Palen laaien

Wat een prachtig weer vandaag. Een schitterende wandeling gemaakt langs het Tienhovens kanaal. Eerst met bus 58 van af de halte vrijwel direct voor de deur naar Hollandse Rading en van daaruit door het bos richting Tienhoven. In het vroege voorjaar is het groen aan de bomen zo prachtig licht van kleur en de bladeren zijn nog zo teer. De sfeer in dit oud stuk bos is bijna betoverend. Dan uiteindelijk via het bos, langs boerensloten naar de Egelshoek, een oude buurtschap, niet te verwarren met de camping met de zelfde naam. Een dissonant is het voortdurend gebrom van de "sport"-vliegtuigjes van vliegveld Hilversum. Links ligt het Bert Bospad (ook een aanradertje). maar wij gingen verder naar de theetuin, een ontzettend leuk particulier initiatief van een mevrouw die haar prachtige tuin ter beschikking stel van passerende fietsers en wandelaars; lekker even zitten met een kopje thee. Toevallig zette zij alles klaar voor de theetuin op het moment dat wij passeerden. Zij meldde ons dat het ten tijde van de IJslandse aswolk heerlijk stil was zodat je de vogels schitterend kon horen. Eerlijk gezegd was het geluid van de vliegtuigjes mij nooit als erg storend opgevallen, zo veel kabaal is het nou ook weer niet, maar zonder is natuurlijk wel fraaier. Overigens even verderop hoor je er nauwelijks meer iets van. En na twee kopjes thee gingen we natuurlijk verder. Langs het Tienhovens kanaal liggen aan twee kanten uitgestrekte terreinen van Natuurmonumenten. Aan de Utrechtse kant is moeite gedaan om groeiend veen te herstellen en dat geeft een werkelijk schitterend resultaat met flauw oplopende oevers, veel bloemen en vooral veel amfibieën en vogels. Aan de andere kant is er meer verruigd weiland dat deels ook door oppompen van water nat wordt gehouden; goed voor allerlei diersoorten waaronder vogels, het was dan ook een gekwinkeleer van jewelste. Tal van vogelaars staan er met kijkers; één van hen spraken wij aan en hij toonde ons de roodborst tapuit. Wij zelf fotografeerden een zwaan die op z'n kop in het water stond om nog van de bodem wat lekkers te kunnen oppakken. Ook zagen we een kleine ringslang. Aan het eind van het pad keerden we en liepen we met de zon in het gezicht terug. Onderweg kwamen we in gesprek met een veldmedewerker van natuurmonumenten die werkzaamheden verrichtte in de eendenkooi die halverwege ligt. Hij was palen aan het sjouwen die nodig waren voor het herstel van één van de pijpen in de kooi. Wij vroegen of de kooi wel eens te bezichtigen was; dat bleek het geval: iedere laatste zondag van de maand, bij mooi weer en in de zomermaanden kan de kooi bezichtigd worden onder leiding van vrijwilligers. Maar wij mochten er ook in nu hij toch bezig was. Wij hielpen hem door gezamenlijk een paar palen naar de kooi te dragen en hebben de kooi uitvoerig bekeken. Je kende de verhalen van de onderwijzer van school en ook mijn vader had me wel eens verteld hoe dat vroeger ging en dat er vaak eeuwenoude rechten waren om een eendenkooi te mogen beheren, maar ik had er nog nooit eentje gezien. Een prachtig klein natuurgebiedje rond een waterplas. Rozig van zon en wandelen de dag afgesloten met een avond in de bridgeclub.

Leonard Bernstein

Alweer bijna 50 jaar geleden, om precies te zijn in 1961 verscheen een weergaloze musical op film, Westside Story. Een musical op het oeroude thema van Romeo en Julia. Het verhaal mag dan oud zijn, zo niet de prachtige muziek van Leonard Bernstein. Prachtige aria's als "Maria", duetten en de complexe stukken als "Tonight" benaderen het niveau van Wolfgang Amadeus Mozart, terwijl de dramatiek zo groot is als in de opera "Dialogue des Carmelites" van Poulenc. Eigenlijk zou ik dit stuk muziek ook liever onder de opera's willen indelen.
Muziek kan zo ontroeren; denk maar aan de Passionen van Johann Sebastian Bach. De alt rapsodie van Johannes Brahms ontroert me ook werkelijk tot tranens toe en niet alleen de weergaloze uitvoering van Kathleen Ferrier maar ook van recentere uitvoeringen. Dat is muziek die direct in je hart landt.

Maar onlangs zag ik na vele decennia weer de film Westside Story met haar prachtige muziek en roerende scènes. Deze oude musical/film wil ik u toch van harte aanbevelen, vooral vanwege de muziek. Of is het toch een oud sentiment?

Het verslag van Brodeck

Graag lees ik boeken die mij worden geadviseerd door vrienden of door andere schrijvers. Zo had mijn goede vriend Peter C. onlangs van iemand "Het verslag van Brodeck" van de hand van Philippe Claudel gekregen. Het had hem zo gegrepen dat hij het in één keer had uitgelezen. Onze onvolprezen bibliotheek Bilthoven haalde het voor mij uit de bibliotheek van Zeist en inderdaad, een trouvaille dit boek en deze schrijver. 

Claudel toont in dit dramatische boek over een slachtoffer van pogrom, concentratiekamp en dorpsachterlijkheid een groot schrijverschap. Hij heeft het koel observerende van de vreselijke gebeurtenissen zoals Jerzy Kozinsky dat toont in "de geverfde vogel", maar ook mystieke trekjes als Hermann Hesse (in het boek "Demian") wanneer hij de tekeningen van "de Anderer" beschrijft. De Anderer is naast Brodeck de belangrijkste speler in het boek; een bezoeker van het achterlijke bergdorp dat van haar door de oorlog, maar ook deels zelf veroorzaakte trauma's herstellende is. Daarbij wordt nog groter ellende veroorzaakt, waarvan Brodeck verslag doet tegen de achtergrond van zijn kampverleden. 

Claudel is van 1962 maar hij schrijft of hij de gruwelen zelf heeft meegemaakt zoals Primo Levi in zijn boek over het periodiek systeem. Een fascinerend boek dat ik van harte in ieders belangstelling aanbeveel.

Gidsfossiel

Iedere biologische soort probeert zich maximaal uit te breiden; de hoeveelheid voedsel en de beschikbaarheid van de habitat die nodig is om te overleven, bepalen het succes daarin. Andere organismen houden een soort binnen de perken; dat kunnen voedselconcurrenten zijn of predatoren, d.w.z. organismen die de ander opvreten, parasieten en micro-organismen die het organisme kunnen aantasten, ook wel ziektekiemen genoemd. Wellicht zijn er meer factoren, maar die kan ik niet zo gauw bedenken.

Als je de geschiedenis van de aarde bestudeert, geologisch onderzoek, zie je soms een soort die geweldig toeneemt en daarna prompt weer volledig uitsterft; dat leerde ik ooit van onze onvolprezen aardrijkskunde leraar J.H.B. den Ouden. Dat heet een gidsfossiel; in een aardlaag van een kenmerkende ouderdom komt zo'n soort dan in grote aantallen voor en in latere of vroegere lagen helemaal niet of nauwelijks. Kom je zo'n soort in een bepaalde geologische laag tegen, dan weet je precies uit welke tijd die laag dateert, vandaar de naam "gidsfossiel". Het heeft mij altijd geïntrigeerd wat nu een algemeen kenmerk zou kunnen zijn van een gidsfossiel. Plotselinge toename van beschikbaar voedsel, ontbreken van voedselconcurrenten en/of predatoren of nog iets anders? Het blijft toch feitelijk raadselachtig.

Maar meestal houden organismen elkaar binnen bepaalde grenzen. Zo'n evenwichtssituatie noemen we wel een eco-systeem. Zo'n eco-systeem kan heel complex zijn; hoe complexer hoe stabieler. De aarde vormt een groot eco-systeem waarin enkele miljoenen soorten elkaar in evenwicht houden. De mens vormde daarop in het verleden geen uitzondering. Maar het lijkt wel of we nu een aantal voor de hand liggende factoren hebben uitgeschakeld waardoor de mensheid een aantal aspecten van een gidsfossiel verkrijgt: met de uitvinding van kunstmest, veredeling van gewassen en de verschillende "groene revoluties" is de hoeveelheid beschikbaar voedsel enorm toegenomen. Voedselconcurrenten zijn eeuwen geleden al uitgeroeid; denk aan wolf, beer, wilde runderen. Insectenvraat heeft de mens met allerlei pesticiden onder controle gekregen. Predatoren kennen we niet meer of je zou het autoverkeer als zodanig moeten beschrijven. Wat je dan ook ziet is een ongebreidelde toename van het aantal mensen op aarde en dientengevolge een forse vermindering van de biodiversiteit.

Ooievaarskuiten

Het is de laatste tijd ondanks de koude toch wel erg lekker zonnig weer. Dat was in ieder geval voldoende reden voor een zo te zien betrekkelijk jonge twintiger,  om in korte broek de straat op te gaan; een normaal beeld nietwaar. Echter, waar ik toch wel van opkeek waren zijn ongespierde benen. Het leken wel de benen van een ouwe kerel die zijn dagen slijt in automobiel en achter een bureau. Je ziet het steeds vaker; wat houterig bewegende, ongespierde jonge mensen. Volgens mij komt dat doordat opgroeiende kinderen veel te weinig lopen. De ouders vinden het wel gemakkelijk om snel, snel, snel boodschappen te kunnen doen met een schitterende fantasy kinderwagen waar je zo makkelijk de boodschappen in kunt laden terwijl je ondertussen een telefoongesprek voert; aandacht voor het kind, ho maar. De kinderen zitten wat verveeld om zich heen te kijken en willen liever zelf lopen en al pratend contact hebben met hun ouder of verzorger. Naar school en naar al die kluppies, niet met de fiets, laat staan lopend, maar snel, snel snel, met de auto. Die kinderen bewegen veel te weinig.

Juist in die allereerste levensjaren is het zo belangrijk dat kinderen zich ontwikkelen zowel lichamelijk als mentaal. Zelf lopen, klimmen, vies worden, ervaren hoe de wereld in elkaar zit in al haar kleine aspecten. Luisteren, vragen stellen, goed leren praten, net zo belangrijk en dat gaat vooral door met een kind te praten vanaf het eerste moment. Het is zo belangrijk voor de ontwikkeling van het praat- en denkvermogen. En natuurlijk je lichaam ontwikkelen. De jonge adolescent liep ook wat houterig de straat over en ik beklaagde hem. Ik hoop maar dat hij gaat sporten en iedere dag flink zijn spieren gaat gebruiken door te lopen en te fietsen in plaats van auto rijden; dan kan het vast nog redelijk goed komen. Maar de basis wordt al veel eerder gelegd; de ouders van kleine kinderen zouden op dit gebied vast wel wat voorlichting kunnen gebruiken.

"Wageningen" neemt de voedselcrisis wèl serieus!

Als commentaar op mijn Blog van 20 april zegt Rosasharn dat ik de voedselcrisis wel wat serieuzer mag nemen. Een tekort aan water zou zich als eerste probleem aandienen. Natuurlijk neem ik een voedselcrisis serieus. Daar zitten we nu al middenin alleen is er heden wel voldoende voedsel maar de kwaliteit is slecht; zeker in Nederland waar de prijs belangrijker wordt gevonden dan de kwaliteit, moet er behoorlijk gezocht worden om kwalitatief goed voedsel te vinden. En dan bedoel ik niet gezondheidsaspecten maar met name de smaak.

Maar daar gaat het Rosasharn natuurlijk niet om en dit antwoord is ook meer een plagerijtje. Waar zij op doelt is natuurlijk het dreigend tekort aan voedsel. Overigens is een dreigend tekort aan voedsel voor iedere biologische soort een zwaard van Damocles. Indien meer voedsel automatisch betekent "meer individuen", dan wordt een nieuwe grens bereikt van een zgn. tekort aan voedsel. Tot halverwege de negentiende eeuw leefde de mens altijd in een sterke afhankelijkheid van het beschikbare voedsel. Hongersnoden en massaal sterven bij misoogsten was toen gebruikelijk; een afschuwelijke situatie die we natuurlijk ten ene male moeten zien te voorkomen. Met de eerste groene revolutie halverwege de negentiende eeuw, waarbij verbeterde landbouwtechnieken, zaadveredeling en kunstmest een rol speelden, ging de voedselproductie omhoog en daarbij ook de wereldbevolking. En natuurlijk komt er dan weer een nieuwe grens in zicht. Een tweede groene revolutie heeft inmiddels plaatsgevonden, maar ook daarvan lijken de grenzen in zicht v.w.b. de verhouding tussen productie en de hoeveelheid consumenten, hoewel?

Maar heden is er een rare situatie in de wereld waarbij enerzijds het rijke, vermogende deel te dik wordt door een overvloed aan eten terwijl anderzijds het onvermogende deel van de mensheid soms zelfs onvoldoende heeft. Het aantal overmatig dikke mensen is heden voor het eerst groter dan het aantal mensen met ondervoeding; het leidt tot ernstige gezondheidsproblematiek. In de verenigde staten, waar de mens zo langzamerhand door het overgewicht een soort karikatuur van zichzelf is geworden, heeft de legerleiding haar zorg uitgesproken over de slechte conditie van potentiële recruten door overgewicht. Heden gaat het minder om de hoeveelheid beschikbaar voedsel in de wereld maar waarschijnlijk vooral om economische ontwikkeling en een daarbij behorende herverdeling. 

Edoch, "Wageningen" ruikt haar kans om verder te gaan in de ontwikkeling van de vertechnologisering van de voedselvoorziening en luidt de noodklok en de regering met als voorvrouwe Gerda Verburg, gaat daarin mee; insecten eten, agroparken, het kan niet gek genoeg of het moet ontwikkeld worden en dat zal "Wageningen" graag doen mits er (veel) subsidie komt. Echter, wanneer er geen rem wordt gezet op de bevolkingsgroei zal er altijd weer een nieuwe grens aan de dageraad verschijnen. Wat dat betreft kunnen we ons wellicht beter spiegelen aan China met haar één kind politiek en onze voedselvoorziening wat meer naar de menselijke maat toesnijden, d.w.z. lokaal en kleinschalig. Good, clean and fair!

Julie en Julia, levensverhaal van Julia Childs

Wat een leuke film en wat een schitterend ingevulde rol van Meryl Streep! Echt een film voor mensen die gek zijn op lekker eten en daar gepassioneerd mee omgaan. Verder is het zo'n ontzettend lieve film; zo roerend zoals Julia Childs door Streep wordt neergezet als begripvolle vrouw en lieve minnares. Ze wordt dan ook niet voor niets aanbeden door haar man Paul. Maar ook het jonge stel wordt zo goed gespeeld.

De Haute cuisine wordt uit de doeken gedaan. Julia wil het lekkere eten dat ze heeft leren kennen in Frankrijk bekend maken bij haar Amerikaanse landgenoten. Ze gaat daarvoor zelfs op les bij een cursus voor professionals. Roerend en komisch die scène waarbij ze moet leren om uien fijn te snijden. Bij thuiskomst vindt Paul een razendsnel uien-snijdende Julia met een reusachtige berg inmiddels bij het oefenen fijn gesneden uien op de tafel. Vanwege de stank weigert hij thuis te eten. Maar allengs gaat het beter en krijgt Julia de Franse keuken perfect in de vingers. Paul brengt haar op het idee om een kookboek te gaan schrijven. Met heel veel gehannes is dat eindelijk gelukt.

Haar tegenhanger, Julie, schrijfster van een inmiddels beroemd boek dat verfilmd is, als hier getuige van wordt gedaan, heeft zo'n typisch gehaast middle of the road leven waarvan ze duidelijk niet geniet. Wèl kookt ze graag en haar man eet het graag op. Ook hier is sprake van een gepassioneerde liefde; leuk om naar te kijken. Julie wil ook wat anders; ze heeft allemaal van die vreselijke Amerikaanse vriendinnen (dat is trouwens wel ff wennen dat Amerikaanse gedoe zonder fatsoenlijke tafelmanieren. Dat praat maar met overvolle mond en eet niet met mes en vork?!). Die vriendinnen zijn allemaal succesvol, met meer dan overvolle agenda's en doen miljoenen business terwijl Julie maar een halfbakken schrijfster is en in een kantoorhokje zit te kniezen. Echt dat haastige leven waar ik zo de pest aan heb. Julie kiest voor zich zelf en, door haar man op het idee gebracht, neemt ze zich voor om alle recepten uit het oude kookboek van Julia Childs te gaan maken en daarover een Blog te publiceren. Dat wordt een geweldig succes. Even leek het erop dat de twee elkaar nog zouden ontmoeten want Julia leefde nog tot 2004, maar dat gebeurde niet in de film. Ook het boek is bijzonder de moeite waard. Overigens ook het kookboek van Julia Child; daarin staat schitterende recepten uit de ouderwetse Franse keuken.

Een roerende film en zeker een aanradertje voor wie van lekker eten houdt en dat doen toch alle foodies (nickname voor leden van Slow Food).

Jean Auel en De Stam van de Holenbeer

Het is misschien geen literatuur; het is fictie, maar voor mij als natuurliefhebber heerlijk om in weg te dromen. Inmiddels heb ik de meer dan een halve meter hoge stapel boeken over "De stam van de Holenbeer" misschien wel vijf keer gelezen. Het is, net als de Odysseia van Homerus, een schitterend en avontuurlijk reisverhaal waarin erg veel gebeurt. Maar de verhalen over Ayla en Jondalar, de twee hoofdpersonen wordt de natuur en de wijdsheid van het ongerepte landschap, met al z'n dieren en geografische eigenschappen zodanig beschreven dat ik er uren lang in kan wegdromen. Met spijt ben ik dan nu ook weer aangekomen in het laatste boek. 

Jean Auel, de schrijfster van deze mega serie heeft zich geweldig verdiept in de wetenschappelijke stand van zaken op het gebied van Europa 10.000 jaar geleden. Zij heeft op die basis heel fraai beschreven hoe twee mensenrassen, de Neanderthalers en de Homo Sapiens in het oude Europa aanvankelijk naast elkaar leefden met hun verschillende gewoonten. Amerikaans als zij is, schrijft ze nogal juichend over de moderne mens met een geweldig vooruitgangsgeloof; en met een Rousseau-achtige bewondering over het oude volk van de Neanderthalers, dat volledig wars is van elke verandering. Zoals we natuurlijk weten zijn de Neanderthalers uiteindelijk van de aardbodem verdwenen, misschien wel opgegaan in de nu nog levende mensen, dat laat Auel terecht in het midden.

Het is natuurlijk wel een goede weerslag van hoe de moderne Westerse mens in elkaar zit; altijd maar meer, verder, nieuw, nieuwsgierig, met als keerzijde: nooit genoeg en uiteindelijk te veel van alles, maar ook bewonderenswaardige cultuurschatten, wetenschap en filosofie.

Agro parken en Slow Food

Vrijdagavond heel gezellig hier bij mij thuis gegeten met partner en een mede Slow Food member, werkzaam aan de Universiteit van Wageningen. Ons gezamenlijk interessegebied is lekker en natuurlijk voedsel, en natuurlijk de voedselvoorziening, dat alles met een Slow Food bril op. Naast smulpaap ben ik vooral ook een "beweger", c.q. wandelaar. Daarom ken ik veel streken van ons land waardoor ik heb kunnen vaststellen hoe ons land de afgelopen decennia qua aspect is veranderd; het landschap is minder afwisselend, minder interessant en helaas dus vooral lelijker geworden. Een positieve kentering zie je in het natuur/bosbeheer waarbij de monocultuur van dennenbossen plaats moeten maken voor meer loofbossen met daarin ook meer open stukken. Maar de landbouw gebieden zijn niet zo fraai meer als vroeger; geen koeien meer in de wei, geen bloemen, eindeloze maisakkers. Maar dit een beetje ter zijde, maar het bepaalt wel mijn grondhouding tegenover de landbouw.
Waar ik toch wel heel verbaasd over was betrof de moderne trend naar agroparken. In "Wageningen" maakt men zich schijnbaar erg druk over de mogelijkheden om de wereldbevolking ook over enkele decennia nog te kunnen voeden. Je kunt het hen niet kwalijk nemen dat ze dan denken in de lijnen die ze al jaren bewandelen: nog verdere vertechnologisering van landbouw en veeteelt in de vorm van agroparken. Kennelijk is dat al geheel geland want mijn mede SF lid had geen negatieve zorg over deze ontwikkeling die ik beschouw als volstrekt contra de wijze waarop Slow Food International over deze ontwikkelingen denkt. Daar is veeleer sprake van terug naar kleinschaligheid. In plaats van groots opgezette agroparken rond Mexico city en andere megapolissen zouden de boeren weer terug moeten naar het land en op de vanouds gehanteerde kleine schaal en op grond van de eeuwenoude kennis hun vertrouwde voedsel verbouwen.

De trend die is ingezet begon bij de "modernisering" van de landbouw met allerlei "veredelde rassen" die wel een hogere opbrengst hadden misschien, maar anderzijds ook meer (vaak niet beschikbaar) water nodig hebben en kunstmest en pesticiden om te overleven. Grootschaligheid, verkoop van de grond, trek naar de stad waren het gevolg! Ik ben maar zo bang dat die zgn. agroparken, die door "Wageningen" worden beschouwd als de oplossing voor de (nog lang niet bestaande!!) voedselproblematiek een adequate oplossing betekenen juist averechts zullen werken en de trek naar de stad nog verder zullen vergroten doordat traditionele productie methodes niet kunnen concurreren met deze moderne methodiek. Ik zou liever inzetten op terug naar kleinschaligheid in het kader van "Good, Clean and Fair" met respect voor moeder aarde, Terra Madre!

J.B.H. den Ouden

Fascinerende persoon die Jan den Ouden. In de jaren zestig kregen wij aardrijkskundeles van hem. Mijn goede vriend Peter C. liet mij afgelopen zaterdag het dictaat zien van zijn lessen; hij had dat al die jaren bewaard. Het was mij duidelijk dat erg veel van wat den Ouden ons destijds had verteld was blijven hangen. Het was meer dan een Aha Erlebnis toen ik het duidelijk leesbaar handschrift van mijn goede vriend ontcijferde en allerlei buitengewoon interessante informatie zag, maar deze was wel 50 jaar oud en nog heel actueel. Ik wist van de fascinatie van Peter voor deze oud-leraar die ook les gaf aan de Universiteit van Wageningen alwaar Frank Westerman, een door ons beiden bijzonder gewaardeerde schrijver, ook les van Jan had en Dr. J.B.H. den Ouden in het boek "Ingenieurs van de ziel" opvoert als deze in een stofwolk van krijt zijn informatie op het bord kalkt en weer uitwist. Ook Frank heeft duidelijk invloed ondervonden van den Ouden.

Het belangrijkste dat ik van den Ouden wist (door Bob Vieveen en Peter C. destijds Ary den Ouden genoemd naar een bekende voetballer in die tijd) betrof zijn interesse in het kaste systeem. En nu begreep ik ook waarom dat was, want den Ouden was destijds bezig aan een promotieonderzoek naar het kaste systeem in India, voor welk onderzoek hij ruimte had gevonden tussen de drukke werkzaamheden als docent aan het HLW in Amsterdam. Via www.Boekwinkeltjes.nl had ik de hand weten te leggen op een exemplaar van deze dissertatie en die ten geschenke gegeven aan mijn goede vriend Peter C. Het bleek overigens bijzonder toegankelijk en Peter is het ook direct gaan lezen. Ik heb hem gevraagd of ik de kostbare dictaten eens mag lenen zodat ik de belangwekkende informatie, na ruim vijftig jaar, opnieuw tot mij kan nemen.

Mijn dagelijkse (?) column

Jerôme Louis Heldring

Gisteren lekker in het zonnetje de Volkskrant van vrijdag zitten lezen. In de tas met oude kranten van één van m'n buren zat de nog ongelezen krant. Daarin las ik een interview met Jérôme Louis Heldring, die al vijftig jaar lang een dagelijkse column verzorgt in het NRC handelsblad, dus al vanaf 1960. Wat een scherpte toont deze meer dan 90-jarige. Tegen die achtergrond heb ik mij voorgenomen om dagelijks een column te schrijven op mijn Blog 11Science; niet dat die door iemand wordt gelezen, maar voor mezelf om vast te leggen wat me op zo'n moment bezighoudt en hoe ik ergens over denk zodat ik dat later nog eens kan nalezen. Het is natuurlijk zo dat we omkomen in alle informatie die over ons wordt uitgestort. Tegen die achtergrond lees ik dan ook al enkele jaren nauwelijks meer een krant (heb ook geen abonnement), maar kan het toch niet laten om toch even te lezen als ik er één onder handen krijg, bijvoorbeeld als ik de bibliotheek bezoek. Gelukkig maar, want het scherpen van de geest door dagelijks iets te schrijven kan, aldus Heldring, voor het welzijn een hulp vormen, en zonder die krant had ik dat idee van een dagelijkse column vast niet gekregen. Dank Jérôme!

Welnu, wat speelde zo de laatste dagen. Het is toch vooral de wijze waarop wij hier in het Westen met onze natuurlijke omgeving omgaan in het kader van voedselvoorziening en energiehuishouding waar ik mijn hersens over breek. En dan komen daar zo leuk die dagelijkse ervaringen bovenop. Zoals de afgelopen week ik van mijn jongste dochter hoorde dat haar nog zo prille zwangerschap goed verloopt; van een mede-slow food lid, die met mij de zorgen wilde delen over het Slow Food gehalte en de geloofwaardigheid van Slow Food Nederland; maar vooral ook het gesprek met mijn oud klasgenoot en inmiddels weer goede vriend Peter C. met wie ik altijd weer eindeloos over van alles kan discussiëren. En dan het leuke proces van de synthese waarin je alle aspecten van de verschillende gesprekken met elkaar verbindt. In die zin wil ik mijn dagelijkse (? ben benieuwd of ik dat echt zal gaan doen en volhouden) column formuleren, doorspekt met wat ik heb gezien, beleefd en hoe ik erover denk. Dit is de startersbijdrage. Als iemand het mocht lezen, geef het dan eens aan me door, eventueel zonder commentaar, maar gewoon dat je het hebt gezien.

Peter Straub schreef op 28 februari 2013: 

"Knap hoor, Ferry, elke dag zo'n blog!!!

Over een gebrek aan energie hoef jij niet te klagen..."