Na 7 weken weer terug

Wanneer je zeven weken van huis bent geweest is de terug naar huis gang toch wel bijzonder; we waren inmiddels zo vertrouwd met de Spaanse sfeer en het heerlijke weer.Maar ja, "Alles kommt zum Ende". De puntillitas van gisteravond hadden toch wel hun tol geëist; geen bedorven voedsel, maar gewoon te gulzig denk ik. Maar in de loop van de ochtend ging het steeds beter; een heel klein ontbijtje gescoord en daarna terug naar het hostal om de tassen in te pakken. Om twaalf uur rekenden we af met het hotel; we konden de bagage daar nog laten staan gelukkig en liepen nog wat door de stad tot het tijd werd om de terugtocht definitief in te zetten. Beladen met rugzakken, tas en koffer naar de metro en na drie keer overstappen op het vliegveld van Madrid. Daar hebben we toch maar weer een lunch ingeslagen en die smaakte me weer als vanouds?! Het vliegtuig kwam redelijk op tijd. Na een vlucht van 2.20 uur kwamen we weer op het ons zo vertrouwde Schiphol; trein op perron 3, bus 77 waar ik naast buurman Ruud naar huis pufte; hij had me niet echt gemist maar vond het wel stil op de trap. Roos en ik hebben nog een biertje gedaan bij Roos thuis. En daarna ging ik naar de flat. Was weer snel gewend eigenlijk; of je niet weg geweest bent?!
PS Het vliegen met KLM is me eigenlijk bijzonder goed bevallen.Misschien toch wat meer doen met m'n Flying Blue nr.:  1137727381

Een huisconcert

Javier achter het klavier

De neef van Theresa, Javier gaf vandaag een bijzonder concert; een huisconcert bij Theresa in de flat. Nu moet u lezer weten dat Theresa pianoles geeft en daarom ook niet zomaar een pianootje heeft staan, maar een heuse vleugel.
Na een ontbijtje in één van de vele ontbijtrestaurantjes gingen we opnieuw richting Theresa. Neef Javier, zoon van één van haar zussen was er al; een wat verlegen jonge man die zich duidelijk geestelijk aan het voorbereiden was op dit concert, want een heus concert zou het worden!
Hij hield eerst een inleiding over de twee preludes van Bach die hij zou gaan spelen; de eerste een heel strakke en voortreffelijk gespeeld; vrijwel zonder gebruik van het pedaal. Ook de tweede, een meer emotioneel gekleurd stuk muziek speelde hij. Maar daarna kwamen de klappen van de vuurpijl; allereerst een stuk van Prokofjev, buitengewoon verrassend en razend moeilijk; hij speelde het als een volleerd concertpianist. Tot slot weer met een uitstekende inleiding over de verschillende thema's in de piano sonate een 30 minuten durend huzarenstukje van Liszt. Fantastisch uitgevoerd en vol van gevoel. Buitengewoon knap. We waren sterk onder de indruk en eerlijk gezegd verwacht ik erg veel voor de toekomst van deze jonge vent! Het hele concert deed hij uit zijn hoofd en het was razend moeilijke muziek. Buitengewoon knap.
Javier was duidelijk heel moe van deze uitvoering waar ik me alles bij kon voorstellen. Desalniettemin voerden we nog kort een gesprek over het concert in het Duits; hij sprak dat een klein beetje zodat ik ook mijn opmerkingen aan hem kwijt kon. Eigenlijk was hij te moe om in een voor hem vreemde taal te spreken daarom hield ik het heel kort.
Vervolgens gingen we met z'n allen aan tafel voor de lunch bij Theresa; een tweede neef, José Emanuel schoof ook aan; hèm hadden we gisteravond toevallig bij het vertrek bij Theresa's zuster al ontmoet. Het is heel bijzonder de omgang binnen deze familie; daarover spraken we - voor een deel in het Engels dat José Emanuel beheerste - uitvoerig. Het is niet algemeen en iets dat helaas wel een beetje aan het verdwijnen is.
We namen hartelijk afscheid en gingen nog even terug naar het hostal. 's-Avonds gingen we nog ergens wat eten; er stonden puntillitas op het menu en daar ben ik dol op; de portie was blijkbaar wat erg groot want mijn ingewand had er uiteindelijk behoorlijk moeite mee. Maar eerst nog een laatste wijntje op een terrasje. Ons favoriete plekje was helemaal vol; na wat zoeken kwamen we op een terrasje dat ons ook leuk leek; we vroegen aan een oudere dame of ze er bezwaar tegen had als we bij haar zouden aanschuiven; nou dat had ze helemaal niet, sterker nog, we kregen van haar een wijntje aangeboden. Lieve dame die het duidelijk fijn vond om haar verhaal aan ons, d.w.z. aan Roos kwijt te kunnen. En dat was nogal wat; in ieder geval niet iets om hier uitvoerig uit de doeken te doen. We namen uiteindelijk afscheid van haar waarbij ze overduidelijk geroerd bleek te zijn; ze gaf ons haar naam en adres; we gaan haar absoluut een kaart sturen met een mooie Rembrandt of Vermeer.

Mallorquina en Segovia

Roos in de sneeuw van Guaderrama

Vandaag hadden we een afspraakmet Theresa, de Spaanse vriendin van Roos en woonachtig in Madrid. Ze was gisteravond teruggekomen van een ski-vakantie in de Pyreneeën. We zouden elkaar ontmoeten in de Mallorquina, een plek waar je allerlei lekkers kon kopen maar ook kon ontbijten. Niets bijzonders want veel Madrilenen ontbijten regelmatig zo niet iedere dag buitenshuis. Overal vind je kleine en grote gelegenheden waar je een desayuno kunt genieten.
Een warme ontmoeting weer daar bij het ontbijt. Met de uiterste concentratie kon ik zo'n beetje begrijpen wat de dames in het Spaans met elkaar uitwisselden. Ik at een soort wentelteefje als ontbijt; heerlijk! Theresa had een voorstel voor de daginvulling; we zouden met de auto naar een natuurgebied gaan om een stuk te wandelen. We spraken af dat wij weer terug zouden gaan naar het hostal om wandelschoenen aan te trekken en de rugzak met wat extra kleding. Daarna liepen wij naar de flat van Theresa door de binnenstad.
Eerst een stuk door Madrid zelf maar na een kwartiertje door het platteland dat al snel overging in behoorlijk hoge heuvels om niet te spreken over bergen. Tot mijn verbazing gingen we door de sneeuwgrens en toen we bij een grote parkeergelegenheid stopten zaten we middenin de sneeuw. Daar begon de wandeling. Theresa kende het gebied goed en

Eén van de vele foto's die ik van dit
imposante bouwwerk maakte

gaf aan welke wandeling we zouden gaan doen. Het was er prachtig. Na zo'n twintig minuten begon het voor mij toch wat moeizaam te worden; met de felle zon achter kon ik het niet goed meer onderscheiden in de felwitte sneeuw en met een steile helling ernaast vond ik het ronduit eng. Ik ging terug maar wist met moeite de twee dames ervan te weerhouden om met mij mee terug te gaan. Terug bij het parkeerterrein heb ik mij genoeglijk geïnstalleerd op het terras van het café en heb koffie gedronken. Volgens afspraak kwamen de dames terug van een schitterende wandeling aldus zeggen.We aten een lekkere bonenschotel en gingen toen weer op pad. Theresa vroeg of ik Segovia wilde bezoeken; daarmee vervulde ze voor mij een grote wens. Segovia heeft een tweeduizend jaar oud gigantisch aquaduct van de Romeinen dat ik natuurlijk dolgraag wilde zien. En zo zou gebeuren. Ik wist werkelijk niet wat me overkwam; wat een schitterend bouwwerk. Met twee handen heb ik het aangeraakt en natuurlijk uitgebreid gefotografeerd. Vervolgens liepen we door Segovia en bezochten we de enorme kathedraal. Ik was behoorlijk onder de indruk.
Na Segovia gingen we terug naar Madrid maar bezochten onderweg ook nog een van de vier zussen van Therese waarbij we ook nog drie van haar sobrinos ontmoetten en nog een tweede zus. De familieband in deze familie is enorm zoals we ook de volgende dag zouden meemaken.
Theresa vroeg ons of we de volgende dag een huisconcert bij haar thuis zouden willen bijwonen. Haar sobrino Javier, in opleiding voor pianist zou op haar vleugel graag voor publiek willen spelen. Nou, dat wilden wij wel. 

Straat van de poëzie in Madrid

De enige Rembrandt in het Prado. Saskia als Judith
bij de maaltijd van Holofernes.

Gisteravond hadden we nog op een gezellig plekje een wijntje gedronken. Wat ons opviel was dat er op de weg ernaartoe gedichten in het plaveisel waren gezet in messing letters. Nu had Roos de vraag bereikt of ze in Madrid wilde uitkijken naar "de straat van de poëzie" en dat moest dus wel hier zijn!
Vanmorgen gingen we naar het Prado; het bekendste museum van Madrid met de beroemde werken van Jeroen Bosch en veel van de Spaanse schilders. Maar eerst natuurlijk een ontbijtje. Dat lukt hier overal en ook vandaag vonden we weer een gezellig Spaans tentje waar we een kop koffie met lekkers scoorden. Daarna naar de straat van de poëzie, de calle de las huertas; Roos maakte van vrijwel alle gedichten een foto om op facebook te zetten. We passeerden ons gezellige plekje van gisteravond. Aangekomen bij El Prado zagen we een onafzienbare rij wachtenden en daar doe ik niet aan mee! Wij gingen naar het nabij gelegen El Retiro, het grote park van Madrid. Daar liepen we enkele uren en bekeken in het Palazzo de cristal de aldaar hangende draadstructuren; een bijzondere vorm van kunst.
Toen we na die uren bij het Prado terugkwamen konden we direct naar binnen en tickets kopen.

Transparante draadstructuren
in het Palazzo de cristal

Dit is een mega-museum waarbij het Thysse zelfs een kleintje is?! We werkten alle niet-religieuze kunst in redelijk hoog tempo af. We besloten met de Hollandse en Vlaamse schilderijen. Er hing een schitterende Saskia en veel van Rubens. We begonnen wat verzadigd te worden van al die schilderijen en de vele uren kijken. En ... we kregen een onbedaarlijke trek dus een restaurantje gezocht en snel gevonden waar we weer heerlijk hebben gegeten. Daarna terug naar ons hostal en met deze en gene ge-appt en de mails bijgewerkt. Zo tegen de schemer gingen we weer op pad voor een wijntje bij het leuke plekje van gisteravond. Het was vol, maar we mochten aanschuiven bij een meneer alleen. Bleek ook een Nederlander te zijn en al gauw zaten we in een allergenoeglijkst gesprek over van alles dat OSM'ers bezig houdt als muziek, bridge, cultuur en wandelen. We kregen zijn visite kaartje.
De volgende dag hebben we ons contact nog bevestigd via e-mail.

Het archeologisch museum

Een ongeschonden Horusbeeld uit de
Egyptische periode

Stond ook hoog op mijn wensenlijst; het archeologisch museum van Madrid. Daar gingen we vandaag heen. Maar eerst een ontbijtje scoren. We gingen pas laat op weg; ach je hebt de hele dag en voor vandaag wilden we ons beperken tot dit grote museum en naar later bleek, geheel terecht, Je houdt het ongeveer 3 uur uit om geconcentreerd de dingen te bekijken. Nu hebben we in de loop der jaren heel veel archeologische collecties gezien dus gaat het wel wat sneller om "alles" aandacht te geven. Maar de nationale musea in de hoofdsteden van de grote Europese landen als Parijs, Londen, Wenen, Berlijn maar ook Madrid zijn enorm. Dat Thysse-Bornemisza is zeker vergelijkbaar groot als het Rijksmuseum en voor het archeologisch museum geldt het zelfde; is onvergelijkbaar veel groter dan het Leidse museum voor Oudheden. Maar het was allemaal zo goed geëxposeerd dat we volop genoten.

Griekse oudheden 3e eeuw BC

Ik ervaar deze dagen in Madrid als een groot cultureel en culinair feest. Want nadat we ons verzadigd hadden aan de ouwe zooi gingen we een plekje zoeken om weer eens lekker te gaan eten. Helaas bleek het restootje van gisteren vandaag gesloten te zijn. Maar daar om niet getreurd; even verderop vonden we opnieuw een goed
plekje en we namen opnieuw een menuutje zoals bij Casa Miguel. Smaakte weer ècht goed Spaans.
Daarna door de drukte terug naar de kamer in ons hostal en wat muziek geluisterd.

Romeins mozaïek 

De dame van Elche, Iberisch

En weer twee musea

Een onderzoeker aan het werk. Sorolla.

Cultuur alom hier in Madrid, overgoten met heerlijk weer. Vanmorgen niet zo vroeg op pad; eerst ergens een broodje met een kop koffie genoten en toen door naar het Sorolla museum. Sorolla, een mij ten onrechte volstrekt onbekende Spaanse schilder; tijdgenoot van Vincent van Gogh en net als deze een tijdlang rondgedoold in het kunstenaarsparadijs Parijs. Naar ik vermoed is zijn woonhuis heden als museum ingericht. Een mooie locatie iets buiten het drukke centrum van Madrid; een siertuin met een waterpartij; vrolijke fonteinen die een genoeglijke sfeer brengen.
We mochten als 65+'ers voor niets naar binnen. Ook in het museum heerste die ontspannen sfeer als in de tuin. Overigens was het behoorlijk druk in het toch niet erg grote museumhuis. De grote schilderijen hingen vaak in rijen boven elkaar; vooral scènes aan zee met kinderen of vrouwen in lange witte gebaren, maar ook portretten. Treffend vond ik een schilderij van een onderzoeker aan het werk met over de schouder kijkende geïnteresseerden; prachtig getroffen in een stijl die tegen het impressionisme aanleunde en ook een beetje aan de Haagse school deed denken. We genoten erg van dit bezoekje.
Daarna gingen we naar het museum dat bestond rond de verzameling van Lazaro Galdiano; onder andere religieuze kunstvoorwerpen, antieke wapens waaronder volledige harnassen maar ook munten uit de Romeinse tijd en van later. Kortom een heel interessant allegaartje. Maar al met al kregen wij tegen een uur of twee wel weer trek in een goede hap en waren onze benen toe aan een wat hoger tempo dan het geslenter door musea.
Roos had problemen met haar PDA en googlemaps; ik startte Komoot op, maar ja, ik had de digitale kaart van deze omgeving niet geladen en dan heb je er weinig aan. Zonder dat ik me dat realiseerde registreerde Komoot wel de hele wandeling terug naar ons hostal; daar aangekomen sprak de app vriendelijk dat ze geen GPS signaal meer ontving en maakte daarmee bekend dat ik de route had geregistreerd. Onderweg hadden we een bijzonder prettig eethuisje gevonden, een beetje zoals we Casa Miguel hadden ervaren; een plek om terug te komen. En daar hoeven we nu dus alleen maar de track van Komoot voor terug te lopen!

Thysse-Bornemisza

Dit vond ik bij een eerder bezoek ook al
zo'n leuk schilderij. Engels

Na zes weken Calpe, zes weken zonder noemenswaardige culturele input wilde ik graag naar Madrid. Deze stad werd mij lang geleden aangeraden door vriend Jaap B., en terecht. Het is een leuke stad met allerlei onverwachte gezellige hoekjes en eet- en drinkgelegenheden zo zouden we vandaag opnieuw ervaren.
Het is toch wel een kleine tien jaar geleden dat we hier voor het laatst waren; heerlijk was gisteren om weer door het drukke Sol te lopen naar ons onderkomen. We hebben geslapen als marmotten en deden heel rustig aan; we hebben tenslotte een week om van alles te ondernemen. Voor vandaag stond vooral het Thysse-Bornemisza museum op de rol. In mijn gedachte eigenlijk helemaal niet zo'n groot museum, maar vandaag zou blijken dat het enorm is en dat het vrijwel de hele schilder historie bevat; de enige die ik heb gemist was sir Laurence Tadema, de fijnschilder van historische taferelen. Maar verder waren de belangrijke stromingen met hun schilders - voor zover ik dat kan beoordelen althans - wel vertegenwoordigd.
Wij begonnen met de speciale, tijdelijke expositie van werk van Balthus; we hadden een tijdslot gekregen voor deze expositie en dat ging direct in. Eigenaardig werk met als bijzonderheid wel de schilderijen van naakte jonge meisjes; ik vond het een merkwaardig, ongepast onderwerp eerlijk gezegd.

Noord Amerika 150 jaar geleden

Daarna naar de enorme verzameling van het geslacht Thysse-Bornemisza; ongetwijfeld een verzameling die lang geleden is gestart want er zit fameus werk onder. Op de bovenste verdieping vonden we al direct de grote Hollandse meesters met een prachtig zelfportret van Rembrandt; alle groten, waaronder Jan van Eijck, maar ook onbekendere grote meesters waren vertegenwoordigd; prachtig om weer te zien.
Het was een zware klus om het hele museum te doorvorsen; we hebben het voor elkaar gekregen. Er was een vleugel waar werk werd geëxposeerd dat door Carmen, de barones was verzameld vanaf 1980 en dat loog er ook niet om. Kokoschka, Schiele, werk van de blaue Reiter, een Max Liebermann, het kon niet op. Monets, Gauguins, of het niks was, Pisarro's. Sisley en ga zo maar door. Mevrouw Kröller Müller zou haar vingers hebben afgelikt, want o ja, er hingen ook enkele van Gogh's.

Zeus, vermomd als stier verleidt Europa

Behoorlijk vermoeid besloten we tegen drieën om maar eens te gaan eten ergens en al snel vonden we een leuk restaurant. Roos had een bescheiden hoofdgerecht, secreto, gebakken varkensvlees; ik kreeg een heel verrassingsgerecht met diverse soorten vlees en worst; het leek wel een Duitse "Schlachtplatte"; het was iets typisch Madrileens. Voor een nagerecht was echt geen plek meer.
Daarna liepen we door de stad; lekker weertje en het was gezellig druk hier en daar. We zagen nog veel meer plekjes waar we deze week eens gaan eten. We streken neer bij een ander tentje dan gisteravond maar wel op het gezellige Plaza Santa Cruz en dronken koffie. Daarna nog wat rond het Plaza Major geslenterd. Roos wilde langs bij het hoedenwinkeltje aldaar en paste een witte alpino. Die heeft ze direct van mij cadeau gekregen; stond haar leuk.
Terug in ons hostalletje wat muziek geluisterd en bloggies geschreven. 

Op naar Madrid

Afscheid van Alejandro bij Imanis

Om zeven uur ging de wekker; uiteraard had ik weer onrustig geslapen en lag al uren te draaien in bed. Extra vroeg naar het bakkertje voor de broodjes; ik nam afscheid van de altijd vrolijke dame. Roos had me gevraagd om geen koffie te gaan drinken bij Imanis; kon ook helemaal nog niet want die gaan pas om 9.00 uur open. In het appartement ontbeten en de laatste spullen in de koffers gedaan. Om negen uur naar Imanis. We namen hartelijk afscheid van Alejandro; hij vormt samen met Casa Miguel voor ons toch wel het gezellige Calpe. Nog even de aseos en in de auto; Ria zou ons wegbrengen naar het busstation, Daar zaten we nog een poosje te wachten in het zonnetje totdat de Alsa bus kwam aantuffen.
Eerst langs de kust via stops om Altea en Benidorm naar Alicante en toen het binnenland in. Daar stopte de bus in Albacete voor een chauffeurswisseling en even de benen strekken; een kopje koffie was ons deel.
Het landschap is vooral dor en verlaten. Grote vlakten waar graan wordt verbouwd als in de Romeinse tijd - Spanje was de graanschuur van de Romeinen - afgewisseld door stukken met boomgaarden, olijfbomen e.d.
Verrassend snel kwamen we aan in Madrid; de totale reis had 6.30 uur geduurd; een zeer comfortabele bus met toilet en WiFi; wat wil je nog meer?!
Een vriendelijke jonge meneer adviseerde ons voor het OV en binnen de kortst mogelijke tijd stonden we in het centrum van het centrum van Madrid: Sol. Een drukte van jewelste maar we hadden ook niet anders verwacht. In een rustig hoekje bekeek Roos op google maps hoe we bij het hostal moesten komen en dat was misschien 200 meter verderop; dichter bij alles wat we willen gaan bezoeken kan haast niet! Goed uitgezocht meissie.

Plaza major

We gingen natuurlijk nog even het centrum in; naar het Plaza Major en in de buurt daarvan rondlopen. Het karakteristieke winkeltje met de oude radiospullen was omgetoverd tot een zaakje waar toeristenrommel werd verkocht; het zaakje waar je broodjes calamares kon kopen was er nog. Ook het gezellige pleintje met ons oude hostalletje Perla Asturiana vonden we terug en daar streken we even neer. Spelende kinderen middenin de stad; dat kan gewoon in Spanje; een oude dame die de driejarigen aansprak en hen voordeed hoe ze met twee benen konden opspringen, wat de kleintjes graag nadeden; kom daar eens in NL om?! We dronken een biertje en bestelden een ration orejas, gebakken varkens-oortjes; lekker krakerig door het kraakbeen. Ik vond het heerlijk, Roos vond het maar zo zo. Een kopje koffie en toen naar het hostal. Ik kon m'n ogen niet meer open houden dus vroeg slapen.

Puntillitas in Calpe

Roos op ons rustplekje. 

Onze laatste woensdag hier in Calpe beloofde een pittige dag te worden. Ik zag er erg tegenop; we hadden nog zo veel voedsel staan en weggooien is toch zonde. Ook zag ik op tegen de "zware wandeling" die René ons had beloofd in combinatie met het afscheidsdiner. We hadden al aangegeven dat we net als bij het vorige afscheidsdiner later zouden aanschuiven dit eveneens vanwege de pan vissoep en al het andere overbodig ingeslagen voedsel. Kortom, allemaal muizenissen die in de loop van de dag zouden verdwijnen.

Als iedere dag ging ik vroeg broodjes halen en vervolgens een bakkie gedaan bij Alejandro. Ik vertelde hem dat het onze laatste dag was in Calpe omdat we de volgende dag zouden vertrekken. Toen ik terugkwam bleek dat Roos haar koffer maar ook mijn tas al zo'm beetje bij elkaar had gezocht; dat was de eerste muizenis die opgeruimd werd. Om half tien meldden we ons bij de auto's voor de "zware wandeling". Het bleek inderdaad een zware te worden maar- zoals René dat noemde - een lineaire. Een eindeloze helling, vrijwel zonder uitzichten maar vooral bosachtige begroeiing die het uitzicht belemmerden. De groep viel al heel snel volkomen uiteen; een stel onder de "nieuwe mensen" liep zonder zich met de achterblijvers op te houden knalhard vooruit. Roos en ik bleven enigszins achter om in ieder geval morele steun te zijn voor de achterblijvers totdat René naar achteren kwam en zich opstelde als bezemwagen. Toen draaiden Roos en ik weer ons eigen tempo tot we een plekje zagen waar we even konden zitten. Daar kwam René weer aan en vertelde ons dat de twee achterblijvers eraan kwamen: "over een kwartier", zo meldde hij tot onze verbazing. Wij wachtten nog even en liepen vervolgens de achterblijvers tegemoet. Die waren verrast maar vooral verheugd; ze voelden zich behoorlijk in de steek gelaten. Ook zij rustten even uit bij het plekje waar wij hadden gezeten en besloten min of meer om terug te gaan naar de auto's; we vonden het allemaal een wandeling van niks. Maar daar kwam René weer terug en zei dat het nog maar een klein stukje was naar de plek waar de anderen zaten.

Rien en Ria

Toen we daar aankwamen meldden zij ons dat ze daar al 40 minuten zaten. Gelukkig had René hen daar tegen gehouden. Ik heb toen behoorlijk geserreerd aangegeven dat dergelijk onsolidair gedrag bij de vorige groep niet voorkwam en werd door de nieuwen verbaasd aangekeken.

Daar splitsten we de groep opnieuw. Roos en ik gingen met de langzame wandelaars alvast naar de auto's en René ging nog een stuk verder met de anderen. Solidariteit zoals we gewend waren van de oude groep was ver te zoeken. Roos liep voorop en ik sloot de rijen en zo scharrelden we naar beneden totdat de voorloopster van de snelle groep ons knalhard passeerde zonder boe of bah maar kennelijk vooral overtuigd van haar goede bedoelingen.

Toen René zich bij onze langzame groep voegde heb ik ook de benen genomen; ik achtte het verder zijn taak om voor bezemwagen te dienen.

We waren vroeger dan gepland weer op de terugweg naar huis en ik stelde Roos voor om toch deel te nemen aan het afscheidsdiner vanavond. Intussen bleek dat Jeanine bereid was om onze voedselresten over te nemen en eventueel te verdelen over andere liefhebbers. Eenmaal thuis hebben we de rest van de vissoep voorzichtig over gebracht. Een tas vol ander vers lekkers ging ook over; alweer een muizenis minder.

De reuzenmaan

We gingen eten bij restaurant Dracula, ons ruimschoots aangeraden door Martine, maar het was er niet van gekomen. Bij binnenkomst bleek dat een fors deel van de Bridgeclub Ifach aldaar aanwezig was waardoor we ruimschoots in de gelegenheid waren om een goed afscheid te nemen van degenen die we zo graag mochten aldaar als Eddie en Wieske en bovenal natuurlijk Francois en Suzanna. En vervolgens hebben we daar toch fantastisch gegeten: puntillitas!, ze noemden die wel anders maar Roos had dit fantastische lekkere gerecht besteld; ook mijn Calamares a la Romana was voortreffelijk toebereid.

Na afloop heb ik opnieuw voor opperstalmeester gespeeld en een afscheidspraatje gehouden en daarbij Roos ingeleid; zij had een prachtig gedicht geschreven, een soort ode van dank aan Rien en Ria die onze zes weken tot een geolied feest hebben gemaakt; zij droeg dat goed verstaanbaar voor. Later heeft Ria het nog op de app gezet. Ik zal het hier nog plaatsen.

Toen we terug liepen naar ons appartement zagen we nog de reuzenmaan boven de zee schijnen als een afscheidsteken van Calpe.

Tot slot Casa Miguel

Alweer delaatste dag van Marieke's bezoek aan ons in Calpe. Rustig opgestaan; als iedere morgen eerst broodjes halen bij het bakkertje en een kopje koffie aldaar. Na het ontbijt gingen we op stap richting Moirara; de kustlijn is hier zo prachtig met het blauwe heldere zeewater op de kalkrotsen. Bij het strandje van Benissa wat gedronken in het zonnetje en weer terug gesukkeld naar het appartement. Marieke pakte haar spullen bij elkaar en Roos hing even de was op die we tijdens de wandeling hadden laten draaien. Alles moet schoon; voor ons zit "Calpe" er ook bijna op. Morgen een stevige wandeling en donderdag: "Adios".
We namen de bus van 14.00 uur naar de stad om ten afscheid lekker te gaan lunchen bij Casa Miguel. Als altijd werden we hartelijk begroet door de baas zelf. Het was niet druk meer en het kabaal viel ook reuze mee. We lieten het ons goed smaken en praatten weer over van alles. Het waren wel drie heerlijke volle dagen met genoeglijke gesprekken en fijne wandelingen!
Na de lunch gingen we nog even op een bankje in de zon zitten in het centrum van Calpe bij het oude kerkje. Toen de blaas mij daartoe dwong zochten we onze weg via een kroegje met toilet naar het busstation. De bus naar Benidorm kwam keurig op tijd en daar ging Marieke; we zwaaiden haar uit.
Roos en ik liepen via de boulevard terug naar ons appartement.

Wandelen bij Benimaurell

Rien en René hadden het goed geregeld; de groep wandelaars is inmiddels zo groot dat het ondoenlijk is om iedereen tegelijk te laten deelnemen aan een en dezelfde wandeling. Daarom was er gisteren een zwaardere wandeling voor de geoefende wandelaars en vandaag een wat lichtere voor de wat minder geoefende wandelaars. Het was overigens geen makkie; de wandleing bij Benimaurell vond ik vorig jaar best pittig.
De dag begon natuurlijk met broodjes halen bij het Duitse bakkertje en een kop koffie bij Alejandro. Daarna snel naar de dames die al klaar zaten voor het ontbijt. Om tien uur verzamelden we ons bij de auto's om naar Benimaurell te gaan. Het was prachtig weer.
Het werd een stevige wandeling. Eén van de groep zag het al vrij snel niet meer zitten; René gaf het roer over aan Roos en mij om met de groep verder te gaan terwijl hij zelf met de afvaller terug naar Benimaurell ging.
Ach, het liep gesmeerd; Roos had de GPS van René en ik hanteerde Komoot. Ik zag dat de wandeling gewoon over een PR liep dus geen probleem. Was heel gezellig; af en toe even stoppen voor een fotomoment of even wat eten. Marieke genoot duidelijk van het bergwandelen. Had ze van de wandeling van gisteren al wat kleur in haar gezicht gekregen daar bruinde ze vandaag verder op. Ze vond het heerlijk om zo helemaal uit te zijn; andere omgeving, de bergen, de uitzichten.
Het was best een redelijk lange wandeling. Uiteindelijk kwamen we René weer tegen die ons tegemoet liep. Op mijn instigatie gingen we verder op de PR naar Benimaurell; Komoot wees de weg. Daar aangekomen ontmoetten we elkaar weer in de kroeg waar we inmiddels al voor de derde keer achter een biertje een wandeling beëindigden. Dit plaatsje ligt wel erg fraai tussen wandelingen. De wandeling door de kloof vanuit Fleix eindigt ook hier.
We reden weer terug naar Calpe en kregen van chauffeur Heidi gelegenheid om alvast tickets te kopen voor morgen naar het vliegveld resp. voor donderdag naar Madrid.
Thuis gekomen weer lekker vissoep gegeten en lekker geborreld met een glaasje wijn.

En daar stond ze om half elf

Roos en Marieke bij de amandelbloesem

Vandaag kwam Marieke bij ons op bezoek van drie dagen. Ze had een vroege vlucht kunnen boeken en met een taxi vanaf vliegveld Alicante kwam ze al om half elf aangezeild. Een beetje gaar van het vroege opstaan eerst maar aan de koffie bij Imanis en even naar ons appartement. Daarna een compilatie van VVV wandelingen, door Roos mooi aan elkaar geboetseerd. Direct vanuit het appartement door de groene dreven van Calpe richting Hermita en vanaf daar de verschillende wandelingen, Het is verbazend hoe mooi je eigenlijk kunst wandelen in de buurt van Calpe; steeds uitzicht op de zee en natuurlijk op de Ifach, de karakteristieke rotspunt alhier. Marieke genoot van dit toch vrij onverwachte uitstapje in zonnig Spanje.
Onderweg stonden hier en daar de bloeiende amandelbomen; op ons inmiddels veel gebruikte picknick plekje aten we onze meegenomen broodjes.
Aangekomen in het dorp konden we de bus bij Plaza Colon onmogelijk meer halen, maar wel bij de halte Plaza Major leek mij en aldus lukte het ons om weer lekker snel in het appartement te zijn.
Terwijl de dames wat in de zon op het balkon zaten te babbelen maakte ik de vissoep. Lekker alle groentes hakken en bakken en door het stokvisbouillonmengsel roeren. Het werd een heerlijke vrij heldere soep ondanks de aardappelen die er ook doorheen zaten.
Na het eten zat Marieke bijna te knikkebollen; ze ging dan ook lekker vroeg slapen.
Roos en ik dronken nog een glaasje. Was een heel gezellige dag geweest.

Callosa en Altea

Vandaag heeft het AOW team een huzarenstukje gefixt; de groep is inmiddels aangegroeid tot een kleine twintig man. Rien en consorten hebben desondanks een programma bedacht waaraan iedereen kan deelnemen. Een deel van het vervoer gaat met het bekende treintje vanuit Calpe CS.
De geoefende wandelaars van de oude garde gingen met de bus en René naar Callosa en maakten daar een fijne, niet al te zware bergwandeling die terug voerde naar Callosa. De nieuwe groep ging intussen met Ria met gebruikmaking van het treintje alvast naar Altea waar we uiteindelijk weer met zń allen bijeen kwamen voor deelname aan het paella feest aldaar. Toen we de feesttent met onze grote groep betraden hoorde je het geroezemoes al van verre; de tent zat bomvol met wachtenden op de paella. Voor ons was geen plaats meer in deze herberg. Rien gooide het programma om en uiteindelijk ging een deel met ons eigen groepsbusje terug naar Calpe via het Russische kerkje en de rest ging met Ria mee naar het treinstationnetje en met de trein naar Calpe CS en verder met de bus naar Esmeralda.
Ik had inmiddels Roos even gebeld en afgesproken dat we nog iets zouden gaan drinken bij Imanis. En daar zat ze al toen ik aan kwam. We hebben er uiteindelijk niet alleen iets gedronken maar ook lekker gegeten!
's-Avonds hebben we nog wat bridgeles gegeven aan Jeanine. Was een leuke dag.

De Olta met de Komoot gelopen

Na de idiote ervaring gisteravond bij het bridgen hebben we ons vandaag eerst ondergedompeld in de genoeglijke warmte van onze groep; gisteren zijn de nieuwe groepsleden aangekomen en daar gingen we mee kennis maken. Lies vertelde nog hoe er gisteren was gereageerd in de bridgeclub op "ons gedrag"; vooral ik moest het kennelijk ontgelden; ik werd neergezet als een vervelende man die "maar steeds" over de regels van "de bond" zeurde. Later kregen we ook reacties van Suzanna, de coördinator van het bridgen en van Marc die ook nogal verbaasd was over ons voortijdig vertrek; we hadden het eind van de avond niet afgewacht en waren per direct vertrokken; een droef eind aan een geschiedenis van twee seizoenen genoeglijk bridgen. Ach, "Alles kommt zum Ende", nietwaar.
Wij vertrokken na de koffieochtend met de bus naar het stationnetje van Calpe. Daar liepen we met behulp van de PDA en het programma Komoot en daarop de zelfgemaakte registratie van de Olta wandeling naar de rondwandeling aldaar. Moeiteloos werkte deze handige "app" tot mijn opluchting. Ik had deze rondwandeling in gedachte voor zondag, te maken met Marieke die ons een paar dagen komt bezoeken. Is achteraf niet nodig want maandag kan zijn meewandelen met onze groep; dan zal er onder leiding van René een stevige bergwandeling gemaakt worden.

Gewoon te warm?!

We moesten wel even bijkomen van de wandeling van gisteren. Niet dat we er zo uitgevloerd van waren maar de indrukken logen er ook niet om.
Ik wilde weer even in de zon gaan liggen, maar tegen een uur of half elf werd het gewoon te heet?! en dat half februari.
We stonden laat op; eerst maar eens bij Alejandro, Imanis koffie gaan drinken. Altijd gezellig met deze "oude bekende". Daarna zijn we toch maar eens naar Casa Miguel gegaan om de lunch te genieten. Er was weer een waslijst van keuzemogelijkheden; dit keer koos ik voor de higado de cordero, lamslever en Roos voor kip uit de oven. We lieten het ons goed smaken; altijd gezellig in dit op en top Spaanse tentje, met z'n kabaal, TV en altijd volle tafeltjes. Naast ons zat een jonge vader met een eenjarig kindje dat in een stoel was gefixeerd met een handig soort auto-zitje. Zijn eigen vader, de opa van het kindje zat ook aan tafel en met z'n drietjes zaten ze lekker paëlla te eten; een genoegen om dat zo te zien. De twee dames van de bediening, dochter en schoondochter van "de baas" hadden ook alle aandacht voor het guapaatje in het babystoeltje. Ik zei het al; Spanjaarden zijn zo leuk met kleine kinderen.
's-Avonds voor het laatste naar de bridgeclub van de Hollandse club. Na vijf genoeglijke tafels gebeurde er toch zo iets wonderlijks. Ik ga daar in deze blog niet in; Roos heeft uitgebreid beschreven wat er gebeurde aan deze aller-, allerlaatste tafel in haar blog.
Voor mij was het een enorme teleurstelling waar ik nog een paar dagen mee heb rondgelopen.

Op stap met Rafa

Met z'n lange haren leek hij wel op Rembrandt

Vorig jaar was Rafa onze vaste wandelgids; een professional, Spaans en uitstekend Engels sprekend. We hadden met hem een fijne wandelervaring. Dit jaar was hij niet betrokken bij de activiteiten van Loopend Vuurtje. Met zeven van de "oude garde" hebben we vandaag op eigen gelegenheid gebruik gemaakt van Rafa's gids organisatie, bestaande uit niet veel meer dan Rafa zelf. Martine had dit gecoördineerd en met Rafa geregeld.
Om 9.00 uur volgens afspraak verzamelden we ons bij Imanis voor. En ja hoor, toen Roos en ik aangewandeld kwamen stond hij daar met zijn karakteristieke haardos en strak in wandeltenue. Vorige week hadden we hem al ontmoet en vandaar gingen we "los".
Hij had een fantastische wandelervaring voor ons in petto. Waar het precies was weet ik echt niet, maar we liepen door een fantastisch berglandschap met z'n achten. Als een echte berggeit repte Rafa zich van voor naar achter en hield alles in de gaten. Hier en daar vond ik het best eng eerlijk gezegd. Ik schaafde mijn been en liep heel wat krassen op. Maar mooi was het!!

Beetje gelummeld

Ondanks de littekens op m'n dikke pens, nog afkomstig van het verwijderen van wat "roestplekjes" - zoals dokter Jos die noemde, kan ik het niet laten om van de zon te genieten hier in februari. Op ons terras kun je bij onbewolkt en niet al te winderig weer ontzettend goed van de zon genieten, lekker in je blote niksie. En dat hebben we vanmorgen gedaan. Daarna wat door het dorpje gelummeld; we wilden bij Casa Miguel gaan eten maar kwamen op weg daar naar toe een ander authentiek Spaans eettentje tegen dat we ook maar eens hebben geprobeerd. Roos had calamares en ik merluza, een enorm stuk zeevis. Smaakt allemaal voortreffelijk.
De baas van het spul liep trots rond met zijn driejarige zoon op z'n nek. Het is opvallend hoe lief Spanjaarden met kleine kinderen omgaan; die horen er zo helemaal bij.
We slenterden via de boulevard weer terug om daarna nog even van de zon te genieten; echt een lummeldag.

Van Parcent naar Alcalali

Roos maakte er een foto van terwijl ik een foto laat zien
van één van m'n kleinkinderen

We waren al eerder in Parcent geweest met Anja. Het is een ontzettend leuk plaatsje met een fraai kerkje dat boven het plaatsje uitsteekt. De omgeving wordt gedomineerd door boomgaarden met amandelbomen; deze staan heden in volle bloei. De Costa Blanca heeft haar naam aan deze bloemenpracht met haar licht roze kleur te danken aldus zeggen. De geur die deze bloemen verspreiden mag ook niet ongenoemd blijven; hier en daar loop je door een wolk van zware parfum: heerlijk gewoon.
De wandeling was niet zwaar, meer een ommetje richting Alcalali en weer terug naar Parcent. Daar streken we met de groep neer op een terras van een restaurant en dronken koffie. In het restaurant zelf was het een drukte van jewelste; het hele dorp leek hier wel van de lunch te genieten; een groot houtvuur in de keuken en heerlijke geuren die ons zelfs op het terras bereikten. Het geheel versterkte bij mij het gevoel dat we later nog maar eens in dit plaatsje moeten neerstrijken.
Inmiddels begonnen toch eindelijk de grootouderlijke gevoelens hier en daar de kop op te steken. Eén van de dames was zeer onlangs voor het eerst oma geworden en een foto van de boreling ging rond. Een andere oma volgde haar voorbeeld en ik toverde - om mezelf lachend - ook een paar foto's tevoorschijn van mijn achttal kleinkinderen.

De twee ruiten opening

Zonnige streken van Zuid Spanje

We hadden vanmorgen weer eens lui in de zon gelegen nadat we terug kwamen van de koffieochtend met onze groep. Zo tegen enen kreeg ik wel weer trek; Roos bakte een eitje en we schoven dat er met een broodje lekker in. Daarna ruimde ze resoluut de tafel leeg en dwong mij tot gezamenlijke verdieping in wat bridge problematiek. Eerst een paar willekeurige handen tegen elkaar houden om wat te proberen en al doende kwamen we op de 2 Ruiten opening; een lastige opening, ook wel de multi, of eigenlijk de multi-coloured genoemd. Zelfs over de zwakke zeskaart harten en natuurlijk primair het antwoord van de partner spraken we uitgebreid. Het moeilijkste kwam met de sterke hand van de partner en met name de vraag wanneer die als antwoord 2 SA moet geven. Gelukkig hebben we onze eigen site met daarin e.e.a. aan wat wij het laatste decennium over ons onvolprezen Biedermeier systeem overdacht hebben. Daar stond e.e.a. vrij duidelijk in.
Het moeilijkste blijft toch de sterke klaver - of ruitenhand van de openaar waarop partner meestal 2 Harten antwoorden zal. Wat dan verder en de vraag is vooral hoe sterk moet die openingshand eigenlijk niet zijn. En waar streef je naar: een manche in de lage kleur of 3 SA.
Ja ja lezer, dat kunnen zomaar de problemen zijn van twee vakantiegangers in de zonnige streken van Zuid Spanje.

Linzen

Een fusionkooksel

Als een van de weinigen van onze groep koken wij hier in het appartement vrijwel dagelijks ons eigen potjes; de ingrediënten, met name het vlees zijn hier erg lekker. Verder vinden wij het toeristeneten dat je in de meeste restaurants voorgeschoteld krijgt niet van voldoende kwaliteit.
Uitzondering natuurlijk ons favoriete origineel Spaanse restaurantje.
De gerechten die we maken zijn echte "fusion" gerechten d.w.z. de invloed van zowel Roos als van mij zijn duidelijk aanwezig. Zo mag ik graag uitgaan van een basis van vlees, uien, knoflook en Spaanse peper samen gebakken in de olie. De invloed van Roos betreft vooral het gebruik van veel verse groenten. Samen zijn we tot het besluit gekomen om linzen te gebruiken en soms bonen of aardappelen. En de prakken die daaruit ontstaan zijn heerlijk! Ga ik thuis in Bilthoven ook maar eens toe over; met de nieuwe groenteman op de Hessenweg komt dat helemaal goed.
Natuurlijk maken we hier ook een vissoep. Hierbij gebruiken we stokvis; eerst even weken en dan koken, vellen en graten verwijderen. In het kookvocht grof gesneden venkel, wortel, ui en vooral erg veel knoflook, tomaten en aardappels. Resultaat is een geurige en heel smakelijke soep. Ik heb helaas in NL nooit een winkel gezien waar je stokvis kunt kopen; moeten we altijd meenemen uit Spanje.

CO2

Hier in Calpe is het al kalksteen wat de klok slaat; de restanten van ontelbare hoeveelheden kalkdiertjes die miljoenen jaren geleden met hun skeletjes de zeebodem hebben gevuld en die door de platentectoniek zijn opgestuwd tot de bergen waar we heden zo graag onze wandelingen maken. Ik moet daar steeds aan denken en vooral ook aan de onwaarschijnlijke hoeveelheden CO2 die op deze wijze op biologische wijze werden opgeslagen.
Het houdt me toch wel heel erg bezig die klimaatverandering die zich heden afspeelt door toedoen van menselijke industriële activiteiten waarbij fossiele brandstoffen worden gebruikt voor energie productie en waarbij het broeikasgas CO2 vrijkomt.
Ik lees heden in een boek van John Brockman: "What should we be worried about"; een boek in de Edge series. Een honderdtal prominente wetenschappers schrijven in dit kader over welke zaken zij hun zorg willen uitspreken. U begrijpt lezer dat CO2 prominent genoemd werd en tevens de overbevolking, AI, genetische manipulatie, longevity en nog zo wat van die moderne ontwikkelingen.
Ik ben van de weeromstuit hier in Calpe maar eens begonnen met de zoveelste keer om de schitterende BBC serie over geologie te bekijken; de geschiedenis van moeder aarde vanaf pakweg 3.5 miljard jaar geleden tot heden. Dat relativeert enorm mag ik wel concluderen. Het lost geen enkel probleem op behalve de gedachte dat Gaia - als zij al een gedachtenproces zou kennen - ons mensheid ook slechts als een incidenteel verschijnsel zal ervaren met al haar gevolgen.
Het is niet voor te stellen wat er in al die honderden miljoenen jaren heeft plaatsgevonden op het gebied van temperaturen op aarde, samenstelling van de atmosfeer, vulkanische uitbarstingen en wat dies meer zij. Massale uitstervingen van soorten organismen zijn regelmatige verschijnselen; niet iedere miljoen jaar, maar toch aantoonbaar een aantal keren, merkwaardig genoeg gevolgd door een enorme revitalisering met allerlei nieuwe soorten.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aan moet binnen mijn eigen gedachtenproces.

Cordero y conejo

Het was al volop licht toen we eindelijk wat moeilijk wakker werden. Ik voelde de kruidenlikeurtjes nog lichtelijk nagalmen in m'n voorhoofd en bleef nog even liggen terwijl Roos thee zette. Ook zij had het wel een beetje gehad met alle drukte van de afgelopen dagen en we besloten om er vandaag maar eens een luierdag van te maken. Ik stelde voor om een bezoek aan ons favoriete restaurantje in te bouwen in onze dagbesteding. Daar stribbelde Roos nauwelijks in tegen.
We vleiden ons op de ligbedden in de warme zon; ook de wind was mild vandaag en de luchttemperatuur uitgesproken zwoel; heerlijk zo op ons balkon, door buurvrouw Kaat gemunt als Costa Balcona.
Zo tegen 12.30 uur besloten we om de volgende bus maar te nemen; haasten was niet nodig vonden we. Moesten we overigens toch nog want pas om 13.30 stoven we in de kleren en gingen naar de bushalte. De geplande bus reed helaas niet op dat uur har har zodat we uiteindelijk nog 20 minuten moesten wachten. Maar daarom niet getreurd; om 14.30 uur - Spaanse lunchtijd! - zaten we achter de Sopa de Ajo en even later achter een bord met cordero uit de oven resp. conejo con ajil. We vonden beiden onze eigen keuze wel zo verschrikkelijk lekker dat we er niet over peinsden om de ander een hapje te gunnen. De laatste druppels van de saus hebben we nog van de borden gedweild met een stukje brood. Als postre een stuk amandeltaart. We constateerden dat we hier veel lekkerder hadden gegeten (en zelfs genoeg!) dan in het sterrenrestaurant van het Rijksmuseum en dat was - hou je vast - twintig keer zo duur?! Doen we ook nooit meer. Maar bij ons favoriete restaurantje zullen we nog regelmatig terugkeren zolang we nog in Calpe zijn!

Guadelest en afscheid

Vandaag stond voor een belangrijk deel in het teken van het afscheid; niet alleen gaat er morgen een deel van de groep weer terug naar NL maar Anja en Frans, onze wandelgidsen vertrekken eveneens. Vandaag de laatste wandeling onder hun bezielende leiding. Het werd een lichte wandeling zodat vrijwel iedereen mee kon lopen. Maar eerst naar het prachtige plaatsje Guadelest zelf; ik acht dit toch wel het pareltje van deze omgeving. Natuurlijk een toeristische trekpleister maar dat is dan ook volkomen terecht. Hoog in de bergen, voorzien van een kasteel uit de middeleeuwen, prachtige binnenstad met een terras met uitzicht op het stuwmeer. Ik had me echt verheugd op de terugkeer naar dit stadje. Roos en ik gingen direct vanuit de auto op stap, naar boven naar het centrumpje. Het was nog erg rustig; eigenlijk was er nog geen mens. De schoonheid van de plek trof me zoals ik had verwacht. In het restaurant La Plaza dronken we koffie met een prachtig uitzicht over de vallei met het stuwmeer. Daarna ging ik op het plein van het uitzicht genieten en Roos ging naar een winkeltje; ze kwam terug en vroeg of ik worst wilde van wild zwijn of van hert. Achteraf had ik nog liever gewoon van varken gehad maar het werd wild zwijn. We kwamen nog uitvoerig in gesprek met de leuke verkoper over Murcia met haar aparte woorden. We liepen nog wat rond; het dorpje is maar klein en gingen weer naar beneden; een pleintje in de zon met bankjes trok mij om nog wat te zitten contempleren over deze plek terwijl Roos een onbekende wijk in ging.

Vervolgens de wandeling rond het stuwmeer. Voor een belangrijk deel over asfalt wat het voor de mindere wandelaars makkelijker maakte om de wandeling te doen. Gezellig onderweg met deze en gene lopen praten met name over de procedure van het afscheid van Anja en Frans, onze wandelgidsen. Het uitzicht over het stuwmeer was prachtig en we genoten van het heerlijke weer. De vermoeidheid van afgelopen maandag was eigenlijk wel verdwenen; in ieder geval geen enkel gevoel van spierpijn.
Wij hadden aangegeven dat we niet mee zouden gaan eten in het restaurant; we vinden de kwaliteit van het toeristeneten volstrekt ondermaats en eten liever onze zelfgemaakte prak; vissoep in dit geval, al dagen lang har har. Roos had het verzoek gekregen om haar Haiku onderdeel te laten worden van de afscheidsprocedure. Daartoe kocht ze bij "De Chinees" een kaart en fabriceerde ze een passend afscheidsdocument waarop iedereen zijn/haar naam kon plaatsen.

Zo tegen een uur of half negen gingen wij ook naar het restaurant en namen daar wat alcoholica tot ons; eerst wijn en later na het dessert van de anderen nog een paar neuten. Ai ai, dat was lang geleden. Roos droeg de Haiku voor die duidelijk bij Anja in goede aarde belandde.
Was een heel genoeglijke dag al met al!

Appartementsprobleempjes

De stand van de douchekop is hilarisch

Laat ik eerst voorop stellen dat we het hier in Calpe vreselijk naar ons zin hebben; met name het team van "Loopend Vuurtje", de organisatie die achter AOW (Actief OverWinteren) staat, doet er al het mogelijke aan om het ons deelnemers naar 't zin te maken. Hulde aan Rien, Ria, Anja en Frans.
TOen we, inmiddels alweer vier weken geleden ons intrek namen in ons appartement hielden we ons hart vast; vorig jaar deed de verwarming het niet en was het door de kou niet uit te houden in de eerste dagen; ook het formuis vertoonde voortdurend kuren. Tot onze opluchting deed de verwarming het nu wel. Maar het licht in de keuken deed het niet; de sluiting van de voordeur werkte niet goed; het glas in de deur van de kamer zat los; en nog zowat kleinigheden. Later in de week zakte iemand van de groep door het bed en bij controle van ons bed bleek dat ook daar de poten van scheef stonden. Je wordt er lacherig van maar die arme Rien bleef maar met problemen naar de balie lopen.
Hilarisch was de douche. Vorig jaar was de kleine douche - ja ja, we hebben een groot appartement met twee badkamers - voorzien van een douchekop die recht naar voren was gemonteerd en dus vooral de deur van de douchecabine grondig besproeide. Dit jaar was tot mijn genoegen - ik ben namelijk de gebruiker van de kleine badkamer - een gewone douchekop gemonteerd die, zoals het hoort het water naar beneden sproeide. Wie schetst mijn stomme verbazing toen na enkele weken deze adequate douchekop werd "vervangen" door zo'n onhandige die slechts recht vooruit weet te sproeien. Ach, alles went en dit soort kleinigheden al zeker. De zon hier en de prachtige omgeving doen je deze onhandigheden snel vergeten.

1000 meter gestegen!

Voor ons doen een vroegertje; om 9.15 meldden we ons voor - hetgeen was aangekondigd als - een zware bergwandeling. "Jullie zijn hier allen toe in staat", zo had Anja, onze gids geconstateerd naar aanleiding van de wandelingen tot nu toe.
In de buurt van Benimaurell begon de wandeling met een forse afdaling de kloof in naar de baranco. Daar aangekomen een kleine rustpauze die we konden gebruiken om wat kleding uit te doen; het werd al warmer en de hierop onvermijdelijk volgende stijging was in de volle zon.

Ach, die valt in februari wel mee qua warmte; desondanks heb ik flink lopen zweten. Het landschap was imposant; we kwamen bij een tunneltje en vlak daarachter langs een grot die mij sterk aan "de stam van de holenbeer" deed denken. Dat heb ik overigens altijd wanneer ik door een kalkrotsen gebied wandel.

We hadden er al een behoorlijk aantal uren opzitten toen we weer "boven" waren. Daar werd ons heel mild een wat langere rust- en eetpauze gegund. De weg terug werd ingezet; opnieuw een afdaling de baranco in en gevolgd door een stijging uiteindelijk terug naar Benimaurell. Ik was aan het eind van de stijging aan het eind van m'n Latijn.

Het deed mij denken aan de tijd van mijn oude brommer; daar zat een brandstofkraantje op dat je moest sluiten als je stopte met rijden. Mocht de motor beginnen te pruttelen omdat de brandstof op raakte dan kon je het kraantje naar voren zetten en had je nog een kleine reserve. Ik kan u verzekeren lezer dat ik mijn brandstof kraantje echt op de reserve moest zetten. Mijn opluchting was dan ook groot toen het eindpunt: een heerlijke canja, een glas onvervalst Spaanse Cerveza voor me werd gezet. Terug in het appartement een bord pittige vissoep maakte de dag compleet. Heerlijk gevoel dat we in het café van het hotel met een koffie en een wijntje hebben afgeblust. Uiteraard heerlijk geslapen.

Amandeldorp

Alcalali

Vandaag een uitstapje naar Alcalali, een dorpje hier in de buurt waar een feest, Fescalali geheten zou plaatsvinden; een feest rond het cultureel middelpunt van deze streel: de amandelen en alle lekkers dat je daarmee kunt bereiden.
Over lekkers gesproken; vorige week hadden we op de markt van Calpe gelopen en gezien dat er ergens ontzettend goed fruit te koop was; afgelopen zaterdag was er geen gelegenheid om daarheen te gaan maar vandaag zouden we pas laat, d.w.z. 11.00 uur vertrekken voor het reisje naar Alcalali. We stonden al om 7.00 naast ons bed en hadden de bus van iets over 8.00 uur - er was zelfs nog tijd voor een bakkie koffie bij Mejias - en waren bij het begin van de markt. Direct diverse kazen ingeslagen en weer zo'n heerlijk stuk leverworst. Verderop stond die superieure fruitkraam met enorme avocado's en enorme papaya's; we kochten er stevig van in; ook wat kersen uit Argentinië, venkel voor de stokvissoep en nog zo wat.
We waren ruim op tijd terug voor de tocht naar Alcalali. Daar aangekomen bleek dat het feest nog lang niet zou beginnen als het überhaupt al zou beginnen gezien de zeer krachtige wind die buiten spelen wel erg moeilijk maakte. Wij gingen wat drinken in een kroegje; lekker aan de bar met een broodje en koffie.

Amandelgebak

We hoorden dat we om 13.00 uur varkenswangetjes zouden kunnen komen nassen en alzo zou geschiede. Maar eerst nog wat door het stadje gedrenteld en bij een ambachtelijke bakkerij ruim amandelgebak ingeslagen. Even verderop moest Roos weer zo nodig even een jasje kopen; stond haar heel erg leuk trouwens.
Terug in de kroeg konden we aanschuiven bij een drietal van onze groep; de varkenswangen lieten we ons goed smaken.

Roos met haar nieuwe jasje

Winter in NL en op de Hoge Venen

Guusje op de slee

Toen we vorig jaar eind februari terugkeerden naar NL na zes weken overwinteren in Calpe kwamen we in de laatste winterdag op Schiphol; het was nog een echt vriezend koude dag en ik vond het heerlijk die knetterkoude wind op m'n wangen. Kortom, ik heb helemaal geen moeite met de koude; het zijn die korte en vaak zo grauwe dagen van januari en vooral februari die me doen verlangen naar de zon.
Op de site van weeronline kijken we natuurlijk niet alleen hoe het weer in Calpe zich naar verwachting zal gedragen maar ook naar het weer in het vaderland. En zo zagen we natuurlijk dat er weer sneeuw was gevallen. Ook dat is zo'n heerlijk aspect van de winter.

Sneeuwballen gooien

Van Mariska kreeg ik op mijn verzoek een paar foto's van Guusje en Lieva in de sneeuw. Van buurvrouw Kaat een paar foto's van Slot Zeist ook in de sneeuw.

Slot Zeist in de sneeuw

Maar de klap op de vuurpijl was toch wel het videootje dat vriend Dick stuurde over de Hoge Venen, het gebied waar Dick en ik ook zo vaak hebben gewandeld en ook in de winterse sneeuw. Het videootje was opgenomen door een bekende van Dick; een wandeling door de sneeuw met twee prachtige zwart-witte honden.

Een wisent in de NLse sneeuw

Mijn goede vriend Dick is - en dat zal de trouwe lezer niet zijn ontgaan - ook een fervent wandelaar. Hij stuurde mij een interessante link over het wandelen in de sneeuw; een Komoot registratie van een wandeling rond Vaals met een flinke serie prachtige sneeuwfoto's van deze Zuid Limburgse dreven. Deze week kreeg ik van Ab ook al zo'n mooie winterfoto doorgestuurd van een wisent in de sneeuw. Die sneeuw mis ik hier in Spanje wel een beetje hoor.