Naaldwijks narratief en barbecue

Vandaag waren we in Naaldwijk voor de foto expositie die door Nathalie is verzorgd. Net als vorig jaar was het keurig voor elkaar. Het thema was het narratief, het verhaal dat het kunstwerk, de foto oproept bij de toeschouwer. Dat was bij sommige werken niet zo voor de hand liggend. Nathalie leidde ons rond langs de verschillende werken die afkomstig waren van meerdere kunstenaars en natuurlijk ook veel werk van haar zelf. Leuk om te zien en bijzonder om bij stil te staan.
Ik ga door toedoen van Nathalie toch anders naar kunst kijken dan voorheen. Ook bekijk ik nu kunst waar ik vroeger niet veel van moest weten (moderne kunst meestal) met meer aandacht en probeer er iets bij te denken. Lukt me vaak niet, maar ik geef het wel steeds meer de gelegenheid; leuk proces!
Toen we uitgekeken waren liepen we naar Honselersdijk; we waren uitgenodigd door Mieke, Nathalies moeder om te komen barbecuen. Was heel gezellig om haar en Ron weer te ontmoeten; we borrelden wat alvorens we met z'n zessen aan tafel gingen; ook Kees, de vriend van Nathalie was van de partij.
Kees moest nog helemaal terug naar Groningen; na afloop van gezellige barbecue bracht Ron ons alledrie naar het station Schiedam; Kees reed met ons mee naar Utrecht en we spraken over zijn nieuwe baan en de toekomst. Leuk om hem wat beter te leren kennen. We spraken af dat we elkaar weer eens gaan ontmoeten in Groningen. 

Vergadering en lekker eten in Leiden

Wat was het een hete dag vandaag, We hadden een tweetal activiteiten in Leiden. Allereerst de Algemene Leden Vergadering (ALV) van de Vereniging Rembrandt waar wij beiden lid van zijn en daarna een gezellige eetafspraak met Marieke.
De ALV verliep heel genoeglijk. Na het huishoudelijk gedeelte dat de voorzitter op bijzonder professionele wijze maar toch ludiek leidde. Met moderne stemkastjes kon de ledenvergadering beslissen over het financieel jaarverslag alsmede over een aantal voorstellen van het bestuur.
Tot slot een uitgebreide toelichting over de verandering die het museum De Lakenhal had ondergaan de afgelopen paar jaar. De directeur van het museum deed dat op voortreffelijke wijze. Vrijwel alle deelnemers aan de ALV gingen vervolgens naar het museum dat aan de overkant van de schouwburg waar de ALV plaatsvond ligt. Wij konden helaas niet deelnemen aan het bezoek aan de Lakenhal; de ALV was nogal fors uitgelopen en wij hadden een eetafspraak om 18.30 bij het restaurant "Eigenwijs" waar Oskar, de partner van Marieke werkzaam is.
Het was aan de andere kant van het centrum en het was vreselijk benauwd en warm; we waren keurig op tijd aldaar en even later kwam een verhitte Marieke ook aangefietst. We hadden alvast binnen kennis gemaakt met Oskar en gingen aan tafel. Hij excuseerde zich voor de warmte in het restaurant,maar ach, het was overal ontzettend heet deze dag. Ik zag de kaart en was direct verkocht; vergelijkbaar met "Erm" en met het restaurant waar we deze week al met Douwe hadden gegeten "Naast de buren" in Groenekan; gewoon lekkere maaltijden zonder flauwekul. En inderdaad,ik at gebakken mosselen die voortreffelijk waren klaar gemaakt overspoeld met een "Texelse Skuumkoppe". Oskar had het ontzettend druk want ondanks de drukkende hitte zat de "eterij en drinkerij Eigenwijs" behoorlijk vol. Desondanks schoof hij af en toe aan bij onze tafel om nader kennis te maken: aardige kerel!
We namen afscheid en mijn OV-engel zorgde voor een keurige busrit naar het station Leiden. Was een gezellige dag geweest. Gelukkig koelde het behoorlijk af toen de avond eenmaal was gevallen. Heerlijk geslapen in ieder geval, ondanks de muggen. 

Capucijners en Mahler op het balkon

Kreeg ik gisteren een mailtje met de vraag of ik gelegenheid had om te komen plukken, daar stond ik vanmorgen gezellig met Theo "blauwschokkers" te oogsten; een mij tot voorheen onbekende benaming van een bepaald type capucijners. Na een paar uurtjes en koffie ging ik naar huis met een enorme hoeveelheid nog "ingepakte" bonen; een hele klus om die te pellen. Wel had ik vast een zak met bonen bij Roos in de keuken gezet; zij is ook gek op verse capucijners; een heel werk om die te pellen, maar zeker de moeite waard en dan weet je precies wat je eet. Dat is voor mij een heel belangrijk aspect met voedsel; bij voorkeur weet ik waar het vandaan komt; vandaar ook de inkopen bij onze jagervriend en bij veldvarkens.
Eenmaal thuis heb ik mij op het noordbalkon geïnstalleerd met de noise cancelling koptelefoon van Böse, de PC met terabyte schijf met Mahlers' Klagende Lied op de oren. Dat schiet lekker op; al luisterend aan het werk. Ze waren nog niet uitgepakt of de eerste portie had ik al gekookt (7 minuten) en toebereid met vlees dat ik nog had staan en een paar fijn gesneden zoetzure augurken; heerlijk!
's-Avonds gingen we naar fort Rhijnauwen voor een opera in de open lucht. Een fantastische ambiance, een heerlijke zomeravond. Alleen viel de opera ons nogal tegen; we vonden het geen opera; de muziek was bepaald niet bijzonder en wel keihard versterkt zodanig dat ik op bepaalde momenten met m'n vingers in m'n oren zat te luisteren.
Door het donker weer naar huis en nog gezellig nagekletst.

Die vreselijke natuur!

Deze week, tijdens zo'n warme dag dat je 's-nachts alle ramen en deuren open laat staan, werd ik 's-morgens vroeg al opgeschrikt door een doordringend lawaai dat ik niet kon thuisbrengen. Bleek een door de gemeente ingehuurde organisatie te betreffen die met stoom het nauwelijks aanwezige onkruid tussen de tegels trachtte te doden. Het lijkt wel of het bestrijden van alles dat "niet thuishoort" in onze verbaksteende leefomgeving een hoger doel betreft. Met lede ogen zie ik steeds meer particulieren hun vaak piepkleine tuintjes betegelen zodat er vooral geen onderhoud meer aan hoeft te worden gepleegd of dat het automobiel er kan worden geplaatst. Het regenwater kan het grondwater niet meer bereiken en wordt direct als afval in het riool geloosd.
En dan hoor je ook iedereen klagen over de eikenprocessierups of het een invasie van "de vijand" betreft en dan laten ze de verwondingen zien die verdacht veel lijken op van die ouderwetse muggenbeten die ik deze af en toe natte zomer ook weer "verwelkom"; ik heb de laatste jaren nauwelijks meer insecten in mijn flat en muggen al helemaal niet meer; pas dit jaar hoor ik die akelige zoemers middenin de nacht weer op zoektocht gaan naar mijn voor hen zo onontbeerlijk bloed. Nou ja, je moet er wat voor over hebben har har.
En die akelige teken natuurlijk; ben er tegenwoordig ook aanzienlijk alerter op dan "vroegig"; ben ontzettend vaak door teken gebeten, gelukkig steeds zonder (merkbare) gevolgen afgezien van sterk jeukende bulten. Maar sinds ik in toenemende mate van mijn natuurvrienden hoor over gevallen van Lyme ben ik aanzienlijk oplettender geworden.
Maar wat ik echt vreselijk vind is toch wel dat de natuur en natuurlijke processen breed worden beschouwd als onwenselijk. Wanneer je die bladblazers tekeer hoort gaan zodra de eerste blaadjes vallen en openbare perkjes netter worden geblazen dan de vloer van mijn flat beknelt mij dat; zou dan niemand zich realiseren dat dit natuurlijke processen zijn zonder dewelke ons eigen habitat ten gronde gaat? Houd die tuinen toch voor de planten en niet voor de auto's; geef insecten en onkruiden een kans; we hebben het als mens ook zo nodig!

Stond ze op het perron?!

Marjorie heeft een probleem met haar knie waarvoor ze in behandeling is in het UMC Leiden. Ze moest daar vandaag heen voor het verwijderen van hechtingen en had ons gevraagd om haar in en uit de Intercitytrein te helpen. Roos had haar opgehaald van huis en had haar naar Leiden CS begeleid en als bedacht in - en uit de Intercity met hoge instap geholpen. Ze was ook mee geweest naar het UMC.
Roos had 's-avonds een opera in Amsterdam en ging nog even lekker in de Hortus van Leiden even "chillen" zoals dat tegenwoordig onder de jongeren wordt genoemd. Het was snoeiheet vandaag en even lekker in schaduw zitten was een goede tijdpassering. Ik had wat zitten afkoelen in de trein naar Utrecht CS; die rijdende koelkasten zijn nu wel gerieflijk hoor met die snoeihitte.
Roos had Marjorie op de trein gezet: "in het achterste deel van de trein", had ze me ge-appt. Ik stond ruim op tijd op perron 9 te wachten tot de trein kwam en verwachtte zo'n korte dubbeldekker die meestal op Leiden rijdt; maar het was zo'n hele lange met wel 4 of 5 deuren en ik liep heen en weer tussen de twee achterste. Toen ik me naar voren spoedde om te kijken of ze dan daar naar mijn aanwezigheid stond te hunkeren ging de telefoon en zag ik haar al staan op het perron. Het viel gelukkig allemaal nogal mee met haar knie en ze was er zelf uit geklauterd; een hele opluchting voor ons beiden. Ik nam haar zware tas over en we gingen naar hun huis. Gezellig nog wat nagepraat; Hugo kwam bijtijds thuis en zo zag ik mijn stoere zoon ook nog even. 

De appeltaart van Kobus Kuch

De beestenmarkt in Delft. Op de achtergrond Kobus Kuch

Warm aanbevolen door Lex zat ik vol verlangen uit te kijken naar de klok van 12 uur; ik zat op het terras van café Kobus Kuch op de Beestenmarkt in Delft alvast achter een kop koffie want ik was uiteraard te vroeg voor de afspraak. Het was vooral de appeltaart waar ik inmiddels van had begrepen van Lex en van de website van Kobus zelf dat die wel heel bijzonder (vers) was.
Daar kwam Lex aangelopen; we hebben elkaar een keer eerder ontmoet bij een bijeenkomst van donoren en donorkinderen ergens in Utrecht. Maar natuurlijk ken ik hem uitgebreid van Facebook waar hij behoorlijk actief is op het besloten forum. Ik had hem voorgesteld om eens bij elkaar te gaan zitten om te kijken wat wij als donoren zouden kunnen betekenen in het stimuleren van anonieme donoren om zich kenbaar te maken. Ik heb me daar al behoorlijk voor ingezet in de vorm van interviews in enkele kranten en tijdschriften. Daarbij lag het accent vooral op de vrolijkheid die het met zich meebrengt wanneer het contact tussen donorkind en donor plaatsvindt; voor beiden is het een positief emotioneel moment dat ook vaak vervolg krijgt in den positieve, althans dat is zowel de ervaring die Lex uitstraalt op het besloten forum als mijn eigen ervaring. Maar natuurlijk ook de maatschappelijke verantwoording die je hebt; de kinderen willen het zo graag weten wie hun biologische vader is.
Mijn huidige insteek wordt toch vooral bepaald door de schrijnende gevoelens die op het genoemde besloten forum worden geuit door donorkinderen die vaak al (heel) lang op zoek zijn bij de verschillende instanties. In veel van die gevallen zal sprake zijn van een anonieme donor; ik zou deze collegae donoren er zo graag van willen doordringen dat zij er zo veel goed mee doen om zich kenbaar te maken; daarbij wil ik nog niet eens het woord maatschappelijke verantwoording in de mond nemen.
Maar goed, eerst gingen Lex en ik aan de appeltaart en natuurlijk over de relatie met onze donorkinderen; de vrolijkheid overheerst bij ons beiden en nadrukkelijk ook bij onze partners en ook bij de kinderen en eventuele kleinkinderen. En toen het plannetje; had ik als voormalig organisatieadviseur een aantal elementen die samengevoegd zouden kunnen worden en vooral veel voorbereiding zouden kosten, daar had Lex een KISS oplossing; een artikel voor de Libelle dat vooral gericht is op de oudere lezeressen, c.q. de echtgenotes/partners van de donoren. Probeer hen te overtuigen van het grote belang om in de emotionele lacune van "die kinderen" te voorzien; dat het vreugdevol kan en zal zijn vormt een mogelijk stimulerend element. Ik was direct om en zeker nadat Lex aangaf dat hij het artikel zou gaan schrijven.
We babbelden verder en na anderhalf uur waren we uitgepraat en gingen we ieder ons weegs. We hadden al bedacht dat er een foto van ons beiden op het terras moest worden gemaakt voor plaatsing op het Fb forum en zo geschiedde. Toen ik vanavond inlogde op facebook werd ik geconfronteerd met een zee aan leuke reacties op foto plus bericht van Lex. Stimuleerde om direct deze blog te produceren en die gaat ook op Facebook. Ik heb er een aantal "links" aan toegevoegd naar eerdere blogs die toelichtend zijn op deze tekst. Ben je echt geïnteresseerd kijk dan eens op mijn daily blog en vul het zoekveldje in met woorden als: donorkinderen e.d.

PS Lex merkt terecht op dat ik niets heb gemeld over de appeltaart van Kobus. En ja, daar zit 'm de kneep; Roos merkte al voordat ik vertrok op dat die appeltaart van Kobus vast niet zo lekker was als die ik zelf (af en toe, en te weinig naar 't zin van Roos) maak. En ja, daar moet ik het (helaas Lex!) mee eens zijn. In mijn appeltaart zitten ook walnoten en wat meer kaneel en rozijnen. Kan een kwestie van smaak zijn, maar de mijne is absoluut lekkerder. Moet ie wel zo vers zijn als die van Kobus.
Graag vul ik aan dat onder de in restaurants geserveerde appeltaart die van Kobus met stip bovenaan staat; is dus wel de allerlekkerste bij de horeca!
Ik zeg dit met name omdat ik wil voorkomen dat iedereen bij mij voor de deur staat voor appeltaart har har.

PS2 Misschien worden hier in Delft niet de grootste stukken geserveerd; daarbij wordt Kobus verslagen door het tentje in de metropool "Drie" op de Veluwe, maar dieappeltaart is lang niet zo lekker.

Een muzikaal weekend

En vandaag weer naar een concert; Orkest van Utrecht gaf een concert in de Gregoriuskerk in Bilthoven Noord. Menno had ons erop attent gemaakt  en voor kaarten gezorgd. Het Orkest van Utrecht vierde haar vijfde lustrum en had stevig uitgepakt; het vioolconcert van Bruch vormde de hoofdmoot, vooraf gegaan door een ouverture van Brahms met Symfonie nr 1 eveneens van Brahms als afsluiter.
Grappig die ouverture met het Iovivat thema aan het eind en een ander studentenlied in het begin; een melodie waarop in vroeger jaren iets gezongen werd als: "En er is geen club in Holland die de onze kan verslaan", maar dat weet ik niet meer precies.
Het tweede deel van het vioolconcert van Bruch vond ik weer fantastisch; ik kon haast niet stil blijven zitten; de 22-jarige soliste Svenja Staats kreeg terecht een daverend applaus waarop ze als toegift nog de Sarabande uit de tweede Partita voor viool (Youtube versie is van Hillary Hahn) van Johann Sebastian speelde. Weergaloos!
We spraken uitgebreid met Menno; Roos nam zijn cello mee naar huis als afgesproken; Menno moest in haast naar een afspraak.

Eerst twee jarigen

Concertgemaal. Foto van de site van Concertgemaal

Zowel dochter Arja als kleindochter Guusje zijn vandaag jarig dus ff eppen. En toen naar de fitness; het afvallen door de combinatie van bewegen en weinig eten heeft echt vruchten afgeworpen; ik zit nu definitief op of rond de 80 kg en ga nu op voor de 78. Op advies van Roos neem ik de buikspieren flink onder handen en op advies van Hugo de spieren in de schouderpartij om eens wat meer rechtop te gaan lopen; hij heeft gelijk voel ik.
Ook gisteren had ik flink getraind en gaf de computer aan dat ik een intensieve training had gedaan. Vandaag voelde ik nog de buikspieroefeningen van gisteren, maar daarom niet getreurd maar er stevig tegenaan; het werd overigens slechts een "lichte training", maar ik vond het voldoende.
Met de trein van 18.13 gingen we naar Amsterdam; een recital in het concertgemaal in Amsterdam Noord stond op ons programma. Maurice had Roos geïnformeerd dat er een wel heel bijzondere gelegenheid was om de met een 10+ afgestudeerde countertenor Minho Jeong te horen zingen; hij zou Dichterliebe van Schumann zingen en liederen van Schubert; voor mij voldoende reden om mee te gaan.
Het was een hele onderneming om bij het concertgemaal te komen vanuit Bilthoven maar het was meer dan de moeite waard; een geweldig recital door deze jonge kunstenaar met zijn bijzondere stem. We konden er niet over uit. Zo rond 22.00 uur was het concert afgelopen; we konden overigens zanger en pianist Maurice Lammerts van Bueren nog wel degelijk de hand schudden en bedanken. Eigenlijk liep de terugreis vlekkeloos; om half twaalf reden we Bilthoven CS binnen en een kwartiertje later zaten we bij Roos aan een afzakkertje om nog even na te genieten. Was een heerlijke avond geweest.
Toen ik thuis kwam zag ik op mijn telefoon dat Mariska me foto's en een video had gestuurd van de verjaardag die middag. Toen ik antwoordde per WhatsApp was ze verbaasd dat ik nog op was en uiteraard "kwetterden" we weer geruime tijd alvorens we gingen slapen. 

De langste dag

Ja ja, de tijd vliegt; het is vandaag weer zo'n meteorologisch bijzondere dag; de zon staat boven de Kreeftskeerkring en gaat nu weer richting de evenaar waar hij op 21 september recht boven staat, de equinox. Naarmate je ouder wordt lijken deze gebeurtenissen elkaar steeds sneller op te volgen, maar dat is toch nauwelijks het geval. We gaan weer richting van de winter, brrr. Duurt gelukkig nog een hele zomer en herfst.
Vanmorgen eerst maar eens naar de markt; volkorenmeel, rozijnen en gist ingeslagen bij "onze christelijke vriend", de Veenendaalse Reformkraam met de uiterst vriendelijke meneer. Daarna bij Theo sla en worteltjes uit de moestuin; staat er uitstekend bij na al die regen van de laatste tijd.
Even koffie gedronken en op naar de fitness; de computer klasseerde mij als "u hebt een intensieve training gedaan". Was ik heel tevreden mee.
Vandaag kwamen Bea en Tjeerd bij ons eten, bij Roos wel te verstaan. Ik had een pan nassi goreng gemaakt voor de maaltijd. Stipt om 5 uur ging de bel en even later zaten we gezellig bij elkaar met een glaasje wijn. Was weer zo genoeglijk om met elkaar van gedachten te wisselen.
Het maal was uitstekend; de consommé smaakte voortreffelijk en ook de nassi ging erin als koek. Een heerlijke fruitcompositie van Roos was nog niet eens het slotstuk; een kaasplank met 5 soorten rondde het maal af. Het was een heerlijke middag en avond geworden en we namen dan ook in alle vrolijkheid afscheid van elkaar.

Door de Eilandspolder gevaren

Dat doen we elk jaar; dan bekijken we het resultaat van ons maai- en opruimwerk en - niet te vergeten - dan gaan we lekker met het hele stel vrijwilligers van de werkgroep Eilandspolder eten bij "Het genot van Grootschermer", het (waarschijnlijk?) enige etablissement in deze wereldstad waar je met zo'n grote groep lekker kunt lunchen.
Natuurlijk was ik weer veel te vroeg in Edam. Had ik voor de zekerheid maar een stoptreintje eerder genomen (om 6.13 uur sic) daar haalde ik in Utrecht een licht vertraagde Intercity en stond ik derhalve al om 7.30 op het busstation van Edam. Maar die goeie Ab haalde me op zodat ik niet hoefde te wachten op dat ongezellige busstation; we gingen even terug naar zijn huis waar Rob ons om 8.00 uur precies kwam oppikken. Toen door naar Purmerend om Ben in te laten stappen en naar de Rijp om de taart op te halen. Bij het clubhuis in Grootschermer stond Uilke al te wachten. De rest kwam al ras aangereden en dan begint het geouwehoer dat pas zou eindigen bij "Het Genot". Wim meldde mij aan het eind van de dag dat van alle natuurwerkgroepen waar hij deel van uitmaakt deze werkgroep uitblinkt in slap geouwehoer; was mij ook al opgevallen. Grappig genoeg is dat toch vooral in de boot het geval want tijdens het werk wordt heel serieus aangepakt. Was vandaag natuurlijk niet aan de orde; we bekeken de verschillende verlandingen op voorkomen van verschillende planten en mossen. Ik was behoorlijk onder de indruk en zeker niet alleen van de rietorchissen die alom aanwezig waren ook op veldjes waar ze tot voorheen ontbroken hadden; goed dat we dit werk doen!
Ik heb de route dit jaar opgenomen met Komoot.
Na afloop als gezegd de lunch in het plaatselijk restaurant; de tafel stond al gedekt voor ons en we lieten het ons goed smaken. Na afloop ging een heel stel nog naar een veldje met welriekende nachtorchissen kijken. Ik had het wel gehad en kon gelukkig meerijden met Johan en Wim naar Krommenie waar ik op de trein stapte. Ik was al om 5 uur opgestaan na een onrustige nacht zatme toch een partij te gapen. Desondanks nog even met Roos gebridged en toen als een blok in slaap gevallen.

Slijtage

Diagnostiek

Die diagnose had ik zelf eerlijk gezegd ook al bedacht; tenslotte heb ik al 71 jaar veel van mijn ogen gevergd. Als klein kind las ik al stiekem met een lampje en een batterij onder de dekens zodat mijn ouders het niet zouden merken; lezen is altijd mijn passie geweest en zelfs nu het een stuk moeilijker gaat kan ik het af en toe niet laten.
Volgens mij komt het vooral door overmatig in de sauna te gaan zitten; deed me altijd al pijn aan m'n ogen dus hield ik mijn handen er altijd voor, maar toch?! Een half jaar geleden merkte ik tot mijn schrik dat ik met mijn rechteroog eigenlijk niet meer kon lezen en dat ik dat compenseerde met het linkeroog. Met een zelftest van Internet deed ik een test op macula degeneratie en dat was duidelijk helaas.
Enkele weken geleden was ik voor een oogontsteking bij de huisarts en kreeg een recept voor chlooramfenicol druppels die prima hielpen. Ik vertelde ook over mijn leesproblemen en kreeg een verwijzing voor de oogkliniek waar ik vandaag ben geweest.
Na een enorme serie metingen door een ophtalmiste nam de oogarts de moeite om ook een kijkje te nemen en mij de diagnose toe te vertrouwen; slijtage.
Vanaf het moment van terugkeer zit ik wat te peinzen. Vooral over wat ik met mijn dierbare "klassieken" zal gaan doen. Ik wil graag dat zij ergens een welkom thuis gaan vinden; ik heb niet de illusie dat ik ze zelf nog een keer uit zal lezen en naar de WVT brengen gaat mij te ver. 

Marjorie, een echte kaaskop

Marjorie met de locoburgemeester van Utrecht

Vandaag was er algemene naturalisatiedag in Utrecht. Onze Marjorie zou nu ook officieel NLse worden. Roos en ik waren uiteraard van de partij. Het was een drukte van jewelste; wel zo'n 40 lieden werden officieel tot Nederlander verklaard door het "verstaanbaar" uitspreken van de formule: "dat verklaar en beloof ik", een enkeling zelfs door de eed uit te spreken.
Na afloop van de plechtigheid werd het Wilhelmus gezongen door het publiek; ik hoorde mijn Roosje luid kwelen naast mij; ze kwam zelfs boven de versterkte stem van de mezzo uit die een belangrijk deel van het geluidsvolume voor haar rekening nam. Natuurlijk zong ik ook uit volle borst mee hoewel ik het zesde couplet niet vlekkeloos kende. Heerlijk om die mooie hymne te kunnen zingen.
Daarna gingen we met ons gezelschap bij de Spagetteria eten. Roos had een bijzonder toepasselijk geschenk voor onze Marjorie, een prachtig barnstenen hart.
Roos ging met de fiets naar huis en ik liep naar het station waarbij ik onderweg Hugo en Marjorie nog tegenkwam; zij gingen nog naar een optreden van Lubach in het Beatrix theater.

Een streek van m'n OV engel

Normaal heb ik statistisch onmogelijk vaak geluk met het OV; een verlate trein mocht ik wat aan de late kant of juist aan de vroege kant op het station verschijnen; een bus die er precies aankomt als ik naar de halte loop. Maar vandaag niet dus?!
Roos en ik gingen vandaag naar Luik voor het bijwonen van een opera van Bellini. We hadden met Jantine afgesproken. We vertrokken al vroeg met de fiets naar het station Bilthoven en keurig met de Intercity naar Maastricht. Tot zo ver niets aan de hand. Daarna met de NS bus naar Visé vanwege werkzaamheden aan het spoor; ook geen probleem, althans enkele weken geleden niet. Vandaag zou anders verlopen.
We moesten om 11 uur bij de bus zijn; overigens stond hij er al zeker een half uur eerder. Maar goed, de aansluiting met de trein van Visé naar Luik was de vorige keer goed; vandaag echter niet, want er was een marathon of een loopwedstrijd en die hield de bus zodanig op dat we de trein misten en dat terwijl we kraakten van de honger. We zouden in Luik bij ons favoriete restaurant Concordia gaan eten. We overwogen om een taxi te nemen, maar er stond niets op de standplaats. Maar even verderop was wel een restaurant en daar hebben we heerlijk Belgisch zitten nassen.
Het hilarische moment kwam toen we in Luik waren en naar de opera liepen; restaurant Concordia bleek gesloten te zijn vanwege de jaarlijkse sluiting. Ik hoorde mijn OV-engel schaterlachen op de achtergrond; had ze ons even tuk, maar we hadden wel lekker gegeten.
Bij de opera ontmoetten we Jantine; Lars was zojuist op de trein richting Londen gestapt. Gezellig even gebabbeld voordat we naar de opera van Bellini gingen kijken en luisteren. Natuurlijk viel ik in slaap bij de eerste acte, maar de rest heb ik volop genoten. Alleen moesten we iets voortijdig weg om de trein terug te halen; was ook wel genoeg geweest; zo'n kanjer van een componist was Bellini niet. 

Boek vergeten?!

Kabouterbadje; zo noemde ik het "vroegig"
toen ik hier met de kinderen kwam

Vorig jaar, tijdens die droge periode in de zomer stond de Leuvenumse beek helemaal droog. Een raar gezicht zo'n uitgestrekte bodem van helderwit zand. Ik wilde wel eens zien hoe de beek er nu bij lag na al die regen van de afgelopen tijd.
Maar de dag begon vanmorgen voor mij om een uur of zes; weer terug in mijn flatje had ik heerlijk geslapen en ook weer vroeg wakker. Ik ging verder met dat boek dat ik van Dick heb gekregen: "Upheavel"; was er in Valkenburg al aan begonnen en wilde lekker verder lezen totdat ik mij bedacht dat ik beter in de trein kon verder lezen en lekker een wandeling kon maken over het Hulshorster zand en daarbij ook de Leuvenumse beek bekijken.
Ik hoefde me niet te haasten; eitje met spek gebakken en brood klaar gemaakt om mee te nemen; eenvoudig ontbijtje met thee, rugzak ingepakt en toen kon ik er vandoor. Ik was de stoep nog niet af of ik realiseerde me dat ik m'n smartphone had vergeten in m'n zak te steken. Dus snel terug en toen weer naar beneden en op de fiets naar het station. En toen, u gelooft het niet lezer, realiseerde ik me dat ik ook het boek had vergeten om in m'n rugzak te steken?! Ik ben niet voor een tweede keer terug gegaan.

De gerestaureerde beek stroomde weer als vanouds.

Was niet zo heel erg, want Harderwijk, de plaats waar ik moest overstappen op bus 104 naar halte De Zwarte Boer ligt op een half uurtje van Bilthoven; niet echt de moeite waard om te lezen. En op de terugweg vanuit Nunspeet was ik te moe om te lezen en viel ik zelfs even in slaap.
Het was weer prachtig in het bos; ik maakte een fraaie registratie van de wandeling met Komoot, het handige Duitse eppie dat Dick me heeft aangeraden. Foto's route gecombineerd. Ik geloof dat u lezer het slechts kunt zien als u ook abonnee bent van Komoot; het is een duits programma dat ik wandelaars kan aanbevelen.
Die wandeling langs de Leuvenumse beek heb ik al zo vaak gemaakt, maar het blijft mooi; de beek was weer vol en stroomde er lustig op los; het Hulshorster Zand was verlaten. Gekke gewaarwording hoor; je hoort de snelweg en verder is het een enorme zandvlakte met hier en daar eilandjes met bomen in een volstrekte verlatenheid; overal diersporen. Ik zou tijdens de wandeling twee wilde zwijnen en een ree zien.

Een nieuw GR teken om vanaf bushaltes
 GR's te bereiken

Hij bijt!

In de gevechtshouding har har

Vanmorgen voor de laatste keer (voorlopig dan, deo volente) heerlijk ontbijtje bij "Schaepkens". Daarna de spullen ingepakt, bagage in depot gegeven en op voor de laatste Limbabse wandeling. Ik stelde voor om weer in Klimmen te beginnen en weer die fraaie mergelrots te bezoeken. Ik wilde ook met Roos' determinatie-app proberen om de pimpernel definitief te determineren. Al met al was het weer een heerlijke wandeling; uiteraard liepen we een andere route dan gisteren, maar we werden niet teleurgesteld. Het begon al met een grote verrassing toen we nog geen tien minuten onderweg waren. Roos zag een groot insect op de weg liggen; de stommerd lag op zijn rug. Het was inderdaad een "hij" en wel een heel bijzondere: een vliegend hert. Roos wilde hem helpen om weer op zijn pootjes terecht te komen; "hij bijt", zei ze bijna verontwaardigd. Ik pakte het reusachtige insect op, hoewel reusachtig; hij was niet zo groot als die we vorige week in Roemenië hadden gezien, maar toch wel best groot; hij nam stoer de gevechtshouding aan. Roos fotografeerde hem op mijn verzoek voor deze blog.

Smulluh!!

We liepen op geleide van Komoot langs boerenpaadjes; wel richting de mergelrots, maar ik wist toch niet zo precies waar dat wel mocht zijn. We namen de gele-paaltjes route en tot ons grote genoegen kwam die precies langs de plek waar we zo graag wilden wezen. Nu zonder regen was het nog mooier dan gisteren. Roos zag het "roosje" dat ze gisteren niet kon vinden. We probeerden met de "app" om de pimpernel te determineren. Eerst noemde hij het de pinksterbloem en uiteindelijk de zwart knoopkruid. Ik besloot om maar een stuk van de plant mee te nemen. Het was achteraf in ieder geval geen pimpernel; vriend Dick stuurde een mooie link over deze zeldzame plant; komt wel degelijk voor in deze kalkrijke zonnige hellingen in Limburg, maar de bladeren zien er heel anders uit.
We liepen verder, genoten van het Limburgse landschap en besloten om lekker te gaan lunchen bij de slager. Die toverde op ons verzoek twee lekkernijen uit brood, sla, en heerlijk beleg. En toen was het afgelopen en haalden we onze spullen van het hotel en gingen met de trein naar huis.

Regen is zo relatief

Niet erg elegant, maar ook geen koude benen!

Hoe mensen regen ervaren is zo relatief. Voor vandaag was regen voorspeld en daar werd door de meesten van ons gezelschap toch wel tegenop gekeken. Toen ik vanmorgen de gordijnen open deed was het niet druilerig, nee, het regende stevig. Maar daarom niet getreurd; na eerst lekker te hebben ontbeten bereidden we ons voor op de wandeling van vandaag.
Met het boemeltje naar Klimmen-Ransdaal. Het was nat en fris, daarom had ik Roos mijn lange onderbroek uitgeleend zodat ze geen koude benen hoefde te krijgen en ook haar wandelbroek niet vies hoefde te maken. Zag er niet erg elegant uit, maar een kniesoor die daar op let nietwaar.
We liepen door Klimmen en via het spoorviaduct naar de goede kant van het spoor. We liepen zo veel mogelijk langs het spoor zodat we uiteindelijk bij de mergelrots zouden komen. Het regende af en toe behoorlijk, maar plu en regenkleding hielden ons keurig droog. En het regende ook niet continu; af en toe was het gewoon lekker droog; we hebben zelfs ons meegenomen broodje op een bankje op zitten knagen; deed ons denken aan die wandelingen lang geleden in Luxemburg; daar regende het ook nogal eens.

Vanuit de verte de mergelrots

Uiteindelijk zagen we de mergelrots en via een pad omhoog konden we er behoorlijk dichtbij komen. Een bloemenweelde van jewelste; ik dacht zelfs de pimpernel te zien. Roofvogels maakten duidelijk dat dit een ecologisch gesproken rijk habitat moet zijn; diversiteit aan planten; je hoorde ook veel vogel geluiden. We liepen weer terug en ik maakte een foto van de paddenpoel waarin je de grote druppels kon zien neerkomen. Wij treurden niet; we genoten ontzettend van de schoonheid van het landschap hier. ZIjn we al zo vaak in Schin op Geul geweest maar nooit in dit weergaloos schone deel?!
We liepen weer terug naar het spoor en vervolgden onze wandeling via het rood-wit gemarkeerde Pieterpad; ik herkende het kerkje boven. Geleid door Komoot met zijn prachtig kaartwerk liepen we naar Valkenburg. Ik had niet genoeg geluncht en stelde voor om bij de slager een lekker belegd broodje te kopen. Bleek dat je daar ook kon zitten en zelfs koffie kon drinken. Een revelatie die slager; een fantastische compositie op stokbrood van pesto, gedroogde ham, tomaatjes en sla; dat was genieten. Gaan we in het vervolg maar lunchen als we in Valkenburg zijn.

Paddenpoeltje met regendruppels en bloemen

Inmiddels was het weer heerlijk weer geworden en we genoten op een bankje langs de Geul van de warme zon.
Daarna het gebruikelijk ritueel van diner en bridgen. Deze keer ging het helemaal naar wens en werden we eerste met een verpletterend hoge score van 67%. We kregen de "fel begeerde" Dekker handdoek. We waren zelfs eerste geworden in het algemeen klassement en kregen daarom 15 euro korting op een volgende bridgereis met Dekker.
We gingen nog heel even naar de bar en daar speelden ze heerlijke oude muziek uit onze jeugd: needles and pins van "The Searchers". Dat vond ik zo mooi dat ik het niet kon laten om even met Roos te schuifelen; zo dansten we in die tijd voor zover je het dansen kon noemen. Maar was even nodig na die drie heerlijke dagen.
We hebben nog heel gezellig na zitten borrelen met een aantal van onze mede-gasten van deze reis. Het werd middernacht voordat we gingen slapen. Ik was zo dom om twee Tongerlo biertjes te drinken; voelde die echt zitten.

Rode geuzen langs de Geul

Drie nieuwsgierige jonge "Geuzen" en hun enorme
vader "Geus" op de achtergrond.

Voor vandaag had ik een wandeling bedacht vanuit Schin op Geul; wat we precies zouden gaan lopen zou ik af laten hangen van wat de Komoot kaart ons zou brengen. Op de onderliggende kaart zijn alle kleine (wandel)paadjes goed aangegeven en daar lieten we ons door leiden.
Van ons vorig bezoek herinnerden we ons nog enigszins de fraaie etappe langs de Geul te beginnen in Schin vlakbij het stationnetje. Eerst naar beneden, langs het beeldje van Frater Venantius en iets linksaf en dan de GR volgen. We kwamen bij een bronnetje waaruit de bewoners van het boven gelegen dorp jarenlang hun drinkwater hebben getapt. Er liep nog een paadje naar boven met de naam putjespad o.i.d. Was behoorlijk bezaaid met omgewaaide bomen en liep behoorlijk stijl omhoog. We hadden wel te doen met de lieden die hier geploeterd hebben met zware emmers. Maar eenmaal boven gekomen zagen we het dorpje en hadden we een mooi uitzicht vanaf de "berg", naar ik meen "de Cauberg".
We liepen verder en kwamen bij een grindweg die ons door onwaarschijnlijk mooie bloemenpracht _ zeker vergelijkbaar met Roemenië - voerde. We waren er gewoon van onder de indruk. We kwamen weer uit bij de Geul die krachtig stroomde. Even verderop was een bankje waar we even op plaats namen. Plotseling verscheen er een stel koeien, prachtige donkerrode dieren; zo te zien wat levendiger dan de Brandrode koeien, maar qua kleur leken ze er wel op. Even later zelfs een grote beul van een stier en een drietal pinken, uit hun krachten gegroeide kalveren. Later zagen we op een informatiebord dat het een bijzonder ras betrof: "Rode Geuzen", mij onbekend, maar vast geen kleurslag van het MRIJ vee.

De watermolen van Wijlre

We gingen verder en kwamen bij Wijlre uit; de watermolen hebben we uitgebreid bewonderd; deed me zo aan Schubert denken. Vanuit Wijlre hebben we afgestoken naar Klimmen-Ransdaal. We liepen zo veel mogelijk over de kleine paden en kwamen over een nauwelijks belopen pad van nog geen meter breed. Het was wel heel erg genieten allemaal. In het stationnetje Klimmen-Ransdaal pakten we de trein naar Valkenburg. Onderweg zag ik een vrij lang stuk mergelrots vanuit het treinraampje; daar wilde ik wel naar toe en stelde Roos voor om daar morgen naar op zoek te gaan vanuit station Klimmen-Ransdaal.
Nu gingen we vanuit het station direct door naar het hotel en knapten ons wat op en gingen nog even van het zonnetje genieten in de tuin. Om zes uur weer lekker dineren en om half acht aan de bridgetafel. Ging niet zo lekker; we werden uiteindelijk slechts zevende, maar toch nog 47%.

Direct al de derde plaats

Havikskruid

Vanmorgen redelijk vroeg wilden DIck en ik al op pad;er werd voor de middag regen voorspeld die overigens niet zou komen. Dick had een relatief korte wandeling bedacht waarbij we een aantal natuurvernieuwingsprojecten zouden gaan zien; van oorsprong boerenweilanden die langzamerhand werden omgezet naar natuurgebied. Ik was benieuwd.
Als gezegd gingen we vrij vroeg op pad en het was best wat aan de frisse kant; maar daarom niet getreurd; al snel werd het warmer en de spieren warmden het bloed op. Limburg blijft toch wel een van de mooiste plekken van het land. Dick kent deze omgeving op zijn duimpje. Ik ben hier al heel wat keren met hem aan de wandel geweest maar ook vandaag waren er toch weer stukken die ik voor mijn gevoel nog niet eerder had gezien. En daar hoorden zeker de genoemde omgezette weiden bij.

Volop kamille 

De diversiteit aan bloemen was nog niet zo gek groot; onvergelijkbaar met wat we vorige week in Roemenië hebben mogen zien, maar het begin is er. Zelfs een deel van het gebied werd gebruikt om kadavers neer te leggen zodat aaseters konden gedijen; voorwaar een goed initiatief. Het gaat om aangereden wild en om dieren die dood in het bos worden gevonden.
Na de wandeling keken we La Grande Bouffe nog even af; het leek mij allemaal nogal komisch en onwaarschijnlijk dat je je kon dood vreten; dat doet toch geen gek.
Toen namen we afscheid; ik nam het restant van de wijn van gisteravond mee voor Roos die ik in Valkenburg zou ontmoeten voor onze bridgedagen met Dekker bridge. We zaten weer in het geweldige hotel "Schaepkens van Sint Feijth". We hebben ons voorgenomen om zo vaak mogelijk hier neer te strijken met Dekker Bridge. De combinatie van een heerlijk verblijf met bijzonder goed eten, de prachtige omgeving van Zuid Limburg en de goed bereikbaarheid per OV van Valkenburg en natuurlijk het avondlijk bridgen, willen wij zo vaak mogelijk genieten.

Lekker zonder rugzak lopen

En dat was vandaag zeker het geval. Ik pikte Roos op bij het station; ik was niet erg veel eerder in Valkenburg neergestreken met de bus vanuit Gulpen en had niet veel meer gedaan in het hotel dan mijn rugzak neerzetten.
We knapten ons wat op voor de bridge drive van vanavond en gingen naar de kennismakingsbijeenkomst. We ontmoetten de mensen waarmee we drie avond zouden gaan bridgen; het begon al behoorlijk geanimeerd; leuke lui!
Net als de vorige keer hebben we weer heerlijk gegeten; de kok van "Schaepkens" kan er wat van! Daarna nog even op de kamer uitbuiken en om half acht: "gaan met die banaan". Het ging best goed; ik kreeg vaak goede "handen", Roos wat minder maar desondanks haalden we de derde plaats met iets van 54 %;helemaal niet slecht.
Na afloop dronken we de fles Cahors leeg met z'n tweetjes op de kamer.

Op naar Vaals via Uden

Aan de wandel met Dick. Jas kon uit.

Eerst naar Uden voor een genoeglijke lunch met Mariska en haar gezin: Gideon en de twee dametjes Lieva en Guusje. Het was weer een heel gezoek voordat we een gelegenheid vonden die open was op deze eerste Pinksterdag. Maar uiteindelijk bleek er toch een gezellig plekje te zijn. Kennelijk waren degenen die ons bedienden erg bang dat we van de dorst om zouden komen want niet alleen, bijna voordat we zaten, vroegen ze wat we wilden drinken, maar daarna ook zeker vijf keer; schijnt nogal gebruikelijk te zijn in de horeca maar mij ergert het enorm. Mijn antwoord is dan ook steevast: "ik wil graag wat eten!", en soms bestel ik dan helemaal niets te drinken. Tenslotte drink ik thuis ook nooit bij het eten.
Maar goed, daar ging het nu even niet om; het was een gezellig weerzien waarbij de kinderen natuurlijk een centrale rol speelden. Leuk was dat ze graag bij oma en opa op schoot wilden zitten. Maar we hadden ook gelegenheid als volwassenen om toch best belangrijke zaken te bespreken. De tijd vloog en om een uur of half drie braken we de boel op en gingen Roos en ik weer met de bus terug naar den Bosch. We werden nog volop uit gezwaaid.
In den Bosch namen Roos en ik afscheid; zij ging naar huis vanwege een technisch probleem in haar huis waarvoor morgen een loodgieter zou langskomen. Ik ging door naar Vaals, naar vriend Dick die ik in geen maanden heb bezoeken met alle drukte en uitjes.
Ik was er vlot en Dick zat al klaar met een salade die we met smaak naar binnen werkten. Daarna nog even een avondwandeling door Limburgs dreven in de buurt van Dicks flat. Wat is Limburg toch mooi, vooral in het voorjaar; de regen van de laatste tijd had het landschap goed gedaan.
Terug in de flat gingen we een film kijken; Dick gaf mij de keus. Ik wilde graag een Europese, bij voorkeur Franse film. Het werd La grande Bouffe, de grote vreetpartij. Een idiote film uit de jaren 70, waarvan ik alleen maar wist dat vier kerels zich dood zouden vreten en dat er enorme scheten werden gelaten. Dat er ook hoeren aan te pas kwamen was mij niet bekend.
Intussen dronken Dick en ik van de fles Cahors wijn die ik maanden geleden had meegebracht en snoepten we krekkertjes met franse kaas. Zo tegen elven hadden de oude heren het wel gezien en gingen de luikjes dicht.

Museum Nunspeet

In een onvervalste regenbui kwam ik aan in Nunspeet. Op geleide van het Museum Tijdschrift ging ik naar de tentoonstelling van de NLse schilder Briët. Hij werd gepresenteerd als de Rembrandt van de Veluwe en ik kan niet anders constateren dat deze schilder aanzienlijk meer roem verdient dan zijn onbekendheid zou suggereren. Om hem op één lijn te plaatsen als Rembrandt gaat mij wat ver, maar ik acht hem toch wel niveautje van Gogh of zelfs nog iets meer. Als hij ook zijn oor had afgesneden en met zo'n enorme PR was gepromoot dan had hij vast ook een eigen museum.
Overigens had Briët in zijn tijd een zodanige vermaardheid dat hij ruim kon leven van zijn werk; hij had niet alleen gestudeerd aan een gerenommeerd instituut in België maar was ook voor zijn studie in Italië geweest en in Parijs waar hij met van Gogh bekend of zelfs bevriend was geweest. Hij was overigens niet onder de indruk van deze heden zo bejubelde schilder.
De tentoonstelling was goed bezocht met leeftijdsgenoten die - net als de bezoekers gisteren in het textielmuseum - erg luidruchtig hun commentaar gaven; kennelijk hoort dat er bij hoewel ik het nog niet eerder zo prominent ben tegen gekomen.
De werken waren veelal geïnspireerd door de boerenomgeving van Nunspeet waar Briët vanwege de sfeer en de kunstkolonie was neergestreken na zijn omzwervingen. Portretten had hij eveneens gemaakt en een daarvan vond ik werkelijk meesterlijk; een portret van een dominee, wel zo indringend. Deze siert dit blog van vandaag.

Tilburgse musea

Een rij machines

Gisteravond zat ik wat in het blad "museumtijdschrift" te bladeren en realiseerde me dat ik nodig weer eens kunst moest gaan snuiven. Een artikel over Bauhaus, met name de weefactiviteiten van de Bauhaus mensen intrigeerde me en daarover is heden een tentoonstelling in het textielmuseum in Tilburg.
Om kwart voor tien met de stoptrein en ik was om half twaalf ter plekke. Maar wat is dat een leuk museum! Ik begon niet direct met de Bauhaus tentoonstelling maar ging eerst naar een intrigerend stel machines kijken; het waren machines waarmee textiel fabrieken in de periode van 1900 tot 1940 waren uitgerust. Een enorm apparaat waarmee wol werd voorbereid voor de fabricage van dekens. Pletten en uit elkaar trekken tot regelmatige pluizen. Je zag de verschillende machines en uiteindelijk het weven en de producten. Dat is fascinerend. Een etage boven stond een enorme stoommachine die in de genoemde periode natuurlijk voor de motoriek zorgde.

Schitterend geweven modern stuk
met Bauhaus als onderwerp.
Hier het stuk met het Triadisch Ballet

En toen waar ik voor gekomen was; de Bauhaus tentoonstelling. Helaas vooral groepen van luid kakelende dames die zich kennelijk niet realiseerden dat het in een museum gebruikelijk is om wat zachtjes met elkaar te praten. Een bijzonder interessante video had gelukkig (helaas, engelse) ondertiteling waardoor ik het nederlands gesprokene wel kon volgen. Mooi om te zien hoe die groepen kunstenaars en studenten tot hun producten kwamen.
Er hingen prachtige voorbeelden uit die honderd jaar geleden ontsproten activiteiten. Mijn respect voor mijn vader nam weer eens toe. Kennelijk was hij op de hoogte van de Bauhaus stroming; hij had erop aangedrongen dat er destijds een tafelkleed van fabrikant De Ploeg werd aangeschaft; was ook een door Bauhaus weefsters geïnspireerde producent. Mijn moeder was er niet zo van gecharmeerd, maar ik zie dat fraai, kleurrijk geblokte tafelkleed nog zo voor me. Is in de loop der tijd wel verdwenen har har.

Vervolgens ging ik naar het museum De Pont, museum voor moderne kunst. Ik krijg steeds meer oog en waardering voor moderne kunst en heb dan ook genoten van al dat verrassende werk. Een spiegelend glad gepolijst, enorm stuk staal, uitsneden van een bol ervoer ik als fascinerend; dacht dat het spiegelend glas was zo glad. Aan de holle kant was het hallucinerend wat er gebeurde, net als die virtual reality ervaring van Roos gisteren bij van der Aa's kunst.
Een voormalige enorme fabriekshal vormde het museumgebouw; perfect voor het zichtbaar maken van kunstwerken; veel ruimte en licht; deed me aan het Furtwang museum in Essen denken. Stiekem dacht ik hoe fraai de collectie van het Kröller Müller museum hier opgesteld zou kunnen worden of de werken van van Gogh. Ondenkbaar natuurlijk.

Experimenteel werk uit de Bauhaus tijd

Breipatroon dat mij zeer bekend voorkwam.

Tandarts Croese

Woonhuis en praktijk van tandarts Croese

Vanaf 1954 woonde mijn ouderlijk gezin in Slotermeer, Amsterdam nieuw-West. We hadden daar ook een tandarts; zijn naam was Ree. Mijn blijvend gebit was een wanhoop; tanden schots en scheef. Tandarts Ree stuurde ons door naar een orthodontist in de Johannes Vermeerstraat in Amsterdam Zuid. Ik herinner me nog goed hoe moeder en ik na afloop van het eerste en enige consult aldaar op de tramhalte stonden. Moeder in zak en as: "duizend gulden, daar kun je een wasmachine voor kopen"; kortom dat kon bruin niet trekken. Buren kenden een aanzienlijk voordeliger mogelijkheid: tandarts Croese in de Vening Meineszlaan en vervolgens werden we daar met het hele gezin patiënt.

De kolenkit

Vandaag ben ik in navolging van het boek "Ondanks de zwaartekracht" dat gaat over Slotermeer weer eens terug gegaan naar de omgeving waar ik als kind ben opgegroeid; een nostalgisch gebeuren, dat kan ik u lezer verzekeren!
Met de trein naar Amsterdam Sloterdijk. Eigenlijk had ik direct naar het oude Sloterdijk willen lopen, maar ik had geen idee hoe ik daar door alle enorme gebouwen had moeten komen. Dus maar op goed geluk de richting van Bos en Lommer/Slotermeer gelopen.

Balletschool Steffa Wine, nu een winkel

Na enige tijd kwam ik een oude bekende tegen: de Haarlemmer Trekvaart, de oude infrastructuur waarover ik in vroeger jaren heb geschaatst en waar ik als klein kind ook met een netje visjes heb gevangen en zelfs een keer een dooie otter heb opgevist. Maar afgezien van die oude trekvaart herkende ik niets. Dus maar doorgelopen tot ik de Wiltzanghlaan ontmoette. Die eerst maar eens richting oude stad uitgelopen tot de Admiraal de Ruijterweg en weer rechtsaf afgeslagen; restaurant Betawi gepasseerd; heb ik een keer heerlijk Indisch gegeten met Roos op advies van Lien.

Café Zomerlust

Door naar de Bos en Lommerweg; en daar weer rechtsaf richting Slotermeer. Maar eerst door de wijk Bos en Lommer. Eindelijk iets bekends; het witte kerkje waar ooit een afgestudeerde dispuutsgenoot van me in een huisartsenpraktijk dienst had. Er begonnen nu associatieve gedachten te exploderen in mijn hoofd; hier had ik Jaap J., eveneens een dispuutsgenoot aan zijn ziekbed bezocht; hij was met de fiets tegen iets aangereden en had een hersenschudding opgelopen. Richting Bos en Lommerplein was de stad ingrijpend veranderd; niets te herkennen totdat de Opstandingskerk als een baken opdoemde; de Kolenkit genoemd vanwege zijn vorm. Daar hoorde ik voor het eerst die prachtige melodie uit BWV 147 die ook Maarten 't Hart zo goddelijk vond.

Invloed van "Does", kleurenrijkdom van
de Stijl.

Vervolgens passeerde ik de oude spoordijk met daarop het spoor naar Schiphol; vanaf dat punt was ik in mijn oude Slotermeer. Hier en daar was natuurlijk wel het een en ander veranderd, maar de herinneringen sprongen naar voren; De Fockstraat waar boekhandelaar Haverman op de hoek zat en waar mijn schoolboeken werden besteld. Ik ging die straat in omdat ik wilde proberen de oude balletschool van Steffa Wine te vinden. Maar eerst kwam ik langs het pand waar tandarts Croese woonde en zijn praktijk voerde; daar tegenover was het oude kantoor van Peter C., mijn architectenvriend die mij op het boek "Ondanks de zwaartekracht" attent heeft gemaakt.
Ik liep de hele Vening Meineszlaan af; kwam daarbij inderdaad langs de oude balletschool waar mijn moeder ook op ballet heeft gezeten, vandaar dat ik die naam ken. Ik kreeg pianoles van de pianiste bij de balletschool van Steffa Wine, student aan het conservatorium, juffrouw Dolly voor mij.

De sloot vlakbij mijn school. Ging ik
eendenveren zoeken.

Ik liep de Vening Meineszlaan verder af en passeerde daarbij het pand waar in mijn jeugdjaren de openbare bibliotheek was gevestigd; daar leende ik de boeken van captain Hornblower weet ik nog. En zo ging het maar door; de Vlugtlaan waar nog steeds Zomerlust is gevestigd, heden café Zomerlust. De praktijk van onze huisarts Weddepohl, de van Tienhovengracht waar ik watervlooien heb gevangen met een fijnmazig schepnetje en het resultaat uit probeerde te wringen waarbij tot mijn schrik op zeker moment rood water uitkwam. Het haventje, carillon, politiebureau in de Lodewijk van Deysselstraat.
Tot slot ben ik naar het oude ouderlijk huis gegaan en heb ik bij de buren aangebeld; ik werd eerst niet eens meer herkend, maar we hebben gezellig een uur zitten praten over "vroegig".
Zij maakten mij attent op het bestaan van een museum rond de stadsarchitect Cor van Eesteren die de tuinsteden heeft bedacht en heeft mogen realiseren. In genoemd boek gaat het zowel over Steffa Wine als over Cor van Eesteren.
De stijl deed mij denken aan Frank Westerman en dat kon wel eens kloppen; hij wordt als laatste bedankt door auteur Suzanne Jansen.

Wat een gehannes

Eerder had ik het al over mijn afnemend gezichtsvermogen; vervelend voor iemand die zo op lezen en kunst is ingesteld. Ik merk dat ik eigenlijk het beste kan zien met de bril zonder multi-focus, dus met de veraf-bril en in huis met de leesbril. En lezen doe ik dan bij voorkeur zonder bril. Ook comploeteren doe ik zonder bril met de computer op schoot en het scherm zo dichtbij mogelijk. Dan gaat het lezen vrijwel zonder problemen.
Alleen met twee brillenkokers en dat gehannes waar die brillen telkens zijn daar krijg ik het lazarus van.

Wat een onweer

Roos in Cluj

Na een laatste ontbijt in het hotel vertrokken we voor de terugreis. Eerst een 3.30 uur om weer in Cluj te komen; ik herkende wel e.e.a. nog van de heenweg. Aangekomen in Cluj hebben we eerst lekker geluncht bij een vegetarisch restaurant. Vervolgens wat rondgelopen in het centrum van Cluj en nog ergens een kopje koffie gedronken op een gezellig terrasje. Tot slot het "grote wachten" oftewel vliegen. De terugweg ook weer met een overstap; nu op vliegveld München. Uiteraard wat vertraging. Van de gezagvoerder van het tweede vliegtuig hoorden we - en dat hadden we ook al op internet gezien - dat er onweer zou plaatsvinden zo rond de tijd van onze aankomst. Gedurende de vlucht gaf hij zelfs aan dat hij wat meer vaart zou maken om nog voor het grote losbreken van het onweer te kunnen landen. Dat lukte inderdaad. De lucht werd almaar donkerder en de turbulentie was fors. De landing verliep vlekkeloos, maar bij de lange uitloop naar het platform begon het onweer pas echt; het bliksemde ongelooflijk en het regende zoals de NLse grond zich maar kon wensen; wat was het lang te droog geweest.
Het vliegtuig moest nog ruim een half uur op het platform staan wachten voordat we konden aanmeren; het was te gevaarlijk om buiten op het platform te zijn vanwege bliksemgevaar.
Ik complimenteerde de bemanning bij het verlaten van het vliegtuig hetgeen resulteerde in een brede grijns van de gezagvoerder. Het laatste deel van de trip naar huis per trein en bus liep gesmeerd. Om 1.00 uur namen we afscheid op onze bushalte.

Wat een drek

Mierennesten alom

Vandaag weer een stevige groepswandeling door de bergen. We werden eerst met een busje naar een pas gebracht en van daaruit liepen we door de schitterende velden met uitzichten van Alpenweiden en vooral veel wilde bloemen. Hier en daar waren mensen aan het werk op de velden. Het was werkelijk fantastisch mooi. Onze leiding liep in een tempo of ze door de duivel achterna werden gezeten; ik wilde ook graag een beetje op lager nivo naar het mierenleven en ander insectenleven kijken, maar dreigde daardoor telkens het contact met de groep kwijt te raken.
Het mierenleven is in deze streken bijzonder interessant vind ik; twee soorten in één aarden nest bijvoorbeeld, maar ook bosmieren in een onderaards nest dat was afgedekt met een dikke moslaag; heel veel gele weide mieren. Van de anderen was helaas niemand geïnteresseerd in insecten. Wel wist een van hen veel over de bloemen waardoor ik nu wel weet hoe het havikskruid eruit ziet.
Op initiatief van de leiding werd de wandeling uitgebreid met nog een forse klim alvorens we het dal naar het dorp opzochten. Ik zweette me rot en werd er behoorlijk moe van; de jaartjes beginnen wel te tellen merk ik helaas. En na een forse klim begon de afdaling over steile modderige stenige rot paden en dwars door de velden. Ik was er helemaal klaar mee. Maar gelukkig had onze gids eenmaal aangekomen in het dal de auto weer besteld en werden we comfortabel terug gebracht naar ons onderkomen met het riante appartement.
Weer lekker gegeten.

Op eigen houtje gewandeld

Vandaag stond een stevige bergetappe op het programma. We bleken daar beiden geen zin in te hebben en hebben in de buurt gewandeld en van ons appartement genoten. Nog wat vogels gespot ook. Het was snoeiheet en ik heb dan ook behoorlijk lopen zweten tijdens het klimmen. Overal kon je vrij lopen; hekken zie je maar weinig en "verboden toegang" hebben we eigenlijk niet ontmoet; een heerlijke omgeving om gewoon wat te struinen en dat hebben we vandaag gedaan. Onderweg kregen we nog een WhatsApp bericht van Martijn; het was vandaag precies een jaar geleden dat we van elkaars bestaan hoorden: "toen liep je ook in de natuur", appte hij nadat Roos een foto had gestuurd van een breed lachende "Eef".
Weer erg lekker gegeten. De Roemeense keuken is uitstekend; gezond en voedzaam.

Een opdringerig hondje

Weer een mooie wandeling gemaakt door de weilanden. Eerst bij vertrek een markt in het dorp. Een hondje liep met ons mee. Onderweg weer een kerk bekeken. Door alle regen konden we niet meer overal door de velden lopen.
Uiteindelijk werden we weer opgepikt voor de laatste kilometers naar het volgende pension. Roos en ik kregen een fantastisch mooi onderkomen.
Lekker gegeten en weer goed geslapen ook.

Roos heeft een veel uitgebreider verslag van deze dag.