Een jong gezin aan de wandel

Voor vandaag hadden we opnieuw de wandeling van Nijverdal naar Holten op het programma staan; deze keer met overnachting in "De Swarte Ruijter" en een sterrendiner in het restaurant aldaar. Maar eerst met de trein naar Nijverdal; het was weer een prachtige wandeldag. Voor de zekerheid had ik me aangekleed voor 15 graden buitentemperatuur; zelfs een lange onderbroek?! Was volstrekt niet nodig; ik liep dan ook in de loop van de middag behoorlijk te puffen en te zweten. Maar mooi bleef de wandeling!
We kwamen weer via de smalle paadjes in het stuk met de dansende bomen en de jeneverbessenstruiken; dat vind ik een fascinerend deel van deze mooiste etappe van het Pieterpad. We hadden op een bankje net onze lunchboterhammetjes weg geknaagd en weer op weg gingen toen een jong gezin - vader, moeder en twee jonge kinderen - parmantig aan kwam stappen. We liepen samen op; de kinderen liepen gewoon een volwassen tempo tot mijn verbazing. Ik kwam in gesprek met de vader en gaf aan dat ik het zo goed vond dat ze al met deze kinderen aan de wandel gingen; was ook duidelijk niet de eerste keer. Ze waren deze zomer in de Alpen geweest en de dochter van een jaar of vijf vertelde honderduit over haar ervaringen; ze had marmotten gezien en een enorm onweer waar ze nog van onder de indruk was. En ondertussen stevig doorlopen!

Onze wegen splitsten weer en Roos en ik spraken ons genoegen uit over dit ouderpaar; zo doen Joke en Pieter het ook denk ik; lekker aan de wandel met de kids; zijn nu nog een stuk kleiner natuurlijk, maar Bram stapt al flink mee zag ik laatst op een videootje dat Joke me stuurde.
Zo rond een uur of vier kwamen we aan bij "De Swarte Ruijter" en werden we gezellig ontvangen. Mooie kamer met volop uitzicht op het bos zoals Roos van de week had gevraagd; was wel een beetje gek dat we hier binnen een week opnieuw waren?! zij het nu niet alleen maar voor een kop koffie.
Douchen, wat lezen en toen aan de maaltijd. Was me vorige week al opgevallen dat de muziek bepaald niet onze goesting was, daar vond ik het tijdens het aperitiefje ronduit hinderlijk; van die zich eindeloos herhalende oerwoudklanken. Ik vroeg of het wat zachter kon; kon kennelijk niet, want ondanks het: "ik zal kijken wat ik voor u kan doen", bleef deze rot "muziek" de hele avond klinken. Later, toen het drukker werd hadden we er overigens geen hinder meer van vanwege het gezellige geroezemoes.
Een echt hoog kwalitatief sterrendiner volgde; allemaal kleine gerechtjes met een palet aan smaken. Het was weer verrassend en eigenlijk precies genoeg. Lekker glas wijn erbij en toen konden we er weer tegen.

Schoner dan ooit?!

Je hebt zo'n aardige uitdrukking in het NLs: doorschieten. Niet alleen de sla of de andijvie kan doorschieten; het kan vooral betekenen dat iets dat goed begonnen is uiteindelijk "doorschiet" en zich tegen je keert. Dat is het geval met de hygiëne, het schoon houden van de leefomgeving. De moderne mens is overdreven bang voor besmetting en voor viezigheid.
Kijk, die hygiëne was hard nodig toen de mensen in steden gingen wonen. Voor die tijd kon je rustig het water uit sloten en rivieren drinken en dat terwijl er ook in gescheten werd. In steden,  name in de grote steden in Engeland is men zich voor het eerst gaan realiseren dat schoon drinkwater en riolering van belang was om ziektes als cholera en andere infectieziekten de baas te kunnen. De ontdekking van bacteriën als veroorzaker van allerlei ziekten was natuurlijk een belangrijke aanzet tot hygiëne maatregelen; denk maar aan Semmelweis en de kraamvrouwenkoorts.
Toevallig schreef ik deze week al over het belang van een breed scala aan bacteriën in ons microbioom; we doen daar met de "doorgeschoten" hygiënische maatregelen geen goed aan. Allergieën zijn daarvan het gevolg.
Dat gevoel had ik veertig jaar geleden al; hoewel het nooit mijn hoofdonderwerp van studie was ben ik toch heel veel en vaak betrokken geweest bij wetenschappelijk onderzoek op het gebied van allergie. Verder ben ik natuurlijk ook in zekere mate een natuurmens en reflecteer ik vaak aan "waar wij als mensen vandaan komen", de tijd van jager/verzamelaar of nog eerder toen we in harmonie met de natuur leefden; toen bestond er geen "viezigheid", althans zo beleefde men dat niet. Daar is zeker geen sprake meer van in deze tijd van zeep, deodorant en angst voor viezigheid.
Vandaag staat er in de Trouw een uitgebreid artikel over dit onderwerp en dat geeft me wel een heerlijk gevoel van bevestiging, net als bij al die onzin over cholesterol.

Snotverkouden naar Ian Bostridge

Arme opa; kan niet komen

Allemachtig; na een vreselijke nacht met niet tegen te houden neusloop moest ik de dag beginnen. Was ik eigenlijk van plan geweest om "opa bellen" voor te zijn, daar heb ik Joke moeten appen dat ik te snotterig was om langs te komen zoals ik van plan was. Kleinzoon Bram en ik zijn wederzijds nogal goede maatjes geworden; regelmatig krijg ik een telefoontje van Joke en dan riep ik steevast: "hi ourse!", maar de laatste tijd kreeg ik dan steeds de kleine Bram aan de telefoon die het gesprek strijk en zet opende met: "opa bellen"; dan had hij Joke gevraagd om mij te bellen. Ik wilde hem wel weer eens zien en had me voorgenomen om onverwacht aan hun ontbijt te verschijnen op "mamma dag". Maar nu moest ik een foto sturen met mijn verkouden kop erop en onderschrift: "arme opa".
Maar dat liet Joke niet op zich zitten en ik kreeg een bericht dat ik een video-oproep had gemist. Met enig geworstel kreeg ik dat alsnog voor elkaar en ja hoor, kleine Bram - eveneens verkouden zag ik aan zijn loopneusje - en ik konden de conversatie voortzetten. Toch wel verrijkend hoor al die moderne communicatiemiddelen.
Maar de dag ging voort en ik neuzelde me er al niezend en snuitend doorheen. Voelde me beroerd en ben maar af en toe op bed gaan liggen. Wel even boodschappen gedaan met voortdurend een zakdoekje in de aanslag. Bij Theo was rucola gehaald en het blik gesiers geopend en mezelf vreselijk verwend. Ga ik morgen Roos ook op vergasten en dan zelfs met een stukje foie gras erbij!
's-Avonds hadden we een concert in Vredenburg met Ian Bostridge de beroemde tenor; zijn uitvoering van "Die schöne Müllerin" roert mij telkens weer tot tränen. Zag ik wel tegenop vanwege het gevaar van hoesten tijdens de uitvoering. Dik ingepakt, met muts op naar Utrecht; zakdoek voortdurend in de aanslag en een beetje kuchen tijdens de harde delen van de liederen. Ging eigenlijk best goed. Tot mijn verbazing was de Hertz zaal niet eens afgeladen vol; in tegendeel, misschien half vol. Dick zei het al; Utrechters zijn geen cultuurliefhebbers. Roos vond het optreden trouwens tegenvallen en enkele anderen, waaronder een ons goed bekend lid van de VvHL vonden dat ook. Ik was het niet met hen eens, maar ben misschien ook niet zo'n kenner; vooral na de pauze vond ik het een feest om "Dichterliebe" in een live uitvoering van deze grote zanger te mogen horen. Soms fluisterend en dan weer stevig aanzettend met zijn bijzonder stemgeluid; ik genoot ervan. Niet te geloven trouwens dat hij met zo'n mager lijf zo energiek kan zingen; vond hem er maar matig uitzien.
Wat mij nogal tegenviel was de Hertz zaal; deze is eigenlijk ook te groot en vooral te hoog voor de uitvoering van liederen en absorbeert daardoor te veel van het geluid. Wordt overigens als de akoestisch beste zaal van het Vredenburg beschouwd?! De hal van het gebouw "Opera en Ballet" in Amsterdam is akoestisch een stuk beter ondanks dat die nog hoger is.
Grappig genoeg was mijn conclusie vooral dat ik meer naar de concerten van "de Vrienden", oftewel van de VvHL wil gaan; de intimiteit van grote huiskamer of kleine zaal hoort zo ontzettend bij "het Lied". Overigens is het natuurlijk fantastisch om Ian Bostridge te horen met Dichterliebe en ander bekend werk van Schumann, maar de vaak onbekende liederen die door de zangers van de VvHL worden gezongen dagen je als toehoorder meer uit. Ik heb nu dan ook de concertagenda van de VvHL direct in mijn bladwijzers verstopt. Kan ik in de weekenden eens kijken wat en waar wordt uitgevoerd. Aan de liedliefhebber die dit leest zou ik willen adviseren om ook lid te worden van deze Vereniging en de concerten te gaan genieten. Grapje: een jaar lidmaatschap is goedkoper dan een concert van Ian Bostridge! Maar dat is zeker niet de reden waarom wij (al vele jaren) lid zijn hoor.

Rederijkers in Hoorn

Gastblog van Roos

Lekkerbeetje brengt het slechte nieuws aan papa
Caponi

Cultuur, met een grote of kleine C. Het is de laatste tijd de C die de klok slaat, naast al het lekkere eten.
Op deze schitterende dag gingen wij tegen half zeven naar Hoorn, waar we net op tijd aankwamen om in het Westfries Museum te worden ontvangen voor de opvoering van de 'tragische klucht' Lucelle.
Dit Franse werk, dat veel weg heeft van Romeo en Juliette, werd vertaald door Bredero, jawel, de Rederijker uit de Gouden Eeuw. Het stuk werd voor het eerst in 1615 uitgevoerd. Waarom wordt dit stuk juist nu van stal gehaald? Wel, dat is omdat Bredero 400 jaar geleden, in 1618, is overleden.
Dit stuk moet de favoriet geweest zijn van de lieveling van de Rederijkers, Maria Tesselschade Roemersd. Visser. Dat was al aanbeveling genoeg, maar de opvoering in de prachtige Schutterskamer van het Westfries Museum, haalde ons helemaal over de streep.
De spreekstalmeester grapte al meteen dat, al was er niemand komen opdagen, er toch voldoende publiek zou zijn met al die Schutters die daar aan de muren hangen. En de oude schouw met een gordijn was precies hoe de Rederijkers oorspronkelijk hun stukken opvoerden (boven het slachthuis van Amsterdam trouwens), want daar werd de 'slaapkamer' gesitueerd waar in de kluchten het een en ander onzichtbaars zich afspeelt. Ook vertelde hij dat het publiek vooral commentaar mocht leveren; gebeurde in de Gouden Eeuw ook.

De arme klerk annex prins sterft, zo lijkt het

Wij werden vergast op de wederwaardigheden van steenrijke vader Canopi en zijn enig kind Lucelle, die niet wilde trouwen met de baron maar met de arme doch waardige klerk, net als prinsesje Tierelantijn. En o wee, het was wederzijds, zij verklaarden zich getrouwd en.... gedroegen zich ernaar. Die wagen loopt scheef! zei de knecht Lekkerbeetje. Pa woest, en hij probeerde ze te vergiftigen. Daar lagen ze dan, en juist toen bleek de arme klerk de prins van Polen te zijn.... Gelukkig maar dat de apotheker geen gif maar slaapdrank had gebruikt. Eind goed al goed. 

De Griekse god Hanos

Hotel Hoog Holten

Eerst een prima ontbijt met lekker knapperig brood en een zacht gekookt eitje. Spullen ingepakt, afgerekend en op stap. We hadden besloten om een stuk Pieterpad richting Laren te doen en na een bepaalde tijd om te keren. Maar de etappes nà de Holterberg zijn weinig inspirerend; dat blijft eigenlijk totdat de Veluwe wordt bereikt. En zo merkten wij beiden dat het al snel begon te vervelen; we zijn afgeslagen richting Rijssen en hebben met ANWB paddenstoelen en met ons richtingsgevoel een cirkelwandeling gemaakt die uiteindelijk weer eindigde op de Holterberg. Om een uur of twee namen we de trein op station Holten. Onderweg kwam Roos met het lumineuze idee dat ik door zou reizen naar de Hanos; ik wil alweer zo'n tijd allerlei lekkers inslaan en zo zou geschieden. Ik had mijn pasje niet bij me, maar verwachtte dat ik er wel in zou komen omdat ik daar wel over beschik.
En zo liep ik door dit paradijs der smulpapen en kocht allerlei lekkers waaronder cantharellen, eendenborst gerookt op ouderwetse manier, foie gras, gesiers (ja ja Dick! komt goed) een fles St Emilion grand cru, een Corsicaans kaasje Brebis, en nog wat klein spul als nieuwe aardappelschilmesjes.
Thuis gekomen heb ik me direct op de eendenborst gestort; onbeschaafd lekker gewoon! Vervolgens van de cantharellen en de onderweg gekochte kakelverse boerenerf-eieren een heerlijke omelet gebakken en in doen treden. Straks nog een stuk brebis en een glas heerlijke wijn en dan heb ik opnieuw het sterrengevoel van gisteravond. Goed idee van Roos.

Nawoord. Naar aanleiding van deze blog - die aanvankelijk gewoon "naar de Hanos" was genoemd - schreef vriend Dick mij het volgende e-mailtje onder de aanhef: epikoureia

Ja, die garieken wisten het wel. Genieten van het leven.

Hanos moet dan ook wel een Griekse god zijn, iets van smulpaap of zo.

Je hebt weer flink uitgehaald daar tussen de schappen naar ik lees.

En je hebt helemaal gelijk hoor, geniet er maar van met je Rosasharn.

Je hebt niet voor niets je leven gerekt tot de oude dag om er nog wat van te genieten.

De Swarte Ruijter en Hoog Holten

Op de Holterberg

Uit het QL boekje van goede hotel restaurants - meegenomen bij ons bezoek aan het Roode Koper - hadden we voor deze twee mooie (wandel)dagen een keuze gemaakt in Holten, De Swarte Ruijter. Helaas bleken daar alle kamers bezet te zijn. Roos bladerde nog wat door op Internet en vond toen een gelegenheid eveneens in Holten, hotel restaurant Hoog Holten en daar konden we wel terecht. We hebben ons voorgenomen om wat vaker een tweedaagse wandeling te doen; het heen en weer reizen op één dag begint ons tegen te staan en overnachten in een leuk hotel vinden we allebei prettig. Dus vanmorgen lekker laat, om 10 uur met de bus naar station Bilthoven. door naar Zwolle en met een dieseltreintje van Blauwnet naar Nijverdal; tot slot met de buurtbus naar Hellendoorn; daar begon onze etappe. Helaas geen koffie aldaar dus zonder koffie op stap rond een uur of 1.
Eerst door Hellendoorn en al snel door het zonnige Salland. We liepen een etappe van het Pieterpad; heb ik al vele malen gedaan dit stuk, maar het blijft prachtig. En herkennen doe je het nauwelijks; altijd weer nieuw de natuur.
Onder het viaduct van het spoor door en de provinciale weg oversteken en daar waren we in de schoonheid van de Holterse berg en alle uitgestrekte heidegebieden; mooi uitzicht. Onderweg een WhatsApp bericht gestuurd aan de groep met de donorkinderen; toen een medewandelaar passeerde was deze zo vriendelijk om van ons een foto te maken voor de blog. Het landschap was ondanks de droogte van de zomer echt mooi; hier en daar een stuk bruiner dan anders, maar het herstel zet alweer in. Smalle paden met bijzondere boompartijen; af en toe verzuchtten we ons echt vanwege de schoonheid van het gebied.

Zo tegen het eind kwamen we eerst langs bij de Swarte Ruijter, het hotel waar we niet terecht konden. Roos stelde voor om er koffie te gaan drinken en dat deden we met een stukje appeltaart. We werden wel zo vriendelijk geholpen. We vertelden dat we eigenlijk hier hadden willen neerstrijken maar dat het vol was, hetgeen zij beaamde. Maar naast de koffie had ze ook een ontzettend leuk arrangement voor ons voor een volgende keer.
En toen door naar Hoog Holten; mooie kamer; lekker zacht bed. Om half zeven gingen we aan tafel en we hebben toch lekker gegeten. Ik denk dat het een sterrenrestaurant was; ook hier een boekje meegenomen met hotel restaurants met ster. Gaan we een keer in Breskens eten.
Heerlijk geslapen; het concept van wandelen, dineren en overnachten begint ons steeds beter te bevallen.

Coprofagie

Van de wetenschapper Ed Yong heb ik vooral begrepen dat de ingewanden een ecosysteem "an sich" bevatten: het microbioom. Hoe meer soorten bacteriën zich daarin bevinden hoe beter het is. Ook begreep ik dat de sinds zo'n honderd jaar toenemende vorm van hygiëne daar geen goed aan doet; de diversiteit van bacteriën bij de moderne mens neemt af.
Wonderlijk daarbij is dat de mens een uitzondering is in de evolutie waar het het tot zich nemen van faeces is; was voor mij nieuw overigens. Van het konijn wist ik dat het voor de betere vertering van het cellulose-rijke voedsel 'smorgens de eigen stront opeet. Van honden weet ik dat ze gek zijn op stront; Cyria, dierenarts vertelde me dat honden het liefst mensenstront eten maar zeker ook elkaars stront.
Maar kennelijk was Wolkers ook niet vies van stront, hoewel zijn voorkeur toch vooral uitging naar lekker eten, champagne en zelfs caviaar. In zijn boeken heeft hij daar nooit kond van gedaan overigens.
Was Wolkers behoorlijk expliciet daar gaat Onno Blom in de biografie nog een stuk verder; "onverblomd" zou ik als woordgrapje willen zeggen; misschien ook wel om de verkoop van zijn boek tot de zelfde hoogte te brengen als die van Jans' boeken?! Het lijkt er soms op of hij Wolkers qua smeerlapperij nog wil overtreffen; af en toe zit ik de biografie van mijn voormalig idool uit vroeger tijden, Jan Wolkers met een van afschuw vertrokken gezicht verder te lezen. Ja , ja ik kan het niet van mij werpen omdat het fascinerend is hoe een dergelijk creatief mens met oerinstincten zijn modern leven heeft ingericht. Tot op hoge leeftijd heeft hij zaken uitgevreten die mij nog steeds choqueren; dus ga het boek vooral lezen als u wilt weten tot hoe ver je als mens kunt gaan in het realiseren van wat maatschappelijk als verwerpelijk wordt geacht.

Boiler

Deze regenachtige zondag heb ik vooral lezend doorgebracht. Met de Tolino e-reader, ingesteld met een behoorlijk grote letter kan ik nog prima lezen ondanks mijn macula-degeneratieve rechteroog. En zo heb ik grote delen van de zondag zitten lezen in de biografie over Jan Wolkers.
Mijn grootouders woonden in Zaandam; daar gingen wij in de jaren vijftig met de trein heen en dan kwamen we over de brug bij het station. Daar stond het beeld "Leda en de zwaan" van Jan Wolkers. Om de een of andere reden had mijn vader Wolkers al in die tijd in het snotje; waarschijnlijk door artikelen uit de NRC, de spiegel op de wereld voor mijn vader. Ook later naar bleek heeft mijn vader de eerste boeken, althans "Serpentina's petticoat" aangeschaft; stond op het kleine schapje met boeken waar ook twee boeken van Upton Sinclair stonden.
Later werd ik zelfbewonderaar van Wolkers; de boeken "Turks fruit" en vooral "Brandende liefde", die beide werden verfilmd vond ik respectievelijk een prachtig liefdesboek - net als Lady Chatterlye's lover van D.H. Lawrence, ook zo'n verguisd boek - en een kostelijke historie; "de hond met de blauwe tong"en "Kort Amerikaans", "Terug naar Oegstgeest"en enkele andere heb ongetwijfeld ook gelezen. Zijn latere boeken heb ik met afnemende interesse ook niet meer gelezen, maar een intrigerende persoonlijkheid heb ik hem altijd gevonden. Ik weet nog toen ik in 1969 met vakantie was in de Koog, Texel dat Jan Wolkers de slagerij binnen kwam waar mijn vriend Bram en ik ook inkopen stonden te doen. Vol bewondering was ik mij van zijn nabijheid bewust; ik herinner me nog zijn wat zeikerig stemgeluid. In die zomer heeft hij "Turks fruit" geschreven aldus Onno Bloms' voortreffelijk werk.
Maar nu de biografie die ik bijzonder goed geschreven acht. Onno Blom, ook een bewonderaar van Wolkers beschrijft op (bijna?) wetenschappelijke manier heel volgordelijk maar wel geordend het leven van Wolkers. Wolkers' boeken zijn behoorlijk autobiografisch en daarom is het des te indringender wat je over hem meer te weten komt.
Inmiddels ben ik halverwege gekomen en begint mijn voormalig idool meer reliëf te krijgen dat niet erg fraai is overigens. Zijn erotomanie staat mij erg tegen; vrouwen zijn geen tandenborstels of weggooi artikelen mijns inziens. Maar ik heb gewoon slecht geslapen door de werkelijkheid achter het sterven van zijn dochtertje Eva Maria; ik ben ook vader, zij het een oude vader inmiddels, en ons bad was ook voorzien van een kraan voor gloeiend heet water. Daarom hebben mijn jonge kinderen nooit, maar dan ook nooit zonder toezicht in dat bad mogen zitten. Ik gruwel dan ook van het lezen van deze gebeurtenis, waarvan overigens Wolkers ook in een interview, toen hij eraan herinnerd werd na vele decennia de tranen in de ogen sprongen en hij snedig zei: "sterk spul dat Fishermans' pride". Het was ook hem natuurlijk niet in de koude kleren gaan zitten.

Familiedag Rijk Zwaan

We werden ontvangen door deze twee vrolijke muzikanten

Al weken geleden had Joke mij uitgenodigd om deel te nemen aan de familiedag van het bedrijf waar ze inmiddels al heel wat jaren werkzaam is: Rijk Zwaan, een gewas verdelingsbedrijf en leverancier van hoog-kwalitatieve zaden. Daar wilde ik wel weer bij zijn; de vorige familiedag in Fijnaart mocht ik ook bijwonen en bij die gelegenheid had ik met bewondering gezien hoe ongelooflijk dit bedrijf geëquipeerd was voor wetenschappelijk onderzoek; een Universiteits Laboratorium zou zich er de lippen bij aflikken oftewel in afgunst omzien.
Vandaag was het feest in de Lier, Westland, de oorsprongsplek van het bedrijf, waar Rijk Zwaan de basis legde voor dit succesvolle bedrijf. De nadruk lag dit keer meer op vermaak voor de deelnemers en vooral op lekker nassen. Maar tevens was er door de werknemers flink uitgepakt om te laten zien wat er zoal gebeurt op dit gebied.

Ronja bekijkt het allemaal verwonderd

Ik zou meerijden vanuit Gouda met Joke en Pieter; om 9.00 uur op de kiss & ride plek achter het station. Aangezien ik altijd voor zekerheid ga, had ik maar een stoptreintje eerder genomen vanuit Bilthoven en had een naadloze aansluiting naar Gouda. Nog voor Woerden ging mijn telefoon, Joke: "we zijn later hoor, we hebben een terror nacht gehad"; tja, daar waar ze me had willen voorstellen om wat later van huis te gaan zat ik al bijna in Gouda: "doe maar rustig aan hoor, ik drink wel ergens koffie in Gouda". En alzo geschiedde; een gezellig tentje dat al open was en waar ik een lekkere kop koffie kon genieten met een croissantje. Om half tien vertrokken we uiteindelijk richting de Lier.
Een enorme parkeerweide vanwaaruit we met een bus naar het feestterrein werden gebracht. Een tweetal artiesten met guitaar resp. een nikkelen Nelis begroetten ons. We zouden hen later nog regelmatig ontmoeten; ik zou hen herkennen als die twee malloten uit Ameland.
De onvermijdelijke herrie met basbegeleiding kwam ons al tegemoet; een draaimolen en allerlei andere vermaaks-toestellen voor de kinderen in het gezelschap, een tent om te schuilen voor de regen en vooral overal eettentjes op het terrein. Vooral de koffie was in trek!
We gingen binnen kijken naar hetgeen inhoudelijk getoond werd over het bedrijf. Natuurlijk naar de afdeling waar Joke werkzaam is en daar zag je het verschil tussen aantasting door insecten, bacteriën en virussen tussen gevoelige en resistente gewassen. Imposant hoe het resistentiegen van een wilde sla was ingekruist bij consumptiesla; werd ontzettend fraai tentoongesteld.

Even later moest Joke natuurlijk even gek doen
met de twee muzikanten.

Een Vlog verlevendigde en lichtte toe wat er op dit gebied allemaal speelt bij Rijk Zwaan; was helaas door de galm in de ruimte wat moeilijk te volgen, maar zeker interessant; heb ik twee keer bekeken/beluisterd.
De middagshift van de bezoekers had pech; toen wij op punt stonden om weer terug te gaan begon het hard te regenen; de dak van de tent zakte er zelfs zodanig van door dat uit veiligheidsoverwegingen een afzetting werd geplaatst. In alles was voorzien inclusief beveiligingswerkers.
Terug naar huis heb ik Ronja nog kalm weten te houden door haar stukjes van mijn voor niets meegenomen boterham te voeren; hongerig tiepje!
Ik zat te gapen van vermoeidheid; was een drukke dag geweest voor deze oude baas har har.

De zomer is over

Deze gouden beker werd wel als het topstuk
van de expositie beschouwd.

Vanmorgen keken we naar buiten in een wat druilerig Drenthe; plasjes en regendruppels. Grappig want vandaag is de equinox en gaat de zomer over in de herfst; de natuur heeft zich dat kennelijk - tijdelijk? - gerealiseerd; tijdelijk misschien, want voor volgende week wordt weer mooi warm weer voorspeld. We gaan het zien. Het was maar goed dat we vandaag een museumbezoek hadden gepland. Het zou trouwens geweldig meevallen; na het ontbijt liepen we naar Ruinen; het regende helemaal niet meer en de plu's konden worden opgeborgen.
Ruinen is een soort Orvelte; prachtige huizen; straalt iets museaals uit. In het café waar we koffie gingen drinken spraken we een echtpaar dat hier regelmatig een week neerstrijkt vanwege de rust, de schoonheid en het wandelen. Hebben we gezellig mee zitten praten. Om 10.31 kwam de bus naar Hoogeveen en een uurtje later liepen we in het Drents museum in Assen. En die hadden het toch weer voor elkaar gekregen om een kwalitatief heel bijzondere expositie in huis te hebben gehaald. Onder de wat perifere musea is dit museum toch wel een ster waard.

Copie van een rotstafereel uitgehakt in de tijd van Darius.
Zo natuur echt; bijzonder indrukwekkend.

En niet alleen de Iran expositie maar ook de vaste expositie en een zaal over het fenomeen Vermaning en de al wat langer lopende expositie over de tachtigers; stimuleert mij om "de mei" van Gorter eens ter hand te nemen.

Over het Dwingelder Veld

Per Whatsapp rondgestuurd

Heb hier wel eens gelopen maar dat was lang geleden. Roos wilde naar de TT in Assen over het oude Iran; de bakermat van onze beschaving aldus zeggen. En dat combineren we dan graag met een wandeling. Voor vandaag was mooi weer voorspeld en voor morgen regen, dus eerst maar een dag wandelen en morgen naar Assen. Roos had voor een overnachtingsplek gezorgd letterlijk op het Drenthepad dat we zouden gaan lopen.
En zo begonnen we om 12.00 uur in Beilen; eerst in het centrum koffie gedronken met een plak Drentse kruidkoek; een soort kleffe ontbijtkoek. En toen echt op pad. Gisteravond had ik de etappe Beilen-Ruinen op de GPS geladen en met behulp daarvan liep het best makkelijk zo door het dorp. Het duurde even maar toen waren we toch echt in de natuur; viel helemaal niet tegen.

We werden welkom geheten door een kudde schapen

Eenmaal over de snelweg werd het steeds stiller en stiller. Ongelooflijk wat we in ons overbevolkte landje nog aan enorme vlaktes kennen; het heide gebied hier in Drenthe is daar wel bijzonder in; Roos wees mij op het totaal ontbreken van horizonvervuiling; geen hoogspanningsmasten, geen flats, geen auto's en een volkomen stilte als er geen verkeersvliegtuigen passeren. Af en toe een leeuwerik of een kraai.
Het was een stevige etappe; we stuurden een berichtje met de foto van een vliegenzwam in optima forma. Onderweg hebben we regelmatig op een bankje genoten van het uitzicht en/of van een boterhammetje. Toen we dachten dat we er wel zo'n beetje zouden zijn bleken we nog ruim een uur verder te moeten.

Het landelijke B&B in Benders waar we de nacht doorbrachten

Uiteindelijk bereikten we ons B&B in het gehucht Benders, onderdeel van Ruinen. We werden welkom geheten door een kudde schapen met herder en hond; heel Drenths dus.
Het onderkomen lag er prachtig; we hadden geen zin meer om iets anders te ondernemen dan nog even lekker in de tuin zitten en van de zon en vooral het uitzicht te genieten.
We spraken nog met de eigenaar van boerderij en B&B; de familie woont hier al generaties en het is een voorrecht om hier te mogen wonen; dat kan eenieder slechts beamen.
Vroeg naar bed; doodse stilte en dus als een blok geslapen.

Spruitjes

Vanmorgen woog ik 79,0 kilo; het gaat goed.

Rustig aan gedaan vandaag. Beetje lezen; grote letter boeken uitgezocht in de bieb. Afgezien van "Fortuna's dochter" van Isabel Allende zijn de XL boeken niet zo aan mij besteed.
Maar vriend Dick bracht uitkomst; hij stuurde mij de biografie van Jan Wolkers: het litteken van de dood en die kon ik met groot ingestelde letters op de e-reader prima lezen.
In de koelkast had ik nog een zak spruitjes die nodig op moesten. Ben lekker aan het koken geweest; worstjes gebakken, kaassaus gemaakt en aardappelen gekookt. De spruitjes geschild en kort gekookt. Was natuurlijk weer veel te veel, maar lekker!
Buurvrouw kon weer meeprofiteren van het maal.

Lalique in Doesburg

Een stukje glaskunst van Lalique

Vorige week heb ik het boekje van het Graafschap pad bij Wandelnet besteld; vandaag een korte etappe gelopen; begonnen in Dieren, met het pontje overgestoken en langs de IJssel, over het druk bereden fietspad naar Doesburg. Onderweg een tiental wandelaars en honderden fietsers, vooral ouderen zoals ikzelf, veelal op elektrisch aangedreven fietsen; ik bleef groeten?!

Het mooie stadje Doesburg wilde ik vooral bezoeken vanwege het Lalique-museum. Zijn wonderschone sieraden en andere glaskunst wilde ik graag bewonderen. Helaas werd het toch al niet echt grote museum vooral gevuld met werken van Chagal; niet bepaald mijn favoriet. En van Lalique geen sieraden; wel glaskunst; ik stond al snel weer buiten. Met bus en trein terug en nog een stevig stuk door ons bos gelopen.
Roos was bij de dichter Berend Wineke geweest; zij gaat met hem overleggen over het gebruik van een aantal van zijn gedichten voor haar lied composities. Het gesprek was heel plezierig verlopen vertelde ze bij thuiskomst.

Onverwacht in Ootmarsum

Watermolen van Singrave

Roos had een wandeling bedacht op het terrein van Singraven; een "groene wissel". Ik schat dat we nog geen honderd meter hadden gelopen of ze had al geen idee meer hoe we verder moesten. Ik stelde voor om gewoon het Twenthepad - goed gemarkeerd met geel/rood - zouden gaan lopen. Zonder boekje lekker op weg; ik had echt geen idee waar we heen liepen. Oldenzaal of Almlo, het was ons even: "we zien wel waar we uitkomen". Het was fantastisch wandelweer; tal van bankjes om op te gaan zitten. Eerst de grote watermolen van Singraven; herinnerde ik mij nog van eerdere bezoeken, de eerste keer met collega Ton R. die uit Denekamp kwam; moet in 1980 geweest zijn. Maar ik ben hier onlangs ook nog geweest toen ik het Twenthepad heb gelopen. Roos kwam hier voor het eerst.

In het "los hoes" een eettafel waarvan je
goed kon voorstellen hoe "de aardappeleters"
van van Gogh er bij zaten.

En dan maar verder langs diep uitgesneden, kurkdroge sloten/beekjes. Het gras is weer groen door de regenbuitjes van de afgelopen weken, maar het grondwater staat hier bijzonder laag; doorlatende zandgrond en veel te snelle water afvoer helaas.
Tot onze verrassing kwamen we na zo'n kleine drie uur wandelen aan in Ootmarsum; daar was een openluchtmuseum dat zelfs op maandag open was. Dat hebben wij dan ook met genoegen bezocht. Toen we het wel gezien hadden wist Roos op magische wijze niet alleen de bushalte te vinden maar zelfs uit haar ielepiel de vertrektijd te toveren en zelfs dat de bus enige minuten vertraging had?!
We waren in twee uur weer in Bilthoven; Roos een ijsje en samen nog lekker thee gedronken in de tuin. Ik kreeg van Roos twee Gelderse schijven en een bak snijbiet mee. Heb ik heerlijk van gegeten vanavond.

Myrthe in Singraven

Op weg naar Singraven, langs de DInkel

Een mooie liedcyclus van Robert Schumann, Myrthen, uitgevoerd door Florieke Beelen en Hans Pieter Herman met Maurice Lammerts van Bueren aan de piano, in het huis Singraven, Denekamp, Twenthe was vandaag ons deel. Was gisteren al de presentatie van hun CD, daar was vandaag een uitvoering van Myrthen plus een aantal duetten in het kader van een concert van de Vrienden van het Lied.
De afdeling Twenthe van onze vereniging slaagt er vaak in om hun concerten op bijzondere plaatsen te doen plaatsvinden; dit is weer zo'n voorbeeld. Het weer deed ook zijn best; zon alom. We werden ontvangen met koffie of thee en daarna het concert. Ik was wel eens eerder op het landgoed Singraven geweest maar nog nooit in het gebouw. Of je zo de zeventiende-achttiende eeuw binnenloopt; heel harmonieus en daardoor bijzonder geschikt voor dit concert; paste zo mooi bij elkaar.

18e eeuws interieur van een zijkamer

Het concert was heerlijk om bij te wonen; hoogzwangere Florieke zong met haar mooie mezzo en fijne stembeheersing het eerste lied; Widmung; vind ik zo ontzettend mooi. Daarna zongen de zangers om en om, afgewisseld met duetten de bijna 30 liederen die geprogrammeerd waren. We genoten.
Een bijzonder programma boekje gaf mij de gelegenheid om op eenvoudige wijze ook de teksten te volgen; doe ik eigenlijk nooit, maar zo langzamerhand kom ik toch wel tot de ontdekking dat het begrijpen van de tekst een enorme verrijking betekent bij het genieten van deze muziek. Van een aantal woorden dat ik al sinds jaar en dag ook zelf zing, zoals "Wonne" en "Hauch" ken ik nu zelfs de betekenis (schreef hij met enige zelfspot).

Een duet

Tijdens de pauze ging het hele gezelschap naar buiten; een glaasje wijn verhoogde de feestvreugde. Daarna de tweede helft van het programma dat werd afgesloten met een toegift in de vorm van een vrolijk duet. Daarna naar buiten waar de drie uitvoerenden hun kersverse CD aanboden. Wij kregen een door alle drie getekend exemplaar omdat we gesponsord hadden; leuke geste.
Natuurlijk spraken we nog vrij uitgebreid met hen zowel buiten en toen de verkoopsessie was afgelopen ook nog even binnen onder het genot van een glaasje. Was fijn om nog even met hen na te praten.
Wij waren uit het "verre Bilthoven" gekomen; was vanmorgen een hele onderneming vanwege "geplande werkzaamheden tussen Overvecht en Bilthoven" waardoor we er 3.30 uur over deden om in Denekamp te komen. We hadden eerst ingecheckt bij het hotel. Na afloop gingen we terug naar het hotel en vrijwel direct aan tafel om lekker te eten. Sinds ik aan het afvallen ben eet ik een stuk minder; ook hier in het hotel; bevalt me goed.

Finale IVC 2018

"Vroegig", pakweg een kleine veertig jaar geleden was ik lid van de Biltsche Vogel Vereniging, een club van mannen die als liefhebberij hadden: "het kweken van vogels"; niet voor de consumptie, maar voor het plezier. Veelal tropische vogels; veel kanaries en Australische prachtvinken. Ik deed er al eerder enig verslag van.
Het hoogtepunt van het verenigingsleven was wel de jaarlijkse TT, de tentoonstelling; uit die tijd stamt ook mijn favoriete afkorting "TT", voor tentoonstelling. Een aantal keurmeesters, zeg maar, de jury keurde urenlang eindeloze aantallen vogeltjes in kooitjes; vogeltjes van diverse pluimage, waarbij het ging om de zang bij zangkanaries, de kleur bij kleurkanaries en ook bij de overige vogels als rijstvogels, Gould amadines en noem maar op om kleur, houding en algemene conditie. Ik heb bij zo'n keuring wel meegeholpen om de kooitjes aan te dragen; het ging er allemaal verdraaid serieus aan toe. En uit al die vogels werden "kampioenen" gekozen in verschillende categorieën, maar ook een algemeen kampioen; een eenzaam vogeltje in een kooitje met een grote kroon op de kooi stond dan bij de publieksopenstelling te kijk.
Hoe je uit zo'n keur van vogels van verschillende pluimage een algemeen kampioen kunt aanwijzen vind ik magistraal. Dat gevoel had ik ook gisteravond bij de finale van het IVC, het Internationaal Vocalisten Concours. Uit een oorspronkelijk 400-tal kandidaten was na een aantal voorrondes een negental vocalisten, zangers en zangeressen geselecteerd die vanavond met orkest begeleiding hun zangkunst ten gehore mochten brengen in de vorm van competitie. Er was van vrijwel iedere stemsoort - ik miste de alt(us) en de bas - een vertegenwoordig(st)er. En hoe kun je een sopraanstem - de koningin onder de stemsoorten mijns inziens - nu vergelijken met de countertenor, een bariton of een tenor.
Na afloop trok een bijzonder gerenommeerde jury zich terug; o.a. Kiri te Kanawa, een zangeres die ik al decennia lang bewonder was jurylid, dus niet mis.
Gelukkig waren er vele prijzen, waaronder een publieksprijs, een oratoriumprijs en nog enkele zodat de meesten van de negen wel ergens een prijs voor kregen. Mijn twee voorkeuren, twee sopranen, mijn absoluut favoriete stemsoort kregen gelukkig beiden een prijs. Maar tot mijn grote verbazing ging de hoofdprijs naar een tenor; hij had weergaloos gezongen zoals zeker vijf van het negental, maar ik had niet verwacht dat juist hij de hoofdprijs zou krijgen. Al met al was het een heerlijke avond geweest met veel afwisseling. Op station Utrecht heb ik een van de muzikanten van het orkest nog bedankt voor de heerlijke avond. Zij had zelf ook erg genoten van het afwisselend programma, want dat was het!
Overigens was Lenneke Ruiten, sopraan en winnares van IVC 2002 de absolute "kers op de taart"; zij sloot de avond met de waanzin aria wel zo ongelooflijk goed. Roos is facebookvriend met haar en heeft haar gisteravond nog gemeld hoe goed ze het had gevonden. 

HdK in Utrecht

De originele schouw en de fraaie
wandbekleding

Sinds een paar jaar ben ik "lid voor het leven" van de Vereniging Hendrick de Keijzer; een vereniging die zich inspant voor het behoud van cultureel erfgoed, in dit geval gebouwen. Dat prachtige pand in Steenwijk, "Ramswoerthe" is zo'n pand dat door de vereniging HdK wordt beheerd. Het vervult mij altijd met trots als ik zie wat deze vereniging voor elkaar heeft gekregen. Zo ook vandaag bij de bezichtiging van een HdK pand op het Janskerkhof in Utrecht. Een pand, dat in de zeventiende eeuw werd gerealiseerd door de toenmalige burgemeester van Nellestein, ongetwijfeld familie van degene die in Leersum zo'n fraai mausoleum heeft doen bouwen op de Donderberg.
Nog goed zichtbaar waren de contouren van de sloot die rondom het pand lag tussen de immuniteit van de kerk en de stad; nu droog, maar vroeger lozend op de gracht.

Allemaal varkensvoer?!

Een deel van het pand was niet voor bezichtiging toegankelijk; werd gebruikt als kantoor. Maar de grote kamer, was schitterend gerestaureerd met wandbekleding helemaal volgens de destijds gangbare techniek geconstrueerd. Vooral de natuurstenen schouw met ornamenten vond ik fantastisch om te zien. Na van Nellestein is het pand overgegaan naar aangetrouwde familie en tot in de 70-er jaren van de vorige eeuw in handen van die familie gebleven. Het was dan ook voor een groot deel nog in de oude staat.
Roos ging door naar Amsterdam, naar een masterclass van het IVC waar Kiri te Kanawa als docent optrad om gevorderde zangers te doceren. Ik ging met de trein terug naar Bilthoven en maakte een wandeling door het bos. Het is ongelooflijk wat er weer aan potentieel varkens-voedsel - gevallen eikels - in het bos ligt. Gaat me altijd aan het hart dat hier zoveel potentieel heerlijke ham verloren gaat. Kwam slager Zwetsloot hier maar eens langs met zijn varkentjes!

Oeuf Benedictine

Het Roode Koper

Na een heerlijke nachtrust in hotel "het Roode Koper" werden we pas om 8.15 uur wakker; het was prachtig weer; vanuit het venster van de hooggelegen kamer konden we de fraai aangelegde en onderhouden tuin van het complex goed zien; de achtergrond van hoge dennen maakten het tot een sprookjesachtig geheel.
We trokken ons "pakkie deftig" weer aan en gingen naar de eetzaal waar we gisteravond zo culinair verwend waren geweest; alles was inmiddels gechangeerd; rondom was van alles eetbaars zonder opdringerigheid neergezet. We werden keurig ontvangen door een jonge vrouw die ons een tafel wees en vroeg of ze de jus d'orange voor ons kon inschenken. Wij gingen intussen aan het buffet vast het een en ander aan lekkers op een bord verzamelen. Nadat we ook van koffie waren voorzien ontdekten we een menu kaart op tafel met daarop een keur aan ei-gerechtjes. De dame kwam vragen wat wij zouden willen; ik had daar niet in eerste instantie op gerekend; onze borden lagen al vol met lekkers. Tòch bestelden we respectievelijk een wentelteefje met bosbessencompote en een Oeuf Benedictine (vanwege de sauce Hollandaise).

Bankje langs de beek

Mijn oeuf Benedict werd al snel geserveerd. Het zag er echt uit als een kunstwerkje: een brioche met daarop wat fijn gesneden spinazie, een gepocheerd ei en daar overheen de sauce hollandaise, gegarneerd o.a. met wat bloemblaadjes. Niet alleen prachtig om te zien maar ook nog eens verrukkelijk om op te smikkelen. Ook Roos genoot van haar even later uit de voortreffelijke keuken verschenen wentelteefje. Mensenkinderen wat voelden we ons weer verwend. Allerlei ander lekkers maakte dit ontbijt helemaal af!
Daarna weer onze normale outfit aangetrokken en op pad; het was schitterend weer. Eerst nog een onsie in de tuin voor de villa en natuurlijk een mooie foto van het geheel. Helemaal vrolijk gingen we op pad; wat waren we verwend; gaan we vaker doen!

Geen druppel water in de bedding

Hier, wat hoger op de Veluwe stond alweer water in de beek, maar verderop bij het bankje was de bedding helemaal droog; het leek wel of ze gedempt was met het zand dat erin is gestort om de beek haar oorspronkelijke vorm weer terug te geven en het grondwaterpeil in dit gebied te verhogen; een merkwaardig gezicht. De droge zomer heeft zijn sporen achtergelaten, maar de natuur is sterk; tussen de verdroogde bosbesstruikjes zie je alweer jong groen verschijnen na de droogte van deze zomer; de wilde zwijnen ploegen de grond flink om; eikels alom, dus honger zullen die vreetzakken niet meer hebben. Veel jongen schijnen te zijn bezweken tijdens de droogte door voedselgebrek.
Hier en daar zittend op bankjes, genietend van de omgeving en de warme zon liepen we terug richting Nunspeet. We vonden wat oude plekjes terug; we komen hier al zo lang! Ik memoreerde nog hoe ik hier de eerste keer kwam met vriend Dick toen we het Zuiderzeepad liepen. Ik was toen al direct onder de indruk; kom hier al zo'n 35 jaar.

Een chique rok in de rugzak

Roos met haar keurige lange rok

Het zou 's-middags opklaren zo was voorspeld. Nam niet weg dat we al wandelend toch behoorlijk nat werden; het was niet meer dan "dikke lucht" zoals vriend Dick dat noemt, maar ik stak toch de plu maar op en deed een hoes om de rugzak. We waren op weg van Nunspeet naar Leuvenum; een culinair uitstapje. Het Roode Koper, een hotel restaurant met een Michelin ster was ons doel. Vorig jaar hadden we hier een keer koffie gedronken en had ik al geconcludeerd dat het een ster moest hebben, hetgeen waar bleek te zijn; nu moesten we nodig eens het diner savoureren en overnachten.
Als je dan aankomt word je ontvangen als prinsen; wij in ons wandelkloffie en vieze wandelschoenen en de mensen van de ontvangst keurig in pak en stropdas of geklede jurk. Maar daar zou snel verandering in komen want we hadden keurige kleding bij ons.
Op de kamer een lief briefje waarin we persoonlijk welkom werden geheten; een koffie apparaat waar we gebruik van maakten en een appeltje dat Roos voor ons schilde. Reuze leuke ontvangst.
Roos toverde niet alleen de oorbelletjes die ze vorige week van mij in Bronkhorst had gekregen tevoorschijn maar ook een mooie blouse en als klapstuk een fraaie lange rok. Ik had een keurige kamgaren broek bij me die me weer paste na de afvalrace van de afgelopen weken en een gekleed overhemd, maar ook keurige schoenen. Omgetoverd tot keurige gasten daalden we af voor een aperitief in een van de gezellige ruimtes beneden; een glaasje erbij en genieten van het hier zijn. Even over zessen gingen we aan tafel waar ons een tafel werd gewezen met opnieuw een persoonlijk gesteld schrijven, de menukaart in dit geval. En die toonde ons een fraaie lijst van lekkernijen die gedurende de komende uren onze tong zouden gaan passeren. Het werd toch een portie genieten in de genoeglijke rustige sfeer van dit voormalig landhuis. We konden er niet over uit zo fijn vonden we het om hier te zijn.

Onverwacht naar lunch concert

Arja met de kinderen in de kinderboerderij

Vanmorgen al vroeg op; ik had aangeboden om vandaag bij Hugo en Marjorie in huis te zijn om de deur open te kunnen doen voor het ophalen van een tafel die bij hen beschadigd was aangekomen. Zo gezegd, zo gedaan waarbij ik stom genoeg met de trein ging waar er een directe bus hier vlakbij rijdt, bus 31 direct naar Lunetten; van deur tot deur zou ik zeggen?!
Maar goed, ik was al vroeg ter plekke. Marjorie was nog thuis, maar vanaf half negen had ik het rijk alleen. Dat gebeurt me niet vaak dat ik mezelf gun om gewoon maar te zitten en helemaal niets te doen. Hield ik dan ook niet zo gek lang vol. Heb uitgebreid zitten "eppen" met dochter Arja; was heel genoeglijk. Ze stuurde me een enorme serie foto's van de kinderen die het verschrikkelijk naar hun zin hebben in hun vakantie oord. Leuk om te zien.

Stoere Gijs gaat in de zweefbaan

Keurig om een uur of tien werd de tafel door twee sterke mannen opgehaald. Ik zette mijn handtekening voor ontvangst en kon toen eigenlijk wel gaan. Weer met de trein; eerst naar Utrecht CS. Onderweg realiseerde ik me dat ik wel eens naar het lunchconcert in Amsterdam zou kunnen gaan; Roos was daar ook heen. En terwijl ik in de rij stond om in te stappen in de Intercity naar Amsterdam werd ik op mijn schouders getikt door ... wie anders dan Roos. Ze was verrast dat ik er ook was. Aangekomen in Amsterdam hebben we eerst nog iets gegeten bij het Surinaamse tentje in het station van de metro en daarna naar de nationale Opera en Ballet, voorheen de Stopera, voor het middag concert. Een mezzo sopraan, Polly Leech, en pianist Erik Garcia gaven een afwisselend, vrij modern programma van liederen. De eerste serie bestond uit liederen van Benjamin Britten. Volgens mij razend moeilijk om te zingen. Gek gezegd leek het wel of de piano begeleiding bij een ander lied hoorde dan wat zij aan het zingen was, of pianist en zangeres verschillende partituren gebruikten, en dat wel 5 liederen lang. Maar ze deed het fantastisch; mooie stem, goeie expressie en loepzuiver, ook bij vrije inzetten! Hulde. Daarna "normale" liederen, alle van mij volstrekt onbekende componisten, maar fijn om naar te luisteren. Is wel eens goed voor mij om werken te horen die volledig nieuw voor me zijn; heb altijd de neiging om naar bekend werk te grijpen.
Was een fijn concert. Na afloop ging Roos nog even naar het Rijks voor de tentoonstelling van de "Kwabkunst".

Gezondheidszorg?! hoezo

Je ziet hier in het dorp vaak zo'n wagentje rijden van de apotheek; "uw gezondheid is onze zorg", staat er dan wervend op de zijkant. Natuurlijk een variant op het woord gezondheidszorg. Ik heb daar - hoe vaak ik het ook lees - grote moeite mee. Uit de praktijk weet ik natuurlijk dat het eigen inkomen van vrijwel iedere professional in de "gezondheidszorg" de grootste zorg is; en hoe meer pillen en poeiers, hoe groter de omzet en dus het inkomen.
Naar mijn bescheiden mening is gezondheidszorg heel wat anders; dat gaat erom dat je mensen gezond probeert te houden en dan praat je over preventie. En preventie is niet het vroeg opsporen van allerlei aandoeningen die je met een gezonde leefstijl grotendeels kunt voorkomen maar juist het stimuleren van het leven met een gezonde leefstijl.
Niet roken ligt natuurlijk het eerst voor de hand; laaghangend fruit voor preventici. Maar vooral ook gezond eten. Vorige week in de Luxemburgse trein werd mijn lethargisch zitten staren door het venster gezellig onderbroken door een hele klas kinderen. Al snel gingen ze allemaal eten en daarbij gingen de trommeltjes open. Ik schrok me wild van wat ik zag; allemaal fabrieksvoedsel; in flesjes, pakjes, zoetigheid alom. Dat is niet goed. Ook van mijn oude vriend Jaap B., huisarts in Delft hoorde ik jaren geleden al dat "gezond eten" er echt niet meer bij is bij de meeste mensen. Daar zou een gezondheids- prediker zich over moeten buigen dunkt mij.
En dan bewegen; ook zo'n item dat bij preventie hoort. Kijk eens nuchter om je heen; voor de kortste afstanden wordt veelal een gemotoriseerd vervoermiddel genomen; lopen of fietsen is lang niet voor iedereen weggelegd.
Dus wiens zorg is die gezondheid nou eigenlijk? niet van de mensen zelf in ieder geval, maar ook zeker niet van de voedingsindustrie maar volgens mij ook niet van het medisch industrieel complexwaaronder de farmacie maar ook de professionals.

Hard werken en pepernoten

Stoer afscheid. Ik voelde me overigens uitgevloerd.

Vandaag hebben Roos en ik geholpen bij de verhuizing van zoon Peter naar Papendrecht. Precies op de afgesproken tijd kwam Hugo met een Europcar bestelbus aangereden op station Utrecht Zuilen waar ook Maarten, een vriend van Peter en Hugo al stond te wachten. Bij de opslagplaats van Peters' spullen hebben we vervolgens met vereende krachten een bestelbus volgeladen met zijn spullen en toen met bus en personenauto naar Papendrecht. Roos haakte af en ging via het nieuwe station van Utrecht, Leidsche Rijn terug naar huis.
Aangekomen in Papendrecht moest er kennelijk eerst gegeten worden; maar er waren ook pepernoten en dat was echt te verleidelijk; ben er dol op en moest er telkens toch nog eentje proeven?!
Daarna begon het zware werk; de hele zooi moest 6 trapjes opgedragen worden naar de flat. Ik heb daar mijn steentje zodanig bijgedragen dat ik het zelfs in mijn - toch zeer getrainde - beenspieren voelde. Maar doorgezet tot het einde. Vervolgens naar Rhoon om de "zooi" van Jessica op te halen. Niet te geloven wat een stapel dozen, kastjes en vooral kleerhangers vol met lange jurken er mee moesten. Was overigens wel minder dan wat er uit de opslag van Peter was gekomen. Ik maakte kennis met de ouders van Jessica en vroeg aan moeder Bea om een kop koffie; het sjouwen had ik wel even gehad. En na terugkomst in Papendrecht heb ik nog een paar keer op en neer gesjouwd maar toen was de koek toch echt op. Gelukkig konden de jonge mannen er nog stevig tegenaan. Met bewondering zag ik toch vooral Hugo en Maarten met de zware spullen telkens weer de trappen op gaan. De flat was inmiddels onhandelbaar vol en ik adviseerde dan ook met nadruk dat ze zo veel mogelijk in de box beneden zouden plaatsen. Toen dat gebeurd was werd er pizza aangerukt; daar heb ik ondanks mijn eet-regime aan mee gehapt; smaakte me trouwens erg goed; zal wel door de trek komen; heb niks met pizza (dacht ik).
Bij vertrek werden Hugo , Maarten en ik, staand bij de auto nog vanaf het balkon gefotografeerd. Van de terugweg heb ik niet veel meegekregen; we gingen nog even bij het nieuwe huis van Marjorie en Hugo langs; was naar mijn gevoel al helemaal ingericht; keurig geschilderd en opgeknapt.
Bij Roos nog thee gedronken en mijn uiterste best gedaan om wakker te blijven.
Om 22.00 uur heb ik een glaasje "Everts' Roem" gedronken om alle woonplezier te vieren! Smaakte overigens uitstekend deze 20 jaar oude Slibovic van eigen makelij. 

Twee concerten op monumentendag

Jut en Juul luisteren als enigen in de tuin. 

Niet te geloven, maar vanmorgen woog ik voor het eerst sinds vele decennia minder dan 80 kg; de nauwkeurige weegschaal van Roos bleef steken bij 79,6 kg; niet te geloven. Dat regime van (heel) veel wandelen en zeer matig eten werkt uitstekend. En niemand wil natuurlijk geloven dat je er gewoon geen honger bij hebt. Dus heel verheugd begon ik de dag met een half geroosterd boterhammetje met jam en dik boter plus een half geschild peertje en dat alles liefdevol geserveerd door Roos.
Daarna ging ik naar de flat om de rugzak te pakken en op weg naar het station; wandelend natuurlijk. Ik ontmoette Roos op het Domplein in Utrecht alwaar om 11.00 uur een carillon recital zou plaatsvinden. Roos wist uit de folder dat de tuin van de kerk was open gesteld om het recital in alle rust te kunnen beluisteren. Tot onze verbazing waren we de enigen die daarvan gebruik maakten; wèl waren er wat buitenlandse toeristen die elkaar stonden te fotograferen in die kennelijk nogal bijzondere tuin; wij zaten als enigen op een bankje rustig te luisteren. Was heel genoeglijk.

Vervolgens gingen we in het kader van open monumenten dag naar een lezing over de Utrechtse Maliebaan door Ad van Liempt, de schrijver van het boek "Aan de Maliebaan". Deze lezing vond plaats in het gebouw dat tijdens de oorlog door de Duitse machthebbers als kantoor in gebruik was; heden een kantoor van de Rabo bank die de gehoorzaal van het gebouw voor deze presentatie ter beschikking had gesteld. Een bijzonder leuke en informatieve lezing, geestig en onderhoudend gebracht.
We bezochten nog een paar gebouwen die in het kader van de open monumenten dag open waren gesteld op weg naar het volgende programma onderdeel: een orgel concert door Wouter van Belle, organist van de Catharijne kathedraal en Roos bekend vanwege de vorige week bezochte cursus compositie.

Wouter van Belle achter het orgel van de
Catharijne kathedraal te Utrecht

Leuk om kennis met hem te maken; hij stelde het duidelijk op prijs dat we gekomen waren. Hij ging o.a. drie werken van Bach ten gehore brengen en daar verheugde ik me erg op. Dat deed hij op een relatief klein orgel, maar er zat een fenomenaal geluid in. Het tweede stuk dat hij speelde, "Wachet auf, ruft uns die Stimme" ken ik van buiten; het stuk nam merkwaardig genoeg bezit van me; ik wist gewoon niet meer waar ik was en dat tot twee maal toe. Fantastisch gevoel; geen dag zonder Bach las ik laatst ergens en daar ben ik het wel mee eens.
Daarna bespeelde Wouter het grote kerkorgel en wie dat wilde mocht mee naar boven. Daar speelde hij drie wat moderner stukken; ik genoot ontzettend van de prachtige klanken en zat met bewondering te kijken wat je een halve acrobaat moet zijn om zo'n ingewikkeld instrument te kunnen bespelen; deed me denken aan het werken met de elektronen microscoop alleen hoefde je daar je voeten niet voor te gebruiken; het aantal knoppen en toetsen was vergelijkbaar.
Na afloop gingen we bij een Syrisch restaurant een kop linzensoep nuttigen; leuke plek om nog eens terug te komen.
We namen afscheid; Roos ging nog even de stad in; ik nam de trein en heb nog een flink stuk door het bos gewandeld. Inderdaad vrij obsessief?!

Luidruchtig prentenboek

Een hilarisch boekwerkje

Vandaag op bezoek bij dochter Joke en haar kinderen, Bram en Ronja. Ze had gevraagd of ik vroeg wilde komen; misschien konden we nog een stuk gaan fietsen of anderszins. Het was nogal matig weer en de slaapschema's van het jonge volkje hield ons overigens de hele dag thuis. Vind ik niet erg; zou absoluut niet meer met een kind op de fiets durven rijden.
Bram en ik kunnen het prima vinden; Ronja vindt mij maar een vreemde meneer; als "mamma" niet in de buurt is dan zie je de onzekerheid op haar babysnuitje groeien en trekt ze een lipje. Als ik me dan niet snel genoeg terugtrek zet ze het op een treurig huilen: "mamma, kom gauw". Moet daar altijd om lachen; hebben de meeste kleintjes, vooral bij mannen. Joke vertelde mij ook dat Ronja een broer van vader Pieter ook een reden vond om te gaan huilen, terwijl ze geen enkel probleem had met zijn echtgenote. Grappig, zoals die kleintjes dat aanvoelen; bij moeders ben je geborgen.
Bram niet, die zat lekker te eten; een fantasie in yoghurt, muesli, aardbeien en appel. Keurig met een lepel schepte hij het zelf naar binnen. Af en toe wat knoeien, waarvoor hij het gebaar goed kende. Hij praat al behoorlijk goed en erg veel gebaren heb ik hem niet meer zien doen. Is ook niet meer nodig voor de communicatie; hij kan prima duidelijk maken wat hij wil.

De kleine Ronja

Later sleepte hij met boekjes; ik ging die voorlezen en natuurlijk alle dieren met hem repeteren. Is wel merkwaardig al die vriendelijk kijkende karikaturen van wilde dieren met kleren en op fietsjes, in vliegtuigen en opa maar repeteren: "een olifantje", overigens net zo groot als de koe. Maar hij kwam ook met een boek met knopjes; had ik eerst niet in de gaten, dus was ik grotelijks verbaasd toen de haan begon te kraaien maar ook uit de radio de "rit van de Walküren" klonk. Ik zat te snikken van het lachen om die malligheid. Misschien niet geheel toevallig had Joke van dit hilarisch moment een videootje gemaakt op mijn smartphone zodat ik het nog eens terug kon zien.
En zo kabbelde de dag door. Gezellig totdat ik, toch wel moe van al dat "opa, opa" en alle aandacht die je automatisch geeft weer naar huis ging. Was een genoeglijke dag geweest.
Bij aankomst op station Bilthoven nog een stevige wandeling gemaakt door ons bos in het kader van mijn "afval-regime". 's-Avonds nog genoeglijk gebridged met Roos en gezellig bij haar overnacht (zodat ik morgen vroeg kan vaststellen of het "afval-regime" daadwerkelijk tot resultaat heeft geleid).

M'n laatste interview

Het hele gedoe rondom het donorgebeuren is gelukkig een stuk rustiger geworden; de nieuwe kinderen zijn ook aan de situatie gewend kennelijk; ik hoor nauwelijks meer iets van hen. Ook met het geheime Facebook forum ben ik wel een beetje klaar. Neemt niet weg dat ik me er graag voor heb ingespannen om andere donoren te stimuleren om zich kenbaar te maken; de (aanvankelijk?) schrijnende behoefte van de donorkinderen om hun donorvader te leren kennen is er niet minder om geworden.
Ik was benaderd of ik geïnterviewd wilde worden voor het tijdschrift 50Plus en dat vond vanmorgen plaats. Roos nam op mijn verzoek ook deel aan het gesprek omdat we het hele proces toch wel sterk met z'n tweeën hebben beleefd, hetgeen voor de volledigheid van het beeld van belang is mijns inziens.
Maar dit is wel het laatste wat ik op dit gebied ga doen; het afgelopen jaar was emotioneel best zwaar en we willen nu gewoon weer terug naar "things as usual". Mochten zich er nieuwe donorkinderen melden, prima, maar geen heisa meer.
Het interview liep vlot; het was regenachtig weer, dus van wandelen kwam niets, dus dan maar wat keuken-werkzaamheden. Gisteren had ik al een zakje ribbetjes van wild zwijn gekookt; nu ontbeend en het vlees fijn gesneden en met ui, gekruid met sambal en kerrie tot een smakelijke hap gemaakt. Gierst gekookt in de bouillon en toegevoegd. Het was weer zo veel dat ik een flinke bak aan Roos heb gegeven.
's-Avonds een dinertje met het bestuur van de VvE, de Vereniging van Eigenaren van onze flat. Dan gaat er veel over tafel. Fijn gesproken, lekker gegeten en het werd behoorlijk laat.

Naar Loenen

Even ons enige waterflesje bijvullen

Ook het ontbijt in herberg de Gouden Leeuw lieten we ons smaken en daarna op weg naar Loenen. Het zou overigens Eerbeek worden, maar dat was niet ons plan. Eerst naar de juwelier met de prachtige natuurstenen sieraden. Ongelooflijk die pracht van natuurlijke stenen, halfedelstenen of gewoon mineralen; intrigeert mij als chemicus altijd zeer. Vooral die mooie blauwe lapis lazuli vind ik zo fascinerend; daar maakten de vroegere schilders hun diepblauwe pigmenten van. Ik gaf Roos een paar oorbelletjes met barnsteen voor haar verjaardag.
En dus weer laat verder over het Trekvogelpad. Eerst met de pont over naar Brummen, waar we opnieuw het pad kwijt raakten, maar gelukkig werden we geholpen door een vriendelijke dame die ons de weg wees. Leuk plaatsje trouwens Brummen; misschien iets om ooit neer te strijken; net zoiets als Twello; landelijk maar wel voorzien van een NS station. We zien wel.
Gezellig door het Gelderse landschap gesjokt; veel over fietspaden en andere verharde wegen, maar toch ook af en toe over graspaden en door het bos. Lekker geluncht op een bankje.
Onderweg bij een begraafplaats het waterflesje weer lekker bij kunnen vullen; was hard nodig want het was best warm weer.
Al snel zag ik dat we Loenen niet op tijd zouden halen; toen we in Eerbeek waren kwam er net een bus aanzetten waarvan de vriendelijke chauffeur ons de gelegenheid om inte stappen ook al stond hij niet op een halte. Op station Dieren zijn we overgestapt op de trein.
's-Avonds nog lekker gebridged; we moeten een beetje oefenen want we gaan binnenkort een week op bridgereis en dan moet het er toch weer een beetje in zitten.

Naar Bronkhorst

Het wandelmonument staat of beter gezegd,
ligt in Vorden en niet in Ruurlo

Nog maar net terug uit Luxemburg had Roos al direct een leuke verrassing: ze had een kamer gereserveerd in herberg De Gouden Leeuw in Bronkhorst, de plek die mij veertien dagen geleden al zo veelbelovend had geleken. Natuurlijk zouden we dat combineren met een wandeling. Het plan was Vorden-Bronkhorst-Loenen.
We hoefden natuurlijk niet vroeg weg want het maakte niet uit hoe laat we in Bronkhorst zouden zijn, als het maar op tijd was om lekker te gaan dineren. We vertrokken pas met de trein van half elf, voor ons doen echt heel laat. Roos was er kennelijk niet helemaal met haar gedachten bij geweest toen ze haar rugzakje inpakte want ze had geen lunch bij zich en zelfs een flesje water vergeten?! Niks voor haar. Bij aankomst in Vorden gingen we dan ook eerst maar eens lunchen bij een bijzonder genoeglijke gelegenheid die zichzelf presenteerde als het gezelligste hotel van de Achterhoek.
Uiteindelijk gingen we pas om half twee op stap, op weg naar de kleinste stad van ons land, Bronkhorst, inmiddels onderdeel van een veel grotere gemeente met de naam: Bronckhorst.

Onderweg een ijsje eten

Via het Trekvogelpad naar Wichmond; de gelegenheid D'n Olde Kriet (DOK voor intimi) hebben we maar overgeslagen; daar heb ik overigens een keer welzo lekker spare ribs gegeten! En toen door naar Bronkhorst. Niet te geloven maar op het laatste stuk liepen we verkeerd; maakte niet uit want uiteindelijk vonden we de weg naar Bronkhorst dankzij Google maps op de ielepiel van Roos.

Onderweg merkwaardig veel hop in bloei

De herberg was snel gevonden; lekker gedouchet en ons verkleed voor het diner. Het was weer een prachtige zomerdag geweest en ook een zwoele zomeravond; we hebben dan ook lekker buiten gegeten. We kozen het surprise menu; heeft altijd mijn voorkeur omdat je dan de keuze niet hoeft te maken. Het was van uitstekende kwaliteit;lekker wijntje erbij; een glas echte Achterhoekse wijn, smaakte uitstekend. Helaas geen foto van ons gezellig dinertje buiten. Wel heerlijk gegeten hoor!