Dankzij dat tukkie

Zo'n oud landschapselement van vlechtwerk
in een beukenhaag; nu wat uitgegroeid

Gisteren was ik voor het eerst sinds tijden weer eens met de trein van half zeven gegaan; heel vroeg wakker en te kort geslapen. Bij de rustpauze van 12.00 uur zat ik dan ook half te slapen en nam ik mij voor om 's-middags even een tukje te doen; en zo geschiedde.
'savonds, na het bewateren van Roos' tuin en inpakken van de rugzak lekker gaan slapen. Vanmorgen werd ik om 4 uur volkomen uitgeslapen wakker; een heerlijk gevoel; dankzij dat tukkie van gisteren; rustig ontbeten, koffie gedronken en met de bus van 5.54 naar Utrecht CS.
Op het station nog heel kort met Hugo gesproken; hij heeft een ultra korte overstap. De volgende keer dat ik een etappe van het Nijmegen pad ga doen zal ik met hem meereizen tot Arnhem.

Een vlotte aansluiting met bus 44 en een half uurtje wachten in Aachen; heb er lekker even rondgelopen en toen met SB 63 direct naar Simmerath waar ik al om 11.00 uur door een enigszins verbaasde Friedhelm welkom werd geheten. 

Voor de lunch kocht ik een paar broodjes en bij de Metzgerei lekkere leverworst en toen het zelfde rondje als met Roos vorige week langs de Brombach en omhoog door het Tiefenbachtal; kom er al zoveel jaren in dit gebied en ik blijf het prachtig vinden. De oude landschapselementen als het vlechtwerk van de beukenhagen; de beken met hun geklater, ja ja, zelfs nu met die droogte hoor je de beekjes nog klateren.

Tijdens het wandelen kun je zo heerlijk nadenken en zo liep ik vandaag nog eens na te kauwen over het gesprek dat ik afgelopen zondag had met die mevrouw op dat bankje bij de Stulp; zij had iets gestudeerd over "zingeving" en had daar ook mensen in begeleid. Ik vertelde haar dat het lang had geduurd voordat ik begreep wat er nu eigenlijk met "zingeving" werd bedoeld en dat ik daar eigenlijk pas sinds kort achter was. Het gaat om van die levensvragen als: "waartoe zijn wij hier?"  en "wat komt er hierna". Daar ben ik eigenlijk wel uit voor mezelf zo vertelde ik haar maar kon me heel goed voorstellen dat dit niet voor eenieder het geval is. Die intense behoefte om hier een antwoord op te willen hebben vormt natuurlijk ook het fundament voor religie als menselijk verschijnsel; het geeft antwoorden op die vragen. Daar liep ik aan te denken.

En ondertussen klauterde ik maar door; voelde toch wel al dat gewandel van de vorige dagen in m'n benen en dan zijn die lange dalingen en stijgingen best een beetje zwaar. Uiteindelijk bij de opgang naar Simmerath kwam ik langs de plek waar de vorige week van die heerlijke bramen hingen; gelukkig hingen er nog steeds veel en wel vlak bij het enige bankje aldaar. Heel sjiek kon ik al zittend m'n mond volproppen met dit natuurlijk lekkers.

Desalniettemin bij het hotel heerlijk schnitzel gegeten met Pfifferlingen. Na het eten uitgebreid zitten Whatsappen met Roos; zij zit met Nathalie in Wenen voor het snuiven van cultuur. Ze hadden vandaag al een trits aan musea bezocht. 

Wat een gedonder in Afferden

Uitzicht over de Waal bij Weurt

Gisteren vond ik bij Roos in de kast een boekje van het Streekpad Nijmegen, een wandeling van een kleine 120 km in een streek die ik niet ken. Eigenlijk had ik direct gisteren al een etappe willen doen, maar het was al laat, het was nogal warm daar bij Nijmegen aldus het KNMI en daarom werd het Baarn. Maar mijn karakter is dan zodanig dat ik zo'n plan ook direct wil aanvangen en zo zat ik hedenmorgen om 6.31 in de trein op weg naar Nijmegen. Gelukkig had ik in het boekje gelezen datik het eerste stuk beter met de bus kon gaan; de bus naar de metropool Weurt had ik snel gevonden en zo stond ik om 8.03 op de bushalte voor de sluizen van Weurt. Het eerste signaal geel-rood stond al bij de halte. En ook verder zou het pad redelijk goed gemarkeerd zijn. Voelde overigens ouderwets vertrouwd om weer eens op een boekje te lopen; is toch eigenlijk fijner dan met een GPS.

Leek wel een 17e eeuws tafereel met wolkenluchten
en koeien in een rivierenlandschap

De eerste etappe loopt vrijwel geheel over de winterdijk van de Waal; mooi uitzicht over de rivier of over de uiterwaard; aan de landzijde allemaal dorpjes met hun karakteristieke kerktorens. Zo om de twee uur nam ik een kwartiertje rust al was het maar om iets te eten. Onderweg nog een doos pruimen, zo van de boom gekocht. Voor mij was het hoogtepunt wel dat ik een lepelaar heb zien fourageren. Gelukkig had ik de Swarovski bij me en kon ik het fraaie tafereel naar me toe halen. Een ander fraai beeld werd gevormd door een groepje koeien, met hoorns en met van die onbestemde tekening zoals koeien op 17e eeuwse schilderijen hebben.
Enigszins uitgewoond door warmte en de 20 km die ik uiteindelijk achter de sloffen zou laten bereikte ik de omgeving van Afferden. De bevolking daar moet in het verleden behoorlijk geteisterd zijn geweest; wiel na wiel aldaar; de een nog groter dan de ander. Zo'n "wiel"is het resultaat van een dijkdoorbraak en nu een rustig mooi landschapselement, maar wat moet daar een gedonder zijn geweest in Afferden.
Ik hoefde gelukkig niet erg lang te wachten op de bus. Thuis gekomen gedoucht en een klein tukje gedaan waaruit ik werd gewekt door een WhatsApp bericht van Roos die samen met Nathalie op het vliegveld zaten te wachten op hun vlucht naar Wenen.

Van New Orleans tot babyfoto

New Orleans Foto: Jantine

Na een paar wel erg warme en daardoor minder slaapvolle nachten heb ik vannacht in de koelte van Roos' huis heerlijk geslapen; werd bijzonder uitgerust wakker. Het zou een afwisselend dagje worden. Het begon al met een WhatsApp bericht van Jantine als antwoord op onze vraag hoe het met haar verhuizing staat. Binnenkort komt ze vanuit de VS weer terug naar Europa om hier haar werk aan hersenfunctionaliteit voort te zetten. Ze liet haar bericht vergezeld gaan van een paar fraaie vakantiefoto's van een bezoek aan New Orleans; een aan 1800 herinnerend plaatje met paard en wagen maar ook een foto, gemaakt tijdens een kanotocht; een ontmoeting met een alligator?! Naast haar wetenschappelijk werk doet ze veel aan fotografie. Ze heeft dan ook een eigen site waarop ze haar fotowerk laat zien.

Kleindochter Ronja met haar lieve baby-oogjes
Foto: Joke

Roos ging naar een groepsles bij Sportcity en ik besloot om weer eens lekker de benen te gaan strekken; beginstation Baarn. Het was gelukkig niet zo warm en ik had weer echt zin in een "twintigje" (20km). Om half twaalf ging ik op weg; de bekende weg, richting Lage Vuursche, via de Stulp. Dat gebied was helemaal verdroogd; waar ik de vorige keer de libelles zag vliegen boven het water daar was nu verdroogde modder; geen druppel water meer. Nog plezierig zitten praten met een mevrouw die ook graag op dit bankje zit en rondkijkt.
Vanaf de Stulp een nieuwe weg in geslagen en daarbij kwam ik bij een vijvertje; lieflijk plekje dat ik dan ook op de prent heb gezet. Ondertussen ging mijn smartphone voortdurend over; ook Joke en Nathalie appten. Joke stuurde me een allerliefste foto van kleindochter Ronja; wordt ook alweer een half jaar.

Idyllisch vijvertje in het verder zo
droge landschap.

Via Peijnenburg verliet ik de bossen van de Lage Vuursche. Bij de uitgang stond een meneer te wroeten met zijn ligfiets om door het hekje te komen; ik schoot hem te hulp en het bleek professor Jan van Hooff te zijn: "professor, dat is de tweede keer deze maand", en hij gaf me een hand. We hebben elkaar inmiddels bij verschillende gelegenheden ontmoet; hij heeft vast geen idee wie ik ben. Joke heeft nog bij hem gestudeerd.
En het appte maar door; leek wel op die dag met Ab op de Hoge Veluwe.
Het begon zelfs een heel klein beetje te regenen; het zou eens stevig moeten doorzetten die regen; de natuur snakt ernaar en de mensen ook; gisteren gaf de regenbui wel enige verlichting maar mag al met al eigenlijk geen naam hebben. Op een stronk zittend zat ik met Nathalie te appen; ze gaat morgen met Roos een paar dagen naar Wenen; cultuur snuiven; ze had 6/7 musea uitgezocht; dat wordt werken die paar dagen?!
Uiteindelijk kwam ik rond half vijf aan op station Den Dolder en even later zat ik lekker bij Roos aan de thee. Was een lekker afwisselend daggie geworden met veel appies.

Museum Marius van Dokkum

Heel herkenbaar

Een nieuw museum, dit jaar geopend door niemand minder dan André van Duijn, gevestigd in het oude centrum van Harderwijk. De nieuwsbrief van de Museumjaarkaart deed kond van deze gebeurtenis en van het soort werk dat deze schilder/kunstenaar maakt; sprak mij aan: figuratief en met een geestige inslag.
Het zou vanmiddag droog zijn dus had ik geen plu meegenomen; bleek niet erg verstandig, maar wel te hebben.
Het museum was snel gevonden; leuke plaats trouwens dat Harderwijk; ben ik niet erg vaak geweest. Het werk van Marius van Dokkum getuigde van vakmanschap; hij past prima in het rijtje van NLse fijnschilders als Henk Helmantel en Jopie Huisman. Hij beperkt zich niet tot het maken van stillevens maar maakt ook geestige tableaux van mensen onder allerlei omstandigheden. Ik heb erg genoten van zijn werk en kan een bezoek aan dit museum van harte aanbevelen.

Bloedmaan op 37 graden juli

De bloedmaan net boven de horizon.
Foto Vincent B.

Vandaag was er een volledige maansverduistering voorspeld; bij maansopkomst zou de maan een rood aspect hebben door het afgebogen licht van de dampkring rondom de aarde. Dat wilde ik wel eens zien; had al eens eerder een maansverduistering gezien (dacht ik) maar dat rode aspect was mij destijds ontgaan.
Het was vandaag een onwaarschijnlijk hete dag geweest; ik was de deur niet uit geweest behalve even snel naar AH voor komkommers om gazpacho te maken. Ik had amechtig op het noord-balkon gezeten en alle trucs uitgehaald die mij bekend waren van het wandelen in grote hitte om toch enigszins aangenaam de dag door te kunnen brengen: nat T-shirt, natte vaatdoek op m'n knieën, natte pet op. Het is vandaag echt 37 graden geworden, zoals voorspeld was door het KNMI. Hisso, mijn buurman, meteoroloog en werkzaam - hoe kan het anders in de Bilt - bij het KNMI had vorige week al terecht gezegd dat het deze week heel erg warm zou gaan worden; nou, dat hebben we geweten vandaag en gisteren.
Zo tegen half tien was het net zo'n beetje weer uit te houden op het zuid-balkon; dat is de zijde waarop je de maan kunt bekijken. Maar al wat wij zagen was geen maan: "zeker achter de bomen". We trokken onze schoenen aan en gingen naar de open plek in het bos. Daar stond een groepje andere maan-liefhebbers en die wezen ons op de vaag rode verschijning van de maan; inderdaad zo rood als maar kan. We bleven even staan kijken en gingen toen weer naar de flat. Daar dronken we een glaasje witte wijn en zagen we de maan opkomen; niet meer zo rood, maar nog wel duidelijk voor het grootste deel door de aardschaduw bedekt. Ik vond dat fascinerend om de schaduw van onze planeet afgespiegeld te zien op het oppervlak van de maan en heb dan ook zitten kijken, gewapend met de Swarovski totdat de schaduw definitief van het oppervlak verdween. Intussen zag ik met de kijker ook de planeet Mars en in mijn ooghoek ook een "vallende ster".
Toen ik naar bed ging - Roos was al geruime tijd naar huis - was het nog snoeiheet in de slaapkamer. Alles open gelaten en handdoeken in bed gelegd. Zo tegen half vier werd ik wakker door een koele wind; ben even op het balkon gaan zitten genieten van de frissigheid; in de verte hoorde ik Zeus, de bliksemslingeraar al knetteren; eindelijk verkoeling en regen!

PS Ziet u het Ajax logo op de maan geprojecteerd? Grapje van Vincent B.

Houd het hoofd koel

Met een vochtig hoedje op zit ik deze blog te schrijven

Anneke liet daarop altijd volgen: "en de voeten warm!". Het hoofd koel houden is met deze hitte wel lekker; daarom zit ik ook met mijn zonnehoedje op terwijl ik binnen deze blog zit te schrijven. Ik voel de behoefte om wat te vertellen hoe ik de hitte doorsta, op ervaring stoelend.
Roos en ik wandelen onder alle weersomstandigheden maar bij voorkeur als het lekker warm is. De afgelopen dagen hebben wij dan ook met genoegen al wandelend doorgebracht daar in de Eifel bij Simmerath en ik kan u verzekeren dat het daar weer lekker warm was; zo rond de dertig graden.
In Spanje hebben we wel eens bij nog veel hogere temperatuur gewandeld; dat was in Andalucia, in het Parco de Aracena. We hadden een beperkte hoeveelheid water bij ons omdat Roos rugproblemen had en dus niet kon sjouwen. We gebruikten het water om onze petjes nat te houden zodat er verkoeling optrad door verdamping van het water. Voor de vochtvoorziening hadden we meloen bij ons; bevat niet alleen water en wat voedingssuikers, maar ook mineralen, kalium met name. Werkte voortreffelijk. Ik was meer beducht voor bosbrand in het knisperdroge, bladerrijke landschap dan vanwege watergebrek of hitte. We hebben toen zonder problemen lekker gewandeld.
Dat hoofd koel houden hebben we er altijd in gehouden. Ook nu ik dit zit te schrijven in huis heb ik een vochtig hoedje op en dat helpt echt. Door de verdamping koelt het af. Gewoon af en toe onder de kraan en uitknijpen.
Een ander probleem is zouttekort dat kan optreden. Hebben we één keer meegemaakt, toen we op de Hoge Venen wandelden. Er was genoeg water in de beekjes en daarvan konden we volop drinken en onze hoofden koel houden. Maar vrij plotseling en beiden tegelijk voelden we ons wel zo slap worden dat we zo snel mogelijk een hotel opzochten; daar uitgeput op bed gelegen en we lagen allebei toch te zweten. Plotseling realiseerde ik me dat dat wel eens door zouttekort kon worden veroorzaakt en toen ik dat tegen Roos zei beaamde ze dat onmiddellijk; zo voelde het ook aan zei ze. We zijn moeizaam opgestaan, hebben ons naar een café/restaurant gesleept en daar soep besteld. Die smaakte wel zo flauw, hetgeen volgens mij een bewijs was van dat we zout nodig hadden; het lichaam geeft dat signaal! Dus als je bij deze warmte het eten flauw vindt! wees gewaarschuwd, dan heb je meer zout nodig. In ieder geval knapten wij onmiddellijk op terwijl ik het zoutpotje voor een belangrijk deel in de soep heb geleegd en Roos het maggiflesje.
En tòch is het mij enkele jaren geleden opnieuw overkomen - op Lesbos tijdens een wandeling -  dat ik me slap voelde en onmiddellijk constateerde dat het door zouttekort kwam. Roos heeft toen ergens zout gescoord en nadat ik daarvan had genomen was het ook direct weer over. Sinds die tijd doe ik op warme dagen gewoon een weinig zout in mijn waterflesjes; vul je direct aan wat je weer uitzweet. Doe ik vandaag ook met die hitte hier in huis; een snufje zout als ik weer eens een glas water neem. Doe dat ook lezer, ondanks de adviezen van de voedingsclubs die zich zo tegen zoutgebruik keren; je voelt je er wel bij met deze hitte.

Leek wel een grote vlinder

Daar kruipt hij tussen de stenen, een vleermuis

We wilden nog wel een mooie wandeling maken voordat we de terugreis weer zouden ondernemen. Roos wilde terug naar het fraaie plekje waar we gisteren waren geëindigd; een weide, een au uit vroeger tijden. We hadden het snel gevonden en liepen weer over de hoogte langs het beekje waar ondanks de droogte nog steeds water in liep. De au kon je bereiken via een stenen brug, meer een grote steen die over de beek was gelegd. Bleek volgens het bordje een brug uit de prehistorie; wie weet hoe lang die daar al ligt. De au was ook echt zo'n plek waarvan je je kon voorstellen dat daar in vroeger tijden vergaderingen of rechtszittingen plaatsvonden. Een indrukwekkend plekje al met al, nu gedomineerd door een picknicktafel.

Idyllisch plekje met op de achtergrond de Steinbrücke
met daarop mijn atletische gestalte har har.

We liepen verder en op zeker moment zagen we een beest vliegen dat ik in eerste instantie aanzag als een grote vlinder, maar Roos zag direct dat het een vleermuis was. Het beestje was duidelijk in de war; het vloog onder een auto en kroop daar wat rond waarbij Roos foto's probeerde te maken en vloog toen weer op en terug naar een boom.
Wij liepen verder door het mooie landschap en haalden de iets verlate bus SB63 naar Aachen; daar snel een broodje gescoord en met bus 44 door naar Heerlen waar nog geen 10 minuten later de trein naar Utrecht vertrok. Deze ging niet verder dan den Bosch en daar voelden we pas hoe onwaarschijnlijk heet het was in NL.

De steinbrücke uit de prehistorie

Ook nu, terwijl ik deze blog zit te schrijven in m'n flat is het gewoon tropisch warm. Arme Dick, die hier zo slecht tegen kan; ik heb ook te doen met alle anderen die er niet tegen kunnen. Advies is vooral flink water drinken en doe af en toe wat zout in het water; verder dun of niet kleden en je af en toe even afzemen met water en niet afdrogen; lekker in het windje gaan zitten. Heb ik voor het eerst gedaan toen ik bij 42 graden in Madrid probeerde te slapen in een pension zonder airco har har. Hebben we ook overleefd.

Een betere zaak waardig

Roos loopt door de natuur op en langs de "Höckenlinie"

Bij een vorig bezoek aan Simmerath hadden we een pad over een tankversperring gelopen; inmiddels een één dimensionaal natuur gebied. Vandaag wilden we dat opnieuw doen en gelukkig wist Roos het pad over de Höckenlinie terug te vinden.
Eerst weer door het dorp, net als gisteren maar nu de andere kant op. Eenmaal buiten het dorp genoten we op een bankje van het uitzicht.
Al vrij snel vonden we de opgang naar het pad, maar Roos wilde eerst de andere kant verkennen; was wel linie, maar geen echt pad. En inderdaad was dat stuk van de voormalige verdedigingswerken verworden tot een wildernis, prachtige natuur; allemaal wilde planten in bloei, niks monocultuur.
We liepen terug en namen het officiële pad over de Höckenlinie; was ook prachtig.
Wel gek, zo'n groot bouwwerk, honderden meters lang voor oorlogsdoeleinden; allemaal beton, door sommige geologen gemunt tot "Hitleriet", in dit geval terecht, maar al met al een betere zaak waardig.
Onderweg weer genoten van het landschap, zittend op een bankje. "Dit is echt vakantie", zeiden we tegen elkaar. Lekker rustig zoals het op onze leeftijd ook wel eens mag; geen gejaag met een doel dat je beslist moet halen. We hadden het nog niet gezegd of we hoorden het gerommel van oppergod Zeus; onweer op komst, of misschien slechts een teken van instemming met onze uitspraak. Desalniettemin besloten we om maar snel terug te keren naar het dorp, al was het maar voor een kop koffie. Ik had ook weinig zin om weer zo nat geregend te worden als laatst op de Cycladen. Maar de bui trok helaas over; slechts enkele druppels terwijl we op een terrasje koffie zaten te drinken.
Lekker terug naar ons hotel en op het balkon zitten genieten en deze blog geschreven.
Straks weer verder wandelen.
Nou dat hebben we gedaan; de omgeving leent zich daar echt voor. Overigens verder geen wandelaars te zien; voor de meesten is het echt te heet smiddags; wij redden ons wel met flink drinken en goede zin.
Na een verkwikkende douche en de was gedaan weer eenvoudig en overdadig zitten hompen en slempen.

Brombach

Roos op ons balkon

Eigenlijk had ik geen goed idee hoe we deze drie dagen zouden invullen. Wél had ik vast geboekt bij onze oude bekende Friedhelm Braun, der Wirt van hotel "zur Post" in Simmerath, zo'n heerlijk rustig plaatsje in de Eifel, vlakbij Monschau waar ik 49 jaar geleden voor het eerst kwam.
De wandeling van Simmerath naar Monschau was het enige dat ik kon bedenken; wat beperkt voor de drie dagen die we hadden gepland.
We vertrokken niet zo vroeg; gewoon met de bus van half negen naar Utrecht CS. In Eindhoven met de bus naar Roermond vanwege werkzaamheden aan het spoor en door naar Heerlen. Bus 44 naar Aachen bushof, broodje gegeten en om 14.00 uur werden we door de immer goed gemutste Friedhelm ontvangen. Een kwartiertje later zaten we met ons eerste Duitse biertje in de bloementuin van het hotel.
We waren toch wat moe van de reis, maar een tukje van een half uur deed wonderen.
Roos had gelukkig een kaart meegenomen met wandelingen in de omgeving; hadden we bij eerdere gelegenheid van Friedhelm gekregen.

De bloementuin, gefotografeerd vanaf het balkon

We hebben met die kaart een prachtige wandeling gemaakt door Huppenbroich, langs de Brombach en terug door het ons bekende Tiefenbachtal. We hebben nog wat kersen gekregen van een meneer die daar aan het plukken was en heerlijke bramen gesnoept.
Na een douche en droge kleren hebben we ons als vanouds aan de grond vast gegeten aan de eenvoudige, maar voedzame maaltijd die ons werd voorgezet. Hoewel, met cantharellen?! is niet echt eenvoudig!

Panta rhei

Eén van die oude Grieken heeft deze wijsheid gemunt; Herakleitos, alles stroomt, alles is in beweging. En dat wordt mij met het bekijken van de buitengewoon leerzame documentaires van de BBC over geologie maar ook over de beschavingen die elkaar opvolgden steeds duidelijker.
In "der Spiegel" die Roos onlangs kocht las ik een artikel over de bewegingen van mensenstromen, bepaald op basis van DNA analyses aan menselijke resten van 40.000 jaar oud. Ook daaruit kun je die stroom van Heracleitos duidelijk herkennen; volksverhuizingen - we leerden het al op school - zijn van alle tijden!
De biologische natuur, de ecologie vormt een buitengewoon complexe stroom van elementen als koolstof, zuurstof, maar ook van mineralen als fosfor in de vorm van fosfaat. Normaliter komt fosfaat via rotting van faeces en dode organismen weer grotendeels vrij voor herbruik in de voortdurende stroom van de ecologie. Helaas niet in de moderne landbouw waar fosfaat en andere mineralen kunstmatig worden aangevoerd en de reststoffen via het toilet, extra voorzien van bioactieve narigheid als "medicijnen" wordt afgevoerd. Ach, uiteindelijk komt alles via de geologische stromen weer beschikbaar. Duurt alleen wel zo'n 100 miljoen jaren har har.

Niemand trekt zich er iets van aan

Al zo lang geleden las ik dat CO2 een potentieel gevaar was voor het klimaat hier op aarde; door gebruik van kolen, olie en gas voor de energievoorziening zouden wij mensen de samenstelling van de atmosfeer veranderen. Een toename van CO2, een zogenaamd broeikasgas zou hogere temperatuur veroorzaken. Naïef als ik was dacht ik dat er dan wel een energietransitie op gang zou komen; dat de technologische ontwikkelingen gericht zouden worden op alternatieve vormen van energieopwekking; wind, zonlicht en andere bronnen aanboren, maar ook alternatieve vormen van vervoer en misschien zelfs matiging van onze behoeften. Helaas werkt het niet zo; we komen pas in actie als het (bijna) te laat is. Het zal ook niet meevallen in een democratie om voorstellen te doen als beleidsmakers die de mensen treffen in hun "vrijheid", want dat is natuurlijk wel wat we met onze moderne economie, gebaseerd op het ingewikkeld verbranden van olie hebben bereikt. Denk maar aan vervoer als auto en vliegtuig, maar ook de fabricage van allerlei gebruiksvoorwerpen. We worden steeds gemakzuchtiger; vrijwel alle lichamelijke arbeid is verdwenen en wordt overgenomen door machines en dus door de fossiele brandstoffen.
Bedenk eens hoeveel staal er wordt verplaatst als één persoon met de auto rijdt. Daar moet ik wel aan denken als ik op een bushalte zit te wachten en al dat "blik" met single chauffeur voorbij zie rijden.
Nou ja, ik ben somber, kan ook wel door het warme weer komen, maar dat zelfde warme weer is volgens mij veroorzaakt door ons slordig omgaan met moeder aarde. Ik hoop maar dat ik het mis heb, maar vrees van niet.

Gaat vervelen?!

Ja misschien wel; dat eeuwige wandelen kan misschien wel gaan vervelen, althans dat gevoel had ik vandaag wel een beetje toen ik voor de zoveelste keer richting Hollandsche Rading liep en doorsjokte naar Breukelen. Het was ook zo warm en er kwam geen eind aan die lange stukken door de polder.
Onderweg kwam ik een tegenligger/wandelaar tegen. Ook hij deed het Marskramerpad; we hadden beiden vandaag geen enkele mede-wandelaar ontmoet. Wandelen, zeker bij deze temperaturen en in vakantietijd is niet de meest populaire tijdsbesteding; mijn broer Jan vindt het zelfs langdradig en vervelend om in zijn eentje te wandelen; met z'n tweetjes doet hij het graag. Ik doe het eigenlijk best graag en word mede gedreven door de gedachte dat het verdraaid gezond is die regelmatige lichaamsbeweging gedurende lange tijd, want wandelen zoals ik het doe duurt gewoon uren lang. Uren waarin ik graag mijn gedachten laat gaan, waarin ik ook vaak de onderwerpen bedenk voor de blog die ik wil gaan schrijven. Maar als het zo warm is dan ben ik het toch ook wel een beetje met m'n broer eens.
Ik vermoed dat ik van vriend Dick commentaar krijg op deze gedachte; ben benieuwd.

Gasten uit Sri Lanka

Na afloop nog even op de prent voor de blog, Wat vindt
u lezer van mijn nieuwe overhemd? van Roos gekregen!

Buurman Sjoerd is enkele maanden zelfs twee keer in het huwelijk getreden. Voor beide manifestaties was ik uitgenodigd, echter de eerste vond plaats in Sri Lanka, het voormalige Ceylon waarvan ik weet dat er van die fantastische thee vandaan kwam; leek me wat uit de buurt om gebruik te maken van de uitnodiging. Sjoerd had een bruid gevonden die afkomstig was uit deze exotische plek, overigens een collega van hem bij het bedrijf waar beiden werkzaam zijn. Het tweede huwelijk vond plaats, hoe kon het anders, in NL en bij de receptie zijn Roos en ik aanwezig geweest. Bij die gelegenheid was een aantal familieleden van Nivethica, zo heet de kersverse echtgenote van Sjoerd overgekomen voor het bijwonen van de plechtigheid en de daarbij behorende feestelijkheden. Aangezien het flatje van Sjoerd mij ontoereikend leek om zo veel mensen te slapen te leggen had ik mijn flat aangeboden voor enkele overnachtingen. Is allemaal prima verlopen.
Sjoerd en Nivethica hebben ons vanwege mijn geste vandaag een dinertje aangeboden hier in het dorp bij restaurant "De griffel"op de Hessenweg. Was reuze gezellig en we hebben smakelijk gegeten. Daarvoor nog dank!

Met Roos van Veenendaal naar Leersum

Op de Amerongse berg

Deze etappe van het Utrechtpad heb ik enkele weken geleden gedaan en vond hem toen zo mooi dat ik hem ook aan Roos wilde tonen en dat gebeurde vandaag. We wandelden eerst naar station Bilthoven en hadden een krappe aansluiting naar Veenendaal West. Daar moesten we nog even lopen voor de aansluiting op het Utrechtpad. Eerst een stuk door een Veenendaalse buitenwijk met een hondenuitlaatplaats en uiteindelijk kwamen we in het groene gebied, nou ja groen? De natuur, zeker de grasvlakten zijn bepaald niet groen meer; ik kan mij dit slechts van een zomer herinneren uit mijn jeugdjaren; toen was eer ook een jaar een zomer dat het gras overal helemaal verbruind was. Maar dit jaar komt er helemaal geen einde aan de droogte lijkt wel; ook de komende twee weken wordt geen druppel regen verwacht; voor de boeren een ramp vrees ik.
Het was inderdaad weer een fraaie etappe en Roos genoot volop. We liepen stevig door, kwamen langs het piepkleine watertje als een soort oase in het boslandschap en even verderop knaagden we ons boterhammetje weg. Het was maar goed dat ik de GPS bij me had want ik had de etappe niet overal kunnen terugvinden ondanks dat ik er al geweest was. Bij de verkeersweg richting Amerongen was ik er ook heilig van overtuigd dat ik daar de vorige keer linksaf was gegaan naar Leersum, maar dat lag nog veel verder. Dat we verder moesten kon ik ook zien aan de GPS; toch wel verdraaid handig dat apparaatje!
Ondanks de droogte stonden tot onze verbazing de bramen er goed bij; ik kan daar gewoon niet van afblijven; ik vind het als geboren jager/verzamelaar een feest om bessen of bramen uit de natuur te kunnen snoepen.
Op het bankje op de Amerongse berg hebben we van het uitzicht genoten en een "onsie" gemaakt. 

Geen vogel te zien?!

Op de heuvel in de duinen; een "onsie" en niet in de
lens kijkend. Geen boomvalk te zien.

Vandaag voor de "afwisseling" naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen met mijn vogelvriendin Cyria. Ze vroeg zich af of ik wel naar de AW duinen wilde; gaan we vrijwel altijd heen om vogels te kijken. Het maakt mij weinig uit waar ik wandel als het maar in de natuur is en de duinen zijn toch wel mijn absolute favoriet of het nou met Cyria in de AW duinen is of met Huib in Bierlap, het is allemaal prachtig. Maar voor vogels hoefde je er vandaag niet te zijn.
Als ik met Ab of Cyria ga wandelen kom ik er niet onderuit om mijn Swarovski mee te nemen; neem hem trouwens tegenwoordig ook regelmatig mee als ik niet voor de vogels ga maar voor de uitzichten; met name sloten met waterlelies en ander bloeiend spul zijn schitterend als je ze dichterbij haalt met zo'n voortreffelijke kijker; net van die natuurschilderijen zoals Monet die zo fraai op het canvas achterliet.
Boomvalken waren mij beloofd, maar het werd niet veel meer dan wat kuifeendjes, in de rui ook nog?! met als hoogtepunt een krooneend. Ik vertelde Cyria over het heggemusje dat ik langdurig heb bekeken vanaf m'n balkonnetje; leuk gezicht zo'n poetsend en kwetterend vogeltje dat zich zo lekker voelt op z'n takje. Zij ziet de vogels ook het liefst naar hun gedrag. Er vlogen enorme aantallen libelles rond, het voedsel van de boomvalk, maar geen boomvalk te zien. Hij is een soort tussenvorm van een overmaatse zwaluw, razendsnel wendend in de lucht, en een papegaai die behendig een libelle in één poot vasthoudt in de lucht en intussen lekker oppeuzelt als een pinda peuzelende papegaai.
Het gaat mij meer om gezellig praten en tal van onderwerpen, waaronder natuurlijk de nieuwe kinderen passeerden de revue. Het blijft fascinerend voor derden wat er allemaal speelt in die situatie. Cyria vertelde o.a. over plannen mbt een soort table d'hôte die ze wil gaan doen met haar partner die over een enorme tafel beschikt; leuk idee waarbij Roos en ik bij voorbaat al zijn uitgenodigd tot deelname.
Ze bracht me als vanouds naar station Heemstede en ik tufte naar huis. Ik was merkwaardig moe van deze relatief rustige dag en ging "ff legguh", werd tegen half twaalf, middenin de nacht wakker en na de pitstop de volgende morgen pas om 8 uur; had het even nodig kennelijk.

Gaia is ons nog steeds de baas!

Aangezien lezen me moeite kost ben ik meer overgegaan tot het bekijken en vooral beluisteren van documentaires. Via de site van vriend Dick zijn de meest uiteenlopende series, waaronder BBC series toegankelijk. Een serie over geologie vind ik zo ontzettend boeiend dat ik hem herhaaldelijk op mijn scherm zet. En dan zie je zoveel aspecten van "onze planeet"; de onafzienbare hoeveelheid tijd die is verstreken sinds haar ontstaan; het ontstaan van de continenten zoals ze er heden uitzien; de enorme dynamiek die met een snelheid van enkele centimeters per jaar ons mensen nauwelijks opvalt maar die van het grootste belang is voor allerlei processen; het vulkanisme, de platentectoniek, de samenstelling van de atmosfeer. Ik vind het fascinerend.
Het was die ouwe Grieken ook al duidelijk dat alles om moeder aarde, Gaia, draaide; uit chaos ontstaan en samen met Ouranos, de hemel de aanzet vormde tot alles wat er nu is tot en met alle eigenschappen van mensen en dieren, dit alles te lezen in het bijzonder toegankelijke boek Mythos van Stephen Fry.
Wij mensen denken dat we de natuur wel zo'n beetje de baas kunnen en zijn de aarde collectief aan het uitwonen; bossen worden gekapt sinds honderden jaren, rivieren omgelegd en ingedamd, de atmosfeer wordt van samenstelling veranderd. Ik krijg zo het akelige gevoel dat dit vergelijkbaar is met de hybris die voor de oude Griekse goden ontoelaatbaar was en altijd hard werd afgestraft; en nu ik zie hoe de droogte Europa aan het teisteren is krijg ik het gevoel dat Gaia ons scherp waarschuwt vanwege deze hybris ten opzichte van haar.
Foto gecopieerd van deze site

27 km naar Breukelen

Op het pad een zonnende hazelworm

Roos vroeg me wat ik nou eigenlijk wil bereiken met dat steeds verder wandelen; eigenlijk weet ik dat ook niet goed; gewoon eens onderzoeken tot hoever je de wandelmotor kunt laten gaan op 1 dag wellicht. Voor het testen van de conditie heb ik de wandeling Simmerath Monschau gemunt, maar hier dichter bij huis wil ik eens kijken tot hoe ver ik kan gaan en voor vandaag had ik een kleine dertig in twee stukken gepland.
Roos ging mee en zo namen we bus 58 op onze eigen halte naar de Mauritshoeve; daar kun je direct op het Marskramerpad stappen. Ze zou met me meelopen naar Hollandsche Radingh en daar op de trein stappen. Het is een ideale verbinding want binnen een kwartier sta je in de schoonheid van de Utrechtse Heuvelrug en het stuk naar Hollandsche Radingh is prachtig. Aangekomen bij het station wilde ze nog een stukje verder lopen door het bos aldaar en ik liep met haar mee en weer terug naar de ingang van het bos; daar namen we afscheid en kachelde ik door naar Breukelen.

Op het Vinkenplein een bouwactiviteit van jewelste

Eerst door het mulle zand geploeterd van het wandelpad langs het Tienhovens kanaal; nou ja, kanaal, uiteindelijk loopt het dood en nu stond het voor het grootste gedeelte zelfs droog. En dan de oude polder die voor een groot deel is of wordt omgewerkt tot natuur. Dat eerste stuk, het trilveen blijft altijd schitterend om te zien. Ik had de Swarovski bij me en kan dan ontzettend genieten van de Monet schilderijen die je naar je toe kunt kijken; ik bedoel natuurlijk de schitterende beelden van de drijvende, bloeiende planten in de sloten; waterlelies, water ranonkel, gele dotterbloemen. Ik kan van die schoonheid zo genieten. Vogels waren er niet zo gek veel; een landende grote zilverreiger vond ik mooi om te zien, maar dat was het wel zo'n beetje behalve veel ganzen, eenden en ander normaal spul.

Zelfs in de Parklaan activiteiten rond het riool

Het scheidingspad tussen de Loosdrechtse plassen; wondermooi; twee wandelaars haalden mij daar in toen ik op een bankje zat om de kijker op te bergen, water te drinken en een stukje brood te knagen. Ik liet hen graag even passeren; loop het liefst in de stilte en dat kan niet met praters achter of voor je.
Tja en dan het wat saaie stuk over het fietspad langs de weg; dan heb je er toch al een kleine twintig achter de kiezen. Bij het fort over het hek en langs het waterleidingkanaal over de grasdijk in volledige stilte; zelfs geen "sport"vliegtuigje van vliegveld Hilversum te horen. Het paadje naar de Vecht was bijna dichtgegroeid en heel smal; veel insecten daar! En toen Breukelen; een nieuwe opgang naar het station uitgeprobeerd en een kwartiertje kunnen uitrusten voordat de trein kwam. Geamuseerd zitten kijken naar twee leeftijdsgenoten/collegae grootouders die de oppas hadden over vier jonge kleinkinderen; wat een gedoe; zou daar geen zin in hebben.
En toen ook nog drie kwartier gewandeld van het station naar huis om de dertig zo'n beetje vol te lopen. Ik was bepaald niet uitgeput maar m'n voeten deden pijn vanwege de sandalen die ik had gedragen vandaag. Heb ik direct aan Roos gegeven; zij loopt graag op sandalen; ik niet!, liever hoge wandelschoenen.
In het dorp een bouwactiviteiten van belang; op het centrale plein wordt gebouwd en in de Parklaan wordt nieuw riool aangelegd.
's-Avonds in de tuin nog genoeglijk een glaasje gedronken en nog nagenoten van het bezoek van broer en schoonzus gisteren; direct een nieuwe afspraak gemaakt voor 13 augustus, de verjaardag van onze vader; we gaan dan lekker met z'n viertjes uit eten om dat te "gedenken"; vieren klinkt zo gek.

INTBAE

Bij het afscheid nog even een "onsie" gemaakt

Gisteravond kreeg ik nog een eppie van broer Jan; we hadden toch voor morgen afgesproken om te komen lunchen? heb niks meer van je gehoord. Mijn antwoord was kort maar krachtig: "absoluut". Nog enige correspondentie vanmorgen over de tijd waarop ik Jan en Thea kon verwachten.
Even voor elven kwam Roos met de ingrediënten voor het nagerecht; ik had gisteren nassi gekookt, mijn specialiteit.
Nog onverwacht ging de bel en kwamen broer en schoonzus de drie trappen opgeklauterd. Gezellig om elkaar weer te zien. Eerst aan de koffie met de even onvermijdelijk snee rozijnen/notenbrood. En dan valt alle tijd weer weg en pak je het gesprek op alsof je elkaar gisteren nog hebt gesproken. Onvermijdelijk natuurlijk over de kinderen en de kleinkinderen en natuurlijk over de nieuwe kinderen; dat houdt onze generatie toch wel stevig bezig. Jan en Thea hebben hun prachtige boerderij-woning in de verkoop, maar hebben intussen ook hun oog laten vallen op een ander huis; spannende tijden.
Ook onze ouders kwamen aan de orde en wat mij ontzettend veel plezier deed was om te horen dat onze vader erg gesteld was op Roos; daar kon je een goed gesprek mee hebben, vond hij. We memoreerden nog de eerste ontmoeting van "pa" met Roos; hij gaf haar een hand en zei: "vindt u ook niet mevrouw dat 72 jaar wel genoeg is". Roos moest destijds erg lachen en zei: "dat kan ik niet zeggen, maar we hebben in ieder geval een gesprek". Vader heeft het goed kunnen vinden met Roos en dat vond ik bijzonder fijn te horen; aan zijn oordeel hecht ik sterk!
De nassi had ik helaas voor niets gemaakt; broer Jan eet geen koolhydraten en schoonzus Thea is allergisch voor schaaldieren en de trassi is gemaakt van garnalen, dus dat hield even op. Maar zij zijn helemaal niet van die grote eters en uiteindelijk bleek het toetje van Roos, frambozen met bramen, klapbessen, kwark en een beetje jam uitstekend te voldoen.
Om 15.00 uur werd Jan wat onrustig en liep het bezoek ten einde. Gelukkig dacht Roos er nog aan dat we een foto moesten maken. En afgekeken van Martijn maakte ik een redelijk geslaagd "onsie"; kan er niks aan doen maar dan moet ik zo ontzettend lachen.

PS de afkorting INTBAE was een geheimpje van Thea en onze vader. Het stond voor: It's Nice To Be An Elf. Daar ben ik het gloeiend mee eens. Het siert de grafsteen van onze ouders; zal het eens van nabij fotograferen.

Dat gehaast

Het zal wel komen doordat ik zo langzamerhand een oudere oudere begin te worden; het gaat me allemaal wat snel, vooral op het fietspad. Je wordt als oudere niet alleen door jonge mensen gepasseerd, die al telefonerend en op een oude krakende fiets met alle gemak een behoorlijke snelheid maken; vind ik leuk. Maar ook ouderen met een elektrische fiets, zgn. snorscooters, een meter breed en vaak bezeten door een jeugdige dikkont raggen je op hoge snelheid voorbij; racefietsers met sportieve kleding snorren met 45 km/hr over recreatie-fietspaden. Ik vind het niet leuk meer en voor moeders met kleine kinderen lijkt het mij gewoon beangstigend.
In de supermarkt lijkt ook iedereen wel haast te hebben. Met ernstige gezichten worden de karretjes voortgeduwd en haastig wordt de kost bij elkaar gescharreld. Ik moet bekennen dat ik ook wel eens heel schattig door een jonge vrouw, huismoeder ben geholpen met het zoeken naar Worchestersauce hoor; niet iedereen is zo gehaast; stelde ik erg op prijs.
Het doet me soms denken aan de blinde zanger Jules de Corte met zijn verschillende vragen: "ik zou wel eens willen weten". En de laatste vraag die hij stelt: "waarom zijn de mensen zo moe?" (kennelijk toen al in de jaren vijftig) en die beantwoordt hij dan met: "misschien door hun jachten en jagen, of misschien door hun tienduizend vragen". Prachtig echt vijftiger jaren liedje. Ik zal eens kijken of het op youtube staat. Nou wel degelijk, luistert u maar.

De derde keer in een week

Een indrukwekkende fles met bier
van de Tempelier brouwerij

Niet te geloven maar vandaag gingen we weer naar het IJsseldal; afgelopen weekend eerst met Roos en vervolgens met Ab en nu weer met Roos om bij onze jagervriend Jan wild te gaan halen. Naar ik begreep gaat het heel slecht met de zwijnen op de Veluwe door de droogte; er is vrijwel niets meer te vreten voor die beesten en ook drinkwater is er nauwelijks meer. Maar vlees van ree was er nog volop.
Roos had een beetje last van haar rug, alle reden om dan met de buurtbus te gaan en niet het hele eind vanaf station Klarenbeek - hoe mooi het ook is -  te gaan wandelen. De vrijwilliger/chauffeur kende ik nog van een vorige rit.
Weer gezellig op de koffie  gezeten in de tuin van het paradijsje waar zij wonen. Veel over de jacht en over het vissen op de IJssel gehoord. Dat jagen niet ongevaarlijk is moge duidelijk zijn. Jan vertelde over een aantal jachtongevallen waarvan een tweetal zelfs dodelijk vanwege onachtzaamheid.
Terug opnieuw met de buurtbus naar station Twello waar je dan bijna een half uur moet wachten voor de aansluitende stoptrein naar Apeldoorn. Was druk in het busje; wel vier passagiers, dus volop babbelen vooral met de chauffeur die dat wel gezellig vond.
We hadden onder andere twee forse reebouten meegenomen en ik vroeg mij af of ik die wel in m'n vriezer kwijt zou kunnen; alles paste perfect. De gerookte ganzenborst heb ik maar direct in de koelkast gelegd; gaat lekker op brood. De zwijnenribbetjes bewaar ik voor de soep en de rest zien we wel.
Lekker eenvoudig gegeten, boontjes met gebakken ui; veel eenvoudiger kan het niet maar met een augurkje fijngesneden erdoorheen is het voor mij een feestmaal.
Bij het uitbuiken op het achterbalkon heb ik uitgebreid met de Swarovski-kijker naar een parmantig vogeltje, een heggemus zitten kijken; zat zich op te poetsen en af en toe wat te "zingen"; leuk gezicht.
Een eppie van Roos of ik nog zin had om te bridgen en vooruit met de geit; ging nogal wisselend. Daarna ben ik met de fles bier die ik gisteren van Martijn en Margot ten geschenke had gekregen naar Roos gegaan om ervan te genieten. Er kwam een heel bijzondere fles uit de geschenkverpakking; met houtwol beveiligd tegen stoten en een gezekerde kurk als bij een fles champagne; een echt Tempelier bier. We hebben ervan gedronken; smaakte me voortreffelijk. Roos nam (gelukkig) een klein glaasje en ik heb de rest gesavoureerd; gezopen als een Tempelier har har.

M&M

Vanmiddag kwamen Martijn en Margot thee drinken en wat wandelen in ons bos; gezellig! Ergens in de ochtend kreeg ik een eppie of het goed was dat ze om 13.00 uur bij mij zouden zijn. Nog even een kop koffie op het balkon voordat ze zouden komen en daar kwam een auto met Belgisch nummerbord en ja hoor daar kwamen ze aan. Vrolijk zwaaiend; ongelooflijk hoe snel je dat eind van Antwerpen naar hier rijdt met een auto; zou ons een halve dag kosten met de Flix.
Aan de thee met de onvermijdelijke snee rozijnen/notenbrood en we babbelden wat af; of we elkaar al jaren kenden terwijl dit pas de derde ontmoeting was. Even later kwam Roos ook binnenzeilen.
Vanwege zijn verjaardag had Martijn van Margot een concertbezoek gekregen. In scherts vroeg ik of ze naar een concert met kwartetten of andere vioolmuziek zouden gaan, maar nee, ze gingen hedenavond naar de rapper Eminem, ik had M&M verstaan, vandaar de titel van deze blog.
Natuurlijk heb ik even een voorproefje genomen en wat beluisterd van deze rapper; luistert u vooral mee; is heel bijzondere "muziek";voor mij een volstrekt nieuwe ervaring, waarvoor dank.
We gingen nog even een wandeling maken door ons bos; Martijn en ik liepen voor de dames; volgens Roos hadden Martijn en ik dezelfde "loop". Grappig.
Bij terugkomst maakte Martijn nog het "onsie" waarmee deze blog is gesierd.

Over "het gesticht"

De watertoren van Kwadijk

Was alweer een poosje geleden dat ik bij vriend en collega Jacques en zijn geliefde Ellen op bezoek was. Het kostte nogal moeite om via ns.nl of 9292 een goede treinverbinding naar Purmerend Overwhere te vinden; dan maar op de bonnefooi dacht ik, maar het liep als het bekende zonnetje en even voor 8 uur was ik al op genoemd station. De route naar de Oostdijk in de Beemster wist ik nog wel zo'n beetje en met behulp van een vriendelijke meneer vond ik het zonder moeite. Richting Kwadijk door het toch wat troosteloze Purmerend en daar begint de landelijke schoonheid van Noord Holland; ik zag de watertoren al in de verte. In Kwadijk rechtsaf richting Hobrede door de weilanden; kieviten en vooral rust en stilte. In Hobrede zag ik een begraafplaatsje helemaal in de stijl van "das Wirtshaus"; heb ik gefotografeerd voor een van de bloggies van gisteren.
Even verderop, bij het bruggetje heb ik even op de bushalte gekeken hoe laat ik de buurtbus kon nemen richting Purmerend. Eigenlijk kun je vlakbij waar Jacques en Ellen wonen met het OV komen; is een kwestie van even voorbereiden; er rijdt op werkdagen enkele keren per dag een busje van Overwhere naar Hobrede en verder naar Oosthuizen en Beets.

Begraafplaatsje van Hobrede

Over het brugje rechtsaf de B&B van Jacques en Ellen; op een paradijselijk plekje. Ellen had nog vakantie dus zij was er ook. Jacques en ik hebben elkaar altijd van alles te vertellen; toen we eenmaal uitgepraat waren over al onze (klein)kinderen - en dat zijn er inmiddels nogal wat - natuurlijk over "vroegig", onze gezamenlijke tijd op "het gesticht" zoals Jacques onze toenmalige werkgever benoemt. Hij heeft er een eeuwigheid gewerkt en ik toch ook ruim vijf jaar waarvan zo'n drie jaar samen met Jacques. Die drie jaar waren bepaald niet de onprettigste jaren van mijn werkzaam leven. En daarna natuurlijk de polletiek even doorgenomen; klopt allemaal niks van zoals 70-plussers allemaal weten (har har). Maar al met al waren we toch redelijk tevreden.
Ik overhandigde Jacques een flink stuk reuzel om uit te bakken en memoreerde dat ik toch wel mede door hem altijd van alles zelf ben blijven maken zoals brood, wijn, jenever, jam en dat ik graag mijn etenswaren bij de producenten haal.
Ellen zorgde voor een lekkere lunch met salade en knapperig brood. Daarna ging ik er vandoor en haalde keurig de buurtbus. Was toch nog een hele rit terug naar huis. De wandeling van 24 km van gisteren voelde ik nog. Toch nog gebridged met Roos en vervolgens als een blok geslapen.
Morgen hoog bezoek; Martijn komt op de thee met zijn geliefde Margot.

Nee, ik heb geen hond

Blauwschokkers

Na zo'n passieve dag als gisteren - heb een beetje zitten navelstaren en kwam tot weinig - vandaag weer een explosie van activiteit. Roos had hier nog een wijntje gedronken en was uiteraard blijven slapen maar moest vanmorgen weer vroeg opstaan vanwege de Pilatesles bij Debbie. Dus lag ik om half negen al in Stephen Fry te lezen, heb vervolgens blauwschokkertjes gegeten, twee blogs geschreven, nog wat Schubert liederen gezongen en daarin begeleid door Roos, maar daarmee was de maat nog niet vol. Eigenlijk had ik voor vandaag een stevige wandeling gepland; het regende een heel klein beetje, dus aarzelde ik wat.
Maar toch op weg; naar Amersfoort waar ik om 13.45 aan de wandeling naar Hollandsche Radingh begon. Was eigenlijk prima wandelweer. Weinig mensen te zien. Ergens op een heideveldje liep een meneer met een hond en dat malle beest begon stevig naar me te blaffen. Nou ben ik daar nooit zo van onder de indruk hoor maar ik had wel meteen een gesprek met de eigenaar: "zij blaft omdat u geen hond bij u heeft"; nou nog mooier, beest merkt ook al op dat de eenzame, ouderwetse wandelaar geen metgezel, geen alibi bij zich heeft. Het gesprek ging al gauw over de stront en de stank waar ik weinig begrip voor kan opbrengen, maar allervriendelijkst gingen we weer uit elkaar. Een uurtje verder liep ik op een fietspad naast een paardenpad en daar kwamen twee ruiters te paard aan. Eén van hen vroeg mij nadat ik hen had gepasseerd: "u heeft geen hond hè", hetgeen ik kon bevestigen, "dan kunnen we rustig doorrijden". Het moet niet gekker worden; het is inderdaad zo langzamerhand uitzonderlijk wanneer iemand zonder hond in de natuur verblijft.
Bij de Mauritshoeve - ik was intussen behoorlijk moe geworden - stond een mevrouw die niet goed wist welke kant ze op moest; bleek een Deense te zijn die naar de camping Fazantenhof moest. En aangezien mijn wandeling daar letterlijk langs liep had ik gezelschap en dat loopt, zeker zo'n laatste stuk wat makkelijker. Gezellig mee gesproken onderweg.
Uiteindelijk kwam ik keurig om 18.26, precies op tijd om direct in te checken op station Hollandsche Radingh waar 10 minuten later de sprinter kwam. Heb het toch weer makkelijk gered die 24 km. Misschien probeer ik een volgende keer om door te lopen naar Maarsen of Breukelen. Rustig aan eens proberen of ik dat kan halen. Is tegen de 40 km; zou een record worden.
Foto van de blauwschokkers zijn van de site van "de gezonde apotheker" waar ik ook vaak peulvruchten bestel.

Das Wirtshaus

Een stemmig begraafplaatsje; geen plek voor
de wandelaar uit de "Winterreise"

Roos en ik zingen al ruim twintig jaar o.a. liederen uit "Die Winterreise" van Schubert. Vroeger begeleidde ik haar op de piano maar tegenwoordig hebben we de rollen omgedraaid.
Toen ik nog achter de piano zat vond ik die tekst maar onbelangrijk; de componist, en zeker Schubert kon via de noten wel duidelijk maken wat de intentie was, dacht ik. Daar kom ik wel van terug nu Roos mij begeleidt. Allereerst merk ik heel sterk dat de tekst je als zanger zo kan raken; soms kan ik van de emotie gewoon niet verder zingen.
Maar ik heb tot mijn schande en schaamte gemerkt dat ik ook echt dingen heb gemist. Dat was het geval in het lied Das Wirtshaus waar de wandelaar zelfs op het kerkhof geen plekje kan vinden en boos en wanhopig verder loopt met zijn "treue Wanderstab". Dat is feitelijk de quintessens van dit lied. Was me af die jaren ontgaan tot Roos me er vandaag terecht op wees!

Blauwschokkers met kaantjes

Rare naam, maar zo noemt Theo de verse capucijners die hij in zijn biologische moestuin kweekt. Enkele weken geleden hadden Roos en ik daar een stevige portie van ingeslagen en gepeld; mijn portie lag in de vriezer te wachten op beter tijden en die zijn zojuist aangebroken. Eveneens uit de vriezer kwamen de vetkaantjes, overgebleven nadat ik varkensvet in stukjes had uitgebakken; de reuzel - het uitgebakken vet - gebruik ik om van alles in te bakken, met name de spekpannenkoeken maar ook vlees en vandaag lekker over de verse capucijners.
Was snel klaar; capucijners even in de magnetron opgewarmd terwijl ik van die smakelijke zoetzure augurken fijn sneed en de kaantjes nog iets verder werden uitgebakken in een ferme eetlepel reuzel. Dat alles door elkaar en in een vloek en een zucht had ik dit lekkers geïnternaliseerd; ging zo vlug dat ik helemaal vergat om er een foto van te maken voor deze blog en in minder tijd dan ik nodig had om deze blog te schrijven. 

Mythos

Op straf aanraden van vriend Dick ben ik begonnen aan de Engelse e-pub versie van dit boek, geschreven door Stephen Fry. Helaas gaat het lezen me wat moeilijker af, vooral van scherm af lezen wordt lastiger. En toen bleek Roos te beschikken over de papieren versie en nog wel in het NLs ook. Fantastisch boek; een waardevolle aanvulling op de werken van een zekere Homeros, collega schrijver van Fry har har. Ik zal Mythos plaatsen in het rijtje van Ilias en Odysseia, mijn vanaf heden favoriete trilogie naast de drie dikke pillen van Livius, eveneens in NLse vertaling.
Hoe die mythen een basis hebben geleverd voor de filosofie is onvoorstelbaar; hoe meer dan 2500 jaar geleden al zo fundamenteel werd nagedacht hoe de wereld in elkaar kon steken en hoe de mens in elkaar zit; het is zo fascinerend.
Begonnen met de eerste tweehonderd pagina's in de Engelse versie heb de volgende 200 weg gelezen in de papieren en NLse versie. En nu begin ik gewoon weer van voren af aan. Ik heb me voorgenomen zolang mijn ogen het mij nog mogelijk maken om  te lezen, uitsluitend nog van de klassieken te gaan genieten. 

Met Appie naar Appen

Ruïne van De Nijenbeek

Afgelopen donderdag of vrijdag had Ab mij per app gevraagd of ik tijd en zin had om zondag, vandaag dus, met hem aan de wandel te gaan. Kennelijk had hij alles geprobeerd om mij te bereiken want naast de Whatsapp was er ook een SMS en zelfs een e-mail met deze vraag. Maar ik had de ielepiel gewoon thuis gelaten althans niet gehoord. Maar zodra ik het bericht had ontvangen heb ik bevestigend kunnen antwoorden. Bij de e-mail was een fotobijlage gevoegd van De Nijenbeek, een ruïne van een groot verdedigingswerk uit het grijze verleden.

Gisteren heb ik met Roos de prachtige wandeling langs de IJssel van Zutphen naar Deventer gewandeld en regelmatig verzuchtte ik dat vriend Ab dit ongetwijfeld prachtig zou vinden en dat ik deze wandeling binnenkort met hem wilde lopen: "misschien morgen al". Dus toen Ab vanmorgen om tien voor acht - slechts tien minuten eerder dan afgesproken! - aanbelde en ik hem vroeg waar we zouden gaan wandelen vandaag stelde hij voor om langs de IJssel te gaan, zeker toen hij hoorde hoe enthousiast Roos en ik waren over de prachtige uitzichten die we hadden genoten.

We zetten de auto neer bij het station Klarenbeek, ons bekend. We spraken uitgebreid met de bewoner van het huis bij het kabouterbos; schitterend gelegen en zijn familie woonde hier al generaties. En toen op weg naar de IJssel via het pad dat Roos en ik zo vaak hebben gelopen op weg naar onze jagervriend om wild te halen. Nu was ons doel de kasteel ruïne en van daaruit verder langs de NS-route op weg naar Zutphen; dat deel van de route had ik ook graag aan hem willen zien. Maar wat bleek, Ab had zijn brood vergeten mee te nemen en wilde even kijken of bakker Bril te Appen heel misschien open zou zijn op deze zondag. En zo maakte ik een uitstapje met Appie naar Appen; helaas bleek deze beroemde bakkerij gesloten, dus weer terug naar de route en bereikten we De Nijenbeek. Daar hebben we op een bankje onze lunch - gelukkig had Ab wat onduidelijk snoepgoed bij zich om te knagen - opgenuttigd; ik had tuinbonen met ui, spek en knoflook, gekruid met kerrie en gedroogde tomaat; smaakte voortreffelijk.

En toen begon het allermooiste stuk van deze wandeling en het deed me veel plezier dat Ab het helemaal met mij eens was dat dit toch wel heel erg mooie natuur was.

Uiteindelijk bereikten we Zutphen en hadden we een perfecte aansluiting naar Klarenbeek met de trein. De trouwe schicht stond te wachten en bracht ons terug naar Bilthoven. Onderweg bekeek ik de appies die ik had binnen gekregen die dag en dat was nogal verrassend; zonder dat ik ook maar een vermoeden had, bleken al mijn kinderen, d.w.z. officiële kinderen en donorkinderen een picknick te hebben gehouden met partners en kleinkinderen; bij elkaar een heel gezelschap!

Van Zutphen naar Deventer

Schitterend uitzicht over de ooijbossen langs de IJssel

De thee was op en dus moesten we wel naar "De Pelikaan" in Zutphen om "Oudemansthee" op tehalen; Roos had daarvan 2 kilo besteld en die zouden vandaag klaar liggen. Om half tien met de sprinter naar Amersfoort; heel snel hadden we aansluiting met een bomvolle internationale trein; Roos kon gelukkig zitten maar ik heb tot Apeldoorn moeten staan; kan ik hebben hoor har har. Op station Apeldoorn moesten we lang wachten; ik liep over het perron en zag iets buitengewoon onsmakelijks liggen op een zitbank op het perron: overduidelijk een tamelijk verse, met vliegen overdekte menselijke drol die nog stonk ook. Hoe onbeschaamd kun je zijn en hoe nodig kun je moeten kennelijk. Bah!
Maar daarom niet getreurd; even later liepen we door het oergezellige Zutphen; er was markt en ik moest me ontzettend bedwingen om niet iets te kopen. M'n voorraad moet op en m'n vriezer moet leeg moet ik me telkens voorhouden.
Roos had een nieuwe NSwandeling uitgezocht voor vandaag en die was toch ongehoord mooi; globaal over de rivierdijken van de IJssel door een fantastisch mooi landschap. We verzuchtten ons regelmatig: "wat hebben we toch een mooi land". Natuurlijk werkte het weer mee; het is geen route voor als het geregend heeft want je loopt veel over graspaden, maar we hebben dit niet voor het laatst gelopen!

Einde van een activiteit

In het zeer onwaarschijnlijke geval dat hij deze "post" zal lezen vrees ik dat ik een donderpreek te horen zal krijgen van zoon Hugo; ik heb vandaag mijn abonnement bij Sportcity, de fitness club opgezegd. Ik vind er geen pest meer aan; het binnen sporten is niks voor mij en zeker niet met die "kolere muziek" erbij, maar dat is niet de belangrijkste reden.
Het leukste en fijnste aspect van de sportcity vestiging in Bilthoven vond ik toch wel de sauna; ik vond het heerlijk om eerst stevig de armspieren te gebruiken, soms ook de benen met een helling van 12% en heel soms ook nog de fiets erbij. Daarna lekker douchen en de sauna in. Tot slot relaxen en dan verfrist aankleden en terug naar huis. Maar helaas kreeg ik in de sauna altijd last van m'n ogen; deed zeer, ook al hield ik ze altijd dicht en m'n hand ervoor om de warmte tegen te houden voor zover mogelijk. Tot mijn grote schrik merkte ik enkele maanden geleden dat mijn rechteroog niet meer optimaal functioneert; ik wijt dat aan overmatig in de sauna zitten; ik zat er soms wel drie-vier keer per week in; ook na een dag wandelen ging ik naar Sportcity om alleen maar even de sauna in te duiken. Maar sinds ik echt problemen heb met m'n oog ga ik helemaal niet meer in de sauna. En nu, enkele maanden later merk ik gewoon dat ik er helemaal geen zin meer in heb.
Vanmiddag ben ik voor het laatst geweest; even aan de gewichten trekken en drukken en toen geloofde ik het verder wel. Ben naar de balie gegaan en heb gevraagd hoe ik mijn abonnement op kon zeggen. Was simpel. En nu mag ik nog een maand lang van de fitness gebruik maken dus in ieder geval ook van de zonneweide met ligbedden die bij het saunacomplex hoort. Daar heb ik vanmiddag dan ook heerlijk liggen zonnen.

24 km met m'n nieuwe pet

Met leesbril en nieuw hoofddeksel

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik niet meer aankon dan 15 km. Gisteren was ik na een dergelijke afstand behoorlijk moe. Maar dat wilde ik niet op me laten zitten en voor vandaag had ik 24 km gepland, van Amersfoort naar Hollandsche Rading. Tot mijn genoegen bleek Roos graag mee te willen lopen. En aangezien zij vanavond nog om 19.00 uur bij Debbie wilde zijn, zijn we vroeg vertrokken, met de stoptrein van 9.27. Eerlijk gezegd dacht ik dat we het maar nauwelijks binnen ons tijdvenster van vóór vier uur inchecken zouden halen. Maar dat zou meevallen, dat zou zelfs ontzettend meevallen. Deze afstand liepen we inclusief de drie korte rustpauzes in 4.45 uur, dat is 5 km/uur en daar nam ik mijn nieuwe petje voor af. Achteraf moet ik toch wel bekennen dat het dankzij Roos was dat het eigenlijk geen probleem was om deze afstand af te leggen; zij houdt het tempo hoog en heeft geen behoefte aan telkens weer rusten.
Ja ja, een nieuwe pet aangeschaft! Het oude zonnepetje van m'n vader was volledig versleten. Ik heb zo'n ontzettend grote harses dat ik nergens een passend petje kon vinden. Maar Roos wist raad en maakte mij attent op een Duitse hoedenzaak die via internet levert; daar komt ook mijn verjaardagscadeau, de alpinopet vandaan.

Onderweg vonden we een dode spitsmuis met een prachtig gekleurde aaskever. Die zie je toch maar verdraaid weinig. Sterke kever die het muisje gewoon optilde en zelfs verplaatste. Helaas kan ik mijn Cineri niet vinden zodat ik het beestje niet op naam kan brengen. Maar zo te zien was het de "gewone aaskever".
Foto gecopieerd van internet

Thijl, de opera

Voordat de voorstelling begon. Enorm orkest zit klaar

Aan de recensie van Franz Straatman in "Place de l'opera" heb ik eigenlijk niets toe te voegen. Ik heb gisteravond verschrikkelijk genoten van deze opera, geschreven door een mij tot die tijd volstrekt onbekende NLse componist, Jan van Gilse. Het verhaal was duidelijk en ontroerend; de muziek was prachtig. Tegen de achtergrond van gestapelde zeecontainers werd een voorstelling gegeven wel zo indrukwekkend dat af en toe de tranen in m'n ogen stonden. Vooral het lied "Slaat op den trommele van diredomdijne" deed bij mij een emotionele snaar trillen.
De muziek was best modern maar vooral heel indringend en prachtig om te horen; voortreffelijk uitgevoerd door het enorme orkest van studenten. Dit werk, maar ook deze cast, dirigent en orkest verdienen het om regelmatig te worden uitgevoerd; met dit NLse cultuurproduct kunnen we ons internationaal presenteren!
Wat een verschil met afgelopen vrijdag toen we in het sjieke operagebouw in Amsterdam een opera - waarvan ik de naam overigens niet meer weet - . hebben mogen bijwonen. We gingen nogal verbaasd en teleurgesteld naar huis en ontmoetten halverwege de terugreis, op het station Utrecht CS een ons goed bekend echtpaar dat dezelfde gevoelens had; raar verhaal en - vond ìk vooral - idiote muziek. 

Hoogzwanger

Arja en Walter met hun kinderen

Nou, dat was ze, mijn dochter Arja. Voorzichtig ging de deur van hun nieuwe huis open en de kleine Sjoerd, binnenkort niet meer de jongste van Arja's kids sprong in mijn armen; heerlijk die kinderarmpjes om je nek. Inmiddels toch vaak gezien maar toch nog steeds verbazingwekkend hoe groot de buik van een hoogzwangere dochter kan zijn. "Nog even volhouden", schoot in mijn gedachten.
Lekker in de tuin gezeten, cavia's bekeken onder leiding van Sjoerd; huis helemaal doorgelopen onder leiding van Sjoerd en Arja. Het is prachtig geworden; alle kinderen en ook de nieuwe baby hebben c.q. krijgen een eigen kamer. Ze zijn er lekker op vooruit gegaan met dit grote huis.
Koffie gedronken in de koelte van het zonnescherm op het tuinterras en daar werd ik bijgepraat over alle wederwaardigheden van zo'n jong gezin. En ertussendoor het gekwebbel van de kleine Sjoerd met z'n vriendelijke snuitje.
Gelukje bij een ongelukje was dat Evi vanmorgen beschimmeld brood had meegekregen - door vader Walter har har - naar school voor de lunch; Arja had dat direct gemerkt en ging om twaalf uur naar Evi's school om haar op te halen.

Prinsesje tussen de andere parafamilia

Daar bofte ik bij want normaal had ze moeten blijven en had ik haar vast niet gezien.
In de tuin stond een groot opblaaszwembadje voor de kids; werd met water gevuld en daar gingen ze lekker in spelen voor zo lang het duurde. Ik moest natuurlijk van alles bewonderen waaronder opvouwprinsesjes die gebruikt waren voor het uitdelen op school bij Evi's verjaardag. Opa kreeg er ook eentje en ik beloofde om die op mijn dressoir te plaatsen. Staat er inmiddels tussen allerlei andere parafernalia, misschien beter te benoemen als parafamilia.
Ik had niet erg stilgestaan bij de duur van de reis en moest me uiteindelijk verschrikkelijk haasten om op tijd gegeten te hebben en de trein te halen voor de pendelbus in Amersfoort om naar de opera te gaan. Maar dat lukte. Al met al werd het een dag om met plezier op terug te kijken.
Toen ik na afloop van de opera moe thuis kwam ging ik nog even op het balkon uitbuiken en afkoelen. Ook keek ik even op de computer en zag een ontzettend leuke foto staan van Arja met haar hele gezin. Die foto copieer ik voor deze blog.