Vrijdag, marktdag

 Roos had mij gevraagd om op de markt bij de textielkraam zo'n lekkere warme maillot aan te schaffen als pyamabroek voor de komende winter. Helaas was hij er niet, maar daarom niet getreurd, ik had er nog wel eentje voor haar. Dus moest ik mij beperken tot de aankoop van een half pond macadamiamix en een pakje gedroogde gist bij Hans. Die vertelde mij desgevraagd dat Barto was gestopt met de geitekaas op de markt. Jammer, hij was zo'n karakteristiek element met z'n enorme baard en snor; het was ook niet voor niks dat we hem als bijnaam "de sik" hadden gegeven. Ach ja, zo gaan die dingen. Daarna ging ik naar de zuivelboerderij voor melk, yoghurt, boter en kwark; het winkeltje loopt prima; Angelina had het er maar druk mee.
En was ik eigenlijk van plan om pas na het eten naar Roos te gaan, daar werd het uiteindelijk toch de trein van vier uur. Onderweg in Amersfoort stapte er een jonge stoere kerel in met zo'n militaire plunjezak en aangezien de trein behoorlijk vol liep tilde hij al z'n bagage in het rek. Ik wilde niet achter blijven, maar slaagde er niet in om dat staaltje te presteren met mijn overvolle rugzak vanwege dingen die ik voor Roos had meegenomen. Maar natuurlijk werd ik geholpen en raakte ook in gesprek met de naar bleek militair in opleiding. We spraken natuurlijk over de soldatenopleiding die ik uiteindelijk toch ook heb moeten ondergaan destijds in 1974 in Appingedam. Het bleek allemaal niet zo gek veel veranderd te zijn alleen de spullen zijn een stuk beter; het halve tentje dat je met z'n tweetjes moest gebruiken om teslapen is vervangen door modern materiaal, maar het is nog steeds een uitputtingsslag met nachtmarsen. Ik heb vergeten te vragen of je nog steeds op kaarten moest lopen of dat het inmiddels met GPS instrumentaria werd gedaan. Was een heel genoeglijk gesprek tot hij er in Ermelo uit moest. Hij gaf me een hand ten afscheid. De reis wordt een stuk veraangenaamd als je een dergelijk gezellig gesprek heb onderweg. Gebeurt me vaak de laatste tijd zoals gisteren met de geschiedenisdocente.
Lekker bij Roos nog heel even in de tuin gezeten en daarna binnen gegeten en 's-avonds gezellig bijeen gezeten. Vroeg naar bed want we hadden een wandeldag voor de volgende dag gepland. Wat het precies zou gaan worden wisten we echter nog niet.

En weer naar Limburg

 

Volop oogsttijd overal

Ik was gisteravond na een happie eten "even" op bed wat gaan lezen en werd om 22 uur verrast wakker met het licht nog aan. Moest er zelf om lachen en bereidde me voor op de bedoelde nachtrust.Het effect was natuurlijk dat ik weer om 4 uur volledig uitgeslapen wakker werd en daarom dacht: "waarom niet ch maar weer naar Limburg, het is prachtig weer". Ik merk dat het trein reizen me - net als vroeger in mijn forenzentijd -  geen enkele moeite kost; beetje vroeg op, beetje op tijd naar bed en lekker aan de wandel i.p.v. aan het werk. Ja inderdaad, het lijkt wel of het werk plaats heeft gemaakt voor lekker aan de wandel.
Voor vandaag had ik Komoot een track laten construeren van Gronsveld naar Slenaken, een route van iets minder dan 15 kilometer. Het was weer heerlijk weer en toch weer een aantal nieuwe paden en stukken die ik niet eerder had gezien, maar ook plekjes waar ik met Roos had gezeten en gewandeld als in het Savelsbos. Daarvan stuurde ik haar dan ook een WhatsApp bericht met foto. Door het landbouwgebied en uiteindelijk in het dal van de Gulp. Handig dat ik zo langzamerhand wel de route en de bustijden van lijn 57 ken zodat ik keurig op tijd op de halte stond. De rit naar Maastricht verliep dan ook naar wens en verwachting. Echter, de reis terug naar Utrecht was wat minder; er had iemand zich van het leven beroofd door zich voor de trein te werpen ergens tussen Sittard en Roermond dus reden er geen treinen verder dan Sittard. Ik nam toch maar die Intercity naar Sittard maar daar bleek het nog meer dan een uur te duren voordat de gang in het treinverkeer weer haar beslag kon krijgen. Ik ging weer lekker warm terug in de Intercity en wachtte totdat die weer terug ging naar Maastricht. Ondertussen raakte ik in een bijzonder leuk gesprek met een jonge vrouw, docente geschiedenis begreep ik; we spraken over verschillende aspecten van de geschiedenis; Eleonora van Acquitanië en natuurlijk de Romeinen passeerden de revue. Ik noemde de hedendaagse anarchie die ook in de Romeinse tijd vaak de kop opstak maar waarbij het vaak juist de kracht van de overreding was waarmee de orde weer werd hersteld. Leuk gesprek. En we gingen terug naar Maastricht. Daar werd onze trein bestormd door lieden die naar binnen wilden en het werd mij duidelijk dat deze trein als eerste weer naar het noorden zou vertrekken. Ik ging dan ook weer snel naar mijn zitplaats en nam die in tot we in Utrecht waren. Was dus wel een latertje geworden.
Was al met al een heerlijke dag geweest, althans voor mij; ik had wel te doen met degene die voor de trein was gesprongen; wat moet je toch wanhopig zijn om op zo'n mooie dag uit het leven te willen stappen.

Naar de Geraardshoeve in Epen

Onderweg de "galgvan Mheer"

Het was de afgelopen tijd voortdurend regenachtig weer, althans geen uitgesproken wandelweer. Gisteren had ik nog wel iets ondernomen in het Houdringhebos hier achter; een stevige stortbui onderstreepte mijn gevoel van "even in de omgeving blijven. Maar wèl werd voor de komende dagen redelijk droog weer voorspeld; af en toe, dus hier en daar een korte bui! En aangezien ik verder terug toch wel erg door de hitte ervan was weerhouden om eens naar mijn favoriete Zuid Limburg te gaan besloot ik om dat vandaag weer eens te ondernemen.
Door allerlei genealogische grappen was ik nogal druk in m'n hoofd en kon maar moeilijk in slaap komen; om een uur of twee zette ik maar de wekker op 5 uur want ik zou vast in slaap gaan vallen en niet op tijd wakker zijn. Ik schrok inderdaad wakker om vijf uur door de wekker, maar een boterhammetje was snel weggeslokt met een kopje thee en de rugzak stond al klaar. 
Het was nog donker en behoorlijk fris toen ik van huis vertrok naar het station; daarop was ik gekleed met een aantal laagjes en het gele regenjack tegen de wind. Na een vlotte reis begon ik bij de halte Blankenberg in Cadier en Keer en liet Komoot de vrije hand om een track te construeren; altijd verrassend, altijd mooi! Ook deze keer. 
Ik was van plan om een aanradertje van Anna te gaan bezoeken, de Geraardshoeve in Epen; was volgens haar een gezellig en plezierig restaurant met een prachtig uitzicht. Dat had ik een tijdje geleden ook al mogen constateren, ik wist dan ook direct over welk "tentje" ze het had en had ook al gedacht om er een keer heen te gaan. Na een mooie wandeling zat ik achter een bord met twee Lakenvelder kroketten op wit brood. Vooral de mosterd vond ik bijzonder. Daarna de bus weer terug naar Maastricht en ik was vlot weer op honk.

Genealogie

 

Jan Pietersz Onrust

Een jaar of vijf geleden heb ik mij onderworpen aan een tweede DNA analyse bij een zeer geavanceerde buitenlandse organisatie; in het kader van mijn sperma-donorschap had ik mij vele jaren daarvoor al gemeld bij FIOM, de organisatie die zich opwerpt voor het vinden van ouders zowel bij adoptiekinderen als bij donorkinderen. Ik heb dar al vaker over gemeld in deze daily blog; via FIOM vond ik Mariska en later via die veel geavanceerder organisatie, ftDNA ook Nathalie. Daarna alternerend via FIOM en my-heritage, waar mijn DNA analyse gegevens ook zijn opgeslagen vond ik de overige donorkinderen. 
Maar sinds mijn gegevens beschikbaar zijn word ik niet uitsluitend geconfronteerd met het "vinden" van donorkinderen maar ook met "3e - tot 5e graads neef of nicht". Dat heb ik eigenlijk steeds naast mij neergelegd tot onlangs; ik kreeg van myheritage het bericht dat er een verre verwant was en ik heb toen contact opgenomen of diegene het leuk zou vinden om de gezamenlijke voorouder te vinden; en dat is uiteindelijk gelukt. Ik beschik namelijk over een zeer uitgebreid genealogisch overzicht van mijn voorouders en daarnaast over een ijzeren geheugen waar het oude gebeurtenissen betreft. De persoon in kwestie noemde de haar bekende namen van voorouders en daar was er eentje bij die ik uit mijn ijzeren geheugen kon vissen als de naam van een nicht van mijn grootmoeder van vaders kant, Sientje Onrust. En dat was helemaal correct en uiteindelijk had ik zelfs een foto tot mijn beschikking van mijn overgrootvader, de vader van Sientje en dat was de broer van de overgrootmoeder van de 5e graads nicht. De echte link was derhalve onze betovergrootvader en -moeder waarvan ik ook de naam kon opvissen uit mijn genealogisch overzicht. De betovergrootvader was een kranige baas; is 97 jaar oud geworden en laat ik daarvan zelfs over een foto beschikken; dat was een foto waarvan mijn vader - een achterkleinzoon van deze kranige baas - slechts wist dat hij bijna honderd jaar was geworden, voorwaar een uitzonderlijke zeldzame leeftijd in die tijd; we spreken over eind 18e, begin 19e eeuw! Die foto, van Jan Pietersz Onrust (18-07-1821 tot 9-12-1918) siert deze blog. Hij was dus de grootvader van mijn grootmoeder en dus de overgrootvader van mijn vader en derhalve mij betovergrootvader. 
Nog dank aan mijn aangetrouwde achterneef Karel de Vos die lang geleden het genealogisch overzicht op onnavolgbare wijze wist te construeren uit allerlei databases.

Welkom Marijn

Daaris hij dan: Marijn Evert, mijn jongste kleinzoon

Spannende dag vandaag; schoondochter Jessica zou vandaag een geplande bevalling ondergaan. Het werd ook wel tijd; gisteravond stuurde ze me een foto van haar buik en dat loog er niet om; ik heb dat inmiddels toch al wat keertjes mogen meemaken vanaf de zijlijn maar iedere keer verbaast het me toch weer hoe een vrouw zo'n nieuwe boreling op het laatst nog kan herbergen. 
Het was vandaag echt een regenachtige herfstdag zoals we lang niet meer hebben meegemaakt; er was flink wat regen voorspeld, dus lang niet zo mooi als gisteren. Ik had half en half gepland om vandaag weer in Limburg te gaan lopen, maar ik werd pas om 6 uur wakker en dan is het te laat om de trein te halen. Verder had ik gezien dat het vandaag wel erg regenachtig was en dat het woensdag deze week de enige fraaie wandeldag zou worden. Maar mijn nieuwe kleinzoon bepaalde toch wel steeds mijn gedachten vandaag; begon al met een uitgebreide WhatsApp uitwisseling met Roos. 
In de loop van de ochtend besloot ik om ondanks het weer er lekker op uit te gaan; gewoon in de buurt zodat je niet door en door koud nog lang onderweg bent voordat je weer thuis bent. Het werd een rondje, eerst naar Sandwijck en dan door de wijk Vrouwenklooster van de Bilt en door naar Oostbroek, terug over de brug van de snelweg en direct rechtsaf de Visserssteeg. Daarna gewoon langs de Utrechtseweg naar het tunneltje en naar de Hessenweg om nog een paar boodschappen te doen bij de groenteman en de slager.
En nog geen bericht van Peter over de geboorte. Het duurde maar voordat ik wat hoorde, maar uiteindelijk een foto via WhatsApp van een schreeuwende pas geborene met het berichtje dat Peter zou bellen en een half uurtje later was dat ook zo en hoorden we eindelijk zijn naam:  Marijn Evert; ik ben daadwerkelijk vernoemd, nu voluit Evert. Vind ik wel erg leuk moet ik bekennen. Het ging goed met moeder en kind aldus een relaxte nieuwe vader Peter; leuk hoor als je zoon weer vader wordt; doet me altijd plezier om de kinderen zo blij te zien met de uitbreiding van hun gezin.
Nadat ik dit heb geschreven zit ik nog eens naar het fotootje te kijken en moet lachen: "kleine schreeuwerd, zo aan het begin van een leven", schiet door me heen en dat realiseer ik me tegen de achtergrond van mijn 74 jaar; als iedereen ben ik toch feitelijk ook zo begonnen, als een kleine schreeuwerd. De klassieken zeiden het al: "de generaties zijn als de bladeren aan de bomen, de ouwe vallen en de nieuwe komen; en dat telkens weer". Welkom kleine Marijn; we zullen je binnenkort komen bewonderen.

En weer aan de kerrie

 Als gezegd hebben we gisteravond Indiaas gegeten; dus veel kerrie. Maar voor vandaag had ik eveneens een kerrieschotel in gedaachten; een gerecht waarvan het recept kwam uit het oeroude boekje van Wina Born. Althans de basis, want het werd geen Lamb Curry maar kip-kerrie. Ik had voor de kleinkinderen Kippenvleugeltjes ingeslagen en ingevroren en al eerder had ik van een gedeelte daarvan gegeten; een Hongaars gerecht, eveneens uit het boekje van Wina Born.
Allen heb ik de hoeveelheden wat aangepast aan deze tijd. En dat betekende vooral aanzienlijk meer knoflook, destijds toch wat exotisch voor ons boerenkoolmetworst eters. Uiteindleijk werd het een hele pan vol die we al om half zes soldaat maakten. Vlot daarna bracht ik Roos naar de bushalte en namen we afscheid na een gezellig en muzikaal weekend.

Concert van Maya en Merel bij Menno thuis

 Roos heeft vooral in coronatijd nogal wat sponsoring gedaan van artiesten vooral in de muzikale sector. Onder andere een project van Maya Fridman, celliste. De dames hebben elkaar bij verschillende gelegenheden ontmoet en Maya stelde voor om voor Roos te komen spelen in de vorm van een huisconcertje. Welnu, in onze kennissenkring hebben we Menno vW, die als amateur heel erg veel doet met de cello in orkesten en kwartetten. Roos heeft hem voorgesteld om het aanbod van Maya in een Menno passende vorm te gieten. En zo zouden we bij hem thuis met een publiek bestaande uit muzikale vrienden van Menno die allen op de een of andere manier met hem muziek maken; een deskundig en dus heel betrokken publiek; heel leuk voor de optredenden, dat waren Maya Fridman en Merel Vercammen, violiste.
Roos was dus de pivot van de organisatie die verder vorm was gegeven door Menno. Beladen met de bloemen voor de artiesten gingen wij met de trein naar Menno; hij had zijn uitgebouwde woonkamer helemaal ingericht als kleine concertzaal met stoelen op rijen, een platformpje voor de celliste. Even later kwamen Maya en Merel en werden door Roos en Menno begroet. Al ras gingen zijn samen het programma nog even doornemen; even inspelen waarbij Roos en ik alvast een groot deel van het concert konden horen terwijl Menno en zijn partner de verdere voorbereidingen van culinaire en vloeibare aard verzorgden voor het publiek dat anderhalf uur later binnen kwam. De dames hadden hun eigen ruimte in een aparte kamer achterin de tuin en kwamen op nadat het publiek in alle rust plaats had genomen. 
Een verrassend concert dat gekenmerkt werd door veel improvisatie en door heel bijzondere composities en vooral door virtuoos samenspel. Het begon met de eerste variation van Johann Sebastian Bach, een stuk dat ik als kind heb gespeeld op de piano; een lieflijk, eenvoudig stuk muziek dat heel bijzonder klonk toen het door twee strijkinstrumenten werd gespeeld. Echter, toen het afgelopen was gingen de dames over in een eigen interpretatie en lieten daarbij hun virtuoze beheersing van klank en samenspel horen; prachtig gewoon!
Vervolgens composities van mij volstrekt onbekende componisten; moderne muziek, zonder vaste melodielijn, maar buitengewoon spannend en veeleisend voor de uitvoerenden, maar daar gingen de dames niet voor opzij; we boften maar als luisteraars. Het stuk van Vasks, castillo interior kende afwisseling van zwevende, etherische onderdelen die bijna naadloos werden afgewisseld met ruige, bijna bijtende strofen van beide strijkers; fascinerend en feilloos uitgevoerd. Het was puur genieten. (Achteraf vond ik op youtube een registratie van dit werk door Merel en Maya ga daar vooral naar luisteren.) En daarnaast ook heel bijzonder improvisaties die heel levendig gebaseerd waren op genoemde dieren uit het publiek; zo stelde Roos voor om te improviseren op de kameleon waarop een serie merkwaardige geluiden ontlokt werd aan de twee instrumenten; een viool zowel als cello kunnen voor de klassieke muziekkenner heel onbekende geluiden produceren. Het enige kind in het publiek stelde de flamingo voor en ook daar werd iets frivools maar welluidends ten gehore gebracht. Het was een heerlijk concert waarvoor de dames dan ook met een hartelijk applaus werden bedankt en later nog uitvoerig toen zij zich mengden onder het publiek. Heerlijke middag geweest.
Toen wij ons - net als vorige week zaterdag - meldden bij restaurant Tai Soen op Hoog Catharijne bleek dat zij geheel vol zaten. We vonden een eveneens plezierige plek om te dineren in het Indiase restaurant tegenover Tivoli. Was ook lekker en heel genoeglijk; fijne bediening en lekker eten.
We waren beiden verwonderd over hoe moe we waren van deze best emotionele dag.

Boek III van Livius

 Die eerste tien boeken van Livius over de stichting van de stad Rome waren voor Machiavelli aanleiding om voor zijn vorst een verhandeling te schrijven, "Discorsi" waarmee hij deze oude geschiedenis die zo punctueel, zij het hier en daar fors aangedikt werd vastgelegd gebruikte als basis voor goede raad. Die eerste tien boeken zijn nog niet zo gek lang geleden nog eens prachtig vertaald in het NLs en verschenen onder de titel "Zonen van Mars"; ik heb deze "pil" tot verbazing van velen, zeker van de jongere generaties al meerdere malen gelezen en ook heden ben ik daar weer in bezig. En dan kom je in het jaar 460 BC en later en dan zie je een verwarring onder het Romeinse volk die meermalen bijna tot hun ondergang leidt, maar telkens is het weer de rede van een groot politicus die het verstand doet weerkeren. 
Ik zie die tijd van grote verwarring ook heden, zowel in ons eigen land als zelfs op wereldschaal. In eigen land mis ik inderdaad de reden, consistent hoog kwalitatief beleid en een bevolking die dat ook draagt zoals in de 50er 60er jaren wel het geval was. Wonderlijke verschijnselen als het ter discussie stellen van wetenschappelijk onderzoek en samenzweringstheorieën die nergens op zijn gebaseerd, maar vooral ook  het ontbreken van vertrouwen in degenen die we zelf hebben gekozen om "ons" te vertegenwoordigen, wellicht ook door het ontbreken van kwaliteit bij degenen die zich verkiesbaar stellen; een keerpunt lijkt met de intrede van twee hoogstaande wetenschappers in het huidige kabinet, nu nog het weerkeren van het vertrouwen en consistent hoog kwalitatief beleid. 
Bij die Romeinen kwam het verstand merkwaardig telkens weer terug wanneer het volk ten oorlog moest trekken hetgeen destijds vrijwel jaarlijks aan de orde was; ik hoop toch niet dat de oorlog in Oekraïne ook die opschudding van de chaos moet gaan veroorzaken maar dat voordien het gezond verstand zal terugkeren.  

Huis kuisen

 Vanmorgen eerst maar eens de was gedaan. Donderdag is vaak mijn huiskuisdag; dan doe ik de was, stofzuigen, bed verschonen; Anna komt om de andere week helpen, de grondige afwas doe ik dan, de keuken en de badkamer. En dan kan het er weer een poosje tegen. Ach, ik ben veel weg, krijg weinig bezoek, dus het wordt ook niet zo heel vuil allemaal; verder ben ik ook niet zo kritisch op dat soort dingen, maar het moet niet stinken har har. De plee moet schoon zijn!
En `s-middags heb ik uitgebreid gekookt; dat eeuwige geklooi met voedsel is naast lezen en wandelen toch wel een favoriete bezigheid; daar hoort het luisteren naar muziek ook bij; 's-avonds mag ik graag met de koptelefoon op naar klassieke muziek luisteren op Youtube; zo heb ik afgelopen dagen veel beluisterd van Lenneke Ruiten; fantastische sopraan van NLse huize!
In de keuken heb ik inmiddels de vriezer buitenwerking gesteld en alle ingevroren spullen geconcentreerd zodat ze in de vriesladen van de koelkast passen; dat helpt mij bijzonder in de overzichtelijkheid van wat er zo voorhanden is. Ik heb de vriezer buiten werking gesteld vanwege energiebesparing; ik ben benieuwd hoeveel dat uit gaat maken op mijn maandelijks verbruik. Maar nu kwam er een portie kalfsvlees te voorschijn dat ik al enkele maanden geleden gekocht heb tijdens een wandeling in de buurt van Rijssen. Nu heb ik het te marineren gezet in een mengsel van olijfolie, knoflook, sambal, tamarinde en ketjap. Daar ga ik een indische fantasieschotel van maken voor als Roos vrijdag komt eten. Bij toko Ibuku in Zeist heb ik twee risolles gekocht die ik dan ook ga frituren; zal ons best smaken!
En vanavond een lekker fris verschoond bed!

Een uur vertraging

 Deze week schreeuwt het weer mij het bed uit: "wandeluh!!" en dan is Zuid Limburg toch wel mijn favoriet hoor, zeker nu ik het boek "Wat bomen ons vertellen" van Valerie Trouet weer ter hand heb genomen; een fascinerend boek dat de kracht van wetenschap om verschijnselen te begrijpen beschrijft. Ik herinner mij nog dat Roos - die maanden geleden het boek als eerste heeft gelezen - mij vertelde dat op grond van jaarringen in bomen allerlei verschijnselen een verklaring konden vinden; ik vond dat zo'n bizarre gedachte, maar na lezing werd het mij duidelijk. Het is toch vooral de kracht van wetenschappelijk creatief denken dat fabelachtige ontdekkingen gedaan worden; wonderlijk overigens dat heden ten dage getwijfeld wordt aan de waarde van wetenschappelijke vondsten zoals de klimaatverandering. Ik werd gewoon onpasselijk toen ik de eerste keer las hoe de wetenschappers achter "de hockeystick" geplaagd werden door politieke nitwits die probeerden om met verdachtmakingen de gefundeerde kennis van de wetenschappers te ondermijnen; jich! Als voormalig wetenschapper weet ik van dichtbij hoe wetenschap werkt; niet over 1 nacht ijs gaan en zeker niet willens en wetens onzin de wereld in helpen. Diederik Stapel heeft wat dat betreft de wetenschappelijke mores wel erg geweld aan gedaan destijds.
Maar goed, vandaag was ik wat minder gelukkig met de reis naar het zuiden dan gisteren. Om 6.13 uur had ik de stoptrein naar Utrecht en daar bleek de trein naar Maastricht van 6.39 uit te vallen; jammer dan! Ik nam daarom maar de trein naar Venlo en besloot om in Eindhoven de volgende Intercity te nemen naar Maastricht. Maar aangekomen in Eindhoven bleek ook die te zijn uitgevallen. Op mijn vraag aan dienstdoende NS'ers vroeg ik hoe ik alsnog in Maastricht kon komen; een allervriendelijkste service medewerkster vertelde mij dat de trein van 8.30 in ieder geval zou rijden en haalde een kop koffie voor me. Ik nam vervolgens vast de stoptrein naar Weert en even later kwam daar inderdaad de trein naar Maastricht. Nou ja, een uurtje later dan gepland was ik in Cadier halte Vendelstraat die ik al van eerder kende en wandelde door het zonnige boerenlandschap naar m'n perenboompje en laadde mijn rugzak met wat fruit en liep langs een andere route terug naar Vendelstraat. Daar kun je snel de bus terug naar Maastricht nemen en ik had uitgezocht hoe laat ik op de halte moest zijn. Uiteindelijk was ik net zo laat terug in Utrecht als gisteren. Dat uur verlies had weinig verschil gemaakt.

Herkend vanwege het sourfleisch

 Afgelopen zondag hebben Roos en ik een wandeling gemaakt van Schin  op Geul naar Noorbeek. Daarbij kwamen we heel toevallig op een plekje waar een kleine "vergeten" boomgaard met appels- en perenbomen stonden met volop valappels en -peren. Natuurlijk moest ik daar als volbloed jager-verzamelaar van smikkelen; de appeltjes waren van zo'n ouderwets ras; niet zo zoet en gewoon lekker. Maar we hebben er niet van meegenomen. We liepen op geleide van Komoot naar Noorbeek. Ik wilde eigenlijk in Noorbeek de bus nemen naar Gulpen om een lekker frietje te scoren en dan daar met bus 350 terug naar Maastricht en door naar de Bilt; helaas bleek dat we de bus naar Gulpen net hadden gemist en dat het een uur duurde voordat we òf naar Gulpen òf naar Maastricht konden met 57; dat werd dus Maastricht omdat het anders wel erg laat zou worden. Aangekomen in Utrecht stelde ik voor om bij het befaamde Chinese restaurant op Hoog Catharijne te gaan eten. We konden nog bij een aanschuiftafel een plekje vinden en hebben er heerlijk gegeten.
Het was mij zo goed bevallen om in Limburg te gaan wandelen dat ik mij had voorgenomen om ook vandaag weer af te zakken naar het zuiden en appeltjes te gaan verzamelen. Of ik daadwerkelijk zou gaan liet ik afhangen van het tijdstip dat ik wakker zou worden en ja hoor, dat was al om 4 uur na een slaapje van 6 uur; is voor mij ruim voldoende (meestal). Op geleide van de Komoot wandeling van afgelopen zaterdag liep ik naar de plek waar we de appeltjes hadden gevonden en ik laadde mijn rugzak vol; ook vond ik onderweg een aantal weidechampignons die van pas kwamen voor een maaltje.
Ik stelde Komoot vervolgens in voor een wandeling richting Epen en liep via het Bovenbos bij Slenaken naar Eperheide en nam uiteindelijk de bus naar Gulpen voor alsnog het frietje. Grappig genoeg herkende de dame van de friterie "An en Piet" mij en zei samenzweerderig nadat ik een frietje sourfleisch had besteld: "met mayonaise hè". Was heerlijk. Het was een leuk einde van een verrukkelijke wandeldag met droog weer en een heerlijke temperatuur. Ik besloot om de volgende dag weer te gaan als ik opnieuw wakker zou worden.

Op ziekenbezoek

 Roos had bericht gekregen van onze vrienden uit Zeist dat Tjeerd in de ziekenboeg was. Hij had een kwetsuur en was daardoor aan bed en stoel gebonden. Ik had besloten om te kijken of ik vandaag op ziekenbezoek kon komen. Dus ik belde en kreeg Bea aan de lijn die mij zei dat ik rond 15.00 uur welkom was. 
Ik was door mijn melk en yoghurt heen en belde naar Boom en Bosch of ik misschien langs kon komen en dat was gelukkig het geval. Ook Tjeerd en Bea zijn daar al vele jaren vaste klant en zo vertelde ik Angelina dat Tjeerd in de lappenmand zat en dat ik in de loop van de dag op ziekenbezoek zou gaan. Onmiddellijk sneed ze een stuk kaas voor hem af en ontdeed dat van korsten; op de verpakking een korte boodschap. Ontzettend attent vond ik!
Thuis gekomen heb ik in Komoot een wandeling uitgezet vanuit mijn flat naar hun huisadres in Zeist; wel zo makkelijk als "Truus" mij de weg wijst. En zo kwam ik werkelijk op de minuut af om 15.00 uur bij de zieke. Hij vertelde mij wat er allemaal was gebeurd en hoe goed er voor hem gezorgd werd. Het deed hem duidelijk goed dat hij even van zich af kan praten had ik de indruk; hij werd al levendiger en scherp als vanouds. 
Na een paar kopjes thee met overheerlijke kaneelbeschuitjes ging ik er weer vandoor. Was fijn dat ik even langs geweest was vond ik. En nu ik toch in Zeist was ging ik langs bij Ibuku, de goed voorziene Indonesische toko aldaar. Fijn ikan teri, trassi, gedroogde garnalen en risolles ingeslagen. Kan ik Roos weer verwennen als ze bij me komt eten; ze is zo gek op mijn nassi fantasieën. En tot slot vanavond mijn daily blog weer up to date gemaakt, waarbij ik moet aantekenen dat ik heb gesmokkeld en geantidateerd en geprodateerd heb har har. Het zal de lezer een zorg zijn.

Friet, niet van An en Piet

 

Heerlijke zelf gebakken friet

Na een heerlijk weekend en een verkwikkende slaap hebben we eerst maar eens uitgebreid ontbeten met een eitje, beschuit, thee en koffie in bed. Eind van de ochtend bracht ik Roos naar het station; ik nam haar zware rugzak, vol met appels die we gisteren van een boom aan de openbare weg hebben geraapt op de rug en zij mijn kleine rugzak met een flesje water en de plu. Met de trein van 12.30 gingen we op weg; Roos naar Wijhe en ik stapte uit in Den Dolder voor een 15 kilometertje. Gisteren deden we er al 17, maar ik had energie genoeg om er vandaag, ondanks het regenachtige weer nog eens op uit te gaan.

Ik zwaaide Roos uit en ging op weg als vanouds richting Pijnenburg, via Vijverhof naar de Ridderoordsche bossen en via de Eikenstijnse steeg weer terug naar Bilthoven en het station. Intussen kreeg ik WhatsApp berichtjes van Anna die met haar man Mike ook in Limburg wars en wèl bij An en Piet hadden gegeten; dat is echt mijn favorietje, maar gisteren is het er niet van gekomen. Maar daar niet om getreurd; thuisgekomen heb ik een stel Frieslandertjes geschild en bewerkt tot heerlijke frietjes; misschien anders dan bij An en Piet in Gulpen, maar "heel goed binnen te houden" har har".

Het gouden kalf

 

Een welverdiend applaus na afloop voor
componist, librettist, dirigent, koor en musici

Gisteravond hebben we eerst wat eenvoudigs gegeten voordat we naar het Theater aan het Vrijthof gingen; we zaten op het balkon, maar direct bij binnenkomst zagen we Jan-Peter al staan met zijn imposante 2 meter in keurig zwart pak. Roos kent hem inmiddels goed en we kwamen even in gesprek; fijn om even met de componist van het werk te spreken. 
Het thema van het oratorium betreft de uittocht uit Egypte; het verhaal van het volk Israëls dat 40 jaar in de woestijn zou zwerven alvorens het beloofde land te betreden. Het gaat hier over de episode dat Mozes de berg op is en terugkomt met de "stenen tafelen" en die stuk gooit wanneer hij ziet dat zijn volk het gouden kalf heeft gesmeed en eromheen danst. De muziek maar ook de tekst is schitterend en vooral geënt op het thema van slavernij, afhankelijkheid. Ik heb er erg van genoten en mijn bewondering voor Jan-Peter de Graaff neemt toe naarmate ik meer werk van hem hoor. De dirigent was kennelijk zo in vervoering dat hij het allerlaatste onderdeel van de partituur miste; 
de man van het slagwerk stond klaar met een klankschaaltje, kennelijk het eind van het oratorium; helaas vergat de dirigent het aan te geven zodat het heldere, doordringende geluid van het mini instrument achterwege bleef. En dat terwijl juist het slagwerk in mijn ogen steeds zo'n prominente plaats inneemt in de werken van de Graaff. Denk maar aan zijn - in mijn ogen - magnum opus: Event Horizon, dat gelukkig te beluisteren valt op Youtube.

PS
Roos stuurde op verzoek nog een serie foto's die zij had gemaakt naar Jan-Peter de Graaff met haar impressie van de uitvoering van deze avond. Haar impressie wil ik graag vastleggen in deze blog:

Je werk begon met een dof, bijna dreigend geluid, heel spannend, trok me zó het stuk in. De climax bij het swingende dansfeest, te gek. Mooi vond ik ook het einde, waar de stemmen, de althobo en de trompet en de contrabas? maar steeds 'het beloofde land' herhaalden. 

De tekst vond ik scherp, de vinger op een heel zere plek gelegd: ben je vrij als je bevrijd bent, of blijf je nog (een poos) slaaf? Wie moeten wij nu volgen, onvrijer kan toch niet. Kortom, een stuk zoals het hoort: intrigerend van geluid, en na afloop laat het je nadenkend achter.

Bij de k'nijnspiep

 

Kriekbier bij de k'nijnspiep

Het stond al een tijd in mijn agenda dat we vandaag naar een wereldpremière van het oratorium "Het gouden kalf"  van componist Jan-Peter de Graaff zouden gaan, uitgevoerd in Maastricht in het Theater aan het Vrijthof. We zouden elkaar "wel ergens onderweg", of in Maastricht ontmoeten. De reis is voor Roos aanzienlijk langer dan voor mij uit Bilthoven. Ik kwam rustig op gang en nam de trein in de loop van de ochtend. Terwijl ik Roos appte vanuit station Bilthoven dat ik was vertrokken appte zij even later terug of ik misschien een Bosch bolletje van de bekende bakker Jan de Groot zou lusten. Domme vraag natuurlijk, maar we maakte tevens de afspraak om elkaar dan ook in den Bosch te ontmoeten. Zij had er geen bezwaar tegen om even in Den Bosch rond te lopen en bij mij in de trein in te stappen. Ging niet helemaal soepel omdat Roos vergat om op haar telefoon te kijken. Ik had haar uitgebreid ge-appt dat ik voorin zat, beneden links, maar al wie kwam, geen Roos. Uiteindelijk kwam ze in Eindhoven gezellig bij me met de lang verwachte Bossche bol. Ze had gelukkig ook hèt vorkje en zelfs een mesje bij zich, voorzienend als ze was en ik slokte de enorme chocolade-slagroomsoes naar binnen; verrukkelijk. Tot mijn stomme verbazing slaagde Roos er niet in om de hare er geheel in te proppen; ze liet de helft staan. Zo bij Sittard stelde ik voor dat ik me wel zou opofferen en die resterende helft opeten. Toen kwam de aap uit de mouw, ze had er drie gekocht en er al eentje weggehapt. Heerlijk nog zo'n halve bol; onverbeterlijke lekkernij!
In Maastricht zochten we ons hotel op en lieten de bagage achter. Vervolgens de stad in en bij de K'nijnspiep een biertje gedronken. En 's-avonds naar het oratorium van Jan-Peter. Daarover blog ik apart; ik loop heden zo ontzettend achter dat ik me niet meer aan de datums kan houden.

Goed bezig!

 

Deze foto rondgestuurd

Begin van de week had ik Ab gemeld dat ik ervan af zag om mee te gaan werken in de Eilandspolder; maar bij nader inzien kwam ik daarop terug en vroeg hem gisteravond of hij misschien tòch een plekje in de auto had zodat ik kon meerijden naar ons clubhuis in Grootschermer. Dus vanmorgen om half vijf opgestaan en me voorbereid op de gang naar het station; laarzen aan, brood ingepakt, alles goed gecheckt en in de schemer met licht aan naar het station. Als een uurwerk functioneerde het OV zodat ik klokslag 7.30 Ab ontmoette op het busstation van Edam. We gingen eerst Ben ophalen in Purmerend en door naar het clubhuis waar we nog net de eersten waren. Koffie gezet, stoelen buiten gezet en voorvergadering gehouden, oftewel lekker zitten ouwehoeren zoals we altijd doen met deze club mannen die elkaar zo langzamerhand goed kennen; een gezellige vriendengroep zijn we!
Aangekomen op de eerste, behoorlijk grote verlanding direct stevig aan de slag. Op deze verlanding ben ik jaren geleden in een gat terecht gekomen waaruit Kees mij "gered" heeft. Ik vroeg Dick, de tweelingbroer van Ab, die zelfs helemaal uit Beilen, Drenthe komt om met de groep aan de slag te gaan, of hij een actiefoto van mij wilde maken zodat ik die kon doorsturen aan deze en gene. Ik heb hem aan 10 van mijn intimi gestuurd en kreeg van allen iets te horen als: "goed bezig!"; leuk hoor. Martijn begon met een grap: "Kijk! Beetje de natuur slopen met een kapmes en een hooivork! Vandaal!", maar daarna ook een bemoedigend woord hoor. Ongelooflijk; even naar Indonesië sturen en direct antwoord; ook van Asbjörn direct antwoord uit Engeland. De wereld is klein. Maar ook van de anderen natuurlijk.
Ik heb weer heerlijk gewerkt en werd na afloop weer door Wim-Jan op station Zaandam-Koogerveld afgezet. Was lekker moe; morgen naar Limburg. Wat een afwisselend leven.

Lunchen op een boomstam

 

Echt gerieflijk is anders

Na een rustig ontbijt haalden we de trein van 9.30 nar Zwolle en waren we om 10.00 uur in Dalfsen. Daar wandelen we graag en vaak; fraaie, afwisselende omgeving waar we inmiddels goed op los zijn. Natuurlijk komen we vaak op de zelfde paden, maar meestal toch ook op verrassend nieuwe gebiedjes en weggetjes. Ook vandaag was dat het geval waarbij ik eerlijk moet aantekenen dat Roos daar de initiatiefnemer is; zij kan het niet laten om onbekende, veelbelovende paadjes in te slaan en met Komoot kom je er dan altijd weer uit. We zijn zo tevreden met dit programma. Afgezien van het bankje aan het Willemspaadje, waar we uiteraard even op hebben plaatsgenomen en het bankje van Jan weet ik eigenlijk geen ander bankje in dit wandelgebied. En zeker in het voor ons relatief nieuwe gebied van landgoed Rechteren is geen bankje te bekennen. Maar die omgeving is daar zo aanlokkelijk dat we besloten om er sowieso te gaan lunchen en ja hoor, ik zag een boomstam die daar speciaal voor ons was opgesteld. Ik zat redelijk gerieflijk en met een kledingstuk van mij plus mijn zitmatje kon Roos ook zonder al te veel pijn in de kont zitten en het boterhammetje knagen. We liepen lekker door Rechteren over een ons onbekend pad en kwamen uit op de steenweg en weer bij het station dankzij Komoot. De trein kwam even later en in Zwolle namen we afscheid. Was een gezellige wandeldag na een heel fijne avond met Marieke.

Kom je ook hier eten?

Zoals ik gisteren al had besloten begon ik vandaag mijn dagelijkse wandeling bij de bushalte Prins Hendrikoord. Daarna een stukje verder lopen langs de weg en bij de eerste mogelijkheid rechtsaf; de route liep parallel aan wat ik anders altijd loop maar dan aan de andere kant van het weiland. Ik rondde het weiland en liep tegen de richting in terug naar Bilthoven. Rond lunchtijd kreeg ik een WhatsApp bericht van Roos of ik na de wandeling naar Wijhe wilde komen; ze had voor morgen een wandeling gepland en of ik mee wilde wandelen. Vandaag was ze met Marieke naar het museum Assen voor de tentoonstelling rond een bijzonder interessant voorwerp; Roos heeft er een heel boek over gelezen en nu was er die tentoonstelling. Ik heb niet precies onthouden wat er zo speciaal aan is; iets met ster configuraties. Zal het Roos nog eens precies vragen. Ik had mij voorgenomen om nog melk te gaan halen bij de Boom en Bosch en wilde ik nog de trein van 16.00 uur halen dan moest ik even doorlopen. Maar het was geen punt als ik na het eten zou komen, want ik had nog e.e.a. in de koelkast staan. Maar het zou anders gaan want even later kreeg ik het relatief dwingende bericht dat ik toch echt moest komen eten want tegen Roos' verwachting in bleef Marieke gezellig bij haar eten en ik wilde haar ook graag ontmoeten. Dus stevig aangezet en direct door naar de boerderij voor melk en vort naar het station, waar ik - uiteraard - ruim op tijd was voor de trein van 16.00 uur en dus voor het eten. 
Was ontzettend leuk om Marieke weer te zien; was voor de Corona tijd dat we een keer met z'n drietjes in Leiden hadden geluncht maar daarna had ik haar niet meer gezien. We hebben lekker zitten praten onder andere over het donor gebeuren, over haar nieuwe huis en over het grote feest van Roos. Marieke stelde voor dat zij wel foto's zou willen maken tijdens het concert, hetgeen Roos bijzonder op prijs stelde. Uiteindelijk bracht ik Marieke om acht uur naar het station van Wijhe; ze had nog een hele reis voor de boeg terug naar Leiden.
  

Beetje van streek

 Vannacht heb ik zo onrustig geslapen dat ik er regelmatig uit moest en niet om te plassen maar gewoon omdat ik het niet uithield tussen de klamme lappen; ik was buitengewoon onrustig en het voelde gewoon als een nachtmerrie. Ik besloot dan ook, gezien alle drukte van deze week om het geplande werken in de Eilandspolder voor aanstaande donderdag maar af te zeggen. Gisteren kreeg ik een mailtje van Ab met het verzoek om vóór dinsdag op te geven of je van plan bent om te komen, vandaar.
Maar natuurlijk moest er wel gewandeld worden. Ik besloot om eens bus 59, de bus van Zeist naar Hilversum, via Lage Vuursche te gaan exploreren. Hij rijdt door het gebied waar ik tegenwoordig veel wandel van Bilthoven, Albert Cuyplaan naar Baarn; met bus 59 kan ik wellicht eens ergens anders beginnen. Dus even uitgezocht hoe ik met de trein naar Den Dolder en dan verder bus 59 richting Lage Vuursche. Zo gezegd, zo gedaan en 1 halte voor Lage Vuursche uitgestapt. Onderweg had ik al gezien dat mijn wandelroute inderdaad doorsneden werd door de busroute; het hek van Vijverhof werd gepasseerd.
Ik had de route van de bus opgenomen met Komoot zodat ik naderhand kon analyseren waar ik eventueel anders zou kunnen beginnen. Nu liep ik door de Lage Vuursche en rond Drakenstein en uiteindelijk gewoon door naar Baarn via de Stulp. Daar kwam ik nog iemand tegen die duidelijk de weg niet precies wist; ik kon haar helpen en wees haar de weg.
Thuis gekomen heb ik de route van de bus geanalyseerd en besloten om morgen uit te stappen bij de halte Prins Hendrikoord.

Een smakelijk mengsel gemaakt

 Roos had me een hele zak pronkers meegegeven uit haar tuin. Het is niet te geloven wat een grote oogst je kunt genieten van een beperkt stukje moestuin. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat vele moestuiniers zich geen raad weten met hun oogst zodra de tijd zich daarvoor aandringt. 
Thuis gekomen moest ik nodig de keuken in om iets te maken. Zoals Anna altijd zegt: e begint met een uitje", en inderdaad sneed ik drie uien grof in stukken en liet die met een flinke kluit boter zachtjes glazig worden. In die tussentijd sneed ik een stuk winterwortel in kleine stukjes en een knots van een aardpeer kreeg de zelfde behandeling en alles ging bij de uien om gaar te stoven. Als smaakmakers een grote schep kerrie en wat paprikapoeder een forse lik sambal en wat gedroogde pruimedanten. Ook het grootste deel van de pronkers sneed ik klein en deed ik erbij. Deksel op de pan en lekker stoven. Ik realiseerde me dat ik er geen vlees in had gedaan maar wel wat nat van de jus, ook voor de smaak en in plaats van bouillon. Toen ik na een uur proefde was ik zeer tevreden. Opdienen met wat gare witte bonen; heerlijk gewoon. Ga ik de rest van de week eten.
PS bleek achteraf wel een hele klus voor het ingewand, dus rustig doseren.

Beetje sinister

 Dat boek van Upton Sinclair, "Olie" schetst een buitengewoon sinister beeld van de politieke en maatschappelijke situatie in de VS van pakweg 120-100 jaar geleden, voor, tijdens en na WO I, de opkomst van de olie industrie en de financiële verwevenheid van politiek en industrie; onderdrukking van het proletariaat en omkoopbaarheid van het politiek apparaat. Het komt me allemaal zo bekend voor. Maar ook de oppervlakkigheid van de bevolking, beïnvloedbaarheid, die Sinclair beschrijft het op een manier dat ik ook bij hem het gevoel krijg dat mij heden bekruipt bij al die samenzweringstheorieën die gangbaar zijn. Ik word een beetje onpasselijk en kan het toch niet laten om verder te lezen. Tot mijn verbazing kom ik zelfs geschiedkundige zaken tegen die mij voorheen onbekend waren zoals naweeën van WO I en de opkomst van het communisme en de inzet van de geallieerden tegen "de roden". Was nieuw voor me en tot nu toe heb ik Sinclair nooit op onwaarheid weten te betrappen wanneer het over geschiedkundige feiten ging. Maar sinister blijft het zoals het er achter de schermen lijkt te gebeuren aldus Upton Sinclair. Het lijkt inderdaad op de keerzijde van wat Ayn Rand ons wijs probeerde te maken.
In deMattheus Passion wordt al afgevraagd: "Wass ist Wahrheit?". Tja, "ik word niet goed", zou Sjef van Oekel zeggen.

Orkestje van de Titanic

 Terwijl ik ergens in Limburg op een keer koffie met Vlaai zaten te eten, kwam ik in gesprek met een collega-wandelaar, iets jonger dan ik zo te zien. Hij was op een haar na gepensioneerd, maar verheugde zich al mateloos op de vrije tijd die voor hem lag. Maar we raakte ook in gesprek over de zaken die ons verontrusten, met name de maatschappelijke onrust en vooral het klimaat. Ook hij was al vanaf het verschijnen van het rapport van de Club van Rome en zeker na de IPCC rapporten die de laatste jaren zijn verschenen ervan overtuigd dat de mensheid "te laat" en niet adequaat reageert. Wat ik zo treffend vond was zijn gevoel waarmee hij zich desondanks de vrolijkheid des levens liet aanleunen; hij zag een parallel met het orkestje van de Titanic dat tot het laatst toe bleef handelen "as usual" zolang het schip nog niet gezonken was. Datis het zelfde beeld dat zich vaak aan mij opdringt wanneer ik aan mijn eigen gedrag in deze tijd van dreigende ellende denk. Maak het ervan zo lang het nog kan! Maar gelukkig gelooft de komende generatie in een goede afloop zoals de mensheid in voorgaande dreigende ellende tijd ook altijd heeft gedaan; denk maar aan de tijd van de pestilentiën, hongersnoden, overstromingen. Niet iedere tijd verliep zo gladjes als de tijd die wij "boomers" hebben mogen genieten.

Een echt studentenlied

Roos en ik zaten in een drukke Intercity op weg naar het Zuiden; we zaten in een vierzittertje met onze rugzakken op schoot en iedere stoel was bezet. In de portalen bij de deur was het een drukte van belang; allemaal jonge mensen, studenten op weg naar huis waarschijnlijk, want af en toe klonk er een yell of een lied. Was eigenlijk best gezellig zo in de trein met z'n allen. Op zeker moment moest ik er toch echt door vanwege toiletbezoek. Allervriendelijkst liet men mij door het kluppie heen lopen; het waren inderdaad studenten kon ik merken. Bij terugkomst vroeg ik of ze ook die echt studentenliederen nog konden zingen zoals het Iovivat? "Als u meezingt", zei een jonge vrouw snedig en dat was niet tegen dovemansoren gezegd want direct zette ik uit volle borst in: "Iovivat, iovivat, nostrorum sanitas! Hoc est amores poculum, dolores est antidorum, Iovivat, iovivat, nostrorum sanitas!" Degene die naast mij stond zong wel zo verschrikkelijk vals, maar hij zong! Enig om mee te maken.
Bij de aanloop van mijn studententijd heb ik een tweetal van die studentenliederen moeten leren; tijdens de ontgroeningstijd, zittend op de grond, 's-avonds, doodmoe zaten wij "feuten" daar om afgezeken te worden, maar leren zouden we het! 
Ik heb lang niet begrepen wat dat Latijn precies betekende totdat Roos mij dat uitlegde, waarvoor nog dank.
Dat tweede lied was het Gaudeamus igitur, iuvenes dum sumus. Daarvan heb ik nooit geweten wat het betekende; staat gewoon op Internet.

Plan omgegooid

 Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik een matineus type ben; hedenmorgen lag ik al vanaf 5 uur, met het slaapkamerraam open te wachten op de klok van de kerk verderop, op de slag van 6 uur. "Voor de afwisseling" een wandeling vanaf de bushalte Albert Cuyplaan naar station Baarn, een leuk traject dat ik inmiddels al een aantal keren heb gelopen op geleide van Komoot; telkens iets afwijken waarbij "Truus", de spraaksturing van de app telkens probeert te corrigeren met: "keer om" en "de route wordt aangepast". Is werkelijk heerlijk wandelen; ik ben erg tevreden met deze app en kan hem iedere wandelaar aanbevelen. Dat heb ik ook met succes enkele keren gedaan en hoor niets dan tevreden reacties.
Maar de plannen voor vandaag werden gecoupeerd door een appie van dochter Joke die gisteravond laat - dus toen ik als matineus type al lag te snurken - een appie gestuurd had met de vraag of ik al plannen had voor vandaag. Ik antwoordde haar rond 6.15, terwijl ik mijn roestige hersencellen moest aanspreken op een zekere mate van flexibiliteit, dat ik inderdaad plannen had, maar dat die eventueel konden worden aangepast. Tot mijn verrassing bleek ze al vrij snel te reageren, dus al wakker was. En zo werden mijn plannen vrijwel geheel op hun kop gezet en schoot het obligate dagwandelingetje van vandaag er bij in. Kan ik hebben hoor. We hebben om 10.30 afgesproken bij station Gouda en gaan vanmiddag de kinderen uit school halen waarna ik verder voor Ronja de oppas ben; "vindt opa leuk!"

Hulshorsterzand in alle vroegte

Hierdense beek bevat water!

Tussen alle pitstops door was het uiteindelijk 5 uur geworden, de tijd waarop ik normaliter opsta wanneer ik in alle vroegte naar Edam moet voor het rietruimen in de Eilandspolder. Was nu niet aan de orde; ik had voor vandaag gepland om in Wijhe de trein van 6.30 uur te nemen en dan naar Nunspeet; ik had dus nog wel een half uurtje respijt om op te moeten staan; de tas stond geheel gereed en het stukje fietsen naar het station stelt weinig voor. Dus om 5.30 rustig opgestaan, aangekleed, ontbeten en even over 6 uur de deur uit. Het was nog behoorlijk donker, dus voor het eerst met licht op de fiets richting station. Daar was nog niemand, maar langzaam maar zeker liepen beide perrons toch vol met lieden die waarschijnlijk op dit onchristelijke uur naar hun werk moesten. 
Heerlijk om weer in Nunspeet te beginnen met de bekende wandeling; decennia geleden voor het eerst samen met Dick en daarna nog vele keren. Het was destijds onderdeel van het Zuiderzeepad waardoor we er terecht kwamen, maar de schoonheid van de verlatenheid en het bijzondere van de twee stuifzandgebieden doen mij telkens weerkeren naar dit stukje van de Veluwe. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de afgelopen nacht wel heb liggen peinzen hoe het zou zijn als je in deze verlatenheid een wolf zou tegenkomen. Dat die hier in het noordelijk deel van de Veluwe toeven heb ik al meermalen gelezen en ik heb zelfs zo'n donkerbruin vermoeden waar zij hun jongen groot brengen. Lang geleden heb ik bij toeval een plek ontdekt die daarvoor bij uitstek geschikt zou zijn geweest. Maar ach, het schijnt dat wolven bijzonder schuw zijn en zelfs hun jongen in de steek kunnen laten als de mensen te dichtbij komen. 
Vandaag was het wel zo ongehoord stil op de Veluwe dat ik er gewoon verbaasd over was. Ik kwam op de zandvlaktes werkelijk niemand tegen; slechts op de plekken dichtbij een parkeerplaats een doodenkele fietser en een bejaard echtpaar; dat was alles en dat in een heerlijke, verkwikkende stilte. Tot mijn onuitsprekelijk genoegen bleek de Hierdense beek zelfs nog te stromen, dus water te bevatten; dat was enkele jaren geleden niet eens het geval tijdens zo'n droogte als heden. Het ontkanaliseren van de beek, het weer doen meanderen van de loop van de stroom heeft haar bejegend effect: de retentie van het water. Dat had ik afgelopen najaar al gemerkt toen bepaalde wandelpaden niet eens meer beloopbaar waren doordat het water zo hoog stond, maar nu zag ik dus dat ondanks de droogte het grondwater kennelijk nog behoorlijk hoog staat; de bomen en struiken zagen er dan ook nog goed uit.
Tegen het eind van de route zag ik dat ik de bus van 11.24 zou kunnen halen als ik een beetje zou aanzetten. Het was behoorlijk warm geworden inmiddels, maar als echte buitenman kan ik wel wat hebben. Aangekomen in de Bilt was het daar snoeiheet maar tevreden op mijn fietsje ging ik eerst nog even bij de groenteman langs en deed wat inkopen. Thuis direct de keuken in en lekker gekookt en gegeten. Koken en wandelen zijn echte liefhebberijen van mij, dat moge duidelijk zijn. Fijne dag geweest. 

Het dorp niet uit geweest

 Zomaar een dag niksen is niks voor mij, althans, ik laat het zelden of nooit gebeuren tenzij het weer of ander ongerief het buitengebeuren onmogelijk maken. Dat was vandaag niet het geval; we zijn gewoon lekker een daggie thuis in Wijhe gebleven en hebben zitten koffie drinken, fijn zitten praten over de grote gebeurtenis die Roos heeft georganiseerd als hoogtepunt van haar 70e verjaardag; een concert met zelf gecomponeerd werk en dat professioneel uitgevoerd; tisnieniks!
Maar ook naar de kinderboerderij om kakelverse eitjes te kopen. Dat was ontzettend leuk; gekakel van het prachtige nieuwe toom van Red Islands, de legkip bij uitstek. Maar ook de konijnen en de tropische vogels; geiten in alle maten en zelfs twee hangbuikzwijntjes. Ik blijf Wijhe toch wel een heel bijzondere plek vinden en ben blij dat Roos hier is neergestreken. Nu met al die stakingen van het OV is het lastig om wederzijds bezoek te plannen maar dat zal toch wel een keer overgaan.
Ik nam mij voor om lekker morgen aan de wandel te gaan en eindelijk een keer de trein van 6.30 uit Wijhe te nemen; het wordt een warme, benauwde dag, dus zo vroeg mogelijk beginnen en Roos lekker laten doorslapen.

Van Nunspeet naar 't Harde

 Het heeft altijd mijn voorkeur om, wanneer we samen een wandeling plannen in het gebied van Dalfsen of Ommen te gaan wandelen, althans in de voor mij wat lastiger te bereiken gebieden in het oosten en noorden van het land. Maar Roos wilde juist weer eens op de Veluwe en stelde voor om weer eens van Nunspeet naar 't Harde te lopen; een aardige boswandeling die voor een deel ook over een stuifzandgebied loopt. Voor stuifzand begin ik wat allergisch te worden; die smerige sokken die je er van krijgt en het toch wat moeizame sjokken staan me soms wat tegen; daarom mijd ik tegenwoordig het gebied van de Stulp op mijn wandelingen naar Baarn. Nou ja, je moet wat te zeuren hebben har har. 
Roos had afgelopen week last van echte gemene scheuren in het eelt op haar hielen; kloven die bloedden en zelfs wat ontstekingsklachten veroorzaakten. Door sokken en pleisters en natuurlijk calendula had ze het euvel inmiddels zodanig weten te bestrijden dat ze voor vandaag deze wandeling wel aandurfde. Ging gelukkig goed. 
Ik had goed opgelet vanwege de stakingen en personeelstekort bij NS zodat we precies wisten hoe laat we de trein in 't Harde konden halen. We zaten nog een dik kwartier op het snikhete perron van dit garnizoensplaatsje naar Zwolle, waar we een lange aansluitingstijd hadden door genoemd personeelsgebrek denk ik, maar toen waren we dan ook weer gezellig in Wijhe. Heerlijk van de tuin genoten in de schaduw; (afwas)water aan de planten gegeven; de bonen blijven maar oogstbaar product leveren; fijn hoor groenten uit de tuin.

Nogal een verschil

 Je leest dan wel dat de prijs van energie omhoog knalt, maar tot heden had ik dat nog niet gemerkt. Gas gebruik ik niet; alles werkt met elektra, d.w.z. onze centrale verwarming wordt per flat afgerekend op basis van wat daadwerkelijk gebruikt wordt en dat is met deze warme tijd nog niet aan de orde geweest; gaan we deze winter zien. In mijn flat was het tot nu toe nauwelijks nodig om bij te stoken; met zo veel bewoonde flats om me heen blijft mijn flatje gewoon vanzelf warm; een dikke trui en een elektrische deken in bed helpen me, bij normale kou in de winters van tegenwoordig makkelijk de dag door.
Maar een dezer dagen kreeg ik de elektriciteitsrekening onder ogen; beslaat die al sinds langere tijd 19 euro per maand, daar was hij deze maand gestegen tot 60 euro bij gelijkgebleven verbruik; kortom de prijs per eenheid was verdrievoudigd! "Dasnieniks", dacht ik; wat moet dat voor de laagstbetaalden onder ons wel niet betekenen; een gezin in een eensgezinswoning zal aanzienlijk meer verbruiken dan een eenpersoonshuishouden. Waar gaat dit heen?

Met de bus naar Papendrecht

 

Onderonsje met kleinzoon

Vorige week kreeg ik een dringende oproep van schoondochter Jessica: "welke donderdag kom je weer langs", en toen koos ik voor deze dag. Maar vanwege alle stakingen in het OV was ik wat huiverig en stuurde ik haar een bericht dat de stakingen wel eens roet in het eten zouden kunnen gooien. De treinen zouden niet meer rijden en daarom verwachtte ik dat de bussen richting Rotterdam wel eens heel vol zouden kunnen zijn, schijtert als ik eigenlijk een beetje ben. Maar vanmorgen in alle vroegte op stap gegaan met als motto "op hoop van zegen" en die zegen was er volop. De rit naar Papendrecht verliep soepel; voor de zekerheid had ik geen thee of koffie gedronken, want al met al van huis naar huis duurt de busrit anderhalf uur en dat laat een oudere blaas niet toe zonder maatregelen. Het eerste dat ik daarom deed toen ik was verwelkomd door schoondochter, zoon en kleinzoon was een stevige slok nemen uit mijn waterflesje. Hoogzwangere schoondochter wekte verbazing; dat je zo kogelrond kunt worden verbaast me iedere keer weer en ik zal al wat zwangerschappen hebben mogen aanschouwen in mijn leven; altijd weer een lollig gezicht. Maar Jessica heeft het zwaar en dat laat ze merken; de warmte van de laatste weken voegt daar nog het extra ongerief bovenop.

Zoon en kleinzoon bij de glijbaan

Peter was ook thuis en dat maakte het extra gezellig; Joris kwebbelde ook voortdurend terwijl Jessica en ik aandachtig luisterden. Van een leuk onderonsje van mij met Joris maakte Peter onverwacht een foto; die ontving ik later bij thuiskomst via WhatsApp en versiert nu deze blog.
Inde loop van de ochtend ging Joris naar bed; Peter en ik maakten een ommetje in de buurt zodat Jessica ons kon bereiken als hij weer wakker zou zijn opdat hij een stukje met ons mee kon wandelen. Dat gebeurde inderdaad en even later wandelden drie generaties Elverens door Papendorps' dreven.
Zo tegen drie uur nam ik de bus naar Dordrecht CS en door naar Bilthoven. Ik liep naar de flat en was tot mijn verbazing behoorlijk uitgewoond; de jaartjes beginnen te tellen snif snif.
Ik had ook geen zin meer om te koken en beperkte me tot rozijnenbrood en yoghurt met zelfgemaakte tova. Daarna verzaligd naar een luisteradvies van vriend Dick geluisterd; het openingsconcert van het Festival Oude Muziek 2022; de honderd jaar oude Bach vereniging o.l.v. Onske Sato bracht muziek van de oude Johann Sebastian - het credo van de Hohe Messe - en muziek van zoon Carl Philipp Emanuel Bach; niet vergelijkbaar met zijn vader; deed mij in de verte aan Vivaldi denken.