Het interview

Paul S. heeft mij onlangs op mijn verzoek geïnterviewd en dat vastgelegd op video. De aanleiding was feitelijk het “ver-mp3de” tapeje met het interview van mijn oude vader. Ergens rond zijn 60e heeft hij dit interview ondergaan. Het ging minder om zijn levensgeschiedenis dan om het afscheid van de RANO, de ziekenomroep Amsterdam meen ik. Hij deed daar samen met een zekere Cor F. de presentatie van een jazz programma. Hij was daarmee gestopt en daarom werd er een afscheidsinterview afgenomen door genoemde Cor. Niet alleen zijn affiniteit met de jazz kwam aan de orde maar ook zijn beroepscarriëre; vader vertelde hierbij de reden waarom hij ooit iets met scheikunde had gedaan, de belangrijkste reden waarom ik zelf later chemicus ben geworden. Dat raakte mij behoorlijk, had ik niet eerder vernomen.

Zijn interview was opgenomen op een tapeje, 30 jaar geleden; de kwaliteit van de weergave was ronduit slecht; af en toe kon ik het gewoon niet verstaan wat er werd gezegd. Neemt niet weg dat het mij diep raakte.

Welnu, vorig jaar heb ik meegedaan aan een “deskundigenteam” in het kader van het bevolkingsonderzoek darmkanker; door toeval was ik daarbij betrokken geraakt; ik heb in het verleden deskundigheid opgedaan op het gebied van bevolkingsonderzoek en heb daardoor nogal wat kanttekeningen daar waar anderen meestal slechts juichverhalen ventileren; is niet goed, maar dat ter zijde. In dat kader heb ik een interview ondergaan, een interview dat werd afgenomen door mijn aangetrouwde neef Paul S.

U voelt het al aankomen; door deze twee zaken bedacht ik mij dat ik ook een interview zou moeten laten maken om over dertig jaar mijn kinderen (als die tenminste geïnteresseerd zijn in mijn verhaal) daarmee de mogelijkheid te geven om hun oude vaders’ essentialia in het leven nog eens te horen.

En nu ligt dat interview er; ik heb het inmiddels al twee keer beluisterd en bekeken, het is een video; fascinerend om jezelf langdurig en ter zake te zien praten met alle gebaren, gezichtsuitdrukkingen en emoties van dien. Ik zou het iedere oudere willen adviseren om een dergelijk document na te laten; moet voor de kinderen toch waardevoller zijn dan alleen maar herinneringen en een fotoboek of een DVD met foto’s en vakantiefillumpies (denk ik). Daarbij opgemerkt dat mijn neef een bijzonder goede interviewer is en deze zaak professioneel kan aanbieden.

Max Demian en Sinclair

In een van mijn laatste bloggies kondigde ik het al indirect aan: Hermann Hesse. Vorige week was ik in de bieb om wat terug te brengen en liep zo langs de rijen met romans; Hermann Hesse stond er nog steeds; zou dat nog gelezen worden? Het boek “Demian” handelend over de spirituele ontwikkeling van een jonge knul stond er tussen en ik kon het niet laten om het mee te nemen. Mijn eigen exemplaar is ergens teloor gegaan of ligt ergens in de fietsenschuur; lang niet gelezen. De eerste keer was eind zeventiger jaren; met mijn toenmalige collegae en nog steeds oude vrienden Jacques en Cor hadden we Hermann Hesse “ontdekt”. Narziss en Goldmund, de individuele bevrijdings gedachte maakte iets in ons “rond de dertigers” los; alledrie getrouwd, alledrie wat wiebelig in de relatie; Hesse sprak ons aan. Ook Demian heb ik in die tijd gelezen.

Nu bij zoveelste lezing in de toch wel laatste fase van mijn leven realiseer ik me dat dit boek mij waarschijnlijk meer heeft beïnvloed dan ik mij ooit bewust ben geweest. Het is ontzettend moeilijk om dat precies onder woorden te brengen maar het hangt samen met de enorme kennis- en ervaringsverrijking die hoort bij de oudere fase, de fase waarin je zo veel meer hebt gelezen en hebt ervaren en vooral ook hebt geïntegreerd tot een soort filosofisch levensparadigma.

Ik ga Narziss en Goldmund maar ook de andere vertaalde werken van Hesse maar eens snel ter hand nemen; de bieb had er nog wel een paar liggen zag ik.

Naar het Bimhuis

Vandaag had ik afgesproken met Cyria om naar het Bimhuis te gaan voor een jazzconcert; ze zou mijn muzieksmaak wel eens even "oprekken". Maar eerst een ferme duinwandeling met vogelexcursie. We hadden vroeg afgesproken in station Santpoort-Noord. Zij kende daar de weg goed en na een stuk van het Hollands Kustpad liepen we verder door de duinen, langs een water met veel watervogels. Gelukkig had Cyria wel haar kijker bij zich; zij wees mij weer op de verschillende eendensoorten; die namen kan ik maar slecht onthouden, maar langzaam leer ik hen toch te onderscheiden.
Uiteindelijk kwamen we ruim op tijd aan bij station Overveen waar we de trein voor ons neus zagen vertrekken, alle reden om even een versnapering te nemen op het terrasje van het voormalig station Overveen.
Met de volgende trein arriveerden we uiteindelijk op de plek die ik associeer met "de hel van Dante", oftewel de achterkant van het Centraal Station Amsterdam; fietsers, scooters, auto's, het ragt allemaal dwars door elkaar heen en je kunt er slechts met de grootste aandacht oversteken; toch anders dan op de heide van Hulshorst zal ik maar zeggen. En daar lag dan het Bimhuis, het clubhuis voor de jazzliefhebber. Ik was er nooit eerder geweest; heel vroeger ging ik met mijn vader wel naar jazzconcerten maar die waren dan in het concertgebouw of in de City bioscoop; prachtige muziek met Oscar Peterson soms met Ella Fitzgerald.
Maar het Bimhuis is toch anders; leuke ambiance die (helaas) sterk wordt gedomineerd door een opdringerig acoustisch behang. Natuurlijk hoort de muziek bij deze plek, maar zo keihard, ook in de stille momenten als de aanloop van het concert en de pauze is toch niet prettig.
Het concert van Tineke Postma, een saxofoon corivée met een fantastisch spelende pianist, Rodriguez meen ik was helaas ook veel te luidruchtig; ik zag lieden met oordopjes in?! Ook ik moest regelmatig m'n oren gewoon dicht houden; de basguitaar domineerde en de saxofoon was zodanig versterkt dat het soms snerpend klonk; de vleugel was versterkt zodat het geluid werd vervormd tot dat van een elektronische piano. Klanktechnisch vond ik het helemaal niks, maar de kwaliteit van de uitvoerenden vond ik imposant. Ik had die Postma met de drummer en de trommelaar wel eens onversterkt willen horen terwijl de basguitaar was vervangen door zo'n ouderwetse plukbas zoals destijds Ray Brown, de meeneuriënde bassist van het trio Oscar Peterson; met deze uitvoeringspraktijk doen ze de jazz tekort (vind ik).

PS Door de actie van Cyria is mijn smaak misschien niet opgerekt maar ben ik wel weer wat naar jazz gaan luisteren zoals Oscar Peterson en Dave Brubeck, grootheden waar mijn vader me op heeft geattendeerd. Dizzy Gillespie en Art Tatum; allemaal heerlijke muziek.

Ons Harry

Een benaming van Peter C. mijn architectenvriendje uit de middelbare schooltijd. Via “Schoolbank.nl” kwamen we elkaar zo’n kleine 10 jaar geleden weer tegen op internet. Voordat we elkaar als “heren op leeftijd” weer fysiek hadden ontmoet ontspon zich een stevige dialoog over literatuur; wij zijn beiden lezers, daarin slechts overtroffen door Peters' broer Jaap, die mij direct en indirect (via Peter) van menig leesadvies heeft voorzien. Zo heb ik o.a.  Marcel Kurpershoek leren kennen via "Volg de wolken".

Maar destijds ging het vooral over Harry Mülisch, de man van: “telefoon voor de heer Mülisch”, wanneer hij op het terras van “Americain” in Amsterdam zat/trachtte op te vallen, maar ook de schrijver die met z’n linkse vriendjes naar Cuba ging, dit tot grote ergernis van Frits Bolkestein die zich altijd heeft verbaasd over de naïviteit van deze linkse lieden omtrent de werkelijkheid achter het communisme. Peter en ik waren best onder de indruk van Harry’s schrijfsels; Peter gaf hem zelfs de koosnaam “ons Harry”, vandaar de titel van dit bloggie.

Voor de vliegreis van afgelopen week naar Kreta had ik zijn magnus opus “De ontdekking van de hemel” weer ter hand genomen; was lang geleden dat ik dat had gelezen; een dikke pil die je grijpt en waarin je niet wilt stoppen. Nou, zo erg was het bij tweede lezing niet; ik had gelukkig een e-pub, dus ik hoefde die dikke pil niet mee te slepen maar kon hem op de e-reader lezen. Zo’n lange oncomfortabele vliegreis kun je er subjectief aardig mee bekorten.

Maar ik ben toch wel weer erg onder de indruk van dit boek. Mülisch schrijft zijn  boeken op basis van een geweldige feitenkennis; ik vermoed dat hij een groot kaartsysteem had met daarin allerlei weetjes, zoals dat Max Planck twee dochters had, een tweeling van twee dochters die beiden in het kraambed stierven met kinderen van de zelfde man die dus twee keer weduwnaar werd; dat hij ook nog eens twee zoons verloor bij de twee wereldoorlogen: de een bij Verdun en de tweede bij de “zuivering” n.a.v. de aanslag in juli 1944 op Hitler. Harry’s eruditie is ook weergaloos; zijn uitgebreide geschiedenis van hoe de figuur Faustus in het leven is geroepen, een item dat je ook weer bij Hermann Hesse tegen komt. Soms heb ik ook enig gevoel van plagiaat bij onze erudiete schrijver, maar dat gevoel wil ik graag onderdrukken.

Waarschijnlijk kan ik niet wachten tot de volgende vliegreis voordat ik de e-reader weer ter hand neem; het boek kan ik eenieder aanbevelen.

Hut bouwen

Kinderen bouwen een hut

Vandaag reed ik door het buurtje van Roos op weg naar de bibliotheek; daar was een hoogwerker met een man met zaag bezig om de wat al te hoog opgeschoten platanen te snoeien. Was hard nodig want de bomen staken zo langzamerhand gewoon boven de huizen uit en houden veel zon uit de tuinen. Wat mij betreft zouden ze verwijderd mogen worden zoveel zon als dat ze tegen houden; er staan bomen zat in de Bilt.
Vanmiddag zat ik bij Roos aan de thee en daar zag ik een achterbuurman met grote stukken van de dikste takken sjouwen; kennelijk voor zijn open haard. Maar het leukste vond ik toch wel toen ik naar huis fietste: een vijftal kinderen was druk aan het slepen met takken en bezig om "een hut" te bouwen. Enthousiast overleg, op hoge toon gevoerd want iedereen wil natuurlijk de baas spelen; deed me plezier. Geef kinderen gewoon de ruimte en de spullen en ze gaan heerlijk aan de gang; die stapel ongeordende takken is natuurlijk veel leuker dan ander speelgoed (zelfs leuker dan de i-pad?).
Vorig jaar was er aan de zijkant van de flat waar ik woon ook zo.'n zelf gecreëerde kinderspeelplek; tussen de struiken met een naar binnen gesleepte bank van de grote vuildag. Door protest van mijn flatgenoten werden de bomen kort gesnoeid; hut van de kinderen verdwenen, maar alles was weer "keurig" zoals het kennelijk hoort.
Kinderen hebben iets met een hut bouwen, dat herinner ik me zelfs nog uit mijn eigen kindertijd. Ook mijn eigen kinderen bouwden altijd "hutten" in de speelkamer. Met knijpers, lappen en wat zo al meer werd hun speelruimte ontoegankelijk gemaakt. Dat bleef dan vaak dagen zo tot ze het zelf niet meer zagen zitten. Anneke ruimde dan de hele zooi weer netjes op en dan begon het na enige tijd opnieuw.
Leuk toch?!

Foto gecopieerd van deze site.

Laatste dag en de terugreis

De visboer op de hoek

Wijs geworden door onze vorige ervaringen op Kreta hadden we besloten om de middagbus te nemen naar Chania. Die stad trekt ons helemaal niet; slenterende, zich stierlijk vervelende toeristen, kabaal en druk verkeer zijn niet de elementen waarvoor wij naar een stad gaan, de antieke haven met haar fraaie vuurtoren en Venetiaanse pakhuizen ten spijt.
Dus hadden we nog een hele ochtend in Sougia. Eerst vroeg een stevig ontbijt met gebakken eieren en bacon gescoord en direct op weg naar de Lissoskloof waarbij ik voorstelde om eens door te lopen en niet omhoog te klauteren; op de laatste dag dus iets nieuws gedaan. Een ruige etappe die niet veel wordt belopen vanwege haar moeilijkheidsgraad misschien? We hebben stevig doorgelopen maar hadden nog tijd om ook nog even van de zon te genieten en dat is zo makkelijk in Sougia, je hebt er geen zwemkleding nodig. Mijn natgewandeld hemd kon ik nog even uitspoelen onder de douche en drogen op de hete kiezels; nog even een half uurtje zonnen en dat was dan echt het einde van ons weekje Kreta. Tas inpakken, nog een "fresh orange juice" bij ons nieuwe ontbijtcafé en de bus van 12.30. Twee uur later, na een bijzonder bochtige bergetappe en het "genot" van de Griekse (volks)muziek waren we weer in Chania; wat lijkt zo'n week dan toch lang!
De visboer op de hoek, de straat naar de haven met zijn lekkere ijstent, ons hotelletje Pia van de eerste nacht, de restaurantjes en het bankje waar we lekker hebben gezeten en een ijsvogel konden spotten.
Ach, de rest van de terugreis is zo langzamerhand routine geworden. Ryanair als altijd keurig op tijd en om 1.00 uur waren we weer op het honk. Nog een glaasje en geslapen als een blok kalksteen.

De karstverschijnselen

Hier sta ik naast zo'n spleet in de ondergrond
van kalksteen. Zo verdwijnt deze landtong uit-
eindelijk in zee.

Kreta lijkt wel een groot langwerpig brok kalk in de Middellandse zee; de 100 kloven die het eiland schijnt te tellen zijn daar een verschijsel van. Kalk lost relatief makkelijk op in het regenwater en stroomt dan af naar zee, aldus Peter Westbroek. Deze reis merkte ik duidelijk dat ik op een andere manier naar de gesteenten keek door genoemd boek.
Op een van onze laatste dagen kwamen we op een landtong, je kunt beter spreken van kalktong van zo'n 15-30 meter breed; daar kon je duidelijk het verval van het gesteente waarnemen; diepe spleten in de zo degelijk en hard ogende bodem. Op het eerste gezicht ziet het er nogal verraderlijk uit en misschien is het dat ook wel, maar er stonden geen waarschuwingsbordjes en waarschijnlijk bestaan die spleten ook al vele decennia of eeuwen, want geologische processen gaan naar onze maatstaven bijzonder traag.
Ook in de Lissoskloof had ik soms het unheimische gevoel dat al die zo op het oog los zittende vaak enorme klompen steen wel eens op je hoofd konden vallen; maar het geraas van gesteente is ons gelukkig bespaard gebleven. Toch moet dat vaak zijn gebeurd want zo'n kloof is bezaaid met soms enorme brokken kalksteen die naar beneden zijn gekomen. De afbraak laat zich dus goed lezen!
Ik vond het meer interessant dan griezelig moet ik zeggen.

Heel duidelijk zie je de oude kustlijn, enkele meters boven de
huidige. Foto genomen vanuit het bootje dat ons naar Lissos bracht

Een ander geologisch verschijnsel zie je aan de kust bij Lissos. Daar heeft ooit een aardbeving plaats gevonden waarbij de bodem enkele meters omhoog is gekomen. Toen wij hier vorig jaar voor het eerst kwamen en ik de duidelijke afscheiding zag van de oude kustlijn en de huidige dacht ik nog vanuit mijn noordzee achtergrond dat het om een eb- resp vloedlijn ging; maar hier bij Kreta heb je vrijwel geen eb en vloed. Het is dus een geologisch verschijnsel; onrustig plekkie daar in het rustige, rustieke Sougia.

150 miljard

Foto van de melkweg

Vorige week las ik over een onderzoek van een stel sterrenkundigen; zij hadden tien jaar gewerkt aan het in kaart brengen van de sterren in de melkweg, “onze” melkweg wel te verstaan, want er zijn er vele; die andere melkwegen heten galaxies meen ik. Welnu die onderzoekers hadden er 10 miljard in kaart weten te brengen en schatten dat er in totaal 150 miljard sterren in onze melkweg aanwezig zijn; een aantal waar je je niets bij voor kunt stellen, overigens in de zelfde orde van grootte als dat we als mens hersencellen hebben; ook niet mis toch?

Deze week liepen Roos en ik een paar keer het straatje van Sougia naar de haven uit; boulevard is een groot woord voor dit gezellige straatje met restaurants, café’s en pensionnetjes; in de zijstraatjes meer restaurants, winkels, woonhuizen en een echt chique hotel.

Helemaal aan het eind van de straat was een lantaarn uitgevallen en had je ook weinig last van licht uit het dorp; wat we hoopten werd werkelijkheid: uitzicht op de melkweg: twee vage strepen wit tegen de zwarte achtergrond van de maanloze hemel.

Natuurlijk raakten we hierover uitgebreid aan de praat; onze melkweg is niet bijzonder; er zijn, houd je vast, naar schatting ook zo’n 100 miljard galaxies met elk zo’n 100 miljard sterren; je komt al snel tot een getal met 22 nullen alleen al het aantal sterren; een onvoorstelbaar groot getal.

Voel je je daar dan klein bij was de vraag. Eerlijk gezegd heb ik daar zelden last van dus ook niet bij deze overweging; wel ben ik erg dankbaar om er überhaupt te zijn, van de schoonheid van de wereld en van het heelal te kunnen genieten en na te denken over de grootsheid van dit alles!

Foto gecopieerd van deze site

Sougia verandert niet echt

Strand van Sougia

Vanmorgen zat ik rustig op het balkonnetje van pension Lissos van een kopje thee te genieten; de zon scheen al krachtig; het werd al wat warmer en we zouden zo gaan vertrekken naar de Polyfemos grot. Roos was even het dorp in om een overnachting voor woensdagnacht te regelen. Plotseling hoorde ik iets vallen op de stenen van het balkon; een aansteker?! van wie kan die zijn. Daar hoefde ik niet lang op te wachten; een dame liep de trap van het pension af en liep buiten rond de tuin om iets te zoeken; ik hield de aansteker omhoog en zo kwamen we in gesprek. Het bleek dat zij Sougia al heel lang geleden voor het eerst bezocht; de eerste keer dat ze hier kwam was 27 jaar geleden; ze vertelde me dat het dorp niet essentieel was veranderd in die tijd.
We hadden al van de dame van ons favoriete winkeltje begrepen dat ook de jonge mensen van Sougia er niet voor voelden om veel te veranderen in het dorp; het blijft haar vredige karakter dus behouden, dit tot grote opluchting van Roos. Zij heeft in haar jeugdjaren die ze voor een deel werkend in Spanje heeft doorgebracht ook gezien hoe het anders kan; hoe prachtige kuststreken veranderden in steenwoestijnen met zonnebedwoestijnen in plaats van strand; met autowegen in plaats van gezellige boulevards. Toen ik met haar in Fuengirola was, de plek waar ze een jaar heeft gewerkt wist ik niet wat ik zag; onvoorstelbare lelijkheid.
Toen we vanmiddag de wandeling naar de Polyfemosgrot maakten en werden geconfronteerd met zo'n schitterend uitzicht vroegen wij ons dan ook af of dit ooit zou veranderen in zo'n Spaanse misère zoals aan de zuidkust. We hoopten van harte van niet en hebben daar eerlijk gezegd ook alle vertrouwen in; de Grieken zijn zo gek nog niet.

Praatklimaat

Op ons balkonnetje aan het ontbijt

Hier in Griekenland, op het balkonnetje, enigszins behoed voor de al te scherpe zon, valt het op dat de Grieken zo ontzettend dol zijn op met elkaar praten; het gaat de hele dag maar door. Dat was ons ook in Spanje al opgevallen; ook daar zitten de mensen de hele dag met elkaar op bankjes en in koffietentjes met elkaar te praten.
Deze orale cultuur hangt vast samen met de immer aanwezige zonneschijn; je wordt er vrolijk van; je wilt graag buiten zijn en kennelijk ook de dag zo veel mogelijk vullen met praten.
Als tegenhanger schiet mij direct de bijna legendarische zwijgzame Groninger te binnen, maar ook de Fries en de Drent kunnen er wat van. En verder is het mij als wandelaar opgevallen dat je elkaar met mooi weer eerder aanspreekt dan wanneer het koud is; ook kom je bij mooi weer meer mensen tegen natuurlijk en dat zou wel eens de grondoorzaak kunnen zijn van de orale cultuur.
Het houdt me een klein beetje bezig merk ik; moet het thema nog maar eens grondig overdenken, want bij nadere beschouwing zijn er nog wel meer plekken waar veel wordt geouwehoerd, ik bedoel plekken waar de zon zeker niet schijnt maar waar wel veel lieden bijeen zijn, zoals in de sauna. En dan spreken Roos en ik vooral over de Oorrale cultuur; geouwehoer waarbij wel verwacht wordt dat de "andere kant" zijn oor ter beschikking stelt, oftewel, luisteren is er niet bij. En dat is hier in Griekenland wel anders; hier praat men toch vooral met elkaar en niet tegen elkaar.

Ana en kata

Gisteren zijn we weer in Sougia neergestreken; het was ons hier afgelopen mei zo goed bevallen hier, dat we snel zijn terug gekomen. En zo liepen we naar de haven om de boot naar Lissos te nemen; een strandje en de restanten van een antiek plaatsje met de naam Lissos; een antieke tempel van Aesclepios, zwaar beschadigd bij een aardbeving.
Onderweg met het bootje maakte ik een foto van de kust; hierop kun je duidelijk zien hoe de kust bij die aardbeving omhoog is gekomen; de oude kustlijn kun je nog duidelijk zien na al die honderden jaren. Bij ons vorig bezoek dacht ik eerst nog dat dit kwam door het verschil van eb en vloed, maar dat is hier bij Kreta verwaarloosbaar en kon dus niet de oorzaak zijn. Nu ik het boek van Westbroek heb gelezen bekijk ik dit gebied toch met andere ogen; moet voor een geoloog ontzettend interessant zijn om zo'n landschap te "lezen".
Wij lazen andere dingen, althans Roos las de Griekse woorden, gestoeld op haar gymnasium opleiding. En zo las zij ergens het woord "ana" en noemde anode. Tegenhanger kathode schoot mij natuurlijk direct in het hoofd en Roos wist te vertelen dat ana omhoog betekent en kata omlaag. En natuurlijk zijn ook de woorden anabolisme en katabolisme bekend, respectievelijk het opbouwend en afbrekend deel van het metabolisme. Het woord meta ken ik als chemicus, maar wat het precies betekent weet ik niet; moet ik maar aan Roos vragen. Steekt nog steeds hoor dat ik geen klassieke vooropleiding heb.
We zaten bij een restaurantje en daar zagen we het menu, de lijst met gerechten, katalogos in griekse letters: "omlaag woorden", oftewel een lijst van woorden onder elkaar. Ook ons woord catalogus werd dus door de Grieken gemunt; wat liep die Griekse cultuur toch ongehoord voor op de rest van europa.

PS Volgens Roos betekent "meta" na en met en waarschijnlijk ook middendoor. Ze zal het nazoeken (zegt ze).

De vijf paarden

De Walküren komen aangestormd op hun paarden

Erg bijbelvast kan ik mezelf niet noemen; de openbaringen van Johannes ken ik slechts van horen zeggen. De apocalyps ken ik toch vooral van een Hollywood succes, "Apocalypse now", een spannende, idiote film over de oorlog in Vietnam; wie herinnert zich nog die cowboy generaal die gek was op de lucht van napalm en die de Walkürenrit uit de "Ring der Nibelungen" opzette met enorme geluidsversterking in de helicopter als hij een dorp ging bombarderen; die straaljagers bombarderend over de kusten liet raggen als er een onderlinge surfwedstrijd werd gehouden in de oceaan. Het leek inderdaad wel een prelude op het eind der tijden, want dat wordt geduid met het woord apocalyps, de apocalypse die door Johannes in zijn openbaringen wordt beschreven.
Ian Morris, archeoloog beschrijft de stapsgewijze ontwikkeling van "het westen" en "het oosten" in zijn werk: "de val van het westen", een wat omineuze titel. In dit boek heeft hij het over de vijf paarden van de apocalyps die in het verleden ook regelmatig tegelijk op hol sloegen en daarbij de wereld, althans de oude wereld in ernstige crisis brachten. Die vijf paarden worden in zijn boek en dus naar ik vermoed met name in de openbaringen genoemd (moet ik nog nagaan in de trouwbijbel van mijn ouders die ik onder mijn hoede heb).
En nu heb ik het akelig griezelige gevoel dat met de opkomst van de ernstige infectieziekte ebola dit hele vijftal zich heeft losgerukt van hun kluisters.
Concludeert u zelf maar, dit zijn ze:  klimatologische veranderingen; epidemieën, migraties; ineenstorting van staatsvormen; oorlogen. Ik hoop maar dat ik ongelijk heb.

Foto uit deze site gecopieerd

Doorsneebrokken

Vooral bij de bridgeclub waar ik inmiddels alweer geruime tijd geen lid meer van ben voelde ik me vaak een buitenstaander; ik had geen TV en kon daarom vaak niet meepraten over alle belangrijke dingen die "iedereen" gezien had.
Maar het begon al veel eerder. De eerste keer dat ik het zo overduidelijk merkte was bij een feest van de Vogelclub De Bilt waar ik dertig jaar geleden lid van was; een gezellige avond met polonaise en samen gek doen. Bij een bepaald muzieknummer ging iedereen met de armen gebogen op en neer alsof men vogels wilde imiteren; Anneke en ik snapten het niet maar dat was iets van de TV en natuurlijk heel toepasselijk in de vogeltjesclub.
Nu de deftige dames van de bridgeclub die met hun bekakte stemmen zeggen dat ze vnavond nog naar "Pauw en Witteman" moeten kijken. 3 uur per dag besteedt de gemiddelde NLer aan TV kijken.
Veel mensen verbazen zich erover dat ik zo veel doe; komt natuurlijk ook omdat ik een openbaar dagboek bij houd in de vorm van deze Blog waardoor degenen die mij kennen en dit lezen op de hoogte zijn van mijn activiteiten. Maar het is inderdaad waar; dat passieve vermaak van TV kijken of andere vormen van beeldscherm loeren activeert bepaald niet en velen vullen daar toch hun avonden mee, niks mis mee hoor, maar er gaat wel veel tijd in zitten.
Wanneer ik met iemand wandel of zit te discussiëren dan refereer ik ook vaak aan boeken met het advies om dat eens te lezen. Dan zie ik in het algemeen de vermoeide blik van "daar heb je hem weer", of de wanhopige blik van iemand die nog zo veel moet lezen maar daar nooit aan toe is gekomen. Voor mij onbegrijpelijk; als ik een paar dagen niet heb gelezen door dat eeuwige wandelen en vakantie gaan waar ik mijn dagen loos mee vul, dan moet ik gewoon lezen; dan hoor of zie ik niets anders meer; lig passief op mijn bed met een kop thee en lees.
Maar meepraten over TV programma's? nee, dat zit er niet in; dat is de keerzijde van de medaille.

Maar het kan nog erger

Nog niet zo lang geleden, opmerkzaam gemaakt door Riet B. bekeek ik via "uitzending gemist" de aflevering van "Zomergasten", het onvolprezen programma van de VPRO; Huib maakt me er ook regelmatig op attent. De gast waar ik nu op doel is David van Reybrouck, schrijver. Bij de uitzending werd regelmatig zijn magnus opus aan de orde gesteld: Congo. Vroeger zou ik het misschien gekocht hebben, maar tegenwoordig koop ik vrijwel geen boeken meer; ik keek of het bij de bieb aanwezig was. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik, net als bij het boek over de Boerenoorlog, maandenlang zou moeten wachten. Maar nee hoor, kennelijk is dit een onderwerp waarvoor verrekte weinig belangstelling is, want ik kreeg het binnen een week; het is een hele pil.
En als je daarin zo'n 150 pagina's bent gevorderd en leest hoe dit privé bezit van Leopold van België werd uitgebuit, dan rijzen de haren je te berge; moord, marteling, kanibalisme terwijl het europees "gezag" ter plekke de andere kant op keek. Zouden "wij" Hollanders ook zo tekeer zijn gegaan in onze koloniën in de Oost; ik vrees van wel. Het is gruwelijk wat de mensen elkaar aan kunnen doen indien zij worden gedreven door hebzucht en de macht ongelijk is verdeeld als daar in die primitieve binnenlanden met hun rubberbomen en olifanten (voor het ivoor).

Van binnen uit

Gisteren was ik zo vroeg al klaar met de voorbereiding van de wandeling met Luuk, dat ik nog even een kop koffie ben gaan drinken bij Roos. En daar realiseerde ik mij dat ik vergeten had om een boek of een Elsevier mee te nemen voor in de trein.
Roos heeft altijd een stapel boeken liggen die zij "in de verkoop heeft" bij bol.com, een handige voorziening om je oude, onbeschadigde boeken tweedehands kwijt te raken; soms heeft ze het er gewoon druk mee; als het aan een wandeling ligt, dan brengt ze de boeken zelf langs; vinden de klanten ook leuk. Maar dit alles ter zijde. Roos zocht een boek uit en meldde daar al bij: "als het je te veel wordt, dan lees je maar niet verder hoor".
Maar nee hoor, ik heb het boek om 9.00 uur, bij vertrek van de trein naar Zwolle open geslagen en heb het, voor zover dat gaat met een zware wandeling ertussen en een naggie slapen, in één ruk uitgelezen.
Het is een boek waarin van binnen uit de positie van "de vrouw" binnen de strenge regels van de religie in Arabië  wordt beschreven, beleefd kun je maar beter zeggen. Voor iemand uit west Europa is dit niet te begrijpen. Maar de bevindingen stemmen geheel overeen met wat ik uit deze woestijncultuur heb gelezen in de boeken van Marcel Kurpershoek en zijn echtgenote Betsy Udink. Het zwarte gif, oftewel de aardolie hebben dit land van bedouienen met de daar vigerende clancultuur materieel enorm veranderd; het woord verrijkt dekt de lading niet; de cultuur bleef onveranderd.
Lees het vooral zelf; het is voor een spotprijs verkrijgbaar via internet. Probeer vooral bol.com of boekwinkeltjes.nl.

Dertig kilometer voor Luuk

Onderweg twee onverstoorbare Belgische knollen

Vandaag voor de verandering weer eens een stevige wandeling gemaakt; deze keer met Luuk. Om het een beetje tussen onze woonsteden in te doen had ik het traject Ommen-Nijverdal, onderdeel van het Pieterpad gekozen. Beiden ongeveer twee uur onderweg. Als afgesproken zat Luuk al ruim 10 minuten op het station Ommen te wachten toen ik daar om 10:37 aan kwam vanit Zwolle. Direct op weg; bewolkt maar verder prachtig weer; eitjes gescoord even verderop bij een meneer die al jaren lang verse gekookte eitjes aanbiedt aan de Pieterpadlopers.
Luuk had de laatste tijd nogal wat meegemaakt en daar spraken we onderweg wat over. Het traject was mij bekend en redelijk goed gemarkeerd; voor de zekerheid had ik de etappes in de GPS gezet. Maar ja, je moet natuurlijk ook je verstand gebruiken en daar ontbrak het vandaag een beetje aan, althans bij mij.

Luuk bestudeert zijn tablet

We bereikten Hellendoorn, eindpunt van de eerste GPS-etappe, eigenlijk vrij vlot. Aangezien ik toch pas om 18.30 uur kon inchecken deed ik het verder rustig aan. Luuk is die lange afstanden niet gewend dus stelde ik voor dat hij hier in Hellendoorn de bus zou nemen naar Nijverdal, maar hij besloot om mee te lopen naar Nijverdal; het was nog maar enkele kilometers. Ik laadde de volgende etappe in de Garmin GPS; die liep van Hellendoorn naar Holten en ik was er volledig van overtuigd dat die via Nijverdal ging. Maar helaas bleek dat niet het geval.
De route stak over de grote weg en dat had een waarschuwing voor me moeten zijn, want die gaat wel door Nijverdal en het Pieterpad kennelijk niet. We liepen, naar wat later bleek Nijverdal straal voorbij en door naar Holten; arme Luuk, hij had nog nooit zo ver gelopen. Gelukkig kwam ik er wel voor Holten achter, hoewel dat nog maar 7 kilometer verderop lag. We liepen terug naar Nijverdal via de touristenweg, een autoweg. Gelukkig was er iemand zo vriendelijk om ons mee te nemen met de auto naar station Nijverdal. Maar Luuk heeft vandaag de prestatie van z'n leven gewandeld; ik schat zeker 30 kilometer.
Samen reden we nog met de boemel naar Zwolle; onderweg bestudeerde Luuk met zijn bekende Sherlock Holmes loupe zijn tablet om de beste terugreis naar de wereldstad Sleen uit te zoeken. Was een gezellige dag ondanks de wat grote afstand. 

Wat een geniale schurk

Volgens het boek is dit het best gelijkende
portret van Carravaggio; overigens niet
van de hand van de meester zelf

In zijn ogen kun je met enige overdrijving al tekenen van een zekere meedogenloosheid herkennen; dan moet je wel iets meer van zijn achtergronden weten: Caravaggio, de schilder wiens invloed reikt tot Rembrandt, Rubens, Courbet en vele anderen die na hem kwamen.
In het dagelijks leven was hij onbeheerst, gewelddadig en zeker meedogenloos; hij heeft zeker een tweetal moorden op zijn geweten, liep tussen het schilderen door de bordelen af, hield het met jonge jongens. Kortom, hij was een ruige jongen; jong gestorven, voortdurend op de vlucht voor justitie, maar geniaal wat zijn schilderkunst betreft.
Zonder voorschetsen schilderde hij in ongekend korte tijd zijn meesterwerken.
De kruisiging van Petrus, de roeping van Mattheus, de rustpauze tijdens de vlucht uit Egypte, de onthoofding van Holofernes, de onthoofding van Johannes de Doper; ik heb deze schilderijen nooit in het echt mogen aanschouwen, maar het boekje dat ik van de bieb heb geleend van deze tweede Michelangelo (dat was zijn echte voornaam, Carravaggio was de plaats waar hij vandaan kwam) liet de composities en détails zien.
Ze hangen over de hele wereld verspreid maar vooral in Rome; moeten we maar weer eens naar toe; kunnen we Bernini meteen "meenemen", zijn heilige Theresa, Daphne en Apollo en zijn David wil ik ook graag (weer) eens zien.

Van alles en nog niks

Als een losgelaten hazewindhond

Kortom, een dag vol van verschillende dingen; in ieder geval niet wandelen! Alle machtig wat een week heb ik achter de rug; door de gedwongen rust van het festival was ik, als een losgelaten hazewindhond die achter een kunsthaas aan holt aan het wandelen geslagen. Maandag naar Zuid Limburg, Woensdag met Korneel in Friesland, en donderdag en vrijdag met Roos in de Graafschap. Maar ik heb er van genoten!
Wat ik altijd merk na zo'n periode van intensief wandelen is toch dat ik moet lezen; die lezing over kunstgeschiedenis en die TV uitzending van David van Reybrouck lokten mij weer de boeken in. En daar heb je de bieb voor.
Eerst thuis stofzuigen, brood aangezet, vervolgens een rondje oud papier wegbrengen, geld trekken bij de bank, brood voor Hugo afgeven bij de slager waar hij op zaterdag altijd werkt, vervolgens door naar de bieb en een kunstboek geleend over Carravaggio, naar de fitness voor de sauna en om te zonnen, thuis aan de thee met Roos en op het balkon genoten van Carravaggio, 'savonds naar Mozart geluisterd via Youtube en de koptelefoon. Om 22.00 uur zag ik op de chat dat Sjoerd me gevraagd had of ik "vanavond" tijd had voor een biertje. Nou ja, het was wat laat inmiddels, maar ik heb hem gebeld en we hebben nog tot middenin de nacht over tal van zaken van gedachten gewisseld en de twee als afgesproken klaar staande Erdingers soldaat gemaakt. Afwisselende dag al met al.

Van Wichmond naar Ruurloo

Roos bij de LAW-wegwijzer

We waren vroeg gaan slapen; ik was wel zo moe van al dat gewandel van de laatste dagen; om half acht werd ik pas wakker. Lekker ontbeten en om 9.00 uur waren we weer op pad. Nog even langs d'n Olden Kriet en vervolgens via Vorden door naar station Ruurloo.

Bij Vorden heb je de kruising van het Trekvogelpad en het bekende Pieterpad, het eerste lange afstandswandelpad van NL, ooit bedacht door twee dames. Wat ik niet eerder had gezien was het monument dat ter ere van deze twee dames was opgericht, of beter gezegd, was neergelegd; hun voetafdrukken, vereeuwigd in brons met daaromheen gedenkwaardige, maar moeilijk leesbare woorden en de namen van de twee dames: Toos Goorhuis-Tjalsma en Bertje Jens.

Het was weer een prachtige wandeldag; het was gewoon warm.

Onderweg nog een leuke ontmoeting met een jonge moeder en haar driejarige zoon Thomas. Terwijl Roos gezellig zat te praten met de moeder kon ik me weer eens uitleven als natuurgids voor jonge kinderen en liet ik het geïnteresseerde ventje van alles zien. Ook een holte in een dode boom waarop we klopten om te zien of de kabouter thuis was. Leuk ventje.

Monument voor de dames Goorhuis en Jens,
bedenkers van het Pieterpad

De trein in Ruurlo en met de intercity van Zutphen naar Arnhem. Roos ging nog naar de finale van het vocalisten concours in den Bosch. Ik geloofde het verder wel en ben naar huis gegaan.

De eiken van Koekkoek en DOK

Zo'n stoere wijd uitlopende eik zoals Barend Cornelis
die heeft geschilderd.

Bij mijn bezoek van vorige week aan het Rijksmuseum Twenthe vond ik tot mijn genoegen nog een schilderij van Barend Cornelis Koekkoek; kennelijk is hij gespecialiseerd in het schilderen van eiken want die zijn op al zijn mij bekende schilderijen zeer prominent aanwezig. En nu is dat natuurlijk ook een prachtig element in een natuurlijk landschap.
Het lijkt wel of ik door het bekijken van al die schilderijen en boeken met schilderijen meer oog krijg voor détails in het landschap. Bij het omslaan van een hoek werd ik gefrappeerd door een prominente eik en merkte op: "het lijkt wel een eik van Koekkoek".

Vandaag hebben Roos en ik een etappe gedaan van het Trekvogelpad, van Loenen naar Wichmond. Na zo'n 12 kilometer begon ik al aardig moe te worden; de wandelingen in Limburg van afgelopen maandag en in Friesland met Korneel van gisteren speelde me op; de benen voelden een beetje moe aan. Bij het overstekend van de IJssel had ik het wel gehad en we moesten nog 8 kilometer. "Doorzetten, dat is groot", dacht ik maar. En het doorzetten werd ruimschoots beloond! De ontvangst bij het adres van Vrienden opde Fiets was weer bijzonder; zeer kunstzinnige mensen met een keur van kunstinnige voorwerpen; een lust voor het oog. We werden attent gemaakt op een kunstenaar/loodgieter in Ruinen, Harm Echten; gaan we ook maar eens naar toe. Dit is ook wel een heel leuk fenomeen met wandelen; je spreekt altijd zo veel leuke mensen en je krijgt er contacten van.

Gezellig interieur van DOK

'sAvonds hebben we gegeten bij D'n Olde Kriet, DOK voor intimi. En daar hebben we toch lekker gegeten! De spareribs waren zo lekker dat ik mij heb voorgenomen om daar zeker binnenkort weer een keer langs te gaan. Lekker biertje erbij. En weer twee leuke mensen gesproken naast het jonge stel dat DOK nu bijna twee jaar beheert; een meneer die al jaren op Ibiza woont en iemand die uit de wereldplaats Visvliet komt. Leuke gesprekken. En vervolgens wel zo lekker geslapen; dat is het voordeel als je zo moe bent.

Jan, Piet, Joris en ... Korneel

Prachtige uil met op de achtergrond de
hoogspanningsleiding die ws de oorzaak van
het verscheiden van het dier is

Vandaag weer 30 kilometer van het Friese Woudenpad gelopen met Kees. Hij vertrouwde mij al eerder toe dat zijn officiële naam Cornelis is, dat hij al vanaf z'n prille jaren Kees met een K wordt genoemd en het eigenlijk wel leuk vindt om dat te veranderen in Korneel met een K. uit dat bekende liedje over de kaapvaarders, de zeerovers dus. En zo geschiede!
We begonnen bij station Veenwouden meen ik. Toen we daar aankwamen zo tegen tienen had ik er al ruim drie uur treinen op zitten; tja je moet er wat voor over hebben om dit mij onbekende gebied te kunnen bereiken. Maar het was weer de moeite waard; deze keer vooral over onverharde paden en veelal door bosachtige omgeving, coulissen landschap.
We waren nog maar net op weg toen we met onze andere gezamenlijke hobby werden geconfronteerd: er lag een nog maar onlangs gestorven uil op het pad. Kees, sorry Korneel had direct door dat deze prachtige vogel tijdens de jacht tegen de hoogspanningsleiding aan was gevlogen en dat met zijn of haar leven had moeten bekopen. Jammer.
Het verschil met de vorige etappes was groot; grote afwisseling van waterwegen met bruggen en vooral landschappelijk; weilanden, maisvelden, prachtige houtwallen met daarop eiken; ik vond het echt bijzonder. En ondertussen babbelden we wat af zo met z'n tweetjes. Tussen de bedrijven door op de schaarse bankjes lekker zitten eten.

Ik had gisteren nog een spektaart gebakken en die ging er zonder al te veel problemen goed in; al wandelend krijg je wel trek. Kees wilde graag het recept van de spektaart en ik vertelde hem dat ik dat ongetwijfeld ooit wel eens op m'n blog had gezet. Nu ik dat nazoek blijkt dat dit echter niet het geval is, althans niet over het recept. Deze omissie zal ik op korte termijn goed maken; inmiddels heb ik ook wel wat aan het recept veranderd, dus dat komt goed uit. Even geduld Korneel!
Ook had ik koffie meegenomen; mijn portie had ik al voor het grootste deel op de heenweg in de trein opgedronken. Onderweg kwamen we nog door een paar piepkleine dorpjes en tot slot kwamen we aan in Rottevalle, een plaatsje waarvan ik de naam door mijn oude boekje over het Friese woudenpad al vele jaren ken en waar ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar was. Ach, een klein plattelandsdorp waar ongetwijfeld nog echt Fries wordt gesproken; de meneer die we de weg naar de bus vroegen sprak tenminste onvervalst dialect.
We hadden een uitstekende aansluiting met de bus naar Drachten en van daaruit de snelbus naar Heerenveen; we schieten al behoorlijk op naar het zuiden. De volgende keer van Rottevalle naar Beetsterzwaag dat is al ter hoogte van Heerenveen. Het is een hele reis maar ik doe het graag vanwege de fraaie wandeling en de gezelligheid.

Mooi paadje tussen twee houtwallen. Dat mag je toch wel een Fries woud noemen toch?

Renoir en de vogels van Lesbos

Foto van de  bladzijde uit mijn boek
"Le déjeuner des canotiers" van Pierre-Auguste Renoir

Het begon eigenlijk met mijn eerste reis dit jaar naar Lesbos. Bij een van mijn gesprekken met Harald, een groot vogelfotograaf in het gezelschap spraken we af dat ik zijn foto's in origineel zou krijgen en hij van mij een boek over de impressionisten dat ik al vele jaren vrijwel ongelezen in mijn bezit had.
Bij het lezen van "De junival" van Jan Wolkers kwam ik op het schilderij "Le déjeuner des canotiers" van Pierre-Auguste Renoir, een door mij zeer gewaardeerde schilder vanwege zijn uitdrukkingsvaardigheid voor gezichten van met name jonge vrouwen. Op internet kun je alles zo makkelijk vinden en het is inderdaad een schitterend werk, vrolijk, goed geraakt en knap geschilderd.
Maar ja, dat boek over de impressionisten wilde ik toch wel grondig gelezen hebben voordat ik het weg zou geven en daar kwam ik natuurlijk ook een fraaie foto van dit schilderij tegen; het hoogtepunt van Renoirs' eerste fase; een meesterwerk!
En nu, gestimuleerd door de lezing over kunstgeschiedenis ben ik toch intensief aan het lezen over alles wat betreft kunst en vooral ook over die impressionisten. Moet ook maar weer eens naar het Musée d'Orsay. Fijn zo'n frisse nieuwe interesse: kunstgeschiedenis.
En binnenkort ga ik het boek overhandigen aan Harald; bij de bieb staan hele rijen boeken over de impressionisten dus ik kom niets tekort.

Ouderwetse goudreinetten uit Limburg

Het kerkhof vlakbij het station. Dit kruisbeeld
deed Hugo ooit verzuchten: "ik ben blij dat
ik Jezus niet ben". Hier kwam ik altijd langs
met m'n ouwe vader. 

Ik had me voorgenomen om de vertrektijd af te laten hangen van het moment dat ik wakker zou worden. Aangezien het 6.05 was op de wekker kon ik nog lekker blijven liggen; de trein van 6.30 valt dan niet te halen; aan haasten heb ik een broertje dood, dus dat doe ik niet. Rustig aan gedaan, tas ingepakt, brood aangezet, gehaktballen overgedaan om in te vriezen en om 8.58 de stoptrein. Uiteindelijk was ik iets voor 12.00 uur op station Schin op Geul. Even op het bankje zitten genieten van de stilte en de wat mysterieuze sfeer in de nog niet helemaal opgeloste ochtendmist. 
Ik had me voorgenomen om nu eens niet naar Gulpen te gaan zoals ik altijd doe, maar op de kaart en de GPS richting Maastricht te gaan lopen. De kaart die ik had meegenomen bleek echter slechts uit het noordelijk deel van Limburg te bestaan; daar had ik dus niets aan. Maar gewoon voor mallemoerskontweg (uitdrukkng van m’n ouwe moeder) richting Maastricht wandelen over onverharde wegen was een groot genoegen. 
Onderweg op bankjes wat zitten studeren in het boek over kunstgeschiedenis en een paar bloggies geschreven op het groompie. Zo kun je de wandeldag ook nog "nuttig" besteden.

Bij Margraten de provinciale weg overgestoken en via de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats gewandeld. Na de film van gisteravond sprak het me nog meer aan; al die jonge kerels die daar alweer bijna 70 jaar begraven liggen. Wat hebben we elkaar in die honderd jaar in Europa toch allemaal aangedaan en waarom; uiteindelijk is Duitsland toch de grootste speler in Europa geworden?!

War cemetry Margraten. Allemaal jonge jongens
gedood in de kracht van hun leven

Verderop stond een bankje, hoog tijd voor een leespauze. Er kwam een oudere meneer bij me zitten en we hebben wat met elkaar zitten praten. Hij was docent frans geweest en had voor zijn plezier franse poëzie vertaald: poëzie uit de renaissancetijd. Nou had ik net gelezen dat in de renaissance alles om de geloofsbeleving draaide. Maar volgens deze meneer waren er in die tijd ook zeker erotische gedichten geschreven en veel van die dichters hadden die ook op muziek gezet. Dat is vast wel eens aan de orde geweest in vroegere versies van het festival Oudemuziek.

Even verderop zag ik een boerenman in een boomgaard en ik vroeg hem of ik een appel mocht plukken; vond hij prima. Hij wees me zelfs van welke boom ik het beste kon plukken; het waren onvervalste ouderwetse goudreinetten. Zeer omstandig vertelde deze meneer mij over de teloorgang van het Limburgse boerenland; koeien niet meer in de wei, alle gras gemaaid en getransporteerd, geen hoogstamfruitbomen meer, er werken nauwelijks meer mensen om hem heen in de landbouw. Het deed hem duidelijk zeer. Volgend jaar zou hij er  ook mee stoppen; hij was inmiddels 70 en had 55 jaar gewerkt. Dat was hem niet aan te zien; hij zag er kerngezond uit. Met een handdruk namen we afscheid met in mijn rugzak een viertal heerlijke goudreinetten.

Een dure maar interessante les

Prachtig zo'n goed gestemde klavecimbel. De stemmer
vlak voordat het concert zou beginnen

Vandaag de afsluiting van het festival Oudemuziek van Utrecht; ik had er fors in geïnvesteerd.

Zei ik de eerste dag gekschrend tegen Roos: “het lijkt wel het festival voor het oude publiek”, dat vanwege het hoge gehalte grijze koppies en tal van looprekjes, daar moet ik ook wel zeggen het bijzonder stille publiek; nauwelijks hoesten of kuchen gedurende de uitvoeringen, wel overbodig klappen tussen de stukken door en de hilarische gewoonte om na ieder optreden een staande ovatie te geven; wat zouden de uitvoerenden daar wel niet van denken?

Voor mij betekende de laatste dag een drietal uitvoeringen vandaag. De eerste weer in Leeuwenbergh, om 13.00 uur net als vorige week, een Klavecimbel concert. De uitvoering was voortreffelijk, het instrument werd gestemd voordat het concert begon. En dan is zo’n waterval van heldere klavecimbel klanken toch wel een groot genoegen. Maar eerlijk gezegd spraken de composities me minder aan. Toch genoten! Daarna moest ik mijn tijd verbeiden in Utrecht; om 16.30 was er een film: “Wings”, een film uit 1927 over het einde van WO I; de relatie met het festival betrof kennelijk het einde van de Habsburgers?! Indringend zo’n stomme (zonder geluid) zwart wit film met hammondorgel als ondersteuning. De muziek kreeg je een sik van, maar de film vond ik aandoenlijk en roerend; de oorlogsscènes waren zeer indringend.

Voortreffelijk concert

Snel tussendoor een patatje gescoord bij Brams Ladage op het station; nog even op Roos gewacht want die verwachtte ik met de trein van 19.30 aankomst op Utrecht CS. Ik zag haar niet, dus naar de zaal; plaats opgezocht, maar al wie kwam, geen Roos. Ook niet later. Het concert vond ik mooi uitgevoerd maar ik was blij dat het was afgelopen. Morgen weer “vrij” voor m’n gevoel; lekker wandelen in Zuid Limburg.;

De les die we hebben moeten trekken is toch wel dat zo’n lang festival te veel van het goede is; een forse metaalmoeheid trad op; we hebben na woensdag concerten overgeslagen, ondanks de dure kaartjes en naar later bleek heeft Roos het concert van hedenavond gewoon vergeten; een dure les dus. Overigens waren we niet de enigen die festivalmoe waren; voorafgaand aan de film vertelde een mevrouw naast me dat ze zelfs een keer was weggelopen tijdens een concert omdat ze gewoon niet meer aan kon. Het is wat veul allemaal.

Beiden zijn we niet kapot van renaissance muziek; de uitvoeringen in de grote zaal vinden we toch een beetje verzuipen, de muziek gaat ons qua compositie op den duur vervelen; het klinkt toch allemaal een beetje het zelfde als je het vergelijkt met barok of klassiek. Jammer, want ik begreep dat zo’n muziekfestival zoals hier in Utrecht wordt gehouden toch wel iets heel bijzonders is.

Misschien volgend jaar een enkel concert volgen in de Hertz zaal; die is intiem en bijzonder geschikt voor renaissance muziek. Van de uitvoering daar door Consortium 1704 hebben we genoten.

Naar het Rijksmuseum Twenthe

Misschien was het Festival Oudemuziek van Utrecht niet helemaal wat ik ervan had verwacht, het had er wel toe geleid dat ik mij meer in kunst ben gaan verdiepen. De lezing van een kunsthistoricus, afgelopen woensdag heeft mij doen realiseren dat ook hier een bijzonder interessant aandachtspunt ligt; ik ben behoorlijk op de hoogte van allerlei kunsten en architectuur, maar wat betreft de samenhang heb ik nauwelijks een idee.

Na afloop van de lezing heb ik direct een inleiding tot de kunstgeschiedenis geleend van de bieb; er was een heel rek met kunstboeken, dus daar kan ik fijn uit gaan putten. Eerst maar eens een basis leggen.

Verder vond ik dat ik mijn museumjaarkaart ook wel eens wat gevarieerder mocht gaan gebruiken. Eerst maar eens Overijssel; in Enschede en in Zwolle heb je interessante musea en die heb ik nog niet eerder bezocht. Zo zat ik vanmorgen in de Intercity naar Enschede op weg naar het RIjksmuseum Twenthe; aldaar was een tentoonstelling over de Vlaamse renaissance met schilderijen van Rubens en tijdgenoten. Het was voor dit museum een bijzondere TT die veel kunstliefhebbers naar het Twentse had getrokken; 10.000 totaal, voor dit museum bijzonder! Nou en terecht want het was een prachtige TT met werken die ter beschikking waren gesteld door het Kunsthistorisch museum van Antwerpen (moet ik ook maar eens naar toe!)

Overigens was ik het meest onder de indruk van een schilderij van een vrouwlijke collega van Rubens; ik heb ter plekke haar naam gerepeteerd en desondanks is deze mij ontschoten. Moet ik maar eens opvragen bij het Twents museum of nog een keer gaan; het was de moeite waard; iets voor een regenachtige zondag en dan combineren met Zwolle; er llopt een trein van Enschede naar Zwolle zag ik.

Mais

Op de terugweg heb ik zitten lezen; bij het naar buiten kijken zag ik hoe NL toch wel langzaam maar zeker verdwijnt onder een tweedimensionaal industriegebied: de industriële landbouw; heeft niets meer met natuur van doen; mais en maaigras, geen koe meer te bekennen.

Mestinjectie

Spijbelen, wandelen en naar Betawi

De huisjes bij de kerk van het oude dorp Sloterdijk

We zijn de gang naar muziekcentrum Vredenburg inmiddels zo zat dat we vandaag hebben gespijbeld. En ook morgenavond zullen wij het glasorgel aan ons voorbij laten gaan. Het festival Oudemuziek is niet helemaal aan ons besteed. Vonden we Collegium 1704 grandioos, daar verveelde de rest ons eigenlijk al snel; ligt vast aan ons, maar die melige renaissance muziek kan ons niet zo bekoren. En het is ook gewoon te veel om iedere dag te gaan luisteren.

Met een bevrijd gevoel namen we vanmorgen de trein van 8.58 naar Utrecht en om 11.15 stapten we uit de buurtbus in Bergen aan Zee. De eerste etappe van het Trekvogelpad stond op ons menu. Het was in het begin van de rit licht bewolkt maar na een uurtje brak de zon door en liepen we door een prachtig duinlandschap, hier en daar prachtig paars gekleurd door de struikheide. Alkmaar, zo hadden we uitgerekend zouden we niet voor 16.00 uur kunnen bereiken en dus sloegen we bij Egmond a/d Hoef af naar Heiloo. We moesten voor 16.00 uur inchecken met onze Dalvrij kaarten, vandaar.

Bij station Amsterdam Sloterdijk stapten we uit en we liepen door het enorme gebouwencomplex dat daar sinds mijn jonge jaren is gerealiseerd. Mensen kinderen, wat is het daar veranderd sinds ik er met m'n vriendjes wandelde op weg naar mijn grootouders in Zaandam, maar dat is dan ook wel 56 jaar geleden inmiddels. Maar eenmaal onder de Coentunnelweg door herkende ik het weer; je kon het oude Sloterdijk nog zien liggen, met het kleine kerkje waar op dat moment net een bruidspaar kwam ter inzegening van het huwelijk. We liepen er een beetje rond; leuk hoor, ik was er zo lang niet geweest.

Van daar door naar toko Betawi op de admiraal de Ruijterweg, ons geadviseerd door Ko en Lien; zij eten daar zo'n beetje iedere maand en altijd Nasi Rames. We waren er ontzettend vroeg en hadden er alle begrip voor dat we even moesten wachten. En we werden beloond want we hebben er heerlijk authentiek indisch gegeten; de djeroek poeroet blaadjes en de sereh kon je proeven. Nog dank voor het advies Lien en Ko.

Addendum: Beste toko's van NL:

1. Toko Pandora (Hoofddorp) Adres: Nieuweweg 59, Hoofddorp
2. Toko Si-Pentje (Den Haag) Adres: Merkusstraat 196, Den Haag
3. Toko Semarang (Groningen) Adres: Gedempte Zuiderdiep 119, Groningen
4. Toko Madjoe (Amstelveen) Adres: Amsterdamseweg 183, Amstelveen
5. Toko Menteng (Voorburg) Adres: Franse Kerkstraat 12, Voorburg

Het ruimtebeslag

Peter Westbroek beschrijft in "de ontdekking van de aarde" hoe de mensheid, sinds de industriële revolutie met de aarde omgaat: als met een gokautomaat waar steeds meer uitkomt dan dat je erin stopt; grappige metafoor, maar wel waar. De huidige mensheid heeft het op tal van aspecten veel makkelijker dan degenen na de landbouwrevolutie van pakweg 5-6000 jaar geleden. De tijd daarvoor, de jagerveramelaar tijd was "anders". Jared Diamond beschrijft ook in zijn boek "Zwaarden, paarden en ziektekiemen" dat de mensen in die tijd gezonder waren en een fijner leven hadden dan ten tijde van de landbouw. Het begin van de industriële revolutie was ook niet alles zoals ik deze zomer las in "Lady Chtterlies lover", van D.H. Lawrence, maar iedereen kent de vreselijke verhalen van Engeland uit die tijd; denk maar aan Dickens met David Copperfield.
Maar in deze tijd van overvloed zie je dat de mensen steeds meer beslag leggen op de ruimte; steeds meer woonruimte per hoofd van de bevolking, meer eten en drinken (al die volle terrasjes in Utrecht) meer spullen, meer lawaai. En tijdens het wandelen op de kanalen van die enorme plezierjachten, uitdijende steden en dorpen.
Het contrast merkte ik afgelopen dinsdag; ik zat om 9.00 uur op het station en daar merkte ik op dat het perron weer "normaal" vol was met mannen in pakken en al druk met hun "tablets", maar vooral ook dat er weer meer auto's rijden, dat het lawaai van de straat weer op vol volume staat, al die kolere scooters op het fietspad, overvolle spitstreinen. We beginnen elkaar behoorlijk in de weg te zitten in ons kleine landje.
Gelukkig hebben we nog veel natuurgebieden. Wanneer ik over het Hulshorsterzand loop kom ik vrijwel geen mens tegen; de ruimtelijke ordening hebben we gelukkig aardig goed geregeld.

De strijd om het fietszadel

Hier en daar nog een rood dekje. Je ziet het rood nog
door het geel heenschemeren. De strijd om het fietszadel!

Eerlijk gezegd kwam ik er onlangs pas achter dat mijn voormalig collega Henk het niet zelf had bedacht, maar het van een TV programma van Koot en Bie had gepikt: "vroeger was hij aan de Tri, maar tegenwoordig snuift hij aan dameszadels". Allemachtig, wat heb ik gelachen om die grap. En het werd steeds erger; Sjaak, ook zo iemand die uit het fijnste hout was gesneden maakte het nog bonter en zei op een dag dat er een vechtpartij was uitgebroken bij het fietsenhok; iedereen wilde tegelijk snuiven aan het zadel van een wat ouder, buitengewoon lelijk vrouwlijk personeelslid van de club waar we toen werkten; stelletje schorem.
Maar ja, een dirty mind blijft een joy voor ever. Zo zit ik nu nog te hikken van het lachen terwijl ik dit lees, maar moest ik er wel aan denken vanwege het volgende.
In NL is een stevige concurrentiestrijd ontbrand tussen verschillende instellingen die fitness aanbieden. De branche staat stevig onder druk heb ik mogen lezen in diverse publicaties en de strijd om de klant is hevig. Reclame alom en ook in de vorm van gratis zadeldekjes. Bij het station werden enkele maanden geleden alle fietszadels voorzien van een geel dekje van Sportcity, de club waar ik bij sport, sauna en zonnebaad. Grappige vorm van reclame. Maar nu viel het me onlangs op dat alle zadels bij de openbare fietsenstalling van het station rood waren geworden; een andere fitness club had de zadels voorzien van reclame, veelal brutaalweg gewoon over het nog aanwezige gele dekje van Sportcity heen. Enkele dagen geleden zag ik een stel dames van Sportcity slepen met grote hoeveelheden geel spul en ja hoor, de volgende dag waren alle zadels weer voorzien van een geel dekje; nog slechts hier en daar een rode. De strijd om het fietszadel is nu dus werkelijk ontbrand en niet alleen om de dameszadels?!