Literatuur van IJsland

Bij mijn laatste inspanningen in de Eilandspolder kwam ik in gesprek met Willem M. over lezen. En als ik iemand ontmoet die van lezen houdt, dan vraag ik steevast om een leesadvies. Willem adviseerde mij een boek uit voor mij onverwachte hoek: "Hemel en Hel", van de IJslandse schrijver Jón Kalman Stefánson. Via onze bibliotheek kon ik het snel onder ogen krijgen; een relatief dun boek, bestaande uit twee delen. Een tweetal vrienden maken onderdeel uit van - hoe kan het anders op IJsland - een onderneming om ter visvangst te gaan. Eén van de twee, Bardur wil op het laatste moment van vertrek van het schip nog even een aantal dichtregels in zijn geheugen prenten om aan zijn vriend mede te delen. Dat wordt hem fataal; hij vergeet in de haast zijn anorak en wordt midden op zee in het onverwacht slechte weer overvallen door kou en overspattend water en verliest daardoor uiteindelijk het leven. Dit alles op een ongehoord poëtische manier verwoord door Jón Kalman; een stijl die ik nog niet eerder heb gezien. De overlevende vriend gaat het boek waarin het gedicht stond terug brengen en besluit zichzelf daarna van het leven te beroven. Dat gebeurt niet door een aantal opnieuw fantastisch beschreven gebeurtenissen; het leven krijgt een nieuwe impuls.
Er gebeurt vrijwel niets in het boek; de achterflap vertelt ongeveer wat ik hier in de blog zet en dat is het ook. Maar het geheel is wel zo onverwacht poëtisch beschreven met allerlei wonderlijke interacties van mensen zoals ze in onze maatschappij niet (meer?) voorkomen. Verplichte kost voor lieden die van literatuur houden en zich willen laven aan een frisse (ha ha, dubbele bodem bedenk ik nu) vorm.

In de vlindertuin met Peter

Een enorme vlinder

Was ik aanvankelijk van plan om het hele stuk naar en van Lunetten te gaan lopen daar zou het uiteindelijk vooral bussen en fietsen worden. Ik had weer een lunch-wandeling met zoon Peter afgesproken en wilde daarna doorwandelen naar Lunetten, naar de flat van Hugo en Marjorie om daar iets op te halen.
Roos en ik hadden zo lopen tutten vanmorgen dat ik uiteindelijk maar besloot om met de fiets naar het Science Park Utrecht te gaan. Daar is ook het bedrijf waar Peter werkt gevestigd. Exact om 11.45 stond ik voor de deur en appte hem. En daar kwam hij al aangelopen. We gingen direct de botanische tuin in via een zijingang waar Peter met een elektronisch kaartje toegang toe heeft. Ontzettend leuk om daar even de benen te strekken. Veel lunch gangers liepen daar rond. Peter stelde voor om even de vlindertuin te bezoeken. Het was daar uiteraard warm en ook vochtig. De tropische vlinders vlogen daar rond waaronder een enorme; leek wel een vogeltje zo groot.
Al snel liepen we weer buiten. Ik vond het zo ontzettend leuk om zo samen met m'n zoon daar rond te lopen en met hem te praten over diverse zaken zoals de ontwikkelingen van de laatste eeuwen. De stoommachine, de elektriciteit en tal van ontwikkelingen en dan de laatste eeuw natuurlijk de ICT. Ook de invloed daarvan op het dagelijks leven en de ontwikkeling van jonge mensen. Fijn om dat uit de mond van de volgende generatie te vernemen. Houden we erin!
Na een heel dik half uur namen we afscheid. Ik had nog een boek voor hem en een doos kerstballen en daarna ging ik te voet naar Lunetten om een OV kaart op te halen voor de zus van Marjorie die volgende week uit Brazilië komt voor haar zus. Marjorie komt volgende week weer uit het ziekenhuis na de operatie aan haar been.

Totaal 10 rijstroken vol

Het is niet zo ver, maar de wandeling gaat voornamelijk door het groen en loopt voor een klein deel langs de Kromme Rijn. De herrie van de snelweg die dwars door het bos en over de Kromme Rijn loopt valt niet te ontlopen. Ik passeerde die snelweg over een brug en was getroffen door het aantal auto's dat daar in beide richtingen, totaal 10 banen, passeerde. Het schoot door mij heen dat het beperken van de CO2 uitstoot een volmaakt onhaalbare aangelegenheid is; de mensen zijn verslaafd aan hun automobiel en zullen desnoods een burgeroorlog riskeren voordat ze die heilige koe laten staan. Maar goed, ik sjokte verder en daar was Lunetten en daar was de flat en mijn bestemming. Ik opende de flat en zag de OV kaart op de piano liggen. Tot mijn verbazing hoorde ik gedruis en ja hoor, daar was zoon Hugo; hij was snipverkouden en een dag thuis. Hij was in ochtendjas. Ik speelde natuurlijk wat op de piano en daarna dronken we thee en spraken wat over een en ander. En toen kwam er dus niks van terug wandelen. Ik nam bus 31 naar Science Park Utrecht en liep naar mijn fiets. Ik moest door de vroeg ingevallen duisternis naar huis fietsen. Het was gelukkig droog.

Het leeft toch wel heel sterk

De donor spreekt bij het programma van Jeroen Pauw

Afgelopen dinsdag, toen ik bij Dick op bezoek was kreeg ik een WhatsApp bericht van vriend Peter C. dat er bij "Pauw" een uitzending was geweest over donorkinderen en donoren, een uitzending die ik beslist moest gaan zien". En natuurlijk was die goeie Dick bereid en in staat om deze uitzending tevoorschijn te toveren. Zo zat ik weer eens naar dit inmiddels voor mij toch best belangrijke onderwerp te kijken.
Een leeftijdsgenoot vertelde heel open en eerlijk hoe hij in dit donorcircuit terecht was gekomen; hij was gevraagd door een keuringsarts die hij uit heel andere hoofde, via een sportkeuring had ontmoet. Pauw vroeg natuurlijk of hij er ook geld voor had gekregen; dat was nauwelijks het geval, dat had hij ook helemaal niet gewild en absoluut niet nodig gehad. Hij zat er heel vergelijkbaar in zoals ik er ook in had gezeten.
Daarna drie donor"kinderen", een drietal dames van rond de 35-40 schat ik. En weer werd ik getroffen door de intensieve behoefte die alle drie betoonden in het vinden van die onbekende donor-vader; dat leeft toch wel heel sterk!
De donor kwam weer even aan het woord en wilde zo te horen een oproep doen aan de nu nog onbekende donoren om zich te melden. Door de spanning van het moment en een interruptie van Pauw liep dat in het honderd. Dat vond ik zo jammer. Ik zou er in die situatie ook op hebben lopen tamboereren dat die anonieme donoren zich melden; er is vaak zo'n verdriet bij de donorkinderen. De bewuste donor had het ook over het plezier dat hij zelf ondervond van het vinden van de donorkinderen. Net als ik had hij nooit verwacht er eentje te ontmoeten; daar ging het hem duidelijk ook helemaal niet om destijds. Maar het schenkt vaak veel vreugde en zeker reuring op een leeftijd dat je dat niet meer verwacht. 

En weer terug naar Gulpen

Herfstkleuren

Vanmorgen weer behoorlijk vroeg op. De twee ouwe heren houden niet van lang slapen. Hadden we gisteren bedacht dat we vandaag van Eupen naar Roetgen zouden kunnen gaan wandelen, daar leek mij dat toch wel een beetje te veel van het goede; dan wordt de terugreis minstens iets van vijfenhalf à zes uur en daar had ik even geen zin in. Dus liepen we gewoon terug naar Gulpen via de andere kant van de Provinciale weg. Vaak gedaan, maar het blijft toch een heel aardige route die nog eens extra mooi wordt ingekleurd door de herfst.
In de verte konden we zien waar we gisteren hadden gelopen, althans Dick maakte me daar af en toe attent op maar ik wist het echt niet meer. Alleen dat markante prachtige klooster en de boerderij achter het bos van het klooster hadden een herinnering achter gelaten. Maar de rij bomen op de foto van gisteren helaas niet. Gulpen adverteert ermee dat de omgeving hier iets arcadisch heeft vanwege deze imitaties van pijnbomen; heeft wel iets ja. Ook populieren kunnen die indruk soms wekken.
Al koutend en af en toe op een bankje toevend met rozijnen-notenbrood of een banaantje kwamen we alweer snel in Gulpen. Daar stond zowel de bus naar Maastricht als de bus naar Vaals op ons te wachten. We waren dus beiden snel weer op weg. Vanuit de trein nog weer met deze en gene ge-appt en ingeschreven voor de Pilatesles bij Debbie.

Daar loopt ie weer

Al voor vieren was ik weer in Utrecht. Lekker koppie thee gedronken bij Roos en daarna thuis wat gegeten. Me helemaal suf gewerkt bij Debbie; het zweet liep van m'n hoofd. Daarna naar huis. Hugo belde; vandaag was Marjorie geopereerd. Was goed verlopen gelukkig. Had ik de hele dag aan lopen denken.
Tot slot nog weer een keer gebridged met Roos. Intussen was het gaan regenen. Het glaasje wijn is er dus bij ingeschoten; geen van beiden hadden we zin om door de regen te lopen voor een wijntje. Bovendien wilde ik helemaal geen wijn; had gisteren bij Dick al stevig van de meegenomen Cahors genuttigd.

Met buurman Ahjoub in de bus

Afgelopen zondagavond had ik hem geholpen met het vinden van de plek bij de kerk waar je karton en oud papier kunt brengen "voor het goede doel". Daar doet kennelijk iedereen graag aan mee want niet alleen was de container helemaal vol, maar voor de container lag nog een hele zooi karton. Bij die gelegenheid had hij zich ook voorgesteld: "Ahjoub", hij komt uit Iran. Hij vertelde dat zijn NLse collega's hem ook gewoon "Joep" noemden.
Maar vanmorgen zeer vroeg, de bus van 4 minuten voor 6 moest hij ook hebben en zo zaten we genoeglijk met elkaar te converseren; hij moest naar een wetenschappelijk congres in Leuven en ik was op weg naar Gulpen waar ik vriend Dick, met pseudoniem RiMo zou ontmoeten.
Keurig volgens de dienstregelingen van bus en trein stapte ik om 9.07 uit de bus, hetgeen Komoter Dick uiteraard als eerste foto van de te lopen route vastlegde. Ook ik had Komoot gestart en deed het omgekeerde.
Ach, en of we elkaar vorige week nog gezien hadden zo liepen we weer door de bekende dreven van Gulpen, richting Vaals. Het mooiste vond ik wel de vallende bladeren in de kalme wind; echt zo'n herfst tafereel. Maar natuurlijk heeft Limburg meer te bieden met name de vele beekjes, waarvan Dick feilloos wist te vertellen hoe die allemaal heten. Sinselbach herinner ik mij nog.

Limbabs uitzicht

We waren natuurlijk weer behoorlijk vroeg op honk bij Dick op de flat. Ik had me behoorlijk zweterig nat gelopen en kreeg het verrekte koud vooral door de 10 kilo gewichtsverlies van afgelopen zomer: "elk voordeel hep ook z'n nadeel", sal ik maar segguh.
Dick liet mij de wandeling van deze morgen zien; hadden we net achter de rug; Komoot is voor hem een ontzettend belangrijke sociale wandeltool geworden; hij heeft een hele community verkregen en wandelt regelmatig met groepen door dit landschap dat hij inmiddels met z'n ogen dicht kan lopen. Vind ik ontzettend leuk voor hem. Ik vroeg hem of hij wist hoe je op Komoot ook wandelingen kon definiëren op basis van een bestaande gpx. Op Wandelnet.nl kun je van ongelooflijk veel lange afstandswandelingen GPX versies betrekken en dat wilde ik graag. Met name het Veluwe zwerfpad zou ik graag met gpx willen lopen, maar dat kleine schermpje van Garmin haalt het niet bij het scherm op m'n smartphone met Komoot en zijn prachtige kaarten als onderlegger.
Dick kende die functionaliteit ook nog niet, maar we kwamen er uit! Verheugde mij zeer.
Daarna hebben we Un giornata particolare bekeken, heerlijk gestoofde vis gegeten en 's-avonds hebben we Amadeus, de volledige versie bekeken. Twee fantastische films uit de oude doos kun je nu wel zeggen.

Naar nicht Vera

De salade

Ik heb maar een heel kleine naaste familie; naast twee broers en hun kinderen heb ik slechts twee nichten. En daarvan heb ik vandaag nicht Vera en haar man Klaus bezocht met mijn Roos. Was een vlotte treinreis en een leuke wandeling door de niet meer zo heel nieuwe nieuwbouw van Purmerend. Ik weet nog dat in de jaren dat ik met mijn vader in de visbootjes in het Oostzanerveld aan het vissen was, Purmerend steeds dichterbij zag komen. Het groeide uit met een enorme wijk en daar wonen mijn nicht en neef inmiddels alweer een kleine 20 jaar.
We werden met heerlijke slagroomtaart en koffie ontvangen en we zaten te praten of we elkaar vorige maand nog gezien hadden; zo vertrouwd vaak met familie. Het kabbelde heen en weer en voor we het wisten was het alweer lunchtijd. Vera had al gezegd dat ze de fameuze salade van haar moeder, mijn tante Emmy zou maken met zeer fijn gesneden kalfsvlees, appel, aardappeltje, uitje, augurk en gegarneerd met rolletjes ham met asperges en gekookt ei.

Nicht Vera met haar neefje op schoot

We lieten het ons goed smaken; smaakte ons uitstekend. IJs toe en we waren verzadigd.
Daarna toverde Vera een stapel foto's tevoorschijn waaronder meerdere die ik niet eerder had gezien. Mijn nostalgia deed zich eraan tegoed. Zo was er een foto op het balkon in de Kinkerstraat waar onze oma Mien woonde. Dat balkon kan ik me nog zo goed herinneren en nu heb ik er dan eindelijk een foto van gezien; Vera met haar neefje - ik dus - op schoot. Schattige foto!
Ik had voor Vera het oeroude fotoboek van onze oma; dat heb ik al vele jaren onder mijn beheer en bekijk het zo af en toe. Wat mij betreft mag ze het houden of als ze het zat is weer aan mij terug geven. Na ons is er ongetwijfeld geen hond meer in geïnteresseerd. Wij vonden het best leuk om verschillende mensen op de foto's te herkennen. Vooral onze kordate oma met haar bloemetjes jurken was heel markant.
Daarna nog de fotoboeken van hun huwelijk, inmiddels ook meer dan vijftig jaar geleden. Lien en ik stonden nog op enkele foto's. De tijd schrijdt voort!

De boom met het gat

De boom met het gat.
Links onder de zwam.

Al zo lang als ik in Bilthoven woon - en dat is vanaf 1980 - staat in het Houdringhebos een beuk met een gat. Vroeger kon ik het niet laten om er een tak in te steken; als ik me goed herinner heb ik er zelfs wel eens een stuiver in gestopt. En die boom staat er nog steeds, maar .... Vandaag zag ik dat er een forse zwam op de onder kant van de stam groeide; het einde is nabij!
Dat appte ik met foto dan ook aan Joke met wie ik zo vaak in dit bos heb gewandeld. Ik herinner me nog dat er een boom was omgewaaid en dat ze die als tweejarige benoemde als "boom bom". Toen die boom was verzaagd en weggehaald merkte zij op: "boom bom eg". Ook onweer karakteriseerde ze op haar tweejarige wijze met: "bom in lug". Maar nu antwoordde ze per app als nuchtere biologe: "kringloop van het leven, zo gaat het nu eenmaal", geen rekening houdend met de gevoelens van haar nostalgische vader har har.
Ach ja, ze heeft natuurlijk gelijk; alles gaat over, panta rei.

Zou Plato dan toch gelijk krijgen na 2500 jaar?

Al zo lang geleden betoonde Plato zich als een ferm tegenstander van democratie; volgens hem zou het systeem democratie leiden tot chaos; zelfs tot tirannie?!
Ik moet bekennen dat ik het zo langzamerhand met hem eens dreig te worden. Churchill zei al dat democratie een slecht systeem was, maar hij kende geen beter. Dat ben ik wel met hem eens; wat anders? Maar zoals het er de laatste tijd in ons overbevolkte landje aan toe gaat is ook geen zuivere koffie; het algemeen belang hoort wel leidend te zijn en dat beseft zo langzamerhand nog slechts een minderheid.
Of het nu om de stikstofproblematiek gaat of over pensioenen; de betrokkenen denken alleen aan hun eigen belang. En wilde men hier in Bilthoven/De Bilt met alle macht een zwembad behouden (waar nauwelijks een mens gebruik van maakte) daar is nu een financieel tekort waardoor er meer huizen gebouwd moeten gaan worden en daar loopt men dan ook weer tegen te hoop. In zo'n moderne maatschappij die bulkt van het geld en van - vaak tegengestelde - belangen is het een onmogelijke klus geworden om een maatschappelijk breed gedragen beleid te voeren. Steeds voelen velen zich tekort gedaan. Kortom, de chaos die Plato reeds had voorspeld.

Veenendaal op de kaart

Al sinds jaar en dag betrek ik mijn volkoren meel bij de Veenendaalse Reformkraam bij ons op de markt. Sinds kort is daar "De Koopman", de groenteman met een onwaarschijnlijk breed assortiment bij gekomen. Natuurlijk koop ik het merendeel van mijn groente bij Theo, mijn moestuinier, maar voor fruit en groenten die Theo niet verbouwt, als uien en prei (doet het niet goed op het zand hier) ga ik naar de Koopman.
Vandaag was ik weer even op de markt; ik moest toch melk en boter halen bij boer Dirk en dan kon ik best nog even voor een enkel dingetje langs bij de Reformkraam. Maar daar stond ook Barto, "de sik" zoals we hem altijd noemde toen we zijn naam nog niet wisten. Hij verkoopt zijn zelfgemaakte geitenkaas die van superieure kwaliteit is. Bijna reed ik weg toen ik zag dat hij er stond en natuurlijk kwamen we in gesprek. Naast het maken van kaas rijdt hij ook veel op de vrachtwagen en naar zeggen ook voor de Koopman. Hij vertelde hier e.e.a. over. Hij wist mij ook te vertellen dat deze firma eveneens uit Veenendaal kwam. Overigens had ik dat al gehoord van de Reformkraam meneer.
Goede kwaliteit komt uit die streek. Barto komt uit Bennekom en dat ligt daar ook vlakbij.

Jeetje wat koud

Hier worden alle problemen besproken
en oplossingen aangedragen

Vandaag weer eens lekker aan de slag geweest in de Eilandspolder. Het zou een schitterende dag worden volgens de weervoorspelling; dat zou niet helemaal het geval worden, althans niet in de Eilandspolder; daar zou de zon niet verschijnen gedurende ochtend en voormiddag, de tijd dat we als groep aan het werk waren.
Mijn reis begon om 5 voor 6 op de bushalte. In de bus - je gelooft het niet - maar daar loeide de airconditioning en die blies koude lucht terwijl het al zo koud was. Ik had vanmorgen voor de zekerheid nogal wat laagjes over elkaar aangetrokken; een onderhemd met nog een onderhemd met lange mouwen, een overhemd, een trui, een dunne zomerjas en daarover een fleece trui. Mocht het gaan waaien dan had ik nog mijn regenjack. Het zou allemaal nodig zijn, want het werd vandaag ontzettend koud.
Het begon al goed op Utrecht CS; mijn Intercity trein naar Amsterdam was uitgevallen. Dus snel Ab ge-appt. Een kwartier later de volgende Intercity. In Amsterdam CS had ik gelukkig direct een bus naar Edam busstation, maar ik kwam wel 20 minuten later dan anders. Daar zaten Ab en Rob in de lekker warme auto al op me te wachten. Maar eerst even naar de pisbak waarvan het wijze bestuur van Edam-Volendam heeft besloten om die te slopen.
Helaas geen taart deze keer dus snel naar ons clubhuis. Lekker koffie gedronken; Wim had speculaas meegenomen dus er was wel wat te snaaien gelukkig.
Om 9 uur in de boot; het eerste eilandje was een hele tijd varen dus kreeg ik het opnieuw kous; dat afvallen van 10 kilo heeft me wel kouwelijk gemaakt merkte ik vandaag. Tijdens het werken kreeg ik het weer redelijk warm, maar zweten was er niet bij. Ontzettend gezellig weer met de grote groep vrijwilligers.

In de boot terug naar het clubhuis

In totaal deden we drie eilandjes; omdat de groep zo groot is tegenwoordig waren we om 14.00 uur alweer in de boot voor de aftocht. Herman bracht me naar Zaandam Kogerveld. Gelukkig miste ik de Intercity op Sloterdijk precies zodat ik opnieuw een kwartier kreeg om af te koelen.
Ik was blij dat ik thuis even droge sokken en droge schoenen kon aantrekken en toen een kop warme thee bij Roos en ik kon er weer tegen.

Stilte

Inmiddels woon ik al bijna 40 jaar in deze gemeente, de gemeente De Bilt. Op 1 augustus 1980 streken Anneke en ik neer in de Hoflaan te Bilthoven. Een heerlijk huis met een loggia, een buitenkamer met verlichting. We zaten daar vaak, ook 's-avonds laat. Het was doodstil; je hoorde de bosuilen. Wisten we niet in het begin; we dachten in onze stads-Amsterdamse onwetendheid dat het eens soort duiven waren. Dat geluid leerden we een paar maanden later kennen bij een excursie naar bosuilen in .... , het Amsterdamse bos. We hebben daar destijds geen uil gehoord doch slechts het geluid dat de boswachter liet horen om de echte bosuilen uit te dagen tot roepen. Kostelijke gedachte achteraf. Maar helaas heb ik dat geluid hier in ons bos al jaren niet meer gehoord.
Die stilte was zo indringend dat vorige bewoners van dit huis weg zijn gegaan omdat ze die stilte niet konden verdragen. Wij genoten er daarentegen van.
Helaas is ook die stilte verdwenen. Het aantal auto's en de snelwegen in Utrecht zijn zo ongelooflijk toegenomen in die 40 jaren dat stilte niet meer voorkomt.

Vandaag heb ik met de Böse noise cancelling koptelefoon door het bos gewandeld om het geluid van verkeer en vooral van de bladblazers uit te schakelen; een soort kunstmatige stilte. Ik verheug me op Roos' verhuizing naar Wijhe; die verdwenen stilte is één van de redenen samen met het sterk toegenomen verkeer.

Broer Jan op de kermis

Broer Jan met zijn kleindochter Fleur
in de olifant op de kermis. Kostelijk toch!

Vandaag een gezellige dag met broer Jan. Hoewel we beiden pensionado's zijn hebben we er geen enkel bezwaar tegen om vroeg op te staan. In het kader van mijn DalVrij abonnement betekende dat voor mij wel heel vroeg; ik stond om 10 voor 6 al op de bushalte en zat al voor half zeven in de Intercity naar Enkhuizen. De trein moest een goederentrein voor laten gaan en er was nog meer gedonder op het spoor zodat er een kwartier vertraging ontstond. Iets voor half acht kreeg ik een WhatsApp van Jan of ik soms al in Enkhuizen stond. Dat was niet het geval, ik passeerde net Purmerend. Keurig om 10 over 8 stapte ik bij Jan in de BMW en zoefden we naar de fabriek. Koffie en de spullen van onze ouders die daar staan opgeslagen, inmiddels geslonken tot een paar dozen en een oeroude typemachine. Schoonzoon Frank die inmiddels als chef de fabrique veel van het werk van broer heeft overgenomen kwam er gezellig bij zitten en onvermijdelijk kwamen natuurlijk de kleinkinderen ter sprake en ook foto's. Natuurlijk had ik op Facebook al gezien dat Jan nogal druk is met zijn vijf kleindochters en vooral met de Jongste, Fleur, die helemaal idolaat is van "opa". Ik kreeg een foto waarbij Jan in een olifant geperst samen met Fleur, zijn hoogtevrees trotserend op en neer en rond werd gehost. Ik moest wel zo vreselijk lachen en stuurde de foto maar direct door naar m'n e-mail adres.
Na koffie en overleg en doorbladeren van schetsboeken van onze opa gingen we naar Zwaagdijk. Het nieuwe huis van Jan en Thea nu in volle tooi bewonderd; schitterend gewoon! Een paar schilderijen van Barry Kuiper sieren het huis op. Hoe hij zo fijn kan schilderen begrijp ik niet; had hem graag willen ontmoeten - hij is inmiddels een intieme vriend van Jan en Thea - maar hij was niet op z'n atelier.
Thea had een schitterende wijnkast met allerlei wijnen. Daar spraken we gepassioneerd over; Thea is een echte kenner; er stonden flessen Malbec in de klimaat kast.
We gingen lekker aan de wandel; het leek wat dreigend weer, maar dat zou meevallen. We liepen ongeveer 9 km; helaas is Jan dat niet gewend en had hij blaren onder zijn voeten. Onderweg had ik Komoot gestart en dat leek Jan ook wel wat. Nog wat nagepraat en toen bracht Jan me terug naar het station. We appten nog met elkaar dat het een fijne dag was geweest die vroeg om herhaling en ik appte nog het webadres van Komoot.

Nog geen uur boven de grond

Foto niet helemaal scherp, maar het
smaakte tadelos!

Had ik gisternacht een stuk van m'n reerug zacht laten garen daar wilde ik die vandaag wel eens verder opwerken. Ik had het vlees al losgehaald van de ruggengraat en dat lag daar in de koelkast heerlijk te geuren. In de pan stond de jus in de vorm van gestold vet en een ferme hoeveelheid donker en geurig vleesnat. Leek mij een uitstekende basis voor een ragoutje. In de koelkast lag ook nog een zakje met wat cantharellen die gelukkig nog niet verlept waren. Dus een deel van het vet met de cantharellen opgebakken, bloem toegevoegd en geroerd totdat alle vet was opgenomen, beetje bij beetje het vleesnat toegevoegd en op laag vuur goed roerend op laten nemen. Was wat te weinig voor zo'n grote hoeveelheid bloem dus nog wat nat van de uiensoep toegevoegd en doorgeroerd tot de juiste dikte was bereikt. Een deel van het vlees fijn gesneden, toegevoegd en doorgeroerd. Net zo veel vlees tot er een lekker gevulde ragout ontstond. Voordat ik er meer smaak aan zou geven proefde ik het resultaat en kon niet anders zeggen dan: "flats", onbeschoft lekker; hoefde niks meer aan gedaan te worden. Heb dan ook een deel meegenomen voor Roos en ben daar weer een uurtje achter de piano gekropen. Heerlijk om weer te spelen. Daarna naar Theo; werd ook tijd want intussen was het breekwerk van de keuken bij de buren begonnen; ik werd mesjogge van de herrie.
Bij Theo gezellig zitten kletsen en uiteindelijk weer boerenkool, groenlof en wortelen gekocht. Die wortelen waren om als lunch te eten met de ragout. Geschrapt, in stukjes gesneden en 10 minuten gekookt; aangemaakt met een klontje boter en wat fijngesneden selderij uit de vriezer. Op een warm bord en een flinke portie van die heerlijke ragout eroverheen. Die worteltjes zaten snel weer in het donker; hebben nog geen uur boven de grond vertoefd?!

Voor het eerst in Heesch

Op mijn verzoek bleef Gideon nog even
staan met scooter op de laadklep

Afgezien van een zeer kort rondritje met Mariska om het nieuwe huis te tonen was ik nog nooit in Heesch geweest. Maar vandaag was het toch zo ver: helpen bij de verhuizing!
Maar eerst met bus en trein en een lange overstap in den Bosch. Daar gingen we even een stukje tijd verdrijven en liepen richting binnenstad. Daar was op de brug een afzetting; er stonden veel agenten en zelfs vier overvalwagens met ME. Wij vroegen ons af wat er aan de hand was tot we het lieflijke wijsje hoorden van "Zie ginds komt de stoomboot". Het is niet te geloven het ging om maatregelen ter voorkoming van ongeregeldheden bij de intocht van Sinterklaas; die verrekte "Pieten discussie".
Dus maar terug naar het busstation en met bus 90 naar Heesch. Opgewonden kindertjes; een enorme bende van dozen vanwege de verhuizing. Gideon ging met een verhuisbusje de laatste spullen halen; ik bood aan om met hem mee te gaan. We pikten onderweg nog zijn stiefvader op en met z'n drietjes gingen we naar het oude huis in Vorstenbosch. Daar hebben we een paar uur lopen sjouwen en inladen. Zelfs een laminaatvloer gelicht en van alles mee richting Heesch.
Onderweg stiefvader Marinus weer afgezet inclusief een plastic speelhuisje dat in hun tuin werd opgezet. En door naar het nieuwe huis. Dat was inmiddels behoorlijk opgeruimd mede dankzij de inspanningen van Roos zo begreep ik later. Wij brachten weer een onwaarschijnlijke hoeveelheid rotzooi binnen en stelden die vooral op in de schuur. Binnen zat ook Mia, de moeder van Gideon en dus oma van de zelfde twee kleinkinderen waar ik de opa van ben: Lieva en Guusje. Die heb ik overigens nauwelijks gezien deze dag. Ook Gideons' broer en schoonzus hadden geholpen en waren er.
Roos en ik wilden hen niet meer in de weg lopen en hadden het ook wel gehad zo langzamerhand. In omgekeerde richting weer snel thuis. Nog wat gebridged. Roos wilde deze keer niet te vroeg gewekt worden: "niet voor half acht", zo drukte zij me op het hart. Toen ik wakker werd schrok ik eigenlijk: "het is al kwart over acht Roos", maar dat maakte haar niet zo veel uit gelukkig.

Voor op de fiets bij m'n vader

Affiche van een concert van Ella Fitzgerald
met het Oscar Peterson trio

Afgelopen donderdag waren Roos en ik bij een speciale gelegenheid van het Rijksmuseum. Een veertigtal conservatoren van verschillende afdelingen vertelden over de verzamelde spullen en stonden open voor vragen. Zo waren we bij een inrichting van een kamer uit de 17e eeuw, oorspronkelijk uit Amsterdam en bij de sloop ten behoeve van de Raadhuisstraat vrijgekomen. Een kamer die na een lange reis en depots uiteindelijk hier in het Rijks prachtig is opgesteld. Zou je anders achteloos aan voorbij zijn gegaan maar nu hebben we aandachtig staan kijken en luisteren.
Op een andere afdeling werd gesproken over wat moderne kunstwerken. Daar lag in een vitrine een foto van Ella Fitzgerald, de beroemde jazz-zangeres. Een aankondiging van een concert dat zij gaf samen met het Oscar Peterson trio. Het was een concert dat ik waarschijnlijk samen met mijn vader heb bijgewoond. Mijn vader was gek op jazz muziek en met name van de heldere muziek van het Oscar Peterson trio. Wanneer die optraden in Amsterdam dan wilde hij daar heen. Niet in zijn eentje en mijn moeder wilde kennelijk niet, dus werd ik opgetrommeld en mocht ik mee. Ik herinner me nog dat ik dan voor op de fiets, op de stang mee reisde. En die concerten herinner ik me nog wel degelijk en zeker met Ella! Ze zong de sterren van de hemel en stond daar bij te zweten als een otter, net als de zeer adipeuze Oscar zelf.
Roos maakte een foto van mij terwijl ik naar de affiche voor dat concert sta te kijken.

Maar je bidt wel voor ons hoor

Het was best koud vannacht. Ik heb nog steeds de verwarming in de flat niet open hoeven zetten, maar in de slaapkamer is het dan toch best fris, zeker als je twee nachten in een verwarmd hotel hebt overnacht de laatste twee nachten. In hotel Karsten was het behoorlijk warm zelfs.
Vanmorgen eerst bij Roos koffie gedronken en daarna naar de markt; vorige week had onze christelijke vriend geen volkoren meel maar vandaag zou hij volop meenemen. Dus kocht ik ruim in bij hem. Het meel van de Veenendaalse Reform kraam vind ik gewoon het lekkerste. Ik doe voor het normale brood altijd wat zonnepitten en pompoenpitten door het deeg; geeft nog iets meer beet en dat vind ik lekker. Daarna nog even bij de sympathieke jonge marktslager Ultee en wat vlees ingekocht; had ik niet echt nodig; is een kwestie van gunnen eigenlijk.
Roos ging nog even naar de bibliotheek en ik ging naar haar huis om wat piano te spelen. Nog maar een paar weken en dan gaat ze verhuizen naar Wijhe; geeft een wat vreemd ambivalent gevoel als je al zo lang in een huis komt en je weet dat het de langste tijd geduurd heeft; nou ja, hoort er ook bij.
Ik kwam langs de twee kleumende Jehova's getuigen; trouw staan zij altijd op de zelfde plek of het nou zomer of winter is. "Dat valt niet mee met die kou", sprak ik meelevend, waarop de verkleumdste van de twee mij op het hart drukte: "maar je bidt wel voor ons hoor!", ik moest toch lachen om zo veel humor. Maar ja, ze kennen me intussen wel want ik groet hen altijd vriendelijk op de vrijdagmorgen.
Ik ging nog even bij Theo kijken; hij was in de tuin met een klant. De zaak loopt nog goed en ook met hem en Johnny gaat het uitstekend. Ik sneed nog weer wat rucola, gemengd met koriander - waar ik zo'n hekel aan heb - en een struik boerenkool. Daarvan wil ik een stevige voorraad invriezen. Vorig jaar zat ik er naast en was de boerenkool op zeker moment toen ik eraan wilde beginnen uitverkocht; zal me dit jaar niet gebeuren. Ik heb een handige manier om het te bereiden.

Recept bereiding boerenkool
Haal de bladeren van de stam
Haal het groen van de bladeren en was dit
Kook het geheel met aanhangend water en een klein beetje zout, totdat de boerenkool helemaal door en door gaat is! pakweg 30 minuten
Met de staafmixer maak je in de kookpan de boerenkool inclusief het vocht zo fijn als maar kan; heb je ook geen last meer van iets te grote nerven
En dan gewoon invriezen voor als je trek hebt in boerenkool. Hoef je alleen nog maar aardappels en worst te koken. Bak je het geheel op met een flinke klont boter en eventueel wat jus. Heerlijk gewoon. Beetje verse peper, wat reuzel of spekkies; het kan allemaal.

Een hele reis

Belangrijk moment. Roos tekent een
document voor de aankoop in Wijhe

Vandaag een drukke dag; we zagen er dan ook van af om te beginnen met een ommetje. Dus rustig ontbeten en weer een flinke zak klaar gemaakt om mee te nemen voor de lunch. Met de bus naar Assen en de Intercity naar Zwolle. Daar de trein naar Olst. Roos had onderweg gebeld en een afspraak gemaakt met de makelaar om een document te tekenen voor de koop van het huis. We liepen wat rond in Olst en waren er niet erg van onder de indruk. Wijhe zal ons beter bevallen. Dus daar gingen we na afloop van de sessie bij de makelaar ook weer even naar toe. We gingen op zoek naar het gemeentehuis waar een dame ons er toch vooral op wees dat dit gesloten was op dat moment. Daarna naar een enorm complex van gebouwen voor allerlei activiteiten waaronder een bridgeclub die hier op maandagavond en woensdagmiddag bridget! We werden daar allervriendelijkst ontvangen en rondgeleid. Dat belooft veel goeds in dit dorp,
We zetten onze reis voort; eerst naar Zwolle en daar de intercity door de polder naar Amsterdam Zuid. Onderweg heeft vooral Roos zich onderhouden met een student Japans die tegenover ons zat en in aanvang probeerde te studeren. Nadat Roos hem in het Japans had begroet ging hij uitgebreid op zijn praatstoel zitten.

Het vriendelijke familiehotel Karsten in Norg

Aangekomen in Amsterdam Zuid was het nog zo ontzettend vroeg - we konden pas om 19.00 uur terecht in het Rijksmuseum voor een "meeting the experts" bijeenkomst - dat we besloten om kalmpjes aan in die richting te lopen. Eerst maar even langs onze tandarts om een afspraak te maken en om even te plassen en toen door richting het Rijks. Onderweg kon Roos het niet laten om bij een banketbakker een bakje onbeschoft lekker marsepein in te slaan. We liepen verder en zochten een plekje om wat warms te eten, en ja hoor, daar was zo'n Indonesisch tentje waar we zo graag neerstrijken en waarvan we er in menig stad of dorp weel eentje hebben ontdekt. Deze zit vlakbij onze tandarts. We hebben er heerlijk gegeten en konden de tijd rekken door nog wat langer te blijven zitten; er was verder niemand en twee eters in de etalage trekt vast volk.
Het was nog steeds te vroeg, alle reden om nog een kop koffie te drinken op de Spiegelgracht tegenover het Rijks bij "Hans en Grietje", op de hoek van de tweede Weteringdwarsstraat, de straat waarin mijn oude vader in 1922 het levenslicht voor het eerst aanschouwde.
Om kwart voor zeven schoven we aan in de rij van "vrienden van het rijks" die zich hadden gemeld voor deelname aan deze bijeenkomst. Na een toespraakje spoedden wij ons naar deze en gene. We bekeken ook de tentoonstelling over Rembrandt en Velazques, zij het voor de tweede keer.
Toen hadden we het echt wel gehad voor deze dag en gingen we met metro, intercity en bus terug naar huis.

De Slokkert wandeling

Het kerkje van Norg

Vanmorgen redelijk vroeg uit de veren. Desondanks waren we de laatste gasten die nog wilden ontbijten. Overigens was het bijzonder rustig in het hotel; het is nu bepaald geen seizoen. Een bijzonder uitgebreid werd ons geserveerd door de vriendelijke bediening. Het was zo ontzettend veel dat op ons tafeltje werd opgetast dat we er ook ruimschoots mee konden lunchen; we kregen daarvoor zelfs een plastic zak uitgereikt.
We lieten het ons (veel te) goed smaken alvorens we op weg gingen voor een dagwandeling. Natuurlijk allereerst het bekende kerkje in het lage winterlicht gefotografeerd en de juiste richting ingeslagen. Grappig was dat we bijna automatisch weer op de wit-rood wandeling terecht kwamen.

Verstilde schoonheid onderweg

Eerst kwamen we twee rietdekkers tegen die aan het werk waren en bepaald geen fitness nodig hadden; wat een energieke bedrijfstak is dat! Daarna het Drentse landschap in langs mooie lanen en door een schitterend plaatsje Westervelde met hunebed. We liepen als slakken aldus Roos, maar het landschap was echt te mooi om doorheen te razen.  We liepen richting het dal van de Aa; langs de stromende sloten over "paden" waar zo te zien niet of nauwelijks over gewandeld werd. We zagen schapen, koeien, landen met eiken in herfsttooi en dat alles tegen een blauwe hemel met niet-dreigende wolken. Kortom een schitterende wandeling.

Hunebed van Westervelde

Op zeker moment leidde Komoot ons naar een pad dat geheel onder water stond; we liepen maar terug en gingen even verderop via een alternatief pad terug naar de plaats waar we hadden moeten oversteken. Helaas liepen we daar opnieuw vast wegens hoog water. Gaf niks; Komoot hielp ons verder en we gingen over een pad dat door bijzonder zompig land voer. Langs een tweetal piepkleine watertjes. Een zijpad liep door de zomp naar een klein voormalig veenriviertje, de Slokkert. Door archeologen was een oeroude weg gevonden die destijds door het dal van de Slokkert heeft gelopen. Fascinerende gedachte dat hier duizenden jaren geleden ook mensen rondliepen zoals wij.
Daarna vonden we met hulp van Komoot een aantrekkelijke route terug naar Norg via een bos en kwamen we aan bij het hotel waar ons opnieuw een lekker maal wachtte.

Weer eens naar Norg

Zo'n oud keienpad vind ik zo mooi

De eerste keer dat ik in Norg kwam was in 1966 met Lien en haar ouders en jongste broer Han. Tijdens die vakantie heb ik voor het eerst zonnedauw gezien, hertensporen met gips gefixeerd (heb ik veel later nog bij Han op zijn studentenkamer zien liggen!) en een eerste teek opgelopen in de hei. Verder ben ik daar met schoonvader Roelof naar een kerkdienst geweest waar de dominee het had over die vreselijke oorlog in Vietnam en de naam van dat land uitsprak zoals je het schrijft. Ook weet ik nog dat ik heimwee naar huis - ja ja naar m'n moeder - had en even in de telefooncel bij station Assen opgebeld heb ha ha. Tja, over de tijden die voorbij gaan.
Ben er later nog weel eens geweest hoor tijdens mijn vele wandelomzwervingen door ons prachtige land. Een keer met Luuk herinner ik me zeker nog. Het kerkje was steeds het enige dat me bekend voorkwam.

De molen van Norg in avondlicht

Maar nu met mijn Roosje; zij was er nog niet eerder en stelde zich er minder van voor dan dat het op zou leveren; ik ook trouwens. We hadden ons bepaald niet gehaast en waren uiteindelijk pas ergens tegen drie uur bij hotel Karsten, bekend van Dekker bridge. Het is opmerkelijk dat de Dekker organisatie vaak van die leuke familie hotels heeft voor haar bridge activiteiten; dat was de reden dat ik dit hotel had voorgesteld aan Roos, mijn persoonlijke reisorganisator.
Na ons geïnstalleerd te hebben gingen we nog even voor de schemering de omgeving verkennen op geleide van de wit-rood tekens en natuurlijk Komoot; die Duitse app is verrekte handig voor divers gebruik. Ik gebruik hem voor het vinden van de weg in onbekend gebied; op de onderliggende kaarten staan de kleinste paadjes aangegeven. Maar ook om foto's te maken die ik makkelijk vanuit de weergave op internet gecopieerd kunnen worden en ingevoegd in de daily blog.
Zo vonden we al snel via rood-wit de route die ik toevalligerwijs had willen lopen richting een aanpalend bos en daar verder op Komoot allerlei paadjes afgelopen tot de ondergaande zon ons erop wees dat we maar weer eens terug moesten keren.
Na de wandeling hebben we ons lekker opgeknapt en zijn we aan de voortreffelijke maaltijd gegaan. Geslapen als de bekende rozen!

Casimir

Beetje suf, maar we hadden er beiden niet aan gedacht om de lunchwandeling af en toe even samen te doen; zoon Peter werkt op de Uithof in Utrecht, op een kwartiertje fietsafstand van mijn flatje. Hij woont helemaal in Papendrecht en daar zijn we zelfs nog niet op bezoek geweest, afgezien van de hulpactie bij de verhuizing, waarvan ik tot mijn schande nu ontdek dat deze happening alweer meer dan een jaar geleden plaatsvond. Roos is nog wel een keer langs geweest toen Jessica en hij er nog maar kort woonden om te helpen met het verven van het huis.
Ik kwam in mijn bekende kloffie met wandelkleding bij het deftige gebouw waar hij werkt en meldde mij bij de portier. Hij had mij niet goed verstaan en vroeg voor de duidelijkheid waarvoor ik met Peter van Elven had afgesproken: "ik ben zijn vader". Gaf me echt een trots gevoel dat je je zoon komt opzoeken op zijn werk. En daar kwam hij onherkenbaar de trap afgelopen; een dikke muts op die zijn gladgeschoren kale kop zodanig verhulde dat ik echt pas bij het horen van zijn zware bas doorhad dat daar mijn jongste zoon, binnenkort zelf ook vader, eraan kwam.
We liepen een rondje door de hortus van Utrecht; ben ik vaker geweest met Roos; een heerlijke plek voor degenen die hier in de buurt werken om even de benen te strekken tussen de middag. Peter en ik hadden elkaar best veel te vertellen; hij natuurlijk over zijn nakend vaderschap en zijn zoon, die wij al de namen Melchior, Archibald respectievelijk Casimir hadden toegedicht. Ben intussen wel benieuwd hoe de naamkeuze uiteindelijk zal uitvallen. En ik natuurlijk over de nieuwe plek waar Roos en ik zullen neerstrijken in het Oosten van het land, het allerlieflijkste plaatsje Wijhe.
Dat halfuur was snel om en we spraken af om dit vaker te gaan doen. Heel gezellig zo even met elkaar.

Noot aan de man

Er wordt veel hout geoogst in het Houdringhebos

Vorige week zondag was ik Bert tegen gekomen tijdens het wandelen. Hij zong in een koor dat vandaag uitvoering had in de Centrumkerk in Bilthoven en vroeg of ik wilde komen luisteren. Ach, dat is prima te combineren met een wandeling vanaf huis dus waarom niet. En zo zat ik vanmiddag in de Centrumkerk, lekker vooraan naast een mevrouw die ook graag naar koren luisterde. Zij sprak zo nadrukkelijk keurig de "z" uit dat ik me geconfronteerd voelde met m'n Amsterdammerschap; een Amsterdammer spreekt in het algemeen de "z" als een "s" uit. Ik denk niet dat haar dat opviel want ze was vrijwel voortdurend aan het woord.
En daar begon het spektakel. Het betrof een combinatie van een dameskoor en een mannenkoor. Het eerste lied deden allen te samen; een heel podium vol enthousiaste zangers. Was leuk om te zien hoe zij genoten van het optreden.
Daarna de dames met enkele liederen met begeleiding van een piano. Daarna enkele liederen van de heren a capella. Na een eerste, nogal valse inzet ging het goed.
Het eindigde weer met een combinatie van beide koren onder begeleiding van de pianist.
Ze zongen allemaal hedendaagse muziek die mij af en toe best bekend in de oren klonk zoals "Blackbird" van The Beatles.
Na afloop vroeg Bert wat ik er van vond. Mijn kritiek was vooral dat alle liederen, zowel van de dames als van de heren zo laag werden gezongen. Zeker twee tonen hoger zouden de koren best aankunnen en daardoor zouden de liederen wellicht helderder klinken. Ik vond het nogal brommerig klinken allemaal, zeker het mannenkoor en de dames moest volgens mij het onderste uit hun stemmen halen. Anderzijds hoorde ik in de enkele gevallen dat er hoog moest worden ingezet ook wel dat het veel moeite kostte om dat zuiver te doen. Nou ja, het gaat om het plezier bij het zingen.

Naar Wijhe

Gisteren vroeg Roos mij nog of ik zaterdag, vandaag dus misschien tijd had. Ze wilde het huis waar ze een optie op had wel eens bij daglicht zien en we zouden verder praten met de makelaar over hoe de bewoners stonden in het voorstel van Roos. "Nou daarvoor moet alles wijken", had ik al besloten en zo gingen we vanmorgen al om kwart over acht met de bus naar Utrecht CS.
Aangekomen bij het stationnetje liepen we een beetje om door een landelijke laan met weinig verkeer zoals mij al direct beviel. Bij het wijkje aangekomen was ik helemaal ingenomen; afwisselend en leuk in groepjes gearrangeerd lagen de huizen. Aangekomen bij het huis waarop Roos' keuze was gevallen bleek dat de makelaar er ook al was en hadden we een kort gesprek waarna we met z'n tweetjes door het huis liepen; Roos kende het natuurlijk al zo'n beetje. Viel me niks tegen; lekker ruim, mooie , lichte kamers en goed onderhouden. Ook de tuin zag er prima uit; veel stenen dat wel, maar scheelt ook een hoop gedoe. En in de voormalige garage was een mooie werkbank opgesteld waarvan we gaan vragen of die kan blijven staan,
Toen terug naar het station via het dorpje. We namen een kop soep bij een leuke uitspanning en bekeken het dorp verder. Vervolgens maakten we een enorme treinreis samen; Roos moest nog naar een concert in den Bosch. Natuurlijk had ik direct terug kunnen gaan, maar ik wilde haar nog gezelschap houden.
Toen ze laat terug kwam uit den Bosch heb ik haar verwend met een reebiefstukje, overdekt met verse ragout van cantharellen in de boter van de biefstuk. Wat een bijzondere dag was dat!

Het Bachbos wordt bebouwd

Stuifzand bij Soest

Wonderlijk wisselvallig weer de laatste dagen; vandaag weer een stralende dag. Echt een dag om binnen te gaan zitten voor een muziek uitvoering, althans dat ging Roos doen. Nou, ik niet. Lekker wat zitten tutten thuis. en naar de markt. Contact met zoon Peter gezocht om hem eventueel op te zoeken in zijn lunchpauze en samen naar de hortus te gaan. Hij werkt bij een bedrijf hier vlakbij op het terrein bij de Universiteit. Gaan we binnenkort doen.
Met de fiets naar het station; dan laat ik het afhangen van welke trein het eerst langskomt welke wandeling ik zal gaan doen. Werd van Amersfoort naar station Bilthoven via Bilthoven Noord. Ik wilde het Bachplein wel weer eens zien. Daar ben ik in geen decennia geweest maar het staat momenteel op de nominatie om ook bebouwd te gaan worden.

Als een mooi afgebakend rond mini bos ligt in de villawijk
van Bilthoven Noord het Bachplein

Het is niet te geloven wat het huidige college allemaal aan bouwactiviteiten stimuleert in onze gemeente. Schijnt samen te hangen met een penibele financiële situatie. Alle open plekken worden volgebouwd. Dat kan de bevolking niet erg bekoren; overal actie en een van de lokale partijen maakt er een enorme herrie over. Het kan mij ook niet echt bekoren; ik krijg vluchtneiging na bijna 40 jaar de Bilt. Het was zo'n schitterende gemeente toen we hier in 1980 kwamen wonen. Ik weet nog goed hoe stil het was en hoe mijn Amsterdamse hart niet wist wat het overkwam toen we de Hoflaan in reden, naar het huis waar onze kinderen werden geboren en waar we 25 jaar hebben gewoond. Maar van meet af aan verdwenen natuur elementen, stilte en verschenen nieuwe huizen, auto's en lawaai. Jammer maar helaas.

Een bod gedaan?!

Roos was vandaag weer op huizenjacht; een lekkere rustige dag voor mij, want ik hoefde niet mee. Maar van lekker wandelen kwam aanvankelijk ook niet zo veel; het regende van de hemel. Pas in de middag werd het droog en heb ik lekker achter in het bos gelopen tot het donker werd. Toen ik thuis kwam merkte ik dat Roos me vergeefs had gebeld maar wel een boodschap had ingesproken. Tot mijn verrassing was het laatste huis dat ze had gezien haar zo goed bevallen dat ze vrijwel direct een bod had gedaan. Dat was een hele verrassing voor me. Gisteravond had ze me dit huis laten zien op de site van Funda en ik was er direct weg van; lekker licht, vrij nieuw en goed onderhouden zo op het eerste gezicht. Maar dat zegt niet zo veel want die foto's zijn altijd buitengewoon geflatteerd. In werkelijkheid kan het verschrikkelijk tegenvallen zoals we al eerder hadden gemerkt.
Even later kwam ze moe bij me thuis op de flat en moest nog eten. Dus snel een klaarstaand KKbakje - KK staat voor Kant en Klaar - voedsel opgewarmd van bevroren tot eetbaar. Wat een emotie allemaal; natuurlijk moest de makelaar nog met het bod naar de verkopers, maar toch. Zo ver waren we nog niet geweest met een huis dat Roos goed was bevallen.

Het Zeerijdtsdijkje

Schitterende waterpartij

Wat hadden we vandaag een geluk met het weer. Al weken geleden hadden broer Henk en ik voor vandaag een wandeldag afgesproken en het leek wel een voorjaarsdag. Keurig op vijf voor half elf "geheel volgens dienstregeling" arriveerde ik op station Castricum en als gewoonlijk zat broer Henk rustig in zijn auto te wachten en begroette mij vanuit het autoraampje. Twee keer per jaar is ons gemiddelde en veel kilometers maken we niet.
Voor vandaag had ik een wandeling bedacht die ik ergens in een nieuwsbrief van het Noord Hollands landschap o.i.d. was tegen gekomen. 5 km door een duinlandschap met cultuur sporen vanuit de middeleeuwen: een dijkje dat destijds bij hoog water het land aan de binnen duinse rand droog hield: het Zeerijdtsdijkje. Ik was nieuwsgierig; had geen idee wat voor soort dijkje dat dan wel kon zijn; intrigerend dus en alle reden om deze wandeling te gaan maken.
Na het gebruikelijke geklooi vonden we een parkeerplek die volgens het kaartje en volgens Komoot in het bereik van de wandeling lag. Henk was helemaal verbaasd dat ik met dat papieren kaartje en Komoot wilde wandelen. Hij vond dat we gewoon het landschap in moesten gaan en voor mallemoerskont moesten gaan lopen: "het is hier overal mooi", waar hij overigens volledig gelijk in had. Ik kreeg het niet voor elkaar om precies te bepalen met Komoot en het lullige kaartje waar we moesten insteken en bij het tweede hekje nam ik het advies van Henk ter harten en liepen we door een fabelachtig mooi duinlandschap. Onze vader had een jaarkaart voor dit gebied; wij liepen hier feitelijk illegaal maar ik zag ook niet waar we een dagkaart hadden kunnen bemachtigen; zal eens met Roos overleggen of we geen jaarkaart voor dit gebied moeten verwerven; is echt de moeite waard. Waterpartijen en schitterende bossages, stuifzandjes, ik genoot er echt van. We gingen lekker zitten kletsen op een bankje.
We maakten een klein rondje en gingen toen naar Aartswoud. Henk had een lamp waarmee hij kleine dingen repareerde onder een loupe met veel LED-licht: "misschien iets voor jou met je oog-probleem". Het proberen waard. Charlotte was ook thuis en we bespraken van alles maar ook de wandeling. En tot mijn hilariteit bleek Henk onderweg een bordje of een indicatie te hebben gezien van dat beroemde Zeerijdtsdijkje. Was mij volledig ontgaan dus erg spectaculair zal het niet geweest zijn.
Eenmaal weer onder de paraplu van WiFi kreeg ik toch een lading WhatApp berichten en mail. Afspraken werden gemaakt. In de trein ging ik daarmee voort. Nog even geborreld als gebruikelijk en lekker geslapen. Was een fijne dag geweest zo samen met broer Henk en schoonzus Charlotte.

Die keek op haar neus

Roos is druk met huizen kijken en meestal ga ik met haar mee. Ravenstein en Brummen zijn feitelijk afgevallen, maar in Dieren is het ook nog niet gelukt om iets te vinden. Daarom is nu de focus op Zutphen. Roos is druk bezig geweest en heeft een paar huizen op een lijstje gezet en afspraken gemaakt met makelaars voor bezichtiging. Zo zou zij vandaag 3 of 4 huizen gaan bezichtigen. Maar gisteravond reeds werd zij gebeld dat 1 huis inmiddels verkocht was en hedenmorgen opnieuw dat er nog een afspraak kwam te vervallen omdat het verkocht was. We werden er wat lacherig van. Ze belde op grond van een SMSje naar een andere makelaar waarmee ze een bezichtiging had afgesproken en daar werd gemeld dat op het huis dat ze zou gaan bezichtigen een bod was gedaan. Maar ze kon wel degelijk komen kijken. Toen Roos meldde dat ze in dat geval afzag van de bezichtiging was de makelaars-assistente helemaal van slag. Het was zeker de bedoeling dat er tegen elkaar op geboden zou gaan worden. Ze keek dus behoorlijk op haar neus. Het is een gekkenhuis in huizenland. Uiteindelijk hoefden we vandaag helemaal niet naar Zutphen en hadden we een lekker daggie.
Ik heb een uitgebreide email brief gestuurd aan Martijen en we hebben lekker zitten WhatsAppen. Ik heb hem fotoś gestuurd van mijn activiteiten van vanmiddag; op weg naar de boer, het kaaswinkeltje en de stal en natuurlijk ook van de moestuin van Theo. Ik realiseer me dat Roos en ik toch wel heel anders met onze voedselvoorziening omgaan dan de meeste anderen. Wij houden van natuurlijke voeding. Martijn merkte dan ook op: "wat een verschil, ik ga één keer in de twee maanden naar de supermarkt".  

Gelukkig had ik een plu bij me

Vandaag weer een dag zonder afspraken. Lekker geteut met Roos en daarna naar het station op de fiets om eens te kijken welke trein of bus ik zou nemen. Dat werd bus 58 naar de Mauritshoeve. Ik had een klein rugzakje bij me met wat brood, een flesje water en - gelukkig - de plu. Ik stapte uit de bus en het begon te miezeren. Even dacht ik dat de plu in de rugzak kon blijven, maar dat duurde niet lang; het begon gewoon te plenzen. Dit eerste stuk had ik gisteren ook al gelopen, maar toen was het behoorlijk druk en nu was er helemaal niemand. De GR route hier vind ik altijd zo mooi. Nu nam ik een afslag die ik altijd had vermeden en kwam in een fraai beukenbos. Het pad liep ik verder af en na een half uurtje kwam ik op het fietspad naar de Lage Vuursche. Ik rondde de wandeling af en liep weer snel terug naar het station Bilthoven. Totaal toch weer een 10 km. De kleding voor de fitness zaten in de fietstas. Een paar rondjes fitness gedaan en gedoucht. 's-Avonds nog lekker gebridged met Roos.

Geluierd?!

De afgelopen twee weken heb ik als behoorlijk "vol" beschouwd; vrijwel iedere dag had ik een activiteit en dat vind je als 71-jarige best een belasting merkte ik. Mijn voorkeur gaat toch uit naar een paar dagen "vrije tijd" tussendoor. Vandaag beschouwde ik dan ook als een vrije dag. Alle reden om lekker te gaan wandelen. Vanuit huis liep ik door het Leijense bos en de Eikensteijnse steeg richting Lage Vuursche. Daar liep ik door naar de Hollandsche Radingh en nam de trein naar Bilthoven. Dat was slechts 10 km en vond ik niet voldoende. Dus naar huis gekuierd door het Houdringhe bos om de 15 vol te lopen. Lekker hoor zo'n rustige "luierdag".
's-Avonds uitgebreid muziek zitten luisteren op Youtube met de Böse koptelefoon; of je in de concertzaal zit.

Erwtensoep voor de Brasileiras

Vandaag kwamen Hugo, Marjorie en haar moeder Leia erwtensoep bij mij eten. Ik had echt mijn best gedaan; een enorme hamschijf gekocht bij de marktslager en volkomen gaar gekookt, uit elkaar geplozen. In de bouillon de groenten, d.w.z. spliterwten, prei, uien, winterpenen en natuurlijk knolselderij en ruim bladselderij goed gaar gekookt en gehomogeniseerd met de staafmixer. Daarna vlees erbij en nog heel even koken en af laten koelen. Dat had ik natuurlijk gisteravond al gedaan want erwtensoep moet zeker 1 dag staan om echt lekker op smaak te komen. Ze was gelukkig goed gelukt. De enorme pan ging niet helemaal op, maar we hebben het met ons vijfjes goed laten smaken.
Daarna nog gezellig zitten borrelen en praten; Marjorie moest natuurlijk vaak vertalen; Leia spreek t geen woord over de grens; helaas zijn Spaans en Portugees/Braziliaans niet voor de andere te verstaan. Ik probeerde het al vaker door langzaam Spaans te spreken, maar dat kwam niet over.
We namen afscheid; binnenkort moet Leia weer terug naar Brazilië; haar visum is dan afgelopen. Maar ze komt volgend jaar weer terug om Marjorie te helpen.

Recept van speculaasbrokken

Gisteren kocht ik bij de banketbakker een pakje speculaasbrokken; klein pakje voor bijna 7 euro. Een: "zo!", ontsnapte spontaan aan de haag van mijn tanden; ik vind dat eerlijk gezegd geen prijs voor zo'n lullig pak koek. Ga ik de volgende keer zelf maken, nam ik mij voor. Nou is Joke helemaal los op het koekjes bakken en zij had ook een recept voor speculaasbrokken. Overigens zag ik dat dat zelfde recept ook op internet staat har har.

300 gram bloem

100-150 gram donkere basterd suiker

4 eetlepels speculaaskruiden

175 gr boter

25 gr garneeramandelen

2 el ijskoud water

Alles mengen, kneden. 30 min koelkast. Uitrollen tot 1 cm. Garneren. 30 à 35 minuten op 175 graden. Op rooster afkoelen.

Speculaaskruiden recept:

8 delen kaneel

2 nootmuskaat

2 kruidnagelpoeder

1 gemberpoeder

1 kardemom

1 witte peper

1 anijszaad

Gelukkig geen poepluier

Ronja met haar blonde krullenkopje

Vanmorgen om 10.00 uur stapte ik binnen bij Joke; haar tweetal was lekker aan het spelen; Bram was zo bezig dat hij "opa" niet eens gedag kwam zeggen. Ronja wel, die was niet bij me weg te slaan; hoefde ook niet; met haar blonde krullenkopje is ze onweerstaanbaar. Dan hanteer ik altijd de wonderlijke uitdrukking: "om op te vreten". Die kleine kraai kan al verdraaid goed praten.

Ik had twee sneetjes van mijn beroemde rozijnennotenbrood meegenomen waarvan eentje met kaas. Dat lustten die kleintjes ook wel en ondanks dat ze net hun ontbijt achter de kiezen hadden zaten ze smakelijk mee te eten; van de kaas heb ik geen kruimel gekregen.

Joke was blij met het enorme stuk boter dat ik had meegenomen; van het deel dat niet in haar boterdoos paste maakte ze zo "en passant" even koekjes. Maar ze had me gisteren al gevraagd of ik het erg zou vinden om een uur lang de kleintjes bezig te houden; ze moest even weg voor een onderzoekje: "kun je koekjes maken met de kinderen", dreigde ze. Nou, daar begint opa niet aan. Ze legde me omstandig uit hoe ik Ronja eventueel moest verschonen mocht ze in dat uurtje haar luier volschijten. Joke gebruikt uitwasbare luiers en daar heb ik helemaal geen ervaring mee, dus hield ik mijn hart vast. En dan een uurtje eindeloos kinderboekjes doornemen; ik kon mijn gapen niet meer onderdrukken. En tot overmaat van ramp begon Ronja over poep; ik vreesde het ergste, maar rook gelukkig niks. "Doet ze wel vaker", zei Joke toen ze weer terug was.

Het is niet goed mogelijk om met elkaar te praten als de kinderen om je heen lopen, maar daar hadden we toevallig wat op gevonden; alsof we elkaar de biecht afnamen spraken we door het raampje in de deur over ernstiger zaken en dat terwijl de twee kinderen binnen aan Jokes rokken liepen te trekken. Je krijgt als moeder weinig rust. Ik liep lekker naar het station en was weer snel op Bilthoven. Lekker door het bos terug gewandeld naar de flat. Even wat gegeten en toen het bezoek van morgen voorbereid; Marjorie, Hugo en Leia komen morgen snert eten. Staat klaar.

Museum agenda

Deze museumagenda is voor mijn eigen gebruik; bestaat uit korte aantekeningen. Moet nog wat beter vorm krijgen. Natuurlijk mag iedereen gebruik maken van de gegevens. Ik sta niet in voor de juistheid laat staan voor de kwaliteit van de exposities. Ben begonnen met omwerken zodat je kunt zien tot wanneer bepaalde tentoonstellingen "draaien".

Heden november 2019

V Gogh museum TT over Millet t/m januari

Bonnefanten museum tot 2 februari Paloma Varga

Mauritshuis Nicolaas Maes

Jan Cunen museum Oss

Tongeren Dacisch 

Delft prinsenhof Hooch, tot februari

Den Haag gemeente museum 

Alkmaar  Toorop

Bergen (NH) Museum Kranenburgh:
Aat Veldhoen | Levenskunst | 1 december 2019 t/m 13 april 2020 (advies Schwarzer Milch uit Bazel)

November

Assen Drents museum
Iran  t/m 18 november

December


Januari

Museum Gouda
Van Gauguin tot Toorop t/m 6 januari

Rijksmuseum Amsterdam
80 jaar oorlog 12 oktober t/m 20 januari

Hermitage Amsterdam
Classic beauties t/m januari 2019

Museum Boymans van Beuningen Rotterdam
Beslist heen: Rubens TT t/m 13 januari

De fundatie Zwolle
Beeldhouwwerken 22 september t/m 6 januari

Teylers museum Haarlem
Leonardo Da Vinci t/m 6 januari

Februari

Van Gogh museum

Holocaust museum
Pl Midden laan 27

Fotomuseum Foam Amsterdam
Keizersgracht 609

Joods Historisch museum


Apeldoorn
Coda museum

Spinozahuis den Haag
Geopend vanaf 1 juli 2018 op maandagen

Verzetsmuseum Goelag

Arti et amicitiae
Rokin 112

Museum van Loon

Den Haag

Mauritshuis,

Gemeente museum den Haag

Museum Mesdag





Helmond


Utrecht
Centraal museum Utrecht

Leiden
RMO

Von Sieboldhuis


Katwijks museum


Ruurlo
Kasteel Ruurlo met collectie Carel Willink

Museum More in Gorssel


Dordrecht
Museum Dordrecht

Museum Twenthe, Enschede
Bernard Heesen Merkwaardige glaskunst t/m 19 augustus
Avant garde schilders 8 april t/m 12 augustus

Stedelijk museum Zutphen

Stedelijk museum Alkmaar.

Singermuseum Laren

Lalique museum

Doesburg

Museum Wartena Franeker
Universiteits TT

Amsterdam
Museum vrije geest

Marius van Dokkum Museum - Harderwijk

Amsterdam
Klederdrachtmuseum

Nederweert
Openluchtmuseum Eynderhoof

Valkenburg
Grot en kasteel

Texel
Oudheidkamer

Oldenzaal
Pelgrimmuseum

September

Oktober