Een kras op de ziel van moeder aarde

De eerste keer dat het me duidelijk opviel dat het daglicht zo veel helderder, sterker was dan anders was op de dag dat we kleinzoon Joris gingen begroeten, 16 april 2020. De lucht was zo veel helderder geworden door ontbreken van smog dat het gewoon pijn deed aan mijn ogen; vergelijkbaar met als je van NL naar Griekenland vliegt in zomertijd en dan plotseling wordt geconfronteerd met die koperen ploert van zuid Europa. Ik herinner me ook nog - terwijl ik dit schrijf - dat ik het zo ontzettend somber vond bij terugkomst in NL toen ik voor het eerst vanuit Griekenland terugkeerde naar Schiphol; net of het licht was uitgedraaid. Dat moet in 1977 zijn geweest.
Wat mij ook frappeerde was de toch behoorlijk wetenschappelijke benadering van een zonnepanelen gebruikende en zorgvuldig registrerende meneer - zowel datum, hoeveelheid KwH per dag en het weertype -  in een ingezonden brief kon melden dat door het ontbreken van de straalvliegtuigen en daarmee de bekende condens-strepen 20% meer elektriciteit werd opgewekt door zijn panelen. Dat is niet niks.

Ik heb ook genoten van de prachtige luchten zonder die strepen en van een blauw dat ik gewoon had vergeten dat het bestond. En helaas zie je die strepen nu weer verschijnen; ik ervaar dat als een kras op de ziel van moeder aarde; heeft ze niet verdiend. En als ik de krant mag geloven dan zal het vliegverkeer gewoon weer terug komen als vanouds. Van mij hoeft het niet die miljarden naar KLM; ik heb mij voorgenomen om niet meer te gaan vliegen.

Collegiale invloed

Appingedam 1974. Ik ben de derde van links.
Uiteraard met het biertje in de hand.

In 1974 moest ik onder de wapenen voor mijn nummer, AG480512121 als ik mij goed herinner; wat heb ik lang niet aan dat cijfer gedacht. AG stond voor: Academisch Gevormd. We zaten als afgestudeerden in een speciaal peloton, gestationeerd voor de militaire officiers opleiding in Appingedam. Acht weken lang opgeleid worden om de militaire rangen te leren kennen en nog allerlei waar ik nu heden geen herinnering meer aan heb. Wel aan de oefeningen die we moesten doen; met een tentje op de heide slapen en nachtoefeningen, schuttersputje graven, in een gegraven latrine je behoefte doen. Maar ook schieten en niet te vergeten de lichamelijke oefeningen. Een run door een kleiveld daar in Appingedam zal ik me nog lang heugen. Ik had een conditie van niks en liep achteraan tot er een lotgenoot voor me vast zat in de klei en enigszins in paniek vroeg of ik wilde wachten. Hij kwam los en holde gewoon verder zonder naar mij om te kijken. 's-Avonds zingen in de onderofficiersmess waar wij voor eten en drinken terecht konden. De niet-AG soldaten die veel jonger waren dan wij ouwe zakken hadden de soldatenmess. Sommigen zeiden "meneer" tegen een enkele onder ons met een vroeg kale kop.
Maar goed, daar gaat deze blog niet over. De twee maanden werden gevolgd door de detachering waar wij academici een taak op ons vakgebied kregen te vervullen binnen het militair apparaat. Zo kwam ik terecht bij het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst, het CLB om te werken aan Hepatits B, post-transfusie hepatitis heette dat toen nog. Veilig bloed is natuurlijk van groot belang voor het militair apparaat, vandaar.
Er waren bij het CLB drie detacheringsplekken die alle "ververst" werden. Eén van de voorgangers was E.V., een misschien wat wereldvreemde figuur, maar wel sprankelend van goed bedoelde ideeën en veel kennis. Hij was destijds al actief in D'66 en wist mij zodanig te enthousiasmeren dat ik daar (overigens veel) later ook actief lid van ben geworden.
Op biochemisch/medisch gebied was hij vooral geïnteresseerd in sporenelementen, van belang voor een goed functioneren van het lichaam en daarmee samenhangend gezond voedsel; daar wist hij veel over te vertellen. Selenium en Zink waren elementen waarvan ik toen niet eens wist dat ze voor een goed functioneren van belang waren. Die interesse heb ik mij eigen gemaakt en heb daar ook veel studie van gemaakt.
Inmiddels was hij als chemicus betrokken bij het huisartsenlaboratorium waar ik later ook ben gaan werken, op uitnodiging van E.V. overigens. Dat heeft mij in een richting gestuurd die mij bijzonder is bevallen: laboratoriumdiagnostiek voor de huisartsenpraktijk. Ik heb er nog een boek over geschreven veel later en daarin verder met de informatisering van de huisartsenpraktijk vanaf pakweg 1980. Ook daar had E.V. al met de directeur J. de aanzet voor gegeven en mocht ik dat later bij een volgende werkgever tot volle bloei brengen.
De Gaia hypothese heb ik ook vernomen via E.V. Hij heeft ongehoord veel onderwerpen in mijn belangstelling doen verschijnen. Grappig. Ik moest daar aan denken bij mijn overpeinzingen over de Gaia hypothese. 

11 miljard en geen verbetering

Dankzij natuurbeheer terug
gekomen

Dit verontrustende bericht stond gisteren in de Trouw over natuurbeheer. Er is de laatste jaren een bedrag van totaal 11 miljard geïnvesteerd en desondanks is het aantal planten- en diersoorten, het absolute aantal vogels, vlinders en zoogdieren verminderd. De weidevogels zijn langzaam maar zeker aan het verdwijnen uit ons polderlandschap. Hoe zou dat toch komen?
Maar in het onderwijs is toch ook zo verschrikkelijk veel geïnvesteerd? Is daar wel van verbetering sprake? Naar ik merk zijn er wel steeds meer lieden die "afstuderen" en zie ik de universiteiten almaar uitdijen; mijn eigen universiteit was onherkenbaar qua grootte toen ik haar onlangs bezocht. Maar ontlezing, fillempies kijken en computerspellen i.p.v. algemene ontwikkeling lijkt toch bon ton te zijn, ook onder jonge academici.
En dan de gezondheidszorg, een sector waar zo langzamerhand zo veel geld in gepompt wordt, levert die zo veel meer op? Ik zie ziekenhuizen als paleizen waarin de in witte jas geklede hogepriesters rondlopen. Velen geloven in de wonderen, maar of de volksgezondheid wordt verbeterd waag ik ernstig te betwijfelen.
Waar we in onze maatschappij niet erg goed in zijn is het duiden van de grondoorzaak van "problemen", zoals de natuur en de manier van omgaan met het landschap, overbemesting, onderbemaling, pesticiden; benoem dat gewoon. Hoe je het opbouwen van algemene ontwikkeling kunt bevorderen, dat zou ik werkelijk niet weten; het willen hebben van veel kennis is gewoon een inherente eigenschap die persoonlijk bepaald is. En gezond leven in plaats van al die gezondheidszorg (moet eigenlijk ziekenzorg heten naar mijn mening) zou zo veel gezondheidswinst opleveren dat het met het medisch industrieel complex heel wat minder kan. Nu is het gewoon een verdienmodel, net als de landbouw en het onderwijs.

Gaia hypothese?!

Nog best heel fraai hoor!

Wanneer ik zo in mijn eentje door 's-Heren dreven wandel overpeins ik van alles waarbij de omgeving me inspireert tot gedachten en integratie daarvan in oude kennis. Zo dacht ik over regelende krachten in een systeem in evenwicht zoals door James Lovelock in de jaren 60 werd gepostuleerd voor onze aarde: de Gaia hypothese. Overigens geldt de Gaia hypothese misschien in voor de mens overzichtelijke tijdsperiodes, maar is inherent in strijd met de biologische processen als besloten in de evolutie theorie, aldus Richard Dawkins, waarin hij ongetwijfeld gelijk heeft. Kijk maar naar de processen in een bijzonder grijs verleden toen de stromatolieten een gifgas, zuurstof (sic) gingen produceren en daarmee een groot deel van het bestaande biologisch leven vernietigden c.q. de gelegenheid gaf zich krachtig te ontwikkelen; een krachtig ontregelend effect van het toenmalige ecosysteem door één van de componenten die het heft in handen kon krijgen. Inmiddels vormen de stromatolieten een uiterst zeldzaam verschijnsel, nog slechts ergens in Australië aanwezig, en verder een veel aanwezig (gids)fossiel.
Inmiddels zijn wij mensen een biologisch verschijnsel dat, evenals destijds de stromatolieten een stevige invloed uitoefent op het ecosysteem. Niet alleen het klimaat wordt beïnvloed door industriële en andere activiteiten, maar ook de ecologische samenstelling; de mensheid is enorm in aantal toegenomen, daarbij het leefgebied van vele soorten veranderend en verkleinend en uitsterving van vele soorten bewerkend.
Wat mij feitelijk tot deze gedachten inspireerde was toch wel die overal in het Salland opspuitende waterfonteinen, pompen aangedreven door lawaaiïge tractoren die stinkend naar de uitlaatgassen het CO2 gehalte van de atmosfeer verhogen. Even kort door de bocht: de droogte wordt veroorzaakt door de klimaatverandering ten gevolge van het CO2 effect; het effect hiervan wordt bestreden met het oppompen van water waarmee het CO2 gehalte nog verder wordt verhoogd. Dit heet positieve terugkoppeling.
Net als het steeds maar meer gebruiken van "gewasbeschermingsmiddelen", oftewel landbouwgif. De insectenfauna die nodig is voor het bestuiven en voor het bestrijden van luizen en andere ongewenste dierkens op onze voedingsgewassen, worden mede uitgeroeid bij de bestrijding van de laatst genoemden zodat er steeds giftiger chemische middelen nodig zijn. Eveneens een geval van positieve terugkoppeling, oftewel een onwenselijke gedragslijn als je de toekomst van ons mensen in aanmerking neemt. En dat alles voor kort gewin.
En dan sjok ik rustig verder door een steeds eentoniger maar nog altijd mooi landschap want ons land blijft al met al best mooi, maar waar gaat dat heen? hoe zal dat gaan? om maar met Evert van der Pik te spreken.

Als een blok

Bloemenpracht, gele lis (denk ik)

Allemachtig wat heb ik afgelopen nacht geslapen. En terwijl ik vandaag aan het wandelen was bedacht ik mij hoe dat nou zo kwam; uit mijn blog van gisteren valt niet op te maken dat ik zo'n volle dag had terwijl dat wel degelijk het geval was.
Ik was namelijk al om zeven uur aan het bakken en braden; een quiche, een spektaart heb ik in alle vroegte gemaakt. Toen Roos dan ook op haar normale tijd, half negen beneden kwam, rook het heerlijk naar de taart die in de oven stond. Na thee, koffie en ontbijt had Roos een uur Debbie gepland, oftewel Pilates. Natuurlijk komt Debbie daar niet lijfelijk aan te pas, maar Roos heeft haar lessen zo vaak bijgewoond en Debbie heeft ook in het kader van de Corona pauze op internet een paar instructie filmpjes gezet. Dus Roos instrueerde en deed voor. Ik heb me toch een uur ingespannen en liep na afloop toch te zweten. En dat was nog maar de basis van de dag en daarna de wandeling naar Raalte.
Vanmorgen liep ik moeilijk door de spierpijn van de Pilates les van gisteren, maar dat trok langzaam weg afgezien van de pijn in de buikspieren die ik zelfs nu terwijl ik de blog formuleer nog steeds voel. Ook vanmorgen ben ik aan het koken geslagen en heb een stevige fantasie met bruine bonen toebereid. Al speurend in de keukenkastjes van Roos vond ik alles wat ik nodig had als kerrie en een lekker scherpe Surinaamse sambal alsmede een keur aan verse groentes in de koelkast. Een flinke loot lavas uit de tuin voor de smaak. Rook dus ook vandaag weer lekker toen Roos beneden kwam
Na het ontbijt hebben we even een paar rondjes gebridged op stepbridge van de bond. Ging best lekker; 's-morgens ben je toch frisser. We waren weer trots op ons vertrouwde Biedermeier biedsysteem dat door Chris Niemeijer is beschreven.
En vanmiddag heb ik m'n Heinootje gewandeld, van Heino naar Wijhe. En natuurlijk lekker zitten happen van de bruine bonenschotel. Als verrassing maakte ik voor Roos een appeltaartje. Had iets langer in de oven gemoeten maar was best binnen te houden.

Op stap met tante Mathilde

Tante Mathilde voor het Hilton voor
Insecten

Is mijn nickname in Komoot Neef Eef, daar heeft Roos zich de naam "Tante Mathilde" aangemeten. En vandaag zijn we - beiden gewapend met Komoot - aan de wandel geweest. Vanuit Heino zijn we naar een boerderijwinkel geweest om wortelen en nog wat biologisch voedsel in te slaan (waaronder heerlijke Friese duumkes). Daarna verder gewandeld door het fraaie bos bij Heino en daar kwamen we toch een mooi insectenhotel tegen met bankje voor de vermoeide wandelaar. Alle reden om daar onze lunch te genieten en met deze en gene te appen en te mailen.
We liepen richting Raalte om daar de trein te nemen en kwamen onderweg nog een eierboer tegen waar we 20 ongestempelde eieren insloegen en nog verderop een tweede boerderijwinkel waar we parelgort en boter kochten; een zuivelboerderij die ook melk, yoghurt en karnemelk van eigen productie levert.
Met flinke snelheid in de benen haalden we de trein terug naar Wijhe op het nippertje. 'sAvonds lekker vis met roquefort uit de oven genuttigd natuurlijk met de verse worteltjes erbij.

Nogmaals Dalfsen

Huize Den Berg

Het had mij zaterdag getroffen dat het tussenstuk van Heino naar Dalfsen zo onwandelig was (althans in mijn optiek). Dat was mij overigens ook al opgevallen toen ik enkele maanden ook die etappe had geprobeerd; slechts het stuk door een landgoed was mij als mooi bijgebleven. En dat heb ik dan vandaag - overigens bij toeval - weer terug gevonden.
Redelijk vroeg op pad gegaan en op geleide van Komoot zoveel mogelijk door bossige gedeelten gelopen. Opvallend veel prachtige eikenlanen en zonder waarschuwingen voor processierupsen har har. Hier is alles ingebed in gevarieerde natuur met veel vogels en die weten wel raad met al die rupsen.

Eikenlaan zonder processierups

Bij Roos in de tuin hangt een nestkastje met als bewoners een stel pimpelmeesjes en die hebben het toch druk met heen en weer vliegen om hun jongen met rupsjes te voeren. Elke twee minuten komt een oudervogel aangevlogen met in de snavel zo'n lekkernij.
Op station Dalfsen werd ik verwelkomd door een nevel van water uit een door een luidruchtig aangedreven waterpomp; ondanks de regen van gisteren is het land nog te droog voor de landbouw. Ook verderop tijdens de wandeling hoorde en zag ik veel waterfonteinen hoog in de lucht om het land van water te voorzien. Nog slechts enkele weken geleden verbaasde ik me erover dat het overvloedig gevallen water hier in Salland met grote snelheid via de weteringen werd afgevoerd; ze hadden er beter wat zuiniger mee kunnen zijn. Dit gaat natuurlijk mis; het water wordt waarschijnlijk onttrokken aan het diepe grondwater.

Huize Aalshorst

Nou ja, ik liep daar over peinzend rond in het prachtige land en kwam hier en daar stukjes tegen die ik afgelopen zaterdag of eerder dit jaar hier heb gelopen waaronder het landgoed Aalshorst, maar ook landgoed  Den Berg en dat waren bijzonder fraaie buitens, omzoomd door prachtige lanen en bossages. En ook productiebossen tegen met saaie plantages van naaldbomen. Maar "im grossen ganzen" vond ik het heerlijk om in de omgeving van Dalfsen aan de wandel te gaan. Begin me steeds meer thuis te voelen in dit oostelijk stukje van het land. 

De hele dag binnen

Eindelijk regen vandaag! Misschien niet veel, in ieder geval niet genoeg voor landbouw en natuur maar genoeg om niet te gaan wandelen. Ik ben echt de deur niet uit geweest.
Beetje gelezen, piano gespeeld en op enig moment kwam Roos aanzetten met haar cello en zette de muziek van een Berceuse van Fauré voor m'n neus. Ach, die heb ik nog gespeeld met Klaas bedacht ik mij. Klaas speelde de melodie op de viool en ik begeleidde op de piano. Dat was lang geleden.
Roos is nog niet zo bedreven op de cello, maar ze kreeg met enig haperen de beslist niet eenvoudige melodie uit haar vingers en strijkstok en niet eens vals! Ze had nog een ander stuk dat haar veel beter afging met hier en daar snelle passages. Was van een mij onbekende componist; ik vond het knap dat ze dit kon spelen.
Vervolgens stelde ze voor om wat Schubert te gaan doen en we sloegen het ons zo bekende boek vrij willekeurig open. Helaas begint mijn gezichtsvermogen af te nemen en kan ik de noten niet meer scherp zien; af en toe moet ik gewoon gokken welke noot er staat in de snelheid van het spelen. Voor de niet-ingewijde in het musiceren is het misschien moeilijk voor te stellen maar je moet razendsnel de juiste noten interpreteren en dat valt mij niet meer altijd mee. Maar ook is de routine er een beetje uit gegaan, Ik speel de laatste jaren niet veel meer. De uitvoering tijdens het huwelijk van Martijn en Margot heeft me gelukkig nog een duwtje gegeven zodat ik ben gaan studeren.
Maar al snel gingen we de stukken spelen die we jarenlang gedaan hebben. "Die schöne Müllerin", lag al snel voor. En we deden lied na lied en het ging best aardig. Het voorlaatste lied waarbij de bedroefde molenaarsknecht zijn liefdesverdriet uitlegt aan het beekje en zich tenslotte verdrinkt knalde er bij mij weer zo verschrikkelijk in dat ik geëmotioneerd in een snik bleef; mijn mond vertrok er gewoon van. Dat heb ik ook bij het laatste lied van "Frauenliebe und Leben", van Robert Schumann; ook zo'n tragisch einde in een liedcyclus.
Muziek kan er vaak bij mij zo hard inknallen!

De omgeving van Heino en Dalfsen

Uitzicht vanaf Jans' bankje

Op de weekend dagen hoef je met een Dalvrij abonnement niet zo op de instaptijd te letten. Daarom konden we vanmorgen rustig aan doen alvorens we vertrokken om de etappe tussen Heino en Dalfsen te gaan lopen. Roos nam vandaag de leiding en had een route bedacht. En zo begonnen we in Heino en liepen door het fraaie Sallandse boerenland richting Dalfsen. De uitzichten op de boerderijen waren af en toe best heel fraai, maar helaas moesten we wel veel over asfalt met bijbehorend auto- en motorfietsverkeer lopen. Maar verderop en vooral het laatste stuk in de buurt van Dalfsen was wonderschoon.

Kikkerconcert

Natte stukken met concerten van kikkers en bospartijen van grote schoonheid zongen en wuifden ons toe. Zelfs een bankje met fraai uitzicht; Jans' bankje was voor ons uitgestald. We namen erop plaats en keken even hoe laat de uurdienst vanuit Dalfsen vertrekken zou. We moesten vrijwel direct weer verder en haalden de trein van 16.30 uur precies op tijd. Was al met al een mooie wandeling geweest. Een volgende keer gaan we of rondom Heino, of rondom Dalfsen lopen omdat het stuk in het midden mij in ieder geval niet kan bekoren vanwege auto's en vooral motorfietsen als storende factor. Daarentegen mogen beide plaatsjes zich verheugen in een bijzonder mooie wandelomgeving. 

Kaas van de schrepele man

Vanmorgen bijtijds weer terug naar De Bilt. Aangezien ik ook naar de boerenmarkt in Utrecht wilde, nam ik vanuit Zwolle de Intercity. Dat reist toch wel een stuk gerieflijker dan met de stoptrein. Niet meer overal stoppen en geen geschreeuw van die jonge meiden. Op de boerenmarkt kocht ik een stuk roquefort en twee stukken schapenkaas bij de vriendelijke meneer, die we al jaren kennen onder de naam "de schrepele" man, broodmager en een verweerd gezicht van het veel buiten zijn. In al die jaren is hij geen streep veranderd naar mijn gevoel. Roos had dat ongebruikelijke woord "schrepel" ooit opgepikt uit een dictee dat door Jan Wolkers was opgesteld in het kader van de jaarlijkse wedstrijd. Daarna naar station Bilthoven met de stoptrein.
Eerst naar de markt en op weg daar naar toe een boekje van Herman Koch gescoord bij het straatbibliotheekje met overbodig boeksel; "voor onderweg", dacht ik; daarvoor lenen met name dunne boekjes zich uitstekend.
Op de markt ontbrak de stand van onze christelijke vriend, de Veenendaalse Reformkraam. Wèl stond John van der Kroon daar met de aardappels; lekker die nieuwe oogst aardappelen ook al komen deze uit den vreemde. Op de markt werd iemand geïnterviewd, ongetwijfeld over marktgang in tijden van Corona. En wie werd daar geïnterviewd? Een kenner van De Bilt zal het direct raden: Frans Poot, plaatselijk politicus pur sang en zeer begaan met de gemeente. Ik ken hem al vele jaren nog uit de tijd dat ik zelf ook politiek actief probeerde te worden; was bij nader inzien niks voor mij. Bij de kaaswinkel op de Hessenweg kocht ik een flink stuk Oostenrijkse bergkaas omdat Roos die zo lekker vindt.
Nog even langs bij Theo en Johnny; ze hadden bezoek van hun dochter. Thuis op de flat gekomen heb ik mij onledig gehouden met de afwas en het opruimen van de flat. Tenslotte was ik gisteren onverwacht doorgereisd naar Roos en er stond nog van alles in de koelkast zoals een portie raapsteeltjes. Die heb ik dan ook als lunch klaargemaakt met een aardappel en uitgebakken spek. Ook weer een stel van mijn eigen bloggies uit 2012 gelezen. Ondanks mijn toch bepaald niet slechte geheugen kwam ik veel dingen tegen die ik absoluut niet kon plaatsen zoals boeken die ik van commentaar had voorzien. Ik overweeg om die nogmaals te gaan lezen.
Ik deed lekker rustig aan en nam mij voor om de trein van 15.30 te nemen terug naar Zwolle. In het kader de komende reservering voor trein reizen doe ik mee aan een pilot om een app te testen. Als beloning mag ik dan 1e klas reizen. Dat bevalt me zo uitstekend dat ik sterk overweeg om mijn Dalvrij abonnement om te zetten van 2e naar 1e klas.

Bert Bos

Reukgras

Ab kende hem; ik alleen van naam; het Bert Bospad, een natuurpad door de Westbroekse zodden heeft de eer zijn naam te dragen. De heer Bos was jaren geleden collega van Ab, boswachter bij SBB. Hij heeft ondanks dat hij relatief jong is gestorven een grote invloed gehad op de inrichting van dit gebied en dat mag er zijn.
Ab had mij voorgesteld om op Hemelvaartdag aan de wandel te gaan en dat niet alleen, ook dat ik zou bepalen waar we zouden gaan wandelen. "Niet naar de Veluwe in ieder geval", dacht ik zo en stelde daarom het mooiste gebied in mijn woonomgeving voor en dat is toch wel het gebied ten westen van Hollandsche Rading.
Slechts een half uur vroeger dan afgesproken arriveerde Ab. Hij had het wel aangekondigd; om kwart voor zeven kreeg ik een appie dat hij zou vertrekken uit Edam. Ik zat te ontbijten en om half acht kwam hij aangetuft.
Thee en koffie zijn dan ons deel voordat we vertrekken. De auto zetten we op het parkeerterrein van het station en ik bedacht mij dat ik na afloop van de wandeling door zou reizen naar Wijhe; onzin natuurlijk dat Ab mij eerst naar huis zou brengen.
Toch enigszins tot mijn opluchting was Ab zeer te spreken over het gebied. In het bos waarvan ik bij entree aangaf dat je hier geen hond tegen komt werden wij vrijwel direct welkom geheten door een hong; Ab moest toch lachen. Er waren best veel mensen op de been. Het fietspad langs het Tienhovens kanaal was ongetwijfeld onbegaanbaar voor wandelaars; dan wordt je aan een stuk door aan de kant getingeld; geen lol aan. Maar doordat we eerst door het bos en vervolgens langs het Tienhovens kanaal liepen tot het voormalig sluisje hoefden we ons maar kort in het drukke fietsverkeer te mengen. Al snel was daar het Bert Bos pad. Ab vertelde mij over zijn ervaringen met Bert Bos en zijn meerdere; die twee vormden een bijzonder duo en kregen veel voor elkaar door wederzijdse inspiratie begreep ik.
Mei is natuurlijk de mooiste maand van het jaar; alles stond er schitterend bij en de vogels lieten zich horen. Rietgors, rietzanger, veldleeuwerik, zwartkop en tuinfluiter, winterkoninkjes noem maar op. Maar ook kievit, en watervogels tot aalscholvers aan toe. Ik had Ab gevraagd of hij mij het reukgras wilde aanwijzen; dat wil ik ook graag transplanteren naar het tuintje van Roos. Ik maakte er een foto van.
Vooral het laatste stuk van het Bert Bospad was bijzonder; het leek wel een tropisch oerwoud in het klein met de  helder groene varens en het houtsnipperpad.
Een alternatief voor gewoon omdraaien is er eigenlijk niet en dat deden we dan ook en om half drie waren we weer terug bij het parkeerterrein en namen we afscheid. Was een heerlijk wandeldaggie geweest en niet alleen dat; Ab heeft nu voor de derde keer mijn Corona geïnduceerde muizenissen uit mijn hoofd doen waaien; heerlijk optimistische vent! Dankjewel Ab, was weer nodig.

Damespaard Herenpaard

Herenpaard

Een hele onderneming vandaag; Roos vanuit Wijhe en ik vanuit De Bilt naar Mariska et al in Heesch. Eerst had ik nog een WhatsApp wisseling met Martijn in Indonesië over de bierpul die al jaren hier in mijn kamer staat, ooit meegenomen uit Beieren tijdens een wandelvakantie. Die heb ik toen enkele dagen meegesjouwd gewoon omdat ik zo'n karakteristieke kruik in mijn bezit wilde hebben. Martijn is een echte bierkenner en ik vond dat deze kruik bij hem terecht moest komen.
Keurig op tijd volgens de afgesproken tijd kwam Roos aan met de Intercity uit Wijhe; die stopt na anderhalf uur in Oss en van daaruit met de bus naar Heesch. We werden met het gebruikelijk enthousiasme ontvangen door de kids; de hele familie was thuis; Gideon zat te werken achter een enorm beeldscherm; de kinderen moesten allerlei parafernalia tonen waaronder een tekening van opa en oma op een tekenbord.
Daarna neergestreken in de tuin en aan de koffie. Ik had wat quiche meegenomen waaronder voor de grap een heel klein stukje voor Mariska; zij is goed bezig om kilootjes kwijt te raken o.a. door niet te snoepen en minder te eten; beweging krijgt ze in haar werkzaamheden genoeg. Ook Gideon doet aan de lijn; hij heeft last van zere benen en opgezette enkels; hard nodig om wat aan de wandel te gaan drukten wij hem op het hart; hij "zou het proberen".
Ondertussen vroegen de kinderen vrijwel voortdurend aandacht. Lollig genoeg zag ik Roos op enig moment Damespaard-Herenpaard-Boerenpaard doen met Guusje. Lieva was duidelijk geïnspireerd door "de juf" en probeerde ons de beginselen van het rekenen bij te brengen: "eerst vinger opsteken!", luidde de opdracht.
Ook hadden Gideon en ik een stevig dispuut over de aanpak van de huidige crisis (welk virus ook al weer??). Na een boterham met ei voor de lunch en een kop koffie vertrokken we weer. Gek hoor om op station Oss weer uit elkaar te gaan. Het LATten op afstand is toch wel wennen. Moet even zijn tijd krijgen.

Om duizelig van te worden

Dat boek van Isabel Allende was zo geestig dat ik het uit moest lezen; was ook maar 180 bladzijden. Lekker in bed met een koppie thee en koffie. Om 8 uur opgestaan en snel aangekleed om bij Theo in de moestuin een en ander te oogsten. Dat moet 'smorgens vroeg als het groen nog vol zit van de dauw. Het is anders een droge zooi in de moestuin; het lijkt wel een zandbak, maar veel staat toch nog rechtop ondanks de langdurige droogte. 2 schitterende kroppen sla, een zak rucola en een zak raapsteeltjes nam ik mee. De rucola had ik bestemd voor de lunch.
Thuis gekomen heb ik eerst Allende uitgelezen en daarna ben ik oude bloggies gaan lezen; gewoon m'n eigen bloggies van 2012, het eerste volledige jaar. Vanaf die tijd heb ik dagelijks een bloggie geschreven. Van alles kwam ik tegen maar vooral boeken die ik had gelezen en eindeloos veel wandelingen. Ongelooflijk moet ik nu constateren wat ik 8 jaar geleden een energie had; ik word er gewoon duizelig van.
Maar ook vandaag heb ik een stevige wandeling gemaakt in het Houdringebos. Ik wilde wat extra bovenop het 12 km drietje doen en liep verder langs het golfterrein toen ik iemand hoorde roepen: "meneer!"; twee dames die volkomen verdwaald waren. Zij moesten naar "de Amandelboom", een verpleeghuis. Ik bood aan om hen maar naar de bestemming te begeleiden; het maakte mij niet uit welk stuk ik zou lopen; het ging mij gewoon om de kilometers. En dan raak je in gesprek onderweg; twee vriendinnen, beiden Joke genaamd grappig genoeg. 

Bruine bonensoep en nassi

Zoon Peter zou vanavond bij me komen eten en wat financiële zaken afhandelen. Met enige moeite had hij zich een avond los gemaakt van zijn nog slechts 6 weken oude zoon Joris. Leuk hoor zo'n zoon die zelf ook vader is; geeft een collegiaal gevoel. Ik haalde perssinaasappels voor hem in huis,  heb nog een spektaart gebakken; was eigenlijk bedoeld om mee te nemen naar Mariska et al, maar ik had er voor de zekerheid maar alvast wat van gegeten; Peter lustte ook wel een stuk, dus dat wordt een halve spektaart mee naar Heesch.
Ik had als maaltijd wat "kant en klaartjes" uit de vriezer gehaald; Peter wilde bruine bonensoep en ik behielp me met nassi en gebakken eieren. Als nagerecht had ik "Opa's rijstebrij" gemaakt oftewel tot pap gekookte rijst in melk met bruine suiker, kaneel en rozijnen. Werd eerder "magisch voedsel" genoemd. Met enige aandrang kreeg ik Peter om 22.15 uur zo ver dat hij huiswaarts keerde. Hij had nog een extra mondkapje voor me in de auto liggen. Ik zwaaide hem uit.
In bed weer verder met de Ilias, maar op zeker moment werd ik al dat geknok lichtelijk zat en pakte ik de e-reader. Daar stond een boek bij van Isabel Allende waar ik kennelijk al eens in begonnen was; kon het mij niet herinneren en heb maar even terug gebladerd en ben opnieuw begonnen. "Het woud van de pygmeeën", zo heette het boek.

Dat wordt een drukke week

Terwijl ik nog maar net op het station op de trein zat te wachten realiseerde ik me dat ik mijn scheerapparaat had vergeten in te pakken om weer mee terug naar huis te nemen. En om me nou tot woensdag niet te scheren en zelfs ongeschoren op visite te gaan leek mij ongewenst. Aangezien ik mee doe aan een pilot van de NS met reserveringssoftware en ik mijn terugreis al had gereserveerd had ik ook niet zo'n zin om terug te fietsen om het scheerapparaat alsnog op te halen en de reservering om te zetten. Nou ja, die overwegingen maak je dan; niet zo handig allemaal. Optimistisch appte ik met Roos dat ik dinsdagavond wel weer naar Wijhe zou komen en woensdag naar Mariska in Heesch. De Intercity van Wijhe naar Roosendaal gaat over Oss, vandaar.
Uitgestapt in Den Dolder en op geleide van de kaarten van Komoot een fraaie wandeling naar huis gemaakt via de doorsteek naar de Ridderoordse bossen en vervolgens het Leijense bos.
Thuis gekomen lekker wat restjes gegeten als rucolasla, courgette met wat knapperig gebakken spekjes, olijfolie, walnootolie, zout en citroensap. Heerlijke boerenyoghurt met wat muesli en jam als nagerecht. Bakkie slobber en rust tot 21.00 uur om nog even te bridgen.
Intussen kreeg ik een bericht van vriend Ab om te gaan wandelen op Hemelvaartsdag; schijnt weer prachtig weer te worden; gaan we natuurlijk doen. Nog even ge-appt met Joke over mondkapjes en boerenyoghurt. Zij ontried sterk om vrijdag langs te komen; ze stuurt een tweede mondkapje wel per post. Wat een gedoe allemaal?!
Als een blok in slaap gevallen. Morgen maar eens zien hoe we alles aan elkaar gaan knopen; Peter komt eten; misschien vragen of Roos het scheerapparaat woensdag meeneemt naar Mariska en dat ik daar dan mijn driedaagse onbaard er maar af moet scheren; scheelt me een forse treinreis; donderdag met Ab hier in de buurt aan de wandel.

Niet zo schuw

Een heerlijk varkensleven

Met mijn, inmiddels 72 jaar behoor ik ongetwijfeld tot de "kwetsbare" ouderen, de groep die fors risico loopt om ernstig, zelfs dodelijk ziek te worden van het Corona virus; alle reden dus om voorzichtig te zijn, maar ik wil toch wel een beetje leven. Daarom houd ik mij ook behoorlijk aan de regel van 1,5 meter, maar verder ga ik toch wel mijn gang. Maar sommige mensen zijn zo ontzettend bang dat zij een regel van wel 3-5 meter aanhouden, zelfs wanneer je elkaar tegen komt in de buitenlucht. In het begin werd ik daar wat lacherig van, maar inmiddels bedrukt dat mij in hoge mate; mensen gaan elkaar mijden, maar elkaar wellicht ook meer en meer als bedreigend, vijandig beschouwen en dat treft mij bijzonder onaangenaam.

Een mooi heldere sloot

Vandaag gingen Roos en ik weer lekker aan de wandel in de omgeving van Heino. Via een winkel die Roos wel, maar ik nog niet had bezocht; een winkel die biologische artikelen verkocht maar ook vlees van eigen varkens en koeien. Het ging er heel relaxed; ook de dames achter de kassa deden niet schuw. Toen ik daar iets van zei antwoordden ze ook heel helder dat ze "hier" niet zo angstig waren uitgevallen. Dat deed me zo goed; mijn dag kon niet meer stuk. Pas bij het verlaten van de winkel zag ik dat er wel alle ontsmettingsmogelijkheden voor de klanten aanwezig waren; je kon je handen wassen en met chemische zooi behandelen, dus aan de regels was voldaan.
Wij liepen op de kaarten van Komoot via voor ons nieuwe paden naar Wijhe. Verrassend mooi weer die omgeving van Heino voordat we weer in de bekende en wat eentonige nabijheid van Wijhe kwamen.

Een Chinees elixer

Op weg naar de zuivelboerderij zag ik zo'n schuifelende leeftijdsgenoot; mager, te lang, vet haar, zeer dun behaard achterhoofd, gehoortoestel en onzeker op de benen; beetje morsig zou mijn moeder zeggen. Ik realiseerde me heel goed dat onze bevolking voor een behoorlijk deel bestaat uit dergelijke lieden die ondanks alle publiciteit over gezonde manieren van leven d.w.z. gezond eten, lichaamsbeweging, maar mede dankzij de maatschappelijke omstandigheden, niet te vergeten het Medisch Industrieel Complex (MIC) een forse leeftijd hebben bereikt. Dit zijn naar ik zo vermoed de behoorlijk kwetsbaren om Corona er maar eens bij te slepen. Althans, zo gingen mijn gedachten; ik laat graag in het midden of deze gedachten al dan niet hout snijden hoor lezer.
In de zelfde minuut zag ik een tweede bejaarde meneer mij tegemoet lopen; van dichtbij herkende ik hem direct en riep: "Richard!", degene waar ik jaren geleden en enkele jaren achter elkaar kookles van heb gekregen. Hij gaf kookles, gebaseerd op de Indische keuken en hij moet ver in de 80, zo niet de 90 zijn. Kwiek lopend, fris uit de ogen kijkend.
Hij is altijd actief bij de WVT, in dat kader gaf hij ook kookles, maar bij de jaarlijkse bazar ontbreekt hij ook nooit. Ik heb hem wel eens aangesproken met de vraag welk geheim Chinees elixer hij gebruikt om steeds jonger te worden. Het is werkelijk ongelooflijk zoals hij er ook vanmiddag weer uitzag. Zo kan het ook kennelijk, waarschijnlijk door constitutie en altijd actief blijven. "En gezond eten", zou mijn moestuiniervriend Theo terecht zeggen.

Met warmte

Sinds een jaar of tien stuurden we elkaar een verjaardagsgroet; de eerste jaren telefoneerden we elkaar. Ik weet nog hoe ontzettend blij verrast ze was toen ik na al die jaren, beter gezegd decennia haar aan de telefoon kreeg: Coby, mijn eerste analiste, beter gezegd, hoofdanaliste. Van haar heb ik het vak geleerd in mijn allereerste baan, 1971-1974 bij het laboratorium voor Medische Microbiologie aan de Vrije Universiteit.
We vertelden zo hoe het ons vergaan was; niet alleen per telefoon maar ook in soms behoorlijk uitgebreide briefwisselingen. Langzamerhand gingen we over op e-mail. Het ging niet zo goed met haar gezondheid vertelde ze me. Op mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten, bij een kopje koffie ging ze dat uit de weg en zei: "laten wij nou maar forever young blijven". Zo is dat dan ook gebleven. Ik wist nog goed dat zij zo gek was op magnolia; die bloeide altijd zo rond haar verjaardag. Roos heeft er enkele jaren geleden voor zorg gedragen dat zij op haar verjaardag een bos magnolia takken thuis bezorgd heeft gekregen. Zij schreef ons toen dat ze daar zo verschrikkelijk blij en verrast was geweest dat ze gewoon in snikken was uitgebarsten.
Ook dit jaar mailde ik haar op het bekende adres, maar kreeg de mail als onbestelbaar terug. Helaas kreeg ik - zoals ik al vreesde - dit jaar geen e-mail van haar.
Ik denk met warmte terug aan de jaren dat we hebben gewerkt in dat laboratorium van de VU en aan de correspondentie die we de laatste jaren voerden.

Mooie luchten als vroeger

Corona is over ons gekomen als een alles ontwrichtende ramp; de economie is behoorlijk tot stilstand gekomen. Luchtvaart is nagenoeg uitgesloten; je ziet geen condensstrepen meer in de lucht. Maar ook het autoverkeer en wellicht nog wel meer uitstoot is zodanig verminderd dat het gewoon duidelijk zichtbaar wordt. Roos noemt de inversielaag, de smerige donkere laag die je kunt zien wanneer je met het vliegtuig landt boven schiphol. Die is er niet meer. Het is ook stil geworden; je hoort de vogels weer. Het doet mij denken aan de jaren vijftig, de jaren van mijn jeugd. Weinig auto's op straat en gewoon veel meer stilte.
Maar wat mij het meest opvalt in het buitengebeuren is toch wel die heldere, blauwe lucht. Het frappeert me gewoon. Ooit zei Theresa, de Spaanse vriendin van Roos dat het haar zo opviel dat de wolken op de 17e eeuwse schilderijen van de Hollandse meesters "echt" zijn. Dat viel haar op toen ze in NL was. Maar wat mij nu opvalt is dat de wolkenluchten in Corona tijd de zelfde zijn als in mijn jeugdjaren.
Terugbladerend in een oud fotoboek vond ik de foto's die ik in 1968 had gemaakt, zwart-wit foto's, gemaakt met rood filter vanwege de blauwe luchten die moesten contrasteren. Helaas komt het niet over, maar in mijn herinnering was dat de lucht zoals we die nu in Corona tijd ook kunnen genieten; prachtig, en een goed onderwerp voor deze blog van vandaag.  

Mijn 72e verjaardag

Ik moet zo om mezelf lachen

Vandaag, precies 26 jaar geleden vierde ik - zoals ik inmiddels al vele jaren doe - mijn verjaardag. Roos was een van de gasten en zat in de tuin terwijl ondertussen andere gasten binnen druppelden, waaronder mijn vader. Hij kende Roos niet en het eerste dat hij zei was: "vindt u 72 jaar ook niet genoeg mevrouw?", waarop Roos in de lach schoot en zei: "we hebben in ieder geval een gesprek nu". De leeftijdsbarrière was daarmee direct geslecht; leeftijd is nou niet een onderwerp dat je direct op tafel gooit; mijn vader maakte daar geen punt van.
En nu vier ìk vandaag mijn 72e verjaardag en moest daar aan denken. Uit de vraag van mijn vader maak ik op dat hij in volle tevredenheid terug keek op een plezierig leven en zich afvroeg of de rest daar nog veel aan toe zou kunnen voegen. Zo voel ik het ook vaak. Niet dat ik genoeg van het leven heb, maar meer uit het gevoel van dankbaarheid en tevredenheid. En vooral dat laatste maakt mijn oude dag zo vreugdevol. Al die gelukwensen van m 'n kinderen, kleinkinderen, schoonkinderen, overige familie en vrienden en partner Roos niet te vergeten; zij kwam met twee heerlijke gebakjes van banketbakker "van Ingen".
Het begon al vroeg met een WhatsApp felicitatie aan "vadertje", van Martijn uit Indonesië en aan "schoonvader", van Margot. Schoondochter Marjorie belde; Jessy en Nathalie appten; Peter zong mij met zijn diepe bas toe.
Zo'n WhatsApp videochat waarin Sjoerd me van alles probeert te vertellen al struikelend over zijn eigen woorden; Arja die verduidelijkt; kleine Morris die boos is omdat de chat wordt afgesloten maar toch nog even vriendelijk zwaait. Guusje die opa toezingt met een "lang zal ze leven", Bram en Ronja die met "opa Eef" uitvoerig van gedachten wisselen over hun speelgoedbeesten waarbij ik zelf ook trots mijn stier uit Sevilla en mijn opossum velletje uit Nieuw Zeeland toonde. Wat moet ik dan ook om mezelf lachen; moeizaam op de grond zittend met een gelooide opossumhuid over m'n kop. Uitsloven voor een stel peuters. Zo werd ik 72 en ik wil nog met genoegen een aantal jaren doorgaan in deze vreugdevolle melée van mijn uitgebreide familiekring ook al gaat het veelal per internet!

Worst en spek uit Heino

Sallandse boerderij

Het zou vandaag koud en droog zijn, dus uitstekend wandelweer. Dat wandelen is toch wel een grote hobby van me; ik ga er dagelijks op uit en verheug me iedere keer weer op nieuwe en oude verten. Ik mag ook zo graag m'n gedachten over van alles laten gaan. Ook vandaag begon de wandeling in Heino. Maar eerst naar Zwolle met de NS trein. Ik doe mee aan een pilot met het reserveringssysteem in het kader van de Corona crisis. Derhalve had ik voor de rit van Wijhe naar Zwolle gereserveerd en mocht ik als beloning eerste klas reizen. Overigens wordt er helemaal niet meer gecontroleerd in de treinen, al wekenlang niet meer.

Vochtig gebiedje met koekoeksbloemen

In Heino ging ik eerst naar de slager; niet omdat we echt wat nodig hadden maar omdat ik wel eens wilde weten wanneer die open zou zijn en om de kwaliteit van de waren vast te kunnen stellen. Slager Ruiter uit Wijhe is er helaas mee gestopt en dat spijt mij nogal; de kwaliteit van zijn gedroogde worst en van zijn gerookt spek is bijzonder en nu zoek ik eigenlijk een slager die net zo'n goede kwaliteit levert. De slagerswinkel was gelukkig open en ik kocht 2 gedroogde worsten en een pond spek en ging weer op pad. Ik probeerde eens een nieuw pad dat ik de vorige keer bij toeval had gevonden en keek op Komoot of ik misschien een alternatieve route kon doen. Een stel prachtige Sallandse boerderijen sierden het landschap. Ook zag ik een moerassig stuk met koekoeksbloemen. Het is toch bijzonder hoe fraai de naaste omgeving van Heino is! Uiteindelijk kwam ik weer op de Velnerweg en allee en liep via Elshof terug. Het waaide hard. Op een verlaten weg zag ik een stoere eik in de wind staan; hij gaf geen millimeter toe aan de wind. Ik hoorde de bladeren ruisen en hield mijn handen achter mijn oren vanwege mijn wat erg klein uitgevallen oorschelpen. Alsof ik in Dodona naar de heilige eiken van Zeus luisterde, zo voelde het aan. In dat geruis sprak de wolkenverzamelaar. Ik spoedde mij huiswaarts, stak bij de stuw de Soestwetering over en liep over het smal uitgelopen paadje langs het water terug naar Wijhe. Thee gezet en met Roos gedronken in de tuin; was winderig maar niet te koud.
Aardappels gebakken en een lekkere saus gemaakt; Roos zorgde voor de rest van het maal. Smakelijk gegeten!

Genoeg rupsjes

Een sloot met allemaal groene kikkers.
Een uitstekend kikkerzangkoor trad ongevraagd voor mij op.

Bij Roos aan het huis hangen twee nestkastjes met piepkleine opening; speciaal voor de pimpelmeesjes die als enige door zo'n kleine nestopening passen. Eén van de kastjes is al een poosje in gebruik en waarschijnlijk zijn er inmiddels jonge pimpeltjes want de oudervogels vliegen af en aan.
Had ik gisteren al een paar rupsjes die op mijn trui mee liftten, daar zat ik vandaag na de wandeling onder die piepkleine voorstadia van vlindertjes en andere insecten. Roos had genoeg gewandeld vond ze en zo trok ik er vandaag in m'n eentje op uit; gewoon vanaf het de fietsenstalling bij het station het bekende rondje. Lekker in korte broek en zonder rugzak liep ik relaxed en zat ergens op een bankje. Op m'n broek en in m'n nek van die rupsjes. Er passeerde een moeder en dochter met hond en een kort praatje maakte mij nog eens extra duidelijk dat het zou gaan waaien en dat het een stuk kouder zou gaan worden. Ik maakte de wandeling dan ook maar wat korter dan ik aanvankelijk gepland had en maar goed ook. Want het werd niet zomaar een beetje kouder maar het waaide ook nog eens ontzettend hard. Ik was blij dat ik weer thuis was. Zat ik lekker te lezen in "Aan de rand van de wereld", daar voelde ik zelfs nog zo'n rupsje in m'n nek; heb ik maar naar buiten gedaan: "vogelvoed denk ik", zei ik tegen Roos.

Een stukje Pieterpad

Dode arm van de Regge

Het was weer uitgelezen wandelweer, zelfs aan de warme kant. Mijn voorstel was om een stuk van het Pieterpad te lopen vanuit Ommen en om eens te kijken of je niet een stuk met de bus zou kunnen gaan opdat Nijverdal haalbaar kan worden. Ik weet nog van jaren geleden dat ik de totale etappe van Ommen naar Nijverdal "wat veul" vond; tegenwoordig is 15 km en misschien een kleine 20 wel m'n maximum en voor Roos ligt dat nog wat lager.
We liepen op de Komoot; ik had weken geleden al vanuit de site van wandelnet de GPX van de etappe op m'n telefoon gezet. Overigens was de markering met de bekende wit/rood tekens tadelos goed; we konden de etappe dan ook zonder moeite vinden. Ik herinnerde me ook nog stukken van de vorige keren dat ik het Pieterpad heb gelopen.

Roos voor een leuk huisje onderweg

Bij de verkeersweg was inderdaad een bushalte van bus 81 die vertrekt vanaf station Ommen; het is 2 haltes met de bus en het scheelt enkele kilometers zodat de hele etappe naar Nijverdal een volgende keer haalbaar zal zijn; nu liepen we gewoon 6 km en keerden daar om. Dat was bij de Besthemerberg.
Wat me tot mijn schande nooit eerder was opgevallen was de schoonheid van het Reggedal dat hier vlak naast het Pieterpad ligt. Nu liepen we erdoorheen en zagen we de opmerkelijke schoonheid van dit stukje NL!

Vrijdag, yoghurt dag

Hier zit ik dan met Ronja de yoghurteter

Eerst maar eens een lekker stuk door het bekende Houdringebos gelopen om de gewrichten op gang te houden. Daarna naar boer Dirk om de zuivel op te halen. Was nogal een heel gewicht: 4 liter yoghurt, 1 liter melk en 1,2 kg boter. Dat was niet alleen voor mijn eenpersoons huishouding maar vooral ook voor dochter lief met haar 2 kinderen en echtgenoot; voor hen 3 liter yoghurt, waar met name Ronja zo gek op is en een stuk boter waar vooral koekjes van worden gebakken. Je moet toch wat als opa.
Ik had gemeld dat ik yoghurt en boter langs zou brengen maar weer voor het eten de trein wilde nemen. Dat vond Joke echt te dol: "Je komt toch niet alleen om boter te brengen, je blijft toch wel eten?!". Ik kom daar zo vaak dat ik het een beetje genant begin te vinden. Ik vind het natuurlijk leuk om de kleinkinderen te zien en om gezellig mee te eten, maar weet ook nog dat ik er "het lazarus" van gekregen zou hebben als mijn schoonvader en zelfs mijn eigen vader iedere week op bezoek zou komen har har. Het gaat mij ook minder om het bezoek maar vooral omdat ik het zo leuk vind dat ze ook zo gek zijn op die super zuivel van Boom en Bosch. Maar het wordt mij ook te dol om zo vaak naar Gouda te gaan. Bovendien is "al te goed" ook "buurmans gek", niet waar. Overigens had Joke toegezegd dat ze voor Roos en mij van die binnenkort verplichte mondkapjes zou maken,
Maar gezellig boekie voor zitten lezen en de drukte rondom zo'n jong gezin mee beleefd. Na het eten ging ik naar station Gouda waar ik hoopte dat ik de Intercity naar Zwolle zou halen. Nou, dat was geen probleem, ik was zelfs zo vroeg dat ik de Intercity naar Deventer kon pakken. Kom je overigens net zo laat aan in Wijhe, maar hoef je niet te wachten.
Om half tien was ik weer bij Roos, volledig uitgewoond. Met veel moeite kon ik mijn ogen open houden en zelfs horen wat ze me te vertellen had. Ik viel in slaap terwijl mijn hoofd op weg was naar het kussen zo wist Roos mij te vertellen; kortom, heerlijk geslapen. De volgende morgen moesten we weer bijtijds op want de heren van Morpheus zouden komen met nog wat onderdelen voor het nieuwe bed.

Onderschat het vooral niet!

Vanmorgen vroeg vond ik een bericht van vriend Dick met daarin een link naar een artikel van een Corona-patiënt, tevens deskundige over zijn ziektegeschiedenis. Hij had het overleefd als 71 jarige, maar had de dood duidelijk in de ogen gekeken. Peter Piot, viroloog en zijn hele leven als wetenschapper bezig met virussen beschouwt Corona als een virus dat bijzonder gecompliceerde ziektebeelden veroorzaakt. Dat heb ik zo van rondom me heen uit de praktijk ook vernomen. Het kan heel mild en zelfs ongemerkt verlopen met name bij jong volwassenen. Van zieke kinderen heb ik nog niet gehoord zelfs, maar bejaarden kunnen behoorlijk de klos zijn en uiteindelijk met een afschuwelijk ziektebeeld Thanatos ontmoeten.
Ik realiseer me van het begin af aan dat ik met mijn binnenkort 72 jaar tot de risicogroep behoor, maar realiseer me tevens dat een pandemie waarschijnlijk uiteindelijk iedereen zal raken tenzij een vaccin de vloed kan keren.

M'n nieuwe drietje

Voorjaar

Het is zo merkwaardig dat "groetverschil" tussen Wijhe en Bilthoven. Veertig jaar geleden groette men elkaar slechts bij uitzondering in Amsterdam waar ik tot die tijd nagenoeg voortdurend had gewoond. Eenmaal in Bilthoven raakte ik snel gewend aan het vriendelijk elkaar groeten als je op straat liep. Maar in de loop der tijd veranderde dat.Ik weet nog goed dat dochter Joke helemaal teleurgesteld kon zijn wanneer we in het bos wandelden en de mensen niet terug groetten. Op straat groeten is er de laatste jaren al helemaal niet meer bij, in het bos trouwens lijkt het wel terug te komen. In de Bilt groet men elkaar echt niet meer op straat.
Maar in Wijhe is dat nog ouderwets helemaal de gewoonte; ik vind dat zo heerlijk. Kom je aan op het station; zodra de trein is vertrokken "hoor" je gewoon de stilte die vriendelijk gevuld wordt door het gefluit van de vogels waarbij het pad is versierd met witte en gele voorjaarsbloemen: een feest! En op fietspad en wandelend groet iedereen elkaar, ook in de winkelstraat die Wijhe rijk is. Ik geniet daar echt van.
Vanmorgen redelijk vroeg naar Heino gewandeld over de bekende weg die door Rimo inmiddels tot m'n "nieuwe drietje" is omgedoopt. Heerlijk wandelweer waarbij de tegenliggers elkaar groetend en met een lach maar zeker op forse afstand elkaar passeren.

Sjoerd alweer 5 jaar oud

Ja ja, de tijd gaat snel, vanmorgen bedacht ik mij dat kleinzoon Sjoerd in deze hectische Corona-tijd zijn verjaardag zou vieren. Hij had mij enkele weken geleden, voordat Corona haar kwaadaardige nek uitstak expliciet gevraagd of ik op zijn verjaardag wilde komen. Eigenlijk kom ik nooit op verjaardagen maar gewoon wanneer het zo uitkomt, maar deze keer had ik toegezegd om echt te komen. Tja, dat kwam er niet van, maar de Video Chat mogelijkheden boden toch een elektronisch soelaas. Ik stuurde een WhatsApp bericht met de vraag of het nu zou schikken dat ik even zou "komen". Ze had intussen Sjoerd geïnstalleerd, hij zat kennelijk al direct klaar, mijn telefoon ging en daar zat de jarige Job; met een verjaardagsmuts op en blije oogjes. We hadden een uitvoerig gesprek waarin hij vertelde wat hij had gekregen: een boksbal met bokshandschoenen. Natuurlijk kregen we een demonstratie; Evi hield de boksbal omhoog en Sjoerd "ramde" erop met zijn spiderman handschoenen. Ook de kleine Morris kwam even in beeld en zwaaide naar opa Eef en oma Roos.
Het was dus alweer 5 jaar geleden; we waren met vakantie op Lesbos en wisten dat Arja vandaag of morgen zou bevallen. Op het moment dat de telefoon ging waarbij Arja mij van de geboorte kond deed vloog er een ooievaar over. Dat vond ik zo'n leuke coïncidentie.  

Hele ochtend in de keuken

Spektaart bakken

Gisteravond begon het al; had ik een tijd de pollepel niet gezwaaid, daar had ik een onstuitbare behoefte om er weer eens lekker tegenaan te gaan met - wat ik zo langzamerhand toch wel wel voel als - mijn passie: bakken en koken. En als gezegd, dat werd gisteravond dus nog het bakken van een brood. Zo langzamerhand heb ik daar toch wel de finesses van bereikt. Misschien dat het - onbedoelde - vloerbrood, dat werkelijk een optimaal mondgevoel geeft nog een puntje hoger scoort.
Ik zette vast wat zaken uit de vriezer als eierstruif voor een spekpannenkoek als ontbijt en bruine bonen in de week om een maaltijdsoep van te maken. Maar ook deeg en vulling voor een quiche haalde ik uit de vriezer.
Het eindresultaat was dus een brood, een quiche, een spekpannenkoek en een enorme pan met maaltijdsoep. Toen had ik het ook wel gezien.

Het kieviten poldertje

Fraai Overijssel

Van de onvervalste Overijsselaar Chris had Roos een kaart gekregen en instructies hoe we vanaf station Heino bij het stukje "nieuwe natuur" konden komen waar de omstandigheden voor weidevogels waren verbeterd. Hadden we de trein van 9.00 uur gepland daar werd het 9.30 en vanaf Heino gingen we aan de wandel. Roos raakte niet uitgepraat over de schoonheid van de omgeving en ze had gelijk; Overijssel heeft prachtige plekken en de direct omgeving van Heino heeft dat in hoge mate. We liepen door fraai boerenland, langs Weteringen, fraaie landhuizen, bosjes en passeerden enkele malen het spoortje.

Langs de nieuwe wetering

Uiteindelijk kwamen we bij het natuurgebied en liepen er, spiedend door onze Swarovski kijkers naar de omgeving; een soppig stuk grasland met enige hoogteverschillen, begraasd door een paar blaarkoppen met kalfjes. We zagen en hoorden inderdaad weidevogels, kieviten, grutto en tureluur. Tussen het wat hoge gras konden we geen kuikens waarnemen; ik hoopte zo dat ons dat zou gaan gebeuren, maar helaas.
Mooi gebied; we liepen terug en gingen op een bankje onze boterhammetjes weg knagen. We liepen door naar het station Heino en namen de trein naar Zwolle. Daar scheidden onze wegen en ging ik weer naar Bilthoven.

Allemaal fluitekruid, geen raapzaad!

En ----- opnieuw raapsteeltjes gegeten, nu wel met spekjes. Een deel van de spekjes bewaarde ik voor een spekpannenkoek voor morgen, als ontbijt! 

Plantjes voor in de tuin

Lekker uitgeslapen en ontbeten. Ik wilde Roos graag laten zien welke wilde plantjes ik had bedacht voor in haar voortuintje, aan de noordkant van het huis en geschikt voor al dat voorjaarsspul als lelietjes van dalen, bosanemoon, look zonder look en veronicaatjes. Ze had niet zo'n puf voor een lange wandeling.
We liepen naar het tunneltje onder het spoor en direct het Leijense bos in en door naar de Rustenburgerlaan waar ik enkele dagen geleden de Salomonszegel had uitgespit. Die doet het nog steeds met zijn spalkje ha ha.
Ze bleek best enthousiast voor vooral witte en blauwe bloesemende plantjes. Het look zonder look en vooral de Veronica konden haar bekoren. Ik liet haar ook zien waar de Salomonszegels stonden; grote stengels, maar ook enkele zaailingen; doen het goed hier! Met rust laten verder.
Eigenlijk had ik via het Ridderoordsche bos door willen lopen naar station Den DOlder, maar Roos vond het wel goed zo en dus liepen we via de Kees Boeke school naar station Bilthoven en namen de trein naar Wijhe. In de fietsenstalling stond mijn inmiddels vertrouwd geworden nieuwe rijwiel in spanning op mij te wachten en we peddelden naar huis. Heerlijk die rust en vooral de vriendelijkheid van de mensen. Bloemenpracht, vlinders, vogel gekwetter, het is een heerlijk oord!
En 's-avonds opnieuw van die heerlijke raapsteeltjes uit de tuin van Thea, niet met spekkies, maar met klein gesneden stukjes gedroogde worst van de helaas vertrokken super slager van Wijhe.
En tot slot lekker stepbridge gespeeld; ik vind het steeds leuker; dat komt omdat ik me niet meer opwind over het resultaat; geeft me zoveel meer spelplezier. En gek genoeg klimt m'n score. Heb inmiddels nivo 17 bereikt tot eigen verbazing.

Appeltaart vergeten

Ab in bewondering voor de gaspeldoorn

Als afgesproken kwam Ab om 8 uur aangetuft, precies op het moment dat de thee klaar was. Dus zaten we al vroeg aan de thee. Ik vroeg of hij soms een stukje appeltaart lustte. Maar we hadden beiden net ontbeten en vonden het een beter idee om het taartje gewoon mee te nemen voor onderweg.
Nog een kop thee, beetje coronelen, oftewel ouwenelen over de huidige wat hysterisch aandoende crisis rond het virus, en vervolgens op pad naar de Hoge Veluwe. Ik had mijn Rembrandtkaart gelukkig niet vergeten. Echter, bij aankomst bleek dat deze vanwege de sluiting van het Kröller Müller museum niet geldig was. Jammer, maar helaas.
We reden met de fiets, we wandelden, we hoorden vogels, veldleeuwerik, koekoek, zwarte specht, bonte vliegenvanger en nog veel meer. We zagen herten en zwijnen. We hadden zon maar ook enorme regenbuien en hagelbuien. Kortom, een heerlijke buitendag waarbij mijn nieuwe regenbroek uitstekend dienst deed!
Echter, het appeltaartje had ik vergeten in te pakken, maar smaakte niet minder toen we weer terug waren op de flat en opnieuw aan de thee zaten.
Roos epte over plannen voor dit weekend waarbij het eind van het liedje was dat zij vanavond zou komen en dat we maandag naar het kievitenpoldertje gaan. Gelukkig was er nog een stukje appeltaart voor haar. Maar eerst moest ik 14 dagen afwas wegwerken. Kon er nog wel bij, maar na afloop had ik het wel gezien. En juist op dat moment kwam mijn Roosje binnen. Ze had een geweldige verrassing voor me; mijn vroegtijdig verjaardagscadeau, een windows PC met al reeds geïnstalleerd het Stepbridge programma voor als ik vanuit de flat met haar in Wijhe wil bridgen. 

Wat een logistiek

Vandaag zou ik yoghurt gaan brengen naar Joke en kids. Die yoghurt moest wel eerst opgehaald worden bij zuivelboerderij Boom en Bosch. In het kader van de coronacrisis moet er per internet of telefoon besteld worden, tas met de flessen op tijd d.w.z. voor woensdag worden aangeleverd en kan op vrijdag worden opgehaald vanaf 12 uur.
Met de Intercity van 10.30 naar Zwolle. Ik zat nog nauwelijks of daar epte Ab of ik zin had om morgen met hem aan de wandel te gaan in het Park de Hoge Veluwe. Nou dat had ik natuurlijk wel. En hij zou blijven eten. "Ik heb vast nog wel wat maaltijden in de vriezer", dacht ik naar bleek terecht.
Verder met de Intercity naar Utrecht. Daar kocht ik op de boerenmarkt bij "de eerlijke visser" (Jan) een flinke grietfilet. Toen door naar station Bilthoven en daar stond mijn trouwe ros te wachten om mij naar Boom en Bosch te brengen. Beladen met zuivel en vis even naar huis; lekker geluncht, boodschappen voor eigen gebruik in de koelkast resp. vriezer en een stel KK-tjes (bakjes met Kant en Klaar voedsel) voor morgen met Ab uit de vriezer gehaald.
Vervolgens weer naar het station voor de rit naar Gouda. Lekker rustig door het centrum gewandeld; Joke ging nog even een stukje fietsen met Bram. Ze waren net terug toen ik aan kwam lopen. Pieter kwam even later met een slaperige Ronja naar beneden. Gezellig weer met de kleintjes. Lekker gegeten; Joke had een maaltijd met zoete aardappelen en dat is heel smakelijk!
En toen nog de energie opgebracht om een klein appeltaartje te bakken vanwege de corona crisis. Morgen kunnen we bij restaurant "de Boerenkinkel" vast niet terecht voor chocolademelk met appeltaart.