31 mei 2018

Iedereen op z'n apparaatje

Jong en oud doet de old lady uitgeleide
naar haar laatste rustplaats
Op weg naar de begrafenis van de bijna honderd jarige moeder van mijn goede vriend Peter C. zit ik in de stilte coupe van de intercity naar Amsterdam. Doodstil inderdaad; ik kijk om me heen en zie dat letterlijk iedereen met z'n ielepiel aan de slag is; en maar duimen en scheel kijken naar dat kleine schermpje. Het is een merkwaardig fenomeen. Sommigen zitten - kennelijk op de maat van de muziek - met hun hoofd te zwaaien en dan weer te grijnzen om een leuk berichtje. Anderen zitten gefascineerd het scherm te bestuderen of een spelletje te duimen. Niemand neemt de tijd om eens lekker naar buiten te kijken of rustig wat na te denken of te mijmeren. Ik zou wel eens willen weten wat er in die hoofden speelt.
Aangekomen in Driehuis was begraafplaats Westerveld snel gevonden. Natuurlijk was ik veel te vroeg; eerst deze bekende plek eens bekeken; mooi hoor. De graven van Boudewijn Buch en Sarphati vielen mij op. Intussen was de stoet gearriveerd; Peter en zijn broer met al hun kinderen en kleinkinderen waren ook aanwezig; vrolijk zo'n begrafenis met kleintjes erbij. We liepen naar het crematorium; een imposant bouwwerk; van binnen ook on-nederlands fraai.
Na de koffie met lekkers waar de oude dame zelf zo gek op was ging ik er vandoor om de trein te halen. Was een mooie begrafenis.
En in de trein heb ik heel handig deze blog met 1 vinger in elkaar gepield. Toch wel prettig!
Crematorium Westerveld
We kwamen binnen met de Peer Guint suite van Grieg. Peter hield zwaar geëmotioneerd het eerste praatje; ik had met hem te doen. Vervolgens de dochter van een heel goede huisvriend. Schoondochter Oya en alle kleinkinderen en tot slot een neef. Er ontstond een warm beeld van de oude dame die bijna de honderd had bereikt.
Buiten de waard gerekend; draadbreuk ergens tussen Utrecht en Hilversum; volledige chaos op het stuk spoor dat ik moest hebben. Heb uiteindelijk maar een bus genomen en een broodje scharfilet; was om 19.00 uur weer thuis. Was me het daggie wel.

30 mei 2018

Sombere tijden

Hisso bestudeert het weer
Mijn buurman Hisso is meteoroloog en werkt - hoe kan het anders in De Bilt - bij het KNMI. Het bestuderen van het weer is dan ook zijn vak en dat doet hij niet alleen bij ons nationaal weerinstituut hier iets verderop maar ook vanaf zijn balkon. Ik vind het altijd leuk om hem met alle aandacht vanaf de derde verdieping van onze flat naar de hemel te zien kijken; had me al eens voorgenomen om hem te fotograferen terwijl hij stond te observeren en vandaag is dat dan ook gebeurd. Al etende stond hij te kijken en toen hij mij in de gaten had vertelde hij me van alles over de torenhoge wolken die aan de hemel stonden. De ijstoppen bevonden zich wel op 30.000 foot en waren een baken voor piloten zo begreep ik. Ook wees hij mij op onweerswolken en vertelde me dat het heel lokaal onweerde, heel anders dan gisteren.
Maar de altijd zo relaxte en vrolijke Hisso zei op zeker moment: "het zijn sombere tijden Ferry", hij zei het niet dreigend maar toch zeker met een serieuze ondertoon. Deze maand mei was de warmste meimaand sinds er systematisch werd gemeten. En niet zomaar warmer maar een hele graad warmer en dat is kennelijk behoorlijk omineus.
Het was inderdaad een idioot warme maand die we inmiddels vrijwel achter de rug hebben. Toen we naar Griekenland gingen was het daar koeler dan hier in NL en afgelopen week was volgens mij zelfs warmer dan ik überhaupt hier in de flat heb meegemaakt. Ik sliep, althans probeerde te slapen met alle ramen wijd open. Gisteren bij de wandeling met Huib was het snoeiheet en is er uiteindelijk zelfs iemand onwel geworden.
En we gaan maar door; ik las deze dag in de Trouw over de proefvlucht met een Boeing 747 om de lawaaioverlast van vliegveld Lelystad - te openen in 2020 - te gaan meten en te beproeven; de snelwegen lijken wel weer drukker te worden nu de crisis voorbij lijkt; goederentreinen afgeladen met gloednieuwe auto's heb ik al verscheidene keren hun CO2 producenten zien binnenrijden. En op straat rijdt iedereen met scooters of tenminste andere energieverslindende voertuigen.
Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan? vroeg Barend zich al af.

29 mei 2018

Een bijzondere ontmoeting

Had heel anders kunnen lopen. Ik zocht vanmorgen een plekje in de stiltecoupé in de Intercity op weg naar den Haag maar de dame die ik vroeg gaf geen sjoege en toen liep ik licht geërgerd gewoon door. In de volgende coupé ging ik zitten naast een jonge vent. Het was benauwd warm en dat merkte ik op; hij kende het woord benauwd niet, sprak overigens goed NLs en we kwamen in gesprek. Hij studeerde hier aan de universiteit in Kampen en was afkomstig uit Kenya. Hij was hier pas 10 maanden en sprak nu al behoorlijk goed NLs. We kwamen al snel in gesprek over Kenya; de situatie aldaar is kennelijk onrustig na een periode van rust; er is wrijving tussen de verschillende stammen. Ik vroeg of hij van de Kikuyu stam was en dat was inderdaad het geval. Ik bracht het prachtige boek "Red strangers" van Elspeth Huxley ter sprake en bood het hem ter lezing aan. Hij schreef zijn e-mail adres in mijn smartphone en 'savonds heb ik hem gemaild.
In den Haag liep ik Wouter H. tegen het lijf, dispuutsgenoot; we gaan vandaag ondanks de hitte met een groep PROIRAten een wandeling maken die Huib heeft georganiseerd. Het zou een wat stenige wandeling worden; ben ik niet gewend van Huib, maar we zouden dan ook eindigen bij zijn nieuwe huis waar hij ons wilde ontvangen. Was weer een genoeglijk dagje.
'sAvonds begon het ontgelooflijk te onweren en te regenen; goede gelegenheid om de balkons eens te schrobben zonder dat ik met emmers water hoef te sjouwen. In de regen op blote voeten, in m'n onderbroek lekker kletsnat geregend en ondertussen maar schrobben. Was trouwens hard nodig een beetje regen.

28 mei 2018

Even rust

Gisteren hadden Roos en ik aan elkaar bekend dat we eigenlijk niet zo nodig naar de Ardennen hoefden. We hadden een hele week gereserveerd voor een uitje naar de Ardennen en Luxemburg. Het ging mij daarbij eigenlijk nog meer om het lekkere eten daar in België dan om het wandelen, want ja, dat kun je in deze tijd van het jaar ook uitstekend in NL. Het landschap met het eerste groen en het lange licht maken het wandelen tot een feest en dan is deze meimaand ook nog eens een eerste echte zomermaand, althans zo warm als mei nog nooit geweest is. Het noodt dus ook niet uit om langdurig te gaan reizen.
Maar ik merk dat ik door de logeerpartij eigenlijk tot niets kom; de logés bezorgen me geen enkele last, maar toch ......

27 mei 2018

Eindelijk begrepen

Merkwaardig genoeg had ik op mijn eindexamen HBS-B wel een 10 voor stereometrie maar echt drie-dimensionaal denken vind ik (nog steeds) heel erg moeilijk. Met grote bewondering heb ik dan ook altijd "de ouden" als Tycho Brahe, Copernicus en Galileï beschouwd; zij leefden in een tijd dat het zelfs verboden was om anders te denken dan de mogelijkheid van een geocentrisch heelal;  toch hadden zij op grond van hun waarnemingen kunnen concluderen dat de aarde om de zon draait en daarbij om zijn as draait in een ander vlak dan het vlak waarmee hij om de zon draait.
Ik kon me daar nooit zo goed een voorstelling bij maken, bij die scheef staande as en daar is nu verandering in gekomen en wel dankzij waarnemingen aan mijn noord balkon.
Het flatgebouw waarin ik woon blijkt vrij precies Oost-West georiënteerd te zijn gebouwd; dat had ik eigenlijk nooit zo in ogenschouw genomen. De laatste dagen met die ontzettende hitte had ik voor het eerst in die 11 jaar dat ik hier woon een stoel op het noord balkon geplaatst gewoon om overdag te gaan zitten. Maar daar zat ik ook 'smorgens vroeg en ook 'savonds laat en toen "nam ik waar" (har har) dat de zon zowel zichtbaar opkwam aan de noordkant als onderging, maar overdag aan de zuidkant van de flat de koperen ploert uithing! En toen begreep ik die schuine stand van de aardas; dat werd toch tijd nietwaar.

Reislijst

REISLIJST Heren, Voor 7 nachten wandelen

MEE kleding
2 * onderbroek
1 * Scheerspullen, tandenborstel plus washandje
1 * sokken
1 * hemd met korte mouwen
1 * hemd met lange mouwen
1 * korte broek
1 * trui indien niet aan
1 * paar sloffen oid
1 * lange onderbroek
1 * pet
1 * regenspullen, paraplu
1 * zwembroek evt
1 * Zaklantaarn evt

MEE spullen
mobiel, oplader, pen, papier, pc evt bij langer weg
nagelknipper, lippenbalsem, zitmatje, reservebril

MEE eten en drinken
waterfles, etensdoosje

MEE papieren
vliegpapieren, paspoort, tickets
kaartwerk, papieren van de reisorganisatie
geld, pot, pasjes
verrekijker evt.

AAN
lange broek
onderhemd
T-shirt, overhemd
trui, jasje, pet evt.
wandelsokken

INCHECKEN
uitdraaien maken

DOEN
eten klaarmaken
ramen en deuren en gordijnen dicht
buren inseinen
vuil afvoeren

26 mei 2018

Lekker koken

Vanmorgen had ik echt de geest om eens lekker te gaan koken. Vorige week hadden we wild zwijn, ree en haas gehaald bij onze jagervriend en een andere vriezerlade zat vol met varkensvlees van Veldvarkens uit Zelhem. Helemaal tegen de stroom in die ons voorschrijft dat we minder vlees zouden moeten eten gedraag ik me als een echte carnivoor; lust graag groene groenten hoor uit de tuin van Theo, maar een stuk vlees gaat toch boven alles.
Dus de dag begonnen met de toebereiding van een lekkere ragout op basis van zwijnsrug; vlees was al gebraden en gesudderd, dus eerst losmaken van de knoken en in stukken verdelen, deels voor de ragout en deels voor andere doeleinden.
Klontje boter smelten, uitje fijn snijden en zachtjes gaar smoren, flinke mespunt kerrie en dan direct de bloem toevoegen. Goed mengen en het onderste van de wildjus toevoegen in kleine beetje tegelijk en goed roeren om te binden. Uiteindelijk het heel klein gesneden vlees toevoegen en goed roeren tot klaar. Op smaak brengen met citroensap en Worchestersaus.
Ik had ook het laatste pak pluma, nog uit Calpe ontdooid en een pakje varkenslappen van Veldvarkens om nassi te maken. Ik had zin om een grote hoeveelheid te maken. Flink wat olie in de pan, trassi, ikan teri en gedroogde garnaaltjes zachtjes gebakken samen met het fijn gesneden vlees goed doorbakken en dan de fijngesneden uien en knoflook. Zodra alles gaar is ook de kruiden, ketoembar, djinten en natuurlijk sambal. Dan de gare rijst erdoor. Het werd inderdaad een flinke pan vol en dat was maar goed ook want onverwacht kwamen Hugo en Marjorie eten.
Ze kwamen om te vertellen dat ze een huis gingen kopen en vroegen naar de mogelijkheid van enige financiële bijstand. Maar dat was niet het enige hoor. We spraken heel openhartig met elkaar ook over enige forse grieven van mijn kant, niet zozeer tegen Hugo maar in het algemeen wat de kinderen betreft en hun belangstelling voor wat mij zoal bezig houdt.
Ik heb best wel begrip voor het feit dat in een jong gezin alleen maar over de kinderen gepraat kan worden. Maar fijntjes wil ik toch wel constateren dat ik afgelopen jaar ook drie kinderen heb gekregen, misschien niet zo jonge maar wel geheel nieuw voor mij en dat was net zo emotioneel als kinderen die je na een geboorte leert kennen weet ik inmiddels uit ervaring. En daar had wel wat meer op ingespeeld mogen worden. Dat zat mij dwars.

25 mei 2018

Een tweede huwelijk

Roos op de slotbrug
Buurman Sjoerd is onlangs in Sri Lanka getrouwd met Nivethika, zijn Sri Lankese collega hier in NL. We hebben de foto's gezien en dat is voor ons nuchtere Hollanders een betoverend geheel met rituelen en een bloemenpracht, prachtige kleding, niet te geloven. Maar vandaag gingen ze dat hier in NL nog eens dunnetjes overdoen. En een NLse plechtigheid is een stuk nuchterder maar het bruidspaar had wel voor een heel bijzondere ambiance gezorgd; een kasteel in het land van Langbroek.
Om zeven uur vertrok een hele delegatie van onze flat met Hisso mee in de auto richting Langbroek. Een verkeersregelaar, een oprijlaan, een prachtig kasteel en wij waren zo'n beetje de eersten en liepen wat verloren over de grote buitenplaats; het was prachtig weer; echt een dag om te trouwen. Met een biertje in de hand was het geen groot probleem om even te wachten op het bruidspaar dat kennelijk nog zat te dineren met hun gasten.

Het bruidspaar
Maar uiteindelijk stonden ze daar om de gelukwensen in ontvangst te nemen; prachtig bruid in een witte jurk en Sjoerd in keurig strak pak; mooi jong stel.
We spraken met deze en gene en we gingen met de ouders van de bruid samen op de foto.
Na een sketch ging de muziek weer op "vol", maar niemand ging dansen. Eigenlijk had Hisso ontzettend veel zin om te dansen en toen heb ik hem mijn Roosje tijdelijk aangeboden.
Het was al donker toen we weer naar de Abt Ludolfflat reden. Nog een glaasje bij Roos in de tuin.

Op de foto met de ouders van Nivethika.


24 mei 2018

Surrogaat chocolade en marketing

Als traditie nemen we altijd iets mee voor onze jagervriend Jan wanneer we weer eens uit zijn vriezer mogen kiezen wat voor lekkers we mee willen nemen. Bij het vorige bezoek was ons duidelijk geworden dat Jan gek was op chocolade. 
Vriend Huib is onze grote chocolade-eter en kenner en steekt nooit onder stoelen of banken dat Lindt chocolade de allerbeste is: "Lindt, dass soll Man geniessen", is zijn lijfspreuk. Maar ook Roos gaat niet voor een reepje Lindt opzij; wanneer we in Utrecht de Lindt winkel passeren moet Roos strijk en zet even naar binnen. En nu zou ik gisteren Lindt chocolade voor onze jagervriend in gaan slaan. 
Toen ik op station Bilthoven incheckte bij NS zag ik tot mijn schrik dat m'n Rabo-bankpas ontbrak in mijn portemonnaie; dat gaf mij veel onrust. En tot overmaat van ramp wist ik niet meer precies waar ik die Lindt winkel kon vinden in Utrecht en ben ik onverricht ter zake teruggekeerd naar station Bilthoven. Snel naar Albert Heijn waar ik voor het laatst had gepind; tot mijn lachlust bleek dat ik zeker niet de enige vergeetachtige was; de dame van de servicebalie had een heel stapeltje "vergeten pasjes".
Daar spraken Roos en ik over in de trein op weg naar Amersfoort en over Lindt gesproken vertelde Roos over haar ervaring met andere chocolades; ze had een keer Toni Chocoloni chocolade geproefd en was daarover via Facebook aan de tand gevoeld door een marketing man. Volgens Roos smaakte die qua aanbevelingstekst goed in de mond liggende "lekkernij" net als de surrogaat chocolade die zij 50 jaar geleden in Bulgarije heeft geproefd. Uiteraard was de marketing man het niet met haar eens; zeker nooit in Bulgarije geweest.
Inmiddels weet ik waar de Lindt winkel zich bevindt en kan Jan het lekkers tegemoet zien.

23 mei 2018

De intercom doet het niet

Sinds een jaar of drie hebben we met de VvE nieuwe bel-installaties in de verschillende portieken; heel modern met een schermpje en elektrische deur opener. Maar ja, elektronica betekenet meer mogelijkheden en dus bedieningsproblemen. En wat is als gebruiker makkelijker dan direct de betrokken instantie in te schakelen met de melding: "doet het niet". En op de ALV met z'n allen piepen dat het "natuurlijk" weer niet goed geregeld is. Ik haal daar meestal maar m'n schouders over op; ik weet ook niet precies hoe die nieuwe installatie werkt en was bijzonder tevreden met de oude evenals mijn buurvrouw Kaat. Maar ja, de onvermijdelijke "alles moet anders show" moest draaien.
Het bestuur van de VvE, waar ik sinds kort ook weer deel van uitmaak werd zelfs "aansprakelijk gesteld" voor het niet functioneren van de intercom omdat daardoor een pakje niet bezorgd had kunnen worden?! Ik had nuchter geconstateerd dat de bewuste dame een wel erg grote broek aantrok en zich uitgesproken misdroeg; medebestuurslid Hisso was zo goed om de volgende dag naar het bewuste adres toe te gaan en constateerde dat er niets aan de installatie mankeerde.

22 mei 2018

Zo schoon was het nooit

Zo netjes is mijn keuken
niet zo vaak
Mijn buurman Sjoerd is enkele weken geleden gehuwd met Nivethika, een collega van hem afkomstig uit Sri Lanka. Dat wordt deze week nog eens dunnetjes overgedaan voor de NLse wet en dus kwam een deel van de familie over uit dit verre land. Ik heb hem aangeboden om voor een paar dagen mijn flat voor een deel ter beschikking te stellen zodat hij daar twee mensen kon laten slapen. Tja, dat betekent wel dat ik de flat net als bij bezoek van (schoon)dochters moet reinigen. Dus stofzuigen, bed verschonen, de was doen, de afwas doen. Allemachtig wat een klus, maar ik moet heel eerlijk wel constateren dat het resultaat niet alleen - volgens Roos - oogverblindend was maar voor mijzelf ook heel bevredigend. Ik ga toch eens wat vaker goed schoonmaken.
Arja had al eens gezegd dat het haar zo heerlijk leek om in mijn flat te komen soppen (zal ze niet aan toekomen met binnenkort 4 kiddoos), maar dat is toch mijn eer te na.

21 mei 2018

na veel verdriet

Voor afgelopen zaterdag had Nathalie een heel programma voor ons opgesteld; zouden we beginnen met het bezoek aan de expositie, daarna bezoek aan haar moeder Mieke en haar partner Ron waar we lekker zouden blijven eten en daarna een concert in Rotterdam. Nou dat laatste - had ik al voorzegd - zouden we ook inderdaad niet redden.
Na het toch wel behoorlijk emotionele begin van het programma kwam Mieke ons ophalen met de auto en gingen we naar hun huis. Nathalie wilde meteen haar tuintje laten zien, maar we zouden eerst aan de koffie gaan. En we moesten haar kamer bewonderen waar ze ons ook weer van alles wilde laten zien; lekker enthousiaste meid.
Eerst aan de koffie waar ik kennis maakte met Ron; fijne kerel die ook een belangrijke rol heeft gespeeld in Nathalies jonge jaren.
Ik wilde graag haar fotoboeken zien, althans de fotoboeken waarin ik kon zien hoe zij als kind was opgegroeid. Mieke had al een hele stapel klaargelegd; dat was niet mis; ook al was ze altijd enig kind gebleven, het aantal foto's en fotoboeken was enorm. Al babbelend nam ik boek na boek door, soms wel bladzijden overslaand. Eerst wat kleuterboeken en langzaam zag ik de trekken van de hedendaagse Nathalie verschijnen. En toen het babyboek met zelfs een foto die genomen was vlak nadat ze ter wereld was gekomen; dat vond ik wat hoor! En een geboortekaartje met daarop:
"We hebben zo lang naar je uitgekeken, na veel verdriet vieren wij nu feest en als we je zien liggen in je wiegje weten we, het is het waard geweest". Dat was de hartekreet van het echtpaar dat vier jaar lang alles uit de kast had gehaald om te proberen samen een kind te krijgen. Als uiterste poging was uiteindelijk gekozen voor KID, kunstmatige inseminatie met donorzaad met bekend positief resultaat.
Mieke deed heel open over alles wat dat impliceerde; geheimhouding voor de familie en voor Nathalie zelf; constateren dat het kindje, Nathalie dus, heel anders was dan de andere kinderen in de familie: gek op beestjes, onderzoekend, altijd vragen stellend, nieuwgierig. Toen ze groter werd zag ze dat ze groene ogen had en dat kon helemaal niet had ze (terecht!) geconstateerd en daar moest Mieke iets bij fantaseren. Daar had Mieke regelmatig grote moeite mee gehad om haar kind voor te jokken. Dat gebeurde meer en meer. Maar toen Nathalie na het overlijden van haar vader had geconcludeerd dat ze toch niet oud zou worden ging voor Mieke de knop om en heeft ze het verteld. Deze hele historie vond ik opnieuw erg aangrijpend om het zo uit de eerste hand te vernemen.
Ik kreeg van Mieke een exemplaar van het geboortekaartje en daar zat ik vanmorgen peinzend over gebogen en liet alles m'n gedachten nog eens  passeren.
Mieke had lekker gekookt; zoals het een liefhebbende moeder betaamt had ze ons het favoriete maal van Nathalie voorgeschoteld. Een voorafje, een heerlijke pastaschotel en een fantastisch toetje met een vulling bestaande uit mascarpone, room en crême fraîche als ik met goed herinner. Nog koffie en toen was de dag om en had ik het ook helemaal gehad hoor. Was een gezellige dag geweest. Mieke bracht ons weg naar station Schiedam; Nathalie zwaaide ons nog uitgebreid uit. 

20 mei 2018

Gebarentaal en knuffelen

Lekker knuffelen met m'n jongste kleinkind, Ronja
En natuurlijk ging ik nog even bij m'n (klein)kinderen in Gouda langs; door het raam heen zag ik het hele spul lekker in de tuin; ze hoorden de bel niet, maar Joke kwam toevallig net naar binnen en deed de deur voor mij open. Lekker met Ronja geknuffeld en natuurlijk aanschouwd hoe Bram vooruitgang maakt met gebarentaal; dat gaat bij die hele kleintjes veel makkelijker dan leren praten alleen. Hij kan met z'n gebaren al heel goed duidelijk maken wat er bij hem speelt. Ontzettend leuk om te zien.
Ik ben zelfs blijven eten en was uiteindelijk volledig uitgewoond pas om half tien thuis. Het was me het weekend wel geweest! Lekker wijntje gedronken en als een blok geslapen tot 8 uur.
Bram en ik kunnen het uitstekend met elkaar vinden!

Museum Dordrecht, Gouda

Bomschepen op het strand van Scheveningen Jongkind
Volgende week is de laatste dag van de tentoonstelling met werk van Johan Jongkind en de met hem bevriende schilders in Parijs. Die schilderijen, waaronder enkele van Monet wilde ik graag zien.
Bekend terrein; ik kom jaarlijks meestal wel 1 à 2 keer in dit museum; het heeft vaak aantrekkelijk exposities en ook de vast tentoonstelling is zeer de moeite waard. Jongkind wordt wel beschouwd als een eerste, of toch minimaal als voorloper van de impressionisten. Hij heeft echter niet meegedaan aan die eerste tentoonstelling in de bedrijfsruimte van Nadar bij welke gelegenheid de naam "impressionisme" werd gemunt.
Zonder twijfel een Monet
Maar inderdaad maakt het werk een zeer impressionistische indruk; het is dan ook niet voor niets dat de grote Monet hem beschouwde als degene die hem heeft "leren kijken". Nou ja, dat zijn natuurlijk wat overdreven woorden die het goed doen bij zo'n expositie. De werken van Monet die hier te zien waren blonken niet uit binnen zijn oeuvre. Jongkind was relatief bemiddeld naar Parijs getrokken en heeft daar niet alleen zeer verdienstelijk geschilderd maar vooral zijn kapitaal verbrast. Dat noopte hem om weer terug te keren naar NL. Zijn vriendenschaar heeft vervolgens geld ingezameld zodat hij weer terug kon keren; hij werd opgehaald door zijn vriend en collega Cals.
Normandische visser. Adolphe-Félix Cals
En nu vond ik eerlijk gezegd het portret van de visser, van de penseel van Cals het mooiste werk op deze tentoonstelling. Het waren tot vervelens toe allemaal scheepjes op het water. Het stemde mij helemaal hoopvol toen er een verdwaald Schelfhoutje tussen hing.
Ach en dan de vaste collectie met z'n Koekkoek; zullen velen niks vinden, maar dat vind ik zo mooi en romantisch.
Door naar Gouda en Pourbus bekeken; groots werk van absolute topkwaliteit uit de 15e, 16e eeuw. Was ik bijzonder van onder de indruk. En ook een tentoonstelling met werk van Henk Helmantel; technisch absoluut superieur net als Sir Laurence Tadema, maar bij langer kennen een tikkeltje zielloos.
Laatste avondmaal. Pourbus

19 mei 2018

Vadervlekken

De expositie van Nathalie Schram in Kunsthuis 18 in Naaldwijk
Zwaar beladen met foto-apparatuur kwam ze iets later dan wij binnen; Nathalie wilde ons graag haar expositie laten zien. Die was te bezichtigen in een galerie in Naaldwijk. Naar ik had begrepen ging het om een werkstuk dat zij had gemaakt in het kader van haar afstuderen. Roos en ik waren al wat vroeger en hadden de foto's al bekeken; ik had er niet veel van begrepen maar dat zou veranderen.
Na onze hartelijke begroeting legde ze de eerste fotoserie aan ons uit; het ging hier om het dementeringsproces van haar inmiddels overleden grootvader. Een almaar kleiner wordende wereld en daarin een aantal dierbare stukken.
De volgende serie bestond uit drie enorme foto's, een soort drieluik. De linkse liet een enorme sierhaan zien, van achteren gefotografeerd; je kon zijn ogen niet zien. De middelste was een meer dan levensgroot portret van Nathalie met op haar gezicht allemaal kartonnetjes geplakt met op elk kartonnetje een stipje. Op de meest rechtse foto stond een arm, zo te zien ook van Nathalie met in de hand drie deels kapotte eieren waarbij het struif over de arm liep.
Het was nogal wat! Ik moest haar in mijn armen nemen.
Misschien had ik nooit goed geluisterd, misschien had ze er ook nooit iets over verteld, maar het geheel vormde voor mij een diep emotionele verrassing.
Wat bleek, de titel van de expositie was: "vadervlekken", maar dat wist ik echt niet. "Wat is die haan?", vroeg ik argeloos want ik had geen idee wat de betekenis achter het geheel was: "dat ben jij!", zei Nathalie en ze legde uit wat de drie foto's betekenden en dat was nogal wat!
Zij heeft deze expositie gemaakt toen ze nog wanhopig op zoek was naar haar donor-vader; het enige dat ze van hem wist waren de moedervlekken - dat waren de stipjes op de opgeplakte kartonnetjes - en dat hij er überhaupt moest zijn; daarom heette de expositie ook "vadervlekken". Ze legde verder uit dat eieren in vroeger tijden vooral stonden voor mannelijke vruchtbaarheid en dat de gebroken eieren symbool stonden voor mannelijke onvruchtbaarheid.
Nathalie en Roos 
Maar de fotoserie was niet alles; er hoorde ook een geluidsopname bij die Nathalie voor Roos en mij hoorbaar maakte. Fragmenten van een aantal interviews met haar moeder, haar oma van moeders kant en haar stiefvader, zodanig in volgorde gezet dat een coherent verhaal ontstond. Bij Roos en mij stonden de tranen in de ogen toen we ons realiseerden wat er emotioneel allemaal speelt bij alle direct betrokkenen; dat ben je je als donor helemaal niet bewust. Ik vond het wat en naast diepe emotie voelde ik vooral ook grote trots hoe Nathalie hier vorm aan had weten te geven; ik moest haar in mijn armen nemen.

Een derde onderdeel van de expositie betrof het sterfbed van haar vader. Ook hier een serie met een verhaal dat mij diep roerde. Alles bij elkaar was het nogal wat hoor; mensen kinderen.
Tot slot natuurlijk een fotosessie waarbij Nathalie professioneel alles nog eens keurig registreerde en natuurlijk foto's waarbij zij en ik waren betrokken.
Er hoorde ook een uitleg bij de expositie op papier en daarin bedankte ze de anonieme donor. Dat schiet zelfs nu ik dit schrijf nog flink door me heen. Wat ben ik blij dat ik mijn anonimiteit bij eerste roep daarom heb opgeheven door mijn DNA beschikbaar te stellen voor verwantschapsanalyse.

Op de website van Nathalie staan de foto's van haar project zowel als de toelichting bij het project "Vadervlekken".

Nathalie aan het woord:
In mijn werk wil ik de kijkers meenemen in mijn gedachtegang en wil ik de emoties overbrengen die ik voel. Veel werken zijn dan ook autobiografisch. Zo ook mijn werk "vadervlekken" over de zoektocht naar mijn biologische vader. Al eerder heb ik een deel van mijn werk geëxposeerd in het Westland met de serie "Westlands goud". Nu wil ik het Westlandse publiek mijn andere werk laten zien dat veel meer gericht is op portretten dan op landschappen en gebouwen. De serie "Vadervlekken" vertelt mijn verhaal als donorkind, een relevant thema op dit moment waar ik graag de aandacht op wil vestigen.
De titel "Vadervlekken" slaat op het feit dat ik veel moedervlekkenheb en het verder niet voorkomt in de familie van moeders kant. Hierdoor wist ik bijna zeker dat ik de moedervlekken van mijnbiologische vader heb geërfd. Voor mij zijn het daarom vadervlekken. Verder suggereert het woord "vlekken" iets van onduidelijkheid. Het wazige omtrent mijn biologische vader die voor mij niets meer is dan een aantal eigenschappen in mijzelf.

Vadervlekken
Wat is beter? Weten dat je vader je vader niet is, of stoppen met je studie en gaan reizen omdat je jong denkt te overlijden aan een erfelijke ziekte? Die vraag vroeg mijn moeder zich enkele maanden na het overlijden van mijn vader af. Toen kwam de aap, of beter gezegd de donor, uit de mouw. Ik ben donorkind, kind van anonieme donor. Nadat je die kennis krijgt begint pas de zoektocht, in de spiegel zie je iemand die je niet herkent en op straat zoek je die herkenning in de gezichten van vreemden. Zoeken naar je afkomst als donorkind is een onbegrepen zoektocht voor velen. Je hebt of had een geweldige vader, waarvoor moet je dan weten waar je DNA vandaan komt, een zaadcel is slechts zo’n klein ding. Maar een zaadcel blijft niet klein, het wordt de helft van wie je bent, innerlijk, uiterlijk, alles. Ik ben half mijn donor, dus als ik niet weet wie hij is, hoe kan ik dan ooit echt weten wie ik ben? Mijn groene ogen en mijn moedervlekken heb ik van hem, dat weet ik, vadervlekken eigenlijk. In de spiegel kijk ik niet in mijn ogen, ik kijk in zijn ogen.


18 mei 2018

Kan het gekker

Kapot geknipte broeken in de etalage
Het is een merkwaardige trend dat de huidige kleding er versleten uit moet zien. Zo heb ik jaren geleden al eens iemand met een gloednieuwe trui zien lopen waarvan het leek of hij gebruikt was tijdens het repareren van een auto: vol met smeervlekken. En nu zie je in de trein kapot geknipte broeken met gaten waarvan je niet kunt begrijpen dat je die vodden nog aan kunt trekken; je voeten of tenen blijven toch in die gaten steken.
Ergens in een chique modezaak zag ik zelfs broeken die met kniegaten en al aan de paspop waren aangetrokken; voor veel geld uiteraard. Een rare in mijn ogen decadente mode.
En nu liet Roos mij vanmorgen tot onze hilariteit foto's zien van brandwonden veroorzaakt door deze gaten in de broeken. Het zonnige weer had de witte stukken die aan de zon waren blootgesteld behoorlijk rood verbrand. Ik had eigenlijk wel te doen met deze domme actie.

17 mei 2018

Wat is een natuurgebied?

Roos kwam helemaal geagiteerd vragen of ik mee ging wandelen in het bos hier achter. Nou ja, waarom niet hè. Ze is ontzettend bezig met componeren en met het organiseren van een proefsessie met haar muziek, uitgevoerd door professionals. En daar had ze positieve mailtjes over ontvangen waardoor ze helemaal positief opgewonden was. Leuk hoor! Ze kon er dan ook maar moeilijk over zwijgen en waarom ook.
Aangekomen bij de ingang van het bos trof het dat een hond lekker zat te kakken; op trillende achterpoten zat hij zo'n drol uit te schijten. Terwijl ik dit zit te schrijven trek ik nog gewoon een vies gezicht. Ik vind dat zo ontzettend smerig al die stront bij ons in het bos; het lijkt wel of heel Utrecht zijn hond hier laat schijten; en maar lullen over en met die beesten.
Terwijl ik de fiets op slot deed rook ik gewoon die vieze stank van die vers geperste drol.
Maar het was prachtig weer, misschien wat fris door de wind en we liepen al koutend heerlijk ons rondje. We kunnen er maar niet over uit hoe mooi we eigenlijk wonen. Ik moest er een beetje om lachen hoe mijn dag was verlopen; was ik gistermiddag nog van plan om vandaag misschien mijn testwandeling van Simmerath naar Monschau te gaan lopen daar moesten we toch nodig klinken op de verjaardag van Jantine. Werd dus te laat en uiteindelijk ben ik bij Roos blijven slapen en dacht ik dan maar van Amersfoort naar Hollandsche Rading te gaan lopen maar door alle getut werd het dus gewoon ons drietje. Nou ja, wat geeft dat ook.
Toen we terug liepen kwamen we weer verzeild in het hondencircus dat bij de entrée van het bos de hele dag plaats vindt. Een puppie kwam enthousiast aangerend en liep gewoon dwars tussen m'n benen door; lollig beest. Ach, ik ben best gek op honden en haal ze ook altijd aan, maar die stront en die pislucht, jich!!
Gelukkig stonk die verse drol bij de fiets niet meer. En weet u nu al wat een natuurgebied is? Nou, dat is een plek waar je je hond laat schijten! Toch?!
Foto gecopieerd van een leuke column

16 mei 2018

Mooi Aartswoud

Vandaag op bezoek bij broer Henk en schoonzus Charlotte. Met de trein van 6.01 naar Utrecht CS, Intercity naar Hoorn en door naar Obdam. Daar stond de buurtbus keurig te wachten en die bracht mij naar Aartswoud, een piepklein plaatsje in de kop van Noord Holland. Het was vanaf de halte nog een half uurtje lopen; was er lang niet geweest en had hun huis eigenlijk dichterbij verwacht. Niet dat het een straf was om daar te lopen; prachtige sloten waarvan je kon zien dat ze niet vervuild waren; bermen met fluitekruid en andere bloeiende planten. Ik genoot er echt van. Aangekomen bij de kerk met de stompe toren vertrouwde ik het niet meer en belde even; het was inderdaad nog een stuk verder. Toen ik er bijna was zag ik een auto met daarin mijn eigenwijze broer die me toch maar even wilde komen ophalen. Nergens voor nodig natuurlijk.
Als gezegd hadden we elkaar lang niet gezien en ik had natuurlijk best veel te vertellen met name natuurlijk over onze drie "nieuwe dochters". Maar ook over de kleinkinderen en onvermijdelijk over het verleden; "pa en moe" gingen uiteraard over tafel. We denken met warmte aan de tijd van de Josephus Jitta straat en ook later.
Op station Hoorn stonden de locomotieven van de
museumlijn Hoorn-Medemblik op te warmen.
We aten wat van de nassi; was volgens Henk niet scherp genoeg, maar zal er vanavond vast wel in gaan. Hij stond er op om mij naar station Hoorn te brengen; was ook wel goed want ik had een perfecte aansluiting en was voor m'n gevoel in een vloek en een zucht weer thuis. Lekker even bij Roos in de tuin nog wat zitten praten over wat we deze dag hadden beleefd.
Henk en Charlotte zijn ook grote notenliefhebbers en hadden twee interessante adressen:
www.basboernoten.nl
www.denotenshop.nl

15 mei 2018

Nassi voor broer Henk

Overal vogels in de duinen. Foto Hans van Zummeren
Vandaag met Huib aan de wandel; ik had voorgesteld om naar het Katwijks museum te gaan voor de tentoonstelling van Johan de Vries. Onderweg naar Den Haag, in de trein werd ik gebeld door broer Henk. We hadden de laatste dagen wat heen en weer gemaild; Henk had mij met mijn verjaardag gefeliciteerd en daarbij opgemerkt dat we een wel "heel hechte" familieband hebben. Was ironisch bedoeld want sommige jaren is het wederzijds feliciteren het enige contact dat wij broers hebben en dat terwijl we het heel gezellig vinden om elkaar zo af en toe te spreken. Ik had in mijn antwoord gevraagd of ze misschien bij me wilden komen eten; lekker scherpe nassi waar Henk van houdt. Maar hij bleek dermate last van zijn voet te hebben - hij is daar onlangs aan geholpen - dat hij de reis en visite niet zo zag zitten. Dus stelde ik voor om morgen naar hem toe te komen met de beloofde nassi.
Keurig volgens afspraak stond Huib op het station Den Haag Centraal; met bus 44 halte De Kieviet en een kwartiertje later liepen we door de duinen. Het is niet te geloven maar we hebben altijd stof tot praten, elke keer weer. Huib kende de weg naar Katwijk door de duinen; liep voor een belangrijk deel over het Hollands Kustpad, gemarkeerd met de internationale wit-rood tekens. Maar net als Omsk bleek het toch wel iets te ver weg d.w.z. dat we niet naar Katwijk konden en dan naar het museum en dan ook nog voor 16.00 uur inchecken op Den Haag CS of Leiden CS. Dus afgeslagen en met de bus naar Den Haag CS. Daar namen we afscheid met de afspraak dat we over 3 weken direct naar het Katwijks museum gaan en dan de andere richting op gaan lopen.
Mooie route op zo'n zomermiddag met de trein tussen Gouda en Woerden; een schitterend stuk van het Groene Hart; ik genoot van het uitzicht uit de trein.
Nog even naar de fitness voor de armspieren en na het eten de nassi voor broer Henk in elkaar geknutseld. Helaas had ik geen djinten meer in huis. Maar het smaakte toch wel; had wel iets scherper gekund.

14 mei 2018

De Corfu trail

Het is maar de vraag of we ooit weer terug zullen keren naar Corfu; is ons redelijk bevallen en we kennen inmiddels de infrastructuur een beetje met de lokale (blauwe) en interlokale (groene) bussen met een zeer acceptabele frequentie rijdend!
Onderweg kwamen we een echtpaar tegen dat de hele trail aan het lopen was; zij liepen van Zuid naar Noord en dat is kennelijk ook de richting waarin de trail is "gemarkeerd". De aanhalingstekens staan er niet voor niets want de markering is wel heel erg summier en vooral bruikbaar als je van Zuid naar Noord loopt. Wij liepen de andere richting en hadden daarbij als leidraad een kaart (1 : 50.000) die we hadden aangeschaft en waarop de route was aangegeven. Met veel puzzelen had Roos een paar stukken gevonden die we met behulp van de bus konden bereiken. En die stukken vielen niet tegen; Corfu staat terecht bekend als een groen eiland en is heel mooi om te wandelen. In het boekje staat overnachtingsadressen en volgens de mensen die we ontmoetten werkte dat heel goed. Groot voordeel van Griekenland is wel dat de meeste mensen Engels spreken.

13 mei 2018

Een Hollandse Griek

Heb de hele dag trots met m'n nieuwe pet rondgelopen.
Wat heb ik toch een grote harses
Vandaag weer terug naar huis. We zouden pas laat vliegen. Om 11.00 uur moesten we de kamer verlaten hebben. Dus lekker rustig aan gedaan; ontbijt gemaakt met tomaat, komkommer, citroensap, olijven, feta en het laatste beetje olijfolie. Gisteravond hadden we Spiros afgesproken dat hij al onze restanten zou krijgen en zo vulden we een plastic tasje met alle restjes als een paar sinaasappelen, zout, rest van de fles wijn die we gisteravond niet geheel leeg wilden drinken en nog wat dingetjes.
Met onze rugzakken op de rug verlieten we de kamer, namen afscheid van de hoteleigenaar en gingen naar de bakkerij van Spiros; die stond vast op ons te wachten want hij ging direct na de overdracht en de afscheidsgroet naar huis. Wij dronken rustig en uitgebreid koffie en zo tegen een uur of 1 met de bus naar de stad. Ik had Marloes geappt dat wij op eigen gelegenheid naar het vliegveld zouden gaan en niet met de transferbus.
Al snel zaten we weer op dat prachtige terrasje bij de poort; nu niet achter de wijn maar met een vers geperst sinaasappelsapje en een lunch hap. We namen overal ruim de tijd voor.
Roos onder de Venetiaanse poort
We hoorden de jonge man die ons bediende overduidelijk een paar woorden in het NL's spreken tegen landgenoten en ik vroeg hem of hij NL's sprak. Hij bleek een NLse moeder te hebben. Leuk gesprek gevoerd.
Ach zo'n laatste dag breng je in lamlenderigheid door; we dronken nog ergens koffie in de schaduw en zochten de bus naar het vliegveld op. We waren behoorlijk vroeg en keken zo af en toe of er al iemand achter de counter zat. Toen dat het geval was waren we snel ingecheckt en gingen we weer buiten zitten wachten onder het motto: vliegen is wachten.
Maar uiteindelijk waren we om een uur of twaalf middenin de nacht weer op honk. Lekker om weer thuis te zijn!
Uitzicht op het fort van Corfu vanaf terras

12 mei 2018

12 mei 2018

Het prachtige strand van Glyfada
Tja, 70 jaar; de ouderdom is echt aangevangen! Roos had voor mij een verjaardagsgeschenk "dat je aangaf graag te willen hebben", dus vroeg ik me al af hoe ze een elektronische piano in haar rugzak had meegenomen, har har. Het bleek een originele Franse alpino pet te zijn en die paste zelfs op mijn grote kop, hoewel?! Had toch wel wat groter gekund.
Door de dag heen zou ik allemaal app-jes, mails en zelfs telefoontjes krijgen. Dat is toch wel heel leuk met zo'n smartphone!
We gingen naar Glifada, diep beneden met een schitterend strand; het speet ons dat we geen zwemspullen hadden meegenomen. Dat werd dus pootje baden en daarna een jus d'orange op een terrasje.
Ontzettend genoeglijk plekje
We klommen weer puffend en zwetend omhoog en vonden na enig zoeken de opgang naar de trail. Prachtig stukje, richting klooster. En onderweg de plek die Roos speciaal vanwege mijn verjaardag had geregeld; een idyllische plek waar we fantastisch hebben gegeten; lam dat in een houtoven met slow cooking was toebereid. En je kunt er ook logeren vernamen we van de vriendelijke meneer die ons bediende. Wellicht iets voor een volgende keer; Corfu is een mooi wandeleiland. Moeten we ons wel beter prepareren op de Corfu trail.
Terug gesleept naar de bushalte; nog wat liggen zonnen bij het zwembad bij het hotel; niets meer gegeten maar wel op ons koffieplekje met onze Griekse vriend Spiros gepraat.
Op ons eigen terrasje de dag al slempend van de Griekse wijn plechtig afgesloten.
Heerlijk lamsvlees uit de houtoven 

11 mei 2018

Corfutrail repeated

Met botte kracht lukte het om het voertuig open te krijgen.
Stond hier al een poosje geparkeerd zo te zien. Was
aantrekkelijk geprijsd?!
Met nadruk wilde ik vandaag opnieuw het stuk van gisteren lopen maar dan in de andere richting. En zo zaten we dan ook al om half tien achter een glas "fresh orange juice" in Hagia Georgios. En toen de forse klim; viel ons reuze mee; we hebben een goede conditie, dus niet al te zwaar hijgen, maar zweten deden we wel!
We daalden af en vonden onderweg een aantrekkelijk geprijsd voertuig; indachtig dat nu zelfs mijn jongste zoon zich een auto had verschaft overwoog ik even om niet achter te blijven en probeerde met enige kracht de deur open te krijgen; dat lukte, maar hij wilde niet starten. Daarom heb ik maar van de koop afgezien. Met enige spijt liepen we verder.
De route was nauwelijks gemarkeerd maar met GPS en de kaart sprak het bijna voor zich. We waren ontzettend benieuwd waar we uit zouden komen, kortom, waar we gisteren verkeerd waren gegaan. Dat was dus bij een volstrekt ongemarkeerde afslag die naar privé terrein leek te lopen.
We gingen weer naar het gezellige plekje in Pagi en spraken daar een Engels echtpaar; Chris en Della uit Devon. Toen Chris hoorde dat ik de volgende dag 70 zou worden wilde hij dat nauwelijks geloven; voelde als een groot compliment. Dat wandelen is kennelijk toch wel goed voor deze ouwe man har har.
Door naar de bushalte, terug naar Gouvia , nog wat liggen zonnen en wat gezwommen.

10 mei 2018

Nou, wij wel

Zelfs een beekje onderweg
Keurig om kwart voor negen kwam de bus die ons maar de Corfu trail zou brengen. De ontzettend behulpzame conducteur wist ons ook goed voor te bereiden op de terugweg; door reparaties aan een weg zou de dienst op andere tijden worden geleverd.
Heerlijk om weer aan de wandel te gaan; waren we helemaal aan toe. We zouden de Corfu trail gaan lopen, althans een stuk daarvan in het mooiste, noordelijk deel van het eiland. Eerst een stuk langs de weg; was al mooi, maar even later een landweggetje met alles wat daar bij hoort; stilte met vogelgeluiden; zomertortel en veel zangvogels. Een weelderige natuur met bloemen, vlinders, vergezichten; we werden er lyrisch van.
Gezellig in Pagi
Het laatste stuk van deze nauwelijks gemarkeerde route hebben we gemist; we moeten ergens verkeerd hebben gelopen. Gaan we morgen proberen uit te zoeken hoe het wel had gemoeten.
Zelfs een beekje met de kreet van de cetizanger. We raakten er niet over uitgepraat hoe fijn we het vonden hier in de natuur van Corfu. Toen we informatie vroegen aan Marloes leek het even of we iets geks vroegen; inderdaad geloof ik ook niet dat er anderen in ons gezelschap van natuurwandelingen houden. Nou wij wel en nog wel enkele toeristen. We kwamen vijf (!) wandelaars tegen op de trail; overigens op één na allemaal NLers

09 mei 2018

Busje kwam niet

De vis ging er weer goed in!
De bus die ons naar de Corfu trail had moeten brengen kwam maar niet; wel een hele serie andere bussen. Uiteindelijk zijn we maar naar de stad gegaan met de blauwe bus en naar het busstation gegaan voor uitleg. Naar bleek hadden we toch een van die bussen moeten nemen, zoals Roos al dacht en ergens overstappen; gaan we morgen proberen want wandelen zullen we!!
Nu namen we "uit arren moede" de bus naar Kaliopi; die ging vijf minuten later; precies genoeg tijd om te plassen. We hebben opnieuw heerlijk vis gegeten.
Morgen hopenlijk de Corfu trail.

08 mei 2018

Dat was pas vis eten!

De baai waar Odysseus Nausikäazou hebben aangesproken
Na een salade in het appartement nog even snel koffie met baklava bij de bakker genuttigd; leuk tentje en lekkere koffie om de baklava maar niet te noemen. 
Om half negen bij de bus; onder leiding van een goede gids gingen we op weg; ze vertelde veel over Corfu.
De eerste stop was bij Peleocastritsa, de plek waar volgens de overlevering Odysseus zou zijn aangespoeld en waar hij Nausikäa ontmoette. Verderop lag ook de rots in de vorm van een boot; de versteende boot van de Faiaken die de toorn van Poseidon hadden opgeroepen omdat ze Odysseus naar huis hadden geroeid. Met een klein bootje maakten we een toertje in de baai en enterden we enkele fraaie grotten.
In de verte de versteende boot van de Faiaken die de toorn
van Poseidon over zich hadden afgeroepen.
Na wat stops kwam de lunch in Kaliopi; we kozen voor een visschotel voor twee personen en aten ons aan de grond vast; het was ongehoord lekker; minstens vier sterren har har.
Thuis gekomen bereidde Roos onze dagbesteding voor morgen voor; een stuk van de Corfutrail die we met de "groene bus" wilden aansnijden.
Nog even van de zon genoten en zelfs gezwommen. Ons terras ligt in de herrie van de weg, maar toch wel lekker; de ramen isoleren gelukkig heel goed; we slapen hier prima.

Samen onder een oeroude olijfboom
In de verte ligt Albanië

07 mei 2018

Een wijntje achter de poort

Eerst een ontbijt met een enorme bak koffie. Vervolgens een presentatie van reisbegeleider Marloes; we hebben direct een excursie geboekt voor dinsdag; een rondreis over het noordelijk deel van Corfu.
Na afloop van de presentatie gingen we met de blauwe bus naar de hoofdstad; leuke stad met oude Venetiaanse allure. Lekker rondgelopen en neergestreken op een terrasje aan het water. Genoten van de rust en het uitzicht op de Venetiaanse resten, waaronder de grote poort die dit fraaie plekje domineerde.
Terug naar Gouvia en daar gedineerd; kleftico, viel wat tegen; onvergelijkbaar veel minder van smaak dan die ik ken van Lesbos van het family restaurant.

06 mei 2018

Veel beenruimte

We hoefden pas om vier uur te vliegen; Roos belde zo rond een uur of negen: "zullen we eerst een boswandeling maken". Goed idee; ik had de tas toch al zo'n beetje gepakt.
Met de bus van 12.30 naar Utrecht CS en met de intercity naar Schiphol. En dan het onvermijdelijke wachten onder het mom: "vliegen is wachten. Stipt om half vier begon het boarden; we zaten op rij 3 en hadden veel beenruimte; was opvallend; voor het eerst met Corendon. We vonden uiteindelijk de hele vlucht plezierig; geen overbodige aanbiedingen als krasloten of parfums, maar wel een heerlijk broodje kroket.
Naast me zat een jonge vrouw uit "het vak"; trauma chirurg in opleiding. Leuk mee gesproken.
Aangekomen op Corfu opnieuw de uitstekende service van Corendon; een prima transfer naar hotel Filippas in Gouvia. Aldaar lekker calamares gegeten en fantastisch geslapen; ik was lichtelijk uitgewoond.

05 mei 2018

Wie gedenken we eigenlijk?

In de buurt waar ik woon hangen nauwelijks vlaggen, noch met koningsdag, noch met 4 mei en ook niet met 5 mei. En eerlijk gezegd heb ik er een beetje genoeg van dat ons nationaal gevoel zo wordt opgeklopt met het gedenken. Wanneer je wat langer rondloopt en ook een en ander hebt gelezen en gezien van de historie dan ga je toch wat op je kop krabben. Ik zou dat gedenken van oorlogsgeweld graag wat breder willen trekken; ik denk vooral aan die gruwelijke, massale oorlogskerkhoven, met name van WO I waar ik met vriend Peter C. ben geweest. De honderdduizenden jonge mannen die elkaar te lijf moesten gaan. Wij bezochten de kerkhoven van beide "kampen"; kampen die nu gelukkig alweer decennia verbonden zijn binnen de EU.
Wat Spanje"ons" heeft aangedaan tijdens de aanloop en gedurende de tachtig-jarige oorlog; wat Engeland, Frankrijk, daarbij bijgestaan door de bisschop van Münster en Keulen hebben uitgevroten in het oosten van ons land (1672); er is zelfs nog een Lodewijks linde die daaraan doet herinneren. Frankrijk dat enkele decennia later onder leiding van Napoleon vrijwel heel Europa, inclusief Duitsland onder de voet loopt; Duitsland, inmiddels verenigd onder Bismarck verslaat Frankrijk in 1870. Dan WO I en WO II waarvan we gemakshalve Duitsland maar de schuld geven en waar onze nationale herdenking voornamelijk om draait; het is ook vreselijk om bewoner van een land onder vijandelijke overheersing te zijn. Maar ik heb er ook moeite mee dat NL enkele maanden na die oorlog het zelfde deed met Indonesië, maar ook dat aan het eind van WO II steden als Dresden zonder oorlogsdoel zo onmenselijk vernietigd zijn. Dat alles speelt door mij heen zeker als ik dan als een soort nationalistisch reveille het onvolprezen Wilhelmus hoor. Wat doen wij mensen elkaar toch aan?!

03 mei 2018

Had Roos gelezen

Had ik toch bijna de trein gemist?! Tegenwoordig komen de treinen in de twee richtingen niet meer tegelijk op had station; er zit nu 4 minuten verschil tussen het vertrek van de trein naar Utrecht en de trein naar Amersfoort; was vroeger vrijwel tegelijk.
Ik zat rustig op het bankje bij de fietsenmaker te wachten totdat ik in kon checken toen ik de trein aan hoorde komen. Met gezwinde spoed naar het station, ingecheckt en direct in de trein gesprongen waarbij ik Roos bijna ondersteboven liep; zij had zich terecht afgevraagd waar ik bleef. Hijgend zat ik naast haar, maar het was gelukkig goed gegaan. Wat zou ik kwaad op mezelf zijn geweest als ik de trein echt zou hebben gemist door deze stommiteit.
Nou ja, om tien uur begonnen we onze wandeling van Nunspeet naar Leuvenum, naar de Zwarte Boer waar we zouden gaan lunchen. Heerlijk om weer deze ons zo vertrouwde wandeling te maken. We genoten er echt van.
Bij aankomst bekeek ik even de vertrektijd van de bus op de halte; Roos bestelde alvast twee Bruine Boertjes, oftewel twee sneetjes brood met kroket en een heerlijk soepje vooraf. We hebben gesmuld. Kopje koffie na en terug naar Bilthoven. Ik ging direct door naar Sportcity; sinds we terug zijn uit Siena ga ik vrijwel iedere dag alleen voor de armspieren. De benen train ik liever met wandelen. Roos had gelezen dat je door te trainen zelfs op hoge leeftijd nog je spierkracht terug kunt krijgen en dat wilde ik wel eens waarnemen. En verdraaid, ik kan met steeds zwaardere instellingen mijn armoefeningen volbrengen. Ik ga dit regime maar eens proberen vol te houden.

02 mei 2018

Louis

Roos bekende mij dat ze ondanks het voorgenomen "ontspullingsbeleid" toch weer een boek had gekocht: "de kinderen van Louis"; een boek dat handelt over de vruchtbaarheidskliniek van Karbaat; het "dokter" Karbaat kan ik niet meer uit mijn pen krijgen gezien het onverantwoordelijk beleid dat deze inmiddels overleden gynaecoloog heeft gevoerd en de gevolgen die dit beleid heeft aangericht!
Roos en ik zijn sinds we de donordochters kennen erg bezig met alles dat met zaaddonorschap te maken heeft; tegen die achtergrond wilde ze dit boek lezen. Ze heeft het net in huis en natuurlijk zal ik het ook lezen maar het belangrijkste feit heb ik al vernomen: honderden kinderen van één en de zelfde donor; dit is volstrekt onverantwoord medisch en sociaal handelen geweest. Als zaaddonor voel ik me besmeurd door de opportunist Karbaat c.s. 

01 mei 2018

Trippel

In de entreehal van de flat hing een uitvoerig handgeschreven epistel van een buurvrouw; haar kat Trippel, een huiskat die nooit buiten komt was ontsnapt, althans niet meer aanwezig in haar woning; hij was van twee hoog naar beneden gesprongen kennelijk. Dat was haar enkele jaren geleden ook al eens overkomen en toen had ze hem de zelfde dag alweer naar huis kunnen brengen. Wonend op drie hoog had ik vanaf de balkons lopen speuren maar ik zag de zwarte kater helaas niet lopen. Evenmin bespeurde ik iets van "Trippel" zoals het beestje heette toen ik op de fiets in de buurt reed; niet speciaal op zoek, maar gewoon attent voor de buurvrouw.
Helaas, niets te zien. 's-Avonds hoorde ik buurvrouw om de flat lopen al zachtjes de naam Trippel roepend en ook de volgende morgen; had met haar te doen. Ik hoop maar dat Trippel nog tevoorschijn komt.