Met de buurman op stap

Als je maar op anderhalve meter afstand van elkaar blijft in groepen van niet meer dan 3 personen mag je gezamenlijk aan de wandel. Buurman vroeg ons gisteren of we zin hadden in een wandeling richting Heino en dat hadden we wel. Leuk om nader kennis te maken want al wandelend kun je wat met elkaar uitwisselen en dat deden we. Buurman wist ons behoorlijk veel nieuwtjes uit de omgeving te vertellen. Zoals de geschiedenis van de Havezathe hier bij ons in het parkje. Daar is afgezien van het poortgebouw en de brug met de leeuwen en de kanonnen niets van over gebleven. De Russische spoorwegen, u weet wel zo rond 1917 is daar nogal wat geld mee verdampt en dus ook de Havezathe. En dan de rentmeester en een natuurgebied waar zo te horen plas dras wordt gemaakt.
De wandeling was niet nieuw voor mij; ik heb het gebied tussen Wijhe en Heino inmiddels behoorlijk verkend. Maar wat ik niet wist was dat de NS wandeling verderop bijzonder fraai werd en dat heb ik vandaag ondervonden. Vanaf Elshof ben ik de Wetering daar overgestoken en heb Salland verder doorkruist. Morgen ga ik maar eens dit deel en 't Nijenhuis, de dependance van het museum van Zwolle onderzoeken.

Een Debbietorium voor Roos

Het Debbietorium van Roos

Roos heeft vele jaren genoten van de groepslessen Pilates in Bilthoven bij Sportcity aldaar. Zij mist dat ontzettend. En nu heeft ze alle attributen aangeschaft om Pilates te doen. In al die jaren heeft ze zo veel ervaring opgedaan dat ze veel oefeningen wel uit haar hoofd kan oplepelen. Een enorme spiegel maakt de "gymzaal" die ze in een van de kamers boven heeft ingericht compleet. Ik stelde voor om deze ruimte met inrichting het "Debbietorium" te noemen.
En zodra de kust weer veilig is en er weer gereisd mag worden gaat Roos gewoon weer regelmatig op een dagkaart naar de Pilatesles bij Sportcity in Bilthoven.

En maar nadenken

Vandaag opnieuw naar Elshof gewandeld, dat is best een leuk doel en heen en terug ruim 10 km. En dan onderweg maar na lopen denken over de huidige toestand in de wereld die zich erg sterk probeert te verdedigen tegen het Corona virus; ik krijg dat woord nauwelijks over m'n lippen zo zat word ik het, alles wat je hoort en elke handeling is doordrenkt met de invloed van dit Covid-19 monster.
En natuurlijk is het niet niks; net als influenza is het voor kwetsbaren een potentieel dodelijke aandoening.
Roos voorziet mij voortdurend van nieuwe informatie over de pandemie die als een razende over de wereld trekt. Vooral het type patiënt dat ernstig of zelfs dodelijk wordt getroffen wordt besproken. Het lijkt dat een hoge leeftijd gecombineerd met een zwakke gezondheid een grote risico factor is alsook ernstig overgewicht. Een verzwakte afweer heb ik nog niet vernomen maar zal ongetwijfeld een ernstige risicofactor zijn. Merkwaardig genoeg lijken kinderen en jongeren nauwelijks of zelfs geen levensgevaar te lopen bij infectie. Tijdens de carnavalsviering zouden er nogal wat jongeren met het virus in aanraking zijn gekomen en daarbij niet, althans niet ernstig ziek te zijn geworden maar wel de gewenste immuniteit hebben verkregen. Een groep wetenschappers heeft aldus een artikel in het Parool de genomen maatregelen te stringent hebben genoemd en nemen een standpunt in dat de kwetsbaren zouden moeten worden beschermd en dat de anderen de gewenste groepsimmuniteit zouden moeten kunnen verwerven; dit is ook meer in lijn met wat onze premier aanvankelijk voorstelde. Ik weet het ook niet meer en loop daar al wandelend over te peinzen.
En intussen staan er twee kleinkinderen op het punt het levenslicht te aanschouwen en kan ik de gelukkige ouders, mijn eigen kinderen niet eens gaan bezoeken; dat doet een vader pijn. En zo sjok ik maar door het toch wel wat saaie landschap hier in Salland.
Geheel in stemming met het wat zwartgallig verhaal is deze schitterende uitvoering van de Actus Tragicus van het fenomeen Johann Sebastian. Laat de boodschap van deze schitterende cantate maar eens goed tot u doordringen lezer.

Elshof

De eerste wandeling die ik hier in Wijhe maakte, na een advies van een buurtgenoot c.q. medelid van de bridgeclub had ik half en half Elshof als doel gesteld. Ik dacht namelijk dat dit de dependance van "De fundatie", het museum in Zwolle was. Ik kwam vlakbij Wijhe een meneer tegen en vroeg hem naar Elshof en wat dat precies was; hij wist het niet; had er wel van gehoord. Het bleef aan mij knagen, maar ik beperkte mij tot vandaag tot rondjes waarbij Elshof een "ver oord" bleef. Maar vandaag was het zo ver. Ik plande een wandeling vanaf de fietsenstalling van het station en we gingen op weg. De aanloop was via een reeds bekend pad en vervolgens verder richting Elshof waarbij bleek dat Roos al een deel van deze aanloop had gedaan.
Elshof, we werden door het gehuchtje ontvangen in de vlindertuin van het buurthuis. Het is een schattig, klein plaatsje. Verrassend dat het een buurthuis kent. Het maakt onderdeel uit van de gemeente Olst-Wijhe. We doorliepen de hoofdstraat en gingen via een andere, verderop ons ook bekende route terug naar de fietsenstalling en door naar de slager die vandaag zijn laatste openingsdag kende. Jammer, want hij heeft bijzonder lekkere naegelholt - waarvan we overigens al ruimschoots hebben ingeslagen - maar ook droge worst van goede kwaliteit. We kochten fors in en, naast vlees alle droge worsten die er nog waren en gingen terug naar huis voor een kop thee en het bakken van brood. Het kneden van het brooddeeg blijkt prima te gaan zonder keukenmachine. Uit de geschriften van Roos' opa, bakker heb ik opgemaakt dat je hoe dan ook bij de tweede kneding minstens 10 minuten stevig moet kneden. En inderdaad voel je dan dat de consistentie van het brood goed is. Het afbakken gebeurde samen met de kip in kookzak. Heerlijk gegeten. Het samen eten blijkt desastreus voor mijn gewicht. Moet ik wandelend wat aan doen vrees ik en gewoon matigen met nassen.

Bulgaarse yoghurt

Vorige week heb ik twee liter yoghurt ingeslagen bij boerderij Boom en Bosch; niet om zelf op te eten maar voor de kinderen van Joke. Zij zijn gek op de yoghurt van opa Eef. Die yoghurt is veel dikker en smaakvoller dan yoghurt van de supermarkt; ze doet me denken aan wat vroeger Bulgaarse yoghurt werd genoemd; dik en romig van smaak.
Nu moet u weten dat boer Dirk sinds enkele jaren zijn koeien de hele winter door buiten laat. Het vriest ook nauwelijks meer en dus trappen ze het land niet stuk. Maar ze kunnen ook meer bewegen en natuurlijk ook jong gras eten naast het hooi en krachtvoer dat ze normaliter krijgen.
Dirk vertelde me dat de melk een hoger vetgehalte maar ook eiwitgehalte heeft en dat de yoghurt daarom zo veel voller is geworden.
De melk van deze boerderij vind ik altijd als nectar smaken om van de kwark maar niet te spreken; die is niet te overtreffen.
Die twee liter yoghurt van vorige week kon ik door de Corona maatregelen niet bij Joke afleveren en daarom had ik mij voorgenomen om ze maar zelf op te maken. En toen merkte ik eigenlijk pas goed hoe ontzettend "zwaar" deze was. Ik had er een halve liter van ingeschonken en met muesli en rozijnen naar binnen gelepeld en ik werd er gewoon misselijk van omdat het te veel was.De smaak was prima maar het was gewoon te zwaar. Voor die twee kleinkinderen kennelijk niet zwaar genoeg want als Joke hen gewone yoghurt van de fabriek geeft vragen ze geheid om "de yoghurt van opa Eef", van boerderij Boom en Bosch dus. Ik neem nu gewoon kwart litertjes en eet me lekker door de berg yoghurt heen; bevalt me uitstekend!

Maar weer het bekende rondje

Het pontje over de IJssel

Wijhe is een leuke plek om te wonen maar om te wandelen ben je er erg snel uitgekeken. Op aanwijzing van bewoners hier in de straat hebben we het gebied achter het kasteel grondig bewandeld; ik tenminste al zes keer inmiddels en dat "daagt niet uit". Wijhe is vooral een poort naar de Veluwe. Met de trein kun je alle kanten op; ons "eigen" lijntje", Utrecht - Zwolle gaat langs Putten, Ermelo, Harderwijk, Nunspeet, allemaal entrees naar de Veluwe. De lijn Zwolle - Arnhem gaat langs Brummen en Dieren. Ga je nog wat verder dan kom je bij Rheden, de entree naar misschien wel het mooiste stuk van de Veluwe, het gebied van de Posbank. Dat gebied is een van de mooiste van NL en kan wedijveren om de eerste plaats met de duinen, Zuid Limburg en andere fraaie plekken in ons mooie kleine landje.
Dus vandaag maar weer eens langs een wetering gesjokt en vastgelopen bij een terrein waar een boer bezig was met mest-injectie. Terug gelopen en een andere wetering afgelopen en het bekende rondje gedaan. Toch weer 8 kilometer.
Gezellig samen met Roos het maal bereid: schnitzel met blue D'Auvergne erop gesmolten en gestoofde spitskool. Heerlijk. Roos vertelde dat ze naar "het pontje" was geweest en dat dat gewoon voer ondanks de Corona. Dat biedt wellicht wandelperspectief voor de komende Corona weken. Wapenveld en Heerde zijn de plaatsen op wandel- en zeker op fietsafstand. Gaan we maar eens onderzoeken ook al ben ik geen uitgesproken fietser.
En we hebben nog lekker zitten bridgen op de computer.

Als een kip zonder kop

Vanmorgen weer naar de flat met - helaas niet op een briefje - alle dingen die ik wilde doen in m'n hoofd. Daar ontmoette ik de buurvrouw en kwam uitgebreid met haar in gesprek. Zij maakte mij duidelijk dat het absoluut niet de bedoeling is om het OV voor iets anders te gebruiken dan voor woon-werk verkeer en dan nog slechts voor lieden die in de cruciale beroepen werkzaam zijn als de gezondheidszorg. Daarvan was ik door het ontbreken van TV niet op de hoogte.
Maar goed ik ging eerst maar eens thee drinken op m'n balkon - het was prachtig weer - en liet de balkondeur lekker open staan voor de frisse lucht. Intussen ging ik scheermesjes kopen bij de Etos, een van de belangrijke dingen die ik niet moest vergeten; hier in Wijhe is geen Etos en de scheermesjes bij de DA drogist zijn alle "anders" dan die ik nodig heb. De onrust nam door de berichtgeving van de buuf nog verder toe. Ik vulde mijn rugzak en verliet als een kip zonder kop de flat en ging weer naar Wijhe. Zo in de buurt van Nunspeet bekroop mij een ongemakkelijk gevoel of ik de balkondeur wel gesloten had, maar het leek me bijzonder onwaarschijnlijk dat ik die had vergeten. Het zou anders blijken te zijn.
Roos had de maaltijd al goed voorbereid en we zaten vroeg aan tafel toen ik van de buuf een WhatsApp bericht kreeg. U raadt het al lezer; de balkondeur?!
Ik dacht nog om het maar zo te laten en morgen terug te komen maar Roos stelde voor om samen naar de Bilt te gaan zodat we in ieder geval bij elkaar zouden zijn. En zo geschiedde. Ik had overigens de belangrijkste dingen waarvoor ik naar de flat was gegaan ook als de bekende gedecapiteerde kip vergeten, dus dat kon ik ook corrigeren. We dronken 's-avonds met de buurvrouw nog een glaasje wijn en sliepen als rozen, wie weet hoe lang het duurt voordat we weer vrijuit met OV kunnen reizen.

Zweterig wakker geworden

Mooi water in het bos

Behoorlijk moe van het vroege opstaan en de wandeling van gisteren heb ik gisteravond nogal zitten gapen; we gingen redelijk bijtijds slapen, Middenin de nacht werd ik wakker vanwege de onrust in mijn hoofd door de dreigende lock down. Het is voor mij en waarschijnlijk voor velen een gruwel gedachte dat je in je huis min of meer wordt opgesloten als een gevangene. Ik herinner mij nog dat ik jaren geleden eens samen met vriend Peter C. het plan had opgevat om met hem mee op vakantie gaan met de Trans Siberië expres. Ik had al een fors bedrag aanbetaald. Maar toen ik las dat er een stuk van de reis bij zat dat je meerdere dagen niet de trein zou verlaten heb ik direct geannuleerd; ik werd al gek bij de gedachte. En dat had ik nu ook bij de gedachte dat je niet meer uit huis zou kunnen behalve voor boodschappen en om de hond uit te laten?!
Ik sloop naar beneden en heb wat Griekse mythologie zitten lezen in "Mythos" van Ste[hen Fry, toen ging het weer en heb ik weer lekker geslapen.
En vandaag zijn we er met z'n tweetjes op uit gegaan; eerst naar de markt en vervolgens naar Albert Heijn. Het is wel een soesa hoor en het gaat nog veel erger worden. Daarna gingen we aan de wandel waarbij we vrijwel niemand tegen kwamen afgezien van een boeren-echtpaar waarmee we over MRIJ koeien hebben staan praten.
Roos wist een prachtig stukje bos met daarin een toverachtig water te vinden. Was eigenlijk vlakbij het dorp. Daar gingen we nog even langs bij de slager die vanwege familie problemen gaat sluiten. Jammer, want voor zover ik in die korte tijd heb kunnen vaststellen maakt hij kwalitatief heel bijzondere vleesconserven waaronder naegelholt waarvan ik dan ook een flinke hoeveelheid af liet snijden.
Nog lekker in de tuin van de zon genoten.

De Hierdense beek

Hulshorster zand

Vanmorgen zeer vroeg op weg gegaan naar Nunspeet. Mijn plan was om over het Hulshorster zand te wandelen en het nieuwe tracee van het Zuiderzeepad te volgen. Dus om kwart voor acht al op station Nunspeet en door het bos op weg naar Hierden. De treinen waren zo goed als leeg dus was het geen enkel probleem om ruim afstand van elkaar te houden; al wandelend kwam ik de eerste uren letterlijk geen mens tegen, Wonderschoon om het steile pad over het mulle zand te bestijgen en de enorme vlakte in het heldere voorjaarslicht te aanschouwen. Dat deed mijn toch wat sombere gevoelens even naar de achtergrond verdwijnen.
Het eerste stuk van de wandeling was bekend terrein, maar vanaf de afslag naar Hierden was voor mij nieuw.

Hierdense beek

Ook had ik dit stuk niet als GPX beschikbaar voor Komoot. Maar de markering was behoorlijk goed; pas vlakbij Hierden kon ik de tekens niet meer vinden en liep ik verder op de Komoot kaart. Daar stopte een op 1 persoon na lege bus voor mij en die bracht me naar station Harderwijk waar ik weer de vrijwel lege trein nam naar Bilthoven.
Op de flat eerst maar wat van de 2 liter yoghurt, die ik gisteren feitelijk voor de kids van Joke had gekocht opgegeten met wat muesli. Viel me zo zwaar dat ik er enigszins onpasselijk van werd en even vreesde dat ik "geveld" was. Toen maar even een power "nap" gedaan en weer volkomen uitgerust wakker werd. Tas ingepakt; ik ben nogal huiverig voor een langdurige lock down en wil zoveel mogelijk bederfelijke waar uit huis mee naar Wijhe nemen, vandaar mijn heen en weer gereis. We willen ook per se bij elkaar blijven om voor elkaar te zorgen mocht een van ons beiden ziek worden.
Om half vier weer naar het station gegaan en lekker op tijd weer aangeschoven bij Roos die het eten net klaar had.

En weer terug in WIjhe

Kunstgras in de tuin bij Arja

Met een volle rugzak gingen we weer terug naar Wijhe. Ik had gisteren nog uitgebreid ingekocht bij boer Dirk. Angelina hielp in de winkel met een mondkapje voor en er hing een uitgebreid pamflet hoe je vanaf heden spullen bij hen kon bestellen. Ik had een stuk boter en kwark voor Roos gekocht en yoghurt voor de kids van Joke en melk om brood te bakken en zelf op te drinken. Joke vond het onverantwoord om de yoghurt te ontvangen; daar zit je als opa met je goeie gedrag. Dan maar zelf twee liter opvreten?!
Maar ook de reebiefstuk en nog wat etenswaren en de taartvorm voor de quiche Lorraine had ik in de rugzak gepropt. We waren weer redelijk vroeg in Wijhe en ik ging de deur weer snel uit om in m'n eentje nog een stuk te lopen. Ik begin de omgeving hier van Wijhe aardig in de benen te krijgen. Ik liep over het smalle graspad langs een wetering en merkte tot twee keer toe dat mensen echt helemaal omliepen om de 1,5 meter die ons via een landelijke e-bericht was toegezonden ook daadwerkelijk vorm te geven. Ik werd er lacherig van. Maar ook dochter Joke stuurde me een serie heel ernstig bedoelde berichten hieromtrent. Ik heb dan ook besloten om me strikt aan de adviezen te conformeren ook al ben ik het met de aanpak niet eens in de zin dat ik niet overtuigd ben van de positieve uitwerking in het kader van het bereiken van groeps-immuniteit als je elkaar mijdt als de pest. Ik zie wel hoe het afloopt maar maak me ernstig zorgen over de maatschappelijke en economische gevolgen.

Een prachtig adder vrouwtje

Maar onderweg ook gezellige WhatsApp berichten van dochter Arja die me een fotootje stuurde van het kunstgras in haar tuin. Ik vertelde haar dat ik al wandelend een naam had bedacht voor haar vijfde kind, dat binnenkort het levenslicht zal aanschouwen: Quintus Xavier lijkt mij een mooie naam vanwege de voorletters. Tevens kreeg ik een bericht van vriend Ab die samen met zijn broer Dick vandaag inventarisatie onderzoek doet in Drenthe aan de adderpopulatie. Hij stuurde een schitterende foto van een vrouwtjes adder. Het was er prachtig weer voor: niet te warm maar wel zonnig; daar houden adders van, althans dan komen ze tevoorschijn.
En lekker reebiefstuk gegeten met gebakken aardappels en Romeinse salade.

Samen naar de Bilt

Onderweg kreeg ik een WhatsApp bericht van nicht Vera met
de nadrukkelijke waarschuwing om vooral binnen te blijven.
Uit recalcitrantie stuurde ik deze foto die Roos van mij nam.

Inmiddels lijkt het erop dat er sprake gaat komen van een zgn. lock down, oftewel dat je helemaal niet meer mag reizen, zelfs niet meer buitenshuis mag verkeren zoals in Madrid. Dat geeft mij een behoorlijke portie onrust en daarom vroeg ik Roos of we niet samen naar de Bilt konden gaan zodat we in ieder geval samen ge lockdauwnd zouden zijn indien dat onverwacht subiet zou worden ingesteld. Nou zal het zo'n vaart niet lopen maar ik wil gewoon zoveel mogelijk spullen over halen; wie weet hoe lang deze crisis situatie gaat duren en je wilt gewoon bij elkaar kunnen zijn.

We wilden het wel combineren met een mooie wandeling en zo stapten we uit in Putten en liepen richting Ermelo zoals ik onlangs had uitgezocht. We kwamen langs de zorgboerderij met de eitjes en sloegen uiteraard twee dozen eitjes in. Tot mijn verbazing kende Roos dit traject goed; zij had het eerder gelopen wist alleen niet meer waar het geweest was. Grappig!

In Ermelo haalden we grappig genoeg weer de trein precies; we hoefden nog geen twee minuten te wachten en kwamen op ons bekende station en liepen naar de flat.

Ik kocht bij de Koopman snijbonen en maakte een smakelijk en voedzaam maal voor ons tweetjes. Was weer fijn om in het zonnetje in de flat te vertoeven. Ik constateerde, en Roos met mij dat het fijn is om in "je eigen" huis te zijn. Ach, die twee-huizigheid is echt heerlijk. Terwijl ik dit zit te schrijven, op de "muziekkamer" bij Roos boven realiseer ik me ten volle hoe ik me ook hier in Wijhe al helemaal thuis voel. Desondanks hechten we aan onze eigen bewoning; de crisis rond het virus, waarvan ik de naam niet meer wil opschrijven heeft ons wel deze fijne gelegenheid gegeven om - net als vorige jaren in Calpe - het samen in 1 huis wonen te genieten.

Mag je nog wel hardop lachen?

Fraai oud stadhuisje in Lochem

We zaten vanmorgen in de trein naar Lochem; we hadden eigenlijk gepland om van Lochem naar Borculo te wandelen; het zou niet verder dan Barchem worden. We hadden het over de nieuwe dienstregeling die was ingesteld vanwege de hedendaagse crisis rond het bekende virus waarvan ik de naam niet meer kan horen. Er rijden nog slechts stoptreinen uitgezonderd op de lijn Enschede - Den Haag; daar rijdt nog een intercity. Op station Deventer zag ik gisteren zo'n Intercity staan en tot mijn verbazing zag ik dat deze gewoon uitgesproken vol zat, althans het rijtuig dat vanaf de entree van het station het makkelijkste bereikbaar was. NS had overigens een extra lange Intercity trein ingezet, dus ruim plaats.
Terwijl wij op weg waren naar Lochem spraken we over deze Intercity die voor mij erg handig zou zijn in het geval ik mijn kinderen zou willen bezoeken in Utrecht, Gouda en Den Haag. Niet in Papendrecht constateerde ik hardop lachend, waarop ik mij afvroeg of hardop lachen nog wel was gepermitteerd in de trein onder de huidige omstandigheden.

Het doodgespoten gras, Bah!

Lochem was gelukkig niet uitgestorven; een levendige stad met leuke winkeltjes en een bijzonder fraai kerkplein, met een uitstekende slager en een fraai stadhuisje uit de 17e eeuw zo te zien.
We hadden de route snel gevonden en liepen de geel-rode markering af. We aten van de gekochte gedroogde wordt op een bankje in het parkje met de ganzen. Even later ontmoetten we een gepensioneerde dierenarts die duidelijk om een praatje verlegen zat.
De wandeling voerde ons langs het grasveld waar we nog niet zo lang geleden een tractor zagen rijden die iets over het gras sproeide dat absoluut geen water was. En ja hoor, het gras was nu door de rotzooi die erop gespoten was geel geworden en dood. Ik vroeg aan een meneer die zijn moestuin aan het omspitten wat het was. Een groenbemester: "doen ze hier allemaal", sprak hij berustend,
Wij liepen door en hadden het bij Barchem wel gezien. Roos wist nog hoe laat de bus vertrok en dat was enkele minuten later. Dus ja hoor, de OV-engel hielp ons weer, waarvoor dank.

Rondje Wijhe

Zo is het maar net!

Met mijn ongedurig karakter valt het me helemaal niet makkelijk om met de huidige situatie om te gaan. Onze premier heeft erop aangedrongen om op elkaar te letten en dat doen Roos en ik ook waarbij je natuurlijk beiden een stuk autonomie in moet leveren en dat vind ik best moeilijk. Ondanks dat we al zo lang met elkaar omgaan vind ik het lastig en dat komt niet door Roos hoor, maar puur door mijn karakter. Ik ben de laatste 12 jaar zo volstrekt gewend om - met name in de keuken -  de scepter te zwaaien ha ha en nu moet ik me beperken tot de pollepel. Ach, ik moet ook wel een beetje om mezelf lachen hoor.
Eerst samen een pakje ophalen; was bezorgd bij een leuke manufacturen winkel hier in Wijhe. Roos had allerlei fitness attributen besteld zodat ze hier in de "blauwe kamer" zelf Pilates kan doen. Ze is er niet in geslaagd om hier in de buurt Pilates lessen te vinden die aan haar kwaliteitseisen voldoen; ze is het ook zo goed gewend bij Debbie in Sportcity Bilthoven. Ik weet daarvan mee te praten, uitstekende training! Maar ook dat is heden gesloten.

Bruggetje over de Soestwetering

Daarna ging ik even naar Albert Heijn voor wat dingetjes als sambal dat, aldus degene die me hielp met vinden, "niet was uitverkocht". Het is inderdaad bizar om al die lege schappen te zien, zelfs hier in Wijhe.
En natuurlijk heb ik in de middag een lekkere wandeling gemaakt op geleide van Komoot. Ik vond aansluiting op een NS wandeling, tegenwoordig OV-stapper genoemd; liep door een rustig en stil coulissenlandschap. Ik genoot er echt van en appte dat ook uitgebreid aan Roos. Viel me niks tegen. Na een 10 km weer terug en lekker aan de thee.

Spelende kinderen

Zelfs de piano op station Zwolle is in isolatie

Vandaag weer naar de flat geweest om e.e.a. op te halen. ZO miste ik mijn PC om mijn dagelijkse bloggies te schrijven en ook naar muziek te luisteren. Dat doe ik bij voorkeur met de Böse koptelefoon. In een vrijwel lege trein van Wijhe naar Zwolle en een even lege stoptrein naar Bilthoven. Onderweg uitgebreid ge-appt met schoondochter Jessica; zij verwacht haar eerste boreling, een zoon ongeveer over een week en dat is nogal wat in deze tijden van Corona. Geen bezoek in het ziekenhuis, afgezien van de jonge vader, mijn zoon Peter en zelfs zolang de kraamverpleging thuis werkt mag er niemand op bezoek komen. Het ontlopen van het virus is overal een hot topic en waar het medisch personeel betreft natuurlijk volkomen terecht. Voor hen geldt: "alle hens aan dek".
Ik maak me er niet zo druk om waar het mijzelf betreft, maar des te meer daar waar het kwetsbaren betreft; daarom vermijd ik contact.

Je ziet het niet zo goed, maar hier op het zand waren
jonge mensen lekker bezig met badminton en zo

Aangekomen in Bilthoven ging ik lekker door het bos naar de flat. Ik maakte op geleide van Komoot een ferme omweg door het bos. Tot mijn onuitsprekelijk genoegen zag ik onderweg op verschillende plekken grote groepen kinderen heerlijk met elkaar spelen; zonder ouders, op een grasveld en in het bos grotere kinderen lekker aan het badminton spelen. Cruijf zou zeggen: "elk nadeel hep z'n voordeel". Door het lamleggen van een groot deel van het maatschappelijk gebeuren zoekt men toch een nieuwe invulling. Ik heb daar op z'n tijd best moeite mee, vrijheidslievend als ik voor mijzelf ben. Af en toe word ik wat claustrofobisch door de opgelegde beperkingen, die ik overigens grotendeels mijzelf heb opgelegd. Ik weet soms geen raad met mezelf ha ha.
Op de flat eerst even met de buurvrouw gesproken en vervolgens binnen de was opgeruimd die er nog hing van maandag. Een bakje met voedsel uit de vriezer opgewarmd in de magnetron en in alle rust "opgenuttigd", was toevallig een bakje boerenkool dat ik eigenlijk voor Marjorie had bestemd; maak wel weer wat anders voor haar.
En vervolgens weer met de trein terug naar Wijhe en met Roos koffie gedronken en een beetje stepbridge gespeeld. 

Huis de Voorst

Huis de Voorst

Roos had voor vandaag een waslijst aan activiteiten; ze wilde in één run twee fazantenbessenstruikjes halen in Joppe, 1 kilogram thee in Zutphen en een tafellaken in Zwolle. Leek mij geen goed plan en daarom stelde ik voor dat ik de thee in Zutphen zou halen en aansluitend lekker aan de wandel zou gaan aldaar. Roos ging naar het Joppe voor de struikjes en daar een stuk lopen.
In Zutphen pakte ik weer de eerste etappe van het Graaflandpad op. Zutphen blijft een prachtige stad met haar oude muurresten en de

Toegangshek

stadspoort over de Berkel; een schoonheid! Ik liep verder en daar werd ik door een vriendelijke dame aangesproken. Zij adviseerde mij om een bepaalde route te lopen zodat ik niet door de onaantrekkelijk stadswijk hoefde waar het officiële pad doorheen ging. Dat advies volgde ik op en kwam toch gewoon weer op het Graaflandpad; bepaalde geen straf.De tocht langs de Berkel blijft mooi en was nu een stuk fijner om te doen omdat het prachtig weer was en niet zo keihard waaide als de eerste keer. Ik kwam opnieuw langs het Huis de Voorst; een juweeltje met vergulde toegangshekken en een imposante oprijlaan.
Verder liep ik onafhankelijk van de GPS track waarbij ik opnieuw werd geadviseerd door een dame die bekend was in deze streken en vond ik in Eefde een fraai pad dat mij terug leidde naar Zutphen. Geheel voldaan nam ik de opnieuw nagenoeg lege trein terug naar Wijhe. Het is toch wel bizar als je het verschil ziet in drukte op de straat en vooral ook in het OV. Geen mens in de interlokale bussen en nagenoeg lege treinen. Maar ook geen condensstrepen in de lucht van vliegtuigen en veel minder verkeersgeluid?!

Ganzeneierstruif maken

Erg stil in de trein

Afgelopen donderdag, na de rietruimactiviteit met de werkgroep Eilandspolder had ik een dertigtal ganzeneieren meegekregen van vriend Ab. Die kun je niet eindeloos bewaren en invriezen is geen optie. Dus moest ik ze alle dertig verwerken tot struif. Dat had ik zaterdag gedaan voordat Ab kwam en daarbij geconstateerd dat geen van de dertig ernstig bebroed was; geen bloedvinnetje te zien! Het grootste deel had ik gewoon tot struif geslagen, maar ook een deel gesplitst om t.z.t. vla van te maken.
Voor vandaag had ik besloten om daar maar eens een bak van op te halen om mee te nemen naar Wijhe, waar ik momenteel zeer regelmatig verblijf om niet het risico te lopen dat een van ons tweeën ziek wordt en dat de ander onbereikbaar is. Inmiddels is duidelijk geworden dat het OV nog gewoon functioneert. Dat voelde aan als een forse opluchting en dus toog ik hedenmorgen richting de Bilt om wat inkopen te doen en e.e.a. in de flat aan kant te maken. Zo deed ik de was en ging ik tussendoor even naar de Koopman om wat amandelen voor Roos in te slaan en wat sinaasappelen voor mezelf. Voor de zekerheid ook wat Mejul dadels. Ook de PC waarmee we altijd stepbridge doen heb ik meegenomen. Lekker gedoucht en geschoren en ik was weer "het heertje".
Het was een heerlijke zonnige dag en zo zat ik wat te "chillen" en "relaxed" thee te drinken op m'n balkon; ik was al met al toch wel redelijk tevreden, ondanks alle commotie rond dat klote virus.
Op tijd weer terug naar het station gewandeld met een loodzware rugzak. Bij station Wijhe stond de trouwe tweewieler op me te wachten. Roos had lekker gekookt en 's-avonds hebben we weer ouderwets zitten stepbridgen.
's-Avonds sprak de minister president, Marc Rutte de bevolking toe via radio en TV. Een heel imposante en eerlijke toespraak die duidelijk fundament verleende aan de aanpak waarvoor in ons land is gekozen om de crisis beheersbaar te houden. De regering laat zich leiden door wat wetenschappers voor de beste aanpak houden, dus geen "waan van de dag", zoals gebruikelijk wanneer de tweede kamer zich ermee bemoeit. Bravo regering!
Petje af voor onze eerste minister!

Alles komt stil te staan

Mijn ontbijt. Brood met Nagelholt
van de slager in Wijhe. Heerlijk.

Niet te geloven, maar ik heb vannacht alle tekort gekomen slaap ingehaald. Gingen we gisteravond om half elf slapen, daar werd ik pas om 8 uur wakker omdat ik wat gedruis hoorde van Roos die eerder was opgestaan dan ik, een op zich bijzonder fenomeen!
Lekker zitten ontbijten met z'n tweetjes en zo tegen 9 uur het video-gesprek geopend met zoon Martijn en Margot in Surabaya; de wereld is zo klein geworden. En kostte een gesprek van enkele minuten honderd jaar geleden een weeksalaris, daar kost een video-gesprek met WhatsApp helemaal niets en is helder als glas, zowel beeld als geluid. We hebben wel anderhalf uur met z'n viertjes zitten praten; reuze gezellig!

Roos op het wandelpaardje langs de sloot

Later op de dag zijn we de deur uit gegaan en wandelden we via het plaatsje Boerhaar, onderdeel van Wijhe door de boerenlanden in de omgeving. Via een paadje langs een sloot liepen we weer terug naar Boerhaar en gingen een kop chocolademelk drinken bij "de Logtenberg" in Boerhaar; een ontzettend gezellige tent waar op dat moment een groot familiefeest plaats vond. Ongetwijfeld de laatste grote bijeenkomst want bij thuiskomst werd al snel duidelijk dat de maatregelen, die nodig zijn om het virus, waarvan ik de naam niet meer uit m'n strot kan krijgen, enigszins in toom te houden, onder andere behelsden dat alle horeca van het land voorlopig gesloten blijven. Dus heb ik ook het equinox etentje met Hans-Erik en Cor maar officieel afgezegd. Ik krijg toch wel een opgejaagd gevoel van deze noodtoestand. Zoiets heeft mijn generatie nog nooit meegemaakt.

Soppen in park de Hooge Veluwe

Ab voor de "Boer'nkinkel"

Vandaag gezellig met Ab aan de wandel op de Veluwe. Hij zou me om 8 uur op komen halen, dus om 7.37 ging de wekker. Ik was wat laat, allereerst door "De brug over de Tara", een fantastisch boek van Frank Westerman dat ik overigens al eens eerder had gelezen, maar ook behoorlijk van de leg door alle gedoe met dat verrekte virus waarvan ik de naam niet meer kan horen, laat staan op wil schrijven. Ab, altijd optimistisch en vrolijk schudde de muizenissen uit mijn hoofd en al snel zaten we lekker aan de thee en even later in de auto op weg naar Hoenderloo. Daar aangekomen eerst naar de "Boer'nkinkel" voor de traditionele chocolademelk met appeltaart en toen naar het park waar het opmerkelijk rustig was. We waren van plan om op de GPX route van het Veluwe zwerfpad van Otterloo naar Hoenderloo te lopen en eerst met de fiets naar Otterloo te fietsen. Het zou anders lopen. Komoot verrekt het om een GPX route anders te lopen dan in de aangegeven richting. Daarom werkte het allemaal niet en kozen we, of beter gezegd, koos Ab ervoor om gewoon door de wildernis richting Hoenderloo te lopen. Dat is overigens toegestaan in dit natuurgebied hoor lezer, alzo had ik ergens gelezen uit de mond van een boswachter van dit gebied. Nou, dat hebben we geweten en niet alleen omdat het een prachtig gebied was dat we doorkruisten waarbij we zandvlaktes maar ook stukken die bedekt waren met het glibberige Australische Grijs kronkelsteeltje, een exotische mossoort. Maar op het einde moesten we door een stuk Veluwe dat wel zo ontzettend nat was dat we telkens terug moesten om een andere route te zoeken. Dat lukte wel uiteindelijk. Ongehoord hoe nat het was in dit altijd zo droge gebied.
Na een heerlijke wandeldag scheidden onze wegen op de parkeerplaats in Hoenderloo; ik ging met de bus richting station en door naar Wijhe; Ab ging naar Edam.

Yoghurt en veganistisch eten

Met Ronja in de schommelstoel

Als een echte zuivelleverancier ging ik op weg naar dochter Joke & kids. Ik had 2 liter boerenyoghurt bij me, een stuk boter en een bakje met een stel gebakken kippenvleugeltjes. Die laatste niet als melkboer overigens, maar omdat de kids dat zo lekker vinden.
Altijd heerlijk om begroet te worden door dochter en de vier helderblauwe kinderoogjes van de kleinkinderen Bram en Ronja.
Joke nodigde me uit om met z'n viertjes naar een veganistisch restaurantje te gaan om te lunchen, Niet echt "mijn ding", eigenlijk helemaal niet mijn ding, maar het was wel gezellig zo met de twee kindertjes eruit te gaan. Toen ik mocht bestellen zei ik: "een pol gras met een glas water". Dat viel niet in goede aarde; ik heb Joke niet vaak zo boos naar me zien kijken. Ik liet de keuze aan haar over en het was best lekker allemaal.
Met m'n knieën in m'n nek vanwege het piepkleine tafeltje at ik de no-tuna salad en een met zeewier blauw gekleurd broodje en een bijzonder smakelijk, slagroomvrij taartje. In de zaak stond ook een schommelstoel die stevig genoeg was dat ik er ook in kon zitten. Joke maakte een paar foto's terwijl ik daar met Ronja in zat.
We gingen weer terug naar huis; het begon te hagelen. Joke ging met Ronja op haar rug naar de fietsenmaker om haar fiets op te halen; ik liep al keuvelend met Bram naar huis.
ROnja ging slapen, Joke vroeg of ik even op wilde passen zodat ze een paar boodschappen kon doen. Op de bank zittend terwijl Bram wat om me heen speelde viel ik als narcolepticus in slaap, een powernap. Ik voelde iets aan mijn knie en schrok wakker; Bram had op het speelgoedfornuisje een eitje voor me gebakken, de scheet.
Ach en 's-avonds weer lekker gegeten waarbij de kippenvleugels als onderdeel van de maaltijd werden ingezet. 

Rosa Parks, Juliette en de buschauffeur

Toen ik vorige week de toch best wel lange treinreis van Wijhe terug naar de Bilt zou maken gaf Roos me een boekje mee "voor onderweg". Ik had het al eerder gelezen: "Rosa stond niet op", het relaas van de pen van Martin Luther King, de grote voorganger van de strijd om gelijke rechten voor de gekleurde, met name de zwarte Amerikanen. Deze werden vooral in de zuidelijke staten van de VS als minder dan tweede rangs burgers behandeld; de apartheidspolitiek zoals we die ook kennen uit Zuid Afrika. Alleen al de eerste hoofdstukken zijn pijnlijk en beschamend om te lezen.
En dan gisteravond las ik het nieuwste boekje van Annejet van der Zijl over een heel bijzondere liefdesgeschiedenis in de tijd van de slavernij in de VS; hoofdpersoon Leon is een tijdgenoot van mijn voorvader Hendrik de Kozak. De hele maatschappij aldaar floreerde door de slavernij zoals de huidige door het gebruik van de olie. En de blanken profiteerden daarvan en handhaafden deze vorm van grove uitbuiting door onvoorstelbare wreedheid. Annejet beschrijft dat weer op de van haar bekende voortreffelijke wijze. Over die liefdesgeschiedenis moet u zelf maar lezen beste lezer van deze blog.
En dan vanmorgen moest ik eraan denken hoe inmiddels de integratie heeft plaatsgevonden toen de chauffeur van de bus die mij naar Edam bracht mij iets voor 7 uur vriendelijk begroette. Hij was net als ik op een onmogelijke tijd opgestaan; hij voor de bus en ik voor het vrijwilligerswerk als pensionado. Tussen ons was geen duimbreed verschil gelukkig ook al hadden we verschillende kleurtjes.

Zelfs in Zeist

Zelfs in Zeist!

Vanmorgen met bus 58 naar Zeist; ik wilde wat ingrediënten inslaan bij toko Ibuku voor de nassi. Ik was uitgestapt op het busstation van Zeist en liep de doorgaande weg terug naar het winkelcentrum. En daar zag ik opnieuw - net als onlangs in het nieuwe Hoog Catharijne in Utrecht - een winkel van ECCO, het bedrijf waar zoon Martijn sinds enkele weken werkzaam is. Voordien had ik nog nooit gehoord van deze gerenommeerde schoenen fabrikant of beter gezegd leer verwerkende industrie, want ze maken ook tassen en misschien nog wel mee dingen van leer, maar dat weet ik niet.

Ik ging met een paar prachtige wandelsandalen
de deur uit.

Net als in Hoog Catharijne kon ik het niet laten om met WhatsApp een foto te maken en die naar Martijn te sturen met: "zelfs in Zeist" als tekst. Terwijl ik stond te klooien met mijn smartphone  kwam de dame van de winkel lichtelijk verbaasd naar buiten en vroeg benieuwd naar de reden dat ik een foto maakte van deze toch niet zo bijzondere winkel. Nou dat wilde ik wel en ze nodigde me uit om dan ook eens even binnen te kijken welke producten ECCO zoal maakt. En dat waren bepaald niet alleen van die deftige schoenen voor bruiloften en partijen maar eigenlijk mijn smaak schoenen en zelfs vrije tijds schoenen als sandalen en wandelschoenen. Dus ging ik de deur uit met een paar nieuwe wandelsandalen voor van de zomer. Terwijl ik die aan het passen was maakte de mevrouw van de winkel op mijn verzoek een paar foto's.
Weer thuis gekomen heb ik van alles naar Martijn gestuurd en die appte prompt terug. We hebben lekker zitten eppen (grappig hè, vroeger zou je zeggen: "beppen"). Fijn dat die enorme afstand zo wordt terug gebracht met de moderne technologie.

Het kan verkeren

We gingen vanmorgen tegelijk de deur uit en naar station Wijhe. Roos moest naar de tandarts in Amsterdam en ik ging gewoon naar de flat in de Bilt. De trein naar Zwolle was merkwaardig volgeladen. Wat bleek nu, de Intercity van Utrecht naar Groningen was gestremd omdat er tussen 't Harde en Nunspeet een "aanrijding met een persoon" had plaats gevonden. Triest natuurlijk, maar het was er ook wel dag voor om mistroostig te zijn; almaar regen en nog eens regen. Annie M.G. zou zeggen: "wie kan daar nou tegen". Nou ja, dat betekende dat mijn trein naar Utrecht ook niet verder ging dan 't Harde en dat er van daaruit verder vervoer was met bussen. Dat was inderdaad keurig geregeld. Roos ging door de polder en had geen oponthoud door de stremming. Uiteindelijk was ik pas tegen een uur of drie weer op honk om direct weer op de fiets te springen om naar Boer Dirk te gaan en naar de bibliotheek. Bij de zuivelboerderij haalde ik speciaal voor de kleintjes van Joke twee liter yoghurt. Bram en Ronja zijn zo gek op de yoghurt van "opa Eef", dat Ronja onlangs zelfs - toen ze dacht dat moeder Joke het laatste voor zichzelf had ingeschonken - in het ontbijtbakje van haar moeder dook om yoghurt te scoren. Dat stimuleert mij in ieder geval om regelmatig even langs te gaan in Gouda, zeker niet omdat ik het gezellig vind hoor lezer?! Voor vrijdag heb ik afgesproken om de zuivel leverantie aan de familie te combineren met een wandeling die al langer op mijn wensenlijstje staat: van Oudewater via Haastrecht naar de zilverstad Schoonhoven.
Roos zou vanavond bij me komen eten dus kokkerelde ik wat; haché gemaakt van een rest haas in jus en natuurlijk gebakken uien. Wat aardappelen gekookt en een bakje gekookte grauwe erwten uit de vriezer. Heerlijk gegeten en natuurlijk - op wens van Roos - zelf gemaakte vla voor toe.
Ik deed mijn uiterste best om niet in slaap te vallen tijdens het lezen, maar dat lukte van geen kanten. Ik lijk 's-avonds vaak wel een narcolepticus. Begonnen in het boek "Een lied voor Achilles", gaat over de vrienden Patroclos en Achilles waarvan altijd beweerd wordt dat ze niet alleen vrienden waren maar ook "lovers". Ook dit boek gaat daar duidelijk van uit. Merkwaardig want ik kan daar in de Ilias toch verdraaid weinig van terug vinden. In tegendeel; de toorn van Achilles betreft juist dat het meisje Briseïs van hem wordt afgenomen door koning Agamemnon, dus ik snap het allemaal niet zo goed.

Om elf uur belde ik aan

Op weg naar de Visserssteeg kwam ik aan de overkant van de
Utrechtse weg langs restaurant De Biltsche Hoek. Daar heb ik
bijzonder warme herinneringen aan uit de tijd dat dochter Joke
nog maar net was geboren. Daarom deze foto.

Gisteravond belde Hugo me nog om te zeggen dat hij de volgende dag, vandaag dus een vrije dag had. Ik hoefde dus niet met Marjorie naar de fysiotherapie maar stelde voor om desalniettemin bij hen langs te komen al was het maar om Hugo even te zien en te spreken en om een bak linzensoep te brengen; daar is Marjorie nogal gek op, vandaar.
Dus lekker rustig aan; tas ingepakt, brood gesmeerd en vort met de geit. Het regende als de laatste weken normaal is geworden. Maar daarom niet getreurd en ingepakt in mijn nieuwe regenkleding naar Lunetten; wordt zo langzamerhand routine. Ik besloot om nu maar eens over de Visserssteeg te gaan; dat is toch wel een favoriet landpaadje van me; vol vogels in het voorjaar en meestal volstrekt verlaten. Met de twee wenteltrappen over de snelweg heen, door het Science park en dan de gebruikelijke weg vervolgen. De regen viel nogal mee; het regende nauwelijks. In Amelisweerd sprak ik een jonge medewerker van het waterleidingbedrijf. Volgens hem was het Oosten van het land nog niet helemaal op peil waar het de rehydratie betreft maar in de rest van het land is het gelukkig helemaal goed gekomen na die droge zomer.
Iets over elven belde ik aan en deed Hugo open. Ze moesten nog uit bed komen: "we lagen nog even te knuffelen", verontschuldigde hij zich. En vader dacht: "knuffelen ha ha". Fijn voor hen om even een dag met z'n tweetjes gewoon thuis te zijn. Hugo zag er wat relaxter uit dan afgelopen donderdag. Marjorie was blij met de soep. Ik vertrok weer snel want ik gunde hen vooral het even een dag met z'n tweeën te zijn.
Om half twee moesten ze naar de praktijk voor fysiotherapie; enige dagen later zou ik een videootje krijgen waarop te zien was dat Marjorie alweer een paar stappen deed zonder haar krukken of handen te hoeven gebruiken. Geeft de burger moed!
Ik ging met de trein naar Utrecht CS en verder met de Intercity naar Zwolle en door naar Wijhe. Met de fiets was ik in een wip weer terug. Dat forenzen bevalt me weer prima. Onderweg had ik lekker zitten lezen en de reis duurde daardoor niet lang.
's-Avonds weer gebridged in de club. Het ging erg wisselend en ik dacht dat we nog geen 50% zouden hebben gehaald. Viel mee, iets van 53% en de 5e plaats meen ik. Maar aan één tafel hadden we twee of drie keer een 0 gehaald ha ha. Het bleek vanavond het einde van een speelronde te zijn en derhalve ons afscheid van de B-lijn. We waren als eerste geëindigd in de B en dus gepromoveerd naar de A. Dus volgende week moeten we ons schrap zetten!

Felicitaties naar Indonesië

Foto die ik van Pieter opgestuurd kreeg.
Gezellig met Sjoerd op schoot.

Mijn telefoon had me al gewaarschuwd en toch was Roos me voor: Martijn is vandaag jarig. Dus zelfs voordat we aan de thee gingen zaten we al uitgebreid te appen met Indonesië. Gaat wel een stuk makkelijker dan vroegig wanneer het via Radio Kootwijk moest tegen een weeksalaris per tien minuten. De twee Marren (Margot en Martijn) hebben een weekje Bali geboekt en vieren daar zijn 32e verjaardag. Helaas met de bekende buikklachten die je als westerling toch wel erg makkelijk oploopt in zo'n tropisch land. Maar ze hadden het desondanks erg naar hun zin. Margot is gek op Indonesië; heeft daar tijdens haar studie een stage gelopen en het land is haar bijzonder goed bevallen. De foto die ze stuurden loog er niet om; ze straalde gewoon!

Martijn en Margot hebben het wel naar hun zin daar op Bali

Grappig, binnen twee maanden zijn twee van mijn zoons voor de ambtenaar verschenen; nu zijn ze alle drie in de echt verbonden.
Na het ontbijt vertrok ik naar de Bilt; brood bakken en morgen Marjorie naar de fysiotherapie helpen met de rolstoel. Onderweg heb ik de tijd goed gebruikt door een stuk geschiedenis te herlezen; Martin Luther Kings' boek over de strijd tegen de segregatie in de VS; een strijd die hij zelf met de dood moest bekopen.
Thuis gekomen eerst maar eens lekker naar de fitness en wat boodschapjes gedaan bij AH: melk om brood te kunnen bakken voor Roos, geraspte kaas en room om weer een spektaart te bakken en WC papier. Ik had ook nog een pak patentbloem willen kopen maar tot mijn verbazing was dat allemaal uitverkocht; zouden de mensen dit hamsteren vanwege het Corona gevaar?
Het verbaast me dat een griep, die ongetwijfeld niet onschuldig is maar tot nu toe toch eigenlijk slechts hoog bejaarden over het randje duwt, zo'n algemene paniekerigheid veroorzaakt terwijl men zich geen ene moer aantrekt van het enorme gevaar dat ons gaat treffen als we zo doorgaan met olie, steenkool en gas te verbranden; vrijwel niemand die de auto laat staan bijvoorbeeld.
Lekker twee broden gebakken en foto's zitten bekijken die ik van schoonzoon Pieter heb gekregen. Hij heeft met een professioneel toestel foto's gemaakt rond de bruiloft van Jessica en Peter, afgelopen donderdag. Ik het er direct een stel van toegevoegd aan de blog van donderdag. Schattige foto's van de kleinkinderen tijdens de lunch bijeenkomst ten huize van Anneke en Carlos.

Niet naar Workum

Waarheen gaat de weg?

Ik had in de badkamer bij Roos al gezien dat het een prachtige dag beloofde te worden; een helderblauwe hemel en weinig wind. Voor vandaag hadden we min of meer gepland om een oude wens van mij te gaan lopen: van Stavoren naar Workum en daar naar het Jopie Huisman museum. Eén van de genoegens van het wonen in Wijhe is voor mij dat je meer dan een uur dichter bij Friesland en Groningen zit voor het wandelen aldaar.
Roos voelde zich niet helemaal optimaal en stelde voor dat ik in m'n eentje naar Friesland zou afreizen. Ze had best zin om samen te gaan wandelen, maar zag er erg tegenop om daarvoor zo'n lange tijd te moeten reizen (het is evengoed zo'n twee uur naar Stavoren en Workum). Daar wist ik wel raad mee en stelde voor om dan een etappe te doen van het Graaflandspad en zo namen we de trein naar Deventer en de bus naar Laren (Gld). De etappe van Zutphen naar Laren had ik al eerder gelopen en nu dus een volgend stuk. Roos had de keuze om mee te lopen tot Lochem, Barchem of tot het einde van de etappe, Borculo. Was de eerste etappe die ik van deze wandeling deed niet uitgesproken spectaculair om het maar eens eufemistisch te zeggen, daar waren we blij verrast met de wandeling die we vandaag deden; afwisselend landschap van weilanden, de Regge, heuvels die aan Limburg deden

Nee, gewoon verder lopen. De trein is net weg.

denken en vooral ook stukken bosgebied. We genoten er echt van. Aangekomen bij station Lochem gaf mijn OV-engel het duidelijke signaal dat we verder moesten; we zagen de trein richting Zutphen uit het station vertrekken. We liepen door het verrassend leuke stadje Lochem; mooie huizen en fraaie omgeving, de Regge met een vistrap; het water stroomde stevig dankzij de regen van de laatste maanden.
We liepen verder door het geaccidenteerde deel, duidelijk het resultaat van de ijstijd alhier; allemaal grind in de grond. Mooie huizen en boerderijen en zelfs een soort kasteel in "OB Bommel" stijl. Uiteindelijk kwamen we aan in Barchem waar we drie kwartier op de bus moesten wachten waarop ik voorstelde om een lekkere kop warme chocomel te gaan nuttigen bij de Groene Leeuw, een gezellig etablissement. De volgende keer gaan we hier verder op weg naar Borculo e.v.

Vistrap in Lochem

Thuis gekomen samen het maal toebereid. Roos ging naar een bijeenkomst in Olst. Ik ging lekker lezen in Stephen Fry's mythos. Daarbij strekte ik me uit op de bank en viel natuurlijk prompt in slaap en vroeg me even later verdwaasd af waar ik was?!
Roos kwam enthousiast thuis; ze had een ontzettend leuke avond gehad. Het was een avond in het kader van "vrouwendag" en dat was door een organisatie ontzettend leuk vorm gegeven. Het is goed dat ze hier is neergestreken!

Weer gewoon 2 kilogram aardappels

Verkooptafel van de zorgboerderij

Ja gek hoor, na zo'n dag als gisteren met al m'n juridische kinderen en hun gezinnen en zo'n officieel gebeuren als een geregistreerd partnerschap van m'n jongste is het weer gewoon vrijdag. Eigenlijk was dat gisteren al enigszins het gevoel toen Roos en ik ons geweldig moesten haasten en hals over kop weg holden uit het feestgedruis.
Maar vanmorgen vroeg zaten we weer gewoon even aan het ontbijt en keuvelden nog wat na over gisteren. Roos ging naar een beurs voor meubilair ergens in Utrecht. Ik ging gewoon "mijn ding doen" zoals dat in neo-taal heet. Dus naar John van der Kroon op de markt voor 2 kilogram eigenheimers, mijn favoriete aardappelen. Verder had ik eigenlijk niets nodig van de markt; volkoren meel had ik inmiddels wel genoeg en m'n vriezer ligt nog vol met allerlei wild en kippenvleugels. Ik had me voorgenomen om niets meer te kopen voorlopig.
Rustig aan gedaan; brood gesmeerd en quiche ingepakt en in de loop van de middag op pad gegaan.

Een echte Xanthippo, blond paard.

Eerst via het bos naar het station gewandeld en vervolgens met de stoptrein naar Putten. Aldaar wilde ik richting Leuvenum wandelen via een stuk van de etappe van het Veluwe zwerfpad. Onderweg sprak ik een allervriendelijkste dame die mij vertelde van verwikkelingen hier in Putten over nieuwbouw in een oud cultuurlandschap. Dat is gelukkig niet doorgegaan door de inmenging van de bevolking. Het gist overal behoorlijk merk ik nu ook hier weer. Ik had een aantal lege eierdozen meegenomen om die op z'n minst achter te laten bij de zorgboerderij waar ik een keer een doos kakelverse eieren heb kunnen scoren. Ik had helaas geen klein geld bij me, maar wilde toch even langs gaan al was het maar om de dozen achter te laten net als een vorige keer toen er geen eieren op de verkooptafel lagen. De aardige mevrouw kende deze boerderij en wees me erop dat er in de schuur altijd wel mensen waren die me aan eieren konden helpen en inderdaad kon ik alras verder met twee dozen kakelverse eieren.

Op de heide bij Ermelo

Ik besloot om op geleide van de onderliggende kaart van Komoot naar Ermelo te lopen. Dat was een fraaie wandeling over de heide. Het is toch wel zo'n gemak die Komoot app, kan ik echt iedere wandelaar aanraden!
Mijn OV-engel was me weer genadig en ik haalde de trein precies en was een uurtje later in Wijhe. Daar liep ik gezellig door het dorp, iedere passant vriendelijk (terug)groetend en ging bij de slager binnen?! Ja ja, ik had echt niets nodig maar ging toch met twee rookworsten, twee gedroogde, harde worsten en twee ons dik gesneden ontbijtspek de deur uit. Een echte slager die zelf nog slacht en alles zelf bereidt.
Gezellig bij Roos thuis gegeten natuurlijk; ze had op de vrijdagmarkt in Utrecht bij de "Eerlijke visser" een moot rog gekocht voor vanavond; na het eten samen wat zitten kletsen, lezen en een wijntje gedronken. Het nieuwe bed in gebruik genomen en voortreffelijk geslapen.

Peter onder de pannen

Wat is hierop uw antwoord?

Vandaag zijn zoon Peter en zijn Jessica een geregistreerd partnerschap aangegaan. Ik zag geen verschil met een huwelijksvoltrekking. We waren een beetje bijtijds van huis gegaan om de bus naar Schoonhoven uit Gouda niet te missen en waren dan ook keurig op tijd ter plekke. Lekker vroeg zelfs zodat we nog wat door dit lieflijke plaatsje konden wandelen. Mooie etalage van een juwelier bekeken en doorgelopen naar de plek van het zilvermuseum; daar ben ik nog nooit geweest; moet echt een keer gebeuren.
We liepen terug naar het stadhuis en daar kwam net de hele familie en vriendenschaar aangelopen. Leuk om m'n hele gezin weer eens bij elkaar te zien. Iedereen was van de partij: Joke en Pieter met hun twee kinderen, Hugo en Marjorie, Arja en Walter met hun viertal en tot slot het "bruidspaar" zal ik maar zeggen. Leuk dat er twee hoogzwangeren bij waren; zowel Jessica als Arja "lopen op alle dagen" zoals dat heet.

Ik mocht getuigen

Heel eervol had Peter mij gevraagd of ik getuige wilde zijn en volbracht die taak samen met een goede vriend van Peter, Marco. Getuigen voor Jessica waren haar vader en een goede vriendin.
De ambiance was mooi; een veertiende-eeuws raadhuis dat in de achttiende eeuw volledig op de schop was gegaan. Het was een genoeglijk samenzijn met een enigszins plechtstatige procedure. Na afloop een hele fotosessie op het bordes. Ik vond het heerlijk zo tussen mijn nachwuchs.

Tussen zwangere dochter en schoondochter

We konden gelukkig meerijden met een stel vrienden van Jessica zodat ook wij konden aansluiten bij de lunch die Anneke en Carlos hadden verzorgd. In hun enorme huis was het gezellig toeven.

Lief hè Bram, Evi en Ronja

Marjorie en Roos

Leuk met de kinderen en kleinkinderen gepraat. Nog een grappige foto gemaakt tussen de twee zwangeren met mijn aanstaande 9e en 10e kleinkind.
Een beetje laat realiseerden Roos en ik ons dat we de bus moesten halen, maar die haalden we dan ook mede dankzij de hulp van Joke. Was een heerlijke dag geweest.

Gezellig met Sjoerd op schoot

Wat een spierpijn

Ik merkte het vannacht al tijdens de pitstops; spierpijn in m'n lange rugspieren en zelfs in mijn benen om over m'n monnikskapspieren maar te zwijgen. M'n hele lijf was te pakken genomen tijdens de Pilatesles van Debbie bij Sportcity. Best goed om je lijf zo stevig te hebben gebruikt.
Niet veel bijzonders gedaan vandaag. Natuurlijk wat in de keuken gerommeld; boerenkool bereid en gegeten, boodschappen gedaan bij AH en bij de Koopman. Roos kwam vanavond eten en daartoe had ik een bloemkooltje ingeslagen. Vind ik best een lekkere groente maar te groot voor m'n eentje. De bloemkool alvast gekookt; kaassaus gemaakt voor over de bloemkool en om bloemkoolsoep te maken. Simpele soep gemaakt van deel kaassaus, bloemkoolkookvocht, deel van de gekookte bloemkool en room.
Lekker gegeten met Roos; ze moest weer snel weg naar haar Pilatesles van hedenavond bij Debbie. Ik wenste haar sterkte. We hebben het niet laat gemaakt.

Naar de fysiotherapeut

Vandaag zou ik Marjorie helpen om bij de fysiotherapeut langs te gaan voor therapie. De afspraak was pas om half twee dus hoefde ik me niet te haasten. Ik keek voor de zekerheid of er nog een plaatsje vrij was bij "Debbie", degene die bij Sportcity de Pilates groepslessen op onnavolgbare maar behoorlijk zware wijze geeft. Gelukkig was er nog plek en ik schreef mij snel in. Even wassen en scheren en met alles op de fiets naar Sportcity.
Was alweer enige tijd geleden dat ik mij had onderworpen aan de zware lessen die zo goed zijn voor het hele gestel. Het was koud in de zaal maar al snel konden de extra kledingstukken uit. Aan het eind van de les was mijn shirtje helemaal nat van het zweet en ik was behoorlijk moe.
Die Pilateslessen zijn voor de zittende mens een uitkomst en voor de uitsluitend wandelende mens ook kennelijk want ik voelde zelfs de spieren in m'n benen, maar vooral in de rug en de buikspieren natuurlijk. Vandaag waren de oefeningen met als hulpmiddel de tubes. Voor de armen had ze een aantal oefeningen die ik maar nauwelijks voor elkaar kreeg; ik heb niet van die sterke armen ondanks dat ik normaliter bij Sportcity uitsluitend armspieroefeningen doe. Benen doe ik liever buiten in de vorm van wandelen.
Ik bedankte Debbie bij het verlaten van de zaal en ik moest Roos vooral de groeten doen. Roos mist de lessen van Debbie nogal; jarenlang heeft ze trouw vrijwel iedere week 1 of 2 maal meegedaan. Ze had het nodig om haar rug optimaal te houden.
Na Sportcity ging ik weer naar Lunetten, maar nu met de trein en keurig om 11 uur belde ik aan. Een nog slaperige Marjorie deed open: "ik word nu pas wakker". Ik maande haar tot kalm aan doen: "doe rustig aan meid, ik kom niet op visite, ik kom hier om jou te helpen!". Ze nam de tijd, ik smeerde een boterham voor haar en maakte een koppie thee.
Om 12.30 gingen we zo langzaam aan de deur uit. En met de krukken liep zij een stuk op weg naar de fysiotherapeut. Op enig moment wilde ze weer verder met de rolstoel. In het winkelcentrum zagen we de winkel van de kaasboer die vroeger in de Kwinkelier in Bilthoven zijn zaak had en die bijtijds verkast was voordat dit winkelcentrum definitief ter ziele ging. Heden wordt met man en macht geprobeerd om de Kwinkelier weer leven in te blazen, maar ik vrees dat de loop er toch definitief uit is ondanks alle goede bedoelingen.
Na de fysiotherapiesessie bracht ik Marjorie weer thuis en ging er vandoor. Optimistisch wilde ik de 11 km wandelend afleggen, maar ter hoogte van de Universiteit had ik het echt wel gezien en nam bus 31 waarvoor mijn OV-engel zorg droeg; de bus kwam na 1 minuut; ik reed door naar station Bilthoven om mijn fiets op te halen en ging nog even naar AH in de Kwinkelier om melk te halen en koffie. Toen merkte ik hoe verlaten dit voormalig zo kwieke winkelcentrum was geworden; lege nieuwe winkels en geen mens te bekennen afgezien van de telefoonwinkel en AH.
Thuis gekomen merkte ik hoe moe ik was; ik sjokte de trap op waar ik tegen de buurvrouw aanliep die ook iets opmerkte van: "jeetje, zo'n zware rugzak". Maar het kwam gewoon van al die dagen wandelen en vooral van de Pilatesles hedenmorgen; ik kon niet meer.
Gelukkig had ik nog een bakje nassi in de vriezer; een paar eieren eroverheen gebakken en dat was dat. Toen even lezen op bed, kortom buitengewoon vroeg van pure vermoeidheid in slaap gevallen. 's-nachts bij de noodzakelijke pit-stops voelde ik de spierpijn, vooral in m'n rugspieren. Middenin de nacht ging de telefoon. Ik dacht: "het is wel goed". Overigens was dat gewoon om 22.00 uur geweest ha ha.

Lunetten heen en weer

Hugo had mij gevraagd of ik vandaag wilde mantelzorgen bij Marjorie. Ik had afgelopen week met haar afgesproken dat ik om ongeveer half tien bij haar zou zijn, maar al append hedenmorgen kwam half elf ons beiden beter uit. En ach, het Braziliaanse "op tijd" betekent bij onze lieve schoondochter toch minstens een uur te laat dus de tijd steekt nooit zo nauw.
Om half negen ging ik van huis. De wandeling van gisteren had er stevig ingehakt, maar een goede nachtrust had wonderen gedaan en ik kwam weer vol energie uit bed. Het was kloteweer, het regende niet hard maar wel voortdurend; ik heb dan ook geen foto gemaakt en de wandeling ook niet openbaar gemaakt op Komoot maar, geloof me of niet (ik geloof het zelf niet echt namelijk) het was toch weer 11 km en terug heb ik die wandeling ook gemaakt. Zou totaal dus weer 22 km zijn geweest op 1 dag?!
Marjorie was heel goed aanspreekbaar, kortom we hebben de hele dag binnen zitten kletsen want even een ommetje maken zat er niet in vanwege de mogelijkheid van een glibberige weg en een ommetje in de rolstoel in de regen is niet echt aantrekkelijk. Literatuur is een onderwerp waar Marjorie erg in geïnteresseerd is en daar spraken we dan ook uitgebreid over. Zij wilde weten welke goede schrijvers wij hier in NL hebben. Ik kwam uiteindelijk op Harry Mülisch, Frank Westerman en Thomas Rosenboom; het boek "Publieke werken" vond ik fabelachtig. In het boek "gewassen vlees" ben ik uiteindelijk vastgelopen. Ach en natuurlijk dacht ik nog aan Willem Frederik Hermans, die ouwe galbak met "Nooit meer slapen", maar verder kwam ik eigenlijk niet. Moet toch nog maar eens verder nadenken. Mijn grote favorieten zijn toch Homeros en Livius; Isabel Allende en Gabriel Garcia Marquez, Almudena Grandes met IJzig hart vind ik geweldig en vroeger ook de russen als Tolstoj. Marjorie hield van Dostojevski. Heb ik ook vast wel eens wat van gelezen. Ik beloofde haar om "Publieke werken" van Rosenboom voor haar bij de bieb te lenen.
En toen sjokte ik weer door de regen naar huis.

Een bijzondere boekbespreking van "publieke werken" kan de lezer van deze blog hier vinden.

Door storm en regen 20 km gedaan

Wolken boven de Hoog Kampse plas

In navolging van de Finse professor die 15 km per dag adviseerde als een soort levenselixer heb ik ook vandaag, ondanks het bijzonder stormachtig regenweer de stoute wandelschoenen aangetrokken en op weg gegaan voor een "twintigje". Ik streef ernaar om mijn actieradius op te voeren naar 25 km en dat terwijl ik de laatste tijd vaak met de tong op de wandelschoenen na 15 km thuis kom. Dus vort met de geit; ik was nog enigszins verkouden ook?!
Ik muntte deze wandeling op Komoot met "Hausrunde 3 de Bilt"; handig om vast te leggen wat je zo'n dag eigenlijk hebt uitgevoerd zodat je dagen later alsnog een Blog kunt schrijven ha ha.
Door een voorgaande wandeling was ik weer op het spoor gekomen van Den Dolder als poort naar het achterland van Bilthoven. Ik deed de aanloop zoals ik die jaren geleden al eens had uitgesnord, maar nu stevig geholpen door Komoot. Eerst weer naar de manege achter de Biltsche Duinen en dan via een enigszins verscholen pad naar station Den Dolder en langs de provinciale weg naar een onbekend pad, althans voor mij dat dwars door het bos loopt richting Ridderoordsche bossen. Een prachtig pad onder de hoede van het Utrechts landschap en weinig gebruikt zo te zien; slechts een tweetal hondelaars liepen er terwijl het verboden was voor die stoepenschijters. Via de Ridderoordse bossen, via een instituut voor verslaafdenzorg naar het Eijckenstijnse laantje. Daar was ik weer op bekend terrein en stak ik de "betonweg" over en richting "verloren kerkhof". Doorgelopen en om de 20 vol te maken een stevige omweg gemaakt via de enorme plas die ooit is gegraven en uitgezogen om zand te kunnen gebruiken voor huizen- of wegenbouw maar inmiddels een fraai natuurgebied in wording: "De hoog kampse plas" o.i.d. (met m'n koude vingers en in de storm kon ik de naam niet goed in de smartphone noteren en onthouden is er op mijn leeftijd niet meer bij). En daar kwam ik mijn dorp weer binnen en met de tong op de schoenen liep ik de laatste anderhalve kilometer en op 19,9 km strompelde ik de trap op. Maar ik had het gered!