Door de velden

Eerst een bijzonder klooster bezocht. De kerk met twee verdiepingen vond ik imposant.
En daarna een paradijselijke wandeling. De omgeving is mooier dan ik voor mogelijk had gehouden. Eindigde met een dreigende lucht en een stevige bui. Onderkomen met heerlijke douche.
Lekker gegeten met veel varkensvlees en salade. Moeilijk om je te beheersen; het is allemaal erg lekker wat hier gekookt wordt.
Onze gids, Raluca heeft verteld hoe hier in Transsylvania onder de Hongaarse koning in de elfde eeuw de Saxen zich hebben mogen vestigingen om de moerassige gebieden te bewerken. Zijn overgedragen aan Duitsland onder het communisme.
Keurig onderkomen en lekker geslapen.

Multifunctionele waterkracht installatie

Een honderd jaar oude dorsmachine, aangedreven
door waterkracht

Regenachtige dag. Daarom vooral dingen bezocht.
Kerkje bezocht met een bijzonder vriendelijke pope. Schilderingen van bijbelse taferelen. Naïeve schilderkunst.
Hoogtepunt was een watermolen met allerlei extensies als een honderd jaar oude dorsmachine, een wolstamper, cirkelzaag maar ook een tobbe om kleden te spoelen en zelfs een destillatie gebeuren.
Even verderop een zgn. museum met lokaal gemaakt textiel.
Een prachtige jas aangetrokken en daarmee een dansje gemaakt. Kleedje gekocht.
Een houtzagerij annex bewerker bezocht. De vrouw des huizes deed de bijen en de honing.
Nog een lekker stuk gewandeld terug naar ons pension.

Naar Maramures

Heerlijk gegeten

Goed ontbijtje met veel variatie en opmerkelijk lekkere melk; beetje dikker dan ik ken en bijzonder smakelijk. Met een busje door het Roemeense landschap naar het buitengebied met haar fraaie natuur en landbouwgemeenschappen, de zaken waarvoor ik feitelijk kwam naar dit voor mij onbekende land waarover ik nogal wat vooroordelen had. Die waren achteraf in ieder geval onterecht. Roemenië is een allervriendelijkst land met een aardige bevolking. althans zo hebben wij het beleefd.
Het was een forse rit door heuvellandschap; eerst langs een wat drukkere weg waarlangs ook een trein reed, maar allengs werd het stiller en landelijker. We eindigden in Breb waar we twee nachten zouden verblijven. We werden allervriendelijkst ontvangen; helaas was het wat regenachtiger gedurende vrijwel de hele week dat we in Roemenië verbleven, maar dat mocht de pret niet drukken. We waren zelfs enigszins jaloers dat het in NL niet zo regende; daar was het snoeiheet in de week dat we hier in Roemenië verbleven.
Het onderkomen was in één woord echt lieflijk, met een paradijselijk uitzicht dat ik dan ook per WhatsApp aan deze en gene stuurde.
We hebben toen vast onze eerste wandeling gemaakt; wat ik me nog herinner is vooral dat we heerlijk hebben gegeten!

Ondanks de OV staking

Of de duvel ermee speelde; enkele weken geleden vernam ik dat deze datum, 28 mei een OV staking zou plaatsvinden. Juist deze dag moesten wij naar Schiphol om het vliegtuig te nemen naar Roemenië. Als ras-optimist dacht ik dat we er dus nooit zouden komen en dat we wellicht òf vast zouden komen  te zitten in een taxi in het verkeer of misschien wel te laat op Schiphol zouden arriveren en daar dan maar moesten zien hoe we ons moesten redden. Roos had, daartoe aangespoord door mij, de Schiphol-taxi in overleg met de organisatie wel een half uur eerder besteld dan aanvankelijk het plan was.
De taxi-chauffeur kwam vroeger dan gepland - ook hij zag de mogelijkheid van verkeersopstoppingen - en daar gingen we op weg. Het was regenachtig weer maar eigenlijk verliep de rit als altijd. Onderweg hadden we een leuk gesprek met de chauffeur.
Keurig op tijd waren we op Schiphol en wilden we alvast inchecken. In de rij maakten we direct kennis met de dame van de reisorganisatie; zij was mee met deze trip omdat het een nieuwe reis voor haar organisatie betrof; het gebied Maramures in het noorden van Roemenië bij de grens met Georgië (geloof ik).
De reis verliep voorspoedig; in Frankfurt moesten we overstappen; een wat onhandig vliegveld met enorme afstanden tussen de verschillende pieren. Onze leidster zette er zodanig de sokken in dat we haar af en toe gewoon uit het oog verloren, maar we wisten ook zelf wel waar we naar toe moesten; ik dacht alleen dat we vreselijke haast hadden door haar gedrag, maar we moesten vervolgens weer geruime tijd wachten?!
En daar landden we in een snoeihitte in Cluj, uit te spreken als "kloesj", overigens ook direct bereikbaar vanuit Eindhoven?! met Wizzair.
Op het vliegveld maakten we kennis met de lokale gids, een leuke jonge vrouw die ons een heerlijke wandelweek zou gaan bezorgen. Eerst met een busje naar het hotel en een korte stadswandeling door Cluj. Nog even gedineerd en vervolgens heerlijk geslapen. Goed hotel.

Zelfs de benen

Hugo kwam gisteravond onverwacht langs; hij was bij de slager aan het werk geweest en kwam even bij zijn oude vader langs. Was heel gezellig zo met z'n tweetjes en later schoof ook Roos aan en dronken we een glaasje.
Hugo vertelde enthousiast over zijn nieuwe baan en legde uit waar hij zoal mee bezig is. Leuke nieuwe fase in zijn carrière. Ik had hem die morgen vroeg al een boek overhandigd waar ik zelf veel baat bij had gehad toen ik bij de Orde project management moest gaan doen. Daarom had ik voor hem een exemplaar aangeschaft via boekwinkeltjes,nl.
Natuurlijk spraken we ook over fitness en training. Hugo gaf me een paar goede aanwijzingen en die heb ik vandaag in de praktijk gebracht. Trainde ik eigenlijk alleen maar de armspieren omdat ik met wandelen de beenspieren wel genoeg dacht te belasten daar heb ik vandaag alle apparaten gebruikt dus ook de apparaten voor de beenspieren en vooral ook de buikspieren. Daarna was ik moe maar wel voldaan. Ik ging na afloop even bij Roos langs om me te wegen en tot mijn verbazing woog ik nog slechts 80,7 kg. Heb ik direct aan Mariska geëpt. Het is ontzettend leuk; wij stimuleren elkaar; heb ik met broer Jan ook geprobeerd maar dat is niet gelukt. Nu wel want Mariska valt ook af als een speer!

Hellerau en Dalcroze

Vlak voordat de eerste wereldoorlog uitbrak was er in Duitsland, in de buurt van Dresden een bewonderenswaardig initiatief. Het gaat om een project ter verheffing van de gewone man. Een fabrieksdirecteur had voor zijn arbeiders en hun gezinnen een samenhangend project van woning en cultuur gedacht. De naam van de fabrikant kan ik nergens vinden maar wel degene die zijn sporen heeft achtergelaten waar het om de cultuur ging: Dalcroze, componist en
Grappig genoeg kwam ik Hellerau - zo heette de locatie - en Dalcroze jaren geleden tegen in de Lanny Budd serie; het eerste hoofdstuk van het eerste boek gaat daar over; zelfs mijn vader wist zich dat nog te herinneren.
Maar wat ik niet wist is dat de dansvorm, de bewegingsvorm nog steeds wordt gebezigd; mijn kinderen hebben dat zelfs op school gedaan, op de Werkplaats Kindergemeenschap, ook wel de Kees Boekeschool genoemd: eurythmie. Ik geloof niet dat ze er erg enthousiast over waren.

Steffa Wine

Afgelopen maandag was ik met mijn goede vriend Peter C. op stap in het Westelijk havengebied; een inmiddels geheel door zware industrie bezet terrein dat ik volstrekt niet herkende als mijn oude speelterrein. Pas toen ik thuis kwam realiseerde ik me dat dit laatste het geval was geweest; met genoegen dacht ik terug aan mijn jeugdjaren toen ik nog bij mijn ouders in de tuinstad Slotermeer woonde, nu Amsterdam nieuw West geheten.
Peter moest eerst nog naar Zwanenburg, in de buurt van Halfweg waar hij mij van het piepkleine stationnetje had opgepikt. Hij moest iets afgeven bij de huisartsenpraktijk waar tegenover hij vroeger zijn architectenbureau had gevestigd. En toen kwam Steffa Wine weer eens ter sprake; haar balletschool was destijds gevestigd in de Vening Meineszlaan, de straat waar Peter destijds met zijn ouders woonde; daar heb ik hem wel eens bezocht in de tijd dat we nog samen op het Hervormd Lyceum West bij elkaar in de klas zaten.
Steffa Wine, een begrip bij ons thuis; mijn moeder zat bij haar op ballet in die genoemde balletschool. Haar balletschoentjes heb ik nog steeds; ze heeft die samen met een stel houten knotsen als kleinood bewaard; bij haar overlijden vonden we die terug. Nu liggen ze in haar oude naaidoos in mijn schuur beneden in de flat.

Hier de balletschoentjes van mijn moeder

Peter wist mij te vertellen dat er een boek was verschenen onder de titel: Ondanks de zwaartekracht; dit handelt over de wijk Slotermeer, hoe die ontstaan is door toedoen van Cor van Eekeren, architect en bij Peter zeer bekend; maar ook over Steffa Wine.
Ik heb dat boek direct bij de bibliotheek besteld en vandaag kon ik het ophalen. Ik zag dat het de hele geschiedenis van Steffa Wine bevat; pas op de laatste pagina's gaat het over de balletschool vanaf 1953; wij kwamen in 1954 in Slotermeer wonen. Ik ga het boek lezen! Peet, bedankt voor het leesadvies.

Verkiezingen

Ik heb nog nooit zo sterk getwijfeld over wat ik nou zou gaan stemmen. De stemwijzer kwam met een eerste tweede en derde advies dat me volstrekt onwelgevallig was; mijn voorkeur kwam nauwelijks voor op de lijst van deelnemende partijen. Toen heb ik me maar heel ouderwets laten leiden door wat Roos zou gaan stemmen; is me nog niet eerder gebeurd. Een klein half uur voordat ik het stemlokaal betrad had ik pas mijn keuze bepaald. Ik had dan ook serieus overwogen om dan maar helemaal niet te gaan stemmen.
In het stemlokaal het zelfde beeld als bij een bridgeclub; er waren allemaal leeftijdsgenoten; het was dan ook 'smorgens vroeg en dan hebben wij pensionado's natuurlijk alle tijd.
Met Arja getelefoneerd en met Mariska ge-ept. Voor die afvalwedstrijd met Mariska zal ik een tandje bij moeten zetten en geen patat meer eten zoals gisteren met broer Henk in Schoorl. Ben maar eens begonnen met een mager ontbijtje en een stevige boswandeling.

Het oude mes van oma

Mooi duingebied bij Schoorl

Vandaag gewandeld met broer Henk in Schoorl. Als altijd hadden we afgesproken in Castricum en van daar uit zouden we naar Bergen en Schoorl rijden. En zoals altijd raakten we de weg kwijt doordat we meteen weer zaten te ouwenelen; Bergen aan Zee leek wel erg sterk te zijn veranderd; ik vermoedde terecht dat we in Egmond terecht waren gekomen en ik herkende de omgeving waar onze tante en oom woonden; was ik 20 jaar geleden een keer langs gegaan en ze wonen er vast nog.
In de auto wisselden we dingen uit die we voor elkaar hadden meegenomen; ik had een nog niet eens uitgepakte broek maat 52; voor mij te groot, maar voor Henk te klein vrees ik. Verder had ik het oeroude mes meegenomen; was voor ons beiden een herinnering aan oma ten Brink. Henk had niet verwacht dat hij dat oude mes nog eens zou terug zien, maar ik heb het al veertig jaar in mijn bezit; ligt al die tijd in mijn rariteitenkabinet. Gek genoeg wilde Henk het alleen maar even zien en in zijn handen houden, maar hij wilde het niet hebben.
Hij had voor mij het boek Levende bezems, het boek dat ik nog gekregen had van oma ten Brink voor mijn 9e verjaardag. Dat heb ik destijds in één ruk uitgelezen; bij nader inzien toch wel een hele prestatie voor zo'n jong kind; was een dik boek, net als die kinderbijbel die ik zelfs voor mijn 7e verjaardag kreeg; in 1 jaar uitgelezen weet ik nog. Dat boek was hem dierbaar en ik heb er dan ook van afgezien om het aan te nemen; was hij duidelijk blij mee.
Henk wist een parkeerplaats in Schoorl waar je vrij mocht parkeren. Tot zijn verbazing stond daar de auto van zijn dochter Petra daar ook geparkeerd. Heb ik 's-avonds per facebook nog kontakt met haar over gehad.
We liepen zoals altijd door het Schoorlse duin en praatten weer wat af; we zien elkaar niet vaak maar raken niet uitgepraat. Henk werkt nu een dag minder in de week en we spraken af om elkaar in oktober weer te ontmoeten.
Na de heerlijke wandeling met twee bankjes gingen we Schoorl weer in en dronken wat op een bekend terrasje. Daarna konden we het niet laten om een zak patat te scoren en die op een bankje op te nuttigen. Elverens blijven toch vreetzakken!
Henk zette me in Hoorn op de trein en een minuut later vertrok de trein naar Utrecht; de OV-engel was me weer welgezind. 

Oogdruppels

Gisteravond kon ik terecht bij onze huisarts, dokter Jos. Ik wilde vroeg met de trein weg om de buurtbus naar Driebruggen te kunnen halen. Daarom was ik ook al iets over achten bij de apotheek en of het om een snoepwinkel ging of beter gezegd om een telefoonwinkel stond het al behoorlijk vol met klanten. Met drie tegelijk werd de clientele geholpen. Voor mij was een jonge vent die naast een hele serie medicijnen ook oogdruppels kwam halen. Hij kreeg een instructie hoe je die moest appliceren; ik luisterde dan ook aandachtig.
Toen ik aan de beurt was zei ik dat dan ook vriendelijk tegen de apothekersassiistente. Die antwoordde bits dat zij mij desondanks het verhaal nog een keer zou vertellen en dat ik anders het flesje niet eens mee zou krijgen?!
Eerst maar even bij Roos langs voor de eerste oogdruppeling; een heel gedoe vond ik maar; ik druppelde er steeds naast. Nog een kopje koffie en toen naar het station. In Woerden stond de buurtbus al klaar en die bracht mij door een prachtig landschap naar Driebruggen. Ik wilde daar vooral weer van die ongehoord lekkere kakelverse eieren inslaan. Gelukkig lagen er ook vijf op mij te wachten; de oude doosjes liet ik achter.
De wandeling naar Papendracht was weer onnavolgbaar mooi; het waaide stevig; het kostte me dan ook de de grootste moeite om na enkele uren weer een druppeltje in mijn oog te krijgen. Na Papenkop liep ik deze keer door naar Woerden; dat laatste stuk is niet echt de moeite waard; zo sprak mij ook een medewandelaar aan die ik ontmoette bij het begin/eind van het Hollands-Utrechts Polderpad. Dus een volgende keer in Papekop beginnen met de buurtbus en naar Bodegraven lopen via Driebruggen als ik weer eitjes wil scoren en over de prachtige kades en dijken wil wandelen.

Opgespoten land

Hier gaan straks de boten aanleggen

Vanmorgen werd ik wakker met een klodder in mijn linker oog; zie ik de laatste maanden met mijn rechteroog niet scherp meer, daar is mijn linkeroog de laatste weken van slag; het traant en smorgens is het wazig. Maar vanmorgen was het zo wazig dat ik gewoon geen donder meer kon zien. Pas nadat ik mijn kop met een washand had bewerkt ging het weer goed.
Ik had vandaag met Peter C., mijn oude schoolmaat en architectenvriend, afgesproken; we zouden gaan kijken in het westelijk havengebied waar hij nog steeds zijn bouwwerken doet verrijzen. Eerder kreeg ik al fraai geïllustreerde computer animaties maar nu zouden we het echt gaan bekijken en dat was wat zeg!

Even overleggen tussendoor

We reden langs enorme loodsen die door Peter als architect waren ontworpen; allemaal opslag van cacao bonen; dat is iets waarin Peter bekend staat als specialist; hij wordt overal gevraagd hier in het Amsterdams havengebied. Hij stapte uit en sprak ook met lieden die in een gebouw aan het werk waren. Ik was behoorlijk onder de indruk. Het is van een schaal die ik me nauwelijks kan voorstellen.
We reden ook door de kunstenaarsenclave Ruigoord. Daar was ik in de zeventiger jaren ook wel eens geweest; was een soort krakersgebied. Ruigoord was ooit een eiland in het IJ met bewoning en al nog behoorlijk intact.

Kunstenaarsenclave Ruigoord

We ontmoetten een oudere meneer; duidelijk een kunstenaar; hij was voorzien van een groene snor en liep met een grote emmer met brandnetelbladeren voor zijn ochtendthee. Hij was zeer geïnteresseerd wat we hier wel kwamen doen. Bij het afscheid wisselden we namen uit; het ging om Theo Kley; bekend kunstenaar zoals je kunt lezen in Wikipedia.
Ik realiseerde me dat dit het gebied was waar ik 60 jaar geleden als kind avonturen beleefde. Het was toen nog een uitgestrekt met zand bedekt gebied; opgespoten vlaktes met manshoge moerasandijvie. Ik kwam daar geregeld met vriendjes van de lagere school en bij mij in de straat. We vonden er een keer een dooie kat. Bij die gelegenheid heb ik van nabij het verval van een lijk kunnen aanschouwen. De schedel hebben we toen met een  plank vrij gemaakt van de rest van het corpus en ergens verstopt. Koeien die daar graasden; paarden die we met riet naar ons toe lokten.
Op de terugweg ben ik naar de huisartsenpraktijk gegaan voor een afspraak. Tot mijn genoegen kon ik zelfs 's-avonds nog terecht.

Duncan heeft gewonnen!

Onderweg nog een selfie naar Roos ge-ept.

Ik heb even geluisterd zojuist waarmee hij nou wel gewonnen zou hebben. Van Mariska begreep ik dat "onze" kandidaat Duncan heette en na Mark Padmore moest ik vanavond natuurlijk naar Duncan luisteren.
Ook heb ik even gekeken naar de vroegere prijswinnaars; ik wist nog dat er ooit iemand had gewonnen met "een beetje", dat was niet Corry Brokken zoals ik dacht maar Teddy Scholten.
Maar ook "Teach in" heeft gewonnen met het lied Ding-a-Dong en dat wist ik, naast "een beetje" mij nog te herinneren.
Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat het Euro Songfestival nog steeds bestond; al 64 jaar begrijp ik.
Nou ja, vanmorgen lekker uitgebreid ontbeten met z'n tweetjes en daarna ben ik lekker aan de wandel gegaan. Het was windstil maar ook volmaakt stil in het bos; ik hoorde slechts het zingen van de vogels en misschien heel in de verte het lichte suizen van verkeer, maar dat kan ook verbeelding zijn geweest; geen "sport"vliegtuigjes van vliegveld Hilversum, zelfs geen verkeersvliegtuigen, maar ook nauwelijks mede-wandelaars.
Ik begon bij Den Dolder en liep uiteindelijk naar Hollandse Radingh; ging me vooral om m'n linkervoet uit te testen. De wandeling was slechts 13 km en ik voelde geen centje pijn aan die voet; test goed doorstaan gelukkig. Volgende week maar verder kijken.
Andijvie stamppot gemaakt van andijvie uit de moestuin van Theo met uitgebakken speklap van Veldvarkens; was heerlijk; beetje veul; kan er wel drie dagen van eten. Nu ik aan de lijn ben eet ik zo weinig; buurvrouw profiteert daar van; als ik wat over houd vraag ik of zij er raad mee weet en meestal is dat het geval.

Geen Duncan

Zo'n groepsapp brengt nogal wat teweeg; binnen de donorkinderen Roos en mij bestaat zo'n groepsapp en daar op was het vandaag een geweldige uitwisseling vanuit Polen, Vorstenbosch en De Bilt met een kleine inbreng vanuit Groningen. Motor rijden, chillen op de Antillen, een demonstratie in Krakau, maar vooral toch de zang speelde een hoofdrol. Vanavond was de finale van het Eurovisie Songfestival zo gewerd mij duidelijk. "Duncan" moet winnen aldus Mariska en zo zou ook geschieden merkten wij de volgende ochtend.
Ook Roos en ik gingen van zang genieten zij het niet met Duncan maar met Mark; Mark Padmore wel te verstaan die vanavond zou optreden in het Internationaal Lied Festival Zeist. Een fietstochtje door de Heuvelrugse schoonheid van Utrecht bracht ons aldaar; een drukte van jewelste bij slot Zeist. Deed mij toch wel veel genoegen dat er zo veel publiek op de been was gekomen na alle inspanningen van Aad Klompenhouwer, die dit festival al jaren organiseert en die tevens voorzitter is van de Vereniging Vrienden van het Lied.
Prachtige ambiance in de kerk van de Hernhutters op het terrein van het Slot. Een Steinway stond te wachten op de virtuoze handen van Julius Drake de bekende pianist-liedbegeleider. Ik was benieuwd. Het programma bestond voor een groot deel uit Engelse liederen van Britten en verder na de pauze liederen van Fauré.
Maar eerst liederen van Purcell, tijdgenoot van Johann Sebastian. Hoewel ik de hele avond geen enkel mij bekend lied zou horen herkende ik direct de muzikale handtekening van deze oude meester. Prachtige muziek en met kracht maar ook subtiliteit gezongen door bariton/tenor Padmore; wat een stem! Daarna Britten, allemaal voor mij volstrekt onbekend werk; vind ik heel gewaagd in zo'n festival; ik wil altijd graag ook iets bekends horen; ligt natuurlijk ook aan nostalgische "mij". Roos voelde dat aan en vroeg mij na het eerste deel of ik er misschien genoeg van had. Dat was misschien enigszins het geval maar voor mij geen enkele reden om weg te gaan. Anneke zou zeggen: "doorgezet, dat is groot!", maar zo voelde het niet aan hoor; in mijn karakter zit juist veel meer een facet dat kennis wil maken met het onbekende. En daar kreeg ik inderdaad weer het een en ander van want ook de werken van Fauré waren mij alle onbekend. Ik vroeg dan ook tijdens het applaus aan Roos of wij vroeger wel liederen van Fauré hadden gespeeld en dat bleek het geval; maar Mark had duidelijk in de archieven gekeken en onbekend maar zeker virtuoos werk opgedoken. Vind ik wel gewaagd om dat te doen zoals ik al eerder opmerkte.
De toegift was zo'n echt Engelse, melancholieke evergreen-achtige melodie die zo kernachtig werd gezongen; daar hadden begeleider en zanger hun ziel volledig ingelegd. Mooie afsluiting van een bijzonder concert.
Na thuiskomst nog een wijntje gedronken en nagesproken en nog wat Whats ge-appt in de groeps-app. Was een fijne dag geweest.

Hoe dichter bij Dordt ..........

In de kasteeltuin

Kreeg ik van Martijn te horen toen we via de Whatsapp meldden dat we in Dordrecht waren aangeland. Wat ik echter niet wist - ik dacht: "hoe mooier het wordt" - blijkt de uitdrukking te zijn: "hoe rotter het wordt". Misschien slaat dat wel op de godsdienstige onlusten die hier in Dordrecht tijdens de synode van precies 400 jaar geleden werden uitgevochten. Daarom waren wij ook hier, zij het wel in de vreedzame omgeving van een opera uitvoering.
We gingen lekker bij tijds van huis op weg naar Dordrecht; eerst naar het Dordts museum waar o.a. een expositie was rond de synode. Weet u nog wel van Arminius en Gomaris die op het scherp van de snede bepaalden hoe men moest geloven en denken; de "preciezen" en de "rekkelijken". Daar ging de opera die avond ook over.

En ontbeten op ons terrasje

Maar eerst gingen we naar het hotel waar we de nacht zouden gaan doorbrengen. Ik kreeg dit hele arrangement van Roos aangeboden voor mijn verjaardag. En dat hotel was bepaald geen doorsnee hotel; gehuisvest in een enorm en hoog bouwwerk dat ongetwijfeld vroeger een hoger doel had gediend; bleek een oude watertoren te zijn die inmiddels was omgedoopt tot hotel met de naam "Villa Augustus"; wat het met deze eerste keizer te maken had werd mij niet duidelijk tijdens ons genoeglijk bezoek alhier. We liepen eerst door de kasteeltuin van dit ontzettend leuke onderkomen en checkten vervolgens in; leuke kamer met een eigen zitje buiten. We dronken er thee en gingen vervolgens lekker dineren in het restaurant dat bij het hotel hoorde.

Hier zou je toch geen hotel in verwachten?!

Tot slot de bestemming van onze reis: de opera "Synode", gecomponeerd door aanstormend talent Jan-Peter de Graaf; Roos heeft tijdens haar bezoek aan het componistendiner al kennis met hem gemaakt en ook nu zouden we hem aanspreken.
Heel bijzondere muziek; beslist modern, maar heel toegankelijk en behoorlijk tonaal; met fantastische penseelstreken wist hij het kleine orkestje tot grote hoogte te brengen; we genoten volop. Allemaal jonge mensen op het toneel; mooie stemmen; razend moeilijke zanglijnen en oud Hollandse teksten die moeiteloos ten gehore werden gebracht op de klanken van het orkest onder leiding van een zeer geserreerde dirigent. Ik was gefascineerd door het geheel en sprak de componist daar na afloop dan ook op aan. Daar gaan we nog veel van horen!

Stofzuigen en zo

Vanmorgen direct op de weegschaal bij Roos: 81,9 kg; daar was ik zeer tevreden mee!
Niet echt "mijn ding" zoals dat in newspeak wordt genoemd; het huis aan kant maken,stofzuigen, afwassen en dergelijke. Maar ja, het moet toch echt af en toe gebeuren. Mijn linkervoet deed behoorlijk zeer na de bijna 20 km van gisteren dus alle reden om het vandaag rustig aan te doen.
Eerst maar eens stofzuigen; stelt eigenlijk weinig voor in zo'n flatje; was feitelijk zo gebeurd. Daarna de afwas en de keuken grondig opgeruimd.
's-Middags ben ik nog wel even naar de fitness geweest voor de broodnodige armspier oefeningen en om in de zon te liggen; het was dan wel koud, maar het zonnetje scheen weldadig! Op de terugweg een enorme krop sla uit de tuin van Theo gescoord. Het eerste stuk reebiefstuk smaakte inderdaad fantastisch zeker in combinatie met die heerlijke zomersla van Theo mijn moestuiniervriend.

Weer volop nachtegalen

In mijn afvalcompetitie met Mariska had ik gisteravond alvast gemeten wat mijn gewicht was; 's-avonds meten heeft niet zo gek veel zin, maar geeft wel enige indicatie; iets boven de 83 kg, dus dat zal na vandaag, een echte stevige wandeldag wel ruim onder de 83 worden! Maar die 83, 2 gaf ik alvast per ep door aan Mariska.
Vanmorgen al om half zes wakker; we hadden met de PROIRA wandel club afgesproken op station Hillegom; betekent voor ons een fors aantal keren overstappen met alle mogelijkheden van problemen door vertraging. Maar het liep gesmeerd en zo rond half elf ontmoetten we de anderen; met z'n vijven, klein kluppie. Huib zou later nog memoreren wie er allemaal om uiteenlopende redenen niet konden deelnemen.
Het eerste stuk was langs wegen maar al snel liepen we door lommerrijke lanen op weg naar de duinen. Met enige moeite wisten we de eerste horeca gelegenheid te omzeilen en liepen we door het gebied van de Waterleidingduinen, mij goed bekend van de wandelingen/vogelkijkdagen met Cyria; niet zo mooi als Kijfhoek, maar zeker de moeite waard; landschappelijk sterk gedomineerd door grote, kunstmatige waterpartijen. Daar ergens werd neergestreken voor de koffie, maar al snel liepen we weer verder tot een uitgang in de buurt van Zandvoort. Via de autoweg liepen we naar een toegang van de Kennemerduinen en zelfs langs die drukke weg hoorden we het welluidend gezang van nachtegalen; dat deed mij goed! Verderop in de Kennemerduinen hoorde ik vele nachtegalen, soms wel drie tegelijk; daar doe je het toch voor!
Tot slot een stuk langs de weg naar Overveen, mij om onnavolgbare reden ook bekend en daar de achterlichten van de trein naar Amsterdam gezien, dus weer aan de koffie. Met de volgende trein gingen we op weg naar huis.
Weer gezellig BB-soep met frambozenijs toe gegeten met z'n tweetjes bij mij op de flat. Ik heb vervolgens de reebout kort gemaakt en Roos de reerug in drieën geprepareerd, beschermd met de metalen handschoen.
Bij Roos nog wat nagebabbeld waarbij ik van pure wandel-vermoeidheid mijn ogen niet meer open kon houden; was ook bijna 20 km geworden, dus dat mocht wel. Helaas deed mijn linkervoet behoorlijk zeer. Ik zie wel op tegen onze wandelvakantie in Roemenië; hoop maar dat de afstanden niet te groot zijn; boven de 15 km krijg ik echt behoorlijk last van die voet.
Voor het slapen gaan nog even gewogen; was iets boven de 82 kg; zo'n wandeldag met heel weinig eten doet je snel afvallen! Die competitie met Mariska stimuleert mij enorm; was het toch vooral om haar te stimuleren daar helpt het mij ook om de gewenste 80 kg en misschien nog wel minder te bereiken.

Verdwaald?!

Niet te geloven; we komen al jaren in deze polder op weg naar onze jagervriend om wild in te slaan en vooral om weer eens bij te praten. Het was wel lang geleden misschien, maar het lag vooral aan mijn eigen"wijs"heid. We namen het buurtbusje vanaf Twello en hadden grappig genoeg voor de derde keer de zelfde chauffeur; een joviale kerel die ons honderduit vertelde over het boerenleven hier in de buurt. Natuurlijk kende hij onze jagervriend. Aangekomen in Wilp wist ik "precies" hoe we moesten lopen, en dat terwijl Roos aangaf dat we volgens haar de andere dijk moesten nemen; ze had gelijk! maar daar kwamen we langzaam maar zeker achter; we herkenden niets van dit stuk dijk en dat was een veeg teken. Uiteindelijk hebben we bij een boerderij gevraagd hoe we verder moesten; we moesten gewoon de hele polder rond zo bleek. Uiteindelijk was het een heerlijke wandeling die we hebben gemaakt maar we kwamen zo veel later dan afgesproken dat onze vrienden aan het middagmaal zaten.
Maar daarna hebben we heerlijk met elkaar zitten praten als vanouds en dat onder het genot van een kopje koffie. Tot slot natuurlijk de bekende vriezer met lekkers waaruit we een selectie konden maken. Jan had speciaal een prachtig haas voor me bewaard; dat wordt smullen en de jus is voor Marjorie en Hugo; zij vinden dat zo lekker door de boerenkool. Een reebout en een reerug, een gans, een eend, wat lever en nog meer lekkers.
De terugweg liep aanvankelijk gesmeerd maar daarna gingen we door uitvallende treinen maar over Zwolle terug; mijlen op zeven maar ach, je komt er toch. Roos kwam bij mij eten; bruine bonensoep met heerlijk zelfgemaakt frambozenijs toe.

Een verrassende blik op het verleden

Vandaag de laatste momenten in Rijssen. Na drie avonden bridgen en twee dagen heerlijk wandelen in de Twentse dreven zat het er op, dachten we. Maar tijdens het ontbijt, toch meestal de laatste activiteit na zo'n genoeglijk weekend kwam ik in gesprek met Hans, de wedstrijdleider en degene die namens Boonb-a-Parte, de bridge organisatie optreedt. Het kwam zo in het gesprek te pas dat hij mij vroeg wat ik in het dagelijks leven had gedaan; waar ik mijn brood mee had verdiend. Nou, dat moet je mij niet twee keer vragen want er komt automatisch een stortvloed; ben best trots op mijn diverse activiteiten gedurende mijn werkzaam leven. En zo vertelde ik dat ik na mijn studie aan de Vrije Universiteit een wetenschappelijke baan kreeg aan die zelfde VU en vervolgens bij de Gemeente Universiteit heb gewerkt aan het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst (heden Sanquin) en via Huisartsenlaboratorium Utrecht bij de SSDZ in Delft terecht kwam, KPMG management consultants, de Landelijke Huisartsen Vereniging, zelfs bij de Orde van Medisch Specialisten. Tot slot mijn Waterloo bij OmniHis.
Hans vroeg mij naar mijn ervaringen aan de VU; dat was in 1971 tot 1974: "daar heeft mijn vader een afdeling opgezet", zo vertelde Hans. "Hoe heet jij dan van achteren", vroeg ik Hans en dat bleek een mij zeer bekende naam uit die tijd. We wisselden informatie uit en mijn grote waardering voor zijn vader stak ik niet onder stoelen of banken. Het gesprek deed mij zo goed. Zo na bijna 50 jaar even in dat warme bad van de VU terug te duiken en over allerlei aspecten dienaangaande te horen deed mij zo'n plezier dat ik er de hele weg terug naar huis over heb na zitten knorren.
Eerst via het bos en de binnenkern van Rijssen naar het station. Via Almelo en de intercity naar Amersfoort en door naar Utrecht. Bij de nieuwe vestiging van chocolade specialist Lindt kochten wij een present voor onze jagervriend Jan waar we morgen langs zullen gaan.

Allemaal mailtjes en epjes

Ontzettend attent van de keuken; ik was perplex; een
toetjesbord met chocolade felicitatie

Vannacht om 12.03 de eerste; dochter Arja epte me en feliciteerde me met mijn verjaardag. Ik heb vervolgens de smartphone maar op vliegtuigmodus gezet om niet middenin de nacht opgeschrikt te worden. Om een uur of negen werden we definitief wakker en toen bleek Thea, de moeder van Martijn al om een uur of 5 geëpt te hebben; achteraf bleek dat zij toen op het vliegveld zat voor een tripje naar Spanje. En in de loop van de dag Broer Jan, Mariska, Joke, Nathalie, Douwe, Martijn, Peter, Anneke, en op de valreep buurvrouw Kaat. Hugo belde zelfs en nicht Vera ook terwijl we onderweg waren aan het wandelen. Ik was er beduusd van eerlijk gezegd.
Aan het ontbijt werd ik toegezongen door het gezelschap van bridgers. Leuk hoor allemaal.
Roos en ik gingen aan de wandel; het was nog kouder dan gisteren. We liepen een beetje op de bonnefooi; hadden nauwelijks iets te eten bij ons en waren van plan om in Rijssen wat te gaan lunchen; Rijssen bleek nagenoeg uitgestorven; toch wel prettig zo'n onvervalste zondagsrust, maar voor ons was er dus niets te eten. Daar om niet getreurd maar rustig terug gelopen naar het hotel en daar een biertje met wat bitterballen genomen. Al snel kwamen er meer bridgers bij ons zitten en het werd zowaar een soort van verjaardagskringetje; best wel heel leuk!

Mooi hè

Uiteindelijk moesten we ons nog haasten om op tijd aan het diner aan te schuiven. Lekker kabeljauw. Als klap op de vuurpijl kreeg ik het nagerecht opgediend op een enorm bord met daarop in chocoladeschrift: "gefeliciteerd" er op. Ontzettend leuk.
Het bridgen viel me niet mee; aan de eerste tafel speelden we weer tegen de ver boven de rest uit torenende kampioenen van gisteren en eergisteren; ik raakte er gewoon door van slag en dan figuurlijk. Ik rommelde maar wat aan en we hadden al direct weer de eerste drie nullen binnen. De vierde pot viel achteraf gelukkig een beetje mee.
Ach, de rest ging best aardig; ik was wat ongeconcentreerd; deed mijn best maar aan de laatste tafel kon ik gewoon mijn ogen niet meer open houden en op enig moment legde ik een pas-kaartje neer terwijl ik eigenlijk wel had kunnen openen. Bleek uiteindelijk een meesterzet te zijn geweest; er werd rondgepast en we haalden zo 100% op dit spel tot verontwaardiging van onze tegenstanders, maar ja, het was correct! zij het niet met opzet.
De avond eindigde met een prijsuitreiking. Ik moet bekennen dat wij er niet ongelukkig onder waren dat we buiten de prijzen vielen want we hadden echt geen ruimte meer in de rugzakken om morgen naar huis mee te nemen. Deed me denken aan die keer dat we eerste werden bij Nol in 't Bosch en wel zes flessen wijn hadden mee te torsen. Die hebben we toen aan andere mensen gegeven om mee te nemen; we hebben ze nooit opgehaald en ik hoop maar dat ze die flessen ook hebben weten te legen har har.

Langs de Regge

Bij de vistrap in de Regge

Direct na het ontbijt zijn we aan de wandel gegaan. Het was prachtig zonnig weer, zoals niet voorspeld was; er zou regenachtig weer zijn?! Omdat het droog zou blijven gingen we niet naar het Twents museum in Enschede maar lekker wandelen vanuit het hotel. Het hotel ligt toch wel wat ver van het station en daarom kun je voor een stevige dagwandeling eigenlijk niet goed uit de voeten. Vandaag liepen we eerst een flink stuk door de bosrijke omgeving en verderop door het landbouwgebied. Er waren behoorlijk veel mooi aangelegde wandelpaden; we liepen dan ook echt te genieten. Uiteindelijk kwamen we bij de Regge uit; een prachtig gerestaureerde beek; was het eerst een recht kanaal daar was het nu weer voorzien van een aantal mooie lussen door het landschap. Die werkzaamheden hadden we zo'n vijf jaar geleden al zien plaats hebben; toen nog zanderige oevers en volop machines die bezig waren daar zag het er nu mooi uit.

Sprookjesachtig uitzicht bij de Regge

Bij een vistrap hebben we ons bammetje zitten eten; schitterend stukje daar. Op een gegeven moment herkende ik een karakteristieke overstap via grote keien over een zijbeekje: "hier heb ik al eens gelopen", het Marskramerpad loopt hier en dat heb ik zo'n 20 jaar geleden inderdaad afgelopen. We namen ons voor om een nieuw boekje te kopen en het Marskramerpad op onze "to-do list" te zetten.

Terug in het hotel lekker gedoucht en gedineerd en uiteindelijk weer gebridged. We presteerden zo iets onder het midden en waren best tevreden; het kan mij niet zo gek meer schelen hoe hoog we eindigen en dat verhoogt mijn spelplezier enorm. 

Thee halen in Zutphen

Roos had mij gevraagd of ik op de heenweg naar Rijssen langs zou willen gaan bij "De Pelikaan", ons thee winkeltje in Zutphen. Eerder deze week had ik weer 2 kilo thee besteld volgens het bekende recept.
Na een indringend telefoontje ging ik op weg; de tas was ingepakt; weinig spullen zodat de thee erbij zou kunnen. Lopend naar het station; ik kon makkelijk de trein halen - dacht ik - maar dat was de trein de andere kant op zo bleek toen ik bijna bij het station was. De tijden zijn, alweer een poos geleden aangepast en ik moet daar nog stevig aan wennen. Maar daarom niet getreurd; dan maar eerst naar de Volendammer en een lekker scholfiletje in de olie laten glijden; smaakte voortreffelijk. De volgende trein genomen en door het prachtige Zutphen naar de theewinkel; de acht halfpondspakken lagen keurig klaar, maar het was toch te veel voor mijn rugzak; een papieren zak bracht uitkomst.
Aangekomen in Rijssen had ik geen idee welke kant ik op moest. Met GPS en google maps op de smartphone kwam ik er redelijk uit. Onderweg wist een meneer mij te vertellen dat ik goed zat: "dat is nog een heel eind lopen hoor!",zei hij tot mijn verbazing. Op de GPS had ik gezien dat het hooguit nog een 1500 meter lopen zou zijn. Die zelfde GPS hielp mij ook met het vinden van een leuk pad door de bossen. Aangekomen bij de burgemeest Knottebeltlaan zag ik het hotel liggen en ik was direct verkocht. Ontzettend mooi gelegen en echt aantrekkelijk zag het eruit.
Ik kondirect bij de vriendelijke receptie inchecken; prachtige grote kamer met uitzicht op het groen; doodstil. Dat was niet gek; "daar komen we het weekend wel mee door", bedacht ik mij en stuurde een selfie met achtergrond van de kamer naar Roos. Zij kwam even later ook in het hotel; ze was in Rijssen nog even naar de kapper geweest en had een lekker kort koppie gekregen.
We maakten kennis met de groep en de organisatoren en gingen al snel aan tafel voor het diner. Smaakte ons uitstekend. Mijn overbuurvrouw zag tegen de enorme porties op en daar wist ik wel raad mee tot haar en mijn opluchting; ik had zo'n trek.
Het bridgen ging maar matig; aan de eerste tafel kregen we enorme klop door wat later bleek een ver boven het gezelschap uittorenend kampioenspaar. Zij trokken de score helemaal uit z'n verband; meer dan de helft onder de vijftig en slechts 2 of 3 boven de vijftig en zij zelf 70%. Grappig, heb ik niet eerder gezien.

Hoezo veel regen?!

We zouden vandaag gaan wandelen met Huib, maar vanwege de voorspellingen die bijzonder regenachtig weer aangaven voor vandaag had ik daar weinig animo voor. Maar het viel nogal mee eerlijk gezegd. Pas tegen de middag begon het hier in De Bilt te regenen en in Rotterdam misschien iets vroeger. Nou ja, ik was ook niet zo in de stemming; dit weer, maar vooral ook alle narigheid waar ik de laatste jaren over lees lijken wel samen te komen in deze tijd; zal ook wel met mijn leeftijdsfase samenhangen, maar het beïnvloedt al met al mijn denken bovenmatig.
In mijn schuur vond ik enkele weken geleden een paar exemplaren van een notitie die ik in 1993 had opgesteld over mogelijkheden die we in die tijd hadden kunnen nemen hier in NL om ons te wapenen tegen de klimaatproblemen. Als ik het nu bekijk begrijp ik achteraf niet waarom ik daar niets verder actief mee heb gedaan. Ik was toen lid van D66 en politiek enigszins actief. Ik heb het aan een paar mensen binnen de gemeenteraadsfractie laten lezen en die hebben er wat commentaar op gegeven maar verder heb ik het gelaten wat het was. En daar voel ik me nu niet goed bij; ik had er veel actiever mee om moeten gaan, Daar schaam ik me enigszins voor.
Of het allemaal wat uithaalt geloof ik ook niet meer; iedereen weet inmiddels dat roken heel slecht is en toch zie je nog mensen roken. Iedereen weet dat het verbranden van fossiele brandstoffen het klimaatprobleem vergroot; het effect van deze kennis zie ik niet terug in de rijen nieuwe auto's die op goederentreinen staan opgeslagen om naar Duitsland te worden getransporteerd; op de snelwegen hoorde ik vanmorgen om 4 uur al herrie en de drukte is allerwege; het grootste probleem van de luchtvaart is dat ze vliegtuigen aan de grond moeten houden wegens onveiligheid; het luchtvaartverkeer neemt slechts toe; men gaat op reis naar de meest afgelegen oorden waar je 60 jaar geleden heen emigreerde om nooit meer terug te keren (dacht men toen). Oerwouden verdwijnen snel om plaats te maken voor oliepalmplantages; grote zoogdieren zijn er nauwelijks meer in het wild. Het weer gedraagt zich steeds vreemder. Ik houd op, maar laat duidelijk zijn dat dit mij uitermate bezig houdt.
Ik kom tot de conclusie dat wij mensen individueel misschien wel weten wat er aan de hand is; collectief gedragen we ons onverantwoord helaas.
En ondertussen zit ik maar een beetje te versomberen en naar de regen buiten te kijken onder het luisteren van droeve orgelklanken van de grote Bach.

Eerst naar Debbie

Tijdens het lopen kan ik het niet laten
om die hoog opstekende grashalmen
te stropen van hun zaden. Deed ik als
klein jongetje al.

Nee, ik niet hoor, maar Roos wilde vandaag eerst naar Debbie. We hadden afgesproken dat we vandaag zouden gaan wandelen; het zou de mooiste dag van de week worden; voor de rest van de week en zeker voor morgen was er regenachtig weer voorspeld en aangezien ik niet graag in de regen wandel hadden we voor vandaag afgesproken. Ik wilde graag die etappe over het Polderpad wandelen die ik vorige week heb gedaan; vond die zo mooi dat ik hem ook Roos wilde laten beleven en zo zou geschieden.
Omdat ze eerst naar Debbie ging voor de rug-sterkende Pilates lessen konden we pas met de trein van 10.31 naar Bodegraven. Maar daar ging het dan ook wel "los". Echter, bij de enige uitspanning op deze etappe, maar nog wel binnen Bodegraven gingen we aan de koffie; was een gezellig tentje waar een achttal dames in vergadering bijeen was over de organisatie van hun zangkoor.
Maar toen gingen we echt wandelen; eerst langs de Oude Rijn, een onderdeel van de wandeling dat Roos sterk deed denken aan haar tijd in Leiden; leek sterk op de sfeer van Hazerswoude; kleine huizen in het groen langs het brede water van de Rijn.
Bij het fort Wiericke Schans - daar woonde een van de dames van het zojuist ontmoete koor - weer rechtsaf; Roos was zeer onder de indruk van de schoonheid van het landschap en ik moet bekennen dat je er met z'n tweetjes toch nog meer van geniet dan in je uppie; ik genoot ook ondanks dat ik er vrijdag nog was geweest; wat hebben we toch een mooi groen hart in ons overbevolkte landje.

Bij de lichte bocht van de Wiericke hebben
we geluncht en van de omgeving genoten

Langs de Wiericke over de Prinsendijk en door de schapenstront. Bij de snelweg maakte ik Roos erop attent dat hier de Cetti's zanger van zich liet horen en ik had het nog niet gezegd of hij meldde zich weer. Overigens was het misschien niet regenachtig maar wel verrekte koud; we waren er gelukkig beiden goed op gekleed. Onder de snelweg door via het tunneltje en verder over de Prinsendijk. Bij de lichte kromming gingen we op de dijk zitten en genoten we van het uitzicht; een stuk land onder beheer van SBB zat redelijk vol met weidevogels; we zagen kieviten, grutto's en hoorden vanaf de andere kant vanuit het riet het gekwinkeleer van de kleine zangertjes. Het was wonderlijk stil afgezien van de vogelgeluiden; heerlijk sprookjesachtig plekje.
We liepen verder naar de brug en staken de Wiericke over richting Driebruggen; onderweg groepjes kinderen op de fiets die ons een prettige wandeling wensten; waar vind je dat nog?
Door Driebruggen tot de brug over de volgende Wiericke, de dubbele dit keer en door het nauwe straatje naar de dijk gelopen; mooi wonen hoor daar; bij het laatste huisje konden we - achteraf geconstateerd - kakelverse eitjes kopen. Gelukkig hadden we dit keer beschikking over muntgeld en konden we alle handel voor 2 euro meenemen. Volgende keer hoop ik eraan te denken om de doosjes terug te brengen en hopelijk nieuwe eitjes in te slaan: wisselgeld meenemen!!
Verder over de brede dijk tot we bij de "grote verrassing" kwamen; het polderpad, grenspad tussen de provincies Utrecht en Zuid Holland. Roos had - net als ik vorige week - het gevoel dat ze hier voor het eerst kwam. Ik moet toch eens met Huib uitzoeken of we hier echt niet eerder zijn geweest; ik heb met hem zo vaak in het Groene Hart gewandeld en de betonnen stoelen verderop kwamen me zonder twijfel bekend voor, dus moet ik hier wel geweest zijn?!
Maar voor Roos was het puur genieten en dat was wat ik hoopte maar ook wel verwachtte; dit pad is zo in oorspronkelijke staat; geen verharding en het loopt van niks naar nergens. Overigens hebben we deze dag, afgezien van een enkele hondelaar, niemand ontmoet. We genoten van de schoonheid en van de vogeltjes hier en daar; een half aangevreten jong eendje lag op de kade; een polletje van het driekleurig viooltje fleurde het pad. Zeer afwisselend en enkele kilometers schoonheid.
Zelfs aan het einde van het pad, bij de picknicktafel en het hek herkende Roos het geheel nog niet.

Knooppunt 49 tussen niks en nergens!

Ik stelde voor dat we zouden proberen om de buurtbus aan te houden; ik had weinig hoop want het was wat aan de late kant; toch maar proberen en nog geen minuut later kwam de bus aangereden! Mijn OV-engel had me weer eens bijgestaan, waarvoor dank!
We konden zelfs nog voor vierenop station Woerden  inchecken; het was 15.57, dus maar net op tijd.
Ik had weer eens te veel gekookt en ontdooid, maar Roos was graag bereid om me van de linzen en de groene kool af te helpen; ze kwam gezellig eten. Daarna ging ze huiswaarts om nog wat aan haar computer te werken voordat deze morgen naar Huib gaat voor een update.
's-Avonds hebben we nog lekker gebridged waarbij we om en om blunders maakte met spelen en ik een enormiteit uithaalde met bieden (schaam me er gewoon voor?!) waardoor we een opgelegde 7 SA misten. Desondanks mocht ik nog een biertje komen drinken bij Roos en met haar de sponde delen. Middenin de nacht, bij de tweede sanitaire stop schoot het door mij heen dat er nog spekblokjes heel zacht opstonden op mijn fornuis; ik schrok me rot en kleedde me razendsnel aan en ging - zonder bril en horloge - de straat op; hoorde de kerkklok 4 keer slaan. Thuis gekomen bleek er weinig aan de hand; het fornuis stond zo laag dat het spek nog niet eens geheel was uitgebakken. Opgelucht ging ik nog even wat slapen. Wat een dag?!

Schlechte Laune

Waarschijnlijk komt het ook wel door het sombere, koude weer; ik steek gewoon niet goed in m'n vel; ben snel aangebrand; voel me niet zo lekker, heb het gevoel dat ik oud word. Ondanks mijn posingen om wat af te vallen was daar vanmorgen niets van te merken op de weegschaal. Had daarover direct ep-contact met Mariska, zij was wel wat - zij het te weinig naar haar zin - afgevallen. We doen een "wedstrijd" wie van ons het eerst de 80 kg weet te bereiken. Ik had verwacht dat het me makkelijker af zou gaan, maar het wandelen gaat ook niet meer zo lekker; m'n linkervoet speelt af en toe nog op; 15 km is echt mijn maximum en dan ben ik ook tenne als ik die gedraaid heb.
Vandaag wilde ik naar den Haag, allereerst om lekker door Kijfhoek/Bierlap te wandelen en na afloop even naar de jarige Sjoerd om een kadootje te geven. Ik kwam niet erg op gang en kon ook niet vandaag bij Arja terecht want dat paste niet in de planning.
Aangekomen bij het bezoekerscentrum om toegangskaartjes te kopen bleek dit gesloten op maandag; had ik natuurlijk kunnen vermoeden. Dus zonder kaartje naar het plekje waar ik de vorige keer nachtegalen had horen zingen en daar op m'n zitlap lekker wat zitten mijmeren en naar de vogelgeluiden zitten luisteren. Uiteindelijk ben ik er maar een uurtje gebleven en toen weer terug naar huis.
Dat lied van Mahler op tekst van Rückert blijft sinds gisteren maar door m'n hoofd gaan; Ich bin der Welt abhanden gekommen. Overigens vind ik die tekst wel aanzienlijk zwaarder dan mijn gevoelens; ik wist niet dat die Rückert zo mistroostig was. De melancholieke muziek van Mahler past meer bij mijn hedendaags gevoel dan die droeve tekst. De zon moet maar weer snel gaan schijnen!

Naar Dordrecht

We hadden vandaag afgesproken om te gaan lunchen met Peter en Jessica in Dordrecht; ze wonen in Papendrecht en dat is met een pontje heel goed te bereiken vanuit Dordrecht en v.v. Was een gezellig weerzien daar op de kop van Dordt met uitzicht over het water. We, en vooral Peter praatten over van alles en de tijd vloog. Na de lunch nog even door de stad gewandeld en toen afscheid genomen.
Roos en ik liepen terug naar het station; ik had de rugzak van Roos op de rug; zat vol met voedsel; Roos ging naar "het componistendiner" in Amsterdam en daar moet je als deelnemer zelf een baal voedsel meenemen.
In Leiden gingen we uit elkaar; ik naar Utrecht en Roos als gezegd naar Amsterdam. Ik was hardstikke moe, ook vanmorgen hadden we nog gefitnest voordat we naar het station gingen; Roos wilde graag een bepaalde groepsles doen vanwege haar pijnlijke rug.
Om half tien ging ik naar Roos' huis; ik had half en half verwacht dat ze al thuis zou zijn, maar het licht brandde nog niet. Ik ging heerlijk op de bank liggen lezen en deed een powernap; was ook wel nodig want uiteindelijk kwam ze pas om half twaalf thuis! Ze had een heerlijke avond gehad en met allerlei bekenden en nieuwe kennissen gesproken; gaat weer een cursus/lessen volgen in compositie. Kortom, ze was helemaal enthousiast en dat heb ik allemaal onder het genot van een wijntje aan mogen horen.
Pas om 00.30 uur gingen we slapen.

Helling hollen

Misschien niet echt hollen, maar uiteindelijk toch flink doorgelopen met 5 km/hr op een helling van 15 % en dat wel zo'n 5 minuten; in totaal had ik mezelf 20 minuten afgemat op de loopband bij Sportcity; ik heb het mogen bezuren want dagen later voelde ik me nog behoorlijk moe.
In de kleedkamer waren twee van die jonge gasten, misschien 18 - 20 jaar met elkaar aan de praat; een van de twee was met vakantie geweest; een maand naar Australië en daarna naar Indonesië en nog zo'n exotisch land. Twee van die snotneuzen; nog nooit iets gepresteerd en praten over een "reisje" naar een land waar je vroeger heen emigreerde om - naar verwachting - nooit meer terug te keren. Ik kan me daar zo aan ergeren; we zijn veel te rijk hier in het westen en putten op deze manier de aarde volledig uit; als dit soort gassies het al normaal vinden om naar het andere eind van de wereld op vakantie te gaan?! Ik houd erover op.

Van Bodegraven naar Papekop

Fort Wiericke

Vandaag maar weer een etappe gelopen van het Romeinse Limespad; ik heb dat boekje tenslotte niet voor niets aangeschaft en het groene hart, waar de hier genoemde etappe doorheen loopt vind ik altijd prachtig. Met Huib heb ik het Groene Hartpad meerdere keren gelopen en dat was zeker de moeite waard.
Opnieuw vanuit Bodegraven maar nu richting het Oosten, de richting waarin het boekje is geschreven. Ik moet vaststellen dat de markering in het veld uitstekend is; misschien omdat het een nieuw pad is, maar het is voorbeeldig! Complimenten aan degenen die het nieuwe pad hebben uitgezet en gemarkeerd.
De eerste kilometers gingen langs de Oude Rijn; bij het Wiericke fort - een oud verdedigingswerk in de oude Waterlinie - rechtsaf langs de Wiericke. De etappe liep al snel over de Prinsendijk waarvan ik uit het boekje begreep dat die nog onder toezicht van prins Maurits gemaakt zou zijn. Het uitzicht over de dijk en het belendend landschap was prachtig; wat is ons land toch mooi!

Uitzicht vanaf de Prinsendijk

Overigens zijn de twee Wierickes aangelegd om overtollig water van de Rijn naar de Hollandse IJssel af te voeren. Die Prinsendijk was behoorlijk breed aangelegd; had - net als de Grebbelinie - een militair doel. Bij de snelweg moest ik onder de weg door en tot mijn verbazing hoorde ik ook daar een Cetti's zanger met zijn karakteristieke kolere herrie! Dus inderdaad een redelijk ingeburgerd vogeltje.
Verder langs de Wiericke tot de brug richting Driebruggen; lollig plaatsje waar een busje komt vanuit Woerden; is een aantrekkelijke plek om te beginnen aan een etappe naar Woerden. Ik liep door het plaatsje en ging over de brug direct rechtsaf langs de tweede Wiericke (ik geloof dat die de dubbele Wiericke wordt genoemd; het is die grappige hoog opgedijkte waterloop die je vanuit de trein kunt zien liggen met die verrassende bocht erin) tot het polderpad; een complete verrassing vond ik. Hier begon een kilometers lange kade, de grens tussen Zuid Holland en Utrecht en een ongerept stukje natuur te midden van het industriële landbouwgebied.

Geen asfalt op deze kade door het
veenweide gebied van Zuid Holland en Utrecht

Een smal, ongeasfalteerd paadje waarvan ik aanvankelijk dacht dat ik het nog nooit had belopen. Tot mijn verrassing kwam ik ergens halverwege een jonge meneer tegen met een stuk of zeven kinderen in uiteenlopende leeftijden. We spraken even met elkaar en hij bood mij een snoepje aan; hij was met de kinderen aan de wandel en ze zaten hier even uit te rusten.
Ik liep verder en herkende op zeker moment een plek zodat ik moest constateren dat ik hier al eerder moest zijn geweest met Huib en volgens mij was Roos er die keer ook bij.
Ik miste het buurtbusje vanuit Papekop naar Woerden precies en nam toen het busje de andere kant op; was niet handig hoewel het een schitterende rit was naar IJsselstein.
Moe maar voldaan de Komoot geupload en de foto's overgenomen in de blog. Al met al iets van 16 km. Dat is tegenwoordig ook wel m'n max om het plezierig te blijven vinden. 

Wat een boek

Nog nahikkend van het lachen kom ik zojuist van m'n sponde om deze blog te schrijven. Hoe verzin je het om te schrijven: "Frederick Williams leidde Paulina del Valle over de dansvloer met een trefzekerheid van iemand die gewend was om zware lasten te verplaatsen". Een dikke dame wordt over de dansvloer geleid door een statig, slank heerschap.
Het is weer zo'n weergaloos boek van Isabel Allende; zij krijgt het voor elkaar om in al haar boeken vrijwel het volledig spectrum van emotionele gevoelens bij de lezer op te roepen.
Op koningsdag liepen we langs een uitstalling van overbodige rotzooi, waaronder een hele serie boeken. Met mijn bijziende oogjes zag ik echter dat er ook twee Allendes en een Steinbeck lagen en nog twee die ik onder de arm stak. Roos vroeg aan de meneer bij het geheel hoe veel het kostte: "twee euro voor vijf boeken", dus dat was te hebben. Even later hoorde ik zijn vrouw tegen iemand anders zeggen: "vijf boeken voor 1 euro", ik moest lachen en vroeg of de prijsverlaging zo snel ging. Zij vroeg nog of ik me afgezet voelde; was niet het geval; lachend liepen we verder.
Het eerste boek dat ik ter lezing pakte was "Portret in sepia", maar op de kaft stond een boekbespreking van "Fortuna's dochter", en o ja, dat vond ik zo goed dat ik alsnog wisselde en in bed begon aan Fortuna's dochter; wilde het graag herlezen. Ook in de trein op weg naar Mariska las ik door in dat geweldige boek; de verhaallijn vind ik geweldig. Maar gisteren, tijdens het gesprek met Mariska bleek dat zij graag las en bij voorkeur papieren boeken en niet via de e-reader. En ja, toen lag het voor de hand om Fortuna's dochter aan haar ter lezing te geven. Die avond begon ik aan "Portret in sepia"; niet te geloven wat deze schrijfster op papier weet te krijgen; de Zuid Amerikaanse kolderieke verhaallijnen, gemengd met een behoorlijk stuk geschiedenis van dat continent en de verhouding tussen de standen en de rassen daar in de nieuwe wereld; het wordt allemaal met een zekere consistentie beschreven. Maar vooral de emoties die spelen tussen de mensen, inclusief de erotiek; niveau Homeros en Tolstoj moet ik constateren en dan met een bijzondere Zuid Amerikaanse geestigheid
Ben nu op de helft maar het wordt tijd - het is al half negen - om definitief op te staan en aan de wandel. Wordt geen etappe van het Romeinse Limespad zoals ik van plan was, maar een drietje; het gaat straks regenen zo is voorspeld, vandaar. 

Johan misgelopen

Bij de laatste werkdag van afgelopen seizoen had Johan mij verteld dat hij het Romeinse Limespad zou gaan lopen; het hele Lange Afstandswandelpad  achter elkaar zo was het plan. Hij zou op 29 april beginnen. Ik sprak met hem af dat ik de derde dag - vandaag dus - zou proberen hem te treffen door hem tegemoet te lopen.
Intussen heb ik het LAW boekje gekocht en had ik bekeken waar hij waarschijnlijk zou starten die derde dag; eerst had ik nog gedacht in Alphen aan de Rijn, maar dat leek me achteraf onwaarschijnlijk. Johan had mij verteld dat hij wel 25 km per dag liep (of misschien zelfs wel meer, dat weet ik niet meer zo precies) dus besloot ik om maar te gokken op Bodegraven en dat hij in Alphen zou starten vandaag.

Krabbescheer

Ik was zo rond 10 uur in Bodegraven; het was behoorlijk koud, kouder dan ik had verwacht eigenlijk, maar daarom niet getreurd en op weg. De etappe liep eerst het dorp in naar een plein waar een beeld van een Romeinse helm was opgesteld. Vervolgens weer terug naar de Oude Rijn - de rivierloop in de Romeinse tijd, voor de Elisabethsvloed - en de Veenpolder in. Een onbewaakte spoorovergang en onder de snelweg door.

De Climax in Alphen a/d Rijn

Het pad voerde me door het veenweidegebied; in beginsel wel mooi ware het niet dat de landbouw wel heel erg domineert; geen bloemetje te zien behalve in de berm maar vooral vrijwel geen geluid van weidevogels; het beklemde me eigenlijk dat het nu in het voorjaar zelfs zo stil was. Van dit gebied herinner ik me nog goed een keer een wandeling met vriend Dick vanuit Alphen; we kwamen in een weide gebied waar gewoon een kabaal van weidevogels klonk; grutto's, kieviten, scholeksters; maar vandaag nauwelijks afgezien van een stuk dat niet van "de boeren" was maar van Staatsbosbeheer; daar zag ik en hoorde ik de weidevogels; een grutto verjoeg een kraai; het ligt echt aan de landbouw en aan niets anders dat het helemaal mis gaat met onze weidevogels in NL.
Wèl zag ik ergens krabbescheer in een sloot; zie je zelden en is zo karakteristiek. Het was al met al toch wel een heel mooie etappe als je even los kwam van de schraalheid qua natuur; een paar mooie stukken over een kade; wel geasfalteerd maar vanwege het koude weer gelukkig geen fietsers die de wandelaar voortdurend van het pad belt.
Terug bij de Oude Rijn een brug met een passerend binnenvaartschip en toen was ik in Alphen; helaas Johan niet ontmoet; hij was waarschijnlijk al in Bodegraven of misschien wel in Woerden begonnen?!
Ik stuurde een mailtje naar "Johan" van de werkgroep Eilandspolder, maar dat bleek aan de verkeerde Johan te zijn geadresseerd.