Een repetitie bijgewoond in de opera

Karakteristiek doorkijkje Amsterdam Noord

Uiteindelijk moesten we ons nog een beetje haasten om op tijd in Amsterdam te zijn voor het bijwonen van de repetitie van Maria Stuart, een opera van Donizetti. Roos is al sinds jaar en dag lid van de vereniging "vrienden van de opera" en in die hoedanigheid mocht zij samen met een introducé deze repetitie bijwonen. Uiteindelijk was het een balkon vol "vrienden" die van dit voorrecht mochten genieten. Allereerst vond ik het wel weer zo'n buitengewoon genoegen om de muziek vanuit de orkestbak in de volle schoonheid te kunnen genieten, is toch wel een "andere" kwaliteit dan het aanhoren via de koptelefoon van de muziek van Youtube. Fantastisch klonk het en dan de zang erbij. En de dirigent die werkelijk alles in de gaten houdt waar het de muziek en de zang betreft en via gebaren aanwijzingen geeft. Bijzonder indrukwekkend.
Bij de inleiding vooraf gaande aan de daadwerkelijke repetitie werd nadrukkelijk aangegeven hoe belangrijk de financiële en morele steun van deze vrienden is voor de organisatie van de opera. Hierdoor is een aantal zaken mogelijk die zonder de steun van de vrienden niet zouden kunnen worden uitgevoerd. Klonk in mijn oren wat wonderlijk gezien de grote populariteit van de voorstellingen en de hoge prijzen voor de tickets, maar het werd luid en duidelijk verklaard door de woordvoerders.
Ik was behoorlijk onder de indruk van de voorstelling toen het afgelopen was en we naar CS liepen. Daar bleek dat er geen treinverkeer mogelijk was naar het duingebied en besloten we om dan maar naar Amsterdam Noord te gaan en dat viel niets tegen. Roos had weer eens op onnavolgbare wijze een track geconstrueerd waarmee we door een paar wonderschone wijkjes in Noord werden geleid en zelfs door stukken groen. De vogelbuurt in Noord is architectonisch in mijn weinig professionele visie wel bijzonder, deed mij denken aan de gebouwen die architect Michel de Klerk heeft doen bouwen in Amsterdam, denk aan "het Schip", inmiddels zelfs een museum gebouw! Ik legde dit voor aan architect/vriend Peter C. inmiddels bekend aan de trouwe lezers van dit blog. Hij meldde mij dat deze buurt in Amsterdam Noord door Herman Walenkamp is ontworpen. Ik vond het klasse.  

Een Cassandravoorspelling

Achter me, in de trein op weg naar doet er niet toe hoorde ik twee meiden met elkaar praten over even een paar weken naar Thailand of een safari, wat er leuker was. En even later over het halen van het rijbewijs. En dan voel ik me toch wel een beetje "anders", een beetje zot dat ik uiterst zuinig ben met energie en water gebruik. Bij het wandelen kijk ik vaak naar de lucht en wanneer die onbewolkt is verbaas ik me telkens weer over de enorme aantallen condensstrepen van vliegtuigen aan het firmament. En dan het autoverkeer dat steeds drukker wordt en waarbij ik me verbaas over de geringe bezetting van al die tonnen staal die worden voortgedreven. Helaas zie ik aan de andere kant een vermindering van het gebruik van OV, bussen waarin nauwelijks iemand zit, de treinen die behalve in de spits vrijwel nooit flink bezet zijn. 
Wanneer ik me terugtrek in mijn boeken dan vind ik daarin een groot genoegen vooral wanneer het filosofische gedachtenprocessen betreft zoals de werken van de klassieken, Goethe en Yalom, maar ook in wetenschappelijke boeken zoals Trouet met "Wat bomen ons vertellen" en Thomas Halliday met "Oerland". Enerzijds verrukkelijk om over diepgang te lezen en over wetenschappelijke prestaties maar anderzijds ook treurnis over waar we na 400.000 jaar als Homo Sapiens terecht zijn gekomen, een kapitalistisch materialistisch geperverteerd systeem dat zichzelf naar de afgrond drijft.
De waarschuwingen dat het mis zal gaan indien de bakens niet grondig worden verzet worden al sinds jaren 70 geuit en in die beginjaren ook door de politiek en de mensen serieus genomen. Heden merk ik daar op individueel niveau weinig van. Zelfs wanneer zeer bescheiden maatregelen worden voorgesteld staan de kranten klaar om te oordelen dat het weer om automobilistenpesterij gaat.
Al die waarschuwingen uit de wetenschappelijke hoek worden afgedaan als Cassandravoorspellingen, d.w.z. ze worden niet geloofd omdat de consequenties te ernstig zijn.

Ontmoeting met een andere Evert

 

Vogelmelk

Binnen mijn heden door verkoudheid wat beperkt fysiek vermogen heb ik een rondje gemaakt vanuit huis langs het fort en de grote plas langs de landerijen van boer Dirk. Daarbij heb ik ieder bankje aangedaan dat ik tegenkwam. Het was genieten van alle voorjaarsbloemen waaronder zelfs vogelmelk, een plant die je niet zo gek vaak tegenkomt in het wild. Wellicht een exoot, maar dat weet ik niet zeker. Bij de spoorwegovergang bij de begraafplaats van Groenekan sloeg ik het lange pad in richting provinciale weg, daar kwam ik niet alleen de vogelmelk tegen maar ook twee wandelaars die niet zo gek ver achter me wandelden en nogal hard met elkaar liepen te praten. Alle reden om even op de daar aanwezige picknicktafel te gebruiken. Er zat al een fietser, leeftijdsgenoot waarmee ik genoeglijk aan de keuvel kwam. Hij vertelde me een aantal grappige zaken die hij in zijn 80 jaren als Maartensdijker had meegemaakt waaronder een bijzonder gelukkig meer dan 50 jarig huwelijk, waaraan helaas een eind was gekomen door overlijden van zijn geliefde vrouw. Hij bleek ook Evert te heten. We spraken bijna een uur met elkaar waarna we beiden weer onze weg vervolgden, hij op de e-bike en ik per pedis. Een paarkilometer verder een omgevallen boomstam temidden van een schitterend stuk natuur en lekker in het zonnetje, en nog verderop het bankje met uitzicht op het land van Boom en Bosch, de boerderij waarvan ik de zuivel betrek. En zo sukkelde ik de dag door.

Nog even on hold

 Een groepje van een zestal ervaren KI donoren hebben het op zich genomen om nieuwe KI donoren bij te staan in het proces van het kennismaken met donorkinderen. Dat kennismaken is geen sinecure, vandaar. Menig donor van voor 2004 heeft zijn anonimiteit nog niet ingeruild voor vindbaarheid, waarschijnlijk ten dele omdat zij opzien en vragen hebben rondom dat proces. En daarin wil ons groepje voorzien door middel van een website.
Gisteravond hebben we in een videoconferentie voor de tweede keer met elkaar overlegd en in die vergadering heb ik het op mij genomen om hieromtrent een stuk te schrijven voor deze website. Daar heb ik mij vandaag mee bezig gehouden, maar bij nader inzien wil ik het stuk nog niet beschikbaar stellen voor genoemde website. 

Naar Vera en Klaus

 

Nicht Vera met de zelfgebakken boterkoek

Onze familie heeft niet de neiging om elkaar te overlopen en nu binnen een week de enige twee nichten die ik heb bezocht, het moet niet gekker worden har har. Vera was vorige maand jarig geweest en bij die gelegenheid hadden we per WhatsApp afgesproken voor deze ontmoeting. Dus vanmorgen gezellig op weg naar Purmerend. Na het weekend met Roos in Valkenburg was ik wel zo volledig uitgeslapen dat ik al om 5 uur uitgeslapen wakker werd en besloot om niet met de fiets maar lopend door het bos naar het station te gaan. "Dan heb ik de eerste kilometers van de verplichte lichaamsbeweging voor deze dag vast binnen", bedacht ik me. Lekker door het frisse bos na al die regen van de afgelopen dagen. Ik had voor de zekerheid mijn pantoffels in de rugzak zodat ik niet met bemodderde wandelschoenen bij Vera binnen zou komen. In Sloterdijk overgestapt naar het tweede deel van het station Sloterdijk, daar was ik nog niet eerder geweest. In Weidevenne uitgestapt en met Google.maps de route naar mijn bestemming gevonden. Daar werd ik hartelijk begroet door nicht Vera en neef Klaus. Al snel zaten we aan de koffie met door Vera zelf gebakken boter/gemberkoek. Ik was aangenaam verrast dat zij ook zo graag zelf bakte, zit kennelijk in de genen. Ze had net als bij voorgaande gelegenheden zo'n heerlijke huzarensalade gemaakt zoals haar moeder, mijn tante Emy dat ook zo lekker kon maken. 
Ons gesprek ging in eerste instantie dan ook over onze kookkunsten en dat we zo veel mogelijk zelf toebereiden. Ook bleek - en daar moesten we wel om lachen - dat we, hoewel we allen in goeden doen verkeren, een hekel aan hebben om te veel te betalen voor iets. 
Vervolgens oude verhalen over de familie, over de kleinkinderen en over de toekomstverwachtingen. Uiteindelijk vertrok ik weer na uren en veel kopjes koffie. Het was bijzonder genoeglijk geweest om elkaar weer eens uitgebreid te ontmoeten. Tevreden en in gedachten liep ik naar station Weidevenne waar binnen twee minuten de stoptrein naar Zaandam arriveerde. Ik bedacht mij op dat moment dat ik nog wel even naar Alkmaar en door naar Egmond aan Zee kon gaan met de bus om de nachtegalen weer te beluisteren. Eenmaal in de bus realiseerde ik me dat ik wel een videoconferentie had om 20.00 en dat ik dus wel erg kort naar die zangers kon luisteren. En inderdaad het was kort, het was koud en de nachtegalen zingen liever overdag geloof ik want ik heb er slechts enkele gehoord. Uiteindelijk was ik om kwart voor acht weer op honk en kon ik op tijd deelnemen aan de video vergadering. Was bijzonder en inspireerde me tot het schrijven van een stuk als afgesproken. Zal ik morgen formuleren. Was al met al een volle dag geweest.
  

Dat hep pas Nuth!

 

Onderweg naar Nuth

Vanmorgen bij het ontbijt regende het buiten dat het goot: "geen weer om te wandelen", dachten we beiden bij ons laatste ontbijt van dit weekend in Valkenburg bij hotel Schaepkens van St Fijth. Na het ontbijt pakten we onze tassen weer in en gekleed in plastic en gewapend met de paraplu gingen we naar het station. We stonden onder het afdakje te praten met een stel ons onbekende leeftijdsgenoten, eveneens wandelaars en wisselden wat ervaringen uit. Maar intussen regende het even een stuk zachter en stelde ik voor om gewoon maar aan de wandel te gaan, hetgeen Roos met genoegen aanvaardde en daar gingen we op weg naar Nuth, de wandeling die Roos voor vandaag had gepland. Ze had alle groene stukken tussen Valkenburg en Nuth opgenomen in de track en die liepen we af. Onderweg was het grotendeels wel droog maar we kregen in het open stuk een behoorlijke bui te verwerken, maar plu en plastic hielden het meeste water toch best buiten. We liepen uiterst tevreden het traject van een kilometer of 10 en kwamen aan in Nuth bij het station en zagen de trein naar Sittard keurig op tijd voor ons neus vertrekken. Ik rekende op hooguit een half uur wachten maar dat bleek een uur te zijn voor de volgende naar Sittard zou gaan. Een bus terug naar Valkenburg bood soelaas en zo waren we een kwartier later terug in Valkenburg en namen daar de stoptrein naar Heerlen die als eerste aansluiting gaf op de Intercity naar Utrecht. En deze Intercity sloot in den Bosch mooi aan op de trein van Roos naar Wijhe. Dus alles goed en aangezien ik niet hoefde te wachten op de bus naar huis was ik voor vijf uur al weer in de Bilt. Ik zag op weg naar de flat dat de Japanse sierkers nu pas in volle bloei stond, 24 april, net als 50 jaar geleden, de verjaardag van mijn moeder, 24 april, dat was de datum dat de Japanse sierkers in bloei stond. De laatste jaren was dat soms wel 10 dagen eerder het geval, maar nu met dit koude voorjaar is ze weer in het oude spoor van 24 april, daar moest ik aan denken. Vandaag is het 97 jaar geleden dat mijn moeder in Heerlen ter wereld kwam, maar dat ter zijde.
Was met dat gezellige bridgen en fijne wandelen een heerlijk weekend geweest. Later kreeg ik nog een WhatsApp bericht van Roos dat haar trein panne had en dat ze in Olst de bus naar Wijhe moest nemen maar ook zij was op tijd thuis althans vroeg genoeg om nog te eten en naar, houd je vast lezer, de bridgeclub te gaan. Vier avonden bridge, dat zou mij toch te veul zijn. 

Bijna vergeten

 

Het IVN staketsel

Voor vandaag had Roos een track geconstrueerd in een ons onbekend gebied in Zuid Limburg, een track beginnend in Landgraaf en via een krul door "groen" gebied terug naar station Eijgelshoven markt. Eerst door de straten van Landgraaf maar al redelijk snel in het groen en langs een beek. Het was behoorlijk warm en ik had veel laagjes aan dus bij een bankje neergestreken om wat uit te trekken. Maar daar ging de telefoon, Joke en de kinderen die "opa" even wilde betrekken bij het gezinsleven. Bram was duidelijk weer helemaal de oude en liet vrolijk van alles voor de camera bewegen maar zei daar weinig bij en op de achtergrond Ronja die de bokkenpruik op had, ze keek wat verstoord af en toe in de camera maar deed niet mee. Joke en ik hielden het gesprek een beetje op gang en Roos deed af en toe ook een duit in het zakje. Toen liepen we weer verder langs de beek maar wel hoog in het dal, werkelijk een zeer fraaie wandeling. Eenmaal in de laagte kwamen we tot mijn grote verrassing in een naar ik van mening ben bijzonder gebiedje, een nat, vlak natuurlijk beheerd gebied met een grote variatie aan wilde planten en bloemen waaronder ook heel prominent de sleutelbloem in behoorlijk grote getale. Er liep een beekje door het gebiedje.  Naar ik vermoed en wat de volgende dag werd bevestigd is de sleutelbloem een plant van de natte grond en bloeit ze in het vroege voorjaar, erg zeldzaam is ze zeker niet. Dat dacht ik eerder omdat ik in geen jaren een bloeiende sleutelbloem had gezien hier in Limburg. Even verderop in een eveneens zeer nat gebied was een aantal poeltjes met daarvoor een speciaal opgesteld houtwerk van IVN om dit fraaie plekje grondig te kunnen bekijken. Natuurlijk betraden we dat plekje en waren gepast onder de indruk. Mooi beheerd gebied!
We liepen door naar Eijgelshoven en dronken daar een biertje en gingen naar het station Eijgelshoven markt op geleide van de 9292OV app. Daar zagen we tot onze verrassing dat de trein daar helemaal niet op dat tijdstip reed, lag overigens niet aan de app maar aan mij?! Ik had niet gezien dat de app aangaf dat we naar het andere station van Eijgelshoven moesten lopen en daar de trein nemen die dan twee keer per uur en wel direct naar Valkenburg voerde. Nou ja, beschaamd sjokte ik achter Roos aan en daar kwamen we keutig op tijd op het tweede station van dit plaatsje en al snel zaten we weer in het hotel en namen we een douche als voorbereiding op diner en bridge. Het diner was vanouds en opnieuw aten we te veel en het bridge ging nu veel beter en we we eindigden op de derde plaats. In het algemene eindoverzicht stonden we op de voorlaatste plek en kregen daarvoor zelfs een waardebon har har. We hadden een heerlijk bridgeweekend genoten en bedankten de leiding daar dan ook voor.
's-Avonds in bed lag ik nog wat te lezen en op m'n telefoon te kijken en zag toen pas dat het de 23e was, de verjaardag van broer Jan en ik feliciteerde hem op het laatste moment nog binnen de tijd met zijn verjaardag. Bijna vergeten dus.

Op de bossefooi

 

Een sleutelbloem

Mijn moeder had een kennis die graag vertelde dat ze ergens "op de bossefooi", oftewel op de bonnefooi ergens naar toe was geweest. Dat heb ik altijd zo'n grappige uitdrukking gevonden dat ik hem ook bij voorkeur hanteer indien ik het aan het toeval overlaat om ergens iets te beginnen zoals vandaag de wandeling. Ik stelde voor om het toeval, in dit geval de eerste trein die zou vertrekken en een eventuele aansluiting van een bus te laten bepalen waar we zouden beginnen. Het doel was wel het zuiden van Zuid Limburg en bij voorkeur het Savelsbos. Het moest ook niet zo'n hele lange wandeling worden want Roos was nog enigszins herstellende van haar keelontsteking die haar vorige week had weerhouden om te zingen bij de uitvoering van haar zangkoor. De eerste trein bleek naar Maastricht te gaan en helaas was daar geen aansluiting op bus 57 maar natuurlijk wel op 350 want die gaat vier keer per uur, ook in het weekend. Waar ik had gedacht aan beginnen bij de halte Vendelstraat in Cadier daar besliste Roos dat het halte Limburgerstraat zou worden en natuurlijk had zij vanaf die halte snel een fraaie wandeling uitgezet in Komoot en die zouden wij lopen waarbij uiteindelijk de bestemming Maastricht Randwijck zou worden. Roos krijgt het altijd weer voor elkaar om fraaie track te construeren en ook vandaag weer. Op zeker moment liepen we door een dal dat me onbekend voorkwam, een vochtig bloemenrijk dal met veel dood hout en grote diversiteit. Tot mijn grote vreugde zag ik voor het eerst sinds jaren weer een sleutelbloem. DIe moest ik absoluut fotograferen voor de Blog.
 Eenmaal in Randwijck waren we ook weer snel in Valkenburg en natuurlijk weer zo'n heerlijke verrassing bij de ijsboer. Deze keer heb ik er zelf ook eens eentje weg gelikt, was best lekker!
En 's-avonds weer gezellig gebridged, het is een kleine maar vooral gezellige groep deelnemers en ondanks dat we opnieuw in de staart eindigden hadden we een fijne avond gehad.  

Een leuk begin van de dag

 

Zoon Peter met kleinzoon Joris breed lachend

Vandaag weer eens op weg naar Limburg voor een bridgeweekend met Dekker-Bridge in Valkenburg. Dus bijtijds opgestaan met het plan om vanuit Maastricht met bus 350 in de buurt van Margraten te beginnen bij een bushalte en dan via de bossen rond het Gerendal naar Schin op Geul te wandelen en dan met de trein naar Valkenburg. Maar zelfs voordat ik aan mijn ontbijt begon kreeg ik al een gezellig WhatsApp bericht van zoon Peter met een hele serie leuke foto's, waaronder eentje van vader en zoon die ik hier boven deze Blog heb geplaatst. Peter als gelukkige vader met de niet meer zo kleine Joris op de arm, beiden genoeglijk lachend, misschien wel naar "opa". Doet mij in ieder geval telkens weer glimlachen als ik de foto zo zie.
En toen tas ingepakt, ontbeten en met de bus naar Utrecht. In de loop van de ochtend was ik bij halte Ingber bij Margraten en liep naar het noorden richting Schin. Het was gelukkig droog en het waaide stevig. Merkwaardig zoals de laatste jaren in het voorjaar zo'n prominente noordenwind waait, het is kouder in het voorjaar dan "vroegig" lijkt wel. In ieder geval liep ik lekker en kwam in de bekende bossen van Schin. Een stevige afdaling naar het Gerendal, een plekje waar mijn oude vader ook zo graag kwam. Terwijl ik de trap afliep moest ik wel aan hem denken.

Dagpauwoog op een molshoop

Eenmaal afgedaald liep ik langs de graslanden aldaar, best wel bloemen tussen het gras en zelfs enkele vlinders, ik telde vijf verschillende soorten zij het van de meeste slechts een enkel exemplaar. Het is treurig gesteld met de aantallen insecten zelfs in dit vrij natuurlijk landschap met onontgonnen hellingen waar echt geen gif of kunstmest aan te pas komt. De laatste tijd stijgt bij het vermoeden dat het misschien wel de CO2 concentratie "an sich" is die fataal is voor insecten. Zij hebben tenslotte een heel ander soort ademhaling dan hogere diersoorten waaronder de mens. Geen longen met uitgebreid oppervlak om zuurstof en CO2 uit te wisselen maar trachea. In de oude lessen fysiologie weet ik nog heel vaag te herinneren dat de verhouding CO2 en O2 een rol speelde via de pH van het bloed in het uitwisselen van beide gassen in het bloed. En nu is de hoeveelheid CO2 ten opzichte van de )2 (zuurstof) niet noemenswaard, daar is de verhouding natuurlijk wel drastisch veranderd door de toename van iets van 30% van de CO2. Wellicht heb ik het helemaal mis, maar het zou "zomaar kunnen".
Ergens in het landschap zag ik een dagpauwoog dalen en heb ik gefotografeerd, was de enige die ik voor de lens kreeg omdat hij op een molshoop was neergestreken om zich op te warmen denk ik. Uiteindelijk kwam ik aan in Valkenburg en bleek Roos op weg te gaan naar de stad. We troffen elkaar bij het station en liepen genoeglijk naar de ijsboer aldaar, waar ik Roos trakteerde op zo'n heerlijk ijsje, zeg maar ijs want zo'n klont lekkers die ze daar scheppen past nauwelijks op een hoorntje. We liepen nog even door het dorp waar het kabaal van "muziek" ons uiteindelijk tot in de hotelkamer achtervolgde.
We hebben ook nog lekker gebridged zij het dat we op een na laatste werden, gaf niks want het was reuze genoeglijk allemaal.

Een eenzame visser

 

Broedende fuut

Nadat ik gisterochtend in alle rust m'n bloggies had bijgewerkt besloot ik om eens lekker aan de wandel te gaan, Het plan was om met het busje van Overvecht naar Tienhoven te gaan en dan langs het Tienhovens kanaal en het Bert Bos pad naar Westbroek te lopen en daar weer het busje terug naar Overvecht. Het zou heel anders lopen.
Een boterhammetje gesmeerd en lopend naar het station Bilthoven, mijn fiets stond daar nog omdat het gisteravond koud, donker en laat was en ik daarom met de bus naar huis was gegaan. In Tienhoven aangekomen liep ik eerst naar het bekende bankje al speurend naar vogelbewegingen, ik had de Swarovski meegenomen om vogeltjes te spotten. Afgezien van een stel broedende futen zag ik nauwelijks vogels, hoorde er wel enkele waaronder de Cetti's zanger met z'n doordringend geluid. Bij het bankje lag een bootje en niet alleen dat, op het bankje stond een enorme vissersuitrusting en uiteraard met degene die aan het vissen was. Vriendelijk vroeg ik of er niet een klein hoekje voor me vrij was zodat ik even een boterham kon eten en van het uitzicht genieten. En zonder tegensputteren kreeg ik inderdaad een hoekje om wat te eten. De visser had zelf een meegenomen stoeltje waarop hij zijn hengels in de gaten kon houden. Het hengelvissen is nogal grondig veranderd sinds de jaren zeventig dat ik ooit hengelde. Allemachtig, een heel technisch verhaal. De aardige visser ontpopte zich als net zo'n kletsmajoor als ik zelf ben en we hebben dan ook zeker een uur met elkaar van gedachten gewisseld waarbij ook het hele visserij verhaal aan mij werd uitgelegd. Het was verbazingwekkend, niks meer dobbertje en wachten tot het toppie beweegt, maar een sensor aan de lijn die geluid geeft wanneer er beweging is. Maar ook in het water een hele constructie van lokaas, en een klein voorwerpje met een kleurig kopje dat in het water zweeft alvorens de haak met een uitzonderlijk klein weerhaakje eraan te pas komt, lijnen met allerlei eigenschappen om te voorkomen dat de vis iets merkt voordat hij vast zit. Terwijl "vroegig" gewoon een schuifloodje met een wurm aan de haak volstond om in een uurtje een emmer paling bij elkaar te vissen. Terwijl we zaten te praten ging het belletje en begon als vanouds ook het toppie van een van de drie hengels te bewegen en weldra kwam een grote brasem op het land. Nadat zijn lengte was bepaald en het haakje uiterst voorzichtig met een speciaal tangetje was verwijderd werd deze weer te water gelaten. Intussen hadden we zo veel onderwerpen en vistechniek uitgewisseld dat ik wel weer verder wilde wandelen. Maar dat viel me tegen. De wind was koud en al snel voelde ik de vermoeidheid van gisteren in m'n beenspieren. Ik dacht: "het is wel goed" en keerde om, terug naar Tienhoven alwaar ik wat moest wachten op het busje. Was weer lekker op tijd thuis met een kopje thee.

Zo lekker als bij "d'n olde kriet"

 

Was snel ingetreden

Ooit heb ik met Roos, tijdens een wandeling in Overijssel ontzettend lekker spare ribs gegeten, wel zo lekker als ik tot die tijd nooit had gegeten. Dat was in "D'n Olden Kriet", lokaal bekend als DOK een leuk restaurant dat helaas inmiddels rond de tijd van de pandemie met het virus waarvan ik de naam niet meer kan horen, failliet is gegaan vanwege de beperkingen die al dan niet terecht werden opgelegd. Nu had ik enkele weken geleden een forse hoeveelheid varkensvlees ingeslagen bij de zorgboerderij hier in de buurt en ingevroren. Gezien de beperkte vriesruimte die ik inmiddels heb moest daar wel van worden gegeten en zo had ik, eigenlijk zonder plannen een pak met spare ribs te ontdooien gezet in m'n koelkast. Vanmorgen kwam ik die weer tegen en wist eigenlijk niet wat ik ermee aan moest en had het pak feitelijk al terug gelegd in de vriezer tot ik mij bedacht dat ik dit heerlijke vlees ook gewoon vast kon aanbraden en dan later beslissen wat ik er mee zou gaan koken. Was achteraf een uitstekend idee. Ik had al een stuk boter in de pan gedaan en gesmolten, daardoor werd ik eigenlijk min of meer gedwongen om het vlees alsnog te gaan toebereiden en ik haalde het dan ook weer uit het vriesvak en sneed het grofweg in twee stukken en legde die in de pan om aan te braden. Af en toe een beetje keren, ieder kwartier en wat lager zetten en een druppie water erbij, deksel erop en na een anderhalf uur was de eerste portie wel gaar en zacht. Ik viste het uit de pan en legde het op een bord en bakte het tweede stuk alvast. Maar dat eerste stuk lag me aan te staren en ik moest even proeven. En ja hoor, net zo lekker als bij "D'n Olden Kriet", ik riep "eureca!"en kan het nu zelf zo lekker maken.

Wandelen door de duinen met Margreet

 

Thalassa, zoals "wij Latinisten" zeggen, har har

Vorige week kreeg ik een berichtje van nicht Margreeth of ik deze week gelegenheid had om bij haar langs te komen in Egmond aan zee voor een wandeling door de duinen en of ik dan, als eerder afgesproken ook de oude fotoboeken van onze opa en oma mee zou willen nemen alsmede het genealogisch overzicht van onze familie. En zo stond ik om 10.40 uur op station Heiloo waar ze mij op kwam halen met de van haar vader geërfde bolide - veel te groot voor zo'n kleine dame har har - en reden we naar haar onderkomen in Egmond aan zee. Ze huurde voor deze week een bakhuisje van een vriendin, een echt tiny house achterin de tuin dat vroeger gebruikt werd in zomertijd als er badgasten waren. Herinner ik me ook nog van uit mijn jeugd van de eerste vakanties in Katwijk, de arme vissersbevolking kon op die manier 's-zomers wat extra's verdienen. Nu had Margreeth daar af en toe een fijne, tijdelijke verblijfplaats in Noord Holland, aan zee, de plek waar onze familie zich vanouds thuis voelt.
We zaten al snel aan de koffie en ik haalde de meegesleepte boeken tevoorschijn. Het oeroude eerste fotoboek van onze opa en oma waarin we samen bladerden en personen herkenden. Ik heb de twee fotoboeken aan haar overgedragen, heb die inmiddels wel lang genoeg onder mijn beheer gehad. Ook de stamboom, ooit samengesteld door mijn aangetrouwde achterneef Karel de V. hebben we samen bekeken, met daarin onze betovergrootvader als oudste loot aan die grote boom. Leuk hoor, maar wat doe je er mee?
Vervolgens gingen we aan de wandel. Eerst een lang stuk langs het strand, lang niet gedaan en het was bijzonder rustig. Slechts een enkele vogelaar kruiste onze weg en kennelijk is nicht Margreeth even communicatief als ik - familie aanleg? - en hadden we een gesprek en keken we mee door de verrekijker van deze allervriendelijkste meneer. Hij had een stel zwarte sterns ontdekt op een zandplaat even verderop. Mooi om te zien.

Een "onsie" die we ook naar broer/neef Henk
stuurden

Na een kilometertje of zeven namen we een met opmerkelijk rul zand bedekte duinovergang om in het duingebied te komen; dat was klimmen en puffen. Ik was direct onder de indruk van de schoonheid van dit duinlandschap, mooier dan ik ken van het brede duingebied bij Schoorl en zelfs bij Wassenaar; had meer weg van de waterleidingduinen bij Zandvoort maar dan zonder al die kanaaltjes. En het gebied had zelfs een uitbundig zingende verrassing in petto. We waren nog geen kilometer gevorderd of ik hoorde de aarzelende aanzet van een nachtegaal, das hat mir sehr gefreuet! "Een nachtegaal", riep ik enthousiast, hetgeen Margreeth direct relativeerde met de opmerking dat ze die deze week al veel had gehoord alleen niet zeker wist of het een nachtegaal was. En inderdaad, in het alom aanwezige struweel zongen de nachtegalen, zij het aarzelend hun rollend lied. Daar moet ik de komende week zeker weer van gaan genieten, wat een plek.
We spraken ook over muziek en zo kwam de Chaconne van Bach ter sprake. Staat gewoon op You Tube in vele uitvoeringen waaronder van Joshua Bell, Hilary Hahn en de vermaarde Yehudi Menuhin.
Uiteindelijk liepen we in totaal 15 kilometer zonder dat het, mij in ieder geval had uitgevloerd. Het was inmiddels 18.00 uur en ik gaf aan dat ik met de bus naar Alkmaar zou gaan en daar om 18.30 kon inchecken. Het was een heel fijne dag geweest. We spraken af dat we dat een volgende keer in Maarn gaan doen waar Margreeth een aantal wandelingen heeft, waarschijnlijk de zelfde die ik vorig jaar heb gewandeld en inderdaad zeer de moeite waard zijn. We namen hartelijk afscheid met een: "tot de volgende keer!"
De terugreis was minder fortuinlijk dan de heenreis, de Intercity van 18.44 werd aangekondigd: "rijdt niet!" en mijn uiteindelijk aansluitende trein naar Bilthoven was kennelijk vervallen, want die reed ook niet. Dus gerieflijk met de bus naar huis, hoefde ik niet te fietsen, maar het was wel al 20.45 geworden. Ik was best moe en lag er dan ook op tijd in en heb geslapen zoals dat na een heerlijke wandeldag past. Goed idee geweest Margreeth!.

Finse vissoep

 Recept geleverd door Hugo

Ingrediënten:

2 Prei

1 grote winterpeen

6 middelgrote half-kruimige aardappels

1,25 l vis bouillon

200 ml Créme Fraiche

30-40 gram boter

450-500 gram zalmfilet

15 gram verse Dille

Snijd de prei smalle plakjes en bak deze zachtjes voor ca. 7-8 minuten in een diepe pan. 

Snijd de wortel in blokjes.

Snijd de aardappels in blokjes van ca. 1cm.

Maak de visbouillon klaar.

Wanneer de prei zachtjes is voeg je de aardappelblokjes, wortel en bouillon toe aan de pan en laat je deze ca. 10 minuten zachtjes koken totdat de aardappels vork-gaar zijn.

Snijd de zalm in blokjes van ca. 2 cm

Voeg de Zalmblokjes en de Créme Fraiche toe en kook deze zachtjes mee voor ca. 3-4 minuten.

Snijd de Dille fijn en voeg deze toe. Kook nog 1 minuutje.

Voeg zout en peper toe naar smaak.

Eet smakelijk.

Veel publiek

 

Daar stond ik dan

Inmiddels had ik het programma, mijn aantekeningen en mijn gedachten omtrent de verbindende tekst tussen de verschillende blokjes goed in m'n hoofd geprent, ik zag de dag dan ook met alle vertrouwen tegemoet. Roos had inderdaad geen stem en kon niet eens praten, laat staan mee zingen. Ze ging wel mee met mij om dat aan de dirigente en haar mede koorleden te vertellen. De dames waren zo lief en hartelijk en hadden zo met haar te doen. Inmiddels liepen de voorbereidingen voor het concert als een fluitje. Een scherm werd opgezet voor de projectie van foto beelden uit de musicals en films waaruit liederen werden gezongen, de vleugel werd op z'n plek gezet, de muzikanten, bassist, percussionist zetten hun spullen gereed en stemden. De stoelen werden op hun plek gezet en uiteindelijk werden nog wat liederen even opnieuw doorgenomen voor de aansluiting van koor en musici, kortom de puntjes op de i. Het klonk allemaal prima en toen ging iedereen wat eten. Voor de musici, dirigent, fotograaf en degene die de lichtbeelden had verzorgd werd apart gezorgd voor lunch, ook ik als sprekerd mocht van dit voorrecht gebruik maken en liet me de broodjes goed smaken. 
Intussen kwam het publiek binnen en tot ieders grote plezier liep de kerk helemaal vol. Slechts de plekken achteraan waar je niets kon zien van het koor bleven onbezet. Ik geloof niet dat ik in al die jaren dat ik heb gezongen voor zo veel publiek heb mogen zingen, fantastisch. Ik kreeg de microfoon uitgereikt van de koster van de kerk en zo langzaam maar zeker begon het programma. Daarvoor gaf ik allereerst als afgesproken de microfoon aan de voorzitter van het koor. Daarna leidde ik de eerste medley in met wat details over Londen van begin 20e eeuw waarin Mayfair Lady, My fair Lady zoals de film heet speelt. 

Daar gaan we!

Heerlijk zo enthousiast als er gezongen werd en hoe enthousiast het publiek hier op reageerde. Zo werd blokje na blokje gezongen en door mij enigszins toegelicht. Ik moest wel beter met de microfoon omgaan, die moest ik zo ongewoon dicht tegen m'n mond houden voordat het goed in de zaal doorklonk. 
Roos had een soort ere plekje vlak vooraan in de zaal en zat er wat triest bij; ik had echt met haar te doen. 
Het koor zong naar hartenlust en werd daarbij uitstekend begeleid door het trio dat met de dirigent goed op elkaar was ingespeeld merkte ik. Bij het laatste blokje gaf ik het publiek aan dat als ze enthousiast zouden klappen er wellicht nog een toegift zou komen. Dat pakte de dirigent heel goed op, gaf niet direct de toegift maar pas nadat de voorzitter had afgesloten.

De zaal zat goed vol!

Baf, daar kwam nog het opwindende lied uit "Les misérables", klonk perfect als afsluiter. Roos en ik gingen nog even mee met de koorleden naar het Langhuus waar een afzakkertje genomen werd en iedereen z'n enthousiasme kon uiten. Ik vond het reuze gezellig om nog met wat koorleden en anderen te spreken. Tot slot ging ik ook naar huis, Roos was al eerder vertrokken, ze kon zonder stem toch niet deelnemen aan de gesprekken en dat is uiterst frustrerend. Met de bos bloemen die ik voor de moeite had gekregen toog ik naar Roos en dronk thee en koffie in de tuin. We hebben 's-avonds heerlijk de allerlaatste boerenkool uit de vriezer maar afkomstig uit de tuin van Elly gegeten, met worst van de slager uit Wijhe. Was een heel fijne dag geweest.

Naar de markt in Zwolle

 Toen we wakker werden bleek duidelijk dat Roos niet bij stem was, ze kon slechts fluisteren en dat vermoeide haar al geweldig. Dus dat wordt morgen niet mee zingen in het koor. Mijn stem was niet als gewoonlijk, maar kon er mee door en morgen zal het wel beter gaan dacht ik en achteraf terecht. 
Ik wilde graag naar de markt in Zwolle al was het maar om kruiden te kopen en om er even uit te zijn. Eigenlijk kom ik al best lang in Zwolle, maar ik ken er de weg helemaal niet. Ik liep vanuit het station niet met de stroom mee maar week af en kwam wel bij de grote Sassenpoort de stad binnen. De markt had ik  gevonden en een stukje gebakken vis had ik snel gescoord. Rustig en al smullend liep ik de kramen van deze lang gestrekte markt voorbij en daar zag ik de kruidenman. Een paar zakjes met specerijen had ik snel ingeslagen en toen weer verder over de markt, een paar appels voor de paardensalade, een spitskooltje voor Roos en toen op zoek naar "Jager en Boer", een slagerij waar je wild kunt kopen. De tweede persoon die ik vroeg wist me te vertellen hoe ik naar de Fundatie moest lopen, die ligt vlakbij genoemde slager. Even voorbij het Zwolse stadhuis zag ik een grappig snoepwinkeltje en ik kon het niet laten om daar even binnen te gaan en ook wat suikergoed te kopen met onder andere een zakje Zwolse balletjes voor Roos. Was ook vlakbij de slager en die had zelfs Cerdo Iberico, dat heerlijke Spaanse varkensvlees. Natuurlijk kocht ik zowel voor Roos als voor mezelf een flink stuk wild zwijn en een volgende keer ga ik voor het spaanse varken. Heerlijk hoor al die verschillende adresjes voor goed, natuurlijk vlees, niks supermarktvlees.
Roos had inmiddels lekker doorgewerkt aan een compositie en zat in het zonnetje in de tuin, maar erg veel stem had ze niet. Dat wordt helemaal niks morgen voor haar met zingen.

Rustig gedaan

 

In de vriendelijke boomgaard, nu in bloei

Ik stelde voor om een wandeling te maken in het achterland van Wijhe en met de bus richting "ezelaar" te gaan waar we een keer eerder terecht waren gekomen door toedoen van een verkeersomleiding voor de bus. Roos had het goed uitgezocht en vastgesteld dat we gewoon ergens in Diepenveen moesten beginnen. Roos had, als altijd een leuke route uitgestippeld waarvan we uiteindelijk slechts de helft zouden lopen. Allereerst met de bus direct naar Diepenveen en verder een route door stukken ondiep terrein dat geschikt gemaakt was om te dienen als water overloop, een goede maatregel om het water langer vast te houden in Overijssel dat kampt met grondwater tekort. Al snel kwamen we op bekend terrein, het gebied in de buurt van "de ezelaar" met het ontzettend leuke stuk boomgaard met zitjes. Daar namen wij plaats en spraken uitgebreid met een oma met kleinkind die daar door de boomgaard wandelde. Wij aten daar onze bammetjes en liepen uiteindelijk verder. Roos was zo moe en had last van haar keel dat we hebben afgeslagen terug naar Diepenveen en daar op de bus hebben gewacht die ons uiteindelijk weer in Wijhe bracht. Roos bracht voor de zekerheid de voorzitter van het koor op de hoogte van haar keelklachten en zei dat het maar de vraag was of ze mee kon zingen, ze betwijfelde dat ten sterkste en terecht zoals zaterdag in de loop van de dag zou blijken. Ik had ook keel klachten en hoopte maar dat het geen debacle zou worden dat we beiden verstek zouden moeten laten gaan. 

Naar het Sallands dameskoor

 

Wegwerkzaamheden in Bilthoven

Roos had mij afgelopen week voorzichtig verteld dat er voor de uitvoering van haar koor aanstaande zaterdag nog behoefte was aan iemand die de verbindende teksten kon en wilde concipiëren en uitspreken. Binnen de omgeving van het koor waren wat mensen gepolst en geen van hen kon of wilde hieraan gehoor geven. Roos had aangeboden om mij te vragen en ik hoefde er niet lang over na te denken, ik vind zoiets gewoon leuk en laten we eerlijk zijn, zoiets overkomt je toch verdraaid weinig na het werkend bestaan en zeker op bijna 75-jarige leeftijd. Ik voelde me vereerd en wilde daar best gehoor aan geven. Roos had uiteraard het programma dat zou worden uitgevoerd en ik was direct begonnen met me in te werken en de verschillende musicals en films waaruit liederen waren gekozen. De verbindende teksten ontsproten eigenlijk best snel in mijn gedachten. Voorwaarde was nog wel dat ik de repetitie van deze avond, 13 april dus bij zou wonen opdat ik kon afstemmen met de dirigente. Natuurlijk wilde ik dat al was het maar om een indruk te krijgen van de liederen en van de mensen van het koor. Roos vertelt vaak over de genoeglijke sfeer aldaar.
Maar eerst vanmorgen kwam Anna lekker koffie bij me drinken. Ik had expres gisteravond een spektaartje gebakken en daar al lekker wat van gegeten en een stukje aan de buurvrouw gepresenteerd, die vindt spektaart ook zo lekker. Als afgesproken kwam Anna om 12 uur en we babbelden als vanouds. Toen ze vertrok ging ik zo langzamerhand aanstalten maken om te vertrekken, ik zou bij Roos gaan eten en dan samen naar de repetitie. 

Dit kerkbord hangt in de
kerk van Wijhe.

Het is momenteel een chaos op de doorgaande weg van Bilthoven waardoor de bussen met de grootste moeite de bus tijden kunnen handhaven. Ik stond dermate lang te wachten dat ik uiteindelijk toch maar de fiets heb genomen waardoor ik pas om half vijf bij Roos was. Lekker gegeten en toen naar het koor. Al bij de kerk waar de repetitie plaats zou vinden werden we vriendelijk begroet en toonde men blijdschap dat ik het sprekerschap wilde invullen, ik voelde me warm welkom geheten. 
Voorafgaande aan de repetitie heb ik met de voorzitter van het koor en met de dirigente afgestemd. Ik kreeg behoorlijke ruimte zowel vrijheid van wat ik over de muziek wilde zeggen en rond de drie minuten per blokje tekst. Dat was helemaal in orde. De dames zochten hun plaatsen en het koor begon aan de repetitie. Gezellig om te horen. Na afloop gingen Roos en ik naar huis. Vervelend genoeg hadden we beiden last van ons keel net nu het erom spande. Nou ja, het is pas donderdag en het concert is zondagmiddag.

Het gaat slecht met de insecten

 

Liegt er niet om!

Eigenlijk wist ik het wel allemaal en hoefde ik het boek feitelijk niet te lezen, de insecten verdwijnen met een rotgang uit onze leefomgeving. 
Ik merk het al decennia gewoon door om me heen te kijken, door oplettend te zijn. Ergens rond 1973 kocht ik een auto, een 2CV van Citroën en daarmee reden Lien en ik voor ons plezier meer door het land en met vakanties. Na elke zomerse rit moest je uitgebreid je ruit laten reinigen wanneer de benzine werd bijgevuld en soms ook gewoon onderweg wanneer er een groot insect tegen de voorruit had gebotst en een enorm spoor van donkergeel snot had verspreid en je geen snars meer kon zien, de voorkap die smerig werd door de muggen, tja dat hoorde erbij. In 1980 toen ik met Anneke in Bilthoven ging wonen en we iedere avond op de loggia zaten en ik een biertje dronk. Strijk en zet donderde er meikevers in m'n bierglas nadat ze eerst tegen de lamp waren gevlogen, er moest altijd een viltje op gelegd worden. Maar ook het aantal vogels in de grote tuin die we daar hadden, het aantal soorten nam al snel af en de verschillende soorten mieren namen ook af. De glanzende houtmier heeft er misschien nog een paar jaar gezeten maar verdween, sommige myrmica's kwam ik nog wel eens tegen bij het spitten en natuurlijk de zwarte wegmier. En van de meikevers in m'n bierglas kreeg ik steeds minder last. 
Tijdens mijn wandelingen merkte ik vooral in de landbouwstreken dat de omgeving zo verschraalde, alleen van die uitgestrekte weilanden en geen bloemetje te zien, maar allengs ook steeds minder vogels. Ik herinner mij nog dat ik met vriend Dick een keer aan het wandelen was in de buurt van Alphen aan de Rijn en daar in een poldergebied een dijk overstaken; een geweldige herrie van weidevogels en tal van soorten. Destijds had ik er geen verstand van, maar grutto's en kieviten waren ongetwijfeld van de partij. Hetzelfde p[ de Westbroekse zodden, een nieuw natuurgebied met natte partijen land, ontzettend veel steltlopers en in de rietlanden allerlei gekwetter waaronder de sprinkhaanzanger en nog zo'n hoge pieper waarvan ik naam niet meer weet. Helaas, allemaal verdwenen, toen ik afgelopen week tot twee keer toe in dit gebied kwam heb ik slechts 1 keer het geluid van een kievit gehoord. Ze hebben niks meer te vreten. Het gaat verdomd slecht met de natuur en dat heb ik nog eens dunnetjes kunnen lezen in "The insect crisis", het stemde me niet vrolijk en dat fenomeen in combinatie met de klimaatcrisis is uiterst bedreigend voor onze biosfeer. 

Harry van Kruiningen

 

Van Lien ontving ik een foto van een artikel uit een lokale krant uit de regio Amsterdam waar Harry van Kruiningen gewoond had; een brug in deze gemeente zal vrijdag naar hem genoemd worden uit respect voor zijn kunstenaarschap. Het doet mij genoegen om deze eervolle gebeurtenis in mijn blog te kunnen opnemen. Helaas ben ik vrijdag verhinderd om bij de naamgeving aanwezig te zijn.
Ergens halverwege de jaren zeventig heb ik het genoegen mogen smaken om met deze kunstenaar kennis te kunnen maken. Dat was overigens een verzoek van zijn kant. Hij had een serie kunstwerken gemaakt over "het ontstaan van het leven" en wilde daar graag eens met een biochemicus over van gedachten wisselen. Via zijn zijn vrienden en kennissenkring was hij terecht gekomen bij een vriendin/collega van Lien omdat zij wist dat ik biochemicus was. En op dat verzoek ben ik toen met alle plezier ingegaan. Ik weet niet meer of ik het onderwerp van zijn serie etsen pas hoorde toen ik al bij hem thuis was of dat ik het van tevoren al van hem had gehoord, dat laatste zal wel het geval zijn geweest, maar ik had over dat onderwerp feitelijk nog nooit serieus nagedacht. Ik wist van de proeven van Urey en Miller die langdurig elektrische flitsen door een buis met oeratmosfeer lieten gaan en in het uiteindelijk precipitaat aminozuren en kernbasen konden aantonen. Veel verder ging mijn kennis niet. Maar Harry heeft mij wel aan het denken gezet; ik heb decennia lang na lopen denken over hoe dat proces dan wel verlopen zou kunnen zijn. En heb de resultaten van mijn denkproces ook jaren geleden in deze blog opgeschreven. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat de aller-allereerste chemische processen die de oerbasis van het leven waren op de wijze die ik heb uitgedacht plaats hebben gevonden. Maar of ik daar ooit gelijk in zal krijgen betwijfel ik. Daar lig ik niet wakker van har har. Maar ik ben Harry nog altijd erkentelijk voor de swing die hij aan mijn denkproces heeft gegeven destijds ook al heeft het mij 40 jaar gekost voordat ik de clue bedacht.

Naar Meeteren

 

Het pontje over de Linge

Sinds enige tijd woont Tycho met z'n partner Gonnie in Meeteren, een plaatsje bij Geldermalsen. Roos had met hen afgesproken dat we daar vandaag, eerste Paasdag zouden komen eten en het huis bewonderen, althans ik want Roos was er al eerder. Zoals gebruikelijk had Roos een wandeling bedacht om daar heen te lopen vanaf station Geldermalsen. Tycho had aangeboden om ons met de auto van het station te halen, maar we hadden voorgesteld om ons maar liever na het bezoek terug te brengen. Dat was maar goed ook, want ondanks de toch vrij korte wandeling die Roos had uitgezet was het voor mij gewoon te veel. Op de een of andere manier heb ik conditioneel gesproken deze week een behoorlijke jas uitgedaan. Ik zal echt rekening moeten houden met het verdelen van m'n kracht over de dagen en niet te veel doen op één dag en geen dagen achter elkaar.
Maar het was best een leuke wandeling ondanks ook hier weer de krankzinnige aantallen auto's zelfs op de smalle rustige landwegen daar. Maar hier en daar was er best sprake van pure wandelpaden en genoten we volop van stilte en mooie omgeving. De paden langs de Linge zijn mooi met leuke dorpjes en mooie oude panden hier en daar. We gingen deze voormalige rivier zelfs met een pontje oversteken en kwamen aan de andere kant op een pad dat mij bekend voorkwam van vorig jaar of 2 jaar geleden bij het wandelen van de bloesemtocht langs de Linge. Uiteindelijk kwamen we - ik behoorlijk uitgevloerd -  bij Tycho en Gonnie in hun prachtige, gloednieuwe huis. We werden hartelijk ontvangen en al snel zaten we op hun even nieuwe meubilair aan een kopje thee. Lekker bijgepraat en daarna aan een oer-hollandse maaltijd met suddervlees waarvan Roos echt van Gonnie wilde weten hoe ze die grote hoeveelheid heerlijke jus had weten te produceren. Het vlees was afkomstig van de boerderij van Gonnie's vader en was van sublieme kwaliteit met een lekker randje vet. Heerlijk gegeten.
Tycho bracht ons op tijd naar het station waarbij Roos vastbesloten de trein naar Zwolle nam om direct naar Wijhe te gaan. Ze miste de aansluiting precies zodat ze nog een hele reistijd voor de boeg had. Ik was snel met de bus weer thuis en ging direct slapen. De hoest lijkt wel minder te worden gelukkig.

Virtueel in Londen

 

St Paul's Cathedral

Een paar dagen geleden had Asbjörn mij gevraagd of het dit weekend zou schikken om een videochat te houden en dat werd vandaag vanaf 12.00 uur, Engelse tijd wel te verstaan, want om 12.00 uur NLse tijd zat ik klaar en een kwartiertje later appte ik maar dat ik klaar zat. Ik vermoedde al dat we geen rekening hadden gehouden met een wellicht nog steeds bestaand tijdsverschil tussen Engeland en "the continent". Dat was inderdaad het geval want even later meldde hij zich. Met de uiterst praktische communicatie middelen van deze tijd wandelde hij door de verschillende parken van Londen en al pratende over diverse onderwerpen toonde hij mij een aantal fraaie gebouwen van Londen zoals het koninklijk paleis. 
Ik vond het uiterst boeiend om over de niet geringe onderwerpen als de dreiging van een klimaatramp, het uitwonen van onze planeet, de merkbaar sterk afnemende biodiversiteit maar vooral ook onze nog steeds toenemende honger naar energie uitvoerig van gedachten te wisselen. Naar mijn mening zal de mensheid haar perverse zucht naar materialisme in moeten tomen hetgeen natuurlijk betekent dat de economie een ferme tand lager zal moeten terwijl Asbjörn daar toch fundamenteel anders tegenaan kijkt en veel verwacht van atoomenergie en voortschrijdende techniek. Ik genoot ontzettend van het gesprek terwijl ik ondertussen e.e.a. van Londen te zien kreeg in een helder zonnetje. Ik zat nog steeds bij te komen van een forse verkoudheid die zich de nacht tevoren sterk had gemanifesteerd en waarbij het hoesten slechts enigszins beperkt kon worden met hulp van dropjes.
We hebben ruim twee uur met elkaar gechat en het leek wel op samen al discussiërend door Londen wandelen. Uiteindelijk draaiden we er maar een end aan. Ik moest nog voor 4 uur bij boer Dirk zijn om melk en yoghurt in te slaan en om toch nog even buiten te komen. Ik kreeg m'n benen nauwelijks rond met fietsen. Tis maar slecht gedaan met m'n conditie.

Semarang

 

De stationshal

Van Martijn ontving ik een kleine serie foto's die hij had genomen in Semarang met de gebouwen van de voormalige Nederlands Indische Spoorwegen. Ondanks de bezetting door de Japanners en de dagen van de revolutie om de vrijheid na de tweede WO, zoals zo indringend is beschreven in het boek "Revolusi" door David van Reybrouck, zijn deze gebouwen nog "als nieuw", bijzonder goed onderhouden door het Indonesische volk. Ik moet Martijn nog vragen of de spoorwegen nog gebruikt worden of dat personen- en goederentransport door automobielen is overgenomen. De stenen en dakpannen voor de bouwwerken werden per schip uit NL als ballast aangevoerd, aldus Martijn.

Veluwezoom

 

Gaspeldoorn alom in bloei

Roos hield mij voor dat ze voor vandaag iets bijzonders had gepland, een korte maar bijzonder fraaie etappe van Rheden naar Velp, 7 km. Nou dat kon ik nog wel opbrengen, hoewel m'n benen vanaf het begin enigszins protesteerden, een gevoel van moeie spieren drong zich  bij iedere stap op, dat zullen toch wel de jaartjes zijn die tellen, want in vroeger jaren had ik er geen enkele moeite mee om dagen achter elkaar een etappe te lopen en aanzienlijk grotere etappes dan tegenwoordig. Nou ja, ik mopper niet en ben mijn "alter Adam" uiterst dankbaar!
Roos heeft, zoals ik al zo vaak in deze blog heb gemeld en afgelopen maandag ook vriend Dick tot vervelens toe heb ingetoeterd, een talent om mooie routes uit te stippelen en dat was ook vandaag weer het geval. Het was een etappe in de buurt van het bekende Posbank gebied op de Veluwe, een gebied waar ik toch best vaak ben geweest, maar nu een beetje uit de buurt van de Posbank zelf, iets zuidelijker. Schitterend gebied met onvervalste steile paden, steiler nog dan afgelopen maandag met Dick in Limburg en fraai begroeid, wel geen daslook als in Limburg, maar hier meer de zanderige vegetatie als de gaspeldoorn. In Velp aangekomen gingen we eerst naar een winkeltje binnen een bejaardencentrum waar "Wildernisvlees" een distributiepunt heeft. Roos had paardenvlees van Konikspaarden besteld, dieren die een goed leven hebben gekend in de natuurgebieden van NL. Ik pikte een stuk stoofvlees van haar in om gulyas te maken, overigens op haar wens en paardenvlees is naar mijn mening aangewezen voor dit Hongaarse gerecht. Morgen maar eens toebereiden.
Zoals KNMI had voorspeld regende het inderdaad aan het eind van de middag en liepen we in de drup naar station Velp. Daar namen we afscheid en zwaaide Roos mij uit vanaf het tegenover gelegen perron.
Mijn fiets stond trouw op me te wachten en ik peddelde moe maar tevreden naar de flat. Ik heb deze week wel wat erg veel van mezelf gevraagd, voelt niet goed?! Ik ben hardstikke moe. Kalm aan maar de komende week.

En dan uiteindelijk naar Pieterburen

 

Prachtig houtsnijwerk

Vanmorgen was ik zo vroeg op dat ik eerst maar eens in de keuken aan het koken ben gegaan, een lekkere bonenschotel met gehakt en spinazie gemaakt voor de komende dagen. Voor vandaag had ik met Roos afgesproken om de eerste etappe van het Pieterpad in Groningen te gaan lopen, te beginnen in Pieterburen.  We spraken af om elkaar in Zwolle te ontmoeten en dan de Intercity naar Groningen en door naar Pieterburen, een hele onderneming. Ik geloof dat we pas om 12.00 uur in Pieterburen aankwamen en eerst het prachtige kerkje en "domies tuin", een heemtuin waar de echtgenoot van Nathalie, Kees W. als vrijwilliger onderhoudswerkzaamheden verricht. Nu nog in voorjaarsaanloop belooft deze tuin een fraai aanzicht in voorjaar en zomer. Het kerkje was wonderschoon met prachtig houtsnijwerk aan de preekstoel. En vervolgens aan de wandel naar Eenrum waar we ontzettend leuk aan de praat kwamen met twee dames die vol trots over hun woonomgeving spraken. Ik heb een zwak voor Eenrum dat pareltje in dit vlakke land met haar mooie toren en schitterend arboretum. We liepen verder en besloten naar Baflo te gaan in plaats van Winsum. Een vriendelijke meneer aldaar adviseerde ons om in Winsum te gaan eten vanwege de leuke tentjes aldaar en dat deden we dan ook. We namen het treintje naar Winsum en liepen het dorpje in, onderweg een viertal gedroogde worsten gescoord bij de slager en neergestreken in een bruin eetcafé en daar eenvoudig doch voedzaam gegeten.

Voor het eerst mannenliefde
geprobeerd

Roos had een biertje met de bijzondere naam "mannenliefde" maar vond dat niet zo lekker en offreerde het mij, maakte daar een foto van en stuurde die naar het WhatsApp forum van alle kinderen met een keur van hilarische reacties natuurlijk. Is zo leuk dat contact van al die kinderen onder elkaar sinds de algemene ontmoeting op 19 maart j.l.

Daarna de forse reis terug waarna we beiden uitgevloerd in Wijhe aankwamen, ik geloof dat we misschien nog een kopje thee hebben gedronken maar misschien ook niet in ieder geval zo vroeg mogelijk gingen we slapen, ik was opnieuw uitgevloerd, maar heb zeer verkwikkend geslapen. Morgen een kleintje naar Velp, de benen vinden het wel genoeg zo langzamerhand en het weer gaat betrekken begreep ik.

Het werd Den Haag

 

Een lachende Sam, lekker joch

Door het mooie weer van deze dagen had ik mijn ouwe energie weer terug, ik was dan ook vast van plan om vandaag naar Groningen te gaan en voor de zoveelste (hoeveelste?) keer het Pieterpad te beginnen, toch wel 's-lands bekendste lange afstand wandelpad in NL. Maar het zou anders lopen, Arja appte of ik vandaag gelegenheid had om bij haar koffie te komen drinken en zo zou geschieden. Ik moest vooral ook niet vergeten om de koffiebekers die zij voor de grote bijeenkomst van 19 maart met alle kinderen had meegenomen op mijn verzoek. 
Om koffietijd stond ik bij haar voor de deur en werd begroet door Sam, de jongste van Arja's vijftal en niet erg bekend met die opa die maar af en toe eens langs komst. Maar geen bezwaar want al snel waren we lekker aan het babbelen en stoeien met elkaar. Hij wist niet van ophouden met: "opa, kijk eens", terwijl hij mij al zijn halsbrekende kunstjes liet zien, heerlijk energie joch, dat zich heeft ontwikkeld uit dat engeltje van jaren geleden.
Arja had verder nog een heel stel kleintjes in het kader van haar werk als gastouder, die noemden mij zonder uitzondering ook "opa" dus inderdaad, ik kan me niet meer opa voelen dan bij dochter Arja. Die kinderen speelden in de tuin, vooral in de trampoline konden ze hun energie kwijt, heerlijk om te zien. Intussen dronk ik koffie en vond Arja ook tijd om af en toe met haar ouwe vader te praten, reuze gezellig.

Nassi kuning in Breukelen

Gezien het mooie weer wilde ik deze dag ook gebruiken om lekker aan de wandel te gaan en zo besloot ik om naar Breukelen te gaan en daar de wandeling te beginnen naar Hollandsche Rading. Maar eerst de toko aldaar proberen. De nassi kuning, gele rijst met allerlei lekkers smaakte bijzonder, daar ga ik binnenkort ook met Roos een keer eten. En daarna aan de wandel, viel niet mee met een volle maag en met de behoorlijk zware tocht van gisteren in Limburg nog in de benen. Uiteindelijk was ik pas om  21.00 uur weer op de flat en zo moe dat ik om 21.30 uur al lag te slapen. Het resultaat was wel dat ik weer erg vroeg wakker werd de volgende dag.

Een onverwachte kennismaking bij Epen

 

Aan de koffie met Martin

Dick en ik hadden voor vandaag een wandelafspraak, we zouden aanvankelijk van Epen naar Vaals wandelen maar hebben uiteindelijk besloten om juist omgekeerd van Vaals naar Epen gedaan. Dus eerst naar Vaals, helaas reed bus 350 net voor m'n neus weg toen ik uit de Intercity stapte. Even een frisse neus en wat rondstappen deed me overigens goed, nog een dik half uur naar Dick, was ik lang niet geweest. Gezellig om weer op z'n flat te zijn en koffie te drinken. Ik had een koek meegenomen die we onlangs op de boerenmarkt van Vilsteren hadden gekocht, smaakte best goed. En toen op weg, natuurlijk zonder "Truus" want Dick kent de paadjes hier op z'n duimpje. We gingen door het Landahlpark en door een stuk dat ik niet kende, best leuk dus.

Die zwei Wanderburschen

Hier en daar was het een ongehoorde drekzooi zodat onze schoenen af en toe echt even in bad moesten. We liepen richting Epen en kwamen bij een ons bekend terrasje waar we ons lieten verwennen met koffie en gebak. Op zeker moment sprong Dick opgewonden "Martin roepend" op, hij zag een bekende van hem, Martin, ook een wandelaar die gezellig bij ons aansloot. Leuke kerel waar ik het goed mee kon vinden. Na de koffie liepen we met z'n drieën verder richting Epen naar "de Smidse", een kennelijk bekende gelegenheid met terras. Daarover vertelde Martin een ontzettend leuke anekdote over hoe hij daar zijn huidige partner heeft leren kennen. Hij streek daar nu dan ook neer, deze plek kent hij al vele jaren. Dick en ik liepen door en uiteindelijk naar Heijenraath waar we op de bus stapten. Was een heerlijke dag geweest.

Niet geslapen?!

 Voor mijn gevoel had ik de hele nacht wakker gelegen, ik was zelfs in het logeerbed gaan liggen en ook daar kon ik de slaap maar niet vatten, maar gek genoeg was ik helemaal niet slaperig vandaag. En Roos wist me te vertellen dat ik zeer intensief en verkwikkend had liggen slapen. Dat komt vast van al die regendagen die we afgelopen week hadden; ik had twee dagen achter elkaar nauwelijks gewandeld en dus niet moe geworden en dus geen slaap nodig gehad. Mijn slaapbehoefte is kennelijk sterk afhankelijk van de hoeveelheid beweging die ik al wandelend verwerf.
Eind van de morgen ging ik er weer vandoor, inderdaad vanwege de zon die voor het eerst sinds dagen weer eens van zich liet merken. Ik moest via Deventer reizen vanwege werkzaamheden en moest daardoor ruim 15 minuten wachten aldaar, die tijd heb ik nuttig gebruikt door even stevig de benen te strekken op de kades van de wal rond het centrum van de stad, tijd goed gebruikt. In Amersfoort overgestapt op de stoptrein en in Den Dolder uitgestapt om opnieuw aan de kilometertjes, c.q. het aantal stappen te komen hetgeen goed lukte. Heerlijk dat de zon weer schijnt. Morgen lekker naar Zuid Limburg, wandelen met vriend Dick, RiMo voor intimi.

Onverwacht naar Wijhe

 Roos meldde mij dat Douwe en Ana onverwacht bij haar op bezoek kwamen en of ik ook van de partij kon zijn. Nou, daar gaf ik graag gehoor aan;keurig overhemd aangetrokken en op naar Wijhe. In de middag kwamen ze inderdaad aanzetten, helemaal opgewonden want ze hadden een huis gevonden waarvan ze dachten dat dít 'm wel kon worden en dat is niet niks.
Altijd genoeglijk als ze er zijn want we spraken niet alleen over het huis maar ook over hun aanstaand huwelijk natuurlijk. Roos had half en half verwacht dat ze ook zouden willen blijven eten en dat was het geval. Ze had razendsnel een heerlijk maal voor elkaar dat er goed in ging! Compliment voor de kookkunst.
En behoorlijk laat gingen ze er weer vandoor met de mooie bolide; leuk zo'n geslaagd jong stel!