De tuin van de samoerai

 

Vanmorgen in bed uitgelezen

Roos had het hier genoemde boek van de Amerikaanse schrijfster Gail Sukiyama door Jessy ter lezing aangeboden gekregen. Jessy vond het een buitengewoon mooi boek hetgeen voor mij als een bijna dwingend leesadvies klinkt. Roos had het boek vorige week zondag van Jessy gekregen en had het al uit en overhandigde het mij nu bij ons uitstapje naar Luik, afgelopen dinsdag of woensdag. Ik was er vrij vlot in begonnen en het pakte me eigenlijk direct ondanks dat er geen enkel tempo in het verhaal zit. Het speelt zich af in het begin van WO II die zich echt niet alleen in Europa heeft afgespeeld maar nog meer levens heeft geëist in China door de aanvalsneiging van Japan. Een afschuwelijke achtergrond van dit verder zo indringend verhaal waarin alle vormen van liefde worden geïntegreerd tot een buitengewoon harmonieus en ontroerend mengsel van hoogstaande literatuur.
Het deed mij in de verte denken aan de romancultuur uit de 19e, begin 20e eeuw met Flaubert en vooral ook Tolstoj. "Madame Bovary" resp. "Anna Karenina" en "Oorlog en Vrede" kruisten mijn gedachten. Behoorlijk diep filosofisch en de zwakheden van de mens doorgrondend. Echt een aanrader, waarvoor dank Jessy.  

Stollingstest

 

Een piepklein wondje op het puntje van mn tong

In al die 74 jaar was dat mij nog niet gebeurd; bij het happen in een boterham met oude Friese nagelkaas beet ik zodanig op het puntje van m'n tong dat het bloedde. Ik was nieuwsgierig hoe "ernstig" het bloedde en keek in de spiegel. Onmiddellijk had ik de associatie met de stollingstest zoals ik die vaak heb zien uitvoeren toen ik hoofd was van het huisartsenlab Utrecht, toen nog SAL geheten. Ik kon het dan ook niet laten om het piepkleine wondje te gebruiken om de stollingstest uit te voeren. Met een klein stukje keukenpapier bette ik telkens om vast te stellen of de bloeding gestopt was en dat was na een periode van een minuut of 2.30 wel het geval, waarmee een "normale" stollingstijd was vastgesteld. 
Weer zo'n staaltje van biologisch vernuft; in het bloed bevinden zich tal van verschillende soorten cellen, waaronder bloedplaatjes die een eerste verdedigingslinie vormen wanneer een wond ontstaat. Door factoren uit het gewonde weefsel, uit de beschadigde endotheliale cellen meen ik, klonteren de bloedplaatjes tot een eerste netwerk dat de aderen naar vermogen afsluit, daarna een hele cascade van factoren die uiteindelijk tot het stevige korstje gaan leiden dat eenieder kent na een niet al te grote verwonding. Hoewel het schijnt dat jonge kinderen tegenwoordig zo beschermd opgroeien dat ze in hun jeugd nooit verwond zijn geraakt. Nou, ik wel, ik zal als kind wat keertjes gewond zijn geraakt o.a. door prikkeldraad, takken en door valpartijen op straat. En dan nu door op m'n tong te bijten. Ik kon het niet laten om die gekke foto te maken voor bij deze blog har har.

Lekker nassen en zweten

Achter pluma en canard bij Concordia in Luik

Sinds de Corona pandemie waren we al niet meer in Luik geweest, dat wil zeggen niet bij restaurant Concordia aldaar en dat wilde ik zo graag. Zo had ik een paar weken geleden al tickets op een nieuwe geïnstalleerde NS-App International besteld voor vandaag. Het was even spannend of er niet gestaakt zou worden in België, maar nee hoor, het liep gesmeerd en zo liepen wij om 12.30 hr station Liège Guillemin uit en rechtstreeks naar Concordia. We wisten het nog feilloos te vinden en al snel zaten we aan tafel. Fijn restaurant, goede bediening, rustige atmosfeer, we voelden ons weer helemaal thuis. Als gebruikelijk startten we met de cuises de grenouilles en eerlijk gezegd had ik daar eigenlijk wel genoeg aan, was goed voorzien van boter en met het stokbrood waarin de botersaus gedoopt kon worden had ik bijna m'n max bereikt. Maar daarna had Roos canard en ik had pluma en we deden de tafel geen oneer aan. Ik kon het niet op en stopte een stuk van de pluma in m'n broodtrommeltje om later op te eten. Roos smulde maar kreeg er zelfs nog een crême brulée in, waar ze het liet was mij een raadsel en even later rekende ik af en gingen we naar een parkje om wat uit te buiken op een bankje. Met de volgende trein gingen we terug naar Eijsden om een stevige wandeling te maken via het onvolprezen Savelsbos naar de bushalte in Cadier. Was behoorlijk geaccidenteerd, het begon al met een bijna 200 treden hoge trap die we in etappes beklommen. 

Roos telde 170 treden. Viel niet mee

Boven gekomen even bijkomen op het bankje aldaar. Het was volstrekt verlaten, we kwamen vrijwel niemand tegen gedurende de hele wandeling. Roos had het behoorlijk zwaar en tegen het eind moesten we nog een steile klim doen en tot slot nog een omgevallen boom over klimmen. We kregen het in ons eentje niet voor elkaar; ik moest Roos eerst een kontje geven om er overheen te klimmen en zij moest vervolgens mij aan de arm trekken zodat ik dit obstakel kon nemen. Toen was het wel gebeurd en liepen we door een stuk dat ik duidelijk herkende en verder naar de bushalte Vendelstraat. We haalden precies de bus naar Maastricht en om 18.45 zaten we uitgevloerd in de trein naar Utrecht. Het liep allemaal soepel zodat we thuis op de flat na een kop thee en Roos met een wijntje op tijd het bed in rolden om de volgende ochtend weer volledig uitgerust aan de nieuwe dag te beginnen. Wat was dit een fijne dag geweest!!

Halsbrekende toeren

 

Halsbrekende toeren bij het poetsen

Was me gisteren goed bevallen om rond Hollandsche Rading te gaan wandelen. Dus, rekening houdend met de windrichting, maar vooral met het prachtige heldere weer en de laag staande zon besloot ik om van Ooast naar West te gaan lopen en wel van station Hollandse Rading naar station Maarsen. Het eerste stuk was derhalve gelijk aan waar ik gisteren was geëindigd. Zo kwam ik aan bij de versperring waar we gisteren vanuit de andere richting wel door konden lopen, echter de versperring was nu compleet zodat ik moest keren. Dat stelde mij wel in de gelegenheid om te vragen wat hier voor technisch onverwachts uit de grond werd gestapt, bleek om een -station van de gasunie te gaan, dus had iets te maken met het aardgasleidingnetwerk alhier. Dus een stuk teruggelopen met een mopperende "Truss" die er niets van begreep. Even verderop het Bert Bos pad in afgeslagen en dat was wel zo onwezenlijk mooi, echt een natuurgebied met, hou je vast lezer, zelfs een kievit die opvloog. Vooral futen en kuifeenden om niet te vergeten zwanen kenmerkten de fauna alhier. Een zwaan stond zich omstandig te coifferen en draaide daarbij zijn lange hals op onnavolgbare wijze teneinde veertjes in zijn nek te poetsen. Ik maakte er speciaal voor de blog een foto van, prachtgezicht.
Ik liep verder, ging nog even op een bankje van het mooie landschap genieten. Verschillende wandelaars passeerden waaronder zelfs een hardloopster. De laatste kilometer ging door een stukje moerasbos,echt bijzonder en toen kwam ik op de doorgaande weg naar Maarsen, heden in reparatie, het wegdek wordt vernieuwd zo te zien. Het ging nu voor een groot stuk over asfalt maar wel door een stiltegebied en daar hoorde en in de verte zelfs het geluid van een grutto, het was er zo te horen slechts eentje. Met m'n handen achter m'n oren bleef ik enkele minuten staan luisteren naar dit "vroegig" zo algemeen klinkende voorjaarsgeluid. Hier in de Bilt hoor ik het helaas nooit meer; bij IVN Wijhe, middenin het weide gebied is de werkgroep weidevogels opgeheven wegens ontbreken van .... u raadt het al, de weidevogels. De natuur verliest langzaam maar zeker haar wilde flora en fauna; Engels raaigras neemt de plaats over.
Het vervolg ging langs de Maarseveense plassen en uiteindelijk bereikte ik Maarsen en het station. Was een lekkere wandeling geworden van een kilometertje of 12. 

De eerste pulletjes

De toko in Breukelen

Gisteravond had ik mij voorbereid op de wandeling voor vandaag, dus eerst het weerbericht, dat beloofde niet veel goeds, regen, sneeuw en hagel buien met mogelijk af en toe zon en dat werd het vandaag inderdaad met de nadruk op koude noord-westenwind maar vooral ook zonnige perioden. Dus een ouwe bekende, van Hollandsche Rading naar Breukelen, maar dan in de omgekeerde richting vanwege de windrichting. Viel me niet tegen, "Truus" stuurde me via een aangename route door Breukelen, bij nader inzien best een mooi stadje. Op het kerkplein aangekomen viel mijn oog direct op een Indonesisch restaurant, zo te zien behoorlijk authentiek, dus een foto gemaakt en direct naar Roos ge-appt met de opmerking dat we daar een keer moeten gaan lunchen aan het eind van een wandeling.

Een "buiten" langs de Vecht

Vervolgens de brug over de Vecht en direct rechtsaf over de weg langs de Vecht. Allemaal prachtige buitenhuizen nog uit de gouden eeuw toen vermogende Amsterdamse kooplui hier hun zomerverblijven lieten bouwen. We hebben hier een keer naar een huisconcert van de VvhL geluisterd in zo'n prachtig buitenhuis, dus foto door-ge-appt. En toen over het smalle betonnen plankiertje over het slootje en het modderige pad naar het waterleidingkanaal. Daar hoorde ik het geluid van een fitis en pakte de meegenomen Swarovski er bij. Klein snertvogeltje dat ik wel hoorde maar natuurlijk niet kon vinden. Op dat moment passeerde een mevrouw mij en vroeg naar mijn vogelbevindingen. Zij liep een etappe van het Marskramerpad, we zouden elkaar even later opnieuw ontmoeten en raakten zodanig in gesprek dat we tot Hollandsche Rading samen zijn opgelopen; bij het waterleiding kanaal zwom een eendenpaartje met een sliert van die kleine pulletjes, de eerste dit jaar.

De eerste pulletjes

Die mevrouw hield er een stevig tempo op na en eigenlijk deed me dat wel goed. Aan het eind van de wandeling constateerde ik dat we gemiddeld 5,1 km/hr hadden gelopen en dat is 0.3 sneller dan mijn eigen tempo en wonderlijk genoeg had ik na 15 km het gevoel dat ik er nog wel vijf had kunnen lopen. Samen oplopen en een wat hoger tempo is kennelijk goed voor de prestatie. Was reuze gezellig en gespreksstof genoeg. Grappig om te constateren dat wandelaars toch vrijwel altijd - zoals Roos dat noemt - met het zelfde sop zijn overgoten. Natuurliefhebbers, gezond leven, geen auto, moestuin, zelf brood bakken etc. Deze etappe had voor mij geen geheimen zodat we ook niet steeds over de geasfalteerde delen hoefden te lopen. Bij de provinciale weg scheidden zich onze wegen en ging zij een kop thee drinken bij het restaurant "bij Moeke" heet het geloof ik. Gaat nicht Vera regelmatig eten als ze met Klaus terug komen van het zweefvliegen. 
Aangekomen op station Holl. Rading nog wat moeten wachten uiteraard en weer snel in de Bilt waar het stevig bleek te hebben geregend. Nog even langs bij Albert Heijn voor melk en frambozen uit de diepvries om jam te maken met de nog aanwezige ingevroren aalbessen die er nog van afgelopen zomer in de vriezer liggen. Jam aangezet en op laag vuur alles laten ontdooien en mengen met suiker en pectine. Aan de thee en het restje van gisteren gegeten en tevreden wat gaan lezen en de blog schrijven. Was al met al een bijzonder genoeglijke dag geworden. 

Duivekater

 

Mijn tweetal baksels

Ach, als kind at ik het al zo graag; bij mijn Zaanse grootouders aten we bij de broodmaaltijd, 's-avonds een snede duivekater. Mijn lieve grootmoeder Sientje bakte dat niet zelf maar kocht het bij de bakker, een zacht, zoet brood met een mooie donkerbruine bovenkorst. Die gezellige avonden met de lamp boven de eettafel in de zo kleine kamer met de pendule en haar zilveren klokje dat ieder uur helder sloeg. 
In het onvolprezen kookboek van Pellaprat staat een recept voor duivekater, Anneke heeft dat destijds regelmatig gebakken, maar ik heb dat tot nog toe niet vaak gemaakt terwijl ik er altijd met zo veel smaak van heb gegeten. Maar gisteravond is het er weer eens van gekomen en vanmorgen heb ik in bed als ontbijt de eerste snede met genoegen verorberd. Smaakte als "vroegig".
Terwijl ik het deeg gisteravond probeerde te maken dacht ik dat het niks zou worden, het was een ontzettend droog deeg dat maar niet wilde pakken in de stoere kneedmachine, maar na een minuutje of vijf ging het helemaal goed, nog even wat handelingen zoals Pellaprat die voorschreef en toen, samen met het inmiddels eveneens geknede deeg voor een gewoon bruin brood in de oven afgebakken. Sinds de oproep om (nog) wat zuiniger te zijn met energie bak ik steeds twee dingen tegelijk, een bruin brood samen met een rozijnenbrood of met een spektaart en dan nu met een duivekater. Eerlijk gezegd werd ik de spektaart maar zelfs het krentenbrood een beetje zat, dus voorlopig zal het wel duivekater worden die het bruinbrood gaat escorteren.
Uit energie bezuiniging heb ik mijn extra vriezer uit de dienst gehaald (scheelde enorm in m'n elektriciteit verbruik!) en daardoor kan ik een tweede bruin brood niet herbergen; in de resterende twee vriesladen van de koelkast past dat niet. Maar ook daar ga ik wat op vinden, kleinere, of geen voorraad vlees denk ik. Ach ja, zo kun je je als Homo Sapiens Avarites enigszins aanpassen. Een auto bezit ik al ruim 35 jaar niet meer, ik doe vrijwel alles met OV of met de niet-elektrische fiets en doe steeds het licht achter me uit. De CV gaat slechts aan als ik bezoek heb, ik weet zo gauw niet wat ik nog meer zou kunnen doen om m'n ecologische voetafdruk te verminderen.
En ja, ik hoor de kritische lezer van dit blog al zeggen: "en al die kinderen dan?", en al dat vliegen naar Spanje in het verleden", daar heb ik inderdaad geen goed antwoord op en bij al dat vliegen frons ik zeker mijn wenkbrauwen en schaam ik me lichtelijk. 

The immortal hour

 

Dicks' eigen immortal hour

Rutland Boughton, Engels componist schreef begin vorige eeuw een prachtige opera, althans de muziek is werkelijk prachtig en werd door vriend Dick opgepikt in de tachtiger jaren. Deze opera, "The immortal hour" was zeker in NL onbekend en in Engeland een beetje in de vergetelheid geraakt. Naar ik uit de site over Boughton begreep is er ter ere van zijn 100e geboortejaar in de tachtiger jaren een opname gemaakt van de muziek met schitterend koorwerk en waarschijnlijk heeft in die tijd ook de NLse radio deze muziek laten horen en heeft Dick het gelukkig opgepikt. In ieder geval heeft hij de CD aan kunnen schaffen bij een zaak in Aken die naar zeggen van iedere CD in ieder geval een exemplaar in de verkoop heeft. En inderdaad lag er destijds een drietal. 
Ik was direct verkocht destijds zo mooi vond ik deze muziek; helemaal mijn goesting, beetje geheimzinnig en met fantastisch koorwerk. Het is een beetje de stijl van Wagner, maar veel minder pompeus en muzikaler naar mijn mening. Neemt niet weg dat ik ook Wagners' muziek grotelijks kan waarderen hoor.
Vanmorgen vroeg had ik de twee laatste delen beluisterd en kon het niet laten om Dick per WhatsApp te melden dat er weer eens zo van had genoten. Hij stuurde mij een mooie foto retour met de opmerking dat hij zijn eigen immortal hour had meegemaakt die ochtend tijdens het wandelen. Die foto past inderdaad naadloos bij de geheimzinnige mooie muziek van Rutland.

Het platform Priamos

 Ja ja, de naam van die oude vorst van Troje siert de website die een groepje KID donoren aan het opzetten is onder de zinspreuk: Het platform Priamos verenigt (anonieme) spermadonoren in Nederland om informatie, gevoelens en handelingsperspectief te delen. Het initiatief is voortgekomen uit een facebookgroep van KID donoren die op grond van hun ervaring anderen willen steunen. En hedenavond was de eerste vergadering en wel een digitale vergadering, mijn eerste moet ik bekennen en had nooit van m'n leven gedacht dat het zo makkelijk maar ook zo plezierig was om op deze wijze met elkaar van gedachten te wisselen. 
Als input heb ik uiteraard mijn adviesnota ter beschikking gesteld.

Schnitger orgel in Peize

 

Roos voor de kerk van Peize (Dr)

Als verjaardagscadeau bood Roos mij de gelegenheid om vandaag een uur lang op een antiek orgel, ooit herbouwd door de beroemde orgelbouwer Schnitger te spelen. Allemachtig, aanvankelijk was ik daar helemaal niet zo gelukkig mee, het piano spelen gaat me al nauwelijks meer af; ik zie het niet goed, de vingers worden onwillig en ik oefen gewoon zelden meer. Maar de grote dag naderde en ik pakte de verschillende boeken met muziek van Bach er toch maar weer bij waaronder die beroemde en prachtige Toccata en fuga die ik "vroegig" op de piano kon spelen en ook een keer op een ander beroemd orgel, in Maassluis mocht spelen. 
Vanmorgen in alle vroegte op stap, de trein van half negen en de Intercity van Zwolle naar Groningen. Nog een stukje met de bus naar Peize met z'n fraaie kerk waar we vriendelijk werden ontvangen door de cantor van de kerk. Hij bracht ons naar het orgel, gaf enige instructie en ging vervolgens koffie zetten. Hij had de registers een beetje voor me geregeld maar ik had alle vrijheid om wat uit te proberen.

En daar zit ik dan

En ja hoor, daar ging ik allereerst met een Partita die ik er speciaal op had uitgezocht dat hij met van die lang aangehouden noten volstond. Kun je op de piano ook wel doen, maar met een orgel heeft het natuurlijk veel meer effect. Ik zat ongehoord te genieten om die muziek eindelijk een keer te kunnen horen zoals het hoort. Natuurlijk ging het niet perfect, maar die klank en die langdurige noten deden me zo'n plezier. Roos heeft zelfs een stukje in de vorm van een video opgenomen. Zal ik hier proberen te plaatsen, niet voor de kwaliteit maar vooral voor de herinnering! (is niet gelukt helaas).
Vervolgens variation 25 van de Goldberg variationen, die droevige zal ik maar zeggen; Anna Enquist heeft daar boeiend over geschreven en inderdaad brult deze muziek de psychische ellende uit. Vervolgens de voorlaatste variation die zo triomfantelijk afsluit en dan merkwaardig genoeg die laatste variation die exact de zelfde is als de eerste en in mijn oren wel zo "anders", zo melancholiek klinkt na die voorlaatste dat m'n gezicht haast niet meer in bedwang te houden is en de tranen actief moeten worden tegen gehouden. Roos zag het aan m'n gezicht.
En dan het klapstuk waarvoor de cantor zelfs even aan de registers kwam trekken en ik overmoedig ook het voetpedaal met die hele zware klanken inzette: de toccata en fuga. Fantastisch, natuurlijk vol fouten en lang niet op de juiste snelheid maar dat mocht de - althans mijn - pret niet drukken. Toen was ook voor mij genoeg geweest hoor, ik kreeg pijn in m'n schouders en m'n vingers gingen protesteren, maar wat had ik een heerlijke ochtend gehad. Ik bedankte de cantor een en andermaal en ook mijn geliefd Roosje natuurlijk die dit voor mij had gefinancierd en gearrangeerd. Ben haar dankbaar.
We mochten meerijden met de cantor naar Assen en gingen met de trein door naar Zwolle. Daar namen we afscheid van elkaar en ging ik naar de flat. Heb lekker nassi gemaakt met de kruiden die Martijn voor me had meegebracht uit Indonesië.

The day after

 Het was nogal wat gisteren met het hele stel en de knelpunten benoemen, met name die samenhangen met het kennismakingsproces van donor en donorkind. Ik moest er maar steeds met Roos over praten en besloot om terwijl Roos naar de bridgeclub zou gaan vanavond alles eens op een rijtje in een adviesnota vast te leggen. Wat er verder mee gaat gebeuren weet ik niet, maar mijn gedachten waren goed gescherpt voor het moment en dan vloeit "de pen" optimaal. Dus hier dan:

Adviesnota donorconceptie

Probleemstelling

Kunstmatige Inseminatie met Donorsperma (KID) is een item dat vaak wordt verhuld in de taboesfeer, althans daar waar het een hetero stel betreft waarvan de man niet in staat is om zelf nageslacht te verwekken. Een echtpaar wenst zich een kind en wendt zich tot een kliniek voor KID. Een donor zal in de meeste gevallen uit altruïsme handelen en onbekende echtparen in staat stellen om die kinderwens vervulbaar te maken. De kliniek volvoert de daarvoor benodigde klinische behandeling.
Indien deze tripartite interactie met succes wordt bekroond is een welgeschapen baby het resultaat, echtpaar blij en tevreden. Echter, baby wordt groot en uiteindelijk volwassen, in die situatie zijn inmiddels veel echtparen en inmiddels volwassen donorkinderen beland.
In voorkomende gevallen zal het donorkind zich van niets bewust zijn en de situatie als normaal beschouwen en de vader volkomen terecht ook als verwekker beschouwen en dus als biologische vader. De praktijk is echter weerbarstig, donorkinderen komen er soms op de meest onwaarschijnlijke manier achter dat hun vader helemaal niet hun verwekker is geweest, maar dat er sprake was van een klinische ingreep, KID. Soms voelen ze zelf dat er iets niet klopt, soms verspreekt een opa of oma zich of iemand anders uit de omgeving die op de hoogte was en tegenwoordig ook door zich, al dan niet met een reden te laten testen bij een internationaal DNA analyse laboratorium als ftDNA of Myheritage. Tot hun verbijstering kunnen ze dan geconfronteerd worden met hun onbekende vader, c.q. een donorvader?! Dat is nogal wat. 

Op dat moment dondert hun wereld in elkaar, voelen zich vaak bedrogen, waarom niet eerder verteld vragen zij zich af. Daarom een dringende oproep aan alle ouders van donorkinderen om toch vooral openheid van zaken te geven. Stap over het taboe heen, bijt door de zure appel en kom uit de kast in deze existentiële zaak voor het betrokken kind. Het kind was uiterst gewenst dat moge duidelijk zijn anders werd al die moeite niet gedaan en het is zonder meer in liefde groot gebracht, dat moet de basis zijn van het proces en het doorbreken van het onterecht gevoel van incompetentie van de vader. Zal misschien niet meevallen, maar doe het toch vooral voor de betrokken kinderen.

De donoren

Vanaf 2004 is het niet meer toegestaan om anoniem te doneren althans niet via een officiële KID kliniek. Kinderen die vanaf die tijd zijn verwekt zullen dan in beginsel op de hoogte zijn van hun biologisch afkomst, althans dat was de bedoeling van de wetgeving.
Volwassen donorkinderen zullen in de regel te maken hebben met onbekende donoren die voor 2004 al dan niet anoniem hebben gedoneerd. Voorliggende notitie beperkt zich tot deze groep donoren. Het advies is: maak je bekend als voorheen donor voor KID, donorkinderen zijn veelal intensief op zoek naar die onbekende man die tenslotte de helft van henzelf vertegenwoordigt, zoals één van mijn donorkinderen het eens mooi formuleerde: "het begint met een heel klein zaadje, maar inmiddels is het wel de helft van mij". Vanuit die gedachte is het zeker legitiem dat een donorkind wil weten wie dan wel die donor was.

Inmiddels is de eerder genoemde DNA analyse techniek zodanig ontwikkeld dat een genetische verwantschap kan worden vastgesteld. Veel van de donorkinderen hebben hun DNA reeds ter analyse bij de verschillende laboratoria aangeboden en worden matches gevonden, maar vaak ook niet, omdat de donoren zich niet allen bekend hebben gemaakt. Ook hier een oproep om dat wel te doen, er wordt mogelijk leed mee gelenigd en wie "A" zegt moet ook "B" zeggen, dat was in ieder geval mijn gevoel toen ik vele jaren geleden vernam dat donorkinderen wel degelijk hun donor wilden kennen.

Kennismaking donor en donorkinderen 

In NL kennen we het FIOM, het expertise centrum op o.a. het gebied van verwantschapsvragen. Zij bemiddelen op bijzonder professionele wijze bij het kennismaken van donorkinderen en hun donor, c.q. biologische vader. DNA analyse vormt de basis, daarbij moeten donor en donorkind uiteraard beiden via FIOM worden geanalyseerd, zodra er sprake is van een "match", wordt het kennismakingsproces opgepakt. Daarbij worden beiden tevoren apart ontvangen en door een consulent voorbereid op de kennismaking en uiteindelijk ook bij de eerste ontmoeting begeleid. Is een buitengewoon plezierige manier om dit psychisch indringend proces mee te maken kan ik u uit ervaring verzekeren niet alleen voor de donorkinderen maar de eerste keer ook zeker voor de donor. Voor de kinderen is het altijd de eerste keer dat zij een ontmoeting hebben maar voor de donor kan het meermaals gebeuren, maar ingrijpend blijft het elke keer weer!
Heel anders gaat het bij een "match" via een internationale DNA-databank, daar worden donorkind en donor plompverloren met de match geconfronteerd en eventuele halfbroers en zussen eveneens. Het is wel zaak om dat proces goed te sturen. Daar ben ik door ervaring en vooral door overleg met mijn donorkinderen wel achter gekomen. Het devies is dat je het vooral niet overhaast moet doen. Laat alles even betijen en laat het vooral aan het nieuwe donorkind over om actie te ondernemen. Het betrekken van eventuele andere donorkinderen, de zgn. "halfjes"  bij dit proces werkt drempelverlagend voor het nieuwe donorkind. Het blijft voor alle betrokkenen indringend.

En verder

Tja voor de donor speelt natuurlijk ook zijn achtergrond, zijn partner, zijn echtelijke kinderen en ongetwijfeld nog veel meer. Dat zal per situatie sterk verschillen. Maar ik zou er toch wel naar de collega-donoren op willen aandringen om toch vooral aan het belang van de donorkinderen te denken in het handelen. Zij hebben niet om deze manier van conceptie gevraagd maar zijn er wel het resultaat van, daar dragen alle bij de conceptie betrokkenen, donor, wensouders maar ook de clinici verantwoording voor. Neem die verantwoording vooral serieus en meld je bij FIOM en/of een internationale DNA databank als ftDNA of Myheritage. Inmiddels zijn er zo veel donorkinderen waarvan het DNA is geanalyseerd dat je wel gevonden kunt worden als donor. En zijn er geen matches, dan heb je in ieder geval je plicht als donor gedaan!

Wijhe

20 maart 2023, 

dr E.H. van Elven

Wat een dag!

 

Helaas ontbrak Hugo

In mijn agenda had ik deze dag al gemarkeerd met "Topdag!" Aanvankelijk kwam deze dag voort uit de viering van mijn 75e verjaardag dit jaar, voorwaar toch een kroonjaar. En uiteindelijk culmineerde het in een ontmoetingsdag van mijn echtelijke kinderen en donorkinderen, gewoon bij mij thuis en vooral gestuurd door het tijdvenster dat Martijn in NL zou zijn. Asbjörn en hij vonden in overleg twee geschikte zondagen.  Een datumplanner deed de rest, alleen Hugo zou ontbreken wegens vakantie. Roos en ik hadden stevig voorbereid, d.w.z. dat we vooral lekkere dingen in huis hadden gehaald, kazen, zalm en paling uiteraard en nog meer lekkers. Joke beet het spits af met een fotootje waarop ze op hilarische wijze duidelijk maakte dat ze "per pedis" kwam via het bos en de weg niet meer wist. Dat viel mee want ze was desalniettemin als een van de eersten, maar al snel waren we compleet op Arja na die eerst nog naar een vriendin in de buurt ging vanwege een kraamvisite.
Een aantal kende elkaar niet en zo begon het met voorstellen en al snel zaten we aan de koffie met door Asbjörn uit verre streken meegenomen lekkers of een stuk spektaart of krentenbrood uit mijn oven. Heel geanimeerd zaten we te praten om elkaar wat beter te leren kennen maar vooral ook over het ongewone en de knelpunten die samenhangen met donorkind zijn. Ondanks mijn relatief ruime ervaring rond het kennismakingsproces van donor en donorkind leerde ik volop van het gesprek.

De wandelaars in een selfie van Peter

In de loop van de middag ging het grootste deel van de groep lekker aan de wandel in het bos onder leiding van Joke die dit bos inmiddels al zo'n 40 jaar kent en desondanks de weg vanmorgen even kwijt was har har. 
Toen het hele stel weer terug was dronken we nog een kop thee en viel de club uiteen in praatgroepjes leek wel en op verschillende plekken in de flat stond men geanimeerd met elkaar te praten. Ik zat het allemaal met genoegen te bekijken. Op zeker moment voelde ik dat het tijd werd voor het etentje buiten de deur en daar ging de karavaan op naar restaurant Dobre, voorheen de Griffel in de Bilt. Een tafel voor ons gezelschap stond mooi gedekt klaar en al snel had iedereen besteld en zat met elkaar te praten. Het was toch genoeglijk en het eten was eenvoudig maar voedzaam zou Bommel zeggen. 
Ik bracht Nathalie naar de bushalte vlak voor de deur; zij had wel een heel flinke reis nog voor de boeg, fijn dat ze er was ondanks de afstand! De rest zat nog even na te praten en toen braken we op. Een zestal van de kinderen liep voor Roos en mij uit; ik zag dat stel aan; deed me best veel hoor en voelde me werkelijk de koning te rijk na zo'n warm samenzijn. Dankjewel allemaal!!

Geen paling

 

Roos met Stijn

Aanvankelijk had ik er absoluut geen zin in om vandaag naar de boerenmarkt te gaan zoals Roos me voorstelde. We zouden gerookte paling gaan kopen voor morgen, de ontmoetingsdag bij mij op de flat met al m'n kinderen. Maar later bedacht ik mij dat het juist wel af zou leiden om vandaag bezig te zijn. Ik had alles wel zo'n beetje voorbereid, spektaart en krentenbrood gebakken en ruim inkopen gedaan mede op advies van Joke dus eigenlijk kon ik best gaan. Dus gisteravond naar Wijhe, bijtijds opgestaan en met de trein van 8.30 naar Zwolle en door naar Ommen. Lekker stuk door het bos gewandeld naar Vilsteren naar de boerenmarkt. Een streekproduct gekocht, een Hanzekoek en verderop een potje kastanjehoning en iets te eten, maar geen paling. Naar bleek was de kraam niet bemand wegens ziekte. Dus onverricht ter zake terug en door naar Bilthoven. Ik ging even bij de onvolprezen Volendamse viswinkel gefileerde paling halen alsmede gerookte zalm voor morgen. Nu had ik echt alles in huis voor de grote dag. Afwachten maar.
`s-Avonds gingen we nog op kraamvisite bij Hisso en Mariska om hun inmiddels 7 weken oude baby Stijn te bewonderen. Ach wat waren de ouders blij met hun borelinng. Leuk om m'n buurman als jonge vader enthousiast te horen vertellen om zijn vermoeiende avonturen met zijn zoontje. 

Geen kippenmaagjes

Vrijdag, marktdag dus ging ik als altijd naar de markt en eerst naar Alex voor kippenmaagjes voor de soep. Helaas, vandaag geen maagjes. Bij de kaaskraam had ik niets nodig, in m'n koelkast ligt een zak, met wel bijna 2 kg kaas voor aanstaande zondag wanneer ik de ontmoetingsdag met m'n kinderen heb georganiseerd op de flat. Ik had nieuwe T-shirts willen kopen maar ook die kraam was afwezig?! Kaneel bij Hans voor het krentenbrood dat ik ging bakken, een zak noten ook voor zondag en een gebakken lekkerbekje om direct te eten. Thuis gekomen direct verder gegaan met het krentenbrood dat bijna was uitgerezen en de quiche die in de koelkast stond te wachten om afgebakken te worden. Ik probeer tegenwoordig om zo efficiënt mogelijk gebruik te maken van de energie en bak steeds twee zaken tegelijk, brood met quiche of brood met krentenbrood, etc. Ik ga als tweede ook weer eens duivekater maken ben ik van plan.
Toen het brood en quiche uit de oven kwamen en afgekoeld ben ik naar Wijhe vertrokken. Morgen naar de boerenmarkt in Vilsteren om paling in te kopen voor zondag. Alles draait deze dagen om de zondag. 

De bioklok gelijk zetten

 

Krioelende mieren in het zonnetje

Gisteren was het prachtig weer. Ik was niet zo gek vroeg op pad en ging het inmiddels gebruikelijk stukje door het Houdringhebos lopen en op het bankje bij het strandje zitten. Toen ik aan kwam lopen zat er nog niemand maar uiteindelijk ging er net een mevrouw zitten toen ik vlakbij was. Maar ze had er geen bezwaar tegen dat ik aanschoof en al snel waren we in een genoeglijk gesprek gewikkeld. 
Toen ik verder liep kwam ik langs een volledig verstrooide mierenhoop; na een winter is zo'n hoop helemaal door merels en het weer bovengronds verstoord. Naar ik weet uit lezingen van Peter Boer, de grote bosmierdeskundige van de MWG dat de mieren diep onder de grond verblijven gedurende de winter en bij de eerste warme dagen weer boven komen en daarna weer voor een hele zomer aan het werk gaan. Ik keek goed of de mieren inderdaad bovengronds waren gekomen en ja hoor, in dikke drommen krioelde het hele volk door elkaar bovenop de restanten van het nest. Velen denken dat ze dan op willen warmen in het zonnetje en dat lijkt ook zo, maar in werkelijkheid zijn ze hun bioklok onderling weer aan het afstemmen. Mieren hebben geursignalen voor de onderlinge communicatie, daarmee herkennen ze elkaar als 1 volk en ongetwijfeld worden meer signalen uitgewisseld met name met de koningin van de kolonie. En dat moet na zo'n passieve winter goed afgestemd worden. Mooi gezicht vind ik dat altijd.

Youtube, mijn concertpodium

 Heerlijk zonnetje buiten en ik lig nog lui achterover in m'n bed naar heerlijke muziek te luisteren. Om een uurtje of half acht, de zon was al geruime tijd op heb ik een boterhammetje gesmeerd en met een kop verse thee genoten. Gisteravond had ik de Kreutzersonate, uitgevoerd door Yuja Wang en Joshua Bell beluisterd maar halverwege afgebroken omdat het ruimschoots bedtijd was. Dat heb ik vanmorgen als eerste verder beluisterd. Fantastisch hoe deze twee uitgesproken solisten op elkaar reageerden in deze romantische sonate van de oude Beethoven. Het was zo harmonieus, zo'n ongehoord fraai samenspel. Toen het afgelopen was heb ik verder naar Yuja geluisterd, eerst piano concert nr 2 van Prokovief, bekende begin melodie maar verder nauwelijks te volgen, laat staan te onthouden muzieklijnen, geniaal gespeeld door mevrouw Wang die weer gekleed ging in een fraaie robe, op zich al een kunstwerk. Toen dat was afgelopen ben ik verder gegaan met pianoconcert 2 van Shostakovich, ook weer zo'n moderne klanken samenstelling, geniaal uitgevoerd door Yuja Wang onder leiding van een grappig geklede dirigent, echt Amerikaans. Ook het publiek was puur Amerikaans en klapte gewoon tussen de twee delen tot lachlust van dirigent en soliste.

Het mysterie van de Bilt

 

Het gat, het mysterie van de Bilt

Het deed mij denken aan de heldendaad van Marcus Curtius die naar de wil van de goden zichzelf opofferde door zich met volle bewapening en te paard in een peilloze diepte die plotseling ontstaan was op het forum. Een wonderlijk verhaal, opgetekend door Livius. Daar deed mij het gat in de weg dat ik al in de blog van vrijdag noemde mij enigszins aan denken. Toen ik vanmiddag op de fiets op de kruising kwam bleek het lek niet te vinden te zijn, het gat is met het kraantje een stuk groter gemaakt maar het lek is niet gevonden. Gek genoeg moest ik wel aan dit meer dan 2000 jaar oude verhaal uit de geschiedenis van de eeuwige stad denken en vandaar de aanhef van de blog van vandaag.

Wat een storm!

 

Trotse vader

Vanmorgen vroeg hoorde ik het al dwars door de dubbele beglazing heen, het waaide behoorlijk hard. We hadden vandaag een heel programma voor de boeg, we gingen Martijn en Margot met de kleine Emily ontmoeten in Breda. Ze zijn voor een paar weken terug in het vaderland en hebben de ochtend van deze dag voor ons gepland. Toen ik Margot er naar vroeg beaamde ze inderdaad dat ze een hele werksheet hadden gemaakt en nauwelijks een dag rust hadden gekend gedurende de weken dat ze hier waren.
Wij gingen al vroeg de deur uit zodat we iets na tienen elkaar voor het station ontmoetten. En gek hoor, of je elkaar onlangs nog hebt gezien, een hug en je gaat gewoon verder. Alleen de kleine Emily is inmiddels wel twee keer zo oud geworden en blijkt een buitengewoon ondernemende dame. Natuurlijk vormt zij in deze ontmoeting het middelpunt van de gebeurtenissen en veel van wat we met elkaar uitwisselden. Geen wonder, bij jonge ouders draait het hele huiselijk leven om je kind en ik heb daar geen enkele moeite mee, in tegendeel. We gingen aan de wandel en kwamen al snel bij zo'n wip wap speeltuintje waar Emily werd uitgepeld uit de buggy en direct actief aan de gang ging. Toen ze was uitgespeeld hebben we koffie gedronken bij een tentje daar vlak in de buurt met kipjes en geen verkeer, dus dolle pret. Ik kon het goed met Emily vinden, was leuk om haar bezig te zien, gek op beestjes en niet bang voor de kippen die krummeltjes van haar handje pikten.
Daarna gingen we weer wat wandelen, het waaide ontzettend hard en ik vond het gewoon gevaarlijk, omvallende parasols en allemaal los vuil dat door de straten waaide. We gingen de grote kerk van Breda binnen. Heel bijzonder om daar te zijn, een prachtig praalgraf van de Nassau's, de stamvaders van ons koningshuis voor zover de afstammingslijn virtueel is doorgetrokken. Daarna hebben we nog wat gegeten bij een hip tentje, was overigens best lekker wat men daar serveerde. En daarna namen wij afscheid. Zondag zie ik Martijn weer voordat ze weer naar Indonesië vertrekken. 

Je wilde toch een gedicht

William Wordsworth 1770 - 1850

Up! up! my Friend, and clear your looks;
Why all this toil and trouble?
Up! up! my Friend, and quit your books,
Or surely you'll grow double.

The sun, above the mountain's head,
A freshening lustre mellow
Through all the long green fields has spread,
His first sweet evening yellow.

Books! 'tis a dull and endless strife:
Come, hear the woodland Linnet,
How sweet his music! on my life
There's more of wisdom in it.

And hark! how blithe the Throstle sings!
He, too, is no mean preacher:
Come forth into the light of things,
Let Nature be your teacher.

She has a world of ready wealth,
Our minds and hearts to bless—
Spontaneous wisdom breathed by health,
Truth breathed by cheerfulness.

One impulse from a vernal wood
May teach you more of man,
Of moral evil and of good,
Than all the sages can.

Sweet is the lore which Nature brings;
Our meddling intellect
Mis-shapes the beauteous forms of things;
—We murder to dissect.

Enough of Science and of Art;
Close up these barren leaves;
Come forth, and bring with you a heart

That watches and receives. 

Bilthoven zakt weg

Op zoek naar de lekkage

Toen ik gisteren naar de markt reed met de fiets zag ik dat de doorgaande Oost West verbinding, de Groenekanse weg was afgesloten. In de verte stond een grote wagen en aan beide zijden van de weg waren afzettingen. Ik vroeg wat er aan de hand was aan iemand van "handhaving" en die vertelde me dat er sprake was van een gaslek. Gelukkig kon ik rustig oversteken en naar de markt gaan na eerst oud papier te hebben gedumpt. Maar na de markt wilde ik ook nog even naar de Hessenweg en ook daar was een afzetting en een opbreking van de weg, dus vroeg ik aan degenen die daar aan het werk waren of dit ook te maken had met het gaslek aan de Groenekanseweg. Dat was gelukkig niet het geval, naast een put voor het riool was een aantal stenen weggezakt, waarschijnlijk door een lekkage was het verhaal. Toen ik een paar uur later weer langs kwam was men met een kraantje bezig om het operatieterrein vrij te maken om de lekkage op te sporen (zie foto).
Intussen was de straat waar ik woonachtig ben nauwelijks meer bereikbaar voor autoverkeer vanwege de twee verschillende afzettingen.
Gek gevoel hoor, maar later op de middag liep het verkeer op de Groenekanse weg weer normaal kon ik vanuit mijn keukenraam constateren. Hoe het met de rioolverzakking gaat zult u nog horen beste lezer van dit blog. 

Theevisite

 Mijn voormalig buurman Sjoerd had gevraagd of het schikte als hij vanmiddag bij mij op theevisite zou komen. Leuk, maar ik had ook met Roos afgesproken dat ik haar van de trein zou halen omdat ze met, hou je vast lezer, met twee kilo kaas naar de flat zou komen en dan is door het bos lopen een zware klus. Maar het zou anders lopen.
Als vrijwel iedere vrijdag ging ik ook vandaag eerst naar de markt, dat ervaar ik gewoon als een uitje, kippenmaagjes bij Alex en wortelen bij John, ontbijtkoek en Spakenburgse verrassing bij bakkerij het Stoepje en voor het eerst weer sinds jaren pesto en olijven bij "Antonio" met zijn Italiaanse waren. Gezellig zo allemaal met als afronding een lekkerbekje bij de viskraam. 
Sjoerd kwam in de loop van de middag bij me langs en we spraken lekker bij over z'n werk, over zijn rol als vader van een bijna tweejarige en natuurlijk over allerlei zaken die in de conversatie gebruikelijk zijn. Ik hield de tijd in de gaten en zag dat het weer echt Maarts was, het was flink gaan sneeuwen en ik zag er behoorlijk tegenop om Roos te gaan ophalen met de fiets, maar beloofd is beloofd en dus gingen Sjoerd en ik op de fiets richting centrum. Ik wenkte Sjoerd dat hij gewoon door moest rijden en niet op mij moest wachten. Uiteindelijk bleek ik te laat op het station te arriveren en ik had tot overmaat van ramp ook nog eens mijn telefoon vergeten mee te nemen. Ik zag Roos niet op het perron maar ook niet in de wachtkamer dus ik hoopte maar dat ze een van de nog rijdende bussen had kunnen nemen, want het was weer een stakingsdag van de bussen vandaag.
Voorzichtig vanwege de gladdigheid reed ik terug naar de flat en zag tot mijn opluchting dat Roos er al moest zijn. Ze had inderdaad een bus kunnen nemen en had vergeefs geprobeerd om mij telefonisch te bereiken. Ach, een lekkere warme kop thee en het leed was weer geleden.

Op ziekenbezoek

Roos was al enkele weken geleden bij onze hoog bejaarde vriend geweest, vandaag kon ik terecht. Op miraculeuze wijze is hij behoorlijk hersteld van wat toch algemeen beschouwd werd als "einde oefening" en dat alleen maar door te stoppen met alle medicatie. Overigens is dit al de vierde casus die ik ken die het herstelproces inzette door te stoppen met medicatie; pharmacon betekent niet voor niets zowel geneesmiddel als vergif en wanneer je als patiënt en met name bejaard patiënt meerdere, om niet te zeggen veel middelen "moet" slikken dan kan het effect wel eens negatief zijn. Opgelet dus.
Ik werd opgewekt begroet waarbij uitgebreid en bewonderend gevraagd werd of ik al die kilometers met genoegen had afgelegd hetgeen ik kon beamen. Om maar verder te filosoferen over gezondheid gaf en geef ik aan dat lichaamsbeweging bijna een panacee is voor een gezond leven. Dat is natuurlijk overdreven, maar het is een zeer belangrijk onderdeel van een gezonde levensstijl.
We dronken met genoegen samen koffie en spraken honderduit over de aanstaande verkiezingen, over de moderne communicatie en als twee ouderen mopperden we wat over het heden hoewel we beiden bijzonder tevreden terug kijken op wat we hebben meegemaakt. Ook ons beider familie leven bespraken we in alle openheid. Ontzettend fijn gesprek waarover ik bij de wandeling terug naar huis dan ook uitgebreid nadacht.
Het effect was dat ik deze dag uiteindelijk "meer dan 20.000 stappen" had afgelegd en in de wedstrijd met broer Jan dan ook behoorlijk ben uitgelopen. Merkwaardig hoe mannen een competitie nodig hebben om aan de slag te gaan, dat heeft Samsung goed bekeken met haar gezondheidsapp. Ook zoon Peter is ingestapt en ook met hem doe ik een ongelijke competitie, als werkende heeft hij natuurlijk veel minder tijd dan ik als pensionado maar ik hoop dat hij hierdoor wel meer plezier in het wandelen zal krijgen. 

Een muzikaal leesadvies

 

Onlangs verkreeg ik een muzikaal leesadvies dat ik vrij direct heb opgevolgd, het boek "Uncommon measure" van Natalie Hodges. Aanvankelijk kreeg ik er niet zo'n vat op maar al naar ik opschoot in het niet al te dikke boek raakte ik gewoonweg gefascineerd; af en toe kreeg ik het gevoel dat mij een spiegel werd voorgehouden en kreeg ik meer grip op mijn eigen muzikaliteit.
Natalie beschreef haar opleiding tot concert violiste met alle technische problemen van dien. Maar vooral ook haar - wat ik beschouw - gebrek aan zelfvertrouwen dat zich uitte in haar grote onzekerheid bij optreden terwijl ze heel goed kon presteren. Uiteindelijk heeft ze die carrière dan ook opgegeven maar ik heb moeten constateren dat ze voortreffelijk onder woorden kan brengen wat haar allemaal heeft bewogen in muziek. Muziek, tijd en emotie weet zij zo schitterend tot een passend psychicum/magisterium te boetseren zodanig dat ik er fors door bewogen ben. Ik heb wat moeite met het Engels maar heb mij voorgenomen om de frases waarin ze dit beschrijft niet alleen te herlezen maar ook zorgvuldig te vertalen.
Nadat ik het uit had ben ik direct opnieuw begonnen en het dringt nu beter door.

Paganini

 In het boek dat ik heden aan het lezen ben van iemand die concertvioliste probeerde te worden lees ik over de technische moeilijkheden die zij beschrijft met het in de vingers krijgen van het vioolconcert van Paganini dat de mooie naam "La Campanella" draagt. Nou weet ik dat Paganini een virtuoze violist was die ook kunstjes uithaalde als verder spelen nadat een snaar was gebroken; op drie snaren en misschien zelfs wel op twee speelde hij het werk dan "gewoon" uit. Virtuoos en dat wilde hij dan ook wel weten. Maar eigenlijk wist ik niet dat hij ook gecomponeerd had en dus moest ik echt dat onspeelbare stuk eens beluisteren en gelukkig stond het ook op Youtube. Ik vond een versie met een mij onbekende maar achteraf absoluut technisch fabelachtig goed spelende violist, Svetlin Roussev; dat ik zijn naam niet ken zegt meer over mij dan over hem.
En inderdaad, La Campanella vraagt een ongelooflijke techniek van een violist dat kon ik echt horen, maar of ik het nou een mooie compositie vond, daar ben ik niet zo van overtuigd. Het werd wel grandioos uitgevoerd en dat in Corona tijd, veel van de musici hadden mondkapjes voor en er waren transparante schermen tussen de uitvoerende geplaatst. Zoals Beethoven in zijn concerten thema's in verschillende variaties ten gehore brengt zo laat Paganini telkens nieuwe halsbrekende toeren doen uitvoeren door de solist. Ik zal er eens regelmatig naar gaan luisteren, want het is wel heel bijzonder en misschien ga ik La Campanella dan ook muzikaal meer waarderen.

Wat moeten we straks zonder?

 

Een beul van een machine versnippert hele stammen

Tot mijn verbazing lag er vanmorgen een beetje sneeuw en af en toe sneeuwde het zelfs, geen dag om met de fiets te gaan in ieder geval. Mijn boter was op en ik had derhalve een goede reden om naar de zuivelboerderij te gaan en zo besloot ik om mijn dagelijkse kilometertjes maar eens zou inzetten om melk, yoghurt en vooral boter te gaan halen. Daarvoor had ik een groene route uitgedacht via het bekende Houdringhebos en via het station en Heidepark achter langs de provinciale weg naar de boerderij. Had ik niet eerder gedaan dacht ik. Viel me nog tegen dat extra gewicht maar vort met de geit. Inmiddels was er een kort sneeuwbuitje losgebarsten maar dat mocht de pret niet drukken. Ik liep achter langs de weilanden van de boerderij en vond daarbij zelfs een leuke extra wandelweg. Op het leuke bankje nog even gezeten en water gedronken en toen via het fietserstunneltje terug naar de flat.

Onderweg kon het toch niet laten om een tweetal foto's te maken die deze blog zullen "sieren". Bij de kerk hoorde ik een fors kabaal, daar werden op het nieuw bestrate parkeerterrein van de kerk de takken en boomstammetjes van de uitgegroeide en gesnoeide bomen door een reusachtige machine tot pulp vermalen. Het resultaat zal wel in een "groene" centrale worden opgestookt. Verderop bij een tankstation stond zo'n enorme tankwagen met brandstof, benzine, ik schat wel zo'n twintig kubieke meter en vroeg mij af hoeveel ton CO2 dat zou opleveren. Ach, ik raak er psychisch niet te ernstig van in de war maar verbaas me erover dat we als denkende primaten (althans dat verbeelden we ons) collectief gewoon richting afgrond blijven racen. Het is niet alleen Baudet die de klimaat problematiek glashard ontkent, maar het roer ombuigen doen we evenmin, ook ik niet. Meer dan de kachel niet aandoen kom ik ook niet terwijl ik me warm houd met een dikke winterjas aan in huis, het elektrisch licht en de elektrische deken evenals het elektrisch fornuis zou ik niet graag missen. Ik weet het ook niet hoor, kom ook niet verder dan "een tandje minder".

Opnieuw kleinkinderen op bezoek

Gezellig met kleinzoon op schoot samen eten

Zo vaak heb ik geen kleinkinderen hier op de flat en nu twee keer binnen een week want vandaag kwamen Peter en Jessica met hun twee kinderen op bezoek. Joris van bijna 3 jaar en Marijn van 5 maanden, dus nog echt klein. Bij binnenkomst moest Joris echt weer even aan ons wennen terwijl de kleine Marijn ontspannen lachend in zijn autostoeltje werd binnen gedragen.Ik pelde hem uit zijn benauwde veste en nam hem op de arm, heerlijk zo'n klein mannetje tegen je aan terwijl Peter de onvermijdelijke "tools" en speelgoed tevoorschijn haalde en ieder zich installeerde. Roos zorgde voor koffie en thee en al snel zaten we genoeglijk bij elkaar naar de kinderen te kijken als gebruikelijk.
Roos moest eigenlijk al snel weg, ze moest naar de opera in Amsterdam, naar de opera naar het boek "Animal farm", van George Orwell, het epos waaraan een "Orwelliaanse ontwikkeling" haar naam heeft te danken. Later begreep ik van Roos en ook uit een recensie uit de Volkskrant dat de opera beklemming bij het publiek veroorzaakte. De huidige ontwikkelingen doen daar nog een schepje bovenop.
Maar goed, daar had de rest van ons geen last van, wij hadden het verder heel genoeglijk met de kleintjes en lekker wat te nassen op tafel. We gingen zelfs met z'n vijfjes een stukje in het bos wandelen terwijl ROos in Amsterdam zat te genieten. Joris had aanvankelijk wel zin in het bos en ook om te lopen, maar allengs werd dat minder. Peter had Marijn in een draagzak op z'n buik en kon zelfs Joris er nog bij hebben op z'n nek. Maar die had de bokkenpruik op en wilde weer lopen en toch maar niet, dat ik hem gewoon oppakte en met een schreeuwende peuter onder m'n arm vooruit liep. Uiteindelijk liep hij min of meer tussen Peter en mij in en uiteindelijk keerde de rust zelfs weer. "The terrible two" valt ook niet meer voor een jong kind, je begint te realiseren dat je een willetje hebt, maar ja, je krijgt niet altijd je zin. Toen we in de loop van de middag soep gingen eten wilde hij uiteindelijk ook zelf soep lepelen en dat leidde tot een tweede aanvaring met "opa", die onverbiddelijke. Toen hij naar mij schreeuwde heb ik op hoge toon verteld dat ik nog veel harder kon schreeuwen maar later heeft hij toch lekker soep gegeten en tijdens de maaltijd heeft hij heerlijk bij mij op schoot gezeten en gesmikkeld. 
Jessica heeft genoten van het draadjesvlees en dat was mijn belangrijkste doel van de maaltijd die eindigde met de bekende zelfgemaakte vla en ook die smaakte eenieder.
Uiteindelijk gingen ze weer op weg en ongelooflijk maar Joris had niet geslapen en was toch nog vol energie, hij holde nog terug om oma gedag te zeggen en we namen bij de auto nog op het laatste afscheid. Was een heerlijke dag geweest.

Mierenwerkgroep

Aangezien mijn fiets nog op het station stond moest ik vanmorgen wel lopen, maar dat was best lekker want zo'n studiedag is toch alleen maar zitten. Het "Groene huis" in Amersfoort was vlakbij station Amersfoort Schothorst en zo had ik al met al toch een paar kilometertjes in de benen. Gezellig om weer tussen een groep van echte natuurliefhebbers een dag door te brengen net als de wintervergadering onlangs met de NEV. Een viertal lezingen was gepland te beginnen met een presentatie van een onderzoek naar de soortenrijkdom in bossen met onderscheiden vormen van beheer en wel beheerd resp. onbeheerd. De foto's van de verschillende bossen, alle binnen het kroondomein, deed al een sterkvermoeden rijzen naar de uitkomst van de studie die vooral gekenmerkt werd door technische problemen. Echter de uitkomst was zo significant en zo voorspelbaar dat niemand twijfelde. De onbeheerde bossen toonden een veel groter soortenrijkdom v.w.b. soorten mieren, hetgeen een goede afspiegeling is van de ecologische status.
De tweede lezing toonde een huzarenstukje van twee bevlogen natuurliefhebbers waaronder een van de boswachters van SBB. De twee dames hadden een cursus opgezet en uitgerold over mieren. Dia's met grote groepen over bino's gebogen liefhebbers kenmerkten de lezing. Wat ik vooral opmaakte was toch dat mieren niet het eerste onderwerp zijn waarmee je kinderen, althans schoolkinderen kunt interesseren. Daarentegen wordt het onderwerp wel degelijk interessant gevonden door volwassenen met interesse voor ecologie en natuur. 
De derde lezing was wetenschap op hoog nivo en betrof het merkwaardig gedrag van door schimmels geparasiteerde mieren. Dat gedrag was al eens eerder door Peter Boer getoond in een eerdere studiedag van de MWG wist ik mij nog te herinneren. Nu werd het gedrag nauwkeurig geanalyseerd en werden de omstandigheden waaronder het proces in de natuur plaatsvindt gemeten. 
De laatste lezing was van onze voorzitter zelf en betrof de waarneming van Polyergus, de Amazonemier, in het uiterste hoekje van Nederland. Ooit was ik meer met een excursie van de MWG speciaal naar het enige toen bekende plekje waar deze mier nog zou zitten, maar nu is de aanwezigheid op meerdere plekken vastgesteld.
Na een aantal verenigingszaken werd de zitting gesloten. Was weer ontzettend leuk geweest.
Thuis gekomen heb ik in alle rust de spektaart en het krentenbrood gebakken zoals ik mij had voorgenomen. Op het eind van de avond kwam Roos thuis op de flat na een heerlijke middag en avond bij haar nicht te hebben doorgebracht. We hebben nog even onze belevenissen van de laatste dagen besproken bij een glaasje en een nootje en rolden over twaalven pas in bed. Morgen weer drukte mer kleintjes.

Pap, heb je vandaag wat gepland

Lekker kip kluiven

 Ik had me voorbereid op een rustige wandeldag en lekker boodschappen doen op de markt. Dus rustig opgestaan en ontbeten en naar de markt. Nieuwe aardappelen uit Cyprus gekocht voor het bezoek van aanstaande zondag van Peter en Jessica met de kinderen. Maar ik had die nog niet ingepakt of daar ging de telefoon, Joke: "heb jij voor vandaag plannen pap?", dat riposteer ik dan natuurlijk met: "zeg het maar", en ze wilde vandaag, zo werd duidelijk uit een lang verhaal lekker gaan wandelen te beginnen op station
Bilthoven en lunchen natuurlijk. Ik maakte snel een foto van de tegenover liggende kraam van Alez met de kipkluifjes en stuurde die naar Joke met de opmerking dat ik daar maar even een kilo kippenvleugeltjes zou inslaan, vinden de kinderen zo lekker. Nog even een ontbijtkoek ingeslagen, de rest had ik gisteren al gekocht dus snel naar huis, alvast een portie vleugeltjes bij hoog vuur klaargemaakt en hup met de fiets naar het station. Daar kwamen ze al aan, helemaal blijk om opa te zien. Die twee kinderen van Joke en Pieter zijn echte wandelaars en kunnen best een paar kilometertjes aan. Dus geen gezeur maar lekker op bomen klimmen en takken verzamelen en de hele tijd meesjouwen en maar babbelen. Bij de flat aangekomen natuurlijk vleugeltjes nassen.

Erg lang diep geslapen

Uiteindelijk bleven ze niet alleen lunchen maar ook avond eten, dus maakte ik aardappeltjes en sneed een winterpeen in stukjes en het suddervlees werd aangesproken; was eigenlijk voor zondag, maar dan maar een beetje delen was het devies. 
Het werd een hele dag al met al, toen ze waren vertrokken wilde ik verder gaan met de voorbereiding voor zondag, maar gelukkig keek ik eerst nog naar m'n mailtjes en zag tot mijn grote schrik dat ik opnieuw een agendafout had gemaakt, ik had zaterdag, morgen dus een studiedag van de mierenwerkgroep, ontzettend leuk en ik had me dan ook opgegeven. Wat nu? Ik was behoorlijk moe, en heb maar het bakken van spektaart en krentenbrood opgeschort tot morgen; als een Roos geslapen, volgens mijn magisch horloge had ik zelfs langer "diep geslapen" dan normaal, in ieder geval aanzienlijk langer dan ik de andere dagen dat ik het had gemeten had gedaan, terwijl ik weer vlot wakker werd. Zo'n dag met kinderen hakt er in har har.

Trein rijdt weer

 

Draadjesvlees voor Jessica

Vandaag zou de trein van Deventer naar Zwolle weer rijden dus zorgde ik ervoor weer op tijd op station Wijhe te zijn. Daar stonden twee kleumende studenten te wachten op deze trein, de vorige reed niet maar even later hoorden we dat ook deze trein (nog) niet zou rijden, kennelijk nog wat opstartproblemen na de werkzaamheden van de afgelopen dagen. Die arme jongelui waren vanwege de Arriva staking met de buurtbus vanuit Raalte naar Wijhe gereden om hier de NS trein naar Zwolle te kunnen nemen; dat gelazer, ik had met hen te doen. Ik kon weer even naar Roos voor een warm kopje koffie en om te constateren dat de volgende NS trein werkelijk zou kunnen rijden en dat was gelukkig het geval. Het tweetal stond er nog kleumeriger bij, gelukkig was het wel droog. Aan de seinen kon ik zien dat de trein uit Olst was vertrokken dus ik kon het tweetal geruststellen dat de trein naar Zwolle nu echt zou komen, en inderdaad een behoorlijk volle trein reed binnen en ik kwam naast een mevrouw te zitten waarmee ik een allervriendelijkst gesprek had. Zij moest naar haar demente oude moeder in Zwolle, die zou wel ongerust zijn want ze was veel later dan verwacht.
Eenmaal in Bilthoven ging ik eerst even bij Albert Heijn langs en liep lekker door het bos naar huis. Nog even naar slager van Loo om een flinke riblap in te slaan; daar is Jessica zo gek op: "draadjesvlees", appte ze, toen ik haar vroeg wat ze lekker zou vinden. Nou, dat komt voor elkaar.
ś-Avonds stond ik te koken toen mijn agenda mij voor de tweede keer deze dag waarschuwde, was het vanmorgen vroeg omdat Mariska vandaag jarig was en ik haar zo niet kon vergeten, daar realiseerde ik mij tot mijn schrik dat ik vanavond nog naar vergadering moest voor de Vereniging van Eigenaren. De vergadering begon al over een half uur en ik moest de stukken snel downloaden en na een snelle maaltijd ging ik met de PC onder de arm naar de overkant waar de vergadering altijd plaats vindt. Het verliep allemaal naar wens; er waren veel nieuwe, jonge gezichten en de stemming was goed. Ondanks de oplopende kosten voor onderhoud van de al wat oudere flat waren er weinig strubbelingen in de vergadering. 
Die vergadering had wel mijn halve avond gekost, desondanks maakte ik mijn planning voor deze dag nog netjes af; ik bakte en sudderde het draadjesvlees waar Jessica zo gek op is alvast voor zondag en nog wat zaken in de keuken. Gelukkig maar....
Het werken met een agenda is behoorlijk uit mijn routine verdwenen zou ik deze week nog een keer merken.

Chauffeur kunt u even stoppen

 

Een van de ezels

We vertrokken ruim op tijd met de bus richting Deventer, d.w.z. via Olst want daar in debuurt zouden we uitstappen voor een wandeling naar de Abdij Sion, een leuke plek om een chocolademelk o.i.d. te nuttigen. Nu moet u weten dat de trein tussen Zwolle en Deventer niet reed in verband met werkzaamheden maar dat de spoorwegovergangen niet allen open waren. Dat dit voor de bus een hindernis zou zijn kwam als een verrassing voor ons en voor mij als ouwe vent zelfs als een bijzonder onaangename verrassing. Roos merkte al in Olst dat de chauffeur een wonderlijke route reed en de allervriendelijkste man moest aan de hand van een geschreven velletje uitmaken hoe hij de route tóch zou kunnen rijden ondanks de spoorwegproblematiek. Intussen nam mijn probleem zodanig toe dat ik heen en weer moest gaan lopen en uiteindelijk aan de chauffeur vroeg of hij even ergens kon stoppen en de allervriendelijkste meneer deed dat inderdaad ergens bij de oever van de IJssel waar ik onder hoge druk mijn plas kon plegen. Allemachtig wat een opluchting. Die arme chauffeur wist volgens Roos nauwelijks waar we zaten en ze hielp hem met behulp van Komoot weer enigszins op weg waarbij wij op een alleraardigste plek mochten uitstappen. Overigens waren we de enige passagiers maar we hadden behoorlijk met de chauffeur te doen.
We stapten uit en het was inderdaad een verrassend leuke plek want al binnen enkele honderden meters kwamen we langs een boerderij met een aantal ezels die daar genoeglijk stonden te vreten van het hooi. De eigenaar kwam naar ons toe,hij dacht dat wij degenen waren die hij verwachtte omdat ze met twee ezels op stap zouden gaan. Dat waren wij dus niet maar desalniettemin hadden we een ontzettend leukeen interessante kout over de ezel en zijn dieet behoeften. Ik wist dat ezels slecht tegen "rijk"voedsel kunnen en bij lekker voedzaam gras een aandoening aan de hoeven kunnen krijgen, mij bekend onder de naam "hoefrot", dat werd door de vriendelijke ezelaar gecorrigeerd; deze aandoening wordt hoefbevangenheid genoemd en wordt feitelijk veroorzaakt doordat de ezel diabetisch wordt, zijn pancreas is kennelijk niet bestand tegen het rijke dieet zoals de mens dat kent bij overmatig gebruik van suiker en/of van veel te veel eten. Leuk weetje!
We liepen door een aantrekkelijk gebied waarbij Roos als gebruikelijk gidste en uiteindelijk inderdaad bij de abdij Sion waar we onszelf verwenden met chocolademelk en een gebakje. Was een fijne wandeldag geweest.