Een gevoel van verlichting

Ach, de dag begon al zo heerlijk; met m'n Sennheiser "oortjes" in lag ik in bed naar Schuberts' quartetten te luisteren, uitgevoerd door het Melos Quartet terwijl ik ondertussen een aflevering bekeek - zonder geluid, maar met ondertiteling - van een BBC serie over de geologie van moeder aarde, voorwaar een heel bijzonder en intrigerend onderwerp. Ik bekeek deze 8-delige serie inmiddels al twee keer. Inmiddels begint mijn bewondering voor de wetenschap en vooral voor de complexiteit van onze planeet tot grote hoogte te stijgen en daarmee mijn liefde voor het leven en het feit dat ik hier mag zijn en van al dit schoons mag genieten. Het klinkt geëxalteerd, maar zo voel ik het echt.
Gisteravond bekeek ik een door vriend Dick geadviseerd programma waarin verschillende wetenschappers werden ondervraagd over wat wetenschap nou eigenlijk is en waarin wetenschappers zich onderscheiden van niet-wetenschappers. Vooral Robbert Dijkgraaf en Roel Coutinho spraken mij aan; één opmerking van Coutinho frappeerde mij zodanig dat ik erom zat te grinniken. Hij merkte op dat wetenschappers "oorspronkelijk denkers" zijn, eigenzinnig, misschien wel dwars maar vooral ook intuïtief het voor hen juiste antwoord hebben op vragen. Ik herkende mijzelf daar zo precies in; als kind van 6-7 jaar geloofde ik al niet dat Sinterklaas echt bestond; de cholesterol/voedingskwestie die nu na 40 jaar eindelijk onderuit gaat heb ik vanaf het begin verworpen en meer van dat soort eigenwijze zaken. Dijkgraaf, toch niet de minste gaf volop ruimte voor zijn bewondering voor grote geesten die hij ook heden tegenkwam. Ik voelde me helemaal "thuis" in mijn tegendraads karakter, hoewel het me vaak niet makkelijk is gevallen om een afwijkend standpunt te hebben in vergaderingen; ik hield dan vaak maar mijn mond. En ook in de wetenschap had ik zo mijn eigen ideeën waarbij ik overigens achteraf wel gelijk bleek te hebben.
Vriend Dick stuurde mij vanmiddag een artikel uit de NYT omdat hij dacht dat ik daar wel in geïnteresseerd zou zijn, een artikel over LUCA, the Last Universal Common Ancestor, het  microörganisme waaruit alle verdere vormen van leven zich uiteindelijk hebben ontwikkeld zoals ik zelf ook wel eens in dit Blog heb gepostuleerd. In dit artikel stonden namen van wetenschappers die zich met het ontstaan van "het leven" hier op aarde wetenschappelijk bezig houden. Nu zal het de trouwe lezers van dit Blog niet zijn ontgaan dat mijn interesse de laatste 4 decennia naar dit onderwerp uitging en dat ik vorig jaar mijn hypothese, feitelijk een paradigma switch, heb geformuleerd in dit Blog. Vervolgens heb ik de stoute schoenen aangetrokken en één van deze wetenschappers via e-mail attent gemaakt op mijn hypothese.
's-Avonds aan een glaasje wijn in de tuin van Roos hadden we het hier zo over. Roos maakte mij er op attent dat het morgen 1 augustus is, vaak een merkwaardige dag waarop veel belangrijke dingen in mijn leven plaats vonden. Het werd al duisterder en ik kreeg een merkwaardig gevoel van verlichting dat ik vervolgens de volgende morgen, 1 augustus inderdaad heden heb geformuleerd.

Het eeuwig omstreden doelpunt

Het meest besproken doelpunt ooit!

Gisteren hadden we nog een laatste wandeling gemaakt van Hotel Steinerne Renne naar Hasserode en verder met de bus naar Wernigerode. Daar zagen we op de bushalte dat we anderhalf uur later de Flixbus konden nemen naar Kassel. Snel naar Wernigerode centrum en in hotel das Weisse Hirsch gebruik mogen maken van de internet faciliteit om de Flixreis naar Kassel te boeken. Nog even op de markt wat inkopen gedaan en naar het busstation. De Flixbus kwam keurig op tijd aangereden en daar gingen we. Zo tegen vijf uur kwamen we aan in Kassel en namen we ons intrek in het hotel naast het station. Lekker gegeten in een bistro even verderop terwijl het buiten hoosde van de regen.
Vanmorgen weer verder met de Flix. Bij het verlaten van het hotel hadden we een krant meegenomen, Die Welt van vandaag. Heerlijk leesvoer voor onderweg; een keur aan heel interessante overzichtsartikelen over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, over de recente aanslagen in Europa en over de grote gebeurtenis van vandaag precies 50 jaar geleden: de voetbalwedstrijd in het Wembleystadion, de finale van het wereldkampioenschap tussen Duitsland en Engeland.
Die wedstrijd heb ik ook gezien destijds, samen met mijn toenmalige schoonvader in spé. We waren op vakantie in Norg en zaten te kijken in een kroeg. In de verlenging - het stond 2-2 - schopte een Engelsman de bal naar het doel, de keeper stompte de bal weg en deze kwam via de lat weer terug in het veld. De scheids besliste dat het een doelpunt was. En die beslissing is altijd omstreden gebleven tot op de dag van vandaag.
Ik wist echt niet meer hoe het destijds was gegaan maar weet nog wel dat Roelof en ik het absoluut niet eens waren met de scheids. Maar leuk blijft het om zo'n tijdspunt zo precies te kunnen plaatsen. En in die 50 jaar is er nogal wat gebeurd.

Tijdens de Franse revolutie

Hier schoot Ferdinand Graf zu Stolberg Wernigerode
op 23 maart 1798 een wolf!

Op onze wandeling kwamen we regelmatig leuke informatie tegen. De enorme granieten nodigden ook uit om gedenktekens op te werpen. Zo vonden we een gedenkteken waarop werd vastgelegd dat hier op 23 maart 1798, dus ten tijde van de franse revolutie door graaf zu Stolberg Wernigerode een wolf had geschoten. Dan realiseer je je hoe de natuur er in die tijd toch anders uit moet hebben gezien. Waarschijnlijk zaten er toen ook (nog) beren in het gebergte. Daar is nu geen sprake meer van; de flora van de Harz staat er prima bij maar van de fauna is niet veel meer te merken. Af en toe zagen we een vogel, maar ondanks het vele dode hout hebben we geen spechten gehoord of gezien en ook geen spechtengaten gezien. De fauna maakte weinig indruk afgezien van de veelheid aan vlinders en andere insecten. Misschien waren we wel in de verkeerde tijd hoor voor vogels, maar het viel me wat tegen. De grote hoeveelheid naaldbossen is er misschien debet aan en misschien zijn ze er wel en heb ik ze gewoon niet gezien.

Wat een kletschauffeur

Flixbus bij aankomst in Quedlinburg

Het rijden met de Flixbus is niet altijd een genoegen. Op de heenweg, van Utrecht naar Essen hadden we een chauffeur die kennelijk om een praatje verlegen zat of misschien aan het oefenen was voor het koort om zijn stem te bekrachtigen anders kan ik niet verklaren waarom hij vanaf het begin van de reis tot Essen aan een stuk door keihard over zichzelf zat te praten tegen een mede-reiziger die hij niet kende; het was buitengewoon storend.
Misschien ben ik wat overgevoelig voor aanhoudend stom gelul op hoge toon gevoerd zoals je helaas vaak in het OV moet ondergaan maar dit liep alle spuigaten uit. Ik ben na Arnhem ver achteraan gaan zitten en ervoer het gelul nog steeds als storend.
De chauffeur die we van Essen naar Quedlinburg hadden was een behulpzame prettige kerel die ons bijzonderheden vertelde over de Harz met name over het gebruik van de Havix-kaart voor de bus en over leuke plekken om te bezoeken. Quedlinburg vond hij een goede keuze om te beginnen.
En de chauffeur van Wernigerode naar Kassel was een vakman die ons in alle rust naar de plek van bestemming bracht zoals dat verwacht mag worden.
Helaas kregen we het internet in geen enkele van de drie bussen aan de praat. Kennelijk is er iets veranderd want tot nu toe ging dat altijd zonder probleem althans op de Duitse trajecten; in NL, België en Frankrijk deed internet het sowieso niet in de bus. Helaas heb ik daardoor mijn Bloggies niet kunnen bijwerken zoals ik van plan was, maar dat heb ik inmiddels enigszins goed gemaakt in het hotel te Kassel.

De Harzbahn

Vertrek van de trein uit Bhf Hasserode

Een miljoen "reizigers" maakt er jaarlijks gebruik van ondanks dat het feitelijk peperduur is, de Harzbahn met Dampfloc, oftewel de stoomtrein. Hoewel ik het reizen per trein een genoegen vind heb ik niet de geringste neiging om in zo'n stoomtrein coupé plaats te nemen. Daarentegen vind ik het wel ontzettend leuk om te zien, te horen en vooral ook te ruiken.

Bhf Steinerne Renne, vlakbij ons hotel

Vanaf onze eerste wandeling, van Hasserode naar onze verblijfsplaats, Hotel Steinerne Renne hebben we het treintje gezien. Met de bus waren we vanaf station Wernigerode naar Hasserode gereden alwaar onze wandeling begon, toevallig op het stationnetje van Hasserode waar ook de stoomtrein een halte heeft. En daar stond net een stoomtrein te wachten op vertrek. De conducteur vroeg nog of we mee wilden. Dat was niet het geval, maar ik wilde het geheel wel zien en vooral ook horen vertrekken. En daar ging de fluit, daar begon het gesis en geblaas en daar kwam het geheel in beweging. Overigens met een geweldige rookproductie die je gewoon de adem benam. Deed me denken aan m'n prille jeugd toen stoommachines nog in gebruik waren bij het heien.
Ik moest eraan denken dat mijn grootvader van moeders kant machinist was geweest op zo'n stoomtrein.
We zouden de stoomtreinen bij onze wandelingen altijd in de verte horen: "daar heb je die huilebalk weer", zei ik dan tegen Roos.

Daar kwam de locomotief met aanhang de hoek om bij
Bhf Steinerne Renne

Op onze laatste dag, op weg terug naar Hasserode hoorden we de trein aankomen bij het Bahnhof Steinerne Renne, een stopplaats van niets tussen niks en nergens. Maar in de bocht kon ik de trein schitterend fotograferen.
Aangekomen op Bahnhof Wernigerode waar we de Flix terug wilden nemen kwamen we letterlijk in de rook van de trein te staan; het is maar goed dat de stoomtreinen hebben plaats gemaakt voor elektrische; de milieulast is wel groot maar in die wijde Harz voldoen ze prima op het 1 meter brede smalspoor. Leuk hoor!

De vlinders van de Harz

Landkaartje in de bloemrijke berm

Het is voor ons dit jaar gewoonweg het jaar van de vlinders. Op Lesbos, onze eerste zomertrip zagen we al veel vlinders, waaronder de zogenaamde vlinderhaft, de Griekse wimpelstaart. Het wemelde daar van de insecten. Daarna op Sardinië; dat viel ook bepaald niet tegen; op onze wandelingen vóór en na de geologiereis aldaar hebben we in de bloemrijke bermen veel vlinders gezien. En natuurlijk in het Galicicapark in Macedonië, Europees vlinderreservaat; misschien niet zo veel als het eerste jaar dat we hier waren maar toch wel een imposant aantal verschillende soorten. Onlangs in Kuinre ook, maar dan nu in de Harz.
De Harz is primair een natuurgebied; door de structuur leent het zich niet voor landbouw, hooguit voor bosbouw. Je ziet er dan ook wel best veel van die monotone naaldbossen maar wel steeds met brede en bloemrijke bermen en veel open plekken vol met wilde bloemen waaronder veel akkerdistels. Door het ontbreken van landbouw wordt er niet gewerkt met de insect-onvriendelijke bestrijdingsmiddelen, tegenwoordig eufemistisch "gewasbeschermingsmiddelen" genoemd en vroeger gewoon "landbouwgif". Het effect is duidelijk. De grootste dichtheid aan vlinders hebben we hier in de Harz gezien; misschien niet zo veel soorten als op Lesbos of het Galicicapark maar enorme hoeveelheden van m.n. de dagpauwoog maar ook Atalanta, distelvlinder, beervlinder, landkaartje, blauwtjes, witjes en nog andere soorten die ik niet ken.

??

Distelvlinder op ..... distel

Dagpauwoog en ??

De geologie van de Harz

Fraaie graniet formatie

Bij onze geologiereis met Georeizen olv mijn oude dispuutsgenoot Paul vO hebben we e.e.a. opgestoken van de geologie. De Harz, althans het deel waar wij vertoefden, Wernigerode e.o. leek ons niet erg ingewikkeld. Geen kalkrotsen, geen vulkanisme maar louter graniet en niet zomaar graniet, maar sterk verweerd graniet.
De blokken graniet die door verwering in stukken uiteenvallen liggen soms als een omgevallen blokkenstapel over de hellingen; in de beken als de Holtemme en de Ilse liggen enorme afgesleten brokken graniet.

Bij het Ilsethal stonden informatieborden over
de voetreis die Heinrich Heine hier heeft gemaakt.
"Die Harzreise" heeft hij daarover geschreven.

De dichter Heinrich Heine heeft hier in de negentiende eeuw ook gewandeld en schrijft in "Die Harzreise" ook over de granietblokken, door boomwortels omringd of als plaveisel voor de zich dartel naar beneden reppende Ilse. Het dal van de Ilse was schitterend; we hebben het tot twee keer toe gelopen vanwege de schoonheid en overal die imposante granietbrokken, afgesleten door de niet aflatende kracht van het stromende water en de vorstwerking.
Op de eerste dag zagen we de restanten van een ander geologisch verschijnsel: de Steinerne Renne, een in de laatste ijstijd achtergelaten eindmorene, onderdeel vormend van een steenlawine in de Holtemme.
Dat de Harz meer dan een louter granietgebergte betreft kan de geïnteresseerde lezer van dit blog vinden onder de volgende link. Interessant hoor om wat meer over degeologie te weten, maar het is een bijzonder ingewikkeld geheel merk ik steeds meer.

Via Essen naar de Harz

Een bruiloft, gefotografeerd onderweg naar het hotel in Essen

Roos had het al jaren over de Harz als bestemming voor een paar dagen wandelen. Ik had wat zitten knoeien met de mogelijkheden van de Flixbus. Er is geen directe verbinding van NL naar de Harz met de Flix, maar Essen als overstapplaats leek ons wel geschikt. En zo vertrokken we rond 12.00 uur vanaf Utrecht CS richting Duitsland. Die bus naar Essen is best handig voor als je naar een ander wandelgebied wilt: Sauerland want dat is de eindbestemming. Maar nu gingen we naar de Harz, met overstap/tussenverblijf in Essen.
Aangekomen in Essen eerst (weer) naar het Folkwang museum; prachtig gebouw en een interessante collectie. Merkwaardig dat dit museum zo weinig belangstellenden trekt; de collectie is best vergelijkbaar met die van bv het Kröller-Müller of het Vincent van Gogh museum in NL. Verder is de toegang voorlopig gratis door een enorme subsidie die is gegeven door het Krupp concern.
Dus rustige zalen en volop de tijd om alle schilderijen en andere voorwerpen te bekijken. Onderweg naar het hotel kwamen we nog verzeild in een exotische trouwerij. Het ging er heel vrolijk aan toe en daar moesten we natuurlijk een foto van maken.
Daarna naar Hotel Essener Hof, vlakbij het Hbf van Essen. We kregen een betere kamer dan dat we besteld hadden; heel ruime kamer en een badkamer als een balzaal. Genieten dus.
Lekker gegeten bij een Turks restaurant met een eerste Duits biertje erbij. Dan is het leven wel weer heel goed! Morgen vroeg verder naar Quedlingburg.

Spekbonen uit de tuin van Roos

Roos heeft in haar tuin een minimoestuintje aangelegd. Had ze vorig jaar al een verbazingwekkende oogst aan tomaten daar wilde ze dit jaar eens iets anders proberen: uien, worteltjes en bonen. Als je het nameet denk ik dat het gebruikte grondoppervlak een vierkante meter, misschien twee vierkante meter behelst.
Op mijn advies had ze een combinatieteelt van worteltjes en uien gezet; een regel wortelzaad, afgewisseld met een regel plantuitjes. Van onze moestuinvriend Theo had ze 9 bonen gekregen die ze gewoon in de grond had gezet, zoals ik het vroeger ook deed, overigens steeds met goed gevolg.
De worteltjes en de uitjes werden liefdevol toegesproken door Roos en kwamen op en begonnen te groeien en gingen door met groeien. Van de 9 bonen kwamen er 8 de grond uit en deden met elkaar een wedstrijd wie het snelst boven in het klimrek zou zijn ondertussen bloeiend met bonen als gevolg.
Theo kwam langs om het resultaat te bewonderen en was nogal verbaasd dat het allemaal zo goed groeide. Nou is Theo altijd erg zuinig met water terwijl Roos op droge dagen de planten een drupje gunt; misschien is dat de clou.
Maar voordat we naar de Harz zouden vertrekken kon ze haar eerste spekbonen oogsten en die heeft ze 'savonds direct soldaat gemaakt. Ik mocht er ook eentje proeven toen we 'savonds in de tuin een biertje dronken: prima van smaak! Goed hoor Roos!

Foto volgt

Opnieuw naar de Koogbraak

Toen we klaar waren

Woensdag kreeg ik een mailtje van Ab dat hij vrijdag weer ging maaien in de Koogbraak met Cor en of ik ook tijd en zin had om mee te helpen. Vind ik leuk, vind ik zinvol en ik had tijd.
Vandaag was het zo ver. Het was al een hele tijd droog en heet geweest; de grond snakte naar een buitje regen en dat kwam precies op het tijdstip dat ik vanmorgen de deur uit ging en wel in de vorm van een onweersbui(tje).
De wekker ging om  5 uur; Ab wilde om 8.30 op lokatie zijn en vroeg me of ik om 8.00 op busstation Edam kon zijn. Daarvoor moest ik de trein van 6.15 nemen. Voor de zekerheid nam ik maar een treintje eerder. Maar nu liep alles bij het OV van een leien dakje en wel zodanig dat ik al om 7.30 in Edam was, een half uur eerder dan afgesproken. Voor Ab geen probleem want hij is altijd vroeg op. Daar in Edam hebben we de hele dag geen druppel regen gezien; mijn kleren waren onderweg alweer droog geworden. Ab laadde de maaimachine van de aanhangwagen af en begon met het maaien. Even later kwam ook Cor. Het was behoorlijk warm, desondanks had ik een overhemd met lange mouwen vanwege de dazen die we overigens de hele dag niet zouden zien gelukkig. Af en toe dronken we wat water of aten we de middaglunch. Zo tegen vieren waren we zo ver dat Ab ons vrijaf gaf; ik was compleet uitgevloerd. Ik weet niet wat ik niet goed doe maar dit werk put me behoorlijk uit.
In de bus van Edam naar Amsterdam viel ik van vermoeidheid in slaap;ik wist in eerste instantie bij het wakker schieten niet eens meer waar ik was zo diep had ik geslapen; dacht aan de bus in Macedonië?!
Om half zeven belde ik bij Roos; ik had zo'n dorst dat ik een paar glazen water heb gedronken, vervolgens een groot glas vers uitgeperst sinaasappelsap dat Roos voor me in de koelkast had staan en daarna nog een paar kopjes thee. Geslapen als een ijsbeer in de winter.

Toch weer muggen

Vleermuis

Ergens in de zeventiger jaren, ik was nog maar net afgestudeerd kocht ik een 2CV; heb er jaren mee gereden. Van die ritten herinner ik mij nog goed dat zowel de voorruit als de radiator vaak vol met insecten zat, vooral dooie muggen die door de snelheid van mijn rode schicht het leven lieten. In die tijd had je in huis ook vaak muggen; lastige krengen die van je bloed probeerden te snoepen. Een keer waren Lien en ik uitgenodigd bij vrienden in Amstelveen en daar zaten 'savonds zo veel muggen op de muren dat Renée ze met de stofzuiger opzoog. Kom daar tegenwoordig nog eens om!
Eigenlijk heb ik al die jaren dat ik op de flat woon geen mug binnen gehad; niet één keer dat ik wakker werd van het gezoen; het verontrustte mij; het gaat niet goed met de insecten. Zelfs bij Roos in de tuin wanneer we op zomeravonden zaten te borrelen werd je niet lastig gevallen door die prikbeesten. Je ziet ook steeds minder gierzwaluwen en vleermuizen; de insecten nemen af qua hoeveelheden.
Maar dit jaar, met al die regen in mei en juni zijn ze weer volop aanwezig; voor het eerst ook die zoemers middenin de nacht bij mij op de flat.
En in de tuin bij Roos hebben we zelfs twee keer een vleermuis gezien!
Foto afkomstig van deze site

Ontbijtje voor de buurman

Toen ik gisteravond thuis kwam na een dag strand en dinertje in Overveen, kwam daar toevallig ook buurvrouw Karin aangelopen met een kind, Jesse, een achterneefje van haar. Ze meldde mij dat ze samen met Jesse een paar dagen op Terschelling zou gaan logeren.
Ik kan het altijd goed vinden met kinderen en vroeg honderduit aan Jesse of hij wel eens op Terschelling was geweest. En met enig bravour vertelde hij mij dat hij er "zo vaak" was geweest en dat ze er vroeger een familiehuis bezaten. Hij kwam er graag en had aan tante Karin gevraagd of ze een keer met hem naar Terschelling wilde. Hij had een hele zware tas met bovenop z'n knuffel en die heb ik maar naar boven gesjouwd. Karin vertelde dat ik de buurman was en vaak voor lekkere hapjes zorgde.
Jesse had precies de leeftijd van "de kinderen van Strabrecht" waar ik tot een paar jaar geleden die natuurexcursies deed op de Strabrechtse heide in het kader van het project Salamander van Staats Bos Beheer (SBB). Leuke leeftijd, ontvankelijk, enthousiast en leergierig.
Even later ging de bel; Jesse, met een schaaltje kersen. Lekker van gesmikkeld en ik zette het bakje weer terug met een briefje erbij dat ik de kersen zo lekker vond. Even later ging de bel weer en Jesse had nog een bakje omdat ik de kersen zo lekker vond. Hij vond het reuze spannend zo'n buurman tegenover de flat van tante Karin.
De volgende morgen hoorde ik gerommel op het portaal; ik dacht dat ze gingen vertrekken en wilde zeggen dat ik die zware tas wel weer naar beneden zou dragen; daar stond Jesse maar nu met een heel dienblad met een "ontbijtje voor de buurman". Domme buurman had het niet eens door en dacht dat het spulletjes waren die de buurvrouw over had en af wilde geven voordat ze met vakantie ging. Roos had het onmiddellijk door en zag dat het een ontbijtje was, met een briefje erbij. Wat een leuk begin van de dag.
En natuurlijk sjouwde ik even later de tas naar beneden. Daar maakte ik nog een praatje met Jesse en wenste hem nog een fijne week met z'n tante.

Lekker eten in Overveen

Gezellig in Overveen gegeten. Goede keuken daar!

Het zou vandaag een warme dag worden. Roos en ik hadden afgesproken dat we naar Zandvoort zouden gaan en lekker lunchen in Overveen. Daar is in het voormalig stationnetje, dus vlak naast de rails van de trein een reuzegezellig restaurantje gevestigd waar ik inmiddels al twee keer iets heb gegeten, maar nog niet met Roos, dus dat werd de heugste tijd!
Maar eerst naar de fitness en lekker even in de zon liggen en daarna nog even zwemmen; had ROos geen zin in. Onderweg naar de flat kwam ik Roos op de fiets tegen en spraken we af dat we elkaar om 16.00 uur in Zandvoort zouden treffen. Op de flat was het toen nog redelijk aangenaam toeven. Zo tegen een uur of twee ging ik naar het station en om vier uur arriveerde ik op station Zandvoort. En dat was een komen en gaan van strandgangers. Tegen die tijd zijn er mensen zoals Roos en ik die na de grootste hitte nog even naar het strand gaan terwijl degenen die nu uitgebakken zijn weer huiswaarts keren. De NS heeft de dienstregeling gelukkig verdubbeld en desondanks waren de dubbeldekkers overvol.
Op het station was het zo druk dat ik de aldaar wachtende Roos over het hoofd zag; een oplettende dame waarschuwde mij dat er iemand op mij zat te wachten en me wenkte. Kwam gelukkig goed ondanks de drukte.
We liepen langs het strand, heerlijk op blote voeten door de branding. Het strand was afgeladen. Tot na een kilometertje of zo van de grote opgang; daar konden we ons met behulp van een schoenlepel wel een plekje op het strand verwerven. In de zon gelegen en zelfs nog even gezwommen in zee; lekker in dat zoute water; drijf je zo makkelijk in. Was wel een beetje vies troebel water. Noordelijker is het een stuk frisser, maar Zandvoort is wel lekker dichtbij.
Daarna hebben we ons in de trein terug geperst en uitgestapt in Overveen. Ik had verwacht dat het in het restaurantje druk zou zijn, maar niets van dat. We konden op een heerlijk plekje, met uitzicht op de rails gaan zitten en hebben smakelijk gegeten. Natuurlijk weer te veel helaas.

Insecten in het Kuinderbos

De sectie Thijsse is al menigmaal ter sprake gekomen in deze Weblog; activiteit van de NEV met als doelstelling een positieve bijdrage te leveren aan het beheer van de landschappelijke omgeving om het insectenleven te bevorderen. Onderdeel van de doelstelling is het onder de aandacht brengen van insecten bij het geïnteresseerde publiek. Raymond B. lid van de sectie heeft een stevige inspanning geleverd om insectenwandelingen te ontwikkelen op een moderne, met ICT ondersteunde wijze. Eén van de gebieden waar hij zijn tanden in heeft gezet heb ik vandaag bezocht: het Kuinderbos.
Helaas ben ik niet zo'n techneut en ook niet in het bezit van een "smart"-phone. Onze voorzitter Jap heeft mij gevraagd om een sfeertekening van het Kuinderbos te schetsen m.b.t. het insectenleven aldaar. Ik heb bij het bezoek getracht gebruik te maken van de wandel-gegevens die Ray schriftelijk heeft verstrekt.

Het was vandaag een uitstekende dag om op insecten"jacht" te gaan; droog, zonnig weer met een lekker temperatuurtje. Na een OV-reis van een dikke 3.30 uur kwam ik aan in de wereldplaats Kuinre. Volgens de aanwijzingen moest ik beginnen bij de Hopweg; geen bordje te bekennen, maar mijn GPS in combinatie met de plattegrond bij de bushalte bood soelaas. Bij de aanloop naar de Hopweg passeerde ik een inlaat voor zoet water, de eerste "waterval" in een kleine reeks die nog zou volgen. Het water was niet erg helder, beetje bruinig maar er groeiden bijzondere planten in, (pijlkruid?) dus met de kwaliteit zat het wel snor.

Informatiebordje meldt een bloemrijke berm. Helaas was
de berm grondig en efficient gemaaid. Geen bloem te bekennen.

Ondanks een zwaar groen uitgeslagen informatiebordje waarop heel parmantig werd aangekondigd dat er een bloemrijke berm langs de Hopweg zou staan, nog gebaseerd op het zand dat hier uit vroeger tijden door de zee is gedeponeerd was de berm onlangs vakkundig en grondig gemaaid; er was nauwelijks een bloem te bekennen. Het stemde mij wat somber maar dat zou veranderen!

Daar kwam het water weer aan onder de Hopweg door naar het
kunstmatige beekje; een sloot met stromend water voor
natuur en landbouw.

Daar kwam het water weer aan van onder de Hopweg; het stroomde na nog een watervalletje  in een sloot naast de Hopweg; een kunstmatig beekje; door de watervalletjes zit er waarschijnlijk flink zuurstof in het water. Er zaten opmerkelijk veel libelles van verschillende soorten op de rietstengels in het beekje. In de loop van de dag zou ik op allerlei plekken in het bos en langs de verschillende watertjes tal van libelles tegen komen.
Het was meerdere kilometers lopen langs de Hopweg, een autoweg vooral gebruikt door landbouwvoertuigen maar ook personenauto's; niet zo geschikt om over te wandelen.
Aan de andere kant van de beek begon op de meeste plaatsen direct het bos, hier het Burchtbos geheten; een zeer dicht bos waar weinig licht de bodem kan bereiken; leek mij niet erg uitnodigend voor insecten. Afgezien van de libelles zag ik dan ook niet veel, misschien af en toe een koolwitje en wat vliegen. Door het ontbreken van bloemen was er ook niet zo gek veel te halen voor insecten.

Van links komt de Schansweg. Let op de kaalgeschoren
berm. De wandeling begint iets verderop aan de rechterkant
van de kruising via het verharde fietspad.

Na enkele kilometers Hopweg kwam van links de Schansweg; daar verdwijnt de beek met een "watervalletje" naar links; de route gaat daar naar rechts het inmiddels Kuinderbos geheten bos in, aldus het schrijven van Ray. Een betonnen fietspad leek mij de aangewezen weg en dat volgde ik enkele honderden meters. Gelukkig zag ik een witte vlinder, geen koolwitje dacht ik maar verder geen noemenswaardig insect te bekennen. Het was erg dicht begroeid; het licht kon de bodem amper bereiken en er waren ook geen open plekken te zien. Al snel bereikte ik de rand van het bos waar dit overging in boerenland. Dus weer terug en op goed geluk een zandpad ingeslagen. De teleurstelling die zich langzaam aan mij opdrong verdween als sneeuw voor de zon toen ik open gehakte plekken langs het pad passeerde; tal van bloemen en vooral allerlei vlinders van verschillende soorten. Ik zag atalanta's, dagpauwoog en landkaartje (Dank Jan ten Hoopen). Daarnaast ook witjes. Ik werd er helemaal opgetogen van.

Een fraai exemplaar van het landkaartje.

Even verderop kwam ik een paadje tegen dat gemarkeerd was met blauwe palen, dat heb ik maar verder gevolgd omdat ik me niet met behulp van de tekst van Ray kon oriënteren. Het bos is jong en vitaal; geen dood hout; de beheerders hebben zich ingespannen voor de insecten dat moge duidelijk zijn. Een opstelling met daarin een klein dood dier, met een toelichtend stuk informatie en plaatjes van o.a. de prachtige aaskever en de waarschuwing voor mensen die hier mogelijk niet tegen zouden kunnen. Inderdaad lag er iets verderop aan een zijpaadje een onwelriekend dood reekalfje met daaromheen een forse hoeveelheid vliegen.

Opstelling met een dood reekalf om het publiek te laten zien
hoe de natuur een dood beest opruimt. Het stonk er nogal
en er vlogen veel vliegen.

Nog meer open gewerkte stukken met veel vlinders. Ik ben er van overtuigd dat de ecologische diversiteit hier fors is gezien de verschillende soorten vlinders. Overigens zag ik ook veel andere insecten met name foeragerend op de vele schermbloemigen in de zonnige gebieden. In de grassiger streken ook blauwtjes en het onrustig rondvliegend bruin zandoogje.
Op een heerlijk open graspad kwam ik een groep SBB vrijwilligers tegen. Zij waren duidelijk bezig met een experiment. Vrij grootschalig waren op 2 meter hoogte lange netten van enkele tientallen centimeters opgehangen. Ik zag er niets in zitten; heb hen ook niet gevraagd wat ze aan het doen waren. Ik vroeg slechts of een van hen misschien Harco was en dat was niet het geval.

Een voor mij raadselachtige opstelling van vrijwilligers
in het Kuinderbos. Een smal net op 2 meter hoogte opgespannen.

Ik liep op de GPS terug naar de Hopweg en kwam bij het SBB kantoor. Waterfles bijgevuld en de korte wandeling van Ray gemaakt, althans de wandeling rond de Kuinderplas langs de rood gemarkeerde palen. Daarbij kwam ik in een schitterend stuk natte heide, met op één pol struikheide na louter dopheide; vennetjes met kikkers en natuurlijk vele libelles. Alleen al voor dit stuk wil ik nog zeker een keer terug komen naar Kuinre. Ik voelde aan m'n water dat er hier ook zonnedauw moest staan en inderdaad, ik stond er bijna middenin.

Deze natte heide met vennetjes, dopheide, zonnedauw en
veel libelles vond ik het pronkstuk van dit natuurgebied.
Zal ik vast nog een keer voor terug komen.

Terug gelopen naar het SBB kantoor waarbij ik over een open weiland liep met zo veel vlinders dat ik gewoon het gevoel kreeg in het Galicicapark - Europees vlinderreservaat in Macedonië - te verkeren. Via de Hopweg weer terug naar Kuinre.
Het was een verdraaid goede dag; het Kuinderbos is ecologisch waarschijnlijk heel interessant en het gebied is volstrekt terecht uitgeroepen tot libellereservaat. Maar hoe we er een voor bezoekers aantrekkelijke insectenwandeling zouden moeten samen stellen is me na dit bezoek niet echt veel duidelijker geworden. De volgende aanbevelingen zou ik willen doen:

Aanbeveling in het kader van de sectie Thijsse

Markering van de wandeling of beter, aansluiting bij de bestaande rode-paaltjes wandeling, informatieborden ter plekke in combinatie met de moderne ICT-benadering van Raymond met korte informatie, gekoppeld aan de locaties. Verder moet de aanloop langs de Hopweg weggelaten worden uit de officiële wandeling; is te lang en niet aangenaam. Als aanloop voor de busreiziger helaas onvermijdelijk, maar aangezien de meeste mensen toch met de auto zullen komen kan het SBB gebouw met parkeerterrein het best als startpunt worden gekozen. De open gehakte stukken in het Kuinderbos moeten onderdeel uitmaken van de wandeling en de natte heide ook en de tocht langs het dode dier; verder de met rode palen gemarkeerde wandeling rond de Kuinderplas opnemen, die gaat ook langs het uitgebreide info-bord over de libelles.
Een wat groter informatiebord over insecten i.h.a. bij het SBB centrum c.q. parkeerplaats met zo'n coderingsvierkantje voor de smartphone (ja ja, hier spreekt de "techneut").

Pionierspad en het pontje van Jonen

Het is echt een plaatsje

Het eerste oude wandelboekje dat ik heb doorgepluisd was het "Flevo-Schoklandpad", wandelen door het nieuwe land. Meestal zijn die oude routes opgenomen in de tegenwoordig veel langere LAW routes. Daarom heb ik vanmorgen voor de zekerheid toch maar gekeken of er ook geen GPS-track van de route was, ik kon echter niet vinden van welke LAW dit stuk onderdeel was geworden.
Vanmorgen vroeg op pad voor de zondagmorgen; om 9.00 met de trein naar Zwolle; Roos had geen zin; het is veel reizen voor een kleine etappe. Maar ik redeneer anders: "of je nou thuis zit te lezen of in de trein op weg naar een wandeling, dat maakt toch niets uit". Ik had de boeken van Robert Harris over Cicero op de e-reader staan en dat is voor een in de Romeine geïnteresseerd type als ik echt smullen geblazen. Die schrijver doet het net zo beeldend als Livius in de fantastische vertaling van mevrouw Dr van Katwijk-Knapp.

Het pontje van Jonen loopt leeg

De busrit was gezellig; een bus vol mensen uit India en een aantal jongelui die naar een festival in Kraggenburg gingen. Een van hem kon mij vertellen hoe laat de bus vanuit Giethoorn zou gaan richting Steenwijk; had ik vergeten te noteren.
De etappe die ik voor vandaag had gepland had ik eerder gelopen op 12 augustus 1990, 26 jaar geleden dus. Hiermee wil ik het gebruik van het oude boekje afsluiten. In het boekje stond een aantal bijzonderheden en die wilde ik ook nalopen, zoals de boerderij van Evert van Benthem en de theetuin bij het pontje van Jonen.
Met de GPS kon ik precies zien waar ik uit moest stappen; was al voordat de bus Vollenhove in zou rijden.
Eerst naar Moespot; in het oude boekje stond met een pen een rondje om een gebouw getekend waar de boerderij van Evert van Benthem stond. Dat was de man die twee keer de Elfstedentocht had gewonnen in die dagen. Op de schuurdeur was destijds een schaatser geschilderd. Nu niet meer; was een boerderij van een rijke stinkerd geworden, zonder koeien, maar op een prachtig plekje. Hoe zou het Evert vergaan daar in Canada; hij zal vast nog wel eens met weemoed denken aan dit prachtige plekje in Leeuwte in de kop van Overijssel.

Natuurpad speciaal voor de wandelaar uitgefreesd
door de rietlanden naast het fietspad.

Prachtig gebied daar, behoorlijk stil met af en toe een auto, behoorlijk wat (race)-fietsers en helaas ook van die kabaalschoppende motorrijders. Niet allemaal hoor; een enkeling rijdt in z'n eentje en voor z'n plezier en niet om luidruchtig zijn aanwezigheid duidelijk te maken aan de daar geheel niet in geïnteresseerde mede-genieter van de omgeving.
Ik sjokte lekker voort en kwam bij het volgende doel: Jonen met het bij wandelaars en fietsers zo bekende "Pontje van Jonen". Ik kwam er nu voor de derde keer; tussendoor was ik er nog een keer met Roos geweest. Ik had mij verheugd, zij het met behoorlijk veel ambivalentie in verband met de caloriën, op een kop koffie met overheerlijke aardbeientaart bij de theetuin. Maar tot mijn grote teleurstelling was er helemaal geen theetuin meer laat staan aardbeientaart. In het oude boekje stond: Theeschenkerij "bij Mariet" 12/8-'90 fantastische aardbeientaart. Jammer maar helaas. En dus verder richting Giethoorn. Het wandelpad sloeg plotseling rechtsaf het riet in. Tot dan toe had ik alleen nog maar op verharde paden gelopen; de weg of fietspaden, maar geen onverharde stukken en nu liep ik door af en toe best zompige veengrond. Een kilometertje schat ik zo maar een speciaal daarvoor uitgefreesd natuurpad; hulde voor de organisatie!
Uiteindelijk kwam ik bij de bushalte in Giethoorn; een rare kermis met tot mijn verbazing heel veel Chinese toeristen. Ook op de bushalte stonden zeker 20 chinese toeristen te wachten.
In de Intercity heb ik lekker geslapen en de terugreis was zo achter de rug. Met een rood hoofd van de zon heb ik direct deze Blog geschreven en nog niet gecorrigeerd.

Een huiskraai gezien?

Huiskraai. Foto Erwin Bruulsema

Bij de laatste wandeling met Huib had ik hem gevraagd om mijn GPS te "schonen". Ik ben niet erg handig met die dingen en Huib doet het graag. Voordat ik thuis was van die wandeling meldde hij me al per e-mail dat het probleem was opgelost. Binnenkort gaan Roos en ik naar de Harz en daar heb ik de GPS natuurlijk bij nodig. Daarom vandaag voor de tweede keer Huib ontmoet en natuurlijk een stuk gelopen in Huibs' "achtertuin", het Haagse bos en de landgoederen Clingendael en Oosterbeek. Daarbij kwamen we zelfs langs het oude werkpaleis van koningin Beatrix, Huis ten Bosch. Nu begrijp ik ook waarom dit paleis zo heet want het staan vrijwel in het Haagsche Bos dat destijds vol met wild zat. Kun je je nu niet meer voorstellen wanneer je dit smalle, ongeveer 400 meter brede bos ziet, ingeklemd tussen wegen en de stad, maar prachtig natuurlijk, dat zeker! Het is een wonder hoe je de stad door kunt trekken vrijwel geheel door het groen tot de duinen. Dat deden we vandaag niet; Huib stelde voor om ergens koffie te gaan drinken met taart. Prima, we streken neer bij de uitspanning IJgenweis en deden ons tegoed aan een stuk taart; was daarmee mijn lunch want ik probeer sinds een paar dagen serieus om af te vallen. We liepen verder en daar bespeurde ik een kraai met een merkwaardig "hoog voorhoofd", een huiskraai. Kon er helaas geen foto van maken, maar op Internet zag ik een foto van de huiskraai, van de heer Bruulsema en dat was precies het beeld dat ik ook heb gezien. Inmiddels heb ik Erwin Bruulsema bereikt en hij geeft toestemming voor het gebruik van de bijgeplaatste foto.

Eén boekje tegelijk

Deze halte van de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij
was niet de enige die we onderweg tegenkwamen. We
hoorden ook een stoomfluit en "hoorden" de trein over
het toeristische spoor rijden.

Vandaag weer een etappe van het Maarten van Rossempad gelopen met Roos, hoe kan het anders. We vinden het beiden leuk om zo'n heel pad samen af te lopen en we schieten al aardig op; opnieuw de Veluwe vandaag.
We begonnen weer op de eindhalte van bus 510 aan het Apeldoorns kanaal en liepen richting Apeldoorn. Niet meer zo lang langs het kanaal en de autoweg aan de overkant; al snel kwamen we weer in de prachtige bossen van de Veluwe. Onderweg kwamen we wandelaars tegen die in het kader van de 100e Vierdaagse van Nijmegen vanuit de noordelijke provincie-hoofdsteden in een kleine tiental etappes naar Nijmegen liepen. Vrolijk gekleed in provinciekleuren kwamen ze ons tegemoet. Natuurlijk raakten we met hen aan de praat; eerst met de Friezen en even later met de Groningers. De Drentenaren hebben we gemist.
Onderweg kwamen mijn oude wandelboekjes ter sprake; daar heb ik een hele stapel van liggen en eigenlijk gebruik ik die niet meer; ze zijn sterk verouders, in zwart-wit en vaak slechte druk. Tegenwoordig lopen we op de GPS of boekjes die we eventueel in de bibliotheek lenen.

Een mooi beekj dat uit sprengen kwam

Eigenlijk wil ik die ouwe boekjes wegdoen maar er staan soms van die al dan niet leuke dingen in en om ze nou allemaal door te gaan lopen is ook zo'n klus. Roos kwam met een perfecte opmerking: "dan doe je ze toch één voor één", en dat heb ik me voorgenomen.
Aan het eind van de wandeling kwamen we nog een hele kudde andere wandelaars tegen; de Apeldoornse Vierdaagse liep een stuk over de zelfde route als die wij deden. Ik kreeg weer het visioen van het "resultaat-lopen" van vorig jaar met de Eiland vierdaagse. Wij lopen het liefst gewoon ons eigen tempo en met z'n tweetjes. Maar wel goed dat er gewandeld werd!!

Het beekje fungeerde als aandrijving voor een watermolen.

We hadden een vervelende terugreis die bijna drie uur duurde door een stroomstoring rond Amersfoort waardoor we via Zutphen en Arnhem moesten reizen. Daarbij kwamen we tot onze lachlust voor de vierde keer door Rheden, zij het in hoge snelheid met de Intercity van Zutphen naar Arnhem.
's-Avonds nog gestept/gebridged waarbij die arme Roos degradeerde; staat mij binnenkort ook te wachten. Kunnen we goed mee leven hoor.

Zoon Peter naar Sportcity

Gisteravond hadden Peter en ik bij Roos gegeten; heerlijk bereid lamsvlees. We zouden onder andere afspraken maken over deelname aan de fitness door Peter - ik wil hem sponsoren om dit te doen - en over samen weer een keer wandelen in de Eifel, naar Kalterherberg, net als vroeger. Peter had dat voorgesteld: "straks kun je dat niet meer pap, want je wordt steeds ouder". Daar heeft hij wel gelijk in, maar 's-zomers vind ik het geen enkel probleem om onze oude wandeling naar Kalterherberg te maken. 's-Winters over het veen is een hachelijke onderneming geworden nu de vlonders van de paden nogal verrot zijn. Ik verheug me erop om weer eens met Peter naar de Venen te gaan. De laatste keer was toen hij een jaar of vijftien was; hij schaamde zich een beetje om met z'n vader op stap te gaan denk ik, want hij vroeg of dat niet meer hoefde. Ik moest er destijds een beetje om lachen want ik dacht dat ik hem er een genoegen mee deed. Hugo ging altijd graag met z'n ouwe vader op stap en heeft azich daar nooit voor gegeneerd en ook met die twee meiden ben ik op stap geweest. En nu heeft Peter het zelf weer voorgesteld; leuk toch.
Vanmorgen om tien uur hadden we afgesproken in de hal van Sportcity. Toen Roos en ik aan kwamen fietsen stond hij al te wachten. Een van de instructeurs, Benjamin, ontfermde zich over Peter; hij kende de mores hier en al gauw had hij zijn weg gevonden. Later werd hij ingeschreven en vanaf nu gaan we af en toe lekker met z'n tweeën of drieën aan de gang.
Helaas had ik mijn fototoestel niet bij me, maar een volgende keer maak ik een foto van vader en zoon in de fitness.

Met Huib van Alphen naar Leiden

Huib poseert "actief" voor de foto

Het boek over Cicero dat ik heden aan het lezen ben is zo boeiend om niet te zeggen zo spannend dat ik pas stopte met lezen toen de trein al bijna stil stond in Alphen. Pas toen zag ik dat de regen tegen de ramen kletterde. Snel deed ik de hoes om de rugzak en stak ik de paraplu op. Was niet meer nodig want toen ik de trein uitstapte was de bui alweer gestopt. De conducteur sprak de voorspellende woorden: "ik zou de plu maar in de hand houden", en inderdaad, het zou niet de laatste bui zijn voor vandaag. Huib had 0,1 mm voorspeld; leek me al wat optimistisch, maar ach, het is zomer. Ik had expres m'n korte broek aangetrokken omdat die weer snel droog is.
Vandaag weer eens met Huib op stap; is alweer twee maanden geleden, werd dus weer hoog tijd! Een etappe van het groene hart pad, te beginnen in Alphen en verder richting Leiden.
We hebben het groene hart pad al eerder gelopen maar op mijn verzoek doen we het opnieuw; het is weergaloos mooi door die lage landerijen. Knap hoe de samenstellers van dit pad deze route hebben bedacht. Door kruip door sluip door paadjes, smalle fietspaden, wandelpaden. Het struweel en het gras waren nat; binnen de kortst mogelijke tijd hadden we beiden natte voeten en de rest van de wandeling zouden we met soppende voeten in natte sokken moeten lopen. Een kniesoor die daarop let!
Keurig op tijd, na zo'n 19 km kwamen we bij de geplande bushalte. Was weer een genoeglijke dag!

Voor de derde keer naar Rheden

Koningsweg, smal en verderop vol met bovenliggende
en veel belopen boomwortels. 

De laatste keer dat we een etappe van het Maarten van Rossempad deden hadden we ons verkeken op de afstand en konden we een flink stuk met een boswachter meerijden. Roos vond dat we dat stuk nog maar een keer over moesten doen. En zo geschiedde.
We begonnen in de wereldplaats Laag Soeren; zo kom je er nooit en nu alweer voor de tweede keer. Het eerste stuk was ons uiteraard bekend, maar zo op de helft van wat we gepland hadden gingen we verder op de route richting Carolinahoeve; deze is op maandag gesloten, maar we konden wel even uitrusten op de gerieflijke stoelen op het terras. En toen kwam er toch een schitterend stuk. Ik kende het al van een wandeling met Ab. Maar het was weer wonderschoon; de koningswegen, ooit aangelegd voor ons koningshuis toen de koningen in deze buurt op jacht gingen. Volgens Roos was de Carolinahoeve oorspronkelijk een jachtverblijf voor de koning.
Behoorlijk geaccidenteerd dit stuk; de smalle koningsweg met de uitstekende, veel belopen, wat versleten boomwortels. Prachtig om zo'n historisch pad te belopen al moest je uitkijken dat je niet struikelde.
Uiteindelijk kwamen we bij de Posbank en nu liepen we de mooie route naar Rheden, zoals de allereerste keer.
Ik had niet zo veel zin om weer in dat restaurant te gaan eten; zo lekker was het nou ook weer niet. Nog even een kwartiertje wachten op de trein en toen met rode hoofden van de hele dag buiten lekker naar huis en om half tien zelfs nog gestept!

De reptielen van het Galicicapark

Kijken of het gras verderop groener is

We zijn alweer meer dan een week thuis en nog niets geschreven over ons bezoek aan Macedonië; we zijn ook zo actief met van alles en nog niks; sportcity, wandelen, bridgen en dat alles komt in deze Blog. Maar bij het - eindelijk - doornemen van de vakantiefoto's zag ik toch wel weer wat nieuws dat we daar hebben meegemaakt: copulerende schildpadden! Spannend. Heb nog nooit een schildpad zo hard zien lopen als dat mannetje toen het vrouwtje door de schrikreactie op onze verschijning zich losmaakte en er vandoor ging. Hij wist niet hoe snel hij haar weer moest bestijgen, een slakkenspoor achterlatend.

Hagedis

Maar ook een ingezoomde foto van een hagedis, geen smaragd hagedis - die hebben we niet eenmaal gezien dit keer - maar een "gewone", zal wel rotshagedis heten o.i.d.
Maar de klap op de vuurpijl was toch wel de prachtige slang die we zagen of beter gezegd, die Roos zag. Plotseling hield zij stil op het pad en daar lag een schitterende adder; andere kleurstelling dan ik wel op het Hijkerveld heb gezien met Dick vD, maar gezien de zigzagstreep op de rug wel een adder. Hij bleef eerst doodstil liggen zodat we hem konden fotograferen en kwam toen in beweging om in het struweel te verdwijnen.

Fraaie slang middenop het wandelpad

De Bijlmer is mooi geworden

De brug over het Amsterdam-Rijn kanaal.
Aan de overkant ligt Driemond

Ik kan het gewoon niet laten met dat "prachtige" weer. Kortom, het leek droog vandaag. Het zou in de praktijk ook echt meevallen met af en toe een klein buitje. Dus lekker op pad, verder vanuit Weesp. Leuk stadje met veel watersporters. Langs de Vecht stond aan beide zijden een hele rij bootjes geparkeerd; aan boord zaten de mensen wat te lezen of met elkaar te kletsen. Gewoon lekker vakantie dus. En ik sjokte voorbij. Kwam uiteindelijk bij de enorme brug over het Amsterdam-Rijn kanaal bij een mij onbekend plaatsje. Op een bankje heb ik geluncht; een bonenfantasie met rundvlees, courgette, uien, knoflook en wat oosterse kruiden. Er kwam een dame langs die mij kon vertellen dat het mij onbekende plaatsje Driemond was; de plek waar het Gein doorheen loopt. En inderdaad, de wandeling ging verder langs het Gein; doodlopende weg voor auto's en dus merkwaardig genoeg onder de rook van Amsterdam een uitermate landelijk rustige boerenlandwandeling.

Sfeervolle oevers van 't Gein

Ik kwam zelfs langs een kaasboerderij en natuurlijk kocht ik een stukje oude boerenkaas. Ik mocht ook de stal zien en die was nog "ouderwetser" dan die van Boer Dirk; een groepstal met houten staanders en de groep achter de koeien tegen de muur. Zo te zien geen mestketting dus veel werk 'swinters als de koeien op stal staan. Ze hadden slechts 25 MRIJ koeien en daar leefden ze van. Het kan dus wel zonder die krankjoreme grootschaligheid die tegenwoordig de trend lijkt te zijn.
Het trekvogelpad boog weer terug naar het noorden, door een stuk nieuwe natuur en daar ontwaarde ik allemaal huizen; een nieuw stuk Amsterdam, Bijlmerweide genoemd. Uiteindelijk kwam ik zelfs uit in de oude Bijlmermeer en die had een verbazingwekkende facelift ondergaan. Het zag er allemaal heel gezellig uit met afwisselende nieuwbouw tussen de oude eenvormige flats. Daarvan zijn er ook een stel afgebroken denk ik. Viel me niks tegen.
Met metro en trein weer snel naar huis. 'sAvonds nog even gestepbridged met Roos en weer heerlijk geslapen. Mocht ook wel want 'smorgens was ik ook al bij Sportcity geweest; niet zo intensief getraind, maar ook niet stilgezeten.

Culinaire zelfverwennerij

Via Facebook had ik met Hugo wat zitten chatten onder andere over lekkere biefstuk, entrecote en rib eye. Hij werkt al jaren bij de slager en heeft er zo langzamerhand we verstand van. Ik begreep dat hij vandaag bij de slager zou zijn en ik sprak met hem af dat hij een lekker stuk entrecote voor me zou uitzoeken. Ik heb me voorgenomen om mezelf eens wat meer te verwennen met lekkere dingen als wat speciaal vlees en vooral ook vis.
Vrijdag, marktdag, dus eerste met Roos naar de markt; ik heb niet zo veel meer nodig op de markt omdat de moestuin van Theo nu volop oogst heeft. De opbrengst valt overigens erg tegen dit jaar omdat het zulk koud en donker weer is; Theo is er niet erg over te spreken. Ik heb zelf geoogst in de tuin; sla, snijbiet, uien en bieten. Kunnen we voorlopig weer vooruit.
Na de markt bij Hugo langs voor een stevige entrecote en daarna de boodschappen naar de flat brengen en m'n klompen aangedaan om bij Theo in de tuin te gaan oogsten. Daarna geluncht bij Roos.
Voor de lunch had Roos een heerlijke kop linzensoep. En natuurlijk regende het weer pijpenstelen; je wordt er wel sikkelorig van hoor, wat een rotweer steeds. Toen het even droog was ben ik snel naar boerderij Boom en Bosch geweest om zuivel in te slaan; ik had helemaal geen boter meer?!
'sMiddags ben ik nog naar de boerenmarkt in Utrecht geweest zoals ik me had voorgenomen, naar "Jan, De eerlijke visser". Ouderwetse visboer; vist zelf en staat met zijn kraam op de vrijdagmiddag in Utrecht en met de rest van de vis op zaterdag op de Noordermarkt in Amsterdam.
Er lag een schitterende dikke zeeduivel waar ik een stevig stuk van heb gekocht. 'sAvonds gebakken; eerst licht gezouten, in laten trekken en daarna gedroogd met keukenpapier en met bloem bestrooid. Gebakken in ruim roomboter in mijn vispan. Gesmuld. Was te veel om in een keer op te eten. Heb er de volgende dag ook mee ontbeten; smaakte me best.

Een reddende boswachter

Natuurlijk eerst Roos verwend met een lekker ontbijt; eitje, beschuitje, wat kersen en een kop Oudemansthee.
Vandaag was het weer mooi weer! We zouden een etappe van het Maarten van Rossempad gaan doen. De vorige keer waren we geëindigd bij een leuk restaurant in Rheden en dat wilden we nu eigenlijk weer doen. Roos had een etappe - in de tegenovergestelde richting dus - uitgezocht; totaal 22 kilometer. Nou dat zou vies tegen vallen en ik had al veel kilometers in de benen deze week en de jaartjes beginnen toch te tellen.
Eerst met de buurtbus van Apeldoorn naar een brug over het Apeldoorns kanaal, precies op de route; knap uitgezocht van Roos. Maar daarna vele kilometers langs het kanaal; mooi hoor, maar er kwam geen end aan. Toen weer de Veluwe op, door de bossen op de GPS. Ik kreeg al steeds meer het gevoel dat het veel meer kilometers zouden gaan worden dan Roos had uitgerekend en wilde af gaan steken; de GPS gaf aan dat "De Posbank" rechtdoor was, en daar wilden we met het pad stoppen en naar Rheden afslaan net als de vorige keer. Juist op dat moment kwam er een auto aan. Ik vroeg aan de bestuurder/boswachter of de weg rechtdoor de snelste weg naar de Posbank was. Hij beaamde dat maar zei tevens: "het gaat het snelste als jullie met mij meerijden". Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd en zo konden we het totaal voor vandaag op 21 kilometer houden. Aardige kerel; we praatten natuurlijk over natuurbeheer terwijl hij met de sterke terreinwagen door het bos roste of hij op de snelweg zat. Van de Posbank af over de asfaltweg onder protest van Roos de snelste wandelroute naar Rheden gelopen. Laatste eindje toch maar door een landgoed en zo kwamen we op bekend terrein.
Een hapje gegeten bij het ook nu weer drukke, gezellige restaurant. Roos nam gebakken lever met spek en ui en ik nam iets dat ik in geen jaren heb gegeten: een russisch ei. Een eventuele volgende keer neem ik weer een varkenshaasje zal ik maar zeggen.

Van de Melkmeent naar Weesp

Ik was sneller in Weesp dan ik had verwacht. Bij aankomst
direct de Vecht in beeld. Lekker biertje gedaan.

Was ik maandag bij de wandeling over het Trekvogelpad bij de bushalte Melkmeent in Hilversum gestrand, stond ik daar vandaag even na de middag weer voor het volgende stuk; ik heb de smaak te pakken en wil eigenlijk wel iedere niet-regendag aangrijpen voor een stuk wandelen. Goed voor de conditie; goed voor de geest want al wandelend kun je lekker je gedachten laten gaan terwijl je van de schoonheid van de omgeving geniet.
Schoonheid van de omgeving is inderdaad wel een belangrijk punt bij die LAW wandelingen. Het is ongelooflijk hoe ingenieus de samenstellers van deze wandelroutes te werk gaan en zelfs in drukke delen van het land "kruip door sluip door" paden vinden die tòch door het groen lopen. Het LAW pad door het Haagse bos is daar een goed voorbeeld van, maar ook de etappe van vandaag. Die liep over de heide dwars door het Gooi, en via een piepklein stukje door een buitenwijk van Naarden ging de route verder langs het Naardermeer. Ooit aangekocht door een Amsterdamse koopman in de 19e eeuw en met een enorme kapitaalsinvestering drooggelegd. De landbouwopbrengst van de polder viel zodanig tegen dat het gemaal na enkele jaren stil is gelegd waarna de polder in enkele weken weer onder water stond. Overigens heb ik altijd begrepen dat de Naardermeerpolder door kwelwater gewoon niet droog te houden was.
Na het ronden van het Naardermeergebied nog een ferm stuk door weidegebied en uiteindelijk kwam Weesp in zicht; eigenlijk sneller dan ik had verwacht. Ik had "pas" 15 kilometer achter de benen en ik was te vroeg voor het inchecken bij NS. Daarom niet getreurd maar een lekker biertje gedronken in een bruine kroeg; gezellig, Brugse Zotte van de tap, broodje osseworst en een hoop slap gelul om me heen; echte kroegkletskoek; best gezellig.
Naar de trein en voldaan weer op de bank; ik zat een beetje te knikkebollen, maar heb om half tien toch nog een uur gestept; gebridged via het internet netwerk van de bridgebond. Ging niet geweldig, maar ik was ook wel wat moe; had 'smorgens ook nog eerst gesport bij Sportcity, vandaar.
Roos toonde zich nog bereid om de straat over te steken om mij van wat rode wijn af te helpen. Als een blok geslapen.

Eten bij La Provence in Driebergen

Mooie compositie van veel smaken

Arie van de Bridgeclub Groenekan had ons opmerkzaam gemaakt op het bestaan van het ster-restaurant "La Provence" in Driebergen. We hadden ons voorgenomen om daar eens een keer te gaan eten. En dat is er vandaag van gekomen. Roos had mij uitgenodigd om daar vanmiddag te gaan lunchen. Was er een goede dag voor want het was een druilerige dag.
Ik wist niet goed wat ik aan zou trekken; je wilt er toch een beetje netjes uitzien als je naar zo'n chique gelegenheid gaat, toch? Het liefst ga ik dan in een zomeroverhemd met korte mouwen; er hing er nog eentje te drogen over een stoel. Ik trok het even aan maar het was zo verkreukeld opgedroogd dat het geen gezicht was. Daar trek ik me normaal geen sikkepit van aan, maar in dit geval wel. Roos had nog een door haar gestreken overhemd hangen en dat zou ze meenemen als ze me kwam ophalen, maar dat is er een met lange mouwen en dat is me te warm. Ik had nog een mooi krokodilletje hangen, redelijk weinig gekreukeld en dat heb ik voor de gelegenheid aangetrokken.
Roos kwam me ophalen met het gestreken overhemd en ze zag eruit om door een ringetje te halen! Een keurige zwarte lange broek waardoor haar benen nog langer leken dan ze normaal al zijn.
Het plensde weer eens van de regen maar toen we van huis gingen met de fiets was het weer droog. In de plensregen met bus 50 naar Driebergen; er was een opgebroken weg dus moesten we de hele Traay aflopen om bij de plaats delict te komen. Ik vroeg de chauffeur welke noodhalte we het beste konden nemen en vertelde hem dat we uit eten gingen. Spontaan gaf hij ons een prachtige paraplu die deze ochtend in de bus door een passagier was vergeten. Zo liepen we beiden onder onze paraplu's maar de regen hield gelukkig al snel op.

Hoofdgerecht. Niet te snel eten, maar wel met aandacht.

We hebben heerlijk gegeten bij La Provence; een palet van smaken streelde onze tongen. Natuurlijk een hoop poeha zoals dat bij een dergelijk restaurant hoort met geleuter over de wijnen en uitgebreide verhalen bij de minutieus opgemaakte lekkernijen. Een akoestiek die een kleine concertzaal niet zou misstaan zodat we een luidruchtig drietal vrienden, een tafel verderop af en toe woordelijk konden verstaan en elkaar maar nauwelijks. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Na afloop kwam ik nog even in gesprek met de gangmaker van het drietal over het voorkoken van vlees bij 53 graden. Aansturing van apparatuur met een "app". Wim Sonneveld zou zeggen: "ik word te oud voor die rotzooi", ha ha.
'sAvonds hebben we meegedaan met zomerbridge bij de "club van Bert". Bij binnenkomst zag ik Arie ook zitten en ik kon hem mededelen dat we zijn advies hadden opgevolgd en heerlijk hadden gegeten bij La Provende. Met bridgen eindigden we uiteindelijk met iets van 53%; helemaal niet slecht! Was een fijne dag; morgen weer een zomers zonnige dag! Ga ik weer aan de wandel; verder bij Melkmeent en door naar Weesp denk ik.

Een beweegzaam dagje!

Eindelijk mooi weer! Weeronline had het gelukkig verkeerd voorspeld; het zou vanmorgen wat druilerig weer zijn en in de middag zou de zon pas tevoorschijn komen. Er zou ook wat regen vallen. Niets van dat alles! Toen we vanmorgen wakker werden scheen de zon volop. Toch weer lekker om thuis te zijn. Ontbijt gemaakt met een eitje en dat samen in bed opgesmikkeld. Nog even samen koffie drinken en toen op weg. Roos had absoluut geen zin om mee te gaan wandelen en ik vond het na al die dagen samen ook wel weer eens prettig om een dag in m'n eentje te gaan wandelen; misschien een stuk Trekvogelpad; in ieder geval een beetje in de buurt. Rustig aan op weg naar het station en dan laat ik het van de trein afhangen wat ik zal gaan lopen.
Tegen half tien kwam ik aan bij het station en reden de stoptreinen in beide richtingen voor m'n neus weg: "alle tijd om een harinkie te gaan scoren", dacht ik bij mezelf. Naar de Volendammer; was ik al een tijd niet geweest vanwege al die vakanties van de laatste weken: "dat is een tijd geleden", sprak ik en ik bestelde zo'n heerlijke blanke, nieuwe haring met uitjes. Terug lopend naar het station heb ik die opgesmikkeld. De stoptrein van 10.13 sluit aan op de trein naar Hollandsche Rading; dat werd dus een stuk Trekvogelpad.
Even later kwam ik aan op station Hollandsche Rading; op de GPS liep ik door het Gooisch Natuurreservaat richting Trekvogelpad. Daarna over de Hilversumse en Bussumse Heide. Na 19 kilometer kwam ik aan bij de Bushalte Melkmeent; totaal 19 kilometer genoten van deze bosrijke omgeving. "Wat is dat Trekvogelpad toch mooi!", dacht ik nog.
Om de armspieren nog even een beurt te geven ging ik na aankomst op station Bilthoven nog even naar Sportcity en ging daar nog even stevig tekeer zowel met de armen als cardio op de fiets en de loopband met stijging. Moe en bezweet nog heel even in de sauna, laatste restje zon op de zonneweide om op te drogen en voldaan terug naar huis.
Een wat minder smakelijke hap bereid van bruine bonen met snijbiet en een mop vlees van het wolvarken. Ondanks de vermoeidheid nog even met Roos stepbridge gedaam en vervolgens als een blok in slaap gevallen. Heerlijke wandel/zomerdag geweest. Had ik behoefte aan.

Hoe Halley over zijn graf heen regeerde

Eigenlijk wilde ik bij de bieb een ander boek van deze schrijfster, een boek over de natuurvorser von Humboldt. Ergens in een museum in Guernica, Noord Spanje kwam ik wat meer te weten over de grootheid van deze meneer en ik wilde wel eens wat meer over hem weten. Maar helaas, het boek was niet in de regio IdeaCultuur beschikbaar, wel allerlei flauwekul romannetjes, maar niet het boek over Von Humboldt. Maar wel, van de pen van de zelfde schrijfster een boek over de zoektocht naar de absolute grootte van de afstand van de aarde tot de zon.
De grote astronoom Halley (1656-1742), de man van de komeet van Halley dus, had aan de astronomische wetenschappelijke wereld de boodschap achter gelaten dat zij bij  de overgang van Venus, d.w.z. van de passage van Venus precies tussen de zon en de aarde waarnemingen konden doen waaruit deze afstand kon worden afgeleid.
Deze gebeurtenis is behoorlijk zeldzaam, zij geschiedt steeds in paren met een verschil van acht jaar en daarna duurt het meer dan een mensenleven voordat het opnieuw plaatsvindt. Ook in mijn tijd heeft een tweetal passages plaats gevonden; in 2004 en 2012; is eerlijk gezegd straal aan mij voorbij gegaan; passages van Mercurius worden regelmatig gemeld en daar heb ik de passages van Venus kennelijk onder geschaard. Hoewel, zo'n zwart stipje over het gigantische oppervlak van de zon is "an sich" ook niet echt spectaculair. Maar wat men er in de achttiende eeuw mee heeft gedaan daar neem ik mijn petje diep voor af!
Halley had aangegeven dat de twee Venus overgangen van resp. 1761 en 1769 gebruikt konden worden om de afstand van de aarde tot de zon te bepalen; zelf kon hij menselijkerwijs gesproken deze datum niet lijfelijk meemaken. Daartoe zou de tijdsduur van de overgang op verschillende plaatsen op aarde moeten worden bepaald alsmede de excacte plaats op aarde en de exacte aardse tijd waarop het binnentreden en het uittreden van Venus plaats zouden vinden. Verder moesten al die vaak op onmogelijke plekken gelegen waarnemingsplaatsen nog bereikt kunnen worden met al die zware meetapparatuur.
In die tijd was dat een voor ons heden nauwelijks invoelbaar probleem. De problemen die de onderzoekers hebben ondervonden worden prachtig beschreven in het boek van Andrea Wulf; het geeft een heel goed inzicht hoe doorzettingsvermogen destijds de wetenschappers dreef; het heeft een viertal van hen zelfs het leven gekost. De waarnemingen van 1761 gaven een redelijke indicatie van de afstand, maar de waarnemingen van 1769 waren van dien aard dat de afstand tot op 1% nauwkeurig bepaald kon worden. En dat was wat voor die tijd! Nogmaals, ik neem mijn petje diep af voor de wetenschappers van die tijd! Een positief leesadvies, dat zal u lezer niet verbazen.