 |
| Het podium |
Bezoek op de vrijdagmorgen aan het lunchconcert in Tivoli begint zo langzamerhand routine te worden en voor vandaag was er wel iets heel bijzonders gearrangeerd, het conservatorium symfonieorkest uit den Haag zou in de grote zaal een drietal werken ten gehore brengen onder leiding van Henri Christofer Aavik.
Roos ging wandelen door het bos naar het station en ik ging met de trein omdat ik op de terugweg melk en kaas wilde kopen bij Boom en Bosch. We ontmoetten elkaar in de hal van Tivoli en zochten een plekje in de grote zaal, recht tegenover de dirigent, was min of meer toeval want de anatomie van de grote zaal was ons onbekend. Ik weet nog hoe vriend Dick hier als een echte habitué als door muizengangen de weg precies wist en ons van zaal naar zaal manoeuvreerde wanneer we samen bij het festival oude muziek waren, lang geleden.
Het beloofde een heel concert te worden met heel veel musici en dat vanuit een conservatorium. En inderdaad, het podium stroomde vol met allemaal strijkers voor het eerste stuk, "Insula deserta" van een ons onbekende componist, Erkki-Sven Tüür (1959). En daar kwam de dirigent, een atletische jonge kerel, heel geserreerd stapte hij op "de bok" en met een elegance dirigeerde hij dit intrigerende stuk waarbij als uit de diepte met subtiele tonen een soms geheimzinnig beeld werd geschapen dat overging in fors aangezette ruige fasen, typisch modern compositorisch werk waarvan mijn ongeoefende oren tegenwoordig onweerstaanbaar genieten. Ik geloof dat mijn muzikale smaak heden tot maximale proporties is uitgerekt, zelfs van de renaissance muziek kan ik tegenwoordig genieten en ook voor middeleeuwse muziek ga ik niet meer opzij.
Het tweede stuk was van Jean Sibellius, de bekende Finse componist, heerlijk stuk waarbij ook de blazers hun toontje mochten laten horen. Nu had de dirigent het stokje in de rechterhand en met buitengewone professionaliteit die mij sterk aan zijn collega Klaus Mäkelä deed denken dirigeerde hij het orkest, we hadden daar een fantastische kijk op zo recht tegenover hem zij het op forse afstand.
Tot slot de negende symfonie van Dimitri Sjostakovich, niet de minste onder de Russische componisten. Wat een schitterend stuk muziek en bij de trefzekere directie van Aavik klonk het fantastisch. Na afloop dan ook, en nu heel terecht een staande ovatie waarbij de dirigent alle solisten en instrument groepen de gelegenheid gaf mee te delen in het zeer verdiende applaus. Ik heb mij voorgenomen om deze dirigent te gaan volgen, ik verwacht dat hij een hele grote gaat worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten