Kent u Sibbe?

 

Op de achtergrond de mergelrotsen bij Schin

Vanmorgen aan de wandel. We hadden geen geen specifieke plannen maar weten gewoon dat je in Limburg buiten de grote plaatsen als Maastricht, Heerlen en Valkenburg prachtig kunt wandelen. Valkenburg is het centrum van een uitgebreid OV-netwerk; je kunt vanuit deze plaats alles wel makkelijk bereiken. Ik stelde dan ook voor om gewoon rustig te ontbijten en naar het station te lopen en te kijken welke bus het eerst zou vertrekken. Toen we op het stationsplein liepen stond er slechts 1 busje en dat zou binnen drie minuten vertrekken: "dat wordt hem dus!", dacht ik. Het busje zou naar Margraten gaan; ik vroeg de chauffeur door welke plaatsjes hij nog meer zou gaan en dat was de metropool Sibbe en daar stapten we dan ook uit. Nog geen 10 meter van de bushalte was een voetpad door het weiland met de allerliefste naam: "Hemelrijk voetpad". Roos bedacht een route aan de hand van paden die op de onderliggende kaart van Komoot waren aangegeven. Dat was geen sinecure want een aantal daarvan was duidelijk buiten gebruik genomen; ik vermoed vanwege de overlast die door de terreineigenaren wordt ondervonden van de crossfietsrij; vast niet van de wandelaars. Wij klommen en klauterden dan ook en namen deze oude route die liep door een wonderschoon dalletje. Aan het eind daarvan moesten we dan ook moeizaam over prikkeldraad klimmen; de twee ouwetjes redden het toch wel hoor. Het was het waard. Verderop hadden we opnieuw zo'n prikkeldraad barriëre die we, ondanks onverstaanbaar Limburgs commentaar van collegae wandelaars hoorden, met enige moeite, onder het draad door kruipend, namen. Het was allemaal de moeite waard. Het was een prachtige dag. We besloten om via Wijlre terug te lopen langs de Geul en in Schin op Geul weer de trein naar Valkenburg te nemen. Diner en Bridgen waren weer aangenaam. Morgen naar Vaals, naar onze oude vriend Dick op de koffie. 

Weer naar Valkenburg

 Bij enkele personeelsleden van het hotel Schaepkens van St Feith zijn we al bekend; we komen hier vaak in het kader van de bridgeweekends die Dekker Bridge organiseert; overdag lekker wandelen en 's-avonds heb je wat te doen met het bridgen en - zeker niet te vergeten - de overheerlijke maaltijden die door het hotel worden geserveerd. We zijn dan ook graag van de partij als Dekker hier naar toe gaat, maar laten het wel van het weer afhangen; wandelen heeft met nadruk onze prioriteit hoewel ik het bridgen tegenwoordig wel meer weet te waarderen; kan er kennelijk beter tegen als het tegen zit.
Zo vertrokken we vanmorgen uit Wijhe voor de toch wel erg lange rit naar Valkenburg. Uiteindelijk konden we halverwege de middag inchecken nadat we eerst nog een broodje hadden gescoord bij de slager.
We gingen direct op weg voor een korte wandeling voor het diner; op geleide van Komoot, gehanteerd door Roos!, liepen we een uurtje in het groen, helaas in het kabaal van een snelweg, rond en in de buurt van Valkenburg; hadden we nog niet eerder gevonden. Waar Komoot al niet handig voor is; we zijn beiden erg tevreden over deze internationale gratis verkrijgbare App en adviseren die dan ook voor iedere wandelaar. Vriend Dick gebruikt hem ook voor het organiseren van groepswandelingen; lijkt me daar inderdaad heel handig voor. Ik ben niet zo van groepswandelen, maar het zou verdraaid goed zijn als lieden die dat wel op zich zouden willen nemen groepen mensen stimuleren die anders niet in hun eentje aan de wandel gaan; beweging is zo belangrijk voor een goede gezondheid. Ik kan het helaas niet opbrengen.
Om vijf uur maakten we kennis met de groep bridgers; de wedstrijdleider zei inderdaad dat ze erg blij waren dat wij op het laatste moment nog hadden aangesloten bij deze groep; nu was het mogelijk om een leuke competitie vorm te geven; anders zou de groep daar eigenlijk te klein voor zijn geweest. 
Natuurlijk een voortreffelijk diner waarbij Roos zich weer onbeschaamd te buiten ging aan het nagerecht en met name aan de slagroom waarvoor Schaepkens beroemd is in Wijhe.
We speelden bridge met plezier en eindigden iets onder het midden. Geslapen als de bekende roos, naast mijn Roos.

Toxoplasmose

In 1971 studeerde ik af; hoe ik mijn eerste baan kreeg heb ik al eerder beschreven in deze blog. Een onwaarschijnlijk toeval dat ik twee sollicitaties achter elkaar mocht aflopen waarbij de eerste essentiële informatie opleverde zodat ik bij de tweede sollicitatie zonder verdere discussie of verdere interviews de baan ook kreeg: wetenschappelijk medewerker aan de afdeling medische microbiologie van de medische faculteit van de Vrije Universiteit van Amsterdam, de VU.
De eerste weken dat ik aan het werk was gingen natuurlijk voor een belangrijk deel over Toxoplasmose diagnostiek; dat was de reden van mijn komst op deze afdeling; de ontwikkeling van de sero-diagnostiek op Toxoplasmose. Professor vanT had mijn komst uitstekend voorbereid; hij had al twee stageplaatsen voor me geregeld waar ik allereerst de techniek van de immunofluorescentie zou leren en de diagnostiek van Toxoplasmose. De eerste stage was bij het Centraal Diergeneeskundig Instituur, het CDI, toen nog in Amsterdam op het terrein van de marine bij het Centraal Station. Die plek was zo ver van plaatsen waar veeteelt werd bedreven dat er met diervirussen als varkenspest kon worden gewerkt. Ik werd bekend gemaakt met allerlei technieken rond het onderzoek naar de pathogenese van varkenspest. Daarbij werd o.a. de immuno-fluorescentie techniek, IFT toegepast. Ik verbleef twee weken lang op dat laboratorium en kon het goed vinden met de mensen aldaar, waaronder met Coby denB, die mij halverwege de stageperiode vroeg of ik geen baan voor haar had. Het bleek dat het CDI naar Lelystad zou gaan verhuizen en zij wilde liever ergens in Amsterdam blijven werken. Het kon niet beter en zij werd later dan ook mijn hoofdanaliste; van haar heb ik het vak geleerd moet ik bekennen; een goede hoofdanaliste is voor een beginnend academicus goud waard!
Bij het RIV, heden het RIVM genaamd, leerde ik omgaan met Toxoplasmose, met de levende Toxoplasmose parasiet wel te verstaan. Ik had al gelezen dat je in het lab uiterst voorzichtig met dit organisme om moest gaan en zeer zorgvuldig moest voorkomen dat je je kon prikken met naalden met Toxoplasmose. En een onderdeel van de techniek was het inspuiten van Toxo in de hersenen van drie weken oude muizen, voorwaar geen sinecure. Daar heb ik dan ook intensief op geoefend met fysiologisch zout voordat ik mij aan de Toxo's waagde. Die kreeg ik de eerste keer mee van het RIV, maar later haalde ik ze bij een lab in Amsterdam dat de lijn in stand hield. Collegialiteit alom in die tijd.

Bakken en braden

 Het is natuurlijk leuk om veel "wild" in huis te halen maar het is ook een hele klus om het te verwerken; en dat moest toch echt vandaag. Gisteravond had ik de reerug en de reebout te ontdooien gezet en het haas reeds gebraden. Maar nu eerst maar eens de reebout prepareren; een zak vol met reebiefstukjes was het resultaat; daarbij hielp het enorm dat ik van mijn jagervriend een echt, origineel uitbeenmes had gekregen; scherp maar ook uitstekend geschikt voor het uitbenen natuurlijk. Was zo gepiept. De rug wilde ik in drie stukken verdelen zodat ik het in een braadpan kon verwerken; ook dat lukte mede dankzij het uiterst krachtig uitbeenmes. Het grootste stuk bakte ik stevig aan en gaarde het vervolgens in de oven bij 90 graden. Na een uurtje of 5 leek het mij voldoende gegaard en liet ik het afkoelen; zag er goed uit. De volgende morgen heb ik heel luxe ontbeten met reerug.
Een heel werk om alles wat ik inmiddels aan half verwerkt vlees, bouillon en jus had gemaakt opbergen in de vriezer. Uiteindelijk lukte dat allemaal ook al waren beide vriezers nu overvol. Met een gerust hart kon ik naar Wijhe vertrekken waar mijn trouwe ros in de stalling op me stond te wachten en Roos al een lekker maaltje had klaar staan. Ze stelde voor om morgen deel te nemen aan het bridge weekend in Valkenburg; daar hadden we eerderal half en half over besloten, maar nog niet gereserveerd omdat we het weer wilden afwachten. Nu bleek uit de berichtgeving dat de organisatie zat te springen om nog 1 paar deelnemers, het weer zag er redelijk uit en die urgentie gaf voor ons de doorslag. Dus onverwacht gaan we morgen op stap. Ik appte naar vriend Dick of we zondag bij hem op de koffie zouden komen en naar Mariska of we welkom waren voor een lunch op maandag. Dat was allemaal OK en we verheugden ons dan ook op de komende dagen.

Een haas schoon gemaakt

 

Smaakte prima!

Op weg naar onze jagervriend vonden we langs de weg een kort daarvoor  aangereden haas; de vogels hadden het ingewand wel al opgepeuzeld maar verder was het beest nog prima voor consumptie. Toen ik nog bij het CLB werkte vertelde een van de laboranten dat hij onderweg van Lelystad naar Amsterdam zo vaak aangereden wild langs de kant van de weg zag liggen. Op mijn verzoek nam hij dat - indien het niet was overreden -  mee  naar het werk voor mij, Ik maakte het dan thuis schoon en at er smakelijk van. Ook toen ik nog maar net hier in de flat woonde vond ik een keer, onderweg naar een lezing aan de universiteit een nog maar net doodgereden konijn. Ik heb dat toen aan de kant gelegd en op de terugweg meegenomen. Dat was wel de laatste keer dat ik zelf wild had schoongemaakt. Toen onze jagervriend mij uitnodigde om het vandaag gevonden haas samen schoon te maken, hielp ik hem dan ook graag. Leuk zo samen aan de gang. 
Was weer verdraaid gezellig om zo met z'n vieren aan de koffie te zitten; we hebben altijd wat te praten. We sloegen e.e.a. in uit de vriezer vol lekkers; vooral ree dit keer.
Was best een heel gesleep - ik zou het de volgende dag best in m'n rug voelen - naar Deventer CS. Daar namen Roos en ik afscheid en gingen elk ons weegs naar huis. Thuis gekomen ben ik snel aan het braden gegaan; het haas lag binnen 12 uur nadat het was doodgereden in de pan. Flink aanbakken en dan stoven met wat water erbij. In de loop van de avond was het heerlijk gaar en hebben de twee voorpootjes mij een culinair genoegen verschaft.
's-Avonds nog heerlijk gestepbridged met Roos. Ik heb weer eens lol in het spelletje!

PS De foto heb ik gecopieerd van de blog van Roos

Bladblazers en sirenes

 

Geen blad te verplaatsen?!

Utrecht is bepaald niet de rustigste provincie; de Bilt ontkomt er dan ook niet aan dat je - waar je ook bent in de gemeente - eigenlijk altijd verkeersgeluid als achtergrond hoort. Natuurlijk went dat, Toen Anneke en ik hier in de gemeente Bilthoven kwamen wonen waren we verbaasd over de stilte; die overviel ons gewoon; 's-avonds op de loggia hoorde je gewoon niets. De mensen die voor ons in het huis hadden gewoond waren vertrokken vanwege die stilte?! In de loop der jaren veranderde dat wel hoor; na een paar jaar kon je zelfs het verkeersgeluid in de badkamer horen.
Een paar dagen geleden liep ik in het bos en viel niet alleen het verkeersgeluid me op maar vooral ook het steeds maar weerkerend kabaal van sirenes; geen brandweer, maar waarschijnlijk ziekenwagens op weg naar het UMC.

Onkruid doden; kan het gekker

Verderop liep ik langs het golfterrein en daar was natuurlijk iemand bezig met een bladblazer; zo te zien niet om blad te verplaatsen maar om het gras van dauw te ontdoen, althans zo leek het wel. Kolere herrie natuurlijk. Het gebruik van bladblazers, ook door particulieren is in onze gemeente algemeen gebruik. In het bos loop je dan ook vaak van het ene sonore geblaas in het volgende; ik vind dat afschuwelijk en niet alleen vanwege het geluid maar vooral omdat het zo slecht is voor de natuur.
Dat niemand zich dat realiseert of weet (?) ergert mij mateloos. Nog zoiets verbazends of ergerlijks is de nieuwerwetsige manier van onkruidverwijdering; niet gewoon mechanisch of laat maar groeien, maar met een enorm voertuig met gasflessen dat zich langzaam over de stoep beweegt. Ook zo slecht voor de natuur en mijns inziens behoorlijk overbodig.
Als ik na een lange treinreis in Wijhe neerstrijk, op weg naar Roos dan treft mij iedere keer weer de doordringende stilte maar ook de mooie fietsenstalling met overkapping en groot genoeg om alle fietsen onder te kunnen brengen. 

Het was inderdaad treinvervangend vervoer?!

 

Parasolzwam

We hadden afgesproken dat we Roos iets van half elf zouden ontmoeten op station Klarenbeek; dat er treinvervangend vervoer zou zijn om daar te komen maakte niet zo gek veel uit dachten wij. Maar helaas had Roos vertraging met de trein en konden Ab en ik niet begrijpen hoe dat vervoer was geregeld. Je moest bellen en er was een niet te begrijpen tijdstabel. Uiteindelijk kwam er een klein busje van Arriva aangereden waar niemand inzat afgezien van de chauffeuse die ons duidelijk maakte hoe e.e.a. was geregeld. Rooszat tot mijn verbazing niet in dat busje. Ik had geen prik meer in mijn smartphone maar Ab belde naar Roos die met het volgende busje zou komen en zo geschiede. Daar stond ze dan en we gingen direct op weg. Het werd een fraaie wandeling een beetje rond de bandijk; voor ons allen bekend terrein maar waar we toch weer nieuwe paden vonden hoewel Ab beweerde dat we daar al eens eerder hadden gelopen. Grappig was wel dat we deze week weer in deze buurt zullen komen wanneer we onze jagervriend gaan ontmoeten. Ondanks de voorspellingen werd het ook vandaag weer een vrijwel droge dag; een enkele druppel viel juist op de momenten dat we paraplu weer opborgen, maar meer dan een drizzeltje was het niet.
Ook Ab weet e.e.a. van eetbare paddenstoelen en breidde mijn kennis daaromtrent uit met de parasolzwam en de weide champignon; die vonden wij en plukte ik dan ook voor bij de maaltijd. Een kastanjeboleet werd door Ab gewantrouwd, maar daar ben ik volledig vertrouwd mee en zo hadden we dus drie soorten paddenstoelen om te nuttigen. 
Ik voelde de wandeling van gisteren steeds meer opspelen en liep van lieverlee meer te sjokken. Ab was gelukkig zo vriendelijk om ons naar station Apeldoorn te brengen zodat we niet weer ingewikkeld met die busjes hoefden. Daar namen we afscheid van Ab; was een gezellig weekend geweest.

Het wandelpad over de Westfriese omdijk.

 

De bescherming van de oude zeedijk met grote stenen

Ik had de wekker op 7 uur gezet; het plan was om de bus van half negen te halen om op tijd in Hoorn te zijn om met Ab een etappe van het door wandelnet nieuw uitgebrachte wandelboekje uit te gaan testen; de eerste etappe van het Westfriese Omringdijk pad te gaan lopen. Ik had dietappe alvast op Komoot gezet; het boekje en de geel-rode markering zouden ons helpen. Nu is Komoot erg dwingend waar het de richting betreft; we moesten dan in Hoorn beginnen en mijn plan was om naar Avenhorn te lopen en daar de bus terug te nemen naar Hoorn. 
Keurig op tijd kwam ik aan in Hoorn; natuurlijk was Ab - als gebruikelijk - veel te vroeg, maar hij had van de tijd gebruik gemaakt door twee voortreffelijk smakende porties gebakken vis in te slaan. Mijn zorgvuldig beraamde plan om van Hoorn naar Avenhorn te gaan wandelen sloeg Ab onmiddellijk aan gruzelementen; het werd i.i.g. Avenhorn - Hoorn vanwege de wind. "Ach, dan redden we ons uitstekend met het boekje en de markeringen", dacht ik nog, maar het zou anders lopen; zo gaat dat als je met Ab door hem bekend landschap loopt; dat maakt het verrassend en meestal mooier.

Wanpaal in Schardam

We aten de vis op en wachtten op de bus naar Avenhorn. Keurig op tijd reden we met de nagenoeg lege bus langs een kilometers lang lintdorp, en kwamen op de in het boekje aangegeven halte "Het Hoog" uit. Ab kende het gebied goed en wees mij enkele bijzonderheden, veldjes die onder het beheer vallen van SBB. Al vanaf het begin liepen we niet volgens de aanwijzingen, maar Ab wist een prima route over het plaatsje Beets; was veel aardiger dan de officiële route vanwege het uitzicht op de snelweg; daar hadden wij inderdaad geen last van. In Schardam vonden we weer aansluiting op de officiële route. Daar stond een prachtige wanpaal tot waar verbannen lieden zich mochten ophouden. Tot onze spijt was er een versperring aangebracht zodat we een deel van de prachtige zeedijk niet konden belopen. Even verderop ging het weer en maakte ik een foto van de oude stenen onderkant van de zeedijk; geeft mij altijd een goed gevoel zo'n oud stuk werk te zien. Met die foto wordt dit blok gesierd. 
Het uitstapje van Ab betekende wel dat de etappe aanzienlijk langer werd dan ik vanmorgen in mijn gedachten had; na bijna 20 km was ik dan ook blij dat we weer bij de auto waren. Ik ging mee met Ab naar huis in Edam. We hadden het rijk alleen; Ab zorgde voor een maaltijd en daarna keken we naar de film Shawnshank Redemption; een heel goede film die ik jaren geleden eens heb gezien; Ab kende hem niet. 
Ik appte met Roos; zij zou morgen meelopen met Ab en mij op de Veluwe. We zouden vanuit Klarenbeek gaan wandelen en we maakten een afspraak over de ontmoetingstijd. 

Gut feelings

Zo maakt boer Dirk de echte boter

 Gisteren stond in dagblad "de Trouw" een artikel onder de naam "Kwakkelkleuter knapt op van rundvlees, volle zuivel en groenten". Kinderarts Ellen van der Gaag, sinds gisteren, na haar promotie, doctor van der Gaag, arts, heeft onderzoek gedaan naar het effect van verandering van het voedingspatroon op het welzijn van jonge kinderen. Uit haar onderzoek blijkt dat een voedingsadvies van dagelijks volle zuivelproducten en roomboter op brood, de gezondheid van deze kinderen positief beïnvloedt. Leest u het artikel vooral zelf!

Op de begrijpelijke vraag aan de promovenda waarom zij niet het advies van het voedingscentrum - halfvolle melk en margarine - volgt antwoordde zij dat die onbewerkte producten als roomboter juist goed voor je zijn , ook al zit er veel verzadigd vet in. En - nu komt het - citaat: "De ideeën hierover zijn in de wetenschap aan het kantelen".

Ik weet van mezelf dat ik tegendraads, eigenwijs, "out of the box denkend" of misschien wel dwars geboren ben, maar ik heb in ieder geval geen seconde in die cholesterol en verzadigd vet hypothese geloofd; vanaf het moment dat ik getrouwd was heb ik geen margarine meer op mijn brood gesmeerd, dit in tegenstelling tot in mijn ouderlijk huis waar de becel tot het eind toe heeft gedomineerd. Ik vertrouwde eerlijk gezegd de emulgatoren in die kunstmatige margarines helemaal niet. Overigens moet ik sowieso weinig van de voedingsindustrie weten met haar kunstmatige toevoegingen als smaak-, kleur- en andere stoffen.
Maar als ik dit weer lees heb ik toch wel weer een triomfantelijk gevoel; misschien dwars geboren maar met mijn "gut feelings" is weinig mis. 

Almudena Grandes als geschiedschrijver

 Geschiedenis vertellen of onderwijzen doet zich veelal voor als een voortschrijdende vertelling over strijd aan de hand van de jaren; denk maar aan Livius die vanaf de stichting van de stad "Ab urbe condita" jaar na jaar verhaalt over de oorlogen en hun bijbehorende gebeurtenissen als de strijd van de twee drielingen, de verraderlijke schoolmeester, de vernedering bij de caudijnse pas; of aan het boek dat ik las over Karel de Grote met jaar na jaar de slachting onder de verschillende Europese volkeren in het kader van de "kerstening". Wat veel prettiger leest zijn fictieve verhalen die spelen in een bepaald tijdsgewricht zoals destijds de Lanny Budd serie van Upton Sinclair; deze serie was wel erg fictief en regelmatig moest de schrijver zich behelpen met toekomstvoorspellers en waarzegsters, niet erg waarschijnlijk maar ze hielpen de verhaallijn in ieder geval vasthouden. 
Maar nu heb ik een tweede boek over de Spaanse burgeroorlog en in dit geval ook over de nasleep daar van: "De patiënten van dokter García", een boek waar ik gewoon niet kan stoppen met lezen. Geweldig hoe zij de trieste ondergang van de democratie aldaar beschrijft; hoe een democratie verwoest wordt terwijl de buitenwereld toekijkt; hoe uiteindelijk de Duitse oorlogsmisdadigers op slinkse wijze, eveneens met volledig medeweten van genoemde buitenwereld, konden worden weggesluisd via Spanje naar de Zuid Amerikaanse staten als Argentinië. Dit alles onder het mom van het communistisch gevaar; tja, dat speelde erg sterk in mijn eerste levensjaren zo vlak na WO II.
De internationale politiek van die tijd wordt natuurlijk gekleurd door het opkomend fascisme enerzijds en het opkomend communisme anderzijds; de "vrije wereld" zat daar tussen geklemd. Denk maar aan die foto waarin Chamberlain, wapperend met het papiertje mèt handtekening van Adolf Hitler; denk maar aan de glimlach van Stalin tijdens de ondertekening van het Molotov-Ribbentroppact; wat zal men gerild hebben op politiek niveau. De uitkomst van deze verschrikkelijke wereldcrisis was uiteindelijk een stinkende beerput in Spanje en de koude oorlog. Van die stinkende beerput doet Almudena op heel bijzondere wijze verslag in haar boek.
Het leest geweldig ondanks de veelheid aan (schuil)namen. Dit boek behoort wat mijn leesadviezen betreft tot de allerhoogste categorie. Overigens wil ik ook "het IJzig hart", nogmaals aanbevelen in uw lezersgunst.

Karel de Grote

Aat van Gilst: Karel de Grote

 768 - 814 en tot keizer gekroond in het jaar 800; dat herinner ik me nog van de lagere school waar we kennelijk ook geschiedenisles kregen. Was een belangrijke man geweest die een enorm rijk bij elkaar had gekregen; de manier waarop is me in die tijd volledig ontgaan. In de loop der jaren werd me wel duidelijk dat hij in Europa een bloedige rol had gespeeld; over het vermoorden van grote aantallen Saksen vernam ik wat, maar het fijne was me toch niet duidelijk.
In het onvolprezen boekenkastje van Roos stond - natuurlijk - een boek over deze heerser en dat boek heb ik ter hand genomen en ben daar eens stevig in gaan lezen. Hij moet voor die tijd een bijzonder goede gezondheid hebben gehad want hij reisde - waarschijnlijk veelal te paard - voortdurend heen en weer door Europa en dat zal toch wat van een mens gevergd hebben in die tijd. 
Maar wat mij vooral treft in dit boek van de hand van Aat van Gilst is de voortdurende staat van oorlog; in al die jaren voerde hij op 2 jaren na steeds oorlog. Het verbond met de verschillende pausen en ongetwijfeld ook veroveringsdrang deden hem als een mega-moordenaar door Europa woeden. Kennelijk kan "bekering" slechts met het zwaard bewerkstelligd worden en niet door overtuiging. Ik word er toch wel een beetje triest van als ik al die moordzucht zie; of het nou de Romeinen - als beschreven door Livius - betreft, of de Hunnen, of Karel de Grote, of Napoleon, of Hitler en noem maar op; het stemt treurig.

Klaas Knot in het "Red team"

 Tot mijn opluchting schreef de door mij bewonderde columnist Ephimenco afgelopen week kritisch over de nieuwsvoorziening omtrent de pandemie die heden plaatsvindt: het Corona drama. Hij vroeg zich af waarom we niets meer horen over het aantal doden rond het virus. Ook vroeg hij zich af waarom de medici zo'n dikke vinger in beslissingspap proberen te steken via dat zgn. "Red team". 
Ook las ik onlangs over de zorgen van de directeur van DNB omtrent de banken. Door de rem die van overheidswege op de economie wordt gezet zal de kredietwaardigheid van de maatschappij zodanig onder druk komen te staan dat hypotheken, maar ook bedrijfsleningen niet meer afgelost kunnen worden. De banken kunnen gaan omvallen en ook de pensioenfondsen lopen gevaar. Is dat het allemaal wel waard? Ik dacht het niet eerlijk gezegd. En dan lees ik dat volgens bepaalde leden van het Red team de beperkingen nog niet eens streng genoeg zijn?! Knettergek vind ik. 
Het zit mij allemaal niet lekker; de gezondheidszorg en al haar toeleveranciers vormen een merkwaardig kartel dat ik benoem als het "medisch industrieel complex", een term niet toevallig gelijkend op wat vroeger genoemd werd "het militair industrieel complex". De "zorg" is gewoon tot een verdienmodel verworden en daarin hebben partijen grote financiële belangen.
Ik ben helemaal niet zo van complot-theorieën, maar het bevalt me niet dat juist nu weer degenen die er het meeste aan verdienen proberen om de gang van zaken te beïnvloeden. Waarom zit Klaas Knot niet in dat "Red team" voor een ferme dosis tegengas?

Mooi Dalfsen en Ommen

Gastvrij onthaal. Ons lunchbankje.

 Roos had enkele weken geleden een nieuwe route gelopen vanuit Dalfsen naar Ommen; geheel op geleide van Komoot, langs voor ons onbekende paden en volgens haar erg fraai. Dat wilden we nog wel eens ervaren. Eerst uitgebreid ontbeten o.a. met de paling van de Hanos. We gingen eigenlijk te laat op pad; pas om half twaalf waren we in Dalfsen, maar toen gingen we dan ook voluit. Eerst richting Overijsselse Vecht en door het boerenland. Het was er zo stil; geen tractoren in het land en ver van de autowegen liepen we door de velden. Af en toe fraaie stukken struweel en waterpartijen; oude stukken van de rivier die waren afgesneden uit de tijd dat de Vecht nog voor de scheepvaart werd gebruikt. Het was al met al een ferme wandeling; Roos had gezegd dat het 12 km was, maar toen Komoot de 12 aangaf kwamen we juist bij een kraampje met honing en werd mijn rugzak nog extra met een ruime pond belast; en ik was al behoorlijk moe; ik kon Roos amper meer bijhouden. Aangekomen bij de Regge bood zij gelukkig aan om de rugzak van me over te nemen; natuurlijk protesteerde ik nog voor de vorm, maar niet aanhoudend. We kwamen keurig op tijd op station Ommen en haalden nog binnen de voorwaarden van ons abonnement de trein naar Wijhe waar onze fietsen trouw stonden te wachten. Ik was blij dat we weer op honk waren en heb die avond geslapen als het bekende blok; wat was ik moe!

Wonderlijke paddenstoelen

 Na het ontbijt nog even alles klaar gezet voor het bezoek van Roos' vriendin Pauline. Prompt om half elf ging de bel en even later zaten we met z'n drietjes aan de koffie. Al snel hadden we het als drie Bèta's over het laboratorium, Corona en zelfs over biochemie. Pauline beschikte over een hele serie colleges van een hoogleraar in ruste die zijn kennis voor de geïnteresseerde leek beschikbaar wil stellen. Daar hadden wij wel oren naar; bijzonder om op begrijpbare wijze je ouwe vak weer eens onder ogen te krijgen.
Ik nam afscheid van de dames voor een wandeling; tenslotte was Pauline voor Roos gekomen en niet voor mij.  Het was heerlijk wandelweer en ik ging dan ook als gewoonlijk een boswandeling maken. Inmiddels gewoontegetrouw kijk ik intensief naar de bosbodem en met name naar de paddenstoelen. Het is wonderlijk hoe veel soorten er staan en ook hoe die in bepaalde delen van het bos aanwezig zijn. Soms doemen er nieuwe soorten op die je nog niet eerder dit jaar hebt gezien zoals de wat obscene die ik hier op dit plaatje laat zien. Deze verspreidt zijn sporen door zodanig te ruiken dat de vliegen er op af komen en de sporen verplaatsen. Grappig genoeg zie je deze paddenstoel nu plotseling op meerdere plekken alsof ze hebben afgesproken maar wel groepsgewijs. Wonderlijk verschijnsel toch. Ook bij mieren zie je dat de kolonies precies in de zelfde periode gaan uitzwermen. Die afstemming vind ik heel bijzonder. 
In de loop van de middag gingen we weer naar Wijhe. In deze tijd van onzekerheid willen we weer wat meer voor elkaar klaar kunnen staan.

The day after

Keurig toch?

Helemaal opgetogen door de ervaringen van gisteren bleven we deze dag maar doorpraten over de composities en de commentaren die we gisteren hebben gehoord. In de loop van de morgen sprong Roos op de fiets en ging naar Zeist; ze ging op bezoek bij Bea en Tjeerd, onze vrienden aldaar; ze zou ook bij de toko in Zeist wat gedroogde garnalen en teri nassi inslaan voor een heerlijke nassi maaltijd die ik haar nog beloofd had. In die tussentijd maakte ik de kamer helemaal aan kant; zo opgeruimd was hij in geen tijden geweest. Morgen komt Pauline, een vriendin van Roos hier op bezoek en die wil ik niet in mijn normale rommel ontvangen. Dus opruimen, stofzuigen, afwassen en tevreden naar het resultaat kijken; mocht er zijn!

Maar de dag van morgen moest ook culinair worden voorbereid; ik bakte voor de tweede keer een appeltaartje voor de dames.

Buurvrouw had van het bezoek van morgen gehoord en kwam met een bloemetje "voor de gezelligheid".

De composities van Roos

 

Maurice

Vandaag was met name voor Roos echt een feestdag; een lang gekoesterde wens ging in vervulling; een aantal van haar liedcomposities werd door twee professionals uitgeprobeerd. We gingen om 9 uur vol verwachting de deur uit en om half tien stonden we bij Parnassos voor de deur. Roos had een grote zaal met vleugel gehuurd zodat we corona proof met vier personen bijeen konden zijn. Roos zette alles klaar om opnames te kunnen maken van hetgeen ten gehore gebracht zou gaan worden; als reserve zou ik met mijn smartphone ook zo veel mogelijk registreren.
Alles stond klaar toen Yoni, de bas arriveerde. Ik kende hem niet maar deze jonge vent heeft bij het praten al zo'n prachtige resonerende donkere stem: "dat belooft wat ", dacht ik al. Even later kwam Maurice ook binnen. Een hele opluchting dat we compleet waren; vanwege alle Corona gedonder was deze sessie de afgelopen weken al twee keer uitgesteld. Maar nu ging het toch "los". Maurice maakte de toetsen van de vleugel schoon en vertelde nog wat wederwaardigheden over de maatregelen zoals dat op de scholen alle ramen open stonden om de atmosfeer schoon te houden; dat de kinderen daarbij met jassen aan in de klassen zaten en verkouden werden met alle gevolgen van dien. Tja, velen onder ons zullen wel het gevoel hebben of krijgen dat we collectief gek worden of worden gemaakt.
Maar daarom niet getreurd, maar aan het werk. Roos had een achttal liederen zorgvuldig geprepareerd voor deze oefensessie. Componiste en uitvoerenden overlegden met welk lied gestart zou gaan worden; het werd "Trots", een gedicht dat handelt over de overpeinzingen van een koning.

Yoni

Maurice begon met de krachtige aanslag van het lied. Had ik natuurlijk al heel vaak gehoord bij Roos thuis wanneer ze met dit lied bezig was. Maar nu professioneel uitgevoerd en Yoni zette met een zeer krachtige stem in. Ik wist niet wat ik hoorde; dynamiek, verrassende begeleiding; ik kreeg er gewoon kippenvel van; de eerste keer dat het ten gehore werd gebracht; ik was zwaar onder de indruk en was verschrikkelijk trots op wat mijn Roos tot stand had gebracht. En ik was niet de enige; Maurice met zijn zeer uitgebreide kennis en ervaring met "het lied" vond het eveneens verrassend en vooral ook zo harmonieus binnen de verrassing. Het was voor beide uitvoerenden bepaald geen simpele opgaaf om dit lied te spelen, dat kon ik wel horen. Het was dan ook een klein wonder dat het bij eerste poging eigenlijk heel behoorlijk goed ging.
Natuurlijk gingen de twee uitvoerenden en de componiste met elkaar in conclaaf en bespraken het lied uitgebreid waarbij aanscherping plaatsvond.
Zo ging het uiteindelijk bij vier van de liederen en was er ook een soort informele eindbespreking waarbij allen uitspraken dat deze muziek uitvoering verdient. Het werd ook vanzelfsprekend gevonden dat er nog een tweede sessie belegd gaat worden om meer liederen aan de toets van de uitvoeringspraktijk te onderwerpen. Heel tevreden en blij ruimden Roos en ik alles weer bij elkaar en gingen naar huis. De hele avond bleef in het teken van deze bijzondere daag staan.  

Picknicken met Melle

Mooie mix van eetbare paddenstoelen

 Als man van de klok belde Melle precies om kwart over elf aan. We hadden elkaar al jaren niet meer gezien. We kenden elkaar nog vanuit onze slowfood tijd en dan vandaag gezellig "het veld" in om paddenstoelen te verzamelen. Maar eerst aan de koffie en fijn zitten praten; voornamelijk over eten maar ook over onze verdere interesses. Toen we eindelijk klaar stonden om te vertrekken hoorde ik de sleutel in het slot steken en daar was Roos; leuk kon ze ook Melle nog even spreken. Inmiddels 7 jaar geleden hebben Roos en ik een keer bij Melle en zijn vrouw Ria van de kookkunsten van dit echtpaar mogen genieten.
We gingen met de auto naar het parkeerterrein bij het ijsclubterrein; was helemaal vol. We besloten om dan helemaal aan de andere kant van het bos te gaan beginnen. In stilte vroeg ik mij af hoe we dan wel bij "het plekje van gisteren" moesten komen. Nou, dat bleek helemaal geen probleem. We begonnen dus uiteindelijk in een stuk van het bos dat ik nog helemaal niet had onderzocht op paddenstoelen. Tot mijn opluchting vonden we vanaf de eerste meters al paddenstoelen; nog geen eetbare, maar volgens Melle best interessant en hij benoemde deze vruchten van de schimmels. Vooral het gewoon zwavelkopje domineerde op dat beginstuk. Ik voelde opluchting en toen we kastanjeboleten bij de vleet vonden en Melle zelfs aangaf dat er best veel interessants stond, was ik helemaal gerust. Hij vond tot zijn grote verrassing zelfs een paar cantharellen: "dat zijn zomerpaddenstoelen, net als eekhoorntjesbrood", werd mij gedoceerd. 
Ik moet eerlijk bekennen dat al die namen van de verschillende paddenstoelen bij mij niet beklijven helaas, maar dat je het eekhoorntjesbrood vanaf mei moet zoeken is mij nu wel duidelijk. Cantharellen met zekerheid determineren is mij nog een beetje te geleerd, maar ik zal mijn best doen.
Had ik op Facebook gezien dat Melle een hele picknick uitrusting heeft om ergens in het wild te kamperen daar haalde hij dit ook nu tot mijn genoegen tevoorschijn. Het was even moeilijk om een goeie plek te vinden maar al snel stond de brander met de koekenpan en stonden de paddenstoelen te pruttelen. Ik keek de kunst zorgvuldig af en zag al dat Melle de plakken zwam behoorlijk laat doorbakken om het vocht te doen verdampen. Vervolgens maakte hij er met een paar eieren een heerlijke omelet van die hij verdeelde over een paar sneden stokbrood. Heerlijk om dit zo vers van de grond en in de natuur te kunnen eten. Ik had dankzij Melle een heerlijke dag gehad en bedankte hem daar uitgebreid voor. 

Eerst nog maar eens kijken

 Morgen ga ik met Melle paddenstoelen zoeken in "ons bos¨, maar waar? Ik zie vooral van die gele zwavelkopjes, maar nauwelijks of geen - wat ik ten onrechte - eekhoorntjesbrood noem. Verder ken ik geen eetbare paddenstoelen en daar zal het bij de zoektocht morgen met Melle toch om gaan. Ik liep al speurend de verschillende paden af. Uiteindelijk zag ik op een stuk dat ik nog niet eerder had bezocht een vijftal boleten met bruine bollen staan (kastanjeboleten weet ik inmiddels). Op gelucht toog ik huiswaarts; heb ik in ieder geval een plekje waar ik met goed fatsoen met Melle morgen heen kan gaan en zeker weet dat we wat zullen vinden.

Als voorbereiding op het bezoek maakte ik alvast een appeltaartje voor bij de koffie.

Met Mariska naar de Hanos

Aan een tafel zo volgeladen met lekkers

 Zowel Mariska als ik hadden het gevoel dat we eens samen iets moesten ondernemen; niet alleen maar koffie drinken en leuteren, maar echt iets ondernemen. Ik kwam niet verder dan museum bezoeken of een wandeling maken; Mariska kwam met het voorstel om dan naar die als tentoonstelling geprepareerde lijken te gaan; daar heb ik niks mee, dus dat werd ook afgevoerd. Maar ze kwam later met het voorstel om samen naar de Hanos te gaan en dat leek ons wel wat. Hebben we vandaag dan ook gedaan.
Afgesproken bij de Hanos. Bij consultatie van 9292.nl bleek dat de nieuwe route van bus 31 werkelijk vrijwel van deur naar deur gaat voor mij naar de Hanos. Toen ik kwam aanlopen bij de halte moest ik me nog haasten om het mondkapje op te doen want - dankzij mijn OV engel - kwam er direct een bus aangereden; was òf een extra bus, òf een verlate bus, want volgens de dienstregeling had hij pas een stuk later moeten komen. Kortom, ik was veel te vroeg bij de Hanos. En, zoals altijd met automobilisten was Mariska te laat. Maar daarom niet getreurd en lekker door de Hanos gelopen. Eerst door de overweldigende verscheidenheid aan wijnen, dan door de kleine dingen waar Mariska gefascineerd was door de verschillende soorten zout. Ik moest een beetje lachen; had net gisteren bij AH een kilo gewoon keukenzout voor 49 cent gekocht; doe je een jaar mee. Maar toen door naar het paradijs van de smulpapen die we beiden zijn; tja, het zelfde sop zal ik maar zeggen.
Zalm, paling, garnalen vervolgens de kazen en andere heerlijk geconserveerd lekkers, tot slot vlees. Ik kocht voor mezelf natuurlijk ook een en ander; Mariska genoot al bij het vooruitzicht van de smulpartij.
Nou en die kwam.

Guusje op schoot bij opa

We laadden alles in de auto en reden in no time naar Heesch, Onderweg nog even een knapperig stokbrood gehaald en boerenboter en naar huis. Ze wonen recht tegenover de school van de dametjes; Guusje had toevallig net speelkwartier en stond bij het hek; haar gezichtje straalde toen ze me herkende en we spraken even met elkaar terwijl haar klasgenootjes zich om haar stonden uit nieuwsgierigheid: "wie is dat?", "mijn opa!", antwoordde Guusje.
Gideon was ook gezellig thuis; tja het thuis werken; hij wilde eigenlijk niet gestoord worden, maar ja, hoe gaat dat. Het was nog aangenaam in de tuin en daar hebben we geluncht met het lekkers van de Hanos. Een overvloedig gevulde tafel en wat was het weer lekker! Zo tegen twee uur hebben we Lieva en Guusje van school gehaald en daarna nog even in de tuin wat gezeten. Natuurlijk wilden ze ook wat van het lekkers.
Tot slot bracht Mariska mij naar het station. Was een heerlijke dag geweest; een dag met een gouden randje.

Welke paddenstoel is dat?

 Gegrepen door het boek van Merlin Sheldrake ben ik helemaal "in" paddenstoelen; ik kijk veel intensiever om me heen en pluk zelfs af en toe  1 of 2 exemplaren van het eekhoorntjesbrood om te nuttigen. Bevalt me overigens goed. Moet wel wennen aan de consistentie van de gebakken en gestoofde zwammen; het blijft toch - althans met mijn kooktechniek - een wat slijmerig geheel wanneer je een stukje van de hoed in je mond voelt. Veel smaak heeft het ook niet, maar ik vind dat gewoon bijzonder om recht uit de natuur te eten. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik graag vlees van onze jagervriend betrek.
In mijn kennissenkring ken ik Melle die op zijn facebook pagina in dit seizoen bijna dagelijks een posting doet over paddenstoelen en de gerechten die hij daarvan maakt; we kennen elkaar dan ook uit ons verleden bij Slowfood; twee smulpapen dus. 
Om me wat verder te verdiepen in de eetbare paddenstoelen heb ik Melle een advies gevraagd omtrent een boek over paddenstoelen en dat werd de ANWB paddenstoelengids. Uiteraard heb ik die inmiddels al een paar keer doorgenomen en, net als met de vogelhobby werd ik behoorlijk overweldigd door het enorme aantal soorten en de onmogelijkheid om daar veel van te onthouden.Ik kwam echt niet verder dan de reuzenbovist, de inktzwam en natuurlijk het eekhoorntjesbrood als eetbare soorten. Maar Melle kent er veel en veel meer; we gaan samen het veld in om mij wat kennis bij te brengen en om genoeglijk in de natuur te zijn.

To soap or not to soap

Zeepje is duidelijk gebruikt

 Mijn goede vriend Dick stuurt mij zeer regelmatig interessante of amusante informatie; kan gaan over muziek, nieuwe boeken, wandeldingen en wat dies meer zij. We kennen elkaar al zo lang en hij kent veel van wat mij zo bezig houdt. Dat was ook al voor de internet tijd het geval; dankzij Dick heb ik inmiddels zo'n kleine veertig jaar geleden het lange afstands wandelen leren kennen en, niet te vergeten de klassieke muziek. Maar nu kreeg ik deze week een grappige link van hem naar een artikel in de blendle over het gebruik van zeep.
Roos en ik gebruiken al vele jaren geen zeep of andere cosmetische artikelen als deodorant en zelfs tandpasta niet meer; in onze ogen - en inmiddels ook gegrond op onze ervaring - volstrekt overbodige zaken ons slechts aangepraat via marketing. Blijft toch merkwaardig in dit tijdsgewricht waarin zelfs wordt aangedrongen om zeer regelmatig je handen te wassen en ik moet dan ook wel bekennen dat ik dat heden vaker doe dan ooit in de afgelopen jaren.
Afgelopen kerst kreeg ik vanuit Brazilië van de moeder van Marjorie een drietal stukken zeep; tja wat moet je daar nou mee als je nooit zeep gebruikt. "Voor het scheren!", bedacht ik mij. Tot dan toe gebruikte ik de zeepjes uit de verschillende hotels waar we bivakkeerden tijdens uitjes; maar vanaf die tijd de eerste van de drie en de tweede ligt nu vanwege de Corona in de keuken om de handen te wassen en een derde in het toilet bij het fonteintje.

Over Niccolò Macchiavelli

 Een fascinerende figuur onze Niccolò; veelal verguisd vanwege zijn "Il Principe", waarin hij niet zijn eigen mening noteert, maar de succesvolle heersers en hun methodiek. Helaas heeft hij juist met dit tractaat, waarmee hij juist probeerde om weer een positie te verwerven aan het hof van de heersers, zichzelf veel blaam bezorgd. Macchiavellistisch heeft iets macabers in het algemeen spraakgebruik en dat komt door de onheilspellende sfeer die opstijgt uit dit boekje vanwege de vunzigheid waarmee macht meestal werd en nog steeds wordt verworven.
Daarom breng ik graag het boek van Viroli onder aandacht van met name mijn vaste bloglezer "SchwarzeMilch". Hierin wordt het leven van Niccolò op onderhoudende wijze beschreven en uiteraard komen zijn werken onder de aandacht, maar vooral zijn loopbaan in de politiek, die hij met zijn scherpe verstand op onnavolgbare wijze heeft beïnvloed, maar ook goed beschreven in zijn brieven en in zijn boekwerken. Zijn grote liefde waren "de klassieken"; Livius met name..
Het boek "De glimlach van Niccolò", van Maurizio Viroli, de biografie van Macchiavelli vond ik tussen de vele interessante boeken in het boekenkastje van Roos. Zij heeft in de loop der jaren een fantastische verzameling boeken verworven. In het boek vond ik ook een tweetal knipsels uit kranten over, niet alleen het hier beschreven boek, maar tevens over de toen net verschenen vertalingen van de nog beschikbare boeken van Titus Livius. Ik kreeg, toen ik die onder ogen kreeg nog meer bewondering voor "de neus van Roos", waarmee ze zo vaak de interessante dingen oppikt uit wat haar zo al onder ogen komt.
Hoe ik zelf ooit in 2003 in de klassieken ben gedoken sluit zo goed aan bij wat ik uit de boekenkast van Roos opgroef?! Ik realiseerde me destijds - met mijn frustratie van de "verkeerde keuze" voor HBS i.p.v. gymnasium als achtergrond - dat ik zo langzamerhand wel eens in die klassieken moest duiken. Alleen Macchiavelli schoot mij toen als entrée in deze rijke wereld te binnen. Ik ging naar de bieb voor het bekende boek "de prins", maar dat was niet beschikbaar; wel echter de "Discorsi", het werk waarin Niccolò beschrijft hoe de Romeinen destijds politiek bedreven; de eerste decade van Livius was daarbij de informatiebron. Dus ik naar de bieb en - niet eens tot mijn verbazing?! - lag ook die eerste decade daar in voortreffelijke vertaling. En zo ben ik langzaam maar zeker die fascinerende wereld van de klassieken binnen gegaan, getroffen door de zelfde fascinatie als de grote Macchiavelli!

Een power nap met kleindochter

Bram vond het leuk als ik hem voerde

 Vandaag was een echte opa dag. Afspraak met dochter om in Utrecht naar de markt te gaan en daarna met kleindochter weer terug naar Gouda om kleinzoon van school te halen en verder de dag door te brengen. De afspraak liep niet helemaal soepel maar uiteindelijk zag ik Joke en het blonde koppetje van Ronja bij de groentekraam op de markt. Lief hoor om herkend te worden door zo'n tweeëneenhalf jarige. Ik bedacht mij dat ik nu wel in de gelegenheid was om schapenkaas te kopen bij de bekende verkoper van Boerderij de kooihoek. Ik kocht een stukje van de overjarige; zag er prachtig uit en bleek bij later proeven ook bijzonder van smaak te zijn. Joke moest nog een en ander kopen op de markt bij een andere kraam. We gingen nog ergens op een bankje bij de Oudegracht een broodje eten dat Joke had gekocht op de markt en daarna weer met de trein terug naar Gouda. 
Joke haalde samen met Ronja Bram van school en ik verdwaalde weer eens op weg naar hun huis in Gouda. Vind ik niet zo heel erg want Gouda is een leuke stad. Ik kwam bij een prakje achter de molen en zag daar een gedenkteken omtrent twee broers die in de 16e eeuw een verbond hadden gesloten in Indië. Grappig dat het hier precies de tijd besloeg waarover ik heden aan het lezen ben over de wederwaardigheden van Nicoló Macchiavelli. 
Aangekomen bij het adres ontkwam ik er natuurlijk niet aan om voor te lezen; dat is opa's taak. Bram had kennelijk een nieuw boek uit de bibliotheek en ik heb het twee keer voorgelezen. Vraag mij niet waar het over ging, maar mooi vonden ze het. 
Joke moest met Bram naar het ziekenhuis en in die tijd ging Ronja haar middagtukje doen; ik had een rustige oppas en zakte wat weg op de bank; van dat voortdurende vragen om je aandacht word ik doodmoe. Pieter werkte thuis vanwege Corona en kwam naar beneden met de nog niet geheel wakkere Ronja; we deden samen nog even een power nap op de bank totdat Joke weer thuis kwam. De kinderen gingen even lekker in de tuin spelen met krijt en ik zat er een beetje bij. 
Gezellig blijven eten en met bus en trein naar Roos. Fantastisch die Intercity direct van Gouda naar Zwolle; gaat razendsnel.

Slimme boiler? Ammehoela

In de pré-Corona tijd kreeg ik van mijn energieleverancier de vraag voorgelegd of ik bereid was een "Slimme boiler module" aan te laten leggen. De voordelen werden aangeprezen: vaker heet water en - wat ik belangrijker vond - dat de electriciteitsleverancier in tijden van bovenmatig aanbod - van zonnecollectoren dacht ik - de electriciteit lokaal kwijt kon. Dat leek mij een goede zaak en dus was ik een van de eersten die meedeed en ergens in december vorig jaar werd de module geïnstalleerd. Was de eerste keer door een onkundige monteur helemaal verkeerd gedaan maar daar werd razendsnel in voorzien door een tweede, wel deskundige monteur.
Ik merkte niet veel verschil met de tijd van voor de slimheid was ingebouwd; de warm water voorziening was altijd al ruimschoots voldoende voor een eenpersoonshuishouding. Maar na verloop van enkele maanden kreeg ik telkens de opmerking bij mijn maandelijkse afrekening dat ik meer gebruikte dan voorheen. Daar lette ik niet zo op; kan gebeuren, maar het was maand na maand het geval. 
Nu na die ongehoord zonnige zomer viel het mij vooral op dat die slimme boiler helemaal niet begon te verwarmen als de zon juist scheen; kennelijk was dat geen periode van overvloed. Ik ben toen met de schakelaar waarmee de boiler kan worden uitgeschakeld aan de gang gegaan en liet de boiler gewoon onverwarmd; ik gebruik zo weinig heet water dat ik dat makkelijk kan doen. En die maand bleek ik geen "aanmaning" van de computer te krijgen dat ik meer gebruikte dan voorheen. Ook merkte ik dat de maximum opwarmingstemperatuur niet meer kon worden afgesteld; ik liet die voorheen altijd op een graad of 60 staan en die staat nu waarschijnlijk op maximaal en is voor mij ontoegankelijk geworden met die nieuwe module,
En nu vanmorgen - ik gebruikte wat heet water om me te scheren - ging de boiler onmiddellijk opwarmen terwijl het water op z'n heetst was en terwijl de zon absoluut niet scheen. Ik voel me bij de neus genomen met die "slimme boiler". De electriciteitsmaatschappij maakt hiermee gewoon meer omzet. En daar sta je dan als gebruiker met je goeie gedrag; ik dacht de maatschappij te helpen om overproductie door milieumaatregelen af te voeren en nu lijkt het - ik sluit niet uit dat het goed bedoeld was - of dat het om extra omzet draait. En grappig genoeg krijg ik van de zelfde club ook steeds adviezen om minder energie te gebruiken terwijl ik dat al lang doe. Nou ja "ik word te oud voor die rotzooi", zou Wim Sonneveld zeggen.

 

Houd moed:lees!

 Heb ik altijd al min of meer "last" van de almaar korter wordende dagen, daar zijn het toch vooral ook de Corona maatregelen, het ouder worden en mijn LAT op afstand sinds Roos' verhuizing die mij lusteloos maken. Zoals hedenmorgen; laat opgestaan, om half acht, uitgebreid thee gedronken en een boterham met jam en kwark, koffie gedronken om goed op gang te komen; desondanks niet goed weten wat ik vandaag zou gaan doen. Lag nog wat te overpeinzen over het leven van Macchiavelli; het boek van Viruli over zijn leven heb ik gisteravond voor het slapen gaan uitgelezen; fascinerend leven van een buitengewoon begaafde man dat hoogtepunten kenden maar uiteindelijk in een glijvlucht, veroorzaakt door de veranderende politieke gebeurtenissen, terecht komt. Hij wordt zelfs enige tijd in het gevang gezet en zelfs gemarteld vanwege misplaatste beschuldigingen van samenzwering. Geen boek om vrolijk van te worden hoewel die gekke Nicoló van nature niet alleen een rokkenjager was maar ook van een goede grap hield. Dankzij een kleinzoon van hem is er een ongelooflijke hoeveelheid correspondentie van deze heel bijzondere man over de eeuwen heen bewaard gebleven.
Maar als gezegd had dit lezen mij hedenmorgen niet uit mijn lethargie gehaald. Wèl gebeurde dat toen ik "Entangled Life", van Merlin Sheldrake weer verder ter hand nam; een biowetenschappelijk boek wel zo fantastisch geschreven. Hij haalt de allergrootsten uit de biologie aan; niet alleen Darwin, maar ook Alexander von Humboldt, Lederberg, Margulis en spreekt met de grootsten op hun vakgebied en smeedt dit alles aaneen met wel zo'n eruditie. Ik heb dan ook besloten om het boek aan te schaffen; wordt naast de klassieken een boek dat ik zal bewaren en ooit zal overdragen. 
Lezen lijkt, althans voor mij wel een panacée te zijn in deze voor mij toch wel lastige tijd. Moet je wel een goed boek om handen hebben. De meeste boeken zijn helaas in mijn ogen flauwekul of "spreken" over de uitzichtloosheid van ons menselijk handelen. Dat stemt eerder treurig.

Opmerking van de taxi chauffeur

 Gisteravond was het precies 51 jaar geleden dat ik het boek "De geverfde vogel", van Jerzy Kosinski half uitgelezen in een hoek heb gesmeten; een walgelijk wreed boek dat ik overigens jaren later nog eens met walging, maar wel verder heb gelezen.
Afgelopen zondag was Roos jarig; dierendag, 4 oktober, aanleiding om haar enkele jaren geleden, net als afgelopen zondag tijdens een uitvoering van "de Vrienden van het Lied", toe te zingen; toen een recital van de inmiddels tot een onvervalste BN'er gestegen Francis van Broekhuizen die op haar naamdag en dierendag niet alleen Roos met een "lang zal ze leven" toezong maar ook heel roerend, samen met haar pianiste Femke, in duet het lieve "Suja, suja prikkeltje" zong. 

Ik bedacht me dat de 6e oktober ook een bijzondere dag was, maar kon in eerste instantie even niet bedenken waarom dan wel; maar al snel bedacht ik mij dat dit mijn eerste trouwdag betrof; op 6 oktober 1969, op die prachtige nazomerdag trad ik, met mijn 21 jaar voor de eerste keer in het huwelijk. En die nacht daarvoor kon ik niet slapen en ben ik maar gaan lezen in dat gruwelijke boek van Jerzy Kosinski, vandaar dat ik dat zo precies wist.
In mijn fotoboek staat een foto waarbij de chauffeur van de auto die ons als bruidspaar naar het stadshuis zou gaan rijden; hij staat er wat peinzend bij terwijl mijn bruidje, met Stefanotusbloemetjes in het haar en een boeket in haar hand instapt. Het was niet deze chauffeur dacht ik, maar een chauffeur bij het huwelijk van een oude vriend van me; die chauffeur sprak destijds de voor mij raadselachtige woorden: "Ik was onlangs 12,5 jaar getrouwd en dacht dat het wel afgelopen was, maar nee hoor, het ging gewoon door". Destijds een raadsel voor me, maar inmiddels 51 jaar later bedenk ik mij dat de tijden wel zijn veranderd. Lees ik in het onvolprezen boek van Geert Mak, "Hoe god verdween uit Jorwerd" dat het huwelijk "vroegig" meer een economische overeenkomst was, daar is het tegenwoordig vaak een tijdelijke zaak. 
Naar mijn bescheiden mening is het leven tegenwoordig ook te lang om je hele leven bij elkaar te blijven. Eigenlijk zou je bij een huwelijk ook een soort contract moeten sluiten over de tijdsduur of dat je het (jaarlijks?) evalueert en eventueel verlengt. Ook ben ik van mening dat als de kinderen de deur uit zijn je beiden best uit elkaar kunt gaan en een eigen leven leiden zonder negatieve gevoelens, maar gewoon omdat je weer je eigen gang wilt gaan. Wellicht komt dat er ook uit voort dat ik tot 2007 ook nooit een dag op mezelf had gewoond, een situatie die me inmiddels best goed bevalt. Makkelijk praten hoor met de LAT-relatie die Roos en ik al zo lang koesteren. Maar die jaarlijkse evaluatie hebben we wel ingebouwd.

Eikels voor de varkens

Het is dringen geblazen nu ze groter worden

 Vorige week hoorde ik dat hier in de buurt een weiland was met varkens en dat er door de beheerders was gevraagd om eikels te rapen voor deze varkens. Dat bracht mij op het idee om eikels te rapen en weer eens naar Zelhem te gaan, naar "Veldvarkens", de boerderij waar de varkens een heerlijk buitenleven genieten voordat ze uiteindelijk naar de slager gaan. Zo had ik met Roos een zak met eikels verzameld en meegenomen naar Wijhe en vrijdag nog een zak die ik eveneens meenam naar Wijhe om vandaag mee te nemen naar Zelhem.
Vanmorgen bijtijds opgestaan; ik wilde met de trein van 9.00 uur naar Zutphen zodat ik bijtijds bij de boerderij zou zijn. En zo zou geschieden. In Ruurlo de bus naar Zelhem en verder lopen. Onderweg moest ik wel een beetje om mezelf lachen; liep ik te slepen met eikels uit Bilthoven, stonden hier ook behoorlijke aantallen eiken die ook allemaal hun "borrelnootjes voor de varkens" lieten vallen. Ik had ook hier een paar zakken bij elkaar kunnen rapen. Nou ja, ik troostte me maar met de gedachte dat het goed bedoeld was.

De eerste zak met eikels is leeg

Aangekomen bij de boerderij liep ik met Jorieke naar de verschillende velden voor de varkens. Ze hadden momenteel wat minder varkens dan de vorige keer dat ik hier was, maar wel een zeug met al wat grotere biggen. Toen we aan kwamen lopen lag de zeug op haar zij en liet haar "tiental?" van haar melk genieten. Zelf had ze het ook duidelijk naar haar zin want ze lag tevreden te knorren; enig gezicht en leuk gehoor. 
Maar toen ik de eikels in het veld strooide was het uit met de pret; deze lekkernij lieten zeug en biggen niet onbenut. Ze kraakten alle met genoegen; terwijl ik de eikels met handen vol in het veld gooide maakte Jorieke wat foto's. Ook de varkens in het tweede veld kregen wat van de eikels, waarop de twee in het achterste veld duidelijk maakten dat ze ook wat wilden; luid gekrakeel dat stopte toen we met de laatste eikels aan kwamen lopen.
Daarna gingen we naar de vriezer en spraken we nog wat over de ongezelligheid door Corona, maar het varkensvlees zal er niet minder door smaken denk ik.
Vervolgens namen we afscheid maar ging ik op weg voor een fijne wandeling. De zak met vlees was niet zo gek zwaar dus kon ik gewoon een kilometertje of tien aan elkaar lopen op geleide van het onvolprezen Komoot kaartwerk. En daarbij merkte ik dat het boerenlandschap hier in de Achterhoek een stuk kleinschaliger is dan elders; het was echt prettig om hier te lopen met stukken oud bos, afgewisseld door landerijen. Uiteindelijk kwam ik weer in Zelhem en nam de bus naar Ruurlo terug en via Amersfoort weer naar de Bilt. Was een heerlijk weekend met verjaardag van Roos en het concert in Zwolle.

Mooi verjaardagsconcertje

Helemaal jarig vandaag

Vanmorgen natuurlijk direct bij het wakker worden mijn Roosje gefeliciteerd met haar verjaardag. Thee gezet en lekker ontbeten. Roos kreeg allemaal WhatsApp berichtjes en andere felicitaties via Facebook; ze werd niet vergeten. Zelfs een video telefoon met de twee dametjes van Mariska, Lieva en Guusje die oma beslist wilden feliciteren en honderduit vroegen naar wat ze wel niet had gekregen en dat ze zo'n mooi verjaardags T-shirt aan had; kostelijk. Ook wensen uit het verre Oosten en natuurlijk van familie en vrienden. Ze zat er echt van te genieten en terecht. Mijn buurvrouw Kaat wist tot mijn verrassing zelfs dat Roos jarig was en had gisteren een bos bloemen aan mij voor Roos meegegeven en zelfs 2 oliebollen om Roos' "oudjaar" te vieren. Dat hebben ze niet gehaald, want we hadden ze al bij de thee gistermiddag soldaat gemaakt.
We hadden eigenlijk deze week naar Duitsland gegaan met Dekker Bridge en H&W; dat ging niet door vanwege dat virus waarvan ik de naam niet meer kan en wil horen. Maar een groot geluk bij een ongeluk was dat we nu wel naar het recital van Maartje Rammeloo konden gaan, een concert van de Vrienden van het Lied in Zwolle. Daarvoor was speciaal een grote ruimte ter beschikking gesteld zodat publiek en uitvoerenden veilig zouden zijn. En dat was toch een spetterende voorstelling. Pianist Mark van Nispen lichtte de liederen toe zodat Maartje - aldus haar eigen zeggen - haar stem een beetje kon sparen. Nou, dat deed ze tijdens het zingen niet hoor; ze zong met een fantastische dynamiek liederen van Debussy en Fauré, voor de pauze en van Rimski-Korsakov en Rachmaninov na de pauze. 
De zaal was behoorlijk goed geventileerd, u weet wel waarom, en ik had te doen met Maartje die in een prachtige outfit maar wel met blote armen moest optreden in die kou. Roos en ik zaten lekker vooraan en konden pianist en zangeres goed zien en horen. Er was maar weinig publiek helaas, maar we genoten volop. Na afloop had Roos nog graag even haar waardering naar Maartje willen uitspreken, maar de mogelijkheid ontbrak omdat publiek en uitvoerenden niet ongedwongen even konden napraten zoals altijd wel gebruikelijk is bij concerten van "de Vrienden".
Het voelde voor Roos echt als een verjaardagsgeschenk dit concert. 

Een fijne ochtendwandeling

Zo mishandelden de indianen
de aarde vast en zeker niet

 Vanmorgen werd ik pas wakker om half acht; voor mij eigenlijk wel een latertje. Eerst maar een koppie thee en daarna twee koffie en het ochtendgebed. Maar tot mijn verbazing had ik geen trek in een ontbijtje. "Dan eerst maar even aan de wandel", bedacht ik mij. Dus even de weersverwachting bekeken; het zou tegen half tien wat gaan miezeren; regenkleding inclusief regenbroek aangetrokken, plu onder de arm en vort met de geit. Wel op de fiets naar het bos want die aanloop begint me toch wel heel sterk de keel uit de hangen. 
Op de parkeerplaats allemaal auto's met hondelaars en ook het veldje was vol met honden en lieden die met elkaar over hun lievelingsdier aan het leuteren waren. Ik liep wat bekende paden, hoe kan het ook anders en keek vooral om mij heen of ik eekhoorntjesbrood zag staan. Door de smalle paadjes richting van "ons strandje". En daar kwam van links een hele kudde wandelaars; een groep van 8 dames, geleid door een meneer. Volgens vriend Dick is het gebruikelijk dat wandelgroepen vooral uit dames bestaan; kennelijk durven die niet zo goed in hun eentje in "het wild" te wandelen. Overigens zie je merkwaardig genoeg best regelmatig trimmende jonge vrouwen in hun eentje door het bos hollen, maar oudere dames in huneentje wandelen aanzienlijk minder, maar soms wel met hond.
Het miezerde inderdaad vanaf de aangegeven tijd half tien; niet erg hard, maar genoeg om de plu voor op te steken. Ik liep rustig aan naar huis via het pad dwars door het korenveld dat inmiddels niet alleen gemaaid is maar ook helemaal omgeploegd. Deed me denken aan de mycorrhiza's die vast niet van ploegen houden omdat hun mycelium daarvan beschadigd wordt. Boer Dirk houdt daar ook niet van omdat de wortels van de klaver beschadigd raken. Indianen beschouwden de aarde, de grond waarop zij leefden als van een moeder; die moest je zo min mogelijk beschadigen; zij ploegden dan ook niet, maar maakten een gaatje in de grond en plantten daarin een zaadje. 
Toen de eerste Europeanen de tuinen van de Indianen aanschouwden hadden ze niet eens in de gaten dat dit landerijen voor de voedselvoorziening waren. Ze bestonden uit allemaal heuveltjes met daarin verschillende planten. Voor zover ik weet waren dat maïs, pompoen en bonen, bij elkaar geplant; de maïs met z'n lange stengel zorgde voor de stevigheid voor de boon, de pompoen zorgde voor de schaduw bij het opkomen van de tere zaailingen en de boon zorgde voor de gebonden stikstof, noodzakelijk voor de groei. Ik heb zo'n gevoel dat de mycorrhiza's daarbij met hun netwerk een rol hebben gespeeld in deze manier van landbouw. Tja, die Merlin heeft wat in mijn gedachten teweeg gebracht.
En terwijl het nog steeds zachtjes regende liep ik van mijn wandeling te genieten terwijl in mijn hoofd dat prachtige wandellied van Hugo Wolf klonk.

Eekhoorntjesbrood met ui en knoflook

Daar stond ie gisteren in de natuur

 Gisteren heb ik Roos naar het station vergezeld; ze ging nog even bij de Emmaus kijken voor een tweedehandsjas; ik ging naar Den Dolder voor een wandeling door de Ridderoordsche bossen. Het was regenweer, daarom had ik regenbroek, gele plastic regenjas en paraplu bij me; daarmee hield ik het behoorlijk goed droog. In de bossen viel het me op - zal ongetwijfeld door Merlin Sheldrake's boek komen - dat er zo veel verschillende paddenstoelen stonden. Veelal op oude rottende stammen, waar dan tientallen zwammetjes met hun gele kopjes uit tevoorschijn kwamen; maar ook prachtige parasolletjes en wat dies meer zij. Een fascinerende groep van organismen die een veel belangrijker rol spelen in de natuur dan ik vermoedde. Wel wist ik van de verbondenheid van mycorrhiza's met de anorganische wereld, waaruit zij mineralen vrij maken voor plant en dus indirect ook voor dier. Maar dat zij ook planten en bomen met elkaar verbonden had ik eenmalig in de vorm van een experiment op Youtube gezien, maar dat het zo enorm was had ik niet kunnen vermoeden. Daarover blijf ik peinzen sinds ik het boek "Entangled Life" heb gelezen.

Leuk om uit de natuur te eten

Het bleef maar regenen, maar het pad was me bekend, had ik enkele dagen geleden precies zo gelopen. Via het terrein van Berg en Bosch kwam ik bij de Ridderoordsche bossen en daar zag ik eekhoorntjesbrood staan; een paddenstoel die onmiskenbaar en eetbaar is; mijn oude vader had me daar in mijn jeugdjaren al op attent gemaakt. Ik had helaas geen plastic zak of iets anders bij me; ik liep, heel ongewoon, zonder rugzak en zelfs zonder water. Nou ja, morgen maar terug komen, dacht ik bij mezelf. 
Inmiddels heb ik contact gezocht met Melle G. die ik nog ken vanuit mijn slowfood tijd; hij is een expert op het gebied van (eetbare) paddenstoelen en ik zou graag wat van hem willen opsteken daaromtrent. We gaan in de loop van deze maand samen het veld in op paddenstoelenjacht. Voor eekhoorntjesbrood is het dan waarschijnlijk te laat, maar er is altijd zo veel te zien. Ook heb ik een paddenstoelengids besteld. Leuk hoor, weer eens een nieuwe interesse.
Vandaag ben ik na tal van huishoudelijke werkzaamheden op de fiets geklommen en naar de plek gegaan waar ik gisteren die lekkernijen had zien staan en heb er drie van meegenomen. Die heb ik inmiddels toebereid en heb er ook van gesmikkeld. Leuk hoor om uit de natuur te eten.

Recept voor Eekhoorntjesbrood
Ik had nog een bakpan staan waarin enkele keren kippenvleugeltjes waren gebakken; een behoorlijke korst zat onderin de pan en een ferme laag van een mengsel van kippenvet en olijfolie lag er bovenop. Nu weet ik dat die korst heel makkelijk oplost in een waterige omgeving en ook en vooral dat die korst ontzettend veel smaakstoffen bevat. Dus heb ik het volgende gedaan: kippenvet en olijfolie afgegoten om weg te gooien en een klein scheutje verse olijfolie op de korst gegoten, twee uien en flink wat knoflook fijn gesneden en zachtjes in de pan met korst verwarmd tot bruisen; de korst loste inderdaad makkelijk op. Het hele spul overgedaan in een pan met wat hogere rand en twee kleine spaanse pepers in hun geheel mee laten stoven. Ondertussen twee eekhoorntjesbrood gewassen en eveneens fijn gesneden en toegevoegd. En toen al roerend gaar laten stoven. De volgende dag pasta (mini penne) gekookt en door het geheel gemengd en ongelooflijk gesmuld!

Niemand is onsterfelijk

 Het is wel lang geleden dat ik dit boek heb gelezen van Simone de Beauvoir. Desondanks kan ik me er best nog een aantal essentialia uit herinneren zoals de grenzeloze verveling van iemand die in het heden leefde en zelfs de Franse revolutie had meegemaakt. Een goede toelichting over de roman vond ik op internet, afkomstig van "de bibliotheek". Citaat:
Breedvoerige filosofische roman met als thema de persoonlijke en maatschappelijke ervaringen van een in 1279 geboren man, die door een toverdrank onsterfelijk wordt, maar steeds meer de afstand voelt tot de latere generaties wier lot hij, niet meer geïnteresseerd, deelt. Einde citaat

Kennelijk vormt onsterfelijkheid heden weer een serieus item en niet als onderwerp voor een filosofisch tractaat maar praktisch; onder de term Longevity wordt onderzoek gedaan naar levensverlengende methodieken; veelal medisch van aard. Vooral de nieuwe rijken uit Silicon Valley - naar ik begreep - zouden best eeuwig willen leven en zijn bereid om (erg) veel geld in onderzoek daar naar te steken. Ik vind dat nogal wat; wat moet je je daar bij voorstellen?
Allereerst denk je dan toch dat een biologische drager van een eeuwig leven niet goed denkbaar is; aan de vernieuwing van weefsels is gewoon een einde en telkens vernieuwen is misschien mogelijk voor bepaalde organen maar voor de hersenen wordt dat toch wel een onoplosbaar probleem en daar zit nu toch wel de essentie van "het zijn"; daar zitten de herinneringen. Dus lijkt vooralsnog het opnemen van de hersenactiviteit in een computergeheugen een mogelijkheid voor de - verre? - toekomst. En wanneer ik daarover nadenk word ik gewoon claustrofobisch bij de gedachte. Ik verwerp overigens de wens tot eeuwig leven volledig; zie dat als pure hybris en begrijp ook niet waarom wetenschappers dat na zouden streven. Net als het beheersen van de kernfusie vermoed ik dat we dat als mens nooit voor elkaar zullen krijgen.
Maar leuk in dit kader is wel dat in het Design Museum te Den Bosch een expositie en een lezing over dit onderwerp worden gepresenteerd. Helaas is deze t/m 4 oktober zie ik nu dus kan ik er niet meer naar toe vrees ik. Nou ja, kan ik mee leven hoor.