Beetje obsessief?

Iedere jaarwisseling 1 borreltje van Evert's
Roem had ik mij ooit voorgenomen

Vanmorgen werd ik een beetje "down" wakker; kan door de laatste dag van het jaar komen; misschien wel omdat het bridgen gisteravond zo ontzettend slecht ging?! Ik weet het niet; te lang in bed blijven lezen in dat geweldige boek "Naporra's omweg" over de lotgevallen van een VOC matroos voortreffelijk gevat binnen de context van de historische gebeurtenissen in Georges tijd.
Uiteindelijk nam ik bus 58 met het plan om het Bert Bospad te gaan lopen maar onderweg naar Hollandsche Radingh realiseerde ik me dat ik nog boodschappen moest doen. Toen maar uitgestapt in Maartensdijk en via het Prinsenlaantje en de Groenekanseweg terug naar huis. Onder het mom van "Komoot naar buiten allemaal" had ik wel dit nauwelijks 5 km lange stuk geregistreerd; staat inmiddels op internet. Thuisgekomen eerst boodschappen gedaan bij de nieuwe groenteman "Koopmans" en ingrediënten voor een bonen/groentensoep ingeslagen.
Ik ben een beetje obsessief bezig om m'n tweede vriezer helemaal leeg te krijgen zodat die tijdens onze overwintering in Spanje uit kan staan. Daartoe moet ik vooral de vlezen verwerken; dat werd nu dus soep.
Thuis gekomen wat zitten lezen om de tijd te verdrijven en daar ging de bel: m'n Roosje met de vraag of ik al gewandeld had. Nou, niet voldoende en zo maakten we een tweede tochtje voor mij door ons bekende bos.
Inmiddels staat de fles "Evert's Roem", mijn ooit zelf gestookte slibovic klaar om vanavond een borreltje te nemen; oudejaarsdag. Als oudere bedenk je vooral hoe kort het lijkt dat je vorig jaar dit "feest" vierde. Van vroeger als kind herinnerde ik me nog de opwinding van dit feest met z'n knallen; heden interesseert het geheel je feitelijk geen moer.
Wat mij opvalt is dat er vanavond al zo veel siervuurwerk vroeg wordt afgestoken; wordt vast voor de kinderen gedaan en dat vind ik wel terecht; die weten het feest toch wat meer te waarderen.
Zo tegen elven waren we wel zo'n beetje uitgeborreld en zijn we wat gaan lezen totdat onze rust wreed verstoord werd door het enorme kabaal van het vuurwerk. We toostten onszelf het nieuwe jaar in en gingen vanaf het balkon naar het spektakel kijken; fantastisch gezicht; zag je vroegâh slechts met de viering van bevrijdingsdag. Intussen ontvingen we WhatsApp berichten van onze kinderen. Leuk hoor!
Het bleef bijzonder rumoerig nog ver na twaalven; we merkten er al snel niets meer van.

Echt kindvriendelijk

Mariska helpt Lieva met haar koksmuts

Vandaag kwamen Mariska en Gideon met de twee dametjes Lieva en Guusje bij ons op bezoek. Precies 50 minuten later dan afgesproken werd er aangebeld en ja hoor daar kwam de hele invasie in mijn kleine flatje. En al snel zaten we te babbelen, voor te lezen en koffie te slempen. De lunch hadden we afgesproken bij restaurant Bubbles & Blessings op de Vinkenlaan 25 in Bilthoven en dat werd een groot succes! Niet alleen voor ons volwassenen maar vooral voor de twee kleintjes. Er is daar een hele kinderhoek ingericht en het personeel is bijzonder kindvriendelijk, althans degene die aan onze tafel voor de bediening zorgde was uiterst vriendelijk naar de kinderen. Op een gegeven moment zag ik hem zelfs Guusje helpen met het aantrekken van een koksbroek en koksmuts; Lieva had dat zelf voor elkaar gekregen.
Het eten werd opgediend; Guusje zat aan de frietjes en Lieva aan de poffertjes. Wij moesten ons behelpen met een verfijnd voorgerechtje van vijg en kastanjepuree en daarna een tartaar, eveneens met frietjes gelukkig. Want inmiddels hadden de frietjes van Guusje zo'n aftrek ook bij de anderen en - tot mijn schande - ook bij mij dat die op waren. Die kleine bijdehand ging naar de meneer van de bediening en al wijzend op ons zei ze: "ze hebben mijn frietjes opgegeten"; wat moesten wij om het gebeuren lachen.
Na nog een tiramisu nog even terug naar de flat; de kinderen konden zo tegen de schemering hun ogen niet meer open houden. Maar opa en oma hadden het ook wel een beetje gehad; het ging in ieder geval heel erg slecht toen we 's-avonds om acht uur nog probeerden om wat te bridgen. Was een gezellige dag geweest.

Dia's kijken

Echt iets voor de wintertijd; ouwe dia's kijken. Op mijn slaapkamerkast staat een hele rij dozen met daarin dia's van "vroegâh"; uit de tijd dat ik geen zwart-wit foto's meer zelf afdrukte en nog geen kleurenfoto's maakte. Vooral de tijd van de kleine kinderen, maar ook een kleine serie met foto's uit de tijd van Lien in de Jan Hanzenstraat en uit de tijd met Anneke van het jaar dat we nog in de Staringstraat woonden; leuk om te zien.
Het is nu stikdonker dus de beste tijd om de dia's op een witte muur te projecteren. Was ik eerst van plan om alles te laten "digitaliseren" daar neem ik mij nu voor om ze af en toe van stal te halen en lekker ouderwets met een diaprojector te gaan bekijken; echt iets voor het eind van het jaar; beetje nostalgie past daar wel bij.

Oliebollen bij de Vurige Staart

Die man met die lange jas en die blauwe pet die zich zo uit loopt te sloven,
dat ben ik har har. Foto Wim Lohman

Via de sectie Thijsse van de NEV ben ik jaren geleden in de natuurwerkgroep Kwadijkse Vlot gerold; de vrijwilligersclub rond Ben Brugge die een aantal natuurterreintjes in de buurt van Purmerend onderhoudt. Dat betekent zo één keer per jaar maaien door een professional en dan het opruimen van het gemaaide riet door de vrijwilligers. Daardoor wordt het terrein verschraald en dat heeft een gunstige invloed op de biodiversiteit in het gebied. Rietorchissen en de welriekende nachtorchis komen dan voor.
Jaren geleden, toen ik voor het eerst meedeed in de groep werd er gewerkt op het terrein bij de polder Vurige Staart. Het is met OV redelijk goed bereikbaar. Onlangs ontmoette ik Ben nog bij een bijeenkomst over natuurbeheer Noord Holland en vroeg hem wanneer er weer in de Vurige Staart zou worden gewerkt en dat bleek vandaag het geval te zijn. Het was mooi weer en ik had me erop ingesteld en zo kwam ik vanmorgen om 10.30 uur bij de al druk bezig zijnde club vrijwilligers.
Als altijd gezellig en bij de laatste werkdag van het jaar ook altijd oliebollen. Het was gezellig druk; vrijwel iedereen was van de partij; lekker bezig met een riek en maar stoempen; ik vond het heerlijk.
Toen het tempo er een beetje uitging stopte Ab met maaien en kon het laatste worden opgeruimd; we hadden hard gewerkt met z'n allen en zo was het weer genoeg geweest. Fijne dag geweest.
Toen ik thuis kwam had ik de grootste moeite om mijn ogen open te houden. Om 20.00 uur had ik nog een bestuursvergadering van de VvE van onze flat. Was overigens ook heel plezierig toen we het officiële deel achter de rug hadden.

Achter het microscoop met de kids

Een nieuwsgierig drietal dat eigenlijk geen geduld heeft
om op elkaar te wachten

Vandaag bij Arja en haar kinderschaar geweest; het was kerstvakantietijd dus haar kwartet was thuis, maar daarnaast nog een tweetal waaronder een baby. Een beetje slaperig omdat ze laat thuis waren gekomen werd er open gedaan. Sjoerd deed een beetje verlegen maar ontdooide vrij snel, zeker toen ik hem een krokodilletje gaf; had ik uitgeknipt van een versleten T-shirtje; hij moest er altijd aanzitten toen het nog toonbaar was.
Even dacht ik Morris te begroeten maar dat was een ander babietje zag ik direct; een oppaskindje van Arja's gastouderschap. Ik had voor de kinderen ook wat boeken meegenomen nog afkomstig van de WVT bazar; vonden gretig aftrek. Maar al snel moest het microscoop op tafel komen; mijn binoculair; leek me leuk met name voor Evi; zij is gek op beestjes en ik wilde haar graag wat van insecten laten zien. De drie oudsten waren heel geïnteresseerd; zelfs de kleine Sjoerd wilde graag wat kijken en - ik weet echt niet of hij het goed kon zien - maar hij had alle aandacht!

Evi heeft wel wat met biologie denk ik. Voor haar heb ik
dit binoculair eigenlijk bestemd

Ik laat het apparaat graag daar; gebruik het zelf zelden meer en ik hoop dat de kinderen er met zorg mee om zullen gaan zodat ze er plezier aan kunnen beleven. Eén keer op de grond vallen betekent het einde van dit toch vast wel enigszins kwetsbare instrument.
Nog lekker met de kleine Morris zitten knuffen; vindt opa toch wel leuk hoor! En natuurlijk wat met Arja over de kinderen zitten praten.
De dag vliegt en zo tegen half drie ging ik er weer vandoor; was een gezellige dag geweest.

Met Morris en Evi

Onder de kerstboom

Buurvrouw heeft ons trapportaal ook in
kerstsfeer gebracht. Met een stevige toef
Amerikaanse inbreng van Sanctaclaus
en kado's voor onder de kerstboom.
NB De kado's staan klaar om meegenomen
te worden. Zijn niet voor mij har har.

Wanneer ik een kerstboom met lichtjes en versiering erin ergens in een kerk zie staan realiseer ik me altijd dat die oeroude "heidense" gewoonten onuitroeibaar zijn. Rond 21 december, de kortste dag wordt al sinds mensenheugenis - en dat is aanmerkelijk langer dan 2000 jaar - de terugkeer van de zon gevierd. En dat werd o.a. gedaan met een altijd groene boom, de naaldboom met daarin versiering. Kaarsen waren de lichtjes.
Met Pasen zijn de eieren ook zo'n oud overblijfsel uit pré-christelijke tijden. Als je dit allemaal tegen de achtergrond beschouwt van een enorme ontkerkelijking sinds de jaren 50 van de vorige eeuw dan blijkt dat die oude gebruiken inderdaad onuitroeibaar zijn.
Ik had het daar met Roos over en realiseerde me dat ik ook eigenlijk geen idee heb wat er precies met Pinksteren wordt gevierd; dat is kennelijk een ècht christelijk feest, niet gestoeld op een datum of tijdsperiode uit vroeger eeuwen.
Zoon Peter had op Facebook iets gepost dat ik eerst niet precies begreep maar dat wel geestig is: Met kerst vieren christenen en agnosten op de zelfde manier feest en daarmee bedoelde hij - denk ik - dat oude feest van de terugkeer van het zonlicht.

Kerstdiner bij Hugo en Marjorie

Gezellig bij elkaar

Dat was de eerste keer dat we bij één van onze kinderen waren uitgenodigd om het kerstdiner te komen genieten. We hebben wel eerder bij Tycho en Amy en bij Douwe gegeten en ook bij Hugo en Marjorie maar nog niet eerder met de kerst. Ik was er wel verguld mee.
Na de matinee voorstelling in de Stopera hadden we wel zo'n goede aansluiting dat we al om 18.00 uur aanbelden. Marjorie was helemaal verschrikt; heur haar was nog nat; Hugo stond onder de douche. Wat maakt dat allemaal uit. We dronken lekker een koppie thee en natuurlijk moesten we even de piano proberen. Tot mijn grote opluchting bleek Hugo te beschikken over de oude gebundelde boeken van Chopin nog van mijn moeder en ook over de Partita's van Bach die ik hem ooit had gegeven. Het lukte me ondanks mijn slechte ogen om de muziek zodanig te lezen dat ik wat kon spelen; heerlijk gewoon; een piano gaat makkelijker dan een vleugel omdat de muziek wat dichter bij je neus staat.

Bij de open haard

Het voorgerecht, kaas, heerlijke ham en heel dun gesneden rundvlees (carpaccio) met olijfjes aten we in de zithoek al keuvelend. Hugo vertelde honderduit over het werk bij slager van Loo; hij had er inderdaad weer geholpen met de kerstdrukte; vind ik wat hoor om dat naast een baan gewoon "even" te doen. Harde werker waarover "de oude Loo" zich een keer naar mij toe lovend had uitgesproken.
Terwijl Roos en ik de piano uitprobeerden maakten Hugo en Marjorie het hoofdgerecht klaar; gebakken zalm op risotto; lekker hoor! En als nagerecht een fantasie in passievrucht; heerlijk.
De tijd was gevlogen; nog even lekker bij de brandende open haard wat zitten praten over van alles en we waren ook weer in minder dan een half uur thuis. OV is zo slecht nog niet!

Oedipus revisited

Enorme opstelling domineert het toneel.

De klassieke mythe van Oedipus, de koningszoon waarvan voorspeld werd dat hij zijn vader zou doden en met zijn moeder zou trouwen; oorspronkelijk liep deze mythe afschuwelijk af; Oedipus wordt verstoten door zijn Thebaanse ouders en door machinaties niet door de wolven opgevreten maar opgenomen als koningszoon door het koningspaar van Corinthe. Iedereen kent de afloop wel; uiteindelijk vermoordt hij onwetend wie hij is en wie hij doodt maar inderdaad zijn biologische vader.
Een vadermoord werd oorspronkelijk altijd door de furiën bestraft; Sophocles had daarin al wat mildheid ingebouwd en de furiën getransformeerd tot de eumeniden; van Sophocles mocht Oedipus in verbanning zonder de vernietiging door de wraakgodinnen, de furiën.
Maar vanavond zagen we een nog verdere verzachting van het klassieke verhaal; we waren bij de opera Oedipe van Enescu, de Roemeense super componist; wel genoemd de Mozart van de 20e eeuw. Als kind van 4 speelde hij al viool; met zeven jaar ging hij naar het conservatorium waar hij met 13 jaar klaar was. Virtuoos pianist, dirigent en componist.
Deze - zijn enige - opera wordt wel beschouwd als zijn magnus opus en terecht. Hij heeft er 25 jaar met tussenpozen aan gewerkt in samenspraak met de librettist. Het resultaat is heel bijzonder; een enorm orkest met een keur aan instrumenten; muziek uiteenlopend van uiterst subtiel tot hel en donder met enorme pauken en grote trom als Zeus van zich laat horen. Maar ook bijzonder instrumentarium; ik hoorde de windmolen en de klokken maar ook een zingende zaag aldus het bijbehorend boekje en dat alles zo in harmonie.
Het blad van de vrienden van de opera sprak in superlatieven over deze opera en terecht.
De ontknoping leek eerst helemaal Sophocles te volgen; alleen het raadsel van de sphinx was cruciaal anders van toon. Het was de mens die het Lot kan beïnvloeden; waarna de Sphinx op weergaloze wijze ten onder was gegaan.
Maar de crux was toch wel dat de goden min of meer spijt hadden van hun besluiten en het onterecht vonden dat Oedipus, onwetend van wat hij allemaal voor vreselijks had uitgehaald daarvoor wreed gestraft moest worden. Dat gebeurde ook niet. In zijn stervensuur wordt hij min of meer gered door Theseus, de koning van Athene; hij sterft op waardige wijze.
Het is fijn en het gebeurt me zelden dat ik het verhaal van een opera ook kan volgen en begrijpen. Dat was nu zeker het geval, maar het geheel was wel zo'n fantastisch kunstwerk, een theatraal spektakel van de hoogste orde. Ik heb een heerlijke middag gehad; toch wel heel fijn zo'n matinee.

Opnieuw Ohne Komoot maar wel reebout

We stonden bij de WVT waar we zouden beginnen met onze wandeling; we deden de fietsen op slot en toen realiseerde ik me dat ik opnieuw de Smartphone en powerbank had vergeten mee te nemen. Dus opnieuw geen Komoot. "Ach, wat geeft dat nou", zullen de trouwe lezers van dit blog wel denken, maar ik vind het juist leuk dat je met dit programma je wandelingen kunt documenteren.
Het werd een extensie van de wandeling die ik de afgelopen week gedaan heb; via het Leijensebos en het Prinsenlaantje naar Maartensdijk en door via het fietspad naar Hollandsche Radingh en vandaar via het Utrechtpad en de GR naar de Mauritshoeve en terug naar het Leijensebos. Was in totaal bijna 20 km, uitgaande van 5 km/hr wat ik met Roos wandelend  makkelijk haal. Afgezien van tien minuten rusten voor een boterhammetje hebben we stevig doorgelopen.
Uiteindelijk kwamen we om 14.00 weer bij de WVT waar we om 10.00 uur waren vertrokken. Daar namen we afscheid; Roos ging boodschappen doen en ik ging nog even naar Sportcity voor de armspieren en een verfrissende douche. Sauna doe ik helaas niet meer omdat ik het gevoel heb dat mijn ogen er niet tegen kunnen; doet altijd zeer aan m'n ogen die hitte,
Al met al een sportieve dag; nu mogen de kerstdagen komen. Begon al goed; ik had een zakje onbestemd maar ook onbeschreven te ontdooien gezet; leek wel lever. Maar het was reebout en daar begon ik dus vanavond mee; echt kersteten nietwaar.

Kan echt niet!

Bij ons diner in restaurant Concordia in Luik heb ik cuisses de grenouille gegeten; gebakken kikkerbillen, een gerecht dat bij velen naast foie gras en paling op de zwarte lijst staat; nou, bij mij niet hoor; ik zie geen objectief verschil tussen kikkers, varkens, koeien, garnalen of andere eetbare dieren en dus eet ik wat ik lekker vind. Maar hoe moet je die smakelijke mini boutjes klaarmaken. Toen ik nog met Lien in Amstelveen woonde kon je ingevroren kikkerbillen gewoon op de Amstelveense markt kopen; nu wellicht bij de Hanos maar daar heb ik ze nog niet zien liggen. Destijds slaagde ik er niet in om dat heerlijke mengsel van boter, zout, knoflook en peterselie te maken; daar heb ik weer zo ontzettend van gesmuld daar in Luik; stukje stokbrood om het weg te deppen.
Maar nu hebben we het onvolprezen internet en heb ik opgezocht hoe het moet; in het Frans natuurlijk, want alleen de francofonen onder ons weten hoe ze zoiets moeten toebereiden en savoureren. Ik heb de tekst maar ingecopieerd in de blog zodat ik het niet kwijt kan raken.
Ik zie dat het mengsel van peterselie, zout, boter en knoflook apart van de boutjes wordt gemaakt en eigenlijk vind ik dat wel het lekkerste van dit gerecht; ga dat eens apart maken met lamsboutjes of stukjes vis en stokbrood. Die kikkerbillen kunnen eigenlijk niet; dat vind ìk zelfs diep in mijn geweten een klein beetje te dol; we zijn tenslotte geen ooievaars. "En garnalen dan?", fluistert mijn geweten verder.

PS Bij nader opsnorren merkte ik dat je in NL helemaal geen kikkerbillen meer kunt kopen; zijn in de ban gedaan door toedoen van de stichting "Lekker dier". Ik kan het dus wel vergeten har har.

Dit is een recept voor 4 personen, met 30 cuisses en 250 gram boter.

Parer les cuisses de grenouilles en enlevant, avec un couteau, la partie dorsale pour ne garder que la cuisse.

Hacher le plus finement possible l’ail et le persil.

Disposer la farine dans un plat et y déposer les cuisses de grenouilles.

Mélanger ensuite à la main pour bien fariner toutes les cuisses. Les passer éventuellement à la passoire pour retirer le surplus de farine.

Préparer geklaarde boter  

Faire fondre 100 g de beurre clarifié à la poêle (koekenpan) et y saisir les cuisses de grenouille sur chaque face.

Les réserver hors du feu et essuyer le fond de la poêle avec du papier absorbant pour retirer le beurre.

Dans cette même poêle, faire fondre le reste de beurre clarifié, soit 150 g, puis ajouter l’ail et le persil. Bien mélanger, puis ajouter les cuisses de grenouilles. Laisser cuire 5 minutes à feu moyen.

Heerlijk gezongen

Vrolijke kerstsfeer in de kerk

Roos had van een bekende van haar, de organist van de kathedraal Utrecht gehoord dat er daar vanavond een kerstdienst gehouden zou worden en ze vroeg mij of ik zin had om daar naar toe te gaan; het zou vooral een zangdienst worden. Daar had ik best oren naar; het begon al om 16.00 uur. Met de bus van 15.15 naar de stad en daar door de regen naar de sfeervolle kerk gesjokt; het werd al donker tegen de tijd dat we er waren en de kerk zat toen al half vol. Maar een beetje vooraan waren nog twee plekjes vrij. We hadden goed uitzicht op het koor; ik maakte vast een foto voordat de zangers binnen zouden komen.
Onder luid applaus - kennen "wij" stijve protestanten niet - kwamen de koorleden binnen. Van achteruit de kerk kwamen de kleintjes allemaal met een elektrisch lichtje in de hand; schattig gezicht. Allen in een witte pij met rood accent.
Dat was heel erg lang geleden dat ik voor het eerst van mijn leven in een katholieke dienst aanwezig was. Mijn vader was van protestantse huize en zijn beste vriend Jaap was katholiek. Mijn broer en ik hebben een keer bij Jaap en zijn vrouw Nel gelogeerd en gingen toen mee naar hun kerk; dat vond ik wat hoor; stond in protestantse huize toch bekend als iets dat "niet mocht". Ik weet nog; een wat donkere, mysterieuze sfeer en het rook er vreemd.
Ook hier, 60 jaar later rook het, alleen vond ik het nu niet meer vreemd; het was de geur van wierook en de kerk straalde - veel meer dan een protestantse kerk - iets vrolijks uit. Overigens zijn de verschillen wel verdwenen afgezien dat moeder Maria veel meer aandacht krijgt. De dienst is absoluut vrolijker en kleurrijker.
Maar vooral dat samen zingen; heerlijk vond ik het. In het begin moest ik wat hoesten; was natuurlijk ook helemaal niet ingezongen en heb in geen maanden gezongen. Maar na enkele samen-zangen waren er wat liederen die ik ook kende en vooral het Gloria in Excelsis Deo kon ik heerlijk met volle kracht en zonder hoestprikkels meezingen; ik genoot er van.
Opgewekt gingen we huiswaarts; half zes en stikkedonker.
Om 20.00 uur gingen we gewoontegetrouw bridgen. Maar in het eerste rondje van drie spellen deed ik het zo verschrikkelijk stom en slecht dat ik er direct mee gestopt ben tot verbazing ongetwijfeld van Roos. Kennelijk een beetje bridge-moe geworden door het zingen.

Ohne Komoot

Tot mijn schande vergeet ik nogal eens de verjaardag van jongste zoon Peter, maar niet vandaag! k had mijn ogen nog maar net geopend of ik zei tegen Roos: "Peter is vandaag jarig". Even later stuurde ik hem een eppie om dit heuglijke feit gezamenlijk te gedenken. Hij had gisteren het contract getekend voor zijn nieuwe baan, de kerstdagen in het vooruitzicht; helemaal goed allemaal.
Lekker ontbeten, thee, koffie gedronken met Roos en om 12.00 uur mijn voorgenomen programma afgewerkt. Eerst wandelen en daarna naar de fitness was het plan. Het was volgens weeronline voorlopig droog in onze omgeving en gezien de meestal wat pessimistische voorspellingen van weeronline leek mij dit voldoende verzekering om op pad te gaan zonder plu.
Het was niet koud, het leek wel zacht voorjaarsweer dus met m'n leren jasje op stap; eerst met de fiets naar sportcity en direct aan de wandel; achtereenvolgens het Leyense bos en door naar de provinciale weg, de Prinsenlaan naar Maartensdijk en langs alle naar oude en nieuwe prinsessen vernoemde zijstraten naar de volgende provinciale weg en via de Eyckensteinse steeg en het Leyense bos weer terug richting Sportcity. Het werd uiteindelijk weer een leuke wandeling in de buurt; helaas had ik geen Smartphone bij me en kon ik de etappe niet registreren. Al met al is dat wel een grappig bijproduct van Komoot, althans bij mij; ik wil gewoon heel veel verschillende etappes rond mijn woonplaats De Bilt vastleggen en daarbij kom ik op plekken waar ik soms - zoals vandaag - in geen jaren meer ben geweest en eigenlijk niet meer goed weet hoe e.e.a. in elkaar steekt. Waar Komoot al niet goed voor is.
Op weg naar Sportcity kwam ik langs het gebouw van de WVT waar een tentoonstelling was van "Kunst uit eigen Provincie", een verzameling schilderijen, keramiek en houtbewerkingsproducten die te koop waren. Leuk om te zien wat amateur kunstenaars aan producten maken.
Nog even lekker bij Sportcity de armspieren getraind en kort in de sauna. Lekker opgefrist naar huis en een verrukkelijke nassi bereid.Vind zelf dat ik verdraaid goed kan koken, althans de resultaten mogen er zijn en smaken mij prima.

Geen pasta meer

Jaren geleden, na ons eerste bezoek aan Sardinië, waar ik bij de dames Monnie had gezien hoe je zelf pasta kon maken heb ik zo'n pastamolentje aangeschaft en daar ook enige tijd pasta mee gemaakt. Was best lekker. Het machientje was al vrij snel kaduuk. Later heb ik nog eens zo'n apparaatje gekocht bij Coolblue, wel uitgepakt maar nooit gebruikt; pasta is eigenlijk gewoon maar een beetje wit meel met ei en olie en dat is eigenlijk/feitelijk geen goed voedsel; ik eet het gewoon niet meer, zelfs niet meer in Italië; vind het net als wijn een wat overschat voedingsmiddel.
Vandaag kwam onze oude vriend en collega Menno op bezoek; Roos had zich behoorlijk uitgesloofd met het bereiden van de maaltijd, terwijl ik me had mogen beperken tot de bereiding van het nagerecht. Het werd een ontzettend gezellige avond waarbij vooral de muziek en ons gezamenlijk werkverleden de boventoon vormden.
Bij onze laatste ontmoeting ten huize van Menno had ik hem aangeboden dat hij mijn pastamolen mocht hebben; dat leek hem wel wat; een dik boek met pastarecepten hebben Roos en ik toen nog bij hem bezorgd; het machientje was ons te zwaar om te transporteren. En dat heb ik hem bij vertrek meegegeven; het ontspullen gaat dus nog steeds door.

Met Ronja gespeeld

Een tevreden dochter aanschouwt het gekeutel
van haar kindertjes

Joke had me vorige week gemaild dat Ronja zo ziek was; koorts van een hoogte waar ik behoorlijk van schrok. Maar het meegestuurde fotootje zag er goed uit; misschien keek ze wat sipjes, maar niet apathisch en dat met zo'n hoge koorts; die kleintjes kunnen wat hebben hoor!
Maar ik wilde haar toch graag weer even zien en dat werd vandaag; Joke had haar thuisdag - mammadag?! - geruild met Pieter.

Bram in pyama aan de pap

Vanmorgen kwam ik gewoon niet op gang; had me voorgenomen om de bus van half negen te nemen maar het werd half tien. Was geen enkel probleem want toen ik vanuit de bus naar Joke epte meldde ze me dat ze nog maar net waren opgestaan en inderdaad, toen ik arriveerde begroette Bram mij terwijl hij nog in zijn pyamaatje liep. Het hele spul zat aan de pap en rijstewafel. Daarna weer honderd meter boekjes voorlezen; het bekende boek van de mol die op z'n kop was gescheten door een hond; heeft Arja ook liggen voor de kinderen; ik geloof zelfs dat ik dat boekje ooit zelf heb gegeven, maar dat weet ik niet zeker meer.

Ronja heeft het nog niet zo op mij; de laatste keer dat ik bij Joke was begon ze zelfs te huilen toen Joke de kamer verliet; ze vond opa maar een enge meneer. Vandaag heb ik juist wat meer aandacht kunnen geven aan Ronja; terwijl Bram nog zat te eten aan tafel in de kinderstoel zat zij op de grond tussen het speelgoed; een beetje met een xylofoontje spelen en samen wat rommelen. Eerst keek ze nog wat terughoudend maar al snel accepteerde ze mij en heb ik fijn met haar gespeeld voor zover dat met een nog niet eens éénjarige kan; vond opa leuk har har.
Daarna een hoop getut; Joke wilde naar de markt en na veel vijven en zessen en potjes piesen en luiers verschonen lukte dat zelfs op tijd want de markt sloot om een uur of twee. Daarna hebben we nog geluncht bij Kruimel, een combinatie van buurthuis, bibliotheek en restaurant. Heel gezellig en het geserveerde was goed binnen te houden.
Uiteindelijk zat ik pas tegen vieren in de Intercity naar Utrecht. Ik was weer doodmoe; het is merkwaardig hoe vermoeiend het voor een opa is om de hele tijd die aandacht te moeten geven aan zo'n klein kind; best leuk, maar je bent het behoorlijk ontwend. Kan me ook niet herinneren dat ik daar als vader ooit enige vermoeidheid van heb gevoeld terwijl ik de kinderen toen ze klein waren altijd alle aandacht gaf waar ze mijns inziens recht op hadden. Maar dan past het gewoon bij je leeftijd. Uiteindelijk hoor je op mijn leeftijd - ik ben inmiddels 70 jaar - ook uit de kleine kleinkinderen te zijn. Maar met dat uitstellen van het krijgen van kinderen loopt dat tegenwoordig volledig uit de hand.
Mag ik nog niet mopperen dat er van mij niet verwacht wordt dat ik oppas-opa ben; zou ik ook vriendelijk maar beslist voor bedanken; heb altijd erg te doen met leeftijdgenoten die met een gezicht van zeven dagen onweer achter een kinderwagen lopen met een blerend kind daarin: "zeker dienst", denk ik dan en moet inwendig lachen. Maar ze zeggen altijd dat ze het leuk vinden; kan ik me niets bij voorstellen.

Recept Chipolatapudding

8 walnoten hakken
6 lange vingers in kleine stukjes
een hand rozijnen
100 ml marasquin
Goed mengen en laten staan tot het verdere proces

6 blaadjes gelatine weken in koud water

250 ml slagroom opkloppen tot stijf

2 eiwitten opkloppen tot stijf

400 ml melk al roerend opkoken met gespleten vanillestokje, zaadjes smelten eruit, stokjes verwijderen

In een 2 liter pan afmaken
3 eidooiers
100 gram suiker
100 ml melk

Ik heb de pan met water om te koelen op m'n
balkon gezet. In de koelkast was geen ruimte
meer en het was buiten koud genoeg.

Goed roeren en al roerend, op zeer laag vuur de hete melk met vanille erbij mengen en tot tegen de kook aan brengen. Vuur uitzetten. Gelatine uitknijpen en door het mengsel heen roeren.
Mengsel afkoelen door de pan in een grotere pan met koud water te zetten; zet tevoren een pan water in de koelkast om het afkoelen te versnellen. Af en toe roeren totdat het mengsel lobbig wordt, d.w.z. dat het stollen van de gelatine begint; is een subtiel momentje! Niet stijf laten worden, dan is het te laat.
De opgeklopte slagroom erdoorheen roeren en daarna het opgeklopte eiwit en tot slot de vulling met de marasquin.
Verder in de koelkast af laten koelen.

Tja, dat heb ik vandaag dus gedaan; een chipolatapudding maken. Vrijdag komt Menno bij ons op bezoek; Roos maakt een wildschotel en toen kon ik toch niet achter blijven en bood aan om een chipolatapudding te maken. Een subtiel klusje waarvan ik me steeds weer voorneem om het vaker te doen. Al is het maar om de routine erin te houden.

Aantekeningen:
Ik merkte (opnieuw?) dat het opkloppen van de eiwitten niet tot geheel opwerken leidt; je moet het bovenstaande schuim gebruiken of misschien langer kloppen; weet ik niet, meer ervaring opbouwen dus. Verder moet ik de thermometer gaan gebruiken en notitie maken van de maximale temperatuur van het eidooiermengsel, van de afkoelingssnelheid en vooral van de gewenste lobbigheidstemperatuur. Na afkoeling ook nog even omroeren lijkt wenselijk. Het geheel ontmengt toch gemakkelijk. IJsblokjes voor in de koeling lijkt ook wenselijk; gaat het sneller en verlies je de concentratie niet zo snel. In de koelbak mengen.

Meino en Yuval

De cover van het proefschrift van Dr Meino Smit

In de Trouw van enkele dagen geleden stond een bijzonder interessant artikel over de landbouw in het perspectief van de klimaatproblematiek. Het betrof de dissertatie van Meino Smit, een leeftijdgenoot van mij die 8 jaar aan zijn promotie aan de Landbouw Universiteit Wageningen heeft gewerkt. Hij biedt beleidsmakers een alternatief plan voor de landbouw dat teruggrijpt op de situatie in de vijftiger jaren.
Die gedachte is aan mij zeker besteed; ik beschouw de vijftiger jaren - en niet alleen omdat het mijn jeugdjaren waren - als het optimum van onze westerse beschaving; oorlog en hongersnoden voorbij; geen vergiftiging van het leefmilieu en een politiek die voor een ieder goed waren. De natuur en cultuur waren voortreffelijk in evenwicht; van menig natuurkenner heb ik begrepen dat de biodiversiteit in de vijftiger jaren maximaal was door de veelheid aan gradiënten die door de landbouw naast de schrale natuur bestonden; nog geen landbouwgif, althans niet op die waanzinnige schaal van tegenwoordig en geen absurde verlaging van de grondwaterstand.
Meino draaft overigens niet zo door als ik; hij benadert het probleem van de komende decennia als opwarming en het opraken van grondstoffen en geeft aan "hoe het anders zou kunnen", inclusief verbetering van de volksgezondheid.

Anderzijds las ik ook een paar boeken van Yuval Harari die een heel ander toekomstperspectief schetst met Kunstmatige Intelligentie (AI) die vrijwel alle menselijke arbeid overbodig maakt alsmede een ongebreidelde verbetering van het medisch/genetisch handelen, inclusief het "verbeteren" van de soort Homo Sapiens. Hij schetst ook de enorme ongelijkheid die zou kunnen ontstaan binnen het door hem geschetste toekomstperspectief alsmede de volstrekte doelloosheid en ledigheid van het leven  voor de meeste mensen.
Meino Smit ziet een terugkeer naar de handmatigheid in de landbouw inclusief lichaamsbeweging en daar zie ik in ieder geval een aansluiting tussen de twee toekomstbeelden; een doelloos, ledig bestaan of tuinieren c.q. landbouw en veeteelt bedrijven ten gerieve van de voedselvoorziening zou de mensheid beter passen en hem terugvoeren naar de fase van de vroege landbouw.
Haalbaarheid van het voorstel van Meino Smit lijkt mij in een democratisch stelsel - hij zelf ook trouwens - onhaalbaar, hoe wenselijk het ook is. De toekomst volgens Yuval Harari doet mij daarentegen huiveren. Hoe zal het in werkelijkheid  gaan?

Lansingerland, hoe zegt u?

Uitzicht over de Rotte met twee van de vele molens

's-Morgens vroeg, op weg naar Utrecht CS, bij de halte Schouwburg bedacht ik mij dat Roos gisteravond iets had gezegd, c.q. voorgesteld om naar een voorstelling te gaan van een mij volstrekt onbekende cabaretier. Ik belde haar vanuit de bus en inderdaad, vanavond om half negen zou de voorstelling beginnen. Nou, dat zou ik in ieder geval halen; vandaag met Huib op stap; een wandeling vanaf een gloednieuw station: Lansingerland-Zoetermeer naar Rotterdam Noord. Natuurlijk was ik weer te vroeg en miste in Gouda op een haar na het stoptreintje dat me anders een half uur te vroeg naar de voornoemde plek had getransporteerd. Vervolgens ontdekte ik tot mijn grote verrassing dat Gouda een Intercity station zonder toiletten is maar ook zonder horeca gelegenheden in de naaste omgeving. Het eerste dat ik tegen Huib zei was dan ook vrij plat en niet veel later stond ik met de wind in de rug onder het motto: Homo Sapiens non urinat in vento; dat was een hele opluchting zult u trouwe lezer van dit blog begrijpen.

Beetje sullig tegenover elkaar op station Rotterdam Noord

Vervolgens richting de veenrivier, de Rotte, ongetwijfeld naamgever van Rotterdam waar deze fraaie stroom, versierd met talloze windmolens haar monding heeft. Best een mooie wandeling en zelfs droog. In de Bilt had het die dag vrij langdurig geregend vertelde Roos. Om half drie waren we op station Rotterdam Noord en sullig zaten Huib en ik na een gezellige conversatie-volle wandeldag tegenover elkaar met de rails tussen ons in. De herrie van de nabijgelegen weg maakte het ons onmogelijk om ook maar iets uit te wisselen; was ook niet echt meer nodig maar gewoontegetrouw leuteren wij wat af har har.

Beetje erg onduidelijk maar dit is Sjaak

En, opnieuw te vroeg was ik 's-avonds in de Utrechtse schouwburg, maar daarom niet getreurd; een gezellige ontvangstruimte met koffie bood soelaas en even later kwam mijn Roosje eraan; ze was - uiteraard - naar iets muzikaals geweest en rapporteerde daar enthousiast over. En vervolgens naar de Blauwe zaal waar de voorstelling gegeven zou worden.

Sjaak Bral begon met een muzikaal omlijste ode aan de dit jaar overleden wetenschapper Stephen Hawking. En vervolgens vulde Sjaak op inhoudelijk bijzonder geestige wijze - met woordgrapjes - en soms behoorlijk scherp zijn conference. Het thema was toch vooral eindigheid; hij was niet somber maar toch ook niet erg optimistisch; realistisch zou ik willen vaststellen. 

Hij sprak vaak zo snel dat ik het niet goed kon volgen en - als een echte bejaarde - aan Roos moest vragen wat hij nou gezegd had; zoals Vestdijk - aldus zeggen - sneller kon schrijven dan God kon lezen zo kon Sjaak sneller praten dan menigeen, althans ik kon volgen. Maar wat ik kon volgen en verstaan vond ik om te schaterlachen; ben ook niks gewend als een van de weinigen zonder TV en ik ga nooit naar cabaret. Gaan we misschien wel vaker doen Roos!

Medicinal compound

Het zoeken naar "het middel dat alles geneest" kent een hele reeks van zogenaamde panacees: denk maar aan wonderolie; een middel dat heel vroeger ruim aftrek vond op kermissen en jaarmarkten en aangeprezen werd door lieden die van de meest uiteenlopende aandoeningen genezen waren. Maar ook in mijn wetenschappelijke tijd heb ik een aantal van deze - verwachte - wondermiddelen de revue zien passeren; ik denk aan interferon; een door het lichaam geproduceerde stof die een rol speelt bij de afweer tegen virussen. Daar werd van alles van verwacht natuurlijk niet alleen als middel om virusinfecties te lijf te gaan maar ook - hoe kan het anders - tegen kanker! Hoor er nooit meer over evenmin als over de wonderolie?!
Vervolgens kwamen de stamcellen. Onlangs sprak ik tijdens een "wetenschappelijk gesprek" in de kleedkamer van Sportcity een meneer die zijn brood verdiende bij een firma met het aanbevelen van stamcellen tijdens en met behulp van lezingen op wetenschappelijke bijeenkomsten; dus heel iets anders dan het aanbevelen van wonderolie op kermissen en jaarmarkten (har har). We kregen het ook over de enorme toename van kunstgewrichten, kunstkniën en kunstschouders. Tot mijn lachlust antwoordde hij: "over een poosje krijg je gewoon een spuitje stamcellen". Dus het volgende wondermiddel?!
En dan nu CRISPR-Cas-9. Roos stuurde mij een link naar een artikel over de wetenschapper die hier de meeste lof over toegezwaaid krijgt: Emmanuelle Charpentier. Dat zij de Nobel prijs verdient is buiten kijf. Maar iedereen verwacht ook direct weer dat het om een panacee gaat. Overigens Emmanuelle als echte wetenschapper zegt daar niets over; terughoudendheid is een natuurlijke houding van een echte wetenschapper!
Maar het echte panacee kan worden toegeschreven aan Lily the pink; luistert u maar.

Te dun gekleed

Geen gezicht toch?

Dat was me al eens eerder overkomen toen ik de eerste en meest noordelijke etappe van het Pieterpad ging doen in het zeer vroege voorjaar 2017; ik had eigenlijk een te dunne winterjas aangetrokken en dat terwijl ik nog twee warmere heb liggen; dom! Komoot drijft mij voort; ik wilde vandaag Baarn - Amersfoort wandelen en een beetje vroeg beginnen.
Eigenlijk zat ik klaar om te vertrekken toen Joke mij belde; Ronja was al een paar dagen ziek met hoge, in mijn ogen zelfs zeer hoge koorts en daarover hadden we wat overleg, althans ik probeerde vanuit mijn vaderlijke ervaring en mijn medische kennis wat bijstand te verlenen. Was niet nodig want ze wist precies wat ze moest doen; complimenten dochter! Anderen zouden in paniek zijn geraakt.
Maar al met al ging ik aanzienlijk later op weg dan gepland; had na afloop naar de fitness gewild voor de armspieren, maar bij vertrek vreesde ik al dat ik daarvoor nu te weinig tijd zou hebben omdat de fitness op zaterdag al om 16.00 uur dicht gaat. Maar daarom niet getreurd. Uiteindelijk was ik om 10.35 in Baarn en met de GPS liep ik een etappe van het Utrechtpad richting Amersfoort.
Baarn is echt een chique plaats geweest; de glorie straalt nog van de oude huizen in het centrum bij het station af. De koningsgezindheid eveneens; wat er gevierd werd vandaag is mij een raadsel maar ik zag in Baarn tal van rood-wit-blauwe sjerpen aan de vlaggemast hangen. De etappe liep richting Eem, de waterafvoer van de Gelderse vallei richting Zuiderzee, nu IJsselmeer natuurlijk. Bij het verlaten van de bebouwde kom voelde ik dat het aanzienlijk kouder was, althans de gevoelstemperatuur met de felle zuid-oosten wind dan ik had verwacht. Gelukkig had ik nog voor de zekerheid een shawl in mijn rugzak gestopt bij vertrek; die knoopte ik als een oud vrouwtje van vroeger om mijn hoofd; zag er niet uit neem ik aan.

Ronja aan de beterende hand gelukkig

De passage over de Eem was gelukkig gereed en aan de andere kant voelde ik de koude wind die ik nu pal in het gezicht kreeg behoorlijk steken. Desondanks besloot ik om als een echte bikkel - Gérard, zou Hugo gezegd hebben - door te gaan en niet terug te keren naar het station. Het viel uiteindelijk wel mee; de wandeling langs de Eem is prachtig met plas-dras natuurgebieden en uitzichten over de polder. Het laatste stuk door saai polderlandschap totdat Amersfoort wordt bereikt. De eerste bushalte heb ik links laten liggen; verder langs een wijk die eruit zag als een ommuurde vesting; afgrijselijk gezicht vanaf de buitenkant. Van alle woningen was er slechts eentje die gewoon vrij uitzicht van de tuin had gelaten, door de buren natuurlijk afgeschermd met een meters hoge schutting. Waar dat lelijks allemaal voor nodig is tegenwoordig is me een raadsel; je ziet het overal helaas.
Bij de volgende bushalte heb ik de bus naar het station Amersfoort genomen. Was toch al met al een 15 kilometer kou geworden.
's-Avond nog even met Joke ge-apt; ging iets beter met kleindochter gelukkig; kreeg nog een fotootje; ik denk ter geruststelling van "opa".

Dienstregeling op z'n kop gezet

Eijckenstein in het zonnetje

Vanmorgen kreeg ik bij de e-mail een bericht van NS over mijn abonnement: het Dalvrij abonnement. Bijgevoegd was een bijlage met daarin alle abonnementsvormen alsmede de tarievenlijst. En nu overweeg ik om over te gaan op een eersteklas abonnement Dalvrij voor 65+ 'ers en een zgn. BTM abonnement erbij te nemen, d.w.z een maandelijkse opslag zodat je vrij kunt reizen met Bus, Tram en Metro. Trekt me wel zo'n OV vrij abonnement net als vroeger, zij het dat ik dan niet in de spitsuren kan inchecken. Het reizen in de 1e klasse trekt me wel het meest; minder van dat luidruchtige maar vooral loze geleuter van de jongere mede-passagiers lijkt me wel wat.
Daarna op weg naar Maartensdijk, dacht ik; bij de bushalte zag ik dat bus 58 nogal drastisch van tijden was veranderd; i.p.v. op de hele uren vertrekt deze uurs-verbinding nu op de halve uren. Dus snel weer naar huis en een lekker bakkie gedaan en een paar bloggies geschreven; koffie stond nog op me te wachten.
Met bus 58 naar halte Berg en Bosch, het voormalig ziekenhuis van Bilthoven, al jaren niet meer functioneel; de gebouwen hebben wel grotendeels een bestemming binnen "de zorg" gekregen. Ik was hier voor het laatst toen Anneke hier was opgenomen voor een ernstige zwangerschapscomplicatie: pré-eclampsie. Door de gynaecologen aldaar werd ze gelukkig snel doorverwezen naar het academisch ziekenhuis van de VU waar oudste dochter Joke ter wereld werd geholpen en Anneke volledig hersteld het hospitaal verliet. Daar moest ik aan denken op dat terrein.
Een stuk terug gelopen naar het verlengde van de Gezichtslaan; prachtig uitzicht tussen de beukenbomen op het huis Eijckenstein. Wat was dat toen we hier pas woonden vervallen; het dak lekte zodanig dat e.e.a. met plasticzeilen was afgedekt. Maar inmiddels is het alweer jaren prachtig opgeknapt en in het winterse lage licht was het een pareltje in deze plattelandsomgeving.
Door het laantje richting Groenekan; het maisveld met de drie eiken, waarvan nog twee aanwezig; de hoogspanningsleiding met het gekapte bos. Aan het eind rechtsaf naar zuivelboerderij Boom en Bosch. Ik kocht twee liter melk. Door naar de markt in de Bilt; even verderop de voormalige winkel van de Lidl. Zit sinds gisteren op het winkelcentrum de Kwinkelier. Zal een geduchte concurrent worden voor de Albert Heijn aldaar.
Het Komootje van de wandeling afgesloten en lekker een bak soep genomen, getrokken van ossenstaart en aangevuld met bouillon, getrokken van rundertong. Ongehoord lekker geworden!

Een hele omweg voor een boek

Het lezen gaat me dan misschien niet meer zo makkelijk af maar ik kan het toch niet laten. Zo vond ik bij toeval - ik wilde een boekje voor mijn buurmeisje Emma uitzoeken voor Sinterklaas - tussen de boeken die ik onlangs bij de WVT bazar had aangeschaft ook het boek "De stamhouder" van Alexander Münninghoff; had ik al eens gelezen maar wilde ik nog wel eens doornemen en dat heb ik de afgelopen dagen in één ruk ook gedaan. Een boek dat op imposante wijze illustreert hoe de levensloop van mensen door de geschiedenis kan worden gedomineerd.
Roos had mij attent gemaakt op het boek "Naporra's omweg", de bijzonder interessante geschiedenis van een "zomaar iemand" die leefde in de zeventiende eeuw maar daar nauwkeurig verslag van heeft gedaan; een verslag dat vier eeuwen lang onbestudeerd is gebleven maar nu door een zekere Roelof van Gelder, historicus grondig bestudeerd is met als resultaat dit boek; een aanrader van Roos dus.
Roos heeft het voor mij gereserveerd bij de bieb, maar er is in heel provincie Utrecht slechts 1 exemplaar van; ik heb het dan ook maar bij boekwinkeltjes.nl besteld en aangeschaft; kon het kopen bij een "winkeltje" in Leersum en vandaag ging ik het met Roos in de vorm van een fraaie wandeling ophalen.

Oude schilderijen en tekeningen

Oud schilderij van oma ten Brink dat ik al mijn hele leven ken

Van broer Jan kreeg ik te horen dat hij zo langzamerhand en samenhangend met zijn verhuizing af wilde zien van de erfstukken c.q. nostalgia die nog van onze grootouders en ouders waren geweest. Hij stuurde een hele serie foto's van schilderijen en nog wat spullen als een oude telefoon, een schrijfmachine van onze opa en nog wat oude prullaria.
Mijn huis staat al vol met meubilair waar mijn ouders en zelfs mijn grootmoeder hun dagen op gesleten hebben dus er kan nog wel meer bij.
Vandaag zou Jan deze ouwe zooi komen brengen, maar familie omstandigheden gooiden roet in het eten. En zo bracht ik mijn dag verder door met routinematig wandelen, boodschappen doen en 's-avonds een potje stepbridge met Roos; gaat steeds aardiger, althans ik begin het steeds leuker te vinden!

Ay ay die Craig

De verschillende gesprekken die we dit weekend zo met z'n drietjes hadden gevoerd golven mij nog door de gedachten. Vaak denk ik in metaforen en in dit geval ervaar ik wat zich zo in mijn hoofd afspeelt als een roerige zee met golven van herinneringen en gedachten die door je hersenen razen met zo af en toe een kopje van een zeehond die als een nieuwe gedachten-associatie boven de golven uitsteekt.

We hadden het gisteren onder andere over Craig Venter gehad en ik ging wat zoeken; allereerst in mijn e-mail archief om te kijken welke e-pubs ik had van boeken van Venter om op te sturen naar Jantine. Daar was helaas zijn biografie: "A life decoded" niet bij. 

Al zoekende zag ik via een bepaalde nieuw-site dat een van de Viking ruimteschepen het zonnestelsel had verlaten; een experiment dat in 1977 begon met de lancering; de ontmoetingen met de verschillende planeten en dan nu voorbij Pluto en nog veel verder; wat is er veel gebeurd in die tussentijd en die Viking luistert nog steeds naar commando's vanaf de aarde en stuurt nog steeds informatie! Een technische en wetenschappelijke topprestatie.

1977 was een zeer turbulent jaar voor mij. Het was het jaar dat ik weer begon met piano spelen en de Nocturnes van Chopin begon te spelen. Van de weeromstuit ging ik vanmorgen in bed naar opnames van Chopin, gespeeld door Rubinstein luisteren; de Walsen en Mazurka's die ik voor een groot deel ook zelf gespeeld heb gaan nu nog steeds door m'n hoofd, enkele dagen later terwijl ik dit bloggie schrijf. De cassette met CD's kreeg ik bij mijn afscheid van SSDZ in 1990; mijn moeder pikte die direct in, met mijn toestemming hoor. Heb de cassette overigens nooit terug gekregen.

Maar waar het mij bij het zoeken om ging was toch vooral Craig Venter. Tot mijn verrassing las ik dat hij ook die in mijn ogen malle richting van longevity had ingeslagen en daar zelfs een firma voor had opgericht. Overigens was hij daar ontslagen met rechtsvervolging als dessert. Deze draufgänger lijdt aan hetzelfde als destijds Pim Fortuijn; waar hij komt ontstaat gedonder.

Maar wat ik opmaakte uit wat ik las over deze organisatie gaat wel zo ontzettend tegen mijn vleug in dat ik ervan gruwel. Geboden wordt een batterij aan DNA analyse en vroeg-diagnostiek voor een prijs van 25000 dollar. Na dit onderzoek krijg je een boekwerk van enkele honderden pagina's aan uitslagen en diagnostische rimram en dat bij lieden die zich in beginsel volstrekt gezond voelen. Iedere 2 jaar overigens een follow-up voor 6000 dollar. Ik las van die moderne "diagnoses" als pre-diabetes. Ik zou liever de algehele diagnose willen stellen van pre-dood want dat is nu eenmaal de consequentie van het leven zoals Robert Long al zong: "en van leven ga je dood" in welk lied weet ik niet meer.

Ik denk dus fundamenteel anders over hoe je met het leven, met je eigen leven dat je als een kostbaar geschenk en als onderdeel van je lichaam hebt mogen ontvangen. Je moet daar zorgvuldig mee omgaan. Het lichaam, je alter Adam kun je beter koesteren met gezond gedrag: beweging, gezond eten, je niet te druk maken en niet roken, zuipen, drugs, geneesmiddelen en andere bio-actieve rotzooi als voedingsadditieven, conserveringsmiddelen, gewasbeschermingsmiddelen oftewel landbouwgif. Stel jezelf die oorspronkelijke jager verzamelaar ten voorbeeld!

Intussen las ik de laatste dagen ook het boek: "21 lessen voor de 21e eeuw¨; schrijver daarvan, Harari schetst een mi krankzinnig toekomst beeld dat samenhangt met wat Craig Venter met zijn longevity club beoogt, voortdurend aan je alter Adam laten sleutelen en honderd plus worden; dat is toch geen menselijk bestaan meer, althans het spreekt mij absoluut niet aan.
Mijn devies zou zijn:  geniet van het leven; haal eruit wat er voor jou in zit; realiseer je dat het tijdelijk is en wees dankbaar en tevreden.

Van Eijsden naar Cadier gewandeld

Hier kozen we voor het Pelgrimspad

We hadden de wekker om kwart voor acht gezet en dat was maar goed ook; met deze donkere dagen worden we vaak pas om half negen wakker en we hadden met het hotel afgesproken dat we om half negen aan het ontbijt wilden. En dat ontbijt was keurig verzorgd in dit Griekse restaurant met een paar hotelkamers.
Om half tien gingen we op pad. Eigenlijk had ik vanuit Eijsden naar Mesch en door Mheer gewild en dan eventueel Margraten of anderszins. Maar we kwamen al snel de markering van het Krijtlandpad tegen en gingen dat volgen vanuit Eijsden. Het liep wel een beetje richting Mesch maar al snel boog het naar het noorden. Onderweg kwamen we een wegwijzer tegen van wandelpaden en daarop stond het Pelgrimspad; daar zijn we op verder gelopen tot we uiteindelijk via Google-maps naar Cadier afweken.
Natuurlijk had ik de hele wandeling met Komoot en de powerbank opgenomen en in Cadier gestopt. In de trein kon ik het geheel al uploaden en kreeg ik alras een berichtje van Dick dat hij mijn wandeling van vandaag had gezien. Hij had al geconstateerd dat we "in de buurt" hadden gewandeld. Ik vond de wandeling aan de rand van het Maasdal verrassend mooi en zal dit stuk van Limburg weer eens wat vaker gaan doen; het stuk van Mesch naar Mheer staat alweer jaren op mijn lijstje; liep dit stuk 20 jaar geleden regelmatig met mijn oude vader, vandaar. Zal het dit voorjaar weer eens oppakken deo volente.

Michael Wilmering

Roos kent hem al enige tijd; zij had hem opgemerkt bij de eindexamens zang van het conservatorium Utrecht. Vanavond zong hij een van de hoofdrollen in de opera "A quiet place" van Leonard Bernstein. Zoals bij de meeste opera's, een krankzinnig verhaal - in dit geval bijna letterlijk - gedragen door bijzondere muziek en voortreffelijk beschreven in de brochure.
Ik heb altijd veel moeite om zo'n verhaal achter de opera te begrijpen; moet het wel altijd een aantal keren heel goed tot me door laten dringen; logica zit er zelden in en daarom krijg ik er vaak geen greep op. Maar dit keer lukte dat goed; we waren vroeg en hadden ook wel veel tijd om te studeren voordat de voorstelling begon.
Ik weet niet goed wat ik van de opera "an sich" moet vinden. Het verhaal was feitelijk erg tragisch; een auto-ongeluk had een einde gemaakt aan een volkomen vastgelopen huwelijk waaruit een zwaar getroubleerde zoon, Junior - weergaloos goed gespeeld door Michael - en een dochter waren ontsproten. Met prachtig geënsceneerde flashbacks werd de voorgeschiedenis getoond; de geest van de overleden moeder Dinah werd met het voorlezen van passages uit haar dagboek tot leven getoverd. De muziek was een beetje "raar"; niet extreem, maar ik had iets anders van Bernstein verwacht. Uit de brochure bleek dat de vrees van Leonard was dat hij later alleen herinnerd zou worden als componist van de "West side story"; voor mij zal hij dat inderdaad altijd blijven en daarnaast een goede dirigent die veel en veel te veel rookte.
Tja, nu ik dit schrijf en er nog eens stevig bij stil sta vond ik het geheel toch vooral heel bijzonder en ben ik blij dat ik het heb mogen beleven.
Ik zat naast een jong stel en sprak hen even aan over de bijzonderheid van de opera. Deman van het stel, Jesse Passenier bleek zelf componist te zijn en zijn vrouw was zangeres. Ze waren net als ik fors onder de indruk.
Na afloop moesten we door een stevige regenbui terug naar station Maastricht om de trein naar Eijsden en Luik te nemen. In Eijsden namen we afscheid van Jantine in de trein en zwaaiden haar nog uit bij vertrek. Was een ontzettend genoeglijk weerzien geweest!
Wij gingen naar hotel Hestia en werden allervriendelijkst ontvangen. In het behoorlijk drukke restaurant was nog best een tafeltje voor ons en we hebben voor de derde keer smakelijk gegeten.

De citadel van Luik

Wat kende ik nou helemaal van Luik? Kom er al meer dan 40 jaar, maar kwam vroeger nooit veel verder dan station Guillemin en omstreken; lekker stokbrood kopen en paté wanneer we op weg waren naar Luxemburg; een keer met Lien, Jan en Thea in een hotel geweest om een zondag naar de vogeltjesmarkt te gaan; dat was mijn Luikse ervaring. En dan een paar weken geleden met Jantine de binnenstad in. Van de geschiedenis van Luik weet ik dat het in de aanloopt van WO I verschrikkelijk gebombardeerd is geworden; de forten van Luik versperden de Duitse aanval op Frankrijk.
Maar vandaag werd mij duidelijk dat Luik meer heeft; Jantine leidde ons naar de Citadel, een ommuurd deel van de oude stad waar vroeger een klooster stond. Verstild, een parkgebied hoog boven het rumoer van de stad. En tot mijn verrassing woonde Jantine in dit deel van de stad en deed ze hier zelfs haar hardlooprondje.
We besloten om bij haar thuis een kopje thee te drinken en dat mondde natuurlijk uit in voortzetting van ons gesprek waarover Roos in haar blog wat meer zegt. Het is opmerkelijk zoals haar interesses voor een belangrijk deel ook de mijne zijn, alsmede haar manier van logisch redeneren. Het is geen wonder dat ik al in allereerste instantie dacht dat ik haar donorvader zou kunnen zijn. Nu dat niet het geval blijkt te zijn is dat geen reden om niet met elkaar in gesprek te blijven, dat moge duidelijk zijn.
We hebben opnieuw samen gegeten; was niet de kwaliteit van Concordia maar toch best goed "binnen te houden".
Roos en ik liepen nog heerlijk een half uurtje terug naar ons hotel. Was weer een gezellige dag geweest. Morgen met z'n drieën naar de opera.

Doen wat je je voorneemt

Jantine en Roos tegenover mij aan de maaltijd

Roos had aanvankelijk voor gisteren t/m zondag een periode van een soort korte vakantie gepland; de zondag lag vast, dan zouden we sowieso in Maastricht moeten zijn vanwege een middagvoorstelling van een opera en zaterdag hadden we met Jantine afgesproken. Aanvankelijk hadden we die opera willen combineren met een diner bij Au coin des bon enfants, een sterrenrestaurant aldaar, maar dat bleek op zondagavond gesloten te zijn. Bovendien zijn we de sterrenrestaurants inmiddels helemaal zat.
Weeronline had voor de donderdag, gisteren dus, slecht weer voorspeld; viel achteraf ontzettend mee; we hadden best een dag in Limburg of de Ardennen kunnen gaan wandelen zoals we aanvankelijk hadden ingepland. Daar had ik achteraf behoorlijk de ju over in. En nou bleek dat ook de vrijdag, vandaag dus heel slecht zou worden. Mijn humeur zakte tot het absolute nulpunt gisteravond en ik had er al helemaal geen zin meer in. Maar we gooiden de plannen om; gelukkig konden we zondagavond terecht in het hotel in Eijsden en we gingen vandaag gewoon wat later naar Luik.

Roos wilde perse een fotootje van de armband in situ.

Onderweg epten we alvast met Jantine: of ze misschien een vorkje meer wilde prikken vanavond bij restaurant Concordia. Nou, daar had ze wel oren naar. Een vrolijk weerzien bij ons hotel en even later zaten we heel genoeglijk aan het glaasje wijn dat we al zo lang geleden hadden afgesproken.
En het eten, daar raak ik niet over uitgepraat; cuises de grenouille, klaargemaakt precies zoals het moet. Na afloop heb ik m'n vingers nageteld omdat ik bang was dat ik er eentje verslonden zou hebben tijdens het kluiven. Tegenover mij zaten de twee dames genoeglijk te kouten; ik had natuurlijk slechts aandacht voor de kluifjes har har.
Het werd een heel fijn weerzien en dat terwijl het pas de tweede keer was dat Roos en Jantine elkaar ontmoetten; het gesprek was uitermate boeiend en golfde van onderwerp naar onderwerp. Roos had een mooie armband voor Jantine; was nog afkomstig uit het leuke winkeltje "Kunst en Ambacht" in Bilthoven.
Na een poepiegezellige avond namen we afscheid, maar we zouden elkaar de volgende dag weerzien en zelfs de zondag ook want Jantine voelde er best voor om mee te gaan naar de opera!

Zelfs 3% meer

En het verbaast me ook niets eerlijk gezegd; sinds de crisis achter de rug is; sinds de economie weer aantrekt is het aanzienlijk drukker op de weg geworden. Bij onze reis naar het Schwarzwald viel het me op dat zo gemiddeld 1 op de 10-15 vrachtwagens beladen was met nieuwe auto's op weg naar hun eerste eigenaren. En nu schijnt de CO2 uitstoot in Europa zelfs licht gedaald te zijn, maar op wereldschaal is zij in 2018 zo hoog geweest als in geen enkel ander jaar; 3% meer dan enig jaar.
Nou vroeg ik me in alle reden af hoe "men" het in ons democratisch bestel voor elkaar denkt te krijgen dat de mensheid collectief gaat consuminderen, laat staan zodanig consuminderen dat de CO2 uitstoot tot nul wordt terug gebracht en dat in het jaar 2050, een tijdspanne van 31 jaar. Of dat diezelfde mensheid zich laat voorschrijven om minder kinderen geboren te laten worden.
De scherpte toename van de CO2 uitstoot wordt vooral veroorzaakt door China en India, enorme landen die hun nog jonge economie stimuleren en geef hen eens ongelijk.
Anderzijds hoor ik van die berichten dat de auto-industrie op relatief korte termijn overgaat naar elektrische tractie. Tegen die achtergrond realiseer ik me heel goed dat elektriciteit niet alles zaligmakend is; de opwekking zal dan ook CO2-arm moeten plaatsvinden: zonne-energie, wind-energie. Kortom, er moet nog heel wat gebeuren en ziet u het gebeuren?

Nooit te oud om te leren

"Ben puun aan het rumen", stond er onder de ep.

Actief in het leven staan is mij niet vreemd. Echter, het opruimen van de flat schiet er zo vaak bij in; niet dat ik dat allemaal wel prima vind, nee, het ergert me als het "een zooitje" is en dat gebeurt nog al eens. Roos klaagt ook een doodenkele keer en verzocht mij onlangs of ik wat vaker wilde stofzuigen. Had ik me ook heilig voorgenomen, maar wandelen, Komoot, eten koken, Hanos bezoeken, fitness, van alles ging steeds voor en dan heb ik er aan het eind van de dag gewoon geen puf meer voor.
Maar zo bedacht ik mij vanmorgen vroeg dat ik het schoonmaakwerk natuurlijk ook kan doen wanneer de batterij juist helemaal vol is; 's-morgens vroeg dus. De daad bij het woord voegend heb ik vanmorgen inderdaad de flat gereinigd; eerst de keukenboel helemaal aan kant gemaakt; grondig afgewassen, kastjes en dergelijke gepoetst, gootsteen met soda bewerkt, pannen allemaal goed gereinigd. En vervolgens de hele flat gestofzuigd. En dat gaf me een heel tevreden gevoel. Heb het dan ook triomfantelijk aan Roos ge-appt met foto.
In het vervolg gewoon de avond tevoren realiseren dat je de dag begint met reinigingswerkzaamheden. Dat ik dat nog kon bedenken har har.

Buiten spelen

Een beeltenis van een prinses. Koningin Emma
wandelde hier met prinses Wilhelmina.

Laat opgestaan, voor het ontbijt nog even gewogen: 80,5 kg; ik ben zo te merken blijvend afgevallen; alle reden om stevig door te blijven wandelen. Voor vandaag was matig weer voorspeld; mijn ervaring is dat "gewoon even naar buiten kijken en op je gevoel beslissen" nog niet zo'n gekke indicator is. Buienradar erbij deed mij in ieder geval besluiten om, net als gisteren gewoon met een regenjas aan op stap te gaan. Baarn-Den Dolder stond op het programma. Ik wil die bekende wandelingen in de buurt maar eens vast gaan leggen om ervaring te krijgen met dat Komoot programma als voorbereiding op het wandelen in het buitenland. En ik vind het ook wel leuk om een heel scala van wandelingen rond Utrecht te kunnen presenteren. Of iemand er wat aan heeft weet ik natuurlijk niet, maar het geeft mij enig genoegen en wandelplezier.
Uiteindelijk stond ik pas om half twaalf op station Baarn. Ik had de "powerbank" - wat een groot woord voor zo'n lullig apparaatje - aangesloten op de smartphone, maar kreeg aanvankelijk de indruk dat het niet werkte; totdat ik me realiseerde dat ik wellicht op het knopje moest drukken, en ja hoor! daar werkte het.
Onderweg langs de beeltenis van een prinses en langs het hekwerk van paleis Soestdijk, de residentie van koningin Juliana; voorwaar een koninklijke omgeving daar. Eén van de imposante beukenlanen werd onder handen genomen door een tweetal jonge boswerkers. Met een van hen kwam ik in gesprek over het buiten werken. Hij voelde zich volkomen terecht bevoorrecht; op school moest hij wel binnen zitten, maar nu in zijn werkzaam leven had hij het heerlijke gevoel van lekker buiten spelen. Komt mij bijzonder bekend voor; wat kon ik mij in zo'n kantoor opgesloten voelen. Gelukkig heb ik in mijn carrière nogal wat banen gehad waarin ik veel op stap "moest". Heerlijk om dan met de auto door het Westland te rijden of met de trein naar Groningen te moeten voor een gesprek of naar Ierland voor een congres.
Even verderop de Stulp, het boerderijtje dat de naam heeft gegeven aan het fraaie natuurgebied en dan de Lage Vuursche; langs landgoed Pijnenburg en het Spiehuis en het laatste stuk naar Den Dolder.
Je kunt deze etappe helemaal doen zonder echt in bebouwing te komen zoals veel van de wandelingen op de Utrechtse Heuvelrug. We verzuchten ons dan ook vaak: "wat wonen we toch mooi hier".

Komoot geeft structuur

Dit kleine ding heeft de grote
naam: "powerbank"

Het schijnt voor ouderen behoorlijk moeilijk te zijn om de dagen "zinvol?" te vullen; het woord "zinvol" heb ik niet voor niets tussen aanhalingstekens gezet omdat ik mij afvraag wat überhaupt zinvol is, maar dat is nu even buiten de orde. Gewoon lekker je dagen vullen met dingen die je van belang acht, dat is mijns inziens zinvol bezig zijn; daarbij laat ik dus volkomen in het midden of die dingen ook daadwerkelijk zinvol zijn, dat moge duidelijk zijn.
Structuur in je dagen brengen, dat is een kunst. In het werkend leven is het ritme van 9 tot 5 de belangrijkste ruggengraat in de levensstructuur. Maar wanneer je gepensioneerd bent ontbreekt die dwingende structurering volledig. En dan is het de kunst om jezelf toch lekker aan de gang te houden. In mijn omgeving heb ik wel eens van iemand gehoord dat ze in de weekends - wanneer ze niet moest werken dus - maar een beetje door de krant zat te bladeren tot vervelens toe en TV ging zitten kijken. Voor haar was het werk - dat ze dan ook tot hoge leeftijd heeft gedaan - inderdaad de structuur.
Wat dat betreft heb ik altijd anders in elkaar gezeten; werken heb ik met veel plezier gedaan maar ik vond dat er wel erg veel van je levenstijd in ging zitten. Vooral 's-zomers vond ik het vreselijk om gedwongen binnen te zitten. Toen ik met pensioen ging was ik dan ook dolblij en heb het werk nog geen uur gemist; echt geen moment. En structuur in de tijd brengen daar heb ik geen moeite mee; ben daar ook flexibel in. Als ik geen afspraken heb op een dag dan bedenk ik mij vaak pas bij het opstaan wat ik die dag zal gaan doen: museum bezoeken, wandelen, iets lekkers koken, lezen, bridgen, bloggie schrijven. En dan nu Komoot; ik merk dat zo'n zelf op de schouders genomen klus best structuur geeft, net als die dagelijkse blog. Met name dat laatste kan ik iedere oudere aanraden. Sinds kort doet Roos dat ook weer en haar blogs zijn kwalitatief aanzienlijk interessanter dan de mijne.
Ook vandaag heb ik weer een wandeling met Komoot geregistreerd; gezellig met Roos; opnieuw was de batterij niet in staat om die klus tot het eind te volbrengen. Bij thuiskomst heb ik dan ook direct een "powerbank" aangeschaft; een groot woord voor een piepklein reservebatterijtje dat je met USB kunt laden en waarmee je de batterij van de smartphone weer kunt opladen onderweg. Morgen maar eens uitproberen.

Beetje erg kort

Hier begon de wandeling

Gisteravond kwam Roos pas erg laat thuis van het Alba Rosa Viëtor concours in Amsterdam. We epten wat en ik wist hoe laat ze bij de bushalte zou zijn en haalde haar voor de grap even op. Glaasje wijn en wederzijds van onze wederwaardigheden vertellend werd het uiteindelijk 00.30 uur voordat we in de koets lagen. En dus werden we ook pas om half negen voldoende wakker om te ontbijten.

Na de eerste probeerselen ben ik helemaal enthousiast geworden voor dat programma van vriend Dick, Komoot genaamd, een app waarmee je wandelingen kunt registreren. Met GPS en foto's illustreer je precies wat je gewandeld of gefietst hebt. En ik merk dat ik daar best enthousiast over ben geworden nu ik heb gemerkt hoe simpel de app werkt. Had ik dat maar een jaar eerder gerealiseerd dan had ik al die wandelingen in Calpe vastgelegd.
Maar vandaag moest er dus echt weer gekomoot worden vond ik; omdat het al zo laat werd zou het Mauristhoeve-Hollandsche Radingh worden; goed bereikbaar met bus 58. In mijn gedachte was het een flink stuk van een kilometer of 10, maar het bleek uiteindelijk slechts 5 km te zijn. Maar daarom niet getreurd, het is uiteindelijk weer prima gelukt en de wandeling staat erop.
Op station Hollandsche Radingh, de enige plek op deze etappe met een behoorlijke bank heb ik mijn bak nassi naar binnen gelepeld en vervolgens naar Utrecht CS en met bus 66 naar de Hanos. Een hele set van lekkere dingen ingeslagen; het is echt een smulpapenparadijs. Warm gerookte zalm, gerookte paling, Hollandse garnalen, een zachte Belgische geitenkaas, een pak ossenstaart voor de bouillon, een tamme ganzenborst en nog een paar dingetjes.
Thuis gekomen bleek dat ik het toch wel goed had uitgekiend want het regende vanaf half vijf pijpenstelen.