Liep een beetje anders

Roos heeft binnen Bol.com haar eigen tweedehandsboekwinkeltje en daar had ze weer eens een boek verkocht en wel aan iemand in Leerdam. Ze had als voorstel om het boek weg te brengen en dan daar een wandeling te maken over een klompenpad; leuk voorstel, maar het zou nogal anders verlopen.
Naar bleek reed de stoptrein naar Geldermalsen niet vanwege "geplande werkzaamheden", de NS bus reed wel. Maar verder moest je van Geldermalsen naar Leerdam ook met een bus en dat duurde allemaal bij elkaar onbehoorlijk lang. Een directe lijnbus naar Leerdam was zojuist vertrokken. Ik haakte af. Had ook nog een afspraak dat ik iets bij Hugo thuis zou brengen en de trein naar Lunetten bleek ook niet te rijden, maar dat is vanuit Utrecht CS goed te wandelen.
Beetje ongezellig scheidden onze wegen; Roos ging met de volgende lijnbus naar Leerdam en ik ging naar Lunetten en na nog even lekker piano gespeeld te hebben bij Hugo en Marjorie thuis liep ik naar m'n flatje. Daar viel ik al lezende toch even een uurtje in slaap?! Was kennelijk meer moe dan ik dacht.

Naar Lommel

Roos en ik hebben niet alleen onze wettige kinderen maar ook donorkinderen, bonus dochters en Roos heeft zelfs twee officiële stiefzoons. En één van deze stiefzoons, halfbroer van Douwe en Tycho had ons voor vandaag uitgenodigd om op bezoek te komen. Hij woont met zijn echtgenote en haar twaalfjarige zoon in België, net over de grens. Mijlen op zeven om daar met OV te komen, maar gelukkig werden we gehaald en gebracht van Eindhoven CS. En hoe; Sander had verdraaid goed geboerd en kwam ons met een mooie Porsche ophalen en ook hun woning loog er niet om; een reusachtig huis, leuk ingericht met een droom van een keuken. We maakten kennis met zijn bijzonder hartelijke lieve echtgenote Anita die voor ons een smakelijke Gulyas had klaargemaakt: "jullie zullen wel honger hebben", sprak zij niet ten onrechte.
Roos en Sander hadden onderweg van Eindhoven naar Lommel al veel herinneringen opgehaald, maar daar gingen we uitgebreid mee verder; ze hadden elkaar 20 jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken. Het was zo ontzettend genoeglijk en het voelde zo vertrouwd; Sander lijkt qua uiterlijk nogal op Tycho en dat maakte het erg vertrouwd voor mij. Het was een leuke kennismaking.
Anita bracht ons terug naar station Eindhoven en onderweg vertelde zij uitgebreid ook haar verhaal. Er gaat wat om in de familie, dat was duidelijk. 

Fikkie stoken in de Eilandspolder

Ab en Tjeerd

De eerste werkdag van het seizoen in de Eilandspolder. Dat was dus weer verrekte vroeg opstaan; de wekker ging om 5.00 uur maar ik had alles voorbereid en kon met gemak de trein van 6.13 uur halen. Ik dacht dat Ab nog niet aanwezig zou zijn op busstation Edam, maar hij hoefde Rob niet op te halen en de goedzak stond dus al te wachten. Eerst weer de taart ophalen die wij iedere werkdag van een fan van onze werkgroep, Corinne krijgen. We zijn waarschijnlijk de enige natuurwerkgroep die de werkdag mag beginnen met een lekker stuk taart; dankjewel Corinne voor dit fijne gebaar; het is bijzonder sfeerverhogend en het is leuk te weten dat je ons dankbaar bent voor het werk dat wij in de door jou zo geliefde Eilandspolder verrichten. We doen het graag en de taart is een welkome stimulans.
We zagen elkaar als werkgroep natuurlijk weer voor het eerst na alle vakanties. Onderweg had Ab mij verteld dat er nogal wat afzeggingen waren; desondanks waren we met een behoorlijke groep van zeker 10 mannen en twee dames.
Het weer werkte geweldig mee; het stuk dat we moesten opruimen, het eiland met de petgaten wasal gemaaid. Het maaisel was gelukkig droog dus het opruimen was goed te doen. We legden alles op flinke hopen die door Ab met een puntrek op een machine naar de kant werden gebracht. Ging behoorlijk vlot en dit grote eiland was behoorlijk snel helemaal op orde. Kees stak het droge materiaal aan en met erg veel rook brandde het redelijk weg.
Ab had nog een verrassing op een ander eiland; een perkje met parnassia, duidelijk gezaaid, maarde habitat is precies de habitat waar parnassia op gedijt, dus niks mis mee.
Ik kon met Herman meerijden naar station Zaandam Kogerveld en voor 16.00 uur inchecken. 

Nassi en krentenbrood gemaakt

Vanavond komt Marc bij ons eten; dat zou nassi worden want Marc is gelukkig geen vegetariër. Vandaag is het gelukkig niet zo warm; "slechts" 28 graden in de kamer; dat vinden we tegenwoordig "goed uit te houden". Vanmorgen in alle vroegte en koelte heb ik op beide balkons gezeten; beetje genieten van de koelte en ook ontbeten met een koppie thee. Intussen had ik vast een zet voor het rozijnen/notenbrood dat ik ook nog moet bakken vandaag voor vrijdag, dan gaan we naar oude bekenden van Roos.
En dan heb je tussendoor alle tijd voor luisteren naar muziek bijvoorbeeld; zo heb ik die schitterende uitvoering van de Mis in D van Pergolesi op nieuw beluisterd; meer dan schitterend; bijna net zo meesterlijk als Mozart en Bach in hun Requiem resp. de Hohe messe. Puur genieten dus en die Pergolesi is slechts 26 jaar oud geworden?! Hoe is het mogelijk.
Maar tussendoor het deeg bereid, nassi aangezet en daarbij voor het eerst Madame Jaenetjes moeten gebruiken omdat de rode Spaanse pepers niet voorhanden waren. Griezelig scherp zo ondervond ik toen ik alleen maar de vork waarmee ik de super-pepers had gefixeerd even met de tond beroerde. Heel klein stukje voorzichtig fijn gesneden en meegebakken.
Pas om 12.30 had ik nassi en rozijnenbrood klaar. Heel even schoot het door mij heen dat ik er wel erg veel werk aan had gehad tot ik mij realiseerde dat Roos haar portie van veel werk vooral altijd vindt in het organiseren van onze vele (vakantie) tripjes; zo heb ik haar ook per WhatsApp gemeld.

Farinelli

Het was vandaag een snikhete dag; toen ik in de loop van de middag een ommetje door ons bos wilde maken ben ik vanwege de hitte teruggekeerd; niet uit te houden gewoon. Heb m'n pet in het water nog nat gemaakt om het hoofd te koelen. Het is niet te geloven dat in deze tijd van het jaar nog zo'n hittegolf kan plaats vinden.
Ondanks deze warme dag heb ik uiteindelijk toch een lange broek aan getrokken en zijn we naar Tivoli gegaan met de bus om naar een concert te gaan luisteren. In het kader van het Festival Oude Muziek was er een concert rond de beroemde, zij het "laatste" castraat Farinelli die 10 jaar lang aan het Spaanse hof dagelijks een concert gaf. Uit historisch materiaal was uitgediept hoe een dergelijk concert verlopen zou moeten zijn en op een dergelijk concert werden we 's-avonds getrakteerd. Natuurlijk geen castraat maar een stevige sopraan met een stevige stem die de zang voor haar rekening nam. Verder bestond het gezelschap uit een groep voortreffelijke musici, drie violistes, een celliste, klavecimbel en bas en bij enkele stukken twee hoornisten. Een trommelaar met twee fluiten kondigde, zoals dat in koninklijke tijden betaamde, het begin van het concert aan.
Het zeer intieme concert had beter gepast in de kleine zaal, maar het behoorlijk goed vertegenwoordigde publiek was daar te groot voor. Wij zaten net als bij vorige keren achter orkest en zangeres. Het was een bijzonder gebeuren. Na afloop namen we de bus en liepen door het park terug naar huis; dronken nog een wijntje en gingen toen de broeierig warme nacht in. Om 3 uur heb ik van de koelte op mijn balkonnetje genoten.

Onze Europese cultuur stemt me trots

Mijn goede vriend Dick overstroomt mij zeer regelmatig met allerlei leesvoer en ander cerebro-waardig "spul". Ik meldde het al regelmatig dat dankzij onze al zo'n veertig-jarige vriendschap mijn muzikale smaak tot het uiterste is uitgerekt, maar ook op mijn eigen vakgebied, de biologie/biochemie heeft hij mij kennis doen maken met allerlei wetenswaardige ontwikkelingen.
Deze week heeft het "Festival Oude Muziek" zijn aandacht getrokken - ik wist niet eens dat het heden plaatsvond, shame on me - en maakte hij mij attent op een aantal links naar Youtube met uitvoeringen van dit inmiddels zelf al oude festival.
Vanmorgen, na een behoorlijk emotionele Whatsapp sessie met dochter Arja ben ik er eens voor gaan zitten en heb een uitzending van avrotros op Youtube beken; een mis van Pergolesi. Ik wist niet wat ik hoorde, zo vanuit mijn leunstoel met de noise cancelling koptelefoon van Böse op m'n oren. En toen bedacht ik mij in de volle breedte wat een prachtige muziek ons cultureel verleden heeft opgeleverd. Weinig mensen zullen zich de religieuze betekenis van de missa belangrijk vinden. Neemt niet weg dat de muziek wel zo schitterend is; ik had gevoelens van trots.
Het publiek was dan ook terecht buitengewoon enthousiast; niet alleen de tegenwoordig obligate staande ovatie maar nu zelfs voetstampen!

Nieuw procedé frambozenijs

250 ml melk met 250 ml room mengen
Helft gebruiken om de maizena te doen binden. Hiertoe een koffielepel mengen met een beetje suiker en aanmaken en daarna met de helft van het mengsel aan de kook brengen. Aan de andere helft toevoegen; is daarmee voldoende afgekoeld.
Ganzeneierdooiers en 150 gram honing met de staafmixer mengen en daarna met de garde en melk/room mengsel toevoegen. Dan 250 gram frambozen, staafmixer. fijn maken. Opwarmen en daarna door een puntzeef. Rest toevoegen aan de puntzeef en erdoorheen jassen met de pollepel.
Goed afkoelen, eerst bij kamertemperatuur en daarna in de koelkast. Volgende dag in de ijsmachine. Prima resultaat!!!

Menno's feestje

Een glunderende Menno temidden
van zijn vrienden en familie

We hoorden het concertje al van verre; door toedoen van een vertraagde trein waren we te laat om het hele concert te horen; vanuit het voortuintje konden we de moderne klanken overigens wel horen.
We kennen Menno al vele jaren; eerst vanuit het werk en tegenwoordig als dierbare vriend. Muziek is zijn levensvervulling. Hij is onlangs 60 geworden en vierde dat temidden van vrienden en familie in zijn fraai verbouwde huis in Abcoude.
Uiteindelijk konden wij ook plaats nemen op een stoel in de geïmproviseerde concertzaal met uitzicht op de tuin. Vierhandig pianospel - quatre mains van Debussy zo te horen -, een strijkkwartet van Shostakovich, een piano kwartet, een solistisch stuk op piano, en als klapstuk een aantal delen uit de Cello suites van Johann Sebastian, uitgevoerd door Joachim. Hij bespeelde een prachtig klinkend 18e eeuws instrument, hem door een door Menno in het leven geroepen stichting ter beschikking gesteld.
Later kwam ik tijdens de borrel nog in gesprek met Joachim over zijn uitvoering en over Bach in het algemeen. En zelfs op het station, op weg naar huis kwamen we hem weer tegen.
Maar eerst een genoeglijke, door Menno's zoons voortreffelijk georganiseerde borrel in de tuin. Leuk om daar iedereen te horen converseren.
Menno hebben we uiteraard in al die drukte nauwelijks gesproken; hij zag er gelukkig uit zo temidden van al zijn geliefden.

Volkoren pasta gemaakt!

Machientje plus resultaat

De "pasta party" bij Marjorie had mij zodanig geënthousiasmeerd dat ik mezelf heb verwend en een nieuw pastamachientje heb aangeschaft. Dus eerst naar "Kooklust", mijn vaste leverancier van potten en pannen en wat dies meer zij. De saus had ik al gemaakt: ui fijn gesneden, gebakken samen met flink wat knoflook en een beetje sambal, varkensgehakt meegebakken en tot slot uitgeknepen en fijn gemaakte snijbiet erdoorheen. En dan vandaag de pasta. Nou ben ik helemaal niet zo gek op pasta; die kleffe, van witte bloem gemaakte slierten zijn wel verschrikkelijk lekker hoor, maar de voedingswaarde lijkt mij gering; geen vezels, maar ja, lekker is het wel.

Zo ging het de oven in

Ik heb dan ook pasta gemaakt van volkoren meel. Een bijbedoeling van zelf pasta maken is dat ik op die manier door mijn enorme voorraad ganzeneierooier heen kan komen; ik heb daar nog liters van staan; goed voor ijs, spektaart en vla dat wel, maar je kunt er ook pasta mee maken en laat dat nou ook nog gelukt zijn!
Ik had er een hard hoofd in toen ik middenin het proces merkte dat het maken van het deeg met volkoren meel heel wat meer voeten in de aarde had dan met bloem. Voordat ik een goed deeg had heb ik zitten klooien met extra bloem en tot slot weer terug in het proces met piepkleine beetjes water; maar toen ging het ook tadeloos en had ik binnen de kortst mogelijke tijd een heele zooi bruine slierten hangen. Die heb ik gekookt en in een glazen vuurvaste schaal gedaan, saus eroverheen en daarover weer zelfs geraspte kaas (waarbij ik mijn duim verwondde) en toen in de magnetron met dubbelfunctie. Was warm en de kaas was gesmolten, niet krokant zoals ik had gewild, maar gesmolten. En toen heb ik toch wel weer zo schandelijk lekker zitten eten; voor het eerst sinds ik ben afgevallen heb ik me ouderwets lekker laten gaan en de balg behoorlijk volgepropt. Maar het bleef gewoon te veel en dus heb ik buurvrouw Kaat mee laten genieten van het lekkers!

Gideon met de twee meisjes aan de barbecue.
Zij hadden dan ook wel wat te vieren

En natuurlijk lekker in de tuin gezeten bij Roos; het is fantastisch weer en niets is zo fijn om dat te genieten in de buitenlucht terwijl het langzaam donker en koeler wordt. En ondertussen stond de WhatsApp niet stil. Nadat gisteravond uitgebreid met Mariska was ge-appt over het biedproces rond het huis dat ze zo graag willen kopen daar hoorden we dat het was gelukt en dat moest uitgebreid besproken worden. Wij zaten in de tuin een wijntje te drinken en zij zaten met z'n viertjes te barbecuen.

Jongste kleinkind, Morris met de helder
blauwe ogen 

Leuk om dan foto's uit te wisselen. En tussendoor ook met Arja ge-WhatsAppt; dat vind ik toch wel de reuze voordelen van die nieuwe media hoor; ondanks dat je ver uit elkaar woont heb je makkelijk even kontakt met elkaar. Arja stuurde een fotootje van de jongste telg, Morris. Een ventje met opmerkelijk helder blauwe ogen. Dat kenmerkte Arja ook in haar prille jeugd; zij had zulke helderblauwe ogen dat sommige mensen er gewoon door gefascineerd waren. 

De Westbroekse zodden

Het "bankje" aan het begin van het BB pad

Had ik me voorgenomen om vandaag mijn "testwandeling" - de wandeling van Simmerath naar Monschau - te gaan doen, daar dacht ik vanmorgen om 5.00 uur: "het is goed", en draaide me nog eens om. Die mogelijkheid had ik ook gisteravond al aan Roos voorgehouden; ik word merkbaar ouder en heb sneller de neiging om voor de "easy way" te kiezen en dat werd daarom een gezellige gezamenlijke wandeling over de Westbroekse zodden via het Bert Bospad. En voor ons gemak deden we de heenweg naar Hollandsche Rading niet met de trein maar heel lui met bus 58; vertrekt vrijwel voor de deur en brengt je direct naar Hollandsche Radingh. En zo liepen we om een uur of elf door het fraaie bos bij de Radingh richting Tienhovens kanaal. Dan een klein stukje langs de vrij drukke weg naar de Egelshoek en dan linksaf het Bert Bospad; een stuk door het fraaie veenlandschap van Westbroek: "wat wonen we toch mooi", roepen wij regelmatig naar elkaar en zeker ook hier.

Heerlijk om hier weer te zijn; we lopen dit pad best regelmatig ook wel in de winter. We hebben hier zelfs één keer ergens op een bankje erwtensnert zitten smikkelen middenin de kou; bij die gelegenheid zagen we zwanen landen en uitglijden op het ijs; pracht gezicht! Nu niet, het was een heerlijk warme zomerdag; het belooft de komende dagen opnieuw zo'n 30 graden te gaan worden en desalniettemin hadden we onlangs een klimaatontkenner op bezoek?! Lust je nog peultjes?!

Weer eens pasta maken

Samen in de keuken pasta maken

Dat was een tijd geleden. Enige tijd geleden had Marjorie mij gezegd dat ze graag zelf pasta zou willen maken maar niet wist hoe dat moest: "jij krijgt van mij een pastamachientje", had ik haar beloofd. En vandaag ging ik haar leren hoe je dat in de praktijk moest brengen. Roos ging ook mee en Marjories moeder Leia was ook van de partij. Dat kon dus niet misgaan.
Voor mij was het zeker 6 jaar geleden dat ik voor het laatst pasta had gedraaid; het eerste machientje had ik kapot gedraaid, althans het mechaniekje van het bepalen van de dikte had het begeven door mijn ongeduldig handelen (denk ik). Een tweede machientje had ik ongebruikt weggegeven. Maar nu, gestimuleerd door Marjorie dus opnieuw aan de slag met meel, eieren, olijfolie en oude ervaring. Het deeg maken lukte uiteraard vlot; 300 gram bloem, 3 eieren, snufje zout en een klein scheutje olijfolie en daarna mengen en kneden. Ik ben een slechte docent en heb altijd de neiging om de dingen zelf te doen, maar ik hield mij in en weldra stond schoondochter lekker met vieze handen te kneden. Het machientje hadden we snel in elkaar gezet en toen gingen we draaien. Het draaien van de plakken ging goed, maar tagliatelli lukte niet echt totdat Leia suggereerde dat er wat meer bloem door het deeg moest en zij had gelijk. Na opnieuw kneden liep het proces gesmeerd en Marjorie draaide en draaide terwijl Roos intussen wat op de piano speelde; een hele kermis zo al met al.
Overal hingen slierten pasta, maar het was goed gelukt!
Roos moest in de loop van de middag weg; ik bleef eten. Om een uur of zeven kwam Hugo ook thuis; Marjorie maakte een lekkere zalmfantasie voor op de pasta. Het smaakte voortreffelijk. Een genoeglijke conversatie speelde zich aan tafel af waarbij Marjorie voortdurend moest vertalen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik vertrok en beloofde dat ik binnenkort frambozenijs zou maken en langsbrengen.

Vroeg naar Dokkum

Op de boerderij

En vroeg was het! De wekker zou om 5.00 uur afgaan, maar ik was al een uur eerder uit Morpheus' armen geglipt. Rustig opgestaan, koppie thee, ontbijtje en vort met de geit. Vandaag afgesproken met Albert en Tjitske, het echtpaar/bridgers dat we ontmoet hadden in Epe. Albert had mij in dat weekend veel verteld over het Friese boerenleven van heden en verleden; we konden het goed vinden en ik was welkom. Inmiddels was de boerderij die door Albert was opgezet in de jaren vijftig een generatie opgeschoven, maar hij zou mij die in haar volle glorie tonen.
Was een mooie treinrit; met de Intrcity van Utrecht via Zwolle naar Leeuwarden en verder met de snelbus naar Dokkum. Gezellig om elkaar weer na zo'n korte tijd te ontmoeten. Al snel gingen we naar de boerderij. Daar werden we genoeglijk ontvangen door beide zoons die in gezamenlijkheid het enorme melkveebedrijf runnen. Een nieuwe stal in aanbouw, een grote loopstal met veel koeien en een fraaie melkeenheid waar enkele tientallen koeien tegelijk konden worden gemolken. Een plek om koffie te drinken waar we uitgebreid met de zoon spraken over de verschillende aspecten van de veehouderij. Het was mij opgevallen dat er niet van die Amerikanen rondliepen, die enorme, kwetsbare melkproducenten; de koeien hadden verschillende groottes en kleuren. Het bleek dan ook dat er op de boerderij verschillende melkrassen met elkaar werden gekruist; zo zag ik een Jersey kalf staan. Vooral Zwitserse rassen waren in trek. Ik genoot van de kennis die zo en passant over de tafel ging.
We gingen weer terug naar Tjitske en zij had in die tussentijd een smakelijke ovenschotel gemaakt; bij een genoeglijke maaltijd spraken we verder over het boerenleven van destijds. Ik nam om een uur of twee afscheid; was een fijne, leerzame en gezellige dag geweest.

Het groene krokodilletje

Het groene krokodilletje mag in
"de schatkist"

Voorzichtig belde ik aan; je weet maar nooit of je er misschien eentje wakker schelt en dat is niet de bedoeling. Vanmorgen om half elf op de koffie bij dochter Arja. Ik werd open gedaan en daar stond ze met haar twee jongsten: verlegen Sjoerd achter z'n moeder en kleine Morris kruipend en onwennig met zijn helderblauwe ogen naar die onbekende opa kijkend. De verlegenheid van Sjoerd duurde nog geen 10 seconden of hij sprong in mijn armen en vertelde dat hij "het kompas" kwijt was; had ik hem bij het laatste bezoek gegeven. Maar de groene krokodil lag in zijn kasteel, een plastic bouwwerk dat hij voor zijn verjaardag had gekregen. "Ik heb weer wat voor je meegenomen", fluisterde ik hem in. Een verzilverde sierdoos (vermoedelijk voor sigaren) die mijn grootvader Jan ten Brink in 1932 van de mij onbekende familie Penning heeft gekregen voor zijn 25 jarig jubileum bij "het spoor" zoals mijn grootmoeder de NS consequent is blijven noemen.

Sjoerd plakt de nieuwe insectenplaatjes
in zijn boek.

Deze doos heb ik ooit van mijn grootmoeder gekregen en heb ik destijds gebruikt als spaarpot. Sjoerd maakt er een schatkist van en vertelde mij dat hij er het groene krokodilletje in zou bewaren.
Ik had in het doosje nog een stel insectenplaatjes van AH en een botje gedaan. Viel gelukkig in goede aarde allemaal.
Verder was het weer een gezellig bezoek met in totaal 6 kleintjes waarvan Sjoerd met zijn 4 jaartjes de oudste was. Arja hield alles professioneel in het oog; ongelooflijk zoals ze dat doet en we hadden nog best wat tijd om te overleggen. Was weer een gezellig bezoek geweest.

Honingijs maken

Op wonderlijke wijze loopt mijn keukenkastje met broodbeleg langzaam maar zeker vol met potjes honing die ik van deze en gene krijg. Imkeren is kennelijk best een populaire hobby, maar de hoeveelheden honing die daarmee worden verzameld zijn te groot om door een particulier te worden weggezet. 

Ik ben een behoorlijk gebruiker van honing; met name mijn befaamde rozijnen/notenbrood bevat nogal wat van dit natuurlijke zoetmiddel. Het gaat mij vooral om de aromatische elementen en minder om het zoetend vermogen. Maar inmiddels heb ik zo veel van dit lekkers staan en daarnaast nog zo veel ganzeneierdooier (mooi scrabblewoord!) dat ik in overleg met Roos heb besloten om eens te proberen honingijs te maken. 

Eerst maar eens een recept/voorschrift maken dat ik ga proberen uit te voeren. De basis is mijn ervaring met frambozenijs.

250 ml melk, 250 ml room in steelpan tot lauw verwarmen; 

In een beker 1 koffielepel maizena mengen met twee schepjes suiker, droog roeren, scheutje melk/room mengsel om op te lossen. Toevoegen aan de rest van het melk/roommengsel. (louter voor het bindend vermogen).

150 gram honing in de mengkom van de staafmixer, equivalent van 6 eidooiers aan ganzendooiers. Met de garde enkele minuten stevig roeren inclusief maizena-mengsel. Dan het verwarmde melk/room mengsel beetje voor beetje toevoegen en mixen. Door een puntzeef halen; bleek niet echt nodig.

Nu alles overdoen in een pannetje en op laag "vuur" voortdurend roerend tegen de kook aan brengen. Totdat de "vla" aan de lepel blijft kleven (Term van Escoffier), niet aan de kook brengen! Vervolgens af laten koelen, eerst op de aanrecht en vervolgens in de koelkast.

50 minuten in de ijsmachine en overdoen in een bak - even proeven! - en in de vriezer verder laten uitharden.

PS De volgende dag geproefd en het was toch lekker! Volgende keer met frambozen mengen; kan wel een zuurtje gebruiken voor de smaak, maar honing als zoetmiddels werkt prima.

Hoger opgeleid en gezonder

Ergens in de Trouw las ik een artikel waarin een duidelijk verband wordt aangegeven tussen nivo van opleiding en de leeftijd waarop gemiddeld wordt gestorven. En dat verband loog er niet om; HBO en Universitair opgeleiden lieden hebben statistisch zo'n vijf jaar extra levensverwachting. Ik stond er van te kijken. Volgens dat zelfde artikel ligt de oorzaak van dit verschil in het verschil van leefstijl; bewegingsarmoede, rookgedrag en ongezond eten zijn factoren die samenhangen met levensverwachting.
Volgens mij wordt er al jaren getamboereerd op gezonde leefstijl, beweging en het slechte van roken; kennelijk trekken de hoger opgeleiden zich dat meer aan dan de andere groep. Dat zijn in het algemeen ook geen zaken die in je jonge jaren, wanneer je opgeleid wordt, aan de orde komen; pas later in je leven wordt je daarmee geconfronteerd en kun je je er wel of niet wat van aantrekken.
Boeiend om dit nader te bestuderen; zou er misschien een rol zijn weggelegd voor de intelligentie?

PS
Op 27 augustus, tijdens het festival Oude Muziek viel het mij op dat vrijwel iedereen in het publiek pakweg 70 jaar of (veel) ouder was. Zou er niet een relatie zijn tussen naar klassieke muziek luisteren en oud worden.

Al nadenkend over e.e.a. valt het mij ook op dat vrijwel alle zeer bejaarden die ik ken geen tatouages hebben; zou daar ook een relatie liggen?

De loop is eruit

Het mysterieuze gat van veertig jaar geleden

In de bijna 40 jaar dat ik in De Bilt/Bilthoven woon is dit dorp behoorlijk veranderd; groter geworden mag ik wel zeggen en niet alleen door uitbreiding met Maartensdijk en nog een paar plaatsjes in de nabije omgeving. Zo weet ik nog goed dat er op een groot speelveld plotseling grote bouwactiviteit plats ging vinden; betonconstructies waarvan er eentje in mijn ogen nogal opvallend was: een manshoog, vierkant stuk beton met een fraai rond gat in het midden. Ik vroeg mij af wat dat wel zou gaan worden wanneer e.e.a. klaar zou zijn. Nou, dat werd dus een steunstructuur voor het winkelcentrum "De Kwinkelier" dat zeker een jaar of vijftien een regionale functie heeft gekend; een grote parkeergelegenheid onder het hele centrum; een voor die tijd enorme Albert Heijn, met lift bereikbaar vanuit de parkeergarage en tal van winkels als bakker, kledingzaken, visboer, horeca en wat dies meer zij.
Na die 15 jaren begon het winkelcentrum al snel wat sleets te worden, maar het bleef behoorlijk druk; het plaveisel werd bobbelig, er blevn plassen staan die 's-winters tot glibberige glijbanen transformeerden, verveloosheid. Langzaam maar zeker ging de loop er ook uit; er kwamen meer van dergelijke winkelcentra; het was niet meer zo bijzonder. Winkeliers gingen verhuizen; mijn favoriete herenmodezaak, Sir John verhuisde, de bakker ging dicht, alle restaurants sloten de deur; herstel bleef uit.
Uiteindelijk werd de renovatie ter hand genomen. Met buldozers en ander grof gereedschap werd het vertrouwde winkelcetrum langzaam maar zeker gesloopt en met nieuwbouw weer opgebouwd; een troosteloos proces; het vertrouwde verdwijnt terecht maar het nieuwe went niet meer zo snel. Een beetje "woud be" huisjes verrezen. Helaas bleven de meeste van de nieuwe winkelbehuizingen leeg?! Merkwaardig genoeg wel twee opticiens en gelukkig zit Albert Heijn er nog, zij het in zijn oude behuizing; zal dus ook nog wel gesloopt gaan worden.
Vanmorgen maakte ik een wandeling in ons bos achter. Opeens bedacht ik mij dat ik mijn T-mobile abonnement nog moest verlengen en richtte daarom mijn schreden richting Kwinkelier; ons telefoonwinkeltje is gevestigd in een van de nieuwe panden op dit winkelcentrum en de enige die het altijd erg druk heeft. Ook nu was het druk; er stonden drie man achter de balie en er stonden alweer vier klanten te wachten waaronder een leeftijdsgenote waar ik even naast plaats nam op de daarvoor klaar staande stoelen. Uiteraard kwamen we in gesprek en met name over de leegstand hier op het gerenoveerde deel van de Kwinkelier. "De loop is eruit", kwamen we beiden tot de conclusie, en het is maar de vraag of die er ooit weer in komt.
Ik had niet het geduld om te wachten tot ik aan de beurt was, ging weer aan de wandel en maakte een foto in de parkeergarage van dat ooit voor mij zo intrigerende gat in de betonstructuur.

Van Bach tot Schönberg

Beperkte mijn muzikale smaak zich voorheen tot Chopin met een klein toefje Bach, daar is zij inmiddels opgerekt tot en met Schönberg, ja ja, die Schönberg waar ik vroegig niets van moest weten. Ik heb me ervoor open gesteld en bij nader inzien, door voortschrijdend "ingehoor" (dank Roos) zal ik maar zeggen weet ik het ook nog eens geweldig te waarderen.
Wie daarin een belangrijke rol heeft gespeeld is - naast mijn vriend Dick - ook de virtuose violiste Hillary Hahn; zij geeft aan dat Bach haar muzikale leidsman is maar beperkt zich bepaald niet tot de barok; het hele spectrum van vioolconcerten heeft zij uitgevoerd en voor een belangrijk deel ook toegankelijk gemaakt via Youtube.
Het moderne oeuvre heb ik overigens ontsloten via de sacré du printemps onder de fantastische directie van Jaap van Zweden; dit best lastig toegankelijke werk ging er bij mij in als koek, eerlijk gezegd tot eigen verbazing. Nu had ik eigenlijk al gemerkt dat de barok muziek me - ik durf het haast niet toe te geven - enigszins begon te vervelen. Al enkele decennia heb ik dat nogal intensief beluisterd, dat is ongetwijfeld de reden. En die Strawinsky en Prokofjev leggen zo veel nieuwe klanken in de orkestmuziek dat het voor mij heerlijk was om te luisteren. Een vioolconcert van Prokofjev, maar ook van Schönberg, gespeeld door Hillary Hahn frappeerde mij. Dat concert van Schönberg is naar mijn mening zo ongelooflijk moeilijk speelbaar voor solist, orkest en dirigent en dat staat gewoon op Youtube en ik genoot er van. Had ik nooit gedacht. Maar ook de "Verklärte Nacht" van Schönberg vond ik prachtig. Ik ga voort.

Een ouwe sukkel

Morgen krijg ik visite; Tineke en Reinier komen bij mij lunchen. Dat betekent allereerst natuurlijk een bezoek aan "het paradijs", oftewel de Hanos, de culinaire place to be voor mij. Maar eerst Roos verwennen; de ergste warmte is verdwenen en voor het eerst sinds weken heeft ze weer gezellig bij mij de sponde gedeeld; dat betekent een ontbijtje met gekookt eitje, geroosterd rozijnenbrood, thee en koffie. Na de koffie ging Roos er vandoor; ik moest nog wat in huis tutten alvorens ik naar de bushalte ging. Laat ik nou voor de deur mijn oude onderbuurman Wouter tegen komen. Natuurlijk even mee gepraat zo door het opengedraaide autoraam; het ging hem naar den vleze gelukkig. Ik moest het kort maken want ik wilde mijn bus halen naar Utrecht CS en daar nam ik bus 66 naar de Hanos. Nu wist ik dat als ik voort zou maken, ik precies de aansluiting terug kon halen. "Misschien op de terugweg", antwoordde ik de chauffeur en zo zou het ook gaan. Zijn terugrit kon ik precies halen. Intussen had ik een kleine rugtas vol lekkers ingekocht waaronder rillette van eend en zwezerik, beide niet voor de lunch van morgen overigens.
In Utrecht CS overgestapt op bus 77. Bij het uitstappen bleef mijn sluiting van de rugzak tot twee keer toe ergens tussen steken. Ik kreeg hem ook niet los; een jonge vrouw hielp mij gelukkig en de eveneens jonge chauffeur wachtte tot het euvel was verholpen. Ik voelde me echt een sukkel, een ouwe sukkel wel te verstaan. En het zou nog erger worden vandaag.
Ik ruimde de flat zo'n beetje, wat halfslachtig op en ging naar de fitness. Toen ik mijn fiets wilde pakken realiseerde ik mij dat ik m'n huissleutels had vergeten in mijn zak te stoppen; is overigens pas de tweede keer sinds ik op mezelf woon. Gelukkig had ik wel de sleutel van Roos' huis en kon ik mijn sleutel wel te pakken krijgen. Opnieuw voelde ik mij behoorlijk sukkelig. En vanavond in de keuken, ik stond gebukt viel er zonder dat ik dat voelde een druppel speeksel op de grond zoals ik regelmatig zie bij mijn 85-jarige vriend Theo. Toen voelde ik me echt een ouwe sukkel?!  

Niet voor de nachtegalen dit keer

Fraaie zwammen op een dode berkentak

We hadden voor vandaag een wandelafspraak; Jessy, Roos en ik zouden gaan wandelen in Meijendel. Dat was een idee van Jessy en natuurlijk stelde ik voor om dan het prachtige stuk natuur, "Bierlap en Kijfhoek" aan te doen. We ontmoetten elkaar op de bushalte in Den Haag CS; met bus 43/44 naar Halte De Kieviet en verder wandelen naar Meijendel. Voor Kijfhoek moet je een toegangskaartje hebben dus eerst naar "De Tapuit", het kantoor waar je de kaartjes kunt kopen. Ik heb er maar direct 10 gekocht want dit voorjaar ga ik zeker weer naar de nachtegalen luisteren en verder wil ik dit prachtige duingebied vast nog wel een keer zien.
Op geleide van - hoe kan het anders - Komoot liepen we de wandeling; doe je dat niet dan ben je echt gedoemd te verdwalen; duinen zijn mooi maar het is bijzonder moeilijk om je te oriënteren en de weg terug te vinden.
We dronken eerst op een bankje de koffie die ik had meegenomen en aten de appeltaart die ik de vorige avond had gebakken; Jessy zowel als Roos zijn dol op taart; Roos had gisteravond al een stukje van de toen nog warme appeltaart gesnoept.

Even op de foto

Kijfhoek/Bierlap was weer in volle pracht; dit keer geen gekwinkeleer van nachtegalen; wel zagen we vogels vliegen, maar zo buiten het broedseizoen hoor je ze nauwelijks. We kregen nog een stevige tik mee van het passerende onweer; viel wel mee; na een minuut of 15 was het wel over en zou het zelfs zonnig en warm worden.
Zo tegen tweeën waren we zo ver van de ingang dat we de terugweg maar insloegen; het viel me niet mee om precies die stukken te lopen die ik gepland had, maar daar om niet getreurd. Uiteindelijk waren we rond kwart over drie bij de bushalte en uiteindelijk op tijd om op tijd in te checken. Op Den Haag CS namen we afscheid van Jessy; was een gezellige dag geweest.
Thuis gekomen ben ik in de keuken aan de slag gegaan; lekker nassi afgemaakt met extra knoflook en gebakken ei en smakelijk zitten eten. Als nagerecht aalbessen met warme vla; om te smullen.

En weer terug

Was niet de bedoeling, maar we ontmoetten onze
Dokkumer vrienden onverwacht boven

Roos wilde per se nog een keer die mooie heide bekijken; goed idee. We maakten een rondje over de Renderklippen en liepen uiteindelijk door naar het dorp Epe. Opnieuw werd duidelijk wat een ontzettend rijk dorp dit is; jet hebt niet eens door waar het centrum kan liggen; het is een agglomeraat van vrijstaande villa's, alle even fraai.  Merkwaardig genoeg konden we aan geen van de passerende Epenaren een groet of zelfs maar een vriendelijk knikje ontlokken; kennelijk straalden wij uit dat we niet van het juiste geloof waren.
De bushalte vonden we op geleide van - hoe kan het anders - Komoot, het onvolprezen wegwijsprogramma op de SmartPhone. We hoefden slechts 12 minuten te wachten op de snelbus die ons in no-time naar Zwolle bracht. Met IC en bus 77 waren we weer op tijd thuis. Nog even bij de groenteman een krop sla, 2 tomaten en een zak pruimen gekocht; ik kon nog net voor de onweersbui de flat bereiken.

Geen schapenstront maar hondenstront.
De mestkevers vinden het opperbest!

Lekker sla gegeten en vervolgens een appeltaartje gebakken en definitief met Jessy afgesproken voor onze wandeling in Meijendel voor morgen. Verheugen we ons op. Alvast een appeltaartje gebakken; morgen koffie mee en mocht het weer al te slecht worden dan vragen we Tom Poes om een list te verzinnen. 

De bossen van Epe

Voor we vertrokken even met Hans en Edith overlegd

En vandaag de andere kant op; de Renderklippen zijn natuurlijk het mooiste deel, maar de bossen mogen er ook zijn. Voornamelijk productiebos, maar tal van paden en paadjes en voor de fietsers onder ons goed aangelegde ruime betonpaden; voor iedereen wat.
Op geleide van Komoot liepen we van hot naar her; bij grote wegen konden we gemakkelijk alternatieven vinden; de wandelpaden en ook de paardenpaden waren zelfs op de kaart te onderscheiden. We konden constateren dat Epe een rijke gemeente is; allemaal vrijstaande dure huizen op grote percelen; de luxe straalde er van af. En dan die stilte overal; we genoten er echt van.
Na een kleine 15 km waren we weer op honk. We waren expres wat later vertrokken vanmorgen zodat we ook wat later weer terug zouden zijn; anders duurt het weer zo lang voordat je aan tafel kunt.
Evn douchen en m'n wasje doen en vervolgens weer aan de maaltijd. Een lekker soepje maar vooral een heerlijk stuk rundvlees. Tegenover mij zat Albert uit Dokkum; moeilijk te verstaan door de enorme herrie die de steeds harder pratende ouderen rondom ons produceerden. Desondanks konden we uitgebreid over het boerenleven van heden en verleden spreken. Leuke vent en we spraken af dat ik hen een keer op kom zoeken in het verre Noorden.

Even op een bankje luieren

Na het eten weer de laatste ronde bridge. Het ging nog minder dan gisteren en we eindigde nu zelfs iets onder de 50%. Drie avonden vind ik ook wel het maximum eerlijk gezegd, maar dat vindt Roos gelukkig ook. Ik wisselde adresgegevens uit met Albert.
Na afloop de prijsuitreiking. Gelukkig kwamen wij niet in aanmerking voor een prijs want we zouden er ook echt geen ruimte voor heben in de rugzakken en om daar nou het wandelen aan op te offeren willen we absoluut niet.
Nog even gezellig nageborreld. Het bridgen zit er op; alleen nog een wandeling morgen. Er wordt redelijk weer voorspeld, dus dat komt goed.

Op naar de Renderklippen

In de Renderklipper heide

Op geleide van de Smartphone met Komoot en haar onderliggende kaartwerk zouden we een heerlijke wandeldag gaan beleven. Maar natuurlijk eerst het ontbijt; Fletcher doet niet onder voor andere hotels dus heerlijk ontbeten; vooral de yoghurt was van bijzondere kwaliteit en er was ook weer suikerbrood; dus smullen geblazen.
En zo tegen half tien gingen we lekker op pad; het was misschien wat winderig maar wel helder, prachtig weer. De heide stond in volle bloei. Het werd een prachtige wandeling; we kwamen bij een poeltje in het bos met allemaal bankjes eromheen en knaagden daar ons meegenomen boterhammetje. Ik had wat rozijnen-notenbrood bij me, maar had meer trek in het broodje van het hotel; maar goed ook zoals verderop in dit verhaal duidelijk zal worden.

Het Pluizenmeer

Ook de bospartijen waren mooi om te lopen en alle, zelfs de kleinste paadjes stonden op onze elektronisch kaartwerk zoals Komoot ons dat toonde; ontzettend gemak hoor! Nog dank voor het advies RiMo!
Terug bij de heide roken we gewoon de honinglucht; even verderop zagen we bijenkasten staan. Gezien mijn allergie voor de steken van dit gedierte liepen we voorzichtig verder. Even verderop kwamen we in gesprek met een echtpaar dat zojuist bijenkasten had geplaatst; ontzettend leuk contact dat waarschijnlijk nog wel haar vervolg zal gaan kennen. We spraken over bijen en dus over honing. Ik kreeg een potje Lindenbloesemhoning en Eilard wilde daar niets voor hebben; dat zat me niet lekker. Toen bedacht ik mij dat ik ook iets "zelfgemaakts" bij me had: het rozijnen-notenbrood en dat viel helemaal in het pulletje!
Weer lekker gegeten in het hotel; als vooraf mosterdsoep en dat bracht mij erop dat ik dat ook eens zelf moet gaan maken. Inmiddels heb ik de receptuur al op internet gevonden.
Het bridgen ging een stuk minder en we eindigde ergens op de vijfde plaats geloof ik, maar nog net boven de 50%. 

Op naar Epe

We hadden weer een bridgeweekend gepland; deze keer met Boon-a-Part in Fletcher hotel Epe. AAnvankelijk was ons mooi weer voorspeld, maar de weergoden hadden voor vandaag iets anders in petto; toen we aankwamen in Apeldoorn regende het pijpenstelen. De busverbinding met Epe is perfect; een snelbus doet er iets meer dan een half uur over. We stopten bij de halte "Politiebureau" en daar deed ik pas mijn regenjas aan en vouwde de paraplu open; was hard nodig want het regende nog steeds hard. Ik mopperde: "als we dat hadden geweten waren we niet gegaan", maar daar zou ik van terugkomen. Roos wist feilloos een mooie route te vinden naar het Fletcher hotel waar ons bridgeweekend zou plaats vinden; van de omgeving wisten we feitelijk niets maar ook dat zou veranderen; de Renderklippen werden aangekondigd en verder liep het Maarten van Rossumpad hier overheen. Direct bij het hotel zagen we de rood/witte markering van dit pad en direct zagen we al het richtingbord voor de Renderklippen.
Twee of drie jaar geleden hebben we het Maarten van Rossumpad gelopen, dus moeten we hier al eens langs zijn gekomen; wisten we ons niet meer zo precies te herinneren.
We maakten kennis met de medebridgers; de leiding, Hans en Edith van Bruggen kenden we nog van het bridgeweekend in Rijssen in mei van dit jaar.
's-Avonds gingen we er lekker tegenaan en werden tweede van 16 paren; niet mis dus. Zou wel onze hoogste plaatsing blijven.

Integreren

Vanmorgen zat ik op mijn balkon een kopje koffie naar binnen te slurpen. In de verte zag ik een jonge vrouw parmantig aan komen wandelen; kordaat, gekleed in sporttenue en - zoals dat tegenwoordig hoort - een Smartphone o.i.d. op de arm zodat de lichaamsbeweging kon worden geregistreerd en - waarschijnlijk - om alle buitengeluiden te doen verdwijnen in muziek via de "oortjes".
Ik heb al vaker gehamerd op het integreren van lichaamsbeweging in je dagelijkse dingen en niet alles te compartimentaliseren (prachtig scrabble woord nietwaar?)
Nu ben ik wel van nature een man van holisme onder de gdachte: "alles hangt met alles samen", maar dat geldt vooral ook je verhouding als individu tot je omgeving. Gisteravond in de kleedkamer van Sportcity ontspon zich een gesprek tussen twee jonge kerels waarvan de ene lekker buiten wilde gaan hardlopen en de ander dacht dat hij bedoelde dat ze op de loopband zouden gaan hollen. Gelukkig won de buitenman. Maar toen ik suggereerde dat ze hier in de buurt prachtig konden hollen rondom het golfterrein, had ik kennelijk iets verkeerds gezegd. En - natuurlijk - stapten ze in de auto in plaats van op de fiets har har. Dat bedoel ik nou, integreer toch je beweging ook met transport. 

De flitspuit

Zo zag "onze" flitspuit er ongeveer uit.

Onlangs kreeg ik een oud exemplaar van het Historisch tijdschrift te pakken met daarin een verhaal over "Silent Spring" en de oorzaak van deze publicatie: het insectenverdelgingsmiddel DDT. Destijds - en ik spreek over nog niet zo heel lang geleden - werd dit middel beschouwd als een wonder waarmee de wereld vrij gemaakt kon worden van insecten, die beestjes waar je alleen maar last van kon hebben, dacht men toen kennelijk?!.
DDT kwam zelfs bij mijn kritische vader binnen; de flitspuit werd gehanteerd wanneer er last was van muggen. Ik herinner me nog die karakteristieke lucht van dit gif.
Pas in 1963 werd door een publicatie van Rachel Carson duidelijk dat hiermee niet alleen insecten werden gedood maar dat het hele ecosysteem naar de knoppen ging. Toen pas veranderde er iets.
Wie van mijn generatiegenoten herinnert zich die flitspuit nog?

Een engelse versie

Niet alleen Mollo, het bridge leerboek houdt mijn leesbehoefte gaande, maar ook - al voor de tweede keer - de fantastisch geschreven biografie van Alexander von Humboldt, de grote geleerde en ontdekkingsreiziger. Hij heeft vooral veel indruk gemaakt met zijn metingen en beschrijvingen van Zuid Amerika in de koloniale tijd. Hij heeft destijds Zuid Amerika in Europa het aanzien gegeven dat dit continent verdient.
Al lezende bedacht ik mij dat ik Marjorie, vanwege haar Braziliaanse wortels een exemplaar wilde geven van dit fantastische boek. Hoewel Bol.com aangaf dat het nog de zelfde adag bezorgd kon worden werd het toch dinsdag. Nou ja, ze zit de komende tijd toch nog aan huis gebonden, dan ga ik nog wel een keer bij haar op de koffie.
Vorige week hadden we elkaar uitvoerig gesproken over de telefoon en had ze aangegeven dat ze graag zelf pasta had willen leren maken: "jij krijgt van mij een pasta machientje", had ik toen beloofd en dat had ik dus sowieso om haar morgen een kadootje te geven als we haar op zouden komen halen voor het ziekenhuis bezoek.

Kun jij me brengen?

Inmiddels ben ik door het wandel - en weinig eten regime behoorlijk afgevallen zonder honger. Ook vandaag weer een lekker stuk door ons bos gewandeld. Vandaag 4 augustus, de verjaardag van grootmoeder Sientje realiseerde ik. Begin augustus is een concentratie van jarigen in mijn verleden en heden. Anneke, Joke, en wijlen oma en vader, allemaal in de eerste helft van augustus. Peinzend over van alles liep ik de inmiddels overbekende paden. Dat vind ik zo heerlijk aan het wandelen; daar waar ik wel van anderen hoor dat het hen te langzaam gaat en zelfs dat het hen gaat vervelen daar geniet ik zo van het nadenken; soms reagerend op indrukken uit de omgeving, maar veel vaker gewoon op naar voren springende gedachten voortborduren; associaties die uit die pond grijze stof naar boven komen en ook net zo snel weer in het vergeetboekje verdwijnen; ik vind dat proces boeiend en plezierig.
Van schoondochter Marjorie kreeg ik een whatsapp berichtje of ik haar naar het LUMC wilde brengen met de rolstoel aanstaande dinsdag; Hugo kon echt niet. Uiteindelijk zouden Roos en ik haar samen gaan brengen.

Nog onder de indruk en Mollo!

Inmiddels waren rug en achterwerk wel weer bijgekomen van "Spanga" en deelden we thuis via Facebook ons enthousiasme over de uitvoering van de twe opera's luid en duidelijk. Francis reageerde dat ze het zo lief vond dat we de moeite hadden genomen om te komen luisteren en kijken. Het was ook wel een heel bijzondere gebeurtenis ook voor ons die toch wel zeer regelmatig naar de opera gaan. We zijn ook wel eens speciaal om Francis te zien optreden naar Osnabrück geweest, maar deze keer was het toch vooral locatie en "roem" die ons naar de metropool Spanga hadden getrokken.
Inmiddels heb ik de NLse versie van Mollo binnen, het leerboek voor bridgers die hun speltechniek willen verbeteren. Daar ben ik direct in aan het studeren gegaan. 's-Middags hebben we een uurtje gebridged en ik paste de theorie van Mollo uit de eerste drie hoofdstukken direct met enig succes toe. Stimuleert me om meer te gaan studeren.
Na het eten wandelden een beetje en dronken ons - inmiddels traditionele - kleine glaasje wijn met een stukje kaas in de tuin. Een rustige dag al met al.

Schitterend veengebied

Vanmorgen weer fit opgestaan na een goede nachtrust. Lekker ontbeten en gezellig gesproken met onze gastvrouw over de schoonheid van dit gebied met de wonderlijke naam "Rottige Meente". Het Zuiderzeepad loopt hier over het voetpad; heb ik enkele jaren geleden helemaal afgelopen; liep dit pad vroeger tot Vollenhove daar is later het stuk tot Stavoren erbij getrokken en dat heb ik destijds gedaan.
We liepen het voetpad verder af nadat we geconstateerd hadden dat je hier prima met een busje vanuit Wolvega kunt komen; gaan we vast nog wel weer eens doen want we hebben hier toch mooie stukken natuur ontdekt; een knuppelpad door een broekbos met hoogveen zoals je maar zelden ziet. Muggen alom, dat wel.
In de verte zagen we de bui al naderen: "laten we de rugzak maar van zijn jasje voorzien", stelde ik voor. Plastic jassen aangetrokken, plu onder de arm en ja hoor, daar kwam de bui. Het ging steeds harder regenen; uiteindelijk hebben we op aanwijzing van een stel jonge kerels ergens staan schuilen tot de regen wat minder werd. Doorgelopen naar Wolvega station en terug naar huis.

Een zere kont in Rottige Meenthe

Dineren op het opera-terrein

Vandaag, 1 augustus; altijd een bijzondere datum voor mij. En niet alleen omdat Anneke die dag jarig is. Overigens was het sturen van een felicitatie-epje wel zo'n beetje het eerste wat ik vanmorgen deed.
Ik voelde me niet helemaal OK vanmorgen; zag daarom ook een beetje op tegen het programma voor vandaag; we gingen naar de opera in Spanga, een piepklein plaatsje in Friesland, op de grens met Overijssel. Een opera, uitgevoerd in de open lucht, althans in een tent zodat het publiek wel gevrijwaard was van regen.
Om kwart over tien namen we de bus naar Utrecht CS; Roos stond me al lachend op te wachten; ze is aldus zeggen altijd vrolijk als ze me weer ziet; doet me plezier na al die jaren. Met de Intercity via Zwolle naar Steenwijk en daar met de bus naar Ossenzijl. We waren nog maar nauwelijks uitgestapt of het begon te regenen; viel wel mee. We namen een soepje in een restootje en gingen vervolgens aan de wandel; ik was er nog niet zo gek lang geleden ook wandelend geweest; het smalle wandelpad langs het water kwam me heel bekend voor; hebben we ook wel eens gefietst.

Het toneel, voordat de voorstelling begon

Na een half uur keerden we om en liepen we naar ons overnachtingsadres in Scherpenzeel (Fr). Dit had Roos al een jaar geleden afgesproken en het kwam helemaal in orde. We werden uitermate vriendelijk ontvangen en kregen een mooie kamer tot onze beschikking in het nagenoeg enige overnachtingsplekje in de omgeving van Spanga, gelegen in het natuurgebied "Rottige Meenthe". We gingen even gestrekt om gesterkt naar de opera te gaan; we zouden daar ook een diner geserveerd krijgen. Dat was toch leuk! Het hele gebeuren vond plaats op een weiland; toiletten, een restaurantfunctie, eettafels, alles was perfect op orde. Wij hadden het KNMI ervan verwittigd dat we vanavond mooi weer wensten en zo zou gelukkig geschieden; geen druppel meer gevoeld tot de volgende dag har har. De voorstelling vond plaats in een tent; er was precies genoeg plaats voor iedereen. We zaten op houten bankjes zonder rugleuning. Gelukkig waren we gewaarschuwd en was aanbevolen om een kussentje mee te nemen. Wij zaten op wat overtollig meegenomen kleding, het was namelijk helemaal niet koud.
Het programma bestond uit een tweetal opera's die op buitengewoon professionele wijze werden vorm gegeven; voortreffelijke zangers en orkest; leuk decor. Alleen die harde houten bankjes waar we op moesten zitten deden mij zo ontzettend zeer aan mijn door lijnen behoorlijk geslonken achterwerk; daar hielp geen kussentje tegen. Ik zag dan ook na de pauze behoorlijk op tegen de tweede opera en moest inderdaad helaas het laatste stuk daarvan missen doordat ik met mijn ellebogen op mijn knieën mijn achterwerk en rug moest ontlasten. Opgelucht constateerde ik dat het afgelopen was. Desondanks ben ik evenals Roos "vriend van de opera Spanga" geworden hoewel ik er nooit meer aan zal deelnemen; een mijlen op zeven om daar te komen en te overnachten wanneer je niet over een auto beschikt zoals wij. En niet te vergeten de voettocht terug; het was aardedonker en we moesten over een voetpad, tussen twee sloten in terug lopen. Dat hebben we makkelijk gered hoor; de PDA gaf voldoende licht en Roos had een mini-knijpkat bij zich. Maar ik was blij dat ik in bed lag.