Met alpinopet

 

Selfie met alpinopet

Vandaag dan toch naar Limburg op het schema dat ik had gemaakt; dus niet zo vroeg op en in de loop van de ochtend naar het station. Ik had berekend dat 11.00 uur de juiste tijd was. Maar ja, natuurlijk toch "voor de zekerheid" maar een uurtje vroeger vertrokken. Was maar goed ook want er was een ongeluk gebeurd bij Boxtel en moest ik met de NSbus van den Bosch naar Eindhoven. Uiteindelijk was ik zelfs nog een kwartier vroeger in Valkenburg dan ik oorspronkelijk had gepland.
De door Komoot geconstrueerde etappe begon al even buiten Valkenburg met een schitterende wandeling door het bos; geen mede wandelaars gezien. Na het bos ging het over in een fors stuk door akkerland. Daar maakte ik een foto, een selfie met alpinopet op en stuurde die naar Roos. Hoeveel jaren is het wel niet geleden dat ik die pet van haar kreeg voor m'n verjaardag. Dat was omdat ik haar had verteld dat mijn grootvader in najaar en winter altijd een alpinopet op had, zelfs binnenshuis en dat ik dat eigenlijk ook wel zou willen. De lieverd had er direct eentje besteld, maar met die enorme kop van mij was die helaas te klein. Ze heeft hem toen zelfs nog kunnen ruilen tegen die ik nu al weer jaren op m'n kast heb liggen en me helaas nog steeds te klein was. Maar nu past hij! Is wel even wennen hoor. Schoondochter Marjorie dacht al dat ik een militair was toen ze me voor het eerst met deze alpinopet op zag.
Roos was druk met haar huis; er werden vandaag zonnepanelen bij haar geplaatst; dit in het kader van de energietransitie. De was doen als de zon schijnt! Alle beetjes helpen; wij zijn al niet van die energieslurpers zo zonder auto en kort douchen.
Het laatste stuk van de etappe ging langs een beek, vanaf Spaubeek tot in Sittard liep ik langs de Geleenbeek. Het eerste stuk over een glibberig paadje en uiteindelijk via een nieuwbouwwijk en tot slot gewoon door de stad zelf. De beek was helder, maar rook een beetje ranzig vond ik; een lichte riool lucht.
Mijn OVengel was me weer welgezind en ik kwam werkelijk een minuut voor vertrek aan bij de eerder door mij geplande trein. Was om 21.30 weer op stal.

Een eend van 2 kilo?!

 

De landwinkel in Ermelo verkoopt eendenvlees

Eigenlijk had ik voor vandaag een wandeling in Limburg gepland. Gisteravond had ik al helemaal uitgerekend hoe laat ik 's-morgens moest vertrekken, rekening houdend met de afstand en de looptijd en m'n Dalvrij abonnement. Maar dat was wat overbodig; het stortregende bij tijd en wijle en volgens KNMI en Weeronline zou het de hele dag zo blijven; dus geen Limburg vandaag. Maar binnen blijven een hele dag is voor mij geen optie. Bij weeronline's buienradar zag ik een gat in de bewolking voor de komende uren en besloot ik om snel naar die boerderijwinkel in Ermelo te gaan om een eend te gaan kopen. In vroeger jaren herinner ik me Ermelo vooral van die weiden met enorme aantallen van die witte eenden en ook de stank die al die vogels bij elkaar verspreidden. Inmiddels is men er achter dat alle fosfaten uit die eendenstront via het grondwater uiteindelijk in de randmeren terecht kwamen en is het afgelopen met die vrije uitloop eenden. Ik had gisteren al gemerkt dat er op die boerderij eenden werden opgekweekt; het gekwaak was manifest.
Plastic jas aan, paraplu en regenbroek bij de hand, stevige pet op en naar het station. Het waaide nogal; ik had gewoon het gevoel dat m'n pet van m'n hoofd waaide en moest hem tegenhouden. Aangekomen op station Ermelo begon het al te regenen. Die landwinkel en boerderij waren niet zo gek ver weg en ik kon het natuurlijk snel vinden. En inderdaad kon ik een hele eend inslaan: "ga ik direct ontdooien en in de Römertopf stoven", schoot door me heen; en zo zou geschieden.
Terug op station Bilthoven hoorde ik een enorme donderklap; onweer en een stortbui van jewelste. Op een bankje eerst maar mijn regenbroek aangetrokken; was nauwelijks nodig want de stortbui was al zo'n beetje over gewaaid. Nog even op de Kwinkelier bij de kaas en delicatessenwinkel wat lekkere kazen ingeslagen en naar huis. Opnieuw waaide m'n pet haast van m'n kop. Thuis gekomen heb ik eens gekeken of hij niet wat strakker gezet kon worden. En inderdaad; ik kon wel 2-3 centimeter inkorten: "ook op m'n hoofd ben ik afgevallen", bedacht ik mij en daarbij ook dat de jaren geleden van Roos voor m'n verjaardag gekregen alpinopet me nu wellicht zou passen. En dat bleek het geval; ga ik vanaf heden dragen!
De eend heb ik direct te ontdooien gezet en de Römertopf heb ik in het water geweekt. Zo tegen 10 uur 's-avonds heb ik de eend op een bedje van Opperdoesjes in de pot gevleid en stevig gezouten. Op 140 graden voor drie uur lang gezet en heerlijk geslapen. Niets geroken of gehoord. 

Van Lemele naar Ommen

 

Schaapskooi bij Lemele

Tot mijn genoegen bleek Roos ook zin te hebben in een wandeling. Dat bleek pas ruim na het ontbijt; we zaten in de tuin te genieten van het zonnetje; het was prachtig, zonnig weer en eigenlijk een echte wandeldag. Maar we vonden het eigenlijk zonde om met dat heerlijke weer in de trein te gaan zitten. Een heel dilemma dus. Ik stelde voor om dan in de middag te vertrekken en over de half zeven grens te gaan voor de terugweg; en zo zou het gaan.
Roos wilde graag de wandeling van Lemele over de Lemelerberg en Archemerberg doen. En Lemele is op doordeweekse dagen goed bereikbaar met het buurtbusje tussen Ommen en Dalfsen. Zodoende vertrokken we pas om 13.30 met de trein naar Dalfsen en namen daar het busje naar Lemele. Daar aangekomen in het stralende namiddag weer landden we eerst op een terrasje voor een warme chocolademelk en voor Roos een punt appeltaart. Daarna liepen we de track die Roos had bedacht voor de wandeling naar Ommen. 
Dit prachtige stuk Salland is voor ons bepaald niet nieuw maar wel ontzettend mooi. Door het gekozen, wat late wandeltijdstip kwamen we niemand tegen op de route. Het was ook niet zo'n lang stuk; Roos had een nieuwe track geconstrueerd zodat we wel over voor ons nieuwe paden liepen. Zo rond half zes gingen we op een bankje een bammetje verorberen. Roos merkte op dat we met stevige pas en direct vertrek de gewenste trein in Ommen nog konden halen. Dus uiteindelijk nog met stevige pas naar Ommen gestiefeld en de trein keurig gehaald. In Zwolle splitsten zich onze wegen en namen we afscheid. Waren een paar gezellige dagen geweest met succes in de bridgeclub gisteravond. De uitslag kon gisteravond niet bekend gemaakt worden door een technisch probleem. Maar vanmorgen bleek dat we op de tweede plaats waren geëindigd met ruim 60 % en slechts enkele tienden van procenten minder dan het paar dat op de tweede plaats was geëindigd, het paar waar Roos die malle uitglijder tegen maakte. Ik bedoel maar har har.

Nu van Putten naar Ermelo

 

Hotel restaurant Vanenburg, Putten

Liep ik deze wandeling gisteren voor het eerst om te oogsten, daar liep ik de zelfde wandeling, maar nu in omgekeerde richting voor de broodnodige 10 km die ik dagelijks minimaal wil verrichten. Wel sloeg ik het stukje rond het kasteel/landgoed Vanenburg - inmiddels hotel restaurant - bij Putten over en liep direct door naar Ermelo. Wèl ging ik even kijken of ik de landwinkel kon vinden en wat die voorstelde. Was geen echt probleem om die te vinden en zag er goed uit. "Moet ik een dezer dagen maar eens bezoeken", bedacht ik mij; er wordt eendenvlees verkocht en daar voel ik wel voor!
In Ermelo naam ik de trein naar Zwolle en door naar Roos. Heerlijk pluma gegeten en 's-avonds natuurlijk naar de gezellige bridgeclub. Deze keer liep het eigenlijk heel goed. Ik geloof niet dat we veel blunders hebben begaan op die ene na dan ha ha. Roos antwoordde op een 2 ruiten opening van mij - waarop je nooit mag passen met, u raadt het al, "pas"! En uiteraard kregen we daar een 0 voor. Nu is het zo dat je na een doublet van de tegenstanders op een 2 ruiten opening wel mag passen wanneer je geen harten of schoppen hebt, maar wel ruiten; zo is ons systeem. En dat haalde mijn Roosje even door elkaar. Het was net een spel tegen het paar dat op de eerste plaats staat. We sloten de avond met een tevreden gevoel af; helaas liet de techniek ons in de steek en zouden we de uitslag per internet ontvangen.

Een zootje paardenbloem bladeren

 

De paardenbloembladeren

Het was me bij eerdere wandelingen opgevallen dat er in de buurt van Putten erg veel paardenbloemen groeien en van een soort met opvallend grote bladeren. Makkelijk oogsten; ik wil voor de wintermaanden een voorraad paardensla invriezen; de vezels in deze stevige bladeren blijven vast wel voldoende intact om hun heilzaam werk adequaat te blijven verrichten.
Desgevraagd construeerde Roos voor mij een relatief korte wandeling aan de "andere kant" van het spoor tussen Ermelo en Putten; daar kom je die eerste klas paardensla tegen. Inmiddels noem ik haar bij mijn complimenten die ik haar al wandelend onderweg per WhatsApp verstuur mrs. Tracknose; ook dezekeer was zij er weer in geslaagd om heel prettige wandelpaden uit te zoeken en vast te leggen.
Direct achter station Ermelo begon de wandeling en via de track van "mrs Tracknose", over het platteland, vaak gebruik makend van klompenpaden en de bekende wit-rood markeringen van andere paden liep ik in 10 kilometer naar station Putten. En onderweg heb ik inderdaad een forse hoeveelheid nog kakelverse bladeren geoogst. Thuis in de flat heb ik die gespoeld om het stof te verwijderen. Morgen ga ik ze fijn snijden, enigszins drogen en invriezen voor de winter.

Wat een leuke plaats!

 

18 kilometer track 

Roos stelde voor om vandaag een flinke wandeling te maken; ze wilde wel eens uitproberen of ze de 18 kilometer nog kon fixen. En zo begonnen we in Ruurlo en liepen via een door haar uitgekiende track terug naar Vorden. Beide stationnetjes liggen aan de lijn van Zutphen naar Winterswijk. Het was zaterdag vandaag, dus hoefden we geen rekening te houden met de relatieve beperkingen van ons treinabonnement en deden rustig aan. De trein van 10 uur was vroeg genoeg; een uur later stonden we in Ruurlo, een station met een keurig toilet gebouwtje; was nodig want in de trein was geen toilet; koffie en thee hadden hun doorspoelende taak bij ons beiden verricht. 
Ik was vorig jaar vaker op dit station vanwege de busverbinding naar Borculo en Zelhem. Veldvarkens is gevestigd in Zelhem en daar ben ik toen heen geweest voor spek en worst. Nu gingen we via het kasteel Ruurlo, waar tegenwoordig het museum MORE in is gevestigd richting Vorden. Afgezien van een zeer rumoerige ontmoeting met een georganiseerde motor race was het een stille en mooie wandeling.
Uiteindelijk kwamen we aan in Vorden, dat ik slechts kende van de saaie omgeving van het station. Nu kwamen we middenin het echte centrum en dat nodigt zeker uit voor een volgend bezoek!
Uiteindelijk was het ongeveer 18 kilometer geworden en Roos had het zonder problemen uitgewandeld! Dat was de reden van deze forse trip en die was goed uitgekomen.

Wat je hebt ben je zelf

 In de krant van 7 september j.l. vond ik ook een artikel onder de titel van deze blog, een artikel van Arnon Grunberg over de geschiedenis van de bourgoisie, vanouds het sociaal middenveld, intussen vrijwel iedereen krijg ik het gevoel. En aldus het artikel is bezit vrijwel het enige dat men nog als eigenheid heeft, althans dat is wat ik uit dit stuk vooral lees. Sociale verschillen als adel versus de rest, religie en de kerk zijn toch slinkende fenomenen; wat rest is wellicht bezit want intellectuele kennis kun je niet van buiten zien.
Tja, daar heb ik de afgelopen weken over nagedacht en eens om me heen gekeken. Vooral auto's met open dak, terwijl het daar eigenlijk te koud voor is kan ik slechts kenmerken als zaken waar men zich mee tracht te onderscheiden van - wat in de zestiger jaren genoemd werd - "het klootjesvolk". Ook die volkomen overbodige herrie van motorfietsers lijkt me toch vooral een lokroep om aandacht: "hoor mij eens anders zijn". En het zo langzamerhand bij velen in onbruik geraakte fenomeen van "het lezen"; bij 30-plussers in mijn omgeving is lezen er absoluut niet meer bij; ja, een WhatsApp bericht of Facebook kletspraat misschien, maar een goed boek, laat staan een wetenschappelijk getint boek is er niet meer bij. Onlangs had ik zelfs het gevoel in een gesprek dat iemand van die leeftijd niet eens begreep wat het begrip "algemene ontwikkeling" betekende.
Maar bezit, dat is het wat telt en niet te vergeten op welke afgelegen plekken van deze aarde men is geweest; kennelijk is het "je onderscheiden" belangrijk gevonden. Was dat "vroegig" trouwens zoveel anders?

De hele dag een muts op

7.00 uur vanuit de bus

Met een zelf bedacht - en opgelegd eet - en beweegregime ben ik inmiddels 5 kilogram van mijn ruim 80 kilogram lichaamsgewicht kwijt; afgelopen weekend kon ik dat nauwkeurig vaststellen op de precisieweegschaal van Roos: 75,1 kilogram; woog ik voor het eerst toen ik op 19-jarige leeftijd terug kwam van een vakantie met mijn toenmalige schoonouders. Daar op Texel hadden we zo lekker gegeten en gezwommen en wat al niet meer, dat ik er van jongen tot man was geworden, althans zo voelde het aan. Nu heb ik meer het gevoel dat ik weer beter in mijn lijf pas; het wandelen gaat een stuk lichter; het lijkt wel of de rugzak minder zwaar is geworden en het lijkt wel of mijn longinhoud groter is geworden; het voelt echt lekker aan. 
Maar er zijn toch ook wel nadelen, of eigenlijk één nadeel; ik ben een stuk kouwelijker; het lijkt wel of de fysiologische thermostaat wat lager is afgesteld zodat het mindere voedsel efficiënter kan worden gebruikt en natuurlijk is er een stuk van het isolerende spek verdwenen.
Vandaag was het weer Eilandspolderdag. Dus weer heel vroeg op - wekker was niet nodig - en rustig ontbeten met een gekookt eitje en een boterham. Nog een boterham klaar gemaakt om mee te nemen. Na het scheren en douchen even goed nadenken over de kleding; in Noord Holland waait het altijd wat meer en de trip naar het station kan ook in die vroegte verdraaid koud zijn, dus lekker dik aangekleed met een lange thermo-onderbroek extra, drie lagen onder de jas, een dikke wollen muts op en handschoenen. Binnen voelde dat snel wel erg warm aan, maar op de fiets en wachtend op het station voelde het best gerieflijk. 
In de Intercity naar Amersfoort stapte een meneer in en ging schuin tegenover mij zitten; hij was gekleed in korte broek, deed zelfs zijn jas uit en ging in T-shirt met korte mouwen zitten lezen. Desgevraagd moest hij ook aan het buitenwerk, maar was duidelijk wat minder kouwelijk dan ik?!
Ab stond als gebruikelijk - al om 7.30 lezer?! - in de auto te wachten bij de pisbak van het busstation in Edam; kan ik eerst even afwateren na de busreis. We reden in alle rust, via een landelijke route naar ons clubhuis in Groot Schermer en zetten vast de stoelen buiten. Abs' collega Nadien was er al en had vast een grote pot koffie gezet. Even later kwam de rest van de harde werkers. We begonnen met de verplichte veiligheid instructies aan het begin van het seizoen; verliep hilarisch, maar was best goed om weer even op te frissen. Kees had voor taart gezorgd; een zoon van Corinne had zich aangesloten bij onze groep vrijwilligers; vond ik bijzonder.
Met de boot naar het grote veld voor vandaag; was inderdaad wel erg groot; is het veld waar ik enkele jaren geleden in ben weggezakt toen ik Ab wilde helpen om de maaimachine uit het gat te trekken. Het was zwaar werk; Ab had het al eerder gemaaid en nu moesten we het opruimen. Allemaal door de pispotjes aan elkaar geregen riet; ging het best als je het gecoördineerd met z'n tweeën deed; eerst met Ben en later met Johan heb ik me zo in het zweet gewerkt, hoewel ... Ik kreeg het helemaal niet warm ondanks de nogal forse laag kleding die ik aan had. Alleen de handschoenen heb ik na een uur uitgetrokken; de hele dag ben ik dik gekleed door gegaan; toen ik uiteindelijk thuis kwam heb ik de wollen muts pas afgezet.
Ab stuurde me nog een WhatsApp bericht of ik niet in slaap was gevallen in de trein. Het stuk van Amsterdam Amstel naar Utrecht was inderdaad wel een stuk sneller gegaan dan normaal; dus ik heb wel even met Morpheus overlegd kennelijk. Was een fijne werkdag geweest.

Als een raiger

 

De Brébiskaas 

Zodra ik weer in de bilt in de flat ben begin ik aan eten te denken; niet zozeer dat ik de maag wil volproppen, nee, ik heb dan zin om lekker in de keuken aan de gang te gaan. Dus dingen uit de vriezer halen om te ontdooien, soep afmaken, uien bakken, pluma bakken en lekker in het zonnetje een bakkie chai thee drinken volgens de receptuur van Joke. Dan zit ik op m'n balkonnetje te knorren van genoegen, net als een kat kan snorren. Die tweehuizigheid bevalt ons prima; hadden we natuurlijk al in de Bilt/Bilthoven, maar nu op een afstand van ruim anderhalf uur treinen ligt het toch iets anders. Vooral de schoonheid van het Overijsselse landschap en de toch wat langere perioden dat we bij elkaar zijn geeft ons veel genoegen. Was het "vroegig" leuk om even een bakkie te doen daar ga je nu een dag wandelen en meestal bij de een of de ander logeren. Soms gaan we wandelen bij Nunspeet en gaan we na de wandeling ook weer ieder ons weegs, maar dat gebeurt niet vaak. Nunspeet ligt qua treintijd precies tussen onze twee stations in.
In de Kwinkelier is tegenwoordig weer een kaaswinkel gevestigd en laat die nou de door Roos zo lekker gevonden Brébis hebben. Natuurlijk een stuk gekocht en in de koelkast gelegd voor als we elkaar weer gaan ontmoeten. Natuurlijk heb ik ook een wandeling gemaakt, gewoon even een uurtje achter in het bos. Daarbij heb ik nog wat extra paardenbloembladeren geplukt voor de rauwkostsalade. Hiertoe word ik duidelijk gestimuleerd door het lezen van "We contain multitudes", van Ed Yong. Die vezels in ons voedsel zijn van eminent belang voor een optimale darmwerking. Ik maak tegenwoordig meerdere malen per week een salade met als basis fijngesneden paardebloembladeren en daarbij dan wortel, bleekselderie, appel, amandelen, mandarijn, zure zilveruitjes en augurk en een dressing van yoghurt, zout en olijfolie. Ik vind het erg lekker en het is goed voor de darmen zoals ik al suggereerde. Mijn grootmoeder Sientje zou op Zaanse wijze zeggen: "je skait ervan als een raiger".

De chaos compleet

 

Honderd gloednieuwe auto's

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Eitje gekookt, thee gezet en samen ontbeten. Toen konden we de dag weer aan. We zouden de ramen lappen aan de tuinkant, maar Roos had daar bij nader inzien niet zo'n zin in. En uiteindelijk ging ik eind van de ochtend, na de koffie weer naar de flat. Terwijl mijn trein rustig het station Amersfoort binnen reed zag ik een enorme goederentrein met zeker honderd gloednieuwe personenwagens rijden. Aan de richting te zien waren het Duitse auto's, op weg naar de haven van Rotterdam om uiteindelijk waarschijnlijk in de VS de weg op te gaan en hun portie CO2 aan de atmosfeer af te geven. Kon ik me daar tot voor kort behoorlijk over opwinden, daar word ik tegenwoordig lacherig van al die zogenaamde goede voornemens vanuit de politiek om de uitstoot van dit broeikasgas terug te dringen. Ik zie er niets van terug in het gedrag van de burger. Men gaat net als voor de pandemie lekker op vliegvakantie, niemand zal zijn auto minder gebruiken, laat staan weg doen. In een democratisch systeem heb je nauwelijks middelen om dwingend beleid op te leggen; minder auto's, minder van van alles, matigen. Een politieke partij die zo ver zou durven gaan wordt electoraal direct afgeserveerd vermoed ik.
Ik vrees dat het allemaal niks gaat worden met de energie transitie en dat het uiteindelijk de wal zal zijn die het schip doet keren, oftewel de chaos compleet door de opwarming van de atmosfeer met al haar gevolgen voor klimaat en alles wat daarmee samenhangt. 

van Holten naar Nijverdal

Als dessert frambozen uit de tuin

Na een heel weekend in de Bilt zijn we gisteren na afloop van het prachtige recital van Hans Pieter Herman en Bas Verheijden direct naar Wijhe vertrokken. In de Intercity naar Zwolle was het best druk tot Amersfoort, daarna werd het weer rustiger. 
Vanmorgen weer vroeg opgestaan en met de trein van 6.30 uit Wijhe naar Deventer en door naar Holten gereisd. Het beloofde een prachtige dag te worden. Zou zich uiteindelijk tot de ochtend beperken; in de middag betrok het weer, maar het bleef de hele dag droog zoals al door het KNMI was voorspeld. In Komoot had ik een track gedefinieerd, gewoon van Holten naar Nijverdal. Bleek nogal rechttoe rechtaan het Pieterpad te volgen over de Oude Hellendoornseweg; niet erg spannend. Totdat ik een afslagje nam naar het uitzichtspunt op de Holtense berg. Terwijl ik nog geen wandelaar had gezien (alleen nog maar een stel hondelaars) kwam daar een mevrouw met wie ik aan de praat kwam. Zij kende de omgeving op haar duimpje en adviseerde mij een uitstapje anders dan het Pieterpad. Daar voelde ik wel voor, want de track besloeg slechts 12 kilometer en ik wilde best wat meer doen. En zo liep ik op de aanwijzingen van deze mevrouw - die mij ook een bezoek aan Lübeck aanried" - een omweg. Was inderdaad een stuk afwisselender dan die Oude Hellendoornseweg. Uiteindelijk kwam ik daar weer op terecht, maar even verderop bedacht ik mij dat ik wel eens een tweede extensie kon nemen en zo werden het uiteindelijk 16 kilometer alvorens ik weer bij het treinstation van Nijverdal aankwam. Daar zal ik al wat keertjes op de trein zijn gestapt; van Ommen naar Nijverdal en van Holten naar Nijverdal. Het Pieterpad loopt hier over de Sallandse heuvelrug en dat is toch wel een van de mooiste etappes van dit bekende wandelpad.
Ik was weer behoorlijk vroeg terug in Wijhe. We dronken lekker thee in de tuin. Roos maakte een smakelijk maal met witte frambozen uit eigen tuin als toetje; daarna moesten we naar de bridgeclub. Net als vorige week maakte ik een paar uitglijers met bieden, maar het mocht de pret niet drukken. Het heeft lang geduurd, maar ik merk dat ik nu echt voor het plezier bridge en dat het resultaat, ook is het negatief me niet meer raakt. Uiteindelijk haalden we iets van 47%, net als vorige week, dus helemaal niet zo slecht. En heerlijk gespeeld. We hebben het erg naar onze zin in deze club die, aldus de voorzitter tijdens de jaarvergadering toch vooral een gezelligheidsclub is.  

Gelukkig weer een recital

 

De twee uitvoerenden

Dat was lang geleden dat we als afdeling Utrecht van de VvhL een recital konden beluisteren; de laatste keer was in Den Dolder, alzo memoreerde onze voorzitter Robert bij de opening van de liedmiddag. We verheugden ons er allen op. Nog wel onder lichte restricties vanwege de nasleep van de pandemie. Zo werden we binnen gelaten via de tuin van "de Zeven Linden", de fijne locatie waar vaak onze recitals worden georganiseerd. Op zicht een leuk begin, zonnig en met z'n allen in de prachtige, grote stadstuin. 
Voorzitter opende het concert met de boven genoemde woorden en daar kwamen de uitvoerenden, Hans Pieter Herman, bariton en pianist Bas Verheijden naar voren. Bas hield een korte introductie over "Schwanengesang¨, de serie liederen die ten onrechte als een derde cyclus van Schubert worden benoemd. Bas vertelde dat de uitgever na de dood van Schubert zijn laatste liederen bijeen zocht en als cyclus had uitgegeven; ongetwijfeld uit verkoop-motieven. Nou ja, daarover zullen we nu niet meer treuren want - misschien niet zo'n duidelijke samenhang als de andere twee cycli - maar daarom niet minder prachtig.
Het duo trad vanmiddag voor de tweede keer op vanwege de restricties. 
En daar klaterden de eerste klanken van "Liebesbotschaft", prachtige muzikale weergave van een beekje dat over de rotsen klatert; prachtig gezongen door Hans Pieter. Het raakte me om dit lied weer te horen. Ook de andere liederen. Hans Pieter zingt de liederen met veel overgave en uitdrukkingsvol; een schitterende vertolking. 
Na afloop spraken we nog na met hem. Het is een cyclus die veel vraagt van een zanger en dan twee keer op een middag; dat is een topprestatie. 

Zondag 19 september VVhL met Hans Pieter Herman en Bas Verheijden

Ouwe stomp

Het restant van de boomstomp

 Inmiddels wordt hij wel wat sleets, maar hij staat nog steeds: de oude boomstomp. Veertig jaar geleden zag ik hem voor het eerst staan; was vast al enkele jaren geleden afgezaagd, maar stond vier omhoog. Mooi rood bloeiend mos gebruikte hem als groeiplek; paddenstoelen, ieder jaar weer andere voor mijn gevoel. Langzaam maar zeker verdween in de loop der decenniat zijn aantrekkelijkheid voor nieuwe groeisels; kennelijk viel zijn voedingswaarde weg. Inmiddels is zijn aspect bijna als die van verbrand hout; zwart en verkoold. In mijn rariteiten kabinet heb ik een klein stukje in bewaring gesteld. Er beginnen stukken af te breken; het zal niet lang meer duren of ik kan nog slechts de plek herkennen waar hij heeft gestaan. Maar ik kan het toch niet laten om telkens weer even te kijken.

Event horizon

Een geëmotioneerde Jan-Peter betreedt het podium
nadat zijn werk voor de eerste keer is uitgevoerd
Foto van Roos gekregen

Roos kwam vanmorgen al om half elf aan op station Bilthoven; ik heb haar gezellig opgehaald van het station. Ze moest 's-avonds naar een concert in Tivoli Vredenburg. Een wereld première van een stuk van de jonge Nederlandse componist Jan-Peter de Graaff; een stuk met naar ik dacht 130 uitvoerenden! Misschien wel jong - hij is nog geen dertig -  maar wel van bijzondere klasse. Voor Roos is Jan-Peter overigens een bekende; ze heeft sinds enkele jaren compositieles van hem en volgt de uitvoering van zijn werken omdat ze die bijzonder vindt.
Hij heeft de opdracht gekregen om het jubileumconcert voor het Radio Filharmonisch orkest en het Groot omroepkoor te componeren. Eigenlijk wilde ik dit concert ook wel beluisteren en Roos wist hoe dat geregeld kon worden; gewoon via de computer en NPO4, voor mij nieuw, maar wel een behoefte. We brachten de dag gezellig door met de markt en nog wat boodschappen.
Na het eten bracht ik Roos nog naar de bus vanwege de noodhalte die we hier in de Bilt voorlopig moeten gebruiken om voor mij niet begrijpbare redenen, maar "so sei es". Nog even een klein ommetje gemaakt en om kwart over acht ingeschakeld om het concert te beluisteren. Allereerst een stuk van Sibelius en vervolgens het Symfonisch Gedicht van Jan-Peter de Graaff met de naam "Event Horizon", genoemd naar een fenomeen rond een zwart gat, wat voor de componist de inspiratiebron was geweest. 
Ik ben niet zo'n liefhebber van contemporaine muziek, hoewel dat gevoel de laatste tijd begint te kantelen nu ik mij wat verdiept heb in de wat modernere Russen als "Sacre du printemps" van Strawinsky. Mijn muzieksmaak vordert steeds verder. Maar vanaf de eerste maat was ik gefascineerd door deze prachtige compositie van Jan-Peter de Graaff; ik wist niet wat ik meemaakte; fascinerend, een ander woord kan ik niet vinden om mijn bewondering kort in vast te leggen. Aan het eind kreeg hij dan ook een enorme ovatie voor dit fabelachtig kunstwerk dat op sommige momenten het uiterste vroeg van het orkest, met name van het slagwerk. Schitterend om dat allemaal aan het werk te hebben gezien.
Tijdens de pauze werd de componist nog uitgebreid geïnterviewd over aspecten van de compositie, over het zwarte gat als inspiratiebron en het gedicht dat hij in het laatste deel had verwerkt. 
Ik pikte Roos op bij de bus en we liepen naar huis. Ze was begrijpelijk erg onder de indruk en kon dat heerlijk aan me kwijt omdat ik de uitvoering wel niet had bijgewoond maar wel had gehoord; we hebben nog tot over 12 uur doorgesproken. 

Recept voor chai specerijmengsel

 

Vrijdag gekocht op de markt voor de chai

Een hele kleinkinderdag vandaag (en hun moeders natuurlijk). Vanmorgen was ik naar Arja met een paar lekkere dingetjes voor de kinderen: notenpasta waar Sam, onze lastige eter van houdt, honing van de imker (echte natuurhoning dus) en een zak lekker gebrande cashewnootjes om mee te bakken. Daar kun je mee langskomen nietwaar. Ik was eigenlijk een beetje onverwachts gegaan, maar het schikte prima; ik kwam op een tijdstip met betrekkelijk grote rust; slechts 1 kind van vier jaar over de vloer. Arja zat met haar wat te knutselen met cijfers, lijm en papiersnippers zodat de peuter een begrip van het cijfer 2 zou krijgen; een leuke, speelse manier om kinderen iets te leren zonder dat het op leren lijkt. Boven lagen er nog vier te slapen waaronder Sam en Morris. Ontzettend rustig dus. We konden zelfs in de tuin meer dan een uur lang in alle rust met elkaar praten. Tegen twee uur kwam er reuring in de zaak; Sam werd uit bed gehaald en kwam bij mij op schoot zodat Arja in alle rust Morris en de andere twee uit bed kon halen. Ze aten wat en werden vervolgens in de bakfiets keurig op stoeltjes geplaatst en daar gingen ze naar school om Evi en Sjoerd op te halen. Ik ging wandelen naar het centraal station van den Haag; leuk zo door de stad heen. Echt een grote stad met alle drukte die daarbij hoort. Ik kon direct de Intercity nemen naar Gouda en liep naar Joke et al. Door het kleine raampje in de deur werd ik hartelijk begroet door de kleinkinderen alvorens naar binnen gelaten te worden. Worst hadden ze nog van mijn vorig bezoek; was nog niet op. Natuurlijk wat voorlezen en tekeningen bekijken. Heerlijk zo met de kleinkinderen bezig te zijn. Is een vreugde op m'n ouwe dag. Maar ook met Joke uitvoerig kunnen praten over koken en deze keer over Chai, het Oosterse woord voor thee. Joke had een recept uit haar Indiaas kookboek voor een specerijmengsel waarmee je thee kunt omdopen tot chai en daarmee een verslavend lekker drankje kon maken. Helaas had ze zelf niet meer van dat mengsel, maar ik nam een foto van het recept uit het boek om het zelf te gaan maken. Uiteindelijk zou ik de ingrediënten de volgende dag ook kopen en het resultaat was inderdaad een heerlijke theedrank!
Chai recept: 50 gram gemberpoeier, 25 gram kaneel, 25 gram kruidnagelpoeier, 15 gram zwarte peper, 15 gram kardemom. Goed mengen.
Ik heb de procedure vereenvoudigd en ben tevreden over het resultaat. Gewoon thee zetten met een thee ei, met een paar stukjes verse gember in de pot. Inschenken in een beker, klein schepje van het specerijmengsel erbij, klein schepje suiker, een ferme scheut melk en nog even naverhitten in de magnetron en smikkelen!

Ouwe krant

 

De Ever Ace, grootste containerschip

Op de woensdag breng ik altijd m'n plastic, grijs en papier naar de verschillende verzamelplekken. Oud papier gaat naar de kerk; daar staat een enorme container voor karton en papier. Vaak kun je daar niet eens je rommel kwijt omdat de containers barstensvol zitten, vooral met karton van allerlei winkels en andere zaken die hun restanten hier lozen. Ik neem ook altijd het papier van m'n buurvrouw mee; zij leest een krant, de Volkskrant en dat geeft ontzettend veel oud papier als resultaat. Ik zag in een krant de kop dat Kaag nogal tekeer was gegaan tegen Rutte en wilde dat artikel wel eens lezen; was de Volkskrant van 7 september. De kop luidde: Kaag haalt uit naar Rutte en het geregel en geritsel in politiek. Het is inderdaad ontluisterend wat er de laatste maanden en vooral tijdens de vorming van een nieuwe regering zoal plaatsvindt. Het lijkt wel een mand met krabben die elkaar naar beneden trekken. Kaag heeft inmiddels de CU buiten spel gezet en als koekje van eigen deeg is ze inmiddels als minister afgeserveerd; wat een gedoe allemaal. Maar die krant vertelde meer en liet meer zien. Op de voorpagina stond een foto van een ongelooflijk groot containerschip; ik had dat niet voor mogelijk gehouden dat dat veilig op de oceanen zou kunnen varen; kennelijk wel. Het was de illustratie van dat er te weinig capaciteit is op containergebied zodat de levering van onze kerstspullen wel eens gevaar kon lopen. Ik werd onpasselijk; zijn dat onze problemen in de schaduw van het IPCC rapport?! Zou een beetje matigen niet meer op zijn plaats zijn?
Maar er stond nog veel meer in deze krant; wat een gedoe om dat iedere dag weg te moeten lezen. Maar ik kom er later vast nog op terug.

"Voor m'n kleinkinderen"

 

Als een sprookje

Ondanks dat we gisteravond pas om half twaalf gingen slapen stond ik vanmorgen al om half zes op; ik wilde met de eerste trein van 6.30 naar Zwolle en door naar Ommen voor een forse wandeling naar Vroomshoop. Roos had weer een fraaie track voor mij geconstrueerd; een kleine 20 kilometer door het Overijsselse landschap. En inderdaad stond ik om kwart over zeven op het perron van station Ommen. De tevens als conducteur dienstdoende machinist wenste me vanuit z'n raampje een plezierige wandeldag en dat zou gaan lukken. 
Heerlijke om weer aan de loop te gaan; het lijkt wel een verslaving; de benen gaan routinematig en intussen loop je van de omgeving te genieten terwijl je gedachten heen en weer zwenken. Woonachtig in de Bilt besef je vaak niet hoeveel stromend water we eigenlijk in ons land hebben. Ja natuurlijk, die grote rivieren maar die kom je niet zo vaak tegen (hoewel, in Papendrecht?). Maar hier in Overijssel met de Berkel en de Regge en tal van kleinere en grotere beken is het wel heel prominent, althans bij de wandeling van vandaag. Al snel liep ik langs de oude afgesneden, maar daarom niet minder fraaie takken van de Regge. De zwanenfamilie dreef nog steeds te midden van haar maaltijd (eendenkroos) op een sprookjesachtige wijze mooi te zijn; idyllisch gewoon. Ik kon het dan ook niet laten om even op dat eenzame bankje te gaan zitten genieten alvorens verder te lopen. 

Na de Ommense dreven kwam ik aan bij de Regge en de Linderbeek richting Den Ham. Daar aangekomen zocht ik eigenlijk naar een dorpsslager; ze kunnen in deze streken van die heerlijke gedroogde worst maken. Was in eerste instantie nogal teleurstellend; wèl een zaak met behang, glas en verf en nog meer speciaalzaakjes naast de obligate grootwinkelfilialen, maar geen slager. Ja toch, ik verliet bijna het dorp of daar zag ik een slagerswinkel met op de pui zelfs het woord "ouderwets"! En ja hoor, op het adgio: "kan ik u helpen", kon ik slechts enthousiast reageren, want er hing een uitgebreide rij droge worst. Ik kocht er een viertal van: "voor m'n kleinkinderen", zei ik nog. Bram en Ronja zijn gek op gedroogde worst zoals ik al eerder in deze blog schreef. En je kunt er alle kanten mee op ook in de keuken. Ben er zelf ook gek op. Toen ik de worsten uitpakte zag ik dat deze slager er zelfs speciale verpakking voor heeft met een aanwijzing erop hoe je deze worsten kunt ophangen om ze nog verder te laten rijpen. Ik moet erom lachen, maar het zou me niet verbazen als ik in het vervolg mijn droge worst speciaal in Den Ham ga halen har har.

Meester Docter

 Maandag, geen wasdag, maar bridgedag; de Wijhese bridgeclub, waarvan we inmiddels al anderhalf jaar lid zijn mag weer spelen. Vorige week was de eerste sessie na die verrekte Corona ellende die over onze maatschappij is uitgestort; vanavond de tweede sessie. Grappig genoeg voelen we ons al helemaal thuis in deze club, zelfs meer dan in de clubs waarvan we in vroeger jaren lid van zijn geweest. Hier gaat het vooral om het spelplezier; geen hokjesgeest, maar gezelligheid prevaleert.
De club is relatief klein; we speelden vanavond zelfs al tegen mensen die we vorige week ook al waren tegen gekomen en dat creëerde direct iets amicaals. Aan de voorlaatste tafel kwamen we tegen twee heren waarvan - naar bleek - de ene als achternaam Docter had. "Ga je mee docter", vroeg de ander en ik verklaarde Roos dat hij die aanspreektitel als achternaam had. Hij vertelde vervolgens dat hij in het onderwijs had gewerkt en daar "Meester Docter" was; wat moest ik daar om lachen! In zo'n sfeertje houden wij het wel vol hier op de bridgeclub van Wijhe.
We speelden onder andere tegen de voorzitter van de club; was ons niet bekend. Volgende week is er jaarvergadering en een van de andere leden gaf een schriftelijke vraag af. Gaat allemaal lekker informeel; niks e-mail. Hij vroeg zich af wie van ons twee in de Bilt woonde en of ik elke week speciaal voor het bridgen naar Wijhe kwam. Dat we dit zo volhielden vond hij ook een fenomeen en vooral dat we dat "konden" dankzij het niet hebben van een auto maar alles met de trein deden. De manier zoals wij onze mobiliteit invullen is voor velen toch wel iets heel ongewoons blijkt telkens weer, zeker omdat wij het als een voordeel zien.
We voelen ons helemaal thuis in deze club en hopen er nog lang deel van uit te kunnen maken.

Adieu Sir John

 

De deurknop van "Sir John"

Vaak moet ik denken aan mijn eerste tijd in Bilthoven. Niet alleen het wonen in ons "paleis" in de Hoflaan, maar ook het dorpse karakter van deze plaats die, zeker in die beginjaren iets speciaals uitademde; aldus ervoer ook mijn vader deze, van sfeer dampende plek op de Utrechtse heuvelrug. Het was er zo stil dat mensen die eerder in ons huis hadden gewoond waren verhuisd vanwege de stilte. Als we op de loggia zaten - wat we de eerste jaren tot diep in de herfst ook deden - dan hoorde je de bosuilen tekeer gaan; dronk je een biertje in het voorjaar dan vielen de meikevers die tegen de lamp vlogen in je glas zodat je dat gewoon moest afdekken. Heerlijke tijd. 
Niet lang daarna werd Bilthoven langzaam maar zeker meegetrokken in de vaart der volkeren; het kleine Albert Heijn filiaal op de Julianalaan - waarin nu een boekwinkel is gevestigd - met de razendsnelle kassière werd te klein wellicht. In ieder geval kwam er een winkelcentrum op het kale stuk grond. Ik verwonderde me bij het langsfietsen wat er zou komen; in de diepte werden constructies van beton gegoten; dat bleken de fundamenten voor het winkelcentrum te worden met onderin een parkeergarage; heel modern voor die tijd. Het werd uiteindelijk het winkelcentrum "de Kwinkelier", de eerste decennia heel populair tot ver in de omgeving. Niet alleen Albert Heijn vestigde zich hier, maar ook een chique herenmodezaak, "Sir John", met kleding die ik heel bijzonder vond! Ik zal daar wat hebben weggesleept; een Lodenfrey winterjas hangt nog steeds in mijn kledingkast en ook verschillende overhemden uit die tijd draag ik nog wel als we naar de opera gaan. We waren zo vertrouwd met de eigenaar van de zaak dat dochter Joke er later wel eens gewoon naar binnen ging voor een praatje.
Maar het winkelcentrum is in die veertig jaar vervallen; verveloos, scheuren in het beton; winkels en de bibliotheek verdwenen, kortom, het verval had ingezet. Sir John verhuisde, maar voor chique herenmode was kennelijk zo weinig belangstelling dat de hele zaak is verdwenen. 
In het oude vervallen winkelcentrum resteert nog slechts de deurknop van mijn oude favoriet. 

Als het bekende kruikje

 

Kan nog wel een keer

Roos heeft inmiddels een behoorlijke ervaring opgebouwd met het onderhouden en beheren van een moestuin. Had ze in haar tuin in Bilthoven met de onvruchtbare zandgrond eigenlijk al een formidabel resultaat qua opbrengst, daar slaagde ze er zowel vorig jaar als dit jaar op de vruchtbare zavelgrond van Wijhe in om een forse opbrengst te bereiken. Was het vorig jaar vooral de boerenkool die eindeloos kon worden ontdaan van zijn smakelijke bladeren, daar zijn het dit jaar haar perkjes met snijbiet. Ze blijven maar aangroeien. 
Twee weken geleden had ik een forse hoeveelheid van de grootste bladeren afgesneden en meegenomen naar de Bilt voor verwerking. Het was genoeg om zeker vijf keer van te eten - een smakelijke schotel met gebakken ui, knoflook, kerrie, varkensgehakt en bruine bonen - en staat voor een deel nog in mijn vriezer te wachten op consumptie. Inmiddels heeft Roos opnieuw geoogst en stuurde mij triomfantelijk een foto met als commentaar: "kun je zien dat ik ervan heb geoogst?"; inderdaad staat het perkje er nog fier bij en wil nog wel een keer te grazen worden genomen. Als het bekende kruikje van de weduwe kun je er van blijven oogsten.

Rooie rijers

 

Rooie rijer

Gisteren bij de wandeling over de tiendweg sprak ik vrij uitgebreid met een van de twee vissers die ik tegenkwam. Hij vertelde dat er erg veel vis zat in de sloten hier en dat dat waarschijnlijk kwam omdat de boeren geen kunstmest zouden gebruiken. Het water was inderdaad mooi helder; ik miste alleen waterplanten, maar dat verhinderde toch niet dat er snoek zou zitten; ik dacht altijd dat de snoek als zichtjager niet alleen helder water maar ook waterplanten nodig had om vanuit te jagen. De visser zei nog dat er weinig waterplanten - hij zei rotzooi, har har - in de sloten zat. Ik vertelde over mijn zeer oude vis-avonturen; over de paling die ik heb gevangen in het aanvoerkanaal voor het koelwater van de Hemwegcentrale in Amsterdam en ook dat ik met een drijvende korst brood op rooie rijers had gevist. Dat was met dispuutsgenoot Han Vreeswijk, net als ik chemicus, waarmee ik ook prachtige experimenten op het gebied van de elektronen microscopie heb gedaan. Hij was technisch een fenomeen; ik denk nog vaak terug aan wat hij voor elkaar wist te krijgen met een ingewikkelde techniek: freeze etching. Het spijt me ongelooflijk dat ik daar geen enkele foto van heb in mijn archief. Maar ook met vissen was hij zeer behendig. Ik weet niet meer waar het was; ik dacht bij de Loosdrechtse Plassen.

Heel welkom

 

Bankje voor de vermoeide wandelaar op tiendweg

Voor vandaag had ik de zelfde wandeling gepland als onlangs; die oude wandeling over de tiendweg van Oudewater richting Haastrecht en dan via Vlist naar Schoonhoven. De vorige keer viel letterlijk in het water omdat het langdurig regende. Deze keer had ik gepland om na afloop van de wandeling de bus naar Gouda te nemen en dan kijken of Joke thuis was. Ik had alvast voor de kids worst in de rugzak gedaan; kon ik nu in ieder geval niet vergeten. Bij de vorige keer was de eerste vraag die Ronja mij stelde: "Opa Eef, heb je worst meegenomen?", en ik moest tot mijn schande erkennen dat dat helaas niet het geval was. Ik had de kinderen vandaag niet onder ogen durven komen zonder de gedroogde worst. Ik had nog m'n laatste metworst van "Veldvarkens" als extra meegenomen.
Deze keer nam ik de buurtbus vanuit Woerden; die voerde langs de plek waar ik gisteren had gelopen richting Papenkop. Bij halte Molenwal in Oudewater stapte ik uit en liep over de tiendweg. Deze keer kwam ik zelfs twee heren tegen die aan het vissen waren. Ik had al gemerkt dat de watertjes aan beide kanten van de tiendweg vol met vis zaten. Telkens schoot er een school vissen weg als ik ergens langs kwam. Er zat ook snoek aldus de vissers; een van hen had onlangs een voorn verspeeld aan een snoek die hem van de haak afsnaaide in zicht van de visser. Hij had het niet zo op snoek: "die tanden vind ik maar niks", vertrouwde hij me toe.
Even verderop bij een kruising met een weg was een bankje; daar heb ik mijn meegenomen maaltijd met snijbiet uit de tuin van Roos opgesmikkeld. En weer verder; het was deze keer droog. In Vlist had ik het gevoeld dat het misschien wel te laat zou worden om onverwacht bij Joke langs te gaan; ik keek voor de bustijd van de bus van Vlist naar Gouda, maar die ging pas weer over een uur. Dus door naar Schoonhoven. Daar gaat de bus naar Gouda zelfs 6 keer per uur! Ik belde Joke even en ik was helemaal welkom; kreeg zelfs de kids aan de lijn; kon hen nauwelijks verstaan door de verkeersherrie. Ronja vroeg inderdaad onmiddellijk naar de worst.
Gezellig om weer te midden van het gedruis te zijn. Obligaat voorlezen in de tuin. Joke had wat extra gekookt zodat ik lekker gezellig mee kon eten. Uiteindelijk vertrok ik pas weer rond tien uur; was een gezellige middag en avond geweest. Joke deed me nog uitgeleide naar de bushalte waar we nog wat verder kletsten. 

Als een aap met 7 staarten

Trots!

Ja, zo trots was ik vandaag op mijn wandelprestatie; 22,5 km vrijwel in 1 stuk gewandeld zonder lang te stoppen. Het was overigens niet zo gepland hoor. Ik had een wandeling door Komoot laten construeren van Bodegraven station naar Papenkop, een klein plaatsje, gemeente Oudewater. De wandeling liep ongeveer het traject dat ik al kende van het Romeinse Limes pad; loopt van Katwijk naar Nijmegen. Maar Komoot zal Komoot niet zijn of maakte er een nog fraaiere track van; eerst een groot deel langs de Oude Rijn en bij de brug verder langs de dubbele Wiericke. Daar is dan halverwege een onbewaakte spoorwegovergang met spoorbrug en tot mijn verbazing zat daar zelfs een eenzame brugwachter. Ik maakte nog een praatje met hem en liep verder. De wandeling liep over de dijk langs de dubbele Wiericke en ging verderop onder de snelweg door. Merkwaardig zo'n tegenstelling van een snelweg boven langs terwijl je in een goddelijk, verlaten landschap loopt. Hoezo verlaten?!; ik kwam onder de snelweg vandaan en daar stonden twee heren van een ingenieursbedrijf een grondboring te verrichten. Ook aan het werk in deze mooie plattelands omgeving. Toen kwam ik op bekend terrein; Driebruggen aldus de postbode die ik daar om vroeg. En dat was dus verder bekend; heb ik vaker gelopen, het traject van het Limespad. Prachtig over een lang wandelpad, volkomen verlaten, Over de hele dag heb ik eigenlijk slechts 1 eenzame wandelaar gezien en gesproken. Ik liep verder naar Papenkop en zag tot mijn verrassing dat de laatste bus al was geweest; het was pas half drie en ik dacht dat deze lijn gewoon de hele dag liep. Nou ja, dan maar even flink wezen en doorgestapt naar Woerden. Tot mijn verrassing bleek het geheel op 22,5 kilometer zijn blijven steken. Ik was best trots en stuurde Roos een screenfoto die ik ook op deze blog zet.

Staat van alarm

 Hier in de Bilt lijkt het - sinds de Corona ellende - wel alsof er voortdurend iets ernstigs gebeurt; sirenes van politiewagens, vooral van ambulances veroorzaken bij mij een gevoel van onrust dat ik bijzonder onaangenaam vind. Onlangs kwam er een brandweerwagen langs met voortdurende sirene; dat vind ik terecht en voor een politiewagen heb ik ook alle begrip indien die in volle vaart naar iets acuuts moet. Maar ziekenwagens hoeven toch zelden uit te rukken voor een ernstige zaak waarbij acuut levensgevaar aan de orde is en die voeren toch wel de boventoon in deze verder toch vrij rustige gemeente. 

Und mein Leben ein Ziel hat

 Terwijl ik mijn brood stond klaar te maken voor de wandeling van straks - van Nijkerk naar Putten is het plan - neurie ik, of hoor ik in mijn hoofd die prachtige aria uit "Ein Deutsches Requiem" van de virtuoze componist Johannes Brahms; Herr, Herr, lehre doch mich, dasz ein Ende mit mir haben musz, und mein Leben ein Ziel hat, und Ich davon musz! Onwillekeurig zal dat wel samenhangen met de doodsklok op de achtergrond; de kerkklok die eentonig luidt voor een begrafenis hier verderop in het dorp. 
Die aria heb ik zelf mogen zingen tegen het koor in tijdens de repetities van dit meesterwerk toen ik nog lid was van het toonkunstkoor Zeist. Het was - enigszins navrant -  in de tijd dat mijn oude vader op korte termijn zou sterven, dus het deed mij erg veel om die aria te mogen zingen; de tekst dringt dan zo sterk tot je door. Nog steeds voel ik de inhoud van de tekst. 
Onlangs heb ik een prachtige uitvoering van Brahms' meesterwerk nog eens beluisterd op het onvolprezen Youtube.

Een leuke week vol familiebezoek

 

Onze stoere voetballer Joerd

Afgelopen donderdag was ik op bezoek bij Arja en haar kinderschare, d.w.z. de jongste drie waren thuis terwijl de oudste twee op school zaten. Sjoerd was de dag daarvoor behoorlijk ziek geweest met een flinke koorts. Arja had nog gevraagd of ik dan wel langs wilde komen; wat mij betreft geen bezwaar hoor, had ik haar al gezegd en zoals ik al verwacht had viel het reuze mee; bij kinderen gaat het herstel zo snel. Hij praatte weer honderduit en vertelde dat hij helaas niet naar z'n eerste voetbaltraining had gekund omdat hij ziek was. Hij had een prachtige uitrusting en was graag bereid om die voor mij aan te trekken; hij zag er stoer mee uit hoor; scheenbeschermers, en echte voetbalkleren. Kleine Morris en Sam waren lekker aan het rommelen in de tuin.
En zaterdag, Roos en ik waren eigenlijk nog maar net op de flat in de Bilt gearriveerd of daar belde Hugo of het schikte dat hij een Marjorie even langs zouden komen.

Weer 3 generaties Elverens

Natuurlijk schikt dat en ik had zelfs nog wat te eten voor hen. Uiteindelijk moesten we hun vriendelijk doch dringend verzoeken om weer huiswaarts te keren omdat we wilden slapen; "morgen weer vroeg op", want we gingen naar Papendrecht voor bezoek aan Peter en Jessica en de kleine Joris. 
Vanmorgen vroeg met de bus naar Papendrecht. Het was prachtig weer en het verbaasde ons dan ook niet dat Peter per WhatsApp vroeg of we er voor voelden om een stukje te lopen. Mijn voorstel was dat zij dan richting bushalte zouden komen. Dat werd een gezellige ontmoeting en een leuke wandeling door Papendrecht waarbij we zagen waar de pont naar Dordrecht zijn aanlegsteiger had. Daarna liepen we naar hun huis voor de koffie en voor het slapie van Joris. Was gezellig.
Een hele familieweek werd het dus al met al.

Dat handige Komoot

 

De track

Roos slaagt er telkens in om in Komoot, op grond van de onderliggende basis kaarten telkens weer heel fraaie wandelingen in de vorm van tracks te construeren. Inmiddels weet ik een heel klein beetje ook hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Vandaag heb ik een wandeling gemaakt op basis van een zelf geconstrueerde track waarbij ik aanvankelijk het construeren van een wandeltrack aan Komoot zelf had overgelaten. Natuurlijk een wandeling in het prachtige Overijssel, de provincie die Roos anderhalf jaar geleden heeft gekozen om neer te strijken; een provincie die qua natuurlijke schoonheid kan wedijveren met alle andere. Naarmate we meer plekken bewandelen krijgen we meer waardering; de wat grotere beken, de Regge en de Berkel zijn schitterend hersteld. Net als de Leuvenumse beek op de Veluwe zijn hier meanders hersteld. Ik had nu een track geconstrueerd van Vorden naar Lochem; een kilometertje of 14. Maar al lopend zag ik paden die mooier waren dan de paden van de track en dan verandert Komoot het traject ook zodanig dat je aansluiting houdt met het geplande; dat is wel zo verschrikkelijk makkelijk. Uiteindelijk werd het een wandeling van 16 kilometer omdat ik ook nog even wilde kijken in het centrum van Lochem.

Dat fameuze Youtube

 Muziek is naast wandelen en lezen en natuurlijk lekker eten en koken toch wel een grote liefhebberij van mij. En daarbij haal ik - ik durf het haast niet te bekkennen - het meeste genoegen uit Youtube. Soms "ontdek", of herinner mij weer een stuk muziek of een componist waarvan ik graag een bepaald stuk wil beluisteren of een ballet of opera die ik weer eens wil zien. Ik heb niet de minste neiging om daarvoor naar een uitvoering te gaan. Met name ballet vind ik op Youtube veel fijner om naar te kijken; je ziet de gezichten veel beter, met name in vergelijking met een ballet in die reusachtige zaal van opera en ballet in Amsterdam. Je zit dan zo ontzettend ver van het toneel dat je de uitvoerenden zonder verrekijker nauwelijks goed kunt zien en ook het geluid komt voor mij wat verloren over in die enorme zaal. Op youtube, met de onvolprezen Böse koptelefoon is het een aanzienlijk groter genoegen en je kunt het ook nog even stop zetten ook. Een ballet dat ik heel bijzonder vind is "Juwels", met vaak slechts enkele dansers op het toneel. Daar kan ik op Youtube geweldig van genieten.
Maar ook de verschillende symfonieën van Mahler heb ik onlangs weer eens beluisterd en dan sta je te kijken wat een prachtige uitvoeringen daarvan te beluisteren zijn. En die reclame tussendoor stoort me eerlijk gezegd minder dan het gekucht en andere geluiden van het publiek wanneer je in een zaal zit. Ik vind het wel rustig zo; je hoeft er ook de deur niet voor uit. De vier letzte Lieder van Richard Strauss en noem verder maar op; alles is aanwezig en kun je zien en beluisteren. Zo'n schitterende uitvoering van de actus tragicus van Johann Sebastian; ik moet er vaak aan denken dat ik die waarschijnlijk veel vaker heb beluisterd dan Bach zelf dankzij die ongebreidelde mogelijkheden van Youtube.
PS En wat dacht u hier van?

Nog maar twee

 

Twee oude dames

In 2003 liep ik om af te vallen dagelijks van en naar het werk in Utrecht. Voor dag en dauw liep ik via het Houdringhebos en de Visserssteeg, langs de Kromme Rijn naar het kantoor van mijn toenmalige werkgever. Daarbij kwam ik de kudde van Lakenvelders tegen. Destijds was dat best een aardige kudde met een pakweg achttal koeien, een stier en wat jong vee. De stier was al snel verdwenen; hij besprong ook (te) jonge vaarzen en dat liep niet altijd goed af bij het werpen heb ik begrepen. Maar het bleef toch een aardig grote kudde. Utrechts Landschap, eigenaar van het gebied had de koeien wel helemaal willen afvoeren maar daar ontstond hevig burgerlijk protest tegen en aldus bleef er een kleine kudde van alsmaar ouder wordende koeien over; de laatste jaren waren het echt oude dames die ook niet meer om de stier riepen. Maar de laatste jaren wordt de kudde ook alsmaar kleiner. Deze week zag ik dat de kudde was geslonken tot nog slechts een tweetal vriendinnen die gezamenlijk aan het gras liepen te knabbelen. Hoe lang nog?

Extra CO2 voor de planten

 

Meer dan manshoge brandnetels

Het valt mij dit jaar op dat de wilde planten het zo ontzettend goed doen, d.w.z. dat een paar soorten spectaculair uitgroeien; paardenbloemen met bladeren als een struik andijvie, grassprieten van een meter lang. Ik ben niet de enige die het opmerkt; Roos kwam ook iemand tegen die zich over deze groeispurt verbaasde. 
Voor de groei van een plant zijn water en voedingsstoffen van belang en natuurlijk zonlicht. Dat laatste is er 's-zomers vrijwel altijd wel en de zomer van dit jaar is daar geen uitzondering op. Wel is er uitbundig veel regen gevallen en dat zal een mede oorzaak zijn geweest, maar ik vermoed ook dat de planten het IPCC rapport hebben gelezen, dat spreekt over de toename van zo'n 30% van de CO2 concentratie in de lucht, naast mineralen een hoofdingrediënt voor de planten om te groeien. 
Aan de opgang naar het hondenveldje bij de IJsbaan van de Bilt zijn de brandnetels meer dan manshoog dit jaar. Deze liefhebbers van gebonden stikstof komen wat dat betreft ruimschoots aan hun trekken door de honden die met hoge nood uit de auto's van hun bazen naar dit veldje worden getransporteerd en pissen een belangrijk deel van hun blaas leeg bij het begin van het terrein; daarin zitten ureum en urinezuur en dat zijn vormen van gebonden stikstof, net als de ammoniak uit de veeteelt. De hoge CO2 concentratie zorgt vervolgens voor de reuzengroei; wat brinta is voor de opgroeiende kinderen is CO2 voor de planten en bomen.