Dat viel tegen

HiËroglyfen; een oeroude boodschap

Het was een beetje druilerig weer vanmorgen; ik was al vroeg op maar "verdeed" mijn tijd met luisteren naar Bach terwijl ik ondertussen verder ging met het boek "Lessen van Don Juan" van Carlos Castaneda; een fascinerend boek typisch van de zestiger jaren.
Maar na een klein ontbijt even gekeken welk museum nog op mijn museumagenda stond om nodig bezocht te gaan worden en dat werd het Museum van Oudheden in Leiden; daar was een expositie met de wervende naam: "Casa Romana", een Romeins huis. Roos had er ook wel zin in en zo spoedden wij ons naar Leiden. Met een - geheel toevallig - gelukkige aansluiting waren we vrij vlot in Leiden en in het museum. En die casa romana viel toch tegen?! Had nauwelijks iets van een ingericht Romeins huis althans wij konden het er niet van maken. Ik zou de museumstaf willen adviseren om eens te gaan kijken bij het Drents museum hoe je een dergelijke tentonstelling vorm kunt geven; dit was helemaal niks vonden wij.

De hond van "A dog's heart"

Aan het begin stond voor ons heel herkenbaar "de hond" die ook gebruikt was bij de opera "A dog's heart"; waarom die hier stond opgesteld was ons eveneens een raadsel, maar fraai was het wel.
We waren snel klaar met de Casa en liepen nog wat door de rest van het museum, maar ja dat was ons eigenlijk wel bekend hoe fraai de Egyptische collectie ook mag zijn. Een foto van zo'n oeroude boodschap n de vorm van de nauwelijks vergankelijke in steen gebeitelde hiëroglyfen siert deze blog.

Nog een keer naar het fotomuseum

Jager van het San volk Zuid Afrika

Vanmorgen hoorde ik de beloofde regen al kletteren terwijl ik voorzichtig probeerde om weer bij de wereld te komen; echt een museumdag zoals we ons gisteravond al hadden voorgenomen. Niet te veel haasten en wachten totdat de bui over zou zijn. Pas om half twaalf hadden we uiteindelijk de trein, maar we hadden dan ook uitgebreid ontbeten en rustig koffie gedronken.
In Rotterdam CS de metro genomen; was ik in geen jaren mee gegaan (afgezien van vorige week een heel klein traject). Station Wilhelminaplein was indrukwekkend qua architectuur; meer allure dan de Amsterdamse metro of de Madrileense metro; echt heel mooi.

Een groep sjamanen Papoea Nieuw Guinea

Het Nederlands Fotomuseum hadden we snel gevonden; ik wilde graag de foto's van de inheemse volkeren uitgebreid fotograferen; was er vorige week niet van gekomen. Roos was ook onder de indruk en ook nu bij tweede bezoek heb ik genoten van het moois aan natuur en inheemse mensen dat door Salgado in zwart-wit foto's heeft neergelegd.
Die inheemse volkeren fascineren mij sinds ik in het boek "paarden, zwaarden en ziektekiemen" van de pen van Yared Diamond heb gelezen dat landbouw zo slecht had uitgewerkt op de volksgezondheid. Bij mij had toch vooral de gedachte postgevat dat de landbouw juist de "sprong vooruit" had betekend.

Bewoner boomwoning Nieuw Guinea

Ik wilde e.e.a. toetsen aan de gezondheidstoestand van nog in de pré-historie levende volkeren en daar gaven deze foto's goed inzicht in. Zowel de papoea's van Nieuw Guinea, de indianen van de Amazone, de San uit Afrika, ze zagen er goed doorvoed uit; niet te dik, maar zeker niet ondervoed zoals ik me de beelden herinner van de TV wanneer er weer eens ergens een hongersnood was door een misoogst.

Phänomen

Deze uitvoering is werkelijk schitterend

In "de Liedvriend", het verenigingsblad van de Vrienden van het Lied (VvHL) staan regelmatig prachtige analyses van liederen. Zo las ik in de Liedvriend nr 1 van 2016 een uitvoerige muzikale en historische toelichting op het Lied "Phänomen" van Brahms op een gedicht van Goethe.
Eerst hoe het gedicht tot stand kwam door een zeldzaam natuurverschijnsel dat - uiteraard - bij de zeer onderlegde Goethe bekend was, een witte regenboog, ook wel mistboog genoemd. Het inspireerde Goethe. Dinant K., musicoloog kende de achtergronden van de totstandkoming en wist daar zeer onderhoudend over te schrijven; de Perzische dichter Hafiz speelde een rol bij de inspiratie; Goethe had een dichtbundel van deze eveneens beroemde dichter bij zich.
De samenhang met de liefde wordt geduid en verwoord in de analyse van Dinant. En dan hoe Brahms dit geheel weer heeft getoonzet en hoe het dan klinkt. Ik vond de analyse op zich al bijna als een poëm.
Roos had van dit duet een prachtige uitvoering van Juliane Banse en Brigitte Fassbaender op CD en die heeft ze me laten horen; een prachtig lied, althans in deze uitvoering. Een eerder beluisterde uitvoering op Youtube kon me niet echt bekoren.
Inderdaad een schitterend lied dat voor mij veel meer diepgang kreeg door de toelichting die ik via de Liedvriend uit de pen van Dinant tot mij mocht nemen. Dank daarvoor.

Naar de notaris

Evi tussen ons in in het bos

Vandaag opnieuw naar de notaris; dit keer samen met Arja. Ze had drie kinderen meegenomen; om 10.57 kwam ze met het drietal en een bolderwagen uit de trein gerold en om 11.00 uur zaten we bij de notaris; die keek niet op van ons kinderrijke gezelschap. Keurig werd de overeenkomst in duidelijke bewoordingen nogmaals uitgelegd en door ons beiden getekend.
Daarna het wat informelere deel; naar het bos voor een wandeling. De kinderen vonden het heerlijk in het bos; dwars door het struweel op zoek naar paddestoelen; dennenappels, takken; ze genoten ervan; ik kreeg weer een beetje het Strabrecht gevoel; het stimuleren van natuurbeleving door kinderen.

Ooit trok Joke van deze boom alle bladeren
van de enige tak. Was een kleine35 jaar geleden

We gingen ook nog even langs ons oude huis in de Hoflaan: "daar is mamma geboren Evi", zei Arja; het maakte indruk. We vroegen toestemming om even door de tuin om het huis te lopen; leuk om weer op het bekende terrein te zijn; was wel een stuk netter geworden allemaal.
En toen door naar "Bubbles en Blessings", het ontzettend gezellige restaurantje bij de Kwinkelier. Voor de kinderen een ijsje en Arja, Roos en ik een lekkere sandwich.
Daarna brachten we de schare naar het station; van Arja kreeg ik later nog per Whatsapp een paar foto's van onderweg in de trein en vooral van de totaal versleten Sjoerd die met z'n twee jaartjes wakker was gebleven; hij lag opgerold in de bolderkar als de bekende roos te slapen.

Sjoerd naast z'n opa bij Bubbles en Blessings

Aan de klets met m'n kleindochter Evi

Mijn tuin- en jammeissie

Roos bij de fazantenbesstruik

Roos is dit jaar helemaal los op haar tuin en op het maken van jam. Had ze vorig jaar al een ongekend succes met haar uien, peentjes en bonen daar zijn het dit jaar vooral ook de rabarber en de fazantenbessen! Heel bijzonder die fazantenbessen want het is een hele klus om die te plukken. Iedere avond gaat Roos met een bekertje alle trossen van de struik langs om de rijpe bessen voorzichtig te verzamelen. Die gaan dan in de vriezer totdat er genoeg is voor de bereiding van de jam en dat is vorige week gebeurd.
Op een avond vorige week kwam ik thuis en daar stond een geheimzinnig potje midden op de eettafel met het etiket fazantenbessenjam. Ik heb het direct in de koelkast gezet om verder uit te stollen maar de volgende dag heb ik een beschuitje met fazantenbessenjam genomen; heel bijzonder; een sterke heel eigen smaak; een smaak die zich ervoor leent om jams met weinig eigen smaak wat op te peppen. Maar om zo te eten is ook zeker aan te bevelen. Maar ja, je wilt toch zuinig zijn op iets waar zo veel werk in gaat zitten.

Haar grote trots: de boon!

En ondertussen gaat Roos lekker door in haar tuin; de snijbonen en de sperziebonen dragen nog steeds. De rabarber weet niet van ophouden; ik koester hem door in droge tijden dagelijks een paar gieters water te geven samen met de courgette. Leuk hoor en dat in een stadstuintje!

Waarom deze lelijke en onsmakelijke plant,
de kardoen per se op de blog moest is me
een raadsel.

Op zoek naar Polyergus Rufescens

Direct bij het parkeerterrein al aan het werk

Vandaag met de Mierenwerkgroep Nederland op excursie. Het lokkertje was dat de excursie was gericht op het vinden van de Amazonemier. Op de grens met België is deze uiterst zeldzame soort   in NL voor het laatst waargenomen. Nu is dat ook geen sinecure; Polyergus Rufescens, zijn Latijnse naam, is een mier met heel bijzondere eigenschappen; deze mieren zijn voorzien van vlijmscherpe kaken, ongeschikt om voedsel te zoeken. Het zijn slavenhouders; al het werk dat te maken heeft met fourageren en broedverzorging wordt door de slaven gedaan, mieren van een andere soort die over "normale" kaken beschikken. Vrijwel de enige activiteit die deze slavenhoudende mierensoort bovengronds uitvoert is de slavenrooftocht en dat gebeurt op warme nazomerdagen, vandaar dat we deze dag hadden gekozen.
Vanmorgen vroeg met de trein naar Utrecht, Den Bosch en dan met de NS bus door naar Eindhoven.

Drie kokertjes van de kokermier: Myrmica Schencki

Daar zouden Martijn en ik worden opgepikt door André. Het ontmoetingspunt was een café aan de Belgische kant van de grens; heerlijke appeltaart gegeten bij de koffie. En toen op weg.
Het gebied dat we bezochten heet "De Plateaux" en ligt ten zuiden van Valkenswaard. Het ging natuurlijk niet alleen om het waarnemen van de zeldzame Amazonemier maar gewoon om een inventarisatie excursie en het begon al goed. Direct op het parkeerterrein van "De Plateaux" struikelde Jinze bij wijze van spreken direct over de eerste soorten en even verderop een bosmierennest waar ook direct nitidulus werd gevonden. We brachten op dit kleine plekje zeker een half uur door en er werden zo naar mijn schatting al direct zo'n 12-tal soorten gevonden; geen slecht begin.
Ik vond het met mijn geringe kennis van mieren een bijzonder terrein; de sprinkhanen en krekels sprongen hier nog voor je uit; zie je toch helaas niet veel meer. Heide zoals heide eruit moet zien; pollen met daartussen gras en kruidachtigen. Ik genoot gewoon van de prachtige natuur aldaar en intussen kon ik mijn wat verwaterde kennis over mieren wat bijspijkeren; Jinze is altijd bereid om veel om de waarnemingen heen te vertellen; er waren ook aan paar nieuwe leden van de werkgroep en dan is het goed om wat om de soorten heen te vertellen.

Een kokertje van Myrmica Schenki met enkele
werksters die eruit kruipen

Al zoekende liepen we verder door het gebied; André had deze week het gebied al bezocht en wist ook precies waar de laatste waarneming had plaatsgevonden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een klein beetje op gerekend had om deze uiterst zeldzame soort boven de grond te zien marcheren op rooftocht, maar het mocht niet zo zijn. Wèl vond één van de deelnemers drie piepkleine kokertjes van een kolonie kokermieren, de Myrmica Schencki, een soort waarvan ik de kokertjes ontzettend graag eens "in het wild" wilde zien; kende ze slechts vanuit een verzameling en van foto's. Jap wilde foto's maken van deze kolonie en wist deze te activeren door heel voorzichtig een piepklein beetje water op één van de kokertjes te gieten. Alsof er een explosie had plaatsgevonden kwamen er direct tientallen werksters met broed en eieren uit de kokertjes tevoorschijn onder het sonoor geklak van Japs' camera.
Na deze sessie trok de hele stoet van mieren-liefhebbers terug naar het parkeerterrein; moe maar tevreden; was een ontzettend leuke dag geweest met fantastisch mooi weer!

Op bezoek bij Joke en Bram

Stukje brood voor meneer

Via Whatsapp had ik Joke gevraagd om wat foto's en videootjes van de kleine Bram te sturen; vind ik zo leuk. "Je kunt ook even langs komen", suggereerde ze. Eigenlijk heb ik altijd het gevoel dat je die jonge mensen stoort wanneer je van hun beperkte vrije tijd consumeert door hen lastig te vallen. Pieter en Joke maken allebei lange dagen en zien elkaar maar weinig; en op die pappa-, c.q. mammadag wil je eigenlijk ook niet storen. Dus was deze indirecte uitnodiging niet aan dovemansoren gericht.
Vanmorgen tegen tienen werd ik opgewacht door moeder en zoon voor de deur van het nieuwe huis in Gouda.
Joke stelde voor om een wandelingetje te maken en daar gingen we al snel met de kinderwagen op naar Haastrecht; was niet zo heel verweg maar met een kinderwagen en over redelijk druk bereden fietspaden toch een hele klus. We bereikten de eerste huizen van Haastrecht en besloten toen te keren. Onderweg nog even boodschappen gedaan bij de Jumbo en toen weer naar huis. Bram had lekker geslapen en moest na z'n slapie even plassen. Ik stond ervan te kijken maar de zindelijkheidstraining van Joke en Pieter werkt echt; zijn luier was nog droog en als op commando pieste hij in het gras; luier weer aan en we gingen verder. Thuis aangekomen had meneer wel trek; boterhammetje in de tuin gegeten met een lekker kopje thee voor opa.
Daarna een teiltje water met daarin een bekertje, een afwasborstel en wat legostenen en Bram vermaakte zich kostelijk in z'n blootje; lief gezicht zo'n lekker bezig baasje.

Zomergasten met Frans de Waal

Frans de Waal in "Zomergasten"

Om daar nou TV voor aan te schaffen gaat mij te ver; voor het programma "Zomergasten" zou je het soms overwegen; de VPRO blijft toch wel mijn favoriete omroep; ben er ook tientjes-lid van zonder abonnenment op de gids. Afgelopen zondag was de aflevering met Frans de Waal, een wetenschapper die ik uitermate bewonder; een aantal zo niet de meeste van zijn boeken heb ik met veel plezier gelezen.
Ik had van de week al geprobeerd of ik "uitzending gemist" aan de gang kon krijgen en uiteindelijk lukte me dat zelfs?! Maar de WiFi/groompie combinatie kon het niet aan; telkens moest ik relatief langdurig wachten tot beeld en geluid weer verder gingen. Desgevraagd bleek het bij Roos thuis geen probleem te zijn geweest om het programma vloeiend te aanschouwen.
Gisteravond, na de wandeling over het Hulshorsterzand heb ik deze uitzending aandachtig bekeken. Het viel me niks tegen. Twee onderdelen sprongen er uit wat mij betreft. Allereerst de kwestie Buikhuisen, een wetenschapper die door toedoen van een onbeheerste aanval op zijn onderzoeksplan het wetenschappelijk leven onmogelijk is gemaakt. Destijds heb ik mij al mateloos aan deze zaak geërgerd, maar nu ik het interview zag dat destijds werd gehouden met o.a. Cherry Duins als interviewer werd mijn verontwaardiging nog eens krachtig gewekt; wat een schofterige behandeling door Vrij Nederland columnist "Piet Grijs" oftewel Hugo Brandt Corstius, Bah!! De beheerste reactie van Buikhuisen op de insinuerende vragen van de interviewers en de onderbouwing van zijn plannen maar ook de verdediging tegen de aanval van Vrij NL waren formidabel. De constatering dat wetenschappelijk NL Wouter Buikhuisen destijds danig in de steek heeft gelaten kwam recht uit het hart van Frans de Waal. Hij had het helemaal niet zo hoog op met de wetenschappelijke cultuur in de gedragswetenschappen en was daarom destijds ook naar de VS verhuisd voor zijn onderzoek. Heden is het helemaal huilen met de pet op aldus Frans; terwijl alle componenten goed aanwezig zijn zorgt de hokjesgeest ervoor dat het niks worden kan.
Het tweede onderdeel dat mij sterk trof was het afscheid van de oude Chimpansee-vrouw "Mamma" door Jan van Hooff, de leermeester van Frans de Waal. Zo roerend dat liefderijk moment tussen hoog ontwikkeld dier met grote sociale kwaliteiten en de mens van Hooff. Het deed me veel; Roos had me al ingeseind dat dit zo'n mooi onderdeel van deze aflevering was.
Tja en dan de opmerking dat de biologie helemaal was afgedaald naar moleculair en cellulair; was me uit het hart gegrepen; heb ik ook meegemaakt in de immunologie waarbij de experimenten alleen nog maar in plastic cupjes werden uitgevoerd en conclusies werden getrokken hoe het dan wel allemaal werkte in een organisme.
Was weer een hele zit, maar ik heb het met veel plezier gedaan.
Foto gecopieerd van deze site

Het Roode Koper heeft een ster

Bij de Leuvenumse beek

Het zou vandaag een lekker warme dag worden; Roos had daarom voorgesteld om weer eens onze ouderwetse Sahara wandeling te doen; het Hulshorsterzand op een warme, zo niet de warmste dag van de zomer.
We werden aanzienlijk later wakker dan we hadden gepland en besloten om dan maar heel rustig aan te gaan doen en door de half zeven 'savonds heen te gaan voor de terugreis.
Met de trein van 10.00 uur naar Harderwijk en de bus naar restaurant "De Zwarte Boer"; daar was het zo druk en de bediening zo traag dat we na tien minuten maar besloten om de appeltaart te laten schieten en aan de wandeling te beginnen.
Heerlijk om deze zo overbekende wandeling weer te maken; het bankje waar we "vroeger" meegebrachte chocolademelk dronken. Daar bedacht ik mij dat we nog langs hotel-restaurant "Het Roode Koper" zouden komen en dat we daar wel eens konden neerstrijken. Zo gezegd, zo gedaan; een meer dan keurig geklede gerant stond ons vriendelijk te woord en leidde ons naar het terras. En een net zo keurig gekleden meneer nam de bestelling op: warme resp. koude chocomel en appeltaart resp. citrustaart. Naast de taartjes werden nog twee koekjes opgediend en we begonnen te smullen, want smullen was het. Het citrustaartje kende een afwisseling van smaken die mij deed vermoeden dat het hier wel eens om een sterrenkeuken kon gaan. Het koekje deed de deur dicht; zo bros en zo smakelijk; dat kon niet eens zonder breken getransporteerd worden; mijn vermoeden werd sterker.
Bij het afrekenen vroeg ik dan ook: "hebben jullie een ster?", hetgeen werd bevestigd. Nu is het zo leuk dat Mariska de opleiding tot sterrenkok deels heeft gedaan en ik kon het dan ook niet laten om dat te vermelden. Ben daar wel mee ingenomen en een beetje trots op.

De geurende heide alom

Gesterkt gingen we verder aan de wandel; bij de voormalige watermolen stond een hele kudde grijsharige fietsers. Verder zouden we gedurende de hele wandeling nauwelijks meer iemand tegen komen. Heerlijk om hier weer te zijn; de heide stond in bloei, het was warm en je kon de heerlijke bloesemlucht ruiken. De zo mooi herstelde Leuvenumse beek; het uitzicht over het enorme stuifzand; de hoge duin met daarop het bankje met het fraaie uitzicht. We zaten daar een boterhammetje te knagen toen onze twee medepassagiers van de bus het duin op kwamen. Zij hadden wel op de koffie bij De Zwarte Boer gewacht; had lang geduurd. We spraken nog wat over wandelen door de bergen en toen scheidden onze wegen zich weer. Wij gingen op zoek naar een plekje uit de wind en in de zon om even lekker te zonnen. Was snel gevonden en als vanouds lagen we in ons blootje te genieten van de koestering van Helios.

De herfst kondigt zich al aan

Zo tegen vieren gingen we weer verder; ik had het zo langzamerhand wel een beetje gehad; word toch een daggie ouder merk ik. Een uur later kwamen we aan in Nunspeet; eerst even kijken met welke trein we zouden gaan; alle tijd om even uit te rusten op een bankje en toen naar een Turkse snackbar voor een broodje Döner. Smaakte voortreffelijk. Nog even op de trein gewacht en een uurtje later waren we weer thuis.
Na het douchen en scheren ben ik weer naar Roos gegaan om "Zomergasten" te gaan zien. Om de een of andere reden kan mijn WiFi/chrome combinatie het niet goed aan; telkens stokt de uitzending en daar krijg je op zeker moment wel het lazarus van. Maar bij Roos ging het goed.
Het ging om de uitzending met Frans de Waal, iemand die ik zeer respecteer.

Fotomuseum Rotterdam

Fijn om deze mensen echt aan het werk te zien

Terwijl ik het station binnenreed epte ze nog dat ze in de grote hal zat tegenover de piano; en die hal is groot; ik zag de piano nergens en spiedde zodanig dat ik helemaal niet doorhad dat ze me tegemoet liep en naar me zwaaide. En daar stond ze voor me; Nathalie, in een fraaie lange zomerjurk. We zouden vandaag naar het fotomuseum in Rotterdam gaan. Ik ga zelden naar foto tentoonstellingen en dat terwijl ik graag naar foto's uit het verleden of van onbekende culturen of natuurfoto's houd. En vandaag konden we wat dat betreft onze lol op. Maar eerst al babbelend met de tram naar de mij onbekende plek; aan de buitenkant kon ik niet eens zien dat het hier om een museum ging.
Nathalie maakte mij duidelijk dat er een bijzondere tentoonstelling was met werk van de beroemde fotograaf Salgado; dat ik hem niet kende zegt aanzienlijk meer over mij dan over Salgado. In de enorme tentoonstellingsruimte hingen meest fraai uitvergrote foto's met uiteenlopende onderwerpen; veelal antropologisch getinte foto's van onbekende stammen. Ik wist niet wat ik zag toen ik een foto zag van mensen van de San, Zuid Afrika, door de hollanders Hottentotten of Bosjesmannen genoemd; het boek "Stemmen uit zee" verhaalt zo mooi over het lot van deze mensen door toedoen van het niets ontziende kolonialisme en onlangs verhelderde de tentoonstelling in het Rijksmuseum de lotgevallen van deze oorspronkelijke bevolking. Maar hier zag ik deze mensen in het echt en geconcentreerd aan hetwerk; met een wrijfstok werd vuur gemaakt.
Ik was al met al zeer onder de indruk van de foto's en ga binnenkort nog een keer kijken; fantastisch. Bedankt Nathalie; goed idee. Ik zal vaker naar foto tentoonstellingen gaan.

Nathalie is een echte Rotterdammer en troonde me mee naar de kop van Zuid en naar haar oude school waar ze even naar binnen wipte en me ook voorstelde aan een tweetal haar bekenden. Daarna naar de bibliotheek waar haar moeder werkte; we werden aan elkaar voorgesteld; erg leuk om kennis te maken. Ik moest weer snel weg met de trein, maar station Blaak was aan de overkant.
Aangekomen in Bilthoven nog even naar de fitness; beetje armoefeningen, de onvermijdelijke sauna en nog even in de buitenlucht relaxen.
Was een fijne dag geweest!

Het paardje van Pey

Die bekende dikke kop van Nero op een Romeinse munt

Vandaag weer een Pietertje gelopen; van St Odiliënberg waar ik de vorige keer met Roos was gebleven naar Susteren. Toch weer 24 kilometer gedaan vandaag.
Eerst naar Montfoort waar we al eens bij onze eerste poging om deze etappe te lopen op de bus waren gestapt. Bij een klein watertje was een grote, vadsige kop van keizer Nero opgehangen; hier in de buurt was een goudschat gevonden bestaande uit een aantal gouden munten. De schat is waarschijnlijk in het vierkeizerjaar 69 begraven; een bijzonder onrustige tijd in het Romeinse rijk waarvan kennelijk ook hier ten lande de gevolgen gevoeld werden.

Gedenkteken van een crash van een
Engels vliegtuig tijdens WO II

Ook ergens verderop de route een gedenkteken voor de bemanning van een in november neergeschoten militair vliegtuig van de Engelsen; imposant hoor zo'n serie namen van mensen die hun leven hebben gegeven in die rot-oorlog.
De etappe was verrassend plezierig te wandelen; een zeer groot deel over onverharde paden; rust alom; echt een atmosfeer voor mij; ik liep door bos en landbouwgebied in pure eenzaamheid. Slechts bij de zeldzame dorpjes en gehuchten hoorde je het onvermijdelijke gebrom van grasmaaiers. Landbouwgebied wisselden de bossen af. In de buurt van Echt was een beek, de Middelgraaff prachtig hersteld; meanderend en met licht glooiende oevers was hier sprake van voorbeeldig natuurherstel. Veel soorten wilde bloemen, Libelles en binnenkort wellicht oeverzwaluwen; dat wordt wel wat.
Bij ley opnieuw een teken van dat de Romeinen hier geweest zijn. Die metaaldetectoren die je zo veel ziet zijn daar wellicht debet aan. Nu een schat met gouden munten maar tevens stukken zilver, geknipt uit kunstvoorwerpen.

Het paardje op een stuk zilver (Foto)

Deze schat was uit de tijd van Constantijn, dus veel later en toen verkeerde het Romeinse rijk in onze streken al in verval. Men gebruikte die stukgeknipte stukken zilver en goud in plaats van munten om mee te betalen. Op één van deze stukken stond een fraaie afbeelding van een paard; dit was sterk uitvergroot en in staal uitgevoerd op de vindplaats van deze schat op een sokkel geplaatst. Leuk Denkmal.
Toen nog het laatste stuk naar het station; ik had het wel zo'n beetje gehad eerlijk gezegd. Ik had gelukkig in het oude boekje gekeken; de GPS route week nogal af en had ik die gevolgd dan had ik het station gemist. Maar nu sloeg ik af en liep de oude route; 24 kilometer vond ik ook wel genoeg; was blij dat ik in de trein zat; allemachtig wat was ik moe!

Gedenktekens paardje van Pey

Een ochtend in de keuken

Als ik met Roos een paar dagen aan de wandel ben geweest bijvoorbeeld in de Eifel of in het Sauerland en we komen weer terug dan moet ik echt een dag lezen; dat kan ik zo missen. En dat zelfde heb ik ook zo af en toe dat ik echt een cohtendje moet koken en dat was hedenmorgen het geval.
Had ik eigenlijk gistermiddag al maar toen was het zulk mooi weer dat ik mijn kooklust had uitgesteld naar 'savonds; "helaas" had ik er helemaal niet bij stilgestaan dat we naar een opear zouden gaan; ik had al van alles voor een quiche Loraine en paté uit de vriezer gehaald (ganzeneidooiers, paté vulling, hongaarse worst) maar dat kon nog wel een daggie in de koelkast blijven staan. Maar vanmorgen moest het toch echt gebeuren. Eerst een ontbijtje voor ons tweetjes: gekookt ei, sinaasappels uitgeperst, brood geroosterd met jam en kwark, koppie thee, koppie koffie. Toen Roos vertrokken was ging ik er eens lekker tegenaan. Eerst de vulling voor de quiche; die ganzendooiers zijn perfect voor de quiche; met slagroom en geraspte kaas de vulling maken; de bodem van bloem met boter en een heel ei (levensbedreigend tegenwoordig zo'n koippenei!). Stond al vlot in de oven een uurtje eerst 40 minuten bij 180 graden en dan nog 20 bij 160; krijg je een lekker krokant korst.
Intussen de worst die we hadden meegenomen uit Hongarije in plakjes gebakken in een mengsel van reuzel en olijfolie; worst uit het vet gevist en de uien gebakken. Blauwschokkers - verse capucijners - uit de vriezer gekookt. Worst, uien en capucijners gemengd en als lunch gegeten; bord afgelikt, zo lekker was het!
De patévulling die ik nog ingevroren had staan heb ik nog verder "opgeleukt" - ik durf het haast niet te vermelden - door er flink wat foie gras d'oie doorheen te kneden; geeft ongetwijfeld een heerlijk extra aroma. Au bain Marie in de oven bij 170 graden in de grote Creusot met water. Moet twee uur staan, dus mooie tijd om even naar de fitness te gaan. Toen ik weer thuis kwam was de paté ook klaar en al een beetje afgekoeld. Beetje indrukken en verder af laten koelen; een paar dagen geduld en dan proeven en smullen.
De spektaart aangesneden na afkoelen; smaakte als vanouds. Was weer helemaal tevreden na m'n kookdag. Morgen maar weer eens aan de wandel.

La Vie et Mort d'Erard

Gastblog van Roos: La Vie et Mort d'Erard

Als vaste bezoeker van het Holland Festival was ik al bekend met enkele werken van de Nederlandse componist Robin de Raaff te beginnen met zijn eerste opera Raaff uit 2004. Het was dan ook een aangename verrassing dat ook op het Hortusfestival een werk van hem zou worden uitgevoerd door het Doelen Ensemble, en wel zijn nieuwste korte opera La Vie et Mort d'Erard.
En omdat de Hortus op fietsafstand ligt, togen Ferry en ik op naar de binnenstad waar het stuk in de Oranjerie werd opgevoerd.

Een deel van het Doelen ensemble speelt vast in

Het thema was al veelbelovend. Erard, de beroemde pianobouwer, die alle andere vleugels van zijn tijd in kwaliteit overtrof en waar vele beroemde componisten op af kwamen, dat is wel heel passend voor een opera. Kort geleden is een groot aantal brieven van Sebastien en neef Pierre Erard openbaar gemaakt. Die vormen de basis van het verhaal, waarin de spotlight staat op de weduwe van Pierre, Camille, op wier schouders de toekomst van het bedrijf gaat rusten.

En ook in de opera heeft ze een zware taak. De jonge zangeres moest alle registers aanspreken, ik meende een hoge cis te horen, en aan de andere kant ging de partituur diep de laagte in. En dat telkens opnieuw. Symbolisch was die laagte voor de grond waarop alle brieven van haar geliefde lagen, en vanwaaruit ze als weduwe de kracht moet vinden om in haar eentje verder te gaan en de naam van Erard hoog te houden. Ook het ensemble ging van laag naar hoog, met de boeiende klacht van de basklarinet, tot de piccolo. Soms hoorde je ook de violen meesnikken met de geëmotioneerde Camille, bijvoorbeeld toen ze dromend van en met haar Pierre, en denkend aan Wagner die op het landgoed van Erard had verbleven, het Wesendoncklied Träume zong. Haar dromen werden in- en uitgeluid met het bronzen geluid van een gong, met zijn lange nagalm. Na het overdenken van de brieven en herinneringen weet ze wat haar taak is, en neemt die vastbesloten aan. 

Acteur, dirigent en sopraan na het optreden

Het Doelen Ensemble zette een hele prestatie neer, met deze moeilijke muziek. Toch noem ik nog graag even twee betrokkenen speciaal, namelijk de sopraan Rianne Wilbers die notabene voor de premiere maar twee weken studietijd had; en natuurlijk de Erard-vleugel, die aan het enthousiaste publiek fijntjes liet horen waarop de reputatie van deze pianobouwer stoelt, namelijk zijn fluwelen klank en naklank. 

Een taartje bij Elmer's

Op de valreep nog een foto voor de Blog

Na het bezoek aan het Drents museum gingen we door naar Groningen; we hadden afgesproken daar Nathalie en haar vriend Kees te ontmoeten en wat te gaan drinken in de stad. We hadden afgesproken bij de ingang van het Gronings museum, niet om dat te gaan bezoeken, maar gewoon omdat het een niet te missen "meeting point" is.
Het was gelukkig droog weer en  ja hoor, daar kwamen ze aan; leuk om elkaar weer terug te zien. We gingen voor een kopje koffie/thee en Nathalie stelde voor om naar het plekje te gaan waar ze "van die lekkere taart hebben". Al babbelend liepen we door de behoorlijk drukke stad; het was kennismakingstijd voor de studenten zoveel was wel duidelijk. Veel jonge mensen en iets minder jonge jonge mensen die de zaak organiseerden. Leuk om te zien.
We streken neer bij een leuk plekje waar inderdaad heerlijke taart werd aangeboden. Mijn stuk kwarktaart ging erin als gods' woord in een ouderling; smaakte me bijzonder goed en ook de anderen hoorde ik niet klagen. Ongemerkt vloog de tijd en moesten we weer opbreken om op tijd in te checken. Op de valreep een foto voor de blog met een stralende Nathalie in het midden.
Kees wist gelukkig goed hoe we weer terug naar het station moesten lopen; leuk om ook met hem kennis gemaakt te hebben. Nathalie en ik spraken af om volgende week naar het fotomuseum in Rotterdam te gaan. Was een gezellige ontmoeting weer.

Djenghis Khan

Paardrijders, dat waren die Mongolen!

Wanneer je veel over de geschiedenis hebt gelezen ga je steeds meer beseffen dat de "helden", hoeveel al dan niet onschuldig bloed zij ook vergoten hebben, steeds degenen zijn die oorlogen hebben gewonnen, lang niet altijd de laatste slag, zoals Napoleon die ongehoord veel levens heeft doen beëindigen maar desondanks een schitterend praalgraf heeft gekregen in de Franse hoofdstad. Atilla, een naam die in mijn tijd met afschuw werd uitgesproken maar in Hongarije als een held wordt beschouwd; hij vond een roemloos einde ergens in Frankrijk. Onze eigen Jan Pietersz. Coen die de bevolking van de Banda eilanden met wortel en tak uitroeide.
Maar werkelijk de limit was vandaag wel het bezoek aan een tentoonstelling over Djengis Khan, die wel beschouwd mag worden als de grootste moordenaar aller tijden. In de twaalfde eeuw hebben de uitstekend bewapende en bijzonder mobiele nomadische stammen van de Mongoolse steppen een gebied veroverd zo groot als nooit meer is vertoond ook niet door de Russische tsaren of de Romeinse keizers. Dat ging gepaard met - hou je vast - het vermoorden van 40 miljoen mensen, de bewoners van de veroverde streken.

Papiergeld van de Mongolen

In het militair museum in Soest was een fraaie tentoonstelling waarin heel goed de ontwikkeling van het mongoolse wereldrijk werd geïllustreerd. De opkomst van Djenghis Khan en de relatief snelle ondergang van het onbestuurbaar grote rijk. De essentiële rol van het paard en daarmee de mobiliteit in de veroveringstocht.
Er lagen behoorlijk wat gebruiksartikelen van de Mongolen uitgestald op de begane grond van de grote tentoonstellingshal. Het is helemaal een enorm museum, het Nationaal Militair Museum in Soest. Was er niet eerder geweest. We waren, ongetwijfeld als enige bezoekers komen lopen vanaf station Den Dolder; mooie wandeling van een uur. Terug hebben we de bus maar genomen; stopt bij het museum voor de deur.

Gouden sieraden

Kinetisch overleg met Huib

Als gebruikelijk, leuterend en koffie drinkend ergens
op een bankje in de natuur. Foto gemaakt door Thea

Vorige week had ik Huib gevraagd of hij tijd had om deze week al wandelend met mij te overleggen over een zaak waar ik bij betrokken ben geraakt met betrekking tot kwaliteitsbeleid. Huib legde mij voor of we dat dan wel konden combineren met een PROIRA-wandeling, d.w.z. dat we onze oud-dispuutsgenoten eveneens zouden uitnodigen om deel te nemen aan de stadswandeling die Huib in gedachten had. Ach, waarom niet en zo kreeg ik een enthousiast mailtje van Huib dat er wel vijf belangstellenden waren voor deze wandeling. De ontmoetingsplaats was bij de piano op stetion Den Haag CS en ludiek als Huib is had hij gemeld dat ik daar op de piano een recital zou geven.
Bij binnenkomst op station Den Haag CS zag ik de bekende gestalte van mijn goede vriend op een bankje zitten en zo ontmoetten we elkaar direct waarop Huib - misschien wat - licht teleurgesteld meldde dat we met z'n tweetjes waren. Allemaal goed; zo wandelen we meestal. Natuurlijk wilde ik wel het enige stuk muziek dat ik - nog - uit m'n hoofd kan spelen ten gehore brengen in die enorme hal van Den Haag CS. Direct kwam er een ouder echtpaar luisteren en merkten terecht op dat het van Bach was; inderdaad de eerste tweestemmige Invention van Bach waarmee ik op 12-13 jarige leeftijd de tweede prijs heb gewonnen tijdens de culturele avond van de middelbare school.
Het blijft verbazingwekkend door hoeveel groen Den Haag wordt omzoomd. We wandelden door het Haagse bos en verder. Zo rond een uurtje of elf was het tijd voor koffie en we zochten een bankje. We zaten nog maar nauwelijks aan ons eerste bakkie of Huib riep verwonderd: "Thea", en inderdaad daar kwam - op het wandelpad - op de fiets zijn echtgenote aangefietst. Ze had haar sleutel binnen gesloten en wist absoluut zeker dat we op dit bankje zouden zitten koffie te drinken. Gezellig om haar even te spreken; ze vroeg naar de twee nieuwe dochters waar heden mijn hart zo vol van is en we spraken over de kunst waar zij al haar creatief vermogen op botviert.

Met Louis Couperus op de foto

Daarna liepen Huib en ik verder door de groene streken rond Den Haag. Arja belde me nog; ik weet nog steeds niet goed hoe ik die nieuwe telefoon "op moet nemen"; van rechts naar links swipen, of van boven naar beneden; ik word er gek van. Gelukkig gaat de telefoon maar zelden; om hem telefoon te noemen is eigenlijk onzin; "epper" zou beter de functionaliteit die ik het meest gebruik beschrijven. Had nooit gedacht dat ik die functie zo veel zou gaan gebruiken.
Uiteindelijk kwamen we via de Parkstraat waar vroeger de grootouders van Han en Lien woonden weer in het centrum van de stad. Een malle foto voor de blog, bij het standbeeldje van Louis Couperus was snel gemaakt. Bij de Wiener Konditorei kocht ik - uiteraard - een stuk maanzaadgebak voor Roos.
Bij het station namen Huib en ik afscheid. Was weer een genoeglijke dag geweest en we hadden het overleg ook nog kunnen voeren tussen al ons vriendengekakel door!

De Liao dynastie in Assen

Gouden dodenmasker van een 17-jarige prinses

Ongelooflijk toeval dat we op 17 augustus een tentoonstelling gaan bezoeken over het wereldrijk der mongolen, zo rond 1100 bij elkaar veroverd onder aanvoering van Djenghis Khan. En dan vandaag een tentoonstelling over het volk en de dynastie, de Liao dynastie die de voorlopers waren in Oost Azië van het mongoolse rijk.
Zo rond het jaar 900 ontstond in Oost Azië door machtsuitbreiding van een nomadenvolk, de Khitan een enorm rijk; zo'n 4000 km breed van de Japanse zee tot het Altajgebergte. Van dit volk was tot voor kort weinig bekend; pas eind vorige eeuw is uit opgravingen voldoende informatie bekend geworden. In Chinese geschriften was altijd de indruk gewekt dat het hier om barbaarse nomaden ging en niet om een ontwikkelde beschaving zoals duidelijk uit de opgegraven kunstschatten en gebruiksvoorwerpen blijkt.
Opnieuw was het Drents museum erin geslaagd om een fantastische tentoonstelling te presenteren; het is bewonderenswaardig hoe ze er telkens in slagen om dit voor elkaar te krijgen. Na de TT van de Russische schilderijen nu weer dit. Je reist er graag voor af naar het noorden! Mijn complimenten.

Prachtig jaden kunstvoorwerp

Centraal in de expositie stonden de grafgiften die werden opgegraven uit een ongeschonden graf van een koninklijk echtpaar. Een gouden dodenmasker van de prinses, haar laarzen en een enorm barnstenen halssnoer waren apart opgesteld. Verder een grote foto van hoe het graf destijds was aangetroffen met daarop ook dodenmasker, laarzen en halssnoer goed zichtbaar. Verder waren tal van kleine voorwerpen die een grote kunstzinnigheid uitstraalden uitgestald.
Het was nog niet overmatig druk toen wij vrij vroeg aankwamen in het museum; het werd al drukker en drukker. Het is raadzaam om zo vroeg mogelijk te gaan zodat je in alle rust het geëxposeerde kunt bekijken. Overigens is de TT heel ruim ingericht met grote vitrines.

Grafgift

De parallel van deze Liao dynastie, gevolgd door het mongoolse superrijk van Djenghis Khan en even verderop in het Westen, Italië, het Etruskische rijk, gevolgd door het enorme Romeinse rijk viel mij op. Terugval van een groot rijk en de "jump" van de opvolger is een spelfiguur die wellicht vaker voorkomt. Amerika na Engeland; Engeland na de republiek der verenigde nederlanden; meer schieten me nu even niet te binnen maar het is vast een normale evolutionaire spelfiguur.

Een knoopje in een enorm genetisch netwerk

Allemaal foto's van naaste familieleden: vader, grootouders, overgrootouders, kinderen en kleinzoon Gijs.
Rechtsachter in de hoek staan takken van bomen uit resp. de tuin van m'n grootouders, m'n ouders en mijzelf.

Natuurlijk moesten er gisteren foto's bekeken worden. Nu wilde het dat ik van vrijwel al mijn voorouders tot op overgrootouder niveau over een foto beschik. En die heb ik voor een groot deel  op de ronde tafel uitgestald die we tot voor kort gebruikten om aan te bridgen. Dan realiseer ik me heel sterk dat een individu tot stand is gekomen uit zo ontzettend veel voorouders; ik vind dat heel intrigerend. Mijn friese overgrootouders ten Brink, ooit wegens de armoede in Friesland naar de grote stad, Amsterdam verhuisd waar mijn grootvader Jan ten Brink werd geboren; zijn NS machinistenpet ligt nog in mijn rariteiten kabinet te pronken. Marinus Fonteijne, getrouwd met Hendrika Landman, mijn overgrootouders waaruit mijn lieve oma ten Brink voortkwam. Ik noemde haar "kleine Mimi".
Uit de hier genoemde vier mensen met het huwelijk van Jan ten Brink en Dirkje Hermina Alberdina (Mien) Fonteijne kwam mijn moeder Petronella ten Brink voort.
En dan mijn vader: mijn overgrootouders van Elven heb ik nog gekend, overgrootvader Hendrik van Elven zelfs totdat ik een jaar of 25 was. Uit hen kwam mijn grootvader Evert van Elven voort; naar hem werd ik later vernoemd. De overgrootouders uit Oostzaan, Jan Onrust en Jansje Swart staan plechtig op een foto hier op de tafel; mijn lieve oma Sientje Onrust was het resultaat. Ik verbeeld mij dat er nog steeds trekken van haar zichtbaar zijn in de gezichten van enkele van mijn dochters. Kijk maar eens goed dames!
Uit Sientje Onrust en Evert van Elven werd mijn vader Hendrik van Elven geboren, vernoemd naar zijn grootvader zoals toen gebruikelijk was.
En dit zijn nog maar enkele generaties. Van mijn aangetrouwde neef Karel de Vos kreeg ik een genealogisch overzicht met alle voorouders tot ergens in de 18e eeuw, waaronder een Hendrik van Elven, bijgenaamd Hendrik de Kozak die in Rusland met Napoleon mee moest vechten tegen de Russen; een naam die altijd bleef vibreren in de familie.
Op de tafel liggen ook foto's van de kinderen van Elven en zelfs eentje van kleinzoon Gijs; het netwerk zet zich voort en voort; fascinerende gedachte.

Om elf uur

Tussen Mariska en Nathalie op het balkon. Wat een vreugde!

Spannende dag; vandaag komt Nathalie hier bij mij thuis voor kennismaking met Mariska en mij; het is nogal wat. Terwijl Roos de allerlaatste hand legt aan de toch nog resterende vlekken hier en daar op houtwerk van het huis, zit ik op mijn balkonnetje te peinzen over wat komen gaat. Even voor elven gaat de bel; ik zie niemand door het videoscherm en vraag of het Nathalie is, maar nee het is Mariska; zij is gelukkig als eerste; maakt het wellicht voor Nathalie wat makkelijker; de twee dames kennen elkaar in ieder geval van het donorforum op internet.

Nathalie moet helemaal uit Groningen komen en heeft aan Mariska doorgegeven dat ze vertraging heeft. Zo tegen half twaalf gaat de bel weer en daar is ze; hoogrode kleur, ijskoude handen; we begroeten elkaar hartelijk en verder ging het als vanzelf. Direct gezelligheid, vertrouwdheid en warmte.
Gistermiddag had ik buurvrouw Karin verteld over mijn twee donordochters die op bezoek zouden komen en de lieverd had 'savonds nog een van haar befaamde Biedermeier boeketten voor de gelegenheid gemaakt. Daar begon het feest gisteravond al mee. De bloemenpracht sierde de verder zo kaal opgeruimde "salontafel" (term van mijn oude moeder).

Koffie, koekjes en later geroosterd zelfgebakken brood met gerookte zalm en paling, verschillende soorten kaas. Mariska snoepte als kenner - ze heeft een opleiding voor sterrenkok gedaan - van de foie gras. Ik had (veel te) stevig uitgepakt, maar zo zit ik in elkaar.
Ach, wat hadden we elkaar veel te vertellen en wat bleken we veel eigenschappen gelijk te hebben; het feest der herkenning. Roos raakte er af en toe helemaal geëmotioneerd van; het was zo warm allemaal.
'sMiddags thee gedronken bij Roos in de tuin; het was prachtig weer. Uitgebreid foto's gemaakt. En wat hadden we allevier een ontzettend blij gevoel.
Beladen met een stapel kookboeken resp. een kunstboek gingen de dames weer huiswaarts; Mariska bracht Nathalie naar station Bilthoven. Daar ontmoetten wij haar weer en met z'n drietjes reden we naar station Utrecht CS. Daar namen we afscheid.
Roos en ik gingen naar een concert van Michael Wilmerink, een rijzende ster in zingend NL. In het kader van het grachtenfestival zong hij zonder onderbreking een aantal liederen, ondersteund met dans en beweging en met een meer dan uitstekende pianobegeleiding. Het thema was "reizen". We hebben ervan genoten. Was alles bij elkaar een dag met een gouden randje.

Symbool voor deze fijne dag. Biedermeier boeket.

De laatste paling

In mijn favoriete bibliotheek - mijn bed, vol met boeken ter keuze, aan mijn rechter zijde - lig ik het boek te lezen dat gisteren in de bieb voor mij klaar lag. Ik wist niet meer hoe het heette en hoe ik aan de titel was gekomen: "De laatste paling", maar ik lig er nu al een tijdlang in te lezen terwijl intussen de kippenvleugeltjes liggen te sudderen in een mengsel van olijfolie en boerenboter. Ik realiseer me dat ik in mijn enthousiasme wat al te overdadig heb ingeslagen voor het bezoek van morgen; maar ach, ook die kippenvleugeltjes zullen hun onvermijdelijke weg naar zee uiteindelijk wel vinden.
De verschillende hoofdstukken boeien me in meer of mindere mate. Het eerste hoofdstuk gaat over de schoolmelk; ooit in de dertiger jaren ingesteld om de ondervoede stadsjeugd van Rotterdam en later ook van andere grote steden bij te voeden; prima initiatief waar ik in mijn tijd, de vijftiger jaren, van heb mee mogen genieten. Die grote kratten met kwart-literflesjes en een rietje; die wat weëe lucht in de klas; Carla Metz, een meisje uit de klas dat altijd als laatste haar melk op had; en gewoon lekker. Tegen het eind van mijn lagere schooltijd kon je melkbrigadier worden. Toen ging het al helemaal niet meer om bijvoeding van bleekneusjes maar gewoon om de melkplas, die NL onder het regime van Mansholt aan het maken was, weg te werken.
Een hoofdstuk over e-nummers die openlijk of op slinkse wijze door de voedingsindustrie worden toegepast in voorbewerkt voedsel. De spotgoedkope kweekvis, Pangasius, die ik van z'n lang zal ze leven niet zou eten. Over "biologisch" voedsel - of voedsel ooit synthetisch gemaakt zou kunnen worden?! - dat peperduur is en het zelfde smaakt. Dan realiseer ik dat ik vrijwel alles direct bij de producent koop; gewoon omdat ik dat leuk vind. Theo, boer Dirk, Veldvarkens, Jan de jager; het zijn allemaal al dan niet wekelijkse uitjes die ik combineer met een fietstochtje of een wandeling. En soms wordt het ook aan huis bezorgd zoals Veldvarkens op de dag van de slachting.
Dan het hoofdstuk waarvoor ik het boek van de hand van Annemarie Geleijnse en Rineke van Houten heb geleend, handelend over een favoriet van mij: gerookte paling. En door dat verhaal laat ik me graag sussen. Nog steeds wordt kweekpaling gemaakt door glasaal op te kweken, maar ........ de palingindustrie zorgt ervoor dat volwassen paling "over de dijk" wordt uitgezet in zee zodat ze naar de paaiplaatsen kan terugkeren om voor nieuwe glasaal te zorgen. Inmiddels is het door sluizen en waterkrachtwerken vrijwel ondoenlijk geworden voor deze zout-zoet-zout water reiziger om binnen, resp. buiten de zoete wateren te komen. Nou ja, vooruit dan maar; omdat het zo ongehoord lekker is!
Water uit een flesje?! Mijn blogs daarover zijn eenduidig; bolle waanzin. Maar tegenwoordig neem ik veel meer water mee als ik ga wandelen omdat er geweigerd wordt om kraanwater te verstrekken; zelfs bij bloemenzaken; dan word je verwezen naar de horeca. En het gaat mij niet om die paar centen maar vooral om al dat overbodige plastic verpakkingsmateriaal.
Een verhaal over "echte boter" met alle trucs van de voedingsmarketingindustrie om van te lachen als het niet zo schandalig zou zijn. Boer Dirk, zou ik willen aanbevelen. NLse kaas, zelfde verhaal. De kletskoek van Marqt.
Echte boosheid wordt bij mij gewekt door patent op al eeuwen bestaande voedingsgewassen. Criminoïde organisaties, juridisch volledig ingedekt hebben zich op de principieel primaire levensmiddelenmarkt gestort als inhalige hyena's. Dat dit kan is een blamage voor onze kapitalistische maatschappij! mopperde hij krachtig. Het hoofdstuk dienaangaande eindigt dan ook, citaat: "Eigenschappen die gewoon in de natuur voorkomen, worden toegeëigend door bedrijven, terwijl er niets aan uitgevonden is. Dat is gewoon diefstal!" einde citaat. Misschien is criminoïde wat eufemistisch uitgedrukt.
Ach, de rest van het boek geloof ik wel; ik heb m'n eigen voedselvoorziening dik op orde.
Best een aardig boek en het leest snel weg. Beetje een tegenhanger van:  "Het spek van slager Blom" van de pen van Diny Schouten; is meer een boek voor mij.

Fiom en ftDNA

Het gekke is dat Nathalie en Mariska wèl gematcht zijn via ftDNA, de professionele, Amerikaanse organisatie rond DNA/verwantschapsonderzoek en niet bij Fiom. Verder is het vreemd dat Nathalie en ik niet gematcht zijn bij Fiom terwijl wij ons beiden al enkele jaren geleden hebben gemeld. Ik heb me voor de zekerheid dan ook maar bij ftDNA aangemeld. Overigens twijfelen we geen van drieën aan de onderlinge verwantschap, gezien de gelijkenissen die we hebben kunnen vaststellen.

Naar de Hanos

Vandaag inkopen gedaan bij de Hanos; paling, gerookte zalm, en natuurlijk foie gras d'oie, mijn grote favoriet. Nog wat verschillende kazen en ander lekkers. Als ik daar door dat culinaire paradijs scharrel neem ik mij altijd voor om vaker te komen; wat een keuze en er kan maar zo weinig in de rugzak en thuis in de vriezers. "In der Beschränkung erkannt man der Meister", is het gezegde en daar probeer ik me dan ook aan te houden.
De ganzenlever heb ik direct geportioneerd en ingevroren en natuurlijk stevig van gesnoept; lekker met zout bestrooid gewoon rauw eten! Roos kwam vanmiddag om me bij te staan met het opruimen van de flat vanwege het bezoek aanstaande zondag. Ik heb haar natuurlijk "beloond" door de zalm aan te snijden en zelf ook bescheiden meegesnoept; wat een kwaliteit!
En 'savonds hebben we een glaasje heerlijke Chileense Chardonnay gedronken met wat van die zalige gerookte zalm en stukjes kaas van "John", onze lokale kaaswinkel. Mijn Windows-PC stond bij Roos; ik had vanmiddag tevergeefs op m'n groompie gezocht naar het interview dat ik in 2014 door neef Paul had laten registreren; dat wil ik copiëren op USB-sticks om zondag aan de dames mee te geven; het moest wel op de Windows-PC staan dacht ik. Ik hoefde niet lang te zoeken en daar vond ik het; even kijken; had het interview ook in geen jaren meer bekeken c.q. beluisterd. Met z'n tweetjes hebben we in volle concentratie zitten luisteren en naar mijn "talking head" zitten kijken. Raar om over jezelf te zeggen, maar ik was behoorlijk onder de indruk; het is een imposant document geworden. Ik zou het iedere oudere willen adviseren om een dergelijk document voor zijn/haar nageslacht achter te laten.

Naar de zinkviooltjes aan de Geul

Op het drielandenpunt op het hoogste
punt van NL bij Vaals.

Toen Dick en ik decennia geleden voor het eerst van Epen naar Eupen wandelden langs de Geul was het mijnafval uit het grijze verleden, achtergebleven na de sluiting van de loodmijnen, nog volop in grote afvalbergen aanwezig. In dat afval zat veel zink met als gevolg dat het helemaal geel zag van de zinkviooltjes. Inmiddels zie je deze subtiele gele bloemetjes niet veel meer; kennelijk is het zink wat uitgespoeld en doen ze het niet meer. In NL's Limburg heb ik er nog nooit één gezien.
Zo rond zeven uur hoorde ik hem rommelen in de keuken en riep ik dat ik wakker was. Aan de thee en het ontbijt en vort met de geit. Dick zet er altijd een zeer stevige pas in; hij is gewend om in z'n eentje te lopen en met zijn lange benen loopt hij veel harder dan ik. Gezellig om weer met hem op stap te gaan. Langs het drielandenpunt en verder langs de oude grens van Duitsland en Moresnet, nu deel van België. Ik kan nooit onthouden welke plaatsen je allemaal aandoet; het karakteristieke lange treinviaduct door de Voerstreek zie je al van verre; de uitgebreide kruisgang bij Chapelle en uiteindelijk Plombiëre. Daar kwamen we weer bij de Geul. Intussen hadden we al heel wat kilometers in de benen. Ik voelde de wandeling van gisteren nog zitten; was behoorlijk moe en we moesten nog zo'n stuk naar Epen.

Dick zorgt voor de foeragering; koffie en snoepfruit
deze keer. Kleine tomaatjes, komkommers en zo.

Maar ach, die benen doen het wel en uiteindelijk kwamen we bij de fraaie watermolen aldaar en bij de bushalte. Dick had nog een lekkere krentenbol voor me zodat ik niet in Gulpen de neiging had om een frietje bij An en Piet te scoren. Door naar Maastricht en verder met de Intercity. Van Eindhoven naar Boxtel met de NSbus vanwege geplande werkzaamheden. Uiteindelijk was ik best op tijd weer thuis.
Intussen hadden Mariska en Nathalie met elkaar bekokstoofd dat het voor kennismaking en eerste ontmoeting wel handig zou zijn om elkaar bij mij thuis aanstaande zondag te ontmoeten. Goed idee! epte ik terug. Dan maar even flink inkopen doen en de flat grondig reinigen; mocht ook wel weer eens. Voor m'n dochters maak ik altijd schoon; voor m'n schoondochters maak ik de flat altijd extra schoon en voor m'n biodochters maak ik de flat spic en span! Ik maak nu een grapje, maar het geeft een hele conosternatie in die ouwe kop, maar wel ontzettend leuk en positief hoor!
'sAvonds gezellig bij Roos geborreld en heerlijk geslapen na die inspannende wandeldag.

En hier de zinkviooltjes met hun tere gele bloempjes.

Van Swalmen naar Odiliënberg

Prachtig kasteel in de buurt van Swalmen

Gisteren waren we in St Hubert op de camping en zijn we met de bus terug naar Cuyck gegaan en doorgereisd naar Roermond. Daar hebben we in een chique B&B overnacht; 'savonds in de tuin een wijntje gedronken en de dag nog eens doorgesproken terwijl de vleermuisjes om ons heen vlogen; was fijn geweest met Mariska en de kleintjes.
Goed geslapen en bijtijds opgestaan; het zou in de loop van de morgen gaan regenen en we wilden zo veel mogelijk van de droge ochtend genieten met wandelen. We hadden uiteindelijk de trein van iets voor half tien en waren tien minuten later in Swalmen, waar ik de vorige keer was gebleven.

Onderweg kwamen we nog de omstreden spoorbaan
tegen die door natuurgebied "De meinweg" loopt.
De Belgen willen die lijn graag weer in gebruik zien.

Was de etappe van Venlo naar Swalmen nogal eentonig daar was deze etappe echt ouderwets mooi; geen natuurgebieden maar wel afwisselend landschap. Het begon al vlakbij Swalmen met een prachtig kasteel (naam vergeten natuurlijk); niet vrij toegankelijk maar van enige afstand kon je prima fotograferen. Tot een uur of een bleef het wel droog maar toen begon het toch wel zachtjesaan te miezeren en uiteindelijk kon je toch wel van motregen spreken. Ondertussen hadden we het plaatsje met de in onze oren wat hilarische naam "Melick" gepasseerd; even verderop zat een stel collega-wandelaars uit te rusten; zo te zien hadden ze het wel een beetje gehad, althans één van hen. Wel een stuk jonger dan wij dus stoer liepen we verder; eigenlijk hadden we in Melick wel de bus willen nemen; niet uit vermoeidheid maar vanwege de regen.

St Odiliënberg. Zo groot dat er wel een bushalte
moest zijn. Karakteristieke kerk met z'n twee torens.

Een uurtje later kwamen we in St Odiliënberg; de kerk met de twee spitsen hadden we van afstand reeds gezien. Een fraai dorp en daar moest een bushalte zijn. Gelukkig vonden we die ook en niet veel later waren we weer in Roermond waar we die ochtend waren vertrokken.
Hier scheidden onze wegen; Roos ging terug naar huis en ik ging door naar vriend Dick in Vaals. Hij had een nieuwe e-reader voor mij; hij kijkt liever op een groter scherm en had hem niet nodig. Als tegenprestatie nodigde ik hem uit om Grieks te gaan eten en dat hebben we geweten. Wat een schaamteloze berg vlees; van alles rijkelijk veel zoals het er al in de klassieke tijden - zie Ilias en Odysseia - al aan toe ging.
Toen we terug kwamen las ik op WhatsApp dat via ftDNA Mariska was gematcht met Nathalie, twee halfzusjes dus, waarvan ik dan de biovader moest zijn. Dat overviel me zoals u lezer zult begrijpen; zo hoor je jaren niets en zo twee keer binnen enkele weken. Het werd dan ook een onrustig naggie daar op de bank bij vriend Dick in Vaals.