Wat een storm

 Zelfs een storm krijgt tegenwoordig een naam; vandaag was de eer aan "Corrie", genoemd naar de eerste meteoroloog van het vrouwlijk geslacht aan het KNMI. Maar een storm was het!
Voor vandaag had ik eveneens een museumbezoek gepland en vorige week al een timeslot aangevraagd; het RMO in Leiden. Maar de storm was zo hevig dat ik het niet aandurfde; in de krant stond ook dat het treinverkeer was ontregeld en dan heb je als pensionado het grote voorrecht om het hele gebeuren aan je voorbij te laten gaan. 
Als een echte Oblomov heb ik dan ook tot half drie in de middag in bed liggen lezen in een boek van Jared Diamond over traditionele culturen en liggen studeren in "Mollo", het leerboek over de bridgesport.

"Hoe is uw naam?", werd me gevraagd

 

De heilige weg poort in Amsterdam

Voor vandaag hadden we ons eerste museumbezoek sinds zeer lange tijd gepland; onze museumjaarkaarten waren voor bijna een jaar verlengd door de organisatie vanwege de lange tijd van de lockdown waarin museumbezoek werd verboden. Maar voor vandaag hadden we het museum in Zutphen op ons programma gezet. Roos had een tijdslot voor ons tweeën aangevraagd, dus moesten we op tijd daar zijn. Wat een gedoe om tegenwoordig een museum te mogen betreden; allereerst de muilkorf op in de vorm van het mondlapje, dan de QR-code tonen. Op de vraag wat mijn geboortedatum was kon ik het niet laten om te zeggen dat ik dat niet meer wist. De alleraardigste dame was helemaal ontsteld en ontbeerde kennelijk de (Amsterdamse?) humor en keek me niet begrijpend aan. Vervolgens vroeg ze of ik mijn naam wel wist. Ik kreeg zo'n Marten Toonder gevoel wanneer commissaris Bulle Bas aan de heer Ollie B. Bommel vroeg: "wat is de naam Bommel? ", maar gaf nu wel correct antwoord. Ze zal wel gedacht hebben dat ik inderdaad dement begon te worden want ik vroeg wat er nog meer van me werd verwacht en dat was natuurlijk het inchecken met de museumjaarkaart. 
Maar alle gekheid op een stokje; het was heerlijk om weer in een museum te zijn met allerlei mooie werken van, voor een belangrijk deel mij onbekende NLse schilders, maar ook van de gebroerders Maris en van Schelfhout. Ik mag altijd graag de schilderkunst "an sich" beschouwen, maar vooral ook de plaatjes van een verleden. Zo hing er een schilderij van de Heiligewegpoort in Amsterdam; de heiligeweg werd in de 15e eeuw aangelegd vanwege de toeloop van pelgrims naar de kapel rond het wonder van Amsterdam; dat was voordat de grachtengordel van Amsterdam werd aangelegd. Bijzonder om daar nu ook een plaatwerk van te kunnen aanschouwen in de vorm van een schilderij.
Na afloop van het museumbezoek en een kopje koffie in het museum café liepen we nog door het mooie Zutphen en weer via het station naar Wijhe. We dronken nog thee en daarna ging ik terug naar de Bilt. 

Toch weer vlees gekocht

 

Schapen op het Balloërveld

Had ik gisteren voordat ik naar Roos vertrok met veel moeite alles wat ik op moest bergen en veilig stellen voor bederf in mijn vriezer en koelkast opgeborgen en mij voorgenomen voorlopig niets meer te kopen, daar heb ik vandaag toch weer speklappen en karbonades ingeslagen en wel na een heerlijke wandeling door Drenthe.
We waren bijtijds opgestaan en naar Assen gereisd voor de vertrekplaats Rolde; daar kun je twee keer per uur komen, aansluitend op de Intercity uit Zwolle. Roos had een fraaie track geconstrueerd van Rolde via Balloërveld naar Schipborg, alwaar zich een boerderij bevond waar we varkensvlees konden kopen van dieren die in alle rust en ruimte waren groot geworden, vergelijkbaar met Veldvarkens in Zelhem alwaar we jaren lang ons varkensvlees van hebben betrokken. Helaas zijn zij gestopt met het leveren van vlees aan particulieren.
De wandeling was schitterend; het Balloërveld is uitgestrekt en in deze tijd van het jaar bijzonder rustig; nauwelijks mede wandelaars gezien. Na het Balloërveld kwamen we in het gebied van de Drentse Aa, eveneens schitterend. Kortom, het was een fijne wandeling die uiteindelijk inderdaad in Schipborg bij de boerderij uitkwam. Het bleek een boerderijwinkel te zijn vergelijkbaar met degene die we in Maartensdijk hebben en die je wel vaker tegenkwam; het vlees kwam van een stel uit Uithuizermede die inderdaad varkens houden op de beschreven manier; zij verkopen ook op de markt in Groningen. En als gezegd, schafte niet alleen Roos e.e.a. aan, maar kon ik het ook niet laten om wat schouderkarbonades en speklappen te kopen. 
De terugweg liep anders dan we ons hadden voorgesteld; we namen bij het P&R station de bus naar Groningen CS en daar bleek dat het treinverkeer naar Zwolle gestremd was. Ik stelde voor om dan de trein naar Leeuwarden te nemen en van daaruit naar Zwolle te gaan. Dat was maar goed ook; duurde wel langer, maar was in ieder geval - naar achteraf bleek - sneller dan wachten in Groningen en in een waarschijnlijk overbezette trein naar Zwolle te reizen.
Onze honger gestild met een kop erwtensoep en een maaltijd die Roos al had geprepareerd. En lekker weer gebridged.

Hoe doe je dat?

 

Aanwijzing voor de groepswandeling

Vandaag beloofde de mooiste, althans zonnigste dag van de maand januari te worden; en daar werden we niet in teleurgesteld. Ik had afgesproken om vandaag naar Roos te gaan; dat werd het eerste Hulshorsterzand van 2022. Met de trein van half tien naar Harderwijk en met de bus naar Leuvenum. Gelukkig had ik deze route besloten, want nu liep ik met de zon in de rug; met zo'n laagstaande zon als in januari werkt Helios gewoon verblindend en ik had geen pet bij me, maar slechts een muts voor de kou aan m'n hoofd. Lekker rustig aan gewandeld met af en toe een bankje voor het pellen van een sinaasappel of een bammetje knagen. Halverwege kwam ik allemaal gele aanwijspijlen en van die stukken wit-rood waarschuwingstape; was kennelijk voor een wandeling in groepsverband want even verderop zag ik een paar wandelaars. Dat bleken degenen te zijn die de wandeling aan het uitzetten waren; ik haalde hen daarom ook in en maakte een praatje. Het bleek om een wandeling te gaan met een forse wandelgroep uit Nunspeet, een groepswandeling die morgen, zaterdag dus plaats zou vinden. Ook hoorde ik dat Natuurmonumenten en Staats Bosbeheer kosten in rekening gaan brengen voor groepen die georganiseerd gaan wandelen. Kan ik me best wat bij voorstellen; het brengt altijd onderhoud met zich mee. 
Al verder wandelend vroeg ik mij af hoe je groepen mensen in beweging kunt krijgen. In de krant las ik over preventie van o.a. pandemieën als de Covid pandemie die we inmiddels wel achter de rug hebben. Bij preventie wordt in dit geval niet gedacht aan vroegdiagnostiek zoals bij darmkanker en borstkanker, maar aan echte preventie, d.w.z. jezelf in een conditie brengen en houden waarin je jezelf het beste wapent tegen ziekten: bewegen, gezond eten e.d. Bewegen lijkt wel een panacée in deze. Maar hoe krijg je de mensen zo ver? Ik loop met die vraag al net zo lang rond als met de vraag hoe we de opwarming van de aarde hadden kunnen voorkomen. Nou ja, echte dadendrang heb ik wel getoond, maar weinig doeltreffend helaas. Ben er ook geen type voor om iets breeds te organiseren.
Ik genoot van de wandeling en bij het laatste bankje wilde ik nog een sinaasappeltje schillen; daar zat al een meneer, maar die had geen enkel bezwaar dat ik bij hem kwam zitten schillen. Sterker nog, ondanks dat hij van plan was om op te stappen en zijn wandeling voort te zetten spraken we nog zeker een klein half uur met elkaar en hadden we een goed gesprek; hij werkte eveneens in de gezondheidszorg in vergelijkbare activiteiten als wat ik gedaan heb. Dan weet je het wel.
Maar uiteindelijk kwam ik in Wijhe en zat ik gezellig aan de thee bij Roos. Ik zat te gapen van jewelste en desondanks hebben we zelfs nog gebridged.

Gaat het toch lukken?

 In de Trouw staat wekelijks een bijlage onder de titel "Vincent wilzon"; de bijdrage van een deskundige op het gebied van het opwekken van energie op alternatieve wijze, d.w.z. zonder gebruik te maken van fossiele brandstof. En nu las ik voor het eerst een artikel van hem waarvan ik dacht: "zou het misschien toch lukken?"  Ik heb zeer grote twijfels dat de mensheid haar Sapiens bijlage waar maakt en inderdaad collectief haar verstand gaat gebruiken. Die Vincent beschrijft een situatie waarin een macht aan elektriciteit opgewekt gaat worden met Zon en Wind als de energiebronnen; opslag met batterijen. Hij beschrijft een situatie waarin de elektriciteit veel en veel minder gaat kosten met allerlei nieuwe ontwikkelingen als batterij efficiency. Het probleem is namelijk vooral gelegen in die zonloze en windloze dagen. 
Ik heb vele decennia gedacht dat het juist waterstofgas zou zijn dat, door electrolyse van water geproduceerd een goede oplossing zou zijn voor de opslag van energie. Die productie van spotgoedkope elektriciteit in de zonrijke resp. windrijke tijden zou natuurlijk goed gebruikt kunnen worden voor de productie van waterstof. En als we dat nu ook Europabreed aan het al bestaande gasnetwerk zouden toevoegen en daar van die ouderwetse gashouders bijplaatsen kunnen we wellicht voor elkaar internationaal die zonarme en windarme perioden doorstaan. De allocatie van de biljoenen die nodig zijn voor de realisatie kunnen we in dit rijke deel van de wereld vast wel ophoesten. 
Voor het eerst begint bij mij de hoop te gloren dat we er uit kunnen komen.
Maak die Vincent eens lid van een nationale energieraad met zeggingskracht als dat wonderlijke OMT, dan kunnen we in Nederland beginnen met de realisatie van de plannen. Wind hebben we genoeg en de zon schijnt ook van tijd tot tijd; nu de waterstof nog.

Taferelen als bij Woodstock

 Vanmorgen had ik allemaal opgeluchte berichten van musea omdat het kabinet zich eindelijk niet meer laat ringeloren door die medici in het OMT; de culturele sector mag tot 22.00 uur open en dus kunnen we weer naar musea, zij het wel voorzien van de anti-virale (har har) muilkorf en de magische QR code. Was het kabinet zo onverstandig geweest om zich opnieuw aan de overdreven maatregelen, dan had ik echt taferelen zoals bij de opening van het muziek festival "Woodstock" verwacht: niet goedschiks, dan kwaadschiks! in goed NLs.
Wanneer je kunt verhalen over zaken die ruim 50 jaar geleden speelden, dan word je toch echt oud hè?! Woodstock, dat was in augustus 1969. Er werden bij dat festival 200.000 mensen verwacht en er meldden zich 400.00; en wat gebeurde er toen? Wie de film over dit flower power festival heeft gezien kent de hordes die de hekken omver trokken en zonder toegangsbewijs het festival terrein betraden. De optredens van o.a. the Who (wie kent hen nog?) schreven pop-historie; het verhaal gaat dat op het moment dat de zanger, Roger Daltrey aan het eind van het lied zijn vuist hief, honderdduizend vrouwen een kind van hem wilden?! Ga er maar aanstaan.
Onze voorheen zo kalme maatschappij is inmiddels behoorlijk aan het bruisen gegaan en soms kreeg je een onaangenaam gevoel van een soort revolutie, anarchie die in de lucht hing en dat terwijl het hoogtepunt van de pandemie met dit toch niet erg virulente virus - de meeste kleine kinderen werden er niet eens ziek van - nu toch wel achter de rug is. Wordt tijd om over te gaan naar ons oude normaal en deze hele kermis snel te vergeten.
Wie de film van Woodstock heeft gezien zal toch vooral denken aan de schitterende optredens van wereldberoemde muzikanten. Die hebben uiteindelijk, met de filmrechten de organisatoren financieel veilig gesteld. Is goed afgelopen; nu moet onze maatschappij weer tot rust zien te komen!

Spruitjes

 

Lunch bij de Reeuwijkse plassen

Alweer heel wat jaartjes geleden had ik broer Henk en schoonzus Charlotte uitgenodigd om te komen eten met de kerst. En wat had ik als groente? Spruitjes; en laten zij nu beiden geen spruiten lusten. Gelukkig had ik nog een pot tuinbonen staan; die lustten ze ook niet. Daar zat ik met m'n goeie gedrag. Later hoorde ik dat ze gek waren op nassi goreng; had ik dat maar geweten; ik had hen ingeschat op "bij voorkeur hollandse pot". Nou ja, daar moest ik aan denken toen ik van m'n spruiten met aardappels van Roos' buurman en heerlijk gaar gesudderde runderwangen zat te smikkelen. Toen ik die spruiten wilde gaan schoon maken vroeg ik mij af waar dat voor nodig is; gewoon even eventueel zand en andere aanhangsels afspoelen leek mij voldoende; van andere koolsoorten gooi ik ook niets weg. Dus gewoon in de pan, even goed afspoelen en koken met een klein beetje zout; verrukkelijk! Onlangs heb ik overigens samen met Roos spruiten staan schoonmaken zoals dat kennelijk de gewoonte is; mijns inziens overbodig.
Vandaag weer heerlijk gewandeld van Driebruggen naar station Bodegraven. Sprak ik gisteren over de mooiste landschapstypen die we in ons fraaie wandelland hebben, daar moet ik er vandaag eentje toevoegen: het plassengebied; dat is toch ook wel heel fraai hoor. Ik vond het heel verrassend al dat water om me heen; smalle paden met aan beide zijden vooral water. Ergens halverwege stond een bankje dat mij luidkeels uitnodigde om mijn 12.30 boterhammetje weg te knagen. Dat werd een boterham met de gisteren gekocht rillette. Ik vroeg een langskomende wandelaar om van mij een foto te maken terwijl ik relaxed zat te eten. Even later kwam een hond op de lucht af; met de grootste moeite kon zijn baas hem ervan weerhouden om een aanval te doen op mijn Frans lekkers. Had ie wel een enorme trap van mij in ontvangst moeten nemen, maar zo ver kwam het gelukkig niet.
Uiteindelijk mooi op tijd weer in Bodegraven om de trein terug te nemen; nog even melk gehaald bij de zuivelboerderij en een rozijnen-notenbrood aangezet. Met spijs; wordt vast heel lekker.

De wilgenvrouw

 

Daar staat de prachtige wilgenvrouw

Traag volgt de oever de stroom, een idylle! Zo begint een gedicht dat Roos ruim twintig jaar geleden heeft geschreven en waarop we samen muziek hebben gecomponeerd; een cyclus onder de naam: "de Lange Wandeling". Ter opluistering van haar vijftigste verjaardag is die cyclus destijds onder warme belangstelling van een groot publiek ten gehore gebracht; we hebben er zelfs nog een paar CD's van die we een enkele keer beluisteren. Het lied dat begint over de Wilgenvrouw was nr. 7 van de liedcyclus en vandaag, bij mijn wandeling van Bodegraven naar Aarlanderveen kwam ik door Zwammerdam en daar zag ik de wilgenvrouw; een wilg die lui achterover lag met een trotse kuif haar. In het lied komt ook een strofe voor over dat haar. Helaas kan ik het gehele gedicht nu niet direct vinden, maar Roos heeft dat ongetwijfeld en dan zet ik het hier in de blog erbij.
Eigenlijk had ik vandaag de ontbrekende etappe van Vrouwenakker naar Aarlanderveen willen doen. Om in Vrouwenakker te komen had ik expres de bus naar Utrecht genomen zodat ik na 9 uur kon inchecken, maar het bleek dat de trein naar Alphen aan de Rijn, waar ik bus 147 naar Vrouwenakker wilde nemen, precies om 8.55 vertrok en dus heb ik voor vol tarief ingecheckt (echt een grote uitzondering voor deze zuinige noord-Hollander), maar helaas had de trein zo veel vertraging dat mijn aansluiting absoluut onhaalbaar was. Plan omgegooid en in omgekeerde richting van Bodegraven naar Aarlanderveen gelopen, een alleraardigste etappe waarbij ik langs de enige nog werkende viergang liep; een viertal molens die het water van een polder in etappes omhoog pompen. Gaat hier dus nog echt met wind en vakmanschap!

Nachtegalenland?

 

Mosselen!

Voor vandaag leek het mij een aardig idee om mosseltjes te gaan eten in Zandvoort op het strand. En als je daar dan toch bent kun je net zo goed een heerlijke strandwandeling gaan maken. We kwamen tot Bloemendaal en daar leek het ons een heel aardig idee om door de duinen naar het spoor te lopen. Dan heb je de keuze tussen Santpoort-Zuid en Bloemendaal. Het werd Bloemendaal en een track op Komoot, gemaakt door Roos, wees ons de weg. Een prachtig stuk duinlandschap; dat is toch wel een van de fraaiste landschappen die ons landje rijk is. Laatst vroeg iemand mij wat ik het mooiste vond en na even nadenken noemde ik de Sallandse Heuvelrug, Zuid Limburg maar met nadruk ook de duinen. De duinen bij Wassenaar noem ik daarbij graag vanwege de ongehoorde nachtegalenzang die ik daar een keer op 3 mei heb gehoord. Onlangs vroeg ik aan Ab wat de beste tijd was om nachtegalen te gaan beluisteren en hij was heel gedecideerd: "bevrijdingsdag". Toen ik in mijn oude blogs nazocht op welke dag ik dat enorme nachtegalen concert had gehoord, was dat inderdaad een 3 mei. Dit jaar wil ik absoluut in die week naar de duinen om naar het natuurconcert te luisteren en naast Wassenaar lijkt mij deze plek een goede uitvalsbasis. Veel struiken, maar ook afgewisseld met duinmeertjes en stukken hoog bos. 
We liepen in totaal zo'n 15 km. Het zit wel snor met onze conditie.

Een grauwe dag

 Die etappe van Vrouwenakker naar Aarlanderveen wacht op mijn wandelschoenen; is een lastige etappe; niet echt makkelijk bereikbaar, d.w.z. het duurt 90 minuten met OV en dan ben je er pas om 11.10. Voor een etappe van 15 kilometer wordt het dan wel krap om weer op tijd terug te zijn voor de trein. Daar zit ik de laatste dagen een beetje op te broeden. Het is vandaag ook zo'n sombere dag, heb Roos ook voor ons doen lang niet gezien en dan word ik vaak een beetje mistroostig van. Al WhatsAppend merkten we dat we daar beiden enigszins last van hadden en Roos besloot om naar mij toe te komen. Gaf direct weer energie; ik ruimde het huis op, ging wat boodschappen doen.
Raar hoor, want het is vandaag zaterdag, alle gelegenheid om makkelijk met het OV te gaan; het dalvrij abonnement geeft daartoe alle gelegenheid, althans met de treinen; geen spitsbeperkingen. Desondanks heb ik mij maar een beetje zitten kniezen totdat ik vernam dat Roos kwam. Tis wat har har. Overigens heb ik haar culinair verwend met Franse eendenbout van slager van Loo, erwtensoep en griesmeelpap als dessert. En we hebben ook fijn gebridged.
En voor Vrouwenakker moet ik maar iets anders verzinnen. Met de bus van half negen naar Utrecht CS of gewoon wachten tot het weekend. Die bus 147 rijdt zelfs op zondag. Komt goed.

Variëren op een Komoot track

 Hoe vaak heb ik wel niet de wandeling van Baarn naar Den Dolder gemaakt; makkelijk bereikbaar en dichtbij huis. Vandaag ben ik eerst naar de markt geweest en aansluitend groenafval weggegooid en door naar het station. Zo'n track heeft als groot voordeel dat je voortdurend een indruk hebt van hoe je naar het doel kunt lopen; wijk je van de track af, dan verandert Komoot op zeker moment de track zodat je gewoon door kunt blijven gaan. Het is magisch maar geeft je daardoor wel de gelegenheid om te variëren zonder dat je zelf precies hoeft bij te houden hoe je weer verder zou moeten. 
Zo af en toe vraagt Komoot of je deze App zou adviseren aan anderen; dat beantwoord ik steevast met een 10; heb ook al meermalen aan mede wandelaars het advies gegeven om Komoot te gebruiken; ben er zeer mee in mijn sas. En je kunt er nog veel meer mee; mijn goede vriend uit Vaals gebruikt het om groepswandelingen te organiseren. Roos gebruikt het mede om bij anderen in verre landen naar de foto's te kijken. Ieder het zijne maar Komoot als handige tool!
En zo heb ik vandaag letterlijk een nieuw pad ingeslagen in het gebied waar ik al decennia wandel, een gebied waar ik niet eerder een stap had gezet.
Uiteindelijk was ik weer lekker op tijd terug op station Bilthoven, waar mijn fiets geduldig stond te wachten met twee liter bakken om melk in te halen bij de zuivelboerderij; mijn boter begon weer op te raken en een stuk kaas kan er altijd wel bij. Goed ingeslagen dus. Bij thuiskomst met de zwaar beladen fiets wilde ik galant de deur open houden voor mijn buurtjes. Daarbij klapte mijn stuur om en viel de fiets op de grond; niet leuk.

Als een waterorgel

 Vanmorgen lag ik in bed een beetje Bach te luisteren onder het mom: "geen dag zonder Bach", en daarbij kwam een mij tot nog toe niet bijzonder opgevallen aria ten gehore. Nu had ik onlangs muziek gehoord - ongetwijfeld van Mozart - met een compositie voor waterorgel; een, naar ik vermoed razend moeilijk te bespelen instrument, bestaand uit een serie precies uitgevulde en op toon gezette glazen water. Met een natte vinger kun je die dan tot resoneren brengen en een bijzonder geluid produceren. Echt iets voor Mozart om daar een compositie met vioolbegeleiding voor te componeren. Maar niet voor Bach vermoed ik. De aria begon met drie of vier blazers, waarvan twee of drie blokfluiten en een hobo of (hoge?) fagot; dat kon ik niet goed horen. Ik beluisterde een uitvoering van Koopmans. Het maakte op mij heel even de indruk dat het om een waterorgel ging; kristallen geluid. Weergaloos zoals die geniale Bach geluiden kon doen ontlokken aan almaar wisselende instrument-samenstellingen. Hier dus een vrij kale begeleiding, zonder basso continuo met zang. Ik zal kijken of de aria op Youtube te vinden is. Ze is uit cantate BWV 46, de aria "Doch Jesu will auch bei der Strafe".
Ik zie op Youtube dat het om 2 blokfluiten en twee zinken gaat, dus geen hobo.

Goodbye Kwink

 

Laatste groet aan Sir John

Gek hoor, toen we in 1980 in Bilthoven kwamen wonen was winkelcentrum d"de Kwinkelier" net in aanbouw; de pilaren waarop het winkelcomplex kwam te rusten werd in de bestaande verdieping van het bouwterrein gemaakt. Daar kwam later de parkeergarage onder het winkelcentrum. De bibliotheek, een gezellige plek om een broodje te eten, restaurant Sorissa waar we later ook met baby Joke hebben gegeten, een kaasboer en grote trekpleister, een grote AH vestiging die in combinatie met de parkeergarage een sterk aantrekkende werking had op de mensen in de omgeving van de Bilt/Bilthoven. Mijn grote favoriet was toch wel herenmodezaak "Sir John"; al snel was ik er vaste klant en ontstond er een genoeglijke relatie met de baas, Jan W. Kwaliteitskleding verkocht hij en helemaal in mijn smaak. Een Lodenfrei jas, zo'n echte jagersjas, overhemden, broeken, jassen; ik zal er wat hebben weggesleept. Ook een schitterend zacht leren jas voor Anneke hebben we een keer gekocht.
De Kwinkelier, zoals het winkelcentrum ging heten was een succes! Dat heeft vele jaren ook stand gehouden tot een jaartje of twintig geleden langzaam maar zeker het verval inzette. Het begon al met het breken van de grote tegels in de vloer; ijsvorming als het vroor, zodat Anneke een keer bijna zou uitglijden had ik niet naast haar gelopen. Verveloos, geen koopavond meer, er trokken winkeliers weg; zo zag ik later dat de kaasboer naar een winkelcentrum in Utrecht Lunetten was verhuisd. Zelfs Sir John verhuisde.
Gisteren liep ik weer door de Kwink en zag dat het bijna de beurt was aan de voormalige winkel van Sir John om definitief tegen de vlakte te gaan. Ik kon het niet laten om dat te melden aan Marco W., de zoon van Jan W. om hem dat te vertellen. Vandaag was ik er weer en heb een foto gemaakt van de puinhoop waarachter het voormalig winkelpand met de zwarte grote J nog zichtbaar is. Volgende week zal het wel afgelopen zijn. Doet me best pijn dat iets dat ik heb zien bouwen nu al wordt gesloopt; daarmee verdwijnen oude monumenten die de herinneringen schragen.

Niet door de vos

 

Kuiken van de kievit op zoek naar voedsel
Foto: Hans van Zummeren

Gisteren, bij ons bezoek aan Vera en Klaus vertelde Roos over haar lidmaatschap en bestuursfunctie binnen het IVN. Ter sprake kwam de droevige stand van de natuur in de regio rond Wijhe. De werkgroep weidevogels heeft zichzelf opgeheven omdat er geen weidevogels meer zijn aldaar. Vera vroeg of het bekend was hoe dat kwam waarop ik antwoordde dat het vooral kwam door de verlaging van de grondwaterstand ten gerieve van de landbouw, waardoor er onvoldoende klein gedierte kan leven in de bodem, wurmen en ander klein grut dat als voedsel dient voor de jonge vogels. Verder wordt er almaar vroeger gemaaid zodat de overlevingskans voor de jonge vogels nog verder wordt verkleind. Broer Jan dacht dat het door de vossen kwam; tja, dat argument hoor je wel vaker, maar het is altijd de voedselvoorziening die bepaalt hoe een soort zich kan handhaven, uitbreiden of verdwijnt. 
Ik vertelde hoe ik decennia geleden aan de wandel was in de buurt van Alphen aan de Rijn en daarbij een dijk overstak en daar achter werd overvallen door een gigantisch kabaal van weidevogels; dat hoor je nooit meer. Ook hier bij het KNMI waren vroeger altijd grutto's; hoor je nooit meer. Het gaat helaas heel slecht met deze karakteristieke vogel van de groene vlaktes. Overigens hoor en zie je in de Eilandspolder nog wel weidevogels, maar ik weet niet of dat nestelende vogels zijn of doortrekkers uit andere oorden. Ganzen zitten er overigens in overvloed, zodanig veel zelfs dat de beheerders ingrijpen en eieren vernietigen of verzamelen (voor mij o.a.) om heerlijk spektaart en vla mee te maken. Die hebben kennelijk wel voldoende te eten en weinig predatoren. Daar zou een vos goed van kunnen leven inderdaad. Op een filmpje over de Oostvaardersplassen heb ik wel eens gezien hoe een vos misschien wel 15 kuikens van ganzen in één run te grazen nam; daarmee ontstaat vanzelf een evenwicht van eten en gegeten worden, de basis van een gezond ecologisch systeem.

Een superieure huzarensalade en champagne

 

71 jaar geleden. Vera op de guitaar van mijn
vader, terwijl ik alles aanschouw

Enkele weken geleden had nicht Vera mij gevraagd wat ik ervan zou vinden als ze Roos en mij, maar ook broer Jan en z'n Thea zou uitnodigen voor een koffie en lunch bijeenkomst en als ik dat een goed idee zou vinden, of ik dan bereid was om broer Jan ook te vragen. Nou dat heb ik graag op mij genomen en zo kwamen we deze dinsdag bijeen. Jan had al gevraagd hoe laat? en ik had geantwoord: "koffietijd". Kennelijk is dat niet voor iedereen direct te verstaan als half elf; ik dacht dat dit de NLse standaard was voor de ochtendkoffie.
Roos en ik gingen vanmorgen vroeg met de bus naar station Utrecht CS en haalden een Intercity eerder dan we feitelijk hadden gepland. Die had overigens uiteindelijk zo veel vertraging dat we de haarscherpe aansluiting in Zaandam niet konden halen. Daardoor konden wij ons even verpozen in Zaandam, een onwaarschijnlijk onaantrekkelijke stad geworden door de kitscherige uitstalling met het Zaanse groen.
Vervolgens vlot naar Purmerend Weidevenne en met hulp van Google maps de wandelroute naar het huis van Klaus en Vera. Vera vond onze beider hoofddeksels dermate bijzonder dat ze ons schaterlachend ontving. Gezellig om Vera en Klaus weer te ontmoeten; wij zijn geen familie die elkaar overloopt, dus was het alweer enige tijd geleden dat we elkaar hadden gesproken; daar had Corona nog een dik jaar aan toegevoegd overigens, want in de zomer van 2020 hadden we al een bezoek aan Wijhe gepland, maar dat durfde Vera niet aan vanwege dat K-virus. Gelukkig zijn we inmiddels allen gevaccineerd en mag het officieel ook weer om met 6 mensen bijeen te zijn. 

1949
Vera en ik op het balkon bij oma
Mien in de Kinkerstraat. 

Even later kwamen Jan en Thea ook binnen en al ras zaten we aan de koffie en bespraken we van alles; natuurlijk vooral over ons ouderlijk gezin, waar Vera ook veel vertoefd heeft toen zij in 1962 terug was gekomen uit de VS - waar haar ouders nog zaten - om een verder bestaan weer in NL op te bouwen. Zij is mee geweest met vakantie naar het Grote Bos en sprak nog met warmte over hoe zij door onze oma was opgevangen en dat ze bij haar heeft kunnen wonen tot haar ouders eveneens terug waren gekomen naar NL. Ik heb het niet ter sprake gebracht, maar weet nog goed hoe vreselijk ik het vond toen ze gingen emigreren; heb daar als pakweg 7 jarige zo'n verdriet van gehad. Tussendoor is oom Erich - de vader van Vera - nog een keer terug geweest in NL omdat het leek dat oma ernstig ziek was en het misschien wel niet zou overleven. Moet ik nog maar eens een bloggie over schrijven.
Vera verrast mij altijd weer met oude foto's en vandaag wel heel erg. Ik heb geprobeerd om er met de smartphone ook copieën van te maken, deels voor de blog.
Zo rond het middaguur gingen we aan tafel; zag er fantastisch uit; schalen met allerlei lekkers, waaronder een huzarensalade volgens het recept van haar moeder, voor mij tante Emmy (eigenlijk heette ze Yme, een Friese naam; ze kwam van Ameland); een schaal met gerookte zalm en paling, een schaal met garnalen, een schaal met zalmsalade, het kon niet op en heerlijk brood. Klaus vroeg wat ik wilde drinken: "een glas water", antwoordde ik, "geen champagne?", vroeg Klaus nog. Aanvankelijk was ik niet van plan om wijn te drinken tot ik me realiseerde dat ik dol ben op champagne; dat vind ik wel zo'n traktatie. Heb er uiteindelijk dan ook twee glaasjes van gedronken tussen de verrukkelijke boterhammen met lekkers door.  
De twee zakenmannen Jan en Klaus gingen vervolgens over tot het bespreken van zakelijke zaken die mij althans wat minder aangingen; ik at dan ook rustig door. Uiteindelijk braken Jan en Thea op; zij hadden nog een andere afspraak die middag. Klaus en Vera wandelden met ons mee naar het station; mijn OV-engel zorgde voor een trein binnen de 3 minuten en zo waren we weer vlot op honk; Roos ging met de bus vanuit Utrecht vanwege haar nette schoenen (ze had zelfs een blaartje har har); ik liep uiteraard nog even via het bos terug naar huis. Was een bijzonder genoeglijke dag geweest. Bedankt Vera voor alles en vooral ook de foto's. En Klaus, jij ook bedankt, vooral voor het aandringen om een glaasje champagne te nemen ha ha.

Niks bijzonders

 

Dubbelloof 

Ik krijg zo vaak de vraag: "hoe is het?", een makkelijk gestelde vraag, maar wat moet je daar nou op antwoorden. De neiging om iets te antwoorden als: "wat wil je weten?", dringt zich tegenwoordig bij me op. Want wat is er nou te melden over een leven als oudere, zeker wanneer de vraag gesteld wordt door iemand van de volgende generatie; je hebt gewoon geen gezamenlijke interesses; gamen, Max Verstappen, lezen, of lange afstandswandelen; je deelt zelden of nooit iets over en weer. Neem nou een dag als vandaag; lekker laat opgestaan, genoeglijk zitten babbelen, zoals altijd weer even over de donorkinderen, voorbereiden op de wandeling die ik wil maken en dan vort met de geit naar station Wijhe: "tot straks", namen we afscheid want Roos zou 's-avonds weer bij mij zijn; morgen gaan we naar nicht Vera in Purmerend.
Inmiddels had ik Komoot gevraagd om een nieuwe track van Baarn naar Den Dolder te construeren. Om 12.00 was ik in Baarn en ging stevig aan de wandel. Werd toch weer ruim 11 km; ik was behoorlijk moe na al die dagen van stevig wandelen. Deze keer dus geen stuk van het saaie Pelgrimspad, maar een groot aantal voor mij nieuwe stukken bos op de Utrechtse heuvelrug; tja, niks bijzonders dus.
In Pijnenburg liep ik langs een slootje met kraakhelder water en langs de kant een plant die ik voor een varen hield. Ik stuurde Ab een foto met de vraag hoe deze plant heette. Het was dubbelloof, een varen die ik al eerder met Ab had gezien bij de Hierdense beek; de naam was me bekend maar het plantje had ik niet als zodanig herkend.
Eenmaal thuis gekomen een routine riedel, van thee zetten, de was aanzetten en even lekker douchen en schone kleren aan. Eten gemaakt en rond zes uur kwam Roos en hebben we lekker gegeten; ossentong vooraf, groentesoep, een fantasie van gesmoorde venkel en linzen en tot slot verse vla.

Van Enschede naar Hengelo

 

Knap hoor wat Roos toch altijd weer weet te construeren in Komoot. Twente is feitelijk een saai stuk NL om in te wandelen; Roos vindt altijd wel een route om alle leuke bosrijke stukken aan elkaar te breien. De wandeling van vandaag was dan ook een stuk aardiger dan de etappes van het Pelgrimspad die ik inmiddels achter de rug heb. De stukken na het verlaten van het Amsterdamse bos zijn stierlijk vervelend. Het is omdat ik me strikt heb voorgenomen dit pad helemaal af te lopen maar anders zou ik er echt mee gestopt zijn.
Zelfs Enschede zelf is best een aardige stad; mooie oude huizen uit de tijd dat dit een rijke industriestad was. Een paar schitterende moderne gebouwen met gevels als kunstwerken. 

Winterpostelein

 

Watertoren van Aalsmeer

Vandaag weer een korte etappe van het Pelgrimspad, van busstation Aalsmeer naar Vrouwenakker. Met de IC naar station Hoofddorp en daar de bus naar Aalsmeer. De route had ik weer snel opgepikt. Even verderop ging mijn telefoon; was nicht Vera die verbaasd was dat ik in mijn eentje in dit saaie weer ging wandelen. Tja,ik vraag me zelf ook wel eens af wat me bezielt; waarschijnlijk de zelfde reden waarom de meeste leeftijdsgenoten hun tijd uitzitten achter de TV; je mot toch wat nietwaar. Nee hoor, ik vind het heerlijk om in beweging te zijn en de omgeving op je in te laten werken, hoe saai het hier en daar ook is. Lekker nadenken over de zaken des levens en toekomst en herinneringen integreren; het voedt mijn plezier in het bestaan.
Ik stuurde nog een WhatsApp met foto naar nicht Vera met daarop de watertoren van Aalsmeer tegen de mistige, mysterieuze achtergrond van de Reeuwijkse plas. Vandaar kwam ik bij een oude dijk die was aangelegd in het kader van de Hollandse Waterlinie; liep uiteindelijk door tot het plaatsje "de Kwakel", ongetwijfeld genoemd naar het Fort "De Kwakel" aldaar. Tot slot liep ik door naar Vrouwenakker alwaar ik de bus nam naar Alphen aan de Rijn. Al met al was dit een stuk wandeling waarover het niet de moeite waard is te schrijven, buitengewoon saai met ronduit lelijk landschap.
Vanuit Alphen met de trein door naar Wijhe en onderweg fijn zitten lezen in de stiltecoupe in het boek "A time of gifts", van Patrick Leigh Fermor. Alleen al de introductie is zo fascinerend dat ik besloot om het boek ter lezing te sturen aan Asbjörn, die het helaas als "niet interessant" ter zijde schoof. 
Roos had een verrassende maaltijd; winterpostelein, een heerlijke verse groente, middenin te winter.

Door het Amsterdamse bos

Jacoba Mulder en van Eesteren

 Inmiddels heb ik de smaak te pakken van het Pelgrimspad; vandaag een etappe dwars door het Amsterdamse bos en eindigend in Aalsmeer, een bekende plaats, maar ik ben er nog niet eerder geweest. Wèl in het Amsterdamse bos, zij het niet in het stuk waar ik vandaag doorheen liep. Beginnend bij de roeibaan liep ik, geleid door de uitstekende markering het bos door. In het boekje had ik e.e.a. gelezen over het ontwerp van het "Boschplan", zoals het aanvankelijk werd genoemd; mijn vader had het destijds nog steeds over het bosplan wanneer hij het Amsterdamse bos bedoelde. Volgens het boekje was het de stadsarchitect van Eesteren die het had ontworpen na de drijvende kracht van de bekende natuurvorser en onderwijzer Jacques P. Thijsse die het belang van natuur bij de stad had gestipuleerd bij de gemeente Amsterdam. De vele bruggen in het bos waren ontworpen door Piet Kramer, een mij bekende naam waarover vriend Peter C. mij vaak met enthousiasme had verteld. Hoort in het rijtje thuis van belangrijke vernieuwende architecten als de veel te jong overleden Michel de Klerk. Ik kon het dan ook niet laten om Peter een WhatsApp bericht te sturen met een foto van een van de vele kleurige bruggen die het Amsterdamse bos dankzij Piet Kramer rijk is. Peter maakte mij er in een antwoord op attent dat het niet van Eesteren was die het Boschplan had ontworpen, maar zijn rechterhand Jacoba Mulder. 
Na het verlaten van het bos was het nog een uurtje naar Aalsmeer, een uur waarin Schiphol zich buitengewoon luidruchtig manifesteerde. Onderweg kwam ik een meneer tegen die me inwijdde in de lawaai-ellende van het wonen in Aalsmeer. Ik heb vastgesteld dat er elke 3 minuten een vliegtuig over kwam vliegen met donderend lawaai; was net zo erg als wat ik zelf heb ervaren toen ik met Lien in Amstelveen onder de bulderbaan woonde; merkwaardig genoeg wende het uiteindelijk best. TOen we een keer in Samos in een hotel overnachtten naast het lokale vliegveld droomde ik dat we thuis waren toen er 's-morgens vroeg een vliegtuig landde; kortom je slaapt er uiteindelijk gewoon doorheen.

Een voornemen

Hier op de derde verdieping

Eind vorig jaar kwam ik het wandelboekje van het Pelgrinspad tegen in mijn boekenkast; bij die gelegenheid nam ik mij voor om dat pad een keer af te gaan wandelen. Ik heb zelfs de eerste etappe (opnieuw) gelopen want alweer een tijd geleden was ik ook begonnen maar niet verder gekomen dan de eerste etappe. Desondanks was dat hele Pelgrimspad opnieuw bij me weggezakt totdat ik het boekje gisteren weer zag liggen. 
Van nature ben ik iemand die ook doet wat hij zich voorneemt; gebeurt dat desondanks toch niet dan komt het doordat ik ondertussen weer zo bezig ben met andere dingen dat het erbij inschiet. Dat is mij herhaaldelijk gebeurt bij voornemens om af te gaan vallen; inmiddels is dat nu zo ingesleten dat ik mijn eetgewoonten (blijvend?) heb veranderd; een heel oude familiewijsheid, afkomstig van een van mijn overgrootvaders (de vader van de vroeg overleden vader van mijn moeder, Johannes ten Brink). Hij zei, aldus de overlevering die mijn grootmoeder mij heeft verteld dat je moest stoppen met eten zodra het je goed begon te smaken. Ik heb dat enigszins aangepast; zodra ik het gevoel heb dat het genoeg ik, dan stop ik en eet de rest niet tijdens de maaltijd op. Als Roos bij de maaltijd aanwezig is dan mag zij - doet ze graag hoor - als kliko functioneren en eet zemijn restje met genoegen op. En anders zet ik het bord in de koelkast voor de volgende dag.
En nu met dat Pelgrimspad ben ik vandaag verder gegaan; kon door omstandigheden pas met de trein van 12.13 naar Utrecht, maar was toch al om 13.09 in Amsterdam Zuid. Via het Universiteits terrein liep ik naar het begin van de Bosbaan en verder door het Amsterdamse bos tot de kruising met de snelweg. Het liep toen al tegen drie uur; ik was inmiddels ter hoogte van Amstelveen en heb daar weer de bus genomen. Was bij elkaar een dikke 8 km. 
Bij het betreden van het universiteitsterrein maakte ik een foto van het gebouw waar ik in mijn studententijd het bijvak microbiologie heb mogen doen. Dat was in 1968 of 1969; ik had toen uitzicht op de bouw van het hoofdgebouw van de VU. Inmiddels is het hele terrein volgebouwd; ongelooflijk wat er in die ruim 50 jaar allemaal is bijgebouwd.
Leuk trouwens om terug te denken aan dat bijvak microbiologie. Heel toevallig was een oud klasgenoot van mij, Fransje dM de analiste die mij de beginselen van het werken met bacteriën bijbracht. Later toen ik in Delft werkzaam was hebben onze wegen zich opnieuw gekruist en hebben we nog een keer samen geluncht. Ships that passed in the night. Moest ik aan denken daar op het VU terrein.

Toch weer 12 km

 

Midden op een modderig pad

Vanmorgen om half acht ging de wekker; dat is het voornemen voor 2023 van Roos; op tijd opstaan. Heel goed vind ik en dus deed ik direct het lampje aan en luisterde ik naar het irritante geleuter van NPO 4 en naar een prachtig celloconcert van Haydn. Eigenlijk had ik het plan om vandaag vroeg naar Ommen te gaan en daar de bus te nemen naar Lemele voor de wandeling over de Archemerberg terug naar Ommen. Maar eenmaal aan het ontbijt met thee en koffie had ik steeds minder zin in die wandeling. Gewoon nog even rustig aan met koffie en een boterhammetje. Uiteindelijk had ik pas de trein van 10.30 naar Zwolle en de Intercity naar Amersfoort. Intussen had ik besloten om in Baarn te beginnen en weer richting Hilversum te gaan. En dat werd een heerlijke wandeling van toch weer 12 kilometer met Hilversum Mediapark als eindpunt. Een fraaie wandeling waarbij over de Hilversumse heide een al in 1935 aangelegd wandelpad in het oog springt. Bij een vorige wandeling aldaar had een stel dames mij gevraagd waar de "witte voeten wandeling" zich bevond. Nu vielen mij de cementen steenconstructies met daarop een witte voet geschilderd inderdaad op. Een informatiebord gaf aan dat het hier ging om een wandeling van 25 kilometer en dat e.e.a. reeds in 1935 was aangelegd.

In de omgekeerde richting

In de verte nog de laatste mist

Tot mijn genoegen had Roos vandaag ook best zin om samen een wandeling te maken. Het was maandag, de dag dat de slagers meestal pas in de middag open zijn. Nu wilde ik graag bij slager Hoverkort in Zwolle droge worst en gerookt spek inslaan en daarom stelde ik voor om vanuit Wijhe naar Heino te wandelen in plaats van van Heino naar Wijhe en dan in Zwolle bij slager Hoverkort langs te gaan.
Het was prachtig weer; begon de dag met mist, daar brak in de loop van de ochtend de zon door. Dat eerste stuk van Wijhe tot het piepkleine plaatsje Elshof is niet erg spannend. Wel zagen we aldaar de bekende moestuin, nu vol met prachtige boerenkool struiken. Roos kon het niet nalaten om te vragen of ze er misschien wat van kon kopen. Dat kon niet, maar wel krijgen. Inmiddels hebben we deze vriendelijke meneer al eerder gesproken toen hij in zijn uitgebreide moestuin aan het werk was. Nu nam hij zich de moeite om voor ons een aantal struiken te oogsten en bij te snijden; het was een hele AH plastic zak vol; we hebben er 's-avonds heerlijk van gegeten. Aanvankelijk was natuurlijk het plan om dat te combineren met rookworst van slager Haverkort, maar het zou anders verlopen. We spraken uitgebreid met de vriendelijk meneer over nestkasten voor vogels en overwinter nesten voor egels die hij als voormalig timmerman graag maakte. We liepen uiteindelijk verder; het vervolg van de wandeling via de Velner Allee en het gebied van het museum is gewoon heel mooi; een laan met enorme klimop in hoge bomen verstrengeld; over een zandpad langs de boerderij en dan wringen door het draaihek dat toegang verleend tot het museumpark. En al snel kwamen we bij station Heino. In Zwolle aangekomen scheidden zich onze wegen en ging ik, helaas tevergeefs naar slagerij Haverkort. De zaak was tijdelijk gesloten vanwege quarantaine maatregelen in het kader van de Corona bestrijding. Dus terug naar station Zwolle en terug naar Wijhe. We hebben de boerenkool toebereid en niet met rookworst maar met pluma van Iberico varken gegeten; smaakte tadelos.
 

Koffie maakt hongerig

 Vanmorgen lekker ontbeten in bed; sinaasappelen uitgeperst, thee gezet en natuurlijk beshuitjes resp. een boterhammetje, overgoten met (te) veel koffie. Daarna gingen we aan de wandel in het bekende Houdringhebos; "ons bos" zoals we dat graag noemen; we zullen daar wat stapjes hebben gezet. Het was droog, dat in tegenstelling tot gisteren, onze wandeling door Amsterdam die we vanwege de regen en koude maar hebben ingekort. Doordat ik te veel koffie had gedronken was ik gewoon wat trillerig en had ik al snel ontzettende hongertrek. Daar hebben we dan ook maar aan toegegeven. Het was nog vroeg en de zitbankjes waren nog niet in trek. Daarna nog zeker anderhalf uur door het bos gelopen en vervolgens de trein naar Utrecht CS en de Intercity naar Zwolle. Dat reist toch wel het prettigste; duurt net zo lang als wanneer je direct met de stoptrein doorrijdt naar Zwolle, maar het voelt sneller en rustiger aan.
Fijn om weer in Wijhe te zijn.

De derde wandeling van Jacob Olie

 

Het was geen erg aantrekkelijk weer om er op uit te gaan; het regende en waaide stevig: "misschien iets voor een stadswandeling?", stelde ik voor. Het werd weer een wandeling uit het boekje over Jacob Olie en zijn foto's van Amsterdam uit het begin van de 19e eeuw, het begin van de fotografie. Deze derde wandeling is samengesteld uit foto's die Olie maakte van de plekken van de voormalige schans; de Sarphatistraat, de Weteringschans en de Marnixstraat lopen over het tracee dat voor die tijd het verdedigingswerk droeg. Nu werd het een statige, brede straat met veel perkjes en plantsoenen. 
De wandeling begon op de brug van de Amstel bij de Sarphatistraat. We zochten onze weg vanaf het Centraal Station door de binnenstad via Zeedij, Warmoestraat, Oude Zijds Voorburgwal, Gebed zonder End, Rembrandtplein en uiteindelijk bij genoemde brug. Onderweg maakte Roos tal van foto's waaronder een imposante gevel van een gerechtsgebouw bij het voormalig spinhuis. 
We liepen door de Sarphatistraat; het begon steeds meer te regenen helaas, maar we hielden vol en bewonderden de fraaie huizen die nog tussen de nieuwbouw stonden. Het imposante gebouw van de Nederlandse bank, het Amstelveld met daar een beeldje van Kokadorus, een gewezen standwerker op de markt van het Amstelveld. 
We gingen vervolgens door de 2e Weteringdwarsstraat richting Leidseplein en besloten daar om de tram te nemen; we waren behoorlijk nat en verkild geworden.

Onderweg maakte Roos mij erop attent dat de treinramp bij Harmelen vandaag precies 60 jaar geleden had plaats gevonden. Later las ik in de Trouw dat deze grootste treinramp in NL door vrijwel iedereen vergeten was. Nou, dat is bij mij zeker niet het geval; vrijwel iedere keer dat ik de spoorkruising van Utrecht naar Gouda en van Woerden naar Breukelen passeer denk ik aan die verschrikking. Een voormalig buurman van mij woonde in Woerden en heeft van nabij de ravage aanschouwd en mij daar over verteld; is me altijd bijgebleven.

Jordy was meegekomen

 Vandaag kwam Jessy met haar vriend Jordy bij ons op bezoek. Gisteravond laat had ze nog een WhatsApp bericht gestuurd: "rond 10 uur OK?". Ik zag het pas vlak voordat het zo laat zou zijn, maar het was natuurlijk OK; we waren al lang op en het huis was opgeruimd. We waren wel benieuwd naar Jordy, want die hadden we nog niet eerder ontmoet. Leuk hoor al die jonge mensen in onze omgeving. We zaten al snel aan de koffie en we spraken over van alles en nog wat. Ik had een hele stapel boeken voor Jessy liggen; ze had al tegen Jordy gezegd dat ze bij ons altijd met stapels boeken beladen weer terug ging. We staan er versteld van hoe graag zij leest; ze neemt kennis op als een spons het water opneemt. En daar spraken we uitgebreid over. 
Jordy werk als kok in een restaurant en dat is heden met al die Corona maatregelen geen pretje. Het valt niet mee hoor deze tijd voor de jonge mensen. Jessy gaat goed met studeren; het gaat veel sneller dan dat ze bij aanvang had verwacht. En ze praat graag over de onderwerpen die ze op dit moment aan het lezen is waaronder boeken van de schrijver Irvin Yalom; ze vindt dat zo fascinerend dat ze alles van hem wil lezen. Ik had in de schuur nog het boek van hem liggen met de titel "de therapeut". Dat heb ik haar nu gegeven naast een imposant werk over de filogenie van de hand van Dawkins. Ze verslindt het allemaal.
En wat we met z'n viertjes hebben verslonden was ook niet mis. Ik had me uitgesloofd en een heerlijke bouillon getrokken en verwerkt tot een groente/vermicellisoep als voorgerecht. En ouderwets hutspot met rundvlees; smaakte ook uitstekend. Dat was voor eenieder voldoende en een bodempje om even de benen te strekken in ons bos. Werd een korte wandeling want het begon fors te hagelen. Maar het werd ook tijd voor afscheid; daar waar de jeugd vervolgens naar vrienden ging en waarschijnlijk een laat feest tegemoet, daar hadden wij twee ouwetjes het wel een beetje gehad en zaten helemaal vermoeid na te genieten.

Een pelgrimstocht

 

Jessy wilde graag het boek van Charles Darwin waarin hij zijn reis met de Beagle beschrijft. Ik heb daarvan een exemplaar voor haar aangeschaft; helaas in het Engels en vrijwel zonder illustraties. Leesk mij niet helemaal de bedoeling. Verder geeft het ook minder inzicht hoe het evolutieproces daadwerkelijk heeft plaats gevonden. Daarom heb ik tevens voor haar het boek: "Het verhaal van onze voorouder", met als ondertitel: "Een pelgrimstocht naar de oorsprong van het leven" voor haar aangeschaft. Natuurlijk via "Boekwinkeltjes". Ik had het vlot binnen en heb het direct ter hand genomen om - voor de tweede keer - te lezen; deze keer in het NLs en op papier; leest toch wel lekkerder.
Het boek geeft je inderdaad de indruk van een pelgrimsreis; het begint met de mens; dit keer niet omdat deze de kroon der schepping is, maar gewoon voor de helderheid. Dawkins geeft aan dat alle organismen die heden op aarde rondlopen uiteindelijk kampioenen zijn; oorspronkelijk allemaal uit het zelfde begin voortgekomen en de hele, miljarden jaren lange "rit" door het bestaan tot een goed einde hebben gebracht. Of je nu een platworm, vogelbekdier of een chimpansee bent; je behoort tot een moderne soort.
Wat mij vooral treft is die krankzinnig lange duur van de reis; 6 miljoen jaar terug komen wij mensen pas de eerste medereizigers aan; daar zijn chimp en mens uit elkaar gegroeid, d.w.z. vanuit de zelfde diersoort apart van elkaar verder ontwikkeld. De chimp en de Bonobo hebben die exercitie al enkele miljoenen jaren eerder meegemaakt. Dan daalt de evolutieladder verder af en komen we andere primaten tegen als de gorilla en de Orang Oetan; dat zal niemand verbazen. Maar na tientallen ontmoetingen komen we toch binnen voorgangers waarin we onszelf niet meer zullen herkennen en uiteindelijk komen we bij onze primaire voorgangers, de microörganismen, bacteriën en archaea. Fantastisch om zo terug te redeneren. 
Ik kwam niet verder dan pagina 200 en moest toen het boek overdragen aan Jessy.

Een halve aarde

 

Van vriend Dick, mijn vaste reporter uit Vaals kreeg ik het bericht dat de bekende myrmecoloog/ecoloog Edward O. Wilson op tweede kerstdag was overleden op de gezegende leeftijd van 92 jaar. Mij was hij vooral bekend vanuit de mierenwereld; hij heeft prachtige boeken geschreven over deze fascinerende sociale insecten en ook honderden voor de wetenschap nieuwe soorten beschreven. De laatste jaren hoor ik zijn naam veel meer noemen in de ecologie en kennelijk heeft hij zich vanuit dien hoofde ook krachtig uitgesproken over het behoud van de biodiversiteit.
Dick deed zijn bericht vergezellen van een e-pub van Wilsons' mij onbekende boek: Half-Earth waarin hij een dringende oproep doet aan de mensheid om de waanzinnige uitstervingsgolf te keren. De zesde extinctie is al eeuwen aan de gang maar de snelheid waarmee het uitsterven van de soorten heden geschiedt neemt ook nog eens exponentieel toe. 
Inmiddels heb ik het boek in sneltreinvaart gelezen en het heeft behoorlijk indruk op me gemaakt. Daar waar Wilson een oproep doet aan ons, heb ik sterk de neiging om het onvermijdelijke tegemoet te zien; wij mensen zijn ook maar behept met een primitief vermogen tot verder te kijken. De opwarming van de aarde wordt al decennia lang voorzien en er gebeurt niets; het tekort aan drinkwater staat ook al decennia op de agenda. De zesde extinctie zal de wereld waarschijnlijk aanzienlijk minder interesseren; "erst das Fressen, dann die Moral". Met Wilson wordt in ieder geval een tijdperk afgesloten naar mijn gevoel; een tijdperk van de taxonomen, van de Prikkebenen en anderen die de natuur in de natuur bestuderen en bewonderen en de fascinerende samenhang van alle organismen proberen te begrijpen. Wilson beschrijft als geen ander hoe ook de mens onderdeel vormt van dit samenhangend stelsel van organismen en daaruit is voortgekomen en volledig afhankelijk van is.

Ventiel van de kuitenpomp hersteld!

 Het was al licht; de wekker meldde me dat het inmiddels al kwart voor negen was. Het piepje van m'n smartphone ging: "dat zal een eppie van Roos zijn", dacht ik terecht. Zij had mijn laatste bloggies gelezen; degene die ik gisteravond had geschreven en daaruit had ze bedacht dat ik een beetje moedeloos was. Ik gaf haar ten antwoord dat ik moeite had met deze sombere, korte dagen van januari en dat ik me net Oblomov voelde omdat ik zo lang in bed lag te meuren en te lezen; of Rossini die ook nog eens lag te vreten (en te componeren) in z'n bed. Ik vatte het samen met: "m'n kuitenpomp lekt een beetje; ben ik niet gewend". Mijn oude moeder zei altijd wanneer er iets gedaan moest worden: "pomp je kuiten op en ga aan de gang!".
Ik heb me dat na de ep-wisseling met Roos aangetrokken en ben de was op gaan vouwen, de hele flat gestofzuigd, de afwas gedaan en de keuken een goede beurt gegeven en tot slot beslag gemaakt voor een spekpannenkoek; een beslag met de laatste ganzeneidooier die ik nog in de vriezer had. Ga ik als beloning voor de lunch maken met het allerlaatste stukje spek van Veldvarkens. De stimulans uit Wijhe was voldoende om me weer aan de gang te krijgen; is weer eens wat anders dan dat eeuwige gewandel.

Een beetje in de buurt wandelen

Fraaie stronk met gezicht

Eigenlijk wil ik wel weer een stevige wandeling doen, maar er vroeg voor op uit gaan trekt me niet zo. Vind het ook wel lekker om in de flat te zijn, beetje te koken en op te ruimen. Uiteindelijk heb ik het een beetje van het toeval laten afhangen en heb de trein naar Amersfoort genomen en vanaf het station een track naar Den Dolder geconstrueerd. Maar ik vond er niks aan en liep gewoon wat me voor de voeten kwam, een pad door de korte en lange duinen van Soest en dat was best fraai.
Is wel een gebied waar ik vaker moet gaan wandelen. Vandaag liep het allemaal niet zo lekker; beter van te voren een plan maken en ook wat betreft de trein niet van het toeval af laten hangen; werkt uiteindelijk beter.

"Wat moet ik nou doen?"

 Na de koffie ben ik weer richting de Bilt gegaan. Roos moet zich grondig voorbereiden in het kader van haar compositie lessen. Daar moet je alle rust voor hebben. Rustig naar het station gewandeld en demet de Intercity van Zwolle naar Utrecht. Reist toch wel een stuk relaxter dan met de sprinter en het duurt net zo lang. Weer op station Bilthoven liep ik over winkelcentrum de Kwinkelier naar de ingang van het Houdringhebos. Tegelijk met mij betrad een ouder stel, ik denk bejaarde moeder met haar middelbare zoon de overdekte galerij. De oude dame liep achter haar rollator en liep maar te herhalen: "maar wat moet ik nou doen?", achter elkaar. Ik had zo ontzettend met haar ongetwijfeld verdwaalde ziel te doen. Ver in de tachtig waarschijnlijk en dan weet je het allemaal niet meer en wordt het hele leven een groot raadsel voor je. De meneer ging er wel voortdurend in mee, maar wist het natuurlijk ook niet. 
Ik liep rustig verder en kwam bij de ingang van het bos. Vanuit de verte zag ik met mijn niet zo scherpe ogen direct mijn voormalige buurman Sjoerd met vrouw en kind; ik zwaaide en liep naar hen toe. Het menneke in de kinderwagen was met zijn 9 maanden buitengewoon eenkennig; daar moest ik natuurlijk om grinniken. We spraken wat heen en weer en wensten elkaar een goed 2022. Ik liep verder via een forse omweg door het bos en ergens halverwege werd ik aangesproken door Wilna, een oude bekende uit de tijd dat we nog in de Hoflaan woonden. Uitvoerig mee staan praten over hoe het met ons allen gaat en natuurlijk over de (klein)kinderen. En weer verder, waarbij ik nog een echtpaar ontmoette dat ik kende. Ik ben toch wel erg geworteld in deze gemeente hoor; voel me er erg thuis. Gaf me ook weer een "back home" gevoel toen ik de flat betrad. Lekker zitten lezen in Livius en frietjes gebakken. 

Rondje Ommen

 

Oud stukje Vecht

Na de kerstdagen zijn we beiden, zij het in wisselende mate een beetje uit vorm. Daarom stelde ik voor om het vandaag gewoon een beetje rustig aan te doen. Hier in de buurt is genoeg moois om te bezoeken en te wandelen en zo besloten we om in de buurt van Ommen aan de wandel te gaan. Ik startte de track van Ommen naar Nijverdal omdat die op een alternatieve manier Ommen verlaat; langs het buurtbibliotheekje waar ik onlangs een leuk boek van Annie Proulx heb gevonden. Nu wilden we er een boek van Weijts achterlaten. Het bleek (tijdelijk?) niet aanwezig te zijn; slechts een houten stellage markeerde de plek waar de vorige keer een kastje stond.
We liepen via de reusachtige uitkijktoren richting van het vennetje. Daar was tot ons plezier het bankje vrij zodat we zittend van het prachtig verstilde uitzicht konden genieten onder het wegknagen van onze meegenomen boterhammetjes.
We liepen verder op geleide van wat Roos voorstelde, langs oude, afgesneden stukken van de Overijsselse Vecht; vaak mooie natuurgebiedjes en ook hier.

Een enorme stier en een dode mol kenmerkten dit gebiedje. En uiteindelijk weer terug naar het station Ommen.
Thuis gekomen hebben we samen gekookt en een fusion gerecht gemaakt van Indonesische katjang boontjes en Twentse bloedworst, opgeleukt met Surinaamse sambal. Smaakte prima.
En 's-avonds hebben we de film "100 foot journey" afgekeken. Een prachtige film, romantisch en vooral gericht ook tegen racisme.