Van Rijssen naar Zuna e.v.

 

Langs de Regge

Wel eens van Zuna gehoord? Een piepklein plaatsje in Twente. We kwamen het toevallig tegen doordat er een vlag wapperde met een bord waarop stond dat er hier kalfsvlees van de producent kon worden gekocht. En dat bleek inderdaad het geval ook al was het maandagmorgen. 
Roos had een roestvrijstalen attribuut voor haar aanrecht besteld bij een firma in Rijssen en dat gingen wij afhalen aldaar. Een prachtig bedrijf, enorm groot, dat een belangrijk aandeel heeft in de productie van allerlei keukenonderdelen. In de hal stonden dan ook veel verschillende kranen opgesteld. We werden allervriendelijkst ontvangen en er kwam iemand speciaal voor ons om het attribuut over te dragen; keurig! Wij liepen verder op een track die Roos had geconstrueerd in Komoot. En daarbij kwamen we langs genoemd bord met in de verte de vlag die ons verder de weg wees naar de boerderij. Toen we aankwamen zagen we op een bord dat de winkel niet op maandagmorgen was geopend maar er stond ook dat je mocht aanbellen als je buiten openingstijden aankwam en dat waren wij overduidelijk. Maar er was niemand thuis. Gelukkig kwam de vrouw des huizes op dat moment terug van boodschappen doen en konden wij toch terecht. Heerlijk kalfsvlees, waaronder natuurlijk zwezerik. We hebben naar draagvermogen ingeslagen en gingen verder met een wat zwaarder rugzak . Roos maakte van de gelegenheid gebruik om de track aan te passen en het werd een wonderschone wandeling o.a. langs de Regge en door fraai boerenland en uiteindelijk bij de Holterberg alwaar Nijverdal in zicht kwam. Vlotte aansluiting met de trein naar Zwolle waar we afscheid namen. Ik ging terug naar de flat en heb daar direct mijn vriezer ontdooid en schoon gemaakt; was heel hard nodig. 

Tesla moest aan de prik

 Toch wel weer bijzonder zo'n nieuwe schoondochter die op bezoek komt. Terwijl Roos de laatste puntjes op de i zette voor het bezoek ging ik nog even een stuk lopen. Het was mooi droog voorjaarsweer en hoewel de omgeving niet zo gek veel te bieden heeft kunnen de kuitspieren zich hier prima inspannen. Ik had zo gerekend op een anderhalf uur lopen, maar om kwart over twaalf kreeg ik een WhatsApp bericht van Roos met de vraag of ik soms verdwaald was. Ik schrok en dacht natuurlijk dat de kids er al waren, maar dat was niet het geval. Ik was een kwartiertje later weer op honk en ze waren er nog niet. Even later kwam het tweetal aangewandeld; de Tesla moest aan de prik. Ik schaam het haast om te moeten noteren, maar ik was gewoon een beetje teleur gesteld; zo'n Tesla op de oprit geeft toch wel enige status, bloos bloos. 
Het was weer reuze gezellig; Ana gaf ons opnieuw de indruk of we elkaar al jaren kennen; kortom heerlijk relaxed met elkaar zitten koffie drinken en even later aan tafel voor de lunch. Die lieten we ons goed smaken. Net als onze andere Braziliaanse schoondochter Marjorie was Ana gek op kaas; Roos had wel vijf verschillende soorten kaas, waaronder de fameuze Oostenrijkse bergkaas van John, de kaasboer van de Hessenweg. De tafel was goed voorzien; van alles rijkelijk veel. We lieten het ons verdraaid goed smaken en de tijd vloog. En daar gingen ze weer; was heel gezellig geweest.

En weer naar Wijhe

 Roos had gebeld met Douwe vanwege zijn verjaardag. Daar waar wij hadden gedacht bij hem en zijn Ana langs te gaan hier in de Bilt daar vroeg hij waar zij zich zouden moeten vervoegen, hetzij in de Bilt hier op de flat, hetzij in Wijhe. Hij had duidelijk zin om de rit naar Wijhe te maken en Ana de woning van zijn moeder te tonen. Best logisch en dus gingen wij weer naar Wijhe. Roos deed eerst wat boodschappen voor morgen; ze ging naar de Koopman voor vijgen en naar van Loo voor procureur en lekker broodbeleg. Aangekomen in Wijhe moest ze nog melk halen bij AH en maakten we samen een enorm brood. Voor het eerst sinds tijden moest ik weer met de hand kneden; best een goed intensief werkje voor de armspieren; ga ik op de flat ook maar doen ondanks de dumbells die inmiddels waren aangekomen.
Ook liep ik nog een lekker stuk in de omgeving voor de broodnodige lichaamsbeweging. We hebben nog geprobeerd om een film te kijken; Roos had het snel gezien en ging bridgen; ik kon, als altijd mijn ogen niet meer open houden en dus lagen we er vroeg in. Als altijd heb ik weer zo lekker geslapen daar in het doodstille Wijhe.

Halte Bleskensgraaf

Eerst uitpakken

 Ik moet van mezelf nog steeds de LAW wandeling "Pelgrimspad" verder aflopen; inmiddels ben ik toe aan het stuk door de Alblasserwaard met tussenstop Bleskensgraaf. Die metropool is wat lastig bereikbaar; alleen een buurtbusje komt daar en dat moet je dan van tevoren bestellen; niet handig voor een wandelaar. Maar deze week had ik ontdekt dat er in de buurt ook een bus is en wel de bus die van Utrecht naar Papendrecht rijdt en laten we die vandaag nou moeten nemen om lekker op tijd bij Jessica, Peter en Joris op visite te gaan. 
Hugo appte dat hij op perron C5 stond, het perron waar onze bus stopte en hij droeg de leesbril over. We moesten nog even op de bus naar Papendrecht wachten. Inderdaad werd er ergens in the middle of nowhere de halte Bleskensgraag afgeroepen, dus dat zat wel snor. Peter liep ons tegemoet en in het parkje ontmoetten wij vader en zoon. Kleinzoon Joris kwam op ons afgestormd voor zover een tweejarige dat kan. Zoals Frans de Waal al constateerde zijn jonge mannen al vroeg ook meer op mannen gericht, in dit geval op "opa". Hij wilde heel gedecideerd aan mijn hand verder lopen en zo liepen we voor de laatste keer naar de flat waar ze nu nog voor de laatste dagen wonen. Dinsdag vertrekken ze naar hun nieuwe huis.

En dan voorlezen

Fijn weerzien met zwangere schoondochter Jessica; wat gaat dat toch snel; die 9 maanden zijn als relatieve buitenstaander zo om en intussen worden die jonge vrouwen steeds ronder; leuk om weer te zien. Ik voel me toch wel heel gezegend met al die jonge mensen om me heen en al die jonge aanwas. Heerlijk voor Roos en mij als ouderen, om niet te zeggen ouden van dagen har har.
Roos had een boekje voor Joris; hij pakte het uit en direct moest hij op schoot en las Roos hem voor; hij zat met aandacht te kijken. We spraken over van alles, onder andere over "namen". Het is inmiddels bekend dat de baby van het manlijk geslacht zal zijn en vele jongensnamen passeerden de revu; de werknaam Archibald zal het niet worden, maar wat dan wel? Kennelijk een heel probleem.
Roos en ik gingen in de loop van de middag naar station Dordrecht en namen de trein naar Gorinchem; we liepen wat rond en keken bij de rivier. Ook zochten we een leuke plek om te gaan eten en kwamen bij Abbas, een Perzisch restaurant. Daar konden we helaas nog niet terecht, maar we gaan daar zeker nog een keer eten! Nu werd het een leuk Mexicaans restaurantje; niet bijzonder, maar wel gezellig. Daarna met de bus naar Utrecht CS en naar de flat.

Spare ribs eten

 

Op de schommel

Marjorie en Hugo hadden ons gevraagd om weer eens te komen eten. Ik zou voor spare ribs zorgen en Hugo zou die toebereiden. Helaas had ik de verkeerde gekocht; wat ik niet wist was dat je de spare ribs bij slager van Loo al half klaar, oftewel helemaal gaar en gemarineerd kon kopen zodat je die thuis alleen maaar even in de oven af hoeft te bakken. Nou ja, Hugo kwam het vlees 's-morgens vroeg al bij mij ophalen zodat hij het nog eerst gewoon kon marineren. Hij kwam op rolschaatsen de trap opgestommeld en vanwege de inspanning in z'n blote bovenlijf. "Wat een gespierde torso heeft die sprinkhaan toch voor elkaar getraind", dacht ik nog. Ik vertelde hem dat ik eigenlijk wel eens wat aan mijn armspieren wilde doen; Peter had gezegd dat ik er slecht uitzag en van die dunne armen had en dat vond ik zelf eigenlijk ook wel. Hugo bestelde bij bol.com een set gewichten waarmee ik kon gaan trainen. In de loop van de ochtend vertrok hij met de spare ribs en in de loop van de middag liep ik richting Lunetten. Daar ontmoette ik Roos bij het station en samen liepen we naar het huis van Hugo en Marjorie. Gezellig om daar weer te zijn; was weer een poos geleden. Op verzoek van Marjorie hadden Roos en ik wat muziek meegenomen om op de piano te spelen. Is wat lastig te combineren met ook nog met elkaar communiceren; klinkt hard zo'n piano in een huiskamer. Tot mijn grote genoegen was Hugo ook weer achter het klavier gaan zitten; hij studeert de Monschau sonate in en kan ook het begin van de tweede partita van Bach voor Klavier redelijk uit de vingers persen. Dat stuk met die overhandse maatvoering kan  hij nog steeds spelen tot mijn verbazing; alles wat je in je jonge jaren kunt spelen blijft op de een of andere manier zitten.
Ik ging nog even op de schommel terwijl Hugo de spare ribs toebereidde. Daarna gingen we smikkelen; ik vind dat zo lekker maar moest constateren dat het meer botten dan vlees betreft. Je kunt beter procureur bakken in roomboter; heb je meer vlees har har.
Terwijl we terugliepen naar het station realiseerde ik me dat ik m'n leesbril had vergeten mee te nemen. Ik appte naar Hugo en de lieverd zou de bril morgen op station Utrecht CS aan me overdragen.

Lessen in chemie

 

Ergens in 1971, ik meen op 24 juni ben ik afgestudeerd als chemicus, daarmee waren mijn lessen in chemie wel zo'n beetje afgelopen. Desalniettemin kreeg ik dit boek van Roos voor mijn verjaardag met een opmerking: "als je het niks vindt dan geef je het maar door hoor". Ze was bang dat ik het boek na de eerste hoofdstukken waarin een uiterst akelige confrontatie met verkrachting speelde mij ervan zou weerhouden om verder te lezen; dat zijn inderdaad zaken waar ik zo ontzettend boos om kan worden dat verder lezen een onmogelijkheid voor me wordt. Maar dit boek is anders; het behandelt allerlei misstanden uit de jaren vijftig van de vorige eeuw aangaande de maatschappelijke ongelijkheid van vrouwen in samenhang met cultuur en religie. En wel op zodanige bizarre wijze dat het gewoon komisch aandoet waarbij echter onverlet de ernst van de ongelijkheid in macht en behandeling bijzonder goed uit de doeken wordt gedaan. Het beschrijft een bizarre tocht door het leven van de hoofdpersoon, Elisabeth Zott, chemicus die aan alle kanten wordt tegen gewerkt in haar carrière door mannen en de tweede hoofdpersoon Evans, weeskind en geniaal chemicus. 
Het draait niet om de gekkigheid, maar om de maatschappijkritiek is mijn indruk van het boek; spreekt mij bijzonder aan en ik vind het dan ook een echte aanbeveling en dank Roos voor de keuze van dit boek voor mijn verjaardag.

Paardrijden

 

Arja te paard op het strand

In mijn familie is een behoorlijk deel van de vrouwen gek op paardrijden. Vooral Ingeborg, de jongste dochter van broer Jan is daar heel goed in en heeft een prachtige ruin tot haar beschikking. Maar ook Joke en Arja zijn aan het paard rijden geslagen sinds enkele jaren en ook kleindochter Evi is te paard. Arja vertelde mij laatst dat ze op het strand zou gaan rijden en dat leek me nou zo leuk om te zien. Ik vroeg haar om een foto en die ziet u hierbij. Afgelopen weekend was ze met een aantal paardrijders vroeg op het strand om daar te rijden.
Ik heb een foto waarop ik te paard zit tijdens een vakantie als kind met m'n ouders in Driebergen, maar verder kan ik mij niet heugen ooit op zo'n knol te hebben gezeten; maar anderen te zien rijden vind ik leuk. Afgelopen weekend nog terwijl ik met Roos op een smal pad aan het wandelen was kwam er een stoet van een man of zes te paard ons tegemoet; leuk gezicht net als dochter te paard op het Scheveningse strand.

Op tijd weer terug

 

Piepklein kerkhofje. Wachtend tot in eeuwigheid

Roos had voorgesteld om nog "ergens" te gaan wandelen op onze laatste dag. Mijn tegenvoorstel was om dan vanuit Valkenburg naar Meerssen te gaan wandelen omdat we dan direct weer op de trein naar Maastricht konden stappen; het zou Houthem St Gerlach worden. We zaten gisteren nauwelijks in de bus of Roos ging alweer aan de gang met Komoot om een track vanuit Valkenburg te produceren en natuurlijk lukte haar dat, zodat we hedenmorgen weer rustig en laat konden ontbijten - het was tegen negen uur - en na vertrek direct op de route waren. Het eerste stuk was door het fraaie bos richting Schimmert met haar enorme watertoren die we inderdaad vanuit de verte konden aanschouwen en vervolgens via een stuk boerenland naar een laatste bos in de buurt van station Houthem St Gerlach; hier in een mooi onderhouden perkje een oude Joodse begraafplaats met een aantal stenen waaruit we konden opmaken dat de begraafplaats meer dan honderd jaar oud was. Rond 13.00 uur konden we op de trein stappen. Onze OV-engel was ons weer eens genadig;  we hoefden slechts 3 minuten te wachten voordat de trein kwam. Ook in den Bosch ging het voor Roos van een leien dakje; haar niet echt aansluitende Intercity had een paar minuten vertraging zodat ook zij lekker op tijd weer thuis was. Het nadeel was wel dat ze daardoor geen Bossche bol bij de beroemde bakker - wiens naam mij even niet te binnen wil schieten - kon nuttigen. 

Hotel "Ons Epen"

Hebben opa en oma hier gezeten?

Een favorietje van mij in het Limburgse land blijft toch wel Slenaken; ik stelde Roos dan ook voor om een nieuwe track te construeren in Komoot in het gebied tussen Epen en Slenaken. Dat liet Roos niet op zich zitten en ze construeerde een route die begon in Epen en met een slinger uiteindelijk in Beutenaken zou eindigen.
Vanuit Valkenburg kon je het snelst met bussen in Epen komen; met de trein naar Maastricht en dan met de bus duurde veel langer. Voor de zekerheid had ik maar weinig gedronken want lang in de bus red ik niet als ik veel thee en koffie heb gedronken. Aangekomen in Gulpen heb ik toch maar even een paar slokken genomen en m'n flesje aangevuld en daarna was het nog maar een kwartiertje naar Epen. Onverwacht snel waren we bij de gewenste halte; ik zag "Ons Epen" opdoemen en riep al: "Roos we moeten er uit". Dat hotel bezocht ik met mijn grootouders toen ik met hen mee mocht voor een weekje. Bij die gelegenheid gingen we zelfs naar het buitenland; daarvoor had ik een toeristenkaart nodig; zelfs mijn ouders hadden in die tijd - ik spreek over 1958 - geen paspoort; buitenland was iets heel bijzonders! Kom daar nu eens om; ik heb zelfs iemand gehoord die zei: "vakantie in Europa is voor loosers". Lust je nog peultjes.
Maar wij begonnen met de track in Epen en tot mijn genoegen begonnen we over paden waar ik nog niet eerder was geweest. Langs de rand van het bos; we kwamen bij een bijzondere krijtrots die ooit was beschreven door Eli Heimans. Verderop een bankje waar we even op gingen zitten; toen realiseerde ik me dat mijn grootouders altijd naar Limburg op vakantie gingen en dan meestal verbleven in Epen in het eerder genoemde hotel, inmiddels overigens een soort appartementen complex. "Zij hebben hier zeker gewandeld en misschien ook wel op dit bankje gezeten? ", vroeg ik mij hardop af. Roos maakte een foto van mij op dat bankje. Het werd een fantastische wandeling; hoe Roos het voor elkaar krijgt om telkens zulke fraaie routes te construeren in haar onbekende gebieden, slechts op geleide van de kaart is mij een raadsel, maar ik geniet er volop van.
Uiteindelijk kwamen we bij het koffieplekje in Beutenaken en constateerden dat we de bus konden halen als we stevig door zouden stappen en dat gebeurde. We waren weer redelijk op tijd in Valkenburg en namen deze keer geen ijs. 's-Avonds weer fijn gebridged; was een ontzettend gezellig bridge weekend geweest waarvoor we Arne en zijn vrouw Marjan en de andere bridgegenoten dankbaar zijn.

Savelsbos B

 

Lasius Flavus

Dat Savelsbos blijft mij maar trekken en zo stelde ik voor om de track Savelsbos B opnieuw te gaan doen. We hadden uitgezocht dat we het snelst op het gewenste beginpunt zouden komen als we in Valkenburg een busje naar Margraten zouden nemen en daar overstappen op het buurtbusje naar Eijsden en dan uitstappen op die halte T-splitsing en daar beginnen. We waren vroeg op het busstation en daar stond al een busje naar Margraten, maar dat was het verkeerde. Een kwartiertje later kwam het gewenste busje en dat bleek in Margraten omgecat te worden naar het busje waarvan we dachten over te moeten stappen. Zo kwamen we makkelijk op de gewenste plek met hulde aan het OV in Zuid Limburg.
We liepen eerst het dorpje Moerslag in en klommen naar boven en na twee keer rechts af te slaan kwamen we op het paadje door het uiterste puntje van het Savelsbos; zo had Roos dat uitgekiend. We liepen de bekende route verder en ik kreeg al meer en meer het gevoel dat we af moesten gaan wijken; was hier nu wel voldoende vaak geweest. Dat was niet tegen dovevrouwsoren gezegd; Roos ging direct aan de slag en toverde de track om tot een route die vooral langs de rand van het bos voer. En dat was schitterend; mooie stukken natuur met grote aantallen mierennesten van de gele weide mier, de Lasius Flavus. Uiteindelijk kwamen we in Cadier uit op de track die ik enkele maanden met vriend Dick heb gelopen vanuit Cadier en nu dus eindigend bij de bushalte Vendelstraat. De OV engel zorgde weer voor een aansluiting binnen 5 minuten.
's-Avonds weer plezierig gebridged.

Code geel en zelfs rood

 

Asbjörn in Roemenië

We moesten vandaag naar Valkenburg voor een bridgeweekend. De hele week had KNMI al gewaarschuwd voor ruig weer op deze dag en inmiddels was het zo erg dat voor Limburg in de middag code geel en zelfs code rood werd afgekondigd. En dat betekent natuurlijk problemen met de trein. Ik raakte dan ook lichtelijk gestresst en vond dat we zo vroeg mogelijk moesten vertrekken. Niettemin wist Roos mij ertoe over te halen om naar het station te wandelen en dat was maar goed ook want in de Intercity en zelfs bij aankomst in Valkenburg was er feitelijk nog geen vuiltje aan de lucht; geen regen, geen wind, laat staan onweer met stormvlagen. In de Intercity was al gewaarschuwd dat vanwege de code rood in de loop van de middag het treinverkeer tussen Amsterdam en Limburg zou worden stil gezet. Dus was mijn opwinding wel enigszins terecht geweest. 
Bij aankomst in Valkenburg hebben we eerst een heerlijk ijsje bij de gelateria gehaald en op het pleintje weggesmuld; wat is dat heerlijk ijs en goed op temperatuur, d.w.z. niet te koud zodat het heerlijk in de mond smelt. Rondgelopen in Valkenburg; Roos wilde per se naar de tweedehandswinkel om te kijken voor een jasje; ze heeft er nog geen 15 in de kast hangen, dus er moet er nodig eentje bij, was ik helemaal met haar eens natuurlijk. Ik had trek in een broodje en ging bij de ons bekende slager langs en bestelde een broodje met leverworst. Ik kwam aan de praat met de slager over de prachtig nieuwe inrichting van de winkel en sprak mijn vermoeden uit dat die verandering samenhing met de overstroming. Dat bleek niet het geval; de overstroming had de zaak net niet bereikt; de verbouwing was al veel eerder gepland. Wèl was de kelder onder gelopen maar dat was niets in vergelijking tot wat veel van de ondernemers die dichter bij de Geul zaten was overkomen. Hij beschreef mij het drama dat hij wekenlang heeft moeten aanschouwen en waarbij hij ook de collegae ondernemers heeft bijgestaan.
Inmiddels begon het te regenen en de slager spoorde mij aan om snel te vertrekken. Aangekomen bij het hotel begon het hard te regenen en daar kwam het voorspelde onweer. Ik was op het terras gaan zitten en Roos kwam bij me zitten. Hier in Valkenburg viel het allemaal reuze mee; wat regen en een paar onweersklappen en dat was het dan. Maar elders heeft het onweer danig huis gehouden waaronder in Duitsland, Paderborn.
Eenmaal op de hotelkamer bleek dat Asbjörn een uitgebreide WhatsApp had verstuurdo.a. met foto's, gemaakt tijdens een reis voor z'n werk; vier landen in vijf dagen. Ik blijf het bijzonder vinden dat je met die moderne communicatiemiddelen elkaar zo goed kunt informeren.
's-Avonds hebben we met veel plezier gebridged. De spelleider kennen we; Arne, hebben we vaker meegemaakt hier in Valkenburg. Het was een plezierig gezelschap. We scoorden hoger dan we hadden verwacht en waren zeker niet de onderste; we hadden met erg veel plezier gespeeld en dat was best wat waard!

Vroeg bezoek

 

Enorm stuk meloen
voor Peter

Vanmorgen vroeg ging de buitenbel, ik was nog in nachtkledij; zoon Peter die vroeger dan afgesproken aankwam omdat hij eerst even stoel moest gaan; kan gebeuren nietwaar. Hij heeft nog steeds zijn tandarts hier in de Bilt terwijl hij in Papendrecht woont; bij de bezoeken aan de tandarts neemt hij een dag vrij en legt verschillende bezoeken af in zijn voormalige woonplaats, de Bilt-Bilthoven. En wanneer zich de gelegenheid voordoet komt hij dan gezellig bij zijn ouwe vader langs. Voor vandaag had hij gepland om na het tandartsbezoek nog even aan te keutelen hier in het dorp en dan naar zijn vriend Orlan te gaan, maar fysiologische behoefte deed hem keutelen bij zijn vader (har har). Dus bleef hij nog even hier hangen en ging toen door naar Orlan. In die tussentijd deed ik wat boodschappen en perste de sinaasappelen uit waarom hij gevraagd had; hij is dol op vers sinaasappelsap en wat doe je dan als vader hè.
Behalve perssinaasappels had ik ook een enorm stuk watermeloen voor hem gekocht; ook daar was hij vanouds dol op en nog steeds. Ik kan het niet laten maar moet m'n kinderen altijd verwennen met dingen die zij lekker vinden.
In de loop van de ochtend kwam hij dus voor de tweede keer boven en hebben we niet alleen geluncht maar ook uitgebreid met elkaar gesproken over tal van zaken waaronder natuurlijk zijn werkzaamheden. Maar ook over de sporen die de jaren op mij nalaten. Hij merkte op: "pap, wat zie je er slecht uit". Was ik wat verbaasd over, want ik voel wel dat de jaartjes beginnen te tellen, maar ik ben nog best vitaal. Hij vond dat ik van die dunne armen heb en daar heeft hij gelijk in. Ik merk ook dat mijn horloge steeds ruimer gaat zitten. Komt waarschijnlijk doordat je als oudere je armspieren niet intensief gebruikt wellicht. "Tja jongen, ik ben inmiddels 74 jaar hoor en de jaartjes gaan dan echt tellen!", voegde ik hem toe. Hij gaf toe dat in de ogen van de kinderen de ouders gewoon niet ouder worden en eeuwig blijven wie ze zijn, maar vadertje tijd haalt je in. "Ach pap, je bent niet mager in je gezicht", en dat is inderdaad waar en ik loop nog best m'n 15 - 20 kilometer wat ook niet iedere 74-jarige mij nadoet; het leven is geen wedstrijd maar een kostbaar geschenk waar je zuinig mee om moet gaan.
Zo kabbelde het gesprek voort. Even later kwam Roos ook binnen; ze had onderweg al gevraagd of Peter er nog zou zijn, hetgeen het geval was. Na een hartelijke begroeting praatten we met z'n drietjes gezellig door. Koppie thee en toen moest hij toch echt huiswaarts. We pakten de meloen zorgvuldig in zodat hij die voor een deel kon meenemen om ook Jessica en Joris een stukje te kunnen geven en daar ging hij. Was gezellig geweest!

Ruzie in de boom

 

Houtduif

De duif wordt vaak als vredes-symbool beschouwd. Hangt vast samen met die eerste vogel die door Noach werd losgelaten nadat de zondvloed zich had terug getrokken, althans zo gaat het verhaal als ik met niet vergis. Dat deze dieren zich gedragen volgens de normale biologische rituelen kon ik vanavond vanuit mijn gemakkelijke stoel op het balkon vaststellen. Terwijl de vink in de dode boom achterin de tuin van de overburen zijn eentonig lied zat te kwinkeleren hoorde ik duidelijk vleugel geklapper; twee duiven die woest tegen elkaar tekeer gingen. Snel pakte ik de Swarovski erbij om het spektakel van nabij te kunnen waarnemen. Inderdaad, twee weldoorvoede houtduiven sloegen elkaar met de vleugels en pikten elkaar met de snavel; ik zag gewoon veertjes door de lucht vliegen en in de snavel van de pikker zag ik wat dons. Het leek wel of de ene de voorkeur gaf aan slaan en de ander aan pikken. Op zeker moment liet de pikker zich vallen en ging een metertje lager zitten. Dat duurde even en daar kwam zijn tegenstander weer aanzetten en zetten zij het gevecht voort. De pikker liet zich ongegeneerd voor z'n donder slaan tot mijn verbazing, maar kennelijk volgde hij de tactiek van Cassius Clay weet u nog? Hij wachtte zijn beurt af en ging toen zo tekeer dat hij het gevecht had gewonnen en de ander het hazenpad koos. Ik zag de winnaar nog lang uitpuffen in de boom; het had hem wat gekost hoor; ik zag zijn staart gewoon van vermoeidheid en/of emotie trillen. Maar vredesduif? lamenielachuh.

Spitten en zaaien

 

Roos in de tuin aan het werk met het bonenrek

Vanmorgen stelde ik Roos voor om eens stevig in de tuin aan het werk te gaan. Hadden we afgelopen najaar een stuk behoorlijk goed bewerkt en omgespit daar wachtte nog een stuk op enig edel handwerk om een rek voor de bonen te plaatsen.
De grond, in het kleine stuk van de tuin dat niet betegeld is, is zo hard als beton; nu zeker na de droogte van de laatste weken is ze weer moeilijk te bewerken. Dus moest ik er stevig tegenaan terwijl een hak ontbreekt aan het tuingereedschap van Roos. Wel heeft ze een tweetal spades waarmee ik de klus heb geklaard. Rustig aan, stukje voor stukje slaagde ik erin om de grond te bewerken. In de jaren dat bij diverse deskundigen heb geleerd hoe je een stuk grond moet omspitten heb ik best wat opgestoken, maar in deze keiharde kleigrond viel het niet mee. Maar uiteindelijk konden we het hekwerk plaatsen en de bonen zetten; deed ons veel plezier. Nog wat water bij de bonen en de instructie om dat dagelijks te doen hield ik het wel voor gezien en wijdde me verder aan thee en koffie in de tuin. In de loop van de middag ging ik weer terug naar de Bilt. 

Nunspeet

 Gistermiddag stelde Roos mij via WhatsApp voor om vandaag samen te gaan wandelen. Prima voorstel en zo stonden we vanmorgen om kwart voor 10 klaar op station Nunspeet om aan de wandeling te beginnen. Had ik aanvankelijk voorgesteld om weer eens een "Zwart Boertje", oftewel naar Leuvenum te gaan lopen, daar had ik in de trein even mijn Komoot archief bekeken en zag ik dat er nog een rondwandeling vanuit Nunspeet was, ooit door Roos geconstrueerd. Dat leek ons beiden wel wat en daar gingen we op weg. Of we elkaar in geen weken gezien hadden spraken we weer honderduit met name over de boeken die we aan het lezen waren en wat dies meer zij. Het was Anna ook al opgevallen dat Roos en ik altijd wat met elkaar aan het bespreken zijn en eigenlijk maar zelden over "ditjes en datjes" aan het leuteren zijn. Onderweg besloot ik om lekker met Roos mee terug te gaan naar Wijhe.
Het was toch weer een kleine 15 km en we waren allebei behoorlijk moe. Ik voelde het behoorlijk in m'n benen; de jaartjes beginnen meer en meer te tellen. Nou ja, we mogen nog niet mopperen.

Mijn enige demonstratie

 Zojuist las ik in de Trouw dat Mient Jan Faber is overleden; de grote initiator en voortrekker van de vredesbeweging in ons land. In 1981, ik woonde toen tijdelijk in bij Anneke in Amsterdam zijn we naar de demonstratie geweest tegen de neutronenbom, een vreselijk wapen dat slechts gericht was op het doden van mensen waarbij de gebouwen intact bleven; walgelijk, zoals alle atoomwapens en eigenlijk alle oorlogswapens zijn.
Het was op 21 november 1981 op het museumplein in Amsterdam. Er zijn nog een paar herinneringen in mijn oude brein blijven steken waaronder de aanblik van een gezin met kinderen; drie of vier redelijk jonge kinderen met hun ouders; zo te zien mensen van buiten, dus niet uit de grote stad. Ik weet nog dat ik dacht: "wat een mooi gezicht, dat wil ik ook!". Ik wilde graag een gezin met kinderen; Coby den Boer, de eerste analiste waarmee ik heb mogen werken, bevestigde dat ook toen ik na vele jaren weer contact met haar had. Verder herinner ik me nog die voettocht van die enorme horde mensen door de stad. Wij gingen gewoon weer terug naar de Staringstraat.

Opgejut door een stel dames

Een heuse wijngaard in Bemelen

Gisteren voelde ik al de intense behoefte opkomen om weer naar het Savelsbos te gaan voor een mooie wandeling. Op de zaterdag hoef je geen rekening te houden met de spitstijden en het Dalvrij abonnement; wel zo makkelijk. Roos was gisteren al vertrokken; eerst naar een uitvoering van het Liedfestival in Zeist en daarna naar Wijhe, dus ik had mijn handen vrij. Roos had een nieuwe track uitgezet, Savelsbos B geheten en die zou ik dan vandaag eens mooi kunnen uitproberen; iets van 13 km lang.
De eerste mogelijkheid om op zaterdag in St Geertruid te komen betekent dat ik pas om 7.45 de trein kon nemen. Op de fiets naar het station, volop licht maar nog uitermate stil op straat; ik voelde me zo lekker energiek; zat de frisse voorjaarslucht die gewoon bezwangerd was van vreugde in te ademen met wijd open neusvleugels; heerlijk gewoon. Aangekomen in de fietsenstalling nog even gesproken met een jonge knul die beladen met een grote tas kwam aanlopen: "lekker sporten?" vroeg ik hem: "nee, studeren". En wat ik al verwachtte zat de schone was in de tas en geen sportspullen; hij studeerde technische bedrijfskunde vertelde hij. 
In de Intercity zat ik tegenover een vriendelijke leeftijdsgenoot; ik zat te lezen in mijn e-reader totdat deze het zo ter hoogte van Geldermalsen opgaf om duistere redenen. Ik had nog een ander boek voor de zekerheid meegenomen maar dat kon me niet echt boeien. En zo kwam ik in gesprek met de meneer tegenover me. Hij vroeg o fik aan de wandel ging, hetgeen ik uiteraard kon beamen. Hij was nog maar kort gepensioneerd en we wisselden zo uit wat je als actieve oudere allemaal kunt doen in je vrije tijd, waarbij ik enthousiast sprak over het DalVrij abonnement zoals de aandachtige lezer van dit blog zo langzamerhand wel zal weten ha ha.
In Sittard moest hij de trein verlaten, maar inmiddels was er zo ter hoogte van Eindhoven een hele klup wandeldames ingestapt en OH die ik ben kwam ik met hen in gesprek. Zij gingen wandelen van Valkenburg terug naar Sittard, ruim 25 km. Toen ik vertelde dat ik van plan was om 13 km te gaan lopen werd er verbaasd uitgeroepen dat het toch niet de moeite was om daarvoor zo'n eind te reizen. Heprikkelde mij eerlijk gezegd zodanig dat ik inderdaad ter hoogte van Cadier, het eindpunt van de overigens weer schitterende track die Roos had uitgestippeld verder ben gegaan en ter plekke Komoot een nieuwe track heb laten construeren van daaruit naar station Meersen. En dat was ook weer een bijzonder groot genoegen. Totaal werden het er dan wel geen 25 zoals de dames, maar ruim 21. Ik was tevreden en heb mij voorgenomen om te gaan trainen voor de 25.   

Wo sind sie geblieben

 

Foto gemaakt in natuurgebied

Het is naar ik net heb geconstateerd dat ik een hele serie verschillende soorten insecten kon vangen op mijn flatje; dat was in 2010, dus 12 jaar geleden. Kom daar heden ten dage eens om; ik kan met het licht aan gewoon 's-avonds rustig zitten en er komt zelfs geen mug binnen. Ook in de slaapkamer komt geen mug. Een doodenkele vlieg waagt zich in de keuken en ik zal maar niet uitproberen of ze op een stukje rauw vlees af zullen komen; daar twijfel ik niet aan want een vlieg ruikt op afstand waar iets te nassen valt, althans waar zij haar eitjes kan deponeren. Nu moet u lezer niet denken dat ik muggen en vliegen mis hoor; dat gezoem als je wilt slapen en die jeukende bulten mis ik van geen meter.
Maar vanuit het verleden weet ik nog een keer dat ik met Lien op bezoek was bij vrienden en dat er zoveel muggen op de muur zaten dat de gastheer deze met een stofzuiger probeerde te verwijden. 
Maar nu valt het me op dat er zelfs geen drosophila's meer in mijn keuken zijn terwijl die tot voor kort nog graag rond het fruitafval rond struinden. In vergelijking met die 12 jaar geleden is het heel veel minder geworden. 
Afgelopen week betrapte ik mijzelf erop dat ik, met de insecten in gedachten het lied van Marlène Dietrich stond te neuriën: Wo sind sie geblieben, waar zijn zij gebleven? Begrijp me goed, ik bedoel dit op geen enkele manier als vergelijkbaar te zijn met het verlies van al die mensenlevens tijdens WO II waar Marlène over zingt; maar de woorden passen zo goed bij het verlies van de biodiversiteit. 
PS Bij het beluisteren van het lied "Sag mir wo die Blumen sind", schieten me de tranen in de ogen.

Alweer 74 jaar

 Vandaag voor de 74e keer jarig, ja ja, een hele leeftijd. Roos feliciteerde me eigenlijk in haar halfslaap en had een boekje voor me als kado; een klassieker van Lucianus; "Over de liefde en de vriendschap", heel toepasselijk dus. We dronken thee en daarna piepte mijn smartphone de felicitaties binnen; deed me goed hoor. Het begon al vroeg met een regen van WhatsApp felicitaties; vriend Peter C. was weer de eerste! Maar al snel volgden de kinderen, broers en anderen. Leuk hoor die aandacht. Jaren geleden zat ik op deze dag in de trein ergens in Duitsland voor een wandelvakantie toen Dick mij plotseling een hand gaf onder de uitroep: "gefeliciteerd!"; het duurde zelfs heel even voordat het tot me doordrong dat het mijn verjaardag betrof.
Gisteravond had ik buurvrouw Karin gevraagd om een glaasje wijn te komen drinken; ze had dat nog tegoed omdat ik van haar een fles wijn had gekregen die zij "toch niet in haar eentje ging opdrinken". Ze moest naar een bijeenkomst dus vroeg ik of het vandaag zou schikken en dat ik toch jarig was. "Er komt toch bezoek!", zei ze nog, maar dat kon ik met gerust hart ontkennen. Ik heb dan wel een enorme schaar kinderen, maar ik doe al heel lang niets aan verjaardagen. En om half negen kwam de buurvrouw. Wat natuurlijk niet mijn bedoeling was; ze kwam met een kadootjes; vier potjes met kruiden die natuurlijk best te pas komen. We hadden nog van alles in huis dat over was van het bezoek van Douwe en zijn vriendin Ana; dat kwam goed van pas. Was een gezellige afsluiting van een verder niet zo heel bijzondere dag. Wel dacht ik bij mijzelf: "hoe vaak nog?". Memento mori, doe je toch best vaak in deze levensfase, en een verjaardag is daar toch een mooi moment voor, net als 31 december van ieder jaar.

Spannend

 Gebeurt toch niet zo vaak dat er een nieuwe telg aan onze grote schare van kinderen en schoonkinderen wordt toegevoegd, maar vandaag gaat dat gebeuren. Douwe komt met zijn nieuwe vlam, Ana langs om kennis te maken en om lekker te nassen. Hij liet in de loop van de middag weten dat ze om 19.00 uur zouden arriveren, welke tijd later werd bijgesteld naar 18.30 ETA, Estimated Time of Arrival; zijn voorgeschiedenis in de luchtvaart kwam nog even om de hoek kijken. En klokslag half zeven kwamen ze de trap opgestommeld. Spontane meid onze Ana; direct zoenen, nog wat onwennig die drie zoenen van de Hollanders, maar lachend ging haar dat gemakkelijk af. De conversatie in het Engels ging ons redelijk gemakkelijk af; alleen ik had er wat moeite mee, wellicht van de lichte doofheid waar ik in toenemende mate hinder van ondervind.
Eerst aan de thee of koffie en vervolgens aan tafel. Nou, de soep was een succes; ik had expres kleine mokken gebruikt omdat er nog zo veel op het menu stond. Ik hoefde niet te vragen of het had gesmaakt want Douwe, nooit zo makkelijk met eten, schepte zichzelf nog voor een tweede keer in. Vervolgens de ham met meloen van Roos en ook die verdween snel achter de haag onzer tanden. Daarna maakte ik de ovenschotel voor Douwe af en bakte nog een eitje voor Roos voor over de nassi. Ana wilde zowel nassi als de curry schotel en probeerde ook een hapje van Douwe. Het was allemaal goed gelukt. Ik realiseerde dat het misschien allemaal wat veul was bij elkaar. Maar ook het nagerechtje ging erin; heerlijk warme verse vla met yoghurt en een toefje zelf gemaakte jam.
Maar we bleven wel zitten met de kaas en de noten; daar was werkelijk geen plek meer voor. En we hebben zo ontzettend gezellig met elkaar zitten praten; Roos helemaal gelukkig met haar schoondochter, een lieve spontane Braziliaanse. Douwe zat er ook innig tevreden bij. Ik vond het een heerlijke avond!

Douwe met z'n Ana

 Roos appte een poos geleden met Douwe; ik weet niet meer waar het over ging, maar ze kreeg een Appie terug met foto van een breed lachende zoon met een ons nog niet bekende geliefde en het bijschrift: "we zitten in Sao Paulo, Brazilië". Inmiddels was het jonge stel terug en Roos had hen uitgenodigd om te komen eten hier ten huize van ons in de Bilt. Roos had van alles willen koken en meenemen naar de Bilt. Ze kon gisteren en vandaag ook niet hier zijn om voorbereidingen te doen en ach, ik kook graag en had nog e.e.a. klaar staan dat ik wel kon ombuigen tot een gerecht.
Ze komen morgen en vandaag heb ik alle tijd om e.e.a. voor te bereiden. Inmiddels had ik vannacht al ossenstaart voorgetrokken tot bouillon om daar een lekkere, verse groentesoep van te maken. Roos zorgt voor een tweede voorgerecht, meloen met ham en ik bedacht mij een drietal hoofdgerechten. Nog onkundig van het bezoek had ik van de week al een kruidige kerrieschotel - beetje scherp uitgevallen - gemaakt met linzen, worst en veel uien. Door er wat yoghurt doorheen te doen en te serveren met mango chutney leek me dat een goeie. Ook had ik nog wat rijst in de vriezer en daar kon ik met een speklapje wel een kleine nassi goreng van maken (is Roos gek op) en speciaal voor Douwe het klassieke gerecht van macaroni, overdekt met een fantasie van gehakt, uien, knoflook en spinazie, afgedekt met kaas en gegratineerd in de oven. Was vooral ook een kwestie van goed voorbereiden en moest wel morgen afgemaakt worden terwijl Roos met haar kersverse schoondochter zou kunnen praten. Natuurlijk maak ik nog vla met yoghurt als toetjes. Morgen nog even yoghurt inslaan!
Roos komt morgen tegen de middag weer en zal nog e.e.a. voor bij de borrel inkopen als noten en kaas. En iets voor bij de koffie. We zullen niet van de honger omkomen.

Nachtegalen voor Jessy

Jessy met mijn regenpak
tegen de wind

Al maanden geleden had ik erop aangedrongen dat Jessy een keer met mij naar Meijendel zou moeten gaan om de nachtegalen te horen zingen. En dat moest dan rond 5 mei gebeuren. Gelukkig kon ze vandaag een ochtendje daarvoor vrij maken want ze wilde wel 's-middags naar haar moeder vanwege moederdag. Dat kwam eigenlijk wel goed uit want daarom gingen we relatief vroeg op pad; al om 9.00 uur ontmoetten we elkaar op station Zoetermeer Smallingerland; een megastation in de wildernis; zal ooit wel een mega stadswijk van Zoetermeer gebouwd worden.
Ik had er een hard hoofd in dat we nachtegalen zouden horen; ik was afgelopen donderdag al voor de zekerheid gaan luisteren of er wat zat en had er slechts 3 of 4 vaag gehoord. Merkwaardig genoeg wel direct in het begin van Meijendel, vlakbij de parkeerplaats, maar verder niet zo veel en ook niet zo luidruchtig. En ja hoor, Jessy parkeerde de auto en we stapten uit; er stond een guur windje dus gaf ik haar mijn gele regenjack tegen wind. Tot mijn genoegen werden we direct luidruchtig welkom geheten door een nachtegaal.  Ik was helemaal gerust gesteld, maar merkte al direct dat Jessy het niet echt spectaculair vond; gewoon vogelgezang. Moest ik wel een beetje om lachen.

Een bakje frietjes van Mc Donald
drive in van de kinderen

Even verderop hoorden we er weer een paar en terwijl we door het speciale stukje liepen met de wonderlijke namen "Bierlap en Kijfhoek" hoorde ik er meerdere. Maar hoewel aanleiding, spraken we niet intensief over de nachtegalen maar over van alles wat ons bezig hield. Ergens op een verhoogd stukje aten we een boterhammetje en liepen we verder. En op zeker moment was het genoeg en gingen we terug. Ze bracht mij terug naar Smallingerland en ik ging nog even naar dochter Arja. Hoewel alle vijf kinderen thuis waren heb ik de jongste twee niet gezien. Walter zag er uitstekend uit; was enorm afgevallen en was nu een echte "hunk" aldus Arja. Met z'n bruine kop en vrolijke ogen zag hij er perfect uit. Evi en Sjoerd bouwden intussen in hun speelhuisje een Mac Donalds drive in, waar Arja en ik uiteraard even gebruik van moesten maken. Ik pakte in plaats van een auto een driewielertje van Morris en ging bij het raampje mijn bestelling doen; kreeg een bakje met mini frietjes en die waren toch lekker. Wat ik niet had gemerkt is dat Arja daarvan een foto had gemaakt. 

Nachtegalen in de Kennemerduinen

Heggenmus
Foto Hans van Zummeren

Aan Ab had ik gevraagd wanneer de nachtegalen het best te beluisteren waren. Zijn antwoord was helder: "Bevrijdingsdag, 5 mei". Bij de dodenherdenkingsplechtigheid op de Waalsdorpervlakte begeleiden de nachtegalen de plechtigheid ieder jaar weer aldus Ab. Ik zoch even na in mijn blog op welke dag ik in Meijendel wel zeven nachtegalen tegelijk had horen zingen en dat was inderdaad op 3 mei, dus evident. Het leek mij ook een goede aanleiding om weer eens met Cyria op vogeltocht te gaan en in haar bekende duingebied te gaan struinen. Het schikte haar vandaag en om 10.30 als afgesproken stond zij achter station Haarlem al te zwaaien om mijn aandacht te trekken en gingen we op weg naar de Kennemer duinen. We hadden elkaar een poss niet gesproken maar zoals dat met vrienden gaat was het weer als vanouds en spraken we over van alles. Zij wist best een paar plekken in de Kennemer duinen waar bij vroeger bezoek de beroemde zangers huis hielden, of beter gezegd, nest hielden. We wandelden door het bos en hoorden inderdaad hier en daar een nachtegaal zingen; het karakteristiek klokkend en hoog fluitend geluid en de enorme afwisseling van figuren en klanken zo karakteristiek voor dit bescheiden vogeltje verrukten ons; het waren er niet veel en we vreesden al dat het gebrek aan insecten daar wel eens debet aan zou kunnen zijn, maar we hoorden er zeker vier in totaal. Maar er waren veel meer soorten vogels die van zich lieten horen zoals de heggenmus, een favorietje van Cyria omdat hij altijd aan het eind van de winter het voorjaar aankondigt met zijn vrolijk, wat warrig gezang.
Ik was weg van het landschap; de Kennemer duinen zijn werkelijk schitterend met lage bosjes en vooral loofbomen, open gebieden waar "vroegig" de tapuiten ongetwijfeld hun habitat hadden; nu zie je slechts een enkele doortrekker; als broedvogel zijn ze praktisch verloren voor NL. Onderzoekers hebben gevonden dat de embryo's al in het ei ernstige afwijkingen hebben en derhalve niet levensvatbaar zijn. Gebrek aan konijnenholen zal vast niet de oorzaak zijn van het vertrek van deze mooie vogel als broedvogel.
In totaal liepen we ruim 12 km en hadden een uitermate tevreden gevoel; was gezellig en we hadden genoten van landschap en vogels kijken en luisteren. We spraken af om later dit jaar naar Castricum te gaan voor een wandeling in de uinen. 

Ontgoocheld

 Na het lezen van "The great experiment", handelend over de geschiedenis van de ontdekkingen van de gassen in onze atmosfeer in de 18e eeuw tot heden over de dreigende klimaatverstoring door de veranderingen die de mensheid aan de samenstelling van de atmosfeer heeft veroorzaakt, voel ik mij ontgoocheld. Vooral toen ik las dat al vroeg in de 18e, 19e eeuw wetenschappelijk werd vastgesteld dat CO2 het zogenaamde broeikas effect veroorzaakt, maar ook dat er al in een vroeg stadium voor werd gewaarschuwd. Zelf was ik pas in de 70er jaren van de 20e eeuw van de dreigende klimaatverandering op de hoogte, met name door een voortreffelijke serie artikelen in de Volkskrant. Daarin werden ook alternatieven voor het verbanden van fossiele brandstoffen gedemonstreerd zoals in een Zwitserse stad, ik meen Zürich waar met waterkracht energie werd opgewekt die vervolgens werd ingezet om water te splitsen en het daarbij vrijkomende waterstofgas te gebruiken als brandstof in de stad. Later kwam ook het foto-elektrisch effect opzetten; de hedendaagse zonnepanelen kwamen in ontwikkeling, maar niet op zo'n grote schaal dat het zoden aan de dijk zette. Eerlijk gezegd heb ik die non-ontwikkeling met verbazing gadegeslagen en me achteraf ook een beetje geschaamd dat ik geen actie heb ondernomen, althans niet erg serieus.
Maar wat mij werkelijk heeft ontgoocheld is de tegenwerking die de rapportages van wetenschappers op het gebied van de alarmering met betrekking tot de klimaateffecten hebben ondervonden. Onverantwoord, slechts gericht op eigen belang is er met groot geweld, afgekeken van de tabaksindustrie ingebeukt op deze wetenschappers. Ik wist niet wat ik las; ik dacht altijd dat het domheid en gemakzucht was die de trage reacties op de klimaatdreiging veroorzaakte, maar het is resolute tegenwerking geweest door belanghebbenden.
Toen ik vervolgens de rapportage over het ongebreideld consumentisme in de VS las in het boek: "Op reis zonder John", zakte ik nog verder door het ijs. Gelukkig zou de rest van de week zo prettig verlopen dat de neerslachtigheid ras verdwijnen zou.

Dodenherdenking op de dam

 Die oorlogsdreiging speelt toch wel een rol in mijn gedachteleven; de vlaggen halfstok en de reden daarvoor deden mij telkens terug denken aan het leed dat wij mensen elkaar kunnen aandoen; grootschalig en onpersoonlijk vernielen, moorden, verkrachten, martelen, het kan niet op wat er zo al bedacht is in de loop der eeuwen met de hedendaagse atoomdreiging die nu 80 jaar boven ons hoofd hangt; heden net zo sterk als in 1963 met de Cuba crisis en enkele decennia later toen de NAVO een dergelijk grootschalige oefening aan het houden was aan de grenzen van de Sovjet Unie dat deze laatste vreesde voor een aanval. Maar nu hoor je zelfs, via wat wij onze nieuwsbronnen noemen dat er in Rusland reeds over de derde wereldoorlog wordt gesproken met de enorme wapenoverdracht van de NAVO landen naar Oekraïne waar de bewoners moedig strijd leveren tegen een overmacht.
Een plechtig gebeuren daar op de Dam in Amsterdam, mijn stadje! Gelukkig kon het weer massaal. Ik kon het niet laten om via Internet naar de directe uitzending te gaan kijken; toen ik inschakelde was net "The last post" aan de eindtonen begonnen; een doodse stilte volgde en daarna een plechtig "Wilhelmus". Een rij van prominenten met het koningspaar als eersten legden kransen. Ook Jan Anthonie Bruin, mij goed bekend uit een grijs verleden toen ik bij zijn promotor aandrong om het proefdiermodel waarop ik zelf was gepromoveerd voor de NLse wetenschap te behouden. Jan Anthonie promoveerde inderdaad op dit proefdiermodel en liet mij gul mededelen in de wetenschappelijke publicaties die hij daarover formuleerde; had ik niet verwacht en vond ik ook niet echt nodig, maar wel elegant van hem en zijn promotor. Nu zag ik hem daar als staatsman terug.
Wat mij ieder jaar weer frappeert is de kranslegging voor de slachtoffers van de Indonesische vrijheidsstrijd; daar zou een herdenkingskrans voor beide partijen niet misstaan vind ik, maar daar zullen de meningen ongetwijfeld over verdeeld zijn. Ik denk hierbij sterk aan het boek Revolusi van Reybrouck.
Toen de plechtigheid was afgelopen viel ik in "het nieuws" van de TV met een korte samenvatting van de plechtigheid die ik zojuist gezien had, maar ook andere nieuwsitems waarvan ik eigenlijk slechts het weerbericht en een item over de droogte heb onthouden. Wat ik al vermoedde werd bewaarheid; het is ongewoon droog en voor de komende twee weken wordt ook geen echte weersverandering verwacht. Ik vrees dat dit een rampjaar gaat worden voor onze landbouw, veroorzaakt door de klimaatverandering; die hogedrukgebieden hebben vaak de neiging om nogal standvastig te zijn en een noord oosten wind brengt geen of nauwelijks regen.

Our biggest experiment

 

Leesadvies

Dat is de titel van het boek, geschreven door Alice Bell; het gaat over de voorgeschiedenis, beginnend bij de ontdekking dat onze atmosfeer, de lucht, bestaat uit verschillende onderdelen, verschillende gassen als zuurstof en stikstof en een klein beetje van andere gassen als het spoortje CO2; misschien een spoortje, maar van het grootste belang waar het de temperatuur van de planeet betreft. Het begint dus werkelijk in de tijd behoorlijk ver voor de industriële revolutie. En dan begint het met een serie ontdekkingen die samenhangen met de toenemende concentratie van dat spoortje CO2 en al ras de waarneming dat dit gas van invloed is op de temperatuur van de atmosfeer; een dame die een eenvoudig experiment deed met glazen, gevuld met de verschillende gassen en ontdekte dat degene die met CO2 gevuld was warmer werd wanneer deze in de zon werd gezet dan glazen met andere gassen. Het boek meldt ook dat al snel daarna stemmen opgingen in de wetenschappelijke wereld dat we voorzichtig moesten zijn met het beïnvloeden van de samenstelling van de atmosfeer; we kunnen dus niet zeggen dat "we het niet hebben geweten?!". In die sfeer heb ik lang gedacht, totdat ik in dit boek las dat de waarschuwingen eigenlijk al bij de opkomst van de industriële revolutie werden afgegeven vanuit de wetenschappelijke wereld.
Zelf werd ik mij "pas" in de zeventiger jaren van de vorige eeuw bewust van dit effect en heb toen in volle verwachting naar een omslag in ons energie gedrag gekeken. Die omslag kwam maar niet, in tegendeel, we gingen steeds meer energie gebruiken en de ontwikkeling van alternatieve energie kwam niet of nauwelijks op gang. Ik voelde een zekere urgentie om zelf een steentje bij te dragen en heb me toen een heel klein beetje actief betoond door een nota te schrijven met wat gedachten daaromtrent. Werd binnen de afdeling van D66 waar ik toen lid van was zonder enthousiasme feitelijk ter zijde gelegd waarop ik het er verder bij liet zitten. Daar heb ik mij in de latere decennia, tot op heden voor geschaamd. Maar nu ik dit boek van Alice Bell heb gelezen voel ik mij helemaal gerust gesteld; er zijn buitengewoon veel groter geesten dan ik die zich decennia lang, al ver voor die door mij genoemde 70-er jaren van zich hebben laten horen en zij hebben vooral tegenwerking ondervonden; lobby groepen om al die "wetenschappelijke fuzz" van die milieu freaks - zoals de deskundige wetenschappers werden weggezet - voor het publiek te ontkennen, als onzin terzijde schoven. En nog steeds zie ik tot mijn verbazing uitbreiding van het wegennet, aanschaf van SUV's door het publiek, rijen bij Schiphol etc. Het is nog steeds niet doorgedrongen dat onze planeet in gevaar is, althans dat er grote veranderingen qua klimaat zijn begonnen en nog veel ernstiger gaan worden; stormen, overstromingen, droogte; we zijn als soort echt in gevaar daar waar we al veel van onze mede-bewoners van deze aarde het leven onmogelijk hebben gemaakt, c.q. ecocide. 
Vanmorgen heb ik de laatste hoofdstukken van dit - vaak wel erg gedetailleerde - boek gelezen en me gerealiseerd dat we - als enige denkende - soort niet in staat zullen zijn om het schip op tijd te keren; dat zal uiteindelijk de wal dan wel doen en keert de aarde terug naar het pré-industriële tijdperk, de overige dan nog levende soorten opgelucht achter latend, terwijl moeder Gaia gewoon verder gaat; platentectoniek, vulkanisme en uiteindelijk uitdoving en de zon uitgebrand raakt. 

Het Hakkebospad

Op het Hakkenbospad

Na een paar heerlijke dagen, waarbij we ook nog eens met plezier hebben gebridged en daar zelfs een stel Dekker handdoeken aan hebben over gehouden, moesten we vandaag toch echt met een laatste wandeling huiswaarts keren. En dat deden we door combinatie van een route die Roos enkele weken geleden had ontwikkeld en uitgelopen richting Houthem en afgeslagen in de richting Berg en Terblijt naar Cadier, opnieuw via een Komoot-construct van Roos. Zij is er werkelijk een meester in om op basis van het geografisch substraat, de kaart van Komoot een fraaie route te construeren waarbij onze voorkeur om van A naar B te lopen de mogelijkheid schept om de mooiste stukken aan elkaar te lijmen en te lopen. En dat was vandaag zeker het geval.
Het stuk richting Houthem liet ons eerst een hoge trap beklimmen zodat we bovenop de Cauberg kwamen en van daaruit door een fraai bos, heel vergelijkbaar met onze eigen favoriet, het Savelsbos; volop bloeiend struweel, waaronder daslook en mooie holle wegen en vooral veel ups en downs. Op zeker moment veranderden we de richting naar Berg en Terblijt. Terwijl ik de totale route vastlegde construeerde Roos intussen de voortgang op basis van de kaart van Komoot. We hadden aanvankelijk gepland om in Bemelen de bus te nemen, maar uiteindelijk was het nog zo vroeg dat we het plan hebben veranderd. Roos ging helemaal los en voerde ons eerst over een paadje langs een wel heel diepe en zo te zien ontoegankelijke grub. We gingen de hoek om en daalden zelfs af in deze behoorlijk steile grub, over het Hakkebospad, ja ja, het had nog een naam ook. Ik vond het maar eng; het was zo steil en duidelijk een plek waar de dassen het voor het zeggen hadden en dus was het pad hier en daar vol gaten. Op zeker moment liepen we ook gewoon vast; het Hakkenbospad was niet meer in gebruik kennelijk, althans niet door wandelaars. Ik stelde voor om naar boven te klauteren en dan maar verder te kijken. Dat lukte; we moesten op ons rug onder een prikkeldraad kruipen en via een gemaaid weiland kwamen we bij een tweede prikkeldraad versperring die de twee ouwetjes ook zonder al te veel moeite passeerden en tot slot voorzichtig door een onbetreden stukje bos naar een ordentelijk pad. Wat een avontuur har har. Heerlijk om zo te zwerven met z'n tweetjes. 
Uiteindelijk kwamen we via door Roos uitgekozen prachtig landschap in Cadier en Keer en liepen naar de bushalte. Daar aangekomen kwam de bus al aangereden en keurig op tijd waren we in Maastricht.

Ons eigen favoriete Savelsbos

Roos fotografeert de daslook

Al sinds vele jaren kom ik regelmatig in het Savelsbos in Limburg, ons eigen favoriete bos kunnen we wel zeggen. Vooral in het voorjaar is het een heel bijzonder stukje Nederland. Meestal liep ik de laatste jaren vanuit Eijsden naar het noorden en nam in Cadier weer de bus terug; dan liep je wel een groot deel van het bos door, maar ik liep wel elke keer het zelfde traject. Maar ja, dat is met Roos erbij nooit het geval en dus besloten we om helemaal in het zuiden te beginnen; namen bus 57 vanuit Maastricht tot St Geertruid en liepen naar het beginpunt, althans daar waar Roos had gepland dat we zouden beginnen in het zuidelijkste puntje van het Savelsbos. Daar was geen parkeerplek, maar wel een bushalte zag ik tot mijn genoegen; daar rijdt door de week en op zaterdag ieder uur een buurtbusje van Eijsden naar Margraten en door naar Valkenburg. Dat is voor mij handig en zal ik in het vervolg nemen als ik 's-morgens vroeg een "Saveltje" wil gaan lopen.
Dat eerste stuk was nieuw voor mij en van een wonderbaarlijke schoonheid en zo te zien weinig belopen. Roos was het helemaal met mij eens dat dit bos in het voorjaar wel heel erg mooi is en ze begrijpt dat ik hier zo vaak naar toe ga in deze tijd van het jaar. De daslook stond in enorme velden te bloeien en heerlijk te ruiken; de paardenbloemen met bladeren zo groot als een struik andijvie. We plukten vast wat daslook voor door de rauwkost thuis. Aangekomen bij de bovenkant van "de trap" - de toegang tot het Savelsbos die ik tot nu toe meestal heb genomen - zat een dame op het bankje bezweet uit te puffen: "een hele klim hè", kon ik niet laten te zeggen; en dat beaamde ze. Wij liepen genietend verder. Het was nog heel stil in het bos. We kwamen bij de voormalige vuursteenmijn waar - hou je vast - 1000 jaar lang vuursteen is gedolven; over heel Europa zijn stukken vuursteen gevonden die uit dit gebied afkomstig waren. 1000 jaar, vergelijk dat eens met de 19e eeuw waarin de meeste van de fundamentele uitvindingen over elkaar heen buitelden in enkele decennia. Hier niet, hier heeft de tijd stil gestaan. We genoten uitbundig. Roos had een track gepland die zo lang mogelijk door het bos voerde en uiteindelijk namen we in Cadier de bus, die ongewoon lang op zich liet wachten; zeker 10 minuten har har.
In Valkenburg hebben we een heerlijk ijsje weg gelikt. 's-Avonds lekker gebridged en de handdoeken die we gisteren bleken te hebben gewonnen in ontvangst genomen. Moeten we wel nog een plekje voor vinden in onze rugzakken.