Leg de handdoeken maar voor de kamerdeur!

Het kasteel van Mheer

Voor vandaag had ik bedacht om Roos een heel bijzonder paadje in het bos van Slenaken te laten zien. Toen ik onlangs een track van Gronsveld naar Mechelen had gelopen kruiste ik dat bos via een paadje dat mij zo aan Griekenland deed denken; feitelijk ontoegankelijk voor NLse begrippen, maar des te leuker. Om nou helemaal in Gronsveld te beginnen was niet nodig daarom stelde ik voor om in Mheer te beginnen en dan die track te lopen naar Mechelen. Nou, dan ken je Roos toch slecht Eef! In Mheer aangekomen liep Roos direct onder de poort door en liep zonder dralen ook verder. En daar waar ik wilde beginnen aan de voorgenomen track moest ik er wel achteraan. Kwam ook wel goed uit want de heg aldaar was zo verscholen dat ik die kon gebruiken als herentoilet. Inmiddels was Roos een stuk verder gelopen naar weet ik waar naar toe. Ik liep dus ook de poort maar door en was gewoon versteld van wat ik daar zag! Een schitterend kasteel; niet te geloven dat ik dat nooit eerder had aanschouwd; kom hier al meer dan 40 jaar. Met mijn oude vader heb ik zo vaak het stuk van Mesch naar Mheer gelopen en nooit het kasteel gezien. Dat werd dus een heel andere aanloop door de velden en landerijen van het kasteel en ook Mheer hebben we verder gemeden omdat Roos een mooiere aanloop vond. Wat moet ik toch zonder haar talenten?!

Roos op het "Griekse" paadje

Het stuk dat ik verder had laten construeren door Komoot liep door de velden richting Mechelen. Bij de Gulp aangekomen zagen we in Beutenaken dat gezellige café waar ik al enkele keren achteloos aan voorbij ben gegaan de afgelopen weken. Nu niet dus, en in de toekomst ook niet meer want ze hebben daar heerlijke vlaai en een gezellige tuin om in te zitten. We werden uitgenodigd om plaats te nemen aan de tuintafel bij twee dames waarmee we  - hoe kan het anders - genoeglijk aan de praat kwamen. We verlieten de tuin via een bruggetje over de Gulp en kwamen weer op de track en uiteindelijk ook op dat "Griekse" paadje dat Roos inderdaad versteld deed staan. Ze gaf mij de indruk dat dit echt de moeite van het bezoek waard was, maar voor de zekerheid liet ik haar de rest van ons traject maar construeren via het bos van Slenaken. Dat was prachtig en gezien de tijd namen we een halte van bus 57 waarvan ik nooit eerder gebruik had gemaakt. We waren in de bekende vloek en een zucht weer in Valkenburg en snoepten weer van het ijs aldaar. Terug op de kamer wat gelezen en gedoucht en weer heerlijk gegeten. Vanaf half acht met rooie kop van de hele dag in de zon buiten hebben we zitten bridgen. Ging wel aardig, maar ik was zo moe dat ik na het laatste spelletje voorstelde om direct naar boven te gaan. "Leg de handdoeken maar voor onze kamerdeur", zei ik nog gekscherende tegen Henk, de spelleider van dit bridgeweekend. Was natuurlijk een grapje, want we hadden nooit verwacht dat we hoog genoeg zouden eindigen. Dat bleek de volgende dag wel degelijk het geval te zijn geweest tot onze verbazing. Ik vroeg aan Henk opnieuw gekscherend waar onze handdoeken waren waarop hij ernstig zei dat die nog in de kast lagen. Zelfs toen geloofde ik hem niet echt en dacht opnieuw aan ironie. 

Weer naar Valkenburg

 

Een frietje sourfleisch met mayo

Heerlijk, vandaag weer naar Valkenburg voor een wandel- en bridgeweekend met Dekker Bridge in hotel Schaepkens van St Feith; een hotel dat zo handig dichtbij het station ligt in ons favoriet wandelgebied en het bridgen om de avond in te vullen.
Ach, er was geen noodzaak om vroeg te vertrekken; ik had me voorgenomen om sowieso bij An en Piet een frietje met sourfleisch te gaan eten; een welgemeend advies van mijn tweewekelijkse hulp Anna. En lunchen moet je niet te laat doen aangezien het avond maal bij de Schaepkens altijd overvloedig en bijzonder lekker is; daarvoor moet je gezonde trek hebben vind ik.
In de trein heb ik verder gelezen in het boek "Our great experiment", over de wissel die wij trekken op het klimaat van de aarde na de industriële revolutie en de explosie aan CO2 die de mensheid door de verbranding van de fossiele brandstoffen teweeg brengt. Ik las dat "wij" 100 keer zo veel CO2 per jaar produceren als de vulkanen, de natuurlijke CO2 producenten die de temperatuur van de aarde min of meer reguleerden. Zonder CO2 zou de aarde veranderen in een witte sneeuwbal, onleefbaar voor de mens en menige diersoort. Gekke gedachte hè dat zo'n minuscule hoeveelheid gas zo'n belangrijke rol speelt; het is een wonder dat onze planeet zo mooi in elkaar steekt; zou zij toch misschien de enige zijn? Nou ja, dat zijn soms van die gedachten.
Die gedachten stoorden mij allerminst toen ik bij An en Piet, te midden van het onverstaanbaar Limburgs van de andere gasten aan mijn dis van frietjes met sourfleisch zat te smikkelen. Ging er weer in als het evangelie in een ouderling. En toen op weg naar Valkenburg. Had ik inderdaad een track van Gulpen naar Valkenburg geconstrueerd, daar veranderde ik het einddoel in Schin op Geul toen ik afstemde met Roos. Zij was al veel eerder in Valkenburg gearriveerd en wilde nog wat lopen; we stemden af om elkaar te ontmoeten op het perron van station Schin, bij het terrasje met de lekkere kersenvlaai. En inderdaad, we kwamen vrijwel tegelijk aan; het terrasje was gesloten en de trein kwam er precies op dat tijdstip aan en even later zaten we op de kamer bij Schaepkens. Was weer heerlijk om hier te zijn; het voelt echt aan als een vertrouwde plek zoals we die in vroeger jaren altijd wel hadden in Kautenbach, Kalterherberg, Sevilla, Aracena en noem verder maar op.
Kennis gemaakt met de andere bridgers; leuk gezelschap zo te zien en dat zou de komende dagen ook bevestigd worden. En natuurlijk weer een heerlijke maaltijd. We moeten ons gewoon inhouden om niet drie dagen lang veel te veel te eten. Ik houd me zo veel mogelijk aan de rauwkostsalades en het fruit, maar desondanks moet ik me inhouden.Roos niet, die eet zich in zo'n weekend een kilootje erbij met tiramisou en andere heerlijke desserts. 
's-Avonds lekker gebridged; ging niet geweldig en we werden tweede van onderen, maar daar zaten we niet echt mee; het was gezellig geweest en we hadden lekker gespeeld. Eigenlijk verwachtten we dat we beter hadden gescoord, maar naar later bleek hadden we de eerste twee tafels verknald. Geeft niks.

Misschien iets terugschakelen

 

Voorheen 't Zwaantje

Vandaag, hoe kan het anders weer aan de wandel en nu van Maarn naar Soest Zuid zoals ik gisteren omgekeerd van plan was te doen. Het zou uiteindelijk naar Den Dolder worden omdat het me wat te veel werd. Ik moet ninet te veel van het ouwe lijf vragen merk ik soms.
Ik kon pas wat laat beginnen met de wandeling, maar vertrok welgemoed uit Maarn. Eerst ging ik naar de slager aldaar. De afgelopen tijd was ik vaak in Maarn geweest en die slagerij was me opgevallen; een grote werkplaats achter de winkel;zo groot, dat ik me afvroeg of ze misschien ook nog zelf zouden slachten. Maar vandaag ben ik naar binnen gegaan en heb een gedroogde worst gekocht en heb met de slager staan praten en het tentoongestelde vlees bekeken. Er lagen karbonades van het Iberico varken en daarom vroeg ik hem of hij ook pluma verkocht. Dat kende hij niet maar hij was wel geïnteresseerd in wat het was, dat antwoord moest ik schuldig blijven. Ik hoop maar dat hij het zelf gaat uitzoeken zodat we een adresje hebben voor dit allergeweldigst stukje vlees. Ik was de winkel nauwelijks uit of ik pakte de gekochte worst uit de zak en begon eraan te knagen; ik wist werkelijk niet wat ik meemaakte; het was zo lekker dat ik Roos later ook appte dat het de lekkerste worst was die ik ooit gehad heef (om Koot maar eens te citeren). Als ik in Maarn begin met wandelen is het niet meer alleen voor de etappe maar zeker voor die slager!
Het begon over redelijk bekend terrein, met name het stuk dat ik onlangs met vriend Dich heb gewandeld maar ging uiteindelijk over in mij onbekende paden en kwam in de plaats Soesterberg. Daar kwam ik langs het vroeger nogal bekende restaurant 't Zwaantje, inmiddels omgetoverd tot een Chinees restaurant. Even verderop een gestileerde straaljager als monument. "Truus", de speachcontrol van Komoot maakte mij echt aan het lachen toen ze de naam van de straat noemde: "Veldmaarschalk Mont Gomerij", uitgesproken op z'n fonetisch; ik begreep even niet wat ze zei, maar schoot even later in de lach. Die ouwe Engelse ijzervreter Monty zou het niet hebben verstaan als zijn naam.
De route ging ook over het voormalig vliegveld dat inmiddels was veranderd in een woeste grasvlakte en gepresenteerd werd als een broedplaats voor de veldleeuwerik. Even later hoorde ik er ook daadwerkelijk eentje zingend opstijgen zoals dit vogeltje graag doet. Verderop ook een monument voor gevallen militairen van de luchtmacht; imposant en een enorm aantal waar je dan toch wel even bij stil staat hoor! 
En toen door naar Soest was de bedoeling. Ik bedacht mij dat Den Dolder misschien nog iets handiger was en stopte de track en maakte ter plekke een nieuwe naar Den Dolder; fluitje van een cent. Uiteindelijk werd het samen zo'n 17,5 km en dat was ook wel mooi geweest; ik moet wat meer rustige dagen inbouwen vrees ik. Nou ja, of wat minder kilometers per keer maken.

Komoot weet raad

 

We wilden eigenlijk even over de kindermarkt op de Hessenweg lopen. Op weg daar naar toe kwamen we buurman tegen met kinderwagen met baby Sophie; hij wist ons te vertellen dat er helemaal geen markt was maar dat hij had begrepen dat er een grote happening was bij het gemeentehuis. Dus gingen we weer terug en pakten onze rugzakken; Roos ging naar Wijhe en ik ging aan de wandel. We namen afscheid.
Ik nam de fiets en reed naar het station; ik had helemaal niet op de tijd gelet; wilde eigenlijk beginnen op station Soest Zuid om naar Maarn te lopen, maar liet het van de tijd dat ik op het station zou zijn aankomen. Nou, dat was op het hele uur, dus zou ik een kwartier moeten wachten. Daar heb ik een broertje dood aan dus stapte ik in en bedacht dat Amersfoort - Hollandsche Radingh wel weer eens aardig zou zijn en dat Komoot maar een track moest bedenken en zo geschied. Uiteindelijk maakte dit voortreffelijk wandelhulpje een alleraardigste track die voor een deel zelfs over voor mij onbekende paden liep. Makkelijk hoor.
Onderweg, bij het Koos Vorrinkhuis kwam ik nog een echtpaar tegen waarmee ik aan de praat kwam; zij hadden het wandelen als genoegen leren kennen tijdens de Corona maanden en waren nu het Trekvogelpad aan het lopen. Ik adviseerde hen ook om Komoot te gaan gebruiken. Nu bleek de man van het echtpaar deze app al bij het fietsen te gebruiken. Veel mensen zijn er bekend mee merk ik de laatste tijd. Erg handig. 

Allemaal associaties

 Gisteren kreeg ik via de "Half11" WhatsApp groep van de donorkinderen een bericht van Martijn waarin hij mij opmerkzaam maakte op een artikel over het positief effect van wandelen; een artikel in de NRC, kennelijk, ondanks de grote afstand van Indonesië tot NL de krant die hij leest. Uiteraard heb ik dat artikel direct gelezen; het was geschreven door een Ierse neurowetenschapper, Shane O'Mara. Deze O'Mara streeft er net als ik naar om dagelijks te wandelen; hij 15 km per dag, ik 10 moet ik bekennen, maar loop er vaak ook meer, tegen de 20, maar dat haal ik niet dagelijks. Maar wat mij bijzonder treft is zijn opmerking over wat wandelen met ons brein doet: citaat: "We laten onze geest de vrije loop en juist daardoor zijn we in staat herinneringen, gedachten en gevoelens in een nieuwe context te plaatsen." En dat is juist wat ik ook zo ervaar met wandelen, met name in je eentje wandelen, wat velen naar ik verneem juist "saai" vinden. Overigens ervaar ik dat "de vrije loop geven" vooral als associatief cerebraal bezig gaan en dat ervaar ik vaak ook terwijl ik lees of muziek beluister of op de fiets zit of gewoon zit te mijmeren op mijn balkonnetje. Door het ontbreken van TV en de aversie van computer spelletjes, games geheten en de LAT-relatie heb ik natuurlijk ook alle tijd van m'n leven om lekker te lezen, te wandelen en associatief na te denken har har.
Vanmorgen had ik zo'n associatieve reeks; allereerst lag ik natuurlijk te lezen in dat leuke boek over de geschiedenis van wetenschap en techniek (zal titel en schrijver nog wel eens vermelden); ik kwam bij de ontwikkeling van de elektriciteit een persoon tegen met de naam "Pepper", en aangezien in die tijd elektriciteit vooral vanwege de merkwaardige effecten als rechtop staande haren en vonkjes bij het kussen betekende, dacht ik direct aan "Sergeant Pepper" met zijn circus, op muziek gezet door de Beatles. Ik ging dus direct ook naar deze heerlijke muziek luisteren terwijl ik intussen de flat aan het stofzuigen was; de muziek kon ik afgezien van het eerste nummer dan ook nauwelijks horen boven het geluid van de stofzuiger uit. Maar toen ik klaar was hoorde ik het nummer "Good morning", dat begint met dat hanen gekraai en het driestemmig gezongen "Good morning". En dat deed mij direct herinneren aan een gebeurtenis in mijn studententijd, in mijn dispuut PROIRA. Mijn dispuutsgenoot/jaargenoot/studiegenoot Hans van der Sloot had een bandrecorder meegenomen en daarop werd SergeantPepper die avond natuurlijk ten gehore gebracht, met dat lied "Good morning". Dat heeft die arme Hans de volgende morgen, daartoe op het idee gebracht door mij bij het ontwaken aangezet, zodat de hele troep wakker werd. Hij werd door de goegemeente onder de koude kraan gezet. Allemaal associaties dus en dat heb ik bij het wandelen voortdurend, niet geïnspireerd door een boek, maar gewoon door de omgeving en het natuurlijk emergerend proces van het brein, waarin telkens gedachten opspringen; heerlijk vind ik dat.

The analogues

 Soms heb ik een melodie in m'n hoofd rondzingen en moet ik even nadenken van welk lied of welk orkestwerk dat afkomstig is. Vanavond had ik dat en na enig nadenken realiseerde ik mij dat het van The ROlling Stones was: "It's the singer, not the song". Heel lang geleden werd ik door een oude vriend van me waarmee ik samen wel op gitaar musiceerde attent gemaakt op dat lied; melodieus en eindigend met iets waarin zelfs de provo's van Amsterdam uit die tijd werden genoemd, althans het fietsenplan van Luud Schimmelpenninck; echt oude doos dus, ergens rond 1965 schat ik. Dat lied heb ik altijd mooi gevonden en ik ging het via Youtube natuurlijk even beluisteren. En dan pakt youtube je direct bij je taas via die algoritmes waarmee ze je interesse peilen en sturen. Zo kwam ik op een video waarin de nog levende Stones, met name Keith en Mick aan het woord kwamen. Allemachtig wat hebben die twee nog een enorme energie en wat een doorgroefde gezichten met wel heel netjes geordend gebit; daar is een goede tandarts aan te pas gekomen. En ook het haar van Mick zag er bepaald niet grijs uit; ook daar zal waarschijnlijk enig cosmetisch werk verricht zijn en terecht. Maar wat heeft die laatste nog een fysiek vermogen; zijn stem is uiteraard niet meer wat die geweest is, maar hij weet er nog altijd indruk mee te maken. Leuk om te zien. En zo struinde ik verder en kwam bij een life uitvoering van Sgt Peppers lonely hearts club band, en wel door een band met de weinig pretentieuze naam "The analogues", maar het klonk fantastisch en leuk om te zien. 

Het is te droog

 Het weer is duidelijk van slag; was het in maart wel erg warm daar is het in april juist weer aan de koude kant. De wind blijft maar uit het noord-oosten komen en dat is volgens mij raar. Zo'n koude, droge wind hoort niet echt bij onze streken; kan natuurlijk best een poosje, maar nu duurt het wel erg lang; in NL hoort de wind vooral uit het zuid-westen te komen. In het boek van Valerie Trouet las ik iets dat zij min of meer in vertrouwen had gehoord van een deskundige toen hij zich uitsprak over zijn vrees voor de toekomst daar waar het de klimaatverandering betreft. Hij vreesde niet direct de hogere temperatuur maar vooral droogte en extreme regenval op plekken waar dat tot heden eigenlijk niet gebeurde; droogte in gebieden waar nu landbouw is en extreme regenval op plekken waar dat tot heden niet het geval was. Ik ben daar op gaan letten en die extreme regens in Australië en in de grensstreek van Nederland Duitsland en België; die extreme hittegolven in West Europa en Canada van de laatste jaren. Ik ben er niks gerust op en krijg in toenemende mate een enigszins apocalyptisch gevoel.

Doesburg, een mooi plaatsje

 

Voor buurman Sjoerd

Daar begonnen Roos en ik vandaag met onze wandeling naar Doetinchem. Wat is dat een mooi plaatsje! Het was nu ook wel een uitgelezen dag hoor; zonnig en ondanks de noord-oosten wind niet te koud. We zochten een leuk terrasje op voor een goed begin met koffie en een saucijzenbroodje en liepen het stadje helemaal door. Daarna een niet erg inspirerend stuk langs de weg en uiteindelijk naar de metropool Drempt, mij tot voorheen onbekend; mijn voormalig buurman Sjoerd komt daar vandaan en ik kon het dan ook niet laten om hem een foto van de kerk met "Groeten uit Drempt" te sturen. Nou, hij kwam niet daar vandaan, maar uit achter Drempt, helemaal een gehucht neem ik aan.
We liepen door een mooie streek met veel bos en vooral loofbos. Was een bijzonder aangename wandeling en uiteindelijk kwamen we in Doetinchem. Tja, daar valt net zo weinig over te zeggen als over Almelo zal ik maar zeggen, hoewel; "daar is een kaasboer Roos", merkte ik op en dan kan Roos het ook niet laten en vond zij weer een heerlijke kaas. En ik kocht drie gedroogde worsten; dat kunnen ze hier in het Oosten van het land; lekkere worst maken!
Het enige dat mij van Doetinchem bijstaat is dat de aansluitingen er altijd naadje waren. En dat was ook nu het geval; we hadden de stadsbus voor 1 halte genomen omdat hij er net aan kwam, maar aansluiten, ho maar. 

En nu wel friet van Piet!

 

Friet van An en Piet uit Gulpen

In het voorjaar is het mergelland, het Zuiden van Zuid Limburg zo mooi om doorheen te wandelen. Eigenlijk had ik gisteren opnieuw willen gaan na die heerlijke wandeling van Woensdag. Ik was mooi op tijd wakker, maar vond het wel best en heb me nog eens omgedraaid; vandaag ging het weer als vanouds. Heerlijk geslapen en om 4.50 uur werd ik volledig uitgerust wakker en stond direct op om me te scheren en aan te kleden. Thee, koffie en een boterhammetje en ik kon op weg; de rugzak stond al helemaal klaar. Heerlijk zitten lezen onderweg in de Intercity; ik lees heden drie boeken door elkaar heen op de e-reader: Stephen Jay Gould over de Burgess shale, "Het hooge Nest", een bijzonder indringend narratief over een persoonlijke geschiedenis van de joden en onderduikers tijdens WO II in NL; erg aangrijpend en moet je echt af en toe even wegleggen; en een boek met de grappige naam "het grote experiment", gaat over de de laatste driehonderd jaar van grote wetenschappelijke ontdekkingen en de aanzet daardoor van de industriële revolutie met alle klimaatgevolgen van dien. Ook niet echt een vrolijk boek, maar voor een Bèta als ik wel erg interessant vanwege alle persoonlijke verhalen achter die grote wetenschappers van destijds als Lavoisier, Fourier, Watt e.a.
Dus kostte het me feitelijk geen reistijd om reeds iets voor 9.00 uur in Eijsden aan een heerlijke dagwandeling naar Mechelen te beginnen. Het begin liep zo'n beetje wat ik vaker heb gedaan, maar ter hoogte van Mesch veranderde de richting en voer de track mij over Belgisch grondgebied, door de voerstreek over het traject waar mijn oude vader zo graag kwam. Ik herkende er helemaal niets van helaas, maar het was een verrassend mooi traject dat eindigde in Mheer, bekend terrein. Daar moest ik zoeken naar het paadje waarop de track verder ging; een heel nauw steegje tussen twee huizen waar, niet ten overvloede een bordje was aangebracht met: "hier wandelpad". Dus ook hier een nieuw stukje dat overigens overging in een stuk dat ik nog van twee dagen eerder herkende; ik plukte dan ook wat daslook, voor door de paardensla omdat ik nog wist dat dat hier stond. De track ging verder richting Slenaken en daar moest ik een verdraaid stijl paadje op met volop hindernissen als weggespoelde grote opstappen en omgewaaide bomen; leek wel zo'n verlaten weg als je wel in Griekenland tegen komt; moet ik ook met Roos gaan lopen heb ik mij voorgenomen. De track ging verder door nog mij onbekend gebied en ik kwam in een dorp; "verroest", dacht ik, "dit is Mechelen al". Ik herkende het aan de gemetselde muurtjes langs de beek (de Geul denk ik). Ik keek op mijn horloge en ja hoor, keurig op tijd voor de bus naar Gulpen. En daar heb ik een heerlijk frietje met kroket en mayo genuttigd. 
Onderweg appten Roos en ik wat met elkaar en spraken we af dat ik door zou reizen naar Wijhe en dat we de volgende dag samen aan de wandel zouden gaan.

Langs de Linge

 

Berm met volop fluitekruid

Toen ik gisteren thuis kwam uit Limburg, lag er in mijn postbusje een klein opgevouwen foldertje van het Lingepad, althans van een rondwandeling/fietstocht in de Betuwe en doorgaans bij het publiek gewild tijdens de bloei van de fruitbomen, waarvan acte. Ik had het foldertje op de tafel gelegd en er verder niet meer bij stil gestaan. Maar vanmorgen, ik zei het al dat ik eigenlijk van plan was om opnieuw naar Limburg te gaan maar daar ten lange leste van af had gezien, 's-morgens om 5 uur ?! Dus ik zat vanmorgen wat te zitten met thee en koffie en een uitgebreide telefonade met Roos toen Anna, mijn tweewekelijkse hulp mij appte of ik het foldertje had gevonden; zij had het met briefje erbij in mijn bus gestopt; zij had met haar man Mike deze wandeling in het afgelopen weekend gedaan en direct gedacht dat het wel wat voor mij zou zijn. En door haar eppie heb ik ook direct de koe bij de horens gevat; bammetje gesmeerd, 9292 geconsulteerd en het weerbericht en hup met de geit en rond kwart over twaalf was ik in Geldermalsen en ging ik snel op weg om de 15 km track te gaan lopen. Eerst door Tricht, het plaatsje waarvan ik nog herinner dat er ooit een windhoos was geweest die het behoorlijk verwoest had achtergelaten; ik zag zelfs een richtingaanwijzer naar een gedenkmonument; moet ik ooit maar eens nader gaan bekijken. Ik moest doorlopen, want ik wist niet hoe lang ik er over zou doen. 
Veel bloesem was er niet meer in de boomgaarden; gelukkig wel aan de vast daarvoor onderhouden bomen aan de kant van de dijk; mooi gezicht, maar ook de bermen waren vol met wilde bloemen; echt voorjaarstooi. Het was wel file lopen; de meeste wandelaars liepen in groepen en het gebabbel in zo'n groep kon je op afstand al horen. Vast heel gezellig hoor.
Ik liep in lekker tempo en kwam binnen de helft van de tijd die ik had voorgenomen bij het keerpunt, de brug over de Linge bij de snelweg. Vanaf dat punt was er sprake van een paar kleine plaatsjes waarvan de namen mij onbekend waren en ook niet zijn beklijfd in mijn kwijnend geheugen. Uiteindelijk kwam ik weer in Geldermalsen bij het station en zag ik dat ik opnieuw met 5,2 kmph het traject had afgelegd; die lage schoenen schelen mij wel zo'n 10 procent in snelheid. Nu ook maar eens wat sneller gaan lopen met mijn wandelklossen; hoeven Roos en Dick zich ook niet meer zo in te houden als ze met mij lopen. 
Was al met al een fijne wandeling; het advies kwam mij helemaal van pas met dank aan Anna.

Zuid Limburg

 

Het idyllisch plekje bij het bruggetje

Het was de laatste dagen zulk prachtig wandelweer en dan moet ik gewoon naar Limburg; dat gebied met z'n mergelbodem en z'n geaccidenteerde karakter moet ik gewoon lopen in het voorjaar. Het is dan zo prachtig groen in de bossen met de talrijke vogels, maar ook de uitzichten zijn zo echt "Limburgs", zo karakteristiek voor dat uithoekje van ons land. En dus liep ik vanmorgen al om 9.00 uur in Gronsveld, op weg naar Epen was de bedoeling. Een paar heel kleine dorpjes passeerde ik; een boerderij waar walnoten in de dop uiteraard werden aangeboden; ik nam een zak mee voor Roos ondanks het extra gewicht van 1 kg. Door de laatste dagen zo veel gewandeld te hebben lijkt mijn conditie te zijn verbeterd; ook geen kramp meer in mijn rugspieren maar meer kracht in mijn benen. Ik liep met lage schoenen ook sneller en kwam zonder moeite tot 5.2 kmph, voor mij best snel. Het mooiste vond ik toch wel het stuk in de buurt van Slenaken, mij al zo veel jaren bekend. Ik kwam niet door het dorpje waar ik ooit op een kerstavond met Anneke als enige gasten hebben gedineerd; ik had gereserveerd maar er was verder niemand. 
Het groen schitterde me tegemoet. Eerst moest ik met veel moeite een mij onbekend paadje vinden bij een bruggetje over de Gulp. Truus stuurde me telkens terug; ik wist er geen end meer aan tot ik zag dat ik een klein ingangetje over het hoofd had gezien; daar liep ik uiteindelijk weer tot tevredenheid van Truus en kwam op zo'n idyllisch plekje dat ik er een foto van heb gemaakt; een bruggetje temidden van groen in een gebied met kabouterhuisjes leek het wel. "Die mensen wonen wel heel erg mooi", dacht ik bij mijzelf. Ik liep verder en kwam in het steile bos bij Slenaken. De track - die Komoot voor mij had geconstrueerd - liet mij op en neer klauteren. Na weer een verkeerde beslissing kwam ik uiteindelijk boven en voerde de track mij tussen twee prikkeldraad versperringen richting Epen. Uiteindelijk kwam ik op een verkeersweg en dat was eigenlijk vlak voor Epen; ik had nog helemaal geen zin om te stoppen en besloot om de track af te sluiten en vanaf dat punt richting Partij te lopen; een stukje langer en onderweg herhaalde ik dat nog een keer teneinde in Gulpen te kunnen eindigen. Aangekomen in Gulpen had ik voor mezelf besloten om, afhankelijk van de vertrektijd van de bus eventueel een friet van An en Piet te gaan consumeren. Nou, mijn OV-engel zag dat helemaal niet zitten en zorgde ervoor dat bus 350 richting Maastricht precies tegelijk met mij op het busstation arriveerde; dus friet van Piet, deze keer niet. 
Op de terugweg las ik verder in het boek dat Stephen Jay Gould heeft geschreven over de Burgess shale. Ik had zo'n fijne wandeldag gehad dat ik mij voornam om de volgende dag weer naar Limburg te gaan, maar heb daar uiteindelijk van af gezien.

Wehmut

 Lekker uitgerust werd ik vanmorgen wakker; het was zes uur; de rozenvingerige eoos rees in de verte ter kimme; een mooie dag brak aan en ik verheugde me op de wandeling met Dick vandaag. We gaan wandelen daar waar mijn kennismaking met het lange afstand wandelen begon; op de Utrechtse heuvelrug. Ik deed het raam van de slaapkamer open om de ochtendgeluiden te beluisteren. Tegen het sonore gebrom van het zo vroeg al aanwezige autoverkeer hoorde ik 1 merel zingen en in de verte ook 1 vink slaan; dat was alle vogelgeluid. Dat was "vroegig" toch wel anders; ik herinner me uit mijn jeugd en ook nog uit de tachtiger jaren toen we in de Hoflaan hier in Bilthoven woonden dat het 's-morgens een heel vogelorkest was dat de dag tegemoet zong.
Ik maakte een lekker ontbijt met gortepap en sinaasappelsap terwijl intussen Helios of Apollo met de zonnewagen begon aan de dagelijkse ronde langs de hemel; wordt een mooie wandeldag. Straks naar station Amersfoort waar ik Dick ga ontmoeten.

Dick poseert op mijn verzoek

Dat werd een uur vroeger dan afgesproken. Mijn smartphone piepte; een WhatsApp berichtje van Dick of ik misschien een uur vroeger de trein kon nemen; kon natuurlijk, dus gaven we elkaar om 9.10 op station Amersfoort de hand en gingen op weg. Dick had een track opgestuurd en Truus bemoeide zich er van meet af aan mee of we wel goed liepen tot enige ergernis van Dick geloof ik, maar af en toe moest hij haar toch helpen, vooral bij de wat kleinschaliger onderdelen van het traject dat eerst door stedelijk Amersfoort ging maar al snel door de paar stukjes stedelijk groen die Dick had ingevlochten tot we de bossen van de Utrechtse heuvelrug bereikten. Den Treek en Henschoten waren de wel heel mooie gebieden waar we doorheen trokken. Den Treek, het gebied waar Hans van Zummeren menig zeldzaam vogeltje kiekte, het barnsijsje herinner ik me nog en natuurlijk de kuifmees. Wij zagen maar weinig vogels, maar je hoorde hen wel. Wij liepen al pratend door de bosrijke omgeving en zaten af en toe op bankjes van wat meegebrachte spijzen te genieten. Ik had gisteravond speciaal voor Dick een krentenbrood en een quiche, spektaart gebakken; hij waardeerde dat duidelijk en stuurde me later vanuit de Intercity terug naar Vaals nog dat hij van e.e.a. zat te genieten.
Ach, ik herinner me nog zo goed die allereerste lange afstands wandeling die ik toen ook met Dick deed. Anneke had ons ergens afgezet, ik dacht bij Pijnenburg, maar dat kan haast niet, want dat was te ver weg, maar ik herinner me nog goed dat we toen ook eindigden bij station Maarn en dat ik niet meer vooruit kon van vermoeidheid en de blaren op m'n voeten. Nu niet, we kwamen vrij vroeg aan in Maarn en moesten nog wat op de trein wachten. In Utrecht namen we afscheid. We appten elkaar nog dat het een fijne wandeldag was geweest.

En nu toch naar Delden

 

Delden met herdenkingsmonument voor de baron

Vandaag opnieuw een poging om naar Delden te gaan. De aansluiting vanuit Wijhe heeft een overstaptijd van 10 minuten en inderdaad stond het treintje naar Oldenzaal keurig op me te wachten. Ik heb nog even gekeken of de aansluiting van de trein die ik gisteren had vandaag wel klopte en dat was het geval; inderdaad een heel krappe aansluiting, maar in beginsel lukt het dus wel. Nou ja, vandaag weer in m'n eentje; heb ik bepaaldelijk geen hekel aan; ik loop meestal alleen en laat dan voortdurend mijn gedachten vloeien. Doe ik vaak ook wanneer ik in de trein zit; ik heb naarmate ik ouder word minder behoefte om voortdurend bezig te zijn. Mag ook wel, want ik heb de laatste decennia wel heel intens geleefd; ben dan ook heel tevreden en heb het gevoel dat ik alles heb gedaan en gezien en bestudeerd wat ik wilde.
En dat was voor vandaag Delden e.v. Roos was uitermate enthousiast over dit traject maar ik kan het toch niet helemaal met haar eens zijn; de route door Leusveld vond ik veel en veel mooier. Nu ging het wel erg veel over verharde, vaak geasfalteerde wegen en de dorpen zijn mij niet opgevallen afgezien van Bornerbroek dat mij niet bijzonder is opgevallen. Wèl denk ik met heel veel genoegen aan de uitgebreide ontmoeting die ik had in de buurt van Twickel met een leeftijdsgenoot (dacht ik); hij vertelde mij van alles over Delden, over de baron en de barones van Heeckeren van Wassenaar; ik had al een gedenkteken gezien van de baron die op zijn kosten de watervoorziening van Delden voor zijn rekening had genomen. Hij was dierenarts geweest en kende de Uithof, de universiteitsgebied van de UU. Hij ried mij aan om veel in beweging te blijven, met name vanwege de bloedcirculatie, een zelfde redenatie als die Roos altijd noemt. Hij noemde met name de nierwerking en inderdaad merk je altijd dat wanneer je aan de wandel gaat het urineren nogal manifest wordt; ik voel me soms net zo'n reu die tegen elk paaltje moet pissen. Hij was dierenarts en ik vertelde dat ik ook met wat kleinere dieren mijn brood had verdiend in mijn wetenschappelijke tijd. Op het laatst meldde hij dat hij wel een stuk ouder was dan ik, hetgeen ik maar half geloofde en inderdaad, hij was 84, een voorbeeld voor mij hoe het kan lopen als je maar blijft lopen!

Aansluiting precies gemist

Liesveld

Het is Pasen en dus mooi weer, prachtig wandelweer. Juist in het weekend wil ik graag in het oosten van het land gaan wandelen omdat je dan niets te maken hebt met de verschillende maatschappijen en de grenzen van m'n Dalvrij abonnement. Daarom wilde ik juist vandaag wel richting Overijssel en dat terwijl Roos hier net vier nachten had geslapen  "Ze vindt het vast raar als ik vanavond weer bij haar kom", bedacht ik mij ten onrechte. Maar nee hoor, ze stuurde een WhatsApp bericht dat ze zondag, vandaag dus samen zou willen wandelen en wel van Delden naar Almelo de Riet. Ik vertelde haar dat ik graag bij haar zou willen overnachten zodat ik ook maandag weer vroeg aan de wandel zou kunnen in Overijssel. 
Ik kon eigenlijk heel vlot op de zondagmorgen in Zutphen zijn waar we dan op het treintje naar Delden zouden stappen. Eerst naar Amersfoort, door naar Apeldoorn en overstappen met de sneltrein naar Zutphen. Helaas stond daar een sneltrein in de weg en was de drie minuten overstaptijd al snel verstreken; ik zag nog net de lichten van de trein waarin Roos zat op weg naar Delden. We epten wat met elkaar en gingen elk ons weegs; Roos van Delden naar Almelo de Riet en ik van Zutphen direct naar Brummen via het Liesveld. Beiden heerlijk gewandeld en toen we na ons beider wandeling weer epten bleken we op de zelfde tijd weer aan te komen op station Wijhe.
Ik was zwaar onder de indruk van de prachtige wandeling die ik achter de rug had; de landgoederen bij Brummen zijn werkelijk prachtig. Het Liesveld heeft een stuk waar de kievitsbloemen zouden bloeien; die heb ik nog niet gezien daar; misschien nog iets later dan. Op het station waren twee jonge jongens die gezellig met me aan de klets gingen; waar ik geweest was en hoeveel kilometer ik had gewandeld, en nog wat zaken; gewoon gezellig; maak je nooit meer mee dat kinderen vam 12 jaar zoals ze me vertelden zo gezellig met een vreemde aan de klets gaan. Leuke ervaring; deed me aan "vroegig" denken.
Roos was ook zeer ingenomen met haar wandeling en dus besloot ik om die de volgende dag te gaan doen.

De Japanse sierkers staat volop in bloei

 

Japanse sierkers in bloei

Mijn oude moeder was op 24 april jarig en ieder jaar stond op die dag de Japanse sierkers die ons stadstuintje al vanaf 1954 sierde volop in bloei. En nu, door de opwarming van de aarde is dat wat vroeger en wel rond deze tijd van het jaar, dus ruim een week eerder. Ik heb overigens al een paar jaar kunnen constateren dat die datum nogal kan variëren; dit jaar is de Japanner wat later dan andere jaren, maar niet op die 24e april zoals in de 70er jaren.
Vandaag ging ik voor het eerst weer eens naar boerderij Boom en Bosch voor m'n zuivel producten; de laatste tijd ging ik vooral op de dinsdag als ik terug kwam bij Roos vandaan, maar dat beviel me niet erg. Wanneer ik dan vanaf het station naar de boerderij fietste moest ik tegen de stroom van de fietsende pubers die uit school kwamen in fietsen. Ik neem hen niets kwalijk, maar dat ging niet makkelijk en als ik dan op de rijbaan ging fietsen kreeg ik commentaar van de automobilisten. Dan maar naar AH voor de melk, maar niet met genoegen. Angelina vond het ook maar niks om te fietsen in de buurt van die scholen wanneer de leerlingen naar huis gaan en deed me een handige suggestie om via de Groenekanse weg te gaan, maar ja, die begint niet bij het station. Ik ga maar gewoon op de zaterdag, zeker als ik ook kaas en boter wil inslaan want die haal ik echt nergens anders! 

Naar Zoetermeer

 Jessy had ons uitgenodigd om vandaag bij haar langs te komen; ze had toevallig die vrijdag vrij en moest lachen toen Roos haar vertelde dat dat was vanwege goede vrijdag; zei haar niet veel zo te merken. Ondanks de rare geschiedenis van afgelopen nacht gingen we gewoon op weg;om half negen met de bus en vanaf station Utrecht CS en via Gouda naar Zoetermeer-Oost en wandelend naar de flat waar zij en haar partner Jordi wonen. 8 hoog, mooi uitzicht en prachtig weer. Ze had een cake gebakken die door Jordi vakkundig werd uitgeserveerd; hij is tenslotte werkzaam in de horeca. Hij moest dan ook vrij snel weer naar z'n werk. Wij spraken met Jessy zoals altijd over tal van onderwerpen en boeken die zij had gelezen de afgelopen tijd. Net als de voorgaande ontmoetingen vloog de tijd en gelukkig keek ik op mijn horloge en konden we weer op tijd de trein halen. 
Aangekomen in Utrecht CS gingen we naar het Indiase restaurant dat ik gisteren nog had besproken; we waren wat vroeg maar dat was geen enkel bezwaar. Ontzettend leuke tent en we hebben er fantastisch gegeten. Gaan we vaker doen zo spraken we af.

En nu omgekeerd

 Vanmorgen hebben we eerst gezellig koffie gedronken met Anna, mijn tweewekelijkse hulp bij het ordenen van mijn huishouding; daarna gingen we aan de wandel; Roos was half en half van plan om terug naar Wijhe te gaan, maar zou uiteindelijk besluiten om langer te blijven. We namen de bus naar het station en zouden daar kijken welke trein het eerst zou vertrekken en daar de richting van onze wandeling Baarn - den Dolder van af laten hangen. Het werd den Dolder - Baarn en dat zonder "Truus"; de spraakwaterval van Komoot gaat Roos in toenemende mate vervelen en voor dit traject is zij niet echt nodig. Hoewel ik het leuke stukje duin in omgekeerde richting misliep. Nou ja, aan de andere kant liepen we nu door stukken waar we niet eerder waren, gewoon op geleide van wat ons een leuk pad in de juiste richting leek; ook leuk. Aangekomen bij de vijver in de buurt van het station keek Roos even hoe laat de trein zou vertrekken en dat was in 10 minuten, dus snel op weg en precies op tijd voor de trein; Roos als OV-engel zal ik maar zeggen. Als gezegd ging ze weer mee naar de flat en dat was maar goed ook.
Toen we gingen slapen was er niks aan de hand, maar midden in de nacht, een uur of 3 werd ik wakker van pijn in de spieren van m'n schouder; een pijn die ik nooit eerder had gevoeld. Het was zodanig dat ik het gewoon niet meer uithield in bed en er maar uit ging. In de kamer werd ik toch een beetje beroerd dat ik snel m'n bed weer op wilde zoeken en voelde dat ik flauw zou gaan vallen. Hoe het verder ging weet ik niet meer, maar ik maakte Roos wakker en begon toch een potje te zweten; het koude zweet gutste van m'n hoofd. Ik voelde dat ik een beetje in m'n broek had geplast en dus was ik even buiten westen geweest. Roos legde een koud washandje op m'n hoofd en we hebben het verder maar opz'n beloop gelaten. Een paar uur later, ik weet niet of ik in die tijd heb geslapen, maar het was over;ik voelde me weer een hele Piet en heb er verder ook geen last meer van gehad. 
Ik had me die nacht natuurlijk afgevraagd wat er aan de hand kon zijn; geen koorts, niet misselijk, rare pijn in m'n spieren, vreselijk zweten; ik dacht aan m'n hart en dacht even dat het met me gebeurd was. Viel nogal mee dus ha ha. Toen ik onder de douche wilde om me te wassen zag Roos het pleistertje nog van de booster injectie en ik had direct zo'n donkerbruin idee dat daar de oorzaak wel eens zou kunnen liggen; het was iets meer dan 48 uur geleden dat ik die prik van dat m-RNA vaccin in m'n lichaam kreeg. Raar vaccin; ik had het er al meteen niet zo op en naar ik vermoed terecht. 

Een kerf in een houten bank

 

Een herinneringskerf in een houten bankje?

Afgelopen maandag maakte ik een wandeling in een gebied waar ik nauwelijks bekend ben. Ergens in dat gebied zag ik een bank met daarin duidelijk een met een mes aangebrachte kerf. "Misschien wilde iemand daarmee een teken achterlaten, een herinneringsteken voor later?", bedacht ik mij bij die gelegenheid.
Na afloop van die wandeling spoedde ik mij naar huis om nog wat te eten voordat ik naar het GGD prikpunt in Utrecht moest vanwege de vierde Corona prik; de booster?! Niet dat ik nou zo benauwd ben voor Corona, maar vanwege het opvolgen van het overheidsadvies en omdat ik als immunoloog vaccinatie, naast schoon drinkwater de belangrijkste gezondheidsmaatregel vind; dus doe ik mee! Na afloop liep ik door het prachtig modern nieuw ingerichte winkelcentrum "Hoog Catharijne"; prachtig ruim gebouw (niet helemaal mijn ding hoor), gloednieuw alles met moderne winkels en van alles te koop wat je niet bij Albert Heijn kunt inslaan. Plotseling bekroop mij een akelig gevoel, ongetwijfeld samenhangend met de oorlog in Oekraïne; ik zag als in een vlaag de volledige destructie van al dit moderne nieuwe; het gebouw lag in puin en de kleren en ander spullen lagen daar onaangeroerd tussen de brokken beton. Kortom, een akelig visioen.
Mijn jeugdvriend Fred van Manen was destijds, pakweg 65 jaar geleden, bang voor oorlog. Hij was vast van plan om in zo'n geval uit de wereld te stappen; een triest gedachtegoed voor een jongen van een jaar of twaalf zeg ik nu met mijn bijna 74 jaar. Hij is helaas helemaal uit mijn leven verdwenen bij de emigratie van zijn ouders naar Australië; hij was toen 12-13 jaar oud en ik was 10-11 jaar schat ik nu; we woonden tegenover elkaar in de Josephus Jittastraat in Amsterdam-Slotermeer. Ondanks zoeken op Internet heb ik geen spoor van hem kunnen vinden. Hij heeft destijds als herinnering ook zo'n kerf in een stuk hout achtergelaten. Bij het toenmalige open lucht zwembad "Sloterplas" in Amsterdam waren houten draaideuren als uitgang en daarin had hij met een zakmes zo'n kerf gemaakt. Heb ik veel later, nadat hij was geëmigreerd nog terug gezocht, maar helaas waren inmiddels de hekken verdwenen. Daar moest ik wel aan denken bij dat bankje tijdens de wandeling en zat ik zojuist op mijn balkonnetje allemaal te overpeinzen bij een kopje thee.

Lang in de trein gezeten

 

Voormalig heren klooster "le monastère"

Vanmorgen al om 5.50 de deur uit en ik kwam om 17.00 uur het pand weer binnen en dat voor een overigens schitterende wandeling in Limburg. Gisteren had ik Dick gevraagd of hij gelegenheid had om mee te lopen, maar hij was de hele week vol met afspraken. Aangezien ik gisteravond mijn vierde Corona vaccinatie heb gekregen en dus niet naar Wijhe kon om te bridgen had ik vandaag - met dat prachtige weer - de gelegenheid om deze wereldreis te ondernemen. KNMI had een veel belovende voorspelling die nog uitkwam ook. Dus tas ingepakt met korte broek en een overhemd met korte mouwen. Maar wel dik ingepakt vanmorgen vroeg door de kou naar het station. De warme extra kleding doe ik dan gewoon in de fietstas zodat ik die niet de hele dag hoef mee te dragen.
Iets voor negenen was ik op de bushalte Vendelstraat in Cadier en daar begon de wandeling die ik enkele weken geleden met Dick had gelopen. Op het pad - wist ik nog van de vorige keer - stonden enorme bossen paardenbloemen en daarvan heb ik ruim geplukt voor de rauwkostsalade die ik daar tegenwoordig van maak; best lekker. 
Mooi stuk door het Savelsbos en dan uiteindelijk weer bij de provinciale weg. Even verderop is een oud mannenklooster, waarschijnlijk van voor de tijd dat de provinciale weg zo druk en breed is want recht tegenover het voormalig klooster begint een weergaloos mooie kruisweg; elke statie heeft een behuizing die meer weg heeft van een mini-kasteeltoren. Een enorme stenen bank met uitzicht over het Maasdal diende vast om de monniken te doen genieten van het zonnetje terwijl zij zich verdiepten in de geestelijke zaken. 
Ik liep door naar Bemelen en moest daar van track wisselen om het tweede stuk naar Valkenburg te lopen. Ik was benieuwd waar ik uiteindelijk terecht zou komen bij Valkenburg; het duurde behoorlijk lang voordat ik dat punt bereikte. Sinds we regelmatig in Valkenburg komen met Dekker Bridge hebben we die omgeving natuurlijk uitgebreid verkend. Was leuk om daar weer even te zijn. Eigenlijk is Valkenburg een ideaal eindpunt voor OV gangers; je kunt op geleide van 9292.nl de snelste aansluiting vinden om weer in het westen te komen en dat is gewoon 4 keer per uur; de ene keer via Heerlen en de andere keer via Maastricht. Deze keer via Heerlen. In de Intercity heb ik me weer snel verkleed in lange broek en weer wat gelezen; ik had moeite om wakker te blijven.

Derde keer vanuit Maarn

 

Een sloot met helder stromend water

Leuk aspect van Komoot is dat je ook de routes van anderen kunt downloaden en kunt lopen en dat heb ik gedaan. Ria vdH had vier wandelingen vanuit Maarn gelopen met een aantal mede wandelaars; het is natuurlijk makkelijk bereikbaar vanuit de Bilt; je bent er in een half uur met de trein. Ik ken dat gebied al sinds m'n veertiende jaar toen we daar als familie vakantie hielden. Met m'n vader heb ik daar veel afgestruind en later ook met Lien. De zandafgraving heb ik zien veranderen van een vlakte in een meer; heb er wel eens piepkleine snoekjes in zien rondzwemmen; het is vast leuk viswater.
Vandaag heb ik een stuk uit haar tracks geknipt in een uithoek van de Utrechtse heuvelrug waar ik me niet van kan herinneren of ik er wel eens geweest ben. Het begon al in Maarns zelf; de wandeling liep door een nieuwbouwwijk; ik wist niet dat Maarn zo groot was geworden de afgelopen decennia; tot een jaar of vijftien geleden kwam ik hier vaak om met een zekere Nico duetten te spelen; hij op de viool en ik begeleidde hem op de piano. Maar toen waren die huizen er nog niet. Het ging verder door vooral lange rechte stukken,maar afwisselend genoeg; een stuk door "den Treek", een prachtig natuurgebied waar Hans van Zummeren vaak natuurfoto's maakt, foto's van vogels waarvan ik het een wonder vind dat je die kunt vinden?! Ik heb ze niet gezien vandaag har har. Op zeker moment kwam ik lagns een behoorlijk breed snelstromend water, ik dacht dat het misschien het valleikanaal zou zijn, maar zag verderop dat het de Woudenbergse Grift werd genoemd. Moet eens kijken of die in elkaars verlengde liggen; zou me niet verbazen. Dit was vroeger vast moerasgebied dat met die Grift is droog gemaakt.
Uiteindelijk kwam ik weer in Maarn en mijn OV-engel zorgde voor een snelle aftocht.

Frauenliebe und Leben

 Vanmiddag een recital van de "Vrienden van het Lied" in Zeist. Het was mooi weer en Roos stelde voor om dan naar Zeist te gaan lopen; goed idee en zo waren we al (te) vroeg op weg gegaan, lekker door het zonnetje en via ons eigen bos en op geleide van een track die Komoot zelf voor ons had geconstrueerd. We zouden zelf heel anders zijn gegaan maar lieten ons gemoedelijk door "Truus" de weg wijzen. Ik vind dat erg makkelijk die spraak gestuurde aanwijzingen; hoef je niet voortdurend op je beeldschermpje te turen; ik mopper ook wel eens op "Truus": ja, nou weet ik het wel!" als ze voor de zoveelste keer zegt dat je nog 500 meter moet gaan op een kaarsrechte weg. Uiteindelijk waren we veel te vroeg op de bestemming en gingen we nog even van het zonnetje genieten.
We werden allervriendelijkst ontvangen; we waren hier al eerder geweest bij een recital van Francis van Broekhuizen; nu waren het Claudia Pataca en haar begeleider Marien die voor ons Schumanns' prachtige liedcyclus "Frauenliebe und Leben" voor ons gingen zingen. Ik had me erop verheugd; Roos en ik hebben die cyclus voor zover ik hem kon begeleiden ook gedaan en hier en daar greep het mij echt aan, vooral het laatste lied: "Nun hast Du mir die erste Schmerz getan! Die aber traf!". Dan is hij dood gegaan en daar heeft ze veel verdriet van. Vervolgens gaat dan de piano weer de begin strofe van het eerste lied inzetten en dat roerde me altijd zo. Dan zonder de zang, maar het hakt er dan in; een overpeinzende strofe. Terwijl ik dit schrijf voel ik gewoon de emotie die deze muziek bij mij oproept.

Ploeteren door de modder

 

Karakteristiek beeld van het rivierenlandschap

Roos had voor vandaag een wandeling bedacht in de buurt van Zevenaar. Het weerbericht sprak over "af en toe een bui" en ach dat kunnen we wel hebben. Maar helaas waren er meer beren op de weg of beter gezegd op de paden. 
Het liep al niet lekker; Roos heeft een beetje makke aan haar Komoot App; als ze een track loopt slaagt ze er niet in om die te registreren, daarom loopt ze de track alsof ze over een al geregistreerde wandeling loopt en dat is buitengewoon lastig; ze kijkt dan vrijwel continu op haar beeldschermpje en daarbij verstapte ze zich akelig in een greppel naast het pad. Mijn reactie is dan altijd - onterecht overigens - dat ik boos word van de schrik. We kregen woorden. Uiteindelijk loste ik het probleem ook op door haar track te downloaden en in werking te zetten; mijn Komoot, aangevoerd door "Truus" helpt dan voortreffelijk bij het vinden van de route. Dat ging ook aardig; we gingen van het asfalt af en een alleraardigst dijkpaadje op, echter, dat eindigde bij een aanlegsteiger met een zelf te bedienen trekpontje. Nou, dat is niks voor "Neef Eef"; het waaide hard, het water was zeker 12 meter breed en ik ben gewoon niet zo'n held in dat soort dingen, dus terug en een alternatief gezocht. Die arme Roos deed haar best en vond inderdaad een pad waarbij je eerst naar beneden moest glibberen en door de drek moest lopen totdat het absoluut onbegaanbaar werd tenzij je lieslaaarzen bij je zou hebben. Dus opnieuw terug. Maar zelfs een derde poging leek aanvankelijk te slagen; over een oude rivierdijk, hoog genoeg om niet onder gespoeld te kunnen raken; die liepen we met alle genoegen en zelfs zonder regen een behoorlijk stuk af; onderweg zelfs een opstandje waar we konden lunchen; een waterbak voor de koeien denk ik. Even verderop een zijpaadje dat Roos voorstelde om te gaan lopen en voor de derde keer liepen we vast in de onbegaanbaarheid van het door en door natte rivierenlandschap hier bij Zevenaar. Nog wat verder gerommeld en vastgelopen bij een "verboden toegang prikkeldraadhek en vervolgens door de regen terug gelopen naar station Zevenaar. Ach, uiteindelijk hebben we toch een kleine 10 km gelopen en hier en daar was het landschap best heel mooi, maar een fijne wandeling was het toch niet echt.
We reden door naar de Bilt; morgen een recital van "de vrienden".

Constructieve paranoia

Jared Diamond beschrijft in zijn boek "The world until yesterday" (zie blog) een verschijnsel dat hij bij zijn intensieve contacten met papoea's heeft geconstateerd: constructieve paranoia; ik zou eerder zeggen een vorm van zeer goed doordachte voorzichtigheid. Paranoia heeft iets erg negatiefs over zich; meer achtervolgingswaan. Hij beschrijft situaties waarbij een in zijn ogen futiel verschijnsel tot indringende gedragsverandering leidt bij deze mensen; een gezelschap was absoluut niet bereid om de tenten op te zetten onder een dode boom bijvoorbeeld. Anderzijds realiseert hij zich wel dat dit gebaseerd is op een veel gevaarlijker leefomgeving.
Nu kwam ik in het boek over "Deep time" van Helen Gordon een fraaie passage tegen over lieden die in de rode gevaren zone wonen in het gebied van de Vesuvius. Zij beschrijft naar aanleiding van gesprekken met functionarissen rond het monitoren van het gevaar dat kan dreigen dat het zo ernstig kan zijn dat de mensen snel weg moeten uit het gebied; daar is dan een draaiboek voor: in een periode van 3 dagen met communicatie en organisatie zou het op z'n snelst voor elkaar moeten zijn. Even verderop beschrijft ze een situatie die uit de hand is gelopen en toevallig was dat Papoea Nieuw Guinea, een situatie dat een vulkaan zodanig tekeer ging dat de deskundigen aangaven dat de mensen weg moesten en wel binnen 12 uur. En daar gingen de mensen ook zonder dralen direct weg en vielen er nauwelijks doden. Daarentegen geloven de mensen bij de Vesuvius het wel en zijn ze gewoon niet bereid om naar de deskundigen te luisteren.
Ik constateerde dat de constructieve paranoia van de papoea's daar wel eens het verschil kon hebben gemaakt. 

Muzikaliteit

 

Toen mij ooit gevraagd werd welke eigenschappen ik dacht genetisch door te kunnen geven antwoordde ik: "moedervlekken en muzikaliteit". Mijn oude moeder was muzikaal en ook mijn vader speelde zijn nootjes graag weg. Van mezelf durf ik zonder terughoudendheid te stellen dat ik muzikaal ben; als baby al; wanneer mijn moeder - expres? - vals zong, dan begon ik te huilen: "zing nog eens tante Nel!", vroeg mijn nichtje Vera dan aan mijn moeder en dan blerde ik weer. En ook later kon ik er absoluut niet tegen als mijn toch best muzikale moeder ging zingen; ze zong er altijd een beetje tegenaan. En dat heb ik nog; op een keer zaten Roos en ik bij een vrije uitvoering van een van vaderlands meest geroemde zangeressen die toch even een heel klein beetje uit de bocht vloog; Roos en ik hadden het beiden direct door en keken elkaar aan. Verder vast niemand want er werd als gebruikelijk enthousiast geapplaudiseerd.
Als jong kind heb ik het zingen van mijn grootmoeder geleerd; geen kinderliedjes overigens, maar levensliederen als "de klok van Arnemuiden". Ik herinner me nog een klein beetje dat we samen aan het zingen waren, hangend uit het raam op drie hoog Kinkerstraat, maar dat kan verbeelding zijn.
Maar mijn kleinzoon Joris lijkt onmiskenbaar ook nu al muzikaal te zijn. Vandaag kreeg ik via de "opa's en oma's" groeps Whats-App een video van Joris, verstuurd door zijn trotse moeder Jessica; hij zingt keurig in de maat, maar ook op toon het kinderliedje van de grote paddenstoel. Ik wil u lezer daar graag deelachtig aan maken en sier deze blog dan ook op met dit eerste muzikale optreden van Joris. Ik geef toe dat hij de tekst nog niet geheel beheerst, maar dat komt ongetwijfeld helemaal goed.

De Kaapse bossen

 

Zwerfsteeneiland

Na zorgvuldige studie van het KNMI weerbericht voor vandaag besloot ik om vroeg aan de wandel te gaan en wel het stuk van de track vanuit Maarn richting Doorn via de Kaapse bossen. Eigenlijk is Maarn een uitstekende aanloop om de Heuvelrug te bewandelen; je bent er vanuit station Bilthoven in 30 minuten. Via Ria vdH heb ik een paar tracks die daar beginnen en die ga ik maar eens lopen. De twee die ik nu heb gedaan waren ook op een track van haar gebaseerd, maar die vond ik met z'n 22 km wat te lang, dus in tweeën geknipt en weer eens lekker door hier en daar bekend terrein gelopen. De Kaapse bossen heb ik decennia geleden met Dick bewandeld en kwamen me onbekend voor, maar zeker weer de moeite waard.
Onderweg kwam ik langs Doorn, een plaats waarvan mij al wandelend weer e.e.a. te binnen schoot. In de tijd dat ik als jongen van 14 - 16 jaar mee ging op vakantie naar het Grote Bos gingen we wel bij oude kennissen van m'n ouders hier in Doorn op bezoek. Dat was de familie van Dalen, Kees en Jannie van Dalen. Eerst woonden ze in Amsterdam in de buurt van waar wij woonden in Amsterdam nieuw west en later zijn ze kennelijk naar Doorn verhuisd. In die tijd hield ik tropische vogels op zolder thuis en die wilde ik eigenlijk graag een keer zien in de weken dat we daar met vakantie waren; bij die gelegenheid kon ik met Kees meerijden in zijn sportwagentje; was een vlotte kerel weet ik nog. Leuk, al wandelend zo'n herinnering van 60 jaar geleden.

Deep time

 

Dan maar dit boek

Op zeker moment realiseerde ik me dat ik met vijf boeken over oorlog tegelijk aan het lezen was: de klassiekers, de Ilias van Homeros en "Zonen van Mars" van Livius; Jared Diamond met een hoofdstuk over oorlogen tussen papoea stammen, het boek "vijf jaar bij Hitler" en tot slot een boek dat Ab me bijna dwingend ter lezing had aangeboden over de historische ontwikkelingen van Rusland, een boek dat volgens Ab de lezer kon doen begrijpen wat president Poetin van plan is met de invallen in Oekraïne. Ik werd al dat oorlogsgedoe een beetje zat. Daarom maar eens wat anders, wat vrolijkers en misschien ook wel wat interessanters. Zo heb ik het boek "Deep time" van Helen Gordon opnieuw doorgenomen en het boek "Wat bomen ons vertellen"  van Valerie Trouet; wetenschaps journalistiek resp. pure wetenschap en beide bijzonder de moeite waard, maar uiteindelijk word je ook daar niet echt vrolijk van. Trouet beschrijft hoe in het historisch verleden opstanden, volksverhuizingen en hongersnoden samenhingen met klimaatveranderingen. Langdurige droogtes speelden daarin een belangrijke rol en die kon zij door nauwkeurig jaarringen te bestuderen precies dateren en koppelen aan de maatschappelijke problemen en daarmee ook prehistorische ontwikkelingen direct koppelen aan droogte periodes. En in het boek van Gordon lees ik een daarmee samenhangende opmerking van een klimatologisch specialist dat door het veranderend klimaat vooral de ernst van droogt voor de landbouw het cruciale probleem gaat worden. Vrij opgetekend uit zijn mond stelt hij dat door het veranderend weersysteem water gaat vallen in de gebieden die dat nu niet ontvangen en omgekeerd dat de landbouwgebieden juist last van droogtes zullen kunnen gaan krijgen met alle ernstige gevolgen van dien. Ik merk op dat er heden in Australië, een toch bij uitstek droog continent de laatste weken krankjorem veel regen is gevallen met overstromingen gepaard gaande. Ik houd m'n hart vast.
Dus ook dat verhoogde mijn vrolijkheid niet echt. Wèl zette het mij aan tot filosofische gedachten waarom ik dit allemaal zo erg vind. Dat wil ik ook eens in een blog proberen uit te werken.
Overigens probeer ik binnen mijn vermogen zo weinig mogelijk CO2 te doen produceren door de CV niet aan te zetten en kou te lijden, altijd met de fiets of OV e.d. Vliegen wil ik niet meer, maar wat me vooral opvalt is dat ik daarmee toch vooral als een zonderling word beschouwd en niet als iemand die goed bezig is. Nou ja, dan maar weer eens Joseph Roth ter hand nemen; dat is interessante literatuur en speelt hooguit in de aanloop van de industriële revolutie, de opmaat van de huidige ellende.

Een gedicht van Ilja Pfeijffer

Na een heerlijk weekend, geplaveid met muziek en dichtkunst zaten we hedenmorgen te ontbijten. Moderne dichtkunst zoals gepresenteerd in Zutphen sprak mij niet zo aan; het ontbreken van rijm maakt daar wat mij betreft belangrijk onderdeel van uit. Ik vertelde Roos dat ik bij een bezoek aan een museum in Leiden - ik wist niet meer welk museum - getroffen was door een prachtig gedicht van Pfeijffer. Even snel gezocht in mijn daily blog bleek het te gaan om een gedicht dat in het trapportaal van ¨Museum de Lakenhal" is aangebracht. Ik had het snel gevonden met een paar klikken en Internet.
Het luidt:

De tijd sloopt slordig, morst herinneringen,
laat kliekjes over en morst residu
van hoe het was voordat het werd als nu.
Geheugen woont in de gewoonste dingen.

In het museum waar de meesters hingen
zag ik een ooit verorberd dagmenu,
gesneuveld krijgsvolk, trots in vol tenue,
en hoorde ik dood herberggajes zingen.

Ik ben er weer, lief, en zoek jou in zalen,
vitrines en op oude stadsgezichten. 
Als zo veel van de tijd hier wordt bewaard,

moet ook je oogopslag zijn terug te halen,
de avonden bij de gedimde lichten
en alles wat mijn rauw gemis verklaart.

Ilja Leonard Pfeijffer (1968)

Recital in de Zeven Linden

 

Alles klaar voor de uitvoering

We mogen weer helemaal "los" met de Vereniging Vrienden van het Lied, d.w.z. zonder extra maatregelen weer genoeglijk met z'n allen naar een concert. En zo gingen we vandaag naar Utrecht om het recital van Mijke Sekhuis, sopraan met Shuann Chai aan de vleugel bij te wonen. Het was lekker zonnig weer; om duistere reden reden de treinen de hele dag niet, dus gingen we maar met de bus naar Neude en liepen langs de gracht naar onze vaste "concertzaal" met de leuke naam "Zeven Linden". Onderweg kreeg ik, geheel tegen mijn gewoonte in, trek in een ijsje; kwam waarschijnlijk omdat Roos mij zo vaak tijdens het passeren van "de Italiaan" onderweg had verteld dat het ijs daar het beste ijs van Utrecht was. En dat bleek ook inderdaad zo; precies op temperatuur, de consistentie en de smaak waren perfect en met "een halfje slagroom" kon je het geheel ook zonder slagroom aan je neus van het hoorntje lekker afsnoepen. Was me wat aan de grote kant, maar voor 2022 heb ik weer genoeg ijs geproefd; in het vervolg weer gewoon een likje van het ijsje van Roos ha ha.
Aangekomen bij de Zeven Linden werd iedereen alweer opgewacht en begroet door Robbert, de coördinator van de afdeling Utrecht; het is altijd tiptop voor elkaar onze bijeenkomsten. De zaal liep lekker vol en eenieder zat geanimeerd met elkaar te praten. De opluchting dat Corona met al z'n maatregelen achter de rug was, was duidelijk voelbaar. Na de oproep om toch vooral de mobiele telefoons uit te schakelen begon het recital.
Mijke begon met te vertellen hoe zwaar het was geweest om als artiesten de Corona episode te beleven en uit te zitten. Ineens viel alle activiteit uit je handen. Het was mij in die tussentijd door de verhalen van Roos wel enigszins geworden dat de cultuursector het erg zwaar had, maar nu hoorde ik het direct van een van de slachtoffers. Ik werd er toch behoorlijk van door elkaar geschud; had de hele Corona ellende zelf nauwelijks als indringend ervaren en had mij gewoon geschikt naar de maatregelen die werden opgelegd ondanks dat ik het daar inhoudshalve nauwelijks mee eens was; maar eronder gebukt gaan was geenszins het geval. Kon dus ook heel anders. Na afloop van het concert heb ik daar nog even met Mijke en Shuann over gesproken.
Het concert zelf was behoorlijk zwaar met veel werk van Mahler, zelfs orkestliederen uit een van de symfonieën, maar ook het lichtvoetige verhaal uit des Knaben Wunderhorn over de zangwedstrijd tussen de nachtegaal en de koekoek onder jury van de ezel vanwege zijn grote oren. Leuk verhaal dat mij onbekend was in tegenstelling tot het lied zelf, dat ik al vele jaren geleden heb beluisterd dankzij vriend Dick. Liederen van Duparc, altijd mooi en tot slot 4 liederen van de Beatles, gearrangeerd door Louis Andriessen in de stijl van verschillende componisten waaronder Händel. Het eerste lied was "Yesterday" van Paul McCartney. Dat ging er bij wel heel diep in; ik moest slikken en had gewoon moeite om m'n tranen binnen te houden; natuurlijk af te doen als een sentimentele ouwe gek, maar het was gewoon zo. Gelukkig was het laatste lied een soort persiflage in mijn beleving op de muziek van Händel, duidelijk niet de lievelingscomponist van Andriessen ha ha. Zelfs tot twee keer toe een recitatief in een lied van de Beatles en steeds de afgezaagde manier waarop Händel meestal een thema afsluit. Perfect gedaan.
Een welgemeend applaus tot slot van het recital.

Zutphen literair

Vooraf gaand aan het programma
staat Michael op zachte toon nog
even met Daan de liederen door te
nemen

Vandaag werd het recital met liederen van Roos, op gedichten van Ida Gerhardt voor de tweede keer uitgevoerd, nu in het kader van het uitreiken van de Ida Gerhardt prijs 2022 te Zutphen. Dus vandaag naar Zutphen en deze prachtige stad weer eens doorgelopen. Roos koopt haar kazen vaak hier en met name de oude schapenkaas is ongeëvenaard qua smaak. Dus bracht ik nu samen met haar een bezoek aan deze kaaswinkel; we waren uiteraard veel te vroeg. Heerlijk die lucht als je binnen komt en Roos wist natuurlijk direct welke kaas ik wenste, dus direct een stukje ingeslagen, maar voor de zekerheid ook nog wat verder gekeken en uiteindelijk ook een stukje Italiaanse Major meegenomen. 
De ontvangst van de mensen voor de manifestatie van Zutphen Literair was om 14.00 uur precies en wij kwamen precies om die tijd en waren getuige van de entrée van een hoogbejaarde bezoeker die naar later bleek, de 96-jarige vader van de laureaat was. Voor ons zagen we Daan, de pianist die de liederen zou gaan begeleiden binnentreden en natuurlijk sprak Roos hem even aan; ze hadden elkaat donderdag nog uitgebreid gesproken. En daar stond ook Michael al te wachten. Snel achter de piano en heel zachtjes gingen ze met z'n tweeën nog even door de zeven liederen die vandaag uitgevoerd zouden gaan worden.
We maakten kennis met de presentator van vanmiddag; een wat informeel persoon die zelfs ook dichter bleek te zijn. Grappig en onverwacht was dat het programma niet begon met een opening maar met het eerste lied van die middag, gezongen door Michael en Daan. Daarna een toespraak, direct gevolgd door het programma van die middag; de uitreiking van de prijs met daaraan voorafgaand natuurlijk een inleiding, uitgebreid verslag van de beoordelingscommissie die uit een onwaarschijnlijk aantal bundels het werk van Anna Vegter had geselecteerd. Daarbij werden meerdere gedichten voorgelezen om de keuze te onderstrepen. De officiële uitreiking werd volbracht door de burgemeester, een charmante vrouw met ambtsketen getooid die welbespraakt illustreerde wat een culturele en literaire stad Zurphen wel niet was. Daarna een uitgebreide toespraak van de prijswinnares zelve die geroerd was - kon ik me heel goed voorstellen! - dat haar hoogbejaarde vader bij deze uitreiking aanwezig kon zijn.
Tot slot nog een soort komische act van de zoveelste dichter; hoe kan het anders en eindelijk het recital waarvoor ik toch uiteindelijk was gekomen. En dat mocht er zijn! Ik was weer zeer onder de indruk van de composities van mijn geliefde Roos en genoot van de schoonheid van de strofen zoals ze door Michael en Daan ten gehore werden gebracht. Echt mooi! Ik kan het niet anders zeggen. De muziek bleef ook in mijn hoofd rondzingen en heeft dat dagen lang gedaan zelfs tot de woensdag na de uitvoering, de dag dat ik deze blog zit te schrijven na een wandeling waarin ik voortdurend de muziek hoorde in mijn hoofd. Ik ben trots op mijn Roosje!  

Een jojo weekend

 Gisteren heeft Roos in Rotterdam met Daan B. gewerkt aan een aantal van haar composities en is ze op de terugweg op de flat neergestreken. Zodoende konden we vanmorgen gezellig naar de markt. Bij wakker worden bleek dat er - als verwacht - een behoorlijk pak natte sneeuw was gevallen; prachtig gezicht zo vanuit het slaapkamerraam. In de loop van de morgen ging Roos door naar Wijhe en ik bleef lekker op de flat lezen. Helemaal zat van al die boeken over oorlogen als de Ilias, Livius` Ab Urbe Cindita en het boek "12 jaar bij Hitler", opgetekend uit de mond van de secretaresse die 12 jaar voor hem heeft gewerkt ben ik in "Deep Time" begonnen; een boek over paleontologie en over de afgrond van tijd die gepasseerd heeft sinds de aarde 6 miljard jaar geleden van een gloeiende steenklomp is geworden tot wat zij nu is en wat haar te wachten staat; met recht deep time!
Het is merkwaardig hoe relativerend het werkt al dat lezen over de geologie, over die eindeloze processen waarin de mensheid een ogenblik aanwezig is en de individu niet meer is dan een oogwenk. Dat heeft iets gerust stellends, althans voor mij. Dat gevoel had ik al sterk na het meermaals bekijken van de BBC serie "Earth history" met Aubrey Manning, maar nu weer heel sterk. Is ook wel een beetje nodig in deze verwarrende tijd met klimaatproblematiek en de oorlog in Oekraïne. 
Na een paar uur lekker lezen ging ik aan de wandel naar het station en door naar Wijhe. Morgen een heel bijzondere dag; tweede keer de uitvoering van de liedcyclus rond gedichten van Ida Gerhardt die Roos heeft gecomponeerd in Zutphen; dit keer voor het gezelschap "Zutphen Literair". Fijn om het opnieuw uitgevoerd te horen.