Op voedseltocht

 Vrijdag is altijd de dag van de markt en de zuivelboerderij, daar verheug ik mij op, maar ook af en toe fruitkwekerij Westeneng in Bunnik. Vers fruit, maar ook groentes en een gezellige fietstocht ernaartoe brachten mij er ook vandaag toe om daar weer heen te gaan en de markt over te slaan. Verse spinazie, bieten, eieren, aardbeien, een bloemkooltje en prei voor de soep. En ik vernam dat er 20 juli weer van die heerlijke pruimen zijn en binnenkort de eerste appelen van het seizoen. Die aardbeien vind ik zo lekker om door de yoghurt van boer Dirk te doen, met een flinke schep suiker vind ik dat een lekkernij.
De dag was al vroeg begonnen met het bakken van een brood, om 11 uur kon ik naar Bunnik en aansluitend naar de zuivelboerderij. Intussen maakte ik de spinazie klaar voor de lunch, ach lekker eten vind ik zo'n genoegen. Yoghurt met aardbeien al toetje. Ik besloot om na het eten naar Roos te gaan en dat kwam haar prima uit. Zouden we zaterdag ergens in het Oosten gaan wandelen.
Zo gezegd, zo gedaan.

Een veld vol zonnedauw

Eerst aan de koffie

Vandaag excursie met de werkgroep Eilandspolder. Dus weer vroeg uit de veren en ontmoeting met Ab en Rob om 7.30 uur in Edam busstation. Was weer ontzettend gezellig om de mannen weer te ontmoeten, het is zo'n hechte groep geworden in al die jaren dat we dit werk doen. Vandaag was er een nieuw lid, Paul, een ouwe bekende uit de werkgroep Kwadijkse vlot, de werkgroep van Ben Brugge die overigens ook in de Eilandspolder mee harkt. Lekker eerst aan het gebak en de koffie en vort de polder in. Er moest deze keer zelfs een klein perceeltje geharkt worden dus ging er zelfs wat gereedschap mee. 

Kale jonker

Op verzoek van Rob eerst een stuk dat minder resultaat van ons werk toonde, nou daar waren we snel klaar mee. Rob, vergezeld van Ab verdween in het meer dan manshoge riet van het uitgekozen stuk, de rest van het gezelschap geloofde het wel en bleef in de boot, er was van enige ontwikkeling dan ook geen sprake en de heren waren snel weer terug.

St Jansvlinders in copula

De volgende percelen waren schoon tot wonderschoon, één stuk was gewoon helemaal rood op de grond van de zonnedauw, toch wel mijn favoriet onder de planten die wij met ons zweet de gelegenheid geven om zich te handhaven in deze habitat. We zagen een drietal soorten orchissen, de rietorchis, de welriekende nachtorchis en een wespenorchis, men was gepast onder de indruk. Op één van de veldjes moest nog wat riet worden weg geharkt hetgeen in minder dan geen tijd voor elkaar was, kregen we geen natte rug bij.
En tot slot natuurlijk "het genot van Grootschermer", het restaurant waar traditioneel het werkseizoen op gepaste wijze wordt afgesloten. Was weer lekker en knoert gezellig. Ab en Rob brachten mij naar station Overwhere en even later zat ik weer lekker te knikkebollen op de flat. Was een fijne dag geweest. 

Uitspraak Richard Dawkins

Gisteravond heb ik nog wat op Youtube zitten kijken waaronder een twee-gesprek van Richard Dawkins en een Amerikaanse astronoom (meen ik). De altijd bescheiden, echt Engelse gentleman Dawkins liet zich regelmatig overschreeuwen door de Amerikaan, maar dat maakte de discussie niet minder interessant hoor, maar het viel mij op. Het onderwerp was het vinden van de "poetry in nature" o.i.d. in ieder geval de schoonheid van de natuurlijke processen en dat ging er diep in hoor.
Op zeker moment noemde de Amerikaan het wonderlijke fenomeen dat er microörganismen zijn in de diepzee die onder onwaarschijnlijke druk en temperatuur leven en toen zei Richard Dawkins iets dat mij zo ontzettend plezierde: "sommigen denken dat het leven onder die omstandigheden is ontstaan" en bij die opmerking veerde ik op, dat is zoals ik mij dat op grond van 40 jaar nadenken over deze kwestie ook tot de conclusie ben gekomen. Ik was helemaal opgewonden over deze uitspraak en heb dat ook aan Roos gemeld die mij aanmoedigde om het dan nog maar eens zorgvuldig uit te schrijven. Heb ik natuurlijk enkele jaren geleden al gedaan. Nu ik het heb herlezen realiseer ik me dat ik er niets aan hoef toe te voegen doch het slechts breder kenbaar moet zien te maken dan slechts via deze blog die niet door wetenschappers wordt gelezen. Ik ben daar erg terughoudend in, maar overweeg nu zelfs om de door mij zeer bewonderde Dawkins zelf rechtstreeks te informeren, maar dat zal wel niet lukken vrees ik.
Ik hoop toch zo dat ik nog tijdens mijn leven te horen zal krijgen dat "de wetenschap" ook langs de door mij bedachte lijn denkt, ben er zo heilig van overtuigd.

Lekker rustig aan gedaan

 Met deze koele dagen heb ik sterk de neiging om mezelf op te jagen, ik verg daarbij meer van mezelf dan prettig is. Gelukkig had Roos ingegrepen en mij de mijzelf opgelegde taak gecancelled. Zo had ik voor vandaag gepland om opnieuw vroeg de trein van 6 uur te nemen naar Drenthe en daar de mooie track door het Drentse Aa gebied te gaan doen. Maar het programma ging om en zo gingen we vandaag in alle rust samen deze wandeling doen en pas laat starten, ik met de trein van 9 uur en Roos die van 10 uur, we ontmoetten elkaar in Zwolle en reden samen naar Assen en namen daar bus 52 met een alleraardigste chauffeur waarmee we honderduit kletsten tot we in Anloo aan de wandeling begonnen. Roos had het weer uitstekend uitgezocht, het was een pracht en omdat ze ook de bustijden goed had uitgezocht konden we om 16.00 uur weer bij NS inchecken en was ik rond 19.00 uur weer thuis. Al met al een heerlijke gezellige en vooral ook een mooie wandeldag geweest.

Viel me tegen

 

Prachtig langbenig veulen onderweg gezien

Het weer is gelukkig omgeslagen, was het gisteravond nog benauwd warm, daar werd het in de loop van de nacht lekker fris, d.w.z. toch nog wel iets van 22 graden, maar geen 30 meer gelukkig. Voor mij alle reden om weer een daggie Limburg te gaan doen. Viel me niet mee om op gang te komen, ik was wel weer heel vroeg wakker, maar het wilde niet echt. Toch opgestaan en alle voorbereidingen getroffen en zo vroeg de deur uit dat ik zelfs de trein van 6.00 uur had terwijl ik had ingestoken op 6.13. Nou ja, even wachten op station Utrecht CS en lekker in de rustige Intercity naar Maastricht en met de bus naar Mheer. Ik had half en half gepland om naar Vaals te gaan en te kijken of Dick thuis was voor een koppie thee. Maar ik kwam niet lekker op gang, liep wat te stroffelen. Het stuk tussen Slenaken en Epen liep langs de weg en daar werd ik wel zo zat van dat ik besloot om naar de provinciale weg af te slaan en de bus naar huis te nemen. Dat was nog wel een aardig deel van de etappe en voor mij ook nieuw. Ik kwam uit bij de fonteinpartij te Gulpen en nam de bus bij de halte brouwerij. Niet te geloven hoe lief mijn OV-engel weer was, de buschauffeur was verbaasd, hij zag mij doodgemoedereerd aan komen lopen alsof ik precies wist hoe laat de bus eraan zou komen, maar het was puur toeval en hij sloot nog aan op de Interciry ook, dus weer relatief snel thuis. Maar ik was zo moe als een hond, met hoofdpijn en al. 
Een volgende keer zal ik met Dick afstemmen en weer eens vanuit Vaals starten, de hitte lijkt wel even verdwenen gelukkig, maar zal ongetwijfeld weer terug komen met die klimaat verandering, jich.

De Biltsche harmonie

Roos was gisteravond nog neergestreken bij mij op de flat na een bezoek aan Douwe en Ana in Rotterdam, maar ging in de loop van de ochtend weer terug naar Wijhe. Ze had nog steeds wat last van haar rug, het tuinwerk is soms wat zwaar voor haar, vergt veel van je lenigheid en die hebben wij wat minder met 70+, "tis nie aors", zou ik maar willen zeggen. Daarom droeg ik dan ook haar rugzak en zette haar af op het station waar we afscheid namen en ik haar uitzwaaide. Daarna ging ik mijn bekende wandeling door het Houdringhebos maken en zocht ik het bankje bij het heideveldje op. Daar zat een jonge mevrouw met fototoestel die er duidelijk geen enkel bezwaar tegen had dat ik even aanschoof en we kwamen in gesprek. Ze wilde foto's maken van vogels en insecten maar moest tot haar spijt constateren dat die er nauwelijks waren, de snelle libelles krijg je niet in de lens. We spraken nog wat alvorens ik weer doorliep, het rondje richting de Bilt, daar hoorde ik duidelijk muziek, en zo te horen niet versterkt, maar een orkest met veel "koper". En inderdaad, bij de beeldentuin van Jits Bakker zat de Biltsche harmonie gezellig te spelen, omringd door luisteraars op kleden en meegenomen klapstoelen. Natuurlijk bleef ik ook even staan luisteren en maakte zelfs een videootje dat ik hier bij zal proberen te plaatsen.  

Pieter kan er wat van

 

Pieter maalt de koffiebonen

Ik was al een tijd niet bij Joke en Pieter geweest en vroeg gisteren aan Joke wanneer het haar zou schikken en dat was vandaag. Ze is inmiddels al 7 maanden zwanger en ik heb haar door omstandigheden lang niet gezien en dus ook de kinderen niet, laat staan schoonzoon Pieter. Maar vanmorgen vroeg - Joke appte nog speciaal om mij te verzekeren dat ik best vroeg mocht komen - stond ik al voor de deur en werd door het complete gezin begroet. Ze moesten nog ontbijten en ik had voor de zekerheid een boterhammetje bij me en was ook toe aan mijn tweede ontbijt. Na het ontbijt pakte Pieter de koffiemolen en ging stevig aan de gang om vervolgens een bijzonder geurig kopje koffie te schenken (net als vroeger oma Geertje deed nadat opa Wim de bonen had gemalen).
Gezellig om zwangere dochter te spreken, ze zag er goed uit, had alleen wat last van de schoppende baby. Het is ook wat, niet te geloven dat een baby in zo'n kleine ruimte past. De kleinkinderen praatten honderduit zoals dat hoort en natuurlijk moest ik wat voorlezen. Joke ging aan het uitzoeken welke stof ze zou gebruiken voor een jurk die ze wilde naaien. Pieter ging naar zolder om verder te werken aan de zolder, de laatste keer dat ik hier was liet hij me zien hoe het eruit zag en ik was nu diep onder de indruk wat hij in de laatste maanden voor elkaar had gekregen. In mijn jonge jaren kon ik ook aardig timmeren, maar Pieter is volleerd timmerman en monteur en wat verder nog, neem ik mijn petje voor af!
Toen ik thuis op de flat kwam was Roos er al, zij was bij Douwe en Ana geweest in Rotterdam en kwam hier voor de gezelligheid en lekker eten. Ik maakte de spinazie en de lever klaar met gebakken ui en dat ging erin als koek. 's-Avonds nog een lekker wijntje met wat snoepzaams erbij.

Verse spinazie

Vrijdag, marktdag en daar bij slager Ultee een zakje beenham gekocht, de uitsmijter gisteren in Zutphen had me zo goed gesmaakt, die smaakte echt naar meer. Toen ik thuis kwam heb ik dan ook een uitsmijter gemaakt en met genoegen naar binnen gewerkt. Vervolgens bij de viskraam een kleine portie gebakken mosselen en bij de notenkraam wat macadamiamix als iedere week. Ik bracht alles even naar de flat en reed vervolgens door naar fruitbedrijf Westeneng, eigenlijk vooral om te vragen wanneer de pruimen rijp zouden zijn, dat bleek dus 20 juli. En zo in het voorbijgaan pakte ik wat prei voor de soep, en daar lag me een bak verse spinazie toe te lachen dus daar ook een pond van en een doos aardbeien, ik smulde al bij de gedachte aan een ferme portie yoghurt van de zuivelboerderij met die aardbeien en bij de heerlijke zomertemperatuur opgewarmd met wat suiker, een smaak uit mijn jeugd! Daarna naar de Hooierij, ook een boerderijwinkel waar ik wel eens varkensvlees en nu rundvlees haalde, ze hadden onlangs geslacht en nu kon je vers vlees halen en je bestelling afhalen. Ik had aanvankelijk wat orgaanvlees besteld, geen gewoon vlees, want het was van een vleeskoe en dat is me te mager vlees, staart en tong waren al vergeven, uierboord en nieren waren geen producten dus bleef uiteindelijk slecht de lever over van mijn bestelling met een schenkel voor de soep viel het dus allemaal nog wel mee. Ik bracht ook dat naar de flat, bij het fietsenrek kwam ik in gesprek met een jonge vrouw en we reden samen op tot de Groenekanse weg en spraken onderweg honderduit over van alles,echt heel leuk. Ik bracht alles naar de flat en ging nu met de verrekijker op weg naar boer Dirk voor yoghurt en melk en onderweg ging ik bij de grote plas tegenover fort Voordorp vogels kijken, nou daar was het veel te warm voor, geen beweging te zien, alles lag lui te liggen op de zandplaten. Eerst naar het geitenkaasboertje dat de mevrouw mij zojuist had geadviseerd, ook zo'n zaak van goed vertrouwen, ik kocht een klein stukje kaas en ging nu echt door naar boer Dirk voor melk en yoghurt. Tot mijn verrassing lag er nog een stuk runderlever van een vorige slacht voor mij klaar, dus nu had ik lever genoeg, heb ik bij thuiskomst direct laten ontdooien, Roos komt morgen en zij is net als ik dol op gebakken lever. 

Oude foto

Oude, dierbare foto

Deze foto is gemaakt tijdens de vakantie van Roos en mij dat er een zonsverduistering was te zien in Europa en wij hadden een ongehoorde bof dat er op het plekje waar wij toevallig waren ook heel toevallig een gat in de bewolking zat.
Wij hebben deze avond in Wijhe ook gevierd met een glaasje wijn en wat kaas.

Heerlijk opgefrist

Foto van de bijenorchis in het Zwanenwater

 Afgelopen nacht had het een beetje geregend, de benauwdheid was uit de lucht,ik had besloten om naar het Zwanenwater te gaan, bij Callantsoog, maar het zou helaas anders lopen. Ik reed op de fiets naar het station, het was onwaarschijnlijk stil op straat, je hoorde werkelijk niets, geen auto's zelfs, het geluid van de eerste bus kwam me tegemoet, ik voelde me zo gelukkig. In de trein verder gelezen in de biografie over "Fritzi", een bijzondere kunstenares die wat ruw wordt beschreven als hoofdpersoon in de roman "Jagtlust" van Annejet van der Zijl. Ik was eigenlijk wel benieuwd naar het echte verhaal en dat is buitengewoon wonderlijk. Leuk boek om tegen "Alkibiades" van Ilja Pfeiffer in te lezen, ik lees vrijwel altijd twee boeken en vaak wel meer voor de afwisseling. Bij Roos lees ik tussendoor nog het eerste boek van de serie van Lanny Budd en een biografie over Niko Tinbergen. 
Lekker zo in de trein en lezen, de rit liep vlot tot Castricum, daar rommelde het bij binnenkomst van het station of eigenlijk iets voor de binnenkomst, voelde al niet goed en inderdaad ging de trein niet verder, de aansluiting op de bus richting Zwanenwater was dus onmogelijk, minstens een uur wachten, nou dat risico neemt Evert niet. Vriend Ab had mij vorige week een fotootje gestuurd van een bijenorchis die hij in het Zwanenwater had gezien en dat was de belangrijkste reden dat ik daarheen wilde gaan en het was vandaag echt het weer daarvoor, niet te heet en geen regen.
Nou ja, dan maar voor de zoveelste keer naar Egmond aan Zee, geen straf, hoewel?, ik had extra water bij me en de verrekijker, dus een relatief zware rugzak, viel me niet mee. Deze keer streek ik onderweg wel neer bij Johanna's Hof, de vaste plek van wijlen mijn ouders en nam daar warme chocolademelk met slagroom en een punt appeltaart met slagroom, toen ik dat naar binnen had gewerkt kon het koekje er niet meer bij, was wat veul. Ik kon het niet laten om broer Jan hiervan te verwittigen per WhatsApp. Daarna verder op pad en is was weer voor twaalven op het busstation van Egmond. Handig dat ik nu precies weet hoe laat de bus daar vertrekt. Ik was weer lekker vlot thuis.

Benauwd

 Ik lees momenteel weer meerdere boeken tegen elkaar en daardoor heb ik vaak de grootste moeite om de sponde te verlaten, zo ook vanmorgen met als gevolg dat ik pas om 12.30 de deur uit ging voor een stevige wandeling. Bij het verlaten van de flat voelde ik al dat het erg warm was, ik nam de bus een paar haltes en liep richting fort bij het grote meer van Bilrhoven. In dat meer zag ik inderdaad zoals mensen mij laatst in de trein vertelden tal van waadvogels met elkaar kwetteren en rondspringen. Volgende keer toch maar weer eens de kijker meenemen. Maar het was zo warm dat ik er loom van werd. Bij de Beukgenburgerlaan besloot ik dan ook om de wandeling wat af te korten. Werd uiteindelijk toch ruim 10 kilometer maar wel onderbroken met de bankjes die ik tegen kwam en in de gekoelde zaak van de Volendammer vishandel heb ik een verrukkelijk harinkie gescoord. Maar ik ben in de flat eerst wat gaan uitpuffen in de koele ruimte beneden. In de loop van de avond ging het gelukkig eindelijk regenen, hield niet over, maar er valt tenminste weer eens wat.

En zo dichtbij

 

Karakteristiek doorkijkje

Het ligt nogal  voor de hand om "in de buurt wandelen" vooral te beperken tot Houdringhebos, het bos hier even verderop; wil je wat verder dan zit je al snel op de Veluwe of verderop op de Heuvelrug, maar die gebieden ken ik zo langzamerhand misschien wel wat al te goed, de etappe van Baarn naar Den Dolder ben ik in ieder geval wat ontgroeid intussen. Nu had Roos afgelopen zaterdag na een wat teleurstellende muzikale ervaring op station Amersfoort haar wandelheil gezocht in de buurt van Hoevelaken dat sinds enige tijd over een station beschikt aan de lijn van Amersfoort naar Barneveld en u voelt hem wel lezer, daar heeft zij haar schreden heen gericht en een nieuw wandelgebied gevonden. Zij sprak daar zo lovend over dat ik dat vandaag direct heb uitgeprobeerd en ze had gelijk, prachtig gebied met een interessant klompenpad en een rood-wit gemarkeerd pad als richtlijnen zo bleek mij onderweg. Roos had de route, als gebruikelijk via een track en haar ervaring op Komoot uitgezet en gisteravond voor mij een wat uitgebreider versie geconstrueerd en zo liep ik door fraai boerenland in de streek waar de "van Elverens" oorspronkelijk vandaan komen, het gebied rond Hoevelaken en Nijkerk. Ik was verrast, de Barneveldse beek werd meerdere keren overgestoken via bruggen, speciaal voor wandelaars, en door een tweetal landgoederen. En eenmaal terug op station Hoevelaken was ik in 20 minuten weer op station Bilthoven! 

Recital in Zeist

We waren speciaal door de coördinator van de afdeling Utrechtse Heuvelrug van de VvhL uitgenodigd om te komen luisteren bij het recital van Ruth Willemse en Vital Stahievich in Zeist. Dus liepen we na de lunch door het Houdringhebos naar Zeist naar de plaats waar het concert plaats zou vinden. Deprachtige Vasioli stond al te glimmen van ongeduld om bespeeld te gaan worden. We vonden fraaie plaatsen vrij vooraan met zicht op zangeres en begeleider en uitzicht op de tuin vanwaar we de merels hoorden fluiten.
Ruth leidde in door te vertellen hoe zij tot een duo waren geworden, zij zocht binnen het conservatorium waar zij studeerde naar iemand die haar Russisch zou kunnen leren uitspreken, zij wilde zo graag de liederen die zij ook vanmiddag ten gehore ging brengen ook goed kunnen uitspreken,het ging om liederen die gecomponeerd waren door Peter Iljitsj Tsjaokovski op tekst van Tolstoj, Goethe en Fet, alle in het Russisch. Na enig zoeken vond zij via via Vital die bereid was om haar dat te leren. Hij was inmiddels veel verder in zijn studie piano dan zij met de studie zang. Na twee lessen Russisch vroeg hij wanneer ze nu echt zouden gaan zingen en dat was meer dan zij had durven verwachten, maar zo is het wel gegaan.
De drie liederen waren indringend en vooral grappig was het lied op tekst van Goehte, een tekst die iedere liedliefhebber kent in het Duits: "Nur wer die Sehnsucht kennt", maar nu in het Duits en met de begeleiding van Iljitsj, klonk fors "anders" dan de compositie van Schubert. Vervolgens vijf liederen van de componist Lev Abeliovitsj op gedichten van Bahdanovic., waaronder een met de titel "Sneeuwstorm", waar de zangeres om moest lachen vanwege de warmte van deze dag hier in Zeist. Maar pianist en de Vasioli lieten de sneeuwvlokken door de ruimte vliegen.
En tot slot het Scherzo in cis klein, opus 39 van Chopin waarin pianist Vital zijn vingervlugheid kon tonen. In de pauze ging iedereen even naar buiten in de fraaie tuin.
Na de pauze de Engellieder van de NLse componist Wim Zwaag en tot slot bekend repertoire, de Wesendonck Lieder van Wagner, altijd weer ontroerend, vooral "das Treibheus" grijpt mij altijd weer aan. Na een hartelijk applaus nog een lied uit de Rückert Lieder van Mahler als toegift. 
Na afloop de genoeglijke nazit in de tuin waar iedereen nog even met elkaar sprak over het concert en over muziek in het algemeen. Was weer een heerlijke middag geweest. Lekker met de bus terug naar de Bilt.

Ferry van Elven, afdeling Utrecht

Gelezen in de krant

 Toen ik vanmorgen de flat verliet kwam ik de buurvrouw tegen. Ze vroeg of ik misschien de krant wilde lezen die ze toch pas vanavond zelf kon doornemen. Dus zat ik een groot deel van m'n zaterdagochtend in de Volkskrant te lezen. Ik zou zelf absoluut geen abonnement meer willen hebben omdat je het toch niet kunt laten om er veel tijd in te steken terwijl je er in feite niets van opsteekt, maar zo af en toe vind ik het best lekker. Zo spitte ik de hele krant door en op de laatste pagina's uit gewoonte ook de overlijdens advertenties en soms leidt dat tot een verrassing en inderdaad ook deze zaterdag en wel van een leeftijdsgenoot. Nu mag dat geen verbazing wekken want bij 75+ behoor je normaliter toch wel tot de doelgroep van magere Hein. Het betrof het overlijden van EmarV. die ik helemaal in het begin van mijn werkzaam leven heb mogen ontmoeten en die uiteindelijk een grote invloed heeft gehad op mijn interesse in voeding, in D66 en uiteindelijk ook in de richting die ik met veel plezier heb ingeslagen, mijn diverse werkzaamheden in de huisartsenwereld. Ik denk met genoegen terug aan de kennismaking met hem en de gevolgen daarvan.

Nog geen honderd keer moeder!

 Vaak loop ik mij tijdens het wandelen af te vragen hoe het toch komt dat je als oudere toch vooral zit te luisteren als je met de jongere generatie praat en dat je vaak zo weinig gezamenlijke belangstellingspunten kunt aansnijden. Je begrijpt elkaar vaak ook helemaal niet meer. En dan binnen de familie heb je het gevoel dat wat de jongeren vertellen dat je dat zelf ook hebt meegemaakt terwijl als je zelf iets verteld over "vroegig" dan krijg je steevast: "pap, dat heb je al drie keer verteld", dat is ook zo en naarmate je ouder wordt, wordt die reeks herhalingen steeds groter. Ik weet nog goed dat ik met mijn vriend Peter C. op bezoek was bij zijn zeer hoog bejaarde moeder, ze liep toen tegen de honderd. Ze vertelde op een vraag van mij over haar verleden hoe het destijds vergaan was en vertelde daarbij een leuke anekdote, die voor mij natuurlijk nieuw was. Desondanks vroeg ze: "heb ik dat al eerder verteld Peet?", waarop mijn oude vriend lachend zei: "nog geen honderd keer moeder".  Ik moest daar ontzettend om lachen, maar zo gaan die dingen.

Syndroom van Pfeiffer

 Viel me niet mee om me los te rukken van "Alkibiades", dat fantastische boek van de pen van Ilja Pfeiffer. Het gaat uiteraard over degene naar wie het boek is genoemd, een leuke schrijftechniek heeft Pfeiffer toegepast door het te schrijven in de vorm van een uitgebreide autobiografie. Ik ken de figuur Alkibiades, overigens eerder als Alcibiades, maar sinds de inleidende video's van Ilja noem ik hem ook Alkibiades, ook wel eens per ongeluk Alkidiabes of Alkides, what's in the name bij zo'n ouwe Griek. Uit het boek "de Peloponesische oorlog", van Thucidides heb ik een negatief gevoel overgehouden van Alkibiades, een onbetrouwbare gluiperd die nogal eens van partij veranderde, van Athene naar Sparta en weer terug. Op onbegrijpbare wijze overigens, maar hier in het boek van Ilja Pfeiffer wordt de zaak grondig uit de doeken gedaan en het werkt verslavend, ik kan gewoon niet stoppen met lezen. En ik durf het haast niet op te schrijven, maar het kan echt in de schaduw staan van de groten uit de klassieke literatuur. Verrukkelijk om al die oude kennis als doodgewoon in het verhaal geïntegreerd te zien. Als de stakker gedwongen wordt om wekenlang de koningin van Sparta te beminnen dan wordt direct de vergelijking gemaakt met die arme Odysseus die 7 jaar lang iedere nacht met Kalypso, de godin met de mooie vlechten het zelfde moet doen, mooi vind ik dat.
Terwijl ik vandaag mijn verplichte tien kilometertjes maakte hier achter in het bos appte Roos mij en gaf ik toe dat ik aan het syndroom van Pfeiffer leed; kon niet stoppen met lezen. Het kostte me inderdaad de grootste moeite om de sponde uit te gaan en het huis te kuisen zoals ik dat op de donderdagen pleeg te doen. 

Het is gortdroog

 

"Grasveld" met volop biggenkruid

De grasvelden hier op de zandgrond van de Bilt/Bilthoven zijn door de aanhoudende droogte volledig verdord, bruin droog hooi is wat resteert, maar merkwaardig genoeg ook springlevend het biggenkruid en hier en daar het Jacobskruiskruid en het St Janskruid. Hier en daar zie je werkelijk een heel tapijt van die gele bloemetjes van het biggenkruid. Waar die plant het vocht vandaan haalt moet wel uit de wortelstok zijn want het heeft al weken niet geregend.

Jacobskruiskruid

De kracht van de natuur is ongelooflijk. Natuurlijk heeft het in het voorjaar heel veel geregend, je ziet ook aan de bomen dat het hen beter vergaat dan enkele jaren geleden toen zij na een vergelijkbare periode van droogte hun nog groene bladeren lieten vallen, daar is heden nog geen sprake van en gelukkig wordt er de komende week ook weer wat regen verwacht. Met hun diepe wortels kunnen zij kennelijk nog bij het grondwater en houden derhalve stand in deze droogte.

Vergadering met Priamos

 

Slechte foto van het duinmeertje

De dag begon met vroeg opstaan, om 6.13 zat ik weer in de trein naar Utrecht en dik anderhalf uur later liep ik door het bos bij Castricum, op weg naar Egmond aan zee. Deze keer sloeg ik halverwege af naar het strand via een paardenpad, zwaar lopen door het mulle zand, maar het had een verrassing voor me in petto, een klein duinmeertje met enkele orchissen en vooral kikkers die bij mijn passeren hun heil in het water zochten: "plons, plons", ging het.
Om 20.00 uur andere koek, vergadering met de mannen, de donoren verenigd in Priamos teneinde andere sperma-donoren, misschien beter te betitelen als DNA-donoren - maar "what's in the name?" - bij te staan althans te informeren, o.a. bij overwegingen van al dan niet uit de anonimiteit te treden. Nu na drie vergaderingen begint zich een bijzondere dynamiek te ontwikkelen tussen ons zestal, we hebben een spokesman en geen zwaar aangezette organisatie structuur en hopen onze bijdrage te leveren in de sociale processen rond KID.

Overgrootouders van Elven

 

Hendrik en Heintje van Elven

Onlangs heb ik het oeroude fotoboek van mijn grootouders van Elven doorgegeven aan mijn enig nicht van "die kant" van mijn kleine familie; mijn vader had slechts 1 zus en die had slechts 1 dochter en die heeft nu dit fotoboek. Maar voordat ik het doorgaf had ik nog een paar foto's gemaakt om toe te voegen aan deze daily blog en wel van onze stamvader, Hendrik van Elven en echtgenote Heintje Mondfrans. Voor ons achterkleinkinderen heetten zij Opa Prik, vanwege zijn snor en "Opoe", een ouderwetse benaming voor oma of grootmoeder.

Een glas wijn uit Dieren

 

Interieur van de enorme Turnhalle

Vandaag kon ik mee als introducé van Roos naar een project van Boei, een organisatie zonder winstoogmerk met als doelstelling herstel en instandhouding van industrieel erfgoed. Zo waren wij eerder wezen kijken in Rotterdam bij het voormalig Zuiderziekenhuis dat intussen was hersteld en ingericht als Zuider gymnasium. Was indrukwekkend wat tot stand was gebracht. Vandaag ging het om een wel heel bijzonder object, de "SS Turnhalle" in de omgeving van Ellecom, een bijzonder karakteristiek, enorm gebouw, in WO II gerealiseerd door de bezettingsmacht van de Duitsers en ingericht als opleidingscentrum voor NLse SS vrijwilligers. 
Het was verbazingwekkend hoe stoer het gebouw er nog bijstond na zo veel jaar. Een inleiding maakte duidelijk dat het gebouw na de oorlog wel degelijk was ingezet, allereerst voor het onderbrengen van geïnterneerde NLers, later voor vakantiekampen voor stadse bleekneusjes en nog later voor het onderbrengen van asielzoekers. Vervolgens ging het over in handen van diverse eigenaren die er niet goed raad mee wisten en uiteindelijk is het overgedragen aan Boei. Wat deze organisatie er uiteindelijk van gaat maken is reden voor onderzoek, daarover werden we uitvoerig ingelicht, hoe het uiteindelijk ruimtelijk kan worden ingepast binnen de beperkingen van de omgeving en een uiteindelijke functionaliteit is een hele uitdaging voor de organisatie. Intussen is het fysiek veilig gesteld, beheer, weghalen van ongewenste omgevingselementen e.d. vindt heden plaats. We toehoorders zagen diverse lieden bezig met constructiematerialen bijvoorbeeld. 
We kregen ook uitgebreide excursies over het terrein waarbij uitvoerig werd stilgestaan bij de dwangarbeid die aan Joodse NLers werd opgelegd, waarbij zwaar geleden werd, kwam wel heel dichtbij op deze manier. De bewoners van Ellecom hebben verslag gedaan van deze ellende die zij regelmatig voorbij zagen trekken. De winkels deden expres de gordijnen dicht zodat de arme uitgehongerde Joden de gevulde etalages niet hoefden te zien.

Met uitzicht op de wijngaard

Ook de constructie van het enorme gebouw binnen en buiten werd getoond. Wat een klus zal het worden om het geheel functioneel te doen zijn. Maar dat is Boei wel toevertrouwd!
Wij liepen terug naar station Dieren via een route die Roos al had bedacht en die heel verrassend langs een wijngaard met terras liep. Daar dronken wij eerst een kop koffie, maar toen bedacht ik me dat het natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid was om op de wijnboerderij zelf een glas wijn te drinken, hetgeen Roos enthousiast beaamde. Zo zaten we even later aan de wijn en voerden een genoeglijk gesprek met de wijnboer zelf. Roos ging nog even naar binnen en kwam triomfantelijk met een fles NLse wijn onder de arm weer buiten: "voor een bijzonder moment", zei ze.

Op de koffie bij Jessica en de kids

 

 Met Marijn op schoot 

Vorige week had schoondochter Jessica gevraagd of ik vandaag langs wilde komen, was lang niet in Papendrecht geweest. Matineus als ik ben stapte ik ook vandaag weer om 6 uur in de trein naar Utrecht en via Rotterdam ging ik naar Dordrecht. Daar was ik al om half acht, dus lekker vroeg. Ik wandelde door de mooie stad via een track van Komoot naar Papendrecht, via de pont over de enorme plas water aldaar, de Merwede denk ik. Daar ging ik eerst maar even rustig op een bankje een beetje ontbijten. Ik had afgesproken om rond 9 uur te komen dus moest ik een beetje rustig aan doen. Over de rivierdijk en onder de brug van een snelweg was ik via een alleraardigste route bij hun huis en werd begroet door Jessica en Joris. In de kamer lag acht maanden oude Marijn vriendelijk te lachen. Gezellig om weer bij hen te zijn. Al snel zat ik aan de koffie en lekker babbelen met Jessica terwijl Joris tussen ons in keutelde. Beide kleinzonen natuurlijk op schoot. Marijn is een beetje eenkennig, maar zolang hij "mamma" in beeld had was er weinig aan de hand. 
Was een heel genoeglijk dagje geweest toen ik na de lunch weer vertrok, werd een hele rit want ik ging door naar Wijhe.

Langs Johanna's hof

 

Duinmeertje

Vanmorgen weer lekker vroeg op stap, deze keer naar Castricum voor de wandeling naar Egmond aan zee, door de duinen met de nachtegalen. KNMI voorspelde naast een droge dag ook een lekkere wandeltemperatuur, althans niet te warm. Op weg naar het station voelde ik het al, lekker koel, anderen zouden zeggen dat het koud was, ik had meer het gevoel van "nog even genieten van de koelte voordat we weer zo'n tropische hitte gaan krijgen". De laatste tijd wordt ik op obsessieve wijze gepijnigd door negatieve gevoelens omtrent het klimaat, ik vrees ontzettend dat de huidige droogte periode op z'n minst een voorbode is van een rampspoed die de mensheid te wachten staat. Wellicht (te) veel gelezen, maar de tekenen zijn mijns inziens duidelijk.
Maar lekker op tijd in Castricum en direct op pad door onbekend bos, veel vogelgekweel, net als in Limburg afgelopen maandag. Onderweg passeerde ik de Johanna's hof, het etablissement waar mijn ouders geregeld kwamen en vaak de familiefeesten organiseerden. Het was nog vroeg en ik passeerde het zonder bezoek.
 Al gauw was ik in de duinen waar ik tot mijn grote genoegen op nachtegalen gezang werd getracteerd, zij het niet zo luid en duidelijk als in begin mei, maar alle mannetjes lieten horen dat ze er nog waren en nog steeds konden zingen. Onverwacht snel was ik in Egmond na 12 kilometer en rond half vijf weer in Bilthoven. 

Naar Limburg

 

Bloemrijke helling

De laatste dagen heb ik het gevoel dat ik qua conditie weer de oude ben geworden, de langdurige verkoudheid is verdwenen en daarmee ook dat rare vermoeidheidsgevoel dat me maanden kwelde. DUs alle reden om ook aan de andere kant van het land de schoonheid van het voorjaar te gaan beleven. Ik had nog een track liggen van Eijsden naar Mechelen en die wilde ik wel eens proberen, besloeg ongeveer 20 km, best een uitdaging!
De trein van 6.00 uur haalde ik op het laatste moment. In Utrecht aangekomen bleek dat het treinverkeer rond Utrecht helemaal stil lag. Daardoor kwam de trein naar Maastricht op perron 5 zag ik al direct en was ook heel vroeg al op het perron. Dus niet in de koude wind op het perron wachten, maar in de trein. Lekker vooraan gaan zitten en direct verder gelezen in "Stella Maris", een spannend literair boek, een soort literaire schelmenroman lijkt het wel. Mij gaat het vooral om de beschrijvingen van de koloniale verhoudingen tussen de Ieren en de Engelsen en de hongersnoden die dat veroorzaakten, met alle ellende. Dat speelde in de veertiger jaren van de 19e eeuw, 1847, het rampjaar met 2 miljoen doden, 100 jaar voordat ik werd geboren, dat is niet erg lang geleden dus.
Maar daar gaat het nu niet over. Om 9.15 was ik in Eijsden en ging op weg naar Mechelen. Mijn eerste stop was om 12.30 met een halve boterham en een halve gehaktbal. Na 10 minuten weer door en genieten van het mooie bloemrijke landschap. Wat is het voorjaar toch prachtig en de koele wind schept een uitstekende wandelsfeer. Ik liep te genieten. Onderweg nog een rustpauze van 10 minuten en het laatste stukje naar Mechelen dat uiteindelijk zelfs als een verrassing voor me opdoemde. De bus rijdt 's-middags 2 keer per uur in beide richtingen en ik was dan ook zo weer in Maastricht en Bilthoven. Nog even naar AH, wat gegeten en gekookt. Ik was erg ingenomen met mezelf, had niet verwacht dat ik vrij moeiteloos die 20 km zou halen, werd zelfs 20,9 har har.

Na een week terug

 

In mn pakkie deftig

Was ik vorige week zaterdag na de ontmoeting op Amsterdam CS met Roos naar het gouden huwelijksfeest van broer Jan en schoonzus Thea geweest, daar kwam vanmorgen een eind aan ruim een week samen, voelde bij vertrek wel een beetje gek aan. Gekleed in m'n pakkie deftig, nog vanwege het feest, daar had ik wat spullen in een plastic zak van AH en geen rugzak. Zo kwam ik op het station van Wijhe en checkte in. Voor de zekerheid consulteerde ik 9292 nog even of ik misschien beter over Deventer kon gaan i.p.v. over Zwolle, daar bleek dat het geval te zijn en op een holletje ging ik naar het andere perron. Daarbij viel mij een tamelijk vers bloedspoor op, over het spoor naar de overkant. "Kennelijk iemand met een forse bloedneus, of erger", bedacht ik mij.
En toen verder naar Deventer en de Intercity naar Amersfoort. Ik zat tegenover een meneer die druk aan het werk leek en er kwam een jonge vrouw naast me zitten terwijl ik een beetje naar buiten zat te staren. Vlak voordat we stopten in Apeldoorn stond deze mevrouw na een forse niesaanval op met een hand voor haar neus en ging naar het toilet om wat papier te scoren om het bloeden te stelpen, dacht ik. Inderdaad was dat het geval, met een papier voor haar neus zat ze naast me en normaal houdt het bloeden dan na enkele minuten wel op dankzij het stollingsmechanisme. Echter, het bleef niet alleen bloeden, maar het leek zelfs erger te gaan bloeden. In Amersfoort hielp ik haar uit de trein, nam haar spullen mee. De conductrice van de trein nam contact op met de service van het station en binnen de kortst mogelijke tijd kwam een drietal hulpverleners die haar onder hun hoede namen en haar naar een rustige plek meenamen. Ik nam de stoptrein en weet niet hoe het met haar is afgelopen.

Alles kwam gelukkig toch goed

 

Meikever

We hadden onze wandeldag voor vandaag keurig voorbereid, trein van 10.00 uur en via Zwolle en Assen met bus 52 naar Annen. Helaas, deze keer had ik mijn OV kaart thuis laten liggen, waren we gisteravond laat thuis gekomen van het VvhL recital in Zutphen en ik er absoluut zeker van was dat ik mijn OV kaart in de portemonnee had gedaan, daar bleek bij aankomst op het station dat dit niet het geval was, dus snel terug naar huis en de plannen omgezet; Roos zou door gaan naar Annen en ik een half uur later naar Rolde en we zouden elkaar dan ergens halverwege ontmoeten. Het zou anders lopen.
Eenmaal weer op weg kreeg ik een Appie van Roos dat ze in de verkeerde trein was gestapt, de stoptrein naar Assen en dat ze dus net zo laat in Assen zou zijn als ik. Toen besloten we om maar in Rolde te beginnen en dat zou ons niet tegenvallen en in ieder geval een stuk gezelliger dan beiden apart. We waren nog maar net op weg toen Roos een levende meikever zag lopen op de weg. Een foto van dit helaas niet meer zo algemene grote insect zal deze blog sieren.
Roos was zeer te spreken over het prachtige dal van de Drentse Aa en natuurlijk van de schoonheid van het Balloërveld. Het zag er inderdaad allemaal weer schitterend uit, mijn enthousiasme voor dit wandelgebied nam alleen maar toe en het is zo makkelijk bereikbaar feitelijk, ook vanuit station de Bilt eigenlijk; moet je wel lang treinen, maar niet langer dan voor een wandeling in Limburg en dat doe ik toch ook vaak genoeg.
In Annen aangekomen wilde Roos een ijsje kopen, maar dat was onmogelijk in deze wereldstad. Met bus 52 terug naar Assen en daar werd mij wel duidelijk dat alle haltes tussen Annen en Balloërveld mooie uitgangsplaatsen zijn om een wandeling in dit gebied te maken. Gaan we doen!

Wat vriendelijk allemaal

 Roos zou mij meenemen op een wandeling vanuit Vilsteren naar de schapenboerderij die we hebben leren kennen via de boerenmarkt in Vilsteren. Met de trein van 10 uur naar Dalfsen en daar kwam keurig op tijd het buurtbusje om een aantal passagiers op te pikken, allen op weg naar Vilsteren. Daar begon de door Roos geplande wandeling door de bossen van landgoed Vilsteren. Ik merkte wel aan alle zwenkingen dat we in een beperkte, maar bijzonder fraai stuk bos liepen over nauwelijks betreden paden. En voor mijn gevoel middenin het bos kwam daar de boerderij tevoorschijn. Roos ging op zoek naar iemand die ons zou kunnen helpen bij het inkopen van wat lamsvlees en uiteindelijk na enig zoeken en roepen kwam zij met de vriendelijke dame, die ik nog herkende van de ontmoeting op de boerenmarkt tevoorschijn. Uitgebreid met elkaar gesproken en wat van het lekkers ingekocht. Het betalen ging op de moderne manier via de app van de bank, ja ja, ik ga mee met de tijd har har.
We wilden op tijd zijn voor de buurtbus om huiswaarts te gaan en zaten op tijd op de halte, maar al wat er kwam, geen buurtbus. En opnieuw een moderne truck!, ik las de QR code op de haltepaal en kon constateren dat er wegens tekort aan chauffeurs geen bus zou rijden op de aangegeven tijd. Tja, wat doe je dan. Roos was zo wijs om haar duim op te steken en de eerste de beste auto stopte voor haar; de allervriendelijkste jonge vrouw had er geen enkel bezwaar tegen om ons even naar station Dalfsen te rijden de lieverd. We waren haar uiterst dankbaar uiteraard. Het is toch wel heerlijk om in deze provincie te wonen, de mensen zijn hier zo vriendelijk!

All day I hear the noise of waters

  Florieke en Abigail in Zutphen

Abigail en Florieke

Het was een fijn begin van het weekend, deze zomerse vrijdagavond van 2 juni 2023. Roos en ik zouden gaan luisteren naar het recital waarin Florieke Beelen en Abigail Richards een bijzonder programma ten gehore gingen brengen. We waren al vroeg op locatie en voordat we naar binnen gingen hebben we nog even op de uitnodigende bankjes voor de deur zitten genieten van het gezellige geroezemoes op het marktplein.
De fraaie ruimte waar het concert plaats ging vinden was ons bekend, we zochten plaatsen  vooraan, zodat we alles goed konden horen en zien. Bij binnenkomst was ons al gevraagd of we weer een stukje wilden schrijven over deze avond en daar wilden we best aan voldoen, waarvan acte.
In fraaie lange jurken en onder hartelijk applaus betraden de dames het toneel. Abigail gaf een toelichting over het nieuwe programma dat het duo had samengesteld. Zij begon over het indringend karakter van muziek voor degenen die daar gevoelig voor zijn. Heel herkenbaar voor ons was wat zij vertelde over altijd muziek horen, heel vaak muzikale associaties voelen met wat er zoal om je heen gebeurt. Deze persoonlijke eigenschap vormt kennelijk onderdeel van het "muzikaal zijn".

De aanleiding van het thema van het nieuwe programma, water en alle aspecten van het leven, was bijzonder: de Nederlandse componist Wilko Brouwers (1957) heeft een drietal liederen rond het thema water opgedragen aan Florieke Beelen. Hij zou later in het programma nog een wat uitgebreider toelichting geven hoe hij  destijds tot deze composities was gekomen.
Het programma begon met de Zigeunerliederen van Dvorak, met veel inleving ten gehore gebracht door Florieke en imposant begeleid door Abigail en op het thema "Liebe".
Vervolgens kwam de toelichting van Wilko Brouwers over het drietal door hem gecomponeerde liederen op teksten van James Joyce. Het eerste lied was in Wilko’s twintiger jaren geschreven. Jaren later volgde het tweede lied; de Corona ellende tot slot  heeft hem de tijd geschonken om het derde lied te componeren. Daarvan is een opname gemaakt. Nu werden de drie liederen voor het eerst ten gehore gebracht door het duo, en fraai ook... Ondanks de forse periodes tussen het schrijven was er bij Wilko van stijlbreuk geen sprake, hij had zijn muzikale handtekening duidelijk gezet in de vorm van een specifieke componeerstijl. Modern, rustig en stilistisch verrassend. Componist en uitvoerenden kregen een warm applaus.
Vervolgens stond er gietijzeren repertoire met water en liefde als thema op het programma: "Lieder eines fahrenden Gesellen", van Gustav Mahler, ongetwijfeld bekend bij de meesten. Florieke weet het meesterlijk te interpreteren, bij Das glühende Messer acteerde ze of ze werkelijk een steek voelde, ging door merg en been. Tijdens de pauze genoot het publiek van de tuin, mooi gelegen midden in het centrum van deze oude hanzestad.
Na de pauze nog een laatste Mahler (Rheinlegendchen) en vervolgens razend moeilijke muziek van Rachmaninov. Trieste liederen waaronder het bekende lied van de soldatenvrouw en weergaloos in het Russisch gezongen. Het programma werd afgesloten met een aantal liederen van Liszt, met heerlijk pianistisch werk van Abigail, allemaal op het thema van het leven; liefde en dood en de vele gevoelens die daarbij in ons omgaan vormden de uitersten. En dat met enkele druppels water besprenkeld, zoals Abigail bij haar inleiding al had aangegeven.
Na afloop het bekende onderonsje met de uitvoerenden waarin Florieke ons vertelde dat ze op een voor haar wel heel bijzondere dag te horen had gekregen dat er drie liederen aan haar waren opgedragen!

Roos van der Burg, afdeling Zwolle
Ferry van Elven, afdeling Utrecht

Broodje warm vlees

 Wat een dag?! Deze werd gekenmerkt door een aaneenschakeling van suffe gebeurtenissen, Het begon met een stommiteit mijnerzijds waarbij ik dacht dat ik m'n OV kaart kwijt was terwijl die gewoon in m'n portemonnee zat, het gevolg was wel dat Roos al in de trein naar Zutphen zat en ik nog een half uur moest wachten op de volgende. Maar dat kwam helemaal goed toen we elkaar op de boerenmarkt in Zutphen ontmoetten en ik daar een heerlijke gerookte paling kocht. Even verderop bij "haar kaasboer" wat kazen soldaat gemaakt en toen door naar Deventer waar Roos een bijzonder terrasje had gezien waar ik "beslist met haar iets zou moeten gebruiken". Na enig zoeken in Deventer vonden we het plekje, maar helaas was niet open deze dag. In de buurt was wel een ouderwetse slager en die verkocht belegde broodjes, dat werd dus een heerlijk broodje warm vlees dat we op straat, leunend op een vensterbank hebben verorberd. En we vonden op een bijzonder stil plein ook een terrasje waar we koffie hebben gedronken en wat gesproken met een paar mannen die daar gingen schaken. Was uiteindelijk best een gezellige dag hoor.