Les jeux sont faits

 

  

Onder de vertaalde titel: "de teerling is geworpen", ken ik dit boek al zo lang ik me weet te herinneren; zo'n karakteristieke kaft en zo'n merkwaardige titel. Wat is nou een teerling?, nou, het is gewoon een dobbelsteen. En met de teerling is geworpen betekent de uitdrukking zoiets als "eenmaal geworpen is de uitslag niet meer te veranderen". 
Afgelopen vrijdag bedacht ik mij op het laatste moment dat ik nog naar de WVT boekenmarkt wilde gaan; twee keer per jaar kun je bij deze bijzondere vrijwilligers club uit een veelheid van ingezamelde boeken inkopen doen; voor het goede doel, zal ik maar zeggen. Daar probeer ik ieder jaar dan ook mijn nodige kilootjes boek op te halen. En daarbij zag ik deze oude bekende; een boek van het kleine boekenplankje van mijn oude vader, naast o.a. Lanny Budd. Opnieuw een boek dat ik pas veel en in dit geval wel heel erg veel later ben gaan lezen; vond dat ik dat nu echt moest doen. Jean-Paul Sartre, niet de eerste de beste filosoof/schrijver. Ik was er de afgelopen dagen al aan begonnen; telkens een paar bladzijden; beetje gedateerd boek over het Orfeo en Euridice thema, terugkeer uit de dood, maar nu zwaar overgoten met de sociale ongelijkheid als duidelijke onderlaag. Ook hier een clausule dat het stel terug mag keren naar het leven; nu op voorwaarde dat zij 24 uur lang elkaar volledig lief zullen hebben en zich daar niet door de omstandigheden van af laten leiden.
Vandaag in de trein maakte ik helaas voor de eerste keer iets mee dat regelmatig gebeurt in het treinverkeer. Ik zat in de trein van Arnhem naar Utrecht; we hadden net station Veenendaal de Klomp verlaten. Ik ging aan de andere kant van de trein zitten om uitzicht te krijgen op de Maarnse berg, een plekje uit mijn jeugd. De ramen waren zo smerig en de zon scheen erop dat ik niks kon zien, dus stond ik weer op om terug te gaan naar de plek uit de zon. precies op het moment dat ik stond gebeurde het; een botsing en direct het gerammel van iets dat onder de trein terecht was gekomen; ik zat helemaal voorin de trein en kon de botsing duidelijk voelen, vooral ook omdat ik net op dat moment stond: "dat is goed mis", mompelde ik nog en dacht direct al aan een suïcide en inderdaad de machinist bevestigde dat en kon het opbrengen om de passagiers te vertellen  dat iemand zojuist uit zichzelf het tijdelijke voor het eeuwige had gewisseld. Treurige zaak.
Ik wist van anderen dat het ongeveer 2 uur zou duren voordat de reis kon worden voortgezet en haalde mijn boek tevoorschijn en las het helemaal uit; gek hoor om over leven en dood te lezen terwijl zoiets net gebeurd is. Ik had het boek uit en op dat moment konden we de reis voortzetten in een inmiddels gearriveerde evacuatie trein die ons via een overloop overnam van de gestrande trein. Inmiddels waren er heel wat hulptroepen gearriveerd om het treinpersoneel bij te staan en de droeve taak van het opruimen te verrichten. De voorkant van de trein was afgedekt met een schild zodat niemand de ongetwijfeld nog aanwezige resten kon aanschouwen; heel piëtisch; complimenten voor alle betrokkenen.

Maar de stromatolieten deden het ook?!

 

Een oeroud, miljarden jaren, stukje rots

In mijn rariteiten kabinetje ligt een klein stukje rotsachtig gesteente dat ik enkele jaren terug heb meegenomen van een geologische excursie reis naar Sardinië; het is niet zomaar een stukje rots, maar als je goed kijkt zie je een gelaagdheid en volgens de deskundigen was het een stukje stromatoliet, de oudst bekende vorm van leven op aarde. Het is gevormd door bacteriën en wel de eersten die zuurstof hebben geproduceerd als afvalstof, emissie van O2 dus. De eerste zuurstof werd weggevangen door het vrije, oplosbare ijzer in de zeeën en daarbij ontstond onoplosbaar ijzeroxide, beter bekend als water onoplosbaar roest; uiteindelijk in grote lagen die de mens heden gebruikt als ijzererts. Naarmate het ijzer allemaal was neergeslagen bleef de geproduceerde zuurstof in de atmosfeer en verwoestte daarbij veel van het bovengrondse, anaërobe leven, nog steeds allemaal bacteriën overigens. 
Een gedachte die bij mij boven kwam betreft deze atmosferische zuurstof, voor ons zo onmisbaar, niet alleen voor onze inwendige, fysiologische verbranding, maar ook als basis voor de UV bescherming hoog boven in onze atmosfeer, de ozon laag; die bestaat uit O3, het zeer reactieve ozongas. Kennelijk hadden de stromatolieten die bescherming niet nodig; in tegendeel, wellicht maakten zij juist gebruik van die veel grotere energie inhoud van de UV straling voor hun fotosynthese. En even in deze gedachtegang doorstomend kan het de vorming van de ozonlaag wel zijn die de ondergang van de stromatolieten heeft ingezet; pure speculatie mijnerzijds hoor; ik heb nog nooit iets gelezen over ozon en stromatolieten in samenhang, maar het zou zomaar een steekhoudende hypothese kunnen zijn har har. Uiteindelijk hebben de stromatolieten het wel volgehouden na 3,7 miljard (u leest het goed!) jaren; in shark bay in Australië is nog sprake van een kolonie stromatolieten in een refugium in de oceaan; deze moderne stromatolieten kunnen zich daar nog steeds handhaven. Een echt gidsfossiel, d.w.z. uitgestorven na een periode van zeer grote bloei, zijn ze dus niet.
Ik moet hier aan denken sinds wij mensen nu zo'n dikke 200 jaar, enigszins vergelijkbaar met die stromatolieten, de atmosfeer ook doen veranderen. Wat is ons voorland als we zo doorgaan met het gebruik van fossiele brandstoffen?

Nieuwe problemen met oude technische oplossing?!

 Ik las zoiets in de krant dat er voor de klimaatproblematiek (technische?) oplossingen moesten worden ontwikkeld. Wat dat betreft ben ik nog niet zo overtuigd; die "toekomstige problemen" zagen we 40 jaar geleden al langzaam maar zeker opdoemen uit de mist, maar we hebben er toen niet de urgentie van ingezien en de technieken niet ontwikkeld. Daarbij denk ik aan een techniek om elektriciteit c.q. energie adequaat op te kunnen slaan teneinde duurzame energie als duurzame elektriciteit, afkomstig van zonne-cellen of windmolens of andere natuurlijke bronnen op te slaan, maar ook andere, meer in de sociale sfeer om matigheid te stimuleren, zeker in de schatrijke westerse wereld. Maar tot heden werd de urgentie van de problematiek nauwelijks gevoeld en ook nu ontbreekt nog steeds het gevoel van urgentie, ook bij de toekomstige generatie(s), met uitzonderingen als Greta Thunberg. Ik merkte het onlangs ook bij leden van de werkgroep Eilandspolder, leeftijdsgenoten die zich wel degelijk realiseren dat het mis dreigt te gaan, maar er ondanks het recente IPCC rapport niet van overtuigd zijn - zoals ik zelf, zij het naar ik hoop ten onrechte - dat het al niet meer te redden valt; als ik zo om me heen kijk en luister zie ik geen enkel teken van gedragsverandering. Ook in de krant lees ik van geen verandering, in tegendeel, een minister die de snelwegen rond Utrecht nog wil verbreden in plaats van op de een of andere manier het gemotoriseerd verkeer doen minderen. Ik heb geen enkele verwachting dat we zelfs maar minder CO2 zullen gaan uitstoten als ontwikkelde wereld, met de VS voorop, terwijl we al zoveel meer uitstoten dan de derde wereld landen per hoofd van de bevolking.
Mijn collegae rietruimers hadden wel heel sympathieke maatregelen in gedachten waarbij de gedachten van een zekere Hueting naar voren kwamen; de belasting op vervuilende activiteiten verhogen en de financiële opbrengsten daarvan ter beschikking stellen aan alternatieve ontwikkelingen. De enige associatie die ik met de naam Hueting had, was dat van de klokkenluider omtrent de politionele acties, maar dat was kennelijk een naamgenoot.
Naar mijn mening zou een mogelijke weg terug juist wel gelegen liggen in oude technieken; ga gewoon terug naar de activiteiten van de jaren vijftig, vroege jaren zestig. Maar als je daar goed bij nadenkt weet je dat het ondenkbaar is dat een dergelijke weg terug zonder de grootste problemen zou verlopen. 

Begrafenismuziek

 Een melodie schoot mij te binnen en ik luisterde goed en bedacht mij dat het om het klarinet concert van Mozart ging en inderdaad, Youtube bevestigde mijn muziekgeheugen; een prachtige uitvoering van een solist en orkest uit IJsland ontlokte deze prachtige muziek aan mijn eenvoudige laptop PC. Vervolgens zag ik op het lijstje van Youtube met voorgestelde muziek het Adagio van Albinoni en realiseerde me dat deze emotionele, om niet te zeggen wat zwaarmoedige, maar prachtige muziek tijdens de begrafenis van grootmoeder Mien werd gespeeld in combinatie met het Ombra mai Fu van Händel. Ik moest er toch even naar luisteren en het inspireerde mij tot het schrijven van deze Blog.
De laatste tijd wordt ik nogal regelmatig geconfronteerd met "afscheid van het actieve leven". Mensen die op grond van hun bijzonder hoge leeftijd - 90+ - niet meer zelfstandig kunnen wonen, wat mij de wenselijkheid van een dergelijk zeer hoge leeftijd nogal doet afschrikken, maar ook van begrafenissen, het onafwendbare einde van het leven. De laatste vertegenwoordiger van de generatie "voor ons" in de familie, oom Kees enkele weken geleden; een begrafenis die ik samen met mijn broer Henk bijwoonde. En afgelopen week het overlijden van Corinne, de allervriendelijkste supporter van de vrijwilligersgroep Eilandspolder die onze bijeenkomsten, uit dankbaarheid voor onze inspanningen betreffende het onderhoud van de natuurwaarde van dit wonderschone gebied "opleukte" door telkens voor een taart te zorgen wanneer we in ons clubhuis aan de koffie gingen. Ondanks dat ik haar nooit heb ontmoet en, afgezien van een enkel e-mailtje geen contact met haar had vond ik haar inbreng voor onze werkgroep van onschatbare waarde.

O, zo veilig allemaal

 Roos kan zich altijd zo ergeren aan die zogenaamd veilige poortjes op de stations. Toen die net geïnstalleerd waren werd deze mare "aan de poort" van ons station Bilthoven verkondigd door viefe jonge meiden die voor deze onzin boodschap waren ingehuurd. Natuurlijk zijn die poortjes er - terecht - voor het tegengaan van zwartrijders; niet waterdicht overigens; gisteren zag ik op station Zaandam, waarvan ik terug reisde na mijn inspanningen in de Eilandspolder een stel wat roofdierachtige jongens die razendsnel achter een niets vermoedende incheckende reiziger razendsnel, zonder te betalen de poortjes passeerden en het perron betraden; begon wel stevig te piepen, maar wie maalt daar nog om?! Daar gaat het mij nu even niet om.
Vorige week wandelde ik met vriend Dick en hadden we het onder andere over de Corona App. Dick gaf aan dat deze eenvoudig te installeren was op de smartphone. Zijn aanwijzingen waren helder en zo zat ik vanmorgen in alle rust en concentratie te proberen om dat fenomeen in werking te stellen. En niet zonder reden. Gisteren kregen we bericht dat onze geplande bridgereis naar Duitsland was afgelast vanwege een gebrek aan deelnemers; ontzettend jammer, want bij een eerdere reis met H&W bridgereizen (tegenwoordig onderdeel van Dekkerbridge) hebben we het vreselijk naar ons zin gehad. "Dus toch maar naar de Canarias?", had Roos mij schertsend voorgesteld. Ik had meer een reisje naar België, Duitsland of Frankrijk in gedachten, maar ja voor elk van deze mogelijkheden moet je kunnen aantonen dat je bent gevaccineerd. Dus heb ik hedenmorgen geprobeerd om de App te installeren - was geen enkel probleem - en aan de praat te krijgen. En dan loop je onvermijdelijk tegen de DigiD ellende aan. Het eind van het liedje was dat ik weer "moe, de handen in de schoot" heb gelegd. Het lukte me niet. Dat is weer zo'n zogeheten veiligheidsmaatregel die in ieder geval voor mij, maar waarschijnlijk voor menig oudere een mega horde is die je slechts een enkele keer slaagt te nemen. Jammer maar helaas; dan maar even wachten totdat alle gezeik rond Corona achter de rug is, if ever.

Dàt bedoelde mijn vader

 Hij had het altijd wanneer moeder pannenkoeken bakte over zo'n lekkere dikke pannenkoek die dan langer moest bakken en volgens mij was het nooit wat hij precies bedoelde. In ieder geval was ik nooit zo onder de indruk van die dikke slappe pannenkoek die hij dan kreeg; vond pannenkoeken helemaal niet zo'n traktatie terwijl die toch wel doorgaan als een lekkernij voor de kinderen.
Nou ja, jaren geleden ben ik begonnen met het bakken van pannenkoeken met klassiek gistbeslag; dàt waren pas pannenkoeken; in de ogen van de flensjeseters wat aan de dikke kant en vooral behoorlijk vet. Allengs ging ik mij wijden aan de spekpannenkoek met stroop, een ouderwets gerecht dat - volgens Wina Born - vooral gegeten werd door de op het land werkende hannekemaaiers, hard werkende Duitse seizoensarbeiders in het verleden. Ik smulde er van en sommige kinderen konden ook niet genoeg krijgen van de gistpannenkoeken al dan niet met spek.
Vandaag heb ik eens geprobeerd of ik een lekkere pannenkoek kon bakken met wat meer ei in het beslag. Een eetlepel volkoren tarwemeel, een eetlepel boekweitmeel, wat zout, wat droge gist goed roeren en daarna een flinke scheut struif van ganzeneieren (uit de vriezer), zeker het equivalent van 2 kippeneieren. Roeren tot enigszins egaal mengsel en dan melk toevoegen tot dik vloeibaar beslag. Opwarmen au bain Marie in een pannetje lauwwarm water dus en af en toe roeren totdat er duidelijk belletjes ontstaan; dan is het beslag gereed.
Intussen wat van dat heerlijke spek van "Veldvarkens" - mijn laatste stuk vrees ik, snif snif - in fijne plakjes gesneden en gebakken in wat spekvet met boter (niet te weinig!). Uiteindelijk het beslag over het gebakken spek uitgegoten en op stevig vuur gebakken; eerst met deksel erop en later zonder deksel. Na een minuut of vijf omdraaien en ook die kant stevig bakken met wat extra boter in de pan. Zag er goed uit; ik haalde het resultaat uit de koekenpan en legde het op een groot bord, flink stroop er overheen; een klein stuk afgesneden en in de mond gestopt. Er ontsnapte mij direct het geluid waar mijn zoons zo'n hekel aan hadden; gebeurde mij altijd wanneer ik zelf had gekookt; een diep gemeend: "mmmmm", ontsnapte. Onmiddellijk bedacht ik me dat dit het was waar mijn vader op doelde; zo'n goed gistgerezen dikke pannenkoek.

M'n oude school agenda

 

1964, wat een jonge koppies

Gisteravond laat kreeg ik nog een WhatsApp bericht van vriend Peter C.: "Charlie Watts is dood". Hij was 80 jaar oud geworden en Peter was nog bij een concert geweest 3 jaar geleden in de Ziggo Dome waar die oude rakkers nog optraden. Ik vind het niet te geloven; waar de Beatles al na enkele jaren de samenwerking opgaven hebben de Rolling Stones het tot heden ten dage volgehouden om op te treden. Peter - altijd sterk in pikante détails - wist te melden dat één van de "heren" zelfs onlangs nog een baby had verwekt bij een Russische ballerina. Leuk toch zo'n belegen vader die ook grootvader en zelfs overgrootvader kan spelen voor zo'n boreling. Nou ja, een beroemde vader ook al zul je hem nauwelijks leren kennen is ook wat waard.
Ik vertelde Peter dat ik mijn schoolagenda van 1964 nog had bewaard, inclusief een oude foto van de oorspronkelijke Rolling Stones. Wie had kunnen denken dat zij 57 jaar na dato nog steeds actief en beroemd zouden zijn. Het fotootje, althans wat er nog van over is siert dit bloggie.

wat een pracht

 Vannacht rond 3.30 uur zag ik dat de kamer in fors maanlicht was gehuld. Met mijn bijziende oogjes keek ik even uit het raam en zag dat het volle maan was bij een heldere hemel. Behalve de maan kon ik zelfs Jupiter zien blinken. Ik pakte er even mijn onvolprezen Swarovski bij, zette een stoel klaar en bekeek het firmament. Imposant die volmaakt ronde contouren van de bijna oogverblindende volle maan; de tekening van de gebergten op het oppervlak. De heldere verschijning van Jupiter, die enorme gasplaneet op miljoenen kilometers afstand van maan en aarde; ik zag aan de andere kant van de maan zelfs nog een piepklein vlekje, waarschijnlijk Saturnus. Ik was er van onder de indruk en realiseerde me de miljarden jaren dat de maan al om de aarde draait, dat de planeten en de zon ontstonden en vooral ook dat de mensheid de laatste honderden jaren heeft leren begrijpen hoe dit alles in elkaar zit. De oude Grieken, Newton met zijn bewegingsleer, Galileï en vele anderen. Ik blijf er met bewondering en verwondering van genieten; geologie, astronomie, biologie en de menselijke geschiedenis en cultuur, het zijn voor mij de blijvende genietingen.

Ook een geologisch verschijnsel

 Na het gesprek en de WhatsApp conversatie met Jessy en niet te vergeten de schitterende documentaire "The deep" uit de serie "Earth story" van de BBC, zat ik vanmorgen nog wat na te kauwen over de oneindige hoeveelheid tijd die onze moeder aarde, Gaia achter de rug heeft en wat er zoal in die miljarden jaren gebeurd is. Met een kop koffie en het geruis van de auto's op de achtergrond bedacht ik mij dat de enorme emissie van CO2 die de biologie momenteel produceert ook gewoon een geologisch proces is. 
Merkwaardig genoeg had ik een intense behoefte om dat in deze blog op te schrijven met de muziek van Richard Strauss op m'n kop d.w.z. met de Böse koptelefoon en wel "Abendrot" uit de Vier letzte Lieder, uitgevoerd door Kiri Te Kanawa 

Naar de Mandercirkels

 

Middenin de Mandercirkel

Het was lang geleden dat ik de Mandercirkels voor het eerst heb bezocht samen met Roos. Twee fascinerende cirkels op de topografische kaarten op de grens van Twente en Duitsland; vanuit het vliegtuig had ik ze ooit eens gezien toen ik vanuit Oostenrijk terug vloog. Het naoberpad ging er vlak langs. Destijds waren het twee forse, cirkelvormige kale vlakten die ooit waren aangelegd door een zekere Jannink. 
Ik had Roos gevraagd of zij voor mij een track kon construeren in het navigatie wandelprogramma Komoot; een 18 kilometer lange track van Tubbergen, via de Mandercirkels naar Ootmarsum was het resultaat van haar inspanningen. Met mijn inspanning van deze dag, een wandeltocht door het schone landschap van Twente volbracht ik mijn eigen wens. Ik sta iedere keer weer versteld hoe Roos het voor elkaar krijgt om louter op de informatie van de kaarten in Komoot in voor haar onbekend landschap zulke fraaie routes te construeren; ik doe het haar niet na. Er waren stukken over paden bij die nauwelijks belopen werden maar toch openbaar toegankelijke (wandel)paden waren. 
Uiteindelijk kwam ik terecht op mijn hoofddoel, de Mandercirkels. In eerste instantie herkende ik ze niet eens; volledig tot heidelandschap veranderde vlakte, ontzettend mooi natuurlijk eind augustus, de bloeiperiode van de heide. Op de kaart zag ik dat het hier de Mandercirkel I betrof met de constructie in het midden, destijds een kleine dijkconstructie, nu volledig overgroeid met heerlijke smakende bramen. In het midden een regelrecht paradijsje; een piepklein vijvertje met prachtige oeverplanten. Ik heb er met bewondering van genoten. Overigens hoorde ik in het gebied van deze Mandercirkel ook duidelijk het gezoem van insecten rond de bloeiende heidestruiken, toch inmiddels een wat zeldzaam geluid. Inmiddels was de zon definitief doorgebroken, werd het warm en trok ik de korte broek aan. Het kostte me enige moeite om afscheid te nemen van dit gebied. Zal in m'n agenda schrijven dat ik volgend jaar in dit weekeinde opnieuw naar dit vijvertje ga kijken. Inmiddels weet ik dat die bus 64 uit Almelo ieder uur rijdt, zelfs op zondag! Vanuit Vasse kun je hier nog makkelijker komen en Vasse is een mooi stadje heb ik mij door de buschauffeur laten vertellen.
Over de rest van de wandeling niets dan lof voor Roos en mijn eigen uithoudingsvermogen. Vanwege geplande werkzaamheden moest ik over Arnhem terug en daarna nog die kat, die nauwelijks belangstelling voor me toonde nadat ik hem goed van voedsel had voorzien. Eén keer per dag bezoek lijkt mij ruimschoots voldoende.

Van negen tot zeven

 

Alert kijkend

Allemachtig wat was ik moe gisteravond?! Geen wonder; om 5 uur opgestaan terwijl ik al om 3.30 wakker was en alvast thee had gedronken; vervolgens een lange reis naar Gulpen, Zuid Limburg waar om 9.05 vriend Dick stond te wachten; 15 kilometer gewandeld, geluncht in Nijswiller en weer terug naar Utrecht Lunetten; met de kat gespeeld en om 20.30 uur weer rustig thuis. Nog even wat ge-appt met deze en gene en om 21.00 gaan "lezen". Nou, dat duurde niet zo gek lang; ik kon de oogjes niet open houden. Vannacht om 2.30 een pitstop - ik dacht nog, nou 5 uur slaap, dat wordt wakker liggen - en uiteindelijk werd ik om 7.00 uur wakker. Poeh, dat was lang geleden dat ik zo lang heb geslapen; lekker uitgerust wakker geworden en weer snel aan de gang en dat betekende o.a. de kat te vreten geven en met hem spelen. Ik had gepland om terug te lopen via de Kromme Rijn. Ik was net vertrokken toen ik een appie kreeg van Roos of ik puf had om naar haar toe te komen; ze was niet zo lekker en zag het niet zitten om naar mij toe te komen. Doorgelopen naar Bunnik en daar de trein genomen naar Wijhe. Roos was een beetje verkouden, niet ernstig, maar even rustig aan doen is dan het devies. De volgende morgen ging ik weer bijtijds terug voor die k-kat en 's-avonds weer naar Wijhe omdat ik de volgende dag een mooie wandeling in Twente wilde gaan maken. Als ik deze blogs zelf lees word ik al duizelig van al mijn activiteiten, maar inmiddels ben ik wel lekker actief bezig en ik val er nog bij af ook, hetgeen de bedoeling is. 

Eindelijk eten in Nijswiller

 

In het Limburgse landschap

Vanmorgen moest ik vroeg opstaan en wat me dan vaak overkomt is dat ik onnodig extra vroeg al uit mezelf wakker word; en dat was hedenmorgen het geval. Al om 4 uur was ik klaar wakker en ben ik uiteindelijk maar opgestaan en heb ik thee gedronken en wat gaan ontbijten en verder wat er 's-morgens zoal moet gebeuren. Uiteindelijk had ik de trein naar Utrecht van 6.15 en arriveerde ik om 9.05 in Gulpen waar vriend Dick - RiMo voor Komoti - me op stond te wachten. We liepen een track van 15 km die Dick had geconstrueerd en die via een kronkeling naar Nijswiller liep. Daar was ik onlangs nog heen gelopen vanuit Slenaken om te kijken waar het Syrisch restaurant Sha'aam zich bevond en natuurlijk ook om te kijken hoe Zuid Limburg erbij lag na die zondvloed van enkele dagen daarvoor. 
Dick en ik hadden lang niet samen gelopen mede vanwege de Corona crisis en we vonden dat bezoek aan het nieuwe restaurant wel een reden was om ons beider hobby weer eens gezamenlijk uit te oefenen. Het was zelfs redelijk droog dus echt wandelweer. Zo tegen een uur of 13.00 kwamen we aan bij het restaurant en werden vriendelijk ontvangen in een bijzonder intieme entourage die best Oosters overkwam. We kregen alle tijd om een keuze te maken uit de ons onbekende spijzen. Misschien duurde het wat lang voordat alles op tafel kwam, maar het smaakte voortreffelijk. Helaas moesten we haastig afscheid nemen omdat ik de bus wilde nemen vanwege mijn nog volle dagbesteding. Na de 3 uur durende terugreis moest ik de kat van Hugo en Marjorie nog voeren. Uiteindelijk was ik pas rond 20.30 weer op honk; moe als een hond.

Nat tot op m'n ondergoed

 

Fraaie blik op de Vlist

Kan gebeuren natuurlijk. De komende week ben ik qua wandeltijd behoorlijk gefixeerd vanwege de "oppaskat", Schnitzel genaamd, de kat van Hugo en Marjorie. Vandaag gaan zij op vakantie, maar vanaf morgen heb ik "dienst". Vandaag nog niet, want mede oppasser Nick doet de avonddienst en vanmorgen heeft Hugo het beest nog te eten gegeven. Maar morgen begint het feest. Vandaag dus nog de handen vrij! 
Dus eerst het weerbericht bekeken; ziet er niet erg aanlokkelijk uit; er wordt in de middag motregen verwacht: "nou ja", dacht ik, "dan kan ik toch wel aan de wandel met regenkleding en plu". De tracks op m'n Komoot bekeken en daar kwam ik een oude wens tegen: "van Oudewater naar Schoonhoven via Haastrecht". Snel tas gepakt, salade gemaakt voor de lunch en hupsakee naar het station. Om 10 uur ongeveer was ik in Oudewater met bus 107 uit Utrecht. "Niet meer doen!", sprak ik mijzelf toe, want de rit vanuit Utrecht duurde zo lang dat mijn blaas het eigenlijk niet meer aankon. Volgende keer met de trein naar Gouda en van daar uit bus 107 naar Utrecht nemen; Oudewater ligt vlakbij Gouda, vandaar.
De track die ik op Komoot had staan liep over het fietspad langs de provinciale weg, maar ik wist nog goed waar de tiendweg begon en die wilde ik perse lopen. Dat paadje door het veenweide gebied was nog mooier dan vroeger; nauwelijks belopen en geen gebruik door mountainbikes; het pad was op sommige plekken nauwelijks te herkennen op het relatief smalle dijkje. Ik genoot ervan want ik had een geasfalteerd pad verwacht. Kan ook niet realiseer ik mij nu omdat de boeren daar aan beide kanten land hebben en dus corridors om de koeien over te laten steken; onoverkoombare obstakels voor zelfs mountainbikers. 
Ter hoogte van Haastrecht de bocht om en richting Vlist. Het begon wat te drizzelen, motregen noemde het KNMI deze vorm van neerslag waar ik overigens uiteindelijk nat van werd tot op m'n ondergoed. Maar de route was wonderschoon. Ergens op de tiendweg lekker van mij salade genoten. 
Aangekomen in Schoonhoven haalde ik de bus nipt en aangekomen bij station Gouda had de Intercity zodanige vertraging dat ik ook die nipt haalde. In Bilthoven was het gelukkig droog en kon ik snel naar huis fietsen. Snel alles uitgetrokken en te drogen gehangen en een warme douche genomen. Met een paar koppen soep en hete thee was ik snel weer op temperatuur. En nu zit ik, met muts op en dikke winterbroek aan deze blog te typen. 

Op de kat passen

 Hugo en Marjorie gaan een weekje naar Frankrijk en hebben mij gevraagd of ik de kat en de planten wil verzorgen gedurende die tijd. Ik hoorde maar niks en hoopte stilletjes dat zij een andere oplossing hadden gevonden, maar nee hoor, gisteren werd ik ge-appt of ik vanavond langs kon komen om over de "oppas" te komen overleggen. Een keurig uitgewerkt protocol met checklist had Marjorie geproduceerd; wat de kat alzo moest eten en hoe de planten water moesten krijgen. Gelukkig bleek dat ik deze "verantwoordelijke taak"  niet in m'n eentje hoefde te vervullen, maar samen met een vriend van Hugo. Tot mijn verbazing werd wel verwacht dat het beest twee keer per dag iets te eten zou krijgen; is helemaal niet nodig voor een kat, maar ja deze is natuurlijk wel heel speciaal en vooral verwend. Nick, mijn collega-oppas doet gelukkig de kattenbak, ik doe de planten en we hebben de diensten verdeeld in avonddienst door Nick en ochtenddienst door mij. Nou moet ik daar mijn wandelprogramma maar een beetje omheen plannen; zal wel lukken. Als we een keertje overslaan zal die kat daar weinig problemen mee hebben vermoed ik. Woensdag begint het feest en moet ik mijn dienst al ruilen omdat ik met vriend Dick aan de wandel ga in Limburg. Op de terugweg zal ik dan het verwende mormel zijn avondmaal bezorgen en hem bezig houden. Komt wel goed; heb nogal wat ervaring met dieren en ben er best gek mee.

Eindelijk weer 18 km

 

Eindpunt Hengelo

De laatste tijd merk ik gewoon de invloed van de jaartjes; ik red het nauwelijks meer om 15 kilometer te lopen. Dat zat me niet lekker; ik voel me fit, alleen moet ik het regelmatiger met de echt langere afstanden doen en dat heb ik vandaag en gisteren gedaan met goed gevolg. Gisteren met Roos samen een rondje bij kasteel Eerde van iets tegen de 16 kilometer en vandaag zelfs 18 kilometer zonder probleem. Gewoon na twee uur goed rusten en even stevig eten. Was dat gisteren een lunch bij een terras op een camping daar was het vandaag bij het vliegveld Twente op een afsluitbalk van het fietspad; er waren op het grootste deel van de route geen zitbanken en degene die er waren, waren veelal bezet door fietsers. Wandelaars kom je nauwelijks tegen in de natuur.
Roos had op mijn verzoek een track geconstrueerd in Komoot, uitgaande van Oldenzaal en ongeveer het traject van het Marskramerpad richting Hengelo. Zij maakt gewoon op grond van de onderliggende kaart wandelroutes die vaak aanzienlijk fraaier zijn dan de LAW paden. Ook vandaag weer zaten er stukken bij dat ik me afvroeg hoe ze erbij kwam om me hier heen te sturen; nauwelijks als pad te herkennen soms, maar dus wel op de onderliggende kaarten van Komoot zichtbaar. Ik probeer het zelf ook wel eens om een track temake, maar krijg de techniek niet goed onder de knie en Roos doet het graag en veel beter.
Tot mijn schrik bleek ik bij aanvang van de wandeling slecht 57% batterijkracht te hebben. Kennelijk had het bekijken van het ontzettend leuke videootje dat van schoondochter Jessica het verkregen nogal wat van de batterij gevergd; ik kon het niet laten; moest er steeds naar kijken; zo'n klein enthousiast kereltje in bad, lachen en spetterend, heerlijk gezicht. Maar met zuinig aan doen heb ik tot het eind van de wandeling Komoot kunnen gebruiken. Anders had ik ook niet geweten hoe ik weer in Hengelo had moeten komen. Ik had de gelegenheid om op 16 kilometer een bus te nemen, maar de OV-engel vond ook dat ik dat niet moest doen. Natuurlijk kwam de bus precies op dat moment ook aanrijden, maar hijs stopte niet op mijn teken; ik stond ook nog niet op de halte. Eigenlijk vond ik dat helemaal goed want ik had nog volop energie en had me ook voorgenomen om de hele track af te lopen. Maar dat laatste stuk door de weinig aantrekkelijk stad had ik ook wel kunnen missen,maar 18 km maakte me trots!

Rondje Eerde

 

Wonderschoon plekje bij de Regge

Ik moest al vroeg opstaan; viel me niet mee, voelde me een beetje niet lekker. Maar vooruit. Ik had de wekker op 7 uur gezet maar was uit mezelf al om half 7 wakker. Lekker douchen en scheren en de rugzak ingepakt voor de wandeling met Roos. We hadden afgesproken op station Zwolle en gingen we samen naar Ommen om van daaruit met de bus naar kasteel Eerde te gaan. Daar had Roos een track uitgezet, een rondje van een kilometertje of 16 door weergaloos mooi landschap zo bleek alras. Eerst door de kasteeltuin die in ouderwetse Rococostijl was aangelegd en onderhouden. Volgens een bordje doen professionele hoveniers dat als vrijwilligerswerk; beroepseer dus, waarvoor hulde, want het zag er schitterend uit en heel bijzonder. Maar ook de rest van de track was bijzonder. Overijssel is een heerlijke provincie om te verblijven en zeker om te wandelen. Ontzettend rustig, met veel plekken waar het nog gewoon stil is en ook veel plekken waar het uitzicht naar alle kanten onbelemmerd is; geen flats, geen autowegen, geen hoogspanningsmasten. Zo'n landschap is mij zo aangenaam en daarvan was vandaag volop sprake. Hier en daar was het boerenland zelfs ontsprongen aan die duivelse ruilverkaveling die ons boerenland tot zo'n eenheidsworst heeft doen veranderen. Het was je ware zielentroost.
Dankzij de informatievoorziening wisten we hoe laat we de bus terug weer konden nemen. We stapten niet uit bij station Ommen maar reden mee tot Ommen centrum. Hoe vaak we ook op het station zijn geweest in de afgelopen decennia, ik was nog nooit in Ommen stad geweest; een leuk stadje, met stadsrechten vanuit de 12e eeuw! En met een slager die zo te zien prima gedroogde worst verkocht. Kan ik me tenminste weer bij de twee kinderen van Roos vertonen; die zijn ook gek op gedroogde worst. Toen ik een keer aankwam vroeg Ronja direct of ik wel worst bij me had en was ze duidelijk teleurgesteld toen dat niet het geval bleek te zijn.

Whats-app van broer Jan

 Daar begon mijn dag mee; een appie van m'n broer met de herinnering dat het vandaag 99 jaar geleden was dat onze vader geboren werd. Eerder memoreerde ik al dat mijn grootouders precies honderd jaar geleden in het huwelijk waren getreden. En iets meer dan een jaar later zag onze vader het daglicht, ergens in een kelderwoning in Amsterdam vlakbij het Rijksmuseum. in de tweede Weteringdwarsstraat. Mijn grootvader had daar een melkzaak in beheer of misschien wel gekocht, dat weet ik niet. Van dat wonen daar had vader één herinnering; er lag ergens een zak met jonge katjes en daar was een kar overheen gereden. Zoiets ongewoons maakt indruk op een zeer jong kind zodanig dat het dat niet vergeet. Het was op een brug zo wist hij nog. Ik moet daar altijd aan denken als ik door die straat loop; kan het niet laten om af en toe even te denken aan die memorabele tijd maar heb me nooit gerealiseerd dat het bijna 100 jaar geleden was. Overigens staat er een nieuw pand op de plek waar destijds die melkzaak, het geboortehuis van onze vader was gevestigd. Mag geen verbazing wekken want het betreft een heel oud stukje Amsterdam. 

Een Frans dinertje

Crêpes Suzette van eigen hand

Ik weet niet goed wat me bezielt, maar ik heb plotseling ontzettend veel zin om ouderwets Franse keuken gerechten te bereiden. Het begon natuurlijk met die coquilles die ik bij de Hanos heb ingeslagen en de zeer goed gelukt Coquilles à la Parisienne  die ik inmiddels gemaakt heb. Voor vandaag had ik een heel Frans diner bedacht met coquilles, cassoulet, een lievelingsgerecht van Roos en crêpes Suzette als nagerecht. Roos zorgde voor de fromage als extra nagerecht, maar daar kwamen we uiteindelijk niet aan toe.
Ik was er de hele dag zo'n beetje druk mee geweest, maar het was uiteindelijk allemaal gelukt en op tijd klaar. Roos was een half uurtje eerder dan ze had verwacht doordat haar vergadering eerder klaar was zodat ze een trein eerder kon nemen. De Suzetjes had ik nog niet eerder gemaakt, dus dat was even experimenteren. De eerste was te dik en verder kostte het moeite om de dunne flensjes om te draaien. De saus was een wens van mij van zeker 35 jaar geleden. Ik was toen met een collega op een congres in Parijs en we aten in een chique restaurant met crêpes Suzette als nagerecht. Toen al vond ik dat erg lekker, maar ik had ook met aandacht gekeken hoe de ober aan tafel het gerecht de finishing touch gaf: boter in een koperen koekepan boven een brander, suiker erbij en roeren, sinaasappelsap erbij, weer roeren en tot slot een likeur en dat stak hij aan. Het smaakte fantastisch. Maar ja, je moet wel de verhoudingen weten natuurlijk, maar daar kwam het boek "ma Cuisine", van Escoffier te pas, dat boek heb ik jaren geleden van Dick gekregen, maar het vraagt toch wel veel van een amateur om daaruit te koken. Maar de Suzetjes zijn me gelukt alleen zal ik er een volgende keer wat minder suiker in doen; dat was toch wel te zoet van het goede. Bij gelegenheid zal ik een blog maken met het recept.
Als gezegd hebben we de kaas laten staan, maar verder was het een heel genoeglijke Franse avond.

PS je moet geen sinaasappelsap gebruiken maar mandarijnen sap. De likeur is goed te variëren.

Fritz Haber

Het IPCC rapport heeft bij mij een grote onrust teweeg gebracht mede door de onweerlegbare feiten die wij inmiddels meemaken in de praktijk aangaande het veranderend klimaat. Ik heb het over de krankzinnige temperaturen in Canada en de afgelopen twee jaar in ons eigen land, maar ook de overstromingen in China en onlangs in de Eifel, Ardennen en ons eigen Limburg. Het klimaat is echt aan het veranderen. Ik zit er al enkele tientallen jaren angstvallig op te letten of er echt iets zou gebeuren maar heden is het echt zo ver en nu gaat het exponentieel verder vrees ik. 

Al wandelend loop ik er dan over na te denken hoe deze ontwikkeling tot stand kon komen. In de afgelopen miljoenen jaren is de CO2 concentratie ook aan verandering onderhevig geweest. Vulkanen waren de natuurlijke bron en de microörganismen en later de planten zijn het gaan gebruiken en om te zetten, met behulp van zonlicht. 
Aanvankelijk waren de hominiden, de Homo Sapiens en al zijn neven geheel in evenwicht met de natuur. De bekende Neanderthaler, die we toch wel een beetje beschouwen als het achterlijke neefje heeft meer dan een miljoen jaren rondgelopen, zelfs in die barre ijstijden. Deze mensensoort beschikte over de beheersing van het vuur en heeft daar tot volle tevredenheid gebruik van gemaakt. Ik geloof ook niet dat er aanwijzingen zijn dat door hun toedoen diersoorten overbejaagd zijn geworden en uitgestorven; ondanks hun kundigheid leefden zij in evenwicht met de natuur totdat zij verdwenen en deels opgingen in die moderner soort.
De Homo Sapiens daarentegen ontwikkelde zich in relatief korte tijd van jager/verzamelaar tot landbouwer. Dat ging niet gemakkelijk hoor; de productie van voedsel nam toe met als effect een forse toename van het aantal mensen. Maar ook hongersnoden, bezit, oorlogen het was niet zo harmonieus als we achteraf graag denken. Maar toen kwam Fritz Haber, de uitvinder van de kunstmest, het chemisch proces om stikstof chemisch te binden zodat het in de landbouw voor de onontbeerlijke bemesting kon zorgen. Fantastisch! is je eerste gedachte, maar het eerste dat gebeurde was natuurlijk een explosie van het aantal mensen. Uiteindelijk zitten we nu met de gebakken peren.
Herr Haber heeft nog meer wonderlijke ontwikkelingen op zijn lijstje staan: chemische oorlogsgassen en zelfs Zyclon-B, maar voor die laatst genoemde kreeg hij niet de Nobelrpijs, wel voor het proces van de stikstofbinding, het Haber proces. Wonderlijke levensgeschiedenis deze Fritz.

De strijd tegen de natuur

 

Geen sprietje te zien?!

Waarschijnlijk is het u, lezer opgevallen dat er veel en veel minder insecten rondvliegen dan "vroegig", toen je ruiten van de auto nog vol zaten met verpletterde muggen en kevers. Weet u nog, beng op de voorruit en dat er dan een lange vlaag snot op je voorruit zat van een enorm insect; kreeg je zelfs met ruitenwisser en water niet van verwijderd en moest je op de eerstvolgende parkeerplaats stoppen om de ongerechtigheid die het uitzicht belemmerde te verwijderen met spons en sop. Kom daar nu nog maar eens om. Ook wanneer je aan het wandelen bent, in de natuur zelfs, hoor je zelden meer dat ouderwetse continue gezoem; ze hebben het onderspit moeten delven tegen de moderne landbouw vermoed ik, of anderszins op een mij onbekende wijze.
Maar dat is ons mensen nog niet genoeg; ook het onkruid dat onze stoepen "onbegaanbaar" maakt moet met veel bombarie worden verwijderd. Hier in de gemeente de Bilt wordt allerlei apparatuur, voorzien van branders of stoom ingezet om ieder grassprietje, dat de euvele moed heeft om het kopje tussen de tegels op te steken te doden. Ik kots daarvan moet ik bekennen evenals het met veel kabaal met bladblazers inefficiënt wegblazen van doodenkele blaadjes die zelfs met de hand sneller op te rapen zouden zijn geweest; we zijn hardstikke gek geworden en verspillen en vervuilen maar door; bah!

Het geheim van de Gucci koffer

 

Dringend leesadvies!

Een geweldig boek van Pauline Terreehorst; een inkijkje in stukje geschiedenis dat velen onbekend zal zijn; de 19e eeuw in het adellijke milieu van Zuid Duitsland. Een voortreffelijke recensie van dit boek is van dagblad Trouw over dit boek is aanwezig op Internet. Het is een mooie aanvulling op het boek over Duitsland dat ik jaren geleden las van de pen van de bekende Madame de Staël; zij maakte een rondreis door het Duitsland zoals het was in de tijd van Napoleon na zijn verovering van een groot deel van Europa. Zij beschrijft Duitsland als een saai land met louter landbouw. Grappig weet ik nog uit dat boek dat Goethe haar niet kon verdragen omdat ze zo nadrukkelijk de boventoon voerde in gesprekken; deed Goethe ongetwijfeld zelf ook bij voorkeur, maar dan liever met wetenschappers zoals Alexander von Humboldt. 
Maar de tijd die in de Gucci koffer van Terreehorst tevoorschijn wordt geschreven is fascinerend en heel anders. Een zich industrieel ontwikkelend land met grote inkomstenverschillen, althans in het grondstofrijke Silezië kent een bijzondere adel die zich vooral bezig houdt met de jacht en het spenderen van krankzinnige bedragen aan onderkomens die je het beste kunt karakteriseren als "kastelen", vaak neo-middeleeuws, maar prachtig.
Terreehorst bedt de ontwikkelingen in rond de geëmancipeerde hoofdpersoon in dit boek, een vrouw die door het "precies op tijd" sterven van haar armlastige, maar adellijke echtgenoot zich vrij kan bewegen, zwemmend in haar familiekapitaal. Met groot respect kijk ik terug op de met archeologische precisie uit de koffer opgegraven historie van Margrith Szapary. Vooral haar emancipatie proces boeit mij bijzonder. Het was in die tijd niet makkelijk om vrouw te zijn (wanneer wel eigenlijk, afgezien van de huidige tijd in West Europa?). 
In het boek wordt ook de eruditie van Pauline Terreehorst duidelijk en zij heeft mij dan ook geïnspireerd tot de aanschaf (ja ja?!) van een tweetal boeken: de oorspronkelijke versie van Bambi, maar vooral, en daar wil ik naar toe, van Effi Briest, een boek dat ik herhaaldelijk ben tegen gekomen in diverse gremia en toch nog zeker wilde lezen. Het is volgens mij het laatste boek van een lees-kwartet aan boeken dat de zwaar ondergeschikte en onbevredigende positie van "de vrouw in 18e-19e eeuws Europa" schetst, naast Madame Bovary van Flaubert, Anna Karenina van Tolstoj en Van de koele meren des doods van Couperus.
Ik ben direct begonnen met lezen en inderdaad begint het al goed en stevig aangezet; binnen enkele tientallen paginaś wordt ze als 17 jarige al geconfronteerd met een veel oudere - haar overigens enigszins bekende - man die haar hand komt vragen en is ze direct verloofd een ongetwijfeld letterlijk en figuurlijk onbevredigend leven tegemoet gaand. Ik word daar niet alleen droef, maar ook behoorlijk boos over na 73 jaar in dit leven te hebben rondgelopen. Hoe kan het toch zo gegroeid zijn binnen onze soort: de Homo Sapiens?! Overigens is het in grote delen van onze wereld nog steeds vergelijkbaar gesteld in de cultuur van omgang tussen man man en vrouw.

Stroe centrum werd het niet

 

De tijd heeft stilgestaan in Klein Boeschoten

Vandaag hebben Roos en ik gewandeld van Stroe naar de halte Mooi Veluwe. Die bus van Putten naar Ede-Wageningen is toch wel een hele fijne opening naar de Veluwe, dat prachtige wandelgebied op een uur afstand van station Bilthoven. We wilden beginnen in Stroe, bij de halte centrum; ik wilde graag eens koffie drinken bij het restaurant dat ik al jaren ken vanuit de voortrazende trein maar waar ik nog nooit heb aangeland, restaurant "de Landing". Dat hebben we dan ook gedaan en bestelden chocomel met een stukje appeltaart. Die bleek echt zelf gebakken te zijn en van bijzonder goede kwaliteit. Een dame achter ons bevestigde ons en zei dat alles dat je hier kreeg "zelf gebakken"  was. Dus besloten we om hier nog maar eens voor een lunch terug te komen.
De wandeling was dezelfde die ik enkele weken terug had gemaakt op geleide van de track van Roos, maar nu in omgekeerde richting. Het ging mij om Roos kennis te laten maken met "Klein Boeschoten", een kleine boerengemeenschap midden op de Veluwe, eruitziend of de tijd hier heeft stilgestaan. Roos was dan ook gepast onder de indruk.
Het leven van een wandelaar is in deze tijd van informatie voorziening toch wel een stuk makkelijker geworden. Niet alleen kun je met GPS en Komoot niet meer verdwalen maar je kunt ook precies zien hoe laat de bus vertrekt, zelfs of die bus vertraging heeft?! In Putten namen we afscheid en gingen elk ons weegs.

Naar het strand

 

Het strand bij Zandvoort

Misschien was het vanwege de overheerlijke kibbelingen die je in Zandvoort bij de kraam in het centrum kunt krijgen, maar toch vooral omdat je af en toe even de Noordzee wilt zien; in ieder geval had ik Roos voorgesteld om vandaag naar Zandvoort te gaan.  En dat vond ze een voortreffelijk voorstel eveneens mede door de overheerlijke kibbeling aldaar. Vanwege het zomerseizoen had NS de frequentie van de treinen naar Zandvoort verdubbeld; was niet echt nodig, want het weer nodigde niet echt uit om aan het strand te gaan vertoeven. Ik had dan ook wel te doen met de toeristen die zich een zonvakantie hadden beloofd. Maar eerst het dorp in en naar visboer Guijt. En ja hoor, de heerlijke kibbeling van kabeljauw hebben we ons laten smaken; een grote portie en die kregen we tot onze verbazing helemaal op. Daarna naar het strand waar toch nog enkele vrouwen aan het zwemmen waren en ook een enkele windsurfer die ondanks de stevige wind in z'n eentje aan het zeilen was. We liepen langs het strand, eerst tegen de wind in en later weer terug. Het water was op sommige plekken ontzettend smerig, althans bruin; had ik nog nooit gezien; komt waarschijnlijk door de enorme hoeveelheid slib die met de overstromingen in Duitsland, België en Limburg in de Maas terecht zijn gekomen en in de Noordzee en nu het water een onsmakelijk aanzien geven. Het stonk niet en er zaten ook geen ongerechtigheden in, dus ik hoop maar dat ik gelijk heb.

Uitstekend gelukt!

 

Coquilles St Jacques

Vandaag heb ik eindelijk weer de coquilles St Jacques à la Parisienne gemaakt, ooit het lievelingsgerecht van Lien. Ik zag er erg tegenop; het is best een ingewikkeld recept en bij de eerste pogingen - alweer enkele jaren geleden - was ik niet te spreken over het resultaat; de smaak viel me tegen; er zat een bittertje in dat ik niet goed kon verklaren; misschien hadden de coquilles wel te lang in de vriezer gelegen. Dat kon vandaag zeker niet het geval zijn; ik heb ze afgelopen maandag pas bij de Hanos ingeslagen. Na enig vijfen en zessen ging ik aan de slag. Een beetje kippenbouillon gemaakt van een deel van een blokje, gemengd met een gelijke hoeveelheid droge witte wijn en opgekookt met wat bleekselderij, een in plakjes gesneden ui en wat peperkorrels; op zacht vuur laten trekken gedurende 20 minuten. Door een zeef gehaald en wat uitgeperst. In het vocht vervolgens 6 fijn gesneden coquilles en een gelijke hoeveelheid fijn gesneden champignons gedaan, opgekookt en vijf minuten op zacht vuur laten trekken. Opnieuw zeven en het overblijvende vocht iets ingekookt.
In een pannetje een witte roux gemaakt van ongeveer 25 gram boter en de bijbehorende hoeveelheid bloem. Goed roeren en vooral niet bruin laten worden. Met wat melk een dikke béchamel van de roux maken op zacht vuur en voortdurend roeren. Met het ingedikte bouillonmengsel de béchamel afmaken onder voortdurend roeren.
In een kommetje 1 eidooier en wat room losslaan. Een lepel van de warme béchamel toevoegen en goed roeren. Nog een lepel en zo doorgaan tot je alles bij elkaar kunt doen en dan weer goed roeren tot homogeen en een halve minuut laten koken (zachtjes hoor!). Op smaak gebracht met wat zout, peper en citroensap. Smaakte al heerlijk! In ongeveer 2/3 deel van de béchamel heb ik het champignon/coquilles mengsel gedaan en 2 schaaltjes gevuld, overdekt met de rest van de béchamel en daarover geraspte kaas gestrooid. In de oven op 190 graden tot het goed staat te pruttelen (15-20 minuten) en dan nog een paar minuten de grill aan. En dan op tafel zetten en geduldig ruiken, kijken en vooral wat af laten koelen. Ik was hardstikke trots; het was heerlijk. Heb alleen vergeten om een foto te maken. De hier getoonde foto komt uit het voortreffelijke kookboek - mij ooit geadviseerd vanuit de dikke van Dam - "In de Franse keuken", uit de Parool/Life serie 1971. Daar komt ook dit recept uit en de recepten voor paté en cassoulet.

Ik heb Roos kunnen verrassen met dit verrukkelijke voorgerecht. Maar daarvoor had ik al een heerlijke bloemkool crême soep geserveerd en daarna gekookte worteltjes met aardappelen en een balletje gehakt. Als nagerecht niet de crêpes Suzette zoals ik me had voorgenomen, maar een lekker Hanos kaasje. Toen was het ook wel genoeg vonden we beiden. De Suzetjes komen wel een volgende keer.

De Archemerberg

 

Op de Archemerberg

Gisteravond heb ik lekker bij Roos gegeten; ik had voor een smakelijk voorgerecht gezorgd, avocado's met garnalen en Roos had heerlijke erwten gekookt met spek en augurken; een bijzondere boon, namelijk het wonder van Scheemda, een soort doperwt aldus de informatie over dit wonder.
Vanmorgen bijtijds opgestaan en om 9 uur met de trein naar Ommen. Daar met een buurtbusje naar Lemele; was ik lang niet geweest; gingen we vroeger wel met de kinderen naar toe en kamperen. Prachtige rit er naar toe en al snel stonden we in het groen en liepen we richting Lemelerberg en Archemerberg. Dit landschap, sterk gevormd tijdens de laatste ijstijd. het is zeer geaccidenteerd en de ondergrond bestaat uit grind en zand, opgestuwd door de enorme pakken ijs die hier ooit, 15.000 jaar geleden lagen. Daarna is de temperatuur gestegen en zijn we in het aangename rijdgewricht van het holoceen terecht gekomen, een eigenlijk heel bijzonder stabiel klimaat is daarvan het gevolg in de laatste 10.000 jaar. Tja, daar moet ik erg vaak aan denken; die enorme tijdschaal is maar moeilijk te bevatten; 15.000 jaar is helemaal niets in de geologische tijd die in miljoenen en miljarden jaren rekent.
Dat deden wij niet; we liepen te genieten van de prachtige heide op de twee "bergen". Ik stuurde Hugo nog een foto van de stenen paal die bovenop de Archemerberg staat; ik dacht dat het hier een geodetisch markeringspunt betrof, maar Hugo dacht eigenlijk van niet; de punten waren te veel versleten om bruikbaar te zijn.
Uiteindelijk kwamen we weer lekker bijtijds aan in Ommen en door naar Zwolle; daar namen we weer afscheid en gingen ieder naar ons eigen stek.

Good thinking

 

  

Van Dick heb ik een leesadvies gekregen om kritisch te leren denken. Het hier getoonde boek van D.R. Grimes met de titel "Good Thinking" is vooral een verzameling anekdotes maar ook wetenschappelijke bevindingen omtrent het al dan niet kritisch denken. Buitengewoon indrukwekkend. Vooral de ontwikkelingen rond het ontstaan van allerlei verdachtmakingen rond instituties en regeringen is fraai uitgewerkt. Heb het boek dan ook met aandacht gelezen. 

Een opmerking van de beroemde bioloog E.O. Wilson trof mij; hij duidde in een heldere opsomming de problemen van deze tijd die gekenmerkt wordt door een almachtige technologie. 

Wij zijn als mensheid behept met Paleolithic emotions, medieval institutions and god-like technology. En dat wringt natuurlijk. Dat realiseer ik mij ten volle wanneer ik de denkbeeldige donderwolken van het naderend klimaatgeweld aan zie komen. Collectief doen we vrijwel niets om de apocalyps te voorkomen; "komt wel goed", "valt wel mee", of "zal mijn tijd wel duren", of misschien zelfs überhaupt geen gedachten behalve de drukte van alle dag.

Naar de Hanos

Vanmorgen na het ontbijt weer vertrokken richting Utrecht; ik wilde lekkers gaan inslaan bij de Hanos in Nieuwegein. Met de Intercity richting Utrecht. Maar halverwege dacht ik gebruik te kunnen maken van de enige (sic) WC in die hele trein en die bleek defect. Wat nu? Het was prachtig weer; eigenlijk uitgesproken wandelweer en zo besloot ik om de plannen maar wat te wijzigen en stapte uit in Amersfoort en zocht snel een herentoilet tussen de bosjes aldaar. En toen aan de wandel richting Den Dolder. Onderweg vond ik tot mijn verrassing niet alleen prachtige paardenbloembladeren voor de salade maar ook cantharellen. Dat was voor het eerst dat ik cantharellen zag in NL; had ze wel eens in het wild gezien ergens in België, maar nooit in NL. Ik heb ze laten staan en hoop dat ze zich zullen uitbreiden. Ik koop wel cantharellen bij de groenteman als ze weer zijn geïmporteerd uit een land waar ze wat talrijker zijn dan hier.
In Den Dolder nam ik de trein naar Bilthoven en had direct aansluiting op bus 31 naar halte Liesveld en daar was de Hanos. Ik vind dat zo'n culinair paradijs. Natuurlijk gerookte paling en zalm ingeslagen; een doosje garnalen en - waar ik vooral voor kwam - coquilles St Jacques. Ik wil weer eens proberen of ik die verrukkelijke à la Parisienne kan maken;moet me toch een keer lukken!

 

Echt weer om te lezen

 

19e eeuws

Roos had een vergadering deze middag en het was buitengewoon wisselvallig weer vandaag; scheen de zon en kort daarop plensde het weer van de regen; geen weer om eropuit te gaan en wel om lekker te gaan lezen. Had ik mijn e-reader vergeten mee te nemen, maar er lag nog een boek bij Roos waar ik al aan begonnen was; een bijzonder oud boekje dat Roos had meegenomen van zo'n "aandeweg bibliotheekje" waar je boeken van kunt meenemen of juist achterlaten. Er zit nog een stempel in dat het ooit deel was van de collectie van de bieb van Ouwsterhaule, een plaatsje in Friesland. Boeken zijn niet meer wat ze geweest zijn; men wil ze op zeker moment wel kwijt, daar waar je een boek "vroegig" kocht voor de eeuwigheid en een volle boekenkast juist een statussymbool was. 
Maar dit was een oud boek, gedrukt in de 19e eeuw, met ouwe spelling. Hierover wil ik nog iets kwijt. Als kleine jongen die nog maar net kon lezen wilde ik eigenlijk alles lezen wat onder mijn ogen kwam. Nu had mijn grootmoeder nogal wat boeken bewaard van haar vroeg overleden echtgenoot, mijn opa dus en die waren ook zo oud. Toen de juf van school aan mijn ouders vroeg of ik soms erg oude boeken las, was dat afgelopen; ik schreef in de spelling van die tijd en dat was niet handig natuurlijk.
Het boek dat ik vandaag verder, en zelfs uit heb gelezen heet: de pelsjagers van de Arkansas. Ik heb het met genoegen gelezen vooral vanwege de ouderdom. De plot is nogal doorzichtig, het zou nu zeker als jongensboek -of kan dat niet meer? - een jongerenboek gezien worden. Het druipt van de raciale vooroordelen; zaken die nu echt niet meer kunnen en dan ook vreemd aandoen. Er is toch wel veel ten goede veranderd in de manier van met elkaar omgaan. Het ruige leven in de rimboe van Amerika wordt wel aansprekend vorm gegeven. Het deed mij denken aan de boeken van Karl May, alleen is die nooit in Amerika geweest en de schrijver van dit boek, Gustave Aimard heeft daar in die ruige tijd zelfs geleefd.
Aimard's Indiaansche verhalen.