30 april 2011

Meikevers in de keuken

De zon gaat vuurrood onder
Het was afgelopen maandag weer zo'n hete dag; de zon nam afscheid als een vuurrode bol. Zo'n moderne elektronische camera compenseert helaas zodanig dat je deze rode kleur niet meer goed ziet; u zult het dus van mij aan moeten nemen dat de zon knalrood was. Die avond was ik druk in de weer met de voorbereiding voor het vertrek de volgende dag naar Malta en ook met de voorbereiding van het eten. En daar hoorde ik een keihard gezoem van een groot insect, en jawel, de eerste meikever van het jaar kwam de keuken binnen gevlogen. Schitterend zo'n groot insect.
Leeft eerst jaren lang als larve onder de grond, ondergaat de metamorfose, zo kenmerkend voor insecten, komt vervolgens als kever boven en vliegt een paar dagen rond. Mannetjes en vrouwtjes zoeken elkaar op, copuleren, het vrouwtje legt eieren in de grond en dan is de cyclus weer rond.
Weinig heldhaftig op z'n rug
Op de Hoflaan vlogen de meikevers altijd tegen de lamp op de loggia en vielen dan bij voorkeur in mijn bierglas. Hier niet, op z'n rug in de gootsteen; weinig heldhaftig voor zo'n grote kever want zonder menselijke hulp komt hij niet meer overeind. Al snel vlogen er meerdere rond in de keuken. Ik ving ze voorzichtig en gooide ze naar buiten. De volgende morgen lag er nog eentje op z'n rug in de vensterbank. Ik dacht dat hij dood was, maar toen ik hem oppakte bewogen de pootjes weer en heb ik ook deze weer in vrijheid gesteld. Maar ze zijn wel erg vroeg dit jaar. Zeker ook door de klimaatsverandering net als de vroege bloei van de Japanse sierkers.

29 april 2011

Vies?

Wat is de zomer dit jaar ontzettend vroeg ingevallen. De verjaardag van mijn moeder was de warmste 24 april ooit gemeten. Ik geloof het graag; het was niet eens meer aangenaam om op het balkon te zitten en mijn flat leek wel een broeikas, zo heet was het binnen.
De natuur is losgebarsten; bloesem alom. De berken laten zich niet onbetuigd en spuiten hun stuifmeel rond. Je ziet dat als een waas op plasjes, alleen dit jaar geen plasjes; het heeft al in geen weken geregend. Wèl zie je dat de auto's onder het stuifmeel zitten. In een zijstraatje staat al dagen een auto onder de berken en is geheel bedekt met stuifmeel; dit had iemand genoopt tot het schrijven van "vies" op de voorruit, met een pijl.
Op een auto ziet het er misschien wel uit als stof, maar in werkelijkheid vertegenwoordigt het de kracht, de levenslust van de natuur. Op weg naar het huis van Roos, een hoek verderop, staat een kastanje prachtig in bloei. Ik weet dat in de herfst het wegdek bezaaid zal zijn met kapot gereden kastanjes; ook een teken van de kracht in de natuur. Helaas wordt de schoonheid daarvan door ons mensen in flarden gereden.

28 april 2011

Mierenleeuw bij ons koffiebankje

Kuiltjes van mierenleeuwen. Foto geplukt van Internet

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik tot voor kort nog nooit een mierenleeuw in actie had gezien. Wel kende ik de piepkleine kuiltjes in het zand waar in de diepte de mierenleeuw bivakkeert en stiekem wacht totdat er een mier naar beneden rolt. Welnu, op een ochtend deze week besloten we koffie te drinken op ons lievelingsbankje in het Houdringhebos; thermosfles met koffie en lekker in het zonnetje. Plotseling zag ik een beweging vanuit mijn ooghoeken; een geringe hoeveelheid zand kwam telkens in beweging. Jawel hoor, een mierenleeuw die zijn holletje aan het herstellen was. Toen we goed keken onder de beschutting gevende pollen zagen we meerdere holletjes. Het is ook geen wonder dat er daar veel zitten; er is een stevige mierenhoop en er is open zand met enige beschutting: de voorkeursplekken van de mierenleeuw. Natuurlijk kon ik het niet laten om er een mier in te werpen. De mierenleeuw bleef maar zand gooien zodat de mier naar beneden rolde. Vervolgens sloten de kaken zich om de mier en werd deze ongetwijfeld leeg gezogen. Fascinerend!

27 april 2011

De schoonheid van architectuur

Van mijn vriend Peter C heb ik geleerd om zonder voorbehoud naar gebouwen te kijken. Niet of ze mooi zijn of lelijk, maar hoe een gebouw tot stand is gekomen, in welk tijdsgewricht, onder welke invloeden, met welke materialen. Wat is of vooral, wat was er revolutionair in die tijd. Dat is voor een leek heel moeilijk te bepalen.
Een per definitie modern gebouw heb ik de afgelopen maanden zien verrijzen in de universiteitswijk De Uithof, hier in de buurt van de Bilt. En ik heb met verwondering gekeken naar zowel het tot stand komen maar vooral naar het eindresultaat. Ik kan helaas een plaatje dat ik tussentijds in de bouw heb geschoten niet meer terugvinden. Dus nu een kleine serie foto's die na de realisatie zijn gemaakt.




Of het revolutionair is kan ik niet beoordelen. Neemt niet weg dat ik onder de indruk ben van de materiaalkunde die het mogelijk maakt om een dergelijk gebouw te realiseren.

26 april 2011

Old Shatterhand

Boekenschuur met tweede (en oudere) hands boeken in den Hoorn op Texel


Zoek maar uit! 
Bij een wandeling op Texel, vanuit Den Hoorn kwamen we langs een onbemande boekenschuur alwaar je tweedehands boeken voor een habbekrats kon kopen. Ontzettend leuk! Natuurlijk, boekenwurm die ik ben moest ik daar even grasduinen en daar lag een aantal boeken uit de serie van Karl May, heruitgegeven in mijn jonge jaren. We hadden de meeste bagage laten staan in Den Helder, dus plek zat in de rugzak en dus vijf boeken à raison van 50 eurocent per stuk in de rugzak geladen. En door naar de Koog wandelen. Daar hebben we nog meer ingekocht bakker Timmer; van die heerlijke gemberkorstjes en Roos een groot stuk blanke speculaas.
En dan nu thuis gekomen ben ik begonnen in Old Shatterhand, een spannend boek voor jongens en vaders aldus de achterflap. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het begin inderdaad zelfs redelijk spannend maar wel erg naïef van opzet vond. Maar toen ik mij realiseerde dat de boeken meer dan honderd jaar geleden zijn geschreven dan kan ik niet anders concluderen dat het goede avonturenboeken waren die ons heden niet meer aanspreken. Toen ik enkele jaren geleden probeerde om Louis Couperus te lezen, schrijver uit ongeveer de zelfde tijd als Karl May, heb ik het opgegeven vanwege het raadselachtig geëxalteerde karakter van het boek over de romeinse keizer Heliogabalus terwijl ik Old Shatterhand, band 2 van de serie toch met plezier heb uitgelezen.

25 april 2011

"Zeg maar" verdringt "of zo" werkelijk "vet echt"

Geen commentaar
Mijn reisgedrag, d.w.z. zonder auto, noopt mij om vaak de bus te nemen. En daar word ik heel gezellig onderhouden door mijn medereizigers, niet in het minst door de wat jongeren onder hen. Niet gehinderd door bescheiden gedrag laten zij de medereiziger meegenieten van de onderlinge conversatie en daarbij valt mij op dat het fenomeen van modewoorden net als in vroeger jaren hoogtij viert. Zo hoor ik al vele jaren, overigens ook binnen mijn eigen gezin, vooral toen de kinderen nog in de puberteit waren, dat alles met nadruk "echt" is, ook al twijfelde ik daar nooit aan; met nadruk werd gesteld dat het echt was. En vroeg ik of het echt echt was, dan werden ze woedend op me. Vroeger kon ik mijn oude moeder ook altijd zo boos krijgen; zij gebruikte als vulwoorden steeds: "ik zeg", of "zij zegt" en dan vroeg ik wel eens om te pesten: "O ja, zei je dat", en dan sprong ze ook direct op de kast. Maar goed, ik dwaal af.
Want waar het mij nu om gaat is dat die modewoorden soms kunnen persisteren in het dagelijks gebruik, zoals de uitdrukking "echt" en "mijn ding". Maar tot mijn verbazing merk ik dat alle modewoorden heden zijn verdrongen door de uitdrukking "zeg maar"; het gebeurde in minder dan geen tijd, je hoort het on en te pas (uitdrukking van mijn vriend Dick). Laatst telde ik het aantal keren dat iemand "zeg maar" zei; een student die iets over zijn project vertelde aan een medestudent en hij zegmaarde minstens drie keer per minuut. Maar ook laatst bij een aantal vergaderingen merkte ik dat een, niet eens zo jong medebestuurslid zegmaarde dat het een lieve lust was. Mijn zoon Peter probeerde ooit tevergeefs het woordje "mieters", uit de grijze oudheid, opnieuw te introduceren. Nou ja, ontiegelijk, enorm, überhaupt, dus, de modewoorden uit mijn jonge jaren hebben hun normale plek in de taal hervonden. Misschien gebeurt dat ook wel met "vet", volgens mij een synoniem voor dik en als zelfstandig naamwoord voor onderhuids adipeus weefsel, zeg maar, spek.

24 april 2011

24 april en de klimaatverandering


Deze foto is van het schoolplein recht tegenover mijn flat. De bomen die daar net in bloei beginnen te komen zijn van het soort Japanse sierkers. Van deze boom hadden mijn ouders al sinds de jaren vijftig een exemplaar in hun piepkleine stadstuintje aan de Josephus Jitta straat in Amsterdam. In de loop der jaren was de, aanvankelijk vrij kleine struik uitgegroeid tot een enorme boom. Regelmatig werden er zware takken uitgezaagd om de boom enigszins in de hand te houden. Deze boom bloeide, als alle Japanse sierkersen heel uitbundig; een schitterend gezicht die roze bloemenpracht. Hier in ons dorp staan er veel van en ik geniet er ieder jaar van. 
Mijn moeder vierde haar verjaardag op 24 april en op die dag stond strijk en zet de Japanse sierkers, alsof de klok erop gelijk was gezet, schitterend in volle bloei. Dat was dit jaar op 13 april, 10 dagen eerder dan in vroeger jaren. Waarschijnlijk een effect van de klimaatswijziging. 
Dit jaar zou zij 85 jaar geworden zijn op deze 24e april.

23 april 2011

Over de Lekdijk naar Culemborg

Het Waterliniepad loopt na de waterinlaatplaats bij de Lek verder naar Culemborg. Daar de pont over en dan het schitterende plaatsje in. Een oud plaatsje, één van Neerlands schoonheden. Daarvan kom je er toch wel veel tegen als je wandelt. Eerder noemde ik al Elburg, maar ook Spakenburg en dan nu Culemborg doet je goed.

Boerderij langs de Lekdijk op weg naar Culemborg
Aan de ene kant de landerijen met vaak prachtige boerderijen. Hier en daar liepen de koeien al buiten+ het is ook zulk prachtig weer inmiddels. De bomen staan in bloei. Aan de andere kant het fraaie Hollands rivieren landschap met de uiterwaarden en de kalme stroom van de Lek. Heel in de verte de spoorbrug met daarachter de gierpont naar Culemborg.

Hollands rivierenlandschap


Met in de verte de spoorbrug

Moe sjokten we verder langs een boerderij die ik wel vanuit de trein kende. Bij (heel) hoog water stond deze boerderij voor mijn gevoel middenin het water. Nu zag ik dat de weg naar de pont over een dijk loopt waaraan deze boerderij is gelegen op een terp. Zo houdt hij zijn voeten droog en is er toch verbinding met de buitenwereld. En dan aan de overkant, nog een klein stukje lopen ligt het dorp (of stad?) Culemborg. Ik was er nog nooit geweest en verbaasde me over de fraaie gebouwen die rond het oude dorpsplein stonden. 

Kent u dit merk nog?
Een reusachtige ouderwetse advertentie voor een al lang verdwenen sigarettenmerk versierde de straat. De vismarkt en niet te vergeten het poortgebouw. Ik toon het u in de fotocollage, die u hierbij kunt aanklicken.

22 april 2011

Kamperfoelie

Gisteren was het weer zo heet. Voor mijn goede vriend Dick aanleiding voor een hilarisch mailtje dat ik absoluut Blog-waardig acht:

...... dacht ik dat het gister zo heet was, kwam vandaag er nog eens overheen. Geen zuchtje wind, ik was om de hitte te ontlopen al om 8 uur op pad gegaan. Bij vertrek nog koel maar rond negen aangenaam warm, tegen tienen was het al heet, rond 11 snoei en tegen de middag stond de lucht te trillen en was de tijd rijp voor Fata Morgana's. Maar toen was ik gelukkig al weer bijna terug in Vaals waar een heerlijke ijshoorn met 2 bolletjes vers kaneelijs me wist te behoeden van verdere oververhitting. Gelukkig had ik vandaag wel voldoende water meegenomen.
Thuisgekomen lekker onder de does, en mijn schamele haartjes gewassen met shampoo met kamperfoelie extract. Wat me stil bleef staan bij de naam kamperfoelie. Beetje raar, want in elke andere taal heet deze welriekende slingerplant geitenblad. (fr: Chevrefeuille, du: GeissBlatt, eng: Goat Leaf etc.)
Werd het dan in Kampen als surrogaat foelie gebruikt of zo? Maar nee, de waarheid lag na wikipedisch nazoeken wat simpeler. Het is een verbastering van de Italiaanse naam CapriFoglio, wat -jawel- ook weer geitenblad op zijn italiaans is.

na dit welriekende speurwerk het noordbalkon opgezocht (zuidbalkon is een oven) met een biertje en een boekje. 
 
Einde citaat

... en mij snikkend van het lachen achter de PC laten zitten!

21 april 2011

De Hollandse waterlinie als landschappelijk monument


Een dijk als Offa's dyke in Wales
Nog niet eerder werd mij duidelijk wat de waterlinie nou precies inhield. Maar na de wandeling met Huib op 12 april j.l. is mij gebleken waar nu dat water vandaan komt indien de vijand het land mocht willen binnen vallen. Die inlaat ligt bij de Lek. Hier ziet u het inundatiekanaal; nu een rustige vaart, niet gebruikt voor scheepvaart (misschien zomers voor recreatievaart) en nu dus vooral vol met prachtige natuur. Maar destijds was dit een serieus defensiewerk dat verdedigd moest worden. Dat zie je niet alleen aan de, eerder genoemde forten, maar ook aan kazernes met artillerie die ervoor moesten zorg dragen dat de inundatie niet kon worden tegen gewerkt. Vooral de inwateringsplek bij de
Fraaie dotters langs het inundatiekanaal
Lek is voorzien van een krachtige verdediging. Middenin het boerenland staat een kazerne, nu een opvallende hoogte in het vlakke landschap. Een enorme wal, die wel iets weg heeft van Offa's Dyke, werd aangelegd om verdedigers te beschutten voor aanvals vuur. Zo'n inundatiekanaal is erg breed omdat er bij gebruik een enorme hoeveelheid water doorheen moet kunnen opdat de inundatie geen weken gaat duren natuurlijk. Ik was erg onder de indruk van het geheel. U kunt klicken voor een fotocollage.

20 april 2011

Mitsgaders

Het was in de eerste weken van mijn studententijd; als student scheikunde had je iedere middag practicum. Dat was een gezellige boel met al die studenten onder elkaar. Iedereen werd toen nog lid van een studentenvereniging; ook ik was lid van de vereniging Liber. Bij het corps werd je in de groentijd kaal geschoren; dat hoefde niet bij Liber. Maar natuurlijk zaten er ook een paar van die kaalkoppen bij ons bij het practicum. Dat het er in het corps anders aan toe ging hoorde ik al snel van Iwan, een medestudent dus. Wat ik mij vooral herinner is dat ook hij verbaasd was over de "deftige woorden" die de corpsleden gebruikten zoals het woord "mitsgaders". Ik kende dit woord evenmin maar vond het zo bijzonder dat ik het altijd onthouden heb. Mijn latere schoonvader kende het woord wel; hij kende het van de prijslijst van de oude tolwegen. En daarvan staat er eentje opgesteld langs de Kromme Rijn, vlakbij Utrecht. Inderdaad, die vermeldt dat: "voor rijtuigen of voertuigen met twee wielen, mitsgaders sleden, voor elk aangespannen paard, muilezel, ezel of runderbeest", 8 centen tol moet worden betaald.

19 april 2011

Een weekend bridgen en wandelen op Texel


Afgelopen weekend was geweldig! We hebben zowel gebridged als gewandeld door de duinen; drie dagen op Texel en maandag in de Schoorlse duinen. Op de avonden hebben we heerlijk gebridged met Dekker in hotel Wienerhof in Den Helder. Het hotel was uitstekend gelegen, direct naast het station. Deze combinatie was voor ons "ideaal" om maar eens een platgewalst superlatief te gebruiken.
Het begon natuurlijk al met prachtig weer, het hele weekend lang. Vrijdag met de eerste gelegenheid (trein van 9.10 naar Den Helder vanuit Utrecht) naar Texel; om een uur of 12 waren we al op pad. Meteen vanuit het Horntje, de veerhaven van Texel via de dijk, langs het licht van Troost naar het duingebied.

Het licht van Troost.
Daar konden slechts wandelaars terecht, dus werd je ook niet van de paden afgebeld door de fietsers. Het was lekker weer, dus hebben we ook nog in de zon kunnen liggen aan de kant van een klein watertje midden in de duinen.

Een fraai duinmeertje

Lekker zonnen 
Onderweg zagen we nog een aantal grote grazers die voor het beheer worden gehouden. Op de terugweg hebben we Den Hoorn aangedaan met het karakteristieke kerkje en van daaruit de bus genomen naar de veerboot. Om half vijf kwamen we bij hotel Wienerhof. Na een voortreffelijk maal hebben we daar een avond heerlijk gebridged. We werden derde van onderen, dus geen al te best resultaat, maar de dag kon niet meer stuk: wat een leuke combinatie dat wandelen en bridgen. Gaan we (veel) vaker doen.

18 april 2011

De Hollandse waterlinie


Kent u dit bouwwerk? Zo ja, hebt u dan enig idee wat het voor functie heeft of heeft gehad? Het is een enorm betonnen bouwwerk, zonder raam; als een soort brug hangt het over het water naast het Amsterdam-Rijn kanaal. Welnu, dit is de "plofsluis", een onderdeel van de Hollandse Waterlinie. Op het kleine plaatje ziet u hoe de plofsluis is gesitueerd in het kanaal. Het vormt een brug naar een eilandje in het Amsterdam-Rijn kanaal. Hij heeft nu ook geen functie mee evenmin als de Hollandse Waterlinie die als een enorm monument in het Hollandse landschap ligt verankerd. Huib en ik wandelen al een aantal maanden regelmatig een étappe van het LAW Waterliniepad. Tot nu toe was het vooral het bezoeken van forten die, omgord door een gracht op droge plekken in het landschap lagen. Maar nu hadden we de étappe die naar de Lek leidt, naar de waterinlaatplaats voor de inundatie waarmee men destijds "de vijand" wilde tegen houden. In deze tijd van luchtoorlog lijkt dit dwaas, maar tot de tweede wereldoorlog werd door de strategen gedacht dat een oorlog vrijwel uitsluitend op het land zou worden uitgevochten. Denk maar aan de aanleg van de Maginot linie in Frankrijk die in het interbellum werd aangelegd en niet is gebruikt in WO II. Dat zelfde lot trof de waterlinie. 
De plofsluis, ter zijde van het kanaal

Deze plofsluis diende als "stop" in het Amsterdam-Rijn kanaal om te voorkomen dat het water na inundatie van het land zou weglopen via het kanaal. Toen WO II uitbrak was hij nog niet af en kon de waterlinie niet in gebruik genomen worden. Hij bevat 40.000 ton puin en zou in één klap een ondoordringbare dam vormen voor het water. Vroeger ging het kanaal onder deze plofsluis door. Maar naarmate de schepen breder en langer werden vormde de sluis een hindernis. Aangezien het te duur en technisch problematisch was om hem op te ruimen is het kanaal maar om de plofsluis heen gegraven. En zo ligt zij hier als een monument van de oude manier van landsverdediging. 






17 april 2011

Een echte boerenmarkt in Amsterdam!

Lees ik een oude krant uit de stapel weg te gooien kranten van m'n buurvrouw die de Volkskrant leest. En dan zie ik dat er in Amsterdam aan de Schellingwouderdijk een echte boerenmarkt geopend gaat worden. Dat doet mijn Slow Food hart goed. Eerder meldde ik al dat de boodschap van Petrini's Slow Food ook in NL is geland. Slow Food zelf zal dit jaar een Terra Madre organiseren alwaar de lekkerste NLse producten worden aangeboden inclusief workshops e.d. Het gaat goed met de regionale voedselvoorziening en de kwaliteit van de streekproducten in NL!
Het verbaasde me alleen wel dat Slowfood NL niet genoemd werd in het artikel terwijl juist het convivium Amsterdam zo hard aan de kar trekt.

16 april 2011

Twee oude receptenboekjes

Roos heeft onlangs samen met haar zussen het ouderlijk huis opgeruimd. Daarbij kwamen o.a. oude receptenboekjes te voorschijn. Haar grootvader was ooit bakker en daarvan waren, in schitterend handschrift, aantekeningen van zijn bakkerscursus voorhanden. Natuurlijk ging ik daar direct in lezen en vond aanwijzingen voor het bakken van brood. Nu moet u weten dat ik al meer dan 25 jaar zelf mijn brood bak en eigenlijk zeer tevreden was over het resultaat; sterker nog, ik heb daar vol trots, nog niet zo lang geleden, een Bloggie over gepubliceerd. Maar uit dit oude geschrift kon ik nog wat leren!
Wat stond er voor nieuws in? Welnu, dat het kneden van het deeg twee keer plaats moet vinden en, (en dat deed voor mij de deur dicht) dat het deeg van de eerste rijs soepeler werd en bij de tweede keer veel sneller zou rijzen. Dat laatste had ik ook wel eens ervaren, maar gewend als ik was aan een langzame rijs van de eerste rijs, vond ik het alleen maar lastig omdat er grote blazen ontstonden onder de bovenkorst. Nooit bedacht dat je het dan gewoon beter in de gaten moet houden en korter laat rijzen (stom stom stom).

Direct de volgende keer heb ik deze kennis toegepast en daar moest ik aan denken toen ik zojuist een boterham afsneed. Het brood was zo prachtig geworden als ik eigenlijk maar zelden zag, en dat zonder verbeteraars of andere chemische toevoegingen. Het geheim zit hem erin dat je na het zetten van de gist en het kneden een keer laat voorrijzen en dan nog een keer kneedt, in de vorm doet en dan, niet langer dan een uur! in de vorm laat rijzen. Die tweede rijs gaat razendsnel omdat, zoals de opa van Roos al meldde, maar wat ik niet wist, de gluten dan soepeler zijn geworden! (En de gist ook misschien wat vitaler?!).
Geheim van de oude bakker. Ik vond het ontzettend leuk om die oude kennis te kunnen gebruiken.
De geheimen uit het tweede boekje houdt u van me tegoed.

15 april 2011

Zuiderzeepad van Elburg naar Kampen



Elburg, ik beschreef het al eerder, een prachtig stadje. We waren redelijk vroeg en het was weer prachtig weer zoals deze hele week. We begonnen op een terrasje met chocolademelk en appeltaart. Terwijl Roos even door het stadje liep zat ik heel vergenoegd van de appeltaart met slagroom te snoepen. 


En toen, verder door de het dorp, pardon, de stad en aan de achterkant eruit, schuin door het weiland en verder. Deze étappe deed ik al voor de derde keer. Ik heb het oude boekje van het Zuiderzeepad er nog eens bij gehaald en zag dat ik de étappe in 1989 èn in 1996 gelopen. Van de eerste keer wist ik nog dat het een schitterende étappe was; van 1996 herinnerde ik me nog dat het eind, vlak voor Kampen nogal opgebroken was en dat het lastig was om de stad in te komen. Maar nu de derde en absoluut de laatste keer viel me zo verschrikkelijk tegen; het autoverkeer is in die jaren zo toegenomen dat het gewoon vreselijk was om dit stuk te doen; de route was precies de zelfde als 22 jaar geleden; ik had het gevoel dat ik heel ergens anders liep. 
Wèl vond ik in een slootje de schrijvertjes die ik ook in 1989 tot mijn grote vreugde had zien rondcirkelen terwijl zij hun boodschap schreven; destijds zag je deze beestjes nooit meer vanwege de watervervuiling. Tussen het geraas van de auto's door slaagde ik erin een filmpje te schieten van deze kleine dierkens. Klickt u maar indien u het filmpje wilt zien.
De laatste kilometers gingen over de zwarten dijk, een kronkelende IJseldijk met hier en daar "wielen", de restanten van dijkdoorbraken, inmiddels geworden tot natuurgebiedjes. Destijds een rustiek landschapselement; nu een vergeten stukje tussen de nieuwe spoorweg, de Hanzelijn, en een snelweg. Aan het eind hebben we de bus maar genomen. Vreselijk wat een deceptie deze étappe.


14 april 2011

Der Kaiser in Doorn

Het mausoleum van keizer Wilhelm te Huize Doorn

Dit is zo'n relativerend plaatje, genomen in de tuin van Huize Doorn, de plek waar voormalig Kaiser Wilhelm na WO I zijn laatste jaren heeft gesleten met hout hakken zo gaat de mare; de plek waar zijn stoffelijk overschot al decennia lang rust in dit bescheiden mausoleum. 
De afgelopen jaren hebben mijn vriend Peter C. en ik veel plekken bezocht uit WO I; nog steeds zijn we sterk onder de indruk wat voor vreselijke implicaties die oorlog heeft gehad; al die jonge jongens van over de hele wereld die daarin de dood vonden. Het is te eenvoudig om alleen de verliezer, Duitsland, de schuld van deze oorlog te geven; daarvoor was de politieke context veel te gecompliceerd. 
Tussen Frankrijk en Duitsland heerste vanouds grote rivaliteit. Na de Franse revolutie was Napoleon over een groot deel van Europa en dus ook Duitsland heengewalst; bij Austerlitz werd het Franse leger verslagen; in 1870 werd een flut reden verzonnen door Frankrijk om Duitsland, toen eigenlijk nog alleen maar Pruisen, aan te vallen. Door merkwaardige weerkundige omstandigheden eindigde toen de belangrijkste aanval  van het Pruisische leger in een overwinning voor de laatsten. Duitsland was zo stom om Elzas-Lotharingen toen in te pikken. Dat gaf aanleiding tot révanche gevoelens. En toen die verschrikking van WO I, waarin de hierboven genoemde Kaiser Wilhelm een belangrijke rol speelde. En dan nu, bijna honderd jaar na deze verschrikkelijke oorlog ligt hij daar, vrijwel vergeten. Als ik dan door één van de raampjes kijkt en die kleine kist ziet staan, denk ik niet alleen aan die op rij gestelde witte of zwarte kruisen met daaronder al die vergeten jonge kerels, maar ook aan de relativiteit van het bestaan, zelfs van de groten der aarde.
Posted by Picasa

13 april 2011

Coelum non Animum

In mijn huidige lijfboek, de Lanny Budd serie van Upton Sinclair, vind ik deze regel van Horatius. Zoals vaak frappeert deze schrijver mij door de scherpte van observateur. Hier beschrijft hij het gedrag van de sterk materieel verwende Amerikanen in het interbellum: "Zij die naar andere landen reizen, krijgen een andere hemel boven zich, maar veranderen niet van geest".
Echter, anno 2011 gedragen zovelen zich als de verwende Amerikanen destijds; velen barsten van het geld en vliegen kost relatief weinig. Met vakantie gaan heet ook niet meer zo maar wordt "reizen" genoemd; alsof je ergens naar toe gaat vanwege een bestemming. Maar je komt toch altijd weer terug zonder dat je ginds ook maar enig doel had en geen andere bestemming vond dan je "vermeien" om maar eens een "vergeten woord" te gebruiken; net als destijds de dagjesmensen na een "dagje Zandvoort" of een "weekje Bakkum". Het kan niet ver genoeg gaan; de Himalaya's, Thailand (vroeger een klank uit een mystiek oord), Vietnam (ken ik vooral van de oorlog die er in de jaren zestig werd gevoerd), Laos, Cambodja, ja zelfs Australië en Nieuw Zeeland; wat heb je daar te zoeken als westerling. Cultuur?
Het is toch vooral Europa waar je de meest interessante culturele uitingen vindt; een afwisseling die ongekend is; vele talen naast elkaar, architectuur, musea. En dat in een context van een geschiedenis die je (naar ik toch voor de lezer hoop) enigszins bekend is.
Ik trek me in de tijd die mij nog rest in ieder geval terug op dit heerlijke plekje waar een ID-kaart voldoende is en paspoort en visa overbodig.

12 april 2011

Berkenwater en koolhydraten

Afgelopen zaterdag leek het wel hoog zomer; het was gewoon warm. De spechten klopten, de mezen zochten actief naar insecten in de oksels van de blaadjes en kwetterden volop, de vinken maakten hun kenmerkend geluid. Heerlijk om dan in alle stilte door het bos te wandelen. Gewoon een drietje van 12 kilometer, beginnend bij de IJsbaan.
Ergens halverwege is een klein watertje waar de honden graag van drinken en een bad nemen. Daar staat een bankje in de zon; we wilden erop gaan zitten. Tot onze verbazing lagen er druppels water op; we vroegen ons af waar die wel vandaan konden komen; het had niet gevroren dus het kon geen dooiende rijp zijn, noch druppende takken van de mist. Nou ja, we gingen zitten, maar het druppelen ging gestaag door. Telkens vielen er grote druppels, ook op onze kleren. Ik kon het niet laten om even te proeven; het was gewoon water, althans het smaakte nergens naar.
Ik kon niet anders concluderen dat de enorme berk die uittorent boven het bankje deze druppels liet vallen als tranen. De sapstroom was natuurlijk op gang gekomen en aangezien er nog geen bladeren aan de boom zaten kon het water nog niet veel anders doen dan naar beneden vallen. Zodra er bladeren zijn wordt het water gebruikt bij de CO2 fixatie (fotosynthese). Onder invloed van het zonlicht wordt CO2 gereduceerd tot koolhydraat dat verder door de plant of boom wordt getransporteerd naar de wortels die dan weer actief water op kunnen zuigen enzovoorts. Met de koolhydraten worden alle levensfuncties van de plant van energie voorzien alsmede dienen zij als constructiemateriaal; cellulose is een polymeer van koolhydraten. Dit voor geïnteresseerden onder de lezers.
Verderop in het bos zagen we een vergelijkbaar fenomeen: er stond een aantal bij de grond afgezaagde berken en ook daar welde het water uit. Die wortels hebben een stimulerende levenskracht die de boom wakker schudt uit haar winterslaap lijkt het wel! Daarvoor hebben zij energie opgestapeld van het vorige jaar. Natuurlijk in de vorm van koolhydraten.

11 april 2011

Café Moorman in Erm


Luuk spreekt altijd over Erm alsof iedereen wel zou weten waar dat ligt. Met veel enthousiasme vertelt hij over Moorman waar hij met zijn kameraden vaak biljart en gezellig een biertje drinkt. Hij vertelde daar tijdens onze vakantie zo levendig over dat ik mij had voorgenomen om er een keer heen te gaan; ik stelde mij zo'n ouderwetse dorpskroeg voor met een levendig sociaal gebeuren eromheen. "Dan krijg je een uitsmijter Moorman op mijn rekening", zo had Luuk mij gezegd. Nou, dat liet ik mij geen twee keer zeggen! Zo gezegd, zo gedaan. Vorige week trok ik de stoute schoenen aan en reisde naar Erm; eerst met de trein naar Assen en met de bus door naar Erm. Het lag veel dichter bij Emmen dan ik dacht, dus had ik beter de trein naar Emmen kunnen nemen en van daaruit de bus, maar dat ter zijde. Leuk om Luuk weer te zien en vakantieherinneringen op te halen. Café Moorman viel me niks tegen. Bij binnenkomst had ik direct een leuk contact met "Chris", mij inmiddels bekend, zoveel had Luuk over hem en café Moorman verteld.
Chris Moorman brengt een uitsmijter.
Chris vertelde dat mijn komst was aangekondigd door Luuk en dat ik een uitsmijter tegoed had. Hij vertelde ook dat Luuk zo ontzettend had genoten van de reis en ook verteld had van die prachtige jonge vrouw die we ontmoet hadden in dat leuke restaurantje: "hij was er helemaal vol van". Dat kon ik me voorstellen want zo'n mooie, lieve glimlach als dat meisje had zie je niet dagelijks! Helaas hadden we geen van beiden een fototoestel bij ons dus we konden geen bewijs leveren. Luuk moest van z'n werk komen en we zouden elkaar bij Moorman ontmoeten zo hadden we afgesproken.
Luuk aan de koffie
Een uitsmijter, daar had ik wel trek in en ik zat al achter mijn bord eieren toen Luuk binnen kwam.
Luuk komt binnen bij Moorman
Leuk om elkaar weer te zien! We spraken nog wat met z'n drieën over wat er zoal in Erm plaatsvindt en over het voetballen in Sleen, de (nabije) woonplaats van Luuk. Eerlijk gezegd dacht ik dat Luuk in Erm woonde, maar hij woont in Sleen, ook zo'n wereldplaats in Drenthe. Overigens loopt het wereldberoemde Pieterpad door Sleen, dus je moet het ook niet onderschatten.
Voormalig eindpunt van de paardentram
Aanvankelijk was ik ook van plan geweest om het bezoek aan Luuk te combineren met een étappe van het Pieterpad. Maar dat lukte niet met deze afspraak waarvoor ik mijn dagje vrij reizen met de NS (ja ja, 60-plus heeft soms zijn voordeeltjes) wilde gebruiken en dat mag buiten het weekend slechts van dinsdag t/m donderdag. En aangezien ik de dinsdag en de donderdag moet bridgen blijft alleen de woensdag over.
We namen afscheid van Chris en wandelden richting Sleen. Luuk liet mij de mooie dingen van Sleen (klick hier voor de foto-collage) zien waaronder het draaipunt van de voormalige paardentram, de karakteristieke kerk, het oude stadhuis. Er is veel vernieuwd in Sleen dat gaf Luuk ook wel aan.
Wel nie boetn rookn kan kan boetn rookn

Leuk vond ik het bordje in onvervalst Drents. De boodschap luidt: Wie niet buiten roken kan kan buiten roken. In oud-Nederlands betekent het woord "buiten" natuurlijk ook "zonder". Het duurde even voordat ik de boodschap begreep. Aan de grijns van Luuk, een verstokt roker nietwaar, kun je zien dat hij de "humor" van mijn onbegrip inzag. Fijne ontmoeting weer! Luuk had mij ook verteld over een recept van watergruwel, hier in Drenthe krentjebrij genaamd. Daarvan zal ik nog het recept krijgen. Wel liet hij me de plek zien waar de oma van een kameraad van hem in een grote emmer deze krentjebrij vroeger bereidde. Ik ben benieuwd! En daar komt nu de opmerking over "de krent'n uut de pap vandaan".

10 april 2011

Het recept van risolles


Op deze foto ziet u mede-cursist Hugo bezig met het bakken van de risolles; het laatste proces dat de risolles ondergaan alvorens zij worden opgegeten. En dat worden ze zeker want risolles vormen één van de hoogtepunten in de receptuur van Richard Rothe, de leermeester op het gebied van de oriëntaalse keuken bij de kooklessen van WVT. Hier volgt de receptuur:

Ingrediënten:
1 flinke kipfilet;
2 rode sjalotjes;
2 teentjes knoflook;
een beetje selderij;
zout, suiker, peper, nootmuskaat naar smaak;
8 el maizena;
500 ml water.

Ragout
Snijd de kipfilet in stukken. Snipper de uitjes en knoflook, fruit het in wat olie tot geurig, voeg dan de kipstukken eraan toe. Kip even aanbraden, dan water toevoegen, opkoken en het vlees gaar laten worden. Kip uit de bouillon halen en fijn uitpluizen en weer toevoegen. Het mengsel op smaak brengen met het zout, de suiker, peper en nootmuskaat. De maizena met een klein beetje water tot een papje maken en al roerend toevoegen aan de bouillon. Voorzichtig roerend opwarmen zodat een ragout ontstaat. 
Flensjes
Voor ongeveer 25 stuks:
500 gram bloem;
2 eieren;
wat zout en water;
margarine om de flensjes te bakken.
Maak een beslag door de eieren te breken in de bloem, te roeren en water toevoegen tot een niet te dik beslag ontstaat. Hiervan worden dunne flensjes gebakken.
Afmaken van de risolles
Benodigd:
3 eieren, losgeklopt in een platte schaal;
paneermeel eveneens in een platte schaal;
Niet te hete olie bij voorkeur in een wadjan.
Leg de flensjes op een platte ondergrond. Schep hierop een ruime eetlepel van de ragout. Rol de ragout één slag in het flensje, vouw het flensje vervolgens als een enveloppe dicht en rol verder op. Rol de risolles nu door het losgeklopte ei en vervolgens door het paneermeel. Bak de risolles nu af in de olie. Op het instructiefilmpje wordt duidelijk hoe dat gaat.

09 april 2011

Het Zuiderzeepad naar Elburg



Met de St Ludgeruskerk in de rug, lopend over de dijk zie je direct de kerktoren van Elburg boven de omgeving uitsteken. Een stompe toren zoals je die wel eens ziet in plaatsjes omdat tijdens de bouw het geld op was. Ook in Veere op Walcheren zie je dat. Ik vind dat wel karakteristiek met zo'n klein huisje bovenop de toren om de trap van de regen af te schermen. Dichterbij gekomen zie je ook andere gebouwen en krakteristieke huizen met fraaie theehuisjes in de tuin.
Elburg kent een interessante geschiedenis; het is een pareltje, met stadswallen, nog restanten van de stadsmuur en fraaie toegangstoren. Het is echt een vestingstadje met kazematten en rechte straten en water eromheen. Klick hier voor de fotocollage die ik hiervan maakte. Het lijkt of de tijd heeft stilgestaan. Straatjes met weinig tot geen auto's, een heel rustig sfeertje maar niet ingeslapen. Volop activiteit in de stad; verschillende bakkers die hun lekkernijen uitstallen, veel horeca voor de doortrekkende wandelaars en fietsers. Èn het gezellige geklingel van het carillon in de kerktoren. Als we de volgende étappe gaan lopen (naar Kampen) zullen we Elburg nog eens grondig verder verkennen. Aan het eind van de wandeling ben je daar eigenlijk te moe voor. Ik was tenminste blij dat ik op de bushalte kon plaatsnemen. Ieder uur naar Nunspeet, waar ik deze étappe ook begon.

08 april 2011

Van Doornspijk naar Elburg


Kruising met het Goorpad
In de Blog van gisteren werd de middeleeuwse kerk van Doornspijk reeds aangekondigd. Het Zuiderzeepad liep vanuit Doornspijk via een dijk loodrecht op de Zeedijk. In het wandelboekje van het Zuiderzeepad stond de naam van deze dijk: de Kerkdijk. In mijn onwetendheid dacht ik dat het om kerkgang ging naar Doornspijk, naar de kerk die ik zojuist aan de Zuiderzeestraatweg had zien staan. Aan de Kerkdijk, een grasdijk, grensde het Goor. Halverwege kruiste de Kerkdijk het Goorpad; op het informatiebord werd aangegeven dat het Goor in vroeger tijden een gemeenschappelijk gebruikt weidegebied was. Nog steeds kent het Goor een apart bestuur en een beheerder die zorgen voor de landbouwkundige kwaliteit van het gebied. Opmerkelijk dat dit gemeenschappelijk gebruik nog bestaat alhier.
Wiel halverwege de Kerkdijk
Weer even verderop een klein natuurgebiedje bestaande uit een ronde poel met rietland eromheen; typisch een overblijfsel van een dijkdoorbraak ook wel een "Wiel" genaamd. Ervoor lag een dode zwaan; de winter en het koude voorjaar niet overleefd.
In de verte kon je "het nieuwe land" goed zien liggen; de Flevopolder. Ooit regeerde hier "de waterwolf" zoals de zee, vanouds de bedreiger van onze vaderlandse integriteit, werd genoemd. Je kunt het je nu niet meer voorstellen. Na de aanleg van de Afsluitdijk in de dertiger jaren is het gevaar voor de Zuiderzeestadjes verdwenen, maar in de middeleeuwen lag dat wel anders. 
Bij een groepje huizen en een boerderij eindigde de Kerkdijk en werd het ook duidelijk waarom die dijk zo heet. Als een schitterend monument lag daar in baksteen het fundament van de Ludgeruskerk, gesticht in de twaalfde eeuw. 
Als altijd ben ik weer onder de indruk van de ouderdom van de Europese cultuur en beschaving; de elfde eeuw, toen Amerika nog "ontdekt" moest worden. Echter, van deze oude kerk is niets meer over dan deze afdruk in baksteen.
Een informatiebord meldt het volgende:
De eerste stenen kerk werd hier omstreeks 1100 gebouwd. Voor die tijd hadden er al twee houten kerkjes gestaan. De plattelandsbevolking uit de verre omgeving onderhield tot 1825 de wekelijkse gang naar dit excentrisch gelegen kerkgebouw. Door een stormramp in februari van dat jaar  leed het gebouw zware schade en een brand door blikseminslag op 18 oktober daarop betekende het einde van een duizendjarige traditie. Een nieuwe kerk verrees aan de Zuiderzeestraatweg, een meer centrale plaats in de Doornspijkse gemeenschap. Aldus het informatiebord. Goed om daar even bij stil te staan. Duizend jaar, dat is nogal wat!
Fundamenten van de Ludgeruskerk

07 april 2011

Ooievaars boven Doornspijk

De volgende étappe van het Zuiderzeepad loopt van Nunspeet naar Elburg. Het was een koude dag, maar droog dus hupsakee afgelopen maandag op pad gegaan. Ik moest mezelf in de leidsels houden om niet bij station Nunspeet gewoontegetrouw richting Hulshorster zand op te gaan. Dat blijft toch mijn favoriete gebied. Maar het lukte me om de schreden richting Doornspijk te zetten. Eerst door de bossen van Nunspeet, het spoor over en dan door open boerenlandschap.

De rood/wit markering is uitstekend en voert je door de bossen van Nunspeet.

En dan opeens is het afgelopen met het bos; er verschijnt een half open landschap. Onderweg knoopte een vriendelijke meneer die zijn gazon aan het bewerken was een praatje met me aan over het uitstekende wandelweer. Het was fris en droog en wat wil je dan nog meer. Verderop stond een vreselijk vervallen boerderij.

Onderweg een vervallen boerderij
En daar verscheen uiteindelijk Doornspijk in de verte. Vlak voordat ik het dorp bereikte hoorde ik tot mijn verbazing het bekende geklepper van ooievaars, toch niet iets dat je dagelijks hoort. Maar de ooievaar komt duidelijk terug in het land. Ze zweefden actief rond het nest en klepperden dat het een lieve lust was. Luistert en kijkt u maar naar het filmpje.
Gezicht op Doornspijk vanaf de Zuiderzeeweg
Even verderop kwam ik in het dorp; een markante niet al te fraaie kerk sierde de Zuiderzeeweg. Het dorp is niet om over naar huis te schrijven, althans niet bijzonder fraai zoals Elburg.
Op de hoek stond een bankje waar ik lekker even m'n boterhammen heb opgegeten voordat ik weer verder ging richting Elburg, het Zuiderzeepad vervolgend. De weg ging verder over de kerkdijk. Waarom die zo heet werd mij pas aan het eind duidelijk. U kunt dat lezen in de Blog van 8 april.

06 april 2011

Risolles en Kroepoek bakken met Richard Rothe

Zorgvuldig schept Richard de verschillende gerechten op het bord van de cursisten. Sommigen kunnen hun geduld amper bewaren om aan te vallen. Het ruikt ook wel erg lekker!


Afgelopen donderdag was het weer zo ver. Lekker koken met Richard; de cursus Oriëntaals koken zoals die regelmatig wordt gegeven bij WVT in de Bilt. Ditmaal o.a. risolles, één van mijn favoriete Indische hapjes. Als kind van een jaar of tien, we woonden nog in Amsterdam Slotermeer was er een Pasar Malam georganiseerd door de Indische Nederlanders die lidmaat waren van onze kerk. Het doel was om extra geld in te zamelen voor een nieuw kerkgebouw. Bij die gelegenheid proefde ik iets dat zo ontzettend lekker was. Pas jaren later realiseerde ik mij dat het risolles waren geweest. Mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.
Hugo en Gerd, twee medecursisten stortten zich op de risolles terwijl Riek en ik de Sajoer Lodeh maakten. 

Hugo maakt de kip fijn voor de risolles, terwijl Gerd het beslag voor de pannekoekjes maakt
Intussen probeerde ik nog kroepoek te bakken in te hete olie. Die werd in een oogwenk veel te donker, hetgeen de lichte toorn van Richard opwekte.
Het verschil is duidelijk. Die donkere kroepoek was in veel te hete olie gebakken door mij. Die prachtige krokante en lichte exemplaren zijn van de hand van de meester. Op het instructiefilmpje kun je de kunst van hem afkijken.


Hij deed het toen maar zelf; ik heb de kunst toen maar vastgelegd op een instructiefilmpje.
De Sajoer Lodeh was niet erg ingewikkeld; het fijn maken van de verschillende ingrediënten is het meeste werk. Vlees half gaar koken en dan in kleine stukjes; dan samen koken met de fijngemaakte ingrediënten; de heerlijke geuren stegen op. Santen erbij en laten trekken. Het uitvoeriger recept hebt u nog van mij tegoed.
Gerd bakte intussen de pannekoekjes voor de risolles (zie recept); de afgekoelde en enigszins opgestijfde ragout werd daarin gerold. De risolletjes werden vervolgens door geklopt ei gerold en door paneermeel. Daarna werden ze gebakken. Ook daarover heb ik instructiefilmpje waarin Richard de kunst vertoont.
Tot slot maakte Babette een nagerechtje; ze vond het zelf niet lekker, maar ik heb ervan genoten. Gezellig weer samen aan tafel. Richard houdt van de "finishing touch" en laat als slot van het koken altijd zien hoe de gerechten in combinatie moeten worden opgediend. Het valt niet voor iedereen mee om dan het geduld te hebben totdat Richard daarmee klaar is. Het ruikt ook allemaal zo lekker.







05 april 2011

Een nieuwe TomTom

Het spelletje Angry Birds; hoe verzin jet het?!

Lees ik in de Economie Bijlage van 12 maart in de NRC dat "Een nieuwe TomTom" zich niet laat afdwingen; een zeer lezenswaardig artikel waarin een interview met Harold Goddijn, één van de oprichters van de navigatiereus die het reizen per auto zo veel aangenamer heeft gemaakt. Zowaar een voorbeeld van goed ondernemerschap waaraan ons land zoveel behoefte heeft.
Als taak voor de overheid acht Goddijn vooral die van een voorwaardenscheppende; hij noemt goede opleidingen, een betrouwbaar rechtssysteem, infrastructuur, en je moet aangenaam kunnen wonen en leven. Meer verlangt hij niet van een overheid en ik ben dat met hem eens.
In die zelfde bijlage lees ik dan het succes van een spelletjes firma "Angry Birds"; ik heb niet de indruk dat dit nou iets toevoegt aan ons leven van alledag, maar door het gemak van de aanschaf van een dergelijk spelletje en het plat vermaak waaraan men kennelijk behoefte heeft, maken de leverancier schathemeltje rijk.
En ten slotte het bericht dat Congo, een succesvol olieproducerend land, onvoldoende voedsel produceert om haar bevolking te voeden ondanks vruchtbare landbouwgronden en behoefte aan dat voedsel. Daarom een import van Zuid Afrikaanse boeren gevraagd.
Mijn Hollandse klomp breekt als ik deze berichtgeving op een rijtje zet.

04 april 2011

De ouderwetse drogist

Interieur van een drogisterij, lang geleden

Onlangs liep ik door de binnenstad van Breda op weg naar het NS station. Daar viel mijn oog op zo'n gezellige ouderwetse drogist. Eens even naar binnen met de bekende smoes van een half pond zoete drop. En ja hoor, een opeenstapeling van onduidelijke producten, stopflessen met drop, potten met zoethout, stroopsoldaatjes (die in mijn jeugd 5 cent kostten en in de jeugd van mijn ouders één cent en van mijn grootouders een halve cent). Ergens in een nis stonden van die bruine flessen met Latijnse opschriften, net als in die drogisterij op de Slotermeerlaan in Amsterdam, de drogisterij die zo'n invloed zou hebben op mijn latere loopbaan.
Mijn vader had voor de oorlog een studie opgepakt als chemisch analist, althans zo is dat in mijn geheugen geprent. Vooruitlopend had hij achterin de werkschuur van zijn vader een klein "laboratoriumpje" ingericht. Met allerlei verschillende flesjes met kurken, reageerbuizen, reageerbuisrekje. Voor een jong kind buitengewoon geheimzinnig en verwachtingsvol. Op een dag heeft mijn vader dat door spinrag overdekte labje ingepakt en meegenomen naar mijn ouderlijk huis. En daar, op de zolder liet hij me wat experimentjes zien. Ook kreeg ik het boek "Jongens en scheikunde" van hem. En theoreet, als ik nog steeds ben, heb ik dat boek volledig gelezen en voor zover ik het kon beoordelen, ook begrepen.
Dat betekende dat ik ook mijn eigen experimenten wilde gaan doen en daarvoor ook wat chemicaliën nodig had. Die kon ik kopen bij de genoemde drogist op de Slotermeerlaan. Die winkel is al decennia geleden verdwenen, maar als ik er langs kom moet ik altijd denken aan die wat oudere man, die voor 15 cent kopersulfaat of kaliumpermanganaat voor me afwoog. Wèl vroeg hij me op enig moment om niet meer op zaterdag langs te komen, want dan was het zo druk in de winkel.
Later ben ik scheikunde gaan studeren. Naast mijn vader heeft ook deze geduldige drogist bij die studiekeuze een rol gespeeld. Daaraan moest ik denken toen ik bij die drogist in Breda binnen stapte en een half pond zoete drop bestelde.

03 april 2011

Karl May

Coopers bekendste werk

Nooit geweten dat Karl May sterk geïnspireerd was door de boeken van Cooper over Lederkous. Wèl wist ik dat hij nooit in Amerika was geweest en hield zijn spannende serie voor het product van zijn creatieve geest. Maar deze is dan toch minstens sterk beïnvloed geweest door Cooper. Het volgende hierover vond ik op een Belgische site voor tweedehands boeken:

Citaat:

OMNIBUS Van Het WILDE WESTEN James F.Cooper 252 blz Met zijn wereldberoemde "Lederkous"-verhalen uit de tijd van de Amerikaanse kolonisten heeft de Amerikaanse trapper, farmer en schrijver JAMES FENI­MORE COOPER zo'n 150 jaar geleden de eerste spannende en toch « waarach­tige» indianenroman gecreëerd; sindsdien zijn deze vertellingen in bijna alle lan­den van de wereld vertaald, en tegenwoordig zijn ze populairder dan ooit. De auteur ervan werd in 1789 als zoon van een jager en farmer geboren in het zgn. « Wilde Westen » van de Verenigde Staten, een echt woest gebied waarin de beschaving nog niet doorgedrongen was. In zijn jeugd maakte hij de geleidelijke kolonisatie mee door de blanke immigranten, en de verdrijving van de oorspron­kelijke Indiaanse bevolking. Alle achtergronden van zijn latere "Lederkous"­verhaal komen overeen met die van Coopers vaderland, alle daarin optredende figuren zijn naar het leven getekend. Zijn "Lederkous» speelt zich af tijdens de bloedige oorlogen tussen de Franse en Engelse immigranten om het geboorteland van de «Rode Man »; daarin streden de afzonderlijke indianenstammen nu eens aan Engelse, dan weer aan Franse zijde, zonder er in te slagen hun vaderland te behouden. Het blijft Coopers ver­dienste dat hij voor hen een gedenkteken oprichtte dat tot op heden niet door de tijd aangetast is. Niet alleen avontuurlijk aangelegde jongens en meisjes zullen steeds opnieuw naar dit boek grijpen; ook volwassenen vinden het interessant het te lezen en -in de meeste gevallen - te blijven lezen! Deze omnibus bevat de volgende delen De jager De laatste der Mohikanen De spoorzoeker De oude pelsjager De prairie leeftijd: 10-14 j. ZUIDNEDERLANDSE UITGEVERIJ