Balkon gereinigd

 

Niet brandschoon, wel acceptabel

Werd hoog tijd, lang geleden heeft Hugo het achterbalkon een keer grondig onder handen genomen maar ik heb nooit veel meer gedaan dan het afvoerrooster regelmatig door te prikken. Het balkon was gewoon smerig en met de afgelopen regentijd was het een groene drab. Was ik begonnen om gebruikmakend van het hemelwater met de bezem vast wat vuiligheid bij elkaar te vegen, daar besloot ik om het wat grondiger aan te pakken en met een warm sop van groene zeep het balkon eens stevig aan te pakken. De laarzen die ik nog heb staan vanwege mijn werkzaamheden in de Eilandspolder kwamen goed van pas, stonden in de schuur te trappelen van ongeduld, wilden graag weer eens gebruikt worden. 
Het was een hele klus, in korte broek op het balkon, maar ik heb het gered, ziet er alleszins redelijk uit, niet brandschoon, maar kan er voorlopig weer mee door.

Julian Barnes

 

Zo'n dikke 20 jaar geleden kreeg ik als leesadvies de Engelse schrijver Julian Barnes. Ik heb destijds ook vast wel een en ander van hem gelezen maar dat is onder het stof van de tijd in het geheugen wat op de achtergrond geraakt. Maar onlangs kwam ik zijn naam weer tegen in zo'n buurtbiebje met "neem maar mee". Het boek "Alsof het voorbij is" nam ik mee en inmiddels heb ik het zelfs twee keer gelezen, ik snapte het eind niet en dat intrigeerde me toch wel. Het is een interessant levensfilosofisch boek en betreft het proces van vele decennia na de jeugd geconfronteerd worden met zaken die ernstige consequenties hebben. Een vrij boosaardige brief die bij de hoofdpersoon na 40 jaar ook hard aankwam ook al had hij  hem zelf geschreven. En de confrontatie met de feiten 40 jaar later kwam hard aan. Dat werd op schitterende wijze beschreven in dit boek dat door de Volkskrant wordt gekwalificeerd als: "Superieur gecomponeerde roman", misschien wat overdreven, maar zeker een leesadvies!

Vijf keer vandaag

 

Ja hoor, ik heb het volgehouden tot nu toe om de buikspieroefeningen dagelijks te doen. Een handdoek uitgerold, de drie afgekeken oefeningen van die meneer in het bos uitgevoerd en nu al vijf dagen lang. Ben inderdaad begonnen met 1 keer alle oefeningen en de volgende dag 2 keer en vanmorgen zat ik dan op de vijf. Ik voel nog geen spierpijn, maar het stelt dan ook nog niet veel voor. Pas wanneer ik spierpijn ga voelen houd ik pas op de plaats en dan voer ik het weer verder op en vraag aan Roos een paar extra oefeningen. Maar... ik blijf benieuwd of ik dit blijf doen. Vaak neem ik mij dingen voor maar vergeet het dan weer. Maar nu liggen handdoek en gewichten gewoon in het zicht in de huiskamer en kan ik het niet echt meer vergeten.

Een uilenbal uitpluizen

 

Kleinzoon Sjoerd 

Roofdieren en vooral roofvogels vreten hun prooi vaak letterlijk met huid en haar op, hooguit verscheuren zij het met hun scherpe snavels. De rotzooi en de resten als haar, tanden en botjes spugen ze weer uit en soms vind je die resten terug in het bos als uilenballen. Eerlijk gezegd kom ik die restanten van vooral muizen al jaren niet meer tegen, wellicht zie ik ze over het hoofd of denk dat het hondenkak is. Ik nam ze altijd mee naar huis en ging ze dan ontleden op de grote tafel in de tuin met mijn viertal kids eromheen. Wat was dat leuk en wat een leuke herinnering die werd opgeroepen door een foto die ik vandaag van Arja kreeg.
Kennelijk bij een lesje over de natuur in de klas van kleinzoon Sjoerd werden uilenballen door de kinderen zelf ontleed. Hij vond het heel interessant aldus z'n moeder. Deed me als opa behoorlijk veel plezier, is toch weer iets anders dan een Ipad. 

Reformwinkel in de Zocherstraat

 

Zuurdesembrood met ham en ei,
een traktatie!

Lien en ik waren ooit begonnen op een nauwelijks te verwarmen zolderkamer op de Overtoom, 4 trappen op en uitzicht op de Hollandsche manege. Soms kon je de paarden zelfs buiten zien trainen. Eenmaal een eigen huishouding vloog bij ons de margarine eruit en kwam de roomboter erin, toen was ik al erg op voedsel gericht. In de buurt, in de Zocherstraat was een Reformwinkel en daar kocht ik Dr Vogelbrood, een zuurdesembrood waar vooral ik gek op was, met ham en gebakken ei vond ik dat een traktatie. Mijn grootmoeder Mien had een Duitse achtergrond en at altijd zuurdesembrood, "Eifeler" meen ik, heb dat bij bezoek aan Duitsland vaak gescoord en wanneer mijn verre Duitse achternicht Gerti naar NL kwam nam ze altijd een "Duits brood" voor me mee.
En dan nu heb ik eindelijk weer toegang tot een origineel smakend zuurdesembrood, en nog wel zelf gemaakt ook dankzij recept en desem van Anna. Heb nu dan ook ham en eieren op zo'n boterham gedaan en een foto gemaakt voor deze blog.

Opnieuw naar het meertje

Voor het meertje

 Broer Henk had mij verteld dat hij vaak op zondag met Charlotte naar het bos bij Driebergen ging; onze familie heeft sterk de neiging om steeds naar de bekende plekken te gaan en dat zit er bij ons drie broers ook behoorlijk in, daarin vorm ik een beetje de uitzondering maar ik moet bekennen dat dat toch vooral door Roos komt die mij telkens nieuwe verten heeft doen kennen en daar heb ik nu ook wel de smaak van te pakken. Neemt niet weg dat ik vandaag opnieuw de behoefte voelde om richting Driebergen te gaan om dat volle meertje weer te aanschouwen en stiekem hoopte ik daar broer Henk met eega te ontmoeten. Deze keer wel de andere richting, dus begonnen in Maarn en door het recreatiepark "het grote Bos". Dus opnieuw de nostalgische route die nu zelfs door die oude plekjes voerde, de "rietkop" waar mijn ouders vertoefden met ons als gezin, deze voor de tegenwoordige tijd wel wat eenvoudige onderkomens stonden er tot mijn opluchting nog wel. Verder was het park uiteraard nogal veranderd, gemoderniseerd, overal reden auto's ener stonden hier en daar van die ultramoderne vakantiewoningen die per week een vermogen kosten. Maar het laantje waar ik ooit met mijn jonge geliefde werd gefotografeerd was er nog, deed me wel wat hoor, 60 jaar geleden. 
Intussen had ik broer Henk een paar keer een WhatsApp berichtje gestuurd, maar helaas had hij zijn telefoon niet bij zich zoals later bleek. Nam niet weg dat ik bij het meertje aan voorbijgangers heb gevraagd om een foto van mij voor het meertje te maken.
Thuis gekomen heb ik het kapje van het zelfgemaakte zuurdesembrood geproefd en dat smaakte uitstekend. 

Buikspier plezier

 

Zuurdesembrood en appeltaart

Een aantal jaren geleden deed ik mijn lichaamsoefening bij Sportcity, ik trok, duwde voor de armspieren, wandelen deed ik genoeg maar toch liep ik ook wel eens hard op de loopband voor de beenspieren en het hart natuurlijk, maar ook de buikspieren kregen een beurt. Ieder uur kwam iemand van de organisatie rond en riep op tot de buikspiertraining onder de naam "buikspier plezier", was behoorlijk intensief. Sindsdien heb ik verdraaid weinig meer met de buikspieren gedaan, hooguit heel af en toe een keer meedoen met Roos wanneer zij haar wekelijkse Pilates training uitvoerde, iedere week, heel gedisciplineerd, waarvoor hulde!
Vandaag was ik als gewoonlijk aan de wandel en zat op het bankje bij het strandje. Daar kwam een meneer aangehold en - ik schrok eerst even - ging op de grond liggen, ik dacht even dat hij onwel was geworden, maar onterecht; hij ging fanatiek buikspieroefeningen doen. Eerst een keer of dertig met kromme knieën, handen in de nek omhoog, vervolgens met het lichaam van de grond heen en weer waarbij de handen richting billen gingen, en tot slot met het ene been over het andere de oefening voor de schuine buikspieren, dus met de elleboog naar de gebogen knie. Ik nam mij voor om dat ook te gaan doen, rustig opbouwen, beginnen met 1 keer alle oefeningen en telkens per dag 1 erbij. En dan verder ook de armen met de gewichten. Ben benieuwd of ik dat ga doen en of ik het vol zal houden.
Verder stond deze dag toch ook in het teken van het maken van zuurdesembrood. Gisteravond had ik het bodempje desem dat ik van Anna had gekregen "gevoed" met een schepje volkorenmeel en wat water, goed gemengd en ja hoor, vanmorgen was het al rustig aan het bruisen gegaan. In de loop van de middag heb ik de werkwijze van Anna voor het maken van het brood vrij precies gevolgd, het desem door de voorgeschreven hoeveelheid meel gemengd met zout en water en in de keukenmachine grondig gemengd/gekneed. Na ruim 3 uur meer meel toegevoegd en flink gekneed en in de vorm gedaan. Middenin de nacht bij de gebruikelijke pitstops even gecontroleerd of het wel goed ging rijzen, hetgeen het geval bleek te zijn. Toen ook maar middenin de nacht een appeltaartje voorbereid en toen bij de laatste pitstop bleek dat het brood voldoende was gerezen beide in de oven een uur bij 180 graden afgebakken. Het resultaat mocht er zijn! Zag er uitstekend uit.

Nostalgische route

 

Goed vol zo te zien

Zoals ik woensdag met broer Henk had afgesproken ging ik vandaag op onderzoek uit om te zien of er water zou staan in het meertje bij het grote Bos bij Driebergen. Aangezien mijn fiets bij het station stond besloot ik om direct van de bushalte bij mij om de hoek met bus 58 naar station Driebergen Zeist te gaan en van daaruit de wandeling naar het meertje te maken. Ik was redelijk bijtijds. Voordat ik vertrok kreeg ik nog een WhatsApp bericht van Anna met de vraag of ik in de loop van de middag langs kon komen voor een koppie rhee. Natuurlijk kon dat. En lekker bijtijds begon ik aan de wandeling. Eerst door Bornia, waar ik jaren geleden veel met Roos had gewandeld en toen richting meertje. Ik kwam bij het viaduct onder de snelweg, de Traay, een weg waar ik met mijn opa en vader en m'n "kleine" broertje Henk had gewandeld vanuit het grote Bos naar Austerlitz. Daarbij had ik Henk op m'n rug omdat hij een akelige wond had op z'n been die pijn deed bij het lopen. Ondertussen appte ik wat met broer Henk. Ik kwam in de buurt van het meertje en ja hoor daar lag het: "Talassa!" dacht ik al was het dan geen zee maar wel een welkom water. Ik kon mij niet heugen dat het er destijds ook zo hoog bij lag maar dat moet wel als Henk daar tot zijn nek toe in het water kon staan. Ik fotografeerde en stuurde dat naar Henk. Uiteindelijk verder en ik besloot om de track uit te breiden naar Maarn. Daarbij kwam ik langs het grote Bos, langs een laan met beuken, langs het oude graanveld van m'n vader en uiteindelijk bij het station. Was echt een nostalgische trip geweest. En daarna nog even naar Anna voor een kop thee dacht ik. Ze had een verrassing voor me, twee sneden zelf gebakken zuurdesem brood. Na de thee ging ik door naar de flat en at één van de sneden brood op en die was toch lekker! "Zo hoort zuurdesembrood te smaken", bedacht ik mij en het had ook de goede consistentie. Ik appte dat aan Anna en vroeg haar om wat desem van haar en haar werkwijze voor het maken van het brood. Dat kwam helemaal in orde.  

Eitjes kopen bij de Vennerij

 Vandaag had ik vanwege het mooie weer met Roos afgesproken om weer eens naar de Vennerij te gaan. Dus pakte ik mij rugzak vol met lege eierdozen en vertrok met de fiets naar het station. Ik nam de trein van 9 uur en Roos de trein van 10.00 uit Wijhe en dan zouden we samen met de trein naar Dalfsen gaan. Dus zat ik op haar te wachten bij de Arriva trein en daar kwam ze aan. Gezellig om elkaar zo te ontmoeten voor een daggie wandelen. We namen in Dalfsen het buurtbusje richting Vilsteren en stapten onderweg uit vlakbij de Vennerij. Het werd uiteindelijk een wandeling van 10 km, ik ging met twee dozen eieren en een flinke hoeveelheid varkensvlees weer terug, helaas was er een aanrijding ergens in de buurt van Utrecht en ging de stoptrein niet verder dan Den DOlder. Ik besloot om dan maar in Hilversum over te stappen, maar is was niet de enige, het was zo schreeuwend druk voor de trein naar Utrecht dat ik uiteindelijk maar via Amsterdam CS terug ging naar Utrecht en met de bus door de regen naar de flat.

Naar Egmond aan zee

 

Familie bijeen

Had wat voeten in de aarde om daar te komen, Henk kwam mij ophalen, gewone tijd, half elf bij station Bakkum (Castricum dus) en verder naar Egmond. Door omstandigheden kreeg de Tom Tom het op haar heupen en uiteindelijk moesten verkeersborden en komoot ervoor zorgen dat we op het parkeerterrein kwamen waar we nicht Margreet ontmoetten. Ja ja een familie afspraak om te gaan wandelen op het strand en in de duinen van Egmond. Werd een heel gezellige dag waarin we genoten van strand, een strandtentje, herinneringen en niet te vergeten de nachtegalen die al voluit hun gezang lieten horen. Het werd een uitermate gezellige dag voor ons drietjes. Gelukkig had ik een extra muts in mijn rugzak zodat Henk geen kouwe kop hoefde te krijgen. En wat waren de duinen mooi na al die regen, de valleitjes vol water en alles in het frisse groen. We genoten volop terwijl we over "vroeger" spraken. 
We hielden het de hele tijd droog en net als bij de aankomst regende het even krachtig bij vertrek. We zwaaiden Margreet uit, zij had net als vorig jaar een appartementje gehuurd voor een weekje Egmond. Toen we al die met water gevulde valleitjes zagen vroeg Henk zich af of "het meertje" bij het grote Bos in Driebergen misschien ook weer vol met water zou staan. Hij wist zich nog te herinneren dat hij tot zijn nek toe in het water stond als kind tijdens de vakanties. Ik ken het meertje de laatste jaren slechts als een droogstaande verdieping met gras en zelfs bomen, maar zeker niet meer als meertje en beloofde hem om er vrijdag heen te gaan zodat hij het eventueel het weekend zou kunnen bekijken als het inderdaad weer gevuld zou zijn. Ik was zelf ook wel benieuwd hoe het er bij zou staan, alle watertjes op de heuvelrug zitten vol water dus het meertje waarschijnlijk ook.  

Garderen

 

Peter en Jessica met hun twee zonen

Peter en Jessica waren deze week met vakantie in Garderen. Ik had voorgesteld dat ik een dagje langs zou komen en ik stelde voor om dat vandaag te doen, het was een wat regenachtige dag en dan zouden ze er vast niet met de fiets op uit gaan. Ze gingen die ochtend met de kinderen naar het zwembad en dus kwam het hen goed uit als ik wat later kwam en dus op naar Putten en met de bus naar Garderen. Daar zat het gezin in een uitermate luxe vakantiebungalow, wat een verschil met vroeger bedacht ik mij terug denkend aan die kleine "rietkop" in het grote bos waar we met het hele ouderlijk gezin en vaak nog met extra logés vertoefden. Joris toonde mij zijn kamer en hielp mij met het openen en dichtdoen van de deur met een voor mij onbekend soort slotmechanisme. Lekker aan de thee en in de loop van het bezoek een wandelingetje. Dat werd niet zo'n succes, Jessica had pijn in haar rug en Joris moest eerst wat eten en de regen dreigde eveneens verder roet in het eten te strooien maar uiteindelijk gingen we toch op weg door het bos in de buurt van het voor Jessica bekende terrein.

Lief fotootje van Marijn in het zwembad

Zij had hier in vroeger jaren vaker met haar ouders gekampeerd. Mooie Veluwse bossen hier, Sprielderbos meen ik. Na een klein uurtje weer terug naar het verblijf maar niet veel later bleek Joris TV te willen kijken en gedecideerd besloot hij dat opa dan maar weg moest gaan wat ik met enig gepruttel dan ook deed en vervolgens vanuit de bushalte een door Komoot fraaie wandeling liep via Klein Boeschoten terug naar een kleine 10 km verder gelegen bushalte, zeer fraaie wandeling uiteindelijk en ik haalde de trein van half zeven in Putten precies. Kreeg op het perron zelfs een saucijzenbroodje van een alleraardigste knul die vertelde dat ze "over" waren op z'n werk. Hij had de buschauffeur ook al gefêteerd met een saucijzenbroodje. Ging er goed in.

Nog wat foto's

Duimen vergelijken

Roos en ik lagen in bed nog wat na te praten over de genoeglijke dag van gisteren, de ontmoetingsdag van de kinderen en daar kregen we al wat WhatsApp berichten al dan niet met foto's. Gisteravond waren we uiteindelijk met z'n tienen , want ook de kleine Mees was aanwezig geweest, er hadden zelfs twee babies aanwezig kunnen zijn als ook Jessy haar kleine Stan had meegenomen maar die had ze expres achtergelaten bij "paps" zo meldde zij Joke. Was zo lief zo'n rustige baby aan tafel.

Mees op m'n nek

Ik had hem nog op schoot genomen en mede van mijn nagerechtje laten genieten. Joke voedde hem zelfs aan tafel met een grote omslagdoek om niet al te opzichtig in het restaurant op te vallen. Ik vind dat zo'n lief gezicht en heb dat met al mijn 10 kleinkinderen al zo vaak kunnen aanschouwen. Robert stuurde vandaag nog een fotootje waarop hij nog een meegenomen stukje spektaart stond te verorberen, Peter stuurde een paar foto's.

Nathalie tussen drie broers in

Ontmoetingsdag 2024

 

De statiefoto van 2024

Net als voorgaande jaren ook dit jaar weer een ontmoetingsdag met alle sibbies zoals dat in "onze kringen" tegenwoordig wordt genoemd. Dus mijn wettelijke kinderen en de donorkinderen kwamen vandaag bijeen bij mij op de flat. Dit jaar verliep het wat chaotisch, Joke had een heel plan voorgesteld met wandeling, Mariska zou na haar werkzaamheden komen en uiteindelijk verliep alles heel anders en was Joke uiteindelijk degene die als laatste aansloot en uiteindelijk zelfs uitsluitend deelnam aan het diner bij de Biltsche hoek. Ik had van tevoren al gezegd dat uit chaos de mooiste dingen ontstaan en het was dan ook heel genoeglijk om dat stel weer bij elkaar te zien. Voor Robert de eerste keer en hij had het evenals de anderen goed naar z'n zin. Alle kazen en andere lekkernijen vonden goed aftrek. Voorde zekerheid had ik nog maar een extra spektaart gebakken en ook die verdween evenals het rozijnen-notenbrood, de twee vaste onderdelen naast zalm en paling. Het was weer een ouderwets vreetfestijn. Voor Nathalie had ik speciaal roquefort gekocht op de markt bij de geitenboer.
Net als voorgaande jaren zat ik te gnuiven van plezier, al die nakomelingen, rijkdom hoor. Ze waren er niet allemaal vanwege drukte, maar uiteindelijk zaten we toch met 9 man aan tafel bij de Biltsche hoek en daar hebben we nog heerlijk gegeten!

Nee, geen klompen!

Op blote voeten met een schep?!

Robert stuurde een foto van zichzelf, werkend in de tuin. Op blote voeten was hij met een schep de grond aan het omspitten zo te zien. Het ging mij door merg en been, met blote voeten, dat doet toch pijn. Dus stuurde ik hem een berichtje dat hij van mij een stel klompen zou krijgen, maar nee hoor, harde kerel, dat wilde hij niet, zou hij nooit van z'n leven gaan dragen.  

Kinderstemmen

 Vanmorgen reed ik met de fiets langs ons oude huis aan de Hoflaan en tot mijn grote genoegen hoorde ik daar overduidelijk het geluid van kinderstemmen. Ik besloot om even langs te gaan om uiting te geven aan mijn blijdschap dat dit prachtige huis kennelijk weer bewoond werd door een gezin met kinderen. Dus zette ik mijn fiets in de poort en belde aan. Toen er niet werd open gedaan liep ik door de tuin richting loghia en daar zag ik een jonge mevrouw met een kind. Ze was natuurlijk verbaasd om mij daar te zien, ik sprak haar aan als oud bewoner van dit huis en dat ik zo blij was te kunnen constateren dat er weer kinderen woonden: "dit is echt een huis voor kinderen om jeugdherinneringen op te bouwen". Zij beaamde dat en we spraken over het huis. Ik kon haar een paar dingen vertellen onder andere over het kamertje op zolder waar heel vroeger een dienstmeisje haar domicilie had. Toen wij er in 1980 onze intrek namen lagen er nog spullen van deze dienstbode in de kast meende ik mij te herinneren. Ik had er later vogels gehouden en nog later als kantoortje ingericht. Nadien was de hele zolder door nieuwe bewoners heringericht als een soort bioscoopruimte en nu was alles verwijderd en was het een grote ruimte geworden. Ik mocht het huis aanschouwen en het was weer mooier geworden maar nog veel van de ouwe glorie was behouden gebleven waaronder de taartenkast. 
Ik vertelde dat ik een foto had van het huis nadat het was gebouwd in de jaren 20 van de vorige eeuw. Ik heb een foto van deze foto opgestuurd. Leuk! 

Ruim uitsnijden

 

Mooi gehecht nietwaar?

Sinds enige maanden inmiddels heb ik een andere huisarts omdat de vorige behandelaar zijn praktijk had gestopt wegens leeftijd. Nadat ik mij bij hem had vervoegd voor kennismaking en een nieuw stripje diclofenac ben ik inmiddels al een keer of vier bij hem "onder het mes" geweest. Bij dat eerste consult vroeg ik wat hij vond van een paar plekjes in mijn gezicht en dat was volgens hem reden voor nader onderzoek en naar bleek terecht. Ook vond hij het belangrijk dat ik voor nadere inspectie bij hem zou komen voor een volgend onderzoek en daarbij werd opnieuw reden gevonden om te snijden: "ruim uitsnijden" om bij maligniteit alles direct weg te nemen. Het werd een forse jaap en nadat het verband was verwijderd wilde ik graag zien hoe het eruit zag, kon ik namelijk zelf niet zien, zelfs niet met een spiegel. Was een fraai gehecht litteken geworden zag ik.

In memoriam

 

De ouwe senaat van PROIRA

Van vriend Huib kreeg ik een bericht dat een van onze voormalige dispuutsgenoten was overleden. Dat drukt je dan toch wel met je neuzen op de realiteit van de sterfelijkheid. Het is lang geleden dat we in onze vriendenclub, dispuut PROIRA ons ledig hielden met het studentenleven. Ik denk nog met veel plezier terug. Ik heb veel geleerd in het dispuut, ben zelfs voorzitter geweest, praeses met een duur woord in de senaat oftewel het bestuur. Tussen mijn oude foto's zelfs nog een afdrukje van die tijd. In mijn privé archief heb ik een in memoriam geschreven om nog eens diep in gedachten te zijn met mijn best dierbare dispuutsgenoot die ik een aantal jaren geleden nog hier op de flat heb gesproken en we samen het verleden hebben opgerakeld.

Naar het Savelsbos

Karakteristieke boom

Deze keer was het mijn stomme schuld dat we elkaar niet op tijd troffen in den Bosch. Ik snap het nog steeds niet, maar uiteindelijk kwam het toch goed en gingen we met bus 350 naar de halte Vendelstraat in Cadier en Keer. Bij het uitstappen had ik grote behoefte aan een herentoilet, maar dat mocht de pret niet drukken alleen moest ik een andere wandelclub wel eerst voor laten gaan hetgeen zij lachend deden. En daar stond het bekende bankje en besloten we, althans Roos dat we een alternatieve route zouden nemen. We belandden al snel in het Savelsbos, veel bloesem wit van de daslook, bosanemoon en geel van het speenkruid, allemaal fris jong groen, een lust voor het oog. Wèl nog de drab van de niet aflatende regen van de laatste weken. Heel voorzichtig lopend en af en toe gewoon dwars door de modder en de plassen liepen we door het ons inmiddels wel heel bekende bos dat geldt als het mooiste bos van NL. Ben ik het zeker mee eens hoewel het bos bij Slenaken er ook mag zijn en daar is het een stuk rustiger, voel ik me ook heel erg thuis.
We eindigden in St Geertruid en met de bus naar Gulpen waar we ons door An en Piet hebben laten verwennen met hun heerlijke friet met kroket en mayonaise. En toen door naar de Bilt en geslapen als de bekende rozen.

Koekjes bakken

 

Joris geconcentreerd aan het werk

Kleinzoon Joris is op 1 april jarig dus alle reden om koekjes te bakken. Dat is ook een van zijn geliefde bezigheden, daartoe aangezet door moeder Jessica. Ik vroeg aan Peter om een recept voor het maken van koekjes, ik ben best gek op koekjes maar heb geen idee hoe ik die moet maken. Maak eigenlijk altijd het zelfde, brood, spektaart, krentenbrood en appeltaart. Daarentegen zou ik ook best (weer) eens zuurdesembrood willen maken en koekjes.En nu heb ik een recept van Peter en de kunst kan ik afkijken van kleinzoon Joris, inmiddels alweer 4 jaar oud. Hij heeft dus alweer de schoolgaande leeftijd.