Vanavond visite

 De onderburen gaan verhuizen en komen vanavond afscheid nemen. Daarom wil ik de flat opruimen en alles aan kant maken. En dat heb ik gedaan; afwassen, was opruimen, de kamer helemaal aan kant en rommel opruimen. Daarbij kwam ik nog een bloemenvaas van de buurvrouw tegen die zij, gevuld met een bosje bloemen op 4 oktober voor Roos had gebracht tijdens de koffie. En opnieuw nodigde ik haar uit om koffie te komen drinken. We spraken over aspecten van het ouder worden, over het in je eentje wonen ook met een relatie op afstand, aan de betrekkelijkheid van het leven als je oud wordt en ook gewoon over het afscheid van onze onderburen. Ze komen vanavond eerst bij haar en daarna bij mij.
Gisteravond had ik voor de gelegenheid een rozijnen-notenbrood gebakken. Ik wil gewoon wat doen bij zo'n afscheid; ik vond hen erg prettige buren. Hun twee dochtertjes van resp.  7 en 1 jaar oud komen ook. Voor de oudste, Ronika wilde ik het boek "de wortelkindertjes" kopen en na iets voorgelezen te hebben aan haar meegeven. Maar helaas was dat in herdruk en heden niet verkrijgbaar. Maar ik heb een mini exemplaar en daaruit heb ik inderdaad een halve bladzijde voorgelezen en beloofd dat ik het grote exemplaar een keer bij een bezoek aan hun nieuwe huis zal geven; tot zo lang mag ze dat kleine exemplaar meenemen. Ze bleek inmiddels zelf al te kunnen lezen en inderdaad ging ze door het verhaaltje van de wortelkindertjes die in het voorjaar onder de grond de voorbereidingen voor de lente verrichten. Leuk boekje dat ik tot vervelens toe heb voorgelezen aan mijn viertal.
We gingen rond de tafel zitten en ik sneed het rozijnenbrood aan; ging er voortreffelijk in, ook bij de eenjarige die inmiddels niet meer verlegen is voor mij en me vriendelijk toelacht. Voor Ronika had ik uitgeperst sinaasappelsap, maar dat lustte Sophie ook wel en liet dat luid en duidelijk merken. Heerlijk dat kleine grut. Met enige gevoelens van spijt gingen we uit elkaar na natuurlijk wel onze 06 nummers te hebben uitgewisseld.

Beetje rondgefietst

 

De gingo in herfsttooi

Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje moe en doe heel rustig aan. Ik had ook geen zin om voor de zoveelste keer in het Houdringhebos de wind stuk te gaan lopen en daarom besloot ik om maar eens op de fiets te stappen en naar zowel landgoed Sandwijck als Oostbroek te gaan en op beide plaatsen het rondje te lopen. Niet veel, maar voor nu gewoon even genoeg. In Sandwijck liep ik tegen de richting in en kwam langs het bankje waarop ik in 2003 regelmatig met mijn vader heb gebeld in zijn laatste levensweken; in de weekenden ging ik dan zondags langs en door de week belde ik hem dan. Ik zat daar wat te peinzen op dat bankje en keek naar die zelfde bomen in de verte.
Nu in de herfst staan de bomen daar in verschillende kleuren, vooral de grote gingo aan het begin van de wandeling viel me op; bij eerste blik stopte ik gewoon vanzelf zo sterk was ik geïmponeerd door de schoonheid van deze boom met haar knalgele herfst bladeren; wat een pracht!

Het bankje van m'n vader

Vervolgens door naar Oostbroek, daar was het zelfs behoorlijk druk met wandelaars en gezinnen met jonge kinderen. Er zaten mensen te picknicken, het was ook zulk ongewoon mooi nazomerweer en dat eind oktober. Ik griezel er een beetje van dat het dit jaar zo vaak zo ongewoon warm is. Ook dezer dagen worden er temperatuur records vastgesteld, meer dan 20 graden in de Bilt. Waar moet dat heen? Terwijl ik langs de snelweg liep in Oostbroek kon ik goed waarnemen waardoor het wordt veroorzaakt, een niet aflatende stroom auto's, het wordt helemaal niet minder druk op de wegen, in tegendeel.

Alleen maar naar de boer

De puf komt nog niet erg terug in m'n donder; ik stelde Roos voor dat zij vandaag terug naar Wijhe zou gaan en dat ik gewoon voorlopig nog rustig aan zou doen. Aanvankelijk liep ik met het plan om zondagmiddag weer naar Wijhe te gaan, dan maandag aan de wandel en bij de Vennerij langs en dan weer door naar de Bilt. Maar intussen had ik de buurman gesproken en die wilde maandagavond met het hele gezin afscheid komen nemen. Dat werd me dan ook wat te veel met al dat reizen en zo vielen zaterdag, zondag en maandag vrij in m'n agenda; vond ik wel zo prettig even.
Uiteindelijk ben ik alleen maar naar boer Dirk geweest voor het bekende rijtje melk, yoghurt en kwark, de boter was helaas op.
Verder heb ik genoten van de reis van de Argonauten, het meer dan 2300 jaar geleden geschreven boek over de reis van Jason et. al. om het gulden vlies te veroveren van koning Aietes. Prachtig spannend boek. Ik blijf dol op die oude verhalen en heb mezelf verwend met de aanschaf van genoemd boek van Apollonius van Rhodos maar ook de Anabasis van Xenofon en de Peleponnesische oorlog van Thucidides. Die boeken lees ik naast de Ilias en de eerste decade van Livius om het boek Mythos van Stephen Fry niet te vergeten. In die oude boeken vind ik het zelfde genoegen als kinderen in sprookjes en jonge kerels in hun games. 

Bezoek van Jessy

 

Jessy en Joke

Keurig op koffietijd kwam Jessy aangereden; fijn om haar weer te zien. Al snel zaten we aan de koffie en vertelde ze op mijn vraag daaromtrent hoe het met haar ging, of het verdriet over het verlies van Jack al een beetje zijn plek kreeg. Zwaar onderwerp, maar dat moest wel even gebeuren; is ook belangrijk om dat als naaste verwanten met elkaar uit te spreken. Ook hoe anderen op het gebeuren hebben gereageerd moest duidelijk aan de orde komen.
Roos schoof wat later aan; zij had gisteravond koor gehad en was met de eerste mogelijkheid binnen ons abonnement in de trein gestapt. Was gezellig om met z'n drietjes over van alles te praten, uiteraard ook weer over het concert waar Jessy ook bij aanwezig was. Ze had duidelijk van de muziek genoten en was vol bewondering dat Roos dat componeren in de vingers heeft. Verder natuurlijk het bijzondere van Lenneke Ruiten de diva van het concert, wat een stem. Maar ook de ontmoeting met haar halfzus Joke. Daar heb ik nog een foto van die deze blog gaat sieren, want bij de ontmoeting van vandaag heb ik geen moment aan het maken van een foto gedacht. Ach, daar leent zo'n dag in conversatie zich ook minder voor. Natuurlijk kwam al hetgeen we zo op het gebied van lezen presteren aan de orde. Ik met m'n passie voor de klassieken en Jessy van alles waaronder biologie en psychologie en zelfs filosofie. Ze heeft meer met de boeken die Roos haar adviseert dan met mijn adviezen. Ze had nu een boek voor ons meegenomen van Yalom, ze had het in zo'n buurtbiebje gescoord. Daar haal je soms inderdaad verrassend leesvoer vandaan.
In de loop van de middag ging ze er weer vandoor; was een fijne dag geweest.

Ready Player One en de Ilias

 Met mijn donorzoon Asbjörn heb ik regelmatig een intensieve correspondentie over WhatsApp en wel over nogal wisselende onderwerpen. De wereld van de virtual reality kwam onlangs aan de orde. Dat is een wereld die erg ver bij mijn beleving vandaan is. Asbjörn adviseerde mij om een film te bekijken en wel de film "Ready player one", handelend over een uitgebreide wedstrijd die speelt in de niet eens zo gek verre toekomst iets van 2050 of daaromtrent. Ik heb op youtube gekeken wat er over deze film voorhanden was aan beeld en dat was best nogal wat. Voor mij echter zo onwezenlijk en met zo snel wisselend beeld dat ik het niet kon opbrengen om ernaar te kijken. De film is gebaseerd op het boek van Ernest Cline met de zelfde titel en een boek kun je zo snel lezen als je zelf wilt en aankunt en dat heb ik gedaan; er is zelfs een NLse versie van! Het handelt over een complexe competitie die om een uiteindelijke beloning van een enorm bedrag gaat dat wordt gevormd door de erfenis van de architect van een onwaarschijnlijk virtuele wereld en daarin speelt het boek zich voornamelijk af hoewel gewoon aardse lieden de deelnemers zijn die achter avatars elkaar te lijf gaan. Ik vond het zodanig fascinerend dat ik het boek in 1 keer heb doorgewerkt, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alles gedétailleerd heb hoeven lezen zonder de lijn van het verhaal kwijt te raken. Ik heb na lezing wel het gevoel dat ik veel en veel beter begrijp wat jonge mensen in de games vinden; dat is inderdaad een virtuele wereld waarop je invloed kunt uitoefenen en niet een of ander lullig spel zoals ik altijd heb gedacht. 
Volgens Asbjörn zal de wereld meer en meer die richting opgaan en hij kon wel eens gelijk gaan krijgen. Wat mij minder aardig maar zeker realistisch voorkwam was de situatie van wat "de werkelijke wereld" betrof, armoede en verval door de maatschappelijke destructie ten gevolge van de ingrijpende klimaatverandering. Hoe daarnaast dan een virtuele wereld kan voortbestaan is mij niet duidelijk geworden.
Wat mij het meest trof was de merkwaardige gelijkenis met mijn lievelingsboeken van Homeros, de Ilias en de Odysseia waar strijd en de invloed van het ongrijpbare, bij Homeros de invloed van de goden en bij "Player One" de algorithmen van de virtuele wereld zo'n essentiële rol spelen. Opgemerkt moet toch wel worden dat beide een grote aandacht oproepen van de mensheid; na 3800 jaar worden de Ilias en Odysseia nog steeds gelezen terwijl de games de aandacht van een hele generatie jongeren heeft verworven; het virtuele en magische "boeit" dus wel en mij zeker.

Schoorl met Henk

 Expres een lange nacht gemaakt om uitgerust aan de dag met broer Henk te kunnen beginnen. Met de stoptrein van 9.13 en de Intercity naar Alkmaar was ik om half elf in Castricum en daar stond Henk op het bekende plekje op me te wachten in zijn enorme Mercedes waarmee we naar Schoorl reden. Daar hebben we heel genoeglijk als twee oudere heren - ook Henk, mijn jongste broer is al 64 en niet zo jong meer - rustig gewandeld en vooral genoeglijk met z'n tweetjes zitten praten op een bankje. Ik vond het een heerlijke dag zo vertrouwd samen met m'n "kleine" broertje. Hoewel we erg verschillend zijn kunnen we het goed met elkaar vinden!
Na afloop van de wandeling gingen we nog bij de bakker langs om taai taai in te slaan, maar tot onze teleurstelling was er ook deze keer geen taai taai. Henk heeft mij vervolgens naar het station van Hoorn gebracht. Ik heb helaas helemaal niet aan een foto gedacht, dus blijft deze blog zonder een onsie van de twee broers.

Afscheid van m'n vaste behandelaar

 

Amsterdam Zuid

Onlangs hoorde ik van Roos dat Marieke O. eind van deze maand zal stoppen met haar tandartsenpraktijk in Amsterdam. Dat wilde ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik kom niet zo gek vaak bij de praktijk; heb eigenlijk zelden een aanleiding en de controles vergeet ik vaak. Klopte want toen ik de afspraak voor vandaag maakte bleek dat ik in 2019 voor het laatst was geweest; time flies! Maar ik wilde in ieder geval afscheid nemen na zeker tien jaar in behandeling te zijn geweest; haar zorgvuldigheid en aandacht waren mij niet ontgaan.
Ik ging vroeg van huis om niet het risico te nemen dat ik te laat zou komen. Was maar goed ook , want bus 77 werd nogal geplaagd door vertraging in stad Utrecht vanwege herstelwerkzaamheden van de weg naar het station. Ik had beter uit kunnen stappen en het laatste stuk lopen, maar uiteindelijk was ik gelukkig ruim op tijd. Wel merkte ik dat ik nogal zware benen had door het vele wandelen van de laatste week. De praktijk was helemaal veranderd met een nieuwe inrichting. Marieke kwam me ophalen en deed op de bekende zorgvuldige wijze de controle en zag in eerste instantie geen aanleiding tot verder handelen. Wèl maakte ze zoals bij de laatste behandeling in 2019 was toegevoegd aan het dossier dat er fotoś moesten worden gemaakt. Daarop zag zij tòch een gaatje en bij nadere beschouwing met het scherpe pennetje vond ze dat ook. Ik heb haar niet gezegd dat ik dat plekje met het bewerken met de tandenstokers ook al had opgemerkt. Daar zat een gaatje onder de hals van de kroon. Dus verdere behandeling, zij het door een andere tandarts in de praktijk is nodig. Na het afscheid van Marieke, dus zonder "tot ziens", maakte ik de afspraak en ging er vandoor.
Aanvankelijk wilde ik nog wel naar het Rijksmuseum, maar al wandelend merkte ik dat de wandelingen van de laatste tijd mij toch wel erg opbraken; ik was hardstikke moe en nam in de Leidse straat gewoon de tram naar het station. Zelfs het stukje door het bos naar huis viel me zwaar. Ben maar vroeg naar bed gegaan. Morgen afgesproken met broer Henk voor een wandeling in Schoorl; dat zal wel gaan, Henk is niet zo'n uitgesproken wandelaar, dus dat wordt geen 15 km. Ook voor donderdag geen wandel-afspraak gemaakt met Roos; ff bijkomen.

Precies op tijd

 

Echt in het buitenland

En ook vanmorgen was ik weer zonder wekker op tijd wakker voor m'n wekelijkse wandeling in Zuid Limburg. De wandeling van Eijsden naar Slenaken stond al een tijdje bovenaan m'n bucketlist. Deze keer liep het allemaal als een fluitje zodat ik om 9.00 uur aan de wandeling begon op station Eijsden. dat station waar ooit in 1918 keizer Wilhelm II stond te wachten op toestemming om in NL asiel aan te vragen. Moet ik toch altijd even bij stilstaan op dit stationnetje van niks; heeft niet eens een kraan om je waterflesje bij te vullen. Vroeger gingen Roos en ik hier wel bij het Chinese restaurant nassen voordat we terug gingen naar Utrecht.
Het eerste stuk was overbekende koek maar daarna stukken die ik niet vaak heb gelopen, waaronder dat prachtige diep gelegen pad bij de grens. De wandeling loopt voor een fors deel door Belgisch gebied dus het was zelfs een beetje buitenland deze keer. Overigens ga ik naar Zuid Limburg juist voor dat buitenland gevoel; die heuvels zijn toch wel behoorlijk specifiek voor dit gebied en doen denken aan gebieden die ik in vroeger tijden in buitenlandse dreven heb belopen. Onverharde paden, rust en de heuvels, de natuur met dassen holen en de holle wegen, de boomgaarden en dan nu in herfsttooi; was weer een dag genieten. Komoot wees mij middels de spraak app de weg; ik noem haar altijd Truus en bedank haar ook regelmatig voor de mooie route die ze me wijst. "Ga hier rechtsaf! ". zegt ze dan dwingend terwijl ik geen weg zie, maar bij beter kijken is er altijd een paadje van niks, dat Komoot dan dicteert; vind ik een geweldige aanvulling van dit programma.

Ook dat je kunt zien hoeveel je al hebt gelopen en hoeveel je nog moet lopen gezien de lengte van de track. En dan het onvolprezen internet waarop je precies kunt zien hoe laat je de bus kunt halen. Die combinatie heb ik deze keer heel nauwkeurig toegepast. Om juist op tijd de bus in Slenaken te halen moest ik een halte of twee eerder eindigen en dat was uitgesproken mazzel want wat 9292.nl kennelijk niet wist, was dat de halte in Slenaken deze dag was komen te vervallen. Op de halte bij het bruggetje over de Gulp had ik willen instappen maar toen zag ik de bus naar Maastricht op een zijweg staan wachten. Ik kon dus direct instappen en vernam van de chauffeur dat de halte in Slenaken was vervallen deze dag. Daardoor was ik lekker vroeg weer thuis. Veel puf had ik niet meer dus heb ik het makkelijk aan gedaan met eten; beetje grazen en op tijd naar bed; ik was uitgevloerd; heb deze week wel erg veel van mezelf gevergd. Morgen weer bijtijds op voor de tandarts.

 

Naar Hoevelaken

 

Verrassend doorkijkje op Sligtenhorst

Het is deze dagen wonderlijk mooi herfstweer; hebben we vrijdag heerlijk door Overijssel gewandeld daar wilde ik vandaag wel eens door Gelderland en wel door landgoed Sligtenhorst, de plek waar ooit mijn overgrootmoeder Heintje Mondfrans werd geboren. Roos had een mooie track geconstrueerd en die heb ik uiteraard tot de laatste meters afgelopen. En inderdaad was Sligtenhorst het pareltje op deze wandeling, verder best lekker rustig en de afronding door het plaatsje Hoevelaken liep verrassend over een groen paadje dwars door de woonbuurt.

Heerlijk Braziliaans gegeten

 

Was verrassend en heerlijk maar vooral heek gezellig

Voor vandaag waren we uitgenodigd om bij de verloofde van Douwe, de oudste zoon van Roos te komen om kennis te maken met haar moeder en grootmoeder en om echt Braziliaans te komen eten;volgens Douwe betekent dat lekker en veel. En verder was het ontzettend gezellig. We hoefden heen niet met de trein want Douwe kwam ons ophalen met de Tezla en heel chique gingen we op weg naar Rotterdam. Roos herkende in Rotterdam  een aantal karakteristieke dingen nog uit de tijd dat ze hier als kind woonachtig was. Maar de verrassing was de ontzettend leuke straat waar Ana woonde.
We werden allerhartelijkst ontvangen door de drie generaties dames. Ana kennen we inmiddels van een aantal ontmoetingen die plaatsgevonden hebben maar haar moeder en grootmoeder natuurlijk niet; zij waren onlangs uit Brazilië aangekomen in Europa en uiteraard op bezoek bij Ana.
Een gecompliceerde manier van communiceren, gezien alle taalverschillen stond de gezelligheid niet in de weg. Allereerst een allerlekkerste cocktail die Ana voor ons had klaargemaakt; verrukkelijk. En al snel aan tafel waar een hele serie gerechten werd gepresenteerd door moeder Ana Lucia toebereid die daar het meeste aan had gedaan. Ik smulde en kon het niet laten om te gaan staan en gastvrouw en kokkin te bedanken. Aan de verbaasde, geamuseerde gezichten merkte ik pas dat ik als taal de enige had gebruikt die door de betrokkenen niet werd verstaan, mijn moedertaal. Ik moest er zelf om lachen, maar men had uit mijn gebaren wel de intentie begrepen. Het was reuze gezellig geweest en na een fotosessie met "onsies" voelden Roos en ik tegelijkertijd dat het tijd was om afscheid te nemen. We liepen door Rotterdam naar het centraal station en namen de trein naar Wijhe. Thuis gekomen hoefden we echt niet meer te eten. We hebben de dag afgesloten met een spelletje bridge.

Andijvie van de Vennerij

Andijvie van de Vennerij

De wandeling van Ommen naar Dalfsen is een goede favoriet voor mij geworden, niet in de laatste plaats vanwege het lunchplekje, de Vennerij, een paardentrailer die is ingericht om met z'n tweeën als wandelaars te kunnen uitrusten en een boterhammetje naar binnen te werken. maar je kunt er ook kakelverse eieren en diverse dingen uit de moestuin inslaan zoals een favoriete groente van mij: andijvie, door Anneke vroeger benoemd als"oud wijffie", moest ik altijd zo om lachen, zij hield er niet van en vond het net tabak; ik ben er dol op in combinatie met een balletje gehakt. Dus sloegen we vandaag opnieuw andijvie in; een krop van een kilo schat ik, dus thuis direct in tweeën gedeeld.
Verder de schoonheid van het herfstbos alom, zij het dat veel van de paddenstoelen aan het verwelken waren. Het seizoen loopt af; het zij zo. Wij komen terug voor de eieren en zoals al werd beloofd voor de komende tijd, prei en boerenkool.

Hugo had gelijk

 Gisteren had ik mijn fiets naar de fietsenmaker C. van Weelden, bij het station gebracht omdat de ketting in de kettingkast aanliep. Hugo had onlangs mijn fiets gebruikt en gezegd dat de ketting moest worden gespannen en daar had hij gelijk in. 
Ik had met Roos afgesproken om morgen te gaan wandelen en daarom vanavond al te komen. Aangezien het regende ging ik met de bus naar het station en eerst even mijn fiets ophalen bij de fietsenmaker, overigens een puike fietsenmaker met leuke kerels aan het roer. Ik kreeg uitgebreid te horen wat er met mijn fiets aan de hand was geweest en dat het was verholpen. Hugo had gelijk, de ketting moest worden gespannen en is direct ook gesmeerd. Toen ik wegreed was ik dan ook in eerste instantie verrast dat ik het geluid niet meer hoorde. Hij liep ook een stuk lichter.

Monteverdi

 De Orfeo van Monteverdi vind ik zo ongelooflijk mooi; deze prachtige muziek wordt algemeen beschouwd als de eerste Opera ooit, maar volgens Roos was er nog eentje eerder. Is verder niet van belang, de indringende klaagzang is zo mooi. Eigenlijk had ik verder nooit de moeite genomen om me verder te verdiepen in zijn muziek, maar soms moet je iets besluiten en zo ben ik begonnen met zijn beroemde madrigalen, uiteraard in uitvoering met Jordi Saval een uitvoerder van renaissance muziek bij uitstek. En ik kan niet anders constateren dan dat ik mezelf tekort heb gedaan door dezemuziek niet eerder tot me door te laten dringen. Kennelijk moet de tijd daar zijn want de muziek is nog net zo melig als in vroeger tijden, maar ik geniet er nu wel degelijk van!

Ik zeg niks

 

Foto genomen bij het Hulshorster zand

Flexibel met OV

 

Perenboom met Bredero stoofperen

Vanmorgen ondanks enig gevoel van tegenzin toch weer om kwart voor zes van huis gegaan om de trein van 6.13 te halen voor een goede aansluiting met de trein naar Maastricht en vervolgens naar Eijsden, althans dat was het plan. Toen ik m'n fiets op slot zette hoorde ik de stoptrein van 6 uur wegrijden, kortom ik was al altijd aan de vroege kant. Aangekomen op het perron wachtte mij een tweetal vervelende gebeurtenissen, ten eerste had ik pijn met lopen, m'n linkervoet deed zeer bij iedere stap, iets in de middenvoetsbeentjes denk ik en ten tweede was de trein van 6.13 uitde dienst gehaald. Mijn eerste impuls was om dan maar weer terug te gaan met zo'n zere voet en ik checkte inderdaad weer uit. Maar dat duurde niet lang: "je bent toch niet gek om voor niets zo vroeg op stap te gaan", bedacht ik mij en een pijntje - zo is mijn ervaring - loop je er wel uit. Dus het plan omgooien want Eijsden zat er niet meer in. Eerst dacht ik nog om dan maar in Slenaken te beginnen en naar Eijsden toe te lopen maar al verder nadenkend realiseerde ik mij dat een half uur later in Maastricht betekende dat het omchecken naar Arriva binnen de voorwaarden van het DalVrij abonnement valt en dus naar Schin op Geul en naar Noorbeek, de wandeling die ik enkele weken geleden met Roos heb gedaan en waarbij we van die heerlijke Bredero stoofperen hebben kunnen rapen in een verlaten boomgaardje. En zo zou geschieden.
Om kwart over negen stond ik op station Schin en liep ik zonder noemenswaardige klachten met mijn linkervoet richting Geul en verder richting Noorbeek. Onderweg at ik een bammetje en een flinke kop gulyas die ik in een plastic receptaculum had meegenomen. De wandeling was bekend maar ik heb in navolging van mijn wandelvriend Dick voor mijn doen veel foto's gemaakt en de wandeling op Komoot gepubliceerd. Inderdaad waren er nog steeds Bredero peren te rapen en te plukken. Volgens mijn lieve schoonmoeder Geertje waren dat de lekkerste stoofperen en daar heeft ze gewoon gelijk in, je kunt deze peren echter nergens meer krijgen afgezien van een enkele keer bij een kraampje aan de weg of zoals hier bij een verlaten boomgaard.
Uiteindelijk in Noorbeek geland en op de halte gesproken met een echtpaar uit Den Haag dat sterk overweegt om na hun pensionering in Zuid Limburg neer te strijken. Ik heb hen Schin als vestigingsplaatsje geadviseerd en bleek al de tweede persoon die dat hen had aangeraden. Ze gaan morgen eens kijken.
In de Intercity heb ik wat zitten lezen in Entangled life van Merlin Sheldrake, heerlijk boek, maar ik had moeite om wakker te blijven. 

Verlaat op kraamvisite

 

Marijn bij mij op schoot

Inmiddels is Marijn bijna drie weken oud, maar vandaag was er een gaatje in de agenda van de kraamouders zodat wij welkom waren. Neemt niet weg dat we al veel eerder hadden gewild maar toen waren er andere prioriteiten qua bezoekers. Maar vanmorgen was het dus zo ver en keken wij na het ontbijt hoe we het beste met het OV naar de bestemming konden reizen. Dat bleek met de bekende bus met vertrek om 10.46 vanaf onze standaard bushalte en aankomst anderhalf uur later. Dat klopte precies zij het dat we er met een omweg uiteindelijk naartoe liepen. We werden begroet door vader Peter en zoon Joris; die laatste keek wat onwennig naar die opa en oma die hij wel heel weinig frequent te zien krijgt kennelijk. Hij had duidelijk andere opa en oma verwacht hij heeft tenslotte drie stel grootouders. Het ijs was weer snel gebroken en daar kwam ook moeder Jessica de trap afgelopen met de boreling in de armen. Nog een heel kleine baby met van die roze wangetjes; lief gezicht. Even later hadden wij de eer om de kleine Marijn op de arm te mogen houden; voelde weer heel vertrouwd zo'n warm kleintje tegen je aan. Toen hij begon te schreeuwen legde ik hem tegen me aan en klopte heel zachtjes op z; n rugje, daar werd hij snel tevreden en rustig van. Daarna mocht Roos hem weer op de arm nemen. Uiteindelijk nam moeder Jessica hem over en werd hij volkomen tevreden gesteld met het lekkerste dat zo'n pasgeboren kindje moet hebben om groot te groeien; zo'n ontzettend lief gezicht zo'n moeder met kind beeld.

Marijn bij Roos op schoot

Ach en verder keutelden we wat aan; beetje kletsen, foto's van de geboorte bekijkend op de TV, plaatjesboekje met Joris doornemen en een boterham voor de trek.
Uiteindelijk was het weer tijd om te gaan, een kraambezoek moet ook niet te lang duren voor moeder en kind. Nu gingen we met de trein vanaf Dordrecht terug en namen in Utrecht CS afscheid van elkaar. 
In de stoptrein naar Bilthoven ontmoette ik voormalig buurman Sjoerd met zijn zoontje Inyan van 18 maanden, dus opnieuw een kleintje dat overigens rap in slaap viel terwijl Sjoerd en ik een flinke wandeling maakten door het Houdringebos. We trokken de wagen samen door de zandpaden en over boomwortels en spraken ondertussen over van alles zoals het DNA onderzoek van Sjoerd, het klimaatprobleem en de chaos op bestuurlijk nivo en de aanzwellende anarchie binnen de NLse bevolking. Toen we de hele politieke situatie hadden doorgenomen namen we afscheid. Bij de flat aangekomen kwamen daar tegelijk Hugo en Marjorie ook aan voor de douche en een kop thee. Ik had grote trek en slobberde eerst maar twee koppen gulyas naar binnen. Merkwaardig genoeg voelde ik een behoorlijke vermoeidheid terwijl ik feitelijk niets had uitgevoerd vandaag: ouderdom!
Tot slot jam gemaakt, brood gesmeerd voor morgen om eventueel direct naar Zuid Limburg te kunnen vertrekken als ik op tijd wakker word.

Sleutel brengen

 

Hoog Catharijne op zaterdag is bepaald
niet mijn habitat en ervaar ik als een nachtmerrie

Gisteravond had Anna de sleutel meegenomen en die wilde ik vandaag wel even overdragen aan Hugo en Marjorie. Ik had geen idee hoe de rest van het weekend zou gaan verlopen, wellicht zou ik met Roos meegaan naar Wijhe om maandag samen te gaan wandelen. Aanvankelijk had ik met Jessica afgesproken om dinsdag langs te komen voor een verlaat kraambezoek, ik had de kleine Marijn nog steeds niet gezien en dat werd toch wel tijd, Roos zou later ook in haar eentje op kraambezoek gaan, dus helaas niet samen. Zou achteraf niet nodig blijken want toen ik terugkwam hoorde ik van Roos dat er een gat in de agenda was gevallen van de boreling en dat we daarom samen al op zondag, morgen dus langs konden komen. Maar dat was wel de reden waarom ik de sleutel wilde overdragen.
Ze moesten naar een bedrijfsuitje met Hugo's werk en zouden met de trein van 12.25 op Utrecht CS zijn; daar droeg ik de sleutel inderdaad aan Hugo over en liep snel terug naar mijn eigen perron om daar te constateren dat ik bijna een half uur moest wachten omdat de trein naar Baarn in het weekend nog maar 1 keer per uur rijdt. Nou ja, dan maar even een rondje door Hoog Catharijne. Dat heb ik geweten, dat is voor mij werkelijk een belevenis als een nachtmerrie wanneer je daar op de zaterdag door de mensenmassa loopt. Het heet ook niet voor niets een "mall", ik heb daar helemaal niets mee en was er na 10 minuten dan ook helemaal klaar mee en kon gelukkig al in de trein naar Bilthoven plaats nemen.
Even later ging vlakbij mij een jonge vrouw zitten met een jong kind in de buggy. Terwijl moeder op haar telefoon moest kijken zat het twee-jarige kind zich duidelijk te vervelen. Ze keek verveeld voor zich uit maar vertrok direct haar gezichtje in een glimlach toen ik stiekem een beetje naar haar zwaaide. Ze brabbelde wat en probeerde zich met succes wat los te maken uit het tuigje waarmee ze aan het wagentje was geketend, ze wees naar achteren en ik zei: "ja, daar zit mamma druk met de telefoon", de moeder pakte een boekje en gaf dat aan het kindje en even later zat ik als ervaren opa het kindje te wijzen op de plaatjes in het boekje. Vond ze duidelijk leuk. De moeder vond het kennelijk aandoenlijk en ik geloof dat ze zelfs foto's maakte van die vreemde oude man met haar dochtertje. We spraken wat met elkaar waarop ik haar vertelde van mijn 12 kleinkinderen van 3 weken tot 12 jaar oud; ervaren opa, net wat u zegt.
Ik moest er al snel uit en drukte de moeder nog op het hart dat ze veel moest voorlezen; ach waar bemoei ik me mee, maar zo'n moeder met kind en telefoon vind ik zo'n laakbare combinatie; geef toch aandacht aan je kind!
Ik nam een haring en fietste in alle rust terug naar de flat waar Roos al klaar zat met de thee en vertelde dat we morgen al naar Papendrecht konden gaan, dus gelukkig toch samen.

Rondje Eilandspolder

 

En toen waren we klaar

Het viel me niet mee om vanmorgen weer zo vroeg actief te worden; de Eilandspolder wachtte en ik had geen enkel excuus om aan de oproep geen gehoor te geven. Hoopvol voelde ik nog of er sprake was van regen want als dat het geval zou zijn is het onverstandig om naar het station te fietsen vanwege het toch al niet beste zicht in het donker dat in dat geval ook nog eens wordt gehinderd door spetters op de bril. KNMI voorspelde wel wat kleine regenbuitjes maar toch vooral miezer en dat zou het ook worden.
Dus weer vroeg uit de veren, boterhammetje met jam en kwark en de rugzak ingepakt. 
Aangekomen in Amsterdam merkte ik dat het daar toch wel degelijk flink regende en geregend had. In Edam stonden Ab en Dick me al op te wachten. We pikten Ben nog op in Purmerend en waren keurig om 8.30 uur bij de werkschuur. We waren nog nauwelijks binnen of de anderen kwamen ook aangetuft dus al snel waren we compleet en zaten we aan de koffie. Intussen begon het ook hier te regenen en omineuze beelden op weeronline lieten dreigende bewolking zien. "Dat heb ik weer", dacht ik want zo'n regenbui is voor mij echt vreselijk; je zit na afloop nat en koud in de trein en bent nog iets van twee uur onderweg voordat je thuis bent. Maar het zou allemaal heel erg meevallen, precies zoals KNMI had voorspeld af en toe een miezerig buitje. 
Ik had mij voorgenomen om deze keer een hele opname van de rietruimdag op te nemen in Komoot, dus de vaarroute en de eilandjes waarop we gewerkt hadden met foto's.
Uiteindelijk hebben we iets van vier eilanden geruimd en heb ik heerlijk gewerkt, de plastic regenjas kon gewoon uit blijven. Na afloop kon ik weer meerijden tot station Zaandam en daar snel door naar huis. Met een rooie kop van de hele dag buiten zijn geweest nog lekker uitgebreid gekookt met een karbonade van de boerderij van gisteren.

Opnieuw naar de Vennerij

 

Op stap met mijn Roosje

Vandaag hadden Roos afgesproken om samen de wandeling van Dalfsen naar Ommen te lopen net als vorige week. Nu in herfsttijd is die route wonderschoon maar eigenlijk ging het ons toch ook om opnieuw bij de bioboerderij weer wat in te slaan; ik wilde weer van die kakelverse eieren en Roos wilde kijken of er inderdaad varkensvlees te koop was. Onze vroegere leverancier van biovarkensvlees, Veldvarkens is gestopt met levering aan particulieren en dus zochten we wat anders voor varkensvlees en ik kan u verklappen: "dat hebben we gevonden!".
We zouden elkaar ontmoeten in Zwolle. Het was weer behoorlijk zonnig en dan kun je maar beter van Oost naar West lopen als je vroeg aan de wandel gaat, dus keerde ik de track om en reden we met de trein door naar Ommen. De track begon direct achter het station en ging als snel langs de prachtige Beneden Regge en naar de provinciale weg. Die vermeden we door over de camping te gaan en verder op geleide van "Truus". Lekker relaxed lopen terwijl de spraaksturing aangeeft hoe je moet afslaan. Af en toe moet je toch even op de kaart kijken voor de zekerheid.
Onderweg belde Roos naar de eigenaren van de Vennerij met de vraag of zij inderdaad varkensvlees hadden en na enig heen en weer gebel kwam dat helemaal in orde. We aten onze meegebrachte bammetjes op in het gezellige plekje dat daarvoor is ingericht in een voormalige paardentransportkar en kochten fors in: andijvie, eieren en ook vlees; het paste maar amper in onze rugzakken. Gezellig gesproken met eigenaresse Esther en we gingen weer verder door het pad met de enorme hoeveelheid paddenstoelen; eekhoorntjesbrood en veel ons onbekende soorten. Prachtig om te zien allemaal.
Keurig de trein van 3 uur in Dalfsen gehaald en in Zwolle namen we weer afscheid. Lekkere wandeldag geweest.
's-Avonds ging ik bijtijds slapen want de volgende dag weer Eilandspolder dus weer vroeg opstaan net als gisteren voor de wandeling in Limburg met vriend Dick.

Afwijkend gedrag

Bloeind struikje tussen verdroogde
en uitgebloeid struikjes

In een groep individuen van de zelfde soort vind je altijd afwijkende exemplaren, dat is de kracht achter de natuurlijke selectie. Daar zie je in het algemeen niets van omdat ze fenotypisch gelijk zijn aan elkaar, maar soms is het genotypisch verschil wel degelijk fenotypisch manifest en valt het op dat er een afwijkend exemplaar tussen zit. Zo zijn er door minutieus gepriegel mutanten gevonden van het fruitvliegje, vanaf die tijd een geliefd proefdierken voor genetische experimenten in de biologie. In de natuur zie je dat ook wel bijvoorbeeld de variatie die je ziet bij de struiken en de bessen van de sleedoorn zo is mij opgevallen.
Nu liep ik vandaag door het Houdringhebos en zag daar in een heideveldje tot mijn verbazing een piepklein struikje bloeiende heide tussen allemaal verdorde en uitgebloeide soortgenoten en bedacht ik mij dat hier wel eens sprake kon zijn van een dergelijke mutatie en is dat nu gunstig in het geval van de klimaatverandering dan kon dat wel eens een soort worden die de overhand gaat krijgen onder de heidestruikjes.
Mijn camera is niet geweldig dus u zult maar van mij aan moeten nemen dat het genoemde struikje helder bloeide; is op de foto wat moeilijk te zien.

Aan de wandel met Dick

 

Vriend Dick met fototoestel

Afgelopen zaterdag tijdens het concert van Roos heb ik in de pauze met Dick afgesproken dat we weer eens samen zouden gaan wandelen in Limburg. En de daad bij het woord voegend had ik hem gisteravond al gevraagd om zijn WhatsApp in de gaten te houden omdat we samen aan de wandel konden. We zouden een wandeling gaan doen te beginnen en te eindigen in Slenaken en dan moet er niks mis gaan zonder dat de ander dat weet, dus WhatsApp open. 
Om kwart voor zes kon ik Dick melden dat het wat mij in ieder geval door zou gaan en dat ik op weg ging. Het liep allemaal gesmeerd dus de WhatsApp was wat overbodig, wèl meldde Dick mij iets over lijn 350. Mijn bus had enige vertraging, maar dat mocht de pret niet drukken dus al snel waren we onderweg in prachtig weer in de bossen en het landbouwgebied rond Slenaken, een gebied waar ik de afgelopen tijd al dikwijls ben geweest; het ligt ook wel in het mooiste deel van Zuid Limburg.
De route ging voor een groot deel door België hetgeen ik merkte door de SMSjes die de PTT me stuurde vanwege de smartphone. Was weer ouderwets genoeglijk met m'n oude vriend zo in Limburg, daar zijn we zeker dertig jaar geleden al mee begonnen; Dick is zelfs in Limburg gaan wonen.
Dick maakte een uitgebreid fotorelaas voor zijn Komoot vrienden; hij heeft een hele wandelgroep die georganiseerd is rond Komoot; het is een flexibele app die je voor van alles rond het wandelen of fietsen kunt inzetten. Ik loop er heel graag mee, maar je kunt er ook routes mee uitwisselen, afspraken maken om met een groep een bepaalde route te gaan wandelen en vast nog veel meer. Ik sjok altijd graag met Truus als mijn pratende gids van Komoot.
Onderweg wat appeltjes gescoord die daar in Limburg gewoon in het gras liggen te wachten op een voorbijganger. En weer op onze onderscheiden bushaltes afscheid genomen. Toen de bus van Dick langsreed heb ik hem nog toegezwaaid zoals we hadden afgesproken. Ik tufte weer met bus en trein terug naar het Biltse.

Eindelijk rust

 

Eindelijk rust

Na het recital van gisteren is er in ieder geval wat mij betreft een last van de schouders gevallen; ik hoopte zo voor mijn Roosje dat het een succes zou worden en het is veel meer dan dat geworden: een reuze succes. Ik ben heel trots op wat zij heeft gepresteerd door al die 25 composities te schrijven maar ook dit hele recital te organiseren.
Vandaag stond in een heel ander teken; we gingen op bezoek bij onze hoog bejaarde vriend. Was ik er enkele weken geleden in m'n eentje geweest om te zien hoe het hem was vergaan na een val, daar gingen we nu met z'n tweeën om te kijken hoe het inmiddels met hem ging. Roos had hem een pot fazantenbessenjam beloofd en wilde die belofte absoluut gestand doen. En natuurlijk in combinatie met een wandeling. Dus na ontbijt en koffie en vergezeld door prachtig weer gingen wij eropuit. Was een genoegen om bij onze vrienden te zijn; hij was een stuk vitaler dan bij het laatste bezoek en maakte als vanouds scherpe grapjes. Maar na een klein half uur was de koek op en gingen we weer naar de flat, zij het nu wel met de bus.

De grote dag

 

Rosasharn

Wat hebben we lang naar deze dag uitgezien, de dag van het recital, de dag waarop tal van de composities van Roos voor publiek worden gepresenteerd: wereldpremières van ruim 20 liederen, uitgevoerd door gerenommeerde Nederlands professionals, maar ook een recital van Lenneke Ruiten en Thom Janssen met liederen van Richard Strauss.
We gingen natuurlijk bijtijds van huis, zwaar bepakt met alle toebehoren voor de organisatie van een dergelijk evenement als opname apparatuur, programma's en kleding voor Roos, want ze wilde natuurlijk wel presentabel zijn als organisator en gastvrouw. De Smeezaal in het Bartholomeusgasthuis in Utrecht was vanaf 12 uur voor ons beschikbaar en vanaf dat moment zouden de zangers Hans Pieter Herman bariton, Florieke Beelen, mezzo met Bas Verheijden aan de vleugel gaan inzingen en nog wat stukjes doornemen tot 12.45 en daarna zouden Lenneke en Thom gaan inspelen. En dan vanaf half twee mocht het publiek naar binnen. Ontzettend spannend allemaal.
Iets voor twaalf liepen wij door de Smeestraat en daar liep Hans Pieter voor ons dus met z'n drietjes naar de Smeezaal en even later ook Florieke en Bas. Daar gingen ze aan de gang; heerlijk om te horen. Ook de bloemen werden bezorgd en die vonden een plekje in het keukentje, tevens verkleedplekje voor de artiesten. Iets aan de late kant kwamen Lenneke met haar zoon Félix en Thom Janssen en namen de vleugel en podium over van de anderen en gingen aan de gang met stemoefening en een lied van Strauss om in te zingen. Intussen kwamen er al bezoekers; het liep allemaal naar wens.
Heerlijk om te zien wie er allemaal kwamen; de regio-coördinatoren en bestuur van de VvhL waren uitgenodigd en natuurlijk familie en vrienden. Uiteindelijk waren er ongeveer 50 bezoekers.
Stipt om 14.00 uur begon het recital; Roos hield een inleiding waarin ze iedereen welkom heette, haar artiestennaam, "Rosasharn" verklaarde en ook vertelde dat een lied pas echt af is wanneer het ook is uitgevoerd voor publiek en dankte het publiek dan ook dat zij op deze manier mee werkten aan het sluitstuk van de liederen. En toen opende ze het recital door Florieke, Hans Pieter en Bas aan te kondigen. Onder applaus betraden zij de "stage" en daar begon de muziek. Heerlijk om de Ida Gerhardt cyclus opnieuw te horen; wordt nu voor de derde keer uitgevoerd en klinkt weer heerlijk. Daarna liederen op gedichten van Hendrik Marsman en Vier vrouwenklachten, nog een aantal liederen en tot slot een duet; allemaal voor het eerst ten gehore gebracht en dus premières; heerlijk om te beluisteren. De meeste heb ik wel gehoord in de vorm van de door de computer geproduceerde geluiden op basis van de partituren, maar dat is onvergelijkbaar. Ik genoot ontzettend en moest tot mijn genoegen constateren dat het gewoon heel goede werken waren; heel goede composities van mijn partner Roos met de artiestennaam Rosasharn! Ik blaakte van trots.

Bas, Florieke en Hans Pieter na afloop
van hun optreden

Een half uurtje pauze tussen de twee grote programma onderdelen en vervolgens een tweede uur liederen. Thom vroeg zich af of dat niet te veel was voor het publiek, maar Roos en ik merkten op dat het voor een groot deel echte liedliefhebbers waren, maar later bleek dat ook de minder aan het lied gewenden als onze (schoon)kinderen het prima vonden twee uur lied. De liederen van Strauss en tot ons onuitsprekelijk genoegen ook twee liederen van Roos, waaronder "de kleine dochter van Jaïrus", een doordringende tekst over het bijbelse verhaal, gedicht van Ed Hoornik en door Roos bijna navrant gecomponeerd; prachtig, ik moest een traan wegslikken. Lenneke zong het precies zoals Roos het had bedoeld maar deed haar ook een enorm genoegen met deze uitvoering, overigens geen première maar eerder uitgevoerd door Ingrid W.
Tot slot de "Vier letzte Lieder" van Richard Strauss, door Thom uiteraard op vleugel uitgevoerd, maar zeker ook prachtig waar ik deze liederen slechts ken met orkestbegeleiding. Wat een genot om dit live te horen uitvoeren. Wat een stem!

Lenneke Ruiten en Tom Janssen tijdens
de toegift

Tja dat was het dan wat de uitvoering betreft, ik was heel sterk onder de indruk en het publiek ook; het bestuur van de VvhL was vol lof over deze liederen en sprak dat ook openlijk uit bij monde van één van hen. Bij de borrel werd Roos omringd door enthousiaste toehoorders, maar vooral door bestuursleden van de VvhL, het enthousiasme was duidelijk.
Opgetogen gingen we, opnieuw bepakt en bezakt en vooral heel opgetogen terug naar de flat. Roos had onbedoeld een behoorlijk aantal verjaardagsgeschenken gekregen en die werden uiteraard uitgepakt en bekeken; helaas was het niet altijd duidelijk wie de gevers waren; nou ja,allemaal lief bedoeld. We waren beduusd van alles van deze heerlijke middag en gingen uitgevloerd slapen.

Er kwam rust over ons

Natuurlijk speelt het recital van 8 oktober voortdurend door ons hoofd maar inmiddels is alles goed voorbereid en heeft Roos gisteravond alle spullen meegenomen vanuit Wijhe als programma's en liedteksten. Aan de hand van een protocol heeft ze alle steken die je kunt laten vallen bij de voorbereiding van een dergelijk groot project in kaart gebracht ter voorkoming. Tja, en dan komt de rust; afgelopen nacht hebben we dan ook lekker geslapen.
Ontbijt en koffie en naar de markt gewandeld. Roos ging nog even bij de bloemenman langs om te kijken welke bloemen in het boeket voor de artiesten beschikbaar waren en maakte de definitieve keuze. We gingen bij de textielkraam langs en zoute noten voor volgende week. Verder hadden we eigenlijk niets nodig en we liepen weer terug. 
Verder niets bijzonders deze dag. 

Mooi weer, dus naar Limburg

 

Hugo repareert mijn app

Ik kon maar slecht slapen vannacht; na een eerste vaste slaap werd ik wakker voor een pitstop en kon daarna de slaap maar niet vatten. Dat komt door de spanning voor het recital van aanstaande zaterdag. Voor vandaag heb ik ter afleiding dan ook maar besloten om weer een dagje in Limburg te gaan wandelen; het is zo'n heerlijk landschap met z'n heuvels en onverharde paden door bossen en landbouw gebieden met hier een daar een klein dorpje; daar kan ik lekker dromen tijdens het wandelen. Maar het slapen was deze nacht een probleem; uiteindelijk viel ik tegen half vijf in slaap en schrok me rot toen om 5 uur de wekker ging. Dan moet je ook direct op de rand van het bed gaan zitten om te voorkomen dat het "nog een paar minuten" zich niet meer verdraagt met het "Dalvrij abonnement" bij NS. Dus half verdoofd opgestaan, wassen en scheren en aankleden. Uiteindelijk was ik om half zes klaar en kon ik rustig aan vertrekken denken. Het was merkwaardig genoeg helemaal niet koud.
De reis liep soepel en het OV werkt dan als een uurwerk. Om 9.15 de bus naar Gronsveld en de wandeling van de vorige keer weer opgezet in Komoot tot halverwege en daar richting Schin op Geul ingesteld; werkelijk een uitkomst die Komoot app; hij vindt de mooiste wandelpaden, altijd onverwachte kleine weggetjes die ja anders voorbij zou lopen. Zelfs bij Schin zelf waar ik al tientallen keren ben geweest vond Komoot een klein paadje langs een piepklein stromend watertje dat richting Geul en station liep. Daar nam ik de trein naar Maastricht en zonder vertraging kwam ik in Utrecht en de Bilt waar mijn trouwe fietsje stond te wachten. Ik ging nog even bij de visboer een harinkie scoren en bij Albert Heijn een liter melk halen. Ik was nog maar net thuis of daar kwam Roos, beladen met alle spullen die ze verder nog nodig had voor het recital; het gaat nu echt gebeuren!
's-Avonds kwamen Hugo en Marjorie nog langs om te douchen; hun badkamer is al enkele weken in de verbouwing en komen ze om de dag hier douchen. Hugo probeerde ook een niet meer functionerende app voor mij aan de gang te krijgen.

Herfst

 

De eerste vliegenzwam van deze herfst

Tot vervelens toe meld ik in deze blog dat ik weer een wandeling heb gemaakt in het Houdringhebos, zo ook vandaag. De laatste week speur ik om mij heen of ik het eerste exemplaar van de vliegenzwam tussen de gevallen bladeren kan zien. Deze prachtige paddenstoel met zijn karakteristieke knalrode hoed komt zolang ik hier woon in grote getale voor in genoemd bos. En vandaag was het dan zo ver, een fraai gevormd exemplaar zoals je wel in sprookjesboeken ziet met een kaboutertje ernaast. Maar schitterend blijft het, ieder jaar weer!

Roos is jarig

 

Roos met de verjaardagsrozen

De dag was nog maar nauwelijks begonnen, om 00.10 werden we tegelijk wakker voor een pitstop. Het was dus 4 oktober en dus was Roos feitelijk jarig op dat moment, Desalniettemin heb ik mij ingehouden en haar niet middenin de nacht gefeliciteerd. Uit ervaring weet ik dat zij dan moeilijk weer in slaap valt; ze moet haar slaap niet actief onderbreken met praten wil het goed gaan.
Ze had een heel programma voor deze dag, eerst vroeg naar de tandarts in Amsterdam en dan even terug naar de flat om in de loop van de middag naar zoon Tycho te gaan en aansluitend naar Driebergen voor de generale repetitie voor zaterdag; de twee zangers en de pianist gaan dan zonder onderbreking alle liederen die zaterdag ten gehore gebracht zullen worden uitvoeren. 
In die tussentijd ging ik rozen kopen om haar verjaardag luister bij te zetten en nog wat boodschappen op de markt en bij de zuivelboerderij. Toen ze weer op de flat kwam hebben we koffie gedronken met een puntje zelf gebakken appeltaart en heeft ze mijn cadeau uitgepakt, de partituur van "le Sacre du printemps" van Igor Stravinsky die wil ze gebruiken om inspiratie op te doen als ze aan het componeren is.
Merkwaardige verjaardag voor haar want al snel moest ze weer weg om pas laat en bijzonder enthousiast weer thuis te komen; de generale repetitie was helemaal naar wens gegaan. Nog een paar verbeteringen en op naar zaterdag, de grote dag!

Verse gist

 

Een brok verse gist

Inmiddels alweer 40 jaar eet en bak ik zelfgemaakt brood, daarvoor heb je naast meel natuurlijk gist nodig voor het rijzen. Nu gebruik ik altijd droge gist uit een pakje, maar vroeger deed ik het ook wel met verse gist. Roos heeft onlangs in Wijhe bij de warme bakker aldaar verse gist gekocht en daarmee brood gebakken met goed resultaat. Maar toen ik die klont verse gist zag, zoals hier op de foto van de blog moest ik aan een idioot huisexperiment denken dat ik gedaan heb in mijn begin twintiger jaren toen ik nog student was en het bijvak microbiologie deed. Waarom ik gist in huis had gehaald is me een raadsel, maar ik dacht vast dat het een gezond voedingsingrediënt zou zijn vanwege de vitamine B familie die in biergistpillen zit en ook in de media waarin op de afdeling microbiologie bacterie culturen werden opgekweekt. In ieder geval heb ik toen een klein stukje van die levende gist opgegeten. Het effect was dat die gist in mijn maag lekker aan het verteren van mijn voedsel begon en daarbij, zoals gist altijd doet koolzuurgas produceerde; het effect was dat ik enorm moest boeren weet ik nog en van die zure boertjes die door je neus naar buiten gaan. Ik heb dat experiment nooit herhaald maar ik moest er direct aan denken toen ik dat stuk gist bij Roos zag.

Wilt u een saucijzenbroodje?

Eind van de dag ging ik terug naar de Bilt. In de stoptrein zat een jonge vent lekker te eten en ik wenste hem een smakelijk eten. Intussen vertrok de trein en verdiepte ik mij in m'n boek. Toen vroeg de jonge man heel verrassend of ik misschien trek had in een saucijzenbroodje. Nu moet u lezer weten dat ik dol ben op saucijzenbroodjes vooral wanneer ze knapperig vers zijn. Ik zei tegen de jongeman dat ik eigenlijk net had gegeten en geen plek had voor zijn aanbod. Kennelijk zag hij de aarzeling in mijn ogen want dreigend zei hij dat hij hem anders weg zou gooien en die grove handeling kon ik natuurlijk niet aanzien dus nam ik het aanbod aan en nam een voorzichtig een hap. En ja hoor, een heerlijk vers knapperig saucijzenbroodje dat er moeiteloos ingleed. 
Daarna natuurlijk een heel genoeglijk gesprek dat over zijn toekomstplannen ging. Hij had allerlei best goede ideeën en gelukkig ook dromen waarvan hij zich best realiseerde dat er tussen dromen en werkelijkheid meestal praktische bezwaren liggen. Hij wilde graag "iets" in horeca of toerisme gaan doen in Griekenland, op Kreta wel te verstaan. Hij kwam daar graag en regelmatig begreep ik. Ik had weinig moeite om me voor te stellen hoe zo'n verrukkelijke plek aan zo'n levenslustige jonge vent trekt en ik vertelde hem dat ik dat op zijn leeftijd en ook later sterk had gehad, het "huisje in Frankrijk", waar ik telkens weer mijn verstand krachtig moest inzetten om te voorkomen dat de emotie van het moment gedurende een verblijf in Frankrijk de overhand zou krijgen. Met enig leedvermaak dacht ik dan aan telkens naar het zelfde plekje met vakantie te moeten en het onderhoud en ander gezeik als gras knippen en zo. Nog daargelaten wat ik van de echte Franse huisjes bezitters hoorde als leeggehaalde wijnkelders en diefstal van interieur. Daar luisterde hij best naar. Ons gesprek eindigde toen hij op zijn bestemming was. Ik bedankte hem nogmaals voor het saucijzenbroodje.

Wat een leuk plekje

Heerlijk plekje om even te lunchen

In de trein wisten we eigenlijk nog niet eens wat we wilden gaan wandelen; ik vind Dalfsen de prettigste plaats om te beginnen; lekker dichtbij Zwolle zodat je weinig reistijd kwijt bent. Het werd uiteindelijk van Dalfsen naar Ommen en we lieten de track door Komoot bepalen; dat viel opnieuw niet tegen! Wat een trouvaille deze "app". Roos had ervaring met het eerste deel van het traject zodat we "Truus¨ even moesten bruuskeren: "keer om, keer om", riep zij telkens totdat we weer op de track liepen. Het was een fraai traject; het eerste deel vooral door het boerenland en enigszins parallel aan het spoor en langs watertjes. Er stond een macht aan grote exemplaren van het eekhoorntjesbrood; het waren er zo veel dat ik me gerechtigd voelde om er een stel te plukken teneinde te verwerken of te drogen. Halverwege stond een wagen met de deur wijd open en met allerlei etenswaren te koop aangeboden en twee stoelen om lekker te zitten; was precies lunchtijd dus maakten we gebruik van dit uiterst aangename aanbod. Even later kwam de mevrouw van dit etablisementje wat spullen aanvullen; wij hadden inmiddels al twee dozen eieren en een enorme krop andijvie van eigenaar doen verwisselen. Roos schreef nog iets in het gastenboekje en we besloten om hier regelmatig inkopen te gaan doen; en dan onderweg nog wat paddenstoelen plukken.

Nog een kilometertje of 6 naar Ommen en toen waren we weer klaar voor vandaag. 
Terug in Wijhe gingen we nog even een snackje scoren in het dorp en daarna thee drinken thuis.