Schrikkeldag en het jaar 1000

 

Astrolabium

Van het Rijks Museum van Oudheden (RMO) heb ik de afgelopen maanden regelmatig bericht gekregen dat ik de tentoonstelling in het kader van het jaar 1000, het echte jaar van de middeleeuwen moest bezoeken. Was er steeds niet van gekomen, maar vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en naar Leiden gegaan en die TT viel bepaald niet tegen. Het begon bij het binnenlopen van de altijd zo mooi ingerichte tentoonstellingsruimte met een film waarin als middeleeuwers verklede lieden rondliepen en middeleeuwse dingen deden. Maar even verderop de twee topstukken uit het Rijksmuseum Amsterdam, een schitterend bewerkt gewei van een hert en de Vikingdrinkhoorn, prachtige stukken, maar verderop ook een astrolabium van bijna 1000 jaar oud, een stukje vakmanschap, niet te geloven.

Duizend jaar oud kerkboek

Ik kan niet zien of dit instrument ervan uitgaat dat de aarde in het middelpunt staat of de zon, de dag van de wetenschap moest nog aanbreken, maar prachtig was het. En ook die honderden jaren oude boeken uit kloosters en de vaak beduimelde documenten uit de Islamitische wereld van toen, vaak de oudste en enige kennisdragers van de klassieke tijd, de tijd van de grote denkers van toen. Kortom, ik genoot. Dankjewel RMO!

De wekker ging om half zeven

 

Robert op TV

Eerlijk gezegd lag ik al te sluimeren, maar ik was toch wel verbaasd toen het snerpende, ongezellige geluid van de wekker klonk. En waarom dan wel? zult u als vaste lezer van dit blog denken. En inderdaad het was louter wanneer ik naar de Eilandspolder moest voor het rietruimen dat ik de wekker nodig had om op tijd wakker te worden. Het was nu echter om een heel andere reden, Robert zou om 7 uur op de TV komen zo had ik van zijn moeder vernomen en dat mocht niet ongemerkt verlopen. Dus ik had het ook al doorverteld op het WhatsApp forum van alle kinderen en zo zat er een hele kudde vanmorgen - of verstandigen onder hen aanzienlijk later via "uitzending gemist" - vol verwachting te kijken wat Robert mocht vertellen in het kader van het onderwerp dat hem zo ter harte gaat: het nijpend leraren tekort. Hij heeft zelf zo ontzettend veel plezier in dit vak dat hij de negatieve publiciteit die hier omtrent binnen de media wordt uitgekotst wil couperen en een positief geluid laten horen. Ik kreeg van zijn moeder tevens een document dat hij veel eerder heeft opgesteld en waar het plezier van het wiskunde leraarschap afspat, dat zou eens moeten worden geventileerd en daar wil hij zich ook graag voor inzetten zo begreep ik uit genoemd document. Dus verwachtingsvol zat ik te kijken en werd ernstig teleur gesteld, niet door Robert, maar wel door de ongelooflijke oppervlakkigheid van het geboden programma waarin twee beroeps ouwehoeren over van alles langdurig hun mening mochten ventileren terwijl de keurig voorbereide Robert zijn beurt afwachtte en af en toe een antwoord op gratuite vragen mocht geven. Pas toen hij gedurende enkele tientallen seconden de gelegenheid kreeg om zijn boodschap over te brengen zag je hem opklaren en voluit gaan, maar het was veel te kort om echt over te komen. De boodschap is echt te belangrijk om onder het tapijt te verdwijnen. Daarom eindig ik deze blog met dit document van de pen van Robert Ligtvoet, docent wiskunde, het is een echte "cri de coeur" van iemand die het probleem kent en met de goede houding en ervaring probeert anderen ervan te overtuigen dat het gewoon een leuk vak is!

Intercollegiaal overleg

 

Twee oudere heren in conclaaf

Binnen het platform van en voor KI donoren, PRIAMOS vullen Jim en ik samen een  bepaalde portefeuille en daar wilde ik wel eens over afstemmen, dan gaat mijn voorkeur uit naar een gezamenlijke wandeling in mooi weer in een bosachtige omgeving. Ik had even afgestemd met onze lokale weer bepaler, het KNMI en de weerman van dienst garandeerde dat het vandaag prachtig wandelweer zou zijn (har har) en zo ontmoetten Jim en ik elkaar even over 10 uur op station den Haag CS en gingen op weg naar het Haagse bos, de achtertuin van Jim en dat hij dan ook als zijn broekzak kent. Gezellig lopen kouten en even bij het paleis Noordeinde kunnen constateren dat "onze vorst" thuis was. Natuurlijk bespraken we ons portefeuille onderwerp aan de hand van een aantal casus, we bleken het over de inhoudelijkheid volkomen eens te zijn, geen speld tussen te krijgen. Dat betekent dat beleidsmatige afstemming zonder problemen zal verlopen. 
En verder bespraken we persoonlijke ervaringen, natuurlijk aangaande onze (donor)kinderen maar ook andere zaken waaruit bleek dat we wel op meer gebieden overeen stemden zoals dat we in onze jonge jaren gek op lezen waren. Kortom was een buitengewoon plezierig overleg geweest en we namen dan ook met een "gaan we vaker doen" afscheid op het station, waar de intercity naar Utrecht precies voor m'n neus weg reed, dat was geen probleem want een kwartier later ging de volgende. 
Na aankomst op station Bilthoven nog even langs de zuivelboerderij om melk en boter in te slaan, het is niet te geloven hoe veel boter ik gebruik in mijn eenpersoons huishouden. 's-Avonds nog een uurtje met Roos gebridged op stepbridge, de computer site van de Bridge Bond. Ik krijg steeds meer plezier in het spelletje tot mijn eigen verbazing. Het wandelen kost me helaas steeds meer moeite en misschien wordt dat wel gecompenseerd door mijn plezier in het bridgen.

Schoenen van ECCO

 

Roos met de nieuwe sandalen

Roos wilde nieuwe sandalen kopen en vroeg zich af of Bever Sport open was, dat bleek niet het geval. Ik vroeg haar waarom ze geen ECCO sandalen wilde aanschaffen, die waren haar zodanig goed bevallen dat ze tot op de draad versleten zijn, de reden waarom ze nieuwe sandalen wilde. En die zaak bleek op de maandagmorgen wel open te zijn. Aangezien ik ook toe was aan nieuwe, lage wandelschoenen besloot ik mee te gaan en ook eens bij ECCO te gaan kijken. Bij een eerder bezoek aan deze zaak op een zaterdag was het zo druk en zo vol met chique lieden dat ik me wat misplaatst voelde en ben weg gegaan. Dat was vanmorgen zeker niet het geval, er waren wel klanten maar ook wij werden vlot en vriendelijk geholpen. Roos had al snel een stel sandalen uitgezocht en ik wilde een foto maken om aan Martijn te sturen vanuit deze winkel, tenslotte had ik voordat hij bij deze onderneming werkte nog nooit van ECCO gehoord en zou er nooit over gepeinsd hebben om daar wandelschoenen te kopen. Hij vond het duidelijk leuk.
Was een genoeglijke ervaring, Roos ging vervolgens met de trein op weg naar huis en ik ging naar station Bilthoven om de nieuwe schoenen in te lopen, voelde prettig aan, lekkere steun gevende binnen zolen, Onderweg op het bankje bij het strandje nog even naar de Ida Gerhard serie liederen die Roos heeft gecomponeerd en Michael Wilmerink heeft gezongen geluisterd; toch wel handig zo'n moderne smartphone met z'n enorme geheugen. Prachtige serie liederen die nodig vaker moeten worden uitgevoerd!
En 's-avonds heb ik de als rapsodie beluisterd en daarna een plaat met liederen door Kathleen Ferrier

Allemaal spannende zaken

 Vanmiddag kwamen Douwe en Ana op bezoek, ze moesten nog wat hier in de buurt doen en combineerden dat met een gezellig bezoek aan ons. Ik had gisteren al de voorbereidingen voor de maaltijd gedaan, rekening houdend met het favoriete eten van Douwe, zonder harde stukjes, de bekende macaroni schotel met gehakt en spinazie. Verder had ik vanmorgen een appeltaartje gebakken eigenlijk speciaal voor Roos, die is daar zo gek op.
Werd een gezellig middag en avond waar ik helaas geen foto van heb. Zij vertelden uitgebreid over hun laatste bezoek aan Brazilië waar ze hun bruiloft nog even dunnetjes hebben over gedaan en natuurlijk over de plannen met hun nieuwe huis in Gouda waarvan zij binnenkort de overdracht gaan tekenen.
Koffie en thee met appeltaart, een hoop gepraat en toen gingen we aan tafel, smaakte iedereen prima, ik maakte nog de bekende vla als toetje, schoven we allemaal lekker naar binnen, nog even napraten met koffie en toen was het weer tijd voor gaan volgens het oude gezegde: "Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, de tijd van gaan is nu gekomen", en daar gingen ze weer, was een genoeglijke dag geweest. De enorme bult afwas is voor morgen. 

Tot 60% korting

 

Permanente uitverkoop

In kledingwinkels en bij opticiens zie je de meest bizarre aanbevelingen, aansporingen om vooral maar te kopen, onwaarschijnlijke kortingen waarvan ik aanvankelijk dacht dat je daar als winkel aan failliet zou moeten gaan, maar dat is natuurlijk helemaal niet het geval. Kleding wordt tegen onwaarschijnlijk lage prijzen in de lage lonen landen gefabriceerd en ingekocht en dan hier in het rijke, decadente westen tegen hoge prijzen verkocht en snel tegen de zogenaamde kortingen in de uitverkoop gedaan, maar de winst blijft. En bij de brillenzaken, de opticiens moet iets dergelijks aan de hand zijn want je krijgt een tweede bril gratis of iets anders zodat het net lijkt of je heel voordelig uit bent. Maar het is opvallend dat er bijvoorbeeld in ons slecht lopend winkelcentrum en naaste omgeving zelfs drie opticiens zijn gevestigd dus de winstmarges moeten ook daar mega zijn. Maar in de kleding valt het erg op en uit krantenberichten blijkt dat de mensen vaak maar raak kopen en het nauwelijks dragen en weer weg doen. Rare zaken al die decadentie, spreekt mij niet aan.

Museum Kade in Amersfoort

Actie tijdens zeeslag.

De museumkaart raakt nog versleten deze week, heb hem lang nauwelijks gebruikt en nu een paar dagen achter elkaar, vandaag werd het Amersfoort, een advies van Anna die mij overigens ook het vernieuwde Centraal Museum Utrecht had aanbevolen.
Lekker dicht in de buurt en na een ommetje door het bos nam ik de trein naar Amersfoort en na enig zoeken vond ik het museum in een modern gebouw op een plein met een viskar! "Dat is voor straks", bedacht ik mij, maar eerst naar het museum. Ik stond even te kijken of ik m'n jas wel uit wilde doen, maar ach, waarom ook en ik liep de verschillende zalen door. Was leuk ingericht en op merkelijke sculpturen, prachtig van vorm, heel gedetailleerd en fraai vorm gegeven, grote vormen tot een draaimolen met fantasiefiguren en al, heel bijzonder en gelardeerd met veel schilderijen en spaarzaam andere kunstvoorwerpen. Voor de blog maakte ik een foto van een indrukwekkend schilderij van een oorlogsschip in actie doch helaas al in brand geschoten door een tegenstander. Fraai vorm gegeven! Ik merkte dat ik snel was uitgekeken, kennelijk trok de visboer meer dus na een minuut of twintig stond ik weer buiten en aangenaam te kouten met de jonge visboer, leuke vent, hij kon goed mosselen bakken, was gewoon te veel dus het restje nam ik mee in een zakje. Heb ik overigen al knagend weg gewerkt bij de wandeling van het station door het bos naar huis; waren koud ook lekker en goed binnen te houden.

Twijfelaar

Prachtige tekening van Martin van
Monnickendam, "Roosje zit te lezen"

 Het is deze maand precies 50 jaar geleden dat ik mijn militaire diensttijd doormaakte in Appingedam, dat wilde ik eigenlijk vieren door een bezoek aan deze plaats en de plek van die kleine kazerne opzoeken. Tjonge jonge, dat was wat voor die door en door Amsterdamse jongen die ik was. Met die trein steeds verder naar het noorden en dat laatste stuk van Groningen naar Appingedam, daar kwam voor mijn gevoel geen eind aan, of je de rimboe, het moeras in trok. Het was in de periode januari-februari 1974 dat ik na veel uitstel er niet meer aan ontkwam om in dienst te gaan. Had ik geen enkel bezwaar tegen hoor, maar dat studentenleventje en daarna als wetenschappelijk medewerker aan de afdeling Medische Microbiologie van de VU bevielen me goed en die tijd moest ik voor twee maanden onderbreken en daarna had ik een détachering bij het CLB in Amsterdam waar ik uiteindelijk mijn wetenschappelijke carrière heb kunnen afronden met een dissertatie.
Maar goed, ik had die barre tocht naar het noorden eigenlijk een dezer dagen willen ondernemen en het kwam er maar niet van. Vandaag liep ik ook maar te twijfelen wat ik zou gaan doen, naar Leiden naar de tentoonstelling over het jaar 1000 bij het RMO of naar Roos via een wandeling in Nunspeet. Uiteindelijk werd het dat laatste met een bezoek aan het Noord Veluws museum te Nunspeet.
Gewoon in m'n leren jasje, zonder rugzak ging ik op weg, zou toch Leiden worden?  maar al doende besloot ik toch tot wat actievers en nam de trein de andere kant op naar Nunspeet en ik liep 10 km in een heen en weertje naar het bekende bankje waar we vaak een bammetje namen. Was heen en weer naar dat bankje inderdaad goed te doen maar ik had ook niets te eten bij me en had eigenlijk wel trek in een stukje gebakken vis dus even Nunspeet in gelopen, leuke plaats waar ik al jaren kom maar nog nooit het centrum had bezocht. Van alles gevonden maar pas helemaal aan het eind een viswinkel, maar daarnaast zat een ambachtelijke slager en ja dan wordt het natuurlijk droge worst en al knagend liep ik naar het Noord Veluws museum om daar de bijzonder nostalgische collectie te bewonderen, vooral het werk van Briët vind ik wonderschoon. Maar er was ook een bijzondere tentoonstelling van een zekere Martin van Monnickendam, die veel geschilderd heeft in Amsterdam tijdens het interbellum maar ook op de Veluwe, vandaar deze tentoonstelling die overigens zeer de moeite waard was. Ook een kleine tentoonstelling van werk en over de kunstenares Dinah Kohnstamm.
Daarna door naar Roos en gezellige avond samen doorgemaakt met een biertje en toastjes met kaas. Appingedam zal wel volgende week worden, oder?

Onder het mes

 

Naar ik vermoed het bekendste schilderij van
Pijke Koch, man met fascistenband

Het was vandaag droog! Ik had zin om een museum te bezoeken en het werd het Centraal Museum in Utrecht. Het museum is lang in verbouwing geweest, ik was er, afgezien van een bezoek tijdens de verbouwing lang niet geweest, maar volgens Anna was het nu weer open met een speciale fototentoonstelling naast de vaste collectie. Ik wilde gewoon de vaste collectie wel weer eens zien en zo liep ik vanaf het station door het centrum van de stad over de grachten, lekker zo met het zonnetje. De vaste collectie lachte me hier en daar ook tegemoet, alsof je ouwe bekenden weer tegenkomt zoals de prachtige schilderijen van Pijke Koch met die vaak zo indringende blikken van de geportretteerden.

Zelfportret met pleister

Boven was er een tentoonstelling van heel modern werk dat me helaas niet zo beviel, beetje deprimerend maar wel mooi opgesteld. En natuurlijk het atelier van Dick Bruna met zijn oude fiets in de hoek. Ik ging weer terug naar de trein.
Aan het eind van de middag ging ik naar de huisartsenpraktijk voor een kleine operatie. Roos appte me in de loop van de avond of het pijn deed nu de verdoving was uitgewerkt, viel erg mee, eerlijk gezegd was ik telkens weer verrast wanneer ik het verband weer voelde als ik aan m'n gezicht zat te wrijven (slechte gewoonte).

Kascontrole

 Een paar dagen geleden werd ik verrast door een brief van de Vereniging van Eigenaren van onze flat dat ik als lid van de kascontrole commissie samen met een ander lid van onze vereniging de kas moest controleren. Had ik jaren geleden ook al eens gedaan maar toen was het allemaal nog op papier en zat er iemand bij die mij hielp bij deze voor mij onbegrijpbare materie. Gelukkig bleek dat mijn mede kascontrolecommissielid meer kaas van de materie had begrepen enik schoof dan ook bij hem aan achter de computer en daar raceten we samen door de verschillende zaken die gecontroleerd moesten worden. Bleek gelukkig allemaal prima in orde en ook de brief die wij aan het bestuur van de vereniging moesten sturen om dat kenbaar te maken werd geheel automatisch op grond van onze positieve beslissing door het systeem geproduceerd en naar alle leden van de vereniging gezonden. Allemachtig wat is dat geavanceerd maar gaat me nu nog meer boven de pet.
Na afloop van de controle nog ontzettend plezierig nagepraat met mijn flatgenoot en gastheer van deze avond. Ik kreeg nog twee exemplaren van de Groene Amsterdammer van hem mee om te lezen. 

Sinaasappels persen met Joris

 

Met Marijn op schoot

Gisteren een hele drukte voor een bejaarde, Peter en Jessica met hun twee jongetjes kwamen vandaag bij mij op de flat. Ze moesten eerst ergens op visite hier ergens in de buurt en daarna bij mij lunchen en een wandeling door het bos. Eind van de ochtend werd ik gebeld door Peter: "Jessica had honger en of we dan snel iets konden eten en daarna de wandeling", nou dat had ik snel voor elkaar en daar kwamen ze met z'n viertjes. Boterhammetje was snel verorberd, schone luier en op naar het bos. Wat ik al vreesde, al vrij snel had Joris geen zin meer om verder te lopen en Peter die ook Marijn al in een draagzak op z'n buik had was niet zo goed om ook Joris nog op z'n nek te nemen. Allemachtig dat zou ik ook vroeger niet volgehouden hebben. Even later wilde hij er weer van af en dat ging zo enige tijd door. Ik begon m'n geduld te verliezen maar kon gelukkig even met Roos vooruit lopen om wat af te koelen. Uiteindelijk kwamen we weer bij de flat terug en langzamerhand ging ik ook de avondmaaltijd toebereiden, frietjes bakken en de groenteschotel afmaken, die was goed gaar geworden. O ja, onderweg terug realiseerde ik me dat deze groenteschotel nog opstond dus met gezwinde pas ging ik terug naar de flat, maar er was gelukkig niets aan de hand, het pruttelde nog gezellig en was lekker gaat.

Sinaasappels persen met Joris

Speciaal voor Jessica had ik draadjesvlees gemaakt, vindt ze zo lekker. Marijn was weer uitgerust na een slaapje op vaders' borst en hij at een hapje mee bij mij op schoot. Joris zat van z'n vlees en frietjes te smikkelen. Ach zo verliep de middag verder. Vlak voordat ze weg zouden gaan realiseerde ik me dat ik nog perssinaasappelen had ingeslagen speciaal om samen met Joris uit te persen net als enige tijd geleden, toen hij door het geluid van de pers dacht dat ik de sinaasappelen uitperste in de wasmachine. Samen hebben hij en ik de klus geklaard. Leuk met die kleine handjes onder je eigen handen. Ging erin ook bij vader Peter. Het was inmiddels tijd voor de kinderen om naar huis te gaan, we kregen even later al een foto van een slapende Joris in de auto.

Het boek versus de film

Het is toch maar zelden dat je de film beter vindt dan het boek, althans dat meen ik zelf en hoorde ik ook van anderen. Tegenwoordig wordt er niet meer zo gek veel meer gelezen en veel meer film gekeken en dan valt die vergelijking waarschijnlijk ook min of meer weg. Bij mij als lezer die zelden films kijkt ligt dat wellicht anders, ik heb feitelijk erg weinig films ooit bekeken hoewel 1 uitzondering, "Crocodile Dundee", die heb ik vaak bekeken en telkens moet ik er weer tranen om lachen. Maar goed, wat is mij gebeurd, ik heb het boek "Gemeentewerken" van Thomas Rosenboom verslonden, heb het ook later als waarschijnlijk beste boek van een NLse schrijver aangeraden binnen mijn familie. En daar zag ik bij het snuffelen op internet ook een film van, vrij toegankelijk. Een niet te begrijpen volgorde van onsamenhangende gebeurtenissen, die ik als lezer van het boek wel kon plaatsen vormden de introductie van het geweldige plot, maar deze presentatie kon ik echt niet langer dan een minuut of tien verdragen, dat is toch geen verhaal illustreren. Maar nu het omgekeerde, de film "In de naam van de roos" heb ik meerdere keren gezien, een langdurige, trage film waarin ook van alles gebeurt en daarvan heb ik gisteren het boek uit zo'n buurt minibiebje gescoord en vanmorgen met een fris gemoed open geslagen en de eerste bladzijden gelezen, ik droomde helemaal weg, net zo'n prachtig boek als de serie van Jean Auel over de gebeurtenissen in de ijstijd, 25.000 jaar geleden, maar nu geschreven door iemand die over de tijd waarin het speelt nog veel beter is geïnformeerd, hoogleraar Umberto Eco. Zowel film als boek zijn geweldig.

Zwagerman en van Agt

 Gisteravond heb ik op geleide van de nieuwsbrief van de VPRO de podcast uit 2004 beluisterd waarin voormalig premier, Dries van Agt geïnterviewd werd door Joost Zwagerman in hetprogramma "Zomergasten" van de VPRO. Van deze niet eerder door mij bekeken of beluisterde uitzending heb ik erg genoten. De wat afstandelijk ogende van Agt bleek een toegankelijke en open man te zijn en de uitleg hoe hij tot zijn destijds nogal omstreden beslissingen omtrent de abortuskliniek en de vrijlating van "de drie van Breda" was gekomen was glashelder. Hij was niet voor niets hoogleraar strafrecht geweest en gaf precies aan hoe, en op grond waarvan, hij tot zijn beslissingen was gekomen. En nog meer van die toch wel heroïsch te karakteriseren momenten werden door hem op zijn karakteristieke wat overdreven eloquente wijze gearticuleerd ha ha. Fragmenten van zijn toespraakjes van destijds waren soms hilarisch zoals hoe hij op bijzondere wijze aangaf dat de onmin tussen hem en Joop den Uyl was opgelost door een drie mans overleg met de minister president, waarbij de twee vice premiers schouder kloppend onder luid gelach van de tweede kamerleden hun collegialiteit toonden. Ik genoot en niet in de laatste plaats van zijn taalkundige jongleurstechniek. Wat kon hij prachtige rederijkerszinnen produceren zonder aarzeling.
Maar ook zijn eerlijkheid omtrent zijn katholicisme en zijn geloof, zijn bewondering voor Godfried Bomans en een Brabantse volkszanger waarvan ik de naam niet meer weet. En hoe hij Wim Kan heeft geholpen bij het tot stand komen van een persiflage op zichzelf, hij ging ervoor tijdens ministersoverleg naar "de overkant", naar de Haagse schouwburg waar Wim Kan zijn oudejaarsconferentie zat voor te bereiden. Had hij nog niet eerder openbaar gemaakt, hoe geweldig dat je zo kunt relativeren! Dat blijkt toch wel een kracht van hem te zijn geweest die hem stand heeft doen houden in die zware job. En dan hoe hij tot het wielrennen is gekomen, puur toeval omdat een stel agenten die hem moesten beveiligen hem uitdaagden om mee te fietsen, niet te  geloven toch!
Hij is niet meer onder ons, maar mijn generatie zal hem nog langdurig herinneren; hij heeft voor mij postuum een bewonderenswaardig profiel gekregen.  

De eerste mieren

 

Die donkere stukken zijn plakken
van individuele mieren bij elkaar

Toen ik vanmorgen het KNMI consulteerde viel mij vooral op dat het vandaag nogal warm zou worden voor de tijd van het jaar. Daarom wilde ik vandaag tijdens mijn dagelijkse 10 kilometertjes hier achter in het bos wel eens onderzoeken of de bosmieren al uit de winterslaap zouden komen. Nu moet u weten dat mieren feitelijk een multicorpusculair organisme vormen, de individuele mieren, met name de werksters vervullen gezamenlijk een veelheid van taken zoals in een multicellulair organisme alle cellen gezamenlijk een veelheid van taken vervullen. Daar is afstemming voor nodig in beide situaties. In multicellulaire organismen gaat dat intern met hormonen en allerlei andere signalen, bij mieren gaat dat met geuren. 
In het begin van het seizoen, dus na de winterslaap moeten die mieren de signalen weer op elkaar afstemmen en dat gebeurt mijns inziens wanneer ze in grote plakkaten, vaak in de warme zon langdurig intensief met elkaar in contact zijn. Is dat gebeurd dan gaan zij alle weer hun gang, hoe dat gaat ervaar ik als een fantastisch onderdeel van de natuur. Maar over dat met z'n allen bij elkaar zitten (vaak in de zon) verschil ik nogal van mening met vriend Jap, volgens hem zitten de mieren in de zon om lekker warm te worden en zo het nest weer op te warmen terwijl mijn gedachte in de richting van fysiologische afstemming gaan.
Welnu, vandaag zaten op twee van de drie mierenhopen die ik kon inspecteren inderdaad grote plakken mieren dicht op elkaar terwijl er absoluut geen zon te bekennen was, de luchttemperatuur was misschien een graad of 15 dus ook niet echt warm. De miertjes bewogen zich dan ook langzaam maar ik zag er al een aantal met takjes slepen, dus ze gingen al aan het werk los van de afstemming.

De scharlaken stad

 

Uit een nieuw ontdekt mini-bibliotheekje hier in de buurt heb ik onlangs een tweetal boeken meegenomen op grond van de bekende schrijvers Umberto Ecco resp. Hella Haasse. Baudolino van Eco is een soort schelmenroman die speelt in de tijd van keizer I, Barbarossa. Historicus Eco voert de schelm Baudolino op als iemand die een rol heeft gespeeld in de loop van de geschiedenis terwijl het een door hem zelf opgevoerde figuur is. Leuke verhaalvorm maar begon mij na een paginaatje of honderd toch te vervelen, boek gaat verhuizen naar een ander bibliotheekje. Ik heb een ander boek terug geplaatst.
Maar het tweede boek, "De scharlaken stad" van de pen van Hella Haasse was toch wel andere koek, dat heb ik in een mum van tijd van kaft tot kaft uitgelezen, een schildering van het merkwaardige Rome aan het einde van de middeleeuwen en de rest van Italië in voortdurende strijd, met pausen die kinderen verwekten en legers aanvoerden ondertussen schimmige afspraken, kunstenaars als Michelangelo en politieke verhandelingen schrijvende lieden als Miachiavelli. Michelangelo, zelfs de gedachtenis aan Savanarola wordt opgevoerd, toespelingen op de Griekse en Romeinse geschiedenis en filosofie, allemaal kost waar ik in mijn leeswoede over weet. Ik heb er van genoten, een boek dat al in 1952 voor het eerst is gepubliceerd van de toen nog zo jonge Hella, toch wel een van de bekendste schrijfsters van onze lage landen.

Recital in Zeist

 

Optreden in Zeist

Vandaag weer naar een recital van de VvhL, Cecile van de Sant, vooral bekend als opera zangeres trad op en ik kende haar wel van naam maar had haar nog niet eerder horen zingen als liedzangeres. 
Het programma dat zij zong was geheel Franstalig, niet echt mijn goesting, maar vooruit, het gaat om de interpretatie en de combinatie van tekst en muziek. Samen met de bekende pianist Kelvin Grout gaf zij vleugels aan liederen van Reynaldo Hahn, Fauré, Duparc en Berlioz voor de pauze en na de pauze van Mozart, De bussy, weer Hahn, en Chabrier. Roos had al snel door dat enkele liederen op het zelfde gedicht door verschillende componisten waren getoonzet net als een recital van Maarten Koningsbergen dat we onlangs hebben beluisterd in Zwolle. Ik was erg onder de indruk van het lied "La vague et la cloche" van Duparc, dat naar ik later van Roos begreep ging over de wind en ruig weer op zee. Werd prachtig uitgevoerd en ik vond ook de uitdrukkingsvaardigheid van Cécile bijzonder, mag je misschien ook niet verbazen van een zangeres met zo veel ervaring in de opera wereld. Fauré met de dobberende schepen als de wiegjes thuis, heb ik ook wel eens begeleid, mooi lied. Verder zei het programma me niet zo gek veel, maar ik heb zeker genoten.  
In de pauze uitvoerig gesproken met degene die ik nog goed ken uit de tijd dat ik bij het Zeister Toonkunst koor heb gezongen. Gelukkig werd ik niet gevraagd of ik van dit recital weer een verslag wilde maken, dan lijkt het in het blad van de vereniging net alsof ik me zelf zo graag laat horen en dat is helemaal niet het geval. Maar de oproep om verslagen in te sturen is groot en maar weinigen die daar gehoor aan geven en dan voel ik me geroepen en bij enkele afdelingen is dat opgemerkt en word ik gevraagd zodra ik m'n neus laat zien, en dat is nou niet echt mijn bedoeling. Laten anderen het ook maar doen toch?

Kistjesdag

 

Scherm getoond tijdens de wintervergadering
Dr Antoon Oudemans

Vandaag hield de NEV, de Nederlandse Entomologische Vereniging haar wintervergadering, vanouds "kistjesdag" genoemd omdat "vroegig" de leden die iets wilden delen met anderen hun vondsten toonden in kistjes met een glazen deksel waarin de insecten waren opgeprikt. Nu bestaat kistjesdag vooral uit lezingen die met de moderne visuele ondersteuning worden gehouden. Maar nog steeds was er 1 kistje dat voor de show door de spreker nog omhoog gehouden werd maar niet rondging zoals dat met kistjes gebruikelijk was.
Dochter Joke was tot enkele jaren geleden ook lid van de NEV en ging met genoegen naar kistjesdag omdat ze het zo leuk vond al die oude mannen met baarden, daar was vandaag overigens iets minder sprake van hoewel de toehoorders toch vooral oudere witte mannen met baarden waren, maar de sprekers waren voor een groot deel dames! 
Het is grappig hoe ik vanaf zo'n twintig jaar geleden in deze groep van natuurliefhebbers terecht ben gekomen, dat ging via de mieren, een insectensoort waar ik als kind nogal in geïnteresseerd was. Roos was daarvan op de hoogte en maakte daar aan gewag toen zij op een dag tijdens een wandeling iemand wat zag wroeten in een mierennest, duidelijk op zoek naar iets. Dat was "Rudolf" een plaatsgenoot die onderzoek deed naar gastmiertjes in mierenhopen en kwam in gesprek met Roos; niet veel later was ik secretaris van de Mierenwerkgroep Nederland (MWG) een genootschap van lieden die in mieren waren geïnteresseerd maar die op dat moment wat problemen had voor wat het bestuursleden betrof. Ik heb daar nooit spijt van gehad want via die MWG  heb ik mijn entree gemaakt naar menige natuurliefhebbers waarvan een aantal vrienden waaronder Ab en Jap. Maar ik werd tijdens deze bijeenkomst ook hartelijk begroet door Bram M. die ik 14 dagen geleden ook al had ontmoet.
Eén van de lezingen ging over mijten bij slakken waarbij uit een grijs verleden werd geput en daar viel de naam Oudemans, een zekere Antoon Oudemans had op dat gebied, begin 20e eeuw zijn sporen verdiend met onderzoek en daarvan waren zelfs nog bruikbare preparaten aanwezig in de collectie van Naturalis. Het portret van Antoon werd zelfs prominent getoond van deze wetenschapper, tevens een van de oprichters van Natuurmonumenten meen ik en jarenlang bestuurslid van de NEV. Nu ken ik iemand met die achternaam en ik kon het dan ook niet laten om de foto van dit portret door te sturen. Leuk toch om zo'n prominent wetenschapper als voorouder te weten.

Oeteldonk

 

Industriële producten geproduceerd in Brabant

Voor vandaag had ik een bezoek aan het Noord Brabants Museum gepland. Maar eerst marktbezoek, 2 kilo eigenheimers en een riblap ingeslagen voor bezoek van volgende week wanneer Peter en Jessica met de twee kleinzonen op bezoek komen. Het was tot mijn verrassing droog toen ik naar het station fietste en ook in den Bosch was het droog. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden - wist ik veel - was dat vandaag het carnaval losgebroken was, het is de dag van "elf uur 11 minuten en 11 seconden". Ik liep de stad in en overal grote vuilnisbakken met "we houwen Oeteldonk schoon" en bij straten stonden grote dranghekken klaar met als opschrift "deze straat is vol", allemachtig hier gaat wat gebeuren. Maar gelukkig ook bordjes met hoe je naar het genoemd museum moest lopen en daar was het heel rustig. En al snel liep ik langs een zaal met werk van Jan Sluijters, vrolijke kinderportretten met speelgoed, blote dames en plattelands onderwerpen. Een schilder van vrolijk werk in uiteenlopende maar steeds figuratieve stijlen. Ik houd er wel van. Verderop een zaal met modern non-figuratief werk, heel verrassend maar niet mijn goesting evenmin als het werk van een Oekraïense kunstenares in een zaal verder. Een verdieping hoger was de vaste tentoonstelling over de ontwikkeling van Noord Brabant die al begon met de eerste menselijke bevolking, 15.000 jaar geleden, de jager verzamelaars met stenen werktuigen, tja zo is het begonnen in onze lage landen. Ook de Romeinen hebben hun sporen nagelaten, de middeleeuwen en tot slot de industriële tijd en de naoorlogse explosie van industriële activiteiten. Vooral van dit laatste aspect was ik onder de indruk hoe veel karakteristieke producten van mijn jonge jaren kennelijk in Brabant werden ontwikkeld en geproduceerd. Van de Langstraat, het gebied rond Waalwijk wist ik nog van de lagere school dat hier leerindustrie was met schoenen als product, het halve zolenlijntje is daar nog een fossiel van in het landschap, maar ook de AaBe dekens met dat fraaie teken van een eland en een slede in de producten herinner ik me nog goed, Faam drop, ETNA kachels, Unox rookworsten maar ook "de pil" van Organon Oss. Dat stond allemaal uitgestald in een museum vitrine en een foto daar van siert deze blog.
Bij de terugtocht naar het station werd ik tegemoet gelopen door een stoet van veelal dorstige jonge mensen met een glas bier in de hand en een fel gekleurde sjaal om de hals en daadkrachtig op weg naar het centrum, de dranghekken zullen later die dag hun dienst wel hebben gedaan evenals de enorme vuilnisbakken en openbare WC's. Veel plezier daar in Oeteldonk!

Sapere aude

 

Skelet van de Holenbeer

Emmanuel Kant was degene die deze uitdrukking muntte bij het ontwaken van de verlichting, de overgang van de 17e naar de 18e eeuw: "Durf te weten". Ach, natuurlijk waren die oude Grieken in deze ontwikkeling ons voor geweest, maar het Europees feodalisme en de dominante invloed van "Rome" hadden de deksel weer op de intellectuele ontwikkeling gelegd. Laat ik heel eerlijk zijn dat ik deze uitdrukking van Kant nog niet zo lang geleden voor het eerst tegenkwam in het boek over die kleine groep intellectuelen in Jena die geïnspireerd door de Franse revolutie en de vernieuwingsgolf, die vanuit Frankrijk door Napoleon over Europa werd verspreid, zij het op een wat energieke doch wat opdringerige wijze. Maar het zette mij wel aan tot het bekijken van een serie van omroep Max over Napoleon, het opnieuw ter hand nemen van de levensgeschiedenis van Napoleon en vandaag het Teylers museum in Haarlem te bezoeken.

Fossiel van de Archeopteryx

Dit museum is tot stand gebracht eind 18e eeuw door de schatrijke zijde handelaar Teyler. De eerste opzet was een soort groot laboratorium waar geleerden hun proeven konden uitvoeren, dat is als het ware ingevroren in de tijd; veel van de destijds ontwikkelde en gebruikte instrumenten maken nu deel uit van de museum collectie, maar ook een enorm aantal vondsten op geologisch gebied, fossielen etc. 

De Electriseer machine van Marburg

In het verleden ben ik best vaak in dit museum geweest en liep ik in die stilte van een ouderwets museum te genieten, bij binnenkomst het skelet van de holenbeer met een paar afgietsels van schedels van uitgestorven voorlopers van de olifanten, verder kasten vol met fossielen, de archeopteryx, de eerste vogelachtige en ga zo maar door. Maar waar ik ook voor kwam, geïnspireerd door de presentatie van omroep Max was de aanwezigheid voelen van keizer Napoleon die hier in 1884 meen ik geweest is. De electriseermachine die hij heeft mogen aanschouwen, het portret van de toenmalige directeur Marburg dat daar hing. Maar er was natuurlijk veel meer zoals een speciale tentoonstelling van de wereldberoemde atlassen van Blaeu maar ook een modern kunstwerk in de vorm van een video presentatie geïnspireerd door een grot in een gletscher.

Het Sieboldhuis

 

Een Samoerai in volledige 
uitrusting

Alweer een kleine 10 jaar geleden dat ik dit museum bezocht. Hier op het Rapenburg in Leiden liggen twee schitterende musea vrijwel recht tegenover elkaar, het grote imposante Rijksmuseum van Oudheden en het Japanmuseum in het von Sieboldhuis. Eigenlijk wist ik me niet meer te herinneren wat er naast c\artefacten nog meer te zien was, Roos had mij geadviseerd te gaan vanwege een tentoonstelling van foto's van Japan uit de begintijd van de fotografie. Bij binnenkomst ging ik desalniettemin eerst naar de vaste collectie; verstild achterin de gang was een prachtige opstelling van wat von Siebold in Japan allemaal verzameld had aan planten en dieren specimen, daar kan ik zo intens van genieten zeker als er geen kletskousende medebezoekers zijn en ik stond daar helemaal in mijn eentje. Dat sfeertje vind ik zo heerlijk, de rust die ik ook zo ken van het Teylers museum in Haarlem, moet ik morgen maar weer eens heen gaan.

Studiofoto van een groep Ainu mannen

De foto tentoonstelling was best verrassend, het was duidelijk dat Japan qua ontwikkeling absoluut niet onderdeed aan de cultuur van Europa, prachtige gebouwen en beeldhouwwerken. De kleding van de mensen was exotisch en verfijnd, er waren foto's van samoerai en Geisha's maar ook van boeren en arbeiders. Bijzonder ook om een foto te zien van de Ainu, een bijzondere bevolkingsgroep in de Japanse archipel.

De Sagrada Familia

 

Prachtige foto van de Sagrada
Familia met de grote toren in
aanbouw zichtbaar

Ab en ik hebben bakker Bril als een soort "running gag" in ons jargon opgenomen, het betekent natuurlijk het maken van een wandeling die inclusief bezoek aan genoemde bakkerij met de koop van een saucijzenbroodje gepaard gaat. Ab bestelde laatst: "twee saucijzenbroodjes", en net als Obelix zei ik: "ik ook graag twee". Obelix doet dat met gebraden wilde zwijnen, maar zo gulzig ben ik nou ook weer niet. Na de desastreuze 26 kilometer met mijn best ernstige voetblessure ben ik wat terughoudend met het afspreken met Ab voor een wandeling, mijn ervaring is dat het te vaak te lang wordt en dat kan ik met het oude lijf niet meer aan zo blijkt helaas. De 13,1 met Dick ging mij prima af en ook met Roos en in m'n eentje kan ik de 13 best aan, maar daar moet het voorlopig ook wel bij blijven, ik riskeer niets meer. Maar Ab blijft hengelen met "Bakker Bril" en met een sardonische app stuurde ik hem de foto dat Roos en ik gisteren op het terrasje van bakker Bril aan het bekende versnaperingetje zaten te knagen. Hij stuurde per ommegaande een foto met daarop de Sagrada Familia, kennelijk was hij voor een paar dagen in Barcelona neergestreken en schreef dat hij dit toch wel de mooiste kerk vond die hij ooit had mogen aanschouwen.

Interieur van de Sagrada Familia

Het is ook wel iets bijzonders, niet alleen de architectuur van Gaudi maar ook dat deze cathedraal al bijna honderd jaar in aanbouw is en naar ik verwachtte ook nog lang niet klaar was. Maar tot mijn grote verrassing zag ik dat de reusachtige "grote toren" van de kerk al een heel eind was gevorderd. Ik ben dan ook 's-avonds op internet gaan rondscharrelen om me op de hoogte te stellen van de voortgang van het bouwen. Op een tweede foto van Ab zag ik dat het interieur al was aangelegd, er staan banken en kennelijk worden er al diensten verzorgd. Ik heb sinds 1979 deze kerk vrijwel iedere 10 - 15 jaar gezien, maar de laatste keer pakweg 14 jaar geleden was hij nog lang niet klaar en naar ik nu begreep is zij naar verwachting in het honderdste sterfjaar van architect Gaudi in 2026 klaar, met een beetje goede wil ga ik dat nog meemaken?! Had ik niet verwacht. De financiering was aanvankelijk uit vrijwillige donaties van gelovigen maar is de laatste decennia in toenemende mate overgenomen door de toeristen die in hordes dit achtste wereldwonder komen bekijken en daarvoor entree kosten "doneren". Dat heeft het bouwtempo kennelijk aanzienlijk versneld.

Bij bakker Bril

Vaste prik wanneer ik met Ab aan de wandel ga vanuit Klarenbeek, bakker Bril. Zijn saucijzenbroodjes vind ik onweerstaanbaar en deze bij uitstek ambachtelijke bakker in het piepkleine plaatsje Appen is dan ook van heinde en verten bekend. Roos en ik hadden voor vandaag heel iets anders bedacht, we zouden naar Nunspeet gaan en van daaruit een heen en weertje maken naar het Hulshorster zand. De trein naar Zwolle had echter zo veel vertraging dat we de aansluiting niet zouden kunnen halen en daarom bedacht ik in de gauwigheid het alternatief om naar Klarenbeek te gaan en daar een heen en weertje te doen. Roos had - uiteraard - een ander idee en zo werd het een wandeling van Klarenbeek naar het stationnetje Voorst Empe. Het was nog wel hier en daar erg modderig vanwege de aanhoudende regen van enkele dagen geleden, maar het was een fijne wandeling en we deden op mijn uitdrukkelijke wens bakker Bril aan. Grappig genoeg appte vriend Ab tussendoor zowel over de saucijzenbroodjes van bakker Bril als over zijn bewondering voor de Sagrada Familia van Gaudi.
We hebben onszelf verwend met koffie en saucijzenbroodje in de serre van bakker Bril, gezellig intermezzo. Toen het laatste en verrassende stukje dat Roos had uitgekozen om, zonder langs de grote weg te lopen naar de trein te komen. Daar nog even wachten en naar huis. 

Recital in Elburg

 Artur Rozek en Martijn van Sas in Elburg

Artur Rozek, bariton en Martijn van Sas, piano

In de agenda van de VvhL werd dit duo aangekondigd en aangezien ik hen nog niet eerder hoorde besloot ik om de reis naar het prachtige plaatsje Elburg te ondernemen. Als meestal was ik veel te vroeg en had alle tijd om dit pareltje aan het IJsselmeer te bewonderen. In het centrum bevond zich de ruimte waarin het concert gehouden zou worden, een voormalige huisartsenpraktijk die verbouwd was om muzikale voorstellingen te huisvesten. Ik nam plaats op de voorste rij en kwam direct in gesprek met een mede-liedliefhebber die mij van alles over Elburg wist te vertellen en mij tevens een lift aanbood naar de NSbus in 't Harde. Regio coördinator Cora hield een inleiding en daar kwamen Artur Rozek, bariton en zijn begeleider Martijn van Sas. Na een korte toelichting op het programma begon het recital. Eerst een aantal enigszins gewaagde, misschien wel scabreus te noemen teksten door Poulenc op muziek gezet, telkens een hoorbaar gegniffel uit het publiek wanneer de (vertaalde) teksten doordrongen qua betekenis. Muzikaal een uitdaging trouwens zowel voor pianist als zanger, maar klonk geweldig. Daarna een aantal liederen over dieren, getoonzet door Ravel, de ijdele pauw, de ijverige veldkrekel, de zich voedende zwaan, een schattig lied over een ijsvogeltje dat neerstrijkt op de hengelstok en tot slot die rare kipachtige, het agressieve parelhoen, leuke afwisselende liederen waarna het duo even de rust van de pauze kon opzoeken.
Na de pauze wat bekender werk van Hugo Wolff en als uitsmijter twee Rückert Lieder, met "Ich bin der Welt abhanden gekommen", een van mijn grote favorieten, nu met piano begeleiding ook schitterend. en met "Um Mitternacht" werd het recital afgesloten. Een stevig applaus was hun deel, we kregen als publiek zelfs twee keer een "encore". Dankjewel heren. Na afloop heb ik nog genoeglijk met hen gesproken, ze hadden al eens eerder voor de vrienden gezongen maar dat was mij ontgaan. Op 3 maart treden zij met een ander programma op in de regio Twente.

Den Ham

Onderdeel van de Boarding school

Roos had voor vandaag iets nieuws in gedachten, bus vanuit Ommen naar het plaatsje Den Ham en dan met een track van ongeveer 13 kilometer terug naar Ommen via het Besthemer Ven, een van onze lievelingsplekjes. En zo gezegd, zo gedaan. Liep door een bos met veel loofbomen, fraaie eikenlanen en beukenlanen, uitzicht over plassen en heide gebieden, maar ook een "boarding school", gevestigd in een voormalig kasteel en een open lucht theater in een klassiek Griekse stijl; het was een wandeling die het zeker waard is om nog eens te doen!

8 extra levensjaren

 Onlangs las ik in het NOS Nieuws iets over een onderzoek waaruit duidelijk bleek dat er een fors verschil bestond in levensverwachting wanneer de rijkere mensen werden vergeleken met de financieel minder bedeelden. En het verschil in gezonde levensjaren was nog veel groter; een statistisch duidelijke relatie dus tussen levensverwachting en financiële situatie. In de analyse worden mijns inziens wat voorbarige conclusies getrokken dat de financiële situatie ook de oorzaak is van dat verschil en daarbij zet ik mijn vraagtekens.
Wat zijn de belangrijkste factoren voor een gezond leven? Denk daar eens over na, dan zijn het toch vooral zaken als leefstijl: gezond eten, niet roken, beweging, alcohol gebruik e.d. Voor beweging hoef je echt niet naar een (dure?) sportschool, gewoon wandelen of fietsen en niet met de auto of brommer of elektrische fiets, het is zo simpel. En gezond eten hoeft echt niet duur te zijn, een pizza laten invliegen is duurder dan een kilo aardappelen en een zak uien en een rode of groene kool is ook niet zo duur en wat dacht je van een zakje erwten of bonen. Bruin brood kun je makkelijk zelf bakken en is goedkoper en gezonder dan dat kleffe brood van de bakker. En zo zou ik door kunnen gaan.
Maar weet iedereen dat wel? Kan haast niet missen want er wordt veel over gepubliceerd, maar niet iedereen pikt het op denk ik. Wellicht zit daar de reden van het verschil, het tot je nemen en door laten dringen van belangrijke informatie. Degenen die het op school beter doen zijn ook de mensen die later meer verdienen maar die ook de informatie tot zich nemen en daar bewust mee omgaan denk ik. Daar zie ik het verband meer.
Of je nou arm of rijk bent, wentel je niet in gemakzucht, maar ga bewust om met je stijl van leven en dat is vast niet van je inkomen afhankelijk dunkt mij. Maar hoe krijg je die boodschap over de Bühne dat is het probleem wellicht meer, het komt niet over althans het leidt niet tot gewenst resultaat. Ik zou het iedereen zo gunnen; heb ook wel eens overwogen om consulent lifestyle te gaan invullen en mensen helpen, maar dat is niks voor mij.

Het Robbenoordbos

 

Nu een onsie met broer Jan

Vandaag op stap met m'n andere broer, met broer Jan. Hij pikte me op bij station Hoorn waar ik gisteren door broer Henk was afgezet, grappig. Eerst koffie drinken en schoonzus begroeten en bijpraten. Daarna gingen we op weg naar het Robbenoordbos om een wandeling te maken. Dit was de plek waar mijn vader in zijn laatste weken ook vaak met de twee broers kwam om de benen te strekken maar vooral om nog wat door deze hem zo dierbare omgeving te rijden. Vader voelde zich zo veilig in de auto naast een van die twee reuzen. Mijn vader en ik zijn veel kleiner dan mijn twee broers.
Ik ken de weg in dat bos niet en dus had ik Komoot gestart om te voorkomen dat we de richting kwijt zouden raken zoals de laatste keer dat ik hier met Jan had gelopen; daar is Komoot ook een handig hulpmiddelvoor. Was niet echt nodig want Jan wist precies hoe we moesten lopen om weer terug bij de auto te komen. Al wandelend kun je zo fijn met elkaar van gedachten wisselen en dat deden we dan ook uitgebreid. Na afloop nog even langs huis voor een kop koffie en daarna bracht Jan me weer terug naar het station. Is wel een heel makkelijke verbinding, je hoeft voor Utrecht CS niet over te stappen. Was weer lekker op tijd thuis, prak opgewarmd, frietjes gebakken en smullen maar!