Stuk voor 8 cello's

Villa Lobos met sopraan en 8 cello's

Roos had een uitnodiging gekregen om te komen luisteren naar een cello festival op het conservatorium; Elianne, die haar celloles had gegeven nam daaraan deel en vond het leuk als ze zou komen luisteren. Ik ging graag met haar mee en zo zaten we om 16.00 uur in de fraaie, intieme concertzaal van het conservatorium, een zaal zoals ik graag zie, niet te groot, goede akoestiek.
Het eerste optreden bestond uit een tweetal suites van Bach, uitgevoerd door de gerenommeerde celliste Timora Rosler. Het hoeft geen betoog dat ik zat te genieten. Het tweede optreden was van de altviolist Richard Wolfe, eveneens een professional met een stuk van Bach. Het derde was van Villa Lobos, een stuk met een aantal celli en een sopraan. Een krachtige, heldere jonge stem en een leuk, modern stuk dat me redelijk bekend was. Heerlijk om te beluisteren.
Na de pauze opnieuw een suite en vervolgens een stuk voor 4 celli, gecomponeerd door een conservatoriumstudent compositie geheten Fanis Zachopoulos. Roos en ik waren sterk onder de indruk van dit moderne stuk muziek, vol verrassende dissonanten, vloeiende overgangen en verrassend gebruik van het piccicato. Later hoorden we van Elianne dat er allerlei verwijzingen naar Bach in het stuk zaten, zoals een omkering van bepaalde loopjes uit een suite en de herhaalde reeks B-A-C-H als versiering in de speellijn.

Heerlijke patat, dat wel , maar weinig vlees in de kroketten

Het was nogal laat geworden, we misten ook nog de trein die vanwege werkzaamheden op station Bilthoven slechts een halfuursdienst onderhield zodat we wat hongerig en kleumerig op het station stonden. "Een kroketje?", stelde Roos voor. "Nee", zei ik flink, maar toen zij er twee bleek te hebben besteld bij Bram Ladage heb ik er ook eentje weggeknaagd: een kalfsvleeskroket of een rundvleeskroket, het deed er niet toe, er zat werkelijk geen vezeltje vlees in?! Deed me eraan denken dat ik nog vier ongetwijfeld overheerlijke rundvleeskroketten van "VanCharles" in de vriezer heb liggen. Morgen maar eens frituren en proeven!

Het werkt!

Mijn Wifi extender

's-Middags even naar de stad, naar Broekmans en van Poppel om voor de buurman een lesboek aan te schaffen; aan Dinant C. advies gevraagd en die pakte zonder lang te hoeven nadenken een lesboek, speciaal voor volwassenen. Slechts globale begeleiding door een deskundige maakt het mogelijk om met dit boek het piano spelen enigszins "in de vingers" te krijgen.
Vanavond opnieuw naar de buurman en nu mèt het Wifi apparaatje dat ik inmiddels had opgehaald op de Hessenweg. Met de handleiding erbij was het zo gepiept.

Christina Deutekom als koningin
van de nacht in die Zauberflöte

Daarna nog even op de piano zitten pingelen; vooral de stand klavecimbel trekt me in dit apparaat, dus goed om stukken van Bach op te spelen.
Piano blijft toch wel moeilijk te emuleren; de klank kan dan misschien wel kloppen, maar de dynamiek en pedaalgebruik vallen niet makkelijk na te bootsen, maar zo'n apparaat is perfect voor beginners.
Thuis gekomen merkte ik dat ik nu in m'n hele flat Wifi bereik heb, dus het apparaatje werkt tadelos!
Lui op bed liggend weer een opera bekeken/beluisterd; die Zauberflöte van Mozart op Youtube. Prachtige opname met Christine Deutekom als "Koningin van de nacht". Was wat lang; ik dreigde als gewoonlijk bij opera's in slaap te vallen, dus de volgende morgen maar verder afgeluisterd.
Foto van dit blog gecopieerd.

Een Wifi versterker

Digitale piano

Voor mijn internet toegankelijkheid deel ik de router met mijn schuinonderbuurman; hij is ICT deskundige en ik loop altijd te worstelen met die hardware. In de kamer het dichtst bij buurmans router ontvang ik goed signaal, maar in de rest van de flat no way. Onlangs las ik iets over het bestaan van Wifi versterkers en daar dacht ik wellicht soelaas te kunnen vinden. Eerst maar aan Dick gevraagd wat de beste keuze zou zijn. Dick schudt dat uit zijn mouw heb ik altijd de indruk en ja hoor, daar kwam het advies. Eenvoudig besteld via Coolblue, mijn voorkeurs-webshop. De volgende dag zou het klaar liggen bij de Readshop op de Hessenweg.
Die avond zou ik toevallig bij mijn buurman langs gaan; hij had een verrassing die hij me wilde laten zien. Handig, kunnen we meteen de Wifi-extender (zo heet zo'n apparaatje) uitproberen. Maar ik had er helemaal niet meer aan gedacht en vergeten om het apparaatje op te halen; het was al over zessen en dan is de read shop dicht.
De buurman had een elektrische piano aangeschaft, een Yamaha en (uiteraard?) ook via Coolblue. Hij wil piano leren spelen en vroeg me wat ik er van vond. Met genoegen schoof ik achter het instrument; even wat uit het hoofd proberen, maar dat is niet veul meer, dus even thuis wat muziek opgehaald. Leuk wat zitten spelen; je kunt er ook met koptelefoon op spelen. Nog even overwoog ik om er zelf eentje aan te schaffen, maar realiseerde me al snel dat ik er waarschijnlijk toch snel mee klaar zou zijn. Wel afgesproken dat ik wat les zal gaan geven.

Nog een keer Lucretia

Beeld uit de opera Medee, van het gezelschap Opera2day

Eerlijk gezegd was ik nooit zo op opera maar door het van nabij beluisteren en bekijken van het optreden van Maartje Rammeloo gisteren heb ik besloten om deze prachtige muziek niet maar "van mij te werpen". Tot nu toe waren mijn ervaringen met name van het bijwonen van operavoorstellingen niet erg hoopgevend; ik viel strijk en zet in slaap, op twee uitzonderingen na! De opera Medea in de intieme zaal van Alkmaar en Emilia Galotti van Marijn Simons in de opera in Koblenz vond ik geweldig. Maar ook bij Dick thuis, opera op video vond ik altijd wel goed te verteren. Met genoegen denk ik aan de Figaro en Don Giovanni van Mozart.
Laatst had Roos het over een komische opera, Platée van Rameau en die heb ik opgezocht op Youtube en bekeken. Leuke uitvoering; de aria van de moerasfee vond ik weergaloos, de verdere muziek wat weinig opwindend en de enscenering ontzettend leuk, hoewel ik van het verhaal natuurlijk weer weinig begreep. Een leuk beging. Nog maar eens verder advies vragen aan Roos.
Zij gaf mij het advies om "The rape of Lucretia" van Benjamin Britten te gaan bekijken.

Cum laude

Graag had ik een gebeurtenis van vandaag vooraf willen laten gaan met een stukje historie uit de wetenschappelijke wereld; helaas weet ik slechts waar de klepel hangt. Het speelde in ieder geval aan de faculteit der natuurwetenschappen waar één van de afgestudeerden later de Nobelprijs kreeg voor zijn werk, ik dacht Zeeman. Omdat deze briljante fysicus niet het "cum laude" had verkregen werden aan de betreffende faculteit later geen cum laudes meer verstrekt onder het mom: als iemand als Zeeman het niet heeft gekregen dan verdient niemand het! Daaraan moest ik vanmiddag denken toen ik voor de zoveelste keer in het gebouw van de Nationale Opera & Ballet was, dit keer voor een gratis concert van Maartje Rammeloo, sopraan.
Zij zong een aantal aria's uit verschillende opera's en eigenlijk net zo adembenemend mooi als Sabina Puértolas afgelopen zaterdag; ik zat soms inderdaad ademloos te luisteren; wat een talent! In de eerste aria klonk geheel onverwacht, eerst vanaf het balkon de stem van de bijbehorende tenor; deze was in het programma niet aangekondigd. Maartje vertelde na afloop dat ze vond dat ze deze aria's toch liever samen met een tenor zong en "ze had er toevallig nog eentje op de bank zitten", hij was haar partner. Zij zongen een stuk in duet waarbij ik m'n adem inhield zo mooi vond ik het. Roos kon de tekst verstaan en pinkte zelfs een traantje weg bij de laatste aria waarbij Maartje haar partner toezong dat ze wilde zweren dat ze altijd van hem zou blijven houden. Daarbij viel Maartje haar levenspartner ook daadwerkelijk in de armen en gaf hem een zoen; bijzonder innemend!
Ik dacht dat ik niet zo van opera hield, maar dit was fantastisch. Het voordeel van dit optreden, in de vestibule van het enorme gebouw was de intimiteit. We zaten op de eerste rij en konden daardoor alles niet alleen goed zien maar ook heel precies horen; wat een genoegen.
Roos wachtte bij de uitgang nog even op een kennis van ons die we bij het binnen komen hadden begroet, terwijl ik me naar de Hermitage spoedde om de tentoonstelling "Dining with the tsars" te gaan zien. Wat een pracht en praal daar aan dat hof in de pré-revolutionaire tijd.
Bij thuiskomst vertelde Roos dat Maartje bij de auditie van "de Vrienden" afgelopen jaar was afgewezen tot grote verontwaardiging van het publiek; geen van de kandidaten werd door de toelatingscommissie goed genoeg bevonden. Ook ik was alsnog verontwaardigd, vandaar mijn inleidende woorden; wie is dan wel goed genoeg; moeten we in het vervolg iedereen afwijzen bij "de Vrienden"? Wat zijn de criteria? Maar Roos vertelde er bij dat de criteria omtrent het toelaten bij "de Vrienden" de kwaliteit van het duo van pianist en zanger(es) betreft. Dat mag de merkwaardige uitslag dan wellicht verklaren; kennelijk was de pianist(e) onvoldoende gekwalificeerd in de ogen van de commissie, blijft het toch een groot gemis, zo niet verlies voor de vrienden dat Maartje (vooralsnog?) niet te beluisteren zal zijn in de zo genoeglijke concerten van "de Vrienden van het Lied". Dat vind ik toch wel erg betreurenswaardig. Voor mij verdient Maartje het "cum laude".
Maar wij zullen naar de opera van Essen gaan waar zij optreedt en waar de zaal wellicht ook wat intiemer is dan de Nationale Opera & Ballet.

Weer eens FDH ondanks nummer 1.

Alweer m'n tweede dag van wandelen en weinig eten. Gisteren 22 kilometer en vandaag weer 24. Ik doe het wel in de buurt zodat ik niet zo veel reistijd kwijt ben en rekening kan houden met het weer. Dat viel trouwens reuze mee vandaag; je zag de waardering voor het weer van vandaag langzaam hoger worden; stond er gisteren nog een 4 met veel regen daaar werd het vandaag via een 5 zelfs een 6 en geen regen meer; die was toch vooral 'snachts gevallen. De paden in het bos van Hollandsche Rading waren soppig en kapot gereden door de crossfietsers; dat is helaas steeds meer het geval. Jammer dat ze niet over de ruiterpaden rijden maar kennelijk bij voorkeur over de wandelpaden die soms al zo te lijden hebben van de wilde zwijnen, althans op de Veluwe.
Thuis gekomen moest ik nog een spektaart bakken voor woensdag wanneer we met z'n drietjes, d.w.z. Roos, Huib en ik gaan wandelen in de duinen bij Den Haag. Opnieuw de procedure wat aangepast en nu de bodem eerst tien minuten voorgebakken voordat de vulling erin ging; blijkt een verbetering. Niet te geloven dat je zo'n recept en procedure na zoveel jaar nog aanpast.
Het valt me niet mee dat FDH dieet, maar toen ik afgelopen woensdag meedeed met Pilates werd ik wel erg geconfronteerd met m'n dikke pens; er hangen namelijk spiegels en die zijn meedogenloos; geen gezicht; er moet echt minstens 6 kilo van af; het liefst zou ik afvallen tot 75 kilogram maar dat woog ik voor het laatst toen ik 19 was.
Vanmiddag sprak ik nog met mijn buurman Bas; die moet echt zijn best doen om niet af te vallen; hij moet net als ik ook wandelen althans bewegen maar dan om trek te krijgen. Beweging is zo'n belangrijk ingrediënt van je metabolisme. Maar ik kan me er geen voorstelling van maken dat je niets met eten hebt. Er zijn een paar dingen waar ik eigenlijk altijd wel een beetje aan denk, zoals muziek en het verleden, maar daar is voedsel er zeker eentje van, zo niet nummer 1!

84,1
24 km

Lucretia

Wie kent niet het verhaal van Lucretia, de deugdzame die op schandalige wijze werd onteerd door een koningszoon en zichzelf daarom van het leven beroofde. De bevolking van Rome kwam vervolgens in opstand en daarmee kwam een einde aan de monarchie en ging men over op de Republiek die zo heilzaam zou zijn voor Rome en haar bevolking.
Onlangs las ik de biografie van koning Willem III en daarin kwam ik een enigszins vergelijkbaar verhaal tegen in die zin dat ook hier de lusten van de monarch werden opgewekt, het ging in dit geval om een boerendochter, en dat hij aan genoemde lusten toegaf in de schuur op het erf na de vader van het meisje ervan op de hoogte te hebben gebracht dat hij de koning was?!
Maar ook de zoon van keizer Wilhelm II die zijn ballingschap in ons land doorbracht op het eiland Wieringen schijnt zich in die zin te hebben gedragen. Het is, wanneer je maar genoeg over de heren die verbonden zijn met de monarchie leest (het betreft niet slechts de monarchen zelf), dan valt dit liederlijk, maar kennelijk getolereerd gedrag nogal op. Merkwaardiger wijze wordt het normaal gevonden althans getolereerd.

Belcanto

De megazaal van de nationale opera & ballet

Vandaag zijn we weer naar Amsterdam gereisd en weer voor de cultuur net als gisteren. Het nieuwe programma van de Nationale Opera & Ballet werd gepresenteerd; Roos is vriend van zowel de Nationale Opera als van het Nationaal ballet en had kaartjes voor ons beiden.
En daar zaten we weer in de megazaal. De directeur van het geheel hield een vlotte toespraak over seizoen 2014 en vooral vooruitlopend op de presentaties namens de Nationale Opera en van het nationale Ballet voor het nieuwe seizoen 2015-2016. De Opera Stichting werd 50 jaar geleden opgericht en dat wordt uitvoerig gevierd in het nieuwe seizoen o.a. met een productie samen met het Nationaal Ballet. De Rosenkavalier, 50 jaar geleden het eerste werk dat werd uitgevoerd komt op het programma. Tussendoor werden onder pianobegeleiding aria's gezongen door solisten van de opera, waaronder Florieke Beelen, ons bekend van een masterclass en van "de vrienden"; zij zong haar lied prachtig. Maar ik was vooral getroffen door Sabina Puértolas, een sopraan met een stem als een klok, ingewikkelde strofen als een nachtegaal; zij zong belcanto aldus Roos. Met mijn kleine oren en vanwege de enorme zaal moest ik wel mijn handen achter m'n oren houden om het goed te horen, maar toen genoot ik ook volop. Wat kan zang toch schitterend zijn! Helaas weet ik niet wat zij zong, maar genoten heb ik wel al was het maar kort.
Pierre Audi gaf een uitgebreid verhaal over verleden en plannen voor het komend seizoen i.v.m. de viering van het 50 jarig jubileum. Er wordt veel samengewerkt en ook in andere zalen opgetreden; klinkt goed en is kennelijk beter mogelijk nu er geen overheids-subsidie meer voorhanden is?! Snapt u het?
Vervolgens een zelfde marketing-achtig praatje voor het nationale ballet dat er ook fors tegenaan gaat komend seizoen. Giselle, maar ook een nog te schrijven ballet met Mata Hari als thema. Igone de Jong en een manlijke solist, een jonge vent dansten een pas de deux uit Giselle. Geweldige elegantie, maar ook enorme kracht van de manlijke danser; een genoegen om naar te kijken. Helaas hadden we de verrekijker vergeten.
Nu niet weer volproppen zoals gisteravond bij Piet de Leeuw maar snel naar huis en na het eten nog even lekker gestept (bridgen op de computer van de NBB).

Naar de late Rembrandt en Piet de Leeuw

Lucretia van Rembrandt van Rijn
Foto genomen door Roos

Roos was afgelopen maandag al naar deze tentoonstelling geweest toen ik mijn wandeling in het IJsselland aan het maken was. Zij was er zeer over te spreken en had uitgebreid foto's gemaakt van diverse schilderijen. Nu had ik in kranten al verschillende schilderijen afgebeeld gezien waaronder enkele waarvan ik zelfs nog nooit een afbeelding had gezien. De Lucretia met het bebloede gewaad had mij zelfs van de krantenfoto's zo getroffen; dat schilderij moest ik absoluut zien!
Via Indernet had Roos voor mij een timeslot besteld voor 15-17 uur; met de museumjaarkaart had je verder geen kosten dan de toeslag voor deze tentoonstelling van 7,50 euro, voorwaar een koopje.
Het was echt een museumdag vandaag; het regende de hele dag. Was ik aanvankelijk van plan om er een dag Amsterdam van te maken daar ben ik uiteindelijk vrij laat van huis gegaan en heb ik vanaf het centraal station via de Nieuwe Zijds, de Leidsestraat en de Spiegelgracht de wandeling naar het Rijks gemaakt. Onderweg werd ik nog aangesproken door een paar toeristen of ik een niet verstaanbare straat wist; eerst verstond ik iets als de Agamemnonstraat. "Can you pronounce it better, please", vroeg ik en toen kon ik er "Haarlemmerstraat" van maken. Vervolgens ben ik aan de dood ontsnapt toen er langs een zeer smal trottoir een knots van een vrachtwagen aan kwam denderen terwijl er aan de andere kant van het trottoir een dronken Engelsman naderde. Willem Pijbes woorden over de rotzooi op straat werd geïllustreerd door de opeenhoping van vuilnis, waaronder een stapel oude matrassen en kapot meubilair. Samen met het regenachtige weer maakte de stad inderdaad een volstrekt verloederde indruk.
Bij het museum aangekomen zag ik twee indrukwekkende rijen van mensen die het museum in wilden gaan; de snelheid van de rij werd bepaald door de doorstroomsnelheid van de draaideur; viel dus nogal mee. Na een kwartiertje was ik binnen en kon ik aansluiten in de rij voor de garderobe. Vervolgens in de rij om het museum binnen te kunnen komen. Ik was te vroeg zodat ik eerst naar de vaste collectie kon gaan met mijn museum jaarkaart. Maar om 15.00 uur precies ging ik naar de Late Rembrandt. Geen rij maar volle zalen met de imposante werken van onze grote schilder uit de zeventiende eeuw. Zonder al te veel moeite kon je toch alle schilderijen goed bekijken. Als getraind museumbezoeker ben ik goed aan mijn trekken gekomen. Maar bij de laatste zaal kreeg ik toch het unheimische gevoel dat ik "Lucretia" had gemist en inderdaad. Ik moest weer helemaal terug; ik had kennelijk een zaal overgeslagen waar ze hing. Met grote bewondering heb ik vrij langdurig van dit werk kunnen genieten.
Het is een schitterende tentoonstelling die ik echt iedereen moet adviseren om te gaan bezoeken. Tegen mijn gewoonte in heb ik de catalogus aangeschaft met name om ook de etsen te bekijken; die heb ik bij mijn bezoek overgeslagen; waren er gewoon te veel om de juiste aandacht te kunnen geven; doe ik thuis wel.
Roos was in de Hermitage; we hadden afgesproken om tegen zessen bij Piet de Leeuw te gaan eten, en niet gewoon een hapje eten maar de daar nog geserveerde zeetong van 550 gram te verstouwen. Hij was inderdaad wat ik ervan verwachtte; 550 gram ongetwijfeld en perfect klaargemaakt in de boter gebakken. Maar ik kreeg 'm nauwelijks op; misschien had ik geen paling op toast vooraf moeten nemen. Roos kreeg er zelfs nar afloop nog een crême brulée in?! Voor mij was e.e.a. eigenlijk wat te veul.
Na Nieuw Milligen wordt dit een eetplekje om naar terug te gaan.

De geuzenweg

Grenspaal tussen Duitsland en België aan het geuzenpad

Dick kent de omgeving van Vaals op z'n duimpje; hij woont daar nu al weer heel wat jaartjes en loopt er vrijwel dagelijks in de omgeving. En die omgeving mag er zijn; wandelomgeving bij uitstek. Ik had hem voor vandaag uitgenodigd voor een lunch; in Moresnet La Chapelle mosseltjes eten zoals we vorig jaar ook samen met Huib hadden gedaan. We liepen een wandeling via Duitsland en dan over de Belgische grens; daar bij het drielandenpunt in de buurt kom je overal grenspaaltjes tegen en zo ook eentje tussen België en Duitsland. We liepen een stuk over een gemarkeerd wandelpad, het Geuzenpad, een oud wandelpad waar, aldus Dick de protestanten gebruik maakten om in Vaals ter kerke te gaan. Ik kon me dat verhaal maar slecht voorstellen hier in het katholieke zuiden; je vond op straat nog overal confettie van dat mallotige carnavalsgebeuren dat hier wordt gevierd.
We waren ruim op tijd in La Chapelle, maar nergens mosselen?! Na de carnaval is het eten van zure haring kennelijk usance, want dat stond overal aangegeven. En dat hebben we vervolgens ook maar gegeten en niet tegen onze zin; was heerlijk.
Weer terug naar Vaals gelopen met onze volle penzen en na een potje thee weer met de bus van 17.30 vanuit Vaals terug naar huis. Om 21.00 uur was ik bij Roos; het is een hele reis, maar het was weer heel gezellig zo met m'n ouwe vriend.

Nog wat aanvullingen op de tekst van de hand van mijn Vaalse correspondent Richard Moretsoo:
Moeilijk voor te stellen in dit katholieke zuiden misschien, maar toch waar. Vaals bestond in de 17e eeuw uit een paar huizen en 4 kerken omdat dit het punt was waar protestanten uit de omgeving van Eupen en Monzen ter kerke konden gaan via sluiproutes door de bossen:
Het Geuzenpad is een historisch pad. Dit werd in de 17e eeuw gebruikt door de protestanten vanuit de Spaanse Nederlanden om naar Vaals te gaan. Vaals was in 1632 door de Hollanders
ingenomen. In Staats (Hollands) gebied was alleen de Calvinistische kerk toegestaan; de katholieke kerk was hier in de ban. Alleen het protestantse geloof mocht met diensten gevierd worden; katholieke diensten moesten in het geniep gebeuren, wat precies andersom was in de Spaanse Nederlanden (het huidige Belgie). Het geuzenpad was op de grens van Aken en het Spaanse katholieke gebied een sluiproute voor de protestantse minderheid
om in Vaals naar de kerk te kunnen gaan.
Wij volgden het geuzenpad andersom, vanuit Vaals. Het klimt meer dan een kilometer via een hol weggetje door een tunnel van natuurlijk groen. Na een obstakel van een omgevallen boom komen we op een 4-sprong. Hier is de Duits-Belgische grenspaal 1026. (dit is de grenspaal op de foto). 
Het weiland rechts op de Foto is de Melattenwiese. Melattenwiese betekent letterlijk "weiland van de melaatsen". Vanaf de 13e eeuw was hier eeuwenlang een weiland midden in de bossen met kampement voor melaatsen. Deze werden buiten de stadsmuren van Aken geweerd om besmetting binnen de muren zoveel mogelijk te voorkomen. Waar kwam de melaatsheid vandaan? Aan de 4e kruistocht hebben veel Hollandse en dus ook Limburgse ridders meegedaan. Toen deze terugkwamen van het heilige land hebben zij deze ziekte "melade" meegenomen naar Limburg en Aken. Omdat men niets kon doen aan de ziekte werden de melaatsen verbannen uit de stad en hadden een weiland ter beschikking om te verblijven: dit betekende meestal sterven op dit weiland. 

Weer naar Pilates

Het was vandaag een prachtige dag, althans hier in het midden van het land. Dat is van dat weer voor van alles. normaal ga ik dan aan de wandel, maar na de Pilatesles van gistermorgen vond ik het wel even genoeg. Ik had met Dick afgesproken om morgen in Limburg te gaan wandelen en te gaan lunchen in België en vanavond weer naar Pilates: goed om de spierpijn kwijt te raken aldus Roos.
Lekker wat in de keuken lopen klooien en de vloer gereinigd; 'smiddags met Roos toch een lekker stuk door het bos gewandeld en 's-avonds inderdaad nog een keertje Pilates. Ik zei nog tegen Debbie dat ik behoorlijk spierpijn had maar dat ik me naar vermogen zou inzetten. Maar dat viel reuze mee eigenlijk; ik heb meegetraind en had helemaal geen last van de spierpijn. Dit blijf ik voorlopig maar lekker doen heb ik mezelf voorgenomen.
Vroeg naar bed want om vijf uur ging de wekker weer.

Dat is toch voor vrouwen?!

Met Roos had ik afgesproken om mee te gaan naar de les Pilates op de sportschool, Sportcity. Die groepslessen waar onder leiding van een deskundige instructeur wordt getraind worden vrijwel dagelijks gegeven; Pilates is één van de verschillende soorten groepslessen. Merkwaardig genoeg maken vooral vrouwen hiervan gebruik en slechts sporadisch mannen. Naar die trend heb ik ook slechts enkele keren deel genomen aan de Pilates lessen. Maar vandaag was het weer zo ver en heb ik mee gedaan.
De instructrice op de dinsdagmorgen is Debbie, een goedlachse vriendelijke jonge vrouw en zeer deskundig en zelf bijzonder goed getraind. Ze doet de oefeningen altijd zelf mee maar praat dan voortdurend, moedigt aan, geeft aanwijzingen en houdt de stemming er in.
Ik deed ontzettend mijn best, maar kon het echt niet allemaal volhouden; sommige oefeningen kreeg ik zelfs nauwelijks of niet voor elkaar vanwege de complexiteit; met de aanwijzingen van Debbie die zij vriendelijk aan de deelnemers gaf ging het prima. Maar het viel me helemaal niet mee; zwaar, inspannend, ik zweette als de bekende otter.
Tot mijn opluchting ging de tijd sneller dan ik dacht en was het afgelopen; ik kon niet meer, was de hele dag ontzettend moe.
's-Avonds nog bridgen met Roos als partner in de club. Tot onze verrassing waren we in de hoogste lijn ingedeeld. We haalden iets meer dan 47 procent, helemaal niet slecht dus. Maar ik was uitgeput na afloop en heb de uitslag niet afgewacht.
Toen ik de volgende dag mijn buurman sprak en zei dat ik Pilates deed, maakte hij de opmerking: "Dat is toch voor vrouwen?!". Ik adviseerde hem om het ook maar eens te proberen. Ik had de volgende dag behoorlijk spierpijn maar besloot om opnieuw deel te nemen.

Pareltjes van het IJsselland

Vorige week hadden Roos en ik onze jagervriend Jan bezocht om onze vriezers weer eens lekker te gaan vullen met natuurvlees: hert, gans en worstjes van wild zwijn, wat wil je nog meer als smulpaap. Maar dom genoeg had ik vergeten om de speciaal daarvoor in huis gehaalde verse kwark die ik bij een vorig bezoek had beloofd mee te zullen nemen, in m'n rugzak te stoppen. Daar kwam ik tot mijn grote woede (op mezelf uiteraard) achter toen we al aan de wandel waren. En die omissie heb ik vandaag goed gemaakt. Dus opnieuw om 6.30 uur de trein naar Zwolle, door naar Zutphen en dan de stoptrein naar Klarenbeek.
Het was prachtig weer en ik zette er stevig de pas in. Onderweg een onwaarschijnlijke hoeveelheid ganzen gezien en vooral gehoord en bij een boomgaard honderden kramsvogels.
Vlakbij de jager is een aardappelboer waar roos en ik vorige week even aan waren gewipt om te vernemen dat hij ook aan particulieren kleinere hoeveelheden dan 10 kg verkocht en dat hij verschillende soorten aardappels had; de parel aardappel; we hadden er nooit van gehoord. Maar vandaag had ik natuurlijk alle gelegenheid om aardappels mee te nemen want wild hadden we al ingeslagen. Dus opnieuw ging ik langs en vroeg of ik 2 kilogram kon afnemen; dat kon. Op een weegschaal die slechts geschikt was om in tientallen kilo's af te wegen werd mijn portie afgemeten. Ik voelde me wat zot tussen die bergen aardappels met zo'n kleine hoeveelheid, maar de boer noemde het oude spreekwoord over wie het kleine niet eert. Leuk! Toen ik de aardappels thuis nauwkeurig woog bleek hij mij bijna 3 kg te hebben gegeven van overigens verrukkelijke aardappels, met recht "parels" genoemd.
Gezellig koffie gedronken bij de jager; ze waren gelukkig thuis. Jan zei nog dat ik "die twee bakjes" best de volgende keer mee had kunnen nemen. Maar belofte maakt schuld vond ik en daar was hij het wel mee eens.

Een recital in Franeker

Een deel van het mechaniek van het planetarium

Vandaag togen we opnieuw naar het hoge noorden, naar Friesland dit keer om een concert bij te wonen van de Vrienden van het Lied, dit keer in Franeker. Vroeg op weg, maar eerst naar de twee musea die Franeker rijk is. Allereerst museum Martena, naar de tentoonstelling met kinderportretten uit de zeventiende eeuw, "Pjutten en beukers", oftewel peuters en kleuters. In die tijd stierven kinderen vaak op jeugdige leeftijd, reden voor de rijkere families om hen al op jonge leeftijd te laten portretteren. Een fraaie collectie van kinderportretten van uiteenlopende kwaliteit, maar bij elkaar heel bijzonder.
Ook de vaste collectie en niet te vergeten het gebouw, ooit van de kennelijk zeer bemiddelde familie Wartena was het bezoek zeker waard. Een schilderij van de eerste arts van vaderlandse bodem die vaccinatie tegen pokken uitvoerde. Hij deed dat op zijn eigen kind. In die tijd gingdat met het levend koepokvirus, kortom een moedige daad die ten voorbeeld was voor anderen.
Nog even snel naar het Eise Eisinga planetarium waar we na een snelle kijk op het fraaie mechaniek nog net de rondleiding konden meemaken en toen op naar het concert.

Rudolf Jansen speelt in voor het concert begint

Vandaag zouden Irene Maessen en Rudolf Jansen een gevarieerd programma uitvoeren van broer en zus Mendelssohn, het echtpaar Schumann, een solistisch stuk van de zus van Irene en tot slot een frans programma; een zeer afwisselend geheel dus.
Bij binnenkomst zat Rudolf nog wat in te spelen. Ik kon het niet laten om hem van nabij bezig te zien en bleef even achter hem staan. Dat is natuurlijk wel een van de leukste aspecten van de concerten van "de vrienden" dat directe contact met de musici. Een ontzettend leuke lokatie hier in Franeker, helemaal geschikt voor een lied recital. Een Steinway vleugel, centraal opgesteld en een verdieping hoger een ronde waar het publiek naar beneden kijkend en luisterend van het gespeelde kon genieten. Prima akoestiek.
Broer en zus Mendelssohn klonken fijn; net de Lieder ohne Wörter, maar nu "mit Wörter". Daarna mevrouw Schumann, waarbij ik stukjes melodie hoorde die ik van Robert ken uit de piano muziek; is ook geen wonder dat je elkaar inspireert; leuk om dat te merken.
En toen het pièce de résistance, althans voor mij: "Frauenliebe und Leben" van Robert Schumann; hoewel ik daarvan iedere klank ken en zo vaak zelf heb gespeeld ontroert het me steeds weer. Rudolf en Irene brachten het zo mooi; langzamer dan Roos en ik het altijd interpreteerden, maar zo mooi en gevoelig. Als dan na het laatste lied nog even de beginklanken aan de piano worden ontlokt, knijpt m'n keel gewoon dicht, zo ontroerend vind ik deze cyclus. Daarmee was de pauze aangebroken.

Irene met de waterglazen

Toen ik na een kopje thee weer aanschoof zag ik op een tafeltje een aantal glazen water staan. Ik vroeg nog aan Irene of ze dat allemaal op ging drinken. maar nee het was om een heel verrassend stuk muziek van de hand van haar zus Sylvia Maessen te begeleiden, een modern getoonzette serie vertaalde gedichten uit de Rubaiyat van Omar Khayyam, een Perzische dichter uit de 12e eeuw; aansprekende teksten en verrassend begeleid op het geïmproviseerde waterorgeltje; heel bijzonder.
Tot slot een gevarieerd frans programma met liederen o.a. van Fauré en Debussy.
Door een misverstand vertrokken we direct na het concert terwijl we beiden eigenlijk nog even hadden willen blijven om wat na te praten.

Kistjesdag zonder kistjes

Opgeprikte insecten in een kistje

Het beloofde weer een prachtige dag te worden en desondanks heb ik de hele dag binnen gezeten; het was vandaag de kistjesdag van de NEV, de wintervergadering, de dag dat de leden van de Nederlandse Entomologische Vereniging, de insectenvereniging zal ik maar zeggen elkaar op de hoogte brengen van elkaars vondsten en andere wederwaardigheden. Vanouds gebeurde dat door de kistjes met op naam gebrachte en opgeprikte insecten rond te laten gaan gedurende de voordracht. Vorig jaar waren er nog enkele kistjes, maar dit jaar waren er louter Powerpoint presentaties; zelfs de digibeten onder de sprekers/entomologen beperkten zich tot het ophouden van illustraties uit boeken, maar geen kistjes dit jaar.
Neemt niet weg dat ik weer met veel plezier naar de lezingen heb geluisterd; het loopt uiteen van een fotoserie van wilde bijen gefotografeerd in de eigen tuin tot een nauwgezet fysisch onderzoek naar de beweging van baltsende insecten en de determinatie van insecten, verzameld in een stinkende afvalput met rottende resten van schaaldieren.
Natuurlijk ben ik met mijn geringe kennis over insecten een relatieve buitenstaander hetgeen overigens niet wegneemt dat ik behoorlijk wat bekenden heb in dit gezelschap. Mijn interesse is natuurlijk vooral van brede ecologische aard; wat mij frappeert is de enorme diversiteit van de insecten en het bij diversiteit horend divers gedrag, divers leefwijzen en afhankelijkheden. De kennis hieromtrent is groot waarbij eenieder zich realiseert dat we misschien wel veel kennis hebben maar dat dit relatief is en dat we veel meer helemaal niet weten; fascinerend. Leuke vereniging om lid van te zijn!
Foto is afkomstig van Naturalis, de plek waar de grootste collectie insecten is ondergebracht.

Jewels van Balanchine en de Swarovski

Een leuke afwisselende dag vandaag; eerst naar zwangere dochter Arja, zwaar beladen met allerlei biologische etenswaren uit mijn vriezer. Ik had mijn rugzak volgestouwd met pronkers uit de moestuin van Theo, vlees en gehakt van boerderij Boom en Bosch, kaas en boter eveneens van genoemde zuivelboerderij. Voor Evi een speelgoedbeertje dat ik zodanig in de rugzak had gestopt dat het koppie er precies bovenuit stak als ik de klep open deed. "Dag opa", werd ik begroet; ze begint alweer zo goed te praten; wat gaat dat toch snel allemaal.
Gezellig voorgelezen aan Evi en een oppaskindje van de zelfde leeftijd en natuurlijk met dochterlief zitten kletsen over de kleinkinderen en wat er zoal verder de revue passeerde.
s-Avonds gingen Roos en ik naar Nationale Opera  Ballet, oftewel de Stopera; het ballet van Balanchine met de naam "Jewels" werd gedanst door de leden van het Nationale Ballet. De vooraankondiging had mij nieuwsgierig gemaakt; ik had op Youtube gekeken en daar was een complete uitvoering van het ballet en die vond ik meer dan prachtig, dus had ik Roos voorgesteld om naar deze uitvoering te gaan. En dat is ons niks tegen gevallen.
Roos had haar kleine Swarovski kijker meegenomen; bij de aankoop had "Jan" gezegd dat deze kijker uitermate geschikt was als toneelkijker en dat bleek helemaal het geval te zijn. De zaal van de Stopera is zo groot en je zit daarom zo ver van het toneel dat de fijne détails van een uitvoering je ontgaan; de gezichtsuitdrukking, de kleine bewegingen, het ontgaat je allemaal. Maar nu met de Swarovski, die we beurtelings hanteerden zag je ieder détail; het had een forse meerwaarde, maar we realiseerden ons evenzeer dat deze enorme zalen ook enorme nadelen hebben; ze zijn feitelijk te groot. We hebben dat heel duidelijk gemerkt bij het festival voor oude muziek in Muziekgebouw Vredenburg afgelopen zomer en dan nu weer. Daarentegen hebben we in de opera van Koblenz ervaren hoe het ook anders kan in een intieme, daarvoor uitermate geschikte ambiance uit de tijd dat dit soort opvoeringen bedacht en genoten werden.

Vrij stinken

Vanmorgen weer zeer vroeg met de trein, dus reed ik rond 6.00 uur langs 's-heren dreven door ons dan zo rustige en frisse dorp. Nauwelijks auto's, geen herrie op straat, stilte alom. In de verte een licht dat me de verkeerde kant tegemoet komt, maar dan de rijweg oversteekt; bleek een krantenbezorger met een scooter. De frisse lucht was direct bedorven; ik kon gewoon ruiken op welke adressen hij was geweest, althans gas had gegeven: bah!
De laatste tijd zie je veel van die tweetact scooters en vooral ruik je ze vooral bij windstil weer. Ook heb ik gemerkt dat sinds ik geen tandpasta meer gebruik, en dat is nou al meer dan een jaar, ik veel scherper ben gaan ruiken (en proeven!). Dat heeft natuurlijk als keerzijde dat je merkt hoe ontzettend veel opdringerige luchtjes onze moderne maatschappij met zich brengt, maar vooral het gemotoriseerd verkeer.
Maar we hebben een vrije economie dus mat iedereen rijden met wat wettelijk is toegestaan; iedereen mag vrij stinken hoe slecht dat ook voor ons moge zijn.

Koning Gorilla

Buste van koning Willem III

Vanmiddag op een bankje op landgoed Oostbroek het laatste stuk van de biografie van koning Willem III gelezen onder de titel: Koning Willem III 1817-1870 van de hand van Dik van der Meulen. De indruk die ik heb overgehouden kan in één woord worden samengevat: ontluisterend. Ongelooflijk wat zo'n monarch uit kon vreten zonder eruit gedonderd te worden. Als je je neus maar op tijd laat zien bij een ramp dan word je weer luid geprezen; kennelijk is het "gewoon doen" in de schijnwerpers een eigenschap die je als monarch moet koesteren om geliefd te blijven bij "het volk".
Een ander aspect dat mij heeft getroffen is de vasthoudendheid van de grote staatsman Rudolph Thorbecke die de door koning Willem II in het revolutiejaar 1848 goedgekeurde grondwet heeft omgezet in normale wetgeving tegen de zin van koning Willem III in. Wat hij daarvoor heeft moeten incasseren grenst aan het onmogelijke; het gechicaneer van de koning, belediging, hij heeft alles moeten ondergaan terwijl de koning zijn gang maar ging en zich meer dan liederlijk gedroeg. Ik vind het ontluisterend en onbegrijpelijk dat de monarchie dit heeft overleefd. Het valt niet mee om deze biografie helemaal door te worstelen; de dominantie van de politieke perikelen is wel erg groot. Het is een komen en gaan van kabinetten waarbij een enkele naam nog bekend in de oren klinkt vanwege straten die ernaar genoemd zijn, maar verder zegt het je weinig als mens van deze tijd. Slechts het ongecontroleerd gedrag van de monarch is de leidraad die je als lezer kan boeien; triest eigenlijk. Het enige positieve in zijn gedrag betreft zijn gedrag jegens zijn jongste dochter onze latere koningin Wilhelmina. Maar leest u het zelf maar, het is echt de moeite waard.

Fuhrmannskost en 61%

Bloedworst

Jaren geleden heb ik op een terras langs de Moezel, een restaurant in Trier een fantastisch lekkere plattelandsschotel gegeten: "Fuhrmannskost" genoemd. Kennelijk een klassieker die werd gegeten door de koetsiers in de tijd dat het paard nog voor de tractie zorgde en de wagens, koetsjes en wat dies meer zij voor het transport. Ik heb er destijds van genoten en de ingrediënten geïdentificeerd: uien, aardappels en bloedworst en dat gebakken in spekvet, althans zo kon ik het me voorstellen. Slechts één keer later heb ik het gerecht zelf gemaakt; in een restaurant heb ik het nooit meer op de kaart zien staan.
Je hebt er een goede stevige bloedworst voor nodig in een dikke plak, dunkt mij. En nu wil het toeval dat Roos en ik vorige week donderdag bij slager Kasteleijn in Diepenheim zijn geweest, een worstmaker bij uitstek; op de toonbank lagen stukken bloedworst prachtig in darm zoals het hoort. Daar wilde ik wel een paar plakken van; de Fuhrmannskost kwam al naderbij. Vrijdag op de markt vastkokertjes gekocht: Opperdoes (deze zomeraardappels kun je tegenwoordig het hele jaar door verkrijgen). En vandaag was het zo ver.
In plaats van spekvet gebruikte ik het superieure ganzenvet. Daarin de gesnipperde uien zachtjes gebakken, de in kleine blokjes gesneden en zo gekookte opperdoesjes erbij gedaan, de plakken bloedworst in kleine blokjes gesneden en dat alles op fors vuur onder voortdurend bewegen afgebakken.
En lekker dat het was. Zo halverwege de maaltijd knorde ik mezelf toe: "wat kun je toch lekker koken!", en tevreden at ik mijn bord leeg. Nog een bakje yoghurt van Boer Dirk met wat zelfgemaakte jam en muesli. Koffie om het af te sluiten.
En daarna bridgen met Patric. We haalden iets boven de 61% en waren tweede in de B en dat voor een gelegenheidspaar!

Was wel wat kort

Na twee dagen niet gebruikt te zijn stonden mijn wandelschoenen gisteravond vol verlangen te trappelen. Zwak als ik ben heb ik toegegeven; "morgen weer aan de wandel, wat mij betreft in Limburg als ik op tijd wakker word en het aardig weer is"; op die manier moet je je wandelschoenen streng maar rechtvaardig toespreken! En ik was al vroeg wakker; had voor de zekerheid de wekker op 5.00 uur gezet, maar ik was voor die tijd al wakker en uitgeslapen. Vriend Dick een e-mailtje gestuurd dat ik om 9.20 zou uitstappen bij de halte Dorpsstraat in Noorbeek voor een stuk van het Mergellandpad; was benieuwd of hij er zou staan. Dick is net als ik nogal matineus, dus hij zou het vast op tijd lezen, althans dat dacht ik toen.
Thee, koffie en een bakje havermout en hup met de geit; trein van 6.15, Intercity en in Maastricht bus 57 naar Noorbeek. Tot mijn verbazing en lichte teleurstelling stond Dick er niet. Dus op weg met de GPS richting Mariadorp waar deze etappe begon c.q. eindigde.
Altijd fijn om in Limburg te wandelen; beetje geaccidenteerd, mooie uitzichten, landelijke paadjes. Ik kon me de route niet meer herinneren; is meer dan 10 jaar geleden dat ik het Mergellandpad heb gewandeld. Ergens tegen tienen belde DIck; hij was tegen zijn gewoonte laat opgestaan en zag de boodschap nu pas; hij kwam met het nogal voor de hand liggend voorstel om een volgende keer gewoon te bellen om 7 uur. Tja, ik ben in de loop der jaren zo'n e-mailer geworden dat ik niet eens meer aan de telefoon denk.
Het was niet droog en het was niet nat; "dikke lucht" zou Dick zeggen, maar je bril wordt er wel onbruikbaar door, dus pet opgezet i.p.v. de muts en stevig doorgelopen. Onderweg nog wat vogels gespot: grote groepen kramsvogels - dat die me vroeger nooit zijn opgevallen, heb ze altijd voor spreeuwen versleten - maar ook weer een boomkruiper, zenuwachtig op zoek naar insecten met z'n kromme snavel. Mooie hoogstamboomgaarden met dassenburchten; fraai Limburg, zelfs met dit druilerige weertype.
Ik het me een beetje verkeken op de afstand. Ik was al om 12.00 uur in Mariadorp en de bus naar Maastricht ging om 12.03, mijn ouwe busgeluk was weer daar. Op station Utrecht een haring gescoord en voor vier uur was ik alweer thuis. Al met al een heerlijke dag en een volgende keer zal ik Dick bellen, mocht ik pas op het allerlaatste moment beslissen om naar Limburg te gaan.

Die schöne Müllerin in Haren

Na enige aarzeling moet ik toch toegeven dat ik deze liederencyclus van Frans Schubert, op gedichten van Wilhelm Müller wel de mooiste vind. Moeilijke keuze, want "Die Winterreise" van Schubert en "Frauenliebe und Leben" van Robert Schumann strijden wat mij betreft om die eerste plaats bij mij en "Die Kindertotenlieder" van Mahler, tja er is ook zoveel moois.
We trokken er vandaag graag voor naar het verre noorden, naar Haren waar Robbert Muuse met zijn begeleider Micha van Weers vandaag voor de afdeling Groningen van de Vereniging Vrienden van het Lied deze prachtige cyclus ten gehore zou brengen.

Een werk van Malevitsj

Eerst naar het Drents museum in Assen om de tentoonstelling van de Fabergé eieren te bekijken en natuurlijk de speciale tentoonstelling, gewijd aan Malevitsj. Leuk om te zien net als de rest van de collectie. Er was veel belangstelling van het publiek.
En vervolgens verder met de stoptrein naar Haren. Mooi dorp; we werden bijzonder hartelijk ontvangen door de coördinator van de afdeling Groningen, Riekje B.; het wordt altijd op prijs gesteld wanneer je de moeite neemt om in een andere regio te gaan luisteren. Er was grote belangstelling van de leden; er moesten nog stoelen bijgeplaatst worden. Ik schatte dat de opkomst zo'n 40-45 mensen betrof. Fijn voor de organisatie en voor de optredenden.
Eerst een bijzonder interessante inleiding over het ontstaan van de cyclus. De dichter Müller behoorde tot een licht subversief gezelschap dat op ironische wijze de toenmalige kunst bezag en daar actief mee aan de gang ging. Aan de hand van de vaak suikerzoete schilderijen en tekeningen van die tijd ging men toneelstukjes opvoeren en Müller ging ook gedichten schrijven. Ik had altijd begrepen dat de gedichten van Müller als lichtelijk over-romantisch werden beschouwd; enige ironie heb ik er nooit in kunnen ontdekken. Maar de muziek van Schubert heeft naar mijn mening iedere exegese overbodig gemaakt; het geheel is gewoon een meesterwerk en zonder die muziek zou nooit iemand van Wilhelm Müller hebben gehoord net als niemand het gedicht "Der Erlkönig" nog zou kennen als Schubert het niet had getoonzet, Goethe ten spijt.

Na afloop kon ik Robbert bedanken voor het fijne concert

Robbert en Micha brachten het prachtig; ademloos heb ik zitten luisteren en ik was niet de enige ; het publiek was muisstil en genoot. De heerlijke uitvoering werd met hartelijk applaus gewaardeerd, zowel na de eerste 11 liederen voor de pauze als na afloop. Gelukkig werd het laatste, zo diep treurige lied "Gute Nacht" niet direct kapot geapplaudiseerd. Ik was geroerd.
Zelfs hier in deze intieme ambiance ging men over tot de tegenwoordig obligate staande ovatie; hoort er kennelijk bij. Ik heb genoten en was gelukkig na afloop van het concert in de gelegenheid om Robbert daarvoor te kunnen bedanken.
Nog naknorrend van genoegen treinden we weer terug naar Bilthoven. Lange dag, vol cultuur; we hebben genoten!

Alsof het voorbij is

Enkele jaren geleden had ik dit boek van de pen van Julian Barnes aan Huib ter lezing geadviseerd; meer een boek voor hem dan voor mij, zo lees ik achteraf uit het e-mailtje dat ik hem erover stuurde.
Vorige week, lopend over de SPijkerboorse kade hadden we het opnieuw over dit boek; Huib neemt deel aan een Engelse leeskring en daar was dit boek in behandeling genomen. Huib wist nog dat ik het hem had geadviseerd en besprak de inhoud; ik was die totaal kwijt, maar nam mij voor om het boek opnieuw ter hand te nemen en reserveerde het bij de bibliotheek.
Julian Barnes, een schrijver mij jaren geleden op verzoek geadviseerd door een van de adviseurs die wij bij het kwaliteitsproject P&K van de Orde hadden ingeschakeld; een erudiete vent die mij meerdere leesadviezen gaf die ik met genoegen heb gevolgd, zoals "Cannery row" van John Steinbeck. Barnes wordt beschouwd als een der beste hedendaagse schrijvers uit het Engels taalgebied.
Ik heb het boek gisteren bij de bibliotheek opgehaald en ga het straks als ik dit bloggie af heb geschreven weer terug brengen; kortom, ik heb het boek in één adem uitgelezen. Viel niet mee moet ik zeggen, want het is schrijven op de vierkante millimeter; gepsychologiseer van het zuiverste water. Levensfilosofie heel precies uitgeplozen en geanalyseerd. Sommige filosofen schrijven goede boeken zoals Houellebecq, veel filosofen schrijven volstrekt onbegrijpbare werken zoals Nietsche, maar ook Peter Sloterdijk, zij verbergen hun ideeën achter een berg van jargon en onbegrijpelijke zinnen.
Julian Barnes wordt beschouwd als een schrijver; naar mijn mening wordt hem daarmee tekort gedaan; ik beschouw hem graag als een filosoof die ontzettend goed kan schrijven, kan formuleren wat er in een weldenkend mens om kan gaan.
Graag wil ik dit adstrueren door enkele zinnen uit genoemd boek hier te noteren:

Citaat: Mijn vriend de filosoof, die het leven bezag en tot de conclusie kwam dat elk verantwoordelijk, zelfdenkend individu het recht had dit geschenk waarom nooit was gevraagd te weigeren

Citaat: iemand heeft eens beweerd dat zijn favoriete tijden in de geschiedenis de tijden waren waarin dingen in elkaar stortten, want dat betekende de geboorte van iets nieuws.

Achteraf begrijp ik ook waarom het boek bij mij in de vergetelheid was weggezakt; het had mij niet aangesproken; filosoferen is niet zo aan mij besteed, ontgaat mij ook vaak; ik heb het halverwege van mij geworpen vermoed ik. Maar door de exegese van Huib en het daarmee aandachtig en precies lezen van het boek hebben mij het inzicht verleend dat het meevoert en laat zien hoe indringend gedachten kunnen zijn.
Het boek lijkt qua thema vrij raadselachtig; als je het wilt lezen, lees dan door en lees het opnieuw en vooral heel precies en met volle aandacht; het verrijkt!

Mijn favorietje in de sneeuw

Knetterblauwe lucht met sneeuwvlakte

Gisteren in de trein naar Amersfoort had ik het Roos al voorzichtig voorgesteld of we niet naar het Hulshorsterzand konden gaan; het is daar zo mooi als er sneeuw ligt en het was zo veel dichterbij dan Goor; we zouden dan in ieder geval de bus op tijd kunnen nemen. Maar Roos had mijn voorstel (geheel terecht) resoluut afgewezen. En zo bleef voor mij de mogelijkheid om vandaag alsnog van Nunspeet naar de bushalte "De Zwarte Boer", naam van het aldaar gelegen restaurant, te wandelen. Die wandeling doe ik al meer dan dertig jaar en in alle jaargetijden; het is echt mijn favorietje.
Eerst de aanloop tot de overgang over de kabalige snelweg, dan door het bos en over de heide naar de stuifzanden waar het Hulshorster Zand naar genoemd is. Er lag een flink pak sneeuw zoals ik al hoopte; loopt niet echt makkelijk maar is zo prachtig om te zien. Na de parkeerplaats komt het tweede deel van het zand met aan het eind de verhoging met bankjes. Boterhammetje gegeten en genoten van het prachtige uitzicht; kraakheldere blauwe vrieslucht en de wit besneeuwde vlakte; wat is ons land toch mooi!

Herstel van de Leuvenumse beek

En dan verder het gebied van de Leuvenumse beek in. De voorheen sterk gekanaliseerde beek wordt met instemming van het waterschap door Natuurmonumenten hersteld; bochten worden hersteld of nieuw aangelegd, de bodem van de beek wordt verhoogd met aangevoerd zand. Het gevolg is dat de grondwaterspiegel behoorlijk stijgt. Kennelijk maakt dit dat de bodem ook voedselrijker wordt voor de zwijnen; grootschalig zwijnenploegwerk is het gevolg. Hier en daar zijn de paden nauwelijks meer te belopen; door de hoge grondwaterstand is de grond ook zompig. Als natuurliefhebber juich ik dit alles toe; als wandelaar is het er niet makkelijker op geworden. Cruijff zou zeggen: "elk nadeel hep ze voordeel", inderdaad, maar in dit geval zou ik liever willen opmerken dat iedere médaille haar keerzijde kent. Maar doorgaan Natuurmonumente, want de natuur vaart er duidelijk wel bij!

Van Goor naar Markelo

Een fraai buiten

De NS-wandeling van afgelopen zondag was ons zo goed bevallen dat we vandaag een andere hebben gelopen: van Goor naar Markelo, een beetje uit de buurt, dat wel maar Roos verzekerde mij dat de wandeling "slechts" 17 kilometer bedroeg. Mijn informatie luidde anders, n.l. 20 kilometer en dat bleek achteraf juist te zijn. Zenuwpees als ik altijd ben vreesde ik dat we het nooit konden halen om dan weer voor vier uur in te checken in Holten, waar de bus van Markelo ons weer op de trein zou helpen, maar Roos, optimistisch als altijd had gelijk en het zou een schitterende wandeling worden die ons door het besneeuwde Twentse landschap voerde.
Het plaatsje Goor lag onder de sneeuw; landelijk, parkachtig landschap, het pad leidde ons over het Twents kanaal en via het erf van een boerderij door een prachtig landgoed met honderden jaren oude eiken, begroeid met klimop, verstild door de sneeuw.

Van Gogh bomen met takken als vingers

Verderop van die kale bomen met "wanhopige" takkenvingers naar de hemel smekend (hoe dichterlijk?!), lijdzaam rustig wachtende paarden in de vrieskou; het was prachtig allemaal.
Via het plaatsje Diepenheim waar ik jaren geleden bij de (zelfslachtende) slager was geweest in het kader van een Slowfood onderzoek naar de zelfslachtende slagers in NL. Ook nu gingen we bij deze slager langs en kochten er bloedworst, droge worst, naegelholt en paté. Daarna weer snel verder want ik wilde de bus halen. Langs, wat genoemd wordt: "de Schipbeek", een helaas sterk gekanaliseerde beek waarin veel water stroomde maar die wel een zeer ondiep kanaal leek. Een kaarsrecht, saai stuk, maar dan de berg van Markelo en het leuke dorp; een echte beloning en we haalden de (voor)laatste bus voor de trein van 16.00 uur makkelijk. Had ik me voor niks zo lopen opwinden har har.

Makers van kroketten

Kroket van Charles

Dat is pas een uitdaging: zelf kroketten maken. Vroeger heb ik het wel eens geprobeerd, maar lukken deed het eigenlijk nooit. Meestal verdween het resultaat via het gaas van de frituurmand en de olie, opgevangen in een oud melkpak in de vuilnisbak. Roos heeft mij nog wel eens uitgedaagd en heb ik het nogmaals geprobeerd. Door de buitenkant extra dik te maken met eiwit en paneermeel lukte het toen wel om het resultaat te bakken, maar lekker?, nee helaas; die korst smaakte ook nergens naar. Kortom, ik weet hoe verdraaid moeilijk het is om goede kroketten te maken en dat terwijl ik dol ben op kroketten, althans goede kroketten.
Bij het bosrestaurant "de Zwarte Boer" in Leuvenum maakte men "vroeger" de kroketten zelf, reden voor mij om steeds als ik daar kwam een broodje kroket te scoren. Maar sinds het établisement is overgegaan in andere handen serveren ze er zo te proeven een gewone fabriekskroket; niet de moeite van het nuttigen waard. Neemt niet weg dat ik graag even geniet van de fijne sfeer in "de Zwarte Boer"; ik kom er al meer dan dertig jaar.
Maar onlangs was ik in het winkeltje van Zuivelboerderij Boom en Bosch en daar kocht een jonge man een enorme hoeveelheid, echt tientallen kilo's van die verrukkelijke boerenboter van "Dirk", de zelfzuivelende boer. Ik vroeg hem: "dat smeer je niet allemaal op je boterham". Dat was inderdaad niet het geval; het was voor zijn firma "vancharles", makers van kroketten. De ongebleekte bloem haalden ze van de molen te Montfoort en het vlees van een boerderij met Limousin koeien, kortom, bepaald niet fabrieksmatige benadering. De filosofie is ambachtelijkheid als basis voor goede smaak en kwaliteit. Helaas verkochten ze niet aan particulieren. Maar ik ga deze club wel in de gaten houden en eens een kroketje scoren bij een restaurant dat deze kroketten serveert.
Bij nadere bestudering van de website zie ik dat je als particulier deze kroketten ook kunt kopen bij de boerderij waar zij hun vlees betrekken, de Meijerij in Loenersloot. Overigens vind ik vlees van MRIJ koeien smakelijker, minder droog dan dat van Limousin koeien; de meeste mensen houden echter van het magere vlees van de Limousin en Charolais, die mooie vleeskoeien uit Frankrijk. Fijn dat er nog altijd lieden zijn die zich inzetten voor de kwaliteit en smaak van ons voedsel.

Door de kroondomeinen

Beetje donkere foto; de bedoeling was om de leuke sfeer
in restaurant Buds vast te leggen.

Huib en ik hebben gisteren een heerlijke wandeling over de Veluwe gemaakt en 'savonds gezellig gegeten bij restaurant Buds in Nieuw Milligen, een restaurant dat mij weer enigszins het vertrouwen gaf in de NLse restaurant-keuken. Ik ga er zeker een keer met Roos eten na een wandeling over de Veluwe. We werden vroeg wakker in het huisje op het Landahl terrein Rabbit Hill te Nieuw Milligen, alwaar ik een nachtje van Huibs' gastvrijheid kon genieten. Vroeg op weg voor een wandeling door de kroondomeinen. Prachtig gebied zo met sneeuw bedekt. Het had licht gevroren die nacht en de sneeuw van enkele dagen geleden lag er nog. Nu niet langs het spoor zoals gisteren, toen we vanuit Apeldoorn via Assel naar Nieuw Milligen wandelden. We gingen nu recht de kroondomeinen in en zouden via een stevige omweg weer op de provinciale weg van Apeldoorn naar Amersfoort terecht komen bij de halte Echoput. Daar namen we de bus; Huib terug naar Rabbit Hill en ik naar Apeldoorn.

Het park heet niet vor niets "Rabbit hill

Natuurlijk had ik mijn Swarovski weer in stelling om de nek; het is een heerlijke kijker; ligt lekker in de hand, helder van blik, maar ja, er zaten gewoon geen vogels; slechts heel af en toe koolmeesjes en dat geloof ik wel zo langzamerhand. Voor een roodborst met zijn prachtige roestbruine borst, trots in de zon zittend wil ik de kijker graag in stelling brengen, maar voor zo'n zenuwepees als de koolmees laat ik de kijker graag op de borst bungelen. Slechts één keer zag ik iets bijzonders, maar dat kreeg ik niet goed in beeld helaas. Nam niet weg dat we heerlijk gewandeld hebben door de kroondomeinen, toch wel een heel prachtig onderdeel van de Veluwe.

Doodsoorzaak nummer 1

Twee dagen wandelen met Huib, dat was het plan. Om 9.00 uur vertrok ik lopend van huis; eigenlijk wilde ik nog een harinkie scoren en dan door naar het station; ik moest volgens het schema dat Huib had verstrekt de trein van 10.00 uur naar Amersfoort nemen, vanwaaruit we samen verder zouden reizen naar Apeldoorn voor een tweedaagse wandeling rond Nieuw Milligen, een plaatsje waar ik nog nooit van had gehoord, maar ergens op de Veluwe. Halverwege ging mijn telefoon; Huib: "er is een forse stroomstoring rond Utrecht, waardoor er in een wijde cirkel geen treinen rijden, ook niet vanaf Bilthoven". Tja, wat nu, ik besloot om toch maar naar het station te gaan en het harinkie maar te laten zitten. En inderdaad, een groot aantal reizigers stond op het perron; een jonge vent die vandaag zijn eerste stagedag had in Amsterdam stond er wat gelaten bij. Ik had met hem te doen.

Maar er reed een pendeltreintje naar Baarn en van daaruit ging het eigenlijk best aardig zodat ik met een (half) uur vertraging uiteindelijk in Apeldoorn op Huib zat te wachten, al lezend in een biografie over koning Willem III.

In de trein had ik een oude NRC van 24 januari gevonden met een omineus artikel over doodsoorzaak nummer 1 aldus Patiënten, artsen en vrijwilligers. Onwillekeurig schoot mij door het hoofd: "geboren worden lijkt mij doodsoorzaak nummer 1"; geen levend organisme - zelfs de mens niet - ontkomt er aan om uiteindelijk te sterven; als je geboren bent, dan zul je onherroepelijk sterven. Het hoort er gewoon bij, hoe vervelend ook. Tegenwoordig krijg je het gevoel dat sterven beschouwd wordt als een falen van de medische industrie, maar Bach zei het al in zijn onnavolgbaar schone werk De actus tragicus: "Es ist der alte Bund: Mensch Du musst sterben".

In plaats van zo'n dramatisch artikel zou ik ervoor willen pleiten dat men moet genieten van het leven en vooral om gezond te leven, dus gezond eten, veel bewegen en een beetje rustig aan. Maar zelfs dan, zul je er eens aan moeten geloven!

Drie hobbies gecombineerd

Machinistenbunker om te schuilen voor beschieting
vanuit vliegtuigen bij station Wijhe

Roos stelde voor om vandaag de Nijenhuis wandeling te lopen van Wijhe naar Heino en daarbij de tentoonstelling van tekeningen en schilderijen van Paul Citroen in het Nijenhuis bij Heino te gaan bezoeken. Leuk idee! Eerst nog wat voorbereidingen getroffen en brood gesmeerd en om 10.30 hadden we de trein en zo tegen twaalf uur gingen we op weg vanuit het plaatsje Wijhe. Het eerste dat in het oog sprong was een monument uit WO II: een zgn. machinistenbunker die diende voor de veiligheid van het personeel.
Het betrof hier een echte NS wandeling; Roos had de track naar mij gestuurd en dat loopt toch wel heel gemakkelijk met een GPS track. De route was tevens uitstekend gemarkeerd; slechts één keer twijfelden we en dat kwam omdat een boer een teken met wat touwen slecht zichtbaar had gemaakt.

Kasteel Nijenhuis

Natuurlijk waren we gewapend met onze nieuwe verrekijkers. Erg veel was er niet te zien, maar toch weer wat nieuws gezien. Allereerst zagen we een pontificaal voor ons poserende buizerd zitten op een tak in een boom. Maar het mooiste was toch wel een vlucht van staartmezen; het waren er wel een stuk of acht die al piepend op zoek naar insectjes waren, voor ons goed zichtbaar tegen de bewolkte hemel in. Het is toch wel genieten zo ieder met eigen kijker.
Zo tegen het eind van de wandeling, na een kleine 15 kilometer zagen we het kasteel Nijenhuis liggen. Een prachtig gerestaureerd kasteel met een interessante geschiedenis. Het wordt heden gebruikt als tentoonstellingsruimte voor het museum de Fundatie te Zwolle, op zich al een interessant museum, maar met dit schitterende kasteel erbij meer dan de moeite waard.

Kunstwerk uit China

We zwierven door de fraaie ruimten en waren onder de indruk van de sfeer en van de ruimten met de inrichting. Er was nogal wat chinese kunst die zeer de moeite waard was. En natuurlijk de speciale expositie van werken van Paul Citroen; fijn om te zien; portretten van mensen die hij in de zestiger jaren zomaar op de Dam in Amsterdam had getekend, maar ook portretten van collegae kunstenaars en bekende wereldburgers als David ben Goerion en Hildegard Knef. Echt bijzonder.
Heerlijke ombinatie van wandelen, cultuur en natuur kijken. We waren er helemaal blij van en namen ons voor om deze combi vaker te beproeven.