Vandaag twee keer Bach

Dochter Joke maakte me attent op de lezingencyclus die de Utrechtse Biologen Vereniging heeft georganiseerd vanwege een jubileum. De lezing waar ik (vanwege alle vakanties) aan deel kan nemen is aanstaande woensdag in het Universiteitsmuseum; kaarten waren volgens de website verkrijgbaar bij het museum zelf, dus vandaag maar eens snel op weg. Helaas voor niets, want omdat de kaartverkoop bij het museum te wensen overliet, werden op het UBV kantoor de kaarten wel verkocht, dus had de organisatie alle kaarten terug gehaald.
Maar niet helemaal voor niets, want al scharrelend door Utrecht kwam ik ook langs de Domkerk. Daar in het midden is zo'n verstilde rondgang; en terwijl ik daar stond te kijken en te mijmeren hoorde ik schitterende koormuziek: de Hohe Messe. Het geluid drong door een deur; snel naar de kerk. De kerk was wel toegankelijk, maar de muziek was afgelopen. Het bleek dat het om een repetitie ging; 'smiddags was de uitvoering. Ik ging maar met de bus door de miezerregen naar huis; via de koptelefoon naar muziek geluisterd; u raadt het al de Hohe Messe opgezocht, uitvoering olv Karl Richter; beetje pompeus, ouderwets, met een veel te groot koor en te langzaam, maar ik zag ook dat hij de partita's had gespeeld en die stonden ook op Youtube.
De partita's van Bach door Karl Richter op klavecimbel; wat een revelatie. Ik heb die partita's voor een belangrijk ook zelf gespeeld, natuurlijk onvergelijkbaar met de uitvoering van Richter, maar de muziek zit dan wel heel diep. Zo'n uitvoering van deze bijna mathematisch te noemen muziek op zo'n instrument zonder dynamiek vind ik grandioos; veel mensen krijgen er overig de zenuwen van, maar ik kan er geconcentreerd naar blijven luisteren.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te luisteren; het raakt mij zo diep; grote bewondering voor zowel de boven iedere twijfel verheven componist als voor de uitvoerende!
Karl Richter heeft ook zo'n bijzondere uitvoering van de Toccata en fuga van Bach op Youtube staan.

The sound of silence

Dacht ik lekker op m'n balkonnetje van de zon te gaan genieten en dan klinkt er toch een herrie van de Hessenweg. Vanmorgen, toen ik naar Albert Heijn fietste had ik al gezien dat er op de Hessenweg een markt werd gehouden; dat schijnt af en toe te moeten om de commercie op te jagen. Mij niet gezien, maar ieder z'n meug hoor. Maar kennelijk hoort daar ook weer van dat ingeblikte onnozele kabaal bij.
Komt er een open auto voorbij met keiharde muziek; moet ook allemaal maar kunnen kennelijk.
Vorige week in het Galicicapark kon ik met zoveel genoegen af en toe stil staan en "om me heen luisteren", stilte die slechts gestut werd door het gezang van vogels en het geruis van de bladeren.
Dat verwacht je natuurlijk niet in een dorp als De Bilt, maar al dat ingeblikte kabaal ervaar ik toch als een belediging voor het oor. Laat dan ook eens klassieke muziek horen; zal het publiek goed doen!
Aan de achterkant van de flat hoorde ik overigens een achterbuurman die ook al van van die "verheffende" muziek houdt en zijn omgeving laat meegenieten; of het is misschien zijn pacemaker die hij node ontbeert.
'sAvonds kwam Roos bij mij; ze wilde hier blijven slapen omdat een achterbuurman van twee straten verder een eindexamenfeest in de tuin had georganiseerd inclusief partytent en vanaf 22.30 keiharde en uiteraard afgrijselijke muziek aan de luidsprekers liet ontsnappen. Een krankzinnige wereld die we allemaal "normaal" (moeten) vinden.

Je hoort hen overal bovenuit

Ergens begin tachtiger jaren woonde ik een lezing bij over AIDS, toen een nieuwe aandoening waarbij het immuunapparaat onder invloed van een virus volledig werd plat gelegd. Het onderzoek waarop ik toen nog maar net was gepromoveerd betrof een model voor virus-interactie waarbij het immuunapparaat werd ontregeld, hetzij geremd zoals bij AIDS, hetzij werd gestimuleerd zoals bij Auto-immuunziekten als SLE. Vandaar ook mijn interesse in deze lezing.

Een Amerikaanse onderzoeker, ik meen dat hij Gallo heette hield de lezing. Vooral zijn doordringende, alles overheersende stem kan ik mij nog goed herinneren. Zonder geluidsversterking kon hij de hele zaal bereiken. Dat dit iets kenmerkends is voor noord-Amerikanen merkte ik pas later.

Overal hoor je hen bovenuit; hoe ze dat voor elkaar krijgen is me een raadsel. Ze spreken met resonantie denk ik, maar buitengewoon hinderlijk blijft het wel. Onlangs in de trein was het vrij stil met uitzondering van een Amerikaanse man die overal bovenuit snerpte hoewel hij vast niet hard sprak voor zijn gevoel. En ook in het vliegtuig op weg naar Bilbao hoorde je van rijen achter ons het gesnerp van een Amerikaanse dame.

En in Bilbao troffen we het ook dat een stel Amerikanen het tafeltje naast ons innam; een bescheiden echtpaar dat zacht sprak en uitsluitend met hun vork at. Met mes en vork eten is een probleem voor Amerikanen, overigens in toenemende mate ook voor veel NLers helaas; ik vind hen altijd een beetje wonderlijk, zo schijnbaar onbescheiden door hun overheersend stemgeluid maar ook zo onhandig ongemanierd omdat ze niet met mes en vork kunnen eten, terwijl het in de praktijk meestal ontzettend aardige mensen zijn en uit het “meest ontwikkelde” land komen.

Konsjko komt tot ontwikkeling

Roos heeft het naar haar zin op vakantie

Ook vandaag wilden we in Konsjko (of hoe het heten mag) gaan eten bij ons nieuw ontdekte terrasje. We liepen daarbij echter ook een andere nieuwe negotie tegen het lijf. Een jonge knul was bezig in een huis met een bord waarop stond dat je hier kamers c.q. apartementen kon huren. We werden uitgenodigd om mee te lopen en we kregen een hele rondleiding. Het getuigt van ondernemingszin dat hier wordt geïnvesteerd in de toeristenindustrie. Macedonië is een heel aantrekkelijk land en zeker dit Galicicapark is voor de eco-toerist bijzonder genoeglijk; wij zijn er nu voor de derde, en zeker niet de laatste keer.
We gingen eten bij het terrasje en werden weer hartelijk ontvangen door (schoon)moeder Kadivka en Irena. Er kwam nog een drietal Macedoniërs en een stel Hollanders; het tentje loopt dus nu al best goed! Ik heb een flink stuk schapenkaas gekocht om mee naar huis te nemen.
We hebben er weer lekker gegeten en moeizaam van de volle pens liep ik (Roos had zich ingehouden) weer terug naar het hotel. De vakantie zat er eigenlijk wel op nu.

Een feest van grote karekieten

Ook in Struga zijn ze gek op beelden van heren,
net als vorig jaar in Skopje

Het zou vandaag wat minder weer worden; viel 'smorgens eigenlijk wel mee. Had ik twee dagen geleden, - toen ik op de uitkijk stond om te zien of ons advies aan medetoeristen om de bus naar St Naum te nemen werd opgevolgd - gezien dat er om half negen een bus naar Ohrid kwam, daar hebben we die bus vandaag maar eens genomen om vervolgens door te reizen naar Struga. Struga is de plaats waar het meer van Ohrid, dat van alle kanten gevoed wordt door bronnen en beekjes, zijn overtollig water loost. Een forse stroom water perst zich door een vrij nauwe doorgang en volgt kolkend een kanaal door de stad. Waar het verder naar toe gaat vroegen wij ons af, want overal zie je bergen. Misschien verdwijnt het wel onder de grond; het is hier allemaal karst wat de klok slaat.

Hier stroomt het water weer weg uit het meer van Ohrid

Aan de kant van het kanaal hebben we koffie gedronken en vervolgens zijn we langs het meer gaan wandelen. Struga zelf trok ons niet echt, maar de uitgebreide rietvelden langs het meer des te meer. Echt het habitat van de grote karekiet zoals we al eerder bij Ohrid hadden gezien. Het was hier en daar gewoon een geweldig kabaal; ze zongen met velen tegelijk hun onmuzikaal krassend lied. Vrolijk zaten ze hoog op de rietstengels, ons het volle zicht tonend op hun opgewonden kuifjes en fraaie lichte borst; prachtvogels. Ook zagen we een balkankwikstaart en een stel puttertjes.

Rietvelden; habitat van de grote
karakiet, die kabaalmaker

Bij een klein restaurantje hebben we lekker geroosterd vlees met groenten gegeten en op advies van de dame aldaar doorgelopen naar het dorpje Kalista, verderop met de oudste kerk van Macedonië. Het was gebouwd in de rots, langwerpig byzantijnse ruimte met een nis en wat zijnissen min of meer in kruisvorm en had een paar oude iconen; het kerkje was van onder tot boven beschilderd; het stamde uit de 14e eeuw.
Op de terugweg kregen we de "beloofde" regenbui op ons test. We zochten de bus op en voor we het wisten waren we weer in Ohrid. Ik kon door het raam van de bus zien dat er gelukkig nog grote stukken ongerepte rietvelden waren tussen Struga en Ohrid. We hadden vandaag gezien dat er veel werd vernield van deze natuur voor de vooruitgang: terrassen, hotels e.d.

Koffie drinken in Konjsko

Op het terrasje bij Konsjko

We komen inmiddels al voor het derde jaar in Macedonië; het Galicica park heeft een plekje in ons hart gekregen door de sfeer die ons bijzonder aanstaat. Peshtani, voorheen vissersplaatsje, Elshani, piepklein plaatsje wat hoger in de bergen en het vrijwel verlaten dorpje Konjsko, dat ik tot nu toe steeds verbasterde tot Koshko. Vandaag zouden Roos en ik een alternatieve opgang naar Konjsko proberen te vinden direct vanuit het hotel. "Ja, dan gaan we lekker koffie drinken in Konjsko", suggereerde ik grappend, want daar is niets; je ziet hooguit een herder of herderin met wat schapen of geiten. De "doorgaande wandelweg" wordt geflankeerd door in elkaar gestorte huizen waarvan een doodenkele misschien wordt bewoond of gebruikt als stal of opslag. Maar hoe anders zou het lopen.

Voor het eerst èchte schapenmelk gedronken

Via de nieuwe route bereikten we een asfaltweg die uitkwam bij een ons bekend kapelletje van St Niclaus. We hebben daar twee sinaasappels zitten eten en toen door naar Konjsko. Je komt dan via de asfaltweg in het dorp en niet via het wandelpad van Elshani naar Racha. En daar stond tot onze verrassing: "Teraza", met de overduidelijke aanduiding van koffie drinken en ..... eten! Een vriendelijke dame bevestigde dat we daar konden koffie drinken en lunchen en dat hebben we uiteraard gedaan. Roos heeft in haar blog daar uitvoerig verslag van gedaan. We werden uiterst vriendelijk ontvangen.
Voor het eerst in mijn 67-jarig leven heb ik verse schapenmelk gedronken; smaakte heerlijk, nog lekkerder dan de rauwe melk van boerderij Boom en Bosch; vol en geurig van smaak door de kruiden die de schapen hier eten.

Roos in gesprek met Kadivka, de schoonmoeder van Irena

Er hingen zelfgemaakte wollen dingen aan de wand; die waren te koop. Ik kon het niet laten en heb twee wollen tassen gekocht; echt iets om er eentje aan Joke te geven. Alles wat geserveerd werd kwam uit eigen tuin en was zelf toebereid. Ik wil hier nog een keer eten; puur Slowfood, spekkie naar m'n bekkie.
In de lobby van het hotel hebben we nog een fles wijn voor een groot deel soldaat gemaakt en toen maar weer eens de oogleden van achteren inspecteren. Wat een heerlijke dag.

PS Terwijl ik de foto's plaats bij deze Blog realiseer ik mij dat mijn grootje vroeger altijd zei dat ik schapenmelk kreeg wanneer ik bij haar de "dubbelgestoomde", oftewel gesteriliseerde melk dronk. Ik vond dat lekker door die andere smaak dan de normale melk. Nooit meer aan gedacht?!

Sjatobrianne

Hier bij Ohrid in de buurt is een bronnetje met een kerkje; we hebben het op eigen gezag San Isidro genoemd, maar of het echt zo heet is de vraag. We wilden het vandaag in ieder geval weer eens op gaan zoeken. We hadden de afgelopen twee dagen zo veel geklommen dat we er allebei een "derdedags gevoel" van over hadden gehouden, zo'n gevoel dat je benen niet meer echt willen. Maar daarom niet getreurd, gewoon rustig aan doen. En zo vertrokken we pas rond een uur of 11 voor een wandeling vanuit het hotel. De ons bekende opgang gezocht en daar ging het weer stevig omhoog. Rustig aan want als gezegd, onze benen hadden het wel een beetje gehad. Maar dat werd al beter.
We herkenden sommige delen van de wandeling; we komen hier uiteindelijk al voor de derde keer. Roos herkende het plekje waar we de vorige keer kennis hebben gemaakt met Stephan, de gepensioneerde postbode van het dorp. Roos dacht wel te weten hoe we moesten lopen en ze had gelijk. Uiteindelijk kwamen we bij het kerkje en de bron.

Het bronnetje bij de kapel

Lekker even gezeten en wat geluncht van wat we nog over hadden van het maal van gisteren in Peshtani. Op een bankje van de zon genoten. Er zaten ongelooflijk veel blauwe vlindertjes die maar rondfladderden en op de grond samenschoolden.
We liepen verder en zagen een ons onbekend pad. Aan een toevallig juist op dat moment passerende geitenhoeder vroegen we waar dat pad naar toe liep: "naar Ohrid". Daar wilden we wel naar toe. Het was het hoge pad boven het dal van de beek waar we net overheen waren gestoken. Schitterend uitzicht over het meer en langzaam maar zeker daalden we af naar Ohrid waarbij we nog bijna struikelden over een grote schildpad. Het werd al kouder en we trokken maar wat warmers aan. We kwamen uit bij de "marinehaven" en liepen langs de boulevard. Het waaide stevig en het water sloeg over de kade. Bij de rietkraag hoorden we het keiharde geluid van de grote karekiet en die liet zich niet alleen horen maar ook zien met z'n lichte borst.

Grote karekiet, geweldige kabaalmaker

We liepen verder naar Ohrid, we waren op zoek naar een gezellig restaurantje, het begon te regenen en
we zijn ergens naar binnen gevlucht in een tent ons wel wat leek; bleek net als ons hotel Belvédère te heten en was ook precies zo ingericht met oude instrumenten. Dit was het restaurant van de eigenaar van ons hotel en daar wilde ik graag een keer eten. De spijskaart was ook de zelfde, we herkenden het aan de wijze waarop chateaubriand was geschreven; het eten was prima; we namen een gevarieerde visschotel met mossels als roeiboten zo groot. Kwamen vast uit Yerseke want Macedonië ligt niet aan zee.
We zijn vervolgens met de bus naar het hotel gegaan, nog wat zitten zonnen op het balkon en wat gelezen, bridge gestudeerd en gecomploeterd. Makkelijk hoor om m'n groompie bij me te hebben. Ik heb zelfs een boek besteld bij de bibliotheek hier vanuit Sveti Stephan, het plaatsje waar ons hotel staat, vlakbij Ohrid. Hotel Belvedere (www.hotelbelvedere.com.mk), een aanradertje voor wie van de natuur houdt. Het hotel zit in het aanbod van Arke.
Foto afkomstig van deze site.

Dat halen we nooit!

Het ondergronds aangevoerde water stroomt
met kracht het meer van Ohrid in

Roos had voor vandaag weer een forse strafexcercitie in gedachte: eerst met de bus van 8.40 uur naar St Naum en dan door de heuvels, c.q. laaggebergte omhoog en via een pas weer naar een vallei en door naar Peshtani. Ik had het allemaal eens zo op de kaart bekeken en had er een hard hoofd in; stijl omhoog, grote afstand, grote hoogteverschillen. "Dat halen we nooit", dacht ik. Ik zag er behoorlijk tegenop, maar ja, ik wilde ook geen spelbreker zijn. Alles zat nog in mijn rugzak, dus alleen wat overbodig zwaars in het hotel gelaten.

De bus was weer precies om 8.40 uur op de halte en om 9.30 uur zaten we aan de koffie in St Naum. Het was weer schitterend om daar het karst verschijnsel van de grote bronnen te zien. Het water dat het meer van Ohrid voedt komt van hoog boven uit de bergen uit een nog hoger gelegen meer en stroomt ondergronds. Het water komt bij St Naum in bronnen tevoorschijn en vormt een rivier die krachtig uitstroomt in het meer van Ohrid; een imposant gezicht. We liepen om het brongebied heen; Roos had precies de route uitgestippeld maar ze rekende wel op de GPS voor de beslissende momenten. Op dat moment schaamde ik me helemaal dood; het enige dat ze van mij terecht verwachtte was toch wel dat ik ervoor zorgde dat de GPS op orde was. En dat was niet het geval; de batterij was nagenoeg leeg en ik had geen reserve in de rugzak gestopt?! Roos werd niet eens boos op me. Bleek ook niet nodig want we vonden het met de kaart en op de beslissende momenten deden we even kort de GPS aan. 

De wandelpaden zijn goed gemarkeerd

En, niet in de laatste plaats, de wandelpaden hier in het Galicicapark zijn (meer dan) uitstekend gemarkeerd met het bekende internationale wit/rood teken. Het werd daarom toch een heerlijke wandeldag ondanks mijn falen. Het eerste stuk was zwaar; een smal pad dat alleen maar steeg; wisselend stenig, overgroeid, maar bijzonder goed gemarkeerd zoals eigenlijk de hele route. Na de forse klim een stuk over een asfaltweg met verkeer, ook weer klimmen en vervolgens een lange afdaling door een wonderschoon gebied net als gisteren.

Uiteindelijk kwamen we in Peshtani en hebben daar lekker koffie gedronken en gegeten. Het eten was verschrikkelijk lekker en ook veel te veel; het overtollige hebben we in een plastic doos meegenomen voor morgen; zonde om weg te gooien, toch? Ook gezellig met Macedoniërs gesproken; er was een grootkweker van frambozen waarmee Roos enthousiast heeft zitten praten. Hij had het over de pracht van het gebied rond Tetovo aan de Albaanse grens.

De internationale wit-rood markering
zie je overal op bomen, stenen etc.

Aangekomen in het hotel ons enthousiasme gedeeld met Valerian de plezierige receptionist die we inmiddels een beetje kennen. Op de gang nog met andere NLers staan praten en hen verteld hoe je hier van het OV gebruik kon maken. Komen we misschien morgen vroeg wel weer tegen bij de bus van 8.40 uur.

PS We zagen hen de volgende morgen naar de bushalte lopen en ze haalden de bus precies want die was zelfs wat aan de vroege kant. Later heeft Roos nog met de mevrouw gesproken; ze kwamen uit Maurik en hadden een heerlijke dag gehad dankzij ons advies.

Een man met een zeis

Het meer van Ohrid van bovenaf gezien na de stevige klim
vanuit Peshtani

Gisteren, na een gerieflijke vlucht met het ons inmiddels ook zo vertrouwde Arke/TUI consortium arriveerden we in Ohrid en in hotel Belvédère. Vanmorgen stonden we weer bijtijds op om na het ontbijt de bus te nemen naar Peshtani; we wilden een stevige wandeling maken over de hoogvlakten met de vlinders. Eerst koffie gedronken bij het tentje op het centrale pleintje. De baas en zijn vrouw waren kleine, nog groene vijgjes aan het verwerken. Vorig jaar hadden we in dit restaurantje bij het ontbijt een felgroen, zoet snoeperijtje gekregen; we vermoedden dat zij dat nu aan het bereiden waren. De communicatie faalde toen ik dat probeerde te vragen maar de baas zei in gemengd Duits en Macedonisch: "Morgen zladco", we waren benieuwd en gingen op weg. Eerst fors klimmen naar de hoogvlakte en het pad naar Elshani gevonden. Doorgelopen naar Elshani; onderweg groetten we een man die daar liep met een zeis over zijn schouder: "doberdan", wisselden we uit en hij legde vriendschappelijk een hand op mijn schouder. Vond ik een ontzettend fijn gebaar van onderling begrijpen.

In Elshani kwamen we langs de negotie van Anita; er zat een heel gezelschap landgenoten die een werkreis maakten om iconen met heiligen na te schilderen. Zij deden dat o.a. uit spirituele overwegingen. Even kort nog leuk gesproken over de wandelmogelijkheden hier in Macedonië.

Wij liepen door en waren weer verrast door de natuurlijke schoonheid van het Galicica park; talloze vlindersoorten, prachtig landschap met de heuvels en bergen op de achtergrond. In het veld liep een herder met een kudde schapen; we zwaaiden naar elkaar en liepen verder. Even verderop stonden we even stil; ik hoorde een vreemd geluid achter ons, leek of er iemand aan kwam fietsen en ik draaide me om; kroop er razendsnel een enorme slang over het pad, wel zo dik als een binnenband van een fiets en zeker anderhalve meter lang; prachtig om te zien, maar hij was snel verdwenen in het struweel.

Het meertje met de kikkers, de salamanders
en de libelles

Vervolgens kwamen we bij het meertje met de salamanders dat we inmiddels kenden van de bezoeken van eerdere jaren. Met onze Swarovski's hebben we zeker een half uur zitten genieten van de libelles, de kikkers en de waterbloemen; we zagen een kokkerd van een roofzuchtige libelle. Zo'n kijker opent veel perspectief merken wij.

Doorgelopen en besloten om door te gaan naar Ohrid. Viel niet mee, maar we hebben het gehaald en heerlijk gegeten bij het restaurantje met origineel Macedonische gerechten; gesmuld. Nog even door Ohrid voor een ijsje en om wat geld te wisselen en toen heel mazzelig met de bus van half zeven terug naar het hotel. We waren volledig uitgevloerd. Nog even de was gedaan en in slaap gestort.

Azijn in de raapstelen

Raapstelen van Theo

Altijd weer als ik raapstelen sta te wassen moet ik denken aan die enige keer in mijn leven dat ik kwaad de echtelijke woning ben uitgelopen. Dat was wel even geleden, ergens rond 1973 toen Lien en ik nog in de Jan Hanzenstraat in Amsterdam woonden. Lien kon ontzettend lekker koken; had ze vast van haar moeder geleerd want die kon ook zo lekker koken. Zo ook, u raadt het al: raapstelen, stamppot raapstelen met spekkies.
Lien stond dat klaar te maken en het water liep me al in de mond totdat ze de fles azijn pakte en het gerecht in mijn ogen verpestte door er een enorme scheut azijn in te gooien. Degenen die mij kennen weten dat ik een hekel heb aan zure dingen; als je het woord "citroen" tegen mij zegt, dan trek ik al een vies gezicht. Ik heb niks met zuur eten en dus, als gezegd liep ik kwaad weg. Kwam weer snel en afgekoeld terug hoor; ik kan en kon kennelijk niet lang kwaad blijven.
En het toppunt van alles was dat de stamppot heerlijk was; die scheut azijn hoort er gewoon in! Grappig genoeg vond Lien zelf dat het gerecht wat zuur was uitgevallen.
Toen ik onlangs zelf stamppot raapsteeltjes maakte moest ik lachen toen ik er voorzichtig een piepklein scheutje wijnazijn bij kieperde. Het was heerlijk, raapsteeltjes uit Theo's tuin uiteraard.

Katwijk na 60 jaar

Een enorm strandhotel domineert de aankomst vanuit de duinen

Dat was wel heel lang geleden dat ik in Katwijk was. Gisteren weer met Huib in de duinen gewandeld en op mijn verzoek doorgelopen naar Katwijk. Ooit waren mijn ouders hier op vakantie met broer Jan en mij. Jan was nog zo klein dat hij nog niet helemaal nachtzindelijk was; hij had daaar een keer in bed geplast weet ik nog. Dus wanneer zal het geweest zijn? zo pakweg 1956 toen ik 8 jaar oud was, dus 59 jaar geleden.
Wat ik mij nog herinner waren de enorme aantallen Jacobsrupsen, van die zwart-gele zebrarupsen die het Jacobskruiskruid als waardplant gebruiken. Duinpannetjes waar nu huizen staan; wij logeerden in het huis van mensen die dan 'szomers zelf in de schuur bivakkeerden. Zo ging dat in de opbouwtijd van de vijftiger jaren. Wij woonden toen in Amsterdam en waren blij dat we de zee en het strand konden bezoeken. Veel meer weet ik er niet van; dat de NRC werd doorgestuurd, met de strip van Tom Poes.
Uiteraard is alles veranderd; Katwijk is een flink dorp c.q. stad; een fors uitgebouwd strandhotel domineert de aankomst vanuit de duinen alsmede een enorme Soefietempel met koepel.
We kwamen zo tegen drie uur aan bij Katwijk en de bus naar Leiden kwam vrijwel direct aangereden. We hebben nog even met de chauffeur staan praten. Toen vort naar Leiden; was langer rijden dan we hadden gedacht; ik haalde keurig de inchecktijd van 16.00 uur, maar had geen bus later moeten hebben.
Was weer een genoeglijke dag met droog weer.

Kan ik tegen mijn verlies?

Gisteravond weer voor het eerst sinds lange tijd in de club gebridged. Het afgelopen seizoen had ik afgehaakt; was mijn plezier in het spel kwijt; had het weer tien jaar gedaan en dat is toch wel zo'n beetje het maximum van mijn interesseboog. Roos was toegetreden tot een drietal; tot haar verdriet speelde ze maar weinig, althans een stuk minder dan zij zich van het in een drietal spelen had voorgesteld. Vooral daarom had ik voorgesteld om weer in de club te gaan spelen zodat ik in ieder geval op de avonden dat zij niet kon, maar wel wilde spelen haar bridgepartner kon zijn. Dat leek ook even te kunnen, maar bij nader inzien toch weer niet. Ik was dus wel lid, maar heb misschien drie keer gespeeld afgelopen half jaar, waaronder 1 keer met Patrick.
Het drietal was erg laag geëindigd tot nu toe in de derde ronde, overigens niet door toedoen van Roos, want die had deze laatste ronde van het jaar helemaal niet gespeeld. Voor ons tweeën dus de taak om te pogen het gemiddelde omhoog te vijzelen zodat degradatie voorkomen kon worden. En nou is dat mislukt door mijn toedoen. Eén keer heb ik door stom tegenspelen een gewonnen spel verloren laten gaan, maar vooral het laatste spel heb ik zo stom gespeeld.
Roos had op geniale wijze een niet te missen groot slem SA uitgeboden; helaas moest ik het spelen, maar het was gewoon opgelegd groot slem. En terwijl iedereen 13 slagen had opgepakt terwijl niemand het groot slem had uitgeboden, daar heb ik het spel niet goed onthouden en ga 1 down. Door mijn toedoen hebben we met die twee spellen zeker 5% van het totaal weggegooid. Daar had ik wel zo ontzettend de pest over in dat ik er gewoon heel slecht van heb geslapen.
En dan vraag je je af of je nou soms niet tegen je verlies kunt; misschien niet. Ik had het erover met Ary, ook een goede speler, die er ook zwaar de schurft in kan hebben en daarmee eveneens een stuk spelplezier voor zichzelf verknoeit. Want dat is toch wel het gevolg van deze sport zo serieus te nemen, althans voor mij.
En met die 5% extra hadden we degradatie van het drietal toch niet kunnen voorkomen. Aan Roos heeft het in ieder geval niet gelegen! Complimenten voor haar biedingen; niemand had die 7SA uitgeboden! Had ik het gemaakt dan hadden we op dat spel al 4% meer gehaald in de eindstand, want nu hadden we een 0 en anders 100%. 

Stoere dochter

Sjoerd weer op z'n vertrouwde plekje
op de buik van z'n moeder

Het is vandaag precies twee weken geleden dat ik dat telefoontje kreeg: "Pap, ......", en we hadden een fijn gesprek; Arja zo vlak na de bevalling en ik langs de beek in Lesbos. Opluchting, bijna 9 pond. Toen we vorige week langs kwamen was ze eigenlijk nog maar net uit het kraambed; de kraamverzorgster was er nog. Wij hadden de "grote baby van bijna 9 pond" over het hoofd gezien.
En dan kreeg ik gisteravond van Arja deze prachtige foto; ze ziet er stralend uit met de kleine Sjoerd in de "bondolino" - wij noemden dat vroeger een kangaroo - lekker warm en vertrouwd op de buik van z'n moeder. En wat is hij zo nog klein. Maar dat zal wel snel veranderen. Bedankt voor deze leuke foto Arja.

Een doos zeep op zolder

De hier getoonde foto heb ik onlangs gemaakt bij mijn bezoek aan het museum van Gijn in Dordrecht; een bijzonder museum waarvan het mij verbaasde dat ik het niet kende. Peter wel, hij wist dat Simon van Gijn, degene die het huis en inventaris bij zijn verscheiden ter beschikking had gesteld van de gemeenschap, een reiziger en verzamelaar was geweest. Het ging om een vormalig woonhuis uit de laatste helft van de 19e eeuw. Simon had zo'n vijftig jaar lang gereisd en verzameld. Reeds als jongeman had hij met zijn ouders gereisd en later met zijn echtgenote en vrienden.
Hij was directeur van een bank en was in bijzonder goede doen; reizen was in die tijd voorbehouden aan de rijke élite; geen sprake van algemeen toeristisch gedrag zoals tegenwoordig gebruikelijk is.
Ik was vooral onder de indruk van de inrichting van het huis; weelderig als de ruimten in het voormalig koninklijk paleis het Loo; de familie leefde inderdaad als vorsten zo rijk waren zij. Personeel alom en een uitbundige inrichting.
In een van de keukenkasten zag ik een pak Sunlightzeep zoals hier getoond op de bovenstaande foto. Bij mij kwam een wonderlijke herinnering naar boven. Op zolder in de Josephus Jittastraat waar ik met mijn ouders heb gewoond in mijn jeugdjaren hadden we een kartonnen doos vol met dergelijke pakken Sunlight zeep; die waren nog van voor de oorlog. En daar zit 'm nu het vervelende van het verhaal. Mijn grootvader had meerdere dozen van deze zeep en had daar bepaald niet van uitgedeeld tijdens de oorlog, zo ging het verhaal. De doos met oude zeep vormde daardoor een zekere smet op het familieverleden, althans op het gedrag van mijn door mij zo geliefde grootvader.
Misschien staat deze oude doos met verbrokkelde, uitgedroogde zeep nog wel steeds achter het door mij en mijn vader getimmerde beschot op de zolder aldaar, rijp voor het museum ha ha.

De grote kerk van Dordrecht

Een hele zaal vol in het zwart geklede mannen met baarden
die voor allen oordelen hoe het geloof moet worden ingevuld

De grote kerk van Dordrecht kent "iedereen" natuurlijk. Is het niet vanwege de synode, waar de scherpslijpers Arminius en Gomarus de degens kruisten omtrent de beginselen van de protestantse leer, dan wel vanwege haar imposante vorm als je met de trein komt binnen rijden over het brede water. Die synode bepaalde de uiteindelijk gereformeerde leer, maar had ook politieke implicaties; door de spelletjes van Maurits verloor uiteindelijk de grote staatsman van Oldenbarnevelt hierbij het leven door onthoofding?! Er is weinig nieuws onder de zon.
We vielen met onze neus in de boter want er was een tentoonstelling binnen de kerk over de genoemde synode van 1578, die overigens twee jaar heeft geduurd. Een makette toonde hoe die synode over goed en kwaad oordeelde: een bak vol in het zwart geklede mannen met baarden, die twee jaar lang hebben overlegd. Een initiatief tot een nieuwe bijbelvertaling, de Statenbijbel en een geloofsbelijdenis waren het resultaat. Geen vrouw die er ook maar in gekend werd. Die zelfde statenbijbel met haar inmiddels onbegrijpelijke teksten wordt nog steeds in bepaalde gemeenten gehanteerd bij de dienst heb ik mij laten vertellen.

Ongehoord fraaie koorbank

Verder in de kerk een schat aan 16e en 17e eeuwse pracht. Een koorbank wel zo ontzettend mooi, maar hier en daar behoorlijk beschadigd; de hoofden van menselijke beelden en koppen van dierfiguren waren er afgeslagen, kennelijk vernield door geloofsijver tijdens de "beeldenstorm". Sprak ik mijn schande al uit over de vernielzucht van de eerste christenen die de Griekse beelden letterlijk in het vuur hadden geworpen, daar heeft 1200 jaar later iets vergelijkbaars in ons eigen land plaats gevonden en ook heden vallen oude cultuurschatten ten prooi aan religieus fanatisme. Stemt me allemaal niet erg optimistisch.

Een van de vele onthoofde beelden

Het nieuwe onderwijsmuseum in Dordrecht

Onderwijsmuseum, nog niet operationeel

Bij ons bezoek aan Dordrecht gingen Peter en ik eerst naar het nieuwe onderwijmuseum, althans dat dachten wij. Het ging Peter als gewoonlijk om het gebouw, minder dan om de collectie. Dat was maar goed ook, want het gebouw was duidelijk nog niet in gebruik als museum; geen toegangsweg, allemaal zand. Maar via de zijingang mochten we wel naar binnen. Toen we aangaven dat Peter architect was en het gebouw graag zouden willen zien, was er iemand direct bereid om ons door het gebouw te begeleiden. Een fraai gebouw met versierselen. De collectie van het museum lag nog op de grond, maar noodde zeker uit tot een later bezoek wanneer alles op orde is. Niet alleen leesplankjes, maar ook een oude schoolkachel en de bankjes waarin nog de generatie van mijn grootouders en ouders de les kregen voorgeschoteld. Een schematische vergroting van een insectenzuigsnuit, maar ook een menselijk skelet. Er zal ook een grote collectie schoolagenda's tentoon worden gesteld.

De voormalige directiekamer in gebouw "De Holland"

Het zag er allemaal heel veel belovend uit. De architect van het gebouw, Sybold van Ravesteijn wordt eer aan gedaan door het gebouw niet te slopen maar een nieuwe bestemming te geven. Hij was vooral stationsarchitect; zo heeft hij na de oorlog het inmiddels gesloopte station van Rotterdam ontworpen. Ik vermoed dat ook het station van Vlissingen van zijn hand is. Veel van zijn ontwerpen hebben de tand des tijds niet doorstaan, daarom fijn dat dit gebouw, "De Holland" wordt gespaard door ingrijpen van de gemeente Dordrecht.
In de bovenkamer, oude directiekamer van het kantoor dat hier vroeger was gevestig heeft duidelijk een goede acoustiek en wordt ook gebruikt voor kleine concerten.
Vervolgens gingen we ergens koffie drinken en natuurlijk naar de grote kerk. 

Net zo'n mooie voorjaarsdag

De foto van de Hoflaan valt een beetje tegen door
de tegenlichtopname. Geloof me dat de laan
in voorjaarstooi was gehuld

Gisteren had ik met vriend Peter C. afgesproken om een stadswandeling door Dordrecht te maken. Rustig met de fiets richting station; ik had alle tijd en besloot om via de Hoflaan naar het centrum te fietsen. De Soestdijkseweg overgestoken en daar frappeerde me het direct dat de Hoflaan er net zo uitzag als 36 jaar geleden toen Anneke en ik er voor het eerst kwamen.
We logeerden toen bij een collega van het huisartsenlaboratorium die 2 weken met vakantie was; wij pasten op haar huis in Utrecht; kwam goed uit want dan hoefden we niet heen en weer van Amsterdam te rijden en we konden in die tussentijd proberen om een andere woning in de regio Utrecht te vinden. Anneke had een advertentie gezet in een Utrechtse krant voor spoed en eventueel tijdelijk. Ik weet nog dat we op zondagmorgen vroeg werden gebeld en dat er iemand was die voor een (voor ons destijds) zeer aannemelijk bedrag een huis te huur had en wel overname vroeg, eveneens voor een aannemelijk bedrag.

Hier hebben we 28 jaar gewoond: Huize Ter Horne

Alleen moest de verhuurder ermee accoord gaan. We gingen die zelfde middag nog kijken en dat was in de Hoflaan in Bilthoven. We wisten niet wat we zagen toen we die prachtige laan zagen met bomen in lentetooi; we waren amsterdammers en hadden nog nooit in zo'n mooie omgeving gewoond. Welnu, het is allemaal zo goed verlopen dat we uiteindelijk een kleine dertig jaar in de Hoflaan hebben gewoond met veel plezier; de kinderen zijn daar geboren en groot geworden.
Daar moest ik aan denken toen ik de laan in fietste en heb er direct een foto van gemaakt.

Scan van een oude dia, gemaakt in de zomer van
1980 met m'n vader en moeder op de koffie in de tuin

Burlesk en ontroerend

Dimitri Verhulst, een tot voor kort mij volstrekt onbekende schrijver heeft het geschenk voor de boekenweek geschreven: De zomer hou je ook niet tegen. Afgelopen week heb ik het gelezen; een vrij dun boekje dat zonder echte verhaallijn op indringende wijze een heel liefdesverhaal beschrijft. Een bizarre context van een volmaakt debiele jongen, zoon van de overleden, gewezen liefde van degene die het verhaal vertelt van deze liefde aan deze debiele knul, die tijdens het verhaal 16 wordt; ouder dan de artsen hem hadden gegeven toen hij ter wereld kwam.
Het gaat mij minder om het verhaal, dat min of meer bizar is, maar vooral om de schitterende manier waarop deze Belg onze gezamenlijke taal hanteert; als of hij een fijn penseel hanteert waarmee hij het liefdesverhaal tekent met woorden, zinswendingen, pareltjes van spraakkunst. Vooral daar heb ik van genoten, althans veel meer dan van de rare context van een kwijlende en in zijn broek schijtende volmaakt debiele jongen, die aan het eind van het verhaal zo te merken het loodje gaat leggen.

Inkopen doen bij Theo

Is het geen pracht!

Het is volop voorjaarsoogsttijd bij Theo in de moestuin. Eerlijk gezegd had ik daar al op Lesbos op lopen spinsen. Vorig jaar had ik slechts één keer van die verrukkelijke spinazie kunnen eten omdat ik uit een soort valse bescheidenheid niet meer had durven vragen dan een enkele portie. Nou, dit jaar gaan we dat anders doen want Theo wil het best verkopen; hij heeft mij zelfs gevraagd wat ik het liefst uit de tuin zou willen eten. En daar hoort naast spinazie ook zeker die stevige sla bij! Vandaag twee kroppen aangeschaft en er bij thuiskomst direct eentje van soldaat gemaakt: plukken, goed wassen, uitknijpen en dan de slasaus plus een paar gekookte eieren erdoorheen. Ik houd van wat de kids vroeger "kindertjessla" noemden, dat is sla met een stevige portie saus eroverheen. De saus die ik altijd maakte bestond uit vijf ingrediënten: yoghurt, mayonaise, paprikapoeder, Worchestersauce en zout; vandaag had ik kwark in plaats van yoghurt. Ik wil m'n vriezers goed aanspreken om ruimte te maken voor de groenten die eraan komen.
Ook kocht ik wat raapsteeltjes; die stonden er goed bij en ze moeten niet al te gek groot worden.
Theo had 3 kilo spinazie voor me. Die heb ik vanavond aan de lopende band gewassen, gekookt, fijn gesneden en ingevroren c.q. een portie met smaak opgegeten met een gesudderd varkenslapje (procureur, overheerlijk) en gekookte nieuwe aardappels; nou ja, echt nieuw zijn ze niet meer; ze staan er al van voor onze Kreta vakantie. Nu zit ik een beetje bij te komen van alle drukte van de afgelopen weken; lekker zo op m'n eigen bank, PC'tje op schoot en bloggie schrijvend in m'n vertrouwde omgeving; ook wel weer eens leuk. En toegegeven, ik heb de muziek wel een beetje gemist; heb slechts heel even geluisterd naar een kennelijk overbekend stuk van een zekere Simeon ten Holt; hield het niet erg lang uit: afgrijselijk, in mijn oren geheel zonder kwaliteit of muzikaliteit, maar kennelijk wel heel populair - want degene die het mij adviseerde tijdens de vakantie was er erg van onder de indruk -, zoals meestal met populaire moderne kunst zoals Jeff Coons en consorten.
Zit nu ontzettend te genieten van een prachtige uitvoering van het Clarinetconcert van Mozart met het zo ontroerende Adagio. Het was een van de laatste werken van Mozart; hij stierf kort na de eerste uitvoering; dat te weten maakt het Adagio nog indringender vind ik.
En een fijne serie pianoconcerten van Mozart, met Arthur Rubinstein achter de vleugel.

Een bijzondere verjaardag

Afscheid van hotel Pasiphae; uitzicht vanaf het balkonnetje

Eigenlijk had ik dit Bloggie de naam "Bepaald niet vergeten" o.i.d. willen geven; mijn vrienden en familie hebben mij bepaald niet vergeten op mijn 67e verjaardag; vriend Dick was de eerste met een mailtje en Coby dB, mijn eerste hoofdanaliste met een uitvoerige mail met felicitatie. Het begon 'savonds al met een lief SMSje van dochter Joke zo voor het slapen gaan. En 'smorgens, ik had m'n ogen nog nauwelijks open of ik kreeg een felicitatie van Roos en zelfs een toepasselijk geschenk: de biografie van Patrick Leigh Fermor.
Het was tevens onze laatste ochtend op Lesbos; tas inpakken en naar het ontbijt. Nog een SMS van vriend Peter C. en met de bus naar het vliegveld. Onderweg zag ik uiteindelijk toch nog een vlucht van de witvleugelsterns, een schitterend gezicht zo op de valreep. Inchecken en nog even een kop koffie gedronken in het restaurant verderop langs de zeeweg. Vlak voordat we in zouden stappen nog een SMS van zoon Peter; ik word niet vergeten hoor; doet me goed.

Gijs en Evi lief aan het spelen aan tafel

Eenmaal aangekomen op Schiphol meteen door naar den Haag om de nieuwe telg te gaan aanschouwen. We begroetten Walter, Gijs en Arja; ze zag er prima uit; stoere dochter hoor. Evi lag te slapen en ik dacht dat Sjoerd dus nog niet gezien kon worden omdat hij in de zelfde ruimte zijn wiegje heeft. De kraamverzorgster liep echter naar de box want daar lag de boreling stil te slapen tot onze verbazing. Had ik helemaal niet gezien; zo'n "grote" pas geboren baby is ook nog maar heel erg klein. Hij lag daar zo lief tussen de warme lappen; oogjes gesloten met zo'n leuk zuigelingenmondje; schattig om te zien hoor; m'n hart smolt er van.
Gijs was helemaal opgewonden want er was taart. Hadden die lieve kinderen van me aan mijn verjaardag gedacht; er werd voor mij gezongen; ik was er geroerd van; het is wel een heel bijzonder verjaardagsjaar voor me dit jaar 2015!

Eerste kennismaking met m'n kleinzoon Sjoerd

De kleinde Sjoerd werd wakker, kreeg zijn maal en mocht daarna bij mij en bij Roos op de arm; vind ik een bijzonder moment; zo'n beginnend mensje, onbekend met alles en een heel leven voor zich. Dat zijn dan mijn overpeinzingen bij zo'n allereerste ontmoeting met een kleinkind; voelt goed als opa.
We namen afscheid; we waren veel langer gebleven dan eigenlijk "mag" bij een kraamvisite, maar Arja noch Walter vonden dat een bezwaar, integendeel merkten we.
Roos en ik hebben vervolgens nog een hap(je) gegeten bij toko Menteng in Voorburg (Franse Kerkstraat 12, een heuse aanrader) en door naar huis.
Eenmaal thuis gekomen nog even gecomploeterd; m'n facebook pagina vol met felicitaties; e-mails van m'n vrienden met felicitaties. In de brievenbus een echte felicitatiekaart van Lien; dank daarvoor! Het geeft me een bijzonder gevoel zo warm ondergedompeld te zijn.

Witvleugelstern. Foto Hans van Zummeren met toestemming
geplaatst

Parakila te voet

Roos wilde dit al de hele week; wandelen in de heuvels van Parakila, enkele kilometers verwijderd van Skala Kalloni. We namen een taxi en kwamen even voor tienen aan in dit absoluut niet toeristische plaatsje. Er zat een stel engelse vrienden waar we direct "rapport" mee hadden. Leuk gesprek en toen op weg. Helaas begon het wat ongelukkig voordat we de goede weg hadden, maar daarom niet getreurd want de omgeving was geweldig: kleinschalige landbouw, een waterstroompje en geen auto's; wat wil je nog meer?

Eenmaal op de goede weg hebben we geweldig genoten; heerlijke geuren, mooie vergezichten en stilte. Met GPS en kaartje was het heel goed te doen; dachten we alle tijd te hebben daar moesten we ons op het laatst haasten om om 14.00 uur weer in het dorp te zijn want we hadden afgesproken dat de taxi er dan weer zou zijn. We waren nog geen 3 minuten voor die tijd terug in het dorp en exact op tijd kwam daar de taxi aangepuft. Moe maar voldaan kwamen we aan in het hotel en lekker naar het zwembad. 

We hadden om 16.30 een afspraak met Vasso bij het standbeeldje van Aristoteles, maar al wie kwam, geen Vasso; niet erg. Roos wilde graag een foto hebben van zich zelf tussen de koppen van Aristoteles en mij, dus een selfie gemaakt onder het motto: "tussen twee genieën" har har.
We genoten al (vergeefs) wachtend op Vasso van een biertje en gingen vervolgens een wijntje drinken bij Ambrosia. Uiteraard daar ook heerlijk gedineerd; om 20.00 uur rolden we verzadigd van tafel en namen een plezierig afscheid van de mannen van Ambrosia, Ignatio was de naam van "onze vriend" aldaar. Nog een koffie bij de buren en toen was het echt over. Morgen weer naar huis en de kleine Sjoerd eindelijk begroeten.

Hoezo klauwierenlaantje?

Mijn favoriete vogelm de zwartkopgors. We hebben er veel
van gezien en gehoord.

Net als de vorige twee jaren dat ik met de SNP vogelreis mee was mocht ik van Herman 'smorgens vroeg mee op de ochtend excursie. Vandaag was dat naar "het klauwierenlaantje", net als vorige week. Eigenlijk had ik geen idee waar dat beroemde laantje met zijn beekje en aan het eind zijn klassieke brug zich bevond; ook vorige week had ik niet goed opgelet. Dus vandaag maar eens met de GPS een waypoint vastleggen. Het was in de buurt van Pareshkevi zag ik. Zagen we vorige week nog wel enkele klauwierensoorten daar was het vandaag, koud en winderig niet veel zaaks; slechts een enkele roodkopklauwier kwam in het vizier naast een paar rouwmezen. Weer vlot terug naar het hotel.

Limonos klooster vanuit de verte. Hebben we heerlijk
zitten lunchen en uitrusten

Roos en ik hadden voor vandaag het plan om naar het Limonos klooster te gaan, te voet uiteraard. Dan kom je ook langs "het Metochi meertje", eveneens een plaats die met de ochtendexcursies wordt bezocht; we verrasten een woudaap, een klein soort reiger voor de niet-vogeldeskundige, die zich snel terugtrok in het struweel; maar wij hadden hem duidelijk gezien: een mannetje!

Verder zagen we de VVV-dodaars en enkele grauwe reigers. Door naar het wandelpaadje naar het limonosklooster en daar zagen we toch een stel klauwieren. De maskerklauwier, die er echt voor ging zitten, de roodkop enkele keren en de blonde tapuit, de grauwe klauwier, we werden er helemaal blij van. Dit is ook een klauwierenlaantje, maar wel met meer succes!

Fijn plekje op het terras van het Limonosklooster

Onderweg kwamen we nog Arjan en Josje tegen die we ook bij het buidelmeesnest hadden ontmoet en we raakten in gesprek over muziek en over bridge; OSM zal ik maar zeggen; 'savonds heb ik hen het boekje over het Biedermeier systeem gestuurd per e-mail. Terug in het hotel natuurlijk even van de zon en het zembad genoten en 'savonds weer heerlijk gegeten bij restaurant Ambrosia; fantastische kwaliteit: echt Slowfood.

Een rosse waaierstaart

Het heerlijke landschap van Lesbos

Vanmorgen was ik er weer vroeg bij; om 6.00 uur mee geweest met Herman en vier deelnemers van de SNP vogelreis; ik mocht meerijden, gezellig; we gingen naar "het meertje". En daar zat toch een kleine karekiet te zingen, vol in het zicht en onverstoorbaar. We konden hem natuurlijk met de kijker uitstekend zien, maar zelfs met de telescoop en zo dichtbij dat je de binnenkant van het keeltje kon zien; magnifiek. De zon kwam op, een kwak, een purperreiger en zelfs een ceti-zanger, die praatjesmaker; blijkt maar een klein vogeltje te zijn met het zwarte staartje omhoog als een winterkoninkje.

Ik had van het bakkertje gisteravond expres een extra zakje van die heerlijke koekjes meegenomen voor het gezelschap; ging erin als zoals het koek betaamt.

Voor de middag hadden we toevallig het zelfde idee als de SNP groep: de zoutpannen. Wij liepen natuurlijk door de velden naar de rivier en via de doorwaadbare plek naar het strand en dan naar de zoutpannen. Ik zei al tegen Roos dat dit echt het gebied was voor de rosse sluierstaart (verkeerde naam; hij heet de rosse waierstaart); droog, lage struiken en vooral open. Roos had met haar scherpe ogen al drie keer een oranje/bruin vogeltje gezien met een fladderende wat onrustige vlucht: "dat is vast een rosse sluierstaart geweest", sprak ik hoopvol maar ook lichtelijk afgunstig. Dat is een vogel waar we als SNP groep in de afgelopen jaren nagenoeg vergeefs hebben gezocht; af en toe een glimp van gezien. Maar verderop, bij de zoutpannen, Herman en de groep stonden er te observeren, daar hield de VVV waaierstaart, zoals ik inmiddels had vernomen, zijn show. Prachtig, bijzonder goed zichtbaar zag ik er soms wel twee tegelijk in de kijker; prachtige vogel met name wanneer hij neerstrijkt; heet niet voor niets waaierstaart, van rosse kon ik niet zo veel merken, meer oranje/bruin zoals Roos eerder had geconstateerd. Mijn vogeldag kon niet meer stuk.

We liepen via een nieuw ontdekt pad terug naar Skala Kalloni en gingen een happie eten; daar kwamen Harold en Annemiek uit de auto; hebben we nog genoeglijk mee zitten praten aan tafel en terug naar het hotel; zwemmen en zonnen. Heerlijke dag geweest.

Gewoon op de bordjes lopen

De resten van het Apollo heiligdom met rechts op de voorgrond
de kalkoven waarmee de sristelijke taliban zo rond het jaar 300
de antieke beelden hebben omgezet in ongebluste kalk?!

En vandaag weer met de bus en nu vanaf Skala Kalloni zelf! Ik meldde het even aan de baas van het hotel en die verzekerde ons dat er een skelet lag bij het bushokje. Een flauwe grap want daarmee werd gesuggereerd dat het OV niet functioneert op het eiland, zoals ook Femke van Arke ons graag wilde laten geloven, maar exact om 7.40 uur kwam de bus naar Kalloni en door naar Mytilini aan. We stapten uit bij de halte Ieros Meson, een antieke begraafplaats en tempel van Apollo. We werden aan alle kanten geholpen om vast te stellen waar we het beste konden uitstappen, want we hadden eigenlijk iets anders gepland; we zouden met de bus richting Molivos gaan en dan onderweg uitstappen bij de zijweg naar Pareshkevi, maar Roos heeft altijd een plan B. Onze eindbestemming was als gezegd het plaatsje Pareshkevi, de plaats waar ik altijd knoflook koop op Lesbos.

Toen eenmaal vaststond dat we bij Ieros Meson uit zouden stappen werd ik aangesproken door een goed Engels sprekende meneer; hij had informatie over deze plek; het was een antieke begraafplaats en er stond een tempel van Apollo. In de christentijd hebben christelijke taliban zoals hij hen benoemde, de beelden vernietigd en verbrand tot kalk dat werd gebruikt om de muren te stucken; er is niet veel veranderd in de tussentijd; ook nu wordt door religieuze idiotie antiek erfgoed vernietigd. Ik dacht dat deze meneer misschien onderwijzer was, maar nee hij was bijenhouder en producent van honing. We spraken over de moderne insectenbestrijdingsmiddelen en over de Varoa mijt. Tot mijn teleurstelling blijkt dat er op Lesbos wel degelijk met bestrijdingsmiddelen wordt gewerkt; de baai van Kalloni is zelfs behoorlijk vervuild, aldus mijn informant.

Bordjes met bestemmingen

Na het bezoek aan de antieke begraafplaats de wandeling gezocht en na veel moeite gevonden. Roos had het al een beetje opgegeven dat we het zouden vinden en toen zette ik door; vervolgens zag ik het niet meer zo zitten en toen zette Roos door. Het eindresultaat was dat we op een kruising zelfs richtingbordjes vonden!

Opgewekt vervolgden we onze weg door de bossen en langs de velden; werkelijk fantastisch. We zagen nog wat vogels ook maar borgen desalniettemin de verrekijker op in de rugzak. Na de pas ging de weg omlaag richting Pareshkevi, maar daar kwam een auto aangereden en we werden vriendelijk uitgenodigd om mee te rijden; Roos gerieflijk naast de bestuurder en ik als een geit of schaap achterin de laadbak. We waren snel in Pareshkevi en Roos had onderweg een hoop wetenswaardigheden vernomen zoals over een bezienswaardigheid verderop langs de beek met de naam Taxiarchos; blijkt de naam van een monnik die een wonder heeft meegemaakt.

'sAvonds weer heerlijk gegeten en na het eten het bakkertje bezocht en daar fantastisch lekkere koekjes (Kouloukria) gekocht die we direct aan de haven hebben opgenuttigd. Was weer een fijne dag.

Het kan toch met de bus

Bij restaurant Ambrosia op het sfeervolle terras. Een absolute
aanrader; authentieke Lesbos keuken op basis van recepten
van grootmoeder. Niet goed voor de lijn, maar fantastische
kwaliteit.

Inmiddels weten we iets meer van het openbaar vervoer op Lesbos; het is lastig te achterhalen maar we komen er langzaam maar zeker wel uit. Vandaag zijn we naar Molivos geweest. Eerst naar Kalloni via de dijk langs de rivier en het paadje door het boerenland en vervolgens naar het busstation. En waarachtig daar ging om 12.00 uur een bus naar Molivos. In de bus ontmoetten we een stel nederlanders die een heel tijdschema hadden van de bustijden op Lesbos, maar bij eerste controle bleek die al niet te kloppen. De bus terug van Molivos naar Kalloni ging niet om 15.30 zoals op hun papier stond maar om 16.30 zoals wij informeerden bij een personeelslid van de busmaatschappij.

Aangekomen in Molivos zijn we direct op pad gegaan richting Skala Sikaminia; ik had het plan om even kort bij Jan van Lent langs te gaan, maar ik kon het niet vinden. Waarschijnlijk woonde hij iets verder weg dan ons keerpunt. Op de terugweg hebben we op een terrasje van I Eftalou nog een verse jus gedronken en toen door naar de bus. Ik werd plotseling helemaal beroerd van het zoutgebrek; Roos was zo goed om ergens wat zout voor me te verkrijgen en daar knapte ik direct van op. Raar verschijnsel, maar ik ben er alert op. Moet wat minder water drinken misschien.

Precies op tijd vertrok de bus. En toen nog het stukje naar Kalloni; we gingen direct door naar ons nieuwe favoriet restaurant: Ambrosia. De vriendelijke doch kordate gerant koos op ons verzoek een vijftal schotels uit die we op drie frietjes na helemaal hebben verorberd. We hebben er nu twee keer gegeten maar zijn helemaal verkocht.

Behoorlijk uitgevloerd hebben we heerlijk geslapen. 'sNachts wel weerlicht maar geen donder en evenmin regen.

Toen vloog de ooievaar over

De ooievaar heeft zijn vrachtje afgeleverd

Vanmorgen ging de wekker om 5.40 uur; ik mocht mee met Herman en Ruud en de mensen van de vogelreis naar het klauwierenlaantje voor de ochtendexcursie. Leuk om weer mee te maken. We speurden naar klauwieren en andere vogels; de maskerklauwier liet zich zien, maar ook de rouwmees en zelfs een stel eekhoorns; in de verte hoorden we twee hoppen. Imposant om de zon op te zien komen; de lucht zat vol met insecten; geen wonder dat er zoveel vogels zijn op Lesbos; daar is veel te eten voor de insecteneters. Al wandelend sprak ik met Ruud over het derde kleinkind dat een dezer dagen geboren zou worden, niet wetende dat Arja op dat moment aan het bevallen was. Na het ontbijt gingen Roos en ik aan de wandel met de GSM in de aanslag, want we verwachtten natuurlijk een telefoontje en dan moet je als "vader van de moeder" gewoon paraat staan. 

Met dochter Arja aan de telefoon bij het beekje van Skala Kalloni.
Haar zoon is geboren: 4400 gram.

En ja hoor, om 11.00 uur lokale tijd ging dan de telefoon; Arja; de bevalling was achter de rug; een stevige baby van 4400 gram, oftewel bijna 9 pond, een reus! Ik ben trots op mijn dochter. De naam van de boreling wilde ze nog niet vertellen; de eersten die dat te horen zouden gaan krijgen zijn Gijs en Evi. Wat een ontzettend leuke gedachte om het zo te doen.

Heel symbolisch vloog er nadat ik de telefoon had "neergelegd" een ooievaar over; alsof hij zijn vrachtje had afgegeven.

Later in de middag kreeg ik een mailtje met een foto van het kereltje en zijn naam. Het is niet aan mij om die naam nu wereldkundig te maken. Dat laat ik graag aan Arja en Walter over. Gefeliciteerd met jullie nieuwe kindje.
Foto van de ooievaar is afkomstig van deze site