Feestelijke dag

Vandaag 75 jaar geleden

31 mei blijft voor mij altijd weer een memorabele datum; dat was de dag waarop mijn ouders elkaar in 1946 het jawoord gaven, vandaag op de kop af 75 jaar geleden. Werden de kroonjaren in vroeger jaren vaak gevierd met een uitgebreid diner, waarvoor niet alleen familie maar ook vrienden werden uitgenodigd. Steevast ergens in Noord Holland en meestal in Schoorl omdat ze elkaar daar in 1942 hadden ontmoet bij een vakantie.
Dit mooie ronde kroonjaar vond ik toch wel een reden om bij stil te staan en stuurde dan ook een e-mail aan mijn beide broers. We worden ook ouder en daar sprak broer Jan zich over uit. Ik sta daar niet zo vaak bij stil maar realiseer me al vele decennia dat het leven eindig is en dat je er van moet genieten. Ik vind het zo'n prachtig geschenk dat ik leef!
Maar nog een heuglijk feit op deze datum; Douwe, de zoon van Roos zag vandaag 36 jaar geleden het levenslicht, aanleiding om vanavond even bij hem langs te gaan. "Niet te vroeg", had hij mij ge-appt. Ik dacht al dat hij vast nog naar de sportschool was geweest en inderdaad; moe zat hij op een stoel lekker in het licht van de ondergaande zon op de negende verdieping van zijn flat met prachtig uitzicht. Een scholeksterpaartje vloog van het dak op en neer; had zeker jongen die werden gevoerd; zorgzaam gedrag dat ik niet ken van weidevogels; Ab maar eens naar vragen.
We dronken koffie en spraken uitgebreid over tal van onderwerpen waaronder natuurlijk het sporten in de sportschool, het grote plezier van veel jonge mannen tegenwoordig. Douwe is een reusachtige, gespierde kerel die er vanavond een beetje de pest in had dat hij binnen de groep als laatste bij de kennelijk als competitie ingezette training was geëindigd. Dat gebeurde mij op die leeftijd zo vaak en daar heb ik echt nooit mee gezeten. Ik vertelde Douwe nog over de "Cooper test" die ik in mijn militaire vooropleiding moest afleggen en daarbij werd geholpen door twee beroeps die mij tussen zich innamen en over de eindstreep hielpen. Beladen met een geweer redde ik dat echt niet binnen de tijd. Maar de test had ik gehaald?! Ach ja, in ons peloton van AG's die toch niet in actieve dienst zouden gaan was het allemaal niet zo streng. 
Het was zelfs nog een beetje licht toen ik iets over 22 uur weer rustig terug naar huis peddelde op mijn ouwe fietsje.

Tracknose Rosy

 

Roos aan het begin van de wandeling

Ook vandaag maakten we een korte wandeling van rond de 10 kilometer. Dit keer een rondwandeling vanuit Mariënberg. In de Arriva trein van Zwolle maakten we bijna iets hilarisch mee. Bij het verlaten van de trein - Roos stond al op het perron - raakte ik alsnog even in gesprek met de conducteur en bijna zou de trein wegrijden voordat ik was uitgestapt net als enkele maanden geleden en ook nog bij de zelfde conducteur. We moesten er alle drie nogal om lachen. Maar wij gingen lekker aan de wandel en Roos had het weer fraai uitgezocht. Eerst door een fraai stukje bos met allerlei ondergroeisel dat we maar eens een keer moeten bemonsteren voor de tuin van Roos. Vervolgens een bos dat even verderop overging in een stuk gereconstrueerd stuifzand. Daar kwamen we een zeer spraakzaam echtpaar tegen dat het maar een schande vond dat er zo veel bomen waren weggekapt. Ik vond het juist een mooi stuk natuurherstel omdat stuifzand erg zeldzaam is in Europa. De zandhagedis heeft dit habitat van node, maar ik hield wijselijk mijn mond hieromtrent. Nam niet weg dat we intensief werden ingelicht over wat er allemaal mis kon gaan in een plattelandsgemeente. Met enige moeite maakten we ons los van deze vriendelijke maar wel erg overtuigd en spraakzame mensen en gingen ons weegs. Het door Roos al eerder gelopen pad was nu afgesloten door een hekwerk, maar daar treurden we niet zo lang over en hervonden het pad.
Ik was weer behoorlijk onder de indruk van wat Roos had uitgezocht en vanaf heden heeft ze geen "slam neus" meer maar een "track nose" en noem ik haar "Track nose Rosy". In onze eerste bridgeclub hebben we nooit erg hoog gescoord maar wel een keer merkwaardig genoeg een keer de "slam trofee" gewonnen omdat Roos vaker dan de anderen had aangevoeld dat klien - of groot slam er wel eens in kon zitten. Voor de niet-bridgers onder de lezers: bij klein slam haal je alle slagen op 1 na, en bij groot slam haal je alle slagen. En als je dat dan ook nog eens hebt geboden dan telt het natuurlijk pas; zo zijn de bridgeregels.
Roos was wel een beetje erg moe na afloop; ze moet het voorlopig echt nog rustiger aan doen.

Rabarbertaart bij de abdij Sion

Wonderschoon beeld onderweg

 Vandaag zouden we een wat langere wandeling gaan doen met z'n tweetjes; het gaat al weer wat beter met Roos. Ze had ergens in een lokaal blaadje gelezen dat je tegenwoordig op zondag in de Abdij Sion bij Deventer terecht kon op het terras. Ze had uiteraard een wandeling bedacht vanuit de abdij naar Deventer terug. Bij de bushalte Abdij Sion begon onze tour voor vandaag en al snel zaten we op het "fluisterterras" van de Citerciënzer abdij; een kloosterorde die zwijgzaamheid en gehoorzaamheid naleeft. We maakten eerst een rondje door de tuin van de abdij en namen een kijkje in de sober ingerichte abdijkerk; indrukwekkend hoor. 
Daarna aan de chocolademelk met rabarbertaart; twee vorkjes bij 1 stukje taart; keurig! Ik wilde wat rustig aandoen met innemen vanwege het langzaam maar zeker toenemend gewicht en proefde slechts een klein stukje van de heerlijke taart. Met moeite namen we afscheid van dit genoeglijke plekje waar we zeker terug zullen komen. We volgden - uiteraard -  een track die Roos had gemaakt in Komoot en die voerde, net als de track van gisteren langs prachtige vergezichten en natuurgebieden; ik noemde haar dan ook gekscherend "tracknose Rosy".

Laag Zuthem

Fraaie boerderij langs kanaal

 Ik was wel weer eens toe aan een stevige wandeling dus vandaag maar eens een track gelopen die Roos voor mij gemaakt had; een track van Laag Zuthem naar Dalfsen. Je kunt met een buurtbusje vanuit Heino vrij snel in Zuthem komen; ik was er al om 10.15 uur en kon direct vanuit de bushalte beginnen. Roos is zo "los" op het onvolprezen "Komoot"; ze maakt tracks bij de vleet en op aanvraag. Deze track was werkelijk fantastisch; zij liep over kleine paadjes, door lanen met eiken, langs een kanaal en stukken prachtige natuur. Ik kon het niet laten om haar af en toe met foto en al een WhatsAppie te sturen met mijn bewondering voor het aanvoelen van het terrein alleen op geleide van de geografische ondergrond. Het meegeleverde kaartwerk van Komoot maakt dat kennelijk mogelijk, maar Roos heeft er wel een neus voor!

Wat veel hooi op de vork

 Vandaag moest ik weer van alles doen op de flat, dus weer terug naar de Bilt. Ik was nog geen half uur binnen of het brood stond te gisten, bed afgehaald, de was stond te draaien en het deeg voor een spektaart stond in de koelkast en gehakt stond te ontdooien. En dan denk ik vaak dat ik het niet allemaal voor elkaar kan krijgen. Viel uiteindelijk mee met een beetje kalmte. Wat het beste helpt is natuurlijk even opschrijven wat er allemaal moet gebeuren en dan afstrepen. Uiteindelijk was alles voor elkaar en kon ik met de trein van 19.00 uur weer op naar Wijhe. Van die drukke dag was ik overigens wel zo moe dat ik m'n ogen niet meer kon open houden om nog wat te bridgen. Roos knapt langzaam op.

Bittere andijvie

 Deze dagen probeer ik een beetje de rol van mantelzorger te spelen, maar af en toe moet ik natuurlijk heen en weer reizen van Wijhe naar Bilthoven en vice versa. Ervaar ik overigens nauwelijks als een belasting als ik maar de e-reader niet vergeet. Vanuit Bilthoven neem ik vaak dingen mee waarvan we weten dat die hier wel erg lekker zijn zoals Oostenrijkse bergkaas van "John", de superieure kaaswinkel op de Hessenweg hier in de Bilt. Maar natuurlijk ook zuivel van boer Dirk en groenten van Theo. 
Vandaag geen andijvie van Theo, maar van de Koopman, waar ik ook om andere boodschappen moest zijn. En een flink stuk bergkaas. 
Roos knapt inmiddels wel op, maar moet het echt kalmpjes aan doen. 's-Avonds hebben we voor de tweede keer naar het interview met Annejet van der Zijl gekeken. Inmiddels heb ik "Sonny boy" uit; het is inderdaad een heel bijzonder boek; menselijk, goed beschrijvend hoe een vrouw met pit en medegevoel zich door het leven slaat. Maar ook de vreselijke omstandigheden tijdens de oorlog nadat verraad wordt gepleegd in het geval van Joodse onderduikers en het gruwelijk vervolg in de concentratiekampen. Ben erg onder de indruk hoe Annejet dit niet alleen heeft uitgezocht maar ook met veel medegevoel weet te beschrijven. 
In het interview zegt ze dat het grootste compliment dat ze heeft gekregen voor haar schrijfwerk afkomstig was van Sonny boy zelf: "Annejet, je hebt me mijn ouders terug gegeven!". Nu ik het boek ten tweede male heb gelezen begrijp ik heel goed wat de uiteindelijke hoofdpersoon, althans de naamgever van het boek hiermee bedoelde. Mocht u het nog niet gelezen hebben dan adviseer ik dit boek met klem aan; een prachtig beschreven dramatisch en toch ook optimistische levensgeschiedenis die helaas gruwelijk tot haar einde komt.

De groei zit er in!

 Ooit heb ik gelezen dat de bij de militaire keuring voor het leger van Napoleon bleek dat de jonge mannen gemiddeld slechts 1.60 meter waren. Kom daar tegenwoordig maar eens om. Door de verbeterde voedingstoestand zijn de jongeren tegenwoordig aanzienlijk langer geworden; met mijn 1.76 meter ben ik tegenwoordig maar een onderdeurtje. En eet je als mens veel en veel te veel dan word je dik; adipositas doordat er veel voedsel beschikbaar is; volumineuzer dus. 
En nu heb ik dit jaar heel sterk het gevoel dat dit nu ook het geval is bij planten, met name bij de paardenbloem. Natuurlijk kennen we dit voorjaar een bijzonder stevige regenval; dat zou natuurlijk kunnen verklaren waarom de paardenbloemen het dit jaar zo uitbundig doen, maar ik heb in mij 73 jarig leven nog nooit zulke grote bladeren aan de paardenbloemen gezien als dit jaar; het lijken soms wel struiken andijvie?! En het heeft toch echt wel eens vaker in het voorjaar stevig geregend.
Maar ja, realiseert u lezer zich dat het voedingsaanbod voor planten de laatste decennia ook enorm is toegenomen? Nee, niet hetgeen wat uit de grond komt, maar juist hetgeen waarmee een plant zijn groei bestendigt: CO2, ja juist, dat verdomde gas dat ook ons klimaat doet veranderen. Het vormt slecht een zeer klein percentage van de gassen die wij inademen, "zeg maar" de lucht, maar het is inmiddels wel ongeveer anderhalf maal zo veel als dat er pakweg honderd jaar geleden en daarvoor in de lucht zat. Dus net als wij moderne mensen zijn gaan groeien doordat er meer te eten viel doen ook de paardenbloemen dat. Hebben anderen deze waarneming ook gedaan?
Helaas heb ik ook ergens gelezen dat voedingsplanten die onder laboratoriumomstandigheden waren gekweekt met kunstmatig samengestelde atmosferen minder voedingswaarde hadden indien de atmosfeer meer CO2 bevatte. Het is dus de vraag of deze groeiverbetering ook meer waardig voedsel zal doen produceren. Ik vraag me zelfs af of het afnemend aantal insecten dat ik in de natuur vaststel niet ook mede wordt veroorzaakt door een vermindering van de voedingswaarde van de wilde planten voor de insecten. Waartoe kan dit allemaal gaan leiden?

Altijd een plu meenemen!

 Ook vandaag hebben Roos en ik rustig aan gedaan; ze moet echt in alle rust herstellen van de duizeligheid. We gingen de deur uit en direct begon een regenbuitje; we keerden om en gingen weer naar binnen; het was maar eventjes en de bui was weer over en we vertrokken opnieuw. Het zou de rest van de middag zelfs droog blijven! We liepen nu de andere kant op, richting Boerhaar en onder het viaduct door naar Boerhaar; leuk plaatsje, onderdeel van de gemeente Olst-Wijhe. We liepen het plaatsje door en gingen aan het eind via een ander bruggetje weer richting Wijhe. Aan de andere kant van de Wetering zagen we een grote tuin die ik eerst eigenlijk voor een begraafplaats bij de kerk van Boerhaar hield. Bij weer een volgend bruggetje staken we de wetering voorde derde keer over en gingen richting van die tuin om eens op onderzoek te gaan. Op de brug stonden twee oudere mannen met elkaar te praten; hun twee honden gingen luidruchtig tegen ons vreemdelingen tekeer; ach, dat kan ons wandelaars niet echt deren, zeker niet als de "baasjes" erbij zijn. Die lieten de kabaalmakers goedmoedig hun gang gaan terwijl wij de kade langs de wetering terug liepen. Het was inderdaad een tuin; Roos hield het zelfs voor een parkje; er lag een loopplant over de greppel naar de tuin toe en Roos, nieuwsgierig en ondernemend als ze altijd is ging de tuin in. Ik bleef bij de wetering staan en bestudeerde de paar boerenzwaluwen die boven de wetering insecten vingen. Over het pad kwam inmiddels een van de twee oudere heren onze richting op; Ik sprak hem aan met de vraag of het hier een privé tuin of misschien een parkje betrof. Het was zijn tuin en hij had er niet het minste bezwaar tegen dat wij een kijkje namen, in tegendeel. Trots vertelde hij dat hij al 70 jaar aan deze tuin had gewerkt en iedere boom zelf had geplant. Ooit was dit een stuk weiland van de kerk. Het was inderdaad een pracht van een tuin met een vijver waarin Mandarijn eenden en een Casarca zwommen. We kwamen volop in gesprek over hoe het hier geweest was met paaiende snoeken en ruimschoots paling in de sloten en wetering. 
Hij was de eigenaar van de dansgelegenheid alhier: el-dorado. En vertelde dat in de 60er 70er jaren de mensen uit de verre omgeving hier hun vertier kwamen zoeken. Dat liep daarna wel af met al die feesten en andere georganiseerde partijen. We namen afscheid; Roos en ik gingen nog even nagenieten van deze leuke, onverwachte ontmoeting in Boerhaar en namen plaats op een bankje voor el-dorado en tegenover de katholieke kerk. We liepen weer terug naar huis langs de wetering en het fruitbedrijf.
Na het eten trok de lucht helemaal open en besloot ik om nog even in m'n eentje een stuk in de omgeving te gaan lopen. Dom genoeg nam ik geen paraplu mee; nou, dat heb ik geweten?! Een bekend rondje via het bruggetje over de Soestwetering en dan de Daslever helemaal aflopen tot de stuw en daar over de Soestwetering naar het bosje. Halverwege trok het helemaal dicht en begon het almaar harder te regenen. Gelukkig kon ik schuilen bij een enorm gebouw waarin stalling wordt geboden aan caravans. Desondanks werd ik toch aardig nat. Het was ook deze keer slechts een buitje en ik zette door. Maar ja, aan de andere kant van de Soestwetering is het pad niet veel meer dan een spoor met kletsnat gras aan beide zijden dus al snel was mijn broek kletsnat en smerig van de modder. Koud en nat kwam ik bij de stationsstalling waar ik mijn fiets had neergezet en fietste ik weer naar huis. Koud en nat en een smerige broek. Droge kleren aangetrokken en vervolgens met Roos naar een leuke opera zitten luisteren en kijken.

Eerst maar een straatje rond

 Voorzichtig aan begint Roos weer met de dagelijkse dingen zoals een beetje wandelen. We liepen gezellig een stukje in haar buurtje; telkens weer complimenteer ik de stadsarchitecten die in Wijhe de nieuwbouwwijken tot stand hebben gebracht. Afwisselend, weinig doorgaand verkeer en rekening houdend met alle verkeersdeelnemers, inclusief de wandelaars! We liepen door het "Wijhese bos", zoals ik dat schertsend noem; een strookje geboomte aan de periferie van het buurtje waar Roos woont. Even verderop zelfs nog een oude, inmiddels vervallen boerderij met een oude graafmachine in de tuin. Even verderop was ik de weg kwijt maar Roos leidde ons via de kinderboerderij terug naar huis; je kunt bij die boerderij op gezette tijden kakelverse Wijhese eitjes inslaan.
We aten nog een boterham en daarna vertrok ik voor een wandeling vanuit Dalfsen. Het was zondag, dus volop pret van het Dalvrij abonnement. Dalfsen kent een aantal voormalige landgoederen; hierdoor is de gecultiveerde natuur volop te genieten rond dit verder wat ingedutte plaatsje. Ik kwam aan op het station; het voormalig stationsgebouw is tegenwoordig in gebruik als horeca gelegenheid. Daar werd dankzij de versoepelde maatregelen tegen Corona ruim van gebruik gemaakt; wel buiten, onder grote tenten vanwege de aanhoudende regen zaten grote groepen mensen geanimeerd met elkaar te consumeren en te praten; dat is kennelijk wat men toch wel ernstig gemist had. Ik liep de natuur in en verzamelde wat wilde planten om bij Roos in de voortuin te zetten. We zijn beiden erg gecharmeerd van de wilde voorjaarsbloemen die hier in Overijssel overal in grote getale aanwezig zijn; leuk om die ook in de voortuin te hebben.
Telkens weer ben ik verrast door de schoonheid van de landgoederen rond Dalfsen ook al weet ik ze niet feilloos te vinden. Alleen landgoed "Den Berg", vlak achter het station valt niet te missen en dat is toch ook wel de mooiste vind ik. Daar heb ik dan ook mijn 12 kilometertjes met veel genoegen afgelegd. Om 17.30 checkte ik weer in op station Dalfsen en weer zaten de terrastafeltjes alle helemaal vol met bier drinkende genieters van de herwonnen "vrijheid". 
Wij hebben lekker gegeten van een bak met kant en klare hutspot die ik gisteren ingevroren mee had genomen uit de flat. Nog een halve liter vanillevla van de verse eitjes van de kinderboerderij en het zat er weer in. Hoewel langzamer dan gedacht, knapt Roos weer wat op.

Sonny boy

Lekker lezen doe je in de trein

 Door het interview van donderdag avond met Annejet van der Zijl ben ik eens op m'n ereader gaan kijken wat ik zoal van haar heb staan. Daar was haar eerste echte topper bij: Sonny boy. Dat boek heb ik jaren geleden gelezen toen ik met een gezelschap, waaronder vriend Peter C. een lange reis heb gemaakt naar o.a. Nieuw Zeeland. Eén van de medereizigers had dit boek bij zich en het hele reisgezelschap heeft zich ermee vermaakt. Ik had nog nooit van Annejet van der Zijl gehoord en vond de titel maar "niks", maar eenmaal in het boek begonnen had ik het in de kortst mogelijke tijd uit; geweldig. Hoog tijd om weer eens ter hand te nemen. Vandaag in de trein naar Bilthoven - dit keer via Arnhem vanwege werkzaamheden - ben ik er dan ook stevig tegenaan gegaan. Wat een schrijfster is onze Annejet toch. In de laatste jaren hebben we eigenlijk wel alles van haar gelezen, zelfs haar allereerste boek over de moord in de bloedstraat, geschreven toen ze nog journaliste was. Vooral haar boek over "de prins" vond ik fantastisch en het boek "Villa Jagtlust" over een decadent stelletje in de 60er jaren; geweldig!
Thuis op de flat bleek alle voedsel nog in uitstekende conditie en heb ik het restant van de spinazieschotel weggewerkt. Een kop soep en nog wat en toen weer terug naar Wijhe onder geleide van Sonny boy. Een hele rit, maar heerlijk gelezen onderweg. Roos had ondertussen de andijvie, die ik donderdag had meegenomen uit de tuin van Theo toebereid. Ze was weer redelijk opgeknapt maar had vandaag heel voorzichtig aan gedaan. 's-Avonds nog wat gestepbridged.

Behoorlijk duizelig

 Vanmorgen bij het opstaan was Roos behoorlijk duizelig; dat had zij al eens eerder gehad en toen een stuk erger, maar het was duidelijk. Dus heel voorzichtig gedaan. Was maar goed dat ik er bij was om haar tot steun te zijn. Allereerst ben ik naar de mensen van het IVN gegaan om hen te vertellen dat Roos niet kon komen om deel te nemen aan de excursie naar het voorkomen van planten langs de IJsseldijk. Verder heb ik haar deze dag vooral verzorgd. 
Ze had gisteren al een bak met boerenkool uit de vriezer gehaald; in combinatie met gebraden reebout smaakte dat voortreffelijk. Eigenlijk had ik gepland om vanavond weer terug naar de flat te gaan vanwege soep e.d. die misschien zouden kunnen bederven, maar dat ging natuurlijk niet. Roos was gedurende de dag weer redelijk opgeknapt, maar ik was er niet helemaal gerust op en ben dus gebleven.

Enorme injectienaald

 Vandaag werd mijn Corona vaccinatie afgerond: de tweede prik. Was het bij de eerste injectie, enkele weken geleden heel rustig bij de priklocatie van de GGD, daar stond er vandaag een enorme rij van enkele tientallen meters lang. Keurig op 1,5 meter afstand van elkaar stond men rustig te wachten. Ouwehoer als ik ben kwam ik uiteraard in gesprek met een meneer die iets voor mij stond. We hadden het over de impact van de maatregelen die we hadden ervaren de afgelopen maanden. Hij had wel het wandelen ontdekt, maar liep zo te horen niet veel meer dan een rondje in het park; hij miste toch vooral de sportzaal, het fitness gebeuren met de loopband en lekker binnen. Toen hem duidelijk werd dat ik mijn tweede prik kwam halen kwam de injectienaald in beeld; hij had gezien dat het een flinke naald was die in je bovenarm gejast werd?! Ik kon hem uit de droom helpen en vertelde hem dat het een klein, vlijmscherp naaldje betrof en dat ik van de injectie werkelijk niets had gevoeld. "Leek zeker een grote naald op TV omdat ik een breedbeeld scherm heb", sprak hij lachend en misschien ook wel wat opgelucht. De rij schoof door en eenmaal binnen gekomen zag ik met bewondering hoe soepel het logistiek proces plaatsvond. De vorige keer leek het allemaal nogal overdreven, maar bij nader inzien kon ik vaststellen dat de hele organisatie was ingericht op de enorme toeloop waar ik nu getuige van was. Bij deze ook via mijn blog complimenten voor de organisatie daar van de GGD in die enorme hal van het jaarbeursgebouw.
Ik wandelde vervolgens in alle rust naar Utrecht CS; mijn OV engel was me weer geheel ter wille want de trein naar Zwolle stond zo'n beetje klaar voor vertrek. Ik was dan ook vlot in Wijhe bij Roos en kon direct aanschuiven. 's-Avonds hebben we naar een interview met Annejet van der Zijl gekeken; was bijzonder om deze door ons beiden bewonderde schrijfster daar zo relaxed maar ook bescheiden te horen vertellen over de uitoefening van haar vak. Roos was inmiddels wel koortsvrij, maar nog niet helemaal OK.

Na 35 jaar

Boven Breda rijst

 Grappig hoor die moderne communicatie mogelijkheden. Via LinkedIn kom je soms iemand tegen die je in geen jaren meer hebt gesproken; dat is mij al meermalen overkomen en een enkele keer zelfs met een normale fysieke ontmoeting als resultaat. Met Jan Baks ben ik een keer op Goeree geweest en hebben we samen een boottocht gemaakt waarbij we allerlei interessante bloeiende planten hebben gezien; dat was alweer enkele jaren geleden. Onlangs heb ik - opnieuw via LinkedIn - contact gehad met iemand uit een nog grijzer verleden: Dominiek van Lierop; zij heeft 35 jaar geleden als studente onderzoek gedaan binnen mijn project van elektronische communicatie tussen huisarts en laboratorium; een project dat ik destijds deed in de regio Delfland-Westland binnen mijn functie als coördinator externe communicatie bij de SSDZ in Delft. Het zal ergens rond 1983-84  zijn geweest; elektronische communicatie was toen nog gloednieuw en zeker in de gezondheidszorg. Ik had contact gezocht met de Volkskrant om een interview over dit belangwekkende onderwerp af te geven. De publicatie van dat interview in de Volkskrant was de reden voor Dominiek om mij te vragen of ze in het kader van haar studie een project kon komen doen. De resultaten van haar onderzoek waren zodanig dat ik de richting van het project volkomen moest veranderen; het vormde mede de basis voor het uiteindelijk succes. Daarover spraken we dan ook vandaag. We spraken af in Breda waar zij woonachtig is en hebben uitvoerig van gedachten gewisseld. Allereerst natuurlijk hoe het ons beiden in die 35 jaar was vergaan. Toen het weer wat opknapte hebben we het gesprek al wandelend voortgezet en tot slot nog ergens op een terrasje afgesloten. 
Heerlijk nakauwend op het gesprek ben ik al wandelend terug gelopen naar station Breda en met de trein naar Huis gereden. Was een fijn gesprek geweest.

Het Haarlems klokkenspel

Haarlems klokkenspel

Gisteren in de Intercity naar Roermond was ik erop aangesproken door de conductrice dat ik mijn mondkapje moest opdoen. Ik was expres in het zitgedeelte van een balkon gaan zitten omdat ik even last had van een kriebel in de keel en hoesten durf je gewoon niet meer in de trein; iedereen kijkt verschrikt voor je gevoel. Die kriebel komt volgens mij door die verrekte mondkapjes dus had ik die een beetje laten zakken. Natuurlijk deed ik het direct weer volledig voor m'n gezicht. Een moment later werd ik gebeld; gebeurt me maar zelden; oud-collega en plaatsgenoot Cees van G, of ik misschien thuis was. Gisteren had hij mij al een Whatsapp bericht gestuurd met een foto van een mij onbekende stinzenplant, het Haarlems klokkenspel. Ik had hem gesuggereerd om daar een keer samen heen te gaan en Cees had direct de koe bij de horens gevat, alleen was ik niet thuis maar in de trein. We spraken af voor vandaag en zo stond hij om 9.30 uur volgens afspraak voor de deur. Ik had tot zijn verbazing een hele rugzak bij me met daarin overigens koffie, maar ook regenspullen die we trouwens ook hard nodig zouden krijgen. Voor de deur ontspon zich al het gesprek en dat zou duren tot we op de zelfde plek, uren later weer afscheid zouden nemen. 
We fietsten naar Oostbroek waar Cees me wees op allerlei planten waarvan hij niet de Latijnse namen maar ook bijzonderheden wist. We spraken over jeugdzonden als het solderen van een raket en die vullen met hoogst explosieve mengsels; Cees, net als ik chemicus van oorsprong, maar in het medische geëindigd was een ietwat minder voorzichtig van karakter en had in mijn ogen behoorlijk gevaarlijke dingen uitgehaald. Maar ja, dat hadden Ab en zijn broer ook gedaan en zelfs Peter C. had wel eens zitten klooien met Kaliumchloraat.
Overigens hadden we het meer over dingen in de natuur en over familiezaken als kinderen en kleinkinderen en alles wat daarmee samenhangt. We hebben direct een wandelafspraak gemaakt voor juni; van Amersfoort naar Bilthoven. 

's-Avonds kwam Douwe bij me eten; ik had spinazie met macaroni. Bij een laatste gelegenheid had hij dat bij mij met smaak gegeten en daarom vond ik het alle reden om hem voor vanavond uit te nodigen. Het was een flinke ovenschaal vol, maar Douwe was "aan de lijn". Hij doet dat uitermate consequent; hij eet iets van 1000 kCal minder dan dat hij op een dag verstookt en valt daarbij behoorlijk snel af. Als beloning "mag" hij van zichzelf iedere keer als er 1,5 kg van zijn gewicht af is een dag zoveel naar binnen stouwen als dat hij aankan. Kostelijk, hoewel, dat was niet vandaag het geval; ik bleef dus opnieuw met een forse schaal van dat spul zitten! We zaten nog lekker op mijn balkon in de zon met een biertje. Ik stuurde een foto van hem naar Roos die ons een prettige avond wenste. Wat ik toen niet wist was dat ze op dat moment rillend van de koorts in bed lag; ze was behoorlijk ziek! Stoer om daar niets van te zeggen.

Swalmen

 Een treinlijn die ik in al mijn treinjaren nog maar zelden heb genomen; het lijntje van Nijmegen via Venlo naar Roermond, want ja, daar ligt het plaatsje Swalmen aan met een eigen station. Roos heeft een "track" gemaakt in Komoot langs de beek de Swalm, die - zoals de naam al doet vermoeden - dwars door

De Swalm meandert door Limburg

Swalmen gaat. We namen dan ook in Roermond het treintje richting Venlo en het eerste stationnetje was Swalmen. Met Komoot hadden we al snel de richting en de route gevonden;door het uitgestorven plaatsje en bij de doorgaande provinciale weg kwamen we al direct bij de oever van de Swalm. Het water zagen we nog maar nauwelijks, maar er was duidelijk sprake van een beekdal; vol met afwisselend groen net als bij de Dinkel, enkele weken geleden. We liepen eigenlijk nog langs het dorp, maar daar merkte je niks van. Duurde ook niet lang of daar liepen we langs de beek zelf; we waren verbaasd over hoe mooi deze wel was; mooier dan welke beek ook die we van NL kennen. Hij - of is het zij? - loopt maar een klein stukje door NL, misschien dat ze daarom wat onbekend is; aan de schoonheid zal het niet liggen want het lijkt hier en daar wel of je in Zuid Amerika vertoeft zeker nu in het voorjaar met al dat frisse groen. Ze is veel breder dan de Geul bijvoorbeeld en qua loop vergelijkbaar met de Gulp; ze kronkelt op volstrekt natuurlijke wijze door het NLse landschap; of dat in Duitsland ook het geval is weet ik niet, maar dat moeten we nog maar eens onderzoeken. We zagen beversporen, moerasstukjes en prachtige oevers; het was onverwacht stil;geen wandelaar gezien en fietspaden ontbreken gelukkig. We komen hier zeker terug! 

Joris op bezoek

 

Joris met oma Roos

We hadden kleinzoon Joris lang niet gezien; we worden over zijn ontwikkeling goed op de hoogte gehouden door Jessica; zij stuurt regelmatig foto's en videootjes van het menneke; leuk om te zien. Maar vandaag was hij hier en had z'n ouders maar meegenomen. Helemaal niet eenkennig, bij binnenkomst nam ik hem direct over van z'n vader; hij keek mij hooguit wat verbaasd aan: "ken ik die meneer?" Ik gaf hem snel door aan Roos en ook dat was direct helemaal goed. De dag zou dan ook in alle genoeglijkheid haar beslag krijgen. Hij kroop rond, at van alles alsof hij thuis niets te eten krijgt; dat vindt "opa" zo leuk. We gingen even tussen de buien door naar het Houdringhebos voor een noodzakelijk stuk buitenlucht. Joris op Peters' buik. Natuurlijk begon het te regenen; Roos en ik als wandelaars hebben daar niet zo'n moeite mee; regenkleding en paraplu wapenen je voldoende in zomertijd; voor Jessica als echte stadse lag dat duidelijk anders, maar ze had gelukkig een droge broek meegenomen die ze thuis gekomen kon wisselen. 

Een slapende Joris in de auto

Ik had me gisteren uitgesloofd en van alles voorbereid; appeltaart, spektaart, soep. Ik hoefde alleen nog maar de avondmaaltijd te bereiden en dat werd de spinaziefantasie met gehakt, ui knoflook en kaas.
Spinazie van Theo; zomerspinazie zo drukte hij mij op het hart toen ik het gisteren bij hem haalde. Als nagerecht maakte ik nog griesmeelpap en toen was het voor mij welletjes. Roos deed de koffie en zo langzamerhand kraste het gezinnetje weer op. 
Niet te geloven, maar de kleine Joris had nog geen minuut zijn ogen dicht gedaan. Het voor de zoveelste keer opgezette babybedje was ook nu weer voor niets opgezet; slapen, ho maar. Maar eenmaal in de auto was het snel bekeken. Ze waren nog maar nauwelijks weggereden of ik kreeg een Whatsapp bericht van Jessica met een fotootje van de slapende Joris achterin de auto.

Inclusief

 Soms verwonder ik mij erover hoe een woord in onze NLse taal van betekenis verandert. Neem nou het woord "vet". Op zeker moment betekende dat - naast overmatig gewicht of spek - vooral "heel erg". Ook het woord "duurzaam" heeft in mijn beleving een forse verandering ondergaan; dacht ik dat het toch vooral iets betekende in de zin van een proces waarbij geen blijvende schade werd aangericht aan het milieu daar kreeg het als maar meer de betekenis van "blijvend", misschien zelfs van "blijvend groeiend". Toen ik eens aan een ambtenaar van EZ vroeg hoe hij zich een "duurzame economie" voorstelde en hij mij antwoordde: "een blijvend groeiende economie", vielen mij de schellen van de ogen.
En dan nu het woord "inclusief"; dat associeerde ik tot voor kort vooral met dat de fooi er al in zat. En wat het tegenwoordig moet betekenen - je ziet het on en te pas gebruikt - is mij, eerlijk gezegd een raadsel. 

Dierbare documenten

 Zo'n dikke 40 jaar geleden ben ik eens begonnen aan een redelijk autobiografisch werkje; was niet de bedoeling om er een boek van te maken, maar kennelijk vond ik het leuk om het bruistige leven van die tijd - ik was toen in mijn twintiger jaren; we spreken over de jaren 70 - een beetje vast te leggen. Al met al was ik tot een redelijk stuk gevorderd. 
Echter, daar waar de Egyptische hiëroglyfen duizenden jaren na vastlegging nog goed leesbaar zijn en door specialisten kunnen worden gelezen, daar is in het digitale tijdperk de leesbaarheid een behoorlijk virtueel verschijnsel geworden. De floppy disk waarop ik het resultaat had vastgelegd heb ik ook niet eens meer; die zou ook niet meer leesbaar zijn (wie heeft er nog zo'n onderdeel waarmee je een floppy disk kunt uitlezen?); WP, WordPerfect kennen we al lang niet meer. Maar gelukkig had ik ergens in het verleden wel een hard copy gemaakt, oftewel een printout. Maar hoe gaat het met die dingen? je ruimt het op en kunt het niet meer vinden. Nu wilde ik dit document graag aan schoondochter Marjorie laten zien; zij schrijft ook graag en veel; heeft zelfs tijdens haar ziekbed een indringend werk geschreven dat mij zeer geroerd had; dat is wel de reden dat ik haar ook een kijkje in mijn verleden wilde geven.
Maar, als gezegd kon ik het niet vinden tot deze week. Roos en ik lieten alle mappen met documenten die ik ergens in een bovenkast heb staan eens door onze vingers gaan; niet eens op zoek naar het "verloren manuscript", maar voor iets anders; ik weet niet eens meer wat?! En toen vonden we een sub-sub mapje met "Diebare documenten", mijn verwachting en hoop begonnen te gloeien, en ja hoor, daar lag het, 21 pagina's dik; wat was ik blij!
Inmiddels heb ik het al twee maal gelezen en - ervaren lezer als ik inmiddels ben - ik vond het literair van goede kwaliteit; ik heb slechter werk in handen gehad van professionele schrijvers. Ik zal het binnenkort aan Marjorie ter lezing overhandigen. 

Een refugium voor fluitekruid

 

Louter speenkruid en geen raapzaad

De eerste keer dat het me opviel was toen we vorig jaar op bezoek gingen naar Peter en Jessica om Joris voor het eerst te bewonderen, nu ongeveer een jaar geleden. Ook toen was het dus voorjaar en stonden de velden vol voorjaarsbloemen. Daar waar ik het fluitekruid verwachtte zag ik bij die gelegenheid toch vooral, zo niet uitsluitend de gele bloemetjes van het raapzaad, dat ik toen nog voor koolzaad hield. Dit jaar was dat ook overal het geval en zag ik vanuit de trein eigenlijk nog maar zelden een slootrand zonder een overvloed aan raapzaad maar juist met de inmiddels ouderwetse fluitekruid struikjes. Edoch, toen ik vorige week vrijdag op weg was naar Arja en de kids zag ik in haar buurtje bij de sloot uitsluitend fluitekruid; geen enkel geel bloeiend raapzaad. Het wordt duidelijk verdrongen; heb dat eigenlijk nog nooit zo duidelijk kunnen zien dat de ene plant de andere verdringt. Maar hier in den Haag, middenin het stadsgebied dus nog een ongerept stukje klassiek NLse slootoever vegetatie want er stond ook hier en daar wat stinkende gouwe en andere inheemse wilde bloemen.

Taart en slinger

Taart eten met de Bram en Ronja

Vandaag vierde ik voor de 73e keer m'n verjaardag. Dat ging niet ongemerkt voorbij; reeds om 00.10, terwijl ik al lang lag te slapen stuurden zowel Roos als goede vriend Peter C. mij een gelukwens omtrent dit heuglijke feit. En dat ging zo de hele dag door. Vooral 's-morgens terwijl ik in de trein zat, op weg naar Gouda waar ik op zou passen op Bram en Ronja. Joke was niet thuis en Pieter had een belangrijke virtuele  bijeenkomst met de universiteit.
Iets over tienen kwam ik bij hen aan de deur en werd vrolijk verwelkomd door de kids; zij hadden zich verheugd op de komst van "opa Eef". Het is een voorbeeldig stel die twee; ze zaten heel rustig te puzzelen en met elkaar te spelen terwijl ik almaar Whatsapp felicitaties ontving. Natuurlijk ook het verplichte voorlezen, waarbij ik het boek "Ronja de roversdochter" ter hand nam, een echt voorleesboek en niet zo'n stripverhaal. Voor Ronja werd dat na enige bladzijden toch wat te veel, maar Bram bleef vol aandacht luisteren terwijl ik me nauwelijks kon voorstellen dat ze veel van het verhaal zouden kunnen begrijpen. Was toch best het geval aan de vragen van Bram te merken.
Pieter zette koffie voor ons en ter opluistering van mijn verjaardag waren er zelfs taartjes bij de koffie tot groot genoegen van de kinderen en ook van mij. Er hingen zelfs slingers te mijner ere. Aandoenlijk hoor; dat was mij nog nooit gebeurd.
Aan het einde van de ochtend deed ik de deur van de tuin open en hebben de kinderen in de tuin gespeeld. Ze hadden duidelijk veel kennis opgedaan over de bloemen en planten die er stonden; daar had Joke ongetwijfeld voor gezorgd als plantdeskundige. Ik hoefde hen dan ook niet te vertellen dat er geel sap tevoorschijn zou komen als ze een stengeltje van de stinkende gouwe zouden afbreken; dat wisten ze al. Ze plukten bloemen en vermaakten zich in het prachtige weer. Fijn zo'n kindvriendelijke tuin.
Zo tegen drieën was Pieter klaar en volgens afspraak ging ik richting flat; even later kwam Roos ook en dronken we thee. Samen hebben we de maaltijd van spinazie met eigenheimers en draadjesvlees toebereid; zelf gemaakte vla voor toe. Was heerlijk. En tot slot nog even de bridge oefening uit het verenigingsblad uitgewerkt en een glaasje genomen. En mijn nieuwe levensjaar was begonnen! 

Waterstof

 Al ergens in de zeventiger jaren werd mijn aandacht getrokken door artikelen over dreigende klimaatverandering, c.q. temperatuurverhoging van de aarde door toenemende concentratie van CO2, Dat er een energietransitie nodig zou zijn om dit effect van het onbeheerst gebruik van fossiele brandstoffen te couperen. Al direct werd waterstof als energiedrager genoemd en elektrolyse van water met groene stroom als basis voor het productie proces. In de Volkskrant van die dagen verscheen een tiendelige serie artikelen over waterstof; over de productie daarvan met via waterkracht geproduceerde elektriciteit. Dat was in Zwitserland. Daar was al ergens voor de oorlog een stad - ik meen Zürich - geheel overgegaan op waterstof als energiedrager, zowel voor huishoudens als voor de industrie. Dat was voor een land zonder fossiele brandstof dus kennelijk een technisch en economisch te volbrengen verhaal. De olie industrie kon echter veel en veel goedkoper energie leveren en dus verdween de productie van groene waterstof van het toneel. Dat betreur ik overigens bijzonder want er had zoveel kennis en ervaring kunnen worden opgebouwd. In de zeventiger jaren had men hier bovenop moeten zijn gesprongen opdat we nu niet zo in de problemen waren gekomen. Maar vooruitzien betreft in de politiek zelden een spanne van 50 jaar en zeker niet op wereldschaal. De ontwikkelde wereld had natuurlijk het voortouw kunnen of moeten nemen door in ieder geval kennis en techniek op te bouwen. Nou ja, niet meer terug te draaien.
Nu las ik deze week in de krant dat het onwenselijk is om nu al vooruit te lopen op het gebruik van waterstof i.p.v. aardgas voor huishoudelijk gebruik, huisverwarming en wel omdat je het waterstofgas beter kunt gebruiken voor het reduceren van ijzererts tot ijzer, c.q. staal en voor de synthese van koolwaterstoffen voor de vliegindustrie. En de huizen te verwarmen met de warmtepomp. Daar is veel voor te zeggen.
En intussen zie ik op station Amersfoort regelmatig, terwijl ik zit te wachten op de Intercity naar Deventer zo'n enorme goederentrein met allemaal kakelverse automobielen op weg naar een nieuwe eigenaar en hoor ik een minister van verkeer dat er snelwegen moeten worden verbreed?! ¨Lust je nog peultjes", denk ik dan. Ik realiseer me in toenemende mate dat het de individuele mens geen moer interesseert en dat er daarom nooit iets zal worden bereikt op wereldschaal.

Misleiding?

 Misschien heb ik te veel "nieuws" gelezen over de verkiezingen in de VS of te veel opgestoken uit het boek "Een beloofd land" van voormalig president Barack Obama en uit het boek van Valerie Trouet; het gevoel voor misleidende informatie begint bij mij toch sneller op te spelen dan in vroeger tijden.
Een stevige discussie tussen Asbjörn en mij over de (klimaat?) problemen die heden op het niveau van de hele aarde spelen waren daarvoor de aanleiding. Ik vertelde hem zaterdag dat zoon Hugo bij me langs zou komen en dat we ons zouden verlustigen aan twee enorme ribeyes die Hugo mee zou nemen van de slager waar hij zaterdag zou werken. Te laat realiseerde ik mij dat Asbjörn vegetariër was; de reden daarvoor kende ik niet zo, maar was kennelijk de impact die vlees eten op het milieu heeft. Hij beweerde zelfs dat vleesgebruik met stip als de grootste vervuiling beschouwd werd. Ik vroeg mij af hoe hij tot die conclusie kon zijn gekomen; uit diverse informatiebronnen is mij heel duidelijk geworden dat punt 1 de overbevolking de grootste bedreiging voor ons bestaan op lange termijn vormt en daar direct mee samenhangend het gebruik van fossiele brandstoffen als steenkool en olie; het klimaatprobleem door de toenemende concentratie van het broeikasgas CO2, zonder twijfel de grootste bedreiging voor de planeet.
Natuurlijk zie ik ook met lede ogen het steeds verder oprukken van plantages met sojabonen om aan vleesvee op te voeren; industriële veehouderij vind ik weerzinwekkend, dus die kant van het vegetarisme bewonder ik, zoals de grondslag van de Partij voor de dieren.
Maar om de veehouderij en de vleesconsumptie te bestempelen als de grootste vervuiler komt mij als zeer onwaarschijnlijk voor. Asbjörn vertelde mij dat reportages van Netflix daar heel duidelijk over waren en toen startte bij mij het gevoel van argwaan. Ik heb nog geen van de vegetariërs met trots horen zeggen dat ze de auto hadden weg gedaan of dat ze niet meer met het vliegtuig zouden "reizen", dus het gevoel voor urgentie ontbreekt volledig, terwijl dat wel gesuggereerd wordt met fanatiek vegetarisme.
Zou het niet weer de energie lobby kunnen zijn die de zgn. documentaires van Netflix financiert teneinde de jonge mensen milieu zand in de ogen te strooien?

De Borkeld

Een labyrint onderweg

Roos had in een lokaal blaadje het natuurgebied "De Borkeld" ontdekt en direct een wandeling ontworpen in Komoot zodat we via een "track" konden lopen. Dat zouden we vandaag gaan doen. De zondag leent zich uitstekend voor een "verre" wandeling omdat we dan optimaal gebruik kunnen maken van ons Dalvrij abonnement. En omdat het zo lang volop licht is buiten hoefde ik vanmorgen ook niet zo vroeg naar het station. Om half tien met de stoptrein naar Amersfoort, waar hard gewerkt werd aan het spoor richting Zwolle; overgestapt op de Intercity naar Enschede en in Apeldoorn overgestapt op de stoptrein naar Almelo. In Deventer stapte Roos bij me in de trein en gingen we samen naar Rijssen. We waren er precies om 11 uur; rustig dorp met veel kerkgangers die de dienst achter de rug hadden en ons vriendelijk groetten. Het was zo warm dat de jas overbodig was en na een half uurtje kon zelfs de korte broek aan. Heerlijk weertje! Roos had het weer goed ontworpen; we liepen door het groen, over onverharde paden en kwamen uiteindelijk in ons doelgebied, De Borkeld. En daar was het fraai; zou een moerasgebied moeten zijn; het oosten van ons land heeft veel mee, maar weinig water en vast geen uitgebreid moeras, althans de Borkeld was droog, maar best een mooi natuurterrein. En we zagen bij onze doortocht dwars door het gebied, op geleide van Komoot slechts 1 mede-wandelaar, een jonge vent waarmee we nog uitgebreid spraken over de omgeving.
Het bleef een mooie wandeling en we hadden enige kans om de trein van 15.09 uur in Holten te halen, maar dat lukte toch niet zodat we alle tijd hadden om bij het station water te tappen; was wel nodig met dit warme weer. Roos haalde bij restaurant de Biesterd een lekker ijsje en verder hebben we uitgepuft op een bank op het stationnetje. Was een fijne wandeldag geweest. Uiteindelijk was ik 's-avonds zo moe dat ik in slaap viel terwijl m'n hoofd onderweg was naar het kussen.

Ribeyes en dendrochronologie

Fascinerend boek over studies
met dendrochronologie.

Gisteren met de treinreizen van Utrecht naar den Haag voor het bezoek aan Arja en kids en 's-avonds de lange reis naar Zwolle en Wijhe kon ik mooi verder met het fascinerende boek van Valerie Trouet over het bestuderen van boomringen en de bijzonder interessante verscheidenheid van wetenschappelijke vondsten die daarmee mogelijk werden. Roos had mij al enthousiast gemaakt voor dit boek en dat is meestal voldoende aansporing.
Dendrochronologie is gebaseerd op het nauwkeurig bestuderen van boomringen teneinde een reeks van jaren precies in de tijd te kunnen plaatsen. De invloed van het klimaat maar ook van andere gebeurtenissen als aardbevingen, overstromingen en zelfs nucleaire rampen worden zichtbaar en precies naar jaar te duiden binnen het bereik van de vaak duizenden jaren vastgelegde informatie.
Zo is ook de bekende hockeystick grafiek door dendrochronologisch onderzoek manifest geworden; de sterke stijging van de temperatuur op aarde in de laatste jaren van de 20e eeuw werd dendrochronologisch duidelijk. De onsmakelijke acties van politieke en economische machthebbers op deze onverkwikkelijke boodschap doet Trouet ook uit de doeken; intimidatie van de betrokken wetenschappers was het instrument waarmee men de onaangename boodschap begroette; net als in klassieke tijden toen de boodschapper van een ongewenst bericht werd onthoofd. De stijging van de temperatuur in de 21e eeuw heeft de discussie wel verstomd; helaas blijft een adequate reactie op wereldschaal achterwege.
Ik las vanmorgen verder in dit buitengewoon interessante boek op weg naar huis; vanavond komt Hugo bij me eten. Afgelopen donderdag vertelde hij dat hij vandaag bij de slager ging helpen en wel bij me wilde komen eten; altijd gezellig. Maar eerst boodschappen doen bij Westeneng en boer Dirk. Helaas begon het net te regenen toen ik wilde vertrekken. Regenjack en regenbroek aangetrokken en met petje op richting Bunnik voor appels, peren en natuurlijk van die verrukkelijke spinazie. Bij AH een biertje ingeslagen voor Hugo; moest Grand Prestige zijn; twee jonge mannen die in de bieren stonden te neuzen wisten mij precies te vertellen waar ik genoemd bier kon vinden. Bij de flat gekomen zette ik de boodschappen in de schuur en nam de plastic flessen voor melk en yoghurt mee voor zuivel bij boer Dirk. Uiteindelijk was ik nat en koud geworden en weer terug op de flat.
De maaltijd zo ver voorbereid dat ik niet te lang in de keuken hoefde te staan. Zo tegen zessen kwam Hugo van de slager vandaan met het door mij bestelde vlees. De twee enorme ribeyes vormden de hoofdschotel voor het eten vanavond. Hugo heeft altijd wat te vertellen over wat hem zo bezig houdt, maar ik vroeg hem ook door over wat hij de laatste twee jaar niet had doorgemaakt met het ziekbed van Marjorie. We hadden een goed gesprek.
De maaltijd had ons best gesmaakt; de ribeye vond ik wel erg groot; 's-nachts had ik er gewoon last van, maar tegen de morgen was dat wel weer over gelukkig want ik had opnieuw een treinreis voor de boeg; naar Deventer, waar ik Roos zou ontmoeten voor een wandeling in Twente. 

Jarige Sjoerd

 

Stuk taart ter viering

Wat lijkt het nog maar kort geleden dat ik met Roos rondliep op Lesbos en dat dochter Arja mij belde om te vertellen dat haar zoon Sjoerd was geboren. Overigens mocht ik bij die eerste boodschap zijn naam nog niet weten; dat wilde ze het eerst aan de andere twee kinderen vertellen. Maar gisteren werd hij zes. Arja belde mij gisteren of ik vandaag taart wilde komen eten vanwege Sjoerds' verjaardag. Natuurlijk wilde ik dat ondanks dat ik een wandeling had gepland. We spraken af dat ik er rond koffietijd, 11 uur zou zijn.
Vanmorgen vroeg opgestaan als altijd. Ik wilde eerst nog even naar de markt, aardappelen halen en nog even naar de Veenendaalsche Reform kraam voor gist en zilvervliesrijst. Voor m'n gevoel moest ik me haasten om de trein te halen. Eerst de gekochte spullen naar de flat gebracht en in de schuur gezet en toen haasje repje naar het station. Daar haalde ik nog een trein eerder dan ik had gepland en ook de overstap in Utrecht liep zo gesmeerd dat ik uiteindelijk al om 10.05 in Den Haag was. Daardoor kon ik lekker een stuk door de stad gaan lopen; het was mooi weer en ik had zin om even stevig de benen te strekken. Als plattelander die ik inmiddels een beetje  ben geworden had ik de neiging om af en toe iemand te begroeten; niets daarvan, iedereen keek zo nors dat ik het wel liet. Corona in een grote stad heeft toch wel een heel groot effect op onze sociale omgang! Is het dat allemaal wel waard? vroeg ik mij af. Die ongelooflijke angst die via de media is aangewakkerd werkt desastreus op de onderlinge omgang.
Eenmaal aangekomen bij Arja werd ik warm welkom geheten door de kinderen; op Gijs na waren ze allemaal thuis; een drukte van belang. Ik vermoedde al dat Sjoerd vast gerekend had op een cadeautje; Arja had al gezegd dat ze me zo laat had gebeld dat ik vast niets zou hebben. Ik begin er niet aan om cadeaus te geven; alle kleinkinderen krijgen van mij een fors bedrag om later wat mee te doen en ze krijgen tegenwoordig zo krankzinnig veel rommel, c.q. cadeaus dat ik daar niet aan mee wil werken. Wel vroeg hij wat er allemaal in mijn rugzak zat. Dat waren allemaal dingen die ik mee zou nemen naar Roos zoals een bridgeboek en wat oude folders over vakantie bestemmingen, dus niets voor kinderen. Ik vroeg hem dan ook of hij nog niet genoeg had; de vorige keer dat ik er was liet hij mij zijn kamer zien die helemaal vol lag met allemaal dingen die hij had gekregen, vandaar. 
Ik ging weer bijtijds richting station en liep eerst een behoorlijk stuk om nogmaals wat beweging te hebben. Het laatste stuk nam ik de tram en tot slot was de OV-engel me weer genadig en vertrok de Intercity naar Zwolle, via Lelystad 5 minuten later. Mooie route zo langs de Oostvaardersplassen. 
Roos had heerlijke boerenkool, voorjaarsboerenkool wel te verstaan, van de enorme stronken van vorig jaar die inmiddels weer zijn uitgelopen. Ze staan prachtig in bloei, maar de bladeren zijn inmiddels geïnternaliseerd.

Het proefdiermodel

 Bij de blog van 4 mei schreef ik over de huidige voorzitter van de eerste kamer, Jan Anthonie Bruin en dat ik hem in vroeger jaren heb gekend. Dat was in de tijd dat ik bij SSDZ werkte, rond 1985-86. Daar bij dat laboratorium ontmoette ik een voormalig student uit mijn wetenschappelijke tijd, inmiddels patholoog anatoom in opleiding. We hadden destijds aan het zelfde proefdiermodel gewerkt, het model waarop ik in 1981 ben gepromoveerd. Het was een prachtig model om de pathogenese van autoimmuunziekten te bestuderen. Hij vertelde mij dat het afdelingshoofd van onze oude afdeling experimentele pathologie het instituut ging verlaten en dat het model daarmee uit NL zou verdwijnen. Dat laatste betreurde ik zeer omdat ik ervan overtuigd was dat het een meer dan voortreffelijk model was om aan SLE en met name aan glomerulonephritis te werken. 
Ik besloot toen om naar het hoofd van de afdeling experimentele pathologie van de universiteit Leiden te gaan om hem van het model op de hoogte te stellen en heb uitgebreid met de hooggeleerde aldaar gesproken. Hij vond het een aantrekkelijke gedachte en had wel een "goede student" die hij hierop wilde zetten. Die goede student, u raadt het al. We hebben ontzettend leuk contact gehad, hij heeft een paar keer bij mij binnen het gezin gegeten en hebben over het model overlegd. Hij heeft er mooi werk mee kunnen doen en liet mij - heel loyaal vond ik - zelfs mee publiceren, totdat ik zei dat dat echt niet meer hoefde; uiteindelijk had ik slechts het model aangeleverd.
Het model leende zich overigens ook goed voor de studie naar het mechanisme van AIDS, destijds een immunologische aandoening met een volstrekt onbegrepen pathogenese. Jan Anthonie heeft mij, zodra hij een artikel tegen was gekomen van iemand die dit uit onze papers had opgepikt dat het model ook een uitwerking kende van ongekende immunosuppressie, dat artikel opgestuurd.Toen was ik gerust gesteld; het model was niet geheel vergeten in de wetenschappelijke wereld.

Toch nog wat vlaggen

 Vorig jaar was me het al opgevallen dat er in Wijhe zo uitgebreid gevlagd werd zowel op koningsdag als op bevrijdingsdag, maar hier in de Bilt was het niet veul wat dat betreft. Hier in onze vlag welgeteld slechts twee vlaggen, maar verder in het dorp wel iets meer.
Vandaag een saaie, verregende dag; eigenlijk een dag om lekker te gaan lezen, maar ik kan het gewoon niet opbrengen om verder te lezen in Revolusi, ook al is het voor de tweede keer. Ik schaam me diep om wat NL heeft gedaan. Ik las in de Trouw een boekbespreking over deze feitelijk zwarte periode in onze geschiedenis, vooral de korte episode na WO II met de zgn. politionele acties. Er werden zelfs een duizendtal voormalige NLse SS'ers ingezet om de Indonesische vrijheidsstrijders te lijf te gaan.
Voorlopig even geen oorlogsboeken meer; ik pakte de e-reader en kwam uit bij Athen Palace, een ontzettend goed boek dat speelt in het Grand Hotel in Boekarest vlak voordat WO II uitbrak. Ja hoor, weer oorlog;ik heb het dicht geslagen voor zover dat met een e-book kan. Roos is erg enthousiast over een boek van Valerie Trouet over de wetenschap achter de analyse van jaarringen. Moest ik maar eens ter hand nemen.

Dodenherdenking op de dam

 Met gemengde gevoelens heb ik via de computer de herdenking en de kranslegging op de dam aanschouwd. Al die oorlogsellende waarbij veel slachtoffers zijn gevallen werd vanuit verschillende organisaties met een prachtige, plechtig geplaatste krans bedacht. De hoeveelheid leed hier ook ten lande was geweest ten spijt, moest ik maar steeds denken aan de vergelijkbare ellende die ons land niet veel maanden later in toenmalig Indië de inheemsen aldaar aan heeft gedaan. Ik heb die kennis al vele jaren geleden opgedaan, maar in het boek "Revolusi" van David van Reybrouck wordt het wel heel expliciet uit de doeken gedaan en nu ik het boek ten tweede male heb opgepakt dringt het in de volle ernst tot mij door. Ook las ik een recensie over een ander boek, van een NLse auteur dat in die zelfde zwarte geschiedenis van ons land was gedoken. Het liet me niet los daar voor het kleine schermpje. 
Maar daar zag ik ook hoogwaardigheidsbekleders waaronder de voorzitters van beide kamers; Jan Anthonie Bruin, voorzitter van de eerste kamer, mij bekend uit een voor mij grijs verleden toen we beiden nog jonge mannen waren. Daar stond hij nu als een echte voorname heer; deed me veel plezier om hem daar zo te zien; veel succesvoller kan het niet! Ik zal er een bloggie aan wijden hoe wel elkaar hebben leren kennen destijds in 1985-86.
Maar ook het getekende gezicht van onze huidige minister president, zij het demissionair. Een heel wat menselijker minister president dan destijds Colijn; leest u zelf maar in de onafhankelijke Wikipedia pagina over deze ARP minister, godsvruchtig en lands' leidsman in bange dagen, maar als officier van de KNIL een persoon waar ik zo mijn gedachten over heb.

Systeem Culbertson

 

Bladzijde uit het blad van de NBB

Vanmorgen heb ik eerst Roos naar het station gebracht; het was droog en dan had ik ook mijn loopje voor vandaag maar gemaakt. Thuis in de flat keek ik of er misschien al post was gekomen; en ja hoor, daar lag het verenigingsblad van de Nederlandse Bridge Bond (NBB). Eigenlijk een beetje tegen mijn gewoonte maakte ik het direct los uit de obligate plastic hoes en bladerde het door. Er stond niet alleen een geniale manier in om een bepaald moeilijk spel zonder problemen uit te spelen, maar ook een interessant stuk bridge geschiedenis. U weet, vaste lezer dat ik erg in historische zaken ben geïnteresseerd, zelfs in de historie van het bridge. Mijn oog viel direct op een portret uit vooroorlogse tijden, Ely Culbertson, een van degenen die Bridge de huiskamers in heeft geholpen.
In mijn jonge jeugdjaren heb ik kaarten geleerd van mijn grootmoeder; als ik daar logeerde ging ik zelfs mee naar de kaartclub, zoals zij die noemde. Daar werd overigens niet gebridged, maar geklaverjast; dat spel had zij mij ook geleerd. Ik kende dus het kaartspel, wist wat troef betekende en dat kaarten verschillende waarden hadden en een zekere slagkracht. Overigens is die bij klaverjassen heel wat ingewikkelder dan bij bridgen, maar verder is het een vrij lullige aangelegenheid vergeleken bij bridgen. Mijn grootmoeder was verslingerd aan haar kaartkluppie en sloeg geen week over! 
Op tienjarige leeftijd raakte ik bevriend met mijn jeugdvriend Bram, een vriendschap die zo'n veertig jaar heeft bestaan. Bij Bram thuis werd ook gekaart; gebridged, maar ook Canasta gespeeld. Dat laatste deden we vaak met zijn moeder en inwonende grootmoeder en zijn zussen. Was ontzettend leuk, maar bridgen was er niet bij (helaas?). Dat deden alleen de volwassenen en altijd 's-avonds. Met vier spelers werd daar wekelijks gebridged en naar ik hoorde zeggen werd het systeem van Culbertson gespeeld, vandaar dat ik die naam al zestig jaar geleden voor het eerst hoorde. Daar staat een ontzettend leuk verhaal over in genoemd bridgeblad van deze maand.
Achteraf vraag ik mij af wat er zou zijn gebeurd als Bram en ik wel bridgen hadden geleerd in die tijd. We zaten samen op de HBS in de zelfde klas en waren altijd de twee besten in wiskunde, dus niet uitgesproken dom. Zouden we - zoals Chris Niemeijer en anderen - ons helemaal in het spel, pardon, de sport hebben verzopen en onze carrière erin gezocht hebben, of het ver gebracht hebben in het wedstrijdbridge? Het zal altijd in nevelen gehuld blijven. Bram is aanzienlijk verder gekomen met bridgen dan ik. Ik heb het in m'n studententijd pas geleerd en het toen jaren niet meer gedaan. Nog wel geprobeerd met Anneke en toen ook weer jaren niet en sinds een jaar of 10 met Roos en dat gaat best aardig; leuke manier om af en toe op de computer te doen met step bridge, en vooral om in bridge weekenden met Dekker bridge op leuke plekken, met name Valkenburg te verpozen en 's-avonds zo je afleiding te hebben. 

Dat malle geheugen

 Roos verbaast zich vaak over mijn merkwaardig goed geheugen, althans daar waar het oeroude gebeurtenissen betreft. Daarbij doet zij steeds oneer aan haar eigen geheugen waarvan ze zelf zegt dat het nauwelijks aanwezig is. Maar onlangs bleek het tegendeel. Al associërend bleken we beiden over een geheugen voor ver voorbije tijden te hebben. Wat je nodig hebt is gewoon een associatie. Zo kwamen we uiteindelijk uit bij een snoepwinkel; een fenomeen dat tegenwoordig niet meer bestaat en in onze jeugd nog maar nauwelijks. Spraken onze ouders en grootouders nog van snoep voor een halve cent, daar kon je in onze tijd voor 5 cent een stroopsoldaatje of een trekdrop kopen; bij Roos in Rotterdam kon je zelfs voor een cent nog twee dingen kopen, twee toverballen waarschijnlijk, een soort van kindersnoepje waar je op moest zuigen waardoor het snoepje steeds een andere kleur kreeg. Kauwgom, zoethout, en allerlei snoep kon je daar kopen. In Den Burg, Texel heb je nog een nieuw ingerichte ouderwetse snoepwinkel meen ik mij te herinneren. We beleefden het minder als nostalgie dan als een waarneming dat er weinig mis is aan ons geheugen. Anderzijds, als ik niets had genoteerd als voorbereiding voor deze blog dan had ik hooguit nog geweten dat we het ergens uit ons verleden over hadden gehad, maar absoluut niet meer van die snoepwinkel. Geheugen uit oude tijden is dus vooral associatief, op zich natuurlijk toch wonderlijk dat al die irrelevante waarnemingen en gebeurtenissen nog ergens aanwezig zijn en oproepbaar zijn in die pond onbegrijpbaar complexe grijze materie in onze schedels; "een wonder", neig ik te zeggen.

De eenbes en asperges bereiden

Bloeiende eenbes

 Vandaag met Roos naar het Savelsbos geweest; ik wilde haar graag de bloemenpracht laten zien. Inmiddels ben ik er al twee keer geweest dit voorjaar en was zeer onder de indruk. Het is maar een relatief klein, smal bos; duidelijk niet goed bruikbaar als landbouwgrond en daarom in de tijd gespaard. De ondergrond zal kalkrijk zijn en daarom is er sprake van een rijke variatie in bloemen en planten. Ik had niets te veel gezegd; Roos was ook onder de indruk. Na de enorme klim van 185 treden kwamen we in het bos aan; daslook, bosanemoon, speenkruid, salomonszegel, het kon gewoon niet op. We sloegen af naar het pad richting vuursteengroeve; daar stonden planten met gele bloemetjes en met bladeren als de bosanemoon. Ik vroeg mij hardop af welke soort dat zou zijn toen een allervriendelijkste mevrouw ons vertelde dat dit de gele bosanemoon was; "logisch", zou Johan Cruijff gezegd kunnen hebben. We kwamen direct in gesprek met haar en haar man; ze wisten veel over het Savelsbos, met name over de plantjes. Ik vroeg of zij ook de eenbes hadden gezien en dat bleek het geval; ze brachten ons zelfs naar de plek waar deze uiterst zeldzame plant nu in bloei stond. We kwamen met elkaar in gesprek en bleken de zelfde interesses te hebben: wandelen, lekker eten, de natuur en Frankrijk. Met Truus - we wisselden namen uit - overlegde ik over hoe je als Limburger asperges toebereidt; met een ragout/stevige béchamel met kaas en bouillon en in ham gerold, 20 minuten bij 180 graden in de oven. En ook over zuurvlees - zoervleisj in 't Limburgs - , wat volgens mij helemaal niet zuur is want er zit stroop, verkrijgbaar bij een stroopstokerij in St Pietersvoeren, bruine suiker en ontbijtkoek in; ik krijg het recept van haar zodat ik het zelf kan maken. 
Uiteindelijk scheidden zich onze wegen en liepen we verder naar Cadier en Keer. We zagen een steenmarter oversteken; een heel bijzondere gewaarwording. Uiteindelijk waren we om een uur of half zeven weer terug in de flat en hebben we heerlijk spinaziefantasie met witte bonen gegeten met een peertje voor toetje.