Boerenkool en schnitzels

 

Twee Belgische knollen

Een leuke wandeling, gecombineerd met inkoop van varkensvlees en eieren bij de Vennerij hadden we in de planning voor vandaag. De wekker aan mijn kant van het bed was buiten gebruik zodat ik niet kon zien hoe laat het was, wel hoorde ik de overbuurman zijn auto starten en vertrekken, dus moest het na zevenen zijn, toch ging de wekker onverwacht af, eerst met acceptabele muziek maar al snel met "het nieuws". Eerst de waarschuwing van de coördinator terrorismebestrijding over de slechte voorbereiding op rampen en cyberaanvallen, vervolgens de berichtgeving omtrent het vreselijke gevaar nu de miljardenbevolking van China ook aan de Covid wordt blootgesteld en vervolgens de ramp dat er minder gereisd wordt. Ik wilde het niet meer aanhoren dat gelul en vloog het bed uit, ik kots van dat opgewonden gebrachte nieuws, het brengt de mensen in staat van paniek of desinteresse. 
Ik hoefde de thee en koffie alleen maar op te warmen en zette het broodrooster aan het werk met twee sneden van mijn heerlijke rozijnen-notenbrood. Als we ons hadden gehaast dan hadden we de trein van 9 uur nog kunnen halen, maar omdat ik een hekel aan haasten heb werd het de trein van half tien.
Aangekomen op het station hoorden we dat onze trein 10 minuten vertraging had. Bij het overdekte deel van het stationnetje lag als gebruikelijk nogal wat verpakkingstroep die "de jeugd" achtergelaten heeft. Ruim ik altijd even op, kleine moeite en het ziet er meteen weer wat aardiger uit. Terwijl ik bij het passeren van een leeftijdgenote aangaf dat ik altijd al vuilnisman had willen worden begon ze over "de jeugd" te mopperen, voor mij reden om verderop te gaan zitten mijmeren; dat gemopper is niet mijn goesting. Later hoorde ik van Roos dat ze even met de mevrouw had meegepraat en vervolgens een jonge vrouw, meisje in onze ogen wellicht, had aangesproken wat ze er wel van vond dat gemopper van die oude mensen. Ze had direct een leuk gesprek met deze jonge vrouw die aangaf dat er natuurlijk een kern van waarheid in zat wat de ouderen zeggen, maar ja. En ze kwamen verder in gesprek, waarschijnlijk naar aanleiding van onze voedseltocht naar de Vennerij en ze wist Roos te vertellen dat er bij Olst een zuivelboerderij was die boerenboter verkocht. Dat was een leuke bijvangst!

En natuurlijk eitjes

Ach toen moest onze heerlijke dag nog beginnen; met een snelle draf slaagden we er in om de aansluitende trein naar Ommen te halen en daar begon de inmiddels bekende wandeling naar de Vennerij. Fijn om hier weer samen te lopen. We kwamen onverwacht een huifkar met bejaarden tegen, getrokken door twee loerissen van paarden, Belgische knollen. Op de bok een allervriendelijkste meneer die ons van alles vertelde over zijn prachtige paarden waarvan hij er wel 6 bezat. Ik maakte een paar foto's voor deze blog. We liepen verder naar de Vennerij en aten er onze lunchboterhammetjes. Daarna gingen we naar het huis en sloegen ruim varkensvlees in dat op ons lag te wachten in de vriezer. Ook elk een struik boerenkool en een gezellig gesprek met het echtpaar. Wat een leuk contact is dat geworden in die korte tijd.
Nog 5 kilometer naar station Dalfsen met een aanzienlijk zwaardere bepakking. Ik voelde in mijn rug dat ik wel zo'n baat had van de Pilates van gisteren. (Nog) geen spierpijn maar wel een opgelucht gevoel, de spierpijn kwam wel degelijk opzetten toen ik thuis was gekomen op de flat en m'n avondprak klaarmaakte en ging zitten om deze blog te schrijven.

Onverwachte vraag over de evolutie

Eigenlijk zou ik vandaag met Mariska aan de wandel gaan in de buurt van Oss maar dat ging niet door vanwege onverwachte buikgriep bij haar hele gezin inclusief zijzelf. Zo te horen had zij er ook het meeste last van. Maar dientengevolge viel mijn daginvulling voor vandaag weg. Gisteravond had ik al overleg met Roos of ik niet toen direct richting Wijhe zou gaan, ik had er eigenlijk geen puf voor en Roos was zo verstandig om ook aan te geven dat ik beter de volgende dag, vandaag dus kon komen. Was maar goed ook want uiteindelijk vertrok ik pad met de trein van half elf en arriveerde "geheel volgens dienstregeling" om twaalf uur op station Wijhe. Ik liep op mijn gemak over het fietspad, een groep luidruchtige jongens kwam mij tegemoet en ik groette hen vriendelijk. Twee van hen spraken mij aan: "meneer, denkt u dat wij van de apen afstammen?". Daar sta je dan, het is nogal een onderwerp waar de meningen nogal over verdeeld zijn. Ik antwoordde dat de mens niet van de aap afstamt maar dat we miljoenen jaren geleden uit dezelfde soort waren voortgekomen in verschillende ontwikkelingsrichtingen. Natuurlijk ging ik verder en gaf aan dat miljoenen jaren heel lang geleden is maar dat we zelfs zijn voortgekomen uit de bacteriën en dat dat proces zelfs miljarden jaren geleden plaats vond en dat de aarde zelf 6 miljard jaar oud is. Ze haakten af met een: "bedankt meneer". Gelukkig geen discussie over bijbel of ander religieus boek maar gewoon tevreden uit elkaar gaan. Ik had een tevreden gevoel over deze ontmoeting, was wel een verrassing die vraag; is voor mij zo'n duidelijk verhaal maar dat is het natuurlijk lang niet voor iedereen. 
Lekker thee gedronken met Roos en daarna Pilates op eigen verzoek. De laatste tijd heb ik als ik opsta zo'n stijve rugspieren en ook tijdens het wandelen beginnen de lange rugspieren vaak op te spelen. Het losmaken en stimuleren van alle spiergroepen zoals dat met Pilates gebeurt leek mij een goede oplossing met name omdat Roos daar ook zo veel baat bij heeft en goed doorheeft wat Pilates oefeningen met je doen.
En daar gingen we weer, een vol uur. Ondanks de kou liep het zweet over m'n rug terwijl ik de oefeningen met veel moeite kon uitvoeren onder de strenge leiding van Roos. Zij let ontzettend op de houding bij de uitvoering: "schouders naar beneden" en andere aanwijzingen. We waren weer een vol uur bezig toen ik tot mijn opluchting klaar was met het geheel. Roos doet dit iedere week om in conditie te blijven en heeft er veel baat bij. Ik voelde na afloop dat het al beter ging met m'n rugspieren. Nu morgen nog even afwachten tijdens en na afloop van de wandeling van 15 km die we hebben gepland. 

Kon niet stoppen met lezen

  

Het liefst heb ik zo'n boek waarvan je het zonde vindt om er te lang in te lezen omdat het dan te snel uit is. Dat had ik met "Schorshuiden" en ook met twee boeken van Japin die ik de laatste tijd heb gelezen. Welnu, Roos heeft bij onze omzwervingen van de laatste tijd een aantal boeken gescoord uit van die buurtbiebiebjes en daar wilde ik vandaag eens wat uit pikken. Een boek van Thomas Rosenboom, die mijns inziens Neerlands beste boek aller tijden heeft geschreven, "Gemeente werken", handelend over de veenkoloniën en het Victoriahotel in Amsterdam; fabeltastisch boek. Nu had ik het boek "Vriend van verdienste" van deze schrijver en ik kon er geen vat op krijgen, er zat geen enkele gang in en was raar, zelfs met alinea lezen schoot het niet op. Dat had ik al eerder bij een boek van hem met de titel "Gewassen vlees", daar kwam ik ook niet in het verhaal. Dus een andere van de stapel gepakt van een mij onbekende schrijver, Jan van Aken, een auteur van romans die zich veelal afspelen in het historisch verleden aldus de achterflap. Dit boek met de naam "De Ommegang" speelt in de late middeleeuwen. Vanaf de eerste zin had het verhaal me zodanig te pakken dat ik tot vanmorgen half twaalf in bed ben blijven lezen totdat de plichtsbetrachting het won van de leeslust. Een heerlijk boek met een wonderbaarlijke opbouw, ik herken de opbouw als bij Anna Karenina van Tolstoj met twee verhaallijnen, maar van Aken hanteert drie verhaallijnen met de zelfde hoofdpersoon, heeft daardoor ook iets van de intrigerende stijl van Homeros in de Odysseia met invulling van de verhaallijnen gedurende de voortgang van het verhaal. Ik geniet en ga direct weer verder met lezen zodra deze blog is gepost! 

Mooie tegels!

 

Fraaie tegels

Gisteren had ik al gezinspeeld op de gedachte om bij Hugo en Marjorie op bezoek te gaan om het resultaat van hun verbouwing te kunnen bewonderen. Zij hebben de badkamer ingrijpend laten veranderen maar tevens betegeling aangebracht in de gang en nieuwe tegels in de keuken. Maar vandaag hebben we dit ten uitvoer kunnen brengen, kwam ook beter uit want ze waren vandaag nog bezig om het laatste stof te verwijderen. 
Wandelaars als we toch zijn liepen we vandaag met dat mooie herfstweer eerst naar Utrecht CS via de aanloop achter de Utrechtseweg en een stuk door de binnenstad. Vlakbij het station voelde ik me echt zo'n ouwe lul die zich geen raad weet met al dat drukke verkeer, fietsen van alle kanten. En dan dat krankzinnig drukke Hoog Catharijne; dit is toch ook niet meer de biotoop van onze soort. Ik krijg daar altijd vluchtneiging. Nu hoefden we er ook niet zo gek lang te zijn, slechts de doorloop naar de trein en twee stationnetjes verder naar Lunetten waar we exact op de afgesproken tijd aankwamen. En direct viel ik over de pracht van de nieuwe tegels, dit was echt alle inspanning waard geweest. Mooi design en perfect gelegd in gang en keuken. De badkamer was helemaal pico bello en ook goed voor Marjorie ingericht met stoeltjes en een brede deur. Goed voor elkaar.
Hugo had ons al "wat te eten" beloofd en dat bleken croissantjes met fantasievulling te zijn, smaakte ons best. We namen afscheid van Hugo en Marjorie en op Utrecht CS van elkaar. Was een gezellige dag geweest!

Prélude sur le nom de Rosasharn

 Eigenlijk feitelijk was Roos primair gisteren gekomen omdat ze vandaag in Utrecht moest zijn; ze zou een ontmoeting hebben met de jonge, maar zeer succesvolle componist Jan Peter de Graaf die zij inmiddels goed kent onder andere door de lessen compositie die zij van hem heeft mogen ontvangen. Overigens was de afspraak pas in de loop van de middag, dus ging ze eerst nog even naar de markt en naar "de Koopman" om wat inkopen te doen. Ondertussen vermaakte ik me wel in de keuken en ook met snoepen van al dat lekkers dat ik woensdag bij de Hanos had ingeslagen. Inmiddels had ik ook het stukje gerookte zalm open gemaakt. De Münster kaas was ook reeds uitgepakt en geproefd. Is toch wel een culinair paradijs die groothandel voor de horeca.
Eind van de middag kwam Roos weer naar de flat met de beloofde compositie van enkele maten op de letters van haar naam. Ze hadden uitgebreid met elkaar overlegd; deed me plezier daar over te horen.
De volgende dag heeft ze de compositie "ingeklopt" in haar componeer programma zodat het ook te beluisteren was; klonk heel fraai en zou volgens mij heel goed inpasbaar zijn in een groter geheeld. Thematisch zeer rijp en dat in enkele maten. Knap!

Etudes van Chopin op het station

 

Je ziet nog net de kruin van de pianist

Roos had voorgesteld om vandaag samen aan de wandel te gaan van station Amersfoort naar Station Soest Zuid. Ik had het zo uitgezocht dat ik er eerder zou zijn dan zij en zo moest ik 20 minuten wachten totdat haar trein zou arriveren. Het was behoorlijk fris dus bleef ik boven zitten en hoorde tot mijn verrassing prachtige pianomuziek, zo te horen Beethoven en even later zelfs een van die razend moeilijke études van Chopin. Was vast een student van het conservatorium die lekker zat te oefenen of gewoon voor z'n lol te spelen. Dat niveau heb ik nooit bereikt, was een groot genoegen om al wachtend op Roos te zitten luisteren. Hij ging maar door. Toen de tijd van aankomst van Roos was gekomen ben ik even naar hem toe gelopen om te bedanken; hij deed het ook gewoon omdat hij nog op zijn trein moest wachten zo vertelde hij.
Roos was gearriveerd met een andere trein dan ik had verwacht dus was het even verwarrend voor we elkaar hadden gevonden maar toen gingen we dan ook lekker los. Het wordt misschien vervelend dat ik het telkens herhaal, maar toch kan ik het niet laten om te melden dat ze er opnieuw in geslaagd was om een verrassende track te produceren op een traject dat ik al minstens 10 keer heb gelopen.
Gisteravond had ik al erwtensoep gemaakt en die smaakte zelfs direct al goed dus dat was nu de volgende dag verzekerd. Roos vond het heerlijk. Als voorafje had ik garnalen van de Hanos en als toetje kwark van boer Dirk met zelfgemaakte jam.  

Bladeren voor het bodemleven

Iedere herfst weer, bergen bladeren

Het zal de geregelde lezer van dit blog niet zijn ontgaan dat ik een bloedhekel heb aan die uit de VS overgewaaide gewoonte om de bladblazer te gebruiken daar waar bladhark en spierkracht uitstekend inzetbaar zijn om boombladeren op ongewenste plekken te verwijderen. Ik zeg met nadruk ongewenste plekken want helaas zie ik veel te vaak dat bladeren ook op plekken worden verwijderd waar dat onverstandig is vanuit de optiek van de natuur. Blad wordt onder natuurlijke omstandigheden afgebroken door bodemleven zoals schimmels en cryptobionten als pissebedden. De voedingsstoffen als mineralen, onmisbaar voor alle leven komen dan weer vrij en kunnen door plant en dier worden gebruikt. Wanneer je maar lang genoeg doorgaat met het verwijderen zal alles verpieteren. 
In de tijd van de Hoflaan met onze enorme tuin waren de meeste van mijn buurtgenoten ook altijd druk met het verwijderen en op hopen werpen van het ongebladerte uit tuin en laan. Ik haalde dat - omdat ik het zonde vond voor de natuur - met kruiwagens tegelijk naar binnen in mijn tuin en strooide het uit op het gras en in de aarde. Aan het eind van de winter was alles verdwenen; al dat geblaas en gehark is overbodig in een gezonde tuin. De wormen halen de bladeren naar binnen in de aarde waar vervolgens de vertering, als in onze eigen darmen haar beslag krijgt.
Zelfs in een groene gemeente als de Bilt worden zelfs gemeente werkers ingezet om alle bladeren tussen struiken en van het gras af te blazen onder veel lawaai - door mij gemunt als het concert van de waanzin - te verwijderen. Ergert me en doet me ook zeer vanwege de onwetendheid van de betrokkenen.

Le sacre du printemps

 Gisteravond heb ik toevallig op youtube een uitvoering gezien van het oorspronkelijke ballet van Stravinsky en Nijinski, uitgevoerd in Parijs waar in 1913 een enorme bende ontstond bij de première van dit ballet. Het publiek vond het afgrijselijk of juist heel fascinerend en raakte onderling slaags. Nu ik het ballet heb gezien kan ik dat enigszins begrijpen tegen de achtergrond van die tijd en de strekking van het ballet; dit was men allerminst gewend in de tijd van tutu's en elegance. Heel eerlijk moest ik er ook aan wennen en begreep pas goed waar ik naar zat te kijken en hoe muziek en ballet tot stand waren gekomen toen ik aansluitend een buitengewoon interessante exegese zag en hoorde hoe dit ballet tot stand kwam.

Vandaag deed ik mijn wandeling hier in de buurt van bushalte Albert Cuyplaan naar station Soest Zuid. Ook hier een brei van herrie maar nu niet om van te genieten. Met name het eerste stuk door de Ridderoordsche bossen, in de buurt van zowel Bilthoven Noord als de provinciale, was niet uitgesproken prettig qua geluid; het verkeer en de bladblazers deden het uiterste om het oor van de muzikale medemens te teisteren. Maar het laatste stuk was prettig en stil en daarmee had ik de 10 km voor vandaag weer achter de rug.

Wat een verschil

Besneeuwd bos onderweg

Toen Roos gisteren midden in de nacht thuis kwam vertelde ze dat ze op weg naar huis door een lichte sneeuwbui had gereden vanaf het station. En inderdaad lag er een beetje sneeuw toen ik vanmorgen opweg ging naar het station Wijhe voor een wandeling van Dalfsen naar de Vennerij en weer terug. Maar in de trein gezeten zag ik dat het landschap er gewoon echt winters uitzag, ik hoorde zelfs dat er geschaatst zou zijn op natuurijs. Niet te geloven met een week geleden toen het buiten aanvoelde of het lente was met een graadje of 18. 
Maar nu liep ik lekker door de kou ofschoon de dooi zich licht manifesteerde met druppelende bomen en vallende stukjes ijs uit de bomen. Maar de sneeuw op de velden en in de bomen gaven het geheel een fraai winters aspect. Een eikenboom nog niet helemaal kaal maar wel met een flard van sneeuw op de takken deed mij sterk aan Barend Cornelis Koekkoek denken met zijn fraaie eiken in de winter.
Mijn plan was om in ieder geval eieren in te slaan bij de Vennerij en mocht er boerenkool zijn dan ook deze heerlijke wintergroente uit de moestuin aldaar. En na 5 kilometer kwam ik bij dat leuke plekje en er stonden zat eieren op me te wachten. Maar eerst een bammetje want het was al over twaalven. Toen 32 eieren, een bos prei en een zoete aardappel ingeslagen en afgerekend. De rugzak was een stuk zwaarder maar ik legde de terugweg naar Dalfsen zonder moeite af. En met de trein en de e-reader was ik snel weer op de flat.

VvhL in Zwolle

 

Helaas ontbreekt de pianist op de foto

We hadden afgesproken om vanmiddag naar het recital te gaan van "de vriend", d.w.z. van de VvhL, de vereniging Vrienden van het Lied waar wij al jaren lid van zijn. Maarten Koningsbergen zou zingen met Bas Verheijden aan de vleugel. Op het laatst moest door verkoudheid van de zanger een invaller worden gevonden en dat was de ons bekende Hans Pieter Herman, ook niet de minste onder Neerlands' baritons. Hij trad ook op bij het concert dat Roos ter ere van haar 70e verjaardag had georganiseerd met door haar zelf gecomponeerde liederen. Het nu gepresenteerde duo zong een programma dat Roos al enkele weken geleden had beluisterd, ze besloot dan ook om niet te gaan en had dat ook al aan de organisatie doorgegeven. Dat kwam ook wel goed uit want ze moest anders zeer gehaast weggegaan zijn om op tijd in de opera in Amsterdam te zijn voor de opera "Blue". Dus een gelukje bij een ongelukje.
Ik ging dus in m'n eentje naar Zwolle voor het recital. Door vertraging van 10 minuten kwam ik op het laatste moment binnen in het prachtige huis waar het concert plaats zou vinden; een echt huisconcert zoals de bedoeling van de uitvoering bij de VvhL. Afgezien van een landelijk bestuurslid van de vereniging, Annet O. kende ik niemand van de aanwezigen.
Na een inleiding door een van de gastheren begonnen Hans Pieter en Bas aan hun programma dat voor de pauze bestond uit een Serie Franse liederen waarvan ik even de componist kwijt ben en daarna Russische liederen van Rachmaninoff, die ik eigenlijk alleen maar ken van zijn 3e pianoconcert en van zijn veel stemmige madrigalen. Na de pauze prachtige liederen van Richard Strauss en van Gustav Mahler de cyclus Lieder des fahrenden Gesellen. Indringend gezongen maar ook erg mooi begeleid door Bas Verheijden.
Toen ik op de terugweg in de trein zat appte Roos dat ze haar sleutels had vergeten en vroeg of ik wel de sleutel bij me had. Aanvankelijk was het plan dat ze zou overnachten in de flat, is veel makkelijker bereikbaar vanuit de stopera dan Wijhe. Maar nee, ze zou tegen half twaalf in Wijhe zijn door in de pauze van de opera weg te gaan. En inderdaad precies op de genoemde tijd kwam zij ook op honk.

Jupiter in Drenthe

 

Jupiter met de hoorns

Gisteravond laat kwam ik aan op station Wijhe; Roos had mij naar mijn eventuele wandelplannen voor vandaag gevraagd en zo kwamen we tot het idee om vandaag eindelijk naar - wat Roos noemt - "het noorden te gaan, een wandeling van station Dalen naar station Nieuw Amsterdam. Gezien de verwachte en ook gevoelde wind uit het Noordoosten had ik de richting van de wandeling al omgekeerd en zo vertrokken we hedenmorgen naar de wereldstad Nieuw Amsterdam in Oost Drenthe, een oud veengebied waar destijds nieuwe plaatsen met oude namen werden gesticht.
We waren snel op weg en kwamen na pakweg een kilometer een bord tegen bij een boerderij met "geitenkaas te koop". Daar kunnen wij nooit aan voorbijgaan en dus gingen we het erf op. Aanvankelijk was er niemand te zien, maar uiteindelijk bleken twee zoons en hun moeder aanwezig te zijn en even later sloot de vader zich ook aan bij het gezelschap. Een ontzettend genoeglijk gesprek ontrolde zich. Eerst natuurlijk omtrent de kaas. Er waren nog twee stukken kaas aanwezig die wij dan ook beide aankochten, maar natuurlijk spraken we over de geiten en bekeken we de stallen. Honderden geiten en ook een tweetal bokken waarvan de grootste met de prachtige naam"Jupiter". Een enorm beest met fraaie hoorns en een grote sik en pas drie jaar oud.
We liepen verder over de track die Roos had geconstrueerd en als altijd was het een afwisselende wandeling die ze had uitgezet. De paar snippers bos had ze uiteraard geïncorporeerd maar ook prachtige beukenlanen en smalle zandpaadjes. De temperatuur was uitstekend, zij het wel aanzienlijk kouder dan vorige week maar daar hadden we ons op gekleed. Muts op en een dikke jas en dan was het goed te hebben. Was wel goed dat ik de richting had omgedraaid want de wind was guur en daar hadden we nu niets van te duchten.
Uiteindelijk kwam het kleine Dalen in beeld en kwamen we op het station. Zo'n dertien kilometer hadden we afgelegd. Was een fijne wandeldag geweest. 

Drebbel in Alkmaar

 

Een ets van Drebbel

Voor vandaag had ik een programma met museumbezoek in gedachte. Na het marktbezoek liep ik naar het station en liet het daar afhangen hoe ik naar Leiden zou gaan, dat werd via Amsterdam dus nam ik de Intercity naar Amsterdam, die was echter zo vol dat ik moest staan tot Amsterdam Amstel. Ik besloot toen maar om te blijven zitten tot Alkmaar want naast het RMO stond ook het stedelijk museum van Alkmaar op mijn "to do lijstje" en wel vanwege een kleine tentoonstelling over Drebbel, een kunstenaar op de graveerpen maar tevens de ontwerper van een onderwaterboot ergens in de 17e eeuw. 
Bij entree van het museum vroeg ik naar deze tentoonstelling en dat bleek nog niet zo eenvoudig vindbaar te zijn maar op de eerste verdieping vroeg ik het opnieuw aan de suppoost aldaar en die wees mij de weg en we hadden een heel gesprek over deze kunstenaar waarvan ik al voorproefjes had gezien in de Kunstkrant. Ook vertelde deze suppoost over prachtig werk van een zekere Kruseman van Elten die tijdens zijn leven een groot aantal werken aan het Alkmaars museum had geschonken. Ik kom relatief vaak in dit museum en vind het altijd weer een genoegen om de werken van de Bergense school te bekijken met Charly Toorop en Leo van Gestel als belangrijke vertegenwoordigers. Na afloop liep ik door de binnenstad van Alkmaar op zoek naar een ambachtelijke bakkerij met Noord Hollandse taai taai en daar slaagde ik gelukkig ook in en wel bij bakker Koning, schrepel 19 in De Goorn. Koningklijke kwaliteit zoals ik van hun winkel in Obdam ook wel eens heb gezien. www.bakkerkoning.nl

Op de terugweg kreeg ik een appie van Roos wat mijn plannen voor zaterdag waren en de afspraak was snel gemaakt dat ik na het eten richting Wijhe zou komen en dat we zaterdag in "het Noorden" zouden gaan wandelen.
Adres in Alkmaar: Magdalenenstraat 13

1811 JR Alkmaar

Tel: 072 515 1935

De klimaat conferentie

 Heden vindt een uitermate cruciale conferentie plaats omtrent de maatregelen die al dan niet genomen worden op wereldschaal. De mensheid heeft in de afgelopen 10.000 jaar in toenemende mate invloed gehad op haar leefomgeving en wel zodanig dat die heden in gevaar is. Sinds de industriële revolutie is het gebruik van fossiele brandstoffen, kolen, gas en olie  sterk toegenomen en daarmee de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer u regelmatige lezer van dit blog ongetwijfeld bekend. Als we daar collectief als wereldbevolking niets aan doen loopt het falikant mis en zullen hittegolven, reusachtige stormen, overstromingen en andere ellende het voortbestaan van de mensheid bedreigen. Maar hoe komen we daar uit, dat is de grote vraag die in de conferentie beantwoord moet worden.

DNA liegt niet

 

Ik moest vandaag lachen

Ik loop al de hele ochtend te grinniken en zie dan al die genealogen - vooral mannen denk ik - die in stoffige kerkarchieven en oeroude stadsarchieven snuffelen op zoek naar de namen en eventuele gegevens van voorouders tot in de ik weet niet hoeveelste graad. En dan natuurlijk in de manlijke lijn want die familienaam moet ergens op gefundeerd zijn. En hoe sterk hechten mannen er ook aan dat het hùn naam is die aan hun nageslacht wordt gegeven. 
Door de DNA analyses die ik regelmatig ontvang in het kader van mijn spermadonorschap (mooi scrabblewoord!) word ik een doodenkele keer met een donorzoon of donordochter geconfronteerd, maar zeer regelmatig met namen van mensen die ik helemaal niet ken maar heel in de verte (myheritage spreekt van 3e tot 5e graad neef of nicht) ergens nog een familieband hebben . Daar ben ik onlangs zelfs enkele keren ingedoken en één keer vonden de betreffende dame en ik deze band; we hadden een gemeenschappelijke betovergrootvader en moeder. Een mij onbekende zus van één van mijn overgrootvaders was de overgrootmoeder van deze mevrouw. Ach leuk, maar wat doe je ermee. Ook vond ik enige tijd geleden op basis van de naam en de verwantschap een mij goed bekende achternicht die haar oorspronkelijke achternaam had gebruikt; wij kenden elkaar dus ook zonder DNA onderzoek. Maar zeer onlangs nam ik contact op met een leeftijdgenoot die net als ik over alle achternamen van zijn voorouders beschikte tot in de betovergrootouders en daar bleek geen overlap te zijn; dus wèl genetische verwantschap maar niet vastgelegd in die oeroude archieven. Mijn conclusie was dat een van onze voorvaderen, waarschijnlijk een betovergrootvader een zaadje had laten zwemmen bij een van onze betovergrootmoeders. Toen ik daar langer over nadacht zag ik al die zwoegers in die archieven op zoek naar verwantschap. Ik denk nu toch vooral: "What's in the name", ze hadden beter kunnen zoeken naar de namen van hun voormoeders, die zijn zonder twijfel verwant afgezien van verwisseling van babies in het ziekenhuis o.i.d.
Ik weet nog hoe mijn moeder mijn vader kon plagen - en hij werd er inderdaad boos om - wanneer ze aangaf dat zij wèl zeker wist van wie mijn broers en ik afkomstig waren, maar dat hij er nooit zeker van kon zijn. Het is dus voor mannen wel een dingetje. Wellicht ook daar om dat het vaak niet aan kinderen werd verteld dat zij van een donorvader waren. 

Dat was een heerlijk weekend

 

Prins Maurits

Na een grondige nachtrust een paar koppen koffie en een boterham vertrok ik vanmorgen weer naar de flat. Roos had mij een goed advies gegeven om de terugweg via Zutphen af te leggen en wel via de musea van Zutphen èn de beroemde theewinkel "de Pelikaan" aldaar. Dus eerst maar 2 kilogram thee volgens recept "Oudemans" besteld per telefoon; dat heeft deze ouderwetse theewinkel graag omdat het behoorlijk wat werk vereist om alle ingrediënten van dit recept uit te wegen, te mengen en uit te vullen. Daar moet even tijd voor beschikbaar zijn. 
Roos zwaaide me uit en daar ging ik lekker uitgerust en vol energie op weg naar station Wijhe en met de trein naar Zutphen. Was alweer een paar jaar geleden dat we in dit leuke museum complex waren; het stedelijk museum alsmede het museum voor modern-realistische kunst, het Henriëtte Polak museum zijn hier gehuisvest. Bij zonder interessant om de geschiedenis van dit stukje Nederland zo overzichtelijk te zien. Het begint al met de vondst van mammoet botten van 50.000 jaar geleden. Daar stond ik bij te peinzen en bedacht mij: "waar maak je je toch zo druk over?", 50.000 jaar geleden en toen leefden er ook mensen. Ik merk dat ik nogal gebukt ga onder de ontwikkelingen met betrekking tot de klimaatproblematiek. Zo'n oeroud bot met de beschrijving van de Néanderthalers die toen hier leefden deed mij even naar de realiteit terugkeren. Maar ook de ontwikkeling van de stad vanaf het jaar 800, de Franse tijd, het rampjaar 1672 waarin de afgunstige grote landen het kleine, maar economisch razendsterke landje aan de zee onder de voet probeerden te lopen. Er zijn wat rampen gebeurd en telkens kwam men er toch kennelijk weer bovenop. 
En dan het Henriëtte Polak museum; altijd mooi wat hier te zien is; ik kom er al jaren. Ik zag dat de voorzitter van de VvhL een kleinzoon is van deze mecenas; Henriëtte heeft met haar museum een podium doen ontstaan voor kunstenaars die realistisch werk wilden exposeren en minder voelden voor de destijds omarmde niet-realistische kunst die ook ik niet erg weet te appreciëren maar waarmee vele musea vol hangen. 

En weer naar Rotterdam

Aan de roti

We zaten vanmorgen al vroeg aan het ontbijt; ik deed het heel rustig aan en beperkte me tot een bruin broodje met ham en worst. Nog een beetje yoghurt met muesli en gedroogd fruit en dat was het. Al met al de kleinste maaltijd die ik me hier bij Schaepkens van St Fijth heb genuttigd. Na drie dagen heb ik het gevoel van een gestopte worst; wat heb ik ontzettend lekker en (te) veel gegeten. Waarschijnlijk wel het meest omgezet in wandelenergie denk ik. Want we hebben al met al heel wat kilometers afgelegd.
Vandaag een heel ander doel, we gaan nu met z'n tweetjes met Asbjörn op stap en een hapje eten. Met de trein van 9.10 naar Maastricht en in Eindhoven overstappen op de IC naar Rotterdam. Asbjörn appte nog om te vragen hoe laat we zouden arriveren en net als afgelopen woensdag ontmoetten we elkaar precies op het afgesproken tijdstip. Roos en Asbjörn omhelsden elkaar hartelijk en daar gingen we op weg, wandelen door Rotterdam en op weg naar een restaurantje om wat te gaan eten. Het werd opnieuw het restaurantje waar we inmiddels habitué zijn, dat gezellige Surinaamse tentje met die uitstekende roti en broodjes. Roos en Asbjörn namen de roti lamsvlees en ik opnieuw het broodje lamsvlees. Smaakte weer uitstekend en intussen praatten we wat af. Leuk om zo te praten over onderwerpen waar ik verdraaid weinig kennis van heb, geldhandel, economie e.d. Wèl heb ik zo mijn gedachten over maatschappelijke aangelegenheden als eerlijke verdeling en kansen voor eenieder. Maar vooral ook over de toekomst waarbij we mijns inziens slechts kunnen voortbestaan als maatschappij wanneer we aanzienlijk gaan

Nog een kopje koffie

minderen; ik noemde even terloops de noodzaak van stoppen met de groei van de economie en zelfs terugdraaien van de economie. Poeh, dat zal niet vanzelf gebeuren zo verliep het gesprek. Die vrees ben ik ook toegedaan. Ik heb het niet uitgesproken maar ben toch vooral van mening dat uiteindelijk de wal het schip zal keren oftewel dat de economie met een keiharde klap in elkaar zal storten indien de natuurkrachten de overhand zullen nemen. Hopelijk zal het zo ver niet komen. In ieder geval hebben we heerlijk gegeten en zetten we onze wandeling en het gesprek voort al stappend door Rotterdam. Deze stad begint meer en meer vertrouwd te worden voor mij. Zo zag ik nu het Noorse kerkje van dichtbij en kwamen we bij het Natuur-historisch museum door de kleinkinderen "het bottenmuseum" genoemd. En ja, uiteindelijk moesten we toch weer afscheid nemen voor ongetwijfeld langere tijd. Eerst nog een koffie en daarna namen we afscheid op het CS en gingen Roos en ik met de Intercity direct naar Zwolle. Enkele uren later zou Asbjörn weer terug treinen naar Londen.
Lekker om weer thuis te zijn. We hebben zelfs nog even gestept, bridgen op de computer en vervolgens als rozen geslapen.

Leek wel Luxemburg

 

Samenloop Gulp en Geul

Roos had zich weer eens uitgeleefd op Komoot en een verrassende track geconstrueerd; via allemaal lussen liep de wandeling voor vandaag van Gulpen naar Wijlre, een gebied waar ik al vele jaren met Roos heb gewandeld en dat ik dacht goed te kennen. Nou, dat was zeker niet het geval. Wèl kwam ik bij een tunnel onder het oude spoortje langs de Eijserbeek waarvan ik mij herinner dat ik er wel eens met Dick ben geweest en ook de samenloop van de Gulp en de Geul, maar verder kwam het mij grotendeels onbekend voor. Op zeker moment dook Roos een "zijpaadje" in dat er zo verborgen uitzag dat ik vroeg of het een voortzetting van de wandeling was of dat ze moest plassen en een verscholen plekje zocht. Maar met enig gezoek vond ik haar terug en dat was verrassend, een paadje zoals ik ze me herinner uit Luxemburg. Werkelijk prachtig.Hoe vaak ik ook in Zuid Limburg wandel, het blijft verrassend zeker op van die mooie dagen als we vandaag hadden. Natuurlijk is het raar en ervaar ik het als griezelig dat het zo warm is deze dagen, maar om te wandelen was het heerlijk.
En 's-avonds weer lekker gegeten en gebridged. Eén van de deelnemers was gemeen gevallen vandaag en had een dik oog overgehouden aan de val maar ze bridgete of er niets aan de hand was.

Het beloofde paadje

We passeren de grens

Ik had de afgelopen maand een wandeling gemaakt van Eijsden naar Slenaken en daarbij een fraai paadje gewandeld langs de grens met België dat ik graag aan Roos wilde laten zien. Daarom had ik voorgesteld om die wandeling vandaag te maken, dus van Eijsden naar Slenaken of Noorbeek. Maar beginnen in Eijsden is niet echt leuk en daarom besloot Roos om aan die oude "track" van mij te gaan sleutelen en zo werd het van Mheer naar Noorbeek via kronkels en dat was zoals steeds "niet verkeerd". Roos heeft echt talent om op geleide van de kaart op Komoot de fraaiste tracks te construeren. Ik was alleen bevreesd dat daarbij "mijn paadje" zou worden vermeden zodat ik het haar niet kon doen beleven.
We begonnen met de wandeling in een appelboomgaard. Ik kreeg al snel het unheimische gevoel dat het niet klopte, dat onze vrijpostige wandeling door die boomgaard niet gewenst was. Op zeker moment zag Roos dat ik wat dat betreft gelijk had en dat het paadje vlak naast het hek van de boomgaard liep. We waren al een poosje op weg en daarom zochten we een oplossing om over het hek te klimmen. Ik vond het maar niks, maar dan kent u lezer mijn Roos niet, natuurlijk gingen we er over heen. Roos met enige bijstand van mij, en ik met veel hulp van Roos omdat ik mijn oude stramme benen niet hoog genoeg kreeg. Uiteindelijk heb ik er een flinke bloeduitstorting op m'n billebeen, m'n hamstring aan overgehouden, maar die ontdekte ik pas de volgende dag en deed geen pijn en was ook niet gezwollen. De wandeling was prachtig, maar geen paadje. Totdat ik op enig moment realiseerde dat we het wel degelijk hadden gevonden maar via een andere aanloop: "Roos, dit is het paadje" en inderdaad, het steile modderige paadje van de vorige keer dat eindigde bij dat verstilde brede kiezelpad. Ik stelde voor dat we het in stilte, ver achter elkaar zouden lopen zodat we optimaal van de sfeer konden genieten van dit bijzondere pad. Aan het eind gingen we weer samen verder en liepen uiteindelijk tegen een fraai gebouw aan dat inmiddels was ingericht als vakantiecentrum voor gegoeden. Even later liepen we Noorbeek binnen via een pad langs de kerk met een ambachtelijke slager. Daar moet ik eens inkopen gaan doen als ik hier weer ben. We liepen naar de bushalte en waren weer snel in Maastricht en Valkenburg.
Als gebruikelijk lekker en (te) veel gegeten en natuurlijk gebridged. We doen het best aardig, gemiddeld vierde in een veld van 14 geloof ik.

Onrustige darmen

We hoefden vanmorgen eigenlijk niet zo vroeg op pad te gaan. We gaan weer een weekend bridgen met Dekker Bridge in Valkenburg bij hotel Schaepkens van St Fyth. Was maar goed ook want Roos' ongedarmte was flink van slag door het scherpe en vezelrijke mengsel dat ik haar gisteravond had voorgezet. "Geen haast hoor", moedigde ik haar aan om toch vooral met zo rustig mogelijk darmstelsel op weg te gaan. En uiteindelijk na een flinke aanslag op de WC rol gingen we op weg; ze heeft gelukkig verder geen last gehad. Ik train mijn darmstelsel kennelijk wel erg grondig met eeuwig en altijd dat vezelrijke mengsel dat ik vrijwel dagelijks tot mij neem want ik heb nooit ergens last van. Juist zo'n vezelrijk en liefst scherp mengsel doet mij goed. Nou ja, beetje matigen als mijn Roosje komt eten. Ze was gisteravond onverwacht komen eten en daarom had ik het een en ander moeten ontdooien en daar zathet hem in. 
Dus op weg met de bus naar Utecht en door naar Maastricht. Daar namen we de bus naar Mechelen. Deze keer had ik een 13 km track geconstrueerd van Mechelen naar Valkenburg. En hoewel ik daar niet zo handig mee ben als Roos was het al met al een aardige wandeling met stukken die we niet eerder hadden gelopen. Helaas hebben we geen foto's gemaakt.
We waren pas om half vijf in het hotel en moesten al snel naar de kennismakingsbijeenkomst voor het bridgen. Daar bleek dat de wedstrijdleider, c.q. organisator Wilma een oude bekende van ons was met haar partner Rinus. Leuk om hen weer te ontmoeten. Zouden ook leuke bridgeavonden worden. Het gezelschap bestond uit twee groepen uit resp. België en Drenthe en nog enkele losse paren zoals Roos en ik.  om zes uur lekker aan tafel en als vanouds zitten bunkeren, onverstandig, maar ach, flink wandelen maar weer.
We werden 4e en hadden ontzettend lekker zitten spelen.  

Eigenlijk Eilandspolder

 Het was vandaag de tweede donderdag van de maand en dat is altijd de werkdag in de Eilandspolder, maar gezien het late uur dat ik gisteravond thuis kwam had ik op de voorhand al gemeld dat ik er niet zou zijn. Was uiteindelijk maar goed ook want toen ik later het verslag las zag ik dat het een waterballet was geweest aldaar, maar dat was niet de reden van mijn afwezigheid. Ik was gisteravond behoorlijk uitgewoond en had het niet gered om dan om 5 uur weer op te staan en een dag hard te werken in de buitenlucht.
Lekker laat opgestaan en wat huishoudelijk werk gedaan. De was gedaan en de keuken opgeruimd. Roos vroeg of het uitkwam dat ze zou komen eten. Had ik niet op gerekend maar in de vriezer stonden nog wat bakjes en het kwam ook wel goed uit want er stonden nogal wat restjes die op moesten. Dus uiteindelijk hadden we een afwisselend maal met wat scherpe hutspot op z'n Indonesisch en soep van Hugo vooraf en als toetje een restant uit het restaurant waar m'n buurvrouw vrijwilligerswerk doet. Kwam allemaal goed voor elkaar.

Precies om 11.30 uur

 

Asbjörn, Francisca en ik op de bank

Misschien 2 weken geleden had donorzoon Asbjörn gemeld dat hij enkele dagen naar NL zou komen en wel vandaag. Ik zou hem als eerste ontmoeten op station Rotterdam CS waar de Eurostar uit London stopt. Uiteraard was ik vroeg op het station en vroeg aan een conducteur of hij wist op welk perron de trein uit Londen zou stoppen. Hij wist mij te vertellen dat die trein was uitgevallen maar anders op perron 13 zou aankomen. Dat deze trein niet zou rijden was onzin want ik had vlak tevoren met Asbjörn geappt en daarbij merkte hij op dat ik erg vroeg was en dat hij nog maar in Antwerpen was. Het wkam dus helemaal goed. Alle TGV's komen aan op perron 13 dus ook de trein uit Londen, een onwaarschijnlijk grote trein, van begin tot eind van het eindeloze perron. Met m'n onscherpe blik zag ik niet zo direct waar hij was uitgestapt, maar uiteindelijk herkenden we elkaar direct en gaven een wederzijdse hug; fijn om hem weer te zien. Meet rolkoffer resp. rugzak liepen we Rotterdam in en namen de metro richting het huis van zijn moeder waar hij zijn bagage zou dumpen. Ze was thuis en verwelkomde haar zoon maar ook mij alsof ze me al jaren kende, dat vond ik wel bijzonder. Lekker koffie gedronken en nader kennis gemaakt. Ze had ook een lunch voor ons en daarna gingen we op pad, een wandeling maken door Kralingen. Met moeder Francisca sprak Asbjörn een tijd van ontmoeting af zodat we in de stad zouden gaan eten in een restaurant dat hij had gereserveerd.
Was ontzettend fijn om met hem door de stad te wandelen. Ondanks de matige weersvoorspelling bleef het een vrijwel droge dag en konden we zonder problemen de wandeling door het Kralingse bos doen. Uiteindelijk kwamen we in de stad en liet hij me plekken zien waar hij vroeger had gewoond en waar hij biertjes had gedronken en de student had uitgehangen. Kostelijk om hem te zien nagenieten van dat studentenverleden hier in de binnenstad. Zo tegen vieren kregen we allebei toch wel trek en scoorden een heerlijk knapperig broodje bij het Surinaams restaurant waar Roos en ik al eens eerder waren met de moeder van Martijn, het bleek ook een favoriet van Asbjörn te zijn. We liepen nog wat richting Blaak waar Francisca ons al stond op te wachten. We liepen naar voorheen zwembad Tropicana waar nu een bijonder restaurant is gevestigd en waar wee ontzettend lekker hebben gegeten. Verrassende hapjes passeerden ons gehemelte. Leuk was het concept dat je alle gerechten deelde met de tafelgenoten waardoor het geheel bijzonder afwisselend was. We hebben duidelijk met veel smaak gegeten aldaar. Uiteindelijk liepen we naar de metro in Blaak en reden naar station Alexander waar ik overstapte naar de trein en naar Bilthoven reed. Daar stond mijn trouwe ros op me te wachten en ik reed door het donker maar gelukkig zonder regen naar de flat. Ik was ontzettend moe maar had een geweldig fijne dag achter de rug.

Het lijkt wel oorlog

 Misschien komt het doordat de Bilt relatief dichtbij het UMC ligt, maar feitelijk hoor ik het overal in het land: de niet aflatende stroom van sirenes, vooral ambulances met sirenes en blauw zwaailicht. Maar ook de politiewagens zie je zelden op andere wijze rijden, kennelijk is patrouilleren niet meer zo gebruikelijk maar komt politie vooral in actie als er meldingen zijn en acuut moet worden ingegrepen. Maar bij mij wekt het in zeker mate het gevoel van onveiligheid op, net of er voortdurend iets mis gaat. Wellicht werkt hier ook de oorlog in het Oosten van Europa daaraan mee en de politieke onrust overal in de wereld. Of misschien komt het wel door het krankzinnige aantal personenauto's op de weg overal en moeten ambulances als ze überhaupt ergens naartoe moeten wel met zwaailicht werken en minder omdat er werkelijk iets ernstigs aan de hand is. Maar af en toe heb ik echt dat gevoel van"het lijkt wel oorlog". 

Steeds sneller

 

Mooie illustratie voor dit blog.

Natuurlijk komt het door de leeftijd, ik voel me niet meer op m'n gemak op de fiets. Vooral hier op de Hessenweg zijn de fietspaden erg smal maar het rijwielverkeer is nogal veranderd de afgelopen decennia. De e-bike is met een enorme snelheid ingeburgerd en de bakfiets, vaak eveneens voorzien van accu en geruisloze motor. De scooter rijdt ook vaak op het fietspad met z'n brede kont, ik vind het moeilijk om in die drukke melée in rust te fietsen. Ik heb overigens zelf de snelheid van een slak en word voortdurend opzijgebeld. Heb ik dus wel begrip voor maar het is erg onprettig en ik voel me behoorlijk onzeker op het fietspad.

Onderschatting van m'n loopvermogen

 

Prachtig pad met herfstbladeren

Dankzij de oorhygiënische behandeling van gisteren in de huisartsenpraktijk heb ik mijn ouwe energie niveau weer aardig bereikt dus ook vandaag weer aan de wandel. Daar had ik de laatste weken eigenlijk de puf niet meer voor en nu weer wel gelukkig. Was ik eerst van plan geweest om dan maar weer naar Zuid Limburg te gaan bedacht ik mij dat ik ook wel een 12 km wandeling hier in de buurt kon maken en wel van Hilversum Mediapark naar Baarn. De weersverwachting was best goed, wèl besloot ik om van west naar Oost te gaan wandelen vanwege de wind, dus beginnen in Hilversum. 
Dat blijft ook een fijne afwisselende wandeling; je hebt er dan wel geen heuvels als in Limburg maar het is lekker dichtbij en de uitzichten zijn best aardig en zeker nu in de herfst zijn de bossen en de wandelwegen bedekt met bladeren bijzonder om te zien.
Ik probeerde ook vandaag om met behulp van Komoot en de reisplanner zodanig af te stemmen dat ik de trein in Baarn precies zou halen. Maar dat liep vandaag helaas mis. Op ongeveer een uur afstand van Baarn moest ik echt zeker 4,8 km/hr lopen om de trein te halen. Ik probeerde tevergeefs wat af te snijden en verloor daar dus tijd mee en besloot dan ook maar m'n bammetje op een boomstam zittend naar binnen te slokken. Maar toen ik weer op weg ging bleek dat ik die trein werkelijk op enkele minuten zou missen. Had ik de afsnijding niet uitgeprobeerd laat staan het boterhammetje opgegeten dan had ik die trein makkelijk gehaald en in de trein kun je uitstekend zittend eten is mijn uitgebreide ervaring.
Maar ook nu niet getreurd hoor, de nieuwe maatregelen van NS hebben de dienstregeling van Baarn naar Utrecht gehalveerd in het weekend naar 1 keer per uur dus had ik een uur moeten wachten op de volgende terwijl dat "vroegig" slechts een half uur was. Maar door de trein in Baarn te nemen naar Amersfoort en daar op de stoptrein naar Bilthoven kostte het me geen uur, maar slechts 45 minuten. NS is zo slecht nog niet hoor zoals ik nu velen hoor zeiken. Ik ben dik en dik tevreden met de dienstverlening.

Brokken uit m'n oor

 Zo langzamerhand begon ik toch echt aan mezelf te twijfelen; voortdurend moest ik me: "wat zeg je", laten ontvallen. Roos had me al meermalen gezegd dat ik m'n oren moest laten uitspuiten, maar eigenwijs dacht ik dat het gewoon een ouderdomsverschijnsel was die doofheid. Maar afgelopen week hoorde ik werkelijk met mijn linkeroor helemaal niets meer; het werd gewoon gevaarlijk om te fietsen en een gesprek voeren werd een steeds groter probleem, dus enkele dagen geleden maakte ik een afspraak met de assistente van de huisartsenpraktijk zodat vandaag mijn oren uitgespoten zouden worden. Vanaf woensdag had ik regelmatig wat olijfolie in m'n beide oren gegoten met een lepeltje en een stukje keukenpapier in plaats van een wattenprop om te voorkomen dat de olie er direct weer uit zou lopen. En vanmorgen om kwart over negen was het zo ver. De uitvoerend assistente vroeg of ik olie had gedruppeld en maakte de spuit gereed met lekker warm water. Eerst keek ze met een oorspiegel in beide oren. Ze zei direct: "O, ik zie het zo al" en inderdaad in een mum van tijd was het euvel verholpen en terwijl ze de spuit uit m'n oor haalde hoorde ik al dat de doofheid was verdwenen. In de schaal lag een onsmakelijk brok oorvuil, bij het andere oor, zelfde verhaal. Opgelucht en bijzonder dankbaar fietste ik naar huis en bereidde me voor op de wandeling van Cuyp naar Baarn. Bij het wandelen voelde ik dat zelfs m'n lichte duizeligheid van de laatste tijd over was. Ik bedacht me wel wat een klootzak ik eigenlijk was en niet eerder naar Roos had geluisterd. De assistente had al gezegd dat ik dit regelmatig moest laten doen; ik heb het inmiddels als herinnering in m'n elektronische agenda gezet zodat ik het niet meer kan vergeten.
Ondertussen wandelde ik door de bossen en daar ging de telefoon, Joke die ook even de tijd van wandelen gebruikte om haar ouwe vader te vervelen ha ha. Ik vertelde over de "ingreep" van hedenmorgen en vertelde dat er een enorm brok uit m'n oor was gekomen, zo groot dat ik er nauwelijks overheen kon kijken. Dat vond ze kennelijk zo hilarisch dat ze er bijna in bleef van het lachen; zo ken ik haar helemaal niet. We lulden wat af al wandelend, terwijl Truus van Komoot tussendoor meldde hoe ik van links naar rechts moest lopen. Was reuze gezellig en we spraken af dat ik 's-avonds bij hen zou komen eten. Doe ik graag want Joke kan ontzettend lekker koken!
Prachtig afgestemd kwam ik enkele minuten voor vertrek van de trein op station Baarn en was snel weer op de flat. Even later ging ik naar de bazar van de WVT (de gebeurtenis "Bilthoven koopt elkaars ouwe rotzooi"); ik koop daar altijd een paar kilo boeken. Maar het was er net zo druk als op een zaterdagmiddag bij Ikea, kortom ik ben gevlucht en was dientengevolge een uur vroeger op weg naar Joke die me dan ook vroeg of ik haar en Bram dan kon ontmoeten ergens bij het huis van een vriendje van Bram waar hij speelde. En zo geschiedde inderdaad waar ik opmerkte dat de moeders van tegenwoordig verdomd weinig overwicht hebben op hun kinderen. Een hele onderhandeling om Bram mee naar huis te krijgen, maar uiteindelijk lukte dat. En bij hen aangekomen het voorlezen; vind ik heel gezellig hoor, een Jip en Janneke boekje van Annie M.G. onze grote kinderboekenschrijfster. Volslagen onzin allemaal wat ze heeft geproduceerd maar iedereen, inclusief de kinderen vindt het geweldig.
En uiteraard bijzonder smakelijk gegeten. Leuk hoor dat kabaal tijdens het eten in zo'n gezin met kinderen.  

De folly van Sandwijck

 

Hier staat zij dan vanaf 1788

Nu het wandelen er een beetje bij inschiet fiets ik regelmatig richting Sandwijck en Oostbroek, twee voormalige "buitens". Oostbroek is van oorsprong de plek waar een klooster stond, eigenlijk de plek vanwaaruit de Bilt tot stand is gekomen. Daar loop ik dan een rondje en ga op het bankje van mijn vader zitten peinzen en van de omgeving genieten. Het was enkele decennia geleden een behoorlijk verwaarloosd landgoed met een oud en verlaten groot landhuis. Maar een voortvarend aantal bewoners van de Bilt/Bilthoven heeft destijds de koppen bij elkaar gestoken, en zo kwam de werkgroep Sandwijck tot stand die tot op de dag van vandaag het landgoed in beheer heeft genomen. Het huis is "gekraakt" en wordt nu tot ieders tevredenheid bewoond, zo te zien door een woongroep.
De geschiedenis van het landgoed wordt min of meer dendrologisch getoond aan de hand van een boomschijf met daarin spelden die de betreffende jaren aangeven waarop iets ingrijpends in dit gebied is gebeurd. De boom is in 2007 door een storm geveld maar de jaarringen gaan terug naar tijden dat er waarschijnlijk nog geen sprake was van een landgoed. Op het landgoed staat een heel karakteristiek gebouwtje, in 1788 werd het gebouwd als duiventoren; dat kun je nog enigszins zien aan de vlieggaten die nog steeds in de bovenrand zichtbaar zijn. In 1833 werd de duiventil omgebouwd tot een schijnkapel, een folly en als zodanig heeft zij haar jaren gesleten, tot zij letterlijk sleets als een bouwval de vorige eeuw in ging. Na die tijd is er wel herstel, althans restauratie gepleegd en sinds deze week is het houtwerk weer in de verf gezet; ziet er weer keurig uit. Het wordt nu als piepklein atelier door een kunstenaar, een schilder gebruikt. Ik vind het een leuke gedachte dat dit bouwwerkje vlak voor de Franse revolutie werd gebouwd en er nu nog staat zij het wat deerniswekkend, want het stenen deel is ook aan grondige restauratie toe, maar het staat er nog. Ik heb het vandaag dan ook bewonderd.

Weer anderhalf uur Bach gespeeld

 

Met leesbril achter de piano

Roos moest vanochtend relatief vroeg de deur uit; ze ging met de moeder van Ana aan de wandel bij Arnhem. Leuk om met de moeder van haar schoondochter nader kennis te maken ondanks de taalbarrière. Komt ongetwijfeld helemaal goed.Ik hielp haar op weg en zwaaide haar uit. Daarna opnieuw achter de piano en de partita's te lijf gaan. Na anderhalf uur had ik het wel gehoord; zelfs mij begon het gepingel wat tegen te staan. Ik moest wel lachen bij partita nr 3 meen ik bij een bepaald eindeloos stuk gepingel waar Anneke vroeger naar me toe kwam met het dringend verzoek om te stoppen met Bach. Ze kreeg de zenuwen en kon zich niet meer concentreren; ik kon er me best iets bij voorstellen, ik vond het zelf heerlijk om bij weg te dromen, maar het is soms wel eindeloos gepingel ja. Ik herinner mij nog dat misschien wel 30 jaar geleden de drogisterij keten "het Kruidvat" het hele werk van Bach op CD bijzonder goedkoop aanbood. Een niet nader te noemen kennis van mij had gewoon vanwege de lage prijs een handgreep CD's aangeschaft met allemaal klavecimbel muziek; hij kon het niet verdragen. Ik moest toch lachen. Kan wel uren luisteren naar klavecimbel. Op Youtube staan schitterende uitvoeringen van Bachs' werken voor klavecimbel. Klavecinist Rondeau speelt ronduit schitterend de Goldbergvariationen. Ik kan de lezer adviseren om dit prachtige werk te beluisteren en nadrukkelijk variation nr 25 waar op bijzondere wijze immens verdriet muzikaal wordt vorm gegeven (vanaf 1.08). Daar heb ik vanmorgen ook m'n tanden in gezet; is zo ontzettend mooi en je kunt er veel emotie in kwijt als pianist ook.Na de anderhalf uur lekker door het zonnetje naar het station gewandeld en thuis een kop thee gedronken op het balkon en uitvoerig met dochter Joke aan de telefoon gehangen, gezellig zo even onverwacht, ze belde zomaar. Maar er was nog tijd voor een wandeling in het bos achter voordat het donker werd.
Overigens lag hier thuis op de salontafel de partituur van de Toccata en Fuga van Bach, die wil ik ook proberen te spelen op het orgel zij het zonder gebruik te kunnen maken van de voetpedalen, want die kunst beheers ik niet. Dat heb ik al eens eerder kunnen doen op het orgel van Maassluis toen ik daar met een bevriende organist de gelegenheid toe kreeg. 

Piano oefenen

 

De Lebuiniskerk in Deventer

Gisteravond ben ik uiteindelijk na het bezoek van de onderburen nog naar Wijhe getreind. Onderweg nog genoeglijk gesproken met de conductrice van de trein die vroeg of ik gewandeld had; ik had een rugzak vol met van alles voor Roos en leg eierdozen voor de Vennerij. Uiteraard hebben we nog even gebridged voor het slapengaan. 
Vanmorgen was het heerlijk weer en de zon scheen volop de kamer binnen. Dat kwam heel goed uit want een belangrijke reden voor mijn bezoek was het oefenen op de Partita's van Bach. Roos heeft een verrassend geschenk in gedachten voor mijn 75e verjaardag en wel een uur vrij spelen op een antiek kerkorgel ergens in Groningen/Drenthe. Dus net als bij de bruiloft van Martijn en Margot moet ik weer aan de bak, althans als ik het weer redelijk in de vingers kan krijgen. Mijn grootste probleem bij het piano spelen is minder de vingers maar meer de ogen. Je moet scherp en snel kunnen kijken om de partituur a tempo te lezen; vraagt best veel van het gezichtsvermogen. Maar die partita's heb ik tot vervelens toe - vooral Anneke kon het soms niet vaker verdragen - gespeeld dus de vingers kunnen zich best veel automatisch herinneren en met goede belichting gaat het bijhouden van de partituur ook makkelijker. Vanmorgen was het helemaal in orde en ik ging aan de gang. Het leuke van spelen op een orgel is natuurlijk dat de lang aangehouden noten ook lang klinken; bij de piano is dat niet het geval en bij het klavecimbel al helemaal niet. Aan de partituur van de partita's kun je afleiden dat enkele onderdelen beter zullen klinken op het orgel, zijn misschien wel geschreven voor orgel. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal klinken. Na een dik uur studeren was ik het wel een beetje zat; ging aardig maar ik zal er nog veel tijd in moeten steken wil het wat worden.
's-Middags hebben we een stadswandeling gemaakt in Deventer en heb ik de prachtige Lebuiniskerk van deze stad bewonderd. Al wandelend kwamen we op verrassend leuke plekjes die we nooit eerder hadden ontdekt terwijl we best vaak in Deventer zijn geweest in de afgelopen jaren. Ook kwamen we langs de kaaswinkel waar Roos haar superieure schapenkaas en andere kazen inslaat. Nog niet zo lang geleden is deze zaak door brand bij de buren zodanig beschadigd dat zij moest verkassen. Uiteraard heb ik een lekker stukje Gorgonzola ingeslagen. Hebben we 's-avonds lekker van gesnoept.