Wat een merkwaardige traditie

Op het terras naast de beek een salade gegeten.

Eerst ontbeten op het terras van het hotel. Vervolgens de wandeling van gisteren nog een keer gemaakt. Het is werkelijk een paradijselijke omgeving. Aangekomen bij het eind zijn we neergestreken bij een restaurant en hebben een voor ons doen zeer matige lunch genoten. Leuk gesprek met de ober gevoerd. Hij gaf ons een advies voor een mogelijk volgend bezoek aan Spanje, het park Barbate, aan de Atlantische kust van Spanje, een onbekende maar mooie bestemming.

Regelmatig maakte ik mijn zonnepetje nat in de Majaceite voor
de broodnodige verkoeling.

Roos vroeg aan de ober of hij ook had meegedaam met het al honderden jaren oude traditionele spel van de strijd van de christianos tegen de moren. "Nee", dat deed hij niet; er vielen rake klappen in de strijd en daar deed hij niet aan mee. Kennelijk gaat het er heet aan toe ondanks dat het onderling bekenden uit het dorp moeten zijn. Degene die ons gisteren in het restaurant met de varkenswangen had geholpen was duidelijk "van hier" en nogal potig uitgevoerd; ik kon me "de strijd" nu wel wat beter voorstellen. Ik kreeg wel zo'n raar gevoel dat die strijd nog steeds, zij het wereldwijd gestreden wordt als je de berichten over bomaanslagen en terreur acties leest. De onderlinge haat is toch diep blijven zitten tussen de christenen en de moren die honderden jaren geleden Europa uitgeslagen zijn.

Wij liepen weer terug langs de forse beek, de Majaceite. Er waren nogal wat jongelui met hun onderwijzers aan de wandel; het "Ola" was niet van de lucht, maar wel bij de vleet.

Bloemenpracht alom

Terug in El Bosque eerst maar een biertje. Om vijf uur ging de supermarkt open en kon ik de salchichon kopen die ik aldaar al vanaf het eerste moment op het oog had. Plakje geproefd en het smaakte als vanouds.
'savonds laat nog een klein hapje gegeten onder hels kabaal van de in Spanje onvermijdelijke tv; deze keer geen voetbal maar stierenvechten. Ik erger me wild aan deze dierenkwellerij; zo'n kansloos beest dat half verbloed nog gepest en gestoken wordt en dat wordt door duizenden toeschouwers met gejuich en applaus begroet.
Na een stier of drie was het wel gebeurd en werd het wat rustiger; we konden elkaar met enige moeite zelfs verstaan​! Word je in Griekenland na enige tijd zat van die rot muziek daar heb je het zelfde in Spanje met de herrie. Maar fijne landen blijven het toch hoor!

El Bosque

Vanmorgen zijn we met de bus van Ubrique naar El Bosque gereisd. De avond tevoren hadden we met de ielepiel, c.q. de smartphone, maar zo langzamerhand aarzelend maar de "Personal Digital Assistent", PDA te noemen, een kamer geboekt in Hostal La Sierra in El Bosque. Het is toch allemaal wel verdraaid handig wat je kunt doen met zo'n klein ding en WiFi. En je hoeft je er helemaal niet continu door te laten storen merk ik nu ik het wat langer gebruik. Ik maak er nu zelfs de Blogs mee en dat scheelt me tijd!

Na aankomst gingen we eerst naar de VVV in de arena van El Bosque. Daar was een behulpzame dame die een kaart had met daarop alle wandelingen in het Natuurpark van Grazalema. Er was nog een andere meneer die een vergunning aanvroeg voor een wandeling ergens verderop, in een gebied met een beperkte toegankelijkheid. Hij bood aan om ons met de auto naar Benamahoma te brengen alwaar we een wandeling konden maken. Opnieuw zo'n ontzettend vriendelijke en behulpzame ontmoeting. Aldus geschiedde. We pakten onze spullen en we reden met deze meneer mee naar Benamahoma, net als El Bosque en Ubrique een echt bergdorpje.

De ruïne van de Moulin del susto waar ik tegen een vijgentak aanliep

We stapten uit vlakbij het dorp en de meneer wees ons een paadje omhoog alwaar we naar de Moulin liepen; de naam in het Spaans was de spookmolen; er gebeurden daar rare dingen kennelijk. Het wandelpad omhoog was mooi en ruig. We kwamen bij de molen en daar gebeurde inderdaad iets griezeligs; er was een vijgenboom met rare uitstekende takken en daaraan stootte ik mij zodanig dat het me bijna een oog had gekost. Mijn bril hield de tak tegen en een bloedend wondje op m'n neusbrug was gelukkig het enige gevolg. Ik schrok er nogal van, maar het was goed afgelopen.

We liepen terug naar waar we waren afgezet om te vervolgen met de wandeling langs de beek naar El Bosque. Maar, onvermijdelijk natuurlijk wel eerst weer iets gegeten, en wat ....... Op het menu stonden varkenswangen van wild zwijn; we hebben ons weer eens ouderwets aan de grond vast gegeten en Roos heeft zelfs nog een nagerecht genomen?! Dat belooft wat als we weer terug zijn.
In het dorp zagen we een plaquette waarop een dorpstraditie uit de doeken werd gedaan. Op grond van een gebeurtenis enkele honderden jaren geleden tijdens de reconquistadores oftewel toen de Islamieten Europa werden uitgedonderd heeft hier een gebeurtenis plaats gevonden die nu jaarlijks wordt nagespeeld. Hierbij vindt een vechtpartij plaats tussen twee partijden: de christianos en de muselmans. Het is de enige plaats in Europa waar deze strijd nog wordt gevierd, aldus de plaquette. Hoewel?!

En vervolgens de wandeling langs de beek terug naar El Bosque; opnieuw een paradijselijke omgeving; door het overvloedige water natuurlijk volop groen; het geruis van het water; watervallen; schrijverkens (Gyrinus Natans) in enorme aantallen. We genoten volop.

Aangekomen in El Bosque lekker opgefrist en nog een glaasje wijn gedronken ergens op een terras.

Zoek de verschillen. Gekke foto die Roos moest maken vanwege
mijn steeds meer opzwellende buik. Maar die Cruzcampo
meneer heeft een mooiere hoed vind ik.

Vijf kilo cherimoyas

Een 2000 jaar oud "kunstwerk" van de Romeinen
om water onder de weg af te voeren.

Na het desayuno op weg naar Benaocaz via de calzada Romana, de behoorlijk goed geconserveerde, ruim tweeduizend jaar oude Romeinse weg door de bergen . Uitgebreid foto's gemaakt van de kunstwerken die waren aangelegd om water af te voeren. Over een intacte Romeinse brug bereikten we het dorpje. Wat cherimoya's gekocht en op het dorpsplein opgepeuzeld . Ooit heb ik dit fruit leren kennen door mijn oude vriend Paul D. Hij wilde jam maken van cherimoya's en vroeg me of ik vijf kilo mee terug wilde nemen. Ik heb er toen een paar gekocht en gegeten in Sevilla en vond ze erg lekker. Nu ook weer en ze smaakten Roos ook best.
Op de terugweg nog arenden zien vliegen . Pracht gezicht met die enorme vleugels.
Op een terrasje nog wat Cruzcampo gedronken en terug naar het hotel.
We wilden eten in het restaurantje dat we de eerste dag hadden gezien met streekgerechten op het menu. Toen wij Hollanders wilden eten was het restaurant (nog) niet open. Hebben we voor straf nog een keer pluma gegeten. Op advies van de portier van het hotel zijn we alsnog naar het genoemde restaurant gegaan en hebben van het magistrale uitzicht met zwaluwen en vleermuizen genoten.

Zijn het misschien de micro-nutriënten?

Een kudde Heck runderen in natuurgebied
"De Oostvaardersplassen"

Vanuit de sectie Thijsse hoorde ik enkele jaren geleden iets bijzonders over de opbrengsten van gebieden in de zin van hoeveel dieren konden leven van een bepaald gebied. Het ging in dit geval over de kuddes die leven in het natuurgebied "De oostvaardersplassen" versus de opbrengsten van bedrijven met intensieve veeteelt. Enigszins tot mijn verbazing bleek dat de hoeveelheid vee die zich in leven kan houden, het zelfs uitstekend doet in de Oostvaardersplassen veel meer is dan mogelijk is met een zelfde grootte gebied in de intensieve veeteelt, dus "ondanks" toepassing van allerlei veeartsenijkundig onderhoud.
Wat mij altijd verbaasde was de enorme rijkdom aan dieren in die Afrikaanse savannes; die grote kuddes zebra's en gnoes, kolossale hoeveelheden giraffen en olifanten bij elkaar; dat moet allemaal maar eten hebben gevonden.
De hier boven genoemde informatie over de Oostvaardersplassen vond ik terug in een - hoe kan het anders - artikel van Trouw, "Het geheim van de Oostvaardersplassen", van Hans Marijnissen, 30 mei 2014. De geconsulteerde hoogleraar ecologie, Han Olff zoekt het in de pol, dus in de grond onder het gras, het voedingsgewas dat de hele santemekraam in leven houdt.
De landbouwgebieden, met name die van de intensieve landbouw worden natuurlijk wel een beetje anders, een beetje heel onnatuurlijk behandeld: kunstmest, diep in de grond gespoten vloeibare stalmest, engels raaigras als enige voedingsgewas. Lijkt me niet erg goed voor een natuurlijk, ondergronds eco-systeem. De ecoloog toont inderdaad aan dat de door hem gemeten parameters in pollen afkomstig van de grond van intensief bewerkte landbouwgebieden resp. de Oostvaardersplassen sterk verschillen: "belachelijk productief", noemt de onderzoeker Olff de Oostvaardersplassen pollen. Drie keer zo productief om precies te zijn.
Die volledige cirkel van gras, naar de grazers, de mest en weer terug naar de grond, zonder chemische toevoegingen, zonder zware landbouwmachines en wellicht ook met een normaal grondwaterpeil en gevarieerd aanbod van grassen en kruiden staat kennelijk garant voor een gezonde populatie van grazers. Ik zou wel eens willen weten in welke mate de micro-nutriënten, de mineralen, zo essentieel voor plant en dier hierin een rol spelen en ook de ontsluiting van deze micro-nutriënten door de mycorrhizae, de schimmels die in staat zijn om deze vrij te maken uit de anorganische grond/klei en ter beschikking te stellen aan plant en dier. Ik heb zo het gevoel dat daar de kneep daar wel eens in kan zitten; deze schimmels worden geremd door toepassing van knstmest en overbemesting, vandaar ook mijn vermoeden.
De bevindingen als beschreven in het genoemde artikel lijken mij overigens een appèl naar het teruggaan naar een biologische manier van landbouw bedrijven; het is economischer zo blijkt duidelijk uit de bevindingen in de Oostvaardersplassen. Het zal alleen ff wennen zijn voor de landbouw en het is maar de vraag of de gronden die zo lang door de moderne roofbouw zijn geteisterd kunnen worden geregenereerd tot een gebied als de maagdelijke grond van de Oostvaardersplassen; ik vrees dat dat een heel probleem zal worden.

Adios Fuengirola

40 jaar later bij het zelfde beeld van de visser die zijn
net uit het water trekt

In het Spaans kun je ten afscheid hasta luego zeggen als je denkt elkaar binnenkort weer te zien. Adios zeg je als je verwacht dat het lang zal duren, if ever. En fuengirola hebben we na vandaag wel gezien.
We liepen na een genoeglijk ontbijt naar het busstation en kochten tickets voor Ronda. We hadden nog tijd voor een rondje en maakten een foto van Roos bij het standbeeld van de visser dat er al stond in haar begintijd; ze heeft daar nog een foto van en die gaan we ook op deze blog plaatsen.

Nog een keer churros in Fuengirola

Een imposante rit door de bergen en bij aankomst in Ronda direct door naar Ubrique, het doel van onze volgende twee-daagse. We waren er lekker vroeg door de goede aansluiting met de bus. Het busstation lag een beetje ondergronds in dit bergdorp; we moesten ons even oriënteren; ik zocht de namen van de straten en Roos probeerde die op de kaart bij het busstation terug te vinden. Raadselachtig konden we die niet vinden. Ik zag iemand vanaf het terras bij het busstation naar Roos toe lopen; was om te helpen de weg te vinden; de mensen zijn hier opvallend aardig voor vreemdelingen zo zou ook verder nog blijken. Het hotel was vlakbij en nu een echt hotel met een flinke badkamer en een reusachtig tweepersoons bed; nog groter dan mijn eigen bed.

Het was zondag en ontzettend rustig in het dorpje; gewoon opvallend zo weinig auto's als er reden; een hele verademing na het drukke Fuengirola met haar stinkende auto's. De hoofdweg met haar platanen; op de brug een drinkwatervoorziening waar velen gebruik van maakten; kwakende kikkers in het beekje door het dorp, de Ubrique. Hoog in het dorp een wit kerkje met onderweg een aantrekkelijk restaurantje met regionale gerechten, helaas gesloten.

Terug in het centrum een leuk koffiebarretje waar we ook wat konden eten bij, opnieuw een opmerkelijk vriendelijke jonge vent die na mijn verontschuldigingen voor mijn matige Spaans opmerkte dat het nog altijd beter was dan zijn Engels.

Roos wist dat er hier ergens een Romeinse weg moest zijn en we gingen op zoek. Een opnieuw bijzonder vriendelijke en behulpzame meneer legde ons heel precies uit hoe we de aanloop moesten vinden en met deze informatie kon het inderdaad niet meer missen. Langs de fuente met haar nueve canas, oftewel de bron met negen pijpen en het pad scherp omhoog en daar kwamen we op een fraaie Romeinse weg. We liepen een stuk op en neer; stilte, groen,  koeien, vogels, een verrukkelijk oord!

Voor het avondeten vonden we zelfs een restaurant dat pluma serveerde; pluma, het lekkerste varkensvlees dat ik ooit gehad heef! We hebben gesmuld en ik nam me al voor om Roos te verleiden hier morgen weer te gaan eten.

Terugblik op Fuengirola

Een opmerkelijk stukje straatkunst middenin Fuengirola

We logeren in een wel erg simpel hotelletje, maar dat mag de pret niet drukken. Het is er in ieder geval koel genoeg om te kunnen slapen. We werden laat wakker van het kabaal op straat. Op weg naar het centrum van de stad, eigenlijk dicht bij het hotel zag ik een "Churrería", een eetgelegenheid waar je de onvervalste Andalusische "Churros con chocolate" kon eten en dat hebben we natuurlijk direct besteld. Een hele dikke, gloeiend hete kop chocolade melk waarin je de Churros, een soort lang-gerekte oliebollen kunt dopen en opsmikkelen. Ze waren nog lekkerder dan de Churros in het busstation van Aracena, waar ik ook altijd Churros at bij aankomst.

Op dit nauwelijks herkenbare pleintje kocht Roos veertig jaar geleden
het boekje La hermana San Suspicio om zichzelf Spaans te leren

We liepen door naar de stad om de oude plekjes waar Roos had gewerkt te bekijken; het pleintje waar ze het boekje "La hermana San Suspicio" heeft gekocht waar ze de eerste beginselen van het Spaans mee onder de knie heeft gekregen; het hotel "Los Pirámides", vervallen maar in herstel en waar ze haar "gasten" in onder moest brengen. Roos heeft een poosje als hostess voor een reisorganisatie gewerkt in die tijd.

Het enorme Hotel Las Palmeras. 

We gingen binnen in hotel Los Palmeras, het andere, reusachtige hotel waar de overige gasten destijds logeerden. We gingen met de lift naar boven, naar het zwembad op de vijfde verdieping en daar lagen misschien wel 200 mensen te braden in de toch best wel felle en hete zon. Zwemmen deden alleen de kinderen. Ik vroeg me af waarvoor je dan naar het strand en de zee moet gaan; kun je net zo goed onder de zonnebank gaan liggen; maar ja, ik ben een ouwe zeikerd nietwaar.

Restaurant Repipi waar we gisteravond met José hebben gegeten
en nu weer hebben geluncht. Een aanrader!

Op ons richtingsgevoel zijn we met succes maar ook met behulp van een vriendelijke kiosk-houder bij het restaurantje van gisteravond aangekomen: visrestaurant Re Pi Pi, grappige naam, lekker eten! De kioskhouder die ons zo vriendelijk had geholpen kwam toevallig langs om zijn loten te verkopen; Roos kocht natuurlijk een lot voor een paar Euro en de zeer slechtziende man herkende haar aan haar stem.

We liepen via de lange boulevard naar het kapelletje dat Roos mij ook bij het eerste bezoek had laten zien en dat als enige wat detoneert tussen alle toeristenbeton; Fuengirole is een voorbeeld van overdadige betonbouw; enorme aantallen apartementen en hotelkamers voor de zon aanbiddende toeristen. Bij onze treinrit gisteren van Malaga naar Fuengirola heb ik me dan ook verbaasd over al dat lelijks dat hier verrezen is. Soms zie je oude foto's en heel soms ook een klein stukje van hoe het landschap hier vroeger was; dan is er toch wel veel moois verdwenen helaas. Maar ja, waar niet, sprak de cultuur-relativist in mij.

We liepe naar Los Boliches en zagen daar nog een paar van de karakteristieke kleine huisjes waar in Roos' tijd nog de armere mensen woonden. Het was inmiddels bijna avond en we hebben ook daar nog wat kleins gegeten.

Vooraan de caballeros op hun paarden. De Romeria komt eraan.

De door een os en een koe voortgetrokken wagen bij de Romeria van Fuengirola

Toen we terug kwamen in Fuengirola vielen we met de neus in de boter: de Romeria kwam voorbij: een versierde boerenwagen, getrokken door een koe en een os, met onder een baldakijn een Maria beeld zoals dat in een zwaar katholiek land betaamt. Achter de wagen een enthousiaste groep zangers die echt op z'n Spaans klapten en riepen. Voorop drie mannen met trommel en fluit zoals ik ooit meemaakte in Aracena; een plechtstatig geheel.

Leuk hè

Hier wat minder officieel; een klein jongetje, keurig aangekleed en voorzien van een fluit en een trommel liep ook voorop; om op te vreten zo leuk. Roos heeft hem mooi op de prent gezet voor deze Blog.

Deze toch ook weer volle dag af kunnen sluiten met koffie op een terras vlakbij ons hotel.

Zingen in de Dordogne

Hier zing ik "het dorp" van Wim Sonneveld met Hein achter de piano

Als een verrassing kwamen er foto's tevoorschijn van een vakantie die ik met mijn gezin doorbracht in Frankrijk, in de Dordogne streek. Op een camping waar je een gehuurde tent kon betrekken. Dochter Joke was niet mee; zij was met haar toenmalige vriend Aernout een fietstocht aan het maken van Bilthoven naar Rome. Ik zat tijdens die vakantie best in m'n rats over die fietstocht over de Alpen; vooral die afdaling leek mij "linke soep". Tijdens die vakantie kregen we geruststellende berichten van Aernouts' ouders dat zij giroafrekeningen kregen van afschrijvingen uit Rome; ze waren dus aangekomen! In die tijd nog geen GSM en zelfs nog geen e-mail.
Maar de anderen brachten hun tijd door met zwemmen en met het deelnemen aan cursussen; Anneke deed een cursus fotografie; de jongens deden iets met pijl en boog en crossfietsen. Wat Arja deed weet ik niet meer; die was vast met nieuwe vriendinnen op stap.
Ik nam deel aan een weekje zingen en heb daar genoeglijke herinneringen aan. Ik had het liederenboek van Schubert meegenomen; de begeleider/docent was een professionele pianist en had geen enkele moeite met het begeleiden van "Die böse Farbe", uit "die schöne Müllerin". Ik heb dat op de laatste avond voor publiek mogen zingen en denk daar nog met veel genoegen aan. Ook zong ik samen met een andere meneer om en om een couplet van "het dorp", dat beroemde lied van Wim Sonneveld.

Ontmoeting met oude vriend José

Vandaag begon ons weekje "Spanje"; de aanleiding vormde eigenlijk de ontmoeting met José, een oude vriend van Roos uit haar Spaanse jaren. Na lang zoeken en uiteindelijk door een grappig toeval, samenhangend met Stepbridge, waarbij Roos met iemand op afstand bridgete en die in Mijas woonde kon José worden opgespoord. De afspraak was gemaakt om hem vanmiddag te gaan ontmoeten; een hele gebeurtenis als je elkaar in geen veertig jaar hebt gezien.

Heel vroeg met de taxi naar Schiphol en vervolgens met easyJet naar Malaga. Trein naar Fuengirola en door naar hotel los Faroles. Had gelukkig goede WiFi zodat we José konden bereiken met WhatsApp. Even gebeld en een ontmoeting op een terrasje geregeld. 

Salud! na veertig jaar.

Ik zat het radde Spaans van de twee met genoegen te beluisteren en globaal begrijpen wat er werd gezegd. Ging vooral over het nogal turbulente leven dat José had gekend in de afgelopen veertig jaar. Ondertussen zat ik te genieten van mijn eerste (twee) Cruzcampo biertjes. We spraken af dat we vanavond met z'n drietjes zouden gaan eten; we zouden elkaar ontmoeten bij het busstation van Fuengirola; José had een restaurant op het oog.

Terug met de bus naar Fuengirola vertelde Roos mij wat er zoal was uitgewisseld over de afgelopen veertig jaar. Op een gezellig terrasje dronken we een glaasje wijn. Het was warm en we moesten wel even wennen aan deze warmte in Spanje. Leuk om weer n Fuengirola te zijn; het zag er een stuk beter uit dan bij ons eerdere bezoek zo'n jaar of acht geleden; toen was alles behoorlijk vervallen. Nu niet; veel was opgeknapt.

We hadden om 20.00 uur afgesproke bij het busstation; José kwam uit Mijas met de auto en had nogal moeite om ergens een parkeerplek te vinden. Het is inderdaad ongehoord hoe veel auto's er in deze stad rondrijden en vooral geparkeerd staan; daartussendoor ook nog tientallen scooters. Fietsen zie je hier niet; net als de Grieken, lopen Spanjaarden ook niet; roken wèl; vrijwel iedere Spanjaard zie je automatisch een sigaret opsteken. José rookte niet; hij zag er dan ook erg gezond uit; voor een Spanjaard zeker. Net als de Spaanse meneer die wij jaren geleden ontmoetten op een van de Canarias wist José ons te vertellen dat al zijn leeftijdsgenoten inmiddels waren overleden, volgens hem door te veel alcohol en sigaretten. Zou zomaar kunnen.

's-Avonds met z'n drieën gegeten in restaurant El Repipi, een visrestaurant van hoge klasse. Lekker gegeten en verder bijgepraat. Toen nog een fikse wandeling om de auto terug te vinden. Nog wat gedronken in het restaurant waar José's partner Margarita nog aan het werk was. Na afloop bracht José ons terug naar het hotel en rolden we uigevloerd in bed; was een hele dag geweest!

Kipney pie uit Maartensdijk

Een echte steak and kidney pie

Roos is gek op kidney pie en nu was er onlangs een heel artikel in zo'n lokaal krantje dat slager Zweistra in Maartensdijk een deal was aangegaan met een zekere Paul van "Down under", Nieuw Zeeland v.w.b. de verkoop van echte Nieuw Zeelandse pies. In mijn onschuld was ik er direct van uit gegaan dat de beroemde Engelse kidney pie daar ook bij hoorde. En aangezien ik voor vandaag niets gepland had belde ik gisteren even op of ze deze kidney pie in voorraad hadden. Ik had natuurlijk weer niet goed gekeken want dan had ik op de bijgesloten foto kunnen zien dat het om verpakte pies ging en niet om verse zoals ik had verwacht. Maar goed, ik belde op en kreeg een uiterst dienstbare persoon aan de lijn die vroeg of ik "kip" bedoelde; het woord kidney was hem duidelijk onbekend, laat staan de kidney pie. Wel kip met kerrie en nog wat andere pies, maar niet die beroemde Engelse. Roos en ik spreken nu spottend over de "kipney pie". Dat was een behoorlijke tegenvaller. Maar goed dat ik even belde en niet vandaag naar Maartensdijk was gegaan, want wat mij geheel was ontgaan was dat het vandaag Hemelvaartdag is en dat alle winkels gesloten zijn.
Overigens was AH vanmiddag wel open en heb ik daar de boodschappen kunnen doen die ik nodig had, maar geen Engelse pie.

De wandersonate van Schubert

Naar mijn mening mag ik mijzelf als muzikaal beschouwen; dat heb ik niet in de laatste plaats aan mijn ouders te danken die mij vanaf mijn jongste jaren de gelegenheid hebben gegeven om piano te leren spelen. Ik was de eerste leerling van "juffrouw Dolly", een jonge conservatoriumstudente die tijdens de balletles van mijn moeder op de piano begeleidde.
Het duurde niet zo gek lang; in totaal heb ik misschien een jaar of drie-vier les gehad; toen gaf de piano het op en was mijn moeder blij dat "dat bakbeest" kon worden afgevoerd en ze ruimte kreeg voor een bankstel, statussymbool nummer 1 in de vijftiger/zestiger jaren. Die paar jaar hadden echter wel een goede basis gelegd. Daarna heb ik nog in een harmonie orkest klarinet gespeeld en leerde ik van mijn vader guitaar spelen. Ook luisterden we thuis veel naar klassieke muziek, zij het wel beperkt. Moeder was gek op Chopin en had daar wat platen van en doordat ik met pianospelen tijdens een wedstrijd op de culturele avond van de middelbare school een plaat van het vioolconcert van Beethoven had gewonnen hoorde ik die ook. Verder hadden we het vijfde pianoconcert van Beethoven van de beroemde pianist Van Cliburn. Vader had nogal wat jazz muziek en we hadden "Der Erlkönig" van Schubert, uitgevoerd door Dietrich Fischer Dieskau met op de achterkant "Die zwei Grenadiere" van Schumann.
Zo rond mijn dertigste heb ik het piano spelen weer opgenomen en binnen de kortst mogelijke tijd beheerste ik het behoorlijk goed; ik kon de nocturnes van Chopin spelen; best moeilijke stukken. Net als mijn moeder speelde ik toch vooral - of misschien wel louter - Chopin op de piano, niet alleen de nocturnes voor zover die voor mij speelbaar waren maar ook de Mazurka's en Walsen en andere.
Mijn smaak voor klassieke muziek was bijzonder beperkt en behelsde dus vooral Chopin.
Begin tachtiger jaren leerde ik vriend Dick kennen, een omnivoor op het gebied van muziek. Hij heeft mijn smaak naar alle kanten opgerekt. Mahler, Debussy, Moussorgski en vele andere naar het modernere genre maar ook Schubert, Mozart en oudere componisten. Ook sleepte hij mij mee naar opera's.
Soms had Dick zo'n subtiele manier van muziek onder mijn aandacht brengen en daar ben ik hem in een bijzonder geval erg dankbaar voor. Dick was omnivoor maar destijds met een zekere voorkeur voor Schubert. Voor een verjaardag kreeg ik van hem zowel de CD als de partituur van de "Wandersonate" van Schubert, beter bekend als Pianosonate nr 21, in B mineur, D 960. Ik had deze muziek nog nooit gehoord maar daar bracht de CD verandering in en ik was er direct door gegrepen. Vooral deel 1 en 2 vind ik fantastisch en heb ik dan ook goed ingestudeerd destijds.
Vandaag kruiste deze sonate weer mijn muzikale pad. Ik had vanmiddag met Roos de fitness bezocht en na afloop ging ik nog even mee voor een kop thee. Roos moest om kwart over vier bij zangles zijn. Toen ze weg was ben ik "even"  achter de toetsen van haar vleugel gaan zitten om wat te spelen. Ik graai dan wat in haar muziekboeken en deze keer vond ik die oude partituur die ik ooit van Dick heb gekregen. "Zou ik dat nog voor elkaar krijgen?", vroeg ik mij af. Ik speel hoogst zelden meer en deze sonate vergt nogal wat van je vingers.
Ik zette de muziek op en ging aan de gang en tot mijn verbazing kwam ik er heel redelijk uit en het ging steeds beter, net of m'n vingers de muziek herkenden en er zin in kregen; ik zat er vreselijk van te genieten. En dan het tweede, zo ontzettend gevoelige, melancholieke deel. Ook dat ging heel redelijk en bij de allergevoeligste maten voelde ik gewoon het kippenvel op m'n rug.
Ik voelde me zo ontzettend blij en gelukkig dat mijn vingers deze muziek nog kenden en dat het er herkenbaar uitkwam allemaal. En vooral ben ik vriend Dick zo ontzettend dankbaar dat hij me de klassieke muziek zo ontsloten heeft en zeker voor deze sonate. Ik weet Dick, dat je mijn bloggies dagelijks leest; nogmaals ontzettend bedankt!!
Voor degenen die deze muziek niet kennen hier een link naar een mooie uitvoering door de pianiste Mutsiko Uchida. Terwijl ik deze blog heb geschreven heb ik hiernaar zitten luisteren.
Grappig om te horen hoe haar interpretatie van het tweede deel verschillend van mijn interpretatie is. Ik vind haar hier en daar wat al te aarzelend en soms wat mathematisch spelen; dit deel is zo ontzettend gevoelig. Maar ja, wat verbeeld ik mij ha ha; zij maakt geen speelfouten en ik heel veel helaas.

PS Ik krijg trouwens het idee dat deze sonate officieel helemaal niet de Wandersonate heet. Dick weet jij dat? Volgens mij heb jij deze sonate zo gemunt destijds en ben ik daar in meegegaan. Maar niemand gebruikt die term.

Van Gennep naar Vierlingsbeek

Het Quint, een fraai natuurgebiedje

Ik schiet al heel aardig op met mijn "Pieterproject" en krijg daarbij steeds meer respect voor de twee dames die het idee kregen om een dergelijk langeafstandspad tot stand te brengen. Wat een klus moet dat zijn geweest! Het bevalt me ontzettend goed om zo'n doel te hebben; er is geen moment meer van: "waar zal ik nu eens gaan lopen?", het is gewoon duidelijk waar je een wandeldag aan zult besteden. Als het Pieterpad achter de rug is ga ik het Pelgrimspad van Amsterdam naar Zuid Limburg ook doen; misschien dat ik dan het allerzuidelijkste deel wel laat schieten; dat heb ik al zo vaak gelopen, maar zo'n duidelijk doel is wel een stimulans en maakt het beslissingsmoment overbodig.
Natuurlijk had ik geen zin om vanmorgen weer voor dag en dauw op te staan maar ik wilde wel de volgende etappe gaan lopen; het is zulk mooi wandelweer. Het is in deze zomermaanden ontzettend lang licht en nu wilde ik wel eens proberen om door de half zeven 'savonds grens heen te gaan. Vierlingsbeek ligt aan het lijntje van Venlo naar Nijmegen en dus kon ik van de trein gebruik maken. Eerst maar eens uitzoeken hoe laat die trein gaat en hoe laat ik dan op het station moet zijn. De eerste trein die ik met mijn abonnement kon nemen ging pas om 18.52; die van 18.22 valt net 3 minuten buiten het bereik van het abonnement en zuinig als ik ben, dan gaat dat feest niet door ha ha. De afstand die ik ging lopen bedroeg 15 kilometer, dat is ongeveer 4 uur lopen dus moest ik rond half drie in Gennep zijn, het beginpunt van deze etappe en dus om ongeveer 12 uur van huis; en zo geschiedde.
Aangekomen in Gennep realiseerde ik me dat ik hier veel vaker met de bus was geweest op weg naar Well waar ik overnachtte om op tijd op het Ryanair vliegveld Niederrhein te komen; zijn we al lang niet meer geweest nu je vanaf Eindhoven alle kanten op kunt met Ryanair en we ook meer met TUI en Easyjet zijn gaan vliegen.

Gezicht op de Maas vanaf de pont bij Afferden

De etappe van vandaag was afwisselend mooi en soms zelfs erg mooi; vooral het stuk vanaf de pontovergang bij Afferden naar Vierlingsbeek vond ik erg mooi. Onderweg voedde ik mijn microbioom - term uit het boek van Ed Yong - met vezelrijke bladeren van paardenbloem en af en toe een blaadje "Look zonder look". Roos en ik zijn helemaal los op wild plukken van voorjaarsgroenten; Roos gaat daar nog veel verder in dan ik en eet zelfs brandnetels; wil ik ook gaan proberen.
Uiteindelijk kwam ik vijf minuten voordat de trein zou vertrekken aan op station Vierlingsbeek, had ik een perfecte aansluiting in Nijmegen en was toch pas 2 uur later op station Bilthoven waar mijn fiets trouw stond te wachten. Het wordt zo langzamerhand wel een hele onderneming om begin- en eindpunt van de etappes te bereizen; het is steeds verder van huis.

"Abschied" en ontmoeting

Vanmorgen, even voor acht uur, als afgesproken stonden Gerti en Clemens bij mij voor de deur van Gerti's flat om me op te halen voor het ontbijt in "die Garten". Zo rustig met z'n drietjes, gezellig binnen in zo'n eecht Duits hoekje om te eten. Koppie thee; brood met Aufschnitt en koffie toe. We hadden alle tijd want mijn Flixbus ging pas om 10.40 uur.

Clemens speelt zijn eigen spel op het dambord

Clemens zat zijn eigen spel te spelen met het schaak/dam-bord dat ik voor hem had meegenomen met de bijbehorende stenen. Gerti liet mij nog even alle resultaten van haar groentetuin zien; een paar groentekasjes met tomaten, koolrabi en andere groenten. En tot slot werd ik naar het Hauptbahnhof van Düsseldorf gebracht; ruim op tijd; er stond al een aantal Flixbussen te wachten op vertrek.
Ik nam aafscheid van mijn lieve nicht Gerti en kreeg een stevige omhelzing van de kleine Clemens die achterin de auto was ingesnoerd; wat een leuk en spontaan joch!
Al snel kwam de Flixbus naar Roermond e.v. er ook aan en ik slaagde er zonder problemen in om met mijn Smartphone in te checken. De laatste keer heb ik ontdekt dat je ook een saldo kunt aanleggen bij Flix; dat zou het regelen van een rit nog een stuk eenvoudiger maken; moet ik ook maar eens uitzoeken.
Onderweg in de bus kon ik met het uitstekende WiFi netwerk van Flix mijn post uitlezen en de krant even doornemen. Sinds kort heb ik een abonnement op Trouw via internet; geen papieren krant want dat kost je al gauw veel te veel tijd; verder kan ik die wel even snel doorbladeren bij de bieb.

Samen met nicht Gerti op de foto

In Roermond stopt de Flixbus niet bij het station, maar bij een zgn. outlet, een winkelcentrum waar overigens wel een stadsbus stond die mij naar het station bracht. En daar zat mijn Roosje in haar boek verdiept op mij te wachten; we zouden vandaag samen een etappe van het Pieterpad gaan lopen van roermond naar Odiliënberg.
Het was heerlijk wandelweer dus na een kopje koffie op een terras gingen we op weg. Dat had nogal wat voeten in de aarde; mijn GPS toonde tot mijn verbazing niet de etappe die in het boekje stond; had deze hier voor het station moeten beginnen, daar vertoonde de GPS niets?! Roos besloot onvervaard om dan maar via het boekje aan de wandel te gaan en even verderop vonden we wel de bekende wit/rood tekens van GR wandelingen. Maar deze aanwijzingen voerden ons helemaal de verkeerde richting op zodat we maar besloten om op het boekje te gaan lopen. Ik had er de pest in en vroeg me af waar het nou aan kon liggen.

Lekker de korte broek aan

Achteraf blijkt dat ook hier rond Roermond, evenals rond Doetinchem de route in de loop van de afgelopen jaren om de stad heen is gelegd. Nou ja, uiteindelijk kwamen we bij de Roer aan en verder was het een mooie wandeling. Eenmaal in Montfoort hadden we het wel gezien; al met al zo'n 15 kilometer en precies op dat moment reed de bus weg van de halte maar de chauffeur was zo vriendelijk om nog voor ons te stoppen. Al met al waren we al rond vijf uur in Roermond, een stad waar je niet gevonden wilt worden. In het parkje, onder de strenge blik van de hier geboren architect Pierre Cuypers hebben we nog even van de rust genoten. Roos had een dagkaart en kon door de middagspits reizen zonder extra kosten. Ze wilde ook nog verder lezen in haar bibliotheekboek dat morgen terug gebracht moest worden en ging op mijn aandrang eerder terug naar huis. Ik nam de Intercity van 18.27 uur en reisde ook in alle rust naar huis. Even de tas thuis brengen en toen naar Roos; hebben we tot laat in de tuin van de rust, de stilte en een biertje genoten. Fijne afsluiting van een heel fijn weekend en wandeldag.

De kleine Clemens

Bernd toont vol trots de producten uit
zijn eigen Garten, even verderop in
het Volkstuincomplex

Vanmorgen om 8 uur werd ik opgehaald voor het ontbijt in "der Garten" door Bernd, de zoon van Gerti; achterin zat zijn 6-jarige zoon Clemens. Het zou een hele familiedag worden vandaag, gelardeerd met veel eten en drinken; gefällt mir immer gut!". Clemens is een leuk bijdehand ventje geworden; communicatief en aanhankelijk. Hij moest vandaag zwemmen en oma Gerti en vader Bernd gingen altijd mee. En ik natuurlijk ook. Ik was niet zo gek om een zwembroek aan te trekken maar kon van buitenaf het schouwspel van zo'n vol zwembad met ouders en kinderen goed waarnemen; wat heb ik daar vaak aan mee moeten doen met mijn viertal; ik zal wat zondagen uitgevloerd thuis zijn gekomen van het smijten van kinderen; vaak gingen ook Maartje en Nienke ook mee zodat ik zes kinderen moest vermaken. Ik deed dat overigens best graag maar heb nu wel mijn portie zwembad gehad. Bibberend kwam het magere ventje uit het water, maar hij kon verdraaid goed zwemmen met zijn zes jaartjes.
Daarna een lekkere lunch bij Gerti in de tuin, buiten in het zonnetje aan een grote tafel bij de vijver met daarin enorme goudkarpers (had die ook wel gelust maar durfde dat niet te zeggen ha ha).
Bernd had zijn iPhone zodanig ingesteld dat ik die kon gebruiken als WiFi station. Kon ik alles uitlezen en beantwoorden voor zover nodig. Fijn met Bernd zitten praten; bescheiden kerel die ik al vanaf zijn jongensjaren ken; destijds hebben hij en Gerti in ons huis in Bilthoven gelogeerd terwijl Anneke en ik met de kinderen op vakantie waren; konden ze op het huis passen en gaan zeilen op de Loosdrechtse plassen. Ik heb toen ook met Bernd op de tandem gefietst; fijne vent.

Bernd, Polly en Clemens

Zo tegen een uur of drie kwam Dietrich, de vriend van Gerti en zo zittend rond de tafel ontstond een genoeglijk gesprek natuurlijk alles in het Duits; de verschillen tussen de talen werden besproken; allemaal zeilliefhebbers die regelmatig in NL komen om te zeilen en derhalve het NLs half verstaan kunnen. Overigens kan Gerti voortreffelijk NLs verstaan alleen niet goed spreken; maakt de conversatie voor mij wel heel makkelijk. Intussen stond Gerti "Kuchen" te maken voor de koffietafel; een soort aardbeienberg, bijeengehouden door een gelei en voorzien van slagroom. "Nimm noch mal ein Stück", en daar heb ik graag aan voldaan. Glaasje Moezelwijn erbij; gezellig! Ik houd erg van zo'n ontspannen familiesfeertje. Ook Polly, de vrouw van Bernd kwam eraan; ze had vanmorgen (zeer) vroeg op het vliegveld moeten werken. Ze knapte nog een klein uiltje op de bank.
De avond werd afgesloten met een grill maaltijd die er ook niet om loog. Clemens omhelsde me innig toen hij naar bed ging; hij mocht bij oma slapen en ik zou hem dus de volgende ochtend bij het ontbijt weer zien.
Bernd had speciaal voor mij zijn auto thuis omgewisseld voor zijn "speeltje", een omgebouwde klassieker, VW met een open kunststof opbouw, een buggy werd deze auto genoemd. Daarmee bracht hij me naar de flat; leuk hoor. En opnieuw viel ik als een blok in slaap.

Naar mijn Duitse nicht in Düsseldorf

De vijver met de enorme goudkarpers
domineert de tuin.

We zouden afgelopen week eigenlijk gaan wandelen op de Hunsrück maar dat ging niet door; Roos voelde zich afgelopen zondag na het concert helemaal niet lekker; hoofdpijn, duizelig, kortom niet de juiste toestand om op vakantie te gaan. Misschien wordt het allemaal wat veul zoals wij van het een in het ander vliegen. Ik vond het ook wel lekker trouwens dat we er niet opuit gingen en heb de dagen goed kunnen gebruiken om aan mijn "Pieterproject" te werken; naast twee etappes Pieterpad ging ik ook nog gezellig bij schoonzoon Pieter en kleine Bram op bezoek.
We zouden ons bezoek aan de Hunsrück afsluiten met een bezoek aan mijn Duitse nicht Gerti; we zijn verre familie; onze grootmoeders waren volle nichten van elkaar; onze moeders dus achternichten en wij achter-achter nicht en neef. Ontzettend leuk om over zoveel generaties het familiecontact nog in stand te houden.

Manga!

We hebben de afspraak vervolgens omgegooid en omdat Roos zaterdag verplichtingen had ging ik hedenmorgen in m'n eentje naar Düsseldorf. Gerti had gevraagd of ik een beetje vroeg wilde komen want er was feest in Düsseldorf, de "Japantag" en daar konden we heen gaan.
Was een comfortabele en snelle treinreis met de ICE. Op station Düsseldorf stapten twee forse, verklede jonge vrouwen uit, met enorme pruiken en grote zwaarden; een soort Brunhildes uit de opera's van Wagner. Op het stationsplein zag ik allemaal verklede jonge mensen. Van een meneer waarmee ik op de tramhalte in gesprek kwam hoorde ik dat deze verkleedpartij bij de Japantag hoorde; manga, whatever that may be.

Etalage met lekkers bij Heinemann, de
beste konditorei van Düsseldorf

Na de koffie en de lunch gingen Gerti en ik naar het centrum van de stad; een drukte van jewelste met allemaal verklede mensen; kostelijk om te zien. Daarna "Kaffee mit Kuche" bij Heinemann, de beste Konditorei van Düsseldorf; en inderdaad ik heb daar een stuk taart gegeten waarvan ik wel kan zeggen dat ik nog nooit zulke lekkere taart heb geproefd; een fatastische meerlagige taart op een krokante bodem; smaak en mondgevoel waren superbe!
En toen natuurlijk een "Füchschen", Düsseldorfs' biertje of twee gedronken aan een tafel buiten bij de brouwerij. Wat is zo'n Duitse stad altijd genoeglijk. Terug naar het tuinhuisje waar Gerti het hele warme seizoen bivakkeert; klein maar gerieflijk en lekker buiten. "Die Garten" is al sinds jaar en dag in haar familie en heeft in de laatste jaren van de oorlog, toen Duitsland gebombarderd werd de familie onderdak geboden en van voedsel voorzien. Ik had deze "Garten" nog niet eerder echt gezien en was er best nieuwsgierig naar.
Tot slot nog gegeten, op mijn verzoek bij restaurant"Deppe", een echt familierestaurant waar ik inmiddels ook de mensen ken. Om half tien bracht Gerti me naar haar flat en ging zelf door naar de "Garten". Ik sliep binnen tien minuten. Een vermoeiende dag en van zo'n hele dag Duits praten word ik toch best moe merk ik.

I contain multitudes

Een fascinerend onderwerp; de bacteriën waarmee wij samen gaan. Stephen Jay Gould prikkelde al zo met zijn opmerkingen over de plaats van "hogere diersoorten", waaronder hij ook de mens verstond en de bacteriën. Deze microörganismen bevolkten de aarde niet alleen veel en veel eerder dan de meercelligen, maar qua aantal en volume vormen ze bij elkaar de absolute meerderheid: als je het volgens Gould over het aardoppervlak zou uitstrijken vormden de bacteriën een laag van een meter; dat is nogal wat.
Maar het in de titel genoemd boek beschrijft de huidige stand van kennis omtrent het samengaan van de "hogere" organismen en de eencellige bacteriën en dat is fascinerender dan ik voor mogelijk had gehouden.
Ed Yong heeft een vlotte en aansprekende manier van het openbaren van kennis. Met zijn boek haalt hij de bacteriën uit de hoek van gevaarlijke organismen, die bestreden moeten worden om ziekten te voorkomen, naar de wereld waarin we niet zonder hen zouden kunnen en zo zit het wel in elkaar!
Ik ben biochemicus en gepromoveerd op een proefschrift betreffende de immunologie. In mijn tijd werd het ontrafelen en steeds verder ontrafelen op cellulair en moleculair niveau als sleutel tot het achterhalen van het complexe proces van o.a. de immunologie beschouwd. Het boek van Ed Yong kent veel meer een holistische benadering die door de moderne technologie is mogelijk gemaakt. Ik ben nog niet eens op de helft van het boek en geniet er met volle teugen van.
Dit is een tweede voorbeeld van een jonge wetenschapper die op een onverwachte manier kennis publiceert voor een groter publiek; met de andere bedoel ik Giulia Enders, auteur van het boek "Darm mit charme". Hulde! 

Museum bezoek en naar de kleine Bram

Het interieur van de Portugese synagoge te Amsterdam

Het zou een wat mindere dag worden vandaag wat het weer betreft. Zou nogal meevallen maar alle aanleiding om eens wat musea te gaan bezoeken. De Hermitage en het Joods Historisch museum leken mij een goede reden om naar Amsterdam te gaan. En inderdaad, wat een pracht en praal daar aan het Russische hof in de tijd van de Czaren; mooi om te zien de kunstwerken van Fabergé en de schitterende jurken uit die tijd, nu honderd jaar geleden. Natuurlijk trok het schilderij van Ilya Repin mijn aandacht; de gezichtsuitdrukking van de jonge Czaar Nicolaas II trof mij; in uniform natuurlijk hoewel hij naar later bleek weinig strategisch inzicht vertoonde op het slagveld?! De geschiedenis, met name de tijd van de Oktober revolutie werd in een uitgebreide tentoonstelling toegelicht; weinig materiaal, veel foto's zwaar uitvergroot aan de wanden. De moord op de hele Czarenfamilie; weinig verheffend.
Toen naar het Joods historisch museum en daarna naar de Portugese synagoge. Ik wist van het laatste gebouw niet dat het toegankelijk was voor publiek. Daar had ik altijd wel een kijkje willen nemen; prachtig gebouw. Ik moest een keppeltje op om naar binnen te mogen.

Gezellig; ik mocht mijn kleinzoon Bram de fles geven.

Vandaag, donderdag is het "Pappadag" voor mijn schoonzoon Pieter. Aangekomen op station Amstel stuurde ik hem een epje om te vragen of het schikte dat ik langs zou komen. En zo zat ik een uurtje later gezellig met kleinzoon Bram op schoot. Pieter vroeg me of ik het leuk zou vinden om hem een flesje te geven; een flesje topkwaliteit Jokidrink zoals dochter Joke de afgekolfde moedermelk noemt.
Heerlijke middag en avond gehad. Joke kwam kort langs; ze had een afspraak met vrienden in Utrecht en ging weer snel weg nadat ze haar vader en vooral haar zoon uitgebreid had begroet. Ze kon maar moeilijk weg komen.
Pieter had lekker gekookt en we hebben fijn met elkaar gesproken terwijl Bram ondertussen een hapje mee at op zijn vaders' schoot. Als opa genoot ik ervan. Nog bedankt Pieter voor de fijne middag en avond!

De etappe Groesbeek - Gennep

Eigenlijk wil ik alle etappes van Noord naar Zuid lopen maar vandaag heb ik een uitzondering gemaakt. In Groesbeek is een molenwinkel waar Emmer meel - een heel oud korenras - verkrijgbaar is en daar heeft Roos haar zinnen op gezet. Ik ben niet zo gek op die oersmaak. Dus had ik mij bereid verklaard om naar de molenwinkel te gaan en 2 kg volkoren Emmer meel in te slaan voor Roos. En daar ga ik natuurlijk niet de hele dag mee sjouwen; 1,5 liter water vind ik al een heel gewicht met alles van de rugzak er nog eens bij en dan nog 2 kg; mij niet gezien.
Het was maar goed ook dat ik in Gennep begon, want het begin van vandaag, van Gennep naar het Reichswald, het grensgebied met Duitsland liep langs een uitgesproken saaie weg. Maar vanaf dat punt was het een verder prachtige etappe. Langs bloemrijke weiden, speciaal toegankelijk voor het edelhert, vogelgezang; ik genoot er ontzettend van. Vervolgens een klim naar het heuvellandschap met sprengkoppen en kleine beekjes. Lekker geaccidenteerd. We hebben toch aanzienlijk meer mooie heuvelachtige gebieden dan alleen Zuid Limburg begin ik mij te realiseren; we hebben echt een prachtig land. Het Oosten en het Zuiden zijn hier en daar behoorlijk heuvelig.
Uiteindelijk een bankje waar ik de meegenomen bonenhap heb opgesmikkeld; was inmiddels een beetje opgewarmd. Het laatste stukje voelde ik m'n voeten; ben toch niet zo gewend aan sandalen; met zand en steentjes gaan het pijn doen.
Uiteindelijk was ik al om 12.30 uur in Groesbeek en moest ik nog tot 13.00 uur wachten voordat de molenwinkel open ging. Daarna de bus en de trein en naar de fitness. Had ik met Roos afgesproken; haar fiets stond voor de deur, maar sporten, ho maar. Pontificaal lag ze op het zonneweitje van de heerlijke voorjaarszon te genieten. Heb ik toen ook maar gedaan.

Rozovski en Paustovskij

In het mij zo fascinerende boek "Begin van een onbekend tijdperk" beschrijft Konstantin Paustovskij een gesprek of misschien beter gezegd een aantal gesprekken met Rozovski, een figuur waarover ik helaas niets terug kan vinden op Internet. Een merkwaardig heerschap dat van alles in bloemrijke taal kan vertellen over zijn reizen en ervaringen in het exotische Oosten; een man die niets opschreef maar altijd iemand opzocht om zijn verhalen aan te vertellen. Gelukkig maar dat Paustovskij hem vrij uitgebreid citeert want anders was deze Rozovski misschien wel in de vergetelheid van de tijd weggezakt. Ik ga wat overschrijven uit het fantastische boek in de bloemrijke taal van Paustovskij uit de mond opgetekend van de magische figuur Rozovski:

Citaat:
Voor de eerste maal had Rozovski in Constantinopel deze bedwelmend zoete geur van verdorde rozen en honing ingeademd toen men hem het met ruw geslepen edelstenen ingelegde kistje liet zien waarin het groene vaandel van de Profeet werd bewaard, Dit was in een zijden doek gewikkeld die helemaal vergaan was en bezaaid met rozenblaadjes.
Rozovski onthulde mij de betekenis van vele onduidelijke Arabische beelden en van de Oosterse gedichten van Boenin. Sindsdien kan ik de gedachte maar niet van mij afzetten dat de islam de religie van de sluimering, het geduld en de traagheid is, vooral wanneer ik denk aan de verzen van Boenin die bij het lezen van de Koran in hem opkwamen.

Als in een luchtspiegeling boven de aarde,
De wereld zingt in grenzeloze glans,
Dan drijft als in een droom mijn ziel naar Dzjinnas gaarde,
Gans bevrijd van de droeve aardse rondedans.

De Kovser stroomt daar, de rivier der rivieren
Azuurblauw voort, in nevelen gehuld,
Heel de mensheid op aard is zij goedertieren,
Dus bidt en gelooft en oefent geduld.

Ik heb het eens met Rozovski over de passiviteit en de traagheid van de islam gehad. Hij bestempelde deze gedachte als je reinste onzin. De islam, zei hij, is integendeel de meest strijdzuchtige en fanatieke religie die er bestaat. De Heilie Oorlog hoefde maar verklaard te worden, de groene banier van de Profeet opgeheven te worden, of de islam zou zich als een zwarte razende samoen op de wereld storten. Deze dicht langs de grond jagende zandwolk waaruit het gehuil opklonk van ruiters met getrokken kromzwaarden die als honderden kleine bliksemstralen schitterden, zag ik aanschouwelijk voor mij.

Einde citaat

Gipskruid, wazig wit voorbij de bomen

Helemaal met Goethe eens

Meer dan 20 jaar geleden hebben Roos en ik besloten tot het gezamenlijk schrijven van een liederencyclus; Roos leverde de gedichten aan en ik zou voor de begeleiding zorgen. Aan één van de liederen die ik gecomponeerd heb moest ik vanmorgen zo nadrukkelijk denken toen ik de etappe van Millingen a/d Rijn naar Groesbeek, onderdeel van het Pieterpad liep.

Fluitekruid aan beide zijden van de weg

Het was een prachtig gedicht van Roos dat jubelde over de schoonheid van de natuur; "van al dat schoons ben ìk de eigenaar" en zo voelde ik het ook. De reis begon zo leuk; ik zat rusitg in de vrijwel lege Intercity naar Nijmegen van rond half zeven toen er heel ostentatief iemand tegenover me kwam zitten: zoon Hugo. Dat was leuk! En we babbelden wat af totdat hij in Arnhem uitstapte om naar z'n werk te gaan. In Nijmegen nam ik de bus naar Millingen; mooie rit in de ochtendzon met uitzicht over de Rijn. Om half negen stapte ik uit de bus in Millingen. Het beloofde een heerlijke wandeldag te worden; lekker temperatuurtje; mooi zonnig weer. Ik had er echt zin in en al snel liet ik het stadje achter me. En daar betrad ik een laan met bomen en aan twee kanten volop fluitekruid, geen gipskruid zoals in het begin van het gedicht van Roos, maar dat lied schoot me wel direct te binnen; ik associeer altijd ontzettend sterk met muziek. Al neuriënd liep ik verder. Nog een lange landweg door volkomen verlaten landbouwgebied; ik genoot. In de verte de heuvels, gevormd in de ijstijd in het dal van de Rijn.

Een collega wandelaar liet hier
zijn treuer Wanderstab staan.

Het pad van deze fraaie etappe ging steil omhoog en voerde verder door een volmaakt ander landschapstype; heuvelachtig als Zuid Limburg, bos en hier en daar wat akkers. Na 20 kilometer bereikte ik moe maar voldaan het dorp Groesbeek en kon ik de bus naar Nijmegen nemen.
Ik zal Roos vragen om de volledige tekst van het gedicht en misschien kunnen we het lied wel op Youtube zetten; we hebben er tenslotte een CD van, gemaakt ter ere van Roos' vijftigste verjaardag.

Recital in Vreeswijk

Informeel, na het concert v.l.n.r. Maurice, Karoline
en Robert, de gastheer van vanmiddag

Vandaag een recital van Karoline Hartman, mezzosopraan en Maurice Lammerts van Bueren aan de piano in het kader van de Vereniging "Vrienden van het Lied", afdeling utrecht. Het vond plaats ten huize van de voorzitter van de afdeling Utrecht; prachtig pand met een ruime muziekkamer met vleugel en een prima akoestiek. Altijd gezellig zo'n huisconcert en altijd van goede kwaliteit als het een concert van "De Vrienden" betreft.
Maurice hield een inleiding; het concert had als motto "An American dream" en omvatte vooral liederen die door Amerikaanse componisten waren geschreven of door componisten die in Amerika een nieuw of tijdelijk vaderland hadden gevonden. Het concert begon met liederen van Erich Wolfgang Korngold, een mij onbekende componist; in zijn tijd een wonderkind en inderdaad klonken de liederen wonderschoon; de moeite waard om eens wat meer van op te zoeken op Youtube.
Vervolgens Hans Eisler, een Duitse componist die tijdens WO II naar Amerika was uitgeweken vanwege zijn communistische sympathiën. Na de oorlog werd hij overigens direct weer terug gestuurd vanwege die zelfde sympathiën. De heimwee sprak uit de teksten; van de muziek had ik meer verwacht na wat ik van Eisler ken. We misten een beetje zijn lied over de Pflaumenbaum.
Jake Heggie was duidelijk de favoriet van de uitvoerenden; ook na de pauze zouden we nog van hem horen. Voor de pauze drie liederen, kinderliederen die over de maan gingen; leuke teksten en muziek waar je even aan moet wennen; niet echt heel modern maar een heel eigen karakter.
Als laatste voor de pauze drie eveneens kinderverhalen van Igor Stravinsky. Mooie muziek op Russische teksten. Knap uitgevoerd! Het klaterend applaus begeleidde hen naar de rust van de pauze die de toehoorders doorbrachten in de tuin achter het huis.
Na de pauze opnieuw Russisch werk, van Sergej Tachmaninoff met tekst o.a. van Tolstoj. Indrukwekkend en zeer goed uitgevoerd.
Vervolgens leuk werk van Bernstein en opnieuw liederen van Jake Heggie. Het programma was zeer afwisselend en prettig om te horen. Een welverdiend applaus leverde een heel geestige toegift op.
Tot slot een borrel in de tuin. Daarna haastten Roos en ik ons om de bus te halen wat precies lukte. Ik nam in Utrecht de trein en liep lekker door het bos naar huis terwijl ik nog wat nagenoot van het concert en van het mooie weer dat eindelijk was uitgebroken.

Mijn 69e verjaardag waardig gevierd

Ja ja, echt een kado voor je ouwe vader?!

Natuurlijk was ik gisteren jarig, op de dag dat we terug kwamen van een weekje Skiathos. Maar ik werd niet vergeten; zo'n 30 Facebook contacten, een stel WhatsApp-jes en twee echte verjaardagskaarten. Mijn viertal kids feliciteerde me op uiteenlopende, zij het electronische wijze. Had ik mij voorgenomen om vandaag lekker een "Pietertje" te gaan doen, d.w.z. een etappe van het Pieterpad te gaan lopen, daar belde Hugo mij gisteren op m'n verjaardag op: "Pap, gefeliciteerd met je 69e verjaardag", waarvoor ik hem natuurlijk vriendelijk dankte. Maar direct daarop nodigde hij zichzelf uit om vandaag bij mij te komen eten: "dan zorgen wij wel voor een toetje, een cake"; doen ze meestal, als Hugo en Marjorie bij me komen eten maakt Marjorie een van haar befaamde Braziliaanse toetjes.

Maar wel om te lachen!! Stelletje boeven.

Ik moest wel ff bijkomen van het idee; net thuis, en direct alweer eters; nou ja, gezellig. Ik had nog twee bakjes ingevroren spinazie van Theo staan, boerenkool voor Marjorie en een stevige varkenshaas van Veldvarkens in de vriezer. "Komt wel goed", dacht ik bij mezelf. En inderdaad, vandaag heel relaxed doorgebracht en e.e.a. te ontdooien gezet. Wat boodschappen gedaan bij AH en de LIDL en natuurlijk bij Theo. Was een wat regenachtige dag, dus geen echte Pieterdag; kwam goed uit al met al.
Zo tegen zessen een verontschuldigend telefoontje; was niet nodig, want ik had er niet echt op gerekend dat ze op de afgesproken tijd aan zouden komen; Marjorie hanteert graag het Braziliaans (half) uurtje ha ha. Maar uiteindelijk kwamen ze precies op tijd; de aardappels waren nog lang niet gaar, de spinazie en de boerenkool voor Marjorie - is ze zo gek op - konden worden opgewarmd in de magnetron.

Flink blazen om ze allemaal uit te krijgen

Daar kwamen ze aan met een enorme bananendoos met daarin de cake; "dat belooft wat", dacht ik nog, en ik zou niet teleurgesteld worden?!
Geassisteerd door Hugo en Roos opende ik moeizaam de enorme doos en daar kwam een schandelijk verjaardagsgeschenk voor mijn 69e verjaardag tevoorschijn; een cake met een vorm die er niet om loog en versierd met de cijfers 69; wat hebben we gelachen! Er werden kaarsjes op gezet en aangestoken; het verjaardagslied heb ik overigens niet gehoord. Vervolgens mocht ik de "taart" aansnijden. Leuk gebaar kids; bedankt!!
Precies 50 jaar geleden, toen ik 19 werd kreeg ik ook een taart met kaarsjes; was de enige keer verder in mijn volwassen leven. Daar moest ik ook een beetje aan denken; die was aanmerkelijk decenter; gewoon rond met 19 kaarsjes erop.

Een appeleflauwte

Uitzicht op Skiathos

Vandaag terug gekomen van een weekje Griekenland. Aanvankelijk dacht ik dat we het advies hadden gevolgd van mensen die we op Kreta hadden gesproken; de Sporaden waren ons doel en Skiathos is daar één van en je kunt er makkelijk komen met TUI. Maar achteraf denk ik dat zij ons de Cycladen hadden geadviseerd; moet ik maar eens verder uitzoeken.

Maar Skiathos viel ons niks tegen hoewel we gisteren tegen elkaar zeiden dat één week ook wel lang genoeg was.

We vertrokken vorige week ontzettend vroeg; we vlogen iets over vijf uur en gingen daarom al om half drie met de Schiphol-taxi naar het vliegveld. Wel hadden we een paar uurtjes lekker geslapen.

En dan is het weer heerlijk warm als je aankomt ook al was het pas 9 uur lokale tijd en niet eens warm voor de tijd van het jaar, maar toch iets van 20 graden en dat waren we niet meer gewend.

Onderweg naar het apartement gebeurde er iets vervelends. Iemand die bij een hotel eerder dan het onze moest zijn werd onwel, waarschijnlijk van vermoeidheid door het vroege opstaan en de reis, alsmede de warmte, en kreeg een appeleflauwte. Daarbij had hij zijn gezicht akelig bezeerd; hij bloedde stevig uit een wond bovenop zijn neus, maar eigenlijk niet veel bijzonders. Ik stapte snel uit en heb hem weer voorzichtig overeind geholpen samen met een andere meneer terwijl zijn vrouw zijn gezicht depte met een natte zakdoek. Hij kon ergens zitten en het ging wel weer zo dacht ik.

Ik hoorde achteraf dat deze meneer vanwege deze appeleflauwte een hersenscan had moeten ondergaan; ook hier in Griekenland is de gezondheidszorg kennelijk op hol geslagen. Op de terugweg sprak ik de meneer in kwestie nog even aan; niets aande hand afgezien van een pleister op de brug van zijn neus.

Van klooster Kechria naar Skiathos

Jut en Juul voor het kerkje van klooster Kechria

Elkaar inspirerend tot het goede idee waar we uiteindelijk op uit zouden komen namen we een taxi, niet naar het punt waar we enkele dagen geleden waren begonnen, maar naar de opgang naar het Kechria klooster. Ontzettend leuke tocht met een uitstekend Engels sprekende chauffeur die ons vertelde over "vroeger", de tijd dat hij vanuit zijn woonplaats Volos op het vasteland van Griekenland naar Skiathos kwam voor de meisjes. Hij heeft samen met zijn vriend moeten vluchten voor de jongens van Skiathos die daar niet van gediend waren maar uiteindelijk is hij getrouwd met zijn liefde van Skiathos. Hij vertelde over de tijd dat ze op het strand konden slapen. Hij was erg verontrust over het gebruik van de Smartphones door de jongeren, eigenlijk nog meer dan Roos en ik. Hij sprak uit dat je geen verleden opbouwt door met games bezig te zijn en daar heeft hij wel een punt. Hij noemde dat hij dagen achtereen zou kunnen praten over zijn avonturen en dat de huidige jongeren helemaal geen avonturen meemaken, alleen virtuele gebeurtenissen. Tja, ik heb daar nooit zo over nagedacht maar zie het vooral als nooit zijn op de plek waar je je op dat moment bevindt. We zullen wel zien waar dit schip strandt.

En we hebben er ook steeds zo
lekker van gegeten!

In ieder geval kwamen wij tussen niks en nergens bij een bord aan dat de opgang aangaf naar het Kechria klooster. En inderdaad kwamen we daar na een verrassend lang kronkelpad naar beneden aan. Een bord met dat hier drinkwater zou zijn verraste ons; werd aangevoerd vanuit net zo'n helder beekje als wat we enkele dagen eerder hadden gezien. En we hebben er ook van gedronken; smaakte uitstekend en niet zilt zoals het kwikhoudende water in het apartement.
Het pad naar Skiathos vonden we vanuit het klooster; zag er goed uit leek nog wel bewoond maar niemand vertoonde zich. We konden het kerkje betreden; plechtige sfeer waar Roos nog wat schreef in het gastenboek. Voor de kerk heb ik nog een "onsie" gemaakt met de zelfontspanner.
Het pad liep hoog door het dal en na enige tijd bereikte we dan ook het plekje waar we de vorige keer waren gekeerd. Weer wat gegeten in het rozenveldje en helemaal tevreden naar het apartement gelopen. Ook deze avond hadden we onze portie inktvis ruimschoots verdiend. Fijn wandeleiland dat Skiathos!
Wij waren echt de enigen van het gezelschap dat in ons apartementencomplex was ondergebracht die wandelden; de anderen vonden ons waarschijnlijk gewoon mesjogge omdat ze "het hele eiland" binnen twee dagen al hadden gezien met gebruik van auto's en scooters. Overigens was niemand in klooster Kechria geweest waar wij vandaag waren; was onbereikbaar voor auto of scooter.

Een stinkende pet

Het is misschien wel dertig jaar geleden dat mij het volgende overkwam. Het was de tijd dat ik heel veel wandelde met vriend Dick en dan vooral in Limburgs' dreven. We zaten dan op weg daar naar toe in treinen en bussen en we liepen weer of geen weer vele tientallen kilometers.
Op een keer zaten we in de trein op de terugweg, het had wat geregend en het stonk een beetje; ik dacht eerst dat het een van mijn medepassagiers in de trein betrof, zelfs even dat Dick een schone trui aan zou moeten trekken, tot ik mij realiseerde dat ik de lucht telkens rook als ik mijn hoofd bewoog. Het was de pet die ik op had en die ik altijd droeg met wandelen; door en door bezweet en dan weer opgedroogd. Nu door de nattigheid van de regen begon dat ding geweldig te stinken; moest nodig in de was.
En dat zelfde gebeurde me vorige week. Ik kwam bij Roos om koffie te drinken; het had wat geregend; ik had een paar lang gedragen oude handschoenen aan en een jas waarvan ik me niet kan herinneren dat ik die ooit in de was had gedaan. En daar rook ik weer die bekende vieze ouwe stinklucht: bah!, "vieze ouwe vent", schoot het door me heen. Zelfs m'n handen roken akelig; ik was gewoon vies van mezelf; heb nog wel koffie gedronken maar direct daarna naar huis, handschoenen in de container gegooid (waren gevonden handschoenen die ik uit zuinigheid al jaren droeg) en de jas in de machine. Ruikt nu weer lekker schoon.