!
De laatste weken heb ik gelezen in het boek Mythos 2 van Stephen Fry en daarin gaat het over de Griekse helden, over Herakles onder andere. En daar zag ik wel zo'n schitterend stuk houtsnijwerk van. Dat moet deze blog gaan sieren dacht ik.

Mijn eerste risolle

Onlangs heb ik ruim ingekocht bij Ibuku, de Indonesische toko in Zeist. Daarbij heb ik mezelf verwend met een risolle. Daar zit een verhaal achter.

Ergens in de jaren vijftig, we woonden in de tuinstad Amsterdam Slotermeer en mijn ouders, althans mijn vader waren/was aangesloten bij de NH kerk. Van een kerkgebouw was nog geen sprake in die splinternieuwe uitbreiding van Amsterdam; de gemeente kerkte in de aula van mijn lagere school, de Burgemeester de Vlugtschool. Een flink deel van de kerk gemeente bestond uit mensen die uit Indonesië waren verdreven door "Soekarno". In ons buurtje woonden ook veel "Indische mensen", zoals we hen betitelden. Vaak halfbloedjes zoals dat genoemd werd, bruine huidskleur, maar ze waren direct naadloos opgenomen in de gemeenschap; spraken ook vloeiend NLs. Het enige was die knoflook lcuth; dat heeft 40 jaar geduurd voordat NL erachter kwam dat knoflook zo lekker was!

Mijn lieve moeder kon best lekker koken, geen liflafjes zoals ze uitstapjes als macaroni en nassi noemde, maar gewoon arepels met groente en een balletje gehakt of een stukkie vlees, dat was het dagelijks parool.

Welnu, de Indische mensen in onze kerkgemeente hielden op zeker moment een manifestatie waarbij ook lekkers werd geserveerd. Bij die gelegenheid kreeg ik een lekkernij waarvan ik werkelijk onderste boven ben geweest; vele jaren heb ik die verrukkelijke smaak en dat fluwelen mondgevoel herinnerd. Achteraf gezien moet dat een risolle zijn geweest, althans iets gebakkens met een bijzonder smakelijke vulling.

Daar moest ik zojuist aan denken toen ik de risolle waarmee ik mijzelf heb verwend, kant en klaar gekocht bij Ibuku op had gesmikkeld. Meteen dit bloggie geschreven. 

De komeet gezien

Prachtige foto van komeet NEOWISE van fotograaf Aris Homan

Gisteravond om kwart voor tien kwam ik thuis in de Bilt. Daar liep ik buurman Hisso tegemoet; gezellige vent; we doen af en toe een biertje bij mij of een wijntje; vinden we beiden gezellig. Ik had twee biertjes in huis en een ferme zak macadamia noten waar Hisso ook gek op is bleek bij een vorig bezoek.
Hisso had net gerend en moest zich natuurlijk eerst opfrissen, maar tegen half elf zaten we aan de borrel; mijn witte wijn was te warm en Hisso's rode wijn te koud, maar dat mocht de pret niet drukken. Hisso is meteoroloog en vanaf zijn jonge jaren geïnteresseerd in alles wat zich in de kosmos manifesteert. Hij weet er veel van; reist bijvoorbeeld de wereld rond voor het zien van zonsverduisteringen, het naar mijn mening meest imposante natuurverschijnsel, althans voor zover ik dat kan overzien.
Natuurlijk kwam het (veranderende) weer aan de orde. De smeltende permafrost met het vrij komen van methaan baart zorgen en zou wel eens voor een positieve feed-back kunnen zorgen. Ik houd m'n hart vast en helaas sprak Hisso dat niet tegen, integendeel. Hisso wist mij te vertellen dat het zee-ijs dat de noordpool vormt door de klimaatverandering helemaal dreigt te verdwijnen, althans in zomertijd wanneer de zon 24 uur lang boven de noordpool staat. Wanneer er een hogedrukgebied boven de pool staat en er dus geen bewolking is schijnt de temperatuur zodanig op te lopen dat het ijs sneller en sneller wegsmelt. Uiterst zorgelijk. Even dacht ik, onvoldoende nadenkend dat daardoor de zeespiegel zou verhogen, maar dat is natuurlijk slechts het geval bij landijs zoals antarctica en groenland.
Bij binnenkomst had Hisso een enorme verrekijker bij zich. Dat was vanwege de komeet die zich tegenwoordig manifesteert. Ook hier weet Hisso, deskundige v.w.b. het uitspansel veel over te vertellen. Zoals dat een komeet niet 1, maar zelfs 2 staarten heeft; natuurlijk de staart van stof die de smeltende kop verliest van de komeet door de warmte van de zon op het moment dat hij dichterbij de zon komt verliest. Een komeet bestaat uit gruis en ijs. Maar ook een staart van geïoniseerde deeltjes die door het magnetisch veld van de zon een richting krijgen, afwaarts van de zon (geloof ik).
We gingen op het balkon staan en daarbij kon Hisso mij precies vertellen waar ik de komeet mocht verwachten. Dat was op dat moment nog niet het geval, maar later, hedenmorgen vroeg, zo voorspelde hij zou dat wel het geval zijn.
De wijn was op evenals de macadamia's dus tijd om op te breken.
Als ouwe vent word ik iedere nacht rond 3 uur wakker voor een "pitstop" en dat was gelukkig ook vannacht het geval. Ik pakte mijn Swarovski en richtte die, vanuit de keuken nota bene op het zwerk, en ja hoor, overduidelijk zag ik voor het eerst van mijn leven in alle duidelijkheid de komeet. Dat deed me wel wat hoor. Had ik echt nog nooit gezien.
Hisso had mij vanaf zijn telefoon een schitterende foto van de komeet laten zien, een foto die door zijn vader was geschoten met een kwalitatief voortreffelijk toestel. Ik appte hem vandaag of het denkbaar was dat ik deze foto voor mijn daily blog mocht gebruiken. Hisso heeft het voorgelegd aan zijn vader Aris Homan, en deze ging akkoord. Bij deze veel dank Aris voor de prachtige foto.

Fotograaf: Aris Homan Locatie: Schagen, nacht zondag op maandag 12/13 juli 2020 ergens tussen 00:00 - 01:00.

Op naar Gorssel

Het lieve schilderijtje dat Jan Mankes
van zijn echtgenote Annie maakte.

Vandaag de tweede poging om naar Gorssel te gaan. Natuurlijk om eindelijk het werk van Jan Mankes te zien, maar ook voor dat beroemde pontje, Dommerholtsveer genaamd. Volgens de site vervoert het op drukke dagen wel tot 500 personen over van Gorssel naar de overkant. Dat wilden we wel eens zien. Dus gingen we een uur eerder dan nodig was voor ons "tijdslot" van kwart voor vier in museum MORE, museum voor Modern Realisme. We liepen door het verrassend leuke plaatsje Gorssel naar de IJssel en zagen daarbij nog een herdenkingssteen ter gelegenheid van de bevrijding in 1945; hier staken de geallieerde troepen de IJssel over. De herdenkingssteen aan de andere kant van de IJssel had ik gisteren nog gepasseerd op weg naar de kersen. Toen we de dijk opklommen schoot ik gewoon in de lach. Er had zich een forse file van fietsers gevormd voor het piepkleine pontje. We liepen weer terug naar Gorssel en liepen door het open lucht theater en zaten daar nog even op een bankje te genieten van een kikkerconcert. Toen toch echt naar het museum, waar geen wachtrij stond?! Desondanks moesten we toch echt tot kwart voor vier wachten voordat we naar binnen mochten. Handen moesten worden gedesinfecteerd - ik had geen seconde meer aan dat malle virus gedacht?! - en iedereen liep erbij of we allemaal zweertjes hadden. We moesten per se een bepaalde route volgen terwijl ik echt alleen maar voor Mankes kwam. Roos wilde wel meer zien maar desondanks waren we iets over vieren alweer uitgekeken. Mankes ben ik bij nader inzien niet van onder de indruk en de rest van wat er hing had ik erg snel gezien. Ook de sfeer in de musea met dat Corona regime bevalt me niet. Ben erg benieuwd of het er in het RIjksmuseum volgende week ook zo neurotisch aan toe gaat. Zo ja, dan houdt mijn museale interesse waarschijnlijk geen stand.

Kersen langs de IJssel

Over de IJsseldijk

Roos had geen puf om vandaag weer aan de wandel te gaan; ik wilde vandaag per se kersen gaan kopen op de IJsseldijk, rechtstreeks van de ons bekende kweker en van uitmuntende kwaliteit. Na de koffie ging ik op pad, eerst naar Zutphen. met de trein.

Ik dacht slim te zijn en nam eerst het boemeltje van Zutphen naar station Voorst-Empe. Opgewekt begon ik aan een voor mij nieuw traject op geleide van Komoot en je wilt het niet geloven, ik liep voortdurend verkeerd; ik voelde me zo'n oen; komt vast omdat ik altijd op een vooruit opgenomen GPS-track loop of over bekend terrein. Op zeker moment zag ik een torenspits en dacht dat ik veel verder was maar het bleek nog maar Voorst te zijn. "Zal ik maar terug gaan?", schoot het even door mij heen, maar dat was me toch te dol en ik zette de heerlijke wandeling, afgewisseld met twee korte, maar vervelende buien gewoon door en uiteindelijk kwam ik inderdaad bij de kersen. Een pondje voor onderweg ging er gretig in. Ik liep terug richting Deventer en gelukkig wachtte mijn OV-engel mij daar op het perron van het station direct op; de trein naar Wijhe kwam vrijwel direct binnen. Even later zat ik lekker bij Roos in de tuin aan de thee. Weer lekker gegeten en deze keer geen vleermuizen ha ha.

Herxen

Gezicht op Herxen

Voor vandaag had ik een museumbezoek gepland voorafgaand aan bezoek bij Roos; museum MORE in Gorssel stond op het programma vanwege de tentoonstelling van het werk van Jan Mankes, een relatief onbekende NLse schilder waarop ik door Cyria attent ben gemaakt. Het werk dat ik tot nu toe had gezien in de diverse musea waar wat van hem hangt vond ik vooral subtiel; een uil, een gemberpot, enkele dode dieren. En Gorssel ligt leuk aan de IJssel en er gaat daar een pontje richting Wilp. Dus had ik via de heerlijke kersen op de hoek van de Oijseweg wel willen savoureren. Helaas, dat kwam er niet van door allerlei besognes die ik wel had kunnen voorzien door de reisplanner te consulteren maar uiteindelijk stond ik om half elf op station Wijhe alwaar ik werd opgewacht door Roos. Eerst maar koffie drinken.

Roos op de IJsseldijk

Roos stelde voor om de bus te nemen richting Zwolle en een wandeling langs natuurgebieden te maken langs de IJssel. Herxen was het plaatsje dat we daarbij zouden passeren. Wonderschoon! We liepen op geleide van Komoot; Roos had een "track" bedacht en alvast ingetekend op Komoot. Hoe het allemaal precies werkte wisten we niet, maar zij geleidde en ik registreerde de wandeling voor de foto's. Was prachtig.
Lekker gegeten; Roos had zich uitgesloofd en het werd een heerlijke schotel met gans.
Een merkwaardig avontuur zou de avond afsluiten. Ik ging als eerste naar boven om te gaan slapen. Op de overloop had ik zo'n rare gewaarwording of er een insect, een vlinder langs de lamp vloog, althans ik dacht met m'n slechte ogen iets te zien maar schonk er verder geen aandacht aan en ging naar bed. Even later kwam Roos ook en ging nog wat lezen toen er plotseling tot onze verrassing en schrik een vleermuisje door de slaapkamer begon te vliegen. Uiterst merkwaardig. In de Hoflaan hebben AN en ik dat ook wel eens meegemaakt. Met grote moeite hebben we het beestje het huis weer uit gekregen via het raampje van de badkamer.Rare gewaarwording hoor.

Heerlijke biet

En zo stond hij er bij
Foto van Roos gekregen

Het is zo'n onderschatte lekkernij, de gewone rooie biet. Als kind vond ik het, op koolraap na, de minst lekkere groente. Nou ja, groente zou betekenen dat hij groen was, maar de rooie biet is, de naam zegt het al, is echt rood. Inmiddels ben ik de biet wel degelijk gaan waarderen. Meestal in combinatie met mayonaise en haring, de bekende haringsalade.
Afgelopen vrijdag kwam Roos bij mij aanzetten met een biet die was geoogst uit haar eigen tuin. Die heb ik vanaf gisteren op het menu gezet. Allereerst het loof van de biet. Roos had dat bij een van onze bezoeken aan Lesbos bij een restaurant gegeten en was daar enthousiast over. Ik heb het gewassen, fijn gesneden en samen met een ui, spekblokjes en wat Spitskool gewokt in een mengsel van olijfolie en boter. Smaakte puik. En vanmorgen heb ik de biet gekookt gedurende 45 minuten, af laten koelen en van schil ontdaan. En vervolgens in plakken gesneden en direct uit het vuistje soldaat gemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat het de lekkerste biet was die ik ooit gehad heef! Compelementen Roos.

Tòch 2 gigabyte

Merkwaardig genoeg en geheel onverwacht had ik buitenshuis, d.w.z. buiten WiFi om geen verbinding meer met internet; geen WhatsApp berichten onderweg dus en dat vind ik vervelend. Kon natuurlijk ook geen WhatsApp berichtjes sturen en dat is voor zo'n rijk van kinderen voorziene oudere onverteerbaar. Dus op naar de telefoonwinkel op de Kwinkelier, het inmiddels vervallen winkelcentrum van Bilthoven. 40 jaar geleden heb ik het zien verrijzen op een zandvlakte. Het telefoonwinkeltje met een viertal jonge kerels lijkt wel de enige publiekstrekker van het centrum geworden. Naarstig wordt geprobeerd om het winkelcentrum nieuw leven in te blazen met de bouw van vrolijke moderne winkeltjes, maar de loop komt er niet echt meer in. Slager van Schie van het eveneens in verval zijnde Biltse winkelcentrum op de Planetenbaan heeft de moedige stap van verhuizing gewaagd en lijkt ook wel te gaan lopen gelukkig.
Het telefoonwinkeltje was, zoals altijd behoorlijk druk; iedere klantafwikkeling duurt in de regel ook lang hoor; je krijgt alle aandacht. Uiteindelijk ook ik. Ik legde mijn probleem voor en het bleek te komen doordat ik door "mijn bundel" heen was. Die is verhoogd van 1 naar 2 Gigabyte en tevens heeft de allervriendelijkste jongeman mijn apparaatje ingesteld op vingerprint herkenning; handig! 

Het mosterdveen

Roos bij het bankje bij het Mosterdveen

Gisteren met Roos een wandeling gemaakt vanuit Nunspeet. We ontmoetten elkaar enkele minuten na elkaar op station Nunspeet. Het station ligt precies in het midden van onze twee woonplekken qua treinreistijd; beiden zijn we 1.30 uur onderweg. Roos stond mij al op te wachten toen we om 11.00 uur begonnen aan de wandeling die nu eens niet naar het Hulshorsterzand zou gaan maar naar de andere kant van Nunspeet, richting Vierhouten en Elspeet. Roos had onlangs een wandeling gemaakt vanuit Emsch naar Nunspeet en die wandeling zouden we globaal de andere richting uitlopen. Dus op geleide van Komoot gingen we welgemoed op weg. Mooi bos en na de oversteek over het bruggetje dat we "vroegig" namen over de snelweg liepen we van het kabaal van de snelweg weg.

Hier het - gelukkig - verlaten Mosterdveen, een prachtig
stuk herstelde natuur in de gemeente Nunspeet.

Afwisselend bos en opeens was daar een ongewoon mooi stukje natuur: het Mosterdveen. Met een bankje en een informatiebord waar je vanaf het bankje nauwelijks omheen kon kijken.Veel vogels en geen mens te zien. Van het informatiebord kreeg ik de indruk dat dit stukje herstelde natuur tot voor kort een uitgebreide recreatiefunctie had. Er werd gesproken van allerlei optrekjes die hier zouden hebben gestaan, althans dat leidde ik af van de tekst op het bord. Van optrekjes of tenten of bezoekers was niets meer te merken; we genoten van de stilte en van de natuurlijke omgeving.
We gingen weer verder en misschien slechts 200 meter verderop was dan het stuk recreatieterrein; een enorm complex met tenten, huisjes, kantine, winkels en wat dies meer zij. Er waren veel mensen op het terrein. Kennelijk zit men liever op het recreatieterrein dan in de natuur, schoot het door mij heen, want bij dat beroemde mosterdveen was niemand te zien?!
Via een andere route liepen we weer terug naar Nunspeet; was al met al toch weer 15 km geweest. Op het station namen we afscheid en gingen we weer ieder ons weegs. Fijne wandeldag geweest!

Roken en Corona in Spanje

Roos en ik waren een keer in Spanje - een land waar we zelfs wel eens een politieagent hebben zien roken in een horeca gelegenheid - waar we een kerngezonde zeventiger spraken. Direct vroeg ik hem of hij gerookt had en dat bleek duidelijk niet het geval; hij was aldus eigen zeggen een grote uitzondering in zijn vrienden- en kennissenkring en dat is hij gebleven; de anderen waren inmiddels allemaal dood en de goede man wist wel waarom.
In Cortegana heb ik een keer een oudere man gezien die nauwelijks meer bewoog en altijd op een openbaar bankje zat te kijken naar wat er zoal gebeurde. Broodmager en voortdurend rokend en hoestend. Ik dacht bij mezelf dat deze man ijzersterk moest zijn geweest of veel en veel jonger dan hij eruit zag of hij moest door het Lot begunstigd zijn geweest of gewoon door Tanatos vergeten.
Deze inleiding bedoel ik vooral om aan te duiden dat er in Spanje veel meer gerookt werd en ongetwijfeld nog wordt; het hoort er gewoon bij net als in NL in de jaren 50-60, de tijd dat een "niet-rook coupé" in de trein een zeldzaamheid was; vrijwel iedereen rookte. Overigens was mijn oude vader in die tijd al op de hoogte dat roken ongezond was en hij deed het dan ook niet of bij grote uitzondering "voor de gezelligheid". Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik in mijn jongere jaren eveneens gerookt heb.
Maar tegen de achtergrond van het vele roken in Spanje verbaast het mij geenszins dat er daar relatief veel mensen overlijden aan Corona; het roken is de boosdoener en Corona is het laatste zetje, net als bij de bijzonder oude mensen in noord Italië; daar is het de bijzonder hoge leeftijd die kwetsbaar maakt.

Quichot en Vaderland

Salman Rushdie heeft mij zodanig verward met een boek dat ik het niet uit heb gelezen en dat is toch wel heel uitzonderlijk, want het was een bijzonder intrigerend boek. Maar ik kon er op zeker moment niet meer "bij". Hij is natuurlijk zelf schrijver, maar dan schrijft hij in het boek Quichot over een schrijver die op reis gaat en allerlei hersenspinsels achterna reist en daarbij dan een virtuele zoon krijgt die natuurlijk Sancho heet en die van alles merkwaardigs bedenkt en meemaakt. Maar het is ook wrnag zoals Rushdie beschrijft hoe de rassendiscriminatie in de VS uitwerkt. Dit maal niet de bejegening van de Afro-Amerikaan maar van de Indiase Amerikanen. Dat gaat zo even en passant in het verhaal, natuurlijk ook allemaal virtueel, maar het liegt er niet om. Ik werd dol van die virtuele verhaallijnen dwars door elkaar; net als zijn"Duivelsverzen", kon ik het boek niet uitlezen. Roos wel en die was zodanig gefascineerd dat ze het mij adviseerde. Was voor mij te moelijk.

En dan, "Vaderland", misschien beter "Vaterland", want het is geschreven alsof de tweede wereldoorlog door Hitler Duitsland is gewonnen. Het is, helemaal in de lijn van Harris gewoon een spannend boek alleen nu in de context van de waanzin van het Nationaal Socialisme. Natuurlijk was de hoofdpersoon iemand die in die maatschappij feitelijk een zekere mate van dissidentie kende. Hij had zo zijn vraagtekens, was een uitstekend rechercheur en kwam achter de vuiligheid waarmee de grootste misdaad, de holocaust moest worden weggepoetst om een bezoek van de Amerikaanse president, Kennedy nota bene, mogelijk te maken. Een onsmakelijk verhaal; boek kan ik dan ook niet adviseren.

Lijkt wel "handel halen"

De Nederlandse Zorg Autoriteit heeft zich nogal duidelijk uitgelaten over de kwaliteit en de kosten van de zorg. Een uitspraak die ik van dit achtenswaardig instituut hoorde betrof de zorg die door hen in toenemende mate als "puur verdienmodel" wordt beschouwd; volslagen overbodige, zinloze zorg wordt verleend met ongetwijfeld als nevendoel de v=omzet en dus de verdienste te maximaliseren. Of de patiënt er baat bij heeft is van ondergeschikt belang kennelijk en de kosten worden op het collectief geschoven. Ik heb dat gevoel al vele jaren en daarvan heb ik ook wel getuigenis afgelegd in deze blog, zij het met meel in de pen.
Toen we zondag op weg waren naar Lunetten hoorden we vanuit de bus de sirene van een ambulance en ik kon het dan ook niet laten om wat zuur op te merken: "handel halen". 

Wat een vliegen

Ergens deze week werd ik in mijn keuken verrast door een groot aantal vliegen; ook in de voorkamer vlogen ze bij tientallen rond. Beetje sloom, je kon ze zo doodslaan;ze vlogen wat ongecoördineerd. Ik snapte er niks van en vreesde al dat ze ergens in mijn keuken vandaan kwamwn, maar ik had geen idee van waar totdat ik mijn ijzeren handschoen optilde. Die handschoen heb ik ooit van Roos gekregen om mijn handen te beschermen wanneer ik met een steekinstument oesters opende. Maar ik gebruik het ook wanneer ik een reebout of een ander groot stuk vlees moet ontbenen en dat had ik onlangs gedaan met een reebout en stom genoeg die handschoen niet uitgespoeld. Op de restjes vlees tussen de metalen schakels hadden de vliegen eitjes gelegd en die hadden zich inmiddels tot onschuldige, maar hinderlijke vliegen ontwikkeld. Ik vond het verschrikkelijk en kon mezelf niet anders beschouwen dan als "een vieze ouwe vent", bah! 

Onmiddellijk ben ik als een gek gaan schoonmaken, heb alles in de keuken gesopt, verplaatst, gezogen, gedweild en hier en daar met bleekwater gewerkt. En gelukkig was er na enkele dagen geen vlieg meer te bekennen. Gewoon ongelooflijke nonchalance wat hygiëne betreft; ik moet wat dat betreft mijn leven maar eens beteren! 

Door het groen in Gouda

Joke vroeg of ik het leuk zou vinden om met de kinderen wat te gaan wandelen; ze wist een leuke plek in de buurt van Gouda en we konden daar met de fiets heen. Dus eerst een fiets uitzoeken; ik had de keuze tussen een veel te hoge herenfiets, de fiets van Pieter en een vouwfiets van Joke. Die laatste had meer mijn "maat" en daar gingen we. Eerst naar de markt in Gouda; Joke kocht bij de groenteman een mega grote watermeloen en bij de aardappelkraam enkele kilo's piepers. Alles in de zijtassen; kind voorop, kind achterop en daar gingen we. Dwars door Gouda richting Schoonhoven.

Bij een "eng" bruggetjes, althans eng voor kinderen - vond ik - stopten we, zetten de fietsen neer en voorzagen die van een degelijk slot. En ja hoor, daar gingen we in ganzenpas achter elkaar over dat enge bruggetje. We zaten vrijwel direct in het struweel en met een kindersnelheid liepen we door een verrassend mooi landschap; vlinders alom, bloeiende braamstruiken en schapen, koeien. Ik was verrast en uiteraard heel in mijn sas dat dochterlief haar kinderen hier kennis mee liet maken. Ik fotografeerde de kindertjes terwijl ze in het gras verscholen zaten en ook terwijl het drietal zich door het struweel worstelde, waarbij Joke op de terugweg Ronja op de rug had genomen. Weer terug over het bruggetjes, bloemetjes geplukt en terug naar huis.

Direct de tuin in waar Joke me van alles vertelde over de verschillende planten en struiken. Niet alleen voor "de mooi" maar vooral ook voor de insecten en de vogels; een plezier om naar te kijken. Intussen maakten de kinderen er een zootje van en speelden met modder en zand. Heerlijk om te zien!

Te veel mythologie gelezen?

Al zo lang en zo graag lees ik de boeken van de klassieken. Niet alleen Livius, maar ook Ovidius, Thucidides en over de mythologie. Vooral het boek "Mythos" van Stephen Fry inspireert mij nogal. Misschien was dat wel de reden van het hier volgende.

Enige maanden geleden, nog voordat Corona ons land in een lock-down deed verkeren liep ik een rondje in het Houdringhe bos. eigenlijk in het deel waar ik inmiddels al veertig jaar mijn rondjes doe. Het was een wat bewolkte middag, geen bijzonder weer en er waren ook nauwelijks andere bezoekers van het bos. Echter, al peinzend liep ik een bijzonder echtpaar met kinderen tegemoet; een ongelooflijk knap stel, schitterend in de kleren, een uitgesproken schoonheid van een vrouw en mooie kinderen die met hun vader wat aan het klimmen waren op een omgehakte boomstam. Het schoot even door mij heen dat het "goden" waren; Afrodite en Apollo of Ares. Ik werd vriendelijk gegroet, maar het bleef maar door m'n hoofd gaan. Bij een later bezoek heb ik zelfs een foto gemaakt van het plekje waar ik hen ontmoette. Merkwaardig, maar ongetwijfeld heel gewoon.

Al die lelijke schuttingen

De eerste schutting die ik zag was in het Kattenlaantje, in Amsterdam. De blog van gisteren ging over de Kinkerstraat in Amsterda; daar woonde als gezegd mijn grootmoeder en wij kwamen daar vaak. Als dreumes ging ik met mijn ouders in het Vondelpark de eendjes voeren. Om daar te komen liepen we met de wandelwagen via de Jan Pieter Heije straat richting Overtoom en dan via het Kattenlaantje naar het Vondelpark. En dat Kattenlaantje was bijna luguber te nomen met zo'n vieze donkere schutting en het stonk er altijd naar (katten?)pis. Zelfs als kleintje vond ik dat onaangenaam. Misschien heb ik in die tijd al een aversie voor schuttingen opgedaan.

Bij mijn andere grootouders was ook een schutting om de tuin en de schuur, maar niet zo prominent; daar heb ik mij nooit aan gestoord. Maar verder had je niet zo veel schuttingen. Toen we als gezin later naar Amsterdam-Slotermeer verhuisden was er geen schutting te zien. Voor de rij huizen was een grasveld waar wij als kinderen op voetbalden, tenten bouwden en wat kinderen verder doen op zo'n vrije ruimte. Om de tuintjes waren lage heggen en de bal ging er nog wel eens overheen. Afgezien van het hoekhuis, waar de familie B. woonde werd dat ook niet zo erg gevonden en kregen wij kinderen de bal gewoon terug. Bij B. was de tuin afgeschermd met vrij hoog maar doorzichtig gaas dus ging de bal daar maar heel zelden de tuin in. Vader B. had een hoveniersbedrijfje en was daarom waarschijnlijk zuinig op zijn tuintje.

De laatste jaren zie je overal de wens tot privacy zich vertalen in afschuwelijke schuttingen rondom de privé terreinen zoals tuinen. Ik vind dat afstotelijk. 

Maar in het Kattenlaantje zag ik jaren geleden juist het omgekeerde. Daar zijn achter de verdwenen schuttingen juist alleraardigste gebouwen tevoorschijn gekomen.