Wie kent die mannen nog?

 

Foto van een foto van 50 jaar geleden

Nou, ik wel, zij het niet allemaal. Van mijn vriend Peter C. kreeg ik een foto van een uitgeknipte foto met daarop het Ajax team dat op 2 juni 1971 voor het eerst de Europacup voor landskampioenen won. Ik herkende de gezichten van de coryfeeën Cruijff, Barry Hulshof, Johan Neeskens, ook wel Johan Neuskens genoemd, Wim Suurbier, Gerrie Mühren en de namen van Heinz Stuy, Sjakie Swart en Velibor Vasovic. 
Tegenwoordig heb ik eigenlijk niets meer met voetbal; ik heb ook geen TV die mij zou kunnen herinneren aan de EK - en WK toernooien; maar het interesseert me ook geen moer meer nadat "we" zowel in 1974 en in 1978 in de finale van het WK pront verloren. Ach die wedstrijd in 1974 dat Cruijff zo'n beetje na de aftrap de bal kreeg en direct het eerste doelpunt scoorde; het is niet te bevatten dat NL toch nog verloor van de Duitse Mannschaft. Maar ook in 1978 dat Robbie Rensenbrink tegen de lat schoot. Ik moet om mezelf lachen terwijl ik dit schrijf.
Voetbal kreeg pas mijn aandacht nadat ik met mijn toenmalige schoonvader in 1966, ergens in een café in Norg de finale Duitsland - Engeland heb gezien, een wedstrijd die Duitsland ten onrechte verloor; dat is het enige dat ik ervan heb overgehouden. En daarna natuurlijk de opmars van Ajax, toch wel mijn kluppie in die tijd vanwege de Amsterdamse roots. Kom daar nu nog eens om nu de goed betaalde spelers van overal vandaan komen behalve uit de omgeving waar de club vandaan komt. Destijds waren de topspelers van Ajax allemaal uit Amsterdam afkomstig.
Maar in 1974 heb ik alle wedstrijden van het NLs elftal gezien met de finale als apotheose en de grote teleurstelling die ons vaderland daarna trof. We keken met vrienden bij Lien en mij in onze woning in de Jan Hanzenstraat en gingen na afloop naar Zandvoort. De Duitsers aldaar waren muisstil; kan ik me goed voorstellen nadat ze hun gastland zo voor schut hadden gezet. Nu moet ik daar hartelijk om lachen; wat is nou zo'n wedstrijd. Dat NL inmiddels door Tsjechië uit het hedendaagse EK is geschopt moest ik bij toeval uit de krant vernemen. Dat voetbal het nieuws domineerde was me niet ontgaan, evenmin als al die oranje vlaggetjes die je hier en daar de gevels van huizen - soms een hele straat lang - zag sieren.
Vond men toch aanzienlijk belangrijker - ik bedoel de krantenredacties - dan de apocalyptische voorspelling van het IPCC over de klimaatcrisis die er aldus dat rapport onvermijdelijk aankomt; heb ik althans in de Trouw niets over gelezen. Ik kreeg deze link naar de VPRO site van Roos. Lees en huiver.

Wat een fijne zomer!

 

In de verte het kerkje van Noorbeek

Herinnert u zich nog dat liedje van Gerard Cox over die mooie zomer? Dat heb ik dit jaar ook, alleen nu vooral omdat het niet zo snoeiheet is. Ik heb eigenlijk altijd uitgekeken naar de zomer, maar sinds de laatste twee jaren zag ik er dit jaar vreselijk tegenop. Die dagen met 40 graden en vooral die nachten; het was gewoon niet te harden. Maar nu het zo veel geregend heeft is de hitte uit het land; je voelt wel dat de zon zodra hij de kans krijgt ongenadig warm kan aanvoelen, maar de atmosfeer blijft buitengewoon aangenaam en je kunt 's-nachts door de ramen en deuren open te zetten het binnenhuis goed koel houden.
Vandaag heb ik een ouderwets stuk Limburg gelopen; als vanouds de Intercity naar Maastricht en door naar Eijsden. Daar ben je dan iets na 9 uur. Ik had me voorgenomen om het heel rustig aan te doen en veel op bankjes te gaan zitten genieten. En dat heb ik uitgebreid gedaan en inderdaad van de omgeving genoten in alle rust en stilte. Afgezien van het helaas teruggekeerde vliegtuiggeluid en soms de knallende motorfietsen was het zeer aangenaam met vogelgeluiden en volop bloemen in de bermen.
Uiteindelijk was ik rond half drie in Slenaken en om half zeven weer thuis. Ik had vanwege het gewicht slechts twee volle flesjes water bij me waarvan ik er eentje voor de terugweg had bewaard. Dat is eigenlijk niet voldoende; ik had er gewoon hoofdpijn van, maar op station Maastricht is geen watertap. Toen ben ik in den Bosch even uit de Intercity gesneakt en heb op het plein snel een flesje gevuld en de volgende Intercity genomen. Mensen kinderen, wat smaakte dat!
Achteraf bleek dat ik goed had gekozen om in Limburg te gaan wandelen; Roos was met Marieke in Leiden en daar regende het. Gelukkig hadden ze een museumbezoek gepland en dan is regen geen probleem. Zij had ook een fijne dag gehad, zo appten we met elkaar in de respectieve treinen. 

Naar ik de volgende ochtend van Roos begreep, had het 'savonds vreselijk geregend in Zuid Limburg, zodanig dat de treinen niet reden. Heb ik niets van gemerkt; ik lag al om half tien te slapen.

Met het pontje over de Vecht

 

Heen en weer, heen en weer (drs P)

In de herfst hadden we al eens de opgang naar het pontje over de Vecht gezien; op dat moment voer het pontje niet, maar vandaag wel zo had Roos gelezen in het blad van de Vereniging Vrienden van het Voetveer. En zo had ze ook een wandeling bedacht die ons uiteindelijk over dat pontje zou leiden. Ging iets anders dan ze in gedachten had, maar ik wist niet beter en ging het precies als we verwacht hadden. 
De aanloop was via een buurtbus uit Dalfsen die inderdaad keurig stond te wachten totdat wij aan kwamen om als enige passagiers mee te rijden naar Oudleusem alwaar Roos de wandeling had gepland.Het had nogal wat voeten in de aarde want de chauffeur moest bijna hardhandig gedwongen worden om te stoppen daar waar wij de wandeling wilden beginnen. Er waren nogal wat werkzaamheden aan deze provinciale weg, maar dat mocht ons wandelaars niet deren. En al snel zaten we op de track die Roos had bedacht. Een prachtig rustig boerenlandschap kenmerkte de route. Mooi, stil en afwisselend. Mijn track nose Rosy kan er wat van hoor. En uiteindelijk ook het beloofde pontje, een zelfbedieningspontje, maar wel elektrisch aangedreven.
Uiteindelijk kwamen we aan in Dalfsen en namen we afscheid. Ik ging weer terug naar de Bilt na een heerlijke wandeldag. Ik heb helemaal weer de smaak te pakken van het wandelen; de rugpijn is over en ik heb weer mijn oude energie terug. Morgen maar eens kijken of ik vroeg wakker word; dan ga ik weer eens naar Limburg. Onderweg had ik al een track gemaakt dwars door het Belgische gebied waar ik vroeger met mijn vader wel eens kwam, tussen Mesch en Mheer. Thuis gekomen heb ik voor de zekerheid even gekeken of je wel in België terecht kunt in dit Corona tijdperk. Als ik het goed begreep mag dat pas vanaf 1 juli, dus nog even geduld. Ook heb ik geprobeerd om die Corona App te downloaden omdat je daarmee moet aantonen dat je gevaccineerd bent. Dat snapte ik uiteraard niet; ik kijk wel of die soep zo heet wordt gegeten als opgediend en ga na 1 juli wel een keer door België.

Appeltaart bij café Onland

 

Rijkdom aan wilde bloemen

Voor vandaag had Roos een wandelexpeditie bedacht vanuit de wereldplaats Gaanderen, goed bereikbaar per trein want het heeft een eigen station aan de lijn van Doetinchem naar Winterswijk. We ontmoetten elkaar op station Arnhem en van daaruit samen verder richting Doetinchem en Winterswijk.
Ik had nog nooit van Gaanderen gehoord en vond het dan ook erg spannend om hier de benen te gaan strekken. Roos was hier al eerder geweest, een wandeling waarbij zij het natuurgebiedje de Zumpe had gezien; een piepklein gebiedje met een zee aan rietorchissen. Aangezien ik afgelopen excursie in de Eilandspolder voldoende rietorchissen had gezien stelde ze voor om een andere route te gaan lopen naar Varsseveld. Het was een verrassend mooie wandeling die aanvankelijk voerde door een mooi natuurgebied met de aantrekkelijke naam "Watertap", en ja hoor, in de verte stond een watertap, althans dat dacht ik en nam alvast een stevige slok uit mijn enige waterflesje. Dat viel dus tegen. Al tierend liepen we verder langs een stel fraaie beekjes. Daar zag ik een oase, een gezellig terras met een vrije tafel. Ik stelde Roos voor om chocolademelk te drinken en een lekker stuk appeltaart erbij. Dat was zodanig lekker dat we besloten om hier een volgende keer ook te gaan lunchen! En uiteraard kon ik hier mijn waterflesje laten bijvullen. Leuke tent, aardige mensen.
Nu liepen we verder naar Varsseveld waar niet alleen een treinstation was maar waar ook een bus stopte die wel in 9292 was aangegeven maar niet op de tijdtabellen van de bushaltes. Maar hij kwam wel en was veel gunstiger voor ons om naar Wijhe te gaan via Zutphen. Dat hebben we geweten; die bus reed door Lichtenvoorde van links naar rechts en liep daarbij zo'n vertraging op dat we de trein in station Groenlo-Lichtenvoorde pas op het laatste moment, met al ratelende bellen van de overgang konden halen. Maar we hadden een uiterst gezellig wandeldagje achter de rug. Heel gezellig gegeten en in de tuin ons borreltje gedronken zonder last van muggen!

Vier keer per uur!

 

Een karakteristieke beuk

Bij het bezoek aan het Wekeromse Zand, afgelopen woensdag, samen met Roos, had ik me voorgenomen om wat vaker hier te gaan lopen. Het is makkelijk te bereiken via het plaatsje Wekerom, vandaar een aanloopje door aangenaam boerenland van een 2 kilometer en dan ben je er. 
Vandaag heb ik eens gekeken hoe je er kunt komen met OV en dat is vanuit Bilthoven merkwaardig vaak en steeds ongeveer 1.25 uur reizen. Wèl telkens via een andere aanloop, maar dat is een kwestie van even checken. Zo ging ik vandaag met de stoptrein uit Bilthoven om 10.30 naar Amersfoort en met de Valleilijn naar Barneveld centrum. Daar had ik een heel gezellige buschauffeuse die op het zelfde bankje als ik op de bus zat te wachten die zij even later naar Wekerom reed. Ze nam de bus over van een collega die met pauze ging en de twee dames spraken over de perikelen die zij hadden met die nieuwe elektrische bussen; niet altijd even prettig voor de chauffeur; wel voor de passagiers want ze maken veel minder herrie bij het rijden. Vervolgens liep ik naar de zelfde ingang van het Renkumse ZAnd die ik woensdag met Roos had gevonden en liep ook zo'n beetje de zelfde wandeling. Bij het bankje zat een echtpaar dat er geen enkel bezwaar tegen had dat ik even uit kwam rusten en mijn boterhammetje weg knaagde. We hadden zelfs een heel leuk gesprek waarbij van alles over tafel kwam. Uiteindelijk liep ik door naar station Lunteren en opnieuw een leuk gesprek met een wandelaar; een meneer van 85 jaar die ook zijn hele leven, dus van kinds af aan had gewandeld, en dat niet alleen, hij was ook nog eens gek van treinen. Dus weer een heel genoeglijk gesprek totdat we konden instappen.
En thuis gekomen heb ik gebakken aardappeltjes met gebakken lever, uitjes en spekkies gemaakt en mezelf tot barstensvol dicht gemetseld. 

Laatste keer Veldvarkensvlees

 Door mijn dialoog met Asbjörn over het al dan niet verderfelijk effect van vlees eten krab ik mij toch wel even op het hoofd wanneer ik weer zo'n bulk vlees insla voor in m'n vriezer. Dat gebeurt zo gemiddeld drie keer per twee jaar schat ik. En dat komt dan van de jager, van boer Dirk of van Veldvarkens. En een dezer dagen verwachtte ik weer een bunch van 15 kilogram varkensvlees. 
Ik had mij wat verdiept in de negatieve effecten van vlees eten en die betreffen toch vooral de wijze waarop het voer voor ons vleesvee wordt geproduceerd; denk maar aan de sojateelt in voormalig oerwoudgebied en de onafzienbare maisvelden. Ik troostte mij voor wat betreft mijn vlees dat daar in geen van de drie bronnen sprake van is. Bij veldvarkens gaat het om het verstrekken van die beruchte 30% van het geproduceerde voedsel dat wordt weggegooid. Deze varkens krijgen onverkocht brood, fruit en zelfs meel. Op hun facebook site kun je een indruk krijgen. Helaas stoppen ze met de leverantie aan derden. Het is ook wel heel veel werk voor hun. Inmiddels heb ik die vijftien kilo weer binnen en knorren mijn vriezers me geruststellend toe: "eet smakelijk baas!"  

Dat Y chromosoom

 

Drie generaties

Het Y chromosoom wordt steeds van vader op zoon overgeërfd. Zo vind ik het altijd een grappige gedachte dat ik mijn Y chromosoom kan terug traceren naar Hendrik van Elven, bijgenaamd Hendrik de Kozak omdat hij in de Napoleontische oorlog mee had gedaan en in Rusland was geweest. 
Een paar weken geleden waren Peter en Jessica hier met kleinzoon Joris en toen wilde ik toch weer zo'n generaties foto van het geslacht van Elven, dus ik nu als grootvader met zoon Peter en kleinzoon Joris. Net als tientallen jaren geleden toen ik zelf een jaar of acht was en er - eveneens op mijn verzoek - een foto gemaakt is van zelfs 4 generaties van het geslacht van Elven, mijn overgrootvader Hendrik, mijn grootvader Evert, mijn vader Hendrik, roepnaam Henk en tot slot ik zelf als kleine jongen.
Maar nu heeft ook Joris dit Y chromosoom veilig gesteld.

100 jaar geleden

 

Trouwfoto 100 jaar geleden

Vandaag is het precies honderd jaar geleden dat mijn grootouders, Evert van Elven en Klaziena Onrust met elkaar in het huwelijk traden. Dat is toch wel iets dat ik wil vermelden al is het maar omdat ik het altijd zo grappig heb gevonden dat zij op de langste dag zijn getrouwd; 21 juni was ook in 1921 de langste dag van het jaar har har. Ook weet ik mij nog te herinneren dat ik een keer ziek was toen zij hun bruiloft vierden; dat was in het jaar 1966. Ik had in dat jaar al twee jaar verkering met Lien en die was toen wel mee naar het diner ter ere van het 45 jarig huwelijksfeest. 5 jaar later, bij het vijftigjarig huwelijksfeest waren Lien en ik niet aanwezig omdat we zo nodig met vakantie moesten omdat ik net was afgestudeerd. Ik begrijp achteraf niet hoe mijn vader dat niet heeft tegen gehouden; als hij mij had gezegd dat ik dat echt niet kon maken om weg te blijven bij die viering dan was ik daar zeker gevoelig voor geweest. Nu waren we er domweg niet?! Schaam me er achteraf nog steeds voor. Uiteindelijk zijn opa en oma van Elven 55 jaar getrouwd geweest, maar dat is niet meer gevierd. Oma was heel ernstig ziek en is kort na die datum overleden in 1976

PS Ik heb altijd gedacht dat ze op 21 juni waren getrouwd, maar uit het genealogisch overzicht blijkt dat het 23 juni was. Op 24 juni 1971, studeerde ik af en moest daarna zo nodig direct op vakantie naar Zeeland. Nou ja, zo gaan die dingen soms.

Onverwacht naar het Wekeromse zand

Een dia-kijker 

We hadden gepland om nu samen de fraaie wandeling van Mooi Veluwe naar Stroe te maken via de track die Roos heeft gemaakt. Merkwaardig genoeg zagen we toen we eenmaal op weg waren dat een groot aantal tussenhaltes niet werden genoemd op het Infobord in de bus. En ja hoor, bij navraag bij de chauffeur bleek er geen sprake te zijn van draadbreuk (har har), maar werd de weg naar Garderen vernieuwd. Wat nu? Nou, daar wisten we al snel raad op; van Harskamp naar Lunteren via het Wekeromse Zand. En dat werd toch een fraaie wandeling! Het Wekeromse veld kennen we wel, maar het was moeilijk bereikbaar dachten we. Nou niet dus; met bus 107 uit Putten of Ede Wageningen kom je er makkelijk. We begonnen dit keer in Harskamp, maar nog beter is om te beginnen in Wekerom zelf; overigens een leuk plaatsje met een bijzonder goede viskraam (althans op woensdag) en vlakbij het Wekeromse Zand.
Natuurlijk had Komoot weer een schitterende track voor ons geconstrueerd via een ingang in het hek (om de moufflons binnen te houden hoorden we) die we zelf nooit hadden kunnen vinden. Over zandvlaktes als op het Hulshorster Zand, maar nu zonder het lawaai van een snelweg. "Dit wordt mijn nieuwe favoriet", bedacht ik mij hardop. Heel makkelijk bereikbaar en van een wondere schoonheid. Nu liepen we vrij rechttoe rechtaan de track, maar het terrein is voorzien van talrijke wandelpaden die we kunnen exploreren. Verheug me er nu al op. En misschien komen we de moufflons zelfs een keer tegen; volgende keer de kijker meenemen! Overigens liep ik vandaag zonder bagage vanwege de rugklachten.
Het terrein is niet zo gek groot; bij een andere verstopte in/uitgang troffen we iemand die ons e.e.a. over het terrein wist te vertellen. We liepen vervolgens richting Lunteren via fraaie paden en kwamen uiteindelijk in het Lunterse bos en uiteindelijk bij het station.
Gezellig gegeten en nog wat nageborreld. Uiteindelijk pas tegen twaalven gaan slapen.

"Heb je worst meegenomen?"

 

Beiden rustig aan het werk

Vanmorgen lekker ontbeten in de tuin bij Roos. Het zonnetje scheen lekker en het beloofde weer een koele zomerdag te worden. Wat heb ik tegen de zomer opgezien vanwege de 40 graden van vorig jaar, maar tot nu toe is het erg meegevallen en dit jaar hebben we gewoon een ouderwetse NLse zomer met regen tussen de lekkere zonnige dagen! Prima zo; ik hoef even niet naar de hitte van Zuid Europa.
We namen samen de trein van 11 uur; ik ging naar Gouda om 's-middags op Bram en Ronja te passen zodat Pieter rustig thuis kon werken; nog steeds vanwege de Corona, maar dat zal binnenkort wel stoppen; de maatregelen worden terug gedraaid tot het oude "normaal".
Natuurlijk was ik, volstrekt onnodig te vroeg. Pieter zou om half twee terug zijn van het ophalen van het tweetal. Ik zat rustig te wachten op het bankje tegenover hun huis en daar kwamen ze aangefietst. Ik hielp Ronja uit het fietsstoeltje voorop de fiets en het eerste dat ze vroeg was: "Opa Eef? Heb je worst meegenomen?". Helaas had ik geen worst bij me; had er bij de slager in Gouda nog om gevraagd, maar degene die me hielp keek me glazig aan toen ik vroeg om "gedroogde worst". In ieder geval kon ze me niet helpen. En Roos had het ook niet in huis; ik zelf trouwens ook even niet; zal nieuw halen ergens bij een slager in Overijssel of bij slagerij Ferry Lempers in Linschoten. 

Uitgebreid diner van Joke

Was weer gezellig om op de kinderen te passen. Eerst het obligate voorlezen en vervolgens in de tuin spelen en de bloemen en planten bekijken. Ze weten er veel van.
Daarna weer naar binnen en daar gingen ze knipwerkjes maken; ontzettend leuk om te zien hoe intensief ze daarmee bezig kunnen zijn. Opa's taak is natuurlijk om de werkjes te bewonderen terwijl hij zat te vechten tegen de slaap; je wordt zo melig van dat kindergedoe.
Pieter had tegen Joke gezegd dat ik uitzag naar haar Indiase kookkunsten en die lieverd heeft inderdaad na thuiskomst van een dag hard werken nog langdurig staan koken; was een uitgebreid diner al met al! Ze kan ontzettend lekker koken waarbij ze alle credit geeft aan het kookboek. 
Uiteindelijk was ik pas om half twaalf thuis; Roos was ook gearriveerd, want we zouden de volgende dag vanuit Bilthoven vertrekken voor een wandeling; ze lag al lekker in bed te dutten.

Een fraai veldboeket uit eigen tuin

Veldboeket op nieuwe tafel

Helaas had ik bij het opstaan behoorlijk last van m'n rug; geen spit, maar stijf en pijnlijk. Ging wel vrij snel over. In de loop van de middag ben ik richting Wijhe gegaan; Roos had een nieuwe tafel gekocht en die was inmiddels bezorgd. Ik heb haar geholpen met het monteren van de tafel en hem weer rechtop te zetten en de oude tafel in de tuin te slepen. Ging allemaal best hoor; de rugpijn hinderde daar allerminst bij.

Vervolgens lekker bij Roos in de tuin gerommeld. Het voortuintje ziet er kleurrijk uit met pioenrozen, die mij altijd weer aan een oeroude geschiedenis doen denken. Mijn ouders hadden vrienden wonen in Hoorn en daar zijn we als gezin een keer naar toe geweest; moet ergens in de vijftiger jaren zijn geweest want broer Henk was er nog niet eens. Bij die gelegenheid kregen we een stek pioenrozen mee. Die heeft het jaren prachtig gedaan in dat kleine stadstuintje van m'n ouders; ieder jaar werd ze groter en gaf meer bloemen. Helaas is de mevrouw van het echtpaar op veel te jonge leeftijd gestorven; dat drama heb ik nooit kunnen vergeten en bij het zien van pioenrozen moet ik daar altijd weer even aan denken. Dat weerhield mij er vandaag overigens niet van om er een stel van te plukken en met andere kleurige bloemen uit de voortuin tot een fraai veldboeket te vormen en in een vaas op Roos' fonkelnieuwe tafel te plaatsen. 

De bus naar Hoenderlo vertrekt nu!

 

Vaderdag

Heel verrassend begon de dag met een WhatsApp bericht van schoondochter Jessica met, heel lief, een vaderdag berichtje. Ik wist niet eens dat het vandaag vaderdag was maar vond het wel heel lief en attent. Zo langzamerhand voel ik me meer opa dan vader. Het is merkwaardig dat je de kinderen lagnzaam maar zeker als tot je eigen generatie behorend gaat beschouwen. Ik herinner mij ook nog dat mijn grootvader in mijn aanwezigheid tijdens een telefoongesprek met iemand anders zei: "wij hebben geen kleinkinderen". Kennelijk beschouwde hij zelfs mij, zijn oudste kleinzoon, inmiddels dik volwassen ook al als een zoon. Ik heb dat met Peter en Hugo die ik ook wel eens per ongeluk "broer" noem. Voor vandaag had ik een wandeling gepland op mijn"vrije dag".

Ik weet alleen nog dat mijn oorspronkelijke plan voor een wandeling niet door kon gaan wegens draadbreuk, kapotte trein, wisselstoring of seinstoring in ieder geval kwam ik in Apeldoorn terecht en moest ik iets nieuws bedenken. Ik dacht aan Loenen - Apeldoorn, maar dat duurde nog wel even voordat de bus zou vertrekken. Echter, de bus naar Hoenderloo stond klaar voor vertrek en dus sprong ik erin en liet het aan Komoot over om een route te bedenken en die zou niks tegenvallen; het is werkelijk een fabeltastische wandel-app! Ik vermoed dat de wandeltracks die Komoot voorstelt zijn gebaseerd op hun database van gewandelde stukken door collegae-wandelaars, want het zijn altijd de mooiste trajecten. Alleen de tracks van tracknose Rosie zijn van dezelfde of betere kwaliteit. Ze vroeg dan ook waarom ik niet de track Ughelen - Loenen had gelopen. Nou ja, het toeval van een klaarstaande bus bepaalt voor mij al snel de wandelbestemming net als vroeger met vriend Dick; we lieten het in die tijd ook vaak van het toeval afhangen.
Het werd dus Hoenderloo - Apeldoorn; door de Veluwe. Bekend terrein met veel afwisseling qua begroeiing en merkwaardig genoeg bijzonder rustig. Aangekomen in Apeldoorn kwam ik bij een sprengkop en vervolgens een heel complex van waterloopjes om het grondwater op te vangen en via een lange beek naar een watermolen te voeren. Was al met al een lange groene corridor die me to het centrum van Apeldoorn bracht. Helaas bleek dat ik door het vele wandelen van de laatste weken te veel van het oude lijf had gevraagd; ik kreeg pijn in mijn rug. Ik verstelde wat aan de riemen van de rugzak; dat hielp wel iets maar het voelde niet goed. Voorlopig maar even rustiger aan doen! 

Met Ab naar Beekhuizen

 

Ab bij de ruïne van Beekhuizen

Afgelopen donderdag, tijdens de lunch na de excursie in de Eilandspolder stelde Ab voor om dit weekend te gaan wandelen. Poeh, ik dacht dat ik een heel programma had dit weekend, dus meldde ik dat het misschien zaterdag kon maar dat ik even in m'n agenda moest kijken. Uiteindelijk was er niet veel aan de hand en had ik feitelijk het hele weekend "vrij". Wèl had ik op zondag een liedrecital in Zwolle, maar het bezoek aan kasteel Middachten was uitgevallen; toen ik Roos daarom meldde dat ik de zondag dan maar een vrije dag zou nemen antwoordde ze later - gespeeld spinnig iets van of ik m'n vrije dag wel wilde opofferen voor een of ander.
Om iets voor 8 uur ging dan ook de bel, het begin van het thee ritueel. Onderweg naar de Veluwe hadden we eigenlijk geen uitgesproken idee over waar we zouden gaan wandelen; Ab als automobilist is gewend om "rondjes" te lopen terwijl ik als OV'er altijd van A naar B wandel. Ik stelde voor om de auto op het P terrein van de Zwarte Boer in Leuvenum te parkeren en chocolademelk met appeltaart aldaar zouden nuttigen. Aangekomen op het terras van de Zwarte Boer bleek dat we te vroeg waren; daarom niet getreurd maar even aan de achterkant op het  terrein van voormalig kasteel Leuvenum rondgelopen. Daar was een door een wespendief opengekrabd hommelnest; best bijzonder om de nijvere insecten bezig te zien met het herstel. Vervolgens de chocolademelk en vooral de appeltaart goed laten smaken en aan de wandel. De beek stond er fris bij. Ab kende - uiteraard - het gebied beter dan ik en opende voor mij nieuwe perspectieven; ik loop eigenlijk altijd hetzelfde aldaar; helemaal niet nodig want met Komoot kun je alle kanten uit omdat je precies kunt duiden waar je hebt gelopen en waar je vandaan komt of de bus weer kunt nemen. We kwamen bij een voor ons beiden onbekend plekje bij de ruïne van een voormalige boerderij, Beekhuizen geheten. Nu een plek waar je even je paard kon drenken met een picknick plek. Daar aten wij ons boterhammetje.
Ab bracht me weer terug naar de flat; was weer een gezellige wandeldag geweest.

Iedere eikel kan het!

 

Allemaal verdroogde zaailingen

Dit jaar hadden we een behoorlijk nat voorjaar, bijzonder gunstig voor de zaailingen, met name van de eiken. Op sommige plaatsen stonden ze met honderden dicht op elkaar. Uit één van de boeken over bomen die ik de laatste weken heb gelezen had ik opgemaakt dat de kans dat een eikel daadwerkelijk tot een boom uitgroeit afhangt van verschillende factoren; komt hij op een geschikte plek terecht? krijgt hij op die plek genoeg water en licht? Zo ja, dan kan hij wortel schieten; dat zie je in de lente altijd op grote schaal gebeuren en dit jaar wel op bijzonder grote schaal door de vele regen.
Maar het is nu alweer enige tijd droog geweest en lijkt het voor heel veel van de piepkleine eikjes alweer finito. In de berm ziet het er troosteloos uit met al die verdorde zaailingen; hoort erbij. Van een eik hoeft in beginsel maar een enkele eikel tot boom te kunnen uitgroeien en in het leven van een eik kan deze duizenden eikels produceren die alle in beginsel tot een eik zouden kunnen uitgroeien, want: "iedere eikel kan het!"

Het genot van Grootschermer

 

Onderweg in de boot door de Eilandspolder

Vandaag weer om 5.00 uur op; gelukkig had ik de wekker gezet want ik was niet uit mezelf wakker om die tijd. Nu niet aan de wandel maar op weg naar Edam waar ik opgewacht werd door vriend Ab. Vandaag excursiedag in de Eilandspolder. We hebben als werkgroep wel niet veel mogen bijdragen aan het beheer van de veenmosrietlanden aldaar, maar gelukkig zijn de Corona maatregelen nu zodanig versoepeld dat we de excursie, het bekijken van het resultaat van onze al jaren gedane inspanningen zoal hebben opgeleverd. 
Was ontzettend gezellig om elkaar weer te zien bij "ons clubhuis", de werkschuur van SBB in Grootschermer. Eerst aan de koffie met appeltaart die telkens weer ter beschikking wordt gesteld door onze trouwe supporter, Corinne; wordt bijzonder op prijs gesteld!
Met z'n achten in de grote boot en 2 in de kleine, nog steeds vanwege Corona en daar gingen we. Wat fijn om weer in deze prachtige omgeving te zijn met dit schitterende weer; ik genoot er van. Het was opmerkelijk rustig in de boot; geen opgewonden gesprekken over stikstof depositie, milieuproblemen, zelfs niet over voetbal. Dat is wel anders wanneer we met z'n allen op een kluitje zitten als de hele werkgroep in de grote boot zit.
Eiland na eiland liepen we af; Ab vertelde over het gevoerde beleid en het resultaat. Het was schitterend; zonnedauw begin ik al als normaal te beschouwen, maar trilgras, ook wel bevertje genaamd blijf ik toch wel heel bijzonder vinden. Veel orchideeën, waaronder 1 welriekende nachtorchis, nieuw voor deze polder. 
Na afloop gingen we als ieder jaar lekker lunchen bij "Het genot van Grootschermer", het ontzettend gezellige restaurant van dit kleine Noord Hollandse plaatsje. We lieten het ons weer goed smaken; brood met kroket nam ik als ieder jaar. Ik kon met Herman mee terug rijden naar station Zaandam Kogerveld; daar kon ik ook mijn waterflesje bijvullen. Via Schiphol ben ik terug gereden naar Bilthoven waar mijn fietsje trouw stond te wachten.
Onderweg had ik gezien dat er een draadbreuk was tussen Weert en Roermond; ik adviseerde Roos om te proberen om een lift te krijgen tot boven Weert. Dat zou haar lukken zodat ze aanzienlijk vroeger dan ze had verwacht op de flat was. Ze liet zich de curry goed smaken. Daarna hebben we nog op het Zuid balkon een afzakkertje genomen, de overheerlijke Tokaj wijn die we van Sander en Anita hadden gekregen afgelopen zaterdag. Daarna liggen ronken als een beer; was hard nodig na drie dagen van bijzonder vroeg opstaan. 

Weer om 5.00 uur opgestaan

 

Vleesloze curry

Het is de laatste dagen zo warm 's-middags dat ik in navolging van vriend Dick ook maar eens in alle vroegte aan de wandel ga; niet direct om de hoek, maar op de Veluwe. Met de bus uit Putten kun je al heel vroeg op locatie zijn. Zo heb ik gisteren van Halte Mooi Veluwe naar Stroe gewandeld en stond voor vandaag de wandeling van Garderen terug naar Putten op het programma. 
Ik stond al om 6.45 uur in Garderen en vond de track via Komoot natuurlijk direct en liep kwiek in de vroege koelte. Het was licht bewolkt en uiteraard ontzettend rustig. Ik kende het traject deels, maar vond het verderop verrassend mooi; liep over een hoog, ooit opgewaaid stuk. Daar kwam ik de enige mede-wandelaar tegen die mij vriendelijk groette: "lekker rustig hè". Dat kon je wel zeggen ja, zeker tot een uur of half tien kwam ik letterlijk niemand tegen; wel hoorde je zachtjes wat verkeer; dat was gisteren wel anders; de door Roos bedachte track van gisteren was verrassend mooi en verliep in doodse stilte; vandaag had ik een track van het Veluwe zwerfpad op het programma die liep in de buurt van een weg.
Na 15 kilometer stond ik weer op station Putten en om 12.00 uur weer in Bilthoven. Intussen was het snoeiheet geworden. Thuis gekomen een glas sinaasappelsap bereid en aan de kook gegaan. Een heerlijke curry gemaakt voor donderdag; dan komt Roos uit Landgraaf naar de Bilt; ze wil vast wel wat nuttigen.
Ik appte nog wat met Asbjörn over de vleesloze curry die ik had gemaakt. Overigens eet ik die wel met een gehaktballetje hoor; vind ik een stuk smakelijker dan vleesloos.

Reaching for the moon

 

Dit boek van Katherine Johnson heeft mij best geraakt. Het is de autobiografie van een Afro Amerikaanse vrouw die een fantastische carrière heeft gemaakt binnen de NASA; zij heeft een cruciale rol gespeeld in het ruimtevaart programma met name de reis naar de maan in de jaren 60 van de vorige eeuw. Maar het is vooral een stuk "oral history" over de rassendiscriminatie in de VS. Was de burgeroorlog gevoerd om juist de slavernij te beëindigen daar is de rassendiscriminatie zelfs anno nu nog aan de orde. De druk waaronder de gekleurde medemens moet leven aldaar is nauwelijks voor te stellen. Ik heb het boek in één ruk uitgelezen.

Foetaal calf serum

 Vandaag was ik op bezoek bij een hoog bejaarde voormalig werknemer van het RIV en zijn echtgenote, beiden ver in de 90. Via een gezamenlijke bekende was het contact tot stand gekomen. Toen ik hoorde dat deze meneer bij het RIV met de paarden had gewerkt was mijn nieuwsgierigheid gewekt. "Hoe zou dat in z'n werk zijn gegaan? " vroeg ik mij af. In de eerste 10 jaar van mijn werkzaam leven heb ik ook veel met proefdieren gewerkt, maar nooit met van die reuzen als paarden. Het waren toch vooral muizen, cavia's en konijnen, een enkele keer met goudhamsters en zelfs een keer met een chimpansee, maar bij die laatste kwam ik er natuurlijk zelf nauwelijks aan te pas; ging toen om het testen van het eerste NLse Hepatitis-B vaccin dat ik gemaakt had in het instituut van het CLB.
Vanmorgen was ik bij het hoogbejaarde echtpaar op de koffie en vertelde meneer over de gang van zaken, over de dingen die hij had gedaan bij het RIV. In die tijd bestond er nog geen vaccinatie tegen Tetanus en werd bij een mogelijke infectie met deze bacterie preventief passief geïmmuniseerd met antistoffen van het paard tegen deze bacterie. Mijn gastheer was betrokken geweest bij de immunisatie van de paarden met de Tetanus bacterie en het afnemen van bloed bij de paarden en vooral ook de verzorging van deze proefdieren. Wat er daarna met het bloed gebeurde wist hij niet precies. Maar hij had ook bloed afgenomen bij pasgeboren, nuchtere kalveren voor de Polio diagnostiek. En dat was voor mij een eye opener. In de tijd dat ik met weefselkweek werkte gebruikten we foetal calt serum als bestanddeel van het kweekmedium voor de cellen. En ik had nooit bedacht dat daarvoor pasgeboren, nuchtere kalveren werden gebruikt. Natuurlijk is het bloed van een pasgeboren kalf nog foetaal bloed. Ik had destijds in mijn onwetendheid gedacht dat de moederkoe moest worden geslacht om dergelijk serum te prepareren.
Er was zelfs een fotoboek voorhanden dat ik kon bekijken; imposant die foto's van zoveel jaren geleden. 
Na een uurtje nam ik afscheid; was een gedenkwaardige ochtend.

Het holoceen

 Uit de Netflix documentaire over de bedreigingen van onze biosfeer die ik onlangs (deels) heb bekeken had ik opgemaakt dat het holoceen, de afgelopen 11.000 jaar, klimatologisch ongewoon stabiel was. Dat is waarschijnlijk de reden geweest dat juist in deze 100 eeuwen de Homo Sapiens tot landbouw, sedentair leven en uiteindelijk tot de moderne samenlevingen zoals we die de laatste paar honderd jaar kennen is gekomen. Daarover liep ik met Roos wat door te spreken. Dat het in zo'n complex systeem als onze aarde zo lang zo stabiel is geweest is dus feitelijk ongewoon, waarop Roos opmerkte dat deze stabiliteit dus sowieso wel zou veranderen. 
Zo'n 25 jaar geleden was ik helemaal geobsedeerd van complexiteit en heb toen op basis van een niet-lineaire vergelijking en met behulp van een computer zitten experimenteren. In de vergelijking zit een constante, "r" die de mate van onrust van de uitslagen bepaalt; is deze te laag dan dooft het resultaat uit; is hij te hoog dan vliegt het resultaat buiten bereik. Maar in het tussengebied gaat het resultaat heel onregelmatig op en neer. Maar soms zit er een klein gebiedje binnen de resultaten waar de resultaten bijna het zelfde zijn; met een dergelijke waarde ben ik gaan experimenteren door deze steeds verder te verfijnen met steeds meer decimalen. Het lukte me om een forse reeks van vrijwel de zelfde waarden te verkrijgen, maar liet je het los dan werd het resultaat even verderop weer complex. Was ontzettend leuk om te doen met de spreadsheet functie EXCEL van Windows.
Dat kwam in mijn gedachten op toen ik de temperatuurgrafiek uit de Netflix documentaire weer in mijn herinnering riep.  Wellicht dat door de ingrepen van de mensheid de holocenische stabiliteit tot een einde komt, maar dat zou waarschijnlijk in de (verre?) toekomst sowieso het geval zijn. 
Kennelijk kan zelfs in zo'n complex systeem als planeet aarde een periode van stabiliteit optreden; daar heeft de Homo Sapiens van mogen profiteren. 

Restaurant Amis in de Bilt

 

Terras van Amis

Roos' zoon Douwe had ons uitgenodigd om bij hem te komen eten. Daarbij had hij ook zijn halfbroer Sander met zijn vrouw Anita uitgenodigd. Douwe zag er bij nader inzien nogal tegenop om voor zo'n gezelschap zelf te gaan koken en had de plannen gewijzigd waarbij hij ons uitnodigde om bij restaurant Amis in de Dorpsstraat van de Bilt te gaan eten. Hij had al vanaf 16.00 uur gereserveerd; wij waren iets later en daar zaten de anderen al gezellig op het terras. Roos en ik waren ergens voor de Corona crisis al op bezoek bij Sander en Anita geweest en we hadden dan ook direct weer een gesprek. Ontzettend leuk om elkaar zo in de ontspannen post-Corona sfeer op een restaurant terras te ontmoeten. Met een glaasje erbij was het allemaal heel geanimeerd.
Het gaat bij zo'n ontmoeting natuurlijk om de gezelligheid en de conversatie, maar het eten is ook belangrijk en dat viel bepaald niet tegen! Uitstekend allemaal. Anita is net zo'n smulpaap als ik en gek op spek en worst; wij bestelden dan ook het zacht gegaarde buikspek. Na eerst met z'n vijven een hele plank met entreetjes te hebben weggewerkt kwam het hoofdgerecht. We hebben zitten smullen. Eigenlijk had ik geen ruimte meer voor een nagerecht maar toch een kaasplankje besteld. Ik rolde gewoon naar huis.
Was een ontzettend gezellige ontmoeting geweest met een meer dan voortreffelijke culinaire ondersteuning van het restaurant. 

450.000 jaar

 

Het eerste exemplaar

In toenemende mate bekruipt mij het unheimische gevoel dat het grondig mis gaat met moeder aarde, althans met haar biosfeer. Je merkt het nu al; het weer is sterk veranderd; ik zie gewoon op tegen de zomer met haar inmiddels 40 graden af en toe. De insecten lijken wel verdwenen; de flora is helemaal door het dolle; nog nooit zo'n uitbundige bloei in het voorjaar gezien en de paardenbloemen lijken wel struiken andijvie. En dan alles wat ik gelezen heb de laatste tijd; nu ook dat boek van de 1000 brains, geschreven door een echte wetenschapper; hij is ook zeer beducht dat we met onze oude hersendelen - "zeg maar", onze primitieve, reptielen hersendelen - uiteindelijk onszelf collectief naar de afgrond helpen. Hebzucht, gemakzucht en voortplantingsdrift hebben onze soort zover gebracht dat we moeder aarde aan roofbouw onderwerpen. 
De door ons toch wel als suffige, primitieve mensen beschouwde Neanderthalers hebben het niet zo ver laten komen; 40.000 jaar geleden hebben zij om onduidelijke reden het toneel verlaten om plaats te maken voor onze soort: Homo Sapiens, de denkende mens. Nu is er onlangs een grote vindplaats van zeer oude artefacten ontdekt en wel "Doggerland", de na de laatste ijstijd door het smeltend ijs weer volgelopen Noordzee. In opgespoten zand en in vissersnetten worden overblijfselen uit de oertijd gevonden waaronder ook werktuigen van de Neanderthalers. Dat wilde ik graag gaan bekijken bij het Rijks Museum van Oudheden in Leiden. Dus een "tijdslot" gereserveerd en met de trein van 9.30 op naar Leiden. 

Een hele vitrine vol

Een bijzonder imposante aanblik die oeroude werktuigen; alsof ze vorige week gemaakt waren; onbeschadigd door weer of wind hebben die daar duizenden jaren liggen wachten totdat ze nu kunnen worden tentoongesteld.
Eerder had ik al eens in stille bewondering naar werktuigen van Neanderthalers staan kijken bij een tentoonstelling ergens in Portugal, maar dat ze ook op vaderlandse bodem gevonden konden worden, zij het dan onder zee, verwonderde mij. Hebben dus ook gewoon rondgelopen in onze streken en niet alleen zuidelijker. 
Deze mensensoort heeft zich 450.000 jaar kunnen standhouden in het barre klimaat van de ijstijd; beheerste het vuur; kon goed samenwerken bij de jacht en voedde zich voor een belangrijk deel met vlees, verkregen door de jacht. Van landbouw was geen sprake. Misschien primitief, maar in ieder geval deel uitmakend van het ecosysteem zonder het klimaat in gevaar te brengen of de atoombom te ontwikkelen.

Een omineuze dag

Fraaie foto van de eclips, gemaakt door Bea Versluis

Afgelopen week had ik het wel een keer gelezen dat er vandaag rond het middaguur een partiële zonsverduistering zou zijn; voor het eerst weer sinds jaren zichtbaar in NL. Om 12.30 kreeg ik een Whatsapp bericht van mijn buurman Hisso, meteoroloog, hoogst geïnteresseerd in de kosmologische processen en eclipsjager: "je moet nu naar de zon kijken!". Ik realiseerde me direct dat ik geen zonnebril had maar ook geen CD waar je doorheen kunt kijken naar de oogverblindende zon. Ik probeerde nog door een stuk papier heen te kijken, maar dat werkt natuurlijk niet en liep wat paniekerig door m'n flat. En ja hoor, op de kast stond nog een doos met werkelijk oeroude negatieven, nog van voor mijn geboortejaar en die kon ik gebruiken om doorheen te kijken. Een mooi gezicht zo'n hap uit de zon; blijft imposant. Niet zoals die keer dat ik met Roos een volledige zonsverduistering mocht aanschouwen in augustus 1999 in Freising, Duitsland, maar toch.
In klassieke tijden traden deze verschijnselen onverwacht op; er zijn veldslagen gestopt vanwege zonsverduisteringen die als een teken des hemels, een teken van de Goden werden gezien. Achteraf bekruipt mij na deze dag ook dat gevoel enigszins, bijgelovig als ik van nature een beetje ben?!
Het wandelen staat mij na afgelopen dinsdag een beetje tegen; ik was moe, het wordt ook wel weer behoorlijk warm en ik vind het ook lekker om gewoon op de flat te verkeren en een beetje te lezen in dat boek over de werking van de hersenen en Youtube met z'n heerlijke muziek. Zo kwam er die prachtige melodie van Bach in m'n hoofd opzetten: "Bist Du bei mir", en moest ik even luisteren. Prachtig zoals de tekst en de melodie in elkaar verweven zijn en die de toehoorder zo kan roeren; de beluisterde uitvoering roerde mij en deed mij denken aan het stervensuur: "memento mori".

Na het eten, zo rond 19.00 uur ging ik eropuit om nog even een ommetje te maken; een rondje door het Houdringhebos en nog even op het bankje bij "het strandje" zitten. Het bos is zo ontzettend opgeknapt door de regen van de afgelopen weken; van alles staat in bloei; voor mijn gevoel veel meer dan in andere jaren. Merkwaardig genoeg zag ik voor het eerst in dit bos de gevlekte scheerling, de giftigste inheemse plant, maar ook volop en hoog opstaande digitalis, stinkende gouwe en struiken dik in de bloesem als de jasmijn en de vlier. Maar helaas nauwelijks insecten; waar die dit jaar zijn gebleven is me een raadsel.

Jasmijn in volle bloemen tooi

Thuis gekomen ging ik nog even van de schemering genieten op het noord balkon. De merel in de verte deed zijn best om de omgeving te behagen; heerlijk geluid. Ik zag zelfs een grote kever vliegen, maar geen muggen, geen zwaluwen, geen vleermuizen; erg veel insecten zijn er niet meer. Overdag heb ik zelfs geen fruitvliegjes in de keuken en nauwelijks vliegen. Ik snap werkelijk niet waar de insecten zijn gebleven. Nog geen 25 jaar geleden vlogen er tal van vleermuizen rond de brandende lantaarnpalen hier in de straat om de insecten die door het licht werden aangetrokken op te peuzelen; zie je nooit meer.
Tot slot ging ik nog even naar de serie Earth Story kijken; gaat over de geologie van de aarde; ik heb die serie inmiddels zo vaak bekeken dat ik al die samenhangende processen begin te begrijpen; fantastisch hoe de platentectoniek, het vulkanisme, de biologische processen en wat al niet meer met elkaar tot onze zo bijzondere planeet aarde hebben geleid.
Als somber eind van deze dag keek ik naar een Netflix documentaire van David Attenborough over de bedreigingen die onze planeet, althans de biosfeer heden ondergaat. Dat houdt mij overigens eigenlijk vrijwel altijd wel ergens bezig hoor; altijd wel een hersenkwabje dat zich zorgen maakt over de toekomst van de biosfeer en over de toekomst van de mensheid maar ook met verbazing vaststelt dat vrijwel iedereen die zorgen deelt maar er nauwelijks naar leeft. Maar mijn zorgen beperken zich toch vooral tot de opwarming van de aarde door de almaar toenemende concentratie CO2. Maar er is meer dan dat; in de documentaire werden wel vijf kantelpunten beschreven waarvan ik er eigenlijk slechts 1 kende: de opwarming van de permafrost en de daardoor vrijkomende CH4, methaan. Maar er zijn veel meer van dit soort kantelpunten bijvoorbeeld de kaalslag van het Amazone gebied; leidt nu al tot verminderde neerslag aldaar en daardoor tot "savannisering" van het gebied. Somber gestemd ben ik maar halverwege naar bed gegaan en ben verder gegaan met de 1000 brains. Ik had een ongemakkelijk gevoel na deze dag; omineus.

Le sacre du printemps

 De eerste keer dat de "Sacre du printemps" van Igor Stravinsky hoorde heb ik die moeilijk toegankelijke muziek niet uitgeluisterd; na een minuut of tien had ik het wel gehad; niet om aan te horen (vond ik destijds). Zegt niet zo veel hoor, want ook het schitterende kwartet van Debussy kon ik bij de eerste paar keer dat ik het beluisterde niet volhouden. Dat is inmiddels wel veranderd.
Ik dacht altijd dat de titel iets had te maken met de schoonheid, het heilige van de lente; iets waarbij ik dacht aan ontluikende bloemen en lente regen. Onlangs heb ik de uitvoering o.l.v. Jaap van Zweden op Youtube beluisterd; dat is niet bij één keer gebleven; ik vond die muziek schitterend. Inmiddels heb ik me wat verder verdiept in die Russische componisten van begin 20e eeuw zoals Prokovieff en Stravinsky. Ik rommelde wat op Internet en zag dat de Le Sacre du printemps feitelijk een ballet was; het oproer dat in 1913 bij de eerste opvoering ontstond was niet zozeer vanwege de muziek van Stravinsky maar vooral vanwege het ballet dat zich kenmerkte door boerendansen en boerenkleding, dus niet die Tutu's en kanten zwaantjes die het ballet van die tijd kenmerkten; denk maar aan dat prachtige ballet "het Zwanenmeer". Overigens begon dat klassieke ballet met al die hoog geheven armen en tule mij erg te vervelen; we gaan dan ook niet meer naar ballet uitvoeringen; af en toe iets op Youtube bekijken vind ik voldoende. Ook in dit geval heb ik even op Youtube gekeken, en ja hoor er staat een registratie van een uitvoering van het ballet "Le sacre du printemps", het offer van de lente, een wat lugubere rite uit de verre prehistorie waarbij een maagd zich dood danst om de zon te behagen. Ik heb het ballet met genoegen bekeken; ik vond de muziek als begeleiding van het ballet trouwens veel beter tot haar recht komen; de toch wat bizarre muziek krijgt context en dat vind ik een grote verrijking. 
Ik geloof niet dat het nog vaak wordt uitgevoerd; het is niet echt modern maar ook zeker niet klassiek; hangt er een beetje tussenin. 
Het is inderdaad nogal een overgang geweest voor de ballet liefhebbers van die tijd, inmiddels meer dan 100 jaar geleden; maar om elkaar met stokken te lijf te gaan?! 

A thousand brains

Een bijzonder leesadvies

Van vriend Dick had ik weer een leesadvies gekregen en wel zodanig, bijna dwingend dat ik direct ben begonnen met lezen. Alleen al de introductie van "A thousand brains" van de pen van Jeff Hawkins maakte mij enthousiast om niet te zeggen, nieuwsgierig. Een onderwerp wel zo intrigerend dat het duizenden wetenschappers al decennia lang heeft bezig gehouden: "hoe werkt het menselijk brein". 
Gisteravond al ben ik in het boek begonnen nadat ik eerst - eveneens op advies van vriend Dick - naar Martha Argerich had geluisterd met het piano recital waarmee zij op 25 jarige leeftijd (ja ja!) een belangrijk Chopin concours won; inmiddels is zij een 80-jarig piano fenomeen en treedt zij nog steeds op. Vanaf de zijlijn ben ik al heel lang bewonderaar van haar; vooral het derde piano concert van Rachmaninoff, door haar gespeeld vind ik prachtig. Ik luisterde ook nog naar het derde pianoconcert van Prokofiev dat zij onlangs heeft gespeeld in Singapore; geen Chopin, geen Rachmaninov, maar heel verrassend. Deed mij naar meer modern Russisch werk uitzien; gaan we morgen maar eens doen.
In de loop van de middag vertrokken Roos en ik met de stoptrein naar Zwolle; ik ging er in Nunspeet uit voor "een Zwart Boertje", oftewel de bekende wandeling over het Hulshorster Zand; met een extra flesje water durfde ik dat wel aan met die warme zon. We zwaaiden nog naar elkaar en daar ging Roos terug naar Wijhe; de schilder zou om 17.00 uur komen om e.e.a. te schilderen.
Ik kon het niet laten en moest onderweg bij een paar bankjes heel nodig in het boek van Jeff Hawkins lezen; fascinerend en vooral hoe knap hij de ingewikkelde materie voor relatieve leken uitlegt. Ook zijn gang door de neurowetenschappen met een onderwerp dat z'n tijd ver vooruit was beschrijft hij prachtig; komt me bekend voor en deed mij vooral denken aan "Op de rand van chaos", waar ook een paradigma shift aan de orde is.
Het was best een zware wandeling en ik moest tegen het eind nog stevig aanzetten om op tijd de bushalte te bereiken. Thuis gekomen voelde ik hoe moe ik was. 

Op weg naar Nuth

Terstraten

 En ook voor vandaag had Roos een track geconstrueerd; direct vanuit het hotel in Valkenburg naar station Nuth. Allereerst door het stukje bos dat ik eerder dit jaar voor het eerst heb gezien en dat ik sowieso voor dit weekend had bedacht, maar ook het plaatsje Terstraten, het plaatsje dat door een toeristenbulletin werd aangeprezen vanwege haar oorspronkelijke staat. En daar tussendoor wist ze werkelijk ieder stukje groen op te nemen in de landelijk route. Met beekjes doorsneden verrassingen; prachtige stukken bos maar ook wijde verten tussen de landerijen. Ik heb weer ontzettend genoten en heb dan ook met Roos afgesproken dat ik wekelijks van haar een track ter wandeling aangeboden ga krijgen; ze heeft er intussen meer dan honderd geconstrueerd door het hele land gelegen. 
Onderweg heb ik nog flink wat verse paardenbloembladeren geplukt voor de salade vanavond. Na een vlotte treinreis heb ik nog wat inkopen gedaan bij de Koopman en thuis gekomen een salade gemaakt met de paardensla, tomaten, rucola, basilicum en kaas. Olijfolie en citroensap maakten het af met een snuf zout. Heerlijk gegeten en fijn om weer thuis op de flat te zijn.

 

Een onbekend dalletje

 

Enorme stier bij de Geul

Het kan gewoon niet waar zijn; ik kom al tientallen jaren regelmatig in Zuid Limburg en heb zeker vanuit Schin op Geul zo vaak dit mooie landschap ingedoken. Maar toch heb ik het gevoel dat ik het verstilde dalletje met haar bloemenpracht niet eerder had bezocht; Roos had haar "track nose" weer eens optimaal in stelling gebracht. Vanmorgen hadden we eerst maar de trein van Valkenburg naar Schin op Geul genomen; Roos had de dag tevoren een track geconstrueerd, een rondje Schin. Aangekomen op het station liepen we even wat rond op de perrons, gewoon even de nostalgische gevoelens voeden. Het stationsgebouwtje wordt inmiddels alweer jaren als terrasje en koffietentje geëxploiteerd. De mevrouw van het etablissement kwam even poolshoogte nemen en ik groette haar vriendelijk. We liepen de track van Roos en die liep inderdaad nogal afwijkend tot wat ik normaliter altijd doe via Hotel Bemelmans. Terwijl we de track liepen stelde Roos af en toe wat bij; met name toen een jonge landman in stinkauto ons passeerde namen we een afwijkende route.

Antieke stationsbellen

Ze heeft er een neus voor hoor en dat zeg ik in alle positiviteit want ik was sterk onder de indruk. We liepen zelfs over een boerenerf naar een nauwelijks belopen paadje dwars door een bosje en kwamen in een mij volstrekt onbekend dalletje. We namen plaats op een bankje en genoten indringend van de schoonheid en de stilte. Heel af en toe kwam er een wandelaar of een cross fietser langs.
Uiteindelijk kwamen we weer in Schin via de route langs de Geul. Een terrasje lag voor de hand; het terras op het station zou het worden. Leuk ook om het oude stationsgebouwtje ook van binnen te kunnen bekijken. De allervriendelijkste meneer vertelde uitvoerig over de geschiedenis van station Schin; hij was echt een treinliefhebber. Op het perron stonden twee antieke stationsbellen; hij had ook een hele serie petten liggen. Dat bracht mij op het idee om de oude pet van mijn grootvader hier ter ruste te gaan leggen; veel interesse binnen zijn nazaten is er niet meer voor; is ook geen wonder na zo veel generaties.
En, niet te vergeten, hier wordt erg lekkere vlaai geserveerd. 's-Avonds hebben we weer gebridged en vrijwel achteraan geëindigd. Jammer maar helaas.

Via Nijmegen naar Roermond

Een mijnbouwmachine

 Vanmorgen vertrokken we na het ontbijt naar Limburg; we zouden twee dagen meedoen aan een verkort bridgeweekend van Dekker bridge; het mocht weer binnen de Corona regels. Onderweg met de trein naar den Bosch merkte ik dat er iets aan de hand was; om Eindhoven te passeren moesten we van den Bosch naar Tilburg en dan terug naar Eindhoven. Het reisadvies luidde dan ook dat we vanuit Nijmegen met de Arriva stoptrein naar Roermond moesten gaan: "die rit heb ik in al die jaren dat ik trein nog niet eerder gemaakt", kon ik Roos melden. Het duurt wel lang maar voert langs allerlei kleine stationnetjes en plaatsjes waar je mooi kunt wandelen. We hadden dan ook een plannetje om uit te stappen in Mook en dan te gaan wandelen.Maar het zou anders lopen.
Aan gekomen in Nijmegen moesten we ons haasten om de genoemde Arriva trein te halen. Net op tijd stapten we in de merkwaardig volle trein (zijn we niet meer gewend?!) en vroegen aan de jonge mensen die daar zaten of we erbij mochten komen: "geen probleem!" En direct hadden we een gesprek, wel zo ontzettend leuk dat we besloten om er pas in Roermond uit te gaan. We hebben zelfs e-mail adressen uitgewisseld.
Uiteindelijk waren we weer bij hotel Schaepkens van St. Fijth waar we incheckten en sleutel kregen van een bijzonder fraaie kamer! Natuurlijk gingen we er snel op uit al was het maar om een broodje te kopen bij de slager. Helaas stond er een rij voor de deur en mochten we niet naar binnen; we hebben ons toen maar beholpen met een ijsje; was zo groot dat we het niet eens op konden krijgen.
We gingen aan de wandel rond Valkenburg en kwamen boven in de moderne jolijt terecht; een kermis met draaimolen en bijpassend kabaal; terrasjes, overvol omdat men het na de Corona weer zo gezellig vindt en het weer mag. We liepen uiteindelijk in de rust van het buitengebied; erg veel belangstelling mag de natuurlijke schoonheid zich niet in verheugen; de touristische attracties trekken aanzienlijk meer belangstelling. Via oud Valkenburg en het kasteel kwamen we net op tijd terug bij de Schaepkens om de introductie van de wedstrijdleider te vernemen. Om 18.00 uur zaten we weer aan het voortreffelijk diner van het hotel en vanaf 19.00 uur was het bridgen geblazen. We hadden een gezellige avond die wel wat laat afgelopen was. Nog even wat gedronken op de kamer en lekker geslapen. 

De zelfde chauffeur

 

Oever met planten

We hadden afgesproken om vandaag een relatief korte wandeling te maken; een rondje bij Laag Zuthem was het plan. Dus met de trein van 9.30 naar Heino via Zwolle. Daar stond het busje naar Laag Zuthem keurig op ons te wachten en u raadt het al lezer, de zelfde vriendelijke chauffeur als bij mijn vorige bezoek aan dit lieflijke plaatsje. Roos was intussen ook een keer naar Laag Zuthem geweest en had daarbij een paar landgoederen gezien die zo mooi waren dat ik daar ook van moest gaan genieten en dat was vandaag. De chauffeur vertelde weer honderduit over zijn genoegen in het wandelen maar ook over best persoonlijke aangelegenheden.
Aangekomen in dit fraai landelijk oord begonnen we weer met de lange  bomenlaan en langs het kanaal verder. Maar nu halverwege sloegen we af naar de landgoederen den Alerdinck en de Cockshof; dat waren de twee plekken, duidelijk te onderscheiden op de kaarten van dit gebied en echt heel bijzonder. Eeuwenoude loofbomen, verstilde lanen en prachtig aangelegde struwelen, maar ook een herstelde moestuin. We namen plaats op een bank om in de verstilling van deze omgeving van het uitzicht te genieten. Roos wist een terugweg te verzinnen waarvan ik had gedacht dat we weinig keuze hadden en langs de weg moesten lopen, maar nee hoor, er lag een oude "zeedijk" waaroverheen een wandelpad was aangelegd. We kwamen ruimschoots op tijd voor het buurtbusje terug naar Heino in Laag Zuthem en namen nog even plaats op een bankje met uitzicht over kanaal en landerijen. 
Het piepkleine busje kreeg het druk! Eerst zat er zelfs al iemand in toen wij instapten en in centrum van Heino stapten er nog twee mensen bij in zodat we met z'n vijven waren en dat terwijl we op de heenweg resp. nr 2 en nr 3 van de passagiers van de eerste drie ritten waren?! Overigens ook al 1 meer dan de eerste keer dat ik meereed.

Een huishoudelijke dag

Vandaag maar eens een huishoudelijke dag gehouden en eerst maar eens de was gedaan; ook het hoeslaken maar eens in de was gedaan. Gistermiddag had ik de enorme lamsbout die Hugo voor me had gekocht toebereid, d.w.z. stevig aangebraden en vervolgens urenlang bij 80 graden laten garen. Die moest natuurlijk nu verder worden ontleed en geproefd en in stukken gesneden. Ai, ai, dat viel niet mee; was zo ontzettend lekker geworden dat ik mezelf moest beheersen om niet meer dan een paar afsnijdsels te proeven. Fantastische manier van toebereiden; natuurlijk had ik hem tevoren langdurig laten marineren met knoflook en olijfolie. De stukjes knoflook had ik in kerfjes in het vlees verstopt. Die kwamen nu weer tevoorschijn natuurlijk. Heerlijk vind ik dat altijd om in de keuken zo bezig te zijn.
Ik heb nog wel meer staan koken en heb alles zodanig opgeborgen dat ik 's-avonds weer naar Roos kon voor een paar dagen. Ze knapt zo langzamerhand gelukkig wel op en voor morgen hebben we een niet al te lange wandeling gepland.
Met de bus van half zeven naar station Bilthoven en met de sprinter naar Zwolle. Het wordt duidelijk drukker in de trein gelukkig; Covid is duidelijk op z'n retour en de mensen worden ook wat minder bang merk ik alom en zeker in de trein. En als je dan uit de trein stapt in het landelijke Wijhe voel ik gewoon frisse invloed van stilte en schone lucht; voorjaarsbloemen alom en vogels. Het was nog lekker warm en we hebben in de tuin koffie gedronken.  

Naar Huize "het Oosten"

 Vandaag zou ik met vriend Peter C. aan de wandel gaan. Peter is niet zo'n uitgesproken wandelaar maar met mij wil hij altijd wel graag een stukje doen en zo had hij voor vandaag bedacht om naar Huize het Oosten in Bilthoven Noord te gaan. Hij had daar herinneringen aan uit een grijs verleden en was benieuwd of hij wat zou herkennen. Ik vertelde hem om zijn verwachtingen wat te temperen dat er ongeveer 5 jaar geleden een forse nieuwbouw had plaatsgevonden. Maar daarom niet getreurd; wij gingen naar Huize het Oosten. Maar niet lopend, want ik wist dat dat veel te ver voor Peter zou zijn; we gingen na de koffie, lunch en lekker bijgekletst te hebben op weg met de auto. Onder het station door en de Jan Steenlaan in. Peter herkende niets. We zetten de auto in een zijstraatje en gingen het verboden terrein op om eens te onderzoeken of er iets herkenbaars was. Dat viel Peter niet mee; uiteindelijk dacht hij in een oud stuk van het complex iets herkenbaars te zien. Maar daarom niet getreurd wij zetten de "wandeling" voort in het Heidepark en liepen in de richting van het heidemeertje. Daar hebben we voor de zekerheid maar even op een bankje gezeten en vervolgens de weg weer terug genomen. Tja, Peter is geen wandelaar, maar het was weer ouderwets gezellig om met elkaar van gedachten te wisselen.
Ik liep via het centrum en het Houdringhebos terug naar de flat, heb mijn rugzak ingepakt en heb bus 58 genomen naar de Mauritshoeve en heb de etappe van het Marskramerpad die ik gisteren met Cees had gelopen afgemaakt en doorgelopen naar Hollandsche Radingh. Was uiteindelijk maar een stukje van 4,5 km; hadden we er gisteren inderdaad wel bij kunnen lopen zoals Cees al had voorgesteld.

Net als in 1974

In de Soester duinen

1974 was het jaar dat ik in militaire dienst ging voor "mijn nummer", 480512121 was mijn nummer. Na een opleiding van twee maanden werd ik als dienstplichtige gedétacheerd bij de militaire bloedtransfusie dienst en deed ik onderzoek aan Hepatitis B, een toen nog vrij onbekend virus maar een groeiend probleem in de transfusie wereld. In de groep waar ik werkte waren nog 2 gedétacheerd dienstplichtigen werkzaam aan onderzoek op het gebied van de bloedtransfusie. Met Cees vG heb ik in die anderhalf jaar dat onze détachering duurde vrijwel dagelijks gedurende lunchtijd in de buurt van het CLB waar wij werkzaam waren de benen gestrekt en uitvoerig met elkaar van gedachten gewisseld. En dat hebben we vandaag weer gedaan. Cees heeft mij rond 31 december met oliebollen verrast en bij gelegenheid hadden we afgesproken om een wandeling te gaan maken en dat werd vandaag, een mooie dag om te wandelen aldus het KNMI.
We hadden bij station Bilthoven afgesproken en gingen eerst met de trein naar Amersfoort. Daar begonnen we met de etappe van het Marskramerpad naar Hollandse Radingh, voor mij bekend terrein. Met een voor ons beiden aantrekkelijk, rustig tempo waarbij Cees regelmatig met een App planten determineerde schoten we langzaam op. Soms spoorde ik Cees wat aan waarbij hij mij uitriep tot slavendrijver. Eigenlijk ben ik zelf altijd degene die het langzaamste loopt van het gezelschap, maar dat was nu niet het geval en eigenlijk vond ik dat heel aangenaam. Ook af en toe een bankie waarbij de door mij meegenomen koffie werd opgeslurpt. Cees had krentenbollen. Het was hardstikke gezellig, net alsof al die jaren weg vielen. We hadden beiden duidelijk interesse in vogels en planten. Ik herkende het geluid van een onzichtbare, maar wel hoorbare boomleeuwerik waarop Cees de zang van deze soort op zijn telefoon toverde; tot mijn opluchting hoorde je geen verschil tussen de vogel in de verte en de vogel op de telefoon.
Uiteindelijk bereikten we de Mauritshoeve. Aangezien we hadden afgesproken om naar Bilthoven te lopen sloeg ik de Eijckenstijnse  steeg in die voor Cees onbekend terrein was en via dit aangename pad bereikten we Bilthoven en het station. Was een fijne dag geweest!