31 januari 2019

Castell de Castells

De hele groep van vandaag
Daar stonden het wandelkluppie weer klaar; precies om 10.00 uur meldden wij ons. We moeten ons 's-morgens altijd een beetje haasten; we slapen hier als een stel marmotten. Maar na de Duitse bakker en de broodjes waren we keurig op tijd voor de trip naar Castell de Castells alwaar de wandeling begon.
Het waaide weer behoorlijk maar inmiddels ben ik daar wel aan gewend. Door de drie-dimensionale vorm van dit landschap krijgt de wind hier en daar kennelijk veel meer vaart; je merkt het duidelijk want hier en daar is het luw en ga je een hoek om dan waait het weer als een oordeel. De wandeling begon met een heel stevige klim die uitkwam in een wonderschoon rotslandschap. Daarna een pad met veel rolstenen waarop we voorzichtig weer een forse afdaling inzetten. Bij omkijken kon je nauwelijks geloven van hoe hoog we feitelijk kwamen.
Onderweg bijzondere uitzichten onder andere over een stuwmeer en verderop de zee. Berglandschap is toch wel bijzonder hoor voor ons platlanders hoewel ik vaak een gemsgevoel krijg wanneer ik langdurig slechts het stukje heb bekeken waar ik m'n voeten moet neerzetten. Je moet jezelf gewoon af en toe dwingen om stil te gaan staan en om je heen te kijken; het landschap is het meer dan waard.
Terug in Castell de Castells hebben we nog in een café wat gedronken; ik zat met een rooie kop van de buitenlucht en de zon achter een biertje totdat iemand zei: "en vanavond moeten jullie weer bridgen". Allemachtig, op dat moment had ik daar werkelijk de puf niet voor?!
Terug op het appartement moesten we in hoog tempo onze maaltijd in elkaar zetten; dat ging wonderwel prima met z'n tweetjes en tussendoor hebben we zelfs nog kunnen douchen.
Om kwart voor zeven waren we weer present bij de bridgeclub. We hebben weer heerlijk gespeeld en eindigden op de derde plaats. Na afloop hebben we uitgebreid zitten praten met Mark en Elly.
We hebben nog een wijntje gedronken maar verder weet ik niets meer van deze avond; als een blok in slaap gevallen. Morgen lekker een vrije dag!

Ook het filmpje van Dick koppelen. Sneeuw in de Hoge Venen

30 januari 2019

La Traviata in Calpe

Het lijkt soms wel op werken hier in Calpe. Het begon al met de overlegvergadering bij Exotic onder het genot van een kopje koffie. Daarna snel naar het appartement en een eenvoudige lunch genoten en door naar de Nederlandse Club om te bridgen. Was weer gezellig en we werden opnieuw eerste. Daar voel ik me wat ongemakkelijk bij; wij hebben een behoorlijk geavanceerd biedsysteem en daar is niet iedereen tegen bestand kennelijk.
En 's-avonds gingen we net als vorige week naar de opera in de bioscoop van Calpe; La Traviata van Verdi; de meest populaire opera aldus zeggen. Volgens Roos gietijzeren repertoire; ze had niet zo'n behoefte om deze opera voor de zoveelste keer te zien, maar hield me wel gezelschap.
Deze keer ging ik wat meer vooraan zitten om e.e.a. goed te kunnen zien. Echter, het is toch wel "anders" in een bioscoop of in een daarvoor ingericht operagebouw; de muziek door de luidsprekers ervoer ik na enige tijd als veel te hard; vooral toen in de tweede acte Alfredo ertegenaan ging met een weergaloze tenorstem moest ik gewoon af en toe een oor dicht houden. Bij een korte tussenpauze zijn we dan ook wat verder naar achteren gaan zitten; kon ik het wel niet meer zo goed zien, maar het geluid was beter, overigens toch wel beduidend minder dan in een concertzaal met een orkest.
De laatste acte hielden we voor gezien; we gingen wat vroeger terug om in ons appartement nog een wijntje te drinken en niet te laat naar bed. Morgen weer een wandeldag!

29 januari 2019

Gedicht over de Helle

Toevallig vond ik op mijn PC een paar foto's waarvan ik niet eens meer wist dat ik die ooit had gemaakt. Eén daarvan was gemaakt tijdens een wandeling 2-3 jaar geleden langs de Helle, dat prachtige beekje op de Hoge Venen. Bij die gelegenheid kwamen we op het inmiddels geheel overgroeide stenige strandje in de grote bocht van deze beek waar we altijd even moeten gaan kijken en waar ook die leuke foto van vader en zoon met Hugo gemaakt is. Direct in deze bocht komt een klein zijbeekje al tinkelend uit haar dal om de Helle met haar komst te verblijden.
Roos heeft vele jaren geleden, in de tijd dat haar dichtader nog rijkelijk vloeide een gedichtje gemaakt over dit beekje. Dat gedichtje hebben we hier in Calpe natuurlijk niet paraat; is nog uit de pre-digitale tijd. Zodra we terug zijn zal het aan dit blogje worden toegevoegd.

28 januari 2019

Was dit wel verantwoord?

Mijn stoere wandelmeisje in de storm
Bij aanvang van deze fraaie etappe waaide het een beetje maar zeker geen storm, maar naarmate we hoger kwamen ervoer deze angsthaas het echt als storm. Ik vroeg me af of dit nog wel verantwoord was, maar ja ik ben ook geen held har har. Roos daarentegen had de wandeling van haar leven. Had ze eerst geconstateerd dat het toch wel een forse, koude wind was die niet aangenaam was omdat ze juist deze verder vriendelijke dag haar jas had thuis gelaten, daar kon deze angsthaas haar in ieder geval voorzien van een winddicht, knalgeel jack zodat ze wel degelijk van de wandeling kon genieten en dat deed ze! Ze liep samen met Erna, die ook ontzettend genoot steeds voorop en zocht de weg over de kam van deze bergrug in de storm. En eigenlijk viel het allemaal heel goed te doen en na een heerlijke ruige tocht kwamen we weer bij de auto's.
In Beninaurell zouden we nog een bakkie doen; op het pleintje bij de kerk ontmoetten we een mevrouw die om een Spaans praatje verlegen zat zodat we zelfs de groep even kwijt raakten. Kwam allemaal goed. Was weer een heerlijke wandeldag!

27 januari 2019

Feest in Benissa

Roos had in één van die informatieblaadjes gelezen dat er een feest was in Benissa, een plaatsje in de buurt van Calpe. Ze had uitgezocht hoe we daar met de bus vanuit Calpe konden komen en zo zaten wij in het Spaans rumoerige feestgedruis; een alleraardigste meneer had ons aangegeven hoe we vanaf de bushalte naar de locatie van het feest konden komen.
Het middeleeuwse kon ik er niet zo goed van afzien behalve dat sommigen van degenen die achter de kraampjes stonden op verschillende wijze gekleed waren. Daarentegen liepen er jonge meiden rond met wel zulke prachtige Spaanse jurken; dat zijn net vlindertjes zo vrolijk als dat eruitziet.
Een kleine veemarkt met wat paarden en ezeltjes maar ook een grote tent met een tentoonstelling van hoenderrassen. Niet te geloven wat een uiteenlopende soorten je kunt kweken uit de kip. "Onze" Barnevelder stond er naast reusachtige hoenders van Engelse rassen maar ook nerveuze vechthanen die met karton afgezonderd waren van hun soortgenoten in de aangrenzende hokken; ik vond het fantastisch deze diversiteit; deed mij denken aan de duiven van Darwin.
Op de markt moesten we natuurlijk allerlei voedsel inslaan: kaas, stokvis, worst en spek en even verderop ook membrillo en noten.
Het mooiste van de markt vond ik eigenlijk wel de draaimolen op beenkracht; geen druktemakerige muziek, geen opsmuk, maar bijna middeleeuws, kinderen in stoeltjes en een jonge vent in een stoel die met een mechaniek de draaimolen in beweging hield.
Op de bushalte kwamen we Jos tegen die ook genoten had van het feestgedruis.

26 januari 2019

Diner met flamenco


Aangekondigd was een diner met flamingo na afloop van een wandeling langs verschillende dorpjes. Ik verheugde me al op een maaltijd met vogelvlees dat ik nog niet kende har har. Het was natuurlijk een verschrijving want na een lichte maar mooie wandeling kwamen we in een restaurant met de naam Piscina waar we werden onthaald op een heerlijke maaltijd en op een podium een stel jonge vrouwen die professioneel flamenco's dansten. Ik heb er ontzettend van genoten en heb veel moeten lachen vanwege gezelligheid en gestimuleerd door de sfeer aldaar en de goede maaltijd en niet te vergeten een paar glaasjes wijn.
We hoefden thuis niet meer te eten en ik wilde ook geen wijn meer drinken.
Als het ff kan gaan we morgen naar het feest in Benissa; Roos heeft e.e.a. uitgezocht omtrent dit feest en op de teamapp geplaatst inclusief de mogelijkheid om in Benissa te komen.
De pret straalt van onze gezichten

25 januari 2019

Een echte zomerdag

Uitzicht op de kust vanaf de Ifach
Terwijl het in NL ijzig koud is hebben wij vandaag de warmste dag meegemaakt tot nu toe; vorig jaar hebben we niet één zo'n warme dag meegemaakt; heerlijk gewoon. We begonnen na het ontbijt met een zonnebad in ons blootje op het balkon. Daarna koffie gedronken bij Exotic, opnieuw in het zonnetje en gewandeld naar de Ifach. Roos wilde deze kalkrots, die werkelijk staat als een rots in de branding nu eindelijk eens een keer bestijgen. Dus liepen we het almaar smaller wordende pad omhoog; prachtig uitzicht over de kust en in de verte het berglandschap met de Olta en de Bernia die we al beklommen hebben. Uiteindelijk kwamen we bij de tunnel door de Ifach; beetje donker en de ondergrond was door al die vele jaren van wandelschoenen behoorlijk glad geworden. Ik kon het niet goed zien maar er waren kettingen waaraan je je kon vasthouden. Eenmaal
Roos komt uit de tunnel
aan de andere kant gekomen vond ik het al snel niet aangenaam meer; een smal pad en een vrij steile klif zonder struiken aan de zeekant; daar houdt Eef niet van dus ging ik niet verder. Roos wel natuurlijk; zij ging - zo vertelde zeme later - verder tot een bordje met de tekst dat het pad verder erg gevaarlijk was. Daar keerde ze uiteraard nadat ze Tycho een appie had gestuurd.
Ik liep voorzichtig in het duister met de ketting naar de ingang van de tunnel terug en wachtte daar totdat Roos terug zou zijn. Bij de ingang maakte ik een foto van haar voor deze blog.
Op de boulevard dronken en aten we nog iets bij een restaurantje en toen nog even terug naar het appartement. Ik kon het niet laten om nog een kwartiertje in de zon te gaan liggen; het was zulk heerlijk weer! Daarna naar de borrel van onze AOW groep bij Imanis; gezellig weer bij elkaar.

24 januari 2019

Laat wakker

Niet te geloven; we maken het hier eigenlijk nooit erg laat maar het lijkt wel of we steeds later wakker worden. Vanmorgen was het iets van half tien en we hadden een afspraak met een groepje oud-gedienden om bij Imanis met Rafa, onze wandelgids van vorig jaar te ontmoeten. Dus rap wat ontbeten en toen naar Imanis en inderdaad zat de groep daar al geschaard rondom de ons zo bekende wandelgids met de sonore stem en het haar in een staart. Ik begroette hem met een welgemeende embrazo.
Rafa vertelde veel over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar en herinneringen gingen over de tafel. Hij had veel aandacht en tijd besteed aan zijn zieke vader die inmiddels weer redelijk hersteld is gelukkig. Maar natuurlijk ook over zijn wandelplannen voor groepen in de komende tijd; zo had hij plannen die ons wel erg aanspraken omtrent een wandeling in het Spaanse voorjaar d.w.z. maart/april in de bergen bij de Pyreneeën. Moeten we hem nog maar eens over benaderen.
Martine zou met Rafa proberen om te komen tot een afspraak om in de komende weken op een woensdag of een vrijdag met hem tot een gezamenlijke wandeling te komen. Wordt 8 februari.
Na het gesprek hielp mijn OV-engel weer eens en konden we precies de bus nemen naar ons favoriete restaurantje waar we weer heerlijk hebben geluncht.
Vervolgens hebben we wat door Calpe gelopen en uiteindelijk zijn we weer op de groene wandeling terecht gekomen en vervolgens op de paarse; best mooi! Op de terugweg hebben we een alternatief pad gevonden richting Ifach en zijn we door prachtig landschap weer in een woonwijk terecht gekomen. Was al met al een afwisselende wandeling terug.
En 's-avonds natuurlijk weer fijn gebridged in de NLse club. Dit keer werden we iets van zesde met 51%; we waren dik tevreden; we voelen ons helemaal thuis in deze club.

23 januari 2019

Eerste

Vandaag niet zo'n bijzondere dag. Eerst genoeglijk koffie gedronken met onze club bij Exotic. En daarna wat lopen lummelen. Roos ging zwemmen en ik ging wat in de zon liggen voor zover dat zin had tussen de overdrijvende wolken. Toen Roos terug kwam van zwemmen en wat had gegeten moesten we al zo'n beetje naar de Hollandse club om te gaan bridgen. We voelen ons zo thuis in deze club van Nederlandse en Belgische deelnemers. Ik sprak uitgebreid met Piet, een mij voorheen onbekende hoogbejaarde meneer die een dochter bleek te hebben die net zo oud is als ik?! Hij was net zo'n kletskous als ik dus hadden we al gauw een uitgebreide conversatie.
Hij kwam uit Zeeuws Vlaanderen, Hulst. Ook sprak ik met een mevrouw die mij met klem een boek van Jan Brokken aanbeval en het zelfs ter plekke naar me doorstuurde als e-pub. 84 jaar en uiterst bekwaam met haar smartphone.
Bridgen was de bedoeling en we gingen er weer lekker tegenaan. We werden dit maal ondanks een paar behoorlijke fouten zelfs eerste. Daar gaat het ons helemaal niet om; het gaat ons om het plezier in het spelletje.

22 januari 2019

Naar de opera

Hoog rechtsboven zie je met enige moeite
de bloedmaan op de door mij geschoten foto
Gisteren hadden we een vol programma. Afgezien van wandelen en "literaire avond" begon de vroege ochtend al met een maansverduistering die ik overigens slechts door toedoen van Roos in haar volle glorie heb mogen aanschouwen. Ik was keurig op tijd wakker geworden vanwege een sanitaire stop en keek door alle raampjes die ons appartement rijk is naar het donkere zwerk; ik zag geen maan daar waar ik haar verwachtte en dat was - net als de vorige keer - (volstrekt ten onrechte) aan de horizon. Ik zag niks en vond het eigenlijk wel best zo en keerde weer naar de sponde. Even later verliet - tot mijn stomme verbazing Roos het bed en ging ook even naar het toilet en zelfs naar het balkon. Toen ze terugkwam vroeg ik natuurlijk of zij de bloedmaan had gezien hetgeen het geval was. En inderdaad, hoog aan de hemel was dit bijzondere natuurverschijnsel in zijn volle glorie te bewonderen. Ik genoot er van. Dankjewel Roos en wat ben ik toch dom har har.
Vandaag stond toch wel in het teken van de opera; vanavond was er in het centro cultural van Calpe een uitvoering van de opera van Tsjajkovski, "Schoppenvrouw" te zien. Het betrof hier een directe uitzending van de in het Royal Opera House in London uitgevoerde opera.
Scène uit deze fantastische opera
Fascinerend hoe die moderne techniek werkt; in meer dan honderd filmhuizen en andere plekken was deze uitzending te zien. En hoe?! Met mijn toch wat minder wordend gezichtsvermogen kon ik de opera veel beter volgen dan in ons onvolprezen muziektheater in Amsterdam; niet alleen de scènes die door de camera worden uitgelicht maar vooral ook de tekst was voor mij veel beter te zien. Bovendien is het veel en veel goedkoper dan de opera in Amsterdam. Overigens is het gebouw van Opera en Ballet in Amsterdam wel een klasse beter voor dergelijke uitvoeringen. Hier in Londen was toch sprake van een wat klein toneel waarop de enorme aantallen spelers elkaar soms leken te verdringen.
Ik genoot ontzettend van de prachtige uitvoering niet in de laatste plaats omdat ik - tot mijn verbazing overigens -  de Spaans vertaalde tekst heel goed kon begrijpen.
Om 00.00 uur waren we weer terug op honk na een verrukkelijke voorstelling. We dronken nog een glas wijn en spraken nog wat na.


21 januari 2019

Het tunneltje

Lekker vers water uit de natuur tappen
Vorig jaar is, om mij niet meer duidelijke redenen de wandeling met "het tunneltje" er niet van gekomen. Vandaag wel! Volgens Martine was dit het hoogtepunt van vorig jaar en ze heeft gelijk.
De wandeling bestond uit een stevige klim die vanwege de regen van de afgelopen nacht hier en daar zelfs enigszins glibberig was. Ik moest met handen en voeten bepaalde stukken afleggen en had dom genoeg mijn handschoenen niet aangetrokken; dus een paar kleine maar vervelende splintertjes in m'n rechterhand, maar daar om niet getreurd. En ja hoor, eenmaal boven gekomen, het tunneltje! Iedereen moest het natuurlijk uitgebreid fotograferen en op de een of andere manier erdoorheen. Je kon kiezen tussen kruipen, sterk gebukt lopen of anderszins.
Ingang van het "tunneltje"
Als lid van de entomologische vereniging deed ik het op een variatie van de voortbewegingswijze van de spanrups; op de billen en de rugzak op de buik en dan telkens een stukje opschuiven. Fascinerend; hoe oud zou deze doorgang al zijn?; wie hebben deze doorgang ooit gemaakt?
Ten gerieve van de wandelaars een
infobord
Bij de uitgang wachtte ons een verrassing; een stel kerels was er bezig met de aanleg van een informatiebord en een aanwijsbord voor de wandelaars. We spraken uitgebreid met de opzichter van het span. Het bleek dat hij uit Altea kwam en "ons" Rafa ook kende.
Aan de andere kant van de berg daalden we weer naar de auto's. Onderweg kwamen we nog langs een oud verdedigingswerk waarvan niet viel uit te maken uit welke tijd het stamde. Misschien wel Romeins, maar gezien het ruwe metselwerk twijfel ik daar aan.
In een restaurant nog wat gedronken en toen terug naar ons appartement en even opfrissen. Ons wachtte nog een ontzettend leuk onderdeel van het programma. Rien en Ria hadden een ontzettend leuk avond georganiseerd met hapjes en een hen bekende spreker die op amusante wijze een aantal leuke verhalen ten gehore bracht. Was een heel bijzondere dag al met al.

20 januari 2019

De groene VVV wandeling in Calpe

Het beginpunt
Op zondag rijdt alleen linea 1 in Calpe; daarom begonnen we onze geplande wandeling bij de kruising met de grote weg. Eerst even bij het busstation informeren naar de mogelijkheid om naar Madrid te gaan met de bus; kan iedere dag om 10.00 uur; gaat direct naar Madrid en is daar omstreeks 16.30 uur.
Al snel waren we bij het eerste bordje met richtingsaanwijzing voor de geplande wandeling.
Allebei hadden we zoiets van: "heerlijk om hier weer terug te zijn"; we zijn hier al een week en hebben nog niet veel van die VVV wandelingen gemaakt. Deze etappe hebben we vorig jaar veel gelopen; voelde weer vertrouwd; die rust, het ruige landschap, de stenige paden. De lucht zag er behoorlijk dreigend uit maar het bleef droog.
Om half twee gingen we lunchen, toevallig op een plek waar we vorig jaar ook een keer hebben geluncht. Maar nadat we onze broodjes hadden weggeknaagd begon het toch licht te druppelen en flink te waaien. We verwachtten eigenlijk een stortbui zoals je dan in NL te wachten staat maar dat is hier kennelijk anders geregeld. We zouden verder nog een enkel spatje voelen maar van echte regen was geen sprake.
Onderhoud is een probleem in Spanje en zeker waar het iets ongebruikelijks als wandelen betreft; een tweetal informatiepalen was verdwenen; het is dan ook maar de vraag of de anderen van onze groep deze wandeling met goed gevolg zullen vinden; moeten we maar afraden denk ik.
Vlakbij het beekje
Intuïtief namen we bij een van informatie ontdane paal de juiste richting en kwamen weer op bekend terrein; dat is wel leuk hoor. Uiteindelijk kwamen we bij de hermita en daar wilde Roos met haar smartphone en GoogleMaps de weg terug via wandelpaden doen. Voor mijn gevoel gingen we volstrekt de verkeerde richting in en ik bleef dat tot mijn schande veel te lang volhouden. Via onbekende, leuke paadjes kwamen we uiteindelijk vlakbij ons appartementen complex weer in Calpe. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden. Roos sprak overigens haar verbazing erover uit dat ik wel was meegelopen met haar terwijl ik dacht dat we de andere kant op moesten. Tja, wat moet ik daar nou van vinden?! Ik twijfelde gewoon heel sterk maar diep van binnen dacht ik dat die moderne middelen bepaald niet achterlijk blijken te functioneren. En zo was het!

19 januari 2019

Lekker zingen in Calpe

Vandaag was er marktdag in Calpe zo wisten we; de groep ging naar Jalon, maar wij haakten af en gingen ons eigen "ding" doen. Natuurlijk eerst ontbijten en koffie drinken, althans dat was het plan. Toen mijn OV-engel ervoor zorg droeg dat bus Linea 2 er net aankwam hebben we die natuurlijk genomen en bij Cruz Roja uitgestapt om bij ons favoriete plekje in Calpe koffie te gaan drinken. Vervolgens naar de nabij gelegen markt gegaan. We wilden proberen om een venkel in te kopen voor door de vissoep; bij de supermarkt is geen venkel en die die hoort echt in de vissoep vinden wij.
Op de markt kon je werkelijk van alles krijgen; we hebben dan ook stevig ingekocht; groenten, noten, kaas en fruit; was nog best te sjouwen en beladen liepen we door de leuke straatjes van Calpe naar Plaza Colon waar we de bus namen terug naar het appartement.
's-Middags namen we deel aan een activiteit van de Hollandse Club: zingen in het clubgebouw. Er waren zeker 30-40 mensen op af gekomen en met een Karaoke installatie en een enthousiaste zingende dirigente zongen we - meestal - unisono een fors aantal simpele liederen, waaronder zelfs André Hazes met een neo-romantisch lied: "de Vlieger". Ik had niet gedacht dat ik zoiets ooit zou gaan zingen en moest toch wel zo lachen om die melodramatische tekst; maar heb enthousiast meegedaan natuurlijk.
Heerlijk om weer eens voluit te zingen net als met die kerstnachtdienst.

18 januari 2019

Rafa

Rafa was de wandelgids die vorig jaar de meeste van de georganiseerde wandelingen van AOW heeft gegidst. Aangezien een groot deel van het gezelschap van dit jaar ook vorig jaar heeft deelgenomen valt zijn naam nog wel eens. En nu blijkt dat niet alleen Roos contact met hem heeft gezocht maar ook Martine; zij heeft inmiddels zelfs een ontmoeting met Rafa geregeld.
Nu kwam zowel bij Martine als bij Roos het verzoek van Rafa aan onze groep om een stukje te schrijven over onze ervaringen met hem voor zijn website. En daar wil ik best het spits voor afbijten.
------
Rafa  heb ik leren kennen als professioneel wandelgids in de maanden januari en februari 2018 bij wandelingen in de bergen rondom Calpe; hij bleek een enthousiaste en bekwame gids die er alles aan deed om het degenen over wie hij de verantwoording op zich had genomen een optimale wandelbeleving te bezorgen.

A Rafa el guía profesional de senderismo le conocí en los meses de enero y febrero 2018, caminando en las montanas de la región de Calpe. Era un guía entusiaste y competente que hizo todo que puede como para dar la experiencia optimal de senderismo.

Dat gidsen beperkte zich niet tot het wijzen van de weg maar ook hoe je het best de voor ons platlanders vaak wat lastige steile en stenige paden moest nemen zonder al te veel risico van uitglijden of vallen. Degenen die wat meer moeite hadden hielp hij indien nodig ook om obstakels te passeren.
Su guiar no se limitó a dirigir el camino, pues tambien nos explicó a los de las llanuras cómo tomar un camino pedregoso difícil e empinado sin tomar riesgos excesivos. A los que tenían problemas con los armatostes les ayudo pasar.

Verrassend waren de rustpauzes; de eerste keer weet ik nog dat Rafa ergens in "the middle of nowhere" aankondigde dat er even verderop een koffieplekje was. Dat stelde me nogal teleur omdat ik aanvankelijk dacht dat deze plek dus bevoorraad zou worden via een voor auto's begaanbare weg. Niets was minder het geval; op de rustplek lagen wat stenen om op te zitten en Rafa toverde uit zijn gigantische rugzak met hulpmiddelen koffie, thee, kopjes en zelfs wat lekkers.

Una sorpresa nos dieron los descansos. La primera vez que Rafa anunció, en plena montaña, que hubiera café, me decepcionó: pensé que hubiera una carretera asfaltada para coches. Pues no era así. Se trató de un lugar con unas rocas para sentarse. De su gigantesca mochila Rafa conjuró café, té, tazas e incluso unos dulces.

's-Morgens was hij altijd op tijd present om ons met zijn busje op te halen; daar stond hij ons met zijn karakteristieke haar in een staart en korte broek, ongeacht het weer ons op te wachten. Begroette ons vriendelijk met zijn sonore stem in voortreffelijk Engels. Ook onderweg wist hij boeiend te vertellen over heel uiteenlopende zaken van heden en verleden in Spanje en natuurlijk over het landschap en de historie van het landschap.
In deze periode hebben we Rafa leren kennen als een zeer betrouwbare en deskundige berggids die zijn taken zeer breed opvatte.


Een daggie vrij

Gisteravond was ik zo moe dat ik al sliep voordat m'n hoofd het kussen raakte. En niet alleen dat maar ik sliep zelfs nog toen Roos - eerder dan ik dus! - opstond en naar de zitkamer vertrok. Ze moest zo lachen toen ik mij een half uurtje later verbaasd meldde. We hadden niet zo'n trek en deden ons ontbijt sober met een resterend broodje van gisteren. Daarna naar Mejias voor de koffie met een lekker glas zumo de naranjas. Tijdens de koffie kwam opnieuw het spel aan de orde met het grappige biedverloop:  1 ruiten van mij, 2 klaveren van mijn linker opponent, 3 klaveren, een sterk cue bid van Roos en 3 harten van mijn rechter opponent, waarop ik paste en mijn linker opponent 4 harten bood, Roos deed 4 schoppen en zowel de rechter tegenstander als ik pasten (ik had een sterke schoppen steun en vond schoppen een goed eindcontract. Na twee keer pas bood mijn linker opponent doublet en ging Roos met 5 ruiten terug naar mijn startkleur. Ging gedoubleerd 1 down. En daarna onze analyse.
Deze analyse deden we bij Mejias nog eens over en uiteindelijk kwamen we er uit! Ik had natuurlijk na die 2 harten van mijn rechter opponent de schoppen moeten laten horen want Roos had al aangegeven dat zij sterke ruiten had. Eindelijk waren we er uit! We hebben tegenwoordig ook zo'n lol in de analyse, het nakaarten.
We hadden voor vandaag geen programma - echt een vrijedaggevoel?! - en hadden zin om weer bij Miguel te gaan eten. Maar eerst boodschappen doen; conejo gekocht voor conejo con ajillo. Met de bus van 14.07 uur naar de stad en lekker gegeten bij Miguel. Met de bus van 15.40 weer terug naar onze residentie en direct door naar het kroegje waar we met de AOW club de week zouden afsluiten.
Ik had bij Miguel al twee wijntjes gedronken en in het kroegje ook nog 2 biertjes; dat was wel genoeg voor vandaag. Martine deed mij eraan herinneren dat ik nog een stukje zou schrijven voor de website van Rafa; moet ik niet vergeten! Na de weekafsluiting door voorganger Rien die dat uiteraard in dichtvorm deed gingen Roos en ik terug naar het appartement; de vissoep was heerlijk geworden.
Terwijl Roos naar de eerste aflevering van Themind - VPRO serie - zat te kijken las ik verder in "In Europa" van Geert Mak dat we hebben geleend van de bibliotheek van de Nederlandse Club Calpe waar we lid van zijn.

17 januari 2019

Een drukke dag

Eerst aan de koffie
Na een genoeglijke middag bridge zouden we vanavond ook weer aan de bridgetafel verschijnen zo was het plan en zou ook gebeuren, maar overdag een stevige wandeling met Frans aan de leiding.
Redelijk vlot opgestaan en na het ontbijt lekker koffie leuten bij Mejias II. Roos had haar oorbellen vergeten en ging nog even terug naar de flat;niet uit ijdelheid maar omdat die piepkleine oorgaatjes bij haar nogal snel de neiging hebben om dicht te gaan. Daardoor kon ik nog een tweede bakkie doen en vervolgens naar het vertrekpunt voor de auto's met Anja en Frans, de leiding voor het wandelen.
Door een prachtig landschap reden we naar het vertrekplaatsje Tàrbena. Daar dronken we eerst nog koffie met heerlijk amandelgebak.
Daar gingen we op weg; het gezelschap werd gesplitst in degenen die de lange wandeling zouden gaan doen en degenen die het liever wat korter wilden houden. Roos en ik gingen het lange stuk doen onder aanvoering van Frans die de GPS track in zijn smartphone had. Helaas moesten we beginnen met een pad dat op dat moment aan een ingrijpende wegwerkershandeling was onderworpen. Degenen die daar aan het werk waren zeiden overduidelijk dat het onverantwoord was zelfs als wandelaars om verder te lopen. Als eigenwijze Hollanders probeerden we het natuurlijk toch, maar ten halve keerden we toch.
De aansluiting gevonden
Frans had intussen het alternatief gevonden; een paar kilometer langs de asfaltweg en dan verderop via een landweg weer de aansluiting. We daalden en daalden langs die asfaltweg en ik dacht nog: "zo dat moeten we straks weer allemaal stijgen". Was uiteraard het geval maar de wandeling was schitterend en "ups and downs" horen nu eenmaal bij bergwandelen anders hoef je hier ook niet naar toe toch?
De aansluiting met de bedoelde wandeling kwam in het vizier: een GR-teken - rood en wit gemarkeerd - op een boom heb ik op de foto gezet.
Uiteindelijk kwamen we weer terug in Tàrbena; was een stevige wandeling geweest ook al was het hemelsbreed maar een 13,5 kilometer.
We waren weer keurig op tijd terug in Calpe. Een restje bonensoep en een broodje en om half zeven de deur uit voor een avondje bridge in de NLse club. We voelen ons daar helemaal thuis en hebben weer heerlijk zitten spelen. In één spel kwamen we er achteraf niet goed uit hoe we eigenlijk hadden moeten bieden en we kaartten nog wat na in een duidelijk analytische sfeer en zeker niet ruziënd zoals vaak gebruikelijk is bij (echt)paren. Klaas en José waar we mee aan tafel zaten complimenteerden ons daarover omdat ze het kennelijk niet vaak meemaakten dat er op die manier ook achteraf met mislukte contracten kon worden omgegaan. deed ons genoegen. Maar ik was er na onze analyse toch nog niet helemaal van overtuigd dat het niet anders had moeten verlopen.
Over het eindresultaat mochten we overigens bepaald niet ontevreden zijn; we eindigden weer als derde. Het was weer een heerlijke speelavond geweest en we verheugen ons al op volgende week!

16 januari 2019

Leg de troeven eens rechts?!

Daar hadden we ons al ver voor ons vertrek op verheugd: bridgen in de NLse club van Calpe. Vandaag was het zo ver. Eerst koffie drinken met alle mensen van Actief Overwinteren bij Exotic. Ook Greet en beginner Jeanine waren van plan om vanmiddag te gaan bridgen in de NLse club zo bleek.
Roos wilde nog eerst naar de rommelmarkt in het dorp en ik wilde lekker een uurtje in de zon liggen. Zo brachten we de ochtend door. Nog even lunchen en daar gingen we. Het begon om 14.00 uur maar iedereen werd verzocht om uiterlijk 13.45 aanwezig te zijn vanwege de voorbereiding van de computer en het schudden van de kaarten.
Ontzettend leuk om Suzanna en Francois weer te ontmoeten; met dikke zoenen begonnen we aan de hernieuwde kennismaking. Al snel zaten we te schudden en te delen; zijn we niet meer zo gewend sinds we vrijwel uitsluitend stepbridge spelen; wel weer reuze leuk hoor met dat geroezemoes en al die mensen. Greet en Jeanine waren er natuurlijk ook; Jeanine wat onwennig; zij heeft alleen nog maar theorie van het bridgen doorgenomen en feitelijk nog geen enkele praktische ervaring; dat valt niet mee zo'n eerste keer.
Al snel kregen we de loopbriefjes en daar begonnen we. In de derde ronde zouden we tegen Greet en Jeanine aan moeten treden en in de laatste ronde tegen Francois en Suzanna.
De eerste tafel kreeg ik weinig punten en ik bood ook niet erg sterk om niet te zeggen gewoon te slap tot verbazing van Roos. Daarna ging het eigenlijk steeds beter. Vooral de laatste tafel tegen Francois en Suzanna, het kampioenspaar van de NLse club zou hilarisch verlopen. Ik had een zwakke hand en bood 1 schoppen; Roos had wel 6 punten maar geen 3 schoppen mee en bood dus 1 SA. Ik had nog een vierkaart klaver en liet die horen met 2 klaveren waarop Roos terecht paste.
Ergens in de derde of vierde slag kwam Suzanna uit met harten 2, een kleur die ik niet meer had dus ik speelde een troef bij (dacht ik), schoppen 4; Francois troefde over (dacht hij ook ten onrechte) met schoppen 6 en Roos gooit op mijn "bevel" een kleine harten, dat was de 4. Zowel Francois als ik dacht dat de slag aan hem was totdat Roos snedig concludeerde dat de slag aan haar was omdat klaveren troef was. Ik zei nog tegen haar: "leg de troeven eens aan de rechterkant", maar de drie lullige klavertjes die ze "mee" had lagen al rechts. Toen Francois en ik onze suffigheid door hadden moesten we toch lachen.
In een volgend spel werd er weer zoiets suffigs gedaan door Suzanna en opnieuw moesten we allevier ontzettend lachen.
Toen alles was ingebracht kon Francois uit de spelboxjes concluderen dat Roos en ik eerste waren in de N-Z lijn en zijzelf, de clubkampioenen eerste in de O-W lijn. We hadden het dus uiteindelijk niet zo slecht gedaan har har.



15 januari 2019

Een enge afdaling

Verlaten plek, maar goed om te lunchen
Het zou onze eerste activiteit met de NLse club van Calpe worden zo hadden we verwacht; een bergwandeling. Keurig op tijd meldden wij ons; er stond nog niemand bij de deur maar bij een auto stond een viertal mensen en die hebben we aangesproken. Inderdaad zou er gewandeld worden maar geen bergwandeling; wandeling met lunch in een restaurant na afloop. Maar even afwachten dus. Het gezelschap groeide en groeide. Eén van de deelnemers kenden we nog van het bridgen van vorig jaar en hij legde uit dat de wandeling voor vandaag een wel erg relaxte zou zijn en dat er wandelingen worden gedaan in drie zwaartes waarvan die van heden de lichtste was.
Degene die het organiseerde ging binnen de mogelijkheden voor de lunch oplezen zodat iedereen kon kiezen. Roos en ik realiseerden ons dat dit niet helemaal onze goesting was en dat we echt voor de wat zwaardere bergwandelingen gaan. We meldden ons af bij de organisator en besloten om een VVV-wandeling te gaan lopen; de groene wel te verstaan en wel de andere richting op dan vorig jaar toen we door een jachtpartij verhinderd werden om dit gebied te betreden.
Hoog op de berg ligt Castelet
Aanvankelijk liep het allemaal prima; een mooie wandeling die hoog boven het spoor van de trein langs de berg liep. We vonden zelfs een plek die erom vroeg om te gaan lunchen en liepen vervolgens verder. Maar op zeker moment ging het pad wel zo bijna verticaal naar beneden dat ik mijn veto uitsprak over het verder gaan. Onder licht protest ging Roos akkoord en namen we de afslag naar Castelet, naar bleek een eeuwenoud bouwsel, waarschijnlijk uit de tijd van de moren, bovenop een top.
Roos had misschien wel helemaal naar het bouwsel toe willen klimmen; ik vond het wel goed zo. Vervolgens liepen we over het asfalt van de grote weg terug naar Calpe. Onderweg nog even bij Mejias II een bakkie doen en vervolgens naar de bushalte bij de fonteinen en terug naar ons appartement.

14 januari 2019

Val de Pop

Zicht op de valleid
Een rare naam die wandeling van vandaag, maar des te mooier om te zien. We liepen met een aanzienlijk uitgedund groepje van ons gezelschap - er waren er nogal wat uitgevallen door spierpijn, ziekte en blessures - opnieuw eigenlijk vlak in de buurt van Calpe over de flanken van een forse kalkheuvel en langs een prachtige vallei; dat zal wel de Val de Pop zijn vermoed ik. Bloemen, vogels en stilte kenmerkten dit wonderschone voormalige landbouwgebied. Wat zal hier gezwoegd zijn op die verticale gebieden waar je slechts landbouw kunt bedrijven door terrassen aan te leggen. Ik vermoed zo dat dit al voor de Romeinse tijd is begonnen en dat Romeinen en Moren hier ook veel aan hebben gedaan en van hebben geoogst. Olijfbomen waarschijnlijk en graan in de vallei zelf. De Romeinen hebben 400 jaar het Iberisch schiereiland in bezit gehad, dus veel langer dan bijvoorbeeld Frankrijk en Duitsland. Toen rond 400 de Romeinen hier wegtrokken en de Moren het roer over namen heeft de kruisbestuiving van die twee culturen dit land met name in Andalucia tot grote hoogte weten te brengen op landbouwgebied en op cultureel gebied.
Roos op het wandelpad
Nu was het gewoon een schattig gezicht al die terrasjes, oude tuintjes als het ware, waar de mensen zich het lazarus hebben moeten werken. Wij genoten er van.
Ik voelde de zon op m'n gezicht branden en probeerde met m'n petje om zo veel mogelijk schaduw op m'n gezicht te krijgen. De Hollands winterse bleekheid moet met zorg worden omgeturnd en verbranding moet worden voorkomen.
We waren zeer bijtijds klaar met de wandeling en dus weer lekker vroeg op honk. Wij gingen direct naar het appartement; ik wilde nog even in de zon liggen met m'n bast. Door de zon had ik wat last van hoofdpijn en ging even rustig op bed liggen; toen ik hersteld weer in de kamer kwam zag ik dat Roos lekker in de zon had gelegen en ik volgde haar voorbeeld. Opnieuw niet te lang.
We aten nog wat van de bonensoep en gingen boodschappen doen. Een kopje koffie in de bar van het hotel met z'n heerlijke stoelen en gezellig Spaans kabaal van TV, muziek en geroezemoes door elkaar heen?! Terug naar het appartement en een stel achterstallige bloggies geconcipieerd.

13 januari 2019

Lekker liggen luieren

Roos bekijkt het rooster van de activiteiten van
de Hollands/Belgische club van Calpe.
Dat had ik me voorgenomen; lekker in het zonnetje liggen. Na het Duitse bakkertje en een kopje koffie daar in de buurt, ontbeten. Intussen was de zon al behoorlijk manifest op ons balkon. Het uitzicht vanaf het balkon is geweldig; we zitten zo hoog dat je overal overheen kunt kijken. Calpe is één grote betonwoestijn maar daar zijn we inmiddels volkomen aan gewend grappig genoeg. In de verte, achter de grote appartementenflats staat trots de kolos van de Ifach; een rots in de branding die een punt van Spanje in de Middellandse zee vormt. Aan beide zijden van de rots is een behoorlijk breed strand; waarschijnlijk is dit deel van de kust daarom zo in trek en dus vol beton gegoten. Wat moet het hier in de zomertijd een drukte zijn. Nu niet, het is hier nu heerlijk rustig; het publiek bestaat vooral uit oudere overwinteraars met wat andere, jongere zongenieters.
Inmiddels had ik natuurlijk koffer en rugzak al helemaal omgekeerd; en gistermorgen tot mijn genoegen onverwacht toch mijn scheerspullen ontdekt; dus vanmorgen eerst maar eens lekker glad geschoren.
En van de zon genieten deden we; Roos had nog last van haar verkoudheid en is niet uit de kleren geweest; ik heb heerlijk in m'n blote kont in de zon gelegen; niet te lang want dat is niet goed voor het vel.
Tussen het zonnen door heb ik de soep afgemaakt; uien, knoflook, wortelen en andere groenten fijn gesneden en aan de kokende bonen met pluma toegevoegd. Helaas kon ik bij de Mercadona geen peterselie of selderij vinden, maar desondanks ging het soepje er goed in.
's-Middags nog even langs de boulevard gelopen en bij Exotic in het zonnetje een biertje gedronken; gezellig met uitzicht op de zee; wat een leven! We kwamen nog bij het clubhuis van de Hollands/Belgische club Calpe waar we inmiddels ook lid van zijn geworden.
Terug op het appartement nog wat soep genuttigd, tjonge tjonge wat hadden die bonen een effect op het ongedarmte?!
En natuurlijk weer uitstekend geslapen.

12 januari 2019

Een rondje om de Olta

Op de top van de Olta
Eerst naar het Duitse bakkertje om van die knapperig verse broodjes te kopen. Bij de Mercadona hadden we al uitstekende jamon gekocht en met dat Duitse brood een heerlijk ontbijt gesmikkeld. Voor onderweg nog een broodje jamon en een broodje salchichon, die overheerlijke Spaanse worst. Het wandelen en de zon maken het hier tot een feest maar het eten mag er ook zijn! De ingrediënten zijn hier fantastisch en met mijn kooklust combineert dat uitstekend; dat wordt vaak zelf koken en eten op ons appartement.
Precies om 10 uur verzamelden we ons bij Esmeralda voor vertrek naar de Olta, de grote berg hier vlakbij Calpe. De groep was nog volledig; geen zieken of geblesseerden. Al snel bereikten we het parkeerterrein dat al behoorlijk vol stond met auto's van andere wandelaars; in de weekends wordt er behoorlijk veel gelopen hier in de bergen. Maar de omgeving is vooral in trek bij wielrijders; het aantal wielrengroepen dat hier in felgekleurde kleding langs 'sheren wegen trekt is fors.
Daar ging de groep de heuvel op; een berg is misschien een groot woord, maar niet iedereen was geaccidenteerd terrein als wandelgebied gewend zo werd al snel duidelijk. Lies haakte al heel snel af en werd door Frans naar een plek geloodst waar de hele groep enkele uren later zou passeren.
Trots steekt de Ifach boven de omgeving uit.
Wij liepen verder; het was best koud als je niet in de zon liep maar al snel ging de jas uit en even later de trui en in de loop van het volgende uur ook de lange broek en zelfs de maillot. Tot slot liep ik heel zomers in korte broek en T-shirtje. Maar zodra de zon ter kimme begon te neigen ging e.e.a. weer aan. We liepen rond de Olta en iedereen liep het extra stuk naar de top. Schitterend uitzicht richting Calpe waarbij geen beton zichtbaar was en de Ifach trots boven de omgeving uitstak.
Terug in Calpe hebben we boodschappen gedaan; pluma gekocht voor de soep. Bonen in de week gezet om de volgende dag soep te maken.
Gezellig een wijntje gedronken en wat zitten lezen en muziek luisteren. Weer bijtijds naar bed.



11 januari 2019

Eerst naar Exotic

Ik zit weer te genieten. Fijn terug in Calpe.
Gisteravond hadden we al kennis gemaakt met een drietal mede deelnemers aan Loopend Vuurtjes wandelclub onder de omineuze afkorting AOW; staat voor Actief OverWinteren. Onderweg hoorden we dat er nog een aantal deelnemers was dat we al kenden van vorig jaar. En ja hoor, bij de traditionele koffie in Exotic was het een heel gezoen om elkaar allemaal weer terug te zien. Kennelijk was het een fors aantal goed bevallen hier in Calpe en was men opnieuw van de partij. We vernamen dat er nog een aantal van vorig jaar nu met Loopend Vuurtje naar AOW in Portugal was gegaan. Goed teken; het is eenieder goed bevallen!
Na de koffie gingen we een lichte wandeling maken met z'n allen naar Calpe. Leuk om weer over de boulevard te lopen. In Calpe aangekomen gingen Roos en ik het stadje in om eens verderop te kijken; we kwamen uit bij Casa Miguel dat we nog kenden van de vorige keer en hebben daar eerst een biertje gedaan met een tapas. We liepen verder door een woonwijk en kwamen dichtbij bekend terrein: de overgang van het spoor op weg naar de "groene wandelroute" van de VVV. Onderweg hadden we bij de VVV weer een stapeltje folders met de wandelingen erop gehaald voor onszelf en voor belangstellende groepsleden.
Zo tegen lunchtijd gingen we nog even een hapje nuttigen bij Miguel; lekker gegeten net als vorig jaar; gezellig om daar weer terug te zijn.
Eenmaal terug in het appartement hoefden we natuurlijk niet meer uitgebreid te eten. Een stukje brood, een wijntje en alle buitenlucht volstonden om ons heerlijk in slaap te doen sukkelen.

10 januari 2019

BWV 1011

Noise cancelling headphone van Bose
Bij de Orde had ik een collega die helemaal bevlogen was van muziek; zijn hele gezin was met klassieke muziek doordesemd zo vertelde hij graag. Zijn favoriete instrument was de cello en zijn favoriete componist uiteraard Johann Sebastian. Die liefde voor Bach deelden we en als we elkaar in de gang tegen kwamen mocht hij graag al luchtstrijkend de eerste cello suite van Bach neuriën. Een mooi stuk muziek dat ik zo vaak heb gehoord dat ik het behoorlijk goed ken.
Het Kruidvat, die bekende drogisterijketen heeft twintig jaar geleden alle werken van Bach op CD uitgegeven; veel van die CD's, met name van de cantates, maar ook de kamermuziek waaronder de cello suites heb ik mij destijds aangeschaft. Eigenlijk niks voor mij die CD's; sloddervos als ik ben zitten de CD's binnen de kortst mogelijke tijd in het verkeerde doosje of nog in de speler. Ik was dan ook blij toen die fysieke dragers overbodig werden en alles op computerschijf in mp3 formaat beschikbaar kwam door de inspanning van derden.
In Andalucia kwam ik in die jaren graag en vaak zo ook in Fuenteheridos waar een zoon van degene waar ik regelmatig een habitacion van huurde een restaurant opende; een eersteklas restaurant waar je lekker, zij het wat al te overvloedig kon eten. De genoemde eigenaar bleek ook een liefhebber van Bach te zijn ook al wist hij niet hoe je "Bach" moest uitspreken; hij maakte er iets als Batsj van; tja, het Spaans wordt heel fonetisch geschreven, daar komt dat door. Ik heb hem bij een bezoek een Kruidvatcassette met daarop o.a. de zes cello suites gegeven; had ik toch niet meer nodig. Hij was dan zogenaamd wel een liefhebber van Bach maar als ik het restaurant betrad hoorde je toch altijd die maffe Spaanse muziek of, erger nog, de TV. Zodra ik binnenkwam werd direct Bach opgezet en wel de CD met .... u raadt het al lezer, de suites van Bach en steeds die eerste suite.
Heden wordt door de Bach vereniging alle muziek die Bach componeerde opnieuw geregistreerd en op Youtube ter beschikking gesteld. En daar ben ik op geabonneerd. Fascinerend vond ik de uitvoering van de vijfde suite door Suzuki; heb daar in volle concentratie naar zitten luisteren met mijn voortreffelijke Bose noise cancelling koptelefoon, via BlueTooth verbonden met de smartphone; magisch hoe die techniek werkt en de uitvoering ten gehore brengt of je in de zaal zit.

Terug in Calpe

Lekker rustig aan vanmorgen; eerst maar eens de tas en de rugzak opnieuw ingepakt. Een restje koffie gedronken. Het was nog vroeg en toch maar naar Roos; liep een beetje met m'n ziel onder de arm door de flat en wellicht had ze nog een bakkie koffie voor me. Roos zat ook al zo'n beetje klaar om te vertrekken. Ik stelde voor om een stuk gebakken kabeljauw te gaan halen voor op brood en zo geschiedde. Op naar de Volendammer naast de Kwinkelier; deze viswinkel heeft niet alleen lekkere haring maar kan ook goed vis bakken. Met een stuk kabeljauw terug naar Roos; ik kwam René O. nog tegen en we maakten een praatje. Lekker geluncht bij Roos en toen was het tijd voor vertrek.
Nog even terug naar de flat en alles gereed gemaakt voor vertrek; nog even bij de buurvrouw langs om afscheid te nemen. Om 12.30 ontmoetten Roos en ik elkaar weer bij de bushalte en keurig om 14.00 uur waren we op Schiphol. We hadden alle tijd van de wereld; we hoefden pas om 16.30 te melden voor boarding.
Met de Bose noisecancelling op m'n kop zonder muziek en de e-reader was de vlucht naar Valencia in een vloek en een zucht oftewel in 2 uur achter de rug. In de hal stond Rien ons al op te wachten en om 21.30 zaten we op ons appartement in de Esmeralda Suites; voelde heel vertrouwd ook al zaten we deze keer 10 etages hoger.
We lagen er al heel vroeg in en sliepen als rozen. 

09 januari 2019

Verwarring alom

De informatie die mij de laatste maanden bereikt via lezen en series brengt mij in verwarring. Enerzijds wordt er door wetenschappers vol optimisme een toekomst vol glorieuze ontwikkelingen voorspeld en anderzijds wordt de milieuproblematiek als nauwelijks oplosbaar beschreven. Wat moet je daar nou mee?! vraag ik mij vertwijfeld af.
Craig Venter heeft op onwaarschijnlijk energieke om niet te zeggen drammerige wijze - de vergelijking met Steven Jobs is op z'n plaats - het DNA ontsloten. Hij is er zelfs in geslaagd om het biochemisch apparaat van het ene organisme het DNA van een ander organisme zodanig te doen gebruiken dat er van die andere organismen ontstonden. Was dan wel niet dat er van een hond een kat werd gemaakt maar het komt wel een heel klein beetje in de buurt.
Het veranderen van DNA is tegenwoordig een "fluitje van een cent" als je de wetenschappers mag geloven en daar ben ik als voormalig wetenschapper toe bereid. De toekomstverwachting is zelfs dat er DNA knutsel dozen voor kinderen op de markt gaan komen waarmee zij hun eigen huisdieren kunnen creëren. Met die gedachten word ik niet gelukkig en ook Sir Martin Rees niet, een groot filosoof en wetenschapper die ook in de laatste van de VPRO serie aan het woord komt.
In hem komt de twijfel overigens navrant naar voren zoals ook in mijn verontrust brein. Hij schijnt zelfs een boek te hebben geschreven met de omineuze titel: "our final century". Denk daar eens over na lezer.

08 januari 2019

Olleke Bolleke

Hier ben ik nijver riet aan het afvoeren
Afgelopen werkdag bij Ben B. bij de polder Vurige Staart zag ik de onlangs gepromoveerde jonge doctor Bart weer terug. Het beviel hem uitstekend op zijn nieuwe werkplek en ook met de Olleke Bollekes vermaakte hij zich nog uitstekend zo moge duidelijk zijn aan de e-mail met foto die ik heden van hem vermocht te ontvangen.

Oliebol! Appelflap!
Duidelijk feestgedruis
Houdt de natuur in dit
Tijdperk nog stand?

Kijk eens! Dit toonbeeld van
Rietafvoernijverheid
Voor het behoud van dit
Prachtige land.




07 januari 2019

Longevity op Sardinië

Eén van de vele invloeden van mijn oude vader op mijn voorkeuren betreft toch wel de VPRO. Vrijzinnig, dat was mijn vader in de volle breedte; kritisch voor zover dat in die tijd de ruimte kreeg. Hij was humanist maar geen lid van een humanistisch vereniging of wat dan ook; hij wilde niet gedwongen worden om een godsbeeld af te moeten zweren. Een twijfelaar misschien?, maar vrijzinnig was hij en daarbij paste de Vrijzinnig Protestantse Omroep, de VPRO helemaal bij.
In mijn jonge jaren was de VPRO vooral ontzettend progressief; zit ook wel een beetje in die afkorting verborgen. Denk nog maar eens aan het eerste "bloot" op TV met Phil Bloom en later al die krankzinnige shows als de Barend Servet show met Fred Haché en de ondergang van de OnAn, het schip van Onno en Anna. Wim T. Schippers zal mij met z'n performances wat aan het lachen hebben gekregen.
Maar ook heel serieuze programma's als "Een schitterend ongeluk", wetenschappelijke onderwerpen heel ver uitgediept met de top van de top wetenschappers die werden geïnterviewd. Ik herinner me nog goed de weerspannige paleontoloog Stephen Jay Gould die helemaal geen zin leek te hebben in het interview maar gelukkig bijdraaide. Wim Kayser die dat allemaal schitterend volbracht met dat curieuze lapje over zijn ene oog.
Ondanks dat ik helemaal nooit TV kijk en ook helemaal nooit naar een radioprogramma luister ben ik wel lid van de VPRO, gewoon om deze kwaliteitsclub te steunen zoals ik ook een abonnement heb op dagblad Trouw (de elektronische versie hoor; kun je zonder hartzeer ongelezen weggooien har har).
Ieder jaar weer krijg ik een speciaal blaadje met daarin wat de VPRO allemaal heeft uitgezonden het afgelopen jaar en ook wat er het komend jaar gaat volgen. En daarin las ik over een wetenschappelijke interviewreeks onder de titel "The mind of the universe", een serie waarin onze grote wetenschapper Robbert Dijkgraaf de interviews aan elkaar rijgt. Het is allemaal nog beschikbaar voor de geïnteresseerde kijker op www.vpro.nl/themind en daar ben ik uiteraard op ingesprongenen heb de eerste 4 delen direct bekeken.
Een onderdeel dat ging over longevity, met name het demografisch onderzoek naar longevity in een berggebied in Sardinië dat een opmerkelijk hoog aantal honderdjarigen kende. Dat frappeerde me ongehoord. Ik was perplex toen ik zag welke factoren volgens de onderzoeker en de centennials zelf hun hoge leeftijd verklaarden. Dat waren goed eten, (heel) veel bewegen en vooral ook een sociale inbedding. Zal er vast nog wel eens op terugkomen.


06 januari 2019

Slechts electrische scootertjes!

Sinds enkele jaren zijn de tweetactmotoren weer volop aanwezig in het NLse wielrijdersverkeer. Heeft me verbaasd; de brommer had feitelijk afgedaan als vervoermiddel, maar plotseling kwamen die monstrueus brede "snor"scooters het fietspad op met hun geelbordige collegae de gewone scooters die tevens op de gewone weg mochten rijden, zij het dat de berijders een helm op moesten hebben. Niet alleen hun breedte maar vooral ook hun snelheid en de stank die zij veroorzaakten vind ik een gotspe.
Overigens merk ik er niet zo gek veel meer van want ik rijd nauwelijks meer met de fiets; neem in toenemende mate de bus om naar het station te gaan.
Vandaag kwamen Martijn en Margot bij ons op bezoek; precies 12.00 uur stapten zij uit de auto met Belgisch nummerbord. Nog wel, want Martijn gaat eind deze maand naar Krakau vanwege een functieverbetering.
Was fijn om elkaar weer te zien; snel zaten we over van alles te praten. Eerst over het bekijken van het donorportret; dat had hij samen met zijn broer gedaan die was overgekomen uit China om in NL bij moeder thuis de kerst te vieren. Ze waren er erg over te spreken hetgeen mij uiteraard veel genoegen deed.
Het gesprek ging natuurlijk over de komende verhuizing naar Krakau. Martijn vond het nogal vermakelijk dat Roos en ik eerder tickets naar Krakau hadden gekocht dan hij zelf. Nu staat Krakau al een tijd op het verlanglijstje van Roos en mij is zeker al 20 jaar geleden een bezoek aan Krakau geadviseerd door Jaap B. mijn oude vriend uit Delft.
Maar we spraken ook over de mijns inziens onmogelijkheid om in afzienbare tijd de NLse -, laat staan de wereldbevolking om te krijgen naar een veel minder CO2 uitstotende manier van leven. En zo kwam het gesprek natuurlijk op China, voor mij het voorbeeld hoe het zou moeten. Zoals daar met draconische maatregelen de bevolkingsgroei in toom is gekregen is formidabel; daar zou de rest van de wereld zich aan kunnen spiegelen. Maar ook een enorm net van hogesnelheidslijnen en vast nog veel meer technische hoogstandjes. Wetenschappelijk staat China ook op een hoog peil en dat allemaal binnen een tijdsperiode van pakweg 40 jaar gerealiseerd.
Martijn is in China geweest en wist mij te melden dat daar in de grote steden slechts elektrische scootertjes rijden, maar ook dat er in vijf jaar een enorme productie van foto-elektrisch opgewekte stroom is gerealiseerd. In China is het systeem zo toegerust dat als iets noodzakelijk is dat het ook gebeurt. Spreekt mij wel aan har har.

05 januari 2019

Mijn recept voor nassi goreng

Hugo vroeg mij onlangs naar mijn recept voor nassi goreng. Ik dacht eigenlijk dat Marjorie en hij bij mij tot nu toe slechts boerenkool, erwtensoep en pasteitjes hadden gegeten, maar kennelijk ook een keer nassi. Eigenlijk betekent nassi goreng gewoon gebakken rijst. Wijlen mijn voormalige schoonvader Willem vH was ook nogal te spreken over "mijn nassi"; en hij kon het weten want als jonge man had hij in "ons Indië" gediend en had daar ongetwijfeld origineel Indonesische zaken gegeten.
Mijn echt Indische ingrediënten haal ik bij toko Ibuku in Zeist of in Amsterdam bij toko Ramee; met name de trassi haal ik in Amsterdam omdat die uit Zeist ondermaats is. Maar voor de verder in dit recept genoemde ikan teri (kleine gedroogde en gebakken visjes) en andere gedroogde visjes, waarvan ik de naam niet ken haal ik in Zeist of eventueel in Amsterdam. Gedroogde garnalen haal ik ook bij een toko.

Recept

In een stevige juspan bij voorkeur met dikke bodem op zacht vuur

Een stuk(je?) boter of uitgebakken reuzel en een scheut olijfolie
Een stukje trassi verkruimelen, in de pan doen en verder fijn maken met een houten pollepel,
voeg ook de ikan teri en eventueel de gedroogde garnalen (oedang) en andere gedroogde visjes toe en laat zachtjes meebakken onder af en toe roeren; laag vuur'niet laten verbranden!
Ondertussen wat varkensvlees in kleine stukjes snijden en toevoegen. Met iets hoger vuur meebakken. Eventueel nog wat vet of olie toevoegen. Lekker roeren.
Tussendoor een paar uien en veel verse knoflook schoonmaken en fijn snijden. Zodra je daarmee klaar bent en het vlees kleur begint te krijgen voeg je de uien en wat later de knoflook toe (knoflook verbrandt snel!) en met nog iets hoger vuur al roerend lekker laten stoven; moet er niet droog uitzien. Als de uien iets beginnen aan te kleuren voeg je een flinke schep sambal oelek toe. (Je kunt ook een paar scherpe spaanse pepers heel fijn snijden en mee laten bakken met de uien). Een paar lepels gemalen komijn (djinten) en koriander (ketoembar) maken het af; goed roeren en vuur heel laag zetten en een uurtje met deksel erop gaar laten stoven.
Rijst koken met zout volgens de aanwijzingen op het pak. Basmati rijst gebruik ik altijd.
Je roert de rijst door het uienmengsel en voegt als laatste nog wat sojasaus (ketjap) toe. Even proeven of de smaak goed is en eventueel nog wat zout toevoegen en goed roeren. Eventueel een paar blaadjes djeroek poeroet (doe ik eigenlijk nooit) mee laten stoven; geeft leuke smaak erbij. Met deksel erop en op zeer laag vuur onder af en toe roeren laten "rijpen". De volgende dag is de nassi op z'n lekkerst.
Serveren met gebakken spiegeleieren.
Ook koud is deze nassi goreng heel goed "binnen te houden", met name als ontbijt.

Eet smakelijk

PS 1
Je kunt beginnen met het weglaten van de visjes en de garnalen en de nassi alleen met varkensvlees maken. De visjes en de garnalen maken het wel heel erg lekker vind ik.

PS 2
Hugo laat even weten of het gelukt is en of het heeft gesmaakt. Trassi uit Amsterdam mag je bij mij komen halen of we gaan samen naar Toko Ramee. Ben benieuwd.




04 januari 2019

Een uitgekookte zaak

Roos vroeg mij: "zegt de naam Peter Klosse je iets"? Ergens ver weg rinkelde wel een bel, maar ik kon hem niet plaatsen. Roos had een boek van deze deskundige op het gebied van voedsel van de bibliotheek geleend. Toen schoot mij te binnen dat ik zijn naam had horen noemen in de tijd dat ik nog actief was binnen SlowFood NL; inmiddels al lang niet meer hoewel ik zelf altijd traditioneel kook en ook een sterke voorkeur heb voor restaurants met een kaart vol traditionele gerechten. De sterrenrestaurants hebben wat mij betreft voorgoed afgedaan en na het lezen van Klosse's boek "Een uitgekookte zaak" al helemaal.
Peter Klosse is ongetwijfeld één van de grootste deskundigen in NL op voedingsgebied; geen groot schrijver maar hij heeft zijn best gedaan om in de vorm van een spannend boek, een thriller de misstand in de industriële voedingswereld te openbaren; ik heb het boek dan ook in één dag uitgelezen.
Vanaf mijn twintiger jaren al heb ik een aantal ontwikkelingen in de voedingsindustrie met argwaan bekeken; het begon met het in de ban doen van boter en vetten. In plaats daarvan moest het publiek industrieel gemodificeerde vetten als Becel op het brood gaan smeren en vooral geen dierlijk vet meer eten. Ik ging er van uit dat onze voorouders goed wisten wat je moest eten; van mijn grootmoeder kreeg ik altijd zo'n heerlijk puntje roomboter; kan ik nog steeds niet laten om van die ambachtelijk bereide roomboter te snoepen en vet vlees is veel lekkerder dan mager vlees.
In de loop der decennia zag ik met lede ogen aan dat de schappen bij de supermarkten zich gingen vullen met industrieel bereid voedsel; gemaksvoedsel; bereiding kost weinig tijd, houd je meer tijd over om TV te kijken. Daar moest ik niets van weten; gezond voedsel, met verse ingrediënten dat moest het zijn!
Industrieel voedsel bevat kleur- en smaakstoffen maar vooral ook conserveringsmiddelen en andere additieven die van oorsprong niet in ons voedsel thuis horen.
Intussen kreeg ik het sterke gevoel dat met name darmkanker qua frequentie begon toe te nemen in onze populatie. Dat gevoel werd bevestigd toen ik het in de vorm van een vraag voorlegde aan een deskundige, een internist in opleiding voor MDL - maag, darm, lever - specialist. Ik legde direct een relatie met dat industrieel toebereid voedsel en voelde mij bevestigd in mijn voedingsgewoonten.
En in dat boek van Peter Klosse wordt dat vermoeden vanuit zijn kennis en ervaring bevestigd.
Absoluut een aanrader dit boek zowel voor degenen die van een thriller houden als voor degenen die wat meer over de achtergrond van voedingsadditieven wil weten.

03 januari 2019

Mooie omgeving

Prachtig stukje natuurontwikkeling langs
het Bert Bospad
Huib heeft in een overmoedige bui afgesproken dat hij mee gaat doen aan een wandeling van 40 km en is daar ook voor aan het trainen. Hij meldde mij onlangs dat hij 30 km had gedaan en er brandende voeten aan had overgehouden. Bij onze laatste wandeling had ik gezegd dat ik wel met hem samen op wilde trainen uit een soort van solidariteit maar eigenlijk ook omdat ik wel eens wil zien tot hoe ver ik mijn actieradius kan opvoeren. 40 km heb ik nog nooit gedaan op 1 dag; ooit 37 km met Ab, verdeeld over een hele dag rustig aan vogels kijken. Bij die gelegenheid viel ik binnen 2 minuten in de auto in slaap, zo moe was ik.
Maar vorige week heb ik zonder moeite de 20 weer eens gepasseerd en gisteren ook met Ab; vandaag was het uitmuntend wandelweer hoewel ik liever met iets hogere temperatuur loop, maar het was droog en het waaide niet hard.
Die wandel-app van Dick, Komoot daagt mij op de een of andere manier uit om mijn directe omgeving in wandelingen te registreren; daar leent dit programma zich bij uitstek voor. Daarbij merk ik steeds meer hoe afwisselend ons kleine landje is en zeker hier in de provincie Utrecht met rivieren, heuvels en dalen, zandverstuivingen, meren, veengebieden; alleen de zeeduinen ontbreken prominent en kleine beken zijn er niet meer helaas.
Voor vandaag had ik eigenlijk vanuit Tienhoven willen beginnen, maar ik kwam niet goed op gang vanmorgen en besloot uiteindelijk om maar gewoon vanuit huis een stevige ronde te maken en daarin het Bert Bospad op te nemen. En dat is helemaal gelukt; totaal 26 kilometer en eerlijk gezegd was ik na afloop niet uitgevloerd; een beetje onzekere tred, maar de vermoeidheid trok al snel weg.
Onderweg kwam ik tot twee keer toe langs het restaurant "Bij de buren" in Groenekan; van deze bistro herinner ik mij nog de uitstekend klaargemaakte slakken. Op de terugweg heb ik even de menukaart bekeken en besloten dat Roos en ik daar maar eens moeten gaan eten; vond ze een goed idee toen ik het haar voorlegde.

02 januari 2019

Wisenten op de Veluwe

Wisenten
Afgelopen donderdag bij het werken aan de Vurige Staart - wat een idiote naam eigenlijk voor een polder - had ik met Ab afgesproken om vandaag aan de wandel te gaan; er was een mooie wandeldag zonder regen voorspeld. Echter, op de heenweg spetterde het toch wel behoorlijk, maar bij aankomst in de metropool Kootwijk was het helemaal droog en zo zou het de hele dag blijven.
De Veluwe is weer zo'n schitterend deel van ons afwisselend landje. Komoot drijft mij voort met wandelen; ik wil eigenlijk iedere keer een ander stuk verkennen en daarbij merk ik alleen al in mijn eigen omgeving wat NL veel afwisseling kent.
Kootwijk heeft natuurlijk de zandverstuiving als speciaal gebied; was in de 19e eeuw zelfs zo prominent dat er dorpen zijn ondergestoven en onder het zand verdwenen. In het museum te Barneveld worden vondsten die uit deze verdwenen dorpen zijn opgegraven tentoon gesteld. Wij zochten geruime tijd tevergeefs naar het bord waarop staat vermeld waar deze dorpen zich hebben bevonden. Maar daar om niet getreurd.
Ab wist dat er hier in de buurt een kleine kudde wisenten was gehuisvest; waar precies wist hij niet, maar hij had zo een vermoeden en dat bleek juist te zijn. Het totale areaal dat voor deze enorme beesten beschikbaar is bedraagt 400 hectare, als vierkant zou dat 2 bij 2 km zijn. Nadat we het hek hadden gevonden en een bijbehorend informatiebord gingen we op zoek; we zagen niets dat op een groot rund leek; wisenten staan er - aldus Ab - om bekend dat ze mensen mijden; dat we hen niet zagen was dus niet zo verwonderlijk. Echter, op enig moment zagen we een stukje bebouwing bij de omheining met mensen en een fiets en .... ja ja, grote bruine runderen; niet één, maar wel vier of vijf; bleek de hele "kudde" te vertegenwoordigen.
Een dikbebaarde collega van Ab, beiden dus boswachter bij Staatsbosbeheer maakte foto's voor het monitoren van de conditie van de dieren; wij stonden vol bewondering naar deze reuzen te kijken. Naar ik begreep is hier sprake van een in het wild aanvankelijk uitgestorven diersoort die is geherintroduceerd en uit de gevarenzone is geleid; de oorsprong van de europese wisenten zijn de 17 dieren die in dierentuinen aanwezig waren. Met een zorgvuldig fokprogramma wordt zo veel mogelijk zware inteelt voorkomen.
Na dit hoogtepunt van onze Veluwe wandeling sjokten we weer terug door het bos en over het zand. 22 kilometer; niet niks toch?!
Ab heeft bij mij gegeten; natuurlijk heb ik Roos ook gebeld of ze kwam aanschuiven; was gezellig. Roos moest weer snel na het eten weg om de Pilatesles te volgen. Ab en ik sloten de avond al babbelend af.