Cantharellen

 Gisteravond nog heerlijk nagesudderd over die fantastische dag. Een wijntje en een nootje en wat dies meer zij maakte het tot een heerlijke avond. En vanmorgen heb ik voor een relatief uitgebreid ontbijt gezorgd. En verder hebben we wat lopen teuten en nog geluncht met een fantasie met cantharellen. En toen weer naar Wijhe; was ik voor mijn gevoel lang niet geweest; we reizen wat heen en weer normaliter, maar deze week had Roos vooral het reizen voor haar rekening genomen.

En daar stond ze dan!

 

Tot op het laatst was Roos druk geweest met de uitvoering van haar liedcyclus die vandaag haar première mocht beleven. Voor een generale repetitie en het inzingen hadden zanger en pianist op het laatste moment nog een plek nodig met een piano. Helaas kon ik die op mijn flatje niet meer leveren. Roos probeerde van alles en inderdaad vond zij een perfecte plek bij een gezin dat toevallig ook bekend was met Michael. Ze is de laatste maanden druk geweest met de 7 liederen op gedichten van Ida Gerhardt die vanmiddag ten gehore gebracht gaan worden door het duo Michael Wilmering, bariton en Daan Boertien aan de vleugel. 
We liepen door de regen naar de bus en waren ruim op tijd bij de Julianakerk waar het Ida Gerhardt genootschap haar jaarlijkse bijeenkomst hield, waarbij de liederen een gepaste plek vinden om de eerste keer te worden uitgevoerd.
Twee lezingen gingen vooraf aan het recital. Vooral de tweede lezing maakte indruk op mij. Hier werd een oeroude tekst op indrukwekkende wijze tot leven gebracht in het kader van het absolutisme waarmee Ida destijds had aangegeven dat haar inziens zijzelf nu de ultieme tekst had gedestilleerd uit alles wat er tot nu toe was geanalyseerd. Op onwaarschijnlijk eruditie wijze ging de inleider nog eens dunnetjes in op deze tekst en gaf mij voor het eerst een indruk wat filologie nu in de praktijk zou kunnen behelzen; een wetenschap tussen kunst en wetenschap in!

Nog even nagenieten

Daarna gaf Roos een inleiding over de liederen die ten uitvoering zouden worden gebracht. Op de papieren uitnodiging stonden 6 liederen, nummer 7, zo had zij met de uitvoerenden afgesproken zouden als toegift worden uitgevoerd. Ik gloeide van trots toen ik haar daar zo zelfverzekerd achter het katheder zag staan. Ze gaf aan dat een lied pas werkelijk als zodanig kan worden beschouwd wanneer het publiekelijk is uitgevoerd en daarmee bedankte ze het publiek en de organisatie voor deze gelegenheid. Vervolgens stelde zij Michael Wilmering en Daan Boertien voor en na een hartelijk applaus zongen zij de 7 liederen. Roos was duidelijk geroerd; ik genoot van de klanken en had erg veel respect voor haar dat ze dit allemaal voor elkaar had gekregen.
Na afloop spraken we nog uitgebreid met de twee uitvoerenden en vertrokken. We beëindigden deze bijzondere middag met een hapje bij Bubbles & Blessings op het Emmaplein.

Jacob van Lennep en de 19e eeuw

 

Geert Mak heeft mij op het spoor gezet van het boek "het lege land", van prof. dr Auke van der Woud. Dit buitengewoon leesbare boek vormde enkele decennia geleden de dissertatie waarmee Auke de doctorstitel verwierf. Ongelooflijk met wat een kennis, gepaard aan eruditie en schrijftalent in dit boek samengaan. Geen saaie opsomming van feiten, maar een gedegen getuigenis van vrijwel alle aspecten die in het tijdsbestek in ons kleine landje aan de zee speelden, waarbij de afscheiding van België overigens nog niet had plaats gevonden. Het geldgebrek door de langdurige schermutselingen speelden echter wel een rol.
Het boek spreekt mij buitengewoon aan en doet mij vooral ook denken aan de periode die beschreven wordt: 1795 - 1848, de Franse tijd t/m de nieuwe grondwet van Thorbecke. 
Nu had ik nog een boek in mijn boekenkast, al jaren overigens, maar nog niet grondig gelezen: de voetreis die Jacob van Lennep maakte met van Hoogendorp, de zoon van de Hoogendorp die in zijn "wijsheid" de Oranjes weer naar de lage landen deed komen na de Franse tijd. Ook dat boek kent een verbinding naar Geert Mak; deze heeft het boek namelijk "bezorgd", niet geschreven, dat had onze Jacob zelf gedaan, maar wel voorzien van een interessant voorwoord. De hertaling was door Marita Mathijsen gedaan zodat het ook voor ons 21e eeuwers leesbaar was.
Als je het boek leest besef je hoe het er allemaal toeging in die tijd vóór de industriële revolutie, de tijd nagenoeg zonder olie en kolen, maar met lichaamskracht en paarden. Het geheel van gedachten en kennis over die tijd en de huidige geeft mij veel stof tot nadenken. Ik kom er vast nog wel eens op terug in mijn blog; die heeft als ondertitel niet voor niets: "Overpeinzingen"; al zijn de consequenties van de energie transitie maar het geringste aftreksel van die eerste helft van de 19e eeuw, dan is zij al volstrekt illusoir vrees ik ten zeerste.

Nadenken over het levenseinde

 Vanmorgen eerst een heel gedoe met de levering van mijn nieuwe koelkast. Was hard nodig want de oude was niet alleen craquelé geworden, maar begon ook last te krijgen van incontinentie; in het koeldeel liep water uit een gaatje dat daarvoor wel bestemd was, maar dat ondanks reinigen van deze koelkast ureter maar niet wilde stoppen. Na 15 jaar mag dat ook wel; ik nam met dankzegging afscheid van dit keukenattribuut met daarop geschreven welke bijzondere gerechten ik nog wilde maken; een lijstje dat ik nagenoeg geheel heb afgewerkt in die 15 jaar.
En 's-middags naar een bijeenkomst, georganiseerd o.a. door de huisartsenmaatschap waarbij ik patiënt ben; een goed bezochte bijeenkomst met als onderwerp "het levenseinde" en met name de rol die de huisarts in dit onvermijdbare proces als hulpverlener kan betekenen. Natuurlijk was ik veel te vroeg en fietste nog wat rond in de omgeving van het H.F. Witte dorpshuis waar de bijeenkomst plaats zou vinden. Door het tunneltje naar de kant van de sportterreinen en de Vrije School; was ik in geen jaren meer geweest. Kende deze plek nog van de tijd dat Joke daar op de kleuterschool zat.
En toen de bijeenkomst. Ik ging rustig ergens zitten; er waren vrijwel louter (echt)paren; aanvankelijk zou Roos ook meegaan, maar ik kreeg door de samenstelling van de organisatoren de indruk dat het primair om een onderzoek van de VU ging en dat het niet slechts de intimiteit van de patiënt-arts relatie in dit existentiële proces zou betreffen. Naast mij ging een oudere dame zitten met een bijzonder losse tongriem; ze zat nog niet of ze begon met het echtpaar aan haar andere kant toch een gesprek aan; ik hoorde aan de korte, vermijdende antwoorden dat deze helemaal niet gediend waren van deze praatgrage dame. Maar opeens kreeg ik het gevoel dat ik deze dame kende en luisterde met wat meer aandacht. En ja hoor, ik realiseerde dat het mijn voormalige buurvrouw uit de Hoflaan betrof en sprak haar aan: "dag Janny!"; ze keek mij vol onbegrip aan; ze herkende me niet eens; ik haar wel hoor, ook van gezicht. Kennelijk was ik in die afgelopen 20 jaar meer veranderd dan zij. We hebben nog even met elkaar gebabbeld totdat de bijeenkomst begon. We werden nog even gemaand om stil te zijn; viel ons beiden niet mee; zo interessant was het begin niet.
De huisartsenpraktijk waarbij ik patiënt ben is een groepspraktijk; de hier aanwezige huisarts kende ik niet.  De huisarts-relevante kwesties werden door haar beantwoord en daar kreeg ik een heel bijzonder geruststellend gevoel bij: "dat zit helemaal goed", bedacht ik mij. Na afloop sprak ik haar ook nog even kort aan en sprak mijn gevoel van vertrouwen in deze existentiële fase van de arts-patiënt relatie naar haar uit. 

Een dag vol spanning

 

Herfst in ons bos

Vanmorgen laat opgestaan; uitgebreid ontbeten in bed met thee en koffie en lang doorgepraat over van alles; de ochtend is voor ons beiden een lekker relaxed moment om met elkaar te overpeinzen. Voor Roos is het een spannende dag en ik leef daar erg in mee. Vanavond gaat zij met Michael en Daan de liederen voor zaterdag repeteren. Zij zijn twee coryfeeën in de wereld van het lied en hebben zich behoorlijk positief uitgelaten over de liedcyclus die Roos heeft gecomponeerd op gedichten van Ida Gerhardt; zaterdag vind de uitvoering, de première plaats tijdens het congres van het Ida Gerhardt genootschap.
Afgelopen maandag zijn we nog naar een recital van Michael en Daan geweest in het kader van het Liedfestival Zeist en hebben hen daar aan het werk gezien en dan nu de liedcyclus van Roos! De repetitie van vanavond is natuurlijk de "proof of the pudding"; wat de componist bedoeld heeft moet wel sporen met de uitvoering en van beide kanten moet instemming en enthousiasme zijn.
Roos kreeg nog een bijzonder opwekkend WhatsApp bericht van Michael; hij was kennelijk al druk bezig aan de verfijning nadat hij de stukken globaal had bekeken en was uitgesproken enthousiast over de kwaliteit; Roos was er gewoon geroerd van en dientengevolge vergat ze gewoon haar telefoon toen ze naar het station liep. Gelukkig zag ik het bijtijds en sprong op de fiets. Opgelucht kwamen we elkaar tegen en kon ik haar de telefoon overhandigen. Ze had het gelukkig ook gemerkt en was al op de terugweg naar de flat.
Ik moest mij onledig houden met mezelf verbijten door te lezen en de afwas te doen. De keuken moet opgeruimd zijn want morgen krijg ik de nieuwe koelkast eindelijk. Beetje ongelukkige dag want ik heb 's-middags ook nog een bijeenkomst betreffend het bezinnen over het gewenste levenseinde, mede georganiseerd door mijn huisartsenpraktijk. Twee afspraken op één dag valt niet meer mee voor een bejaarde merk ik in toenemende mate.
Om half acht kreeg ik een buitengewoon enthousiast WhatsApp bericht van Roos dat de repetitie, de generale repetitie mag ik wel zeggen uitstekend was verlopen.

PS Ze stuurde me zelfs nog een mp3 met daarop de hele repetitie zodat ik zowel de liederen als de interactie tussen de componiste en de uitvoerenden kon beluisteren. Fascinerend zoals je dat razendsnelle proces van deze interactie kon volgen; echte professionals die direct oppikken wat er bedoeld is. Dat belooft een heel goede uitvoering voor aanstaande zaterdag. 
Mijn Roosje was zo blij en opgelucht.

Beetje onhandig

 

Fraai theehuisje bij Den Treek

Voor vandaag had ik een wandeling bedacht van Maarn naar Zeist zonder langs de snelweg te hoeven lopen. Roos maakte een track voor me en ik ging vrij laat op weg; koffie, ontbijt en verder geteut hielden mij op. Roos is door alle activiteiten van deze week een paar overnachtingen hier en dat haalt het tempo uit m'n dagen har har.
Uiteindelijk bleek mijn OV-engel een goede aansluiting voor me bedacht, maar ik was eigenwijs en dacht dat de dienstregeling voor weekend en door de week gelijk was; niet dus! Beetje onhandig, maar uiteindelijk kwam ik wel in Maarn en was weer snel op weg en via Den Treek richting Austerlitz. Het plaatsje zelf heb ik niet aangedaan, maar wel de bekende piramide die ik in geen decennia had gezien.

Piramide van Austerlitz

Leuk om hem te zien; netjes opgeknapt en met een aantal bezoekers die de klim maakten naar de uitkijkkoepel. En dan verder door de in herfstkleuren getooide bossen; best fraai weer.
Uiteindelijk kwam ik na 16 kilometer in Zeist waar ik 2 minuten later bus 50 kon instappen. Daarna moest ik nog wel het stukje van de halte naar de flat lopen; Uiteindelijk 18 kilometer uit de kuiten geperst. Lekker hoor om dat nog te presteren op m'n ouwe ag. 

Liedfestival Zeist

 Vandaag was een echte Zeistdag; 's-middags gingen we thee drinken, maar vooral twee potten jam van fazantenbessen brengen naar Bea en Tjeerd. We gingen expres met de bus vanaf het Biltse TUnneltje, tegenwoordig halte KNMI genaamd sinds we een nieuwe tunnel voor fietsers en voetgangers hebben in de Bilt. Was reuze gezellig om bij onze vrienden te zijn; het gesprek was voortdurend tussen ons vieren en verschoof telkens van onderwerp; verrukkelijk!
We moesten weer bijtijds terug naar de flat om te eten en voor te bereiden voor de tweede onderneming naar Zeist en wel het recital in het kader van het Lied festival Zeist waar vanavond Michael Wilmering en Daan Boertien zouden optreden. Voor de reis door het donker had Roos gekozen voor de fiets. Daar zag ik - achteraf terecht - nogal tegenop; ik zie 's-nachts zo slecht in het donker met mijn ouder wordende ogen en al dat tegenlicht van auto's. Als het regent kan ik echt niet meer verantwoord in het donker rijden; vanavond ging het wel, maar ik vond het afschuwelijk en heb me voorgenomen dat nooit meer te doen mede omdat ik onderweg zag dat bus 50 door de week ook nog steeds ieder kwartier rijdt, dus waarom zou je moeilijk doen.
Het recital was een verrukking om mee te maken; dit duo behoort ongetwijfeld tot de top in NL. De dynamiek van Michaels stem is bijzonder; heel zacht, bijna fluisterend maar ook crescendo waarin je kunt horen dat hij een heel operatheater kan bezingen. Daan speelde soepel en weergaloos; een lust voor het oor. Zij gaan aanstaande zaterdag de liederen van Roos zingen die zij gecomponeerd heeft op gedichten van Ida Gerhardt tijdens de vergadering van het gelijknamig genootschap. Daar leven we deze week helemaal naar toe. Na afloop van het recital stak Roos nog even haar neus om de hoek om de heren te zeggen hoe zij van het concert had genoten en met een "tot woensdag" nam zij afscheid; dan vindt de repetitie plaats. 
Overigens vond ik het niet te geloven hoe de zanger alle teksten uit het hoofd zong; en dat in al die verschillende talen van de liederen die op het programma stonden. Naast Duits en Engels ook Hebreeuws, jiddisch en Russisch; ongelooflijk?! 

Met de Tesla naar het paleis

 

Niet gek hè

Vandaag gingen we op bezoek bij Sander, de halfbroer van Douwe - zoon van Roos - en zijn vrouw Anita. Douwe kwam ons met z'n Tesla van "de zaak" ophalen; toch wel een bijzondere ervaring, zelfs voor mij om met zo'n chique auto op stap te gaan. Nog niet zo lang geleden ben ik zelfs speciaal met hem meegereden vanwege die Tesla. We gingen naar Sander en Anita in Brabant waar zij een nieuw, enorm huis hebben. Een hele rit waarbij als complicerende factor was dat er een "laadpaal" voor de Tesla moest worden aangekoppeld; was redelijk in de buurt van onze bestemming. Een bijzondere "wijk" met allemaal grote huizen en middenin de natuur; bossen en vennetjes in de buurt.

Gulyas pan op houtvuur; zo hoort het

We kwamen aanwandelen en ontwaarden het nieuwe optrekje van onze gastvrienden van vandaag; een prachtig, groot pand met torentjes en een enorme tuin eromheen. We waren nauwelijks binnen of we werden al naar buiten geleid om de "tuin" te bekijken; een stuk bos waar, aldus de gastheer nog wel veel onderhoud aan moest gebeuren. Vervolgens een rondleiding door het hele pand met 19 kamers en zelfs een zwembad, bioscoop en sauna. Ik was behoorlijk onder de indruk en had veel respect voor hoe Sander dat voor elkaar had gekregen!
Anita vergastte ons, als geboren Hongaarse op een heerlijke Gulyas die op een echt houtvuurtje stond te pruttelen. Een glas tokaj, een Hongaarse wijn completeerde het geheel. Helemaal voor elkaar. Was een bijzonder weerzien en heel gezellig.
Douwe reed ons door het donker weer terug naar het Utrechtse. Na thuiskomst lieten wij deze dag nog even tot ons doordringen en dronken nog een glaasje; geen tokaj, maar toch lekker! 

De oude Woudenbergse zandweg

 

Eerder schreef ik al over het boek van Auke van der Woud, handelend over Nederland van 1795 tot 1848 en met name over de ruimtelijke orde. Zo heeft hij gesproken over de ontwikkeling van de wegen, de infrastructuur van het land die handel en ander transport hebben mogelijk gemaakt. Koning Willem I heeft een forse ontwikkeling in doen zetten rond 1820 waarbij de grote steden werden verbonden door verharde wegen, steenstraten met klinkers. De aanvoer vanuit de dorpen geschiedde met wegen van onderscheiden plaveisel; zo werden zandwegen, grindwegen, puinwegen en de bovengenoemde straatwegen onderscheiden. Dat wist ik niet, maar ik moest wel denken aan "het karretje dat op de zandweg reed" en ook aan de halfverharde wegen die verhard waren met puin en die je in de praktijk als wandelaar vaak tegen komt in bossige, zanderige omgevingen. 
Vandaag liep ik van Maarn naar Bilthoven en daar kwam ik halverwege de "Oude Woudenbergse zandweg" tegen. Hoewel die nauwelijks in de track die ik liep was opgenomen kon ik het niet laten om er een flink stuk van te belopen terwijl ik overdacht hoe veel deze weg zou kunnen vertellen over de afgelopen eeuwen.
Inmiddels heb ik het boek "Lopen met van Lennep", dat ik al jaren in mijn bezit heb en handelt over een wandeling die van Lennep samen met zijn vriend van Hoogendorp heeft gelopen door ons land in voorjaar 1823, nu zo'n 200 jaar geleden. Modderige paden waren vaak hun deel.

Een week te vroeg

 Door billboards langs de weg en van bekenden had ik al vernomen dat er deze maand weer rommelmarkt bij de WVT zou worden georganiseerd.Dit is een vereniging die mij behoorlijk dierbaar is geworden in die ruim 40 jaar dat ik in deze gemeente woon. In het begin heb ik er behoorlijk wat makkelijke dingetjes voor in m'n huishouden gekocht, maar de laatste jaren eigenlijk uitsluitend boeken. Naast de jaarlijkse bazar van verkregen spullen onder het motto "meuk is leuk", of wat ik er zelf van maak: "Bilthoven koop elkaars ouwe rommel", koop ik er telkens voor een paar tientjes een paar kilo boeken; boeken om weer door te geven, maar in ieder geval om te lezen natuurlijk.
Zo dacht ik ten onrechte dat het vandaag al was; toen ik naar de markt reed op de fiets heb ik nog speciaal gekeken hoe laat de bazar zou beginnen; 13.00 uur. Dus om 14.00 uur reed ik naar de WVT, maar daar kreeg ik al zo'n gevoel van "er klopt iets niet". En inderdaad, er kwamen slechts lieden die iets kwamen brengen, maar geen horde van kopers zoals gebruikelijk. Ik was niet de enige; een mevrouw kwam ook met een vragende blik aangelopen en vroeg of de bazar wel was geopend. We moesten lachen, want het bleek inderdaad dat we een week te vroeg waren.
Was me in m'n studententijd ook een keer overkomen; bij een schriftelijk tentamen mechanica was de datum verschoven zonder dat ik dat vernomen had en kwam ik een week te vroeg. Heel attent had jaargenoot/studiegenoot/dispuutsgenoot Hans van der Sloot dit wetende ook de gang naar de Boelelaan gemaakt om mij te verwittigen. Dat was in de tijd voor WhatsApp en e-mail. Kennelijk bereikten we elkaar niet eens telefonisch. Maar attent was het! Heb ik nooit vergeten. Ik heb nog wel eens geprobeerd om Hans weer in het vizier te krijgen. De vader van mijn buurman Hisso heeft hem gekend van het Nucleair instituut te Petten, waar Hans na de studie scheikunde is neergestreken, maar wist mij ook niet nader te informeren. Ach, zo mijmer je maar wat voort als oudere.

Anderhalf uur

 Aanstaande maandag wordt schoondochter Marjorie geopereerd aan haar knie. De laatste keer dat ik bij haar op bezoek was hadden we beiden het gevoel dat we nog niet uitgepraat waren en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt voor vandaag. Na ontbijt en koffie keek ik even hoe laat ik bus 31 kon halen. Die sluit aan (dacht ik ten onrechte) op bus 35 naar Lunetten, waar Hugo en Marjorie wonen. Ik ging (te) snel de deur uit en liep snel naar de halte. Maar ik had even buiten de koffie en thee gerekend en realiseerde me dat ik toch echt eerst een pitstop moest maken. Dus even het bos in. Intussen was de bus voorbij en keek ik wat de reiswijzer me verder te bieden had. Daar zag ik dat de aansluitende 35 er helemaal niet (meer?) was. Dus met de bus vanaf halte KNMI naar CS en met de trein. Uiteindelijk was ik anderhalf uur onderweg geweest voor een afstand die ik in 2 uur kan lopen har har. Nou ja, Marjorie had Braziliaanse kaasbroodjes in de oven en die hebben we opgesmikkeld en we hebben doorgsproken over journalistiek en over aspecten van de maatschappij en het bestaan. Was genoeglijk geweest. 
De terugweg ging gelukkig gesmeerd, gewoon met de trein en een lekker wandeltje door het bos terug naar huis. Ik had gelukkig de plu bij me want het ging weer regenen.
Ben erg benieuwd hoe het de werkgroep in de Eilandspolder vandaag is vergaan. We gaan het vernemen met het onvermijdelijk verslag waar onze enthousiaste voorzitter iedere keer weer de inspiratie voor kan vinden.

PS De werkgroep Eilandspolder heeft het werk geklaard met in totaal 5 cm regen die dag. 

Toch nog nat geworden

 Voor morgen was er zulk verschrikkelijk noodweer voorspeld dat ik van werken in de Eilandspolder had afgezien. Ab begreep het niet goed dat ik zo'n buitenkansje om vroeg op te staan en lekker koud water in de nek te laten sijpelen af kon slaan, maar ging toch akkoord met mijn afwezigheid, kennelijk omdat er desondanks 18 vrijwilligers hadden aangegeven dat zij er zouden zijn. Deze vrijwilligersgroep heeft zo'n ontzettend leuke groepssfeer, niet in de laatste plaats door de animerende en stimulerende werking van onze voorman/vrijwilliger Ab. Maar vorige seizoenen ben ik met dergelijk weer wel zo koud en verkild thuis gekomen dat ik desondanks heb afgezegd.
En het werd vandaag al vreselijk onstuimig en het regende verschrikkelijk; dat belooft wat voor morgen als ze de polder in gaan.
In de loop van de middag werd het droog en de wind ging liggen; ik besloot om een wandeling door het bos te maken en dat ging prima. Overal afgewaaide takken. Het is natuurlijk nog wel vroeg in de herfst en er zit nog veel blad aan de bomen waardoor deze kwetsbaar voor harde wind zijn.
Lekker een twee uur gewandeld en toen begon het alsnog te gieten. Kon me niet zo gek veel schelen; vlakbij huis tenslotte. Maar uiteindelijk toch nog nat geworden.

Leesadvies van Geert Mak

 

Uit zijn boek "In Europa" had ik al enkele leesadviezen opgevolgd; de boeken van Joseph Roth bijvoorbeeld; die leende ik dan van de bibliotheek. Nu had ik een paar maanden geleden het boek "een goede stad" van Mak meegenomen van de boekenmarkt van de WVT en heb dat (weer?) ter hand genomen; kwam me hier en daar als bekend voor, maar ik twijfelde toch sterk of ik het had gelezen; herlezen kan geen kwaad. Maar deze keer haalde ik er een wel heel goed leesadvies uit en wel een boek van Auke van der Woud, gesuggereerd wordt dat het hier een proefschrift zou betreffen. "Het lege land" is de titel en het betreft dermate boeiende materie, maar zo boeiend ook geschreven dat ik mezelf moet dwingen om het niet achter elkaar uit te lezen. Objectief gesproken is het vooral een opsomming van activiteiten van bestuurlijke en infrastructurele activiteiten betreffende ons kleine landje in de jaren na de Bataafse republiek en tot de nieuwe grondwet van Thorbecke, de periode 1795 - 1848, een ongehoord boeiende periode waarin ons land een enorme ontwikkeling doormaakte. Van der Woud weet dat zo prachtig in stukken te hakken en toch de samenhang te bewaren. Ik smul er van. Dacht eerlijk gezegd dat ik ook van deze periode best wat wist, maar dat wordt door dit boek te lezen wel gelogenstraft. 
Geert Mak beschouwt het ook van eminent belang om de recente geschiedenis en opbouw van ons land te begrijpen en geeft eerlijk toe dat hij zonder dit boek nooit het boek "Hoe god verdween uit Jorwerd" had kunnen schrijven. Ik heb zijn opmerking beschouwd als een leesadvies extra, zij het dat deze op de schutkaft van het betreffende boek was gemeld. Auke van der Woud is op zich een fenomenaal historicus, hoogleraar aan de VU, inmiddels waarschijnlijk met emeritaat. Zeer lezenswaardig; zijn boek "Een koninkrijk vol sloppen" heb ik destijds ook met de grootste aandacht gelezen.

Zijn we Eindhoven al voorbij?

Startpunt

Midden in de nacht schrok ik wakker van een paar knallen met lichtverschijnselen tot in de van goede gordijnen voorziene slaapkamer. Het was 1 uur; het leken wel schoten van een geweer, maar dat gaat niet met lichtverschijnselen gepaard. Geluid van aansnellende sirenes hoorde ik evenmin. Wel een half uurtje later, in de verte de zelfde soort knallen en nog later opnieuw. Kwajongens kennelijk. Maar ik kon de slaap niet meer vatten; kwam ook doordat ik de afgelopen nachten in de stilte van Wijhe als een blok had geslapen en lange uren had gemaakt. Bovendien had ik mij voorgenomen om met de trein van 6.15 richting Roermond te gaan en met de bus naar Heythuisen teneinde een mooie wandeling te maken door het Leudal; dat is zonder knallen vaak al opwinding genoeg om zeer vroeg wakker te schieten.
En zo stond ik om kwart voor 9 in Heythuisen en even later liep ik door het Leudal. Van het beekje, de Leu was niet veel te zien; een bosrand tussen beek en wandelpad verhinderde de blik op het stroompje. Hier en daar bleek dat het om een fraaie beek ging; het pad bestond uit zwaar bedauwd hoog gras zodat mijn wandelschoenen snel doorweekt waren. Een enorme hoeveelheid paardenbloemen noopten mij om daarvan een zak vol te plukken:"goed voor de rest van de week groenvoer", bedacht ik mij.

Schip over de Zuid Willemsvaart

Halverwege week de door Komoot vastgestelde track van de beekloop af en ging via een kaarsrechte weg richting Zuid Willemsvaart, een in de 19e eeuw aangelegd kanaal waarvan ik nog wist van het bestaan omdat "we" dat op de lagere school moesten leren. Bij Nederweert kwam ik bij een indrukwekkende sluis waar behoorlijk druk verkeer van grote binnenvaartschepen plaats vond. Ik liep nog verder langs het kanaal en kwam in Weert; best een leuke stad met een aardig centrum. Bij de enkele bezoeken die ik hier heb afgelegd betrof het een maaltijd bij de plaatselijke "Chinees" wanneer Roos en ik terug kwamen van een weekendje Lusemburg. Brak de reis een beetje.
Ik had vrijwel direct een Intercity richting het noorden, maar sukkelde al heel snel in een diepe slaap, zo diep dat ik echt niet meer wist waar ik was toen ik wakker schrok: "zijn we Eindhoven al voorbij?", voreg ik verschrikt aan de mevrouw die schuin tegenover mij zat. We moesten zelfs nog in Eindhoven aankomen. Niets aan de hand dus. In den Bosch stapte ik over op de trein naar Zwolle en was 2.30 uur later in Wijhe voor de bridge avond in de club. Roos haalde me op van het station; ze had het eten al klaar en maande me om nog even een tukkie te doen. Was hard nodig want ik was direct vertrokken en een half uurtje later weer helemaal fris om lekker te bridgen. Na het bridgen hebben we zelfs nog een borreltje gedronken en gingen over twaalven naar bed. Was een hele lange dag geweest!  

Genieten van het leven

 De groep donorkinderen heeft het idee opgepakt om voor de nieuwe halfbroer een door alle betrokkenen samengesteld informatie brief op te stellen. De donor (ik dus) hoort daar uiteraard ook bij. Ik heb mij eigenlijk beperkt tot het geven van de link naar het interview dat in 2018 van mij is opgenomen en dat ik heb geplaatst op internet met hulp van vriend Dick. Dat filmpje had ik lang niet meer aangehoord, maar ik kon het echt gisteren niet laten om het weer te beluisteren. Het raakte mij toch weer, vooral het laatste deel van het interview waarbij ik op verzoek van de interviewer wat vertel over mijn grote liefde voor muziek en daarbij ook voor zang. Ik zong zelfs voor en wel die prachtige strofe uit de Altrapsodie van Brahms, die ik zo roerend mooi vind, met name die oude opname, in 1949 gezongen door Kathleen Ferrier. En tot mijn eigen verbazing rolden de tranen weer over m'n wangen. 
Voor de rest was het verhaal vooral een explosie van levenslust; als een waterval hoorde ik m'n eigen stem verhalen over mijn verleden, mijn liefde voor muziek en vooral voor lezen en het opdoen van kennis. Zoals ik daarin ook met nadruk zei in 2018: "ik ben een levensgenieter", en daar ben ik het nog steeds mee eens.

Een T-Ford in Ugchelen

 

T-Ford in Ugchelen

Roos had voor vandaag een wandeling in gedachten: van Ugchelen naar Loenen. We ontmoetten elkaar in Apeldoorn en dan nog een klein stukje met de bus en daar waren we in Ugchelen, inmiddels een buitenwijk van Apeldoorn. Het eerste dat we zagen in Ugchelen verbaasde ons: een echte T-Ford van zo'n honderd jaar geleden en als gloednieuw. We begrepen van omstanders dat deze T-ford wel gebruikt werd door bruidsparen op hun trouwdag; het is ook wel heel bijzonder. Destijds werd deze auto, die in miljoenen is geproduceerd werkelijk voor van alles gebruikt; zelfs als trekker voor de ploeg heb ik wel eens gelezen. De enige keer dat ik er eentje heb gezien was in Frankrijk ergens in een "cave" onder een boerenhuis, helemaal onder het stof en stro, maar deze stond echt te pronken; we bleven er met bewondering naar kijken.
Onderweg spraken we toch vooral weer over alle drukte die weer ontstaan was rond het donorkind gebeuren; het blijft toch wel een onderwerp dat voortdurend opspeelt. Nummer 8 heeft zich vorige week aangekondigd via een telefoontje van FIOM. Op die paar gegevenheden die ik over de nieuwe telg aan onze extended family boom had Roos weer eens wat speurwerk gedaan en daar moest ze uiteraard kond van doen. Ik heb dat helemaal niet; ik zie wel hoe het zich ontwikkelt; anderen maken zich drukker dan de donor zelf: ik dus har har.
Maar de wandeling voerde ons weer via de track van Roos door fraai Veluwe. Het verbaasde ons dat er zo ontzettend weinig mensen in dit mooie natuurgebied waren. Het enige echtpaar dat we tegenkwamen wist ons te vertellen dat het herfstvakantie was. En inderdaad, het was ons beiden in de internationale treinen opgevallen dat het opmerkelijk druk was; er hing in mijn trein echt zo'n vakantiesfeer. Onderweg had ik een interessant gesprek aangehoord van mensen achter mij die het over onderwerpen hadden die mij ook bijzonder interesseren en die ons allen aangaan: de vaccinatie tegen COVID en vooral het merkwaardige fenomeen van de weigeraars, maar ook het almaar toenemend fenomeen van de informatieverzameling, het vastleggen van privé dingen met foto's. Iemand vertelde dat zij een bekeuring kreeg voor te hard rijden en dat op de bijgevoegde foto niet alleen het kenteken zichtbaar was maar ook haar gezicht. Dat deed haar schrikken en het verbaasde ook mij dat dit kennelijk gebruikelijk is geworden. 
Afgelopen week werd dit onderwerp ook in het gesprek met Gideon met nadruk aan de orde gesteld. Wat dit in de toekomst voor gevolgen kan hebben brengt onrust bij veel mensen. Als oudere denk je al snel: "zal mijn tijd wel duren", maar voor jongeren ligt dat toch wel heel anders.
Nou ja, wij sjokten de hele dag over de Veluwe en aten ons boterhammetje op een boomstam omdat er werkelijk nergens een bankje was. De omgeving was prachtig. In Loenen aangekomen bleek de bus niet op de halte te stoppen maar op een noodhalte even verderop. We hadden geen idee hoe laat we die bus konden verwachten, maar ja, de OV-engel liet ons niet in de steek en de bus kwam direct om de hoek zeilen met 10 minuten vertraging zoals de chauffeuse ons meldde, dus voor ons precies op tijd.
Thuis gekomen had ik voor Roos een paar restjes; soep en een fantasie in snijbiet, kaas toe. 's-Avonds hebben we nog plezierig gebridged.

Juweeltjes in de vroege morgen

 

Zoals de meeste dagen dat ik geen plannen heb blijf ik lekker lang op bed liggen om te lezen. Bij de WVT heb ik enkele weken geleden een paar boeken ingeslagen, o.a. van Geert Mak. Van hem heb ik het boek "de goede stad" (weer?) ter hand genomen. De verschillende essays in dit boek komen me af en toe als bekend voor, neemt niet weg dat het getuigt van groot inzicht in heden en verleden en wel op heel diverse, meestal wel sociaal-historische aangelegenheden; behoud van monumentale elementen in een stad bijvoorbeeld of parallellen tussen heden en verleden. Hij is niet zomaar een tweetal jaren als bijzonder hoogleraar verbonden geweest aan de Universiteit van Amsterdam;was mij onbekend; zijn inaugurele reden en zijn afscheidscollege maken deel uit van dit boekwerk met essays.
Tijdens het lezen had ik de onvolprezen Bose koptelefoon met muziek van Mozart, Bach en Richard Strauss. Net als Johan Huizinga, aldus Geert Mak kan ik me dan zo gelukzalig voelen en wegzinken in de schone kunsten uit het verleden. Ik ervoer het boek en de muziek als pure juweeltjes.

Van Baarn naar Bilthoven

 

Foto onderweg van het Nonnenland, natuurgebied

Voor de verandering eens niet van Baarn naar Den Dolder maar direct naar Bilthoven. Natuurlijk - gierig als ik ben - vanwege het Dalvrij abonnement; ik kon namelijk niet vroeg genoeg van huis om voor 16.00 uur weer in te checken. Maar het was leuk want Komoot had een track gemaakt met stukken die ik nog niet eerder had gelopen terwijl ik dit gebied al meerdere decennia bewandel.
Niks bijzonders deze dag afgezien van de stampij die ik veroorzaakte door op het "Half11" WhatsApp groepsgebeuren meldde dat er weer een match was; een nieuwe donorzoon, een halfje voor bekenden. Dat wordt door de groep donorkinderen nog steeds als iets bijzonders gezien en inderdaad merk ik dan ook dat er een leuke groepsdynamiek ontstaat.

Weer een match

 

Monument voor kinderslachtoffers

Vandaag was mooi weer beloofd en kon ik eindelijk mijn voorgenomen wandeling in Limburg gaan maken. Roos had een track voor me geconstrueerd van Swalmen naar Roermond; een niet al te lange route die ik makkelijk voor 16.00 uur zou kunnen beëindigen zonder dat ik voor dag en dauw op hoefde te staan. Voor de zekerheid had ik wel de bus genomen naar Utrecht CS zodat ik al im 9.03 kon inchecken. Op weg naar de halte kwam ik nog de tweelingbroer van aangetrouwde neef Paul tegen. Natuurlijk herkende ik hem direct (ik wist ook dat hij in de Bilt woonde maar had hem niet eerder ontmoet). In Roermond even een sprintje naar de stoptrein naar Venlo en 5 minuten later, om 10.30 was ik in Swalmen waar, tegen de verwachting in enkele druppels regen vielen. Bleef gelukkig de enige neerslag, overigens niet van betekenis. Door het dorp heen en al snel in het dal van die schitterende beek de Swalm, die op het smalste deel van Limburg naar de Maas loopt. Niet alleen het beekdal was de moeite waard maar ook het traject naar Roermond verderop; Roos had het weer perfect bij elkaar bedacht. Ik kwam onderweg een wat pijnlijk monument tegen; een monument ter herinnering aan de dood, bij twee gelegenheden trouwens waarbij kinderen  om het leven waren gekomen bij het demonteren van explosieven vlak na WO II. Afschuwelijk! 
Ik liep in gedachten verder langs een andere waterloop; via bruggetjes door weiland vol koeiendrollen. Daar ging mijn telefoon; eerst verstond ik de naam niet, maar het was een oude bekende van het FIOM, Fred; degene die de eerste kennismaking met Mariska had begeleid en later ook met Jessy. Ik dacht in eerste instantie dat hij voor iets anders belde, maar hij zei: "ik heb nog iets anders, er is weer een match". "Dat wordt dan de achtste", vertelde ik hem. Hij was verrast dat het aantal mij bekende donorkinderen inmiddels was aangegroeid tot 8 stuks; tja, de meesten hebben mij via MyHeritage of ft-DNA opgespoord en niet via FIOM.
Ik peinsde er wat over na en liep verder naar Roermond. Daar had ik een vlotte aansluiting naar den Bosch. Ik appte met Mariska en vroeg haar of het schikte dat ik langs zou komen. En ja hoor, dat was prima; om 17.00 uur belde ik aan en werd hartelijk verwelkomd door de kleinkinderen en dochter. Natuurlijk spraken we over de nieuwe loot aan onze telkens groeiende donorkinder schare, maar vooral ook over de leuke ontmoeting afgelopen zondag met Asbjörn. Hij appte nog en we stuurden een app met foto naar hem terug.
En natuurlijk gezellig met de kleinkinderen. Gideon kwam thuis en we hebben heerlijk gegeten en met elkaar zitten praten over Corona maatregelen en over historische gebeurtenissen; leuk gesprek. Het was 21 uur dat Gideon me naar station Oss bracht en 23 uur dat ik weer op de flat was; kortom een hele dag geweest.  

Viel gelukkig mee

 

Lekker op de schommel

Joke belde me gisteren of ik vandaag alsjeblieft wilde komen om de kinderen, Bram en Ronja bezig te houden; ze was behoorlijk grieperig en zag het niet zo zitten in haar eentje met die twee druktemakers. Natuurlijk doe ik dat graag. 
Roos had nog een stuk droge worst liggen; zonder dat durf ik echt Ronja niet onder ogen te komen; ze is net zo gek op droge worst als ik en ook Bram is er behoorlijk gek op. Aangezien ik de afgelopen dagen niet aan mijn dagelijkse portie wandelen was toegekomen ging ik wat vroeger de deur uit en liep door het dorp naar het station. Onderweg zag ik een tafeltje met daar op een paar zakken met appels. En ik vind het altijd zo leuk om gewoon aan de straat eieren, fruit of groenten te kopen van particulieren dat ik Roos even belde om haar op de hoogte te brengen. Duurde even voordat ze uit mijn onsamenhangende uitleg kon opmaken waar deze lekkernijen zich bevonden. Later appte ze me dat ze inderdaad appels had gescoord. Ondertussen liep ik stevig door tot het tijdstip dat de trein naar Zwolle binnen reed. Met de Intercity via Utrecht naar Gouda en keurig op de afgesproken tijd, 13 uur was ik bij Joke. Tussendoor had ze me nog ge-appt dat het vandaag veel beter met haar ging dan gisteren; ik appte terug of ik dan wel langs zou komen, maar dat werd door dochter en kleinkinderen erg op prijs gesteld en zo zat ik de hele middag en gezellige avondmaaltijd bij het dochterlijk gezin. Ze was inderdaad behoorlijk opgeknapt; het viel gelukkig mee; we gingen er zelfs met de kinderen op uit naar zo'n open speelplaats voor jonge kinderen met schommel en glijbaan. Op de foto is duidelijk dat dochter en de kids het daar erg naar hun zin hadden. Ik stond een beetje te kleumen en probeerde te voorkomen dat Ronja bij het klimmen op de glijbaan op haar snuitje naar beneden zou schuiven.
Na het eten heb ik nog een stevig stuk gelopen naar het station.

Memorabilia

 

Hier overhandig ik de oeroude
presse papier aan Asbjörn

In mijn rariteitenkabinet heb ik een aantal voorwerpen verzameld die mij dierbaar zijn en vaak een link naar het verleden vertegenwoordigen. De pet van mijn opa ten Brink, het oude mes van oma ten Brink, het vulpotlood van mijn vader waarmee hij gedurende zijn (werkzaam?) leven veel heeft geschreven, advocaatlepeltjes die al generaties in de familie waren, theelepeltjes van mijn moeder en nog meer oude zaken. De laatste keren heb ik een aantal daarvan doorgegeven aan de donorkinderen. En nu had ik voor Asbjörn ook iets bedacht, een voorwerp dat ik echt mijn hele leven heb gekend en dat nog in handen is geweest van mijn overgrootvader, Hendrik van Elven. Het is een "presse papier", uit te spreken in het Frans; een zwaar stuk glas dat je op een stapel papier kon leggen om het bij elkaar te houden zonder dat jet er een nietje of een paper clip aan hoefde te doen. En oeroude foto zit met de beeltenis naar binnen nog enigszins zichtbaar aan wat als onderkant gebruikt werd. Dit voorwerp heb ik met verhaal erbij plechtig aan Asbjörn overhandigd. Bij het onverwacht snelle vertrek had hij het vergeten maar beneden herinnerde hij het zich en wilde het per se gaan halen. Heb ik zelf gedaan natuurlijk. Ik vind het ontzettend leuk dat deze oude voorwerpen verder gaan in de generaties. 

Kennismaking met Asbjörn

Samen op het balkon van de flat. Foto gemaakt door Roos

Eindelijk is het er van gekomen. Iets minder dan een jaar geleden meldde Asbjörn zich als donorkind. De match was duidelijk en we hebben direct uitgebreid met elkaar en ook binnen de groep met de andere donorkinderen ge-appt. In de maanden daarna heeft hij zich gemanifesteerd als goed communicator; zonder dat we elkaar kenden heeft hij het contact onderhouden met Roos en mij, met de andere donorkinderen en zelfs met mijn viertal, en dat tot wederzijds genoegen. Maar we hadden hem nog steeds niet in levende lijve ontmoet. Gelukkig is die leemte vandaag gevuld. Toch behoorlijk onverwacht had hij een gelegenheid gevonden om naar NL te vliegen en vandaag kwam hij langs bij mij op de flat. Die was door de verandering van afgelopen week in mijn ogen om door een ringetje te halen dus kon ik hem met een gerust hart ontvangen.
De eerste ontmoeting vond plaats op station Bilthoven. Roos en ik liepen door het bos naar het station en waren ruim op tijd ter plekke. En daar kwam hij aan; we groetten vanuit de verte met een handzwaai en daarna met een hug die door Roos ook werd vastgelegd. Met z'n drieën liepen we via het bos naar de flat. Om 11 uur ontmoetten we elkaar en we hebben met z'n drietjes buitengewoon geanimeerd met elkaar zitten praten en eten tot het om een uur of half tien tijd werd om weer naar Rotterdam terug te gaan. Roos bracht hem met de fiets naar de bushalte. Wat was dat een fijne dag geweest. We sloten de dag af met een borreltje en een gelukwens voor de toekomst.  

De corona app

 Afgelopen maandag op de bridgeclub bleek dat mijn corona check app niet werkte. Gelukkig werd ik wel toegelaten tot het gezelschap. Tja, ik heb mij gewetensvol laten vaccineren terwijl ik dat feitelijk niet nodig vond gezien de aard van het virus; de app geïnstalleerd, althans zoon Hugo gevraagd dat voor me te doen; ik kan dat soort dingen gewoon niet voor elkaar krijgen. Maar helaas functioneerde mijn app niet goed, althans de verschenen QR code werd door de checkende app afgekeurd?! Wat nu? 
Het liet me niet echt koud; heb ik alles contre coeur meegedaan en klaarblijkelijk voor niks. Ik snapte er niks van en het zat me niet lekker. Voor de horeca toegang kan het me weinig schelen; daar kom ik het liefste helemaal niet. Maar binnenkort zijn er culturele bijeenkomsten waar ik toch wel heel graag bij aanwezig wil zijn; er wordt een aantal liederen van Roos ten gehore gebracht en dat wil ik meemaken! Afgelopen nacht heb ik daar ook echt onrustig van geslapen.
In de loop van de ochtend gingen Roos en ik naar de Bilt; Roos moest 's-avonds naar Amsterdam, naar de Stopera, tegenwoordig "Opera en Ballet" genaamd. We kwamen aan in Bilthoven; Roos ging lopend naar de kaasboer en ik nam de fiets. Daar zag ik een op de stoep geparkeerde bus staan. Toen ik er langs moest zag ik dat het een vaccinatiepost van de GGD was en ik zag mijn kans schoon om de zorg voor het functioneren van mijn app te delen met de organisatie die het vaccineren in de praktijk brengt. Ik legde mijn probleem voor; was voor beide functionarissen een onbekend probleem, maar de jongste van het tweetal nam het heel serieus en slaagde er relatief eenvoudig in om het euvel te verhelpen; de tijd van mijn ielepiel was niet juist genoeg voor de kwetsbare corona app. Ik was de man bijzonder dankbaar en zei: "u hebt mijn weekend gered". Wat was ik opgelucht!

Een seinstoring

Een retentie gebied door de reconstructie van 
de Leuvenumse beek

De ochtend liep vanmorgen wat anders dan ik had gedacht met als gevolg dat ik eigenlijk de hele middag ter "vrije besteding" had har har; een pensionado heeft feitelijk vrijwel iedere dag ter vrije besteding. Het was prachtig weer, dus lekker aan de wandel op de Veluwe leek mij het beste om de benen weer eens flink te gebruiken. Rekening houdend met het DalVrij tijdvenster bedacht ik mij dat ik met de trein van 13.00 uur makkelijk van Nunspeet naar halte "De zwarte boer" in Leuvenum/Ermelo zou kunnen lopen. De bus aldaar gaat om 18.23 en brengt je keurig om 18.40 in Harderwijk.
Het is een traject dat ik al heel lang en heel vaak heb gedaan en dat nog steeds een grote favoriet van me is. Het is er meestal zo rustig en zo mooi. Zelfs nu bij het aflopen van de zomer, met de verdorde hei en de versleten bladeren aan de bomen blijft het een prachtig gebied. Bij het bankje op het heideveld ging ik even zitten en een dadeltje verschalken. Ik voelde me er zo gelukkig in die stilte en eenzaamheid; geen verkeer te horen, vrijwel doodstil, geen flatgebouw of hoogspanningsmast. Daar kan ik zo van genieten, net als op het Bert Bospad over de Westbroekse zodden. Ik sta altijd versteld hoe verstild het kan zijn op deze mooie natuurlijke plekken in ons toch dichtbevolkt landje. Daar ging mijn overpeinzing over.
Verder gelopen en wat zitten rekenen of mijn tijdschema wel klopte. Ik wist niet meer heel precies hoeveel kilometer het was van Nunspeet naar de Zwarte Boer; ik dacht 16 km. Ik trok er stevig aan en kwam op 5 km/uur; moest dus makkelijk haalbaar zijn. Maar daar kwamen de twee stuifzanden en dat vertraagt natuurlijk. Op de tweede vlakte lagen de witte en zwarte steentjes, nog van de oer-Rijn die daar 1 miljoen jaar geleden liep en deze fraaie steentjes heeft achter gelaten. In het plaatsje Elburg zijn de straten hier en daar versierd met deze steentjes; Roos en ik laten vaak een combinatie van een wit en een zwart steentje achter op plekken die we bijzonder vinden. Zo liggen er op heel wat plekken in Europa en zeker in NL deze kleine persoonlijke spoortjes van ons. Ik heb er flink wat verzameld; de voorraad was opgegaan bij de Mandercirkel waar we een tweetal achter lieten in het vijvertje aldaar.
Daar kwam een dennenbos dat ik me nog heel goed herinner - iedere keer dat ik hier langs kom - dat ik daar met vriend Dick wandelde in de kersttijd, decennia lang geleden. En dan de hoogte met de houtsculptuur van de larve van de mierenleeuw. De rest van de wandeling voert langs de Leuvenumse beek; deze stond vol water. En sinds dat ze hier en daar is terug gebracht tot een meanderend beekje is het een groot genoegen om er langs te lopen. Tenslotte kwam ik bij het prachtige resort "Het rode Kooper" waar we een keer heerlijk hebben gegeten en sjiek overnacht. In mijn DHV tijd heb ik hier wel eens met het hele bestuur een beleidsweekend doen houden.
Natuurlijk was ik ruim op tijd en moest nog bijna een half uur wachten op de bus; geen probleem. Aangekomen op station Harderwijk zag ik tot mijn schrik dat er trein vervangend vervoer was; er stonden bussen klaar. Naar bleek was er een seinstoring rond Amersfoort. Merkwaardig genoeg konden de Intercities wel rijden maar de stoptreinen niet. En nu stopte er wel een Intercity op Harderwijk die richting Zwolle ging. En ja, daarom zat ik even later weer bij Roos thuis in Wijhe; ze was niet aanwezig omdat het haar zangavond bij het koor was. Maar om half elf was ze terug op honk en hebben we nog gezellig thee gedronken. Onverwacht weer in Wijhe dus.

Zat me toch niet lekker

 Gisteravond rond 18.30 kwam ik enigszins verkild aan op station Wijhe om terug te gaan naar de Bilt. Tot mijn schrik zag ik daar iemand met zo'n opvallend oranje kledingstuk bij de overgang staan, naar ik dacht omdat er misschien storing was. Maar het was geen NS medewerker maar een medereiziger; hij stond uitgebreid de tijdstabel van de treinen te bestuderen. Ik ging in de wachtruimte zitten om te schuilen voor de kou en regen en daar kwam die meneer ook binnen en vroeg mij aan welke kant hij de trein moest nemen naar Zevenbergen?! Ik duidde hem het perron richting Deventer en verder en hij bleef maar vragen over de trein naar Zevenbergen en zelfs ook telkens weer op welk perron hij moest zijn. Ik legde hem dat telkens uit en zocht ook op hoe hij moest overstappen voor Zevenbergen. Hij bleef me niet begrijpend aankijken. Op zijn jas zag ik een naam staan en vroeg me af of deze meneer misschien wel ergens beschermd woonde; leek me de naam van een organisatie. 
Maar ik moest naar het andere perron voor Zwolle en wees de meneer voor de laatste keer naar het juiste perron. Daar stond een vriendelijke mevrouw die ook werd aangeklampt en die ik ook met haar telefoon in de weer zag gaan voor deze meneer. Zijn geheugen was raadselachtig kort had ik al gemerkt.
Het zit me nu enkele dagen later nu ik deze blog schrijf nog niet lekker of ik niet anders had moeten handelen. Anderzijds kreeg ik wel een warm gevoel over de bereidwilligheid die gelukkig wordt getoond om de wat hulpeloze mensen te helpen; ook verderop zijn reis zal hij vriendelijk bejegend zijn houd ik mijzelf maar voor. 

Waschklammerbeutel

 

Een mooi gestileerd kunstwerk naar een "knijper" 

Het beloofde opnieuw een mooie dag te worden; zou helaas wat tegenvallen uiteindelijk. Allereerst even kijken hoe we gisteravond hadden gepresteerd in de bridgeclub. Viel helemaal niet tegen met iets boven de 50 procent; we komen aardig mee in de B-lijn. Dinsdag vandaag, dus na het ontbijt aan de Pilates. Vorige week had ik daar behoorlijke spierpijn van overgehouden, dus alle reden om dat inderdaad wekelijks te gaan doen.
Een behoorlijk zware inspanning die ons beiden menig zweetdruppeltje opleverde. Daar wist de douche wel raad mee en daarna lekker koffie drinken in de tuin. Uiteindelijk werd het lunchtijd en ik wist niet goed hoe ik mijn dag verder in zou delen. Een stevige wandeling hoorde in ieder geval wel bij de planning. Roos wilde wel iets kleins doen en daarom stelde ik voor om het zelfde te doen als gisteren en dat zij snel weer om zou keren. 
Ik berekende hoe laat we de trein moesten nemen zodat ik na de wandeling over Oene op tijd op station Wijhe zou zijn om de trein van 18.30 naar Zwolle te nemen; 13.00 uur werd het. Met het pontje van Olst over de IJssel en naar het stalletje met de lekkere peren. Roos sloeg een forse rugzak vol inmet allerlei groente en fruit; ik kreeg een zakje met wat paprikaatjes van haar; ik had nog een paar peren van gisteren bij me. Een stuk verderop besloot Roos om weer om te keren en bij de boerderij te informeren wat er zoal nog meer te koop was. Later meldde ze mij dat er zelfs vlees was vanaf oktober. Weer een nieuw adresje dus; grappig hoor. Ik ging verder en hoopte de "spekbonen" die ik gisteren ergens te koop had gezien te kunnen scoren.
Via de inmiddels bekende route richting Oene, maar voor de verandering sloeg ik bij een weg langs een wetering af. Daar zag ik een grappig "kunstwerk", een grote houten sculptuur in de vorm van een wasknijper. Die zijn sinds de wasdroger en het wasrekje in zwang zijn eigenlijk uit de meeste huishoudens verdwenen; ik heb dit kennelijk in onbruik geraakte hulpmiddel om de was op te hangen in geen jaren gezien, althans geen houten exemplaar. Ik was een keer in Duitsland bij een goede vriendin en zag daar een bijzonder handig hulpmiddel om de wasknijpers in op te bergen en bij het ophangen van de was makkelijk toegankelijk te maken: een Wachklammerbeutel; vond ik zo'n grappig woord dat ik het nooit heb vergeten.
Ik liep verder en zo zoetjesaan begon het te miezeren. Aangekomen bij de IJsseldijk begon het zelfs te regenen; plu en regenjas konden het maar nauwelijks aan en langzaam maar zeker werd ik nat en ook behoorlijk koud. Iets voor zes uur stond ik op de pont en om 10 over zes op het station waar ik om 18.25, binnen tijdvenster van mijn Dal Vrij abonnement kon inchecken. Uiteindelijk was ik om half negen weer - behoorlijk verkleumd - op de flat; moe maar voldaan en weer een kleine 20 km in de benen naast Pilates.  
Een kop soep warmde me snel weer op. Nog even in "Haaienkoorts" lezen, maar al snel kwam Morpheus om de hoek zeilen; met volop licht en het boek op m'n buik werd ik om 00.30 gewekt door de blaas. 

Ter Weele in Oene

 

Langs de IJssel

De voor de trouwe lezers van dit Blog is de slager hier in De Bilt een ouwe bekende: slager Van Loo, die zich presenteert als "de op een na de beste". Wie dan die beste is wordt in het midden gelaten. Wat mij betreft zou zowel slagerij Blom in Workum als slagerij Ter Weele in Oene met die eervolle naam kunnen gaan strijken en eigenlijk vooral slagerij Blom. Ter Weele onderscheidt zich vooral dat hij ook "wild" verkoopt; ree, wild zwijn e.d. Maar Blom heeft bijzondere zelf gemaakte vleeswaren als spekbacon en ouderwets pekelvlees. Het gerookt spek is van beide slagers uitstekend!
Voor vandaag wilde ik iets in de buurt gaan lopen; het programma lag vast omdat we op maandag altijd 's-avonds naar de bridgeclub gaan. Onhandig om dan te gaan treinen want de tijd was beperkt. Het was een prachtige dag en dus hebben we eerst in de tuin ontbeten en koffie gedronken. Daarna nam ik de trein naar Olst en het pontje om vervolgens naar Oene te gaan en voor het eerst sinds jaren weer bij Ter Weel langs. Overigens hebben we de laatste jaren wel van zijn kunsten kunnen genieten; on jagervriend Jan levert wild aan deze slagerij en daar wordt voor een deel worst van gemaakt die Jan dan weer aan ons verkoopt. Heerlijke wildworst met varkensvet.
Op de pont kwam ik nog uitgebreid aan de praat met de pontenist; net als ik een geboren Amsterdammer; hij had bij "de Maggifabriek" gewoond; voor mij een begrip terwijl die fabriek al lang is verdwenen. We kwamen te spreken over Oene en dus over de slager en hij had zelfs een advies voor me voor gedroogde worst - waar hij ook een liefhebber van was - en wel dat er in Schoonoord, Drenthe een slager was die zijn worst rookte op turf. We namen afscheid met een "tot ziens".
Na de dijk aan de overkant van de IJssel liep de wandeling door het boerenland. Al vrijwel direct zag ik een kraampje met daarop diverse groenten en fruit; de peren lagen me toe te lachen en daar kocht ik een stevige zak vol van. De tas werd er merkbaar zwaarder van. Ik liep door op de door Roos samengestelde track en kwam na enkele uren door het fraaie landschap te hebben gelopen aan bij slager Ter Weele. Ik kocht een prachtig stuk gerookt spek, wat wild zwijn vlees en wat gedroogde worst.
Uiteindelijk kwam de track weer uit bij de IJssel; liep voor een groot deel door natuur, in ieder geval niet alleen maar over de dijk met haar behoorlijk drukke verkeer. Door de koeienstront en door het gras, over een landtong die eindigde met een bruggetje kwam ik bij de pont terug naar Wijhe. Daar stond mijn trouwe fiets te wachten bij het station en even later zat ik weer gezellig aan de thee met Roos.
's-Avonds naar de bridgeclub; we voelen ons daar zo lekker thuis; vriendelijke lui allemaal hoor, waardoor je je direct opgenomen voelt. Lekker gespeeld; de laatste ronde was voor ons een stilzit en konden wee een half uurtje eerder naar huis. Nog een glaasje en daarna heerlijk geslapen.

Hoe verzin jet het

 

Roos fotografeerde mij bij de steen

We hadden thuis alvast onze regenkleding aangetrokken; met de trein van 9 uur naar Zwolle en door naar Emmen. Roos had een advies gekregen voor een bezoek aan "iets bijzonders"; een openlucht kunstwerk dat heden 50 jaar geleden werd gecreëerd: "Broken Circle". Ze had een kaartje en zelfs een tijdslot om dit te bekijken. Of ik er ook in mocht zouden we ter plekke wel constateren. 
Aan gekomen in Emmen hadden we al snel de track om ter plekke te komen gevonden en Roos, met in plastic gepakte telefoon wees de weg. Ging dwars door een fraai bos waaruit gestaag de regen op ons druppelde. Uiteindelijk kwamen we bij de zandafgraving waar het kunstwerk al 50 jaar op ons had liggen wachten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wat lacherig van werd om hier over een kunstwerk te spreken en er dan ook nog gewichtig over te doen. Het was een kleine landtong te midden van een groot water waar de zandzuigers hun werk hadden gedaan in die jaren; zoiets hebben"we" in Maarn in de zandafgraving ook; alleen wordt dat niet als een kunstwerk beschouwd hoewel er op een landtong zelfs een enorme stalen constructie is opgetrokken; een hoogspanningsmast die daar in ieder geval in de zestiger jaren al stond, dus zelfs meer dan 50 jaar geleden. Hier in "broken circle"  werd het oog getrokken door een enorme zwerfkei, hier duizenden jaren geleden door de gletschers in de ijstijd hierheen getransporteerd vanuit Scandinavië. Naar ik begreep had de kunstenaar liever gezien dat deze steen door de gemeente zou worden verwijderd, maar zo gek had hij de notabelen toch - gelukkig - niet gekregen. Ik vond het juist het mooiste onderdeel van de hele santemekraam die ook nog een kunstmatige toren van Babel behelsde van waaruit je de "broken circle" nog beter kon bekijken.
Wij liepen nagenoeg als enigen het hele terrein rond en op om de pracht van de omgeving tot ons door te laten dringen. We zagen een grappig verschijnsel aan de randen van het kunstmatige meer; wervelingen die - naar ik dacht - werden veroorzaakt door kwel uit de veel hogere omgeving. Er ging veel rust uit van deze voorheen zo bedrijvige plek met zandzuigers en kranen om het zand te winnen en te vervoeren.
Uiteindelijk sjokten we door de gestage regen terug naar Emmen waar we onze trein precies voor onze neus weg zagen rijden; een half uurtje vertreden. Helaas was er in Emmen nog geen horeca gelegenheid geopend zodat we als twee arme zwervers uiteindelijk maar onze meegenomen bammetjes hebben opgepeuzeld op een bankje. 

Een tikkie

Wel een beetje kaal geworden

Voor vandaag had ik iets aardigs bedacht rond een noodzakelijke verhuizing. Roos heeft hier in de Bilt bij de Emmaus een stoel gekocht; die moest natuurlijk naar Wijhe maar stond inmiddels bij mij beneden in de schuur. We hadden al een paar mogelijkheden de revue laten passeren hoe we dat voor elkaar konden krijgen waarbij zelfs een sjouwpartij van een bejaard stel (dat zijn we tenslotte) met bus trein en fiets - niet echt serieus - in overweging hadden genomen. Een transportbedrijf is makkelijk te vinden nietwaar. Maar onafhankelijk van elkaar hadden we iets veel aardigers bedacht waarbij nuttig en aangenaam gecombineerd kon worden. 
Hugo en Marjorie hadden kenbaar gemaakt dat ze een keer in Wijhe langs wilden komen om Roos' nieuwe huis te bekijken en gewoon voor de gezelligheid. Zij hebben geen auto en Marjorie is niet zo goed ter been en Wijhe station is toch een flink eind lopen naar Roos' huis. Hugo was bereid om een bestelauto te huren - op onze kosten! - en voor transport van de stoel naar Wijhe zorg te dragen.
Hugo is ook uitgekookt en had daarom een bijzonder ruime bestelwagen gehuurd zodat hij eerst zijn eigen troep naar de werf kon brengen en vervolgens kwam hij bij mij voor de stoel van Roos. Ik bedacht mij dat ik een bepaalde stoel ook wel kwijt wilde, de magnetron heeft zijn tijd gehad en de nooit als zodanig gebruikte bridgetafel kon ook wel weg. Een hele opruim-operatie dus. 
Uiteindelijk ging ik met de trein naar Wijhe en daar waren Hugo en Marjorie inmiddels al gearriveerd. Roos had hen een bezoek aan een boerderij museum geadviseerd; hadden ze dus ook in de knip en de diverse spullen waren afgevoerd respectievelijk naar hun bestemming gebracht. Ook de oude stoel van Roos nam Hugo weer mee terug naar Utrecht om af te voeren. Was dus een hele logistieke operatie die werd afgerond met thee, diner met o.a. pluma en zelfgemaakte vla en tot slot koffie. Daarna vertrokken ze weer in wat zich later tot een stortbui zou ontwikkelen. 
Hugo zou mij nog een "tikkie" sturen voor de betaling van de hele verhuisoperatie. Ik heb geen idee wat dat precies is; word te oud voor die nieuwigheid.

Haaienkoorts

 

Tijdens het riet ruimen in de eilandspolder wordt wat afgepraat. Schertsend zeggen we wel eens dat we de wereldpolitiek even grondig analyseren. Hilarisch zoals enkelen van de heren altijd het hoogste woord voeren en op geestige wijze van hun aanwezigheid doen getuigen. Maar af en toe zijn er ook serieuze onderonsjes. Zo wisselen Willem M. en ik vaak leesadviezen uit. Van hem kreeg ik o.a. het leesadvies voor "Schorshuiden" en de laatste keer voor het boek "Haaienkoorts", handelend over de kunst van het vangen van een grote haai in een rubberbootje op de Noorse zee. 
Ik heb het mij via boekwinkeltjes.nl aangeschaft en - net als Willems' andere leesadviezen - in één ruk uitgelezen. Het handelt over twee goede vrienden waarvan een de schrijver van het boek is en de ander een beeldend kunstenaar. Die laatste woont als ik het goed begrepen heb op een van de eilanden van de Lofoten, een eilanden groep in het uiterste noorden van Noorwegen.
Uiteindelijk is de jacht op de Groenlandse haai slechts een soort Leitmotiv voor het boek; het is daarnaast - en dat boeit mij uiteindelijk het meest - een bijzonder wetenschappelijk boek dat een potpourri van wetenswaardigheden over de lezer uitstort. Ik genoot er bijzonder van. Soms waren het mij bekende zaken maar de meeste feiten die over de diepzee gingen, over de organismen die daar leven en ook over de almaar toenemende kennis in de loop van de menselijke geschiedenis over de diepzee; fascinerend. 
Grappig genoeg wordt pas in het laatste hoofdstuk een glimp van de haai gezien; dat was alles wat bleef ondanks hun inspanningen die hen in aanraking had gebracht met orca's en een potvis en hen zelfs in levensgevaar had gebracht tijdens onverwachte weersomstandigheden. Een leesadvies dat ik graag doorgeef!