De gezondheidsraad

 Afgelopen week heb ik ten tweede male de biografie van mevrouw Borst, Els Borst gelezen. Het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat zij op brute wijze van het leven werd beroofd, een gruwelijk gebeuren. Neemt niet weg dat ik het verhaal weer met genoegen heb gelezen en het boek opnieuw met bewondering heb beëindigd. Het is wonderlijk hoe ik haar langdurig vanaf de zijlijn heb meegemaakt. Het begon al in 1974 toen ik als gedelegeerd militair werkzaam was op het CLB, het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst, gevestigd in Amsterdam. Er werd hoog tegen haar opgekeken, zij had daar gewerkt aan Rhesus immunisatie en was inmiddels hoofd van de Bloedtransfusie afdeling van het AZU. Veel later kwam ik haar vanuit een heel andere propositie tegen namelijk in D66 afdeling Bilthoven, in die tijd was ik lid van deze partij en deed ik ook werk binnen de afdeling, niet fanatiek moet ik eerlijk zeggen maar ik was toch wel betrokken bij het tot stand komen van een verkiezingsprogramma en dingen daaromheen. Bij bepaalde afdelingsbijeenkomsten sprak ik haar ook wel met name over degenen die wij beiden bij het CLB hadden gekend, ons beider promotor "Joghem van Loghem" en zijn vrouw Erna.
In de tijd dat zij aldus de biografie vice voorzitter was van de gezondheidsraad heb ik haar met mijn dienstauto vanuit Voorburg een lift aangeboden toen ze daar was uitgestapt met de trein net als ik en tijdens die rit hebben wij gesproken over het werk dat ik deed bij de SSDZ waar ik toen werkzaam was in het kader van de laboratorium diagnostiek voor huisarts-patiënten, want achteraf denk ik dat zij mij op basis van dat gesprek en in het kader van doelmatigheid in de zorg heeft uitgenodigd om een keer mee te vergaderen bij de gezondheidsraad. Destijds is dat niet tot mij doorgedrongen realiseerde ik mij bij lezing van de biografie. Heb me altijd afgevraagd waarom dat was gebeurd, was me niet duidelijk gemaakt in ieder geval. Beetje onnozel van mij, dat wel ha ha, maar dat was ik toen ook nog wel.

Vier keer in een jaar

 

Stoere stapper met stokken

Vorig jaar is het mij vier keer overkomen, tijdens een wandeling struikelde ik en viel; dankzij de valtechniek die ik in mijn jonge jaren had opgedaan tijdens de judolessen bij Tony Wagenaar rolde ik telkens keurig af maar het kan natuurlijk bij een bejaarde heel akelig aflopen. Bij mijn paar wandelingen met Asbjörn viel het hem op dat ik vaak stroffelde - raar woord in mijn familie, staat voor niet echt struikelen maar net niet weet je wel - en dat ik met van die stokken moest gaan lopen. Na enig beraad realiseerde ik mij dat hij natuurlijk gelijk had, maar ik stribbelde lang tegen, maar sinds vandaag heb ik sticks aangeschaft. Bij Beversport, waar ik uitstekend werd geholpen en gebruiksinstructies kreeg. 
Ik was expres met de bus naar Utrecht gegaan en wilde de sticks ook direct gaan gebruiken bij een eerste wandeling door het mij bekende bos. En ja hoor, daar ging ik, wel even wennen maar dat ging snel. Het liep lichter en daardoor tilde ik vast ook mijn voeten wat hoger op, ik voelde me zekerder omdat je natuurlijk veel steviger staat met vier "poten". Het was ontzettend rustig in het bos, alleen op het bankje bij het heideveldje kwam er een bekende naast mij zitten, ook een bejaarde heer die ik al eens eerder had ontmoet op dit bankje. Ook hij had twee wandelsticks, op bevel van zijn kinderen! Moesten we beiden om lachen. We liepen uiteindelijk verder en daar kwamen twee wandelaars mij tegemoet en hun heb ik gevraagd om de hier bijgevoegde foto te maken, stoer stappend met de nieuwe aanschaf.
Het duidelijkst merkte ik het voordeel toen ik de stokken had afgedaan, aan het eind van de wandeling. Op het laatste bankje van het bos vouwde ik de stokken op en deed hen in de rugzak. Ik merkte dat ik door de stokken veel lichter had gelopen en dat ik m'n evenwicht ook veel makkelijker had kunnen bewaren. Ik ben gewonnen voor de sticks!

Nagenoeg vergeten snif snif

 Gisteren was ik jarig, de eerste dag van mijn 76e levensjaar brak aan.Krijg ik normaliter vanaf 00.00 uur WhatsApp berichtjes binnen, daar bleef het de hele dag nagenoeg stil, slechts één van mijn dochters feliciteerde me. En verder twee lieve vriendinnen en m'n oude vriend Peter C. Vandaag maar eens kijken op Facebook en daar stonden nog een paar felicitaties van verre vrienden en eentje van mijn nicht die anders altijd een WhatsApp bericht stuurt. Dus zo goed als vergeten. Nou ja, eigenlijk heb ik helemaal niks met verjaardagen, dus moet ik vooral om mezelf lachen!
Maar er kwam wel bezoek, Anna, degene die mij heeft geleerd om het huishouden een beetje netjes te houden en mij gedurende twee jaar wekeliljks van dienst was tot ik het zelf aankon, kwam met haar echtgenoot en als geschenk een potje zuurdesem. Was knoertgezellig zo met z'n viertjes was babbelen. En daarna zijn Roos en ik uit eten geweest bij de Biltsche Hoek en hebben ons zo vol gevroten dat het gewoon pijn deed. Was een gezellige dag geweest waarbij we ook nog hadden gewandeld en een knoert van een ijs hadden weggelikt.

Korstmossen, het begin

M. Escher

Dat boek van Merlin Sheldrake over schimmels begint over mossen en hun opkomst vanaf het moment dat de aarde vanuit zee door "leven" werd geïnfiltreerd. Korstmossen, de symbiotische samenwerking van twee micro-organismen, wieren en schimmels waren in staat om die stenen, droge wereld te bestijgen en in te nemen, pas veel later ontstonden planten, bomen en kwamen er ook dierkens eens kijken in die inmiddels al groene wereld, fascinerende gedachte.
Ook onze grote etser en tekenaar M. Escher heeft daar fraaie voorbeelden van gemaakt net als Ernst Haeckel ooit deed op basis van microscopisch onderzoek. Ik kwam daar een poos geleden tijdens een tentoonstelling etsen van tegen en moest die fotograferen.

Wereld première bijgewoond

 

Onder daverend applaus kregen componist,
solist, dirigent en orkest de complimenten
van het publiek, wat een concert!!

Roos had mij al enige tijd geleden gevraagd of ik ervoor voelde om de dag voor mijn verjaardag naar een concert te gaan. Ik had daar vanzelfsprekend geen bezwaar tegen want het ging in dit geval om een concert van Jan-Peter de Graaff, inmiddels een bekende van Roos en in componistenland een Nederlands toptalent; hij is nog betrekkelijk jong en componeert de sterren van de hemel. Dus vol verwachting gingen wij hedenmorgen op stap naar, hou je vast, het concertgebouw in Amsterdam waar de wereldpremière van het werk zou worden uitgevoerd. Een concert voor luthéal, een van een speciaal mechaniek voorziene vleugel teneinde de klank van het instrument te veranderen. Het werk was in opdracht geschreven op wens van het Radiofilharmonisch orkest en de pianist Hannes Minnaar.
Als sardientjes in een blikje geperst reden we met tram 5 naar het orkestgebouw en kwamen in de gezellige drukte van Amsterdam op het museumplein. We hadden nog alle tijd voordat we de heilige tempel van muziekminnend NL binnen konden treden. Maar eenmaal binnen had ik zo'h heerlijk gevoel, wat een prachtige zaal die al zo ontzettend veel beroemde mensen het plezier van de muze hadden doen genieten. De namen van al die beroemde componisten uit het verleden aan de wanden met Bach en Haendel prominent bij de ingang voor solisten en dirigenten, de balkons de stoelen waarin menig beroemdheid had zitten luisteren. Wij waren hier voor het laatst enkele jaren geleden om naar Yuja Wang te luisteren en dan nu naar de muziek van Jan-Peter de Graaff.
Het orkest nam plaats in grote bezetting en daar kwamen dirigent en solist de Bühne op onder daverend applaus en zij zouden ons samen met orkest niet teleurstellen. De met extra koperwerk met knoppen toegeruste concertvleugel stond al klaar en na een stilte begon het heel ingehouden eerste deel van het werk van de Graaff. Het was verrassend. Ik was vooral sterk onder de indruk van het tweede deel dat ik werkelijk fenomenaal vond en Roos van het derde deel. Het hele werk was werkelijk fantastisch. Na afloop en het begin van het applaus speurde de dirigent zogenaamd de zaal in op zoek naar de componist die uiterst gelukkig naar voren kwam en het welgemeend applaus van het publiek in ontvangst nam; hij kreeg geheel terecht een staande ovatie. Overigens was ik erg onder de indruk van de dirigeerkunst van de Canadese dirigent Karina Kanellakis

In het programma voor de concertmiddag werd J.P. - zoals wij de Graaff noemen - vergeleken met Sjostakovitsj, van wie de achtste symfonie na de pauze werd gespeeld. Tot mijn verbazing gingen twee mensen gedurende de uitvoering van dat werk na het tweede deel de zaal uit; waren niet onwel geworden maar hadden haast of waren die symfonie zat. Dat was bij mij overigens ook het geval, na het derde deel had ik het ook helemaal gehoord ondanks de buitengewoon goede leiding van de dirigent, zij gaf beweging aan het werk, maar het kon mij absoluut niet boeien en ik vond de vergelijking van de twee componisten echt positief uitvallen naar de Graaff. Gelukkig maar dat destijds Stalin daar anders over dacht want wat heeft Dimitri het moeilijk gehad in die Stalinistische jaren. 

Korstmossen op de stoeptegels

 

Flinterdunne korstmossen

Merlin Sheldrake spreekt met bewondering over korstmossen, een biologisch raadsel waarvan bij nader onderzoek bleek dat het uit een zeer intieme samenwerking ging tussen een schimmel en een alg, sterker nog uit onderzoek blijkt dat wanneer een willekeurige schimmel en alg samen worden gebracht ze steeds een samengesteld organisme kunnen vormen; "voor elkaar geschapen" zou je bijna zeggen ha ha. De alg zorgt met zijn fotosynthese voor de energievoorziening en de schimmel voor de mineralen en samen zijn ze in staat om vrijwel iedere plek op aarde te bewonen, zelfs gewoon op beton of waar stoeptegels dan ook van gemaakt worden. Ik heb lang gedacht dat het om uitgelopen kauwgom ging, maar nee hoor, zeker de laatste tijd valt het mij op dat er flinterdunne laagjes groen uitlopen op de trottoirs, kennelijk niet erg tredgevoelig, bijna onverslijtbaar. Let maar op lezer, je ziet het overal.

Verdwenen insecten

 Het zal toch wel velen van ons zijn opgevallen dat er zo weinig insecten meer zijn in vergelijking met enkele decennia geleden. Ouderen noemen wel de voorruiten van auto's die in vroeger jaren vol zaten met dode insecten en af en toe zo'n grote die het noodzakelijk maakte om zo snel mogelijk te stoppen omdat je nauwelijks meer door de voorruit kon kijken. Dat is niet meer, je bent - althans hier op de Utrechtse heuvelrug - gewoon verbaasd als er 's-nachts een mug om je hoofd zoemt zelfs als je gewoon met een open raam slaapt?!
In het boek "insect crisis" wordt melding gemaakt van dit verschijnsel en dat het eigenlijk wereldwijd speelt, zelfs op plaatsen waar nauwelijks landbouw wordt gepleegd, de landbouw waarnaar vaak wordt verwezen als een belangrijke veroorzaker van dit verschijnsel.
Mijn vermoeden is dat het een systemisch verschijnsel is en loop al lang te denken  waar het in kan zitten. Voor de hand ligt natuurlijk het verschijnsel "mens", dat zonder twijfel de veroorzaker is, maar hoe? De klimaatcrisis? Ik heb aan een mij bekend entomoloog voorgelegd of het misschien aan de CO2 concentratie zou kunnen liggen, speelt natuurlijk een rol in het proces van de ademhaling die bij insecten anders verloopt dan bij vertebraten als de zoogdieren. Hij vroeg zich af of dat het geval kon zijn en wist niet van onderzoek. Wel werd opgemerkt dat sommige soorten insecten het juist beter doen, althans in NL als waarnemingsgebied. 
Een gedachte die zich heden aan mij opdringt hangt wellicht samen met het lezen van het boek over schimmels, mycorrhiza's die zo'n cruciale rol spelen in de ontsluiting van de minerale wereld voor gebruik in de biologische wereld. oftewel het beschikbaar maken van mineralen uit gesteenten voor toepassing door planten en verderop in dieren. Ik heb ooit gelezen dat mycorrhiza's erg gevoelig zijn voor gebonden stikstof en dat komt door toedoen van de mens ook in de atmosfeer, niet alleen door de landbouw zoals ons dagelijks vanuit de kranten wordt duidelijk gemaakt, maar vooral ook uit auto's en industrie. Er wordt nogal wat uitgestoten en komt via de regen op aarde. 
Het is me al opgevallen dat de verhoogde CO2 concentratie in de lucht behoorlijk stimulerend werkt op de groei van planten (grassen en tal van kruiden), zeker in dit jaar van overvloedige regen. Maar of deze planten misschien minder mineralen bevatten kun je niet waarnemen, laat staan de bomen. 
Maar het zou nog wel eens veel dieper kunnen zitten, de microbiële wereld zou ook wel eens een rol kunnen spelen in het teloorgaan van de biodiversiteit, want daar hebben we het natuurlijk over. Het houdt mij erg bezig en vandaar dit wat warrig verslag van mijn overpeinzingen.

Wegdromen

 Geïnspireerd door een opmerking van Maarten van Koningsbergen in het clubblad van "de vrienden", waarin het afscheid wordt aangekondigd van deze bekende NLse zanger, keek ik op Youtube naar een lied van Fauré dat hij noemde vanwege de subtiele inzet voor de zanger. En dan ben ik verloren en ga wat heen en weer en kom dan via de nationale brombeer Maarten van Rossem terecht bij "The Byrds" met een toegang tot al hun singles uit mijn jeugdjaren. "Eight miles high, mr Tambourine man" en zo en dan zit ik op deze wat verloren ochtend die ik vulde met het bakken van gehaktballen en het lezen van de laatste bladzijden van "Verweven Leven" van Merlin Sheldrake. Ach die metalige klanken van de elektrische gitaar, wat een nostalgie voor deze liefhebber van Bach en andere oude componisten. 

Een gladde slang

 Afgelopen week liep ik als gewoonlijk door mijn achtertuin, het bos aan de overkant van de Soestdijkseweg en gewoon over de gebruikelijke paden en tot mijn verbazing stak daar een forse gladde slang over. Ik kon hem best enkele seconden waarnemen toen mijn verbazing wat was weggezakt, ik zag geen lichte ring, hij was droog, geschubd en donker, zwart zou ik zeggen. Die zie je toch maar zelden en zeker niet in ons bos. Kennelijk reageerde hij op het kikkergekwaak verderop, "ff snacken" heeft hij wellicht gedacht.
En de volgende dag zag ik een reegeit die doodgemoedereerd liep te grazen daar in de buurt, lijkt wel een georkestreerde dierentuin aldaar. Maar ik genoot van het gezicht!

Lamsbotje voor Luca

 

Daar gaat het botje

Al enkele maanden geleden had ik met Cyria overlegd om rond 5 mei naar het nachtegalen concert in de duinen bij Egmond te gaan luisteren en dat werd vandaag. Dat werd dus al met al de derde keer dat ik dit seizoen door dit fraaie landschap wandelde, dat nog steeds half onder water stond. Eigenlijk is die natte toestand van de duinen de natuurlijke situatie die we ontwend zijn doordat al decennia lang water aan de duinen wordt onttrokken voor de productie van drinkwater. In het verleden heb ik dat slechts één keer in de natuurlijke situatie mogen aanschouwen en dat was op Schiermonnikoog, de kleinste van de waddeneilanden en tot natuurgebied verklaard (meen ik?!).
Dus vanmorgen precies om half elf ontmoetten we elkaar op het parkeerterrein achter station Castricum, ik werd allereerst door een enthousiaste Luca, de leuke hond van Cyria begroet en daar gingen we met z'n drieën op stap, Luca aan een lange lijn zodat ze nagenoeg vrij kon bewegen, Cyria geeft haar alle gelegenheid om alle verrukkelijke geurtjes op te snuiven en ieder desgewenst bosje te besnuffelen, net of je met een kleuter op stap bent. 
Altijd genoeglijk om met Cyria aan de wandel te zijn, we hebben elkaar van alles te vertellen en de onderwerpen variëren maar zijn alle interessant, geen geleuter zal ik maar zeggen. 
Ik had het beloofde lamsbotje gisteravond al uit de vriezer gehaald en in de rugzak gestopt zodat ik het niet kon vergeten. Toen we voor onze lunch op een bankje plaats namen kreeg Luca het botje en tot mijn verbazing was het na 10 minuten volledig ingetreden. "Ach ja, zo'n lamsbotje is geen bezwaar, eet ze rustig in zijn geheel op", aldus Cyria, tja dat had ik gezien maar het verbaasde me wel.
De duinen waren fraai en de nachtegalen lieten behoorlijk van zich horen. Overigens hadden we beiden het gevoel dat er minder zaten dan vorig jaar en dat zou best eens kunnen want er was geen sprake van een overvloed aan insecten. Wèl hoorde je veel kikkers en die leven toch ook van insecten, maar ook van slakken heb ik begrepen. Al met al een heerlijk natuurlijk geluid. Uiteindelijk haalden we gelukkig de bus naar Alkmaar zodat ik nog net voor vieren in kon checken. Op station Castricum namen we afscheid, was weer gezellig geweest en gaan we in oktober herhalen, zij het zonder nachtegalen.

Is dit feest?

 Gisteravond naar de plechtige herdenking van de bevrijding gekeken op NPO, ik kan er niets aan doen maar ieder jaar weer dat ik dat zie schiet mij door gedachten dat wij als land vrijwel direct na deze wrange les van onze oosterburen, de Duitsers, naar "onze" kolonie Indië gingen met een enorm goed van wapens voorzien leger om aldaar de inheemse bevolking mores te leren omtrent wie daar wel de baas was?! Neemt niet weg dat het heel goed is om de bevrijding te herdenken, maar wat voor les hebben we daar destijds uit getrokken? Lees het boek "Revolusie" van David van Reybrouck er maar eens op na.
Ook voel ik een enorm verdriet over de oorlogen die heden, zelfs aan de Europese grenzen worden gevoerd, wat een doden, wat een leed en te bedenken dat er over honderd jaar hooguit nog nagedachtenis zal worden opgetuigd. Ik moet denken aan de eerste WO en al die gedenkkruisen, aan de strijd van Napoleon tegen de rest van Europa, het doet mij zeer.
Ik moet helaas constateren dat de hele biologie er eentje is van strijd, opeten of opgegeten worden, maar van ons Homo Sapiens, de denkende mens zou je toch een andere grondhouding mogen verwachten, waar het de onderlinge betrekkingen aangaat, is mijn onmiskenbaar wat naïeve gedachte.
Na lekker relaxed te hebben gelezen ging ik aan het eind van de morgen de deur uit en eens kijken op de Hessenweg, de doorgaande straat waar op feestdagen de markt zou zijn, maar nu was er niemand (meer?) te bekennen, ik was te laat of er was niets speciaals gebeurd?! Dus liep ik maar richting Houdringhe en door het bos. Ter hoogte van het stadhuis kon je duidelijk horen dat er iets feestelijks plaatsvond, een kolere herrie van luide bassen en daar bovenuit een zwaar versterkt stemgeluid, net als hier tegenover mijn flat wanneer er iets op de school plaatsvindt; kennelijk is feest vieren synoniem aan veel electronisch geproduceerde herrie. Tot ver weg in het bos kon je het gebonk van de muziek horen en nog verder weg klonk vergelijkbaar gebonk vanuit Den Dolder of Bosch en Duin, dat viel niet te onderscheiden, maar feest was het!

Wat kan die man zeiken hè lezer, har har.

Jubileumconcert in Schermerhorn

 Hier het verslag van het concert dat gisteravond heeft plaatsgevonden.
Het kerkje van Schermerhorn is enkele jaren geleden gerestaureerd, van verwarming voorzien en van kerkbanken ontdaan en daarmee uitermate geschikt gemaakt als concertzaal. Het Bergens Symfonieorkest vierde daar gisteravond haar 60 jarig jubileum met een concert aldaar. Lenneke Ruiten, sopraan en draagster van de Elly Ameling ring was de soliste met haar schitterende stem en feitelijk waren we daarvoor wel gekomen, Roos had het voor mij georganiseerd vanwege mijn aanstaande verjaardag, een prachtig geschenk. 
We liepen door het feeërieke dorpje Schermerhorn vanuit ons B&B verblijf naar de kerk en zochten een goede plek vooraan zodat we het concert goed konden horen en orkest en soliste goed konden zien. De entourage van de kerk, gesticht in de 17e eeuw was bijzonder, mooi beschilderde plafonds, eeuwenoude grafstenen op de vloer, een bijzondere atmosfeer voor een dergelijke gelegenheid.
De orkestleden namen plaats, de eerste violist, orkestleider zorgde voor het stemmen van de instrumenten en daarna stilte en wachten op dirigent en solist Lenneke. Onder enthousiast applaus betraden zij het podium en daar begon het concert. Eerst de zes liederen van de cyclus "Les nuits d'été" van Berlioz. Allemachtig wat een mooie liederen en hoe prachtig uitgevoerd en gezongen. Ik was sterk onder de indruk van het geheel. Daarna een pauze, gevolgd door afwisselend aria's uit opera's, gezongen door Lenneke en intermezzo's voor alleen orkest. Na afloop bedankte ik zowel de orkestleider als Lenneke voor de prachtige uitvoering. We liepen, nog onder de indruk, terug naar ons verblijf voor de nacht en hebben heerlijk geslapen.|

De dag zelf hebben we uiteindelijk doorgebracht bij Egmond aan zee, eerst met twee bussen naar het dorp en vervolgens een rondwandeling over het strand en terug door de duinen. Was al met al ook weer een heerlijke dag geweest en nu met een lekker zonnetje!

's-Avonds naar de herdenkingsplechtigheid op de dam in Amsterdam gekeken via NPO op de laptop.

Op naar Schermerhorn

 De naam Schermerhorn is mij al vele jaren bekend, misschien was ik er zelfs wel een keer in mijn prille jeugd met mijn grootvader, hij was borstelfabrikant en zijn afleveringsgebied was het gebied rond Zaandam. Ik weet zeker dat ik een keer met hem mee mocht op reis (moest ik wel in de auto blijven wachten tot hij terug kwam als hij ergens zaken moest bespreken) en bij die gelegenheid waren we in de metropool Stompetoren, vlakbij Schermerhorn. De laatste jaren ken ik Schermerhorn vanuit de verte, vanuit de Eilandspolder kun je het karakteristieke kerkje van deze plaats goed waarnemen. En vanwege het concert in dit kerkje gingen we vandaag op stap. Dus vroeg met de bus naar het station Utrecht CS, bus reed niet, misverstanden alom op het station en uiteindelijk in een heel speciale trein toch aangekomen op Amsterdam CS en verder naar Alkmaar en Heerhugowaard en verder een paar haltes met de buurtbus tot we in het weidegebied kwamen. Daar had Roos een wandeling uitgezet in Komoot naar Ursem en daar hebben we in een leuk etablissement smakelijk zitten eten. Helaas was het regenachtig weer, geen pijpenstelen maar ook niet echt lekker om te wandelen, het mocht de pret niet drukken, was een lief initiatief van Roos, het ging om mijn verjaarsgeschenk een concert met topzangeres Lenneke Ruiten als soliste in het kader van het jubileumconcert van het Bergens Symfonie orkest. 
Na de lunch gingen we verder naar het door Roos gevonden B&B onderkomen voor de nacht in Schermerhorn en dat was toch leuk! We werden warm welkom geheten en konden er zelfs een lichte maaltijd van soep met een broodje nuttigen hoewel het slechts een B&B betrof. En daarna het concert waarover ik in een apart blog zal schrijven.  

De bokkenman

 Bij het wat willekeurig doornemen van mij Tolino e-reader stuitte (of is het stiet?) ik op de biografie van de door mij zeer bewonderde mevrouw Borst, Els Borst die op zeer elegante wijze bestuurlijke knopen wist te ontwarren en tot een oplossing te brengen op één uitzondering na, dat was Prof. dr Bob Smalhout, hoogleraar anesthesiologie. Ik kan mij nog goed uit die jaren herinneren hoe deze querulant voortdurend in de krant kwam met allerlei misstanden die hij zo nodig aan het licht moest brengen. Hij woonde hier ergens bij mij in de buurt, in Bosch en Duin denk ik, want al fietsend kwam ik wel eens langs het stulpje waar hij woonachtig was, op een hoek meen ik, met af en toe grote spandoeken behangen met daarop hartenkreten zijnerzijds alsof hem allerlei boosaardigheden vanuit het werkveld overkwamen.
Toen ik dit overdacht kreeg ik direct een gedachten-associatie zoals mij zo vaak overkomt, maar deze vond ik zelf wel terecht en geestig. Decennia geleden kwam ik zeer regelmatig in Kautenbach, klein plaatsje in Luxemburg, daar waar de spoorlijn van noord naar zuid zich voor het eerst splitst. De eerste keer dat ik daar kwam was op een wandeltocht met vriend Dick en Kees, dat moet ergens rond 1986 zijn geweest want ik herinner mij nog dat ik daar naar huis belde en Joke mij trots vertelde dat ze voor het eerst zonder luier had geslapen har har. Maar daar gaat het nu niet over, het betreft nu "de bokkenman". Er was daar in de buurt van Kautenbach een geïsoleerde bewoning van de een of andere zonderling die daar omringd door bokken in een behuizinkje tussen het geboomte bivakkeerde. In al die jaren heb ik hem hooguit zien rondscharrelen rond dat huisje, maar nooit ontmoet, laat staan gesproken. Van de hoteleigenaars begreep ik dat hij lokaal als de bokkenman bekend stond. Dat hij zonderling was kon je zien aan zijn uitlatingen die hij rondom de omheining van zijn terrein had opgehangen. Op kaballistische wijze had hij met woorden en getallen zo lang zitten knutselen dat het eind der tijden en ander ongerief voorspeld kon worden, dacht hij en verkondigde hij de goegemeente.
Daar moest ik aan denken toen medisch specialist Smalhout mij weer in gedachten schoot, niets meer dan de associatie binnen mijn wat overvol geheugen, maar leuk om te herinneren.

Een uilenbal uitpluizen

 

Kleinzoon Sjoerd 

Roofdieren en vooral roofvogels vreten hun prooi vaak letterlijk met huid en haar op, hooguit verscheuren zij het met hun scherpe snavels. De rotzooi en de resten als haar, tanden en botjes spugen ze weer uit en soms vind je die resten terug in het bos als uilenballen. Eerlijk gezegd kom ik die restanten van vooral muizen al jaren niet meer tegen, wellicht zie ik ze over het hoofd of denk dat het hondenkak is. Ik nam ze altijd mee naar huis en ging ze dan ontleden op de grote tafel in de tuin met mijn viertal kids eromheen. Wat was dat leuk en wat een leuke herinnering die werd opgeroepen door een foto die ik vandaag van Arja kreeg.
Kennelijk bij een lesje over de natuur in de klas van kleinzoon Sjoerd werden uilenballen door de kinderen zelf ontleed. Hij vond het heel interessant aldus z'n moeder. Deed me als opa behoorlijk veel plezier, is toch weer iets anders dan een Ipad.