Weer naar de Maashorst

 Mariska heeft inmiddels zo'n plezier in het wandelen; ook vandaag zou ze weer aan de wandel gaan ondanks een heel drukke week met nachtdiensten. Wellicht overrompelde ik haar door aan te bieden om weer met haar mee te lopen. Bleek uiteindelijk voor haar wel een stimulans want het viel haar inderdaad zwaar om weer bijtijds op te staan. Ik stond daarentegen al om kwart voor acht op de bushalte naar Utrecht CS. Er zat vrijwel niemand in de bus en er stapte verder ook niemand meer in zodat de bus heel vroeg op het station was en ik een trein eerder haalde. Dat gebeurde in den Bosch opnieuw zodat ik uiteindelijk al om 9.00 uur in Oss was en niet om 9.30, het tijdstip dat we hadden afgesproken. Maar er stond een bus richting Heesch. Laat de chauffeur nu een bekende zijn van Mariska en die vermoedde wie ik was en zo hadden we kennismaking en een gesprek. Uiteindelijk stond ik op de Parkeerplaats op Mariska te wachten die om kwart over tien kwam aantuffen; ze had nog fors moeten krabben aan de ramen van de auto. 
We liepen weer twee uurtjes over de Maashorst, keurig 11 km. Ik had weer een spektaart gebakken en daar hebben we met smaak van zitten smikkelen op een bankje. En onderweg aan één stuk door met elkaar over van alles gesproken; wat is samen wandelen toch een fijne manier om met elkaar te overleggen.
Mariska had nog een heel middagprogramma; ik zorgde ervoor dat we keurig op tijd weer bij de auto waren; zij moet nog een beetje met Komoot leren omgaan, maar dat komt ongetwijfeld goed; kan ze ook goed de afstand en het traject inschatten. We namen afscheid en ik ging met de trein door naar Wijhe waar Roos een lekker kopje thee voor me had. Ik was door alle gewandel van de afgelopen dagen en de korte nachtrust een beetje uitgewoond, maar na drie kwartier de luijes gesloten te hebben ging het weer helemaal goed. Fijn om weer in Wijhe te zijn; morgen een mooie wandeling over het Veen bij Kloosterveen.

Wat een drukte

Parkeerterrein SoesterDuinen

 Het was koud en vochtig vandaag. Ik kwam pas laat op gang hedenmorgen en vond dat ik toch wel mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging moest gaan consumeren. Dan is natuurlijk de vraag waar je zult beginnen. Hier in mijn woonomgeving kun je eigenlijk alle kanten op; het OV is voortreffelijk en zelfs direct vanuit mijn bushalte even verderop op het Dr Letteplein kun je bus 58 nemen naar station Driebergen Zeist of richting Hollandse Radingh en natuurlijk bus 77 naar Utrecht CS of station Bilthoven. Keuze alom. Dat werd vandaag uitstappen bij voormalig ziekenhuis Berg en Bosch en vervolgens via het Marskramerpad richting Amersfoort; ik had zelfs heel even het euvele plan om naar Amersfoort te lopen, maar dat zou 'm niet worden. Het liep niet lekker; had het koud en, ondanks dat ik er zelf niet zo veel hinder van ondervind zit dat gelazer met Corona me helemaal niet lekker; er zit inmiddels een forse hoeveelheid agressie onder de mensen; in de VS gaat het helemaal mis met de democratie, in ons eigen land richten groepen zich met agressief geweld tegen de handhavers van de orde; ook hier is de democratie niet meer een vanzelfsprekende zaak. Vriend Dick kwam zelfs met een artikel over een alternatief voor de parlementaire democratie, zogenaamd gevormd zoals in het klassieke Griekenland, alsof dat vergelijkbaar is met de problematiek van een modern kapitalistische maatschappij. Dat speelde allemaal door mijn hoofd. Gelukkig was het in het begin van de wandeling erg rustig; onderweg kwam ik "nog een eenzame wandelaar" tegen en we hadden even een kort gesprekje. hij vertelde me dat het bij de Soester Duinen erg druk was met wandelaars en vooral hondelaars. Dat zou ik inderdaad ook gaan merken, maar voorlopig was het nog erg rustig. Bij mij achter in het bos is het inmiddels zo krankzinnig druk dat je zelfs als vent niet meer ergens rustig kun gaan staan plassen; ieder moment komen er wandelaars langs; het lijkt wel het Vondelpark op een zomerdag. De zandpaden zijn door al die voetstappen helemaal ingeklonken zodat het water niet meer door de zandlaag heen dringt en de paden veranderen in waterplassen. Overigens hoop ik wel dat veel mensen plezier gaan krijgen in het wandelen; het is zo goed voor de gezondheid.
Bij de Soester Duinen is een parkeerplaats en die was zo vol als op een mooie zomerdag; zelfs het patatloketje was geopend; ik rook het al van verre. Uiteindelijk besloot ik om de wandeling maar te beëindigen bij station Soestduinen. Ik zat op een bankje, met mondkapje op en twee jonge meisjes, pubertjes denk ik gingen naast me zitten: "vind u het erg als we hier gaan zitten?", vroegen ze Corona bewust. Deed me goed dat ze niet angstig waren; mij kan het echt niet meer schelen, ik doe alles zoals gewenst wordt volgens de regels, maar geloof niet echt meer in het nut er van. Dat virus waait vanzelf wel over; met al die maatregelen duurt het alleen maar langer.

Pap, wat vind jij

 Mensen kinderen, dat was best heel moeilijk om te beantwoorden die vraag. Eerst Mariska die mij zonder enige omhaal vroeg: "laat jij je zelf vaccineren", met natuurlijk de vraag achter de vraag, of waarschijnlijk de vraag: "wat vind jij van dat vaccin, is het nodig voor jongeren, is het wel veilig die nieuwe methodiek van RNA vaccins?", Nu ben ik van nature nogal kritisch; ik neem niet zomaar iets aan als ik niet het gevoel heb dat het helemaal klopt. Noem het "dwars geboren". Voorzichtig, met meel in de mond antwoordde ik dat ik het uit solidariteit met onze regeringsleiders wel zou doen, maar dat ik met die nieuwe technologie terug houdend zou zijn waar het jonge mensen en zeker kinderen zou betreffen. De volgende dag kreeg ik een WhatsApp bericht van Arja, met de vraag wat ik van die vaccins vond en toen heb ik met aanzienlijk minder meel in de mond geantwoord dat ik bij die RNA vaccins grote vraagtekens had en dat ik zou kiezen voor een antigeen vaccin, een eiwitvaccin of glyco-proteïne vaccin. Die worden ook op de markt gebracht nietwaar. Dat zou Arja doen, gewoon op eigen kosten.
Niet te geloven, maar weer een dag later kreeg ik van mijn broer Jan de vraag wat ik vond van de uitspraken van een wetenschapper en hij stuurde mij een link naar een Youtube adres. Ik heb dat geweigerd omdat ik zo mijn eigen ideeën heb over vaccinatie en niet - naar ik dacht - met de een of andere tegendraadse figuur geassocieerd te worden. Mijn verontrusting over die nieuwe wijze van vaccinaties, die nota bene wereldwijd ingezet gaat worden, is gebaseerd op kennis; of ik het bij het goede eind heb is natuurlijk maar de vraag, maar ik heb als oud-wetenschapper, gepromoveerd op een wetenschappelijk onderzoek naar het ontstaan van autoimmuniteit in een experimenteel model enig recht van eigen mening hieromtrent. 
Viraal RNA  inspuiten met de gedachte dat je vervolgens de hele cascade van eiwitsynthese van de gastheer zelf in werking zet, teneinde het antigeen van binnenuit te produceren en een immunologische reactie teweeg te brengen is theoretisch een fraaie. Maar mijns inziens niet van mogelijke smetten vrij. Voor mezelf ben ik daar niet zo bevreesd voor, vandaar mijn ontwijkend antwoord aan Mariska, maar voor toepassing bij jonge mensen ben ik erg huiverig.
Op het dringend verzoek van mijn broer ben ik ingegaan en heb het inmiddels overbekende verhaal van collega wetenschapper Schetters met aandacht beluisterd. Afgezien van de uitstap die hij doet richting farmacologie ben en was ik het volkomen met hem eens. Over die uitstap naar de farmacologie heb ik geen oordeel, noch positief, noch negatief.

Na een jaar weer even terug

 

En daar zitten ze weer. Fijn om hen te zien

Martijn is sinds afgelopen weekend weer terug in Nederland; over drie weken zal naar verwachting de baby geboren worden; Margot is al enkele weken eerder gearriveerd. Het heeft veel voeten in de aarde nu in Corona tijd om een dergelijke reis te ondernemen; testen, quarantaine, nogmaals testen, Vandaag was hij uit quarantaine ontslagen en mochten ze bij ons langs komen onder de strikte voorwaarden van de anderhalve meter en geen hug of omhelzing. En ja hoor, precies op de afgesproken tijd -  Roos en ik stonden al op de uitkijk - kwamen ze aangetuft. Hoog zwanger, maar nog bijzonder lenig kwam onze schoondochter de trap op. Wat was ik blij om hen weer te zien; was best moeilijk om elkaar niet om de hals te vliegen, maar dat wende snel. Koffie en thee, ze hadden alvast in de auto gegeten. En op afstand van elkaar hebben we lekker bij zitten praten. Natuurlijk over de reis, over Corona maar vanzelfsprekend ook over de komst van de baby. Ze wonen nu tijdelijk bij de ouders van Margot in Breda en als alles goed gaat zal de bevalling ook thuis plaats vinden; dat vinden we zo leuk en zo echt Hollands! Nog een paar weken en dan is het zo ver.

Spitten in de ruin

Lekker bezig

 Het wordt weer voorjaar binnenkort; tijd om de tuin onder handen te nemen. Dus vanmorgen direct de handen uit de mouwen en met de spade aan de gang. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. De grond was bijzonder soepel te hanteren; viel me honderd procent mee. Toen we vorig jaar in de droge tijd aan de gang gingen leek de grond wel van beton, maar inmiddels is zij redelijk bewerkt en goed bewerkbaar geworden. Veel struiken zijn verwijderd; de grond zal dit jaar vooral gebruikt gaan worden om groenten te verbouwen; Roos heeft al de nodige zaden in huis gehaald. Ik ben "ingehuurd" voor het ruwe werk; de bodem. Ook in het middenstuk van de tuin was de grond goed te spitten. Het is mooie grond, geen klei, geen zand, maar ik zou het zavelgrond noemen; rivierklei met enig zand gemengd, vast wel vruchtbaar; we gaan het zien. De boerenkool heeft het in 2020 in ieder geval heel goed gedaan
Het spitten is niet mijn dagelijks werk; ik heb het dan ook niet al te lang gedaan; had geen zin om morgen spierpijn te hebben. Begin van de middag ging ik weer op de Bilt aan. Martijn en Margot hebben aangegeven dat zij morgen langs kunnen komen, een gelegenheid die wij graag te baat willen nemen; ze zijn net samen terug uit Indonesië en we hebben elkaar al bijna een jaar niet gezien; alleen Margot is tussendoor een keer terug geweest. 

De A griep

 In mijn jeugdjaren was er ook sprake van een behoorlijk ernstige virus uitbraak; de A-griep, veroorzaakt door een Influenza virus. Bij ons in de straat overleden twee vaders van gezinnen; dat heeft behoorlijk indruk op me gemaakt. In totaal wordt nu geschat dat er destijds, 1958 ongeveer 1500 mensen aan zijn overleden. Maar onderschat Influenza virussen niet! De al jarenlang aan ouderen aangeboden "griep-injectie" is gericht tegen Influenza virussen. 
In mijn wetenschappelijke tijd heb ik een keer een lezing bijgewoond over het mutatie gedrag van Influenza. Wat ik mij daarvan herinner is dat het virus door een mutatie ontsnapt aan de groepsimmuniteit; er ontstaat als het ware een nieuw virus waarvoor binnen de groep gastheren nog geen adequate immuniteit bestaat. Maar ook daar zal weer immuniteit ontstaan en opnieuw ontsnapt het virus door een volgende mutatie. De onderzoeker vertelde dat een dergelijke cirkel van mutaties een einde kent waarbij het virus terug komt in de oorspronkelijke vorm. Het temt zich zelf zodanig dat het telkens wel weer ergens de kop kan opsteken maar maar zich binnen de gastheer populatie wel een basis immuniteit bestaat.
Nu met Covid-19 is sprake van een relatief nieuw virus, een RNA virus met een wel erg flexibele mutageniteit. In de korte tijd dat het over de mensheid voortraast heeft het al tal van "nieuwe virussen" doen ontstaan; de Britse en Zuid Afrikaanse variant bijvoorbeeld. Als biochemicus verbaast me dat niet echt van een RNA virus, maar dat is slechts een gevoelskwestie; kan het niet wetenschappelijk onderbouwen.
Zoals ik al eerder postuleerde, zullen we het uiteindelijk allen individueel moeten uitvechten, al dan niet geholpen door een vaccin.

Nu lukte het wel

Prachtig die berijpte heide

 Vanmorgen hadden we geen wekker nodig om op te staan. Snel thee en koffie gedronken en om 9 uur met de trein naar Dalfsen, Deze keer verlieten we de trein directmet z'n tweetjes en 25 minuten later de bus naar Lemelerveld, een plaatsje waar ik me niets van had voorgesteld, maar dat verrassend mooi bleek te zijn; zelfs de nieuwbouwwijken waren van een zekere allure; dat beloofde wat voor vandaag. Bij een lokale bakker kochten we een saucijzenbroodje en een croissantje. Langs het Overijssels kanaal richting Lemelerberg. En die was toch mooi; heide met volop rijp in de heldere zon; wonderschoon gewoon. Op zeker moment kwamen we bij het Pieterpad en ging de Lemelerberg over in de Archemerberg, bekend terrein. Uiteindelijk kwamen we in Ommen, de vierde keer voor mij in een week; blijft mooi. Deze wandeling over de Lemelerberg houden we erin! 

Weer naar Ommen

Mooie weerschijn in het water

 Vanuit Oss kun je de trein direct naar Wijhe nemen; ik had overwogen om dat te doen, maar zag er van af omdat ik nog wat aan het vlees moest organiseren om het allemaal ingevroren te krijgen. Dat deed ik vanmorgen eerst en het viel reuze mee; uiteindelijk kreeg ik alles in mijn vriezers. Dus stelde ik ROos voor om vandaag - het was prachtig weer! - een kort wandeltje te maken bij Ommen. Daar had ze wel zin in en zo ontmoetten we elkaar in Zwolle en gingen samen naar Ommen. Onderweg sprak ik opnieuw de conducteur van de trein waarbij Roos al was uitgestapt en ik verder ging naar Ommen. Vriendelijke man. Maar nu stapten we keurig tegelijk uit in Ommen en liepen via een andere route naar het Besthemer Ven; dat blijft toch wel een juweeltje hoor en onderdeel van een heel genoeglijke wandeling. We hielde het kort omdat we van plan waren om de volgende dag nogmaals te beginnen in Lemelerveld en dan een stevige wandeling te maken.

Een heksentand

 

Kleindochter Lieva met "heksentand"

Mariska is helemaal los op het wandelen. Gisteren belde ze me of ik tijd had om een keer met haar te gaan wandelen. Ik daagde haar uit door een dag te noemen: "zaterdag", zei ze, morgen dus en dat werd derhalve vandaag. Ik had ondanks de drukte en de vermoeidheid van het wandelen toch nog een quiche Lorraine gebakken; met extra zout omdat Mariska en ik dat beiden extra lekker vinden. 
Precies op de tijd als afgesproken, 9.50 kwam ze aangetuft bij station Oss en even later liepen we ergens in de buurt van Heesch, op geleide van Komoot door een natuurlijk landschap. Was ontzettend gezellig; ze liep zelfs iets harder dan mijn tempo van 4.8 km/hr;we kwamen tot 5,2, dus stevig doorgelopen. De quiche ging er bij twee zit gelegenheden helemaal in; smaakte inderdaad prima. We hadden uiteindelijk iets te veel gelopen voor Mariska; zij moet echt nog wandelroutine krijgen. Het werden 12 km terwijl ze nog niet verder dan de 10 km was gekomen. Komt wel goed, het enthousiasme is er genoeg.

Op mijn voorstel gingen we nog even langs bij de kleinkinderen. Nou, die vonden het heel gezellig dat opa meekwam. Guusje was niet van m'n schoot te slaan; Lieva liet haar "heksentand" zien, een losse melktand die ze over haar onderlip drapeerde. Ik moest er even foto van maken voor de blog. Heerlijk zo in de hectiek van een jong gezin te zijn, zeker na zo'n gezellige wandeling met m'n dochter. 

Tijdens de wandeling kregen we nog via de groeps-App "half elf" een berichtje van Marijn dat hij op weg was naar het het vaderland. Met een mondkapje voor zat hij op het vliegveld van Jakarta te wachten voor een vlucht van 17 uur, Iedereen wenste hem een goede vlucht. Morgen is hij er weer!

Afscheid op station Dalfsen

Zie niet vaak meer; een onbewaakte overweg

 Roos en ik zouden vandaag samen aan de wandel van Lemelerveld naar Nijverdal. Het zou anders verlopen. Met de trein naar Zwolle en overstappen op de sneltrein naar Emmen, halte Dalfsen; aldaar zouden we de bus nemen naar Lemelerveld. Bij het uitstappen raakten we even in gesprek met de conducteur, een allervriendelijkste meneer. Merkwaardig genoeg en verschillend van de NS treinen heeft de conducteur geen functie bij het sluiten van de deur, althans niet in deze rit. De machinist had Roos zien uitstappen en verder niemand; tot onze verbazing sloot de deur en stond Roos op station Dalfsen en ik een tien minuutjes later op station Ommen. Nou ja, terug gaan naar Dalfsen was geen optie want dan zou ik zeker de bus niet halen en Ommen is ook een fraai startpunt voor een wandeling. Dus belden we even met elkaar en gingen ieder ons weegs. Roos liep de geplande wandeling en ik liep zo'n beetje eerst een stuk dat we onlangs nog hadden gelopen langs het Besthemer ven en vervolgens via het Beerzer natuurgebied naar Mariënberg, best een fraaie wandeling van 17 km totaal. Onderweg kreeg ik een WhatsApp bericht van Mariska of ik met haar een wandeling wilde maken en natuurlijk wilde ik dat; dat wordt morgen al; gezellig. We spraken af om 10 uur pikt ze me op in Oss. Ze weet inmiddels een paar fraaie wandelingen in de buurt van Oss. Verheug ik me op. De spektaart voor morgen staat al in de oven.
Op de terugweg naar huis werd ik gebeld door Angelina van zuivelboerderij Boom en Bosch. Ze hadden donderdag geslacht en het door mij gevraagde vlees stond voor me klaar. Dat zou een hele logistieke operatie betekenen voor vanavond; vlees halen, geld halen, room bij AH halen voor de quiche, quiche bakken en vlees in de vriezer manipuleren. Opgelucht kon ik toch nog de tijd vinden om dit bloggie tussendoor te schrijven.

De pandemie

 We zijn inmiddels een klein jaar verder met Corona in NL. In de pogingen om de virus uitbraak te beteugelen is het openbare leven op een aantal fronten behoorlijk tot stilstand gekomen; de horeca, de culturele sector, het onderwijs, het uitgaansleven, de contactberoepen, sportscholen en zelfs de huisartsenzorg. Tot mijn grote opluchting functioneert het Openbaar Vervoer nog wel naar behoren, maar daar maakt nog maar weinig volk gebruik van. Er is door de media een angstpsychose onder de mensen doen ontstaan. 
Onze minister president Rutte hield in het begin een klemmende toespraak op radio en TV toen het virus zich begon te manifesteren in ons land. Hij sprak bij die gelegenheid over het bereiken van groepsimmuniteit, in mijn ogen een uitstekend streven waarbij ieder individu als een frontsoldaat het eigen immuunapparaat inzet tegen deze verraderlijke virusinfectie. Het leek mij een adequate aanpak, zoals tot nu toe eigenlijk iedere virus-pandemie tot een einde kwam. Denk maar aan de Spaanse griep, de A-griep, ellende voor de maatschappij, maar uiteindelijk overwint de soort. Al snel werd ik uit de droom geholpen; de lockdown, een intelligente lock down nog wel werd het verdedigingsmiddel. Ik kon mij niet voorstellen dat deze ingreep veel zou uithalen; ik verwachtte dat het een  vruchteloze aanpak was omdat een virus zo klein is en zich zo makkelijk verspreidt dat het niet tegen te houden is. Ieder individu moet het zelf bestrijden. Het deed mij sterk denken aan zo'n zandkasteel op het strand waarbij de vader met zijn kinderen met een schepje probeert om het zandkasteel te beschermen tegen de vloed van de zee; een vruchteloze aanpak.
Wat de ernst van Corona betreft was ik eerlijk gezegd niet zo onder de indruk; uit China trof mij destijds een bericht dat er bij een openlijke manifestatie van verdriet om de overledenen eigenlijk alleen portretten van bejaarde mannen werden meegedragen. Ook vernam ik via de nieuwsvoorziening dat kinderen en jong volwassenen niet of nauwelijks vatbaar waren, althans geen klinische symptomen kregen. Patiënten herstelden in overgrote meerderheid snel; het leek een nieuwe griep, waar de mensheid nog geen kennis mee gemaakt had; een griep met een relatief lage mortaliteit van 1-2 % waarbij hoge leeftijd en een slechte lichamelijke conditie en vooral allerlei chronische aandoeningen de basis voor de kwetsbaarheid vormden; het virus was daarbij het laatste zetje had ik het gevoel, maar om dat nu de oorzaak te noemen, en om te spreken van "het dodelijke virus", ging mij al snel te ver, evenals de veel te ver gaande ingrepen om onze maatschappij te verlammen en de economie te vermoorden. 
En wat betreft die groepsimmuniteit begreep ik dat Sanquin heeft vastgesteld dat inmiddels meer dan 2 miljoen NLers immuniteit hebben opgebouwd waar nog geen vaccin aan te pas is gekomen. 

Koekje van eigen deeg

 Vandaag wordt, na een tumultueuze aanloop de nieuwe president van de VS geïnstalleerd. In toenemende verbazing heb ik de afgelopen maanden de gang van zaken rond de verkiezingen in dat - wat genoemd wordt - democratisch geregeerde land mogen aanschouwen via de krantenkoppen. Afgelopen week, met de bestorming van het capitool was toch wel het laatste wat je in een democratisch land mag verwachten, hoewel ......?
Ik kan mij nog heel goed het einde van de democratie in het Chili onder Salvador Allende herinneren; was die niet door dat zelfde, democratische VS gefinancierd en georganiseerd door de CIA? De boeken van Isabel Allende, nichtje van deze laatst democratisch gekozen president liegen er niet om wat er in die nadagen van de zwaar bebrilde, socialistische president allemaal voor geweld is gebruikt. Daar deed mij een filmpje dat dezer dagen wordt getoond op Internet over de bestorming van het Capitool aan denken. Even kreeg ik het gevoel dat die voorbeeldige USA, die zo door God geïnspireerde maatschappij een koekje van eigen deeg opgediend kreeg en nog wel van binnenuit?!
De laatste maanden heb ik te veel narigheid bij elkaar gelezen, waaronder een boek van Almudena Grandes over de teloorgang van een andere, gekozen socialistische regering; de Spaanse burgeroorlog. In toenemende mate realiseer ik me dat een democratie best heel kwetsbaar is; laten we dat in NL ook maar eens tot ons door laten dringen met die qua geweld toenemende acties en protesten.

Daar schrok ik behoorlijk van

 Naar ik schat was het ongeveer twintig jaar geleden - ik zat nog middenin mijn werkzame tijd in de gezondheidszorg - toen ik het artikel las waar ik zo van schrok. Ik moest er lang over nadenken voordat ik de paradox erin ook daadwerkelijk doorzag. Kort samen gevat behelsde de inhoud van het artikel het volgende: "Door de steeds verder gaande medische ingrepen wordt de volksgezondheid geschaad". Kunt u het voorstellen lezer? Ik begreep het echt niet; gedurende mijn hele werkzaam leven heb ik in de gezondheidszorg vertoeft op heel verschillende functies en steeds was ik ervan overtuigd dat dit ten bate van de mensheid zou zijn en zeker niet schadelijk voor de volksgezondheid. 
Na lang nadenken begreep ik wat de achterkant van de medische medaille behelst. Therapeutisch is er natuurlijk wel veel veranderd in de laatste 7 decennia; aandoeningen die niet behandelbaar waren werden, vaak op heroïsche wijze aangepakt; neveneffecten - "bijwerkingen" - werden met andere ingrepen gecompenseerd en zo konden zaken als harttransplantaties, extreem zware bestralingen en chemotherapieën  ontwikkeld worden en tal van andere zware ingrepen die patiënten langer deden leven. De groep van mensen die met klassieke geneeskunde niet te redden waren konden nu meerdere jaren overleven. Maar ook anti-stolling en tal van andere levenslange medicatie deden de groep van chronische patiënten aanzwellen. Dit zijn natuurlijk de lieden die, als genoemd in die hierboven aangehaalde publicatie de volksgezondheid negatief beïnvloeden. Tegenwoordig kennen wij deze chronische patiënten als "kwetsbare personen". 

Pandemieën in de 19e eeuw

 Ik heb inmiddels het boek "Koninkrijk vol sloppen" van Auke van der Woud er nog eens op nageslagen hoe de vreselijke epidemieën van de 18e en 19e eeuw werden aangepakt en vooral hoe die tot een einde kwamen. Dit was een tijd van grote armoede onder een fors aandeel van de inwoners van ons land; velen woonden - zeker in de grote steden - in kelders en vooral heel klein en smerig; smerige grachten vol stront en ander vuil, enorme stank waren normaal in deze tijd. Brak er een epidemie van met name cholera uit, dan was er niets anders te doen dan het over de maatschappij heen te laten komen waarbij velen stierven. Vooral die armoedzaaiers werden slachtoffer van deze epidemieën. Op initiatief van artsen werd getamboereerd op het belang van betere behuizing van de armsten en vooral ook voor riolering en schoon drinkwater. Begin 20e eeuw werd dat gerealiseerd en bleken uiteindelijk inderdaad essentiële verworvenheden die de Volksgezondheid ten goede kwamen. Hygiëne, frisse lucht, goed voedsel werden verder door deze verlichte medici gezien als essentieel voor de gezondheid; lichaamsbeweging wordt hierin niet genoemd, dat hadden de mensen in die tijd zonder auto's als vanzelf. 
Deze randvoorwaarden voor een goede volksgezondheid zijn inmiddels volledig gerealiseerd; ik denk dat niemand meer in zo'n 19e eeuws krot hoeft te wonen in ons land en iedereen heeft toegang tot schoon drinkwater en riolering; we worden gemiddeld dan ook onvoorstelbaar veel ouder dan in die 19e eeuw; lees daar Auke van der Wouds boek maar eens over. Goede voeding en lichaamsbeweging?, daar schort het tegenwoordig wel vaak aan; dat heeft de burger zelf in de hand.

Aan de wandel

 

Das Wandern war immer meine Lust! Dat kan ik rustig zeggen, want zo lang ik mij kan herinneren wandelde ik graag en mijn twee oudste kinderen, Joke en Hugo gaan er niet voor opzij; lijkt dus wel een beetje in de genen te zitten en nu zie ik tot mijn grote genoegen dat ook Mariska het wandelen heeft omarmd, of beter gezegd, omvoet!
Vroeg zij mij enkele weken geleden of ze een keer mee mocht met een wandeling, daar kochten we eerst een paar wandelschoenen en -sokken voor haar bij Bever Sport. Die heeft ze vervolgens, samen met een vriendin uitgeprobeerd op een 8 km lange wandeling. Echter, toen ik haar vroeg of ze er geen blaren aan had over gehouden, stuurde ze me de hier getoonde foto met een zeer prominente blaar op een overigens merkwaardige plek voor een wandelblaar; de blaar bleek dan ook niet te zijn veroorzaakt door te krappe schoenen - waar ik voor vreesde - maar doordat ze (veel) te grote sokken van haar echtgenoot Gideon had aangetrokken; kennelijk zaten de wandelsokken in de was.
Maar vanmorgen kreeg ik een appie dat ze 10 km aan de wandel zou gaan, ondanks de sneeuw en verwachte regen. Wat doet me dat een plezier; zit kennelijk inderdaad in de genen dat plezier in het wandelen!

Trots op m'n broer

 Mijn broer Jan heeft vandaag precies 30 jaar geleden de "guts" gehad om een eigen bedrijf, Slittech te stichten. Na onze overgrootvaders Hendrik van Elven en Aldert Onrust en onze grootvader Evert van Elven is hij de volgende generatie, een van Elven met ondernemersgeest en met succes. Toen ik gisteren met hem door de fabriek en het enorme magazijn liep had ik dat gevoel van trots dat ik steeds heb wanneer ik zie wat hij in die dertig jaar voor elkaar heeft gekregen. Telkens weer probeert hij zijn broer uit te leggen hoe de door hem ontworpen machines precies hun werk doen en dan sta ik in bewondering, maar vaak niet begrijpend te kijken. Elektronica en meten met terugkoppeling of het nu om temperatuur of kracht en snelheid gaat, voor Jan zijn het grootheden waarmee hij technisch omgaat of het de teugels van een paard en wagen in handen van een ervaren koetsier betreft. Daar waar mijn creativiteit altijd theoretisch is geweest is die van broer Jan vooral technisch. Ik ben er trots op dat onze familieboom zo mooi mag bloeien!

Dertig jaar Slittech

Broer Jan in zijn bedrijf

 Vandaag had ik met broer Jan afgesproken om elkaar weer eens te ontmoeten; stukje wandelen en natuurlijk bijpraten. Door de Corona toestand was dat er dit jaar nog niet van gekomen. Keurig als afgesproken kwam hij met zijn fraaie BMW aanrijden op station Hoorn en gingen we bij hem thuis koffie drinken. Het bleek al in de auto dat Jan ontzettend bezig was met alles rond Corona en met name de vaccinatie; ook hij had mij gevraagd naar hoe ik alle ontwikkelingen rond de pandemie en de vaccinatie stond. Ik heb er grote moeite mee om mijn gedachten hieromtrent breed te ventileren; zoals mij al zo vaak is overkomen heb ik een nogal afwijkende mening vergeleken met de officiële en gangbare mening en politieke besluitvorming. Maar mijn ondergrond is toch vooral dat je je maar het beste kunt voegen naar wat er door de vermeende deskundigen wordt uitgedragen, althans niet de eigen mening rond te bazuinen zoals velen vermenen te moeten doen. Maar ik word daar zo langzamerhand door mijn omgeving wel toe gedwongen lijkt wel. Dus ja, we kwamen hierover fors in gesprek en bleken het, ondanks onze volstrekt verschillende benaderingswijze eigenlijk behoorlijk eens te zijn. Verdomd lastig hoor!
Na de koffie naar de fabriek. Ik maakte een foto van Jan in de fabriek en stuurde die door naar Martijn. Met Martijn had ik al vorig jaar gesproken over mijn broer en zijn fabriek en ik had graag gezien dat deze mij twee dierbaren elkaar gezien en gesproken hadden. Zal er nu wel niet van komen sinds Martijn in Indonesië werkzaam is. We bekeken in de directiekamer nog wat naar de spullen die sinds het overlijden van onze moeder hier opgeslagen zijn en ik pakte de twee tekeningen die onze onbekende opa, Jan ten Brink op zijn ziekbed in zijn laatste levensjaar heeft getekend. Deze twee tekeningen ken ik al mijn hele leven.
Vervolgens gingen we aan de wandel; een mooie wandeling door het vlakke Noord Hollandse landschap in de buurt van Zwaagdijk waar Jan en Thea tegenwoordig wonen. Daarna terug naar hun huis waar Thea inmiddels ook was gearriveerd. Zij ontving net twee vrienden van hen, Ferry en Lia. Grappig om iemand met de zelfde voornaam te ontmoeten; gebeurt mij zelden of nooit; zal broer Jan wel vaker overkomen zijn. Zij kwamen met een enorme bos bloemen ter ere van het feit dat Slittech, het bedrijf van Jan morgen precies 30 jaar bestaat. Ter ere daarvan had ik ook al een plak chocolade, waarop dit heuglijk feit werd gemeld van Jan gekregen.
Gezellig rond de tafel aan de praat; glaasje wijn, thee of water, een bordje kaas en worst en de sfeer zat erin. We spraken over van alles met een zekere diepgang en ook Corona en de vaccinatie kwamen weer ter tafel. De bel ging; dat was zwager van Thea en Jan, eveneens met de voornaam Ferry, hij kwam de almaar doorlopende spoelbak van het toilet beneden herstellen; dat was Jan vanmorgen niet gelukt. En zo herstelde Ferry de spoelbak terwijl Ferry Ferry naar het station bracht; ik kon het niet laten om deze zin nog naar broer Jan te appen  vanuit de trein. Was een fijne dag geweest!

Het werd Leersum

 Roos had aanvankelijk bedacht dat ik voor vandaag maar eens de route, die we zouden gaan lopen zou bepalen. Ik had zo uit m'n hoofd bedacht om van Maarn naar Doorn te wandelen, naar ik dacht zo'n 10 kilometer. Dat bleek echter misrekend te zijn; het was slechts drie kilometer, zo bleek alras aldus Roos die uiteindelijk toch weer Komoot hanteerde; zij is inmiddels beter los op deze handige app dan ik. Op grond van een ouderwetse wegwijzer middenin het bos stelde ze voor om dan naar Wijk bij Duurstede te lopen. Leek mij geen goed idee want dan zouden we waarschijnlijk langs de saaie wetering van Langbroek moeten en zo werd het Leersum, een wandeling over de Utrechtse Heuvelrug door de prachtige bossen. Dat viel inderdaad bepaald niet tegen. Leersum als eindpunt van een wandeletappe is mij bekend en de bushalte was dan ook geen verrassing; vier keer per uur richting Utrecht en dat zelfs in Coronatijd. We waren in een vloek en een zucht weer in Driebergen-Zeist op het station en via Utrecht en bus 77 weer op de flat. En ik was behoorlijk uitgevloerd na 15 km. Na een paar kopjes thee ging ik aan de slag in de keuken en weg was de vermoeidheid! Lekker achter het fornuis en een zuurkoolschotel toebereid. Zuurkool ontdooid en kort gekookt, een flink stuk kinnebakspek fijn gesneden en uitgebakken, zuurkool erbij, kummel/karwijzaad er doorheen en goed gemengd. In een glazen ovenschoteltje, aardappelpuree gemaakt en eroverheen gesmeerd, een flinke laag geraspte kaas met wat vlokjes boerenboter en onder de grill tot een korstje laten komen. Trots laten zien voor de foto alhier op de blog.

Smeerpoets

 Het was vanmorgen een beetje somberig weer. geen regen, maar een noodzakelijke aanleiding om eens iets in de flat te gaan doen op huishoudelijk gebied; stofzuigen en wat stof afnemen met een natte doek; de vensterbanken. Stofzuigen is zo'n klusje van niks; in een kwartiertje heb je die hele flat gehad; waaromzou je dat niet elke week doen?! En die vensterbank, ongelooflijk wat was dat hard nodig, er kwamen hele slierten vuiligheid vanaf toen ik met een natte lap ging vegen; ook een klein klusje waarvan ik me na het uitvoeren afvroeg waarom ik dat niet vaker zou doen; staat toch aangenamer. Nou ja, ik ben te lang verwend geweest door moeder en echtgenotes om aan deze klussen te denken maar dat is een stomme smoes!
Roos appte dat ze vanavond langs zou komen om morgen aan de wandel te kunnen met z'n tweetjes. Kwam dus wel heel goed uit dat ik iets aan het huis had gedaan. Koken voor Roos was geen probleem want ze wilde erwtensoep en daarvan had ik toevallig gisteren een liter ontdooid staan. Nog even naar boerderij Boom en Bosch voor zuivel en kwark; een liter yoghurt voor de buurvrouw en Roos kwam keurig om 18.00 uur binnen zeilen.
Intussen werd ik benaderd door dochters Mariska en Arja over hoe ik tegenover vaccineren tegen Covid stond. En ook mijn broer Jan wil dat weten. Ik weet niet goed wat ik met die vragen aan moet. Heb wel zo mijn gedachten maar die houd ik het liefst voor mezelf.

Ederveen

Nieuwbouw in Ederveen

 Maarn, als begin van een wandeling was me goed bevallen; gisteren had ik deze kleine plaats op de Utrechtse Heuvelrug gekozen om weer eens naar de zandafgraving te wandelen en "het Grote Bos", plekken van mijn jonge jaren, weer eens te gaan zien. En nu wilde ik dat gebied bij den Treek verder gaan exploreren; den Treek, een bos waar Hans van Zummeren van die schitterende natuurfoto's weet te maken; moet een interessant gebied zijn om in te wandelen en zo vlakbij mijn woonstede, de Bilt. Maar het zou anders lopen. Ik was vrij willekeurig naar station Bilthoven gefietst en haalde precies de trein van half of heel, dat weet ik niet meer. Die sloot eigenlijk alleen maar goed aan op de Intercity naar Arnhem en die nam ik maar, geleid door het toeval, zoals DIck en ik vroeger vaak onze wandelingen ongeorganiseerd aan het OV toeval overlieten.

Halfverhard wandelpad aldaar

Zo kwam ik uiteindelijk op station Veenendaal de Klomp terecht, een station waar ik ooit eerder ben uitgestapt samen met Roos om onze vakantie op de boot over de Donau te beginnen, enkele jaren geleden. Op geleide van Komoot ging ik aan de wandel en kwam daarbij over de wereldplaats Ederveen, die, hoe klein ook, toch ook al over een terrein voor nieuwbouw beschikte, maar gelukkig ook over enkele kilometers fraai onverhard wandelpad en dat liep ik af richting snelweg. Daar stak ik over en vervolgde de weg door landbouwgebied richting Lunteren. Daar miste ik de trein in de minuut en ging nog even naar het bos aldaar om een boterhammetje weg te knagen. Ik moet toch maar wat beter plannen een volgende keer en weer de aansluiting naar Maarn nemen.

De aardbeitjes van WIKA Rijks

Zo ziet de zandafgraving er nu uit

 Gisteravond in de trein op weg naar huis zat ik te denken over waar ik vandaag zou gaan lopen. Met behulp van Komoot "keek" ik wat rond op de elektronische kaart  in de omgeving en kwam toen eigenlijk op "Den Treek" terecht, een natuurgebied waar een mij goed bekende natuurfotograaf zich regelmatig met prachtig resultaat vermaakt. Daar lag ook "het grote bos" in de buurt, de plek waar ik als jongeling van 14 jaar voor het eerst met mijn ouders op vakantie was. Dat leek me wel wat om in die omgeving aan de wandel te gaan; Maarn heeft het meest nabij gelegen station en zo begon mijn dag. Ik liep naar station Bilthoven en nam de trein naar Maarn en liep richting zandafgraving; die ken ik dus al ruim 56 jaar en dan mag je wat verandering verwachten nietwaar. Rond die beginjaren was het nog echt een zandafgraving met een vlakke bodem waarop vooral veel bramen groeiden. Mijn vader en ik gingen een keer met een zondagochtend excursie mee, met WIKA RIjks, weet ik nog; WIKA staat voor: "Werker in kerkelijke arbeid". Het grote bos had kennelijk in die tijd een religieuze achtergrond; in Driebergen had je ook een organisatie "Kerk en Wereld", waar mijn vader ook een keer naar toe is geweest, maar dat ter zijde. Tijdens die excursie weet ik nog dat Rijks vertelde dat er niet alleen bramen in de zandafgraving groeiden maar ook frambozen en zelfs, heel zeldzaam, wilde aardbeitjes. Nou, die hebben we gevonden hoor en inderdaad niet veel. Dat was mijn eerste kennismaking met de zandafgraving. Twee jaar later was ik er weer, opnieuw tijdens een vakantie met mijn ouders en kreeg toen verkering met mijn buurmeisje Lien die daar ook met haar ouders op vakantie was. Natuurlijk doorgestoken kaart, want vanaf de eerste dag dat zij aankwam waren we een stelletje en dat hebben we 15 jaar volgehouden. En natuurlijk gingen we ook naar die zandafgraving. Ook later met Anneke, toen we in Bilthoven gingen wonen ging ik naar deze zandafgraving; in de winter van 1980 of 1981 hebben we zelfs geschaatst op het inmiddels uitgezogen stuk van de zandafgraving waarin zo een meertje was ontstaan. En ook met Roos heb ik hier wel gewandeld en ook met mijn twee broers, jaren geleden.
Er was inmiddels een fatsoenlijke toegang gemaakt naar de zandafgraving; ik zocht het strandje waar we zelfs een keer met de kinderen waren geweest tijdens een zomer; het grondwater is inmiddels zo gezakt dat het strandje ver boven de waterspiegel verheven was, De rand van het meertje was een soort broekbos geworden en niet goed toegankelijk, maar dichtgegroeid. Ik liep om het meertje heen; aan de achterkant was eveneens een hoge trap; leek wel de metro in Parijs, zo hoog! Maar die beklom ik zonder moeite en ging richting het Grote bos, waar we enkele keren met vakantie zijn geweest. Ik zag nog het korenveld dat mijn oude vader zo graag een keer wilde ronden; de beukenlaan, onveranderd met een zandpad waar in de zomer van 1969 ongehoord veel beukennootjes konden worden geraapt; daarmee heb ik nog geprobeerd om een likeur te maken; het toegangshek aan de achterkant, waarmee ik het terrein van het grote bos betrad. Zag er nog zo'n beetje het zelfde uit met allemaal kleine vakantiebungalows, maar wel meer voorzieningen voor de kinderen. Het oude huisje waar we in bivakkeerden moest ik natuurlijk even opzoeken, was ook groter gemaakt in die jaren; het volksdansplein waar ongetwijfeld nooit meer wordt gevolksdanst, maar daarnaast ook de zaal waar ik met mijn vader zeker twee keer naar een jazz uitvoering ben geweest die werd toegelicht door Michiel de Ruyter, een toenmalige jazz presentator.
Was een nostalgische wandeling geworden. En daarna naar Driebergen en met bus en trein weer naar huis. 

Spekbacon en pekelvlees

Zicht op Workum vanaf de sluis

 Aan de titel van deze blog kan de aandachtige lezer al afleiden waar ik vandaag ben geweest; ja, ja bij slager Blom in Workum, zoals hij zelf al aangeeft: "een der laatste Mohikanen". Hij maakt nog de echte ouderwetse pekelvlees waarvan hij zelfs in Workum niet vaak meer verkoopt; waarschijnlijk omdat de mensen zo ontzettend bang zijn voor vet; bijna net zo bang als voor Corona. Nou, ik niet, ik ga voor lekker en dat betekent "lekker vet". En als je maar veel beweegt dan kan dat ook helemaal geen kwaad: wordt geheel en al door de spieren gebruikt voor de energievoorziening. Misschien een omslachtige manier om te smullen, maar het helpt ook nog eens om Corona en andere narigheid te voorkomen. Beweging is het
beste preventicum!
Maar om naar Workum te gaan moet je wel vroeg opstaan en lang reizen. De vorige keer dat ik er was, dat was ergens in de zomertijd. Op straat was het toen een herrie van jewelste door de motorfietsen; geen pretje voor de wandelaar. Maar vandaag was het uitgestorven; heerlijk om dit plaatsje in haar volle schoonheid te kunnen bewonderen. De straatjes, de prachtige kerk met het leugenbankje op het plein. Het bakkertje met de echte Friese dûmkes, dat heerlijke anijskoekje. En verderop natuurlijk slager Blom. Het was niet druk in de winkel en ik werd door de slager zelf geholpen. We raakten gezellig met elkaar aan de praat; hij is al de vijfde generatie en zo te horen komt er hierna weer een slager Blom. Nou deze slager Blom mag van mij nog wel even blijven hoor; vandaag had hij gelukkig het pekelvlees waarvoor ik al een dik met boerenboter gesmeerde boterham had meegenomen. En natuurlijk spekbacon. Een paar stukken van de spekbacon en een stel droge worsten maakten mijn rugzak weer behoorlijk zwaar; niet zo zwaar als vrijdag na het bezoek aan de marktslager in Soest, maar toch wel behoorlijk. Roos kocht paardenrookvlees; daar is ze gek op en inderdaad smaakt dat goed!
We liepen het dorp uit over de brug bij de sluis en liepen richting Hindeloopen over een oude zeedijk zo te zien. Was geen bijzondere wandeling; Friesland is niet echt een wandelprovincie; lijkt net een biljartlaken met slootjes. We misten het treintje naar Leeuwarden precies en liepen nog maar een stukje extra, maar dat hadden we weer snel gezien. Toen maar de trein naar Stavoren voor de kou en weer terug naar Leeuwarden. In Zwolle namen we afscheid en ging ik via Lelystad en Almere naar station Amsterdam Zuid en door naar Utrecht. Allemachtig, wat een rit, maar rond 8 uur was ik weer op honk. De erwtensoep stond al klaar dus ik zat alweer snel te eten. Was een gezellige dag geweest. 

Goed voorbeeld doet goed volgen

 

Op een echt onverhard wandelpad

Nog niet zo gek lang geleden vroeg Mariska mij of ze een keer mee mocht met een wandeling, Ik antwoordde toen: "dan gaan we eerst een paar wandelschoenen voor je kopen", en de volgende dag zaten we bij "Bever Sport" in den Bosch. Van wandelen is het nog niet gekomen, maar gisteren meldde ze mij dat ze vandaag aan de wandel zou gaan met een vriendin van haar. En zo kreeg ik vandaag een foto die zij onderweg had genomen tijdens haar eerste wandeling op de nieuwe schoenen. Doet mij veel plezier; wandelen is zo'n fijne hobby! 

Paardenbiefstuk en varkenshaks

Eén biefstukje is al ingetreden

 Vanmorgen weer vroeg opgestaan; nu om naar Soestdijk te gaan naar de marktslager Edward; die heeft zulk lekker varkensvlees voor de erwtensoep. Toen ik dat afgelopen week aan Theo en Johnny vertelde vroeg zij of ik dan wellicht paardenbiefstuk voor hen mee zou kunnen nemen. Natuurlijk kon dat. Roos i ook gek op paardenbiefstuk dus besloot ik om voor haar ook een stuk mee te nemen. 
Eerder had ik opgemerkt dat de aansluiting in Amersfoort naar Baarn uitstekend was en dan vanuit Baarn naar Soestdijk is ook niet zo'n slechte aansluiting. Al met al was ik in anderhalf uur (lezen) op station Soestdijk. De markt is vlakbij, maar er stond een flinke rij voor de kraam; zegt iets over de kwaliteit van deze marktslager; vroeger stond hij ook op de markt hier in de Bilt, maar dat liep hem niet goed genoeg en toen is hij vertrokken. Ik kocht een enorme varkenshaks, noemde ik altijd varkensbil, maar heet kennelijk haks of hax. En voor Theo en Johnny een nog veel groter stuk paardenhaas; prachtig vlees. Voor Roos sneed hij ook twee biefstukjes van samen een pond af.
Was een flink gesjouw met al die kilo's op m'n rug, maar ik liep lekker door het bos naar huis; had ik m'n dagelijkse portie beweging alvast binnen. De biefstuk direct langs gebracht en lekker koffie gedronken. Thuis gekomen direct het varkensvlees opgezet om erwtensoep te maken, brood aangezet en nog meer druk bezig geweest in de keuken; dat koken en bezig zijn met inslaan van etenswaren is toch wel mijn grootste liefhebberij. Ondanks het regenachtige weer heb ik ook nog naar het dorp gewandeld om mijn Mandolino op te halen. Staat overigens nog onuitgepakt te wachten op eerste gebruik.

Voortgezweept naar Holten

 

Leuke ouderwetse wegwijzer

Om tien voor acht vanmorgen ging de wekker en Roos ging als een speer aan de gang; we zouden vandaag gaan wandelen van Bathmen naar Holten via een door Roos bepaalde route. Als gewoonlijk liet ik alle voorbereiding over aan mijn wandelmaatje; dat zou ik weten?!
Met de trein van 9.00 uur naar Deventer waar de bus naar Bathmen keurig op ons stond te wachten. Leuk plaatsje aan de Schipbeek. We liepen een behoorlijk stuk langs deze beek, die overigens rechtstreeks naar Holten stroomt. Maar die korte, maar ongetwijfeld saaie route had Roos niet in gedachten. Nee, we liepen in een behoorlijke zuidelijke afwijking, maar via wonderschone streken naar Holten. Ik had niet op een twintigje gerekend en had het best zwaar tegen het einde; ik had Holten al lang verwacht, maar toen moesten er nog 4 km worden weg gestapt. Het was een fraai, afwisselend landschap; aan het eind waren we behoorlijk hongerig, maar kwamen, met 22 km in de benen op een wat ongelukkige tijd aan op station Holten; we moesten 25 minuten wachten, maar met z'n tweetjes valt dat best mee. Ik stelde voor om loempia's te gaan halen bij het Chinese restaurant en alzo zou geschieden. We hebben lekker zitten smullen; 's-avonds nog wat gebridged en vervolgens geslapen als rozen.

Recept!

 

Recept!

De wereld is zo klein geworden, althans qua communicatie mogelijkheden. In de 17e eeuw nam de correspondentie tussen NL en Indië, het tegenwoordige Indonesië al gauw 2 jaar in beslag voordat je een antwoord kon verwachten; een brief moest met twee schepen verstuurd worden omdat de mogelijkheid reëel was dat een schip verging. En nu??, kost geen enkele moeite. Zo kreeg ik vandaag een foto van een tantaliserend lekker uitziende Indische schotel met lekkers, gestuurd door Martijn en toebereid door de dame die zij daarvoor in dienst hebben. Ik antwoordde kort: "Recept!". Hij zou ervoor zorg dragen. Ik bekeek de foto nauwkeurig en zag droog gebakken uitjes bovenop en vroeg of hij wilde vragen hoe ze die maakte: "gewoon van de supermarkt appte hij; ik moest smakelijk lachen.
Jaren geleden was ik met Roos ergens in het Schwarzwald in een hotel restaurant en daar kregen we zo'n reusachtig stuk voortreffelijk klaargemaakt stuk vlees met daarop van die vers droog-gebakken uitjes. Ik heb altijd zo graag willen weten hoe je dat voor elkaar kon krijgen. Inmiddels heb ik ook een zak van die droge uitjes aangeschaft bij de toko in Zeist, maar het haalt toch niet bij die uitjes van jaren geleden. Maar misschien kwam dat ook van de honger?!

Bel maar bij de buurvrouw

Lenige Lieva!

 Eigenlijk had ik mij voorgenomen om vandaag de 20 km te gaan passeren en van Amersfoort naar Hollandse Rading te lopen; dat is 23 km volgens het boekje. Het begon er al mee dat de trein van 10 uur naar Amersfoort niet reed. "Dan maar beginnen aan de andere kant", bedacht ik mij. De eerste 10 km zaten er vlot op, ging via overbekende paden naar de Mauritshoeve en scheerde (of is het schoor Roos?) via al even bekende paden - het Marskramerpad - langs Bilthoven en even later Den Dolder. Daar was ik inmiddels behoorlijk moe en vooral koud geworden; genoeg! bedacht ik en sloeg af naar station Soest Zuid en zat daar in alle rust te wachten op de trein naar Bilthoven, waar mijn fiets trouw op me stond te wachten. Maar daar ging mijn telefoon; Mariska, met de vraag of ik thuis was; ze was met Lieva in het UMC geweest voor controle van Lieva's oogje en wilde gezellig langs komen. Ik stelde voor dat ze bij de buurvrouw aan zou bellen en mocht die niet thuis zijn dan even in de auto wachten tot ik thuis zou zijn. "De buurvrouw ontvangt beide dames met genoegen", bedacht ik mij en zo was het ook; ze zaten lekker aan de thee bij de buurvrouw en ik kreeg ook een bakkie in mijn verkleumde handen. De combinatie van weinig eten en in de vochtige kou wandelen is niet best voor mijn oude gestel, merkte ik.
Daarna naar mijn flat en daar babbelen; Lieva wilde wel warme chocolademelk van opa Pluimstaart en Mariska een glas verse jus d'oranges. CV lekker opgestookt, boterhammetje voor Lieva klaar gemaakt en ach, gewoon gezellig bij elkaar zijn; Lieva liet haar kunstjes zien; ze is behoorlijk gymnastisch!

BWV 106 en Mozart

 Het zal u als lezer van dit blog vast niet zijn ontgaan dat ik mij heb voorgenomen om alle kantates van Bach op nummer te beluisteren. Van verschillende nummers weet ik precies welke dat zijn, met name nr 82, "Ich habe genug", die ik helemaal suf heb beluisterd na het overlijden van mijn moeder; zij had zo genoeg van het leven na de dood van mijn vader dat zij de schaar van Atropos zelf ter hand had genomen, en deze cantate met de wonderschone aria "Ich freue mich auf meinem Todt" was toch wel de passende muzikale omlijsting van deze beslissing. Maar vooral de titel aria "Ich habe genug", raakt mij altijd weer diep hoewel ik mij er geen voorstelling van kan maken hoe men in Bachs' tijd over leven en dood dacht. En dan natuurlijk BWV147 met die wonderschone melodie die Maarten 't Hart destijds bijna betoverde maar ook mij toen ik die voor het eerst hoorde, gespeeld door een hobo tijdens een bijeenkomst in "de Kolenkit", een kerk in Amsterdam West waar we iets met school hadden. Ik heb het geluk gehad deze kantate te mogen meezingen als invaller in het koor van Johan Roozen, een fantastische koordirigent.
Maar er zijn er natuurlijk veel meer waar ik zot op ben en die ik bij het eerste akkoord direct herken. Zo gebeurde het dat BWV 106 inzette, de Actus Tragicus, die vind ik zo ontzettend mooi met name de uitvoering die Jan Pieter Leusink maakte voor de serie van het Kruidvat; ik blijf dat de mooiste uitvoering vinden die ik ooit gehoord heef. Ik zat met de uiterste concentratie te luisteren en hoorde een paar nootjes die toch anders waren dan ik had gedacht, ondanks al die jaren luisteren en die pasten zo prachtig in het muzikale weefsel; verrasinkjes. Dat heb ik ook zo ondervonden toen ik de klavieruittreksels van bepaalde kantates aan het spelen ging; die akkoorden van Bach zijn vaak zo bijzonder dat ik me soms afvroeg wat hij voor stemming wilde uitdrukken en dat paste dan zo wonderwel bij de tekst. Roos en ik hebben ook veel liederen ten gehore gebracht, waaronder Mozart, maar vooral Schubert en Schumann en nog wat anderen. En die liederen van Mozart hadden dat ook; had ik ze vaak al tientallen keren gespeeld zoals ik dacht dat logisch was en dan zag ik toch weer een verrassend nootje dat een beetje "anders" was; verrukkelijk vond ik dat. Bij Schubert had je dat nooit; ik heb wel eens helemaal à vue liederen van Schubert op vol tempo kunnen begeleiden omdat hij alles zo "logisch" heeft genoteerd. Schumann is gewoon een stuk moeilijker te spelen; daar flik je dat niet mee, althans ik niet. Ook niet met alles van Schubert hoor, nu zeker niet meer ha ha.

Via Baarn naar huis

Menukaart van "de Generaal"

 Vanmorgen stonden we laat op; het gaf me een ontevreden gevoel dat er al zo'n groot deel van de dag om was en daarom besloot ik om vast terug naar de Bilt te gaan en tussendoor de benen te gaan strekken. Mijn gewicht vroeg daar ook om; tot mijn teleurstelling bleek ik de laatste weken behoorlijk aan lichaamsgewicht te zijn toegenomen; toch weer te veel gegeten, althans meer dan opgestookt en dat terwijl ik toch best veel lichaamsbeweging in mijn dagen steek.
Eerst maar naar station Wijhe gewandeld en via Zwolle naar Amersfoort; daar de stoptrein naar Baarn en aan de wandel. Die wandeling begint bij de uitspanning "de Generaal", en nu zag ik in de gauwigheid dat het hier ging om generaal van Heutsz, de verantwoordelijke voor de Atjeh oorlogen waarbij het woord genocide tegenwoordig wordt gebruikt; een onvervalste veroveringsoorlog tegen een taaie tegenstander. 
Overigens kun je bij dit etablissement uitstekend koffie drinken met een gebakje alleen nu even niet; u weet wel waarom. Maar daar om niet getreurd en de bekende wandeling gemaakt langs het hek van het paleis Soestdijk en langs het natuurterrein van de Stulp door het het nonnengebied, vijverhof door naar Den Dolder station waar ik de trein nam naar Bilthoven. Vanaf het station via het bos naar huis gelopen. Was al met al goed voor 17 kilometer. Thuis gekomen de vriezer onderzocht op leeftocht met veel vezel; werd bruine bonen met snijbonen en daarbij gebakken plakjes droge worst en gebakken ui,/knoflook met kerrie en sambal op smaak gebracht, Niet te veel van gegeten om de kerstkilo's kwijt te raken.

Foto van mijn moeder als 18-jarige

In de loop van de avond nog uitgebreid zitten eppen met nieuwe donorzoon Asbjörn; hij wil graag wat weten over mijn familiegeschiedenis; doet me plezier, want dat is ook een van mijn interesses: het vastleggen van wat ik weet over het verleden. Dat verwaait zo snel; wie weet nog iets over overgrootouders, of nog meer generaties geleden. Ik heb hem alvast wat foto's gestuurd. Overigens best leuk om oude foto's door te kijken. Zo vond ik een foto van mijn moeder als jonge vrouw; Asbjörn appte tot mijn genoegen: "wat een mooie vrouw", en dat was ze, althans op die leeftijd.
Nog een paar kantates en een paar hoofdstukken gelezen en lekker geslapen.

10 km op nieuwjaarsdag

 We stonden laat op vanmorgen; zo tegen het eind van de ochtend besloten we om een wandeling in de omgeving te maken. Het was prima wandelweer. We liepen een rondje Boerhaar, een voormalig zelfstandig dorpje onder de rook van Wijhe, maar voorzien van een prominente kerktoren. Een deel van de route hadden we niet eerder gelopen, maar zo'n beetje op de helft kwam het ons bekend voor; hier hadden we al eens gefietst. Onderweg nog een paar wat oudere kinderen die met vuurwerk aan het knoeien waren; bij een tunneltje want dan klinkt het lekker hard natuurlijk. Ze lieten ons gelukkig zonder trommelvliesproblemen passeren. Ach, het is hier nog zo ontzettend vriendelijk; de mensen groeten elkaar en wensen elkaar zelfs een goed nieuwjaar toe ook al ken je hen niet. De schemering viel al vroeg in en er ontstonden prachtige luchten met de kerktoren prominent tegen een lichte achtergrond. Daar maakte ik deze foto van.