Roundupje spelen

Hier ben ik aan 't schoffelen in de
tuinderij Eijckenstein.

Sinds ik bij de demonstratie tegen Monsanto ben geweest houd ik mij in m'n gedachten, vooral tijdens het wandelen heel intensief bezig met de consequenties van het decennia-lange gebruik van landbouwgif op deze enorme schaal. De consequenties voor de natuur zijn mij inmiddels wel duidelijk; die zijn niet meer te bevatten. Niet alleen de klauwier is door al die vuiligheid niet meer tot broeden in staat in ons land, maar dat geldt ook voor het korhoen en voor tal van andere vogels. En dat komt omdat de insecten-fauna enorm te lijden heeft onder deze troep.
Ach, zullen velen denken, die rot muggen en die andere vieze beestjes kunnen me gestolen worden. Zo denk ik er op sommige momenten ook over hoor. Ik weet nog toen ik met Roos op Lesbos bivakkeerde dat ik die "kolere muggen" 'snachts ook niet het beste toewenste. Maar het is een teken aan de wand dat ik al jaren in NL geen last heb van muggen. Ook schijnt het dat de ramen van de auto's niet meer onder de korsten met insecten zitten zoals vroeger. Prima zullen velen denken!
Maar realiseer je goed hoe dat komt; er zijn gewoon veel minder insecten; de aarde is niet meer in staat om haar natuurlijk biologische functies te vervullen. Dat kan kennelijk lang goed gaan, maar hoe lang? En hoe komt dit eigenlijk?
Vandaag ben ik weer eens lekker naar de tuin van Luuk geweest en heb ik een halve middag staan schoffelen; onkruid verwijderen tussen de sla en de aardappels. Dat is wat je op chemische wijze met roundup van de firma Monsanto ook doet (als de sla en de aardappelen tenminste door genetische manipulatie bestand zijn tegen dit landbouwgif). Bij Luuk geen gif; ik mocht op de ouderwetse, handmatige wijze het onkruid bestrijden; lekker werkje zo in de zon en gezellig staan kletsen tijdens het werk met Renée. En ik zag allerlei torretjes en mieren op de grond rondlopen; hoort bij biologische land- en tuinbouw. Het is gezonder om van dit soort bedrijven je voedsel te betrekken dunkt mij.

Hijs chris, hijs kromijs

IJscoman bij mij in de straat

Mijn broertje Henk was er niet van af te brengen; de ijsboer (zo werd een dergelijke ambulante handelaar in schepijs in A'dam genoemd) kwam bij ons door de straat en riep de hier boven genoemde kreet: "Lekker ijs, lekker roomijs", gevolgd door ijs met chocola. Henkje, mijn broertje werd zo genoemd (Henkie mocht beslist niet!) hield bij hoog en bij laag vol dat de ijsboer riep: "Hijs Chris, hijs kromijs, ijs met chocola", dit tot grote hilariteit van mij en broer Jan; ach wat wisten wij van kindertaal. Ik weet het nog goed. Henk zal toen een jaar of drie geweest zijn denk ik.
Ook kwam er een haringboer door de straat: "Harinkie, harinkieieieie" schreeuwde hij door de toen nog zo stille buurt. Auto's had je nog nauwelijks daar in die buitenwijk Slotermeer waar wij destijds woonden. Henkje zei: "Haakie, haakie", ach, wat is dat lang geleden.
Daar moest ik aan denken toen ik van de week bij de eerste zomerse dag sinds tijden de ijscoman (zo noem je dat in Bilthoven) voorbij hoorde klingelen.

Creatief gebruik

Vaak zie je zwervers met zo'n AH-karretje hun huishouding vervoeren. Maar onlangs zag ik vanaf m'n balkonnetje (het was eindelijk mooi weer deze week) een jongeman die van die huis aan huis bladen rond bracht met z'n hele handel in zo'n boodschappen karretje. Ik denk niet dat dit de bedoeling was van AH, maar creatief is het zeker!

Salade uit eigen tuin

Jonge beukenblaadjes

Vorig jaar heb ik paardenbloemblad als ingrediënt voor de salade geïntroduceerd. Roos werd daar zo enthousiast van dat ze allerlei andere eetbare plantenonderdelen ging toepassen; vlierbloesem, ganzenvoet, zuring, melde, hondsdraf en meer van deze "onkruiden". Best lekker. Van Renée vernam zij dat ook jonge beukenblaadjes een smakelijk ingrediënt vormen voor in de salade; ik heb dat geproefd en inderdaad is dat heel smakelijk.
En zo kwam het dat Roos vandaag gasten te eten kreeg met als één van de onderdelen van de maaltijd een fantasievolle salade. Zij noemde de onderdelen: "Hondsdraf, paardenbloembladeren, melde etc. en tot slot beukenblaadjes", waarop Tjeerd spits antwoordde: "Dat hoopte ik al". Ik moest wel zo verschrikkelijk lachen om dat spitse antwoord, dat de tranen me over de wangen biggelden.
Een spits antwoord is volgens zeggen een antwoord dat je altijd iets te laat bedenkt en dat verdraaid geestig is. Nou Tjeerd heeft altijd een spits antwoord paraat; dat is één van zijn charmes!

Opa boekie

Gijs met het vogeltijdschrift. Foto van FB

Iedere keer als ik bij de (klein)kinderen langs ga neem ik een boekje mee voor Gijs; de laatste keer had ik m'n jas nog niet uit of hij zei al: "Opa boekie". Ik kon hem wel opvreten; lekker joch. Deze keer had ik een tijdschrift bij me over vogels. En nu hoorde ik van Arja dat hij er ook graag in kijkt en het "boek" ook zelf pakt. Weer eens wat anders dan het eerste boekje dat ik hem gaf over een paard waar allemaal beesten op wilden zitten. Dat boek nodigt nogal uit tot speels gedrag van de voorlezer; Arja verstopte het boekje wel eens omdat ze dat zo zat werd. Las iemand anders dat paardenboekje voor dan vond Gijs de actie van de voorlezer meestal onvoldoende, althans niet spannend genoeg en ging hij met boek en al naar z'n moeder (har har).

Het boek over de "Wortelkindertjes", waar ik eindeloos uit heb voorgelezen met m'n eigen kids vindt Gijs niet geweldig geloof ik; ik heb er nog niets over gehoord tenminste; komt misschien nog wel. Maar dat hij in beesten is geïnteresseerd vind ik eerlijk gezegd ook veel leuker. Over een paar jaar zal ik hem al die opgezette dieren in Naturalis (Leiden) eens laten zien; vindt hij vast prachtig!

Arja schreef: De reiger noemt hij steeds grote eend :)

De verbondenheid met de aarde

Schematisch plaatje van hoe mycorrhiza schimmels
zorgen dat mineralen worden vrijgemaakt voor de boom.

Eén van de boeken op mijn nachtkastje is:"Het bomenboek" van de hand van Koos van Zomeren; ik kreeg het ter lezing uitgeleend van Chris, buurman van Roos. Geen boek om in één adem uit te lezen; wel een boek dat je regelmatig aan het denken zet. Gisteravond las ik het hoofdstuk over zwammen, feitelijk grote netwerken, mycelium geheten die als bloeiwijze de paddenstoel kennen. De meest intrigerende vind ik wel de mycorrhiza, schimmels die in zeer nauwe samenwerking met bomen zorg dragen voor het vrijmaken van voor de groei noodzakelijk mineralen uit de anorganische grond waarop de betreffende boom groeit. Realiseer je dat deze vrijgemaakte mineralen hiermee ter beschikking komen van het hele eco-systeem, dus niet alleen voor de boom maar ook voor andere organismen, inclusief mens en dier.
Fascinerend vind ik die tussenschakel tussen dode en levende natuur; de mycorrhiza (Lat: wortel-schimmel) die de dode natuur, de anorganische grond, ontsluit en daarmee bruikbaar maakt voor de plant en daarmee voor alle organismen die uiteindelijk op hun beurt afhankelijk zijn van de plantenwereld en dat zijn alle organismen; alle levende organismen zijn voor hun metabolisme afhankelijk van de zonne-energie die door planten wordt vastgelegd en daarbij ook mineralen en sporenelementen nodig hebben.
Deze bespiegeling hangt natuurlijk ook samen met de geestesstemming die bij mij is ontstaan na de demonstratie van gisteren tegen de onverantwoordelijke onnatuurlijke wijze van voedselproductie, maar vooral ook uit bewondering voor de schoonheid van de natuur waarin alles met elkaar samenhangt. Laten we daar collectief zuinig op zijn!

Weet wat je eet

Protestbijeenkomst op de dam in Amsterdam

Vandaag was er een wereldwijd georganiseerd protest tegen de chemische reus Monsanto, producent van genetisch gemanipuleerde zaden voor de voedselproductie en herbiciden, chemische bestrijdingsmiddelen van onkruid. Natuurlijk, zo op het eerste gezicht lijkt het een geniale uitvinding: via GMO zaden maken die resistent zijn tegen een bepaald gif waar onkruiden juist van dood gaan! Halleluja, nooit meer last van onkruid, spuiten maar en je hebt een maximale opbrengst aan o.a. mais of sojabonen. Maar de keerzijde is wel dat je miljoenen tonnen landbouwgif in de roulatie brengt, net als destijds met DDT. Je vernielt natuurlijke ecosystemen volledig. En wat ik mij niet eerder realiseerde totdat ik een Youtube filmpje hieromtrent zag is dat het voedsel dat je op deze manier maakt natuurlijk ook dit landbouwgif bevat.
Vanmiddag waren Roos en ik bij de demonstratie op de dam in Amsterdam; na de protesten tegen de kruisraketten in 1979 had ik nooit meer geprotesteerd; ik kom dus niet erg snel in het geweer. Maar dit onderwerp zit mij hoog; niet voor mezelf; ik eet als rasechte "foodie" vrijwel nooit iets van de voedingsindustrie en verder zal het mijn tijd wel duren. Maar ik heb zo'n verdriet om de natuur, om al die ecosystemen en natuurlijk ook met de nieuwe generaties die we opschepen met deze vervuiling en deze kwalijke manier van voedselbereiding. Ik zie die gezichtjes voor me van m'n kleinkinderen en al die andere kleintjes in m'n omgeving.
Onwillekeurig zag ik mezelf van gisteren terug; op de knieën, met smerige handen, wroetend in de grond om onkruid te verwijderen tussen de uien en de knoflookplantjes op de tuinderij Eyckenstein. Zo kan het ook. Daar geen insecticides of herbicides, net zo min als bij Theo M. waar ik meestal mijn groenten van betrek en ook niet bij boer Dirk. Het kan dus echt anders!
En ik moest ook denken aan wat ik in de trein op de heenweg las over de tapuit, een vogel die uit Nederland verdwijnt. Uit onderzoek blijkt dat dit komt door dioxines in de grond; de tapuit leeft van grote insecten; de larven van deze insecten leven jarenlang in de (met dioxine vervuilde) grond en accumuleren dat. De tapuit accumuleert het verder, het komt in de eieren. Men vond dat de jongen in de niet uitgekomen eieren sterk misvormd waren; de concentratie dioxine was onverwacht hoog in deze eieren. Nu gaat het mij niet specifiek om die tapuit, maar wel om dit ongewenste effect door opzettelijke, structurele milieuvervuiling in het kader van onze westerse cultuur die altijd gericht is geweest op meer, meer en nog eens meer.
Het protest van vandaag was gericht tegen Monsanto maar het is het hele complex van voedselbereiding dat feitelijk hiermee aan de kaak wordt gesteld. Het motto van deze dag was dan ook: "Weet wat je eet!"

Raapsteeltjes

De eerste voorjaarsgroente: raapsteeltjes

Vandaag leek het eindelijk weer eens een mooie, beter gezegd, een droge dag te gaan worden. Eerst koffie gedronken bij Roos en daarna een verrassende wandeling gemaakt bij de Kromme Rijn. We komen al jaren in die hoek maar vonden vandaag een paar paden door het bos aldaar, die we niet kenden en die fraaie uitzichten toonden. Roos plukte wat wilde planten voor een salade. We fietsten terug en onze wegen scheidden; Roos ging naar Utrecht; ik ging via de markt en de kippen van Peter naar de tuinderij van Eyckenstein om Luuk te helpen.
Twee uur lang op de knieën onkruid verwijderd tussen de uien en de knoflookaanplant. Natuurlijk met wat groenten naar huis: een euro rabarber en een euro raapsteeltjes. Heerlijk raapsteeltjes en vooral wanneer ze nog zo knapperig vers zijn; zo van het veld in de stamppot. Ik had nog wat spekvet en uitgebakken spek staan van een vorige batch raapsteeltjes. Je kookt de aardappels, prakt ze fijn, doet spekvet en spekjes door de aardappelprak en roert er dan de gewassen en fijn gesneden (rauwe!) raapsteeltjes doorheen. Dan nog wat zout en .... een klein scheutje azijn. En als ik dat scheutje azijn door de raapsteeltjes doe moet ik altijd weer aan die keer denken in de Jan Hanzenstraat.
Raapsteeltjes eten heb ik volgens mij van Lien geleerd; mijn moeder maakte dat nooit. Ik vond dat heerlijk, stamppot raapstelen. Lien stond het een keer klaar te maken en deed er een scheut azijn in. Ik wist toen niet dat azijn onderdeel van het recept was en werd onredelijk boos omdat ik dacht dat daarmee de hele stamppot verpest werd; ik vind azijn namelijk een vrij smerig ingrediënt in de keuken en ben er dan ook uiterst terughoudend mee. En ik was zo boos dat ik de deur uit liep; had ik nooit eerder gedaan en heb ik later ook nooit meer gedaan. Nadat ik was afgekoeld kwam ik terug en hebben we de raapsteeltjes opgegeten. Ik vond ze heerlijk en heb Lien mijn excuses aangeboden. En Lien ... zij vond ze te zuur (har har). Nou ja, een lullig verhaaltje maar ik moet er altijd weer bij glimlachen; kwaaikop die ik was.

Feest in Enkhuizen

Foto van Facebook gepikt

Vandaag was het precies 40 jaar geleden dat m'n broer Jan en schoonzus Thea in het huwelijk traden. Zij vierden dat in het mooie plaatsje Enkhuizen; zij wonen vrijwel vanaf het begin in West Friesland en dat bevalt hen prima. Op de uitnodiging stond deze foto, genomen op de huwelijksdag.
Jan heeft ook nog een film, inmiddels gedigitaliseerd van die huwelijksdag. Prachtig om te zien hoe de mode vanaf die tijd is veranderd; hoe je zelf bent veranderd en helaas ook diegenen die er nu niet meer zijn. Zo gaat het in het leven nou eenmaal.
Maar gisteren stonden die twee daar met hun twee dochters en alle familieleden en kennissen. Wat handen geschud van mensen die ik vaak decennia geleden voor het laatst zag. Terwijl ik met Thea's moeder sprak vroeg ik aan een andere mevrouw of zij ook familie was. Ze begon te lachen en zei: "ik ben een zus van Thea!" En toen herkende ik haar direct: "Moniek!" en ik moest zelf ook lachen. Toen ik Moniek voor het laatst zag was ze nog een jong meisje; geen wonder dat ik haar niet herkende. Thea's broer herkende ik wel omdat ik inmiddels m'n tijdklok wat had bijgesteld en geen knulletje verwachtte, maar een vijftiger, hetgeen bevestigd werd. Tja, we worden allemaal ouder. Op zeker moment kwam Janneke naar me toe: "er is een nicht van je moeder". Dat was Hennie, een dochter van de jongste broer van m'n grootmoeder, een generatie "hoger", maar vrijwel van de zelfde leeftijd als ik; ik hoef dus niet "tante" te zeggen (har har). We hebben uitvoerig familie aangelegenheden door zitten praten waarbij we een paar wederzijds niet bekende "familie geheimen" uitwisselenden; die hebben inmiddels hun lading verloren door het verlopen van de tijd maar blijven natuurlijk anekdotisch. Zo tegen 21.30 uur vertrokken Roos en ik weer; uiteindelijk waren we pas om 00.30 thuis. Een hele onderneming dus, maar het was de moeite waard. Nog vele jaren Jan en Thea!

Het torentje van Michel de Klerk

Vanaf het moment dat mijn geheugenfunctie voldoende was ontwikkeld ken ik dit torentje. Met de trein naar Zaandam, waar mijn grootouders woonden reden we langs de Spaarndammerbuurt en daar stak heel prominent een torentje boven de huizen uit. Het heeft me altijd geïntrigeerd waar dat nou precies was en wat de functie van die toren was. En vandaag is het er van gekomen om dat eens nader uit te gaan zoeken.
Eigenlijk wilde ik vandaag de tweede étappe van het Marskramerpad gaan lopen; van Oldenzaal naar Borne. Maar ja, het zou slecht weer worden; we waren veel te laat opgestaan en toen besloot ik maar om naar het (gratis!) lunchconcert in het concertgebouw te gaan. Het was zowaar droog dus te voet naar station Bilthoven. Aangekomen op station Amsterdam Zuid zag ik tot m'n schrik dat het al 12.00 uur was, dus met tram 5 naar het concertgebouw. Hoewel ik er toch eigenlijk heel vroeg was, namelijk om 12.10 en het concert pas om 12.30 zou beginnen, kon ik er niet meer in; de (kleine) zaal was vol?! Maar daarom niet getreurd; door de stad gezworven, over het Bickerseiland achter het CS, Haarlemmerpoort. En daar was op het Haarlemmerplein een culinaire/boerenmarkt. Natuurlijk een paar lekkere dingen ingeslagen en verder gelopen de Spaarndammerbuurt in, naar het museum Het Schip.; was ik nog nooit geweest ondanks verschillende adviezen; werd dus tijd. Tijdens de rondleiding die bijzonder prettig werd verzorgd door een architectuur-historica, werd toelichting gegeven op het complex; een postkantoor en bewoning, ontworpen door architect Michel de Klerk; fantasievol, veel kleur, ornamenten en vooral erg mooi. De rondleiding voerde o.a. buiten langs het gebouw en hield tevens bezoek aan een voormalige woning in het wooncomplex in. Deed me ontzettend denken aan de woning van mijn grootmoeder in de Kinkerstraat, waar ik geboren ben. En tot slot ging de rondleiding, voor mij eerlijk gezegd onverwacht naar "de toren" van Michel de Klerk. Zo te zien louter als versiering; daar was dan die toren die ik al zoveel decennia had bewonderd en nu stond ik er in en kon ik de binnenkant ervan bewonderen. Stevige constructie van hout met daarop keramische afdichting; deed me wel wat!

Gezellig op bezoek

Gezellig op bezoek bij de moeder van mijn vriend Peter C.

Afgelopen maandag, tweede pinksterdag had ik afgesproken met vriend Peter C. Op mijn nadrukkelijk verzoek zouden we eerst zijn hoog-bejaarde moeder bezoeken. Zij heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 94 bereikt en heeft nog volop vrolijke zin in het leven. Verwachtingsvol kijkt zij uit naar de komst van het zoveelste achterkleinkind; ze wil nog zo graag want ze vindt het "zo leuk" vertelt ze dan met een sappige Amsterdamse tongval. Ze had zich ook verheugd op ons bezoek; we hadden een heel plezierige conversatie als altijd. Bij familie gelegenheden van Peter, zoals de promotie en de trouwerij van z'n dochter en bij zijn verjaardagen wanneer ik daar aanwezig ben dan praat ik altijd graag met haar; we kunnen het goed vinden.
Altijd vrolijk, altijd geïnteresseerd, niet voortdurend over gezondheidsproblemen, geïnteresseerd in de ander; kortom een genoegen om bij haar op bezoek te zijn en over allerlei gezellige dingen te praten en vooral ook over vroeger.
Zij is voor mij een voorbeeld hoe je oud kunt worden. Het is overigens wel een heel project om 90-plus te zijn, dat merk ik ook bij deze grande dame; het lopen gaat moeizaam, het gehoor neemt af, en forse gezondheidsproblemen, dat wel, maar ze blijft er vrolijk bij en neemt het leven zoals het is!
Ze had zelfs aan mijn verjaardag gedacht; ik kreeg een enorme doos met ongetwijfeld heerlijke bonbons van haar. Dankjewel daarvoor!

Een filosofische gids: Wandelen

Van Roos kreeg ik voor m'n verjaardag een boek met de korte, veelzeggende titel: "Wandelen" en als ondertitel: "Een filosofische gids". Dat wandelen mijn grote hobby is moge duidelijk zijn; met filosofie heb ik een wat wonderlijke relatie; ik doe m'n best het te begrijpen maar moet het helaas toch wel met Bèta-genoot Maarten 't Hart eens zijn dat filosofie en flauwekul niet alleen maar de eerste letter gemeen hebben.
Maar het hier genoemde boek, van de hand van Frédéric Gros spreekt me heel erg aan, ondanks de ondertitel. Heel vaak heb ik een bijzonder sterk gevoel van herkenning. De afstand die schrijver neemt van het gangbare, drukdoenerige bestaan en dit dan tegenover de intense beleving van het wandelen als manier van leven plaatst, biedt mij bijzonder veel voldoening; vooral het gevoel dat ik niet alleen maar een zonderlinge levensstijl bezig, zo weinig geïnteresseerd in materiële zaken, zonder krant, TV of andere door de maatschappij opgedrongen, in mijn ogen volstrekt overbodige "gadgets".
Dankjewel Roos!

Die Kindertotenlieder

Hedenavond laat zag ik op de FB pagina van m'n schoonzoon Walter een roerend berichtje omtrent de twee jongetjes waarvan na dagen zoeken de lichaampjes waren gevonden: "Rust in vrede kereltjes...". Het bericht liet me niet los; ik zocht op Internet wat er zoal was gebeurd en vroeg me in alle gemoede af hoe iemand er toe kan komen om z'n eigen kinderen om het leven te brengen; afschuwelijk. En tegelijkertijd hoorde ik in m'n hoofd de navrante klanken van die Kindertotenlieder waarin de onrechtvaardigheid van vroeg geknakt kinderleven doorklinkt; hier intens verdriet van de vader; Rückert schreef de teksten nadat hij twee kinderen had verloren aan de roodvonk. De gedichten werden getoonzet door Gustav Mahler die later eveneens een kind verloor aan de roodvonk.
Bij het horen van deze muziek zal ik in het vervolg altijd aan deze vreselijke gebeurtenis moeten denken.

Authentiek eten op Lesbos

In de keuken van het restaurant moest je
aangeven wat je wilde eten.

Had ik bij de orchideeënreis in de Gargano streek in Italië fantastisch lekker en authentiek gegeten, daar lukte het de laatste jaren in Griekenland eigenlijk nooit meer om authentiek Grieks te eten. In het restaurant van hotel Pasiphae waar SNP ons had ondergebracht was het eten prima maar niet authentiek Grieks zoals ik dat van 35 jaar geleden kende. En dat wilde ik zo graag weer eens meemaken; met een keuken waarin je moest uitzoeken wat je wilde eten. Tijdens één van de dagen van de vogelreis op Lesbos streken we op lunchtijd neer in een zo te zien niet door toerisme aangestoken klein plaatsje waarvan ik helaas de naam niet weet (zal ik Herman vragen). En jawel hoor, daar kon ik authentiek Grieks eten. Een vleesgerecht van de spies, geroosterd lamsvlees met een vulling van lamslever. Had ik overigens nooit eerder gegeten, maar het smaakte me best. Het was zo'n plaatsje waar ik graag eens voor een paar dagen zou willen neerstrijken. Lesbos voelde voor mij sowieso aan als een plek waar me heel erg thuis zou kunnen gaan voelen; alles nog de menselijke maat alsof je de jaren 50 nog kon beleven. Hier wil ik terug komen!

Het uitzicht van een kleine boomklever op Lesbos

Foto van de fotografen en andere vogelaars.

Zo tegen het eind van onze vogelreis op Lesbos moest nodig het alom bekende nest van de kleine boomklever worden bezocht. Dat bevindt zich op een in ornithologische kringen bekende site ergens in een bos van Lesbos. Van schuwheid van het ouderpaar is gelukkig geen sprake; dat is ook geen wonder want er staan voortdurend fotografen en vogelaars om de ouderdieren bij het voeden van de jongen te observeren en te fotograferen. Er stond een batterij van vele telescopen en met enorme telelenzen uitgeruste fototoestellen opgesteld om bij iedere vertoning van één der ouderdieren te kunnen waarnemen resp. te fotograferen. Voor mij was het eenvoudig; wanneer je het mitrailleurgeluid van de repeteer-fotografen hoorde dan waren de vogels te zien. Op die momenten pakte ik mijn verrekijker of keek ik door het oculair van één van de telescopen. Prachtige beestjes hoor, maar ik moest wel lachen om deze vertoning. De mooiste vond ik toch wel het repeteer-fototoestel met afstandbediening, van een Engelsman. Hij hoefde slechts op een knop te drukken van de afstandsbediening en daar ratelde zijn apparaat.
Ik kon het niet laten om vanuit het perspectief van de vogels een foto te maken van al die vogelliefhebbers met hun apparatuur. 

Crocodile Dundee op Lesbos

Herman als Crocodile Dundee met een
reuze-hazelworm

Herman droeg strijk en zet een soort cowboy hoed. Verder wist hij alles over de natuur en over de landbouw; daarmee leek hij in mijn ogen net Crocodile Dundee uit de bekende film. Toen Machteld zich in haar enthousiasme om bijeneters te zien in een afgrond stortte, stond Herman binnen twee seconden en even zo vele stappen naast haar. Er was gelukkig niets aan de hand bij die gelegenheid; de auto stond wat al te dicht bij de rand van de beek en Machteld was wat al te enthousiast.
Maar toen onze twee reisleiders een keer aan kwamen rijden waarbij Herman een enorm reptiel (een reuze-hazelworm van anderhalve meter) in zijn hand buiten het raampje hield was hij voor mij toch echt Crocodile Dundee ten voeten uit. Wat moest ik lachen. Gelukkig kon ik een foto maken van dat moment.
Het reptiel kroop over de weg; Ruud als fervent herpetoloog ging erachteraan en kreeg hem onder aanmoediging van Herman te pakken, aldus ging het verhaal. Het moest natuurlijk aan de groep getoond worden. Vervolgens werd het dier vrijgelaten aan de goede kant van de weg zodat het wat veiliger was. Overigens hebben we nogal wat dood gereden beesten op de weg zien liggen, maar ook enkele reptielen zoals deze reuze-hazelworm kunnen redden van een gewisse dood op de autoweg.

Hoe krijg ik het allemaal op?!

Overzicht Tuinderij Eyckenstein
Foto februari 2012 van R.J.

Ook vandaag ben ik weer lekker aan de gang geweest bij Luuk op de Tuinderij Eyckenstein. Ik heb een behoorlijk groot stuk vrij gemaakt van kweekgras, een hardnekkig onkruid dat zich via wortelstokken krachtig weet uit te breiden. Het gevecht tegen het kweekgras is een "ever continuing story" daar op Eyckenstein. Het viel me niet mee; in het begin ging het snel, maar naarmate ik vorderde begon de vermoeidheid, gevoed door onwennigheid mij toch parten te spelen. Even uitrusten op een bankje en tien minuten later weer aan de gang. Op het juiste moment kondigde Luuk de theepauze aan. En gesterkt door een kop kruidenthee met een overheerlijk stuk rabarbertaart maakte ik het werk af. Bij het opstaan duizelde het me gewoon. Had ik gisteren een flinke zak mosterdsla met verse knofjes, daar had ik vandaag een paar stengels rabarber.
Op de terugweg heb ik een forse hoeveelheid paardebloembladeren voor de kippen van zoon Peter geplukt. En toen weer door de groene zône terug gewandeld. Ik vind dat toch wel een heerlijke combinatie zo heen wandelen, iets meer dan een uur, een paar uur in de tuinderij werken en dan weer terug wandelen. Het was vandaag droog en niet zo koud meer, kortom een heel aangename dag al met al. De kippen vielen aan op de door mij klein gemaakte bladeren. Zal ik in het vervolg maar vaker doen; leuk om met die kippen bezig te zijn. De broedse kip heb ik hardhandig van haar eieren gejaagd, de ren in. Protesterend ging ze ook aan de bladeren en vooral aan de waterbak. Mal beest?!
Op de terugweg kwam ik langs de moestuin van Theo waar ik normaliter mijn groenten van betrek. We hebben afgesproken dat Roos en ik in hun vakantie de moestuin zal onderhouden. Voor dit moment kreeg ik een enorme zak verse spinazie mee die ik onder geen beding mocht betalen. Thuis gekomen vroeg ik mij af hoe ik al dit lekkers weg moet gaan eten. Ik heb ook nog een pan (kippenbak)soep staan, copa en andere vleesconserven uit de Gargano. Nou ja, komt tijd, komt raad. En ik wil zo graag afvallen?!

Eindelijk een beetje regen

Vrijwilliger aan het werk op de Tuinderij
(foto van FB geplukt)

Natuurlijk houd ik als wandelaar vooral van zonnig, droog weer, maar wanneer het te lang droog is dan begint er iets in mij te knagen van zorg voor natuur en de land- en tuinbouw. En het was de afgelopen maanden niet alleen veel te koud maar tevens veel te droog; het had al zeker drie maanden nauwelijks geregend. Maar sinds ik terug ben van Lesbos saust het gelukkig af en toe van de regen.
Renée J. had mij er via FaceBook al eens dringend op gewezen dat ik me weer eens bij Tuinderij Eyckenstein moest vervoegen en daar heb ik vandaag gehoor aan gegeven. Eerlijk gezegd was die tuin door het langdurig winterreces een beetje in mijn soppig brein weggezakt. Na mijn orchideeënreis en vogelreis en natuurlijk die onvergetelijke verjaardagspartij was ik wat "in de bonen", ik moest echt weer in mijn dagelijkse routine komen. Het was vandaag dinsdag, dus dan is de zuivelboerderij Boom en Bosch ook geopend, het was een beetje aardig weer dus met de rugzak op via de groene zône naar de Tuinderij gewandeld. Luuk had een leuke klus voor: het planten van voorgetrokken bonen. Dat heb ik bijna twee uur volgehouden en na de thee ben ik weer vertrokken, te voet naar de zuivelboerderij. Het regende stevig onderweg; ik voelde me weer helemaal opgeklaard door dat wandelen in de regen en het werken met de handen in de aarde.
In heel vroeger jaren was ik een keer licht overspannen van het werk. Onze toenmalige huisarts, Ben Pater had als therapie geadviseerd om met de handen in de aarde te gaan werken; in de tuin. "Er is niets beters dan dat om je evenwicht weer terug te vinden", suggereerde hij! Helaas is Ben veel te vroeg overleden; ik denk nog vaak aan hem; hij had gelijk en via deze Weblog zou ik zijn advies aan iedereen die wat uit evenwicht is door willen geven.

De zwartkopgors en de bijeneter

Zwartkopgors. Foto van de hand van Harold Mulders

Tijdens de vogelreis op Lesbos werd ik telkens weer gefrappeerd door de schoonheid van de vogels; een enkele keer ook door het gebrek aan schuwheid; met de verrekijker, maar vooral met de telescoop kon je de vogels in hun volle pracht aanschouwen. En telkens benoemde ik stilletjes de pracht van de dag. Was het de eerste dag de grauwe klauwier, daar kwamen de volgende dagen de zwartkopgors, de witvleugelstern, de oostelijke blonde tapuit, de blauwe rotslijster en tot slot de bijeneter om de hoek kijken. De mooiste vond ik wel de bijeneter met z'n tropisch aandoende kleuren met als tweede de zwartkopgors. De laatste dag; we waren bij zoutpannen op een tweede locatie aangeland. De mogelijkheid tot het maken van een ferme wandeling werd door mij aangegrepen en ik keerde in m'n eentje terug bij het dorpje waarvan de naam mij helaas is ontschoten. Daar sloeg ik de verkeerde weg in; tot mijn geluk ontwaarde ik niet slechts het mij inmiddels bekende silhouet van de bijeneter en het specifieke geluid maar zag ik tevens een vlucht van zeker zo'n twintig stuks op een elektriciteitskabel zitten.

Bijeneter. Foto Harold Mulders

Met de kijker erbij werd ik dubbel en dwars beloond. Ze vertrokken en ik liep verder tot ik me realiseerde dat ik de verkeerde weg had gekozen en ik omkeerde. De GPS leidde mij uiteindelijk weer terug naar de goede plek; de bijeneters waren bij de tweede passage van de elektriciteitskabels niet meer aanwezig; ik had geluk gehad want van zo nabij hebben we deze tropisch pracht tijdens deze reis verder niet kunnen aanschouwen.

Mijn vijfenzestigste verjaardag

Hiep hie hoera!

Roos en ik gingen begin van deze voor mij gedenkwaardige dag op het achterbalkon staan luisteren naar de twaalf uur luidende torenklok; net als precies 40 jaar geleden, toen ik 25 werd. De daarop volgende verjaardagsochtend piepten de SMS'jes, Facebook felicitaties en e-mails met goede wensen binnen om niet te vergeten twee geënveloppeerde kartonnen wenskaarten, tegenwoordig wel eens denigrerend "snail-mail" geheten, maar mij zeker niet minder dierbaar. Kortom ik werd niet vergeten!
De apotheose was toch wel het verjaardagsdiner 'savonds bij de Biltsche Hoek. We zouden vroeg beginnen zodat het voor de kinderen van Arja en Walter niet te laat zou worden. En zo tegen half zes kwam de hele meute binnen; allen behalve Arja en Walter (har har). Zij kwamen als laatsten binnen rond zes uur; Gijs zag er al heel moe uit van een logeerpartij hier in De Bilt, maar hij zou zich tot het eind van de avond kranig houden evenals Evi.
Het werd een ouderwets dolle boel; gezellig al die rakkers bij elkaar; ik voelde me ontzettend gelukkig te midden van degenen die mij zo dierbaar zijn: kinderen, mijn reservezoon Douwe, schoonkinderen, kleinkinderen, en natuurlijk mijn lieve Roos. Daarenboven serveerde de Biltsche Hoek mij zo'n overheerlijke enorme Tong, Sole à la meunière; ik heb dus ook nog eens gesmuld. Tot slot kwam de manager van De Biltsche Hoek met een vuurspuwende kaars en zette het bekende verjaardagslied in. Met een hiep hiep hoera eindigde deze fijne avond. Ons gezelschap vertrok als laatste en ik moest de meute nog aansporen ook.
Ik zal er nog lang van nagenieten. De foto's die gemaakt zijn kunt u hier zien (als het tenminste allemaal werkt). 

Naar de zoutpannen op Lesbos

Vanuit de verte hadden we de enorme witte berg van gewonnen zout al zien liggen. Hier op Lesbos wordt al sinds mensenheugenis zout gewonnen door zeewater op vloeivelden te laten verdampen. Daarbij zijn prachtige natuurvriendelijke situaties ontstaan. Hier en daar krioelde het van de vis; voedsel voor de vogels. Daarnaast is de omgeving niet verstoord door intensieve landbouw zodat er tevens heel veel insecten in de kruidenlaag voorkomen. Reden voor de trekvogels die vanuit Afrika op weg zijn naar noordelijker streken om even langs te gaan voor een uitgebreide "snack". In een paar dagen vreten ze het vet weer aan en gaan dan verder. Het gevolg is dat er gedurende enkele weken talloze soorten trekvogels te zien zijn. Hier in de zoutpannen, waar we direct na het ontbijt van de eerste dag (na eerst "het meertje" te hebben bezocht om 6.00 uur) heen gingen zagen we allerlei steltlopers en andere soorten: kluten, bosruiters, zwarte ruiter, flamingo's, (kuif)aalscholvers, plevieren, (zwarte)ooievaar en nog vele andere soorten waarvan de namen me zijn ontschoten. En meeuw-achtigen als de (kleine) stern, geelpootmeeuw; de prachtige witvleugelstern die in grote groepen insecten consumeerde; de lemniscaten van deze groep vogels is een schoonheid om te aanschouwen; een lust voor het oog en tot grote tevredenheid van de al dan niet fotograferende ornithologen onder ons.

Zonsopgang bij het meertje

"Het meertje" bij zonsopkomst. In de verte, maar hier
niet zichtbaar een 18-tal kwaks
 

Herman vond het maar een vies meertje. Het water was misschien wat grijzig, maar ik betwijfelde eigenlijk of dat door menselijk toedoen kwam. Zou kunnen want er lagen wel wat restanten van huishoudens zoals kachelpijpen en wat plastic rommel in het water, maar er zwommen ook schildpadden en kikkers. Echt smerig was het zeker niet.
Heel in de verte zag je een heel stel reigerachtigen, species van "de kwak" in een boom zitten. Ze zaten er wat kouwelijk bij met opgetrokken schouders, met 18 stuks, doodstil in een boom. De rozevingerige eoos piepte met haar zonnestralen over de heuvels in de verte; het was een schitterend gezicht. Later in de dag zou helios ons meedogenloos verzengen. De meesten van ons hadden nog geen zon, althans nog geen zuid-europese zon op hun huid gevoeld en moesten voorzichtig aan doen. Maar 'smorgens nog niet hoor. In het riet zat een aantal waterhoenders met jongen; een leuk gezicht zo 'smorgens vroeg. Maar eerlijk gezegd kwamen we voor het klein waterhoen, een fraai beestje met een blauwachtig verenkleed dat we overigens tot algemene teleurstelling de hele week niet zouden ontwaren. Maar wel het wouwaapje, tegenwoordig het woudaapje geheten of zelfs woudaap. Hans noemde het een keer heel geestig tegenover een Engelsman een forestmonkey; begreep de Engelsman niet terwijl wij er ontzettend om moesten lachen?! Tja, aan humor ontbrak het ons niet al viel dat 'smorgens voor zes uur niet altijd mee.

Waarnemen en scoren

Op het terras van het hotel, het inventariseren van
de waargenomen soorten

Gewapend met verrekijker, telescoop en vooral kennis, werd er door de ornithologen lustig vastgesteld welke vogels er zoal te zien waren. Mij ontging veel; van de soorten kon ik, zeker de eerste dag(en) nauwelijks de namen onthouden laat staan de bijbehorende kenmerken. Maar het was ontzettend prettig om te merken dat de deskundigen geen enkele moeite hadden om telkens weer te zeggen om welke soort het ging. Hulde daarvoor!
Een dagelijks weerkerend ritueel betrof het invullen van de scoringslijst. Onder aanvoering van Herman werd aan de hand van de door SNP verstrekte lijst ingevuld welke soorten er die dag waren gezien en welke nieuw waren. De eerste dag reeds waren er meer dan dertig soorten gezien. Herman maakte er toen een wedstrijd van onder de groep om te voorspellen om hoeveel soorten het uiteindelijk zou gaan. Ik noemde 140 soorten, uitgaande van een verloop zoals we dat met de orchideeën groep hadden meegemaakt. Toen vonden we er de eerste dag 7 en uiteindelijk 31. Het zouden er bij de vogels uiteindelijk 132 worden dus ik zat er niet zo gek ver naast.
Van meet af aan was de groep zeer geanimeerd bezig; het zou een heel genoeglijke en gezellige week worden waarvan Ruud op het laatst zou zeggen: "meestal is er binnen een groep wel tijd voor minder serieuze zaken, maar bij deze groep lag het omgekeerd". We hebben inderdaad ontzettend veel plezier gehad tussen het serieuze ritueel van het vogels kijken.
De eerste avond stelde Herman voor om bij het krieken van de dag te vertrekken naar "het meertje", een plek waar de zon 'smorgens op de rietoever schijnt en de vogels tevoorschijn komen. Het zou me niet meevallen, maar ik was present!

Aankomst op Lesbos

Zo rond lunchtijd kwamen we aan op Lesbos. Aangezien ik als enige van de groep geen koffer, maar slechts handbagage bij me had kon ik direct doorlopen en op zoek gaan naar de reisleiding, de al eerder via e-mail aangekondigde Herman en Ruud; twee joviale mannen die ons direct al duidelijk maakten dat het erom zou gaan dat iedereen het naar zijn/haar zin zou hebben. Uit de melée van gearriveerden maakte zich het SNP-groepje los. Daar ga je dan een week mee optrekken. Twee reeds bestofte busjes vormden ons vervoer voor die week. Een rubber strip was provisorisch vastgeplakt met  leukoplast uit de EHBO-doos, een koplamp lag voorin; later tijdens de reis zou Bart, de kameraad van Adriaan nog met een zijruit in z'n handen staan. Kortom, echt Griekse busjes, die ons overigens geen moment in de steek zouden laten ondanks het af en toe ruige terrein.
We vertrokken van het vliegveld en de twee chauffeurs werden direct door de politie gesommeerd om hun papieren te laten zien; dat begon al goed dachten wij vogelaars. Het viel erg meer; op het eiland werden twee huur-busjes vermist en dat waren niet die van ons. Langs de kustweg gingen we richting Skala Kalloni waar we die week zouden verblijven. "Wie wil wandelen, ga je gang, we zien je weer bij de volgende stop", zei Herman. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en zo liep ik heerlijk in de rust van het eiland en de warme zon. Een prominent gekleurde vogel, zwart en wit, vloog met mij mee. Later deze reis zou ik  leren dat dit de oostelijke blonde tapuit was. Door de verrekijker was hij prachtig om te zien.

Vogels kijken op Lesbos

De trouwe kijkers van deze Weblog zullen hebben gemerkt dat er vanaf 6 mei niet meer is gepubliceerd. Maar weest niet bevreesd want ik ben niet gestopt, nee, ik was met een tweede natuurreis van SNP mee. Deze keer een vogelreis naar Lesbos. Het vliegtuig zou , vrijdagmorgen 3 mei al om 5.30 uur vertrekken. Dat is verdraaid vroeg als je naar het vliegveld wilt gaan op de wijze zoals ik dat bij voorkeur doe: wandelen naar station Utrecht CS en dan de nachttrein naar Schiphol. Poeh, ik vertrok om half twee van huis; Roos was zo lief om me uit te zwaaien; flink doorgestapt naar Utrecht. Natuurlijk geen mens op straat; pas in Utrecht wat studenten op de fiets en in de binnenstad was het zelfs behoorlijk druk met allemaal etenstentjes die gewoon open zijn zo middenin de nacht.

Om 3.07 vertrok keurig op tijd de nachttrein. Ik zocht een plekje in de stiltecoupé, maar daar hield niemand zich aan; luid gekakel van een stel spaanstaligen. In de coupé verderop lag een plasje kots, achtergelaten door een feestganger neem ik aan. Even verderop neergestreken naast een stel jonge knullen, ik vermoed dat zij in modern Nederlands nerds genoemd zouden worden en die vanaf Utrecht CS tot Schiphol, waar ik de trein zou verlaten met een nuchtere ernst computerspellen zaten te bediscussiëren, gekleed in heldhaftige, krachtig bespijkerd schoeisel en kleding.

In een coupé verderop een stel jongens die hash zaten te roken. Het was wat in die nachttrein, maar ik arriveerde keurig op tijd op Schiphol. Bij de incheck zag ik Adriaan al staan. Ik moest verderop inchecken en had (gelukkig) geen koffers. Meteen doorgelopen en zo zat ik veel te vroeg als één van de eersten bij de "slurf". 

Van dat vroege vertrek kwam niets want er was iets mis met het bagage-verdelingscentrum zodat de koffers niet bij het vliegtuig kwamen. Daardoor vertrok het vliegtuig 1.30 uur later dan gepland; en daar was ik zo vroeg voor vertrokken?! Bij aankomst op Lesbos bleek van een fors aantal van onze reisgenoten de koffer niet te zijn gearriveerd. Ik begrijp nu goed waarom Michael O'Leary van Ryanair nog niet eens voor niets gebruik wil maken van Schiphol; dat heeft de menselijke maat ver overschreden en dan werkt het niet meer net zo min als mega-scholen en mega-ziekenhuizen.

Maar Transavia zorgde weer voor een voortreffelijke overtocht naar, wat die week zou blijken, een weergaloos mooi eiland met een keur aan vogelsoorten waarvan ik het bestaan voordien niet eens vermoedde.

Op zoek naar een supermarkt

Groenten uitgestald in Pischici

Toen we met onze orchideeënreis in de Garganostreek waren gearriveerd in onze eerste verblijfsplaats, Monte Sant'angelo, wilden Ab en Dick toch vooral bierblikjes inslaan bij een supermarkt. We liepen het (berg)dorp op en af en konden geen supermarkt vinden; slechts wat (op dat moment gesloten) alimentarios, kleine zaakjes voor een diversiteit aan huishoudelijke spullen zagen wij in de verder zo landelijke straten. Maar .... geen bier. In de tweede verblijfplaats, het agriturismo was helemaal niets aan winkels in de buurt; slechts landelijke schoonheid waaronder een veelheid aan orchideeën, maar zeker geen supermarkten met bier.
Pas in de derde verblijfplaats, Pischici slaagden de heren erin om bier te "scoren", waarvan de reisleidster Lisbeth zei dat ze nog nooit had meegemaakt dat deelnemers aan een reis bier liepen mee te sjouwen tijdens een wandeling. Nou, het smaakte heerlijk zo in de hitte van de Italiaanse dag. Overigens weer geen supermarkt!
En wat mij als liefhebber van kleinschaligheid opviel was dat er, zeker in Pischici allemaal kleinschalige winkels waren met een veelheid aan groenten, vis en dergelijke. Op de laatste dag van ons verblijf was er ook een markt waar ik diverse soorten bonen heb ingeslagen. Gelukkig houdt de italiaanse bevolking nog zoveel van kwaliteitsvoedsel dat zij de goedkope, kwalitatief zo ondermaatse, maar zo "makkelijke" supermarkt niet aan haar hart heeft gesloten.

Kaantjes

Mijn grootmoeder Sientje bakte haar vlees met uitgebakken rundvet of varkensvet. Naar ik mij herinner zie ik haar in het kleine keukentje van hun huis in Zaandam op zacht vuur het klein gesneden vet tot kaantjes uitbakken. Sinds dierlijk vet door het bureau voor de voeding, voedingsindustrie en "wetenschappelijk onderzoek" in de ban is gedaan, zal dit gebruik wel uit de NLse keuken verdwenen zijn (en daarmee de heerlijke smaak van het vlees). Degenen die mij beter kennen weten dat ik niet zo'n aanhanger ben van de cholesterol-hysterie.
Wanneer ik naar de Eifel en de Hoge Venen ging, maakte ik altijd gebruik van de wachttijd tussen twee busverbindingen in om bij slager Weber, in Aken even van die heerlijke verse worst te kopen. Daar kreeg ik dan altijd een stevige lik uitgebakken vet, schmalz in het Duits bij om die worst in te kunnen bakken met behulp van het meegenomen pannetje en gasbrander. De leut was dan om in "the middle of nowhere", in la Béole, een schuilhut op de Venen, worstjes te bakken en een heerlijk maal te bereiden met van die Duitse broodjes met lekker Duitse leverworst en natuurlijk die gebakken worstjes: een koningsmaal. De bekroning was natuurlijk als er dan andere wandelaars langs kwamen en zich verbaasd afvroegen waar die heerlijke baklucht vandaan kwam. Gebeurde slechts één keer overigens.
Onlangs heb ik weer eens op ouderwetse wijze vet uitgebakken op laag vuur; de kaantjes uit het vet gevist (ik kon er gewoon niet afblijven zo lekker zijn die kaantjes na afkoelen) en in het vet karbonades gebakken en later ook enkele keren lamsvlees. Het vlees bleef heerlijk vol van smaak door deze behandeling, terwijl de pan ook nog eens opmerkelijk makkelijk schoon gemaakt kon worden.
Ik ga van nu af aan over op het gebruik van rundervet of varkensvet om mijn vlees in te bakken, net als grootmoeder Sientje deed.

Good morning

Het bloggie over de Beatle song "Blackbird" bracht een oude dispuutsherinnering bij mij naar boven. Mijn jaargenoot Hans vdS en ik hadden bedacht om op de ochtend van een met drank overgoten dispuutsfeest, een diës natalis (deftig studentenwoord voor verjaardag) van het dispuut denk ik, de meute te wekken met het lied: "Good Morning" van de Beatles. Zo gezegd, zo gedaan; Hans had die avond de muziek verzorgd met zijn bandrecorder (zo'n muziekapparaat uit de prehistorie) en had "Good Morning" alvast klaar gezet voor de ochtend. Hij was vroeg opgestaan (een uur of elf schat ik) en ja hoor, daar klonk het luidruchtige hanengekraai waarmee het lied begint en werd iedereen scheldend wakker.
Die arme Hans werd helaas de dupe van deze studentengrap; hij werd met pyama en al in het water gedonderd. Maar leuk was het!

Aan het ijs in de Gargano

Met Ab en Dick bij de zoveelste gelateria

Wat mij betreft stond de Garganoreis vooral in het teken van gezellig op reis met een stel vrienden en dat waren Ab en Dick, mede-natuurliefhebbers. Zij hadden het plan voor de orchideeëntrip met SNP en vonden het gezellig als ik mee zou gaan. Natuurlijk vond ik het heel leerzaam met al die orchideeën-kenners maar ik wilde ook wel eens wandelen en daar was alle ruimte voor. Zo kon ik genieten van dalletjes met zingende nachtegalen en verder ook lekker even krachtig de benen strekken naast het afspeuren van veldjes met bloemen en vooral ook reptielen. Volop hagedissen in felle groene kleuren. Prachtig om te zien allemaal. Maar 'savonds, als het maar even kon stroopten Ab, Dick en ik de omgeving af op zoek naar een ijswinkel, in goed Italiaans een gelateria. Vooral in onze laatste verblijfplaats, Peschici was er volop keur; er waren meer gelateria's dan bakkers. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo'n ijsliefhebber, maar in Italië laat ik me helemaal gaan. Een enorme hoorn met twee smaken ging er soms wel twee keer op een dag in. Alleen kwamen we er niet uit welke nou de beste was. Eigenlijk moeten we nog eens terug voor een diepgaand vervolg-onderzoek!

PS Ik heb weer een manier gevonden om eigen foto's in te kunnen zetten in mijn Blogs. Dus voortaan niet alleen maar foto's die ik van Internet heb geplukt.

Tennis en Heisenberg

Gisteren heb ik voor het eerst een tenniswedstrijd live bekeken; het ging om een wedstrijd tussen twee jonge kerels, waaronder de oudste zoon van Ab. De twee spelers waren aan elkaar gewaagd en probeerden elkaar vooral met kracht te bestrijden. Het gevolg was een vrij onaantrekkelijk schouwspel met erg veel dubbelfouten en uit-ballen; vrijwel geen rallies die het tennis tot zo'n leuke kijksport kunnen maken.
Onwillekeurig drong zich de onzekerheidsrelatie van Heisenberg bij mij op; heeft natuurlijk niets met tennis te maken, maar daar gaat het ook om twee eigenschappen (zij het van elementaire deeltjes) die met elkaar omgekeerd evenredig zijn. Bij een "tennisklap" bedoel ik in dit geval de kracht (K) en de precisie (P): het product van deze twee (KxP) is binnen zekere grenzen een constante die tot uitdrukking komt in de "ranking" van de tennisser in kwestie. Een tennisser probeert ten principale een bepaalde, meestal zo fors mogelijke kracht aan de bal mee te geven, zodanig dat deze op een door tennisser bepaalde plaats terecht zal komen. Lukt dat niet dan is de bal "uit" of kan de tegenstander deze ongewenst gemakkelijk retourneren. Soms gaat het juist om de perfecte placing, zoals bij een lob die net voor de achterlijn moet neerkomen.
Het ontbrak bij de genoemde wedstrijd beide spelers vooral aan precisie; aan kracht ontbrak het de twee zeker niet; vaak hoorde je zo'n schitterende klap van racket tegen de bal die zo bij zomerse avonden hoort. Rijd je op de fiets langs zo'n tenniscourt dan hoor je die klappen altijd. De twee zaten zich zelf af en toe in de weg en mopperden op zichzelf. Ik hoop maar dat ze desondanks van deze zonnige middag hebben genoten.
Lydia, de vrouw van Ab had haar zoon naar het toernooi in Bilthoven gebracht en meteen de bij de terugreis van Gargano zoek geraakte en inmiddels weer gearriveerde spullen meegenomen, waaronder mijn verrekijker en Italiaans "lekkers". Dus nu kan ik met de vleesconserven die ik aldaar heb gekocht een smakelijke pastaschotel gaan bereiden. Dank voor het meebrengen!
En tot mijn verrassing zat in de tas ook een cadeautje voor mij 65e verjaardag, de "Planten kijk en Wandelgids van Nederland", een uitgave van SBB die ik zelf had willen aanschaffen. Dank Ab!

Blackbird

Op reis met SNP was het onze reisleidster Lisbeth opgevallen dat ik zo vaak een associatie had met muziek. Daar ben ik me wel van bewust maar dat het anderen opviel was mij niet "gewaar geworden". Zo reden wij langs een rij coniferen waarbij ik spontaan het (on?)bekende kerstlied over "De kerstengel" van Drs. P. moest "zingen": Hier hang ik dan in volle glorie, aan één versierde conifeer, enz. (de verdere tekst ken ik niet).
Vanmorgen werd ik overvallen door het prachtige gezang van een merel, vlakbij het slaapkamerraam in een verder volledige buitenstilte. Een prachtig geluid dat ik natuurlijk direct associeerde met het lied van Beatle Paul McCartney: Blackbird, een ingetogen lied over de vrijheid van de vliegende merel. Dat lied ken ik al vanaf m'n studententijd; mijn dispuutsgenoot Pieter T. had alle muziek van de Beatles en die draaide hij dan als ik bij hem op bezoek was. Het werd wel eens zo laat dat ik terug naar huis fietste in de ochtendschemering en dan hoorde ik het gezang van deze gevederde toonkunstenaar met z'n gele snavel.
Vorige week, in de Gargano heb ik twee nachtegalen tegen elkaar horen zingen terwijl ik in m'n eentje ergens in een dalletje op een putdeksel van een verlaten boerderijtje zat; ook zo'n fraai concert in de natuur.
Zo werd ik gewekt op die eerste dag van die "Wunderschönen Monat Mai", inderdaad opnieuw een muzikale associatie.