Een echte puinhoop

 

Het schamel restant van de Werkschuit

Onlangs bracht ik mijn oud papier naar "de kerk"; op weg daar naar toe zag ik dat het gebouw van de Werkschuit, voormalig cultuurcentrum van de Bilt nu toch wel was terug gebracht tot een puinhoop. Moest er toch even een foto van nemen. Vorige week lag er nog een hoop ijzerwaar naast; dat was inmiddels afgevoerd.
Er wordt heden veel gesloopt in ons dorp; allemaal gebouwen en instellingen die nog helemaal niet zo lang geleden zijn opgericht zoals het zwembad en zeker het winkelcentrum "de Kwinkelier"; die laatste heb ik zelfs zien verrijzen op een voordien leeg, zij het wat zanderig terreintje, in gebruik als speelterreintje voor de jeugd. Het doet me best wat dat je alles zo ziet komen en vooral gaan; het besef van de tijdelijkheid der dingen dringt zich aan me op. Daarentegen zo'n oud centrum als in Amsterdam binnen de grachtencirkel zou voor een zeventiende eeuwer nog goed herkenbaar zijn; wat bepaalt nou die eeuwigheid resp. die tijdelijkheid der dingen? Is het toch de bouwkwaliteit of misschien wel de schoonheid, de harmonie die "vroeger" een zekere meerwaarde heeft verleend? 

Mijn klimRoos

 

Roos op de hoogzitter

We hoefden ons niet te haasten vanmorgen; Zutphen is een half uurtje treinen vanuit Wijhe. Dus hadden we niet de trein van 9.00 uur maar van 9.30. We hadden gepland om direct vanuit Zutphen te gaan wandelen, maar buiten het station gekomen en ik de stekende, laag staande zon zag, stelde ik voor om liever van Brummen naar Zutphen te lopen. Dus namen we de nog niet vertrokken sprinter naar Brummen. Was een goede beslissing geweest, want we merkten diverse keren op dat het geen doen was geweest om tegen de zon in te wandelen. Roos had de richting van de track omgekeerd terwijl ik me verbaasde dat Komoot moeite had; tja, suffe ik. 
Roos had het weer zo goed uitgezocht; het is toch vooral een streek met boerenland met hier en daar landgoederen, waaronder het Leusveld. Maar die kun je behoorlijk goed aan elkaar rijgen en zo had Roo de track geconstrueerd. Desondanks weken we onderweg af van de track toen we een afslag zagen die geel-rood was gemarkeerd: het Havezathepad dat richting Zutphen ging. Daar kwamen we een hoogzitter tegen van een jager. Natuurlijk moest Roos daar op klimmen; het zal ook niet. Overigens hadden we tijdens het smikkelen besloten om niet naar Zutphen maar naar station Voorst-Empe te gaan. Daarom weken we uiteindelijk uit naar een pad langs een water met tientallen knotwilgen; een hele rij oeroude, soms helemaal verrotte, maar verder goed onderhouden knotwilgen. Waren vast bedoeld om het zompige pad enigszins droog te doen slurpen. Uiteindelijk kwamen we in het plaatsje Voorst en zocht Roos nog naar het huis van een oude kennis van haar. De trein kwam vlot en binnen een mum van tijd waren we via Zutphen weer in Wijhe. Was een heerlijke wandeldag geweest.

De jeugd of de "kwetsbaren", that's the question

 En inderdaad, zoals we gisteren hadden besloten hebben we het heel rustig aan gedaan. Uitgebreid ontbeten met eitjes en sinaasappelsap; beschuitje met heidehoning koffie en uiteindelijk in de middag door het bos naar het station gewandeld door het Houdringhe bos. Het wordt ontzettend vroeg donker in deze tijd van het jaar; we waren Amersfoort nog maar net voorbij of het duister viel definitief in. Het was behoorlijk druk inde trein; morgen worden er weer nieuwe maatregelen van kracht die bedoeld zijn om het Corona virus wat in bedwang te houden teneinde de ziekenhuizen te behoeden voor overloop. Ik heb te doen met de ministersploeg die hier, demissionair of niet maar wel over moet bazuinen wat de deskundigen hen voorhouden. En dat valt niet mee; ze doen het nooit goed, of het deugt niet. De mensen zijn het spuugzat en trekken zich weinig meer aan van de voorschriften, het aantal ziekenhuisopnames stijgt de pan uit. De jeugd heeft het zwaar, terwijl we het zo wordt gezegd allemaal doen voor de ouderen en de "kwetsbaren" onder ons. Het wringt allemaal en daarom heb ik te doen met degenen die de uiteindelijke beslissingen over het voetlicht moeten brengen.
Net als in klassieke tijden is het de boodschapper van het slechte nieuws die het - onterecht - moet ontgelden.
Nou ja, we waren lekker op tijd in Wijhe; ik moest lopen; Roos had haaar fiets op het station staan en zij zou voor thee zorgen als ik aankwam. Het was weer zo lekker stil daar en echt donker. Ik probeerde nog of ik de melkweg kon zien, maar zo donker en helder was het nou ook weer niet. Ook bij Roos in huis is het dan zo stil dat het me gewoon opvalt. We hebben zelfs nog even gebridged.

Als het een boek is ....

Het feestvarken aan de andere kop van de tafel

We waren uitgenodigd om mee te eten vanwege de verjaardag van de zoon van Anita, de stiefzoon van Sander; Sander is de halfbroer van Douwe en ooit de stiefzoon van Roos. Kortom een zoekplaatje van familie proporties waar ik volstrekt buiten stond en slechts als de partner van Roos optrad. Maar wel heel gezellig hoor. Helaas waren twee van de halfbroers van Sander niet aanwezig door omstandigheden. En het hele festijn dreigde in het honderd te lopen omdat het restaurant - een tweesterren restaurant, sic - de afgelopen avond een keukenbrandje had gehad. Sander had gelukkig een alternatief gevonden, zij het "slechts" een éénsterren restaurant in Valkenswaard.
Douwe kwam voorrijden met de Tesla en daar gingen we. Voor de gelegenheid had ik een jasje aangetrokken; niet het trouwpak dat ik bij gelegenheid van Hugo's en Peters' huwelijkssluitingen had gedragen, maar m'n vertrouwde bruine ribfluweel. Het was koud en ik had me (te) warm aangekleed voor de chique plekken waar we zouden vertoeven. Eerst even als gezelschap bij elkaar komen met een kopje thee ten huize van Anita en Sander. We arriveerden toevallig tegelijk met Sanders' moeder en haar man; de dames Roos en Helma ontmoetten elkaar voor het eerst sinds misschien wel 40 jaar weer en hadden elkaar veel te vertellen over het verleden; was goed en bijzonder belangrijke "bijvangst" van deze bijeenkomst die was gedrapeerd als familie reünie rond de verjaardag van Atilla, die morgen 15 jaar wordt.
Met twee auto's gingen we op weg naar Valkenswaard en na het vinden van parkeerplaatsen liepen we naar het restaurant. Was heel gezellig en al snel nam het gezelschap plaats. Ik zat aan één smalle kant van de tafel en de jarige Atilla aan de andere kop van de tafel. 
De ene na de andere lekkernij werd geserveerd en we praatten wat af; de aparte ruime waar wij als gezelschap van 11 man zaten was zodanig dat je zelfs wat met de veel verderop zittende disgenoten kon converseren; geen uitgebreid gesprek maar een verstaanbare vraag of opmerking. Zo had ik enig contact over de wijn met Jasper, ook een halfbroer van Sander. Het is een bijzonder ingewikkelde familie samenstelling en het is bijna een raadsel om uit de hier boven gegeven informatie de samenstelling af te leiden; het was amusant en buitengewoon plezierig.
Onderdeel van de bijeenkomst was natuurlijk het uitreiken van de presentjes voor de jarige Job. Helma overhandigde iets aan Atilla en vroeg zich daarbij af of hij het misschien al had. Heel spits antwoordde Anita: "als het een boek is, zeker niet!", waarop iedereen, en ik zeker ontzettend moest lachen. Verder kreeg hij vooral pecunia om in een rijwiel te investeren, een niet elektrische fiets zou het worden.
Door de Corona maatregelen moesten we om 20.00 uur verdwijnen uit het restaurant en gingen we nog even terug naar Waalre voor een kopje koffie en afscheid. Daar liet Anita mij nog haar kunstwerkjes zien in het daar speciaal voor ingerichte atelier; prachtige Hongaarse kunst van het versieren van speciale koeken, die je uiteindelijk zelfs kunt opeten. Echte traditionele taferelen met bloemen, maar ook hele moderne die afgeleid leken van het Haloween feest dat we onlangs hebben mee mogen maken. 
Douwe reed ons weer terug naar de flat. 
Het was voor Roos best emotioneel zwaar geweest zo'n confrontatie met het verleden; niet echt makkelijk om het maar eens eufemistisch te zeggen. Daarom besloten we om het morgen maar eens heel kalmpjes aan te doen. Ik besloot om morgen met haar mee terug te gaan naar Wijhe en dan zien of we maandag samen een mooie wandeling konden maken van Zutphen naar Brummen; daar had Roos al enige tijd geleden een track voor geconstrueerd. 

Kreeg het er gewoon koud van

 

Die Paul Theroux bespaart mij in ieder geval veel gereis; zijn reisboeken zijn zo informatief dat je eigenlijk niet meer naar die plekken toe hoeft die hij beschrijft. Heden lees ik twee boeken van zijn hand tegen elkaar in; bij Roos ligt een boek over een reis rond de Middellandse zee en hier heb ik een boek over een jaar lange rondreis door China. Naar China hoef ik inderdaad niet meer toe; ik zou iedereen met aspiraties om naar China te willen voor vakantie om eerst dat boek van hem te lezen en wel dat tweede boek, want hij heeft eerder een boek geschreven over een 6 jaar eerdere reis door China.
Vanmorgen las ik een deel van zijn reis naar het uiterste noorden van China, het stuk tegen de Siberische grens aan met alle koude van dien. 38 graden vorst heeft hij met moeite overleefd in onverwarmde treinen waarin het tochtte en nagenoeg onverwarmde hotelkamers. Een groot verteller en zeer erudiet; hij bereidt zijn reizen zeer grondig voor zo is mij wel duidelijk want hij weet een hoop boeken te noemen die hij ter voorbereiding grondig heeft doorgenomen. Daaruit heb ik al een paar leesadviezen getrokken.
Vanmorgen lag ik ook weer te lezen met ontbijt, thee en koffie op bed; daar lees ik toch het liefste. De kou en de omgeving beschreef hij zo meesterlijk dat ik me gewoon verbeeldde dat er hier in de Bilt ook sneeuw lag. 

Een schoenendoos met veren

 Roos spreekt nogal eens haar verbazing uit over mijn geheugen aan oude gebeurtenissen; in het algemeen onbelangrijke "tante Truus" verhaaltjes, maar wonderlijk dat je bij een zo slechts tijdelijk geheugen zo'n goed ontwikkeld geheugen hebt voor hele oude gebeurtenissen die in het algemeen geen enkele betekenis meer hebben, waar je al jaren niet meer bij hebt stil gestaan terwijl je een gedachten van een uur geleden niet meer tevoorschijn kunt "denken", althans dat gebeurt mij vaker.
Zo had ik weer zo'n oud en naar ik denk nieuw verhaal; schoot me zomaar, associatief te binnen terwijl ik in bed een kop koffie lag te drinken om 7.30 hedenmorgen. Ik bedacht mij dat de deur van de kledingkast niet goed dicht was en dat er misschien wel een mot, zo'n wol etend insect binnen zou kunnen vliegen. Niet zo'n heel gekke gedachte, want in mijn "deftige" pak - dat ik slechts bij bruiloften en andere zeer bijzondere gebeurtenissen draag - zit in de mouw een piepklein gaatje waarvan ik vermoed dat het door een mottenlarf veroorzaakt zou kunnen zijn. En toen kwam uit die associatie dat oeroude verhaal.
Als jong kind verzamelde ik van alles, waaronder ook vogelveren. Met een wat ouder vriendje van toen verzamelde ik zelfs veren uit de kooien van de vogels in Artis. Maar al langere tijd verzamelde ik 's-morgens vroeg veren van de eenden die verderop aan de kant van de sloot zaten. Ik verzamelde die in een schoenendoos op zolder. Op een keer keek ik in die doos en ontwaarde een wriemelende verzameling insectenlarven die zich ongetwijfeld tegoed deden aan die veren. 
Wat ik ermee gedaan heb weet ik echt niet meer maar ik heb de veren met doos en al weg-gedonderd dat kan ik u verzekeren!
Doet me denken aan nog zo'n idiote gebeurtenis maar nu met dozen met spullen bij mijn oude vriend Bram; daar zaten de nesten met muizen in de verlovingsspullen van een van zijn zussen. Die muizen deden zich tegoed aan het vogelzaad uit zijn volière. We hebben de nesten met jonge, kale muizen zo in de gracht gegooid. De volwassen muizen sprongen gewoon in het rond; ik moet nog lachen als ik aan die oude herinneringen denk. Best leuk hoor zo'n archief met oude herinneringen. Is waarschijnlijk het enige dat resteert als je dement bent geworden; terugkeren naar je prille herinneringen of naar het niets. 

Heerlijk zo'n daggie niksen

 

Handig klein ding

Doe ik eigenlijk nooit, een dag thuis in de flat blijven terwijl het niet regent buiten zodat er geen excuus is om eropuit te gaan. Nee, ik heb zo veel gewandeld de afgelopen tijd en ik heb zo'n zin om lekker relaxed muziek te luisteren, met een goed boek te luieren in bed en koffie te drinken dat ik daarvoor ook alle tijd heb genomen. Ook in alle rust een bloggie te schrijven hoort daar bij.
Na de wandeling van gisteren met Roos van Lunteren naar Wolfheze was ik daar ook echt aan toe. We hebben daarna nog gebridged en dat heb ik door vermoeidheid en ongeconcentreerd spelen helemaal verknoeid. Ik ga Roos dan ook voorstellen om de komende tijd maar liever "recreatie bridge" te gaan spelen op Step; kan zij gewoon competitie blijven doen zonder dat ik haar nivo naar beneden speel. Moeten we maar eens overleggen.
Al langere tijd geleden heb ik mij een klein apparaatje aangeschaft waarmee ik muziek kan afspelen met van die kleine spiekertjes voor in de oren, tegenwoordig "oortjes" genaamd, althans die speakertjes (har har). Destijds kreeg ik het gebruik van dat malle ding niet in de vingers en heb ik het van mij geworpen, maar in toenemende mate kreeg ik er behoefte aan om ook wandelend van muziek te genieten en aangezien ik over een forse hoeveelheid mp3-tjes beschik van mijn favoriete componisten heb ik mij het gebruik van het apparaatje eigen gemaakt en geniet ik er nu volop van. Mahler, Beethoven, Bach, Mozart en Schubert vliegen mij nu in de oren; ik geniet er erg van.

En nu samen met Roos

 

Een fris wandelroosje

Voor de derde keer binnen een week op weg naar de wereldplaats Wolfheze; vandaag met Roos. Had ik gisteren bekeken of de track van Otterlo misschien verstandiger, althans korter zou zijn om samen met Roos te gaan lopen daar besloten we in overleg om tòch van Lunteren naar Wolfheze te gaan. Dus eerst naar Lunteren, een hele onderneming. Roos vertrok om 9 uur en ik om 9.30 naar Amersfoort waar we verder samen reisden naar Lunteren. Om 10.30 gingen we op weg. Het liep lekker vlot; droog weer waarbij af en toe zelfs het zonnetje tussen de wolken door piepte. Na een uurtje kwam er toch een buitje, maar stelde niet veel voor en de rest van de dag bleef het droog. Had ik juist vanwege Roos gekeken of het niet verstandiger was om vanuit Otterlo te beginnen vanwege de wat geringere afstand, daar trad de vermoeidheid sneller bij mij in dan bij haar. Het tempo lag ook wel wat hoger dan ik in mijn eentje doe. We waren dan ook al om 14.30 bij het station, dus net enkele minuten te laat om onze treinen te halen. Maar al met al een stuk sneller dan ik afgelopen vrijdag had gedaan. Roos had pech met de trein; haar aansluiting in Arnhem was naadje. Maar ook mijn treinreis liep niet erg vlot; de een of andere mafkees misdroeg zich zodanig op station Veenendaal de Klomp dat onze trein er vertraging door opliep en ook ik de aansluiting naar Bilthoven miste. 
Ik was weer behoorlijk moe en sloot even de ogen tot 20.30 als afgesproken met Roos; we zouden we nog even gaan bridgen. Had ik beter niet kunnen doen, want ik bakte er niets van en trek daarmee vooral Roos haar competitie score naar beneden.

En nu vanuit Harskamp

 

De koeien van Helios Hyperions zoon

Toen ik Roos had verteld wat ik vrijdag voor schitterende herfstwandeling had gemaakt over het Plancken Wambuis op de Veluwe wilde ze die wandeling ook maken en wel zo gauw mogelijk. Aangezien ze maandag een afspraak had in Wijhe kon het niet aansluitend aan het weekend. Aanvankelijk had ik voor dinsdag, morgen dus, een afspraak om met nicht Margreet te gaan wandelen, maar er is Covid in haar omgeving en ze moet die dag naar de GGD voor een test. Dat komt goed uit en dus gaan we dinsdag naar het Plancken Wambuis. Maar vanuit Lunteren is het dan wel schitterend, maar ook wel een hele afstand, dus ging ik vandaag maar eens op onderzoek uit of het vanuit Otterlo misschien niet even mooi, maar wel veel minder ver zou zijn. En dat laatste is uiteraard het geval, maar het eerste niet. Vanuit Lunteren is vooral ook het eerste stuk bijzonder mooi, terwijl vanuit Otterlo het niet echt bijzonder is.
Ik ging er vanmorgen al om 9 uur vandoor om met de bus naar Harskamp te gaan en dan beginnen met het stuk naar Otterlo. Een grappig stuk wandelweg over een lange zandweg. Ik zag een groep koeien staan in de laag staande zon en dat deed mij sterk denken aan de koeien van Helios die de vrienden van Odysseus niet konden versmaden waarmee ze hun ondergang tegemoet gingen en de steile dood zouden vinden in het brijnzoute water. (Ik ben weer eens bezig in de Odysseia).
Maar ook een breed voertuig waarvan ik bij de nadering niet kon uitmaken wat het precies was; een tractor met een huifkar erachter bleek het te zijn, met daarin een groep "kwetsbaren" in rolstoelen die wat zaten te knikkebollen terwijl de verzorgenden de stemming verhoogden door een vrolijk lied aan te heffen. Ik sjokte verder en vond tot mijn stomme verbazing een bankje. Daar heb ik dan ook mijn eerste bammetje opgenuttigd. Lekker in het zonnetje. Na een uur ongeveer bereikte ik Otterlo via een leuk paadje en al snel liet ik het plaatsje achter me en liep door het Plancken Wambuis gebied. Misschien omdat het de tweede keer was en ik te hoge verwachting had, maar ik vond het minder mooi dan de aanloop vanuit Lunteren en het grote veld bij de uitzichttoren. Uiteindelijk kwam ik natuurlijk op het stuk dat ik vrijdag al heb gelopen en bereikte ik het station van Wolfheze. 
Dat ik nog boodschappen heb gedaan bij AH, boerenkool heb afgemaakt, brood en spektaart heb gemaakt mag toch wel worden vastgelegd in deze blog, want ik was uiteindelijk nagenoeg uitgevloerd. Maar morgen weer 19,5 km samen met mijn Roosje.

De finale van IVC 2021

 

De St Jan van Den Bosch

Roos had mij al maanden geleden uitgenodigd om met haar te gaan luisteren bij de finale van het Internationaal Vocalisten Concours in den Bosch. Ik was daar twee jaar geleden ook met haar naar toe geweest, zij het dat het toen ging om een voorronde. Bij die gelegenheid was ik niet zo onder de indruk van de kwaliteit van het gebodene, maar nu ging het om de finale. Een viertal duo's, d.w.z. pianist(e) en zanger(es) zouden vanmiddag optreden en beoordeeld worden door een zeer deskundige jury. En deze keer heb ik verschrikkelijk genoten. Van de liederen die gepresenteerd werden kende ik slechts een enkele en dat was nog wel het eerste lied van de eerst optredende kandidaat. Een Scandinavisch koppel; Zweedse bariton en een Finse pianiste. Zoals je natuurlijk mag verwachten van finalisten ging het voortreffelijk; zelfbewust, rete-moeilijke pianobegeleiding (dat zou voor alle vier het geval zijn trouwens) en alles werd zuiver en foutloos uitgevoerd. Leuk was in een lied waarbij het ging om een fabel van Lafontaine en een lammetje met een wolf. Roos was vooral onder de indruk van de manier waarop hij "mèèè" zong om het gemekker van het lammetje na te doen. Hij zou er, achteraf gezien trouwens de winnaar mee worden.
De tweede kandidaat kwam uit China en ik vind het dan toch wel heel knap hoe je de liederen uit een volstrekt ander taalgebied en cultuur toch prima kunt vertolken. Dat hij niet de winnaar zou worden had hij zelf waarschijnlijk ook wel verwacht, maar ik had groot respect voor de wijze waarop hij de Europese talen wist te hanteren in de liederen. 
Vervolgens kregen we twee uitvoeringen van het verplichte lied. Een beeldschone maar ook bijzonder goed zingende sopraan - de enige vrouw bij de finalisten ?! - bracht het lied, naar ik dacht onverbeterbaar; ik dacht nog: "typisch een vrouwenlied, niet eerlijk!", maar het zou anders worden.
Na de pauze zong als eerste een bariton en die deed eveneens het verplichte lied en wel zo geestig en vol Schwung, dat ik bijzonder onder de indruk was en op de punt van mijn stoel ging zitten. 
De beeldschone sopraan nam weer over met haar pianist die meer weg had van een bodybuilder; een stoere knaap die niet piano speelde, maar de piano te lijf ging. In één nummer zelfs bijna letterlijk waarbij met de handen de snaren werden bewerkt en met een slaginstrument. Heel bijzonder. Vervolgens kwam de ludieke bariton weer aan de beurt en die zong werkelijk of hij in de opera stond; mimiek en geestig en ook bijzonder goed zingend. Ik was er dan ook sterk van overtuigd dat hij de finale zou winnen. Ook Roos was van hem onder de indruk en na afloop spraken we nog relatief uitgebreid met de twee laatst optredende duo's die in de gang naar de uitgang hun opwachting maakten. Ook met het Scandinavische duo spraken we nog even.
Toen we op straat liepen hadden we het natuurlijk nog even over wie we het meest in aanmerking vonden komen voor de eerste plaats. We vonden de laatste twee eigenlijk alle twee fantastisch goed en waren dan ook verheugd dat ik voor de bariton had gestemd en Roos voor de beeldschone sopraan. 
Op station den Bosch namen scheidden zich onze wegen; Roos naar Wijhe en ik via Utrecht naar de flat.
Achteraf bleek dat de jury het Scandinavische duo de eerste prijs had toegekend; ook prima. Ik had een heerlijke zangavond genoten en tot genoegen van Roos stelde ik voor om volgend jaar weer naar de finale te gaan.

Met de pont

 

Gezellig bij oma Roos op schoot

Roos vertrok al om 8.30 uit Wijhe en ik een uur later van station Bilthoven, op weg naar Utrecht CS en verder naar Dordrecht. We gingen op bezoek bij de kleine Joris. Jonge vader Peter vroeg nog hoe laat we dachten te arriveren want Joris ging meestal om 12 uur voor z'n middagslaapje. We wisten het niet zo precies omdat we voor het eerst met de pont van Dordrecht naar Papendrecht zouden gaan om bij hen te komen. Het viel gelukkig mee en om half twaalf waren we al ruimschoots in de weer met onze kleinzoon. Ik was nog niet binnen of ik zat met hem op schoot op de trap met een boekje; heerlijk zo'n klein mannetje op je schoot. Wat ik niet wist was dat Peter ondertussen een videootje van ons tweetjes maakte.

Was een verrassing toen ik die later op mijn WhatsApp kreeg; mijn kale kop in beeld en vooral hoe liefdevol ik met dat kleine ventje bezig was; ik ben echt gek op dat kleine spul. Ik zeg er eerlijk bij: "niet te lang, want ik heb dit al heel erg vaak meegemaakt", maar ik geniet er wel altijd van. Even later gingen we aan de koffie en zat de kleine Joris bij Roos op schoot, aandachtig samen een boekje bekijkend.
Om iets over 12 ging hij zoet slapen en konden we met ons drietjes over tal van onderwerpen spreken waaronder natuurlijk de nieuwe job van Peter,waarmee hij aanstaande maandag begint, maar ook over een immunologieboek dat hij heeft aangeschaft. Ik kreeg het mee om te bestuderen, want hij gaat zich zelf eerst verdiepen in projectmanagement en de chemie van isolatieschuim.
We taaiden weer af in de loop van de middag en keken nog even om het hoekje om het menneke in diepe rust in een hoekje van zijn bedje te zien slapen. Heerlijk gezicht. 
We liepen door Papendrecht terug naar de pont en kwamen door het gezellige koopcentrum van deze stad. We liepen nog even de markt over en ik kocht wat kaas. Toen met de pont naar Dordrecht, en daar was ook markt en daar kochten we wat spulletjes bij een kraam met Indische specerijen: webadres: www.specerijenkraam.nl Je kunt er ook on line bestellingen plaatsen vertelde de verkoper. Wie weet. In ieder geval hadden we bij de nassi die ik gisteravond nog had klaar gemaakt lekker kroepoek van de markt in Dordrecht.

Bijna de 20 km

 

Zo te zien een oude koningsweg

Voor vandaag had ik een stevige over de Veluwe in mijn gedachten; van Lunteren naar Wolfheze, bijna 20 km. Komoot had een track voor me uitgezet, dwars door de bossen van Lunteren, een stuk door bouwland en tot slot via het gebied, Plancken Wambuis over het mooiste deel van de Veluwe naar Wolfheze. Daar was ik lang niet geweest, dus vort met de geit. 
Eerst vroeg wat boodschappen doen bij "de Koopman", oftewel de groenteman en door naar het station. Met de trein van 9 uur naar Amersfoort en daar door een merkwaardig slechte aansluiting een half uur wachten op het treintje naar Lunteren. Maar daar ging het dan ook los. Even morrelen voordat ik de juiste afslag had naar het Lunterse buurtbos en vort met de geit. Het was een bos vol met paadjes; ik moest Komoot dan ook voortdurend in de hand houden, maar dan vond ik ook alles correct. Het was zo ongehoord mooi in het bos; hele velden vol met bladeren van beuken en andere bomen; ik mag daar zo graag in ploeteren als een klein kind; heerlijk vind ik dat en overpeins dan hoeveel jaren ik daar al van geniet en vraag me af hoeveel jaren het Lot nog voor mij tegoed heeft. 
Na het behoorlijk uitgestrekte buurtbos met haar enorme uitzichttoren uit het begin van de vorige eeuw kwam ik in een landbouwgebied; een paar lange zandwegen langs bouwland en uiteindelijk weer een bosweg ingeslagen bereikte ik uiteindelijk het fraaie gebied "Plancken Wambuis". Daar kwam de vrijwel eerste mogelijkheid om zittend een bammetje te nuttigen; daar was ik wel aan toe; ik zat zo'n beetje op de helft van de wandeling. Op een uitzichtplekje was een bankje waar al twee dames van het uitzicht zaten te genieten. Ze hadden er geen bezwaar tegen dat ik even aanschoof en dan ontstaat altijd een gesprekje en in dit tijdsgewricht uiteraard over dat verrekte rot virus en de maatregelen die daar tegen genomen worden. En dan het laatste stuk van de wandeling naar station Wolfhaze; het leek wel steeds mooier te worden en ook het laatste stuk was fijn om te doen. De OV-engel zorgde weer voor een uitstekende aansluiting en ik was dan ook snel weer op honk.

Nu geen regen

 

Aan het werk

Het was wel weer even wennen om die hele vroege trein te gaan halen; als vanouds was ik ruim op tijd voor de wekker al wakker; vandaag weer naar de Eilandspolder om te werken met de werkgroep "Eilandspolder", riet ruimen teneinde het Veenmos-rietland ecotype in stand te houden. Op de verlandingen in dit veengebied wordt het riet jaarlijks één keer of zelfs twee keer afgemaaid en afgevoerd teneinde de ondergrond te verschralen. Hierdoor ontstaat een ouderwets, veel voorkomend landschapstype dat zonder onderhoud dreigt te verdwijnen. In het voorjaar zie je daar het resultaat van; bloemenpracht met orchissen, zonnedauw en andere elders vrij zeldzame planten.
Eerlijk gezegd doe ik het vooral voor de gezelligheid en lekker in die natuur bezig zijn. Vaak moet ik aan mijn oude vader denken als ik hier lekker aan het ploeteren ben; wat zou hij graag door dit schitterende landschap hebben meegevaren. Ik geniet daar altijd volop van en daarna de best wel stevige klus van het afvoeren van het riet.
Maar het allereerst "de taart"; zelfs sinds het verscheiden van onze lieve taartschenkster wordt door de leden van de werkgroep zelf, om en om voor taart zorg gedragen om deze traditie in stand te houden.En zo begon de dag niet alleen met de ontmoeting van mij met Ab op het busstation Edam maar ook met de rest van de werkgroep en de taart;op Corona afstand zaten we buiten lekker aan de koffie met slagroomgebak van de bakker uit de Rijp. En daarna in de boot naar het "eerste veldje". Lekker stevig ertegenaan. Het was dit keer gelukkig droog; vorige keer was er 5 cm water gevallen; ik had er toen dan ook van af gezien om deel te nemen, en terecht zo vonden de anderen. Zoń reis ondernemen om helemaal nat en koud te worden verregend is onzin.
Na afloop bracht Wim-Jan me naar station Zaandam en was ik met de Intercity zo weer thuis. Fijne en vooral droge dag geweest.

Het nieuws van vandaag

 Ik zit gewoon te hikken van het lachen. Een geheim document in de trein laten liggen; het moet echt niet gekker worden.
En dan die verbazing over de nieuwe Covid golf (daar moet ik niet om lachen, maar voel het als een bevestiging van wat ik steeds gedacht heb). Ik krijg langzaam maar zeker het vermoeden dat er niemand is die zich de onafwendbare gevolgen van een pandemie met een nieuw virus realiseert. We mogen blij zijn dat het virus niet zo virulent is als de pokken; met dit relatief onschuldige virus, dat slechts (zwakke) ouderen en lieden met medische behandelingen (immunosuppressie sic!) of ongezonde conditie treft; kinderen worden nauwelijks ziek evenmin als de overgrote meerderheid van de volwassenen met een goede conditie. Dat is nu eenmaal zo. Net als waterpokken is het virus hoogst besmettelijk, dat valt niet te ontkennen; denk nog maar aan hoe het virus om zich heen greep in het begin in verpleeghuizen; als een strobrand! net als waterpokken vroeger in een kindercrèche. Overigens gingen de moeders met hun jonge kinderen vroeger expres naar gezinnen, waar het waterpokkenvirus rond ging om snel immuniteit te verkrijgen. Als dat- zoals de minister president in zijn eerste toespraak had gezegd (weet u nog, het ging om groeps-immuniteit) - inderdaad destijds was gebeurd, dan was de epidemie in NL nu wel achter de rug, met inderdaad een forse oversterfte van zwakkeren, ouderen, ongezond levenden en pechvogels. Het klinkt vreselijk hard, maar zo zit nou eenmaal de natuur, waar we inmiddels geheel van vervreemd zijn in elkaar. 

Eindelijk weer eens frietjes

 Vanmorgen eerst in huis op de eerste verdieping gestofzuigd en in de tuin de laatste (?) snijbiet geoogst; was toch weer een hele pan vol; het is niet te geloven hoe veel zo'n paar bosjes aan voedsel op kunnen leveren. Misschien komt er nog wel een laatste restje. Na de koffie hopsakee naar de Bilt. Het geouwehoer van de studenten in de trein was weer niet om te harden; het gaat helemaal nergens over, het "zeg maar" en andere vulwoordjes zijn niet van de lucht, maar wel bij de vleet en dat op hoge toon met van die doordringende tenor-stemmen. Ik ben twee keer van plaats gewisseld voordat ik in de andere wagon van de stoptrein een rustig plekje vond waar ik verder kon luisteren naar de 7e symfonie van Mahler. Aangekomen in de Bilt bij AH een zak boerenkool, een liter melk en ...... een pot èchte mayonaise gekocht. Al maanden, misschien zelfs al jaren wil ik weer eens zelf frietjes bakken en natuurlijk savoureren. En dat is er inderdaad van gekomen.
Ik was nog niet thuis of ik ben de keuken in gegaan om te koken; bruine bonen in de week gezet, lamskarbonaatjes en worst uit de vriezer gehaald, twee maal brood aangezet, waarvan 1 brood om kruidenbrood te maken met als smaakbasis een paar scheppen van het chai mengsel. En natuurlijk de frietjes gesneden van twee van die mooie Bildtstar aardappelen. Goed gewassen en in een steelpannetje met een paar schepjes zout om het water te onttrekken, paar keer roeren en grondig afspoelen en drogen in een thee doek. En toen op relatief laag vuur voorgebakken en tot slot bij de hoogste stand afbakken. Flink wat mayo erbij en ik heb toch gesmuld! De karbonaatjes heb ik gebakken zoals Lien dat vroeger deed; eerst marineren in zout, olijfolie en veel geperste knoflook. Dan zachtjes bakken en tot slot bij hoger vuur afbakken. Het was een koningsmaal!

Mooi herfst landschap

Volop jeneverbessen struiken

Vanmorgen stond ik al om half acht thee te zetten; Roos kwam net bij de wereld, maar versmaadde een kopje thee op bed zeker niet. Voorzichtig liep ik de trap op; vind dat maar eng met die hete thee, maar het ging prima. Na het ontbijt ging ik op weg naar Nijverdal voor een wandeling naar Holten. En wat was het mooi zo in de herfst. In Nijverdal werd ik nog onmuzikaal uitgeleide gedaan door een herfstorkest van bladblazers, maar mijn muziekspelertje met "oortjes" overstemde dat kolere geluid gelukkig. Voor het eerst had ik lekker warme thee meegenomen; dat had ik bij het ontbijt zeer beperkt gedronken omdat ik er niet geheel van overtuigd was dat het toilet in de trein wel zou functioneren; was niet alleen aanwezig, maar het rode licht brandde ook niet. Maar nu zat ik in het begin van de wandeling lekker rustig op een bankje van warme thee en Mahler te genieten. Onverwacht stopte een fietser en begon een gezellig praatje met me. Hij was ook 73 en bewoog veel voor zijn gezondheid. Hij vertelde van alles over zichzelf, als gebruikelijk en zei o.a. dat hij op weg was naar de sportschool. Ik maakte uiteindelijk een eind aan het gesprek door de rugzak weer op te doen en hem een prettige dag te wensen; leuk zo'n onverwachte onderbreking.
Ik kon het ook niet laten om naar vriend Dick een WhatsApp berichtje te sturen; ooit maakte ik met hem deze wandeling voor het eerst.
's-Avonds gingen we welgemoed op naar de bridgeclub, maar tot onze verbazing was er geen enkele beweging in het sportcentrum, althans niet in de bridgezaal. Ik ging nog even naar binnen in het gebouw, maar er was verder niemand die me iets kon vertellen. Roos had gelukkig het tel.nr. van de wedstrijdleider en die was verbaasd dat wij geen e-mail hadden ontvangen van dat er de komende drie weken niet gebridged zou worden, inderdaad, u raadt het al lezer, vanwege dat klote virus, althans vanwege de maatregelen vanuit de regering die ook maar vaart op dat medische clubje van het OMT.
We zijn thuis lekker gaan steppen, bridgen op Stepbridge van de bond. 

 

Een oud briefje

 In een oude agenda vond ik een ongedateerd briefje met daarop aantekeningen over mijn interesses. Naar ik vermoed is het rond 15 jaar geleden opgeschreven, misschien iets korter, maar ik was toch wel gefrappeerd dat mijn interesses nog steeds in die richting zijn, alleen ben ik er niet meer erg actief mee bezig, d.w.z. dat ik niet meer bij een organisatie ben betrokken als Slow Food, waar ik destijds actief in was.

Hier volgend de tekst:
Mijn 2 grote hobbies. Altijd gek geweest op droge worst. Speciale ham. Vooral in buitenland. Patés met flauwe, maar karakteristieke smaken. Pekelvlees bij Blom. Nagelholt. Op zoek naar ouderwetse slagers. Zelfslachtende, veel zelf maken. Vakmanschap, liefde voor het vak. Toewijding.
Culinair geweldige ervaring, rij van adressen. Zekere weemoed dat in deze tijd waarin we ons vrijwel alles kunnen permitteren alles van de industrie betrekken. Het kopen van voeding terugbrengen naar onbekend voer in je kar gooien i.p.v. de vakman opzoeken. Gaat toch vooral op voor het slagersvak.
Trend van boerenmarkt, streekmarkten. Leuk voor vakantie, vrije tijd.
Hoe doorbreek je dat? Aandacht voor wat belangrijk is.

Kennelijk waren het aantekeningen voor een stuk voor het blad van Slow Food Nederland of voor een lezing die ik moest houden; ik weet dat echt niet meer, maar mijn houding jegens voeding is niet fundamenteel veranderd.

Een fijn concert

 Iedereen in spanning vandaag; wat gaat er besloten worden omtrent dat verrekte rot virus; moet weer iedereen binnen blijven of maatregelen die vooral de ongevaccineerden betreffen, of wat dan ook? En vooral wat gaat de horeca en de culturele sector er van merken? Dat het virus hand over hand datgene doet wat ik al vanaf het begin verwachtte, is nu in ieder geval aan de orde. Je houdt een virus niet tegen; het is net als stijgend water, waarbij ik moet denken aan die enge video vanaf een hoge flat genomen met die tsunami in Japan; het water bleef en bleef maar hoger komen totdat iedereen gilde en de camera begon te schudden. Ik merk het in m'n directe omgeving; in drie gezinnen van m'n dochters heerst Covid deze week; tot heden had ik er in mijn naaste omgeving nog niets van gemerkt.
Roos had al een e-mail gestuurd naar Robert K., de coördinator van de afdeling Utrecht van de VvhL met de vraag of het concert van Harriet Burns en Ian Tinsdale wel plaats zou vinden. Het antwoord was bemoedigend: " 'T giet aon", en inderdaad bleek uit de regeringsverklaring dat culturele manifestaties relatief ongeschonden bleven bij de nieuwe maatregelen. De horeca wordt weer verder beperkt?!
Dus hedenavond sjokten we door druk Utrecht op de zaterdagavond naar het gezellige plekje "de Zeven Linden" waar de meeste van onze concerten plaats vinden. Buiten werden onze QR codes keurig gecontroleerd en binnen werden mondkapjes gedragen tot men ging zitten. Het niet zo gek grote zaaltje was behoorlijk gevuld; fijn voor de optredenden. 
Het concert was geweldig. Roos maakte voor de vereniging een voortreffelijk verslag over dit concert in haar eigen blog; daar voeg ik niets aan toe; bekijk dat vooral!
Innig tevreden liepen we terug naar de bushalte, nu door een aanzienlijk rustiger Utrecht.

Angstpsychose

 Het net begint zich te sluiten; ik heb het over het Corona virus dat zich ondanks alle maatregelen w.o. vaccinatie nog steeds en in toenemende mate manifesteert. In mijn naaste omgeving had ik tot heden eigenlijk geen mij bekende gevallen, maar inmiddels hebben twee gezinnen van mijn kinderen Covid en ook een kennis van ons is er mee besmet. Een stevige griep of een beetje verkouden is de meest voorkomende manifestatie. Een klein percentage van de patiënten heeft onvoldoende weerstand en immunologische capaciteit om dit nieuwe virus te lijf te gaan. Niet dat ik me er voor mijzelf zorgen over maak; daarin ben ik nogal stoïcijns; ik zie wel en heb mij keurig laten vaccineren en draag een mondkapje waar het van mij verwacht wordt.
Maar het aanhoudend geloei van sirenes van de rondtoerende ambulances creëren een sfeer van onrust en niet alleen bij mij. Het is een teken van deze tijd dat we niet meer kunnen omgaan met de dingen des levens die op ons afkomen zoals een nieuw virus als Covid of een bacterie ziekte als Lyme, overgebracht door teken en dan nu de groene knolamaniet die schijnt op te rukken in Nederland aldus de Trouw: "de dodelijke groene knolamaniet rukt op!", alsof hij een indringende vijand is, terwijl het één van de vele paddenstoelen is; over de opdringende even giftige gevlekte scheerling heb ik nog niet gelezen; komt volgend jaar wel. Het lijkt wel of de angstpsychose wordt aangewakkerd en wie wordt daar nou beter van?
Wat ik nergens lees is hoe je de eigen conditie kunt verbeteren door gezond te eten en veel te bewegen; je kunt als individu best wat doen om je te wapenen tegen allerlei aandoeningen, dat is mijns inziens zo langzamerhand wel bij eenieder bekend, maar wordt door weinigen in de praktijk gebracht: te "vul maar in"; "ik haal wel een pil, of ga naar de fysiotherapeut of mijn cardioloog weet wel raad etc.", is veel makkelijker, maar helpt niet, in tegendeel, het maakt je afhankelijk.

Een licht gevoel van nostalgie

 

Voor het geweld

Er gaat de laatste maanden nogal wat tegen de vlakte in de gemeente de Bilt. Het zwembad is inmiddels een gapend gat; winkelcentrum de Kwinkelier is al lange tijd in transitie, d.w.z. het oude is deels afgebroken en vervangen door nieuwbouw, maar de loop komt er nog niet erg in en het is er niet meer gezellig. En al enige tijd hangt de afbraak van "de Werkschuit" in de lucht. Zag ik vorige week al de destructie machine in de voortuin staan, daar zag ik vanmorgen dat de afbraak in gang was gezet. Ging zo vlug dat ik direct een foto maakte; ik vreesde dat de afbraak compleet zou zijn voordat ik terug zou zijn van boodschappen doen. En inderdaad, een kwartiertje later was de afbraak alweer een half gebouw verder.

Al niet meer herkenbaar, hedenmorgen

Zelf heb ik nooit iets gedaan met de werkschuit, maar toenmalige echtgenote en enkele van de kinderen hebben er aan ballet gedaan. "Alles kommt zum Ende", zo is het nu eenmaal. 
Dat gevoel van destructie overvalt me ook sterk nu alle klimaat ellende zo duidelijk op de politieke agenda staat; men gaat er vanuit dat er nog steeds ingegrepen zou kunnen worden opdat het milieu effect "wel mee zal vallen". Ik deel dat gevoel allerminst en dat stemt me net zo treurig als wanneer ik zo'n gebouw geamoveerd zie worden. Tis nie aors, helaas.

Jessy en Peter op bezoek

 Jessy vroeg mij enkele dagen geleden naar het recept van een bepaalde soep die zij een vorige keer bij mij had gegeten. "Met bonen en vlees, een heldere soep", ik had geen idee over welke soep zij het had. Nu zijn mijn soepen meestal een bijeenraapsel van wat ik zoal voorhanden heb als groentenat, restjes van schotels en bouillon. Ik vertelde haar dat ik mij een paar hazenbouten had aangeschaft en of ze misschien wilde helpen om die weg te werken. Daar had ze wel oren naar en ze had "toevallig" een paar vrije dagen, waaronder vandaag. En die zelfde week had zoon Peter gevraagd of hij woensdag langs kon komen; hij moest naar de tandarts en 's-middags naar Maarssen. Wat hij er toen niet bij zei was dat hij anders een hele dag met zijn ziel onder de arm in Bilthoven moest verblijven. Nou dat was niet nodig want ik vond het een ontzettend leuke gedachte om die twee kids hier tegelijk op visite te hebben. Roos was hier ook nog vanwege November Music van gisteren.
Peter was al vroeg, maar als afgesproken om 10 uur was ook Jessy present. Werd een ontzettend genoeglijke dag. Na koffie en thee gingen we een stuk wandelen in het bekende bos. Roos en ik gearmd voorop en de twee "jonkies" achter ons in diep gesprek met elkaar; dat deed mij zo ontzettend veel plezier. Wel kinderen van de zelfde vader, maar wat kennen ze elkaar nou. Het gesprek zette zich voort tijdens de lunch.
Weer op de flat warmde ik de hazenragout die ik een paar dagen geleden had gemaakt en in de koelkast had gezet op en zette de ragout bakjes in de oven. Even later zaten we genoeglijk te eten en zetten het gesprek voort. De ragout ging er best in ook al zaten er (wilde!) paddenstoelen in die Jessy eigenlijk niet lustte. Voor nagerecht maakte ik nog vanillevla en ook die ging er moeiteloos in. Jessy vond het zo lekker dat ze het recept wel wilde hebben.
Peter moest rond drie uur echt weg en even later ook Roos, naar Wijhe voor een vergadering van de NIVON afdeling aldaar waarvan zij bestuurslid is.
Jessy en ik spraken nog na onder andere over boeken die ze wilde lezen. Ik gaf haar uiteindelijk een flinke tas mee en stuurde haar later nog enkele e-pubs. Was een heerlijke dag geweest waarvan ik helaas geen foto kan toevoegen. 

Recept "vanille" vla. Er komt geen vanille aan te pas, maar smaakt wel als zodanig. Oorspronkelijk had ik een recept uit het vermaarde kookboek van Pellaprat, maar inmiddels heb ik zo veel ervaring dat de werkwijze uitermate versimpeld is.

In een kom doe je 2 volle eetlepels suikerplus anderhalve eetlepel maizena. Dat roer je flink door elkaar om grondig te mengen. Meet 500 ml melk af en doe daarvan alvast een flinke scheut, pakweg 100 ml bij het maizena-suiker mengsel en roer goed zodat er geen klontjes meer in het mengsel zitten. Splits 4 eieren en doe de dooiers in het mengsel en roer opnieuw goed tot homogeen; het eiwit gebruik je verder niet. 
Neem nu een steelpannetje en een zeef en giet het mengsel door de zeef; spoel de rest van het mengsel dat nog in de kom zit met de resterende melk ook door de zeef in het steelpannetje. 
Nu ga je al roerend het zaakje opwarmen. Gebruik een kleine pollepel en blijf roeren. In het begin kun je op een stevige vlam koken, maar zodra je merkt dat het mengsel dikker wordt zet je het vuur lager en lager. Het brandt erg snel aan en dan krijg je de pan moeilijk schoon. Het hoeft niet echt te koken, maar tegen het eind van het proces moet je wel flink roeren zodat de vla homogeen wordt bij zeer laag vuur. 
Uitvullen in bakjes en warm serveren; kan ook koud hoor. Pas op met proeven, want het enzym amylase dat in je speeksel zit zorgt ervoor dat de vla in vrij korte tijd helemaal terugloopt en waterdun wordt; dat is zonde van je werk. Dus niet met een lepel proeven en die vervolgens weer in de vla steken; gaat gegarandeerd mis. 

November music

Voor vandaag hadden we een bezoek aan den Bosch; eerst bij oude vrienden, Anja en Frans een hapje eten en daarna met z'n drietjes naar November music waar een uitvoering van Parallax van de jonge componist Jan-Peter de Graaff uitgevoerd zou worden. We hoefden dus niet zo vroeg te vertrekken; we hadden de trein van 16.00 uur uit Wijhe gepland. Dus kon ik nog een stevige wandeling maken; werd van Heino naar Wijhe; had ik een tijd niet gelopen, maar kwam nu prima uit. Uiteindelijk ging ik pas met de trein van 10.00 maar stond al om 10.30 uur in Heino, waar gelukkig een herentoilet achter het station was, hetgeen goed uitkwam omdat er in de trein geen toilet was.
Die wandeling heb ik al vaak gemaakt, maar was toch best leuk om weer te doen. Om 14.00 uur was ik weer bij Roos. Zij had alles al ingepakt voor de rit naar den Bosch. Maar eerst moest ze nog naar het stadhuis, annex prikstation voor de griepprik plus pneumococcenprik. Het is wat met al die micro-organismen die ons te lijf willen gaan.
Om 16.00 uur richting den Bosch, waar we om 17.40 aankwamen en na dik een half uur, op geleide van Komoot stonden we bij onze vrienden voor de deur. Na een kopje thee gingen we aan tafel en aten we heerlijk. Frans bracht ons naar de plaats waar het concert plaats zou vinden. Met QR code waren we snel veilig binnen en zochten we onbescheiden een plaats op de voorste rij. De uitvoering van het concert was buitengewoon verrassend; uiterst ingewikkelde muzikale lijnen, verrassende zangtechnische hoogstandjes van de sopraan die de ingewikkelde partituur en de grote hoeveelheid tekst weergaloos en spatzuiver zong. Volgens Roos haalde zij zelfs een keer met groot volume de hoge C. Ik was behoorlijk onder de indruk van het hele muzikale gezelschap en vooral ook van de compositorische prestatie die Jan-Peter had neergezet. Hij had het stuk geschreven als opdracht van November Music. Na afloop konden we Jan-Peter zelfs nog even aanspreken en vooral complimenteren. Was een groot plezier geweest.
Daarna weer naar huis; met z'n drietjes liepen we naar het station alwaar we afscheid namen van Anja. We hadden vlot de trein maar kwamen al met al pas over twaalven aan op de flat. Ik was behoorlijk uitgewoond, maar Roos nam nog een glaasje en ik een kopje thee. Daarna was het slaaptechnisch snel op orde. 

Zat me niet lekker

 

Sombere honingzwam. Foto Hans van Zummeren

Het zat me niet lekker dat het hazenvlees dat ik inmiddels van de knoken had afgepeuterd maar zo in de koelkast lag; ik vond dat het moest worden verwerkt tot ragout die ik dan in de koelkast tot woensdag kon bewaren. Roos had 's-middags een vergadering bij haar thuis en ging er al vroeg vandoor. Ik maakte een roux met de boter die nog in de braadpan zat na het bakken van de pluma, dus alvast met een lekkere vleessmaak. Daarna met melk en het waterige deel van de daarvoor goed afgekoelde braadjus de basis voor de ragout gemaakt. Apart had ik al de honingzwammetjes opgebakken met gesnipperde uien en dat voegde ik toe aan de basis. Ondertussen had ik het hazenvlees zeer fijn gesneden en deed ook dat erdoorheen. Er hoefde eigenlijk verder niets meer aan de ragout te worden toegevoegd. Uit gewoonte natuurlijk wel wat Worchestersauce en fijngehakte peterselie. Had nog wat citroensap doorheen gekund, maar daar houdt Roos niet van, dus klaar was Eef. Af laten koelen en in de koelkast gezet; rustig wachten tot woensdag, want voor die tijd zou ik niet meer thuis zijn; er stond nog een heel programma voor de boeg, te beginnen met bridgen hedenavond.
Het bridgen ging niet echt goed. Ook hier liet mijn geheugen me in de steek. Eén van de fundamentele onderdelen van ons biedsysteem, de Truscott conventie herkende ik niet, zelfs niet na enig gepeins. Ik maak me toch wat druk om mijn in toenemende mate falend geheugen, maar ja, ik zal het ermee moeten doen; weinig keus nietwaar?!

Een hele kinderweek

 Na een goed ontbijt en de koffie gingen we op pad; het was mooi weer en in dit jaargetijde is het bepaald geen straf om door het bos te wandelen. Het was heerlijk rustig herfstweer en het was droog. Opeens zag ik een plek met een stevige bos van die sombere honingzwammetjes aan een dode boomstronk: "die gaan door de ragout", bedacht ik mij direct. Dus afgedraaid van de stam en in een plastic zak mee naar huis.
's-Middags kwam Douwe langs. Ik had nog een biertje voor hem in de koelkast liggen en cashewnootjes in een luchtdicht afgesloten bak. Hij wilde liever thee met een koekje, maar bij nader inzien gingen de nootjes er ook wel in. Was gezellig met hem zo met z'n drietjes. Hij moest weer snel weg, want het werk riep. Mooi zo, even een paar uurtjes.

Een onrustige week voor de boeg

 Een week met allerlei activiteiten lag voor ons uitgerold; overigens vooral activiteiten van Roos, maar er moest veel heen en weer gereisd worden. Naarmate ik ouder word heb ik meer moeite om dan de regie goed in handen te houden. Het vergeten van "hoe het ook alweer allemaal in elkaar zat" speelde hierbij een belangrijke rol. Men noemt het een onderdeel van het ouder worden, maar het valt mij moeilijk om ermee om te gaan. Zo merkte ik aan het eind van alle drukte dat ik niet meer wist wat er allemaal had gespeeld en moest ik Roos vragen wat we ook alweer gedaan hadden zodat ik de bloggies kon afmaken; ik liep gewoon een week achter. Ik slaagde er gelukkig nog wel in om die van de dag dat ik begon te schrijven (10 november) te formuleren en zelfs met enige moeite die van een dag tevoren (met november music), maar de dagen daar aan voorafgaande kreeg ik niet meer uit het falend geheugen geperst. Dus Roos gevraagd en die stuurde middenin de nacht nog een eppie met daarin de activiteiten, waaronder die van de hier aan de orde zijnde dag. Achteraf gezien had vooral Roos een week met allerlei druktemakerijen, maar heb ik vooral hier achter in het bos gewandeld en ervoor zorg gedragen dat zij bij thuiskomst iets lekkers te eten kreeg.
Kortom, de dag begon voor mij met een lekker ontbijt als altijd. Gisteravond had ik twee hazenbouten te ontdooien gezet om vandaag alvast te bakken en gaar te sudderen voor het bereiden van de ragout die ik Jessy en Peter woensdag ga voorzetten.
 In de loop van de middag een stevige wandeling in het bekende bos hier om de hoek; ik wilde weer een goede afstand lopen en uiteindelijk eindigen op het station om Roos op te halen. Boodschappen had ik gisteren al gedaan. Roos ging naar een auditie van de VvhL in Zwolle. Ik had mijn wandeling zodanig gepland dat ik haar kon oppikken op het station en zo liepen we samen door het bos naar de flat. Ik verwende haar met een lekker stuk pluma, gebakken in de boter van Boom en Bosch. In de loop van de avond zijn we nog even een uurtje gaan bridgen; ging behoorlijk goed.

Fenegriekkaas

Vrijdag is voor mij toch nog steeds marktdag; noten kopen, even naar de Veenendaalse Reformkraam en kijken of "de sik", oftewel Barto, de geitenkaasman op de markt staat. Hij is sinds de Coronatijd niet erg vaak meer geweest en zijn kaas is zo onvergetelijk lekker. Ook vandaag stond hij er niet. Aangezien mijn boter een beetje op zijn eindje liep ging ik wel naar de zuivelboerderij "Boom en Bosch". Daar kocht ik altijd vrijwel al mijn zuivel, maar sinds Roos naar Wijhe is verhuisd is daar een beetje de klad in gekomen. Maar vandaag kocht ik naast een liter van die heerlijke verse melk ook een flink stuk boter en een stuk fenegriekkaas. Die heb ik nog niet zo lang geleden ontdekt en vind ik nog lekkerder dan komijnekaas of nagelkaas. En ik moet eerlijk zeggen dat ik de fenegriekkaas van Boom en Bosch onovertreffelijk vind. 

Nieuwe koelkast

Had ik nog maar nauwelijks een nieuwe magnetron daar kwam vandaag ook mijn nieuwe koelkast. De heren van Electro World waren keurig op tijd en de koelkast kon direct worden aangesloten. Toen ze weg waren ging ik snel aan de wandel; ik moest op tijd thuis zijn want er zou nog een pakje worden bezorgd, in dit geval van een vleesleverancier die mij hazenbouten en pluma kon leveren in een doos met gegarandeerde koeling. Niet alleen de levering was uitstekend, maar ik wist zelfs tot op de minuut hoe laat de levering zou plaatsvinden. Ik stond dan ook op het balkon toen de auto voor de deur kwam met de bezorger. In het pakketje zaten zes hazenbouten en twee pluma's; daar kan ik heerlijks van maken bedacht ik mij. En zo zou geschieden. Ik legde het lekkers in de nieuwe koelkast in het vriesvak.

Ouwe stronk

 

Inmiddels woon ik al meer dan 40 jaar in de gemeente de Bilt en kom ik al die tijd al in het Houdringhebos. Vanaf de eerste keer dat ik daar aan de wandel ging had ik een bepaalde stronk van een omgezaagde boom in de gaten; vraag me niet waarom, maar al die jaren heb ik kunnen bestuderen hoe het deze voormalige loofboom zou vergaan. Eerst jaarlijks verschillende soorten paddenstoelen en vooral ook mooi roodbloeiend mos. Maar de saprofyten hadden de laatste voeding zo langzamerhand wel uit het hout gezogen, althans dat dacht ik. Het hout verkleurde inmiddels naar zwart; verkoling kennelijk. Ik had als aandenken al een stukje meegenomen naar mijn rariteiten kabinet. Maar wie schetst mijn verbazing dat er dit jaar zelfs weer een paddenstoel was die zich in leven wist te houden met de sappen uit het karkas van deze oude stronk.

Keurig gehaald!

 

Nieuwe track

Roos had even voor mij op het weerbericht gekeken en geconstateerd dat ik droog kon lopen op de Veluwe en dat heb ik gedaan. Na het ontbijt ging ik naar Nunspeet en liep ik via een nieuwe route, aangeleverd door Komoot naar Leuvenum. Wonderlijk om je door de moderne techniek te laten leiden op je route. Ik schat dat wel 80% van de route over heel andere paden liep dan ik gewoon ben te lopen. Ik moest echt af en toe m'n wandelschoenen dwingen om niet te lopen zoals ze dat gewend waren maar na consultering van het Komoot schermpje de schreden te zetten op "nieuwe" paden. Deed me veel plezier. Het was inderdaad nagenoeg droog; de plu is niet uit haar hoesje gekomen.
Ik dacht te weten hoe laat de bus op de halte Zwarte Boer kwam, maar moest toch nog stevig aanzetten omdat ik me 10 minuten had vergist. Maar uiteindelijk natuurlijk toch op tijd en was ik weer lekker bijtijds thuis op m'n flatje. 

De Hautes Fagnes van Overijssel

 

Veenmeertje

Vandaag maar weer eens lekker aan de wandel. Het zou de mooiste c.q. droogste dag van de week worden en dus vroeg eropuit. Roos had zelfs de wekker gezet zodat we al om half acht uit de veren waren. Met de trein van 9 uur naar Wierden en na een paar benauwde minuten (het toilet in de trein was defect) opgelucht door het platte land van Wierden richting Nijverdal. Halverwege kwamen we bij het doel van deze wandeling: het Wierdense Veld, een hoogveengebied dat wel wat beschadigd was, maar heden zelfs een hersteloperatie ondergaat; de gaten die door voorgaande werkzaamheden c.q. veenafgravingen zijn ontstaan worden heden gedicht met aangevoerd keileem. Zo zal er over afzienbare termijn weer groeiend hoogveen zijn in deze contreien. Inderdaad zagen we zware machines bezig met grondwerkzaamheden. Het is weer de wet van Brouwer die ons altijd bezig zal houden; herstellen van fouten uit een verleden; het is van alle tijden en heden hebben we geld genoeg in onze maatschappij?!
Het was een hele ervaring om zo'n uitgestrekte vlakte te zien; deed ons sterk denken aan de Hautes fagnes van België, een gebied waar we in vroeger jaren vaak hebben vertoefd. Ik stuurde een WhatsApp bericht met foto naar vriend Dick; met hem ben ik voor het eerst naar de Hoge Venen van België geweest, vandaar.
In Nijverdal namen we de trein en keerden Wijhe-waarts.