Sissi en 100 foot journey,

 Oudejaarsdag vandaag. Moet er nog altijd aan denken dat mijn grootvader Evert van Elven op deze dag zijn geboortedag van 1896 vierde, inmiddels dus 125 jaar geleden. In mijn jonge jaren ging de familie op oudejaarsdag op verjaarsvisite in Zaandam. Later niet meer hoor, dan stond zo'n laatste dag van het jaar in het teken van de klok van middernacht, het vuurwerk, de opgeklopte spanning. En nu? het interesseert me feitelijk geen ros meer. 
In de loop van de middag ging ik richting Wijhe; was er voor m'n gevoel al lang niet geweest; klopt ook wel want Roos was gedurende de kerstdagen in de Bilt. Altijd valt me de heerlijke rust van de omgeving van Wijhe op. Lekker wandelen door het parkje en daar zat ik aan de thee; het blijft leuk hoor die twee huizigheid in verschillende provincies. We hebben smiddags even gebridged op mijn verzoek en 's-avonds na het eten naar een film gekeken. Roos zei dat er op de TV de bekende film van Sissi zou worden getoond. U wilt het niet geloven lezer, maar ik zwijmel bij deze klassieker waarin Romy Schneider de hoofdrol speelt. Zeker 15 jaar geleden voor het laatst gezien overigens en ergens in mijn jeugdjaren voor het eerst in een zaaltje van de woningbouwvereniging Patrimonium in Amsterdam Slotermeer waar we toen met het ouderlijk gezin woonden. Dus vol verwachting zaten we te kijken; was wel Sissi, maar niet Romy Schneider; het was een nieuwe film over de voormalige keizerin van Oostenrijk. Begon wonderlijk met - ik kon het me niet voorstellen, maar zag het ook in de krant staan - een masturbatie scene van de hoofdrolspeelster daarin betrapt door haar zus?! Verder werd het best een mooie film totdat de piepjonge keizer middenin een reis aan zijn gerief moest zien te komen in een bordeel. Nou, toen hadden Roos en ik het helemaal gehad met die film en schakelden we over naar de film "100 foot journey", een franstalige anti-racisme film over de tegen gewerkte pogingen van een Indiaas gezin om een restaurant in een Frans dorpje te gaan voeren. Halverwege de film zijn we ermee gestopt, het was al over elven, zijn we lekker gaan slapen. Morgen verder kijken.

Als een zomerdag met 40 graden

 Het is vandaag uitzonderlijk warm; eind december en het is 14 graden. Natuurlijk voelt het lekker aan. Ik heb direct van de mogelijkheid gebruik gemaakt om de flat eens lekker door te luchten; de balkondeuren voor en achter - op een kier - open en de glazen deur van de kamer zorgvuldig gezekerd zodat hij niet dicht kan slaan. Het is natuurlijk net zo'n bizar verschijnsel als die zomer van twee jaar geleden met temperaturen van rond en boven de 40 graden celsius?! 
Gisteren las ik dat die enorme regenbuien, die afgelopen zomer in het grensgebied van België, Nederland en Duitsland met destructieve kracht hebben huisgehouden, definitief door onderzoekers zijn verklaard als zijnde het gevolg van de opwarming van de aarde. Het gaat nu wel hard vrees ik; zag het 50 jaar geleden al als een serieuze mogelijkheid maar had verwacht dat we als Homo Sapiens, de "denkende" mens wel zouden bijsturen; niets is minder waar; het knalt nog steeds verder omhoog die CO2 concentratie. Na de wereldwijde Corona lockdown is de uitstoot weer op het oude, "vertrouwde" peil en neemt de atmosferische concentratie weer evident toe. Volgens Peter met 2 ppm per kalenderjaar; het lijkt niks, maar het heeft grote gevolgen!
In het jaar 2000 heb ik als hoofd van mijn gezin destijds een eeuwboek aangeschaft, een boek met daarin de mogelijkheid om honderd jaar lang, ieder jaar dingen op te schrijven. Inmiddels heeft zoon Peter het boek onder zijn beheer en hij vertelde gisteren dat hij het zo'n wonderlijke gedachte vond dat de laatste bladzijden, de jaren 2099 en 2100 hooguit nog door de nu 1-jarige Joris zouden kunnen worden beschreven. Maar ook ging het door ons heen: "hoe zal de wereld er dan voor staan?" Peter is daar optimistischer over dan ik; gelukkig maar.

De wekker ging om 5 uur

 

Met Joris en de wasmachine

Vandaag zouden Roos en ik naar Papendrecht gaan, naar zoon Peter en kleinzoon Joris. Roos was echter niet erg lekker en zo ging ik uiteindelijk in m'n eentje. Aangezien ik er geen moeite mee heb om vroeg op te staan, dit i.t.t. Roos, had ik gepland om met de stoptrein van 6.30 naar Utrecht CS te gaan, dus vroeg op vanmorgen. De wekker stond op 5 uur, maar ik was bij de tweede plas om 4 uur al klaar wakker. Een klein ontbijt genomen en gedoucht. De rugzak stond al ingepakt klaar. Om6 uur de deur uit en om 6.20op het perron. In de trein werd ik met een "welkom" van een alleraardigste conductrice ontvangen; ook haar omroepbericht was opvallend vriendelijk en dat in de vroege ochtend! Ook in de Intercity naar Rotterdam klonk een allervriendelijkste jonge vrouwenstem; en deze conductrice kwam zelfs de vervoersbewijzen controleren; gebeurt zo vaak niet meer bij NS merkwaardig genoeg.
Nog door naar Dordrecht en door de sinister donkere stad naar de steiger van de pont; daar was ik tegen 8.30 en het werd net een beetje licht. Ver op geleide van Komoot naar Peter en Joris en tot mijn groot genoegen bleek ook schoondochter Jessica vandaag vrij te zijn. Lekker aan de koffie; ik had van alles meegenomen als het verjaardagskado dat Roos voor Peter had uitgezocht, "Peters' snaaiplankje"; een bijzonder interessant boek over immunologie dat ik van hem had geleend en nu terug bracht; quiche Lorraine die ik gisteravond nog had gebakken en tot slot een droge worst van slager Havercort uit Zwolle.
Joris was natuurlijk nog maar net uit bed, uitgeslapen en lekker actief. Hij had een stuk modern speelgoed, een wasmachine op batterijen die met knopjes kon worden bediend. En het werkte ook nog. Ach, als oudere heb je daar een zekere terughoudendheid in, maar waarom eigenlijk? Ik vond het wel leuk om daarmee samen met kleinzoon wat te klooien. Heb ook jaren geleden een keer met Evi een stuk speelgoed gezien waarvan ik geen idee had hoe het werkte; zij wel?! Het mechanisme snapte ik zelfs niet destijds.
Natuurlijk speelt zo'n klein kind een belangrijke rol in het bezoek maar we kwamen wel degelijk tot een goed gesprek; hij speelde rustig en om een uurtje of 12 ging hij naar bed. Uiteindelijk vertrok ik pas weer tegen een uur of drie en schaamde me een beetje dat ik zo lang was blijven hangen; Jessica en Peter bezworen mij dat ze het een erg prettig bezoek hadden gevonden en dat gevoel had ik ook sterk. 
Uiteindelijk was ik pas weer om 5 uur thuis; een lange dag voor een bejaarde?!

Mijn eigen concertzaal

 Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik zo afhankelijk was van m'n PC, van m'n chroompie zoals ik hem vaak liefkozend noem. Ik ben niet zo'n grootgebruiker van Internet maar gebruik m'n chroompie vooral om muziek te beluisteren en om bloggies te schrijven. De Trouw lees ik bij voorkeur in de trein van de smartphone en ook e-mail gaat veelal met de smartphone en niet te vergeten, WhatsApp.
Van vriend Dick heb ik jaren geleden al een enorme bak muziek gekregen, mp3 gecomprimeerd, en wat heet "een grote bak"? Een SD schijfje en nog wat op de Terabyte opslag; genoeg om een heel leven te beluisteren. Het is naar mijn ervaring wel lastig om uit een rijstebrijberg te eten en ook vanuit zo'n berg muziek systematisch te luisteren. Zo heb ik alle cantates van Bach, toch wel mijn favoriete componist en dat is een berg op zich. Daarvan heb ik een copie gemaakt op de harde schijf van m'n chroompie en als ik een cantate of een aantal heb beluisterd dan elimineer ik deze van de harde schijf. Was er op blijft staan kan ik dan nog beluisteren. Dat heb ik nu ook voor de kamermuziek van Bach, voor Mozart met al z'n opera's en voor Schubert gedaan. Alleen merk ik wel dat m'n fysiek er niet goed tegen kan om ueren lang met de koptelefoon op te luisteren; ik krijg er op den duur een stekende koppijn van.

Aan de afwas

 

Lief briefje van Roos lag op het aanrecht

Toen ik gisteravond thuis kwam was iedereen inmiddels vertrokken met achterlaten van een gezellige rommel, vooral bestaand uit de afwas maar ook een heel lief briefje van Roos dat deze blog illustreert. Vanmorgen was ik al weer vroeg op, ging wat lezen in het boek van Annie Proulx dat ik onlangs heb meegenomen uit Ommen en zette om 8 uur de wasmachine aan het werk. Daarna maar eens aan de afwas terwijl ik van Bach genoot met de Bose op de oren. Daar kwam Cantate BWV 95 opnieuw ter ore en realiseerde ik me hoe bij de wonderschone tenor aria "Ach schlage bald" mij jaren geleden, toen ik hem voor het eerst hoorde, de tranen in de ogen schoten. Ik moest dat destijds gewoon aan iemand vertellen - Peter C. in dit geval - hoe diep die muziek, die twee hobo's d'amore er bij mij binnen kwamen met die dissonantisch, tweestemmig gespeelde melodie. En nu stond ik af te wassen en luisterde ik eens goed naar de tekst, en ja hoor, het ging weer over de "Todesstunde", het onderwerp waarbij Bach werkelijk altijd op zijn best componeerde. Ach schlage doch, selge Stunde. Ongelooflijk zoals deze geniale componist gevoelens kon toonzetten; ik kan er slechts met bewondering van genieten.

Magisch voedsel, daar gaat het om!

 We verheugden ons op het weerzien van onze zonen van vanavond. Hugo en Tycho zijn heel oude vrienden en hebben elkaar lang niet gezien; twee kletsmajoren die vast veel aan elkaar hebben te vertellen. En daar hoort magisch voedsel bij! Rijstebrij met rozijnen, kaneel, bruine suiker en boter. Later die avond zou ik er nog op attent worden gemaakt dat ik er in het verleden ook nog een citroenschilletje bij in kookte; dat was ik kwijt, maar zal ik een volgende keer goed maken.
De ochtend hield ik mij onledig met de afwas van minstens een week, het tussendoor steeds maar roeren in de pan met rijstebrij. 
's-Middags kwam Tycho en gingen we aan de thee. Was fijn zo met z'n drietjes bijpraten. Roos en Tycho gaan af en toe met elkaar uit eten, maar ik had Tycho ook lang niet gezien. Leuk om moeder en zoon zo met elkaar  in gesprek te zien. Uiteraard kwam het onderwerp Corona aan de orde. Tycho was nogal uitgesproken in zijn oordeel over antivaxers; hun argumentatie sloeg nergens op. Iedereen gebruikt Facebook en andere apps waaruit op te maken valt wat je zoal uitspookt, daar voegt de QR code niets aan toe en daar hoor je ook niemand over. Was iets waar ik nog niet eens aan gedacht had, maar het verbaast mij wel eens dat ik maandelijks van Google een overzicht krijg van waar ik in zo'n maand allemaal geweest ben; dat wordt kennelijk heel precies geregistreerd op basis van waar mijn telefoon heeft verkeerd. Doet mij niet zo veel, maar het is toch wel bijzonder; heeft voordelen en ongetwijfeld ook nadelen. Ik zit daar niet zo mee; schrijf tenslotte ook een dagelijkse blog waarbij ik van alles over mijn belevenissen laat lezen. Verbaas me er overigens wel over dat anderen daarin blijken te zijn geïnteresseerd, maar misschien zijn dat dat ook vooral dataverzamelende algorithmen.
We gingen vroeg eten; eerst de soep, die had ik, vanwege ruimtegebrek op het balkon gezet; was koel genoeg, want geheel bevroren. De eerste lege pan! Vervolgens de boerenkool; daar had ik zo veel van gemaakt dat ik maar alvast een liter had ingevroren. Bij de rest deed ik jus en vlees en warmde het goed op tot het de juiste consistentie en temperatuur had. Ik schepte op en daar werd gebeld; was natuurlijk Hugo. Die wilde ook wel een vorkje mee prikken. De twee mannen waren duidelijk heel verheugd om elkaar weer te zien en gaven daar luid en duidelijk kond van; leuk om dat als ouders van dit tweetal aan te horen! Intussen schoof het grootste deel van de boerenkool naar binnen; er bleef nog een restje over voor de koelkast. En toen het pièce de résistance, het magisch voedsel zoals Jim dat ooit heeft gemunt, de rijstebrij, Was aanvankelijk louter voor Tycho bestemd, maar Hugo kreeg natuurlijk ook een likje mee. Voor Roos maakte ik vla, waarbij ik iets in het pannetje liet zitten om zelf op te smikkelen. De mannen kwamen tot de conclusie dat er een speciale maaltijd met louter magisch voedsel moest worden georganiseerd waar ook Peter aan deel zou nemen en misschien nog wel een van de oude vrienden. Komt goed.
Hugo ging naar huis en niet veel later ging ik naar Utrecht om op tweede kerstdag mijn boosterprik voor Corona te gaan halen. Was makkelijk te vinden; met koeieletters stond de enorme hal van de GGD te pronken. Het was er behoorlijk druk en vooral heel goed georganiseerd. Het prikje stelt niets voor; dat daar zo'n drukte om gemaakt wordt lijkt wat buitenaards. Overigens had of heb ik nog steeds bedenkingen tegen mRNA-vaccins; zou die niet zo een twee drie aan jongeren, zeker niet aan kinderen toedienen, maar wat is mijn oordeel waard; ik heb zonder enige aarzeling mijzelf hiermee laten vaccineren vanuit een groot vertrouwen in de wetenschap. Overigens is er nu ook een "ouderwets bereid" vaccin, Nuvaxovid, waartegen ik geen enkel bezwaar zou kunnen bedenken. Wie dat weigert zit toch vooral zichzelf in de weg.

Recept magisch voedsel
500 ml melk, 50 gram witte rijst, 50 gram rozijnen, koffielepel kaneel, klontje boter flinke schep bruine suiker en een stukje citroenschil. Op laag vuur opkoken en op zo laag mogelijk vuur laten pruttelen en gaar worden. Regelmatig even door roeren. Je ziet wel wanneer het goed is. Dan laat je het afkoelen; het wordt heel stijf. En voor het opdienen weer opwarmen en met wat melk of room los roeren. Vingers natellen; het is zo lekker!

Eerste kerstdag

Marjorie en Hugo voor de foto geposeerd

Een spektaart om mee te nemen vandaag had ik gisteren al gebakken; verder had ik ook voorgesteld om de zelfgemaakte vla, waarover steeds wordt geroemd mee te nemen. Die heb ik vanmorgen eerst vers gemaakt. Met quiche en vla in de rugzak gingen we een boswandeling maken richting station. We waren de deur nog nauwelijks uit toen de telefoon ging; Hugo die aangaf dat we niet zo vroeg hoefden te komen: "vier uur is goed hoor, maar mag ook best half vijf worden". Dat kwam ons wel goed uit want we wilden best even flink in het bos wandelen; het was mooi droog weer en zo'n hele dag maar zitten is niks voor ons. Het was weer behoorlijk druk in het bos; de vrije dag en de Corona maatregelen doen het wandelen als tijdverdrijf eer aan. Wij kennen het bos op ons duimpje en weten dat het vooral rond de Parkeerplaatsen druk is; verderop en op de smalle paadjes komen nauwelijks wandelaars en in het omheinde stuk van het Houdringhebos al helemaal niet. We liepen naar de nieuwe toegang van het Houdringhebos en met een stevige omweg gingen we uiteindelijk naar het station. De aansluiting op CS duurt een kwartier en zo rond half vijf zaten we inderdaad aan de thee bij Hugo en Marjorie. Hugo had gisteren en eergisteren hard gewerkt bij "de slager", slager van Loo hier in de Bilt waar hij al vanaf zijn jonge jaren heeft gewerkt. Nog steeds wordt hij gevraagd om met het waanzinnig drukke kerstweekend bij te springen; hij doet dat graag, maar had deze keer zijn onderarm gekwetst bij het tillen. Ik hielp hem daarom een beetje bij de bereiding van het kerstmaal. Mijn inbreng was gering; Hugo is heel bedreven in de keuken zag ik al; zijn systematische aanpak kwam mij bekend voor. Als hij vroeger iets in elkaar moest zetten deed hij dat ook heel systematisch.
We hebben heerlijk gegeten en met elkaar van gedachten gewisseld. Toen Hugo hoorde dat Tycho morgen bij ons langs zou komen werd hij direct enthousiast: "veel te lang niet gezien, ik kom even langs!". En zo zou geschieden.
Roos moest mij er opmerkzaam op maken dat het al tegen 22 uur liep en dat we echt moesten gaan; was dus gezellig geweest. We zouden een slechte aansluiting hebben op CS, maar de buschauffeur keek zo te zien nog expres of er iemand van de roltrap kwam voor zijn bus 77; en zo waren we binnen een half uur uit en thuis.

Voorbereidingen

 Vandaag stond wat mij betreft vooral in het teken van de voorbereidingen van de kerstdagen. Ik maakte voor de zekerheid maar een "to-do lijstje". Voor vanavond had ik nassi in gedachten met kippenpootjes. Roos wilde wel weer eens naar de markt van Bilthoven en wilde ook wel weer eens aan kippenboer "Alex" laten zien dat we - ondanks haar vertrek naar Wijhe - nog steeds bij elkaar waren. Hij had mij een keer omstandig uitgemaakt voor "Kareltje", een niet mis te verstane wijze waarop je een door zijn vrouw verlaten man kunt duiden; daarover was ik behoorlijk nijdig en beledigd en was zeker een jaar niet meer bij hem aan de kraam geweest. Pas onlangs had ik er weer eens een kilootje kippenvleugeltjes gehaald omdat Ronja gevraagd had: "opa, neem je weer kippenvleugeltjes mee?", en ja, hoe kun je een wens van een kleindochter in de wind slaan. Dus naar de markt, Alex was niet op de kraam, maar we vonden hem verderop op de markt en dik gearmd gingen we naar hem toe. Grappige kerel, die zich vast wel een beetje schaamde. Bij Hans kocht ik voor de zekerheid nog maar 2 kg volkorenmeel. Op de notenkraam zagen we dat Marco er weer bij was; in geen jaren gezien en we kwamen weer genoeglijk even met elkaar in gesprek; hij is weer terug op de kraam op de vrijdag. Voor de zekerheid kocht ik nog een kilo eigenheimers voor de boerenkool die ik voor 2e kerstdag als Dick komt wil klaarmaken.
Thuis gekomen zagen we een mailtje van Dick dat hij van het bezoek aan zijn Utrechtse vrienden af wilde zien vanwege Corona. Verder belde Tycho terwijl we aan de thee zaten en bedachten we ons dat hij dan wellicht op tweede kerstdag zou kunnen langs komen. En zo zou gebeuren. Bij navraag bleek Douwe al plannen te hebben voor die dag anders had hij ook kunnen aanschuiven.
Intussen ging ik aan de gang en bakte alvast een quiche om morgen mee te nemen naar Hugo en Marjorie. Ik bakte een kerstbrood met spijs, maakte pindasaus voor bij de nassi en kookte de boerenkool; niet voor Dick maar in dit geval voor het bezoek van Tycho.

Die QR code weet wat

Spektaart voor Mariska

Vanmorgen om 9 uur beiden op weg naar Oss; Roos uit Wijhe en ik vanuit station Bilthoven. Uiteindelijk was ik een half uurtje eerder aldaar en nam de bus naar Heesch. We gingen vandaag op bezoek bij Mariska en haar gezin. Door de nieuwe maatregelen was het hele gezin thuis. Bij aankomst zag ik dat Mariska een beetje down was; ze wist niet waarom, maar gaf aan dat ik het inderdaad bij het juiste eind had. Ik pakte mijn tas uit met o.a. een deel van de Quiche, de spektaart die ik speciaal voor haar op verzoek had gebakken en meegebracht. Voor de kinderen had ik wat zoute nootjes meegenomen en voor de keuken nog een stuk boerenboter. Niet zo veel later kwam Roos er al aan; ze was hooguit een half uurtje later dan ik.
We gingen aan de koffie en raakten in gesprek en daar kwam wat mij betreft toch wel de aap uit de mouw; Mariska en Gideon horen tot de anti-vaxers en ontberen derhalve de QR code en dat beperkt je mogelijkheden wel enorm; dat zat haar zo dwars dat het gesprek een bijzonder onaangename wending kreeg. Het werd mij nu wel duidelijk waarom ze zo depressief was.
Later klaarde het wel op en kwam Gideon ook uit zijn werkplek boven en spraken we gezellig wat bij. Ook toonde hij ons het elektronisch instrumentje waarop de kinderen kennis kunnen maken met de toetsen van de piano. Ik speelde daar wat op; leek in niets op een piano, maar wekte wel het enthousiasme van Gideon. 
We dronken nog koffie en toen werd het tijd om weer te vertrekken. Roos ging mee naar de flat; eerste kerstdag gaan we naar Hugo en Marjorie en tweede kerstdag zou Dick komen.

Nel van Klink

De zelf gebakken frietjes bij de lunch

Natuurlijk begon deze dag met de felicitaties voor mijn zoon Peter. Tot mijn schande vergat ik die verjaardag nogal eens, maar dit jaar niet. Bovendien was schoondochter Margot eveneens op deze dag jarig; ook haar deed ik de bijbehorende felicitatie per WhatsApp toekomen. Verder verliep deze dag nogal lui. Afgezien van boodschappen, een spektaart voor morgen (bezoek aan Mariska et al) bakken en een boswandelingetje heb ik toch vooral muziek geluisterd en gelezen in zo'n schitterend reisboek van Paul Theroux over het Midden Oosten, waar hij inmiddels is terecht gekomen. Hij liever dan ik; wat een ontberingen moet hij lijden om een goed reisboek te kunnen schrijven; bijna net zo erg als dat jaar dat hij door China reisde; wat haal je je in je hoofd om dat te willen. Maar voor mij is het een groot genoegen om die landen zo van binnenuit te leren kennen via zijn voortreffelijk proza.
Als lunch had ik mij stellig voorgenomen om frietjes te bakken; twee kleine aardappelen geschild en in frietjes gesneden; licht ontwaterd door er flink wat zout overheen te strooien en een minuutje of tien te laten trekken. Dan goed afspoelen en drogen en dan in de olie zachtjes gaar bakken en tot slot stevig afbakken tot bruin. Het lukte weer met heerlijke frietjes als resultaat. Terwijl ik ze zat op te peuzelen moest ik weer aan onze buurvrouw in Amsterdam in mijn jeugdjaren denken, Nel van Klink. Ik was bevriend met de buurjongen Bram; hij was vrijwel precies een jaar ouder dan ik. En op zijn verjaardag ben ik een paar keer uitgenodigd om "patat" te komen eten. Dat was in die tijd echt heel bijzonder; mijn moeder heeft echt nooit zelf frietjes gebakken. Maar buurvrouw van Klink wel en ik vond dat fantastisch lekker. 
Maar ...., wist ik veel; ik had een keer zo veel zout op m'n frietjes gestrooid dat ze gewoon niet meer te eten waren, dus zei ik dat ik genoeg had gegeten. Nou, daar kwam niks van in; buurvrouw zag direct dat ik te veel zout op het lekkers had gestrooid en ik kreeg nieuwe frietjes waarmee ze mijn zo vurige wens voor dit paradijselijk voedsel weer mogelijk maakte. Wat een lieve vrouw was zij. Ze hebben niet zo gek lang naast mijn ouders gewoond; zij verhuisden naar Dordrecht, meen ik; daar lag hun hart, althans daar hadden ze het vaak over herinner ik mij nog.
Bij het overlijden van mijn vader had buurvrouw nog een lieve brief aan mijn moeder geschreven die mij bij het overlijden van moeder onder ogen kwam. Kortom, een bijzondere vrouw.
Ik denk bij het verorberen van mijn zelf gebakken frietjes altijd weer aan deze lieve en goedhartige buurvrouw.

Toch weer 16 km

 

16 km, niet gek toch?!

Ik had nog een track liggen van Station Soestdijk naar station Bilthoven. En aangezien het vandaag mooi, droog weer zou worden heb ik de stoute wandelschoenen maar weer opgezocht. Alvast oude papier meegenomen en weggegooid alsmede bakken met groenafval in het kader van het gescheiden afval afvoeren. En vort naar het station. Ook had ik twee bakken meegenomen alvast in de fietstas om melk te gaan halen na afloop van de wandeling.
Het was een forse en eigenlijk in mijn "achtertuin", d.w.z. in het gebied waar ik al zo ontzettend lang wandel. De wandeling van Baarn naar Bilthoven of den Dolder loopt door dit gebied en het is vlakbij Bilthoven feitelijk. Maar merkwaardig genoeg heb ik pas tegen het eind van de wandeling een gevoel van duidelijke herkenning gehad; dat is toch wel heel erg leuk van het laten creëren van tracks door Komoot. 
Het was inderdaad schitterend weer om te lopen en buitengewoon rustig. Onderweg sprak ik nog met een echtpaar dat zich duidelijk verbaasde over het geringe aantal mensen in het bos. Tja, het was wat ver van parkeerterreinen. Ik genoot in ieder geval en kwam lekker bijtijds weer bij mijn oude fietsje en ging naar de zuivelboerderij om inkopen te doen. Heerlijk die boerenkaas en yoghurt,de melk niet te vergeten en een forse staaf boter.
Thuis gekomen werd ik aangenaam verrast door een fraai bloemstuk voor de kerst dat ik van de buurvrouw kreeg; is echt haar specialiteit. Ze vertelde dat ze dit jaar wel 20 stuks maakt voor deze en gene; echt haar hobby. 

Obsessief bezig?

 

Als kind was ik al gek op wandelen, maar wat mij tegenwoordig bezielt verbaast me eerlijk gezegd zelf. Ik vind het heerlijk om in stilte door de natuur te lopen en over van alles na te denken. Het is niet mijn enige liefhebberij; lezen vind ik ook heerlijk. Vandaag ging ik weer terug naar de Bilt met een tas vol boeken; Yalom, de therapeut had ik uit en gaat op de stapel met boeken voor Jessy, een boek van Annie Proulx heb ik gisteren in een huis bibliotheekje in Ommen meegenomen en het boek van Paul Theroux over zijn reis rond de Middellandse zee heb ik terug genomen om verder uit te lezen. Als "voor het slapen gaan boek" heb ik nog een Geert Mak op het nachtkastje bij Roos liggen. Dus ja, lezen is ook een belangrijke liefhebberij van mij. En dan natuurlijk de muziek. De cantates van Bach zijn niet het enige; ik kan met zo veel genoegen naar klassieke muziek luisteren, bij voorkeur met de Bose koptelefoon. Tot slot natuurlijk de keuken; koken doe ik ook ontzettend graag. 
Desondanks heeft dat wandelen toch wel iets obsessiefs vind i, maar wat nou precies?  dat kan ik eigenlijk zelf niet duiden; misschien dat de vermoeidheid na zo'n wandeling, die soms iets van uitputting heeft en daarmee toch eigenlijk niet echt een beloning vormt. Ik weet het niet en zal het blijven onderzoeken.

Van Ommen naar Nijverdal

 

Verderop nauwelijks meer begaanbaar

Roos had geen uitgesproken behoefte om vandaag weer de omgeving te gaan verkennen; ik wel, wilde de track van Ommen naar Nijverdal van 22 km wel eens uitproberen. Juist op zaterdag en zondag wil ik graag in die oostelijke gebied aan de gang gaan vanwege al die verschillende spoorweg maatschappijen; dat is door de week toch vaak lastig te combineren met ons DalVrij abonnement. In de zomer is het makkelijker omdat je datn ook de half zeven grenzen 's-morgens en 's-middaga kunt gebruiken, maar nu in winterdag is dat ondoenlijk. Zo wilde ik vandaag als gezegd van Ommen naar Nijverdal lopen.
Het is ook Twente, maar omdat Komoot de track vooral langs de Regge had getrokken en ook nog eens door een aantal landgoederen was het heel wat aangenamer lopen dan gisteren van Vriezenveen naar Wierden. Alleen nu zonder mijn Roosje. 
Naar ik had verwacht zou de track vooral over de paden van het Pieterpad lopen, maar niets was minder waar; het liep wel vaak over het Overijssels Havezathepad, en dat waren mooie stukken. Het Reggepad maakte daar onderdeel van uit. Het liep op een bepaald stuk door een modderpad van jewelste; had ik in het voorjaar ook al gelopen, maar nu was het nauwelijks begaanbaar. Ik kreeg twee tegenliggers die me al waarschuwden: "het wordt nog veel erger", en inderdaad. Maar ik heb het zonder kleerscheuren gehaald; wel waren m'n schoenen bijzonder smerig, maar dat werd al minder met behulp van nat gras.
Het werden uiteindelijk inderdaad 22 kilometertjes en ik was blij dat ik het station Nijverdal naderde. Daar hoorde ik de trein naar Zwolle binnen lopen en dacht al: "die kan ik nooit halen", maar hij moest daar wachten op de tegentrein op die enkelspoorstraject. En dus was ik voor de zoveelste keer door mijn OV-engel gered en was zelfs om 16 uur weer op honk. Roos had een lekker koppie thee voor me. Was ik wel aan toe.

Wandelen door Twente

 

Beeldje op de markt van Wierden

Het was droog weer vandaag, dus met z'n tweetjes lekker aan de wandel. Roos had een track bedacht van Vriezenveen naar Wierden. Twente is toch vooral grasland en grasland betekent tegenwoordig toch gewoon een groen vlak zonder bloemen, zonder kraak of smaak. Als wandelaar weet je zo langzamerhand niet beter, maar ik heb de bloemen steeds meer zien verdwijnen in het boerenland; er zijn ook nauwelijks meer vogels.
Maar zo met z'n tweeën is het natuurlijk altijd fijn om buiten te wandelen. Roos had de paar stukjes bos die in deze omgeving waren in de route opgenomen. Na een 15 kilometer bereikte we het einddoel.

Chroompie doet het weer?!

Gisteren, tijdens de wandeling met Ab appte Roos mij met de opmerking: "Je bent morgen welkom".  Dat was niet mis te verstaan; gezellig, dacht ik bij mezelf. Ik sprak af dat ik in de loop van de middag de trein zou nemen.
Na die forse wandeling van gisteren deed ik het rustig aan; dat betekent lekker in bed lezen in het boek van Yalom en nog wat cantates beluisterd van Bach, uitgevoerd door Ton Koopmans; uitvoeringen van hoge kwaliteit. Ik heb de mp3 versies gekopieerd op m'n chroompie en luister de hele bubs systematisch door. Grappig genoeg heb ik het gevoel dat Bach z'n hart, z'n religieuze zelf vooral in de gewijde cantates legt. Zo zijn er in de 200 serie stukken die hij heeft gecomponeerd ter ere en glorie van een koning Augustus; die cantate vond ik inspiratie arm; ik had gewoon minder zin om er naar te luisteren. Overigens vind ik de caffee cantate wel erg leuk om naar te luisteren; die is gewoon geestig, ook door de tekst natuurlijk, maar bepaald niet religieus.
Ik had zo'n gevoel dat de PC weer op orde was nadat de batterij geheel leeg was gegaan door langdurig stil te staan met knipperend lichtje; het knipperde niet meer, dus een volledige lock down van het apparaat. En inderdaad, dat had geholpen en nu pakte hij de WiFi weer als gebruikelijk. De hele actie om hem weer aan de praat te krijgen was dus overbodig geweest. Nu nog de tijd vinden voor het schrijven van al m'n daily blogs.

Het Halve Zolen lijntje

Brug door de Moerputten

 Inmiddels toch wel heel erg lang geleden, ik vermoed in 1958, leerde ik op school, de lagere school dus, over de Langstraat; daar was leerindustrie, daar werden onze schoenen gemaakt. Waar dat precies was werd niet duidelijk gemaakt, althans dàt heb ik destijds niet opgepikt. In het volgende decennium hoorde ik over de zwaar vervuilde vaarten in Groningen waar de aardappelmeelfabrieken hun afvalwater direct in genoemde vaarten loosden; het schuim sloeg over de wegen heen en het stonk er nogal. De beken in Brabant waren sterk vervuild en stroomden als open riolen uiteindelijk in de Maas. Ja ja, zo ging dat "vroegig", maar ik wist nog steeds niet dat die Langstraat met z'n leerindustrie een belangrijke bron van die vervuiling was. Inmiddels wist ik wel dat die Langstraat in Brabant lag, maar waar precies? Nou, dat weet ik dus vanaf vandaag; het halve-zolen-lijntje was de spoorverbinding met de Langstraat.
Vandaag wandelde ik op voorstel van Ab voor de tweede keer over de brug door natuurgebied de Moerputten; dat vormt toch wel een imposant onderdeel van dit spoortraject. 
Ab belde klokslag kwart voor acht aan hedenmorgen en na enkele koppen thee zaten wij alras in zijn zwarte bolide op weg naar den Bosch. Tommy hielp ons de weg naar het Jeroen Bosch hospitaal te vinden alwaar het parkeerterreintje voor de opstap naar de wandeling over het Halve zolen lijntje dat zijn bizarre naam ontleent aan het grote aantal schoenfabrieken dat destijds, in deze streek haar schoenen produceerde. Over de 600 meter lange, imposante spoorbrug en verder over het voormalig spoortraject door naar Nieuw Kuick. Daar wilden we de bus nemen naar Drunen om de wandeling voort te zetten over de Loonse en Drunense duinen. Het was weer niet te geloven, maar mijn OV-engel liet de bus zodanig voorrijden dat we met een korte sprint en een vriendelijke chauffeur direct konden instappen. Na een korte rit en een stukje Drunen en oversteek over een fors kanaal, Drongense vaart geloof ik, zaten we in de volle pracht van genoemd zandgebied. We sjokten kilometers door het stuifzand en bossen. Prachtig en het was zelfs warm; niet te geloven dat je op de grens van herfst en winter zulke temperaturen kunt krijgen. We deden zelfs onze jassen uit en hadden het zweet op ons voorhoofd. Uiteindelijk gingen we de vaart weer over en kwamen uit bij het voormalig spoorlijntje en liepen terug naar de auto. Komoot gaf 35 kilometer aan, maar dat was onzin; er zat een stuk autobus bij. We schatten de afstand die we gelopen hadden op ruim 25 kilometer waarmee ik dus voor de afloop van 2021 mijn voornemen gestand heb kunnen doen. De 25 gehaald!
Thuis gekomen heb ik de dinsdagavond klaar gemaakt boerenkool opgewarmd en, naar ik uit de complimenten begreep smaakte deze Ab naar genoegen; vond hem zelf ook erg geslaagd met ruim rundvlees en gebakken gedroogde plakjes worst. Tot slot een vlaflip van vers gemaakte vla, yoghurt van de boer en jam van eigen keuken. Ging erin als koek! Toen Ab ondanks de mist weer vertrok ben ik zo'n beetje naar bed gegaan. Heb nog vergeefs geprobeerd om wat van Yalom te lezen, maar de oogleden verhinderden dat. 

Weer naar Schoorl

 

Met broer Jan in de duinen van Schoorl

Vandaag naar broer en schoonzus in Zwaagdijk. Ik zat nog niet in de trein of ik had het boek van Yalom weer ter verdere lezing ter hand genomen. Ook in de Intercity naar Hoorn las ik verder; het boek intrigeert en interesseert me bijzonder; die Yalom kan zo fascinerend goed schrijven. Het bijkomend effect was dat de reis relatief kort duurde; voordat ik het wist was ik in Hoorn. Tot mijn verbazing stond broer Jan er niet, althans dat dacht ik. Daarom appte ik maar even dat ik er al was en daar kwam hij aangelopen; wist niet dat er ook een achteruitgang was bij het station Hoorn. Snel waren we op weg met zijn mooie nieuwe bolide. Fijn om Thea weer te zien; was zo te zien goed hersteld. We dronken lekker koffie en broer werd ongeduldig; hij wilde aan de wandel. Met de auto dwars door Noord Holland naar de kust en uiteraard naar Schoorl, de plek waar in 1946 "alles" begon. Daar aangekomen beklommen we traditioneel het klimduin. Deze keer haalde ook Jan - e zelfs zonder echt te hijgen! - de top van dit hoge zandduin. Hij is ongehoord afgevallen en doet al jaren veel aan zijn conditie en dat was te merken. Hij lijkt qua gezicht nu ontzettend op wijlen onze grootvader van Elven.
We liepen door de duinen richting zee; we genoten van het prachtige landschap en het goede wandelweer; beetje heiig (met dank voor de correctie) misschien, maar droog en niet echt koud. Ik had een bammetje in m'n jaszak gedaan en liep zonder rugzak; is lekker relaxed, "chill" hoor. We hadden, zoals dat vaak met gezamenlijk wandelen gaat een goed gesprek en nu niet alleen over ons gedeeld verleden maar ook wat ons zo ter harte gaat; echt broers onder elkaar; deed me veel goed!
Weer terug in Schoorl wilden we even kijken of de bakker aldaar nog van die heerlijke Noord Hollandse taai taai had. Helaas kon de uiterst behulpzame dame in de winkel zelfs na lang zoeken in de vriezer geen taai taai meer vinden voor ons en keerden wij zonder taai terug naar schoonzus Thea. Onderweg pikten we Thea's moeder nog op in Hoogkarspel.
Via de chat heb ik nog gezellig zitten kletsen met de twee dochters van Jan en Thea; leuk om die jonge vrouwen met hun kinderen weer even te zien; had hen graag even in het echt gezien; misschien een volgende keer.
Jan kookte intussen en we hebben genoeglijk met z'n viertjes zitten eten. Jan bracht me terug naar het station Hoorn en de terugweg ging, dankzij Yalom weer razendsnel. Ben wel bijtijds gaan slapen; morgen vroeg weer op, want Ab zou om 8.00 komen; dat betekent in de praktijk meestal een kwartiertje - minstens - vroeger.

In de keuken

 

Vanmorgen weer terug naar de flat in de Bilt. Ik wilde vandaag wat boodschappen doen; melk halen bij de zuivelboerderij en bij de groenteman vooral ingrediënten voor de rauwkost die ik vooral nuttig om mijn microbioom tevreden te stellen. Deze week heb ik een druk programma voor de boeg; morgen naar broer Jan en schoonzus Thea in Zwaagdijk en donderdag met Ab wandelen over het halve zolen lijntje door de Langstraat. En aangezien Ab heeft aangegeven dat hij blijft eten zal ik dus vanavond al toebereidselen moeten doen; verder zit ik vol (gut, gut wat hebben die pensionado's het toch druk har har).
Dus eerst naar huis gewandeld vanaf het station en de al gekookte boerenkool ontdooid; moest nog wel worden afgewerkt met aardappelen en worst. Bij Boom en Bosch 2 liter melk en een liter stand yoghurt; die is ongehoord lekker; vooral de bovenkant, met de dikke laag zure room bovenop is ongehoord zalig; die heb ik bij thuiskomst dan ook direct opgenuttigd.
Bij de groenteman had ik ook een rood kooltje gekocht om alvast toe te bereiden en in te vriezen; daar maak ik kleine porties van zodat ik na een wandeling direct kan eten; een kwestie van 'smorgens of de avond tevorren te ontdooien zetten.
Al met al heb ik een heerlijke pan boerenkool gemaakt; zal Ab best smaken denk ik! De rode kool was ook weer prima en ook een pan bruine bonen was klaar om in te vriezen. 
Ik had uit de schuur het boek "de therapeut", van Irvin Yalom meegenomen naar boven; ik had het eerder ter hand genomen en weer weggelegd voordat ik het eerste hoofdstuk uit had; niet omdat het boek slecht was, maar omdat psychologie niet echt "mijn ding" is. Yalom ken ik overigens als een ongehoord goede schrijver. Donordochter Jessy is wel geïnteresseerd in psychologie. Voor het slapen gaan heb ik het eerste hoofdstuk van dit boek opnieuw gelezen en nu trok het mij juist helemaal in deze psychologische roman. Ik heb het dan ook in m'n rugzak gestopt om morgen tijdens de reis verder te lezen. Wellicht iets voor Jessy.

Gijs alweer 11 jaar

 

Jarige Gijs met traktaties

Precies 11 jaar geleden werd ik opa; een vermoeide dochter Arja belde mij dat ze het leven had geschonken aan zoon Gijs. Dus een van de eerste dingen die ik vanmorgen deed was de hele familie met een WhatsApp bericht feliciteren. Later kreeg ik een bericht terug van Arja met een blij kijkende Gijs die op school had getrakteerd met - waarschijnlijk - door moeder Arja zelf gemaakte lekkernijen. Waar ze de tijd vandaan haalt is mij onduidelijk, maar ze is net als ik kennelijk gek op het werken in de keuken.
Roos en ik gingen vandaag een wandeling maken van Delden naar Borne, een stevige wandeling van een kilometertje of 20. Stevig doorlopen want het abonnement stelt haar grenzen aan de looptijd. Beetje vroeg voor ons doen opgestaan en inderdaad met de trein van 9 uur op pad; via Zutphen naar station Delden. Daar moesten we wat geld trekken en gingen daarom eerst door het centrum van dit aardige stadje. Daar zagen we een mooi beeldje van een jong paard. De laatste keer dat we in Delden waren was er sprake van hilariteit in het dorp; het beeld van "het paardje" was ontvreemd?! Nu stond het er weer, zij het een kopie van het veulen; prachtig rank,  uitgevoerd in brons. Even verderop konden we inderdaad geld trekken zoals een vriendelijke dame ons desgevraagd had verteld.

Deldens' veulen

Roos had weer op kunstige wijze een track geconstrueerd door het toch wat saaie landschap van Twente; ieder plukje bos doorkruisten wij en dat was gewoon prachtig. Ik vind dat toch wel heel kunstig hoor hoe ze dat telkens weer doet. Ik beheers die kunst niet en laat het construeren van een track van A naar B altijd gewoon direct aan Komoot zelf over; overigens meestal ook een track van bijzondere kwaliteit opleverend hoor; over Komoot niets dan goeds!
We waren ruim op tijd in Borne en uiteindelijk om 16.00 uur weer in Wijhe; geen seconde zelfs in spitstijd gereden, zoals de bedoeling van ons DalVrij Abonnement.

Schubert in Wijhe

 

Zanger en pianist staan achter het instrument

Al maanden geleden had Roos gevraagd of ik een uitvoering van "Die Winterreise" zou willen bijwonen in Wijhe. Nou, dat wilde ik wel. Vanmorgen om half elf kwam ze me van de trein halen en liepen we gezellig naar huis en gingen aan de koffie. Vanmiddag om half vier was de uitvoering in de Nicolaaskerk, een kerk die oorspronkelijk in de dertiende eeuw werd gerealiseerd, wellicht eerder dan de gelijknamige kerk in Amsterdam. Met masker en QR code maakten we onze opwachting. Een schitterende entourage in dit statige gebouw; kerstboom, fraaie gebeeldhouwde preekstoel en lekker warm. Een mooi instrument, naar later werd toegelicht een piano uit 1829, een jaar na het sterven van Schubert gebouwd. We kregen werkelijk de beste plaatsen toegewezen; waarschijnlijk omdat Roos direct na de aankondiging twee toegangsbewijzen had aangevraagd. Vanwege de Corona maatregelen waren de plaatsen toegekend en daar werd strikt de hand aan gehouden.
Terwijl de rest van het publiek toestroomde bekeken wij de ruimte en het instrument. In de hoek stonden pianist en zanger klaar om op te treden. Na een korte introductie begon het concert; voor de optredenden een hele klus want juist vanwege de Corona maatregelen waren er twee uitvoeringen deze middag; dit werd de tweede keer dat de 24 liederen werden uitgevoerd, wat een inspanning!
In het begin moest ik nogal wennen aan het geluid van deze 200 jaar oude piano, uit de tijd van Schubert zelf. Maar gaande het concert realiseerde ik mij dat dit heel goed vergelijkbaar was met uitvoeringen uit die tijd; een echte originele Schubertiade!
Ook degenen die het uitvoerden deden mij steeds meer denken aan degenen die dat destijds deden; geen Ian Bostridge of andere zeer groten, maar gewoon een goede, professionele zanger en een voortreffelijk spelende pianist die er af en toe een beetje naast zat en geen Itchiko Uchida. Ik vond dat heel verfrissend. Tot drie keer toe kreeg ik echt kipenvel van emotie bij de uitvoering. Zo met de teksten voor je neus, terwijl je de muziek door en door kent geniet je toch wel heel erg van zo'n recital. Na het laatste lied ben ik dan ook op de zanger toegestapt en merkte op dat hij vast moe zou zijn na twee keer de Winterreise te hebben gezongen; nou, dat beaamde hij. We hadden erg genoten van de uitvoering en bedankten zowel zanger als pianist persoonlijk.

Het sluisje bij het IJsbaanpad

Sluisje aan het IJsbaanpad

Gisteravond bedacht ik mij dat ik wel eens de Oost - West wandeling kon maken van Amsterdam naar Westerbork, een route die is geïnspireerd door de afschuwelijke tocht die onze Joodse bevolking in de jaren veertig naar de concentratie kampen voerde. Kees had mij donderdag over deze wandeling verteld. Tijdens andere wandelingen heb ik het bijzondere teken van deze wandeling regelmaig gezien, maar de wandeling zelf had ik nooit gemaakt. Bij het zoeken naar het boekje bleek dat ik daar niet over beschikte, maar daarbij kwam ik wel het boekje van het Pelgrimspad tegen en die wandeling heb ik ook niet eerder gemaakt, begint eveneens in Amsterdam.
Zo liep ik vanmorgen opnieuw langs de Nicolaaskerk en de Zeedijk over de Oudezijds en uiteindelijk bij het Amsterdams Gemeente museum en het Bagijnenhof. Daarbij bezocht ik voor het eerst de prachtige kapel die gesticht is naar aanleiding van "het mirakel van Amsterdam". De wandeling voerde verder over de Heilige weg, die in de veertiende eeuw, nog voordat de beroemde grachtengordel werd aangelegd werd gerealiseerd om de stoet pelgrims ordelijk naar de stad te geleiden, aldus het wandelboekje. Uiteindelijk via het Vondelpark en de Schinkel kwam ik bij het sluisje aan het IJsbaanpad, een plek die ik al sinds mijn prille jeugd ken. Op de fiets bij mijn vader achterop gingen we 'smorgens vroeg een enkele keer naar het Amsterdamse bos om vogels te bekijken; toen ik met Lien in Amstelveen woonde en we beiden in Amsterdam werkten, kwamen we iedere dag dat het niet regende over dit sluisje. Maar inmiddels was het toch wel heel wat jaartjes geleden dat ik hier was.
Tot slot naar de Bosbaan waar ik ook al jaren kom; ging daar 'savonds wel eens hardlopen met collega Reinier S. en herinner me nog een keer samen met broer Jan en zijn Thea. Bij die gelegenheid daagde Jan me uit om hard te lopen; terwijl ik regelmatig trimde, en Jan toen al stevig was kon ik me niet voorstellen dat hij harder kon lopen dan ik. Nou, het tegendeel was waar; hij sprintte met een rot gang en ik moest wel zo ongehoord lachen dat hij me voor bleef met z'n dikke reet.
Verder wandelde ik hier in de tijd dat ik aan de VU werkte dagelijks met collegae; op een keer kwamen we hier Toon Hermans tegen met zijn vrouw. Waren duidelijk bij het VUmc geweest; mevrouw Hermans was toen al ernstig ziek en dat was duidelijk. We groetten zoals je dat doet als je iemand tegenkomt in het bos en verder niks. Eno ok hier plekjes die ik met mijn vader heb bezocht; Meerzicht, de boerderij waar je iets kon gebruiken en waar destijds ook orchideën groeiden.
Toen had ik het wel gezien en liep vie het Universiteitsterrein naar station Amsterdam Zuid. Mijn Alma Mater is wel enorm uitgedijd in die jaren; wist niet wat ik zag.

Worst en kippenvleugeltjes

 

Eén van de vele winkels ondanks de kou met open deur

Terwijl we gisteren aan de wandel waren werd ik gebeld door een enthousiaste dochter Joke: "Pap, waar ben jij morgen?", waarna ik antwoordde: "nou, zo te horen bij jou thuis". Was al lang niet geweest in Gouda; met die Corona en alle drukte van jonge gezinnen is het soms langdurig stil in de aether. Vind ik prima hoor, maar vaak twijfel ik tussen het gevoel van mezelf opdringen en het prioriteren van mijn eigen activiteiten. Ik ben niet uitgesproken eenzelvig, maar vind het toch wel fijn om veel "vrije ruimte" te hebben, d.w.z. veel dagen waarin ik 's-morgens bij het opstaan kan bepalen wat ik die dag zal gaan doen. Maar een ontmoeting met dochter was mij bijzonder welkom. Het zou geen bezoek worden, maar een gezamenlijk over de markt te Utrecht gaan. Zou aanvankelijk alleen kleindochter Ronja van de partij zijn, daar was ook Bram meegekomen omdat zijn schooljuf ziek was geworden. En dan is zo'n afspraak toch vooral gericht op het bezig houden en aandacht geven aan die kleintjes en daar krijg ik op den duur een beetje genoeg van. 
Wat mij in Utrecht erg opviel was dat de deuren van de meeste winkels wijd open stonden; niks energie zuinig. Toen Joke bij een schoenenwinkel de deur dicht deed werd deze even later weer volstrekt overbodig open gezet door de winkeljuffrouw. Ik heb soms echt het gevoel dat we in het schatrijke west Europa hardstikke gek zijn geworden en ons helemaal niets aantrekken van energietransitie en milieu maatregelen. Stop the world, I wanna get off, zou ik mijn voormalige zwager Bart willen citeren.

Aan de wandel met Kees

 

Onderweg fraaie Charolais koeien

Grappig hoe onze paden elkaar hebben gekruist in de afgelopen bijna 50 jaar. In 1974 waren we beiden als ROAG (Reserve Officier Academisch Gevormd) in dienst van Hare Majesteit, oftewel dienstplichtig militair en gedetacheerd bij het Centraal Laboratorium Bloedtransfusiediest (CLB). Toen al wandelden we vrijwel iedere dag tussen de middag zoals ik dat al gewend was uit mijn eerste baan bij de faculteit Geneeskunde afdeling microbiologie aan de VU. Dat wandelen heeft er altijd ingezeten, zowel bij mij als bij Kees. 
In later tijd zijn we elkaar uit het oog verloren, maar enkele jaren geleden hebben we elkaar weer ontmoet; in 1991 waren Kees en zijn vrouw Gerda weer in de Bilt neer gestreken. In de tijd van het CLB woonden zij ook al in de Bilt, vlakbij de plek waar ik nu woon. Moet er altijd aan denken als ik door de straat met de naam Akker fiets.
Voor vandaag had Kees voorgesteld om van Baarn via Groeneveld naar Hilversum mediapark te lopen. Daar was ik lang niet geweest en ik vond het een prima idee. Zo waren we beiden keurig op tijd op station Bilthoven en even later in Baarn. Kees houdt van wandelen, maar ook van uitgebreid kijken en de pracht van de natuur op zijn gemak te bekijken en ook wanneer hij iemand tegen komt daar een uitgebreid praatje mee te maken. Als ik hem dan aanspoorde om verder te lopen klaagde hij zijn nood bij de omstanders: "deze meneer heeft een zweepje in zijn rugzak!". Ik moest er wel om lachen; ben zelf ook een ouwehoer en maak graag praatjes met medewandelaars; bij Kees waren het toch vooral de hondenbezitters met hun schijtbeesten waar hij zich mee wilde verstaan. Hij was goed op de hoogte van de verschillende rassen van met name de herders daar waar ik honden toch vooral beschouw als algemeen geaccepteerde excuses voor mensen om een dagelijks ommetje te maken met alle uitwerpselen van dien.
Mar we hebben buitengewoon plezierig gewandeld; het was prima wandelweer; geen regen terwijl het elders in het land flink heeft geregend naar we later hoorden toen we bij Kees thuis ontvangen werden door Gerda. Ik was uitgenodigd om bij hen te komen eten; was weer bijzonder gezellig en smakelijk. Was al met al een heel geslaagde dag!

Over op KPN

Gevelsteen foto winkel 19e eeuw

 Door alle perikelen met mijn laptop was ik toch vooral aangewezen op mijn smartphone voor "contact met de buitenwereld". Email en WhatsApp zijn toch de zaken waarmee je, zelfs als oudere het contact met de buitenwereld onderhoudt. Begint me overigens behoorlijk tegen te staan dat je daarvoor steeds ingewikkelder toeren moet uithalen. Zo weet ik nog steeds niet goed hoe je documenten tevoorschijn moet toveren die je van overheidsinstanties krijgt via zo'n extra beveiligd systeem; "ik ben te oud voor die rotzooi", zou Wim Sonneveld zeggen.
Ik zat er dan ook behoorlijk over in dat ik vandaag zou over gaan van T-Mobile naar KPN als provider; "zal dat wel direct lukken?", was mijn angst. Maar het ging gelukkig helemaal goed. Gisteren kreeg ik een bericht dat KPN in haar systemen zou zorg dragen voor de overzetting van mijn telefoonnummer naar hen en vanmorgen vroeg ben ik naar ons communicatie winkeltje op de Kwinkelier geweest waar twee kwieke jonge kerels zwijgzaam op mijn smartphone pielend en met vervanging van een chip en een: "Tis gebeurd", mijn sombere vrees als bejaarde wisten te verjagen. In de trein op weg naar Amsterdam voor een tweede Jacob Olie wandeling appte ik dan ook uitgebreid met Roos. Voelde me toch best opgelucht.
En 's-Avonds heb ik op aanwijzing van Roos zelfs bloggies kunnen produceren op haar eigen laptop die zij hier bij mij op de flat heeft liggen om haar specifieke dingen, componeren dus te kunnen doen. 
Als gezegd ging ik weer naar Amsterdam voor de tweede wandeling in de serie van het antieke foto boek over Jacob Olie. Begon eveneens bij het CS, maar ging nu naar de oude binnenstad; via de Schreierstoren en langs de Oude kerk, dus het echt oude deel van Amsterdam voerde. Door de Kalverstraat waar ik een foto maakte van een gevelsteen van een in Olie's tijd gerealiseerd huis met daar op de voor die tijd moderne manier uitgebeeld om foto's te maken en af te drukken. Het was destijds de grootste zaak om foto spullen aan te schaffen. Maar ook de pilaar op het Rokin, het enig overgebleven stukje van de kapel rond het "wonder van de hostie", waarmee Amsterdam nog tijdens de middeleeuwen tot een bedevaartsplaats opklom. Gesuggereerd wordt wel dat Amsterdam aan de enorme toeloop van pelgrims haar bekendheid en rijkdom heeft te danken.
Uiteindelijk was ik weer lekker op tijd thuis en heb na het eten weer heerlijk in Livius zitten lezen; heb inmiddels de derde decade afgesloten en naar cantates liggen luisteren. BWV 207a bevat die mooie mars met de trommel als intro; heb ik een paar keer beluisterd; je hoort "de vorst" gewoon binnen treden als je die mars hoort met vervolgens de jubel cantate over de grootheid van Koning August. De cantate bevat veel motieven van een van de Brandenburgse concerten; leuk om te horen hoe motieven als ingrediënten zijn verwerkt in zijn meesterwerken.

Livius terug

 Daar waar lezen voor mij een bijna even grote behoefte is als (lekker) eten, daar is het vooral voor de jongere mannen, althans mijn zoons toch vooral een taai ongerief. Ik had enkele jaren geleden, toen Martijn nog in Krakau zat hem mijn grote favoriet, "Zonen van Mars", de NLse vertaling van de eerste decade van Livius' grote werk, Ab urbe condita ten geschenke gedaan. Maar toen ik tot mijn verbazing vernam dat hij zelfs "Revolusi" niet had gelezen omdat het met z'n 600 pagina's "te lang" was, wist ik wel dat hij Livius de komende decennia vast niet zou gaan lezen. En aangezien ik het graag nog eens zou willen lezen en het boek niet meer te verkrijgen is heb ik gevraagd of hij het mee terug wilde nemen naar NL. Gisteren heb ik dit meesterwerk weer in handen gehad, met voorin d e woorden waarmee ik het aan hem had overhandigd. Nu heb ik met hem afgesproken dat het boek uiteraard van hem blijft maar dat hij het pas terug krijgt wanneer ik het tijdelijke heb verwisseld voor het eeuwige.
Maar ik had vanaf gisteren al het gevoel dat ik een oude vriend terug mocht verwelkomen en ben direct begonnen met lezen. Had vandaag al het eerste boek uit; dat wonderlijke verhaal over Remus en Romulus en de allereerste perikelen met de moord van de twee broers waarbij Romulus over bleef, de Sabijnse maagdenroof en de eerste uitbreidingen van de stad die uiteindelijk "de wereld" zou veroveren, d.w.z. de toen bekende wereld die zo'n beetje het huidige Europa betreft. 

Om 11 uur op Rotterdam CS

 

Met z'n vijven op de foto

We hoefden pas de bus te hebben van iets voor 10 uur en waren keurig op de afgesproken tijd op Rotterdam CS. We zagen hem niet staan, maar hij ons wel en kwam direct met de bekende brede lach naar ons toe; Martijn, weer even over uit Surabaya. Het is toch wel een zegen hoor die social media; we hebben al die tijd dat hij aan de andere kant van de wereld zat gewoon regelmatig contact gehad. Maar om elkaar dan weer een hug te geven is fijn; mag misschien niet met die Covid maatregelen, maar we zijn allemaal gevaccineerd zal ik maar zeggen. We liepen en spraken heerlijk met elkaar terwijl we door het centrum van de stad liepen; echt zijn stad waar hij gestudeerd en gewerkt heeft en elke plek kent. Leuk om dat zo aan te horen. Door de koopgoot, door de markt, de buik genoemd geloof ik, en uiteindelijk naar Dudok voor een kopje koffie. Dat zou er niet van komen want we zaten nog niet of er kwam een appie van Margot dat (klein)dochter Emily inmiddels wakker was geworden en dat ze al op weg was met de auto naar Rotterdam. Dus stonden we op en met enkele verontschuldigingen liepen we naar buiten en gingen op weg naar restaurant NRC voor een gezamenlijke lunch. Even later kwam een stralende Margot met een dik ingepakte Emily binnen. Wat een dotje die jongste kleindochter van me. Ze lachte vriendelijk; Margot haalde haar uit de wagen en ik vroeg of ik haar direct vast mocht houden; we moeten elkaar toch een beetje leren kennen. Voelt dan weer zo lekker bekend zo'n klein mensje dat nieuwsgierig om zich heen kijkt en zich terdege realiseert dat ze je niet kent maar in alle vertrouwen naar je begint te lachen. Roos had nog een klein geschenkje voor Emily en dat viel in goede aarde; je kon erop kauwen maar je niet verslikken. Met haar kleine vingertjes zat ze er direct mee te spelen.
We aten een broodje en praatten weer lekker over onze wederwaardigheden. Was weer zo vertrouwd om bij elkaar te zijn. Na de lunch pakten we ons allemaal weer goed in om de kou weer in te gaan. Was voor hen wel even wennen; dat weet ik ook nog wel van die overwinteringen in Spanje. Terug in die kou; dat vond ik heerlijk, weer die frisse winterlucht om je wangen. We liepen door een ander deel van de stad en uiteindelijk namen we weer afscheid. Ze zijn er maar kort en moeten een heleboel bezoekjes afleggen; waarschijnlijk zien we hen volgend jaar pas weer en dan is Emily alweer een peutertje; dat gaat zo snel. Af en toe stuur ik Martijn een videootje van één van mijn andere kleine kleinkinderen om te laten zien wat hij kan verwachten; zijn tenslotte ook neefjes van haar.

Een genoeglijk telefoontje met Asbjörn

Asbjörn en Laura met hun lievelingshonden

 Zat alweer een tijdje in de pen om met elkaar te video chatten en dat is er deze zondagmorgen van gekomen. Maar eerst een ontzettend leuke verrassing bij het openen van de deur. Bij ons op de trap was op alle verdiepingen Sinterklaas langs geweest en had er chocoladeletters achter gelaten. Ik heb direct een bedankbrief opgehangen namens Roos en mij. Ik heb wel zo'n vermoeden wie de goede gevers zijn geweest en vind het een ontzettend lief gebaar. Het schept toch best een band om met z'n allen op een trap te wonen zoals dat in Amsterdam wordt genoemd.
Maar uiteindelijk ook het telefoongesprek; video lukte niet; mijn WiFi verbinding is daar niet sterk genoeg voor, maar praten kunnen we alledrie uitstekend, vooral Asbjörn en ik kunnen er wat van. We hebben weer lekker bijgekletst. Zijn geliefde Laura kon niet van de partij zijn; zij lag met Covid uit te zieken in bed. Maar met z'n drieën hadden we al genoeg te praten.
Roos en ik voelen ons toch wel gezegend met zo veel jonge mensen in onze nabijheid. Gisteren Douwe, vandaag Asbjörn en morgen Martijn en Margot. Nog niet zo lang geleden ook Peter en Jessica. We boffen maar.
Daarna hebben Roos en ik een lekkere wandeling gemaakt in het bekende bos.

Onverwacht Sinterklaas

 

Vanavond kwam Douwe bij mij eten. Hij heeft een strikt eetregime - dat hij zich zelf heeft opgelegd - waarbij hij na een bepaald aantal kilo's gewichtverlies een dag helemaal los mag gaan en dat was kennelijk vandaag. Voor die gelegenheid had ik dan ook een stevige bak macaroni met spinazie voor hem klaar gemaakt. 
Keurig op de afgesproken tijd kwam hij binnen en verklaarde desgevraagd inderdaad een stevige trek te hebben. Ik kookte de macaroni (veel te veel) en warmde de spinazie met ui, knof en varkensgehakt voor hem op; had ik afgelopen woensdag al klaargemaakt. Ik maakte het geheel af met geraspte kaas en zette het in de oven met grill. Intussen maakte ik voor mezelf een vergelijkbare prak maar dan met bruine bonen. En we hebben toch lekker gegeten. De bak voor Douwe hield ik niet voor mogelijk dat hij die weg zou kunnen werken, maar ja hoor. Zo gepiept.

Eigenlijk hadden Roos en ik gepland om morgenavond Sinterklaas te vieren - gewoon gezellig kopje chocolademelk en stukje gevulde speculaas met een kadootje - maar we moesten die plannen wijzigen. Onverwacht gaan we maandagmorgen Martijn, Margot en de klein Emily ontmoeten in Rotterdam en dan is het handiger om vanuit De Bilt te vertrekken. Dus kwam Roos vanavond al na het eten naar De Bilt - ook gezellig om haar zoon even te zien natuurlijk - en vieren we hier Sinterklaas. EN dat was wat hoor. Zo tegen negenen kwam ze aan; ik maakte de chocolademelk en vergat de gevulde speculaas. Voor het eerst sinds jaren had ik niet alleen een geschenkje voor Roos, maar zelfs een gedichtje; werd erg op prijs gesteld. Roos had voor mij natuurlijk een echt mooi uitgewerkt, zij het wat scatologisch gedicht met een perverse surprise waarover we zeer hebben gelachen. Roos had ook een chocoladefantatsie voor Douwe, die onverwacht maar geamuseerd onze festiviteit bijwoonde.

Daarna hebben we nog uiterst plezierig zitten praten bij een glaasje wijn.

Jacob Olie

Het woonhuis van Jacob Olie 2021

 Hoe ik het boekje met oude foto's van Amsterdam heb verworven weet ik niet meer; waarschijnlijk was het onderdeel van de boekenkast van mijn oude vader en is het in 2004 bij mij terecht gekomen. Ik heb het vaak doorgebladerd en met nostalgische gevoelens de foto's bekeken. Onlangs had ik het weer uitgeleend aan iemand die geïnteresseerd was in de gebeurtenissen van de 19e eeuw. Maar nu was ik vast van plan om de drie wandelingen die in dit boekje beschreven staan ook te gaan doen. Eigenlijk heb ik dat op de dag van morgen gedaan, maar ik beschrijf het op de blog van vandaag; de blog van morgen is al zo vol met bezoek van Douwe en ons Sinterklaasfeestje.
Wat mij trok was de wandeling over de eilanden achter het CS van Amsterdam; een gebied waar ik maar zelden ben geweest. Speciaal het straatje de Zandhoek, waar Jacob heeft gewoond. Fotografie was in zijn tijd niet het "even knippen" zoals we dat heden met dat handige apparaatje, de smartphone kunnen, nee, je moest je gevoelige plaat zelfs eerst maken, foto schieten en die snel ontwikkelen en afdrukken. De foto's waren dan ook kort bij het woonadres. Later ging dat iets makkelijker, maar dientengevolge heeft hij nogal wat foto's van de omgeving van Zandhoek en dus van de eilanden.
Ik liep eerst vanuit het CS over de westerdokdijk en kwam bij "het Steenen hoofd", was ik ruim 50 jaar geleden een keer geweest en bij die gelegenheid opgestapt op de olietanker, waarop mijn toenmalige zwager Evert kaptein was voor een weekje meevaren als een soort vakantie samen met Lien (weet ik niet meer precies, maar dat vergeef ik mijzelf). Het was in ieder geval de enige keer dat ik op die pier in het IJ was geweest. Vervolgens verder en door straatjes en over grachtjes. Tussendoor had ik een WhatsApp naar vriend Peter C. gestuurd, dat ik hem wel miste als stadsgids; hij weet als voormalig architect in Amsterdam alle bijzonderheden van deze oude stad. Maar tot mijn verwondering kreeg ik ook een WhatsApp bericht van Martijn of ik deze week gelegenheid zag om hem te ontmoeten. Dat was een verrassing; ik wist wel dat hij in December terug zou komen voor een kort bezoek, maar niet precies wanneer.
Ik maakte even later een foto van het adres op Zandhoek waar Ole had gewoond. Thuis gekomen zag ik bij nadere bestudering van de twee foto's, die zo'n 130 jaar na elkaar zijn genomen dat het aspect van de gevel nagenoeg onveranderd was gebleven. Deed me plezier.

Potala opzoeken

 Vanmorgen ging ik maar eens verder met Paul Theroux en zijn reis door China; hij beschrijft zijn belevenissen en de schoonheid of afschuw van wat hij ziet zo beeldend dat ik het gewoon visueel voor me zie. Zo had hij het over een gruwelreis naar Tibet, naar het kloostercomplex dat als een van de weinige cultuurschatten van het religieuze volkje in stand is gebleven ondanks de culturele revolutie waarbij al het oude en onbekende werd kapot geslagen. Het woord Potala viel; ik zocht het op met behulp van mijn smartphone bij ontberen van een functionele laptop en ontwaarde die prachtige tempel als feërieke omhulling van een berghelling; overbekend van beelden over Tibet. Bij verder kijken zag ik ook beelden van het interieur van dit cultureel juweel van dit merkwaardige bergvolkje dat contre coeur deel uitmaakt van China; een ongehoorde pracht ontrolde zich op mijn piepkleine schermpje.
Wel zei Paul Theroux dat hij vreesde dat het tourisme uiteindelijk de dood in de pot zal zijn voor deze bijzonder plek.

In de steek gelaten

 Gisteravond zat ik wat foto's te bekijken toen mijn chrome PC, waar ik al sinds jaar en dag dagelijks mee werk, het opgaf. Ik had geen idee hoe ik dat kon aanpakken. Het apparaat was ook niet meer op ganf te krijgen; er zat geen reset mogelijkheid. Gelukkig wist Roos raad en gaf me vanuit Wijhe een adres door hier in de Bilt, waar zij vroeger wel problemen met haar laptops heeft onder gebracht met goed resultaat. Dus ik ook een afspraak gemaakt. Tot mijn opluchting zat er gewoon een uit/aanknop op mijn oude beestje en die meneer wist met een langdurig indrukken van deze laptop deze weer aan de gang te krijgen.
nu had ik mij voorgenomen om een nieuwe laptop aan te schaffen voor een componeerprogramma dat onder windows draait en daar kon deze meneer me ook aan helpen. Een tweedehands die hij wel eerst moest inrichten voor me. Opgelucht ging ik weer huiswaarts en probeerde mijn kaduke oude laptop weer uit. Hij ging inderdaad weer trouwhartig aan, maar kreeg het niet voor elkaar om contact te maken met de router; het WiFi signaal kwam wel binnen, maar de verificatie met de inlogcode lukte hem niet; hij bleef het voortdurend proberen. Opnieuw inbrengen van deze code hielp ook niet. Heb ik later met Roos ook nog geprobeerd. Ik was min of meer "ten einde raad". Het is vooral het gevoel van in de steek gelaten te zijn door mijn "oude rechterhand". 

Een echte puinhoop

 

Het schamel restant van de Werkschuit

Onlangs bracht ik mijn oud papier naar "de kerk"; op weg daar naar toe zag ik dat het gebouw van de Werkschuit, voormalig cultuurcentrum van de Bilt nu toch wel was terug gebracht tot een puinhoop. Moest er toch even een foto van nemen. Vorige week lag er nog een hoop ijzerwaar naast; dat was inmiddels afgevoerd.
Er wordt heden veel gesloopt in ons dorp; allemaal gebouwen en instellingen die nog helemaal niet zo lang geleden zijn opgericht zoals het zwembad en zeker het winkelcentrum "de Kwinkelier"; die laatste heb ik zelfs zien verrijzen op een voordien leeg, zij het wat zanderig terreintje, in gebruik als speelterreintje voor de jeugd. Het doet me best wat dat je alles zo ziet komen en vooral gaan; het besef van de tijdelijkheid der dingen dringt zich aan me op. Daarentegen zo'n oud centrum als in Amsterdam binnen de grachtencirkel zou voor een zeventiende eeuwer nog goed herkenbaar zijn; wat bepaalt nou die eeuwigheid resp. die tijdelijkheid der dingen? Is het toch de bouwkwaliteit of misschien wel de schoonheid, de harmonie die "vroeger" een zekere meerwaarde heeft verleend? 

Mijn klimRoos

 

Roos op de hoogzitter

We hoefden ons niet te haasten vanmorgen; Zutphen is een half uurtje treinen vanuit Wijhe. Dus hadden we niet de trein van 9.00 uur maar van 9.30. We hadden gepland om direct vanuit Zutphen te gaan wandelen, maar buiten het station gekomen en ik de stekende, laag staande zon zag, stelde ik voor om liever van Brummen naar Zutphen te lopen. Dus namen we de nog niet vertrokken sprinter naar Brummen. Was een goede beslissing geweest, want we merkten diverse keren op dat het geen doen was geweest om tegen de zon in te wandelen. Roos had de richting van de track omgekeerd terwijl ik me verbaasde dat Komoot moeite had; tja, suffe ik. 
Roos had het weer zo goed uitgezocht; het is toch vooral een streek met boerenland met hier en daar landgoederen, waaronder het Leusveld. Maar die kun je behoorlijk goed aan elkaar rijgen en zo had Roo de track geconstrueerd. Desondanks weken we onderweg af van de track toen we een afslag zagen die geel-rood was gemarkeerd: het Havezathepad dat richting Zutphen ging. Daar kwamen we een hoogzitter tegen van een jager. Natuurlijk moest Roos daar op klimmen; het zal ook niet. Overigens hadden we tijdens het smikkelen besloten om niet naar Zutphen maar naar station Voorst-Empe te gaan. Daarom weken we uiteindelijk uit naar een pad langs een water met tientallen knotwilgen; een hele rij oeroude, soms helemaal verrotte, maar verder goed onderhouden knotwilgen. Waren vast bedoeld om het zompige pad enigszins droog te doen slurpen. Uiteindelijk kwamen we in het plaatsje Voorst en zocht Roos nog naar het huis van een oude kennis van haar. De trein kwam vlot en binnen een mum van tijd waren we via Zutphen weer in Wijhe. Was een heerlijke wandeldag geweest.

De jeugd of de "kwetsbaren", that's the question

 En inderdaad, zoals we gisteren hadden besloten hebben we het heel rustig aan gedaan. Uitgebreid ontbeten met eitjes en sinaasappelsap; beschuitje met heidehoning koffie en uiteindelijk in de middag door het bos naar het station gewandeld door het Houdringhe bos. Het wordt ontzettend vroeg donker in deze tijd van het jaar; we waren Amersfoort nog maar net voorbij of het duister viel definitief in. Het was behoorlijk druk inde trein; morgen worden er weer nieuwe maatregelen van kracht die bedoeld zijn om het Corona virus wat in bedwang te houden teneinde de ziekenhuizen te behoeden voor overloop. Ik heb te doen met de ministersploeg die hier, demissionair of niet maar wel over moet bazuinen wat de deskundigen hen voorhouden. En dat valt niet mee; ze doen het nooit goed, of het deugt niet. De mensen zijn het spuugzat en trekken zich weinig meer aan van de voorschriften, het aantal ziekenhuisopnames stijgt de pan uit. De jeugd heeft het zwaar, terwijl we het zo wordt gezegd allemaal doen voor de ouderen en de "kwetsbaren" onder ons. Het wringt allemaal en daarom heb ik te doen met degenen die de uiteindelijke beslissingen over het voetlicht moeten brengen.
Net als in klassieke tijden is het de boodschapper van het slechte nieuws die het - onterecht - moet ontgelden.
Nou ja, we waren lekker op tijd in Wijhe; ik moest lopen; Roos had haaar fiets op het station staan en zij zou voor thee zorgen als ik aankwam. Het was weer zo lekker stil daar en echt donker. Ik probeerde nog of ik de melkweg kon zien, maar zo donker en helder was het nou ook weer niet. Ook bij Roos in huis is het dan zo stil dat het me gewoon opvalt. We hebben zelfs nog even gebridged.

Als het een boek is ....

Het feestvarken aan de andere kop van de tafel

We waren uitgenodigd om mee te eten vanwege de verjaardag van de zoon van Anita, de stiefzoon van Sander; Sander is de halfbroer van Douwe en ooit de stiefzoon van Roos. Kortom een zoekplaatje van familie proporties waar ik volstrekt buiten stond en slechts als de partner van Roos optrad. Maar wel heel gezellig hoor. Helaas waren twee van de halfbroers van Sander niet aanwezig door omstandigheden. En het hele festijn dreigde in het honderd te lopen omdat het restaurant - een tweesterren restaurant, sic - de afgelopen avond een keukenbrandje had gehad. Sander had gelukkig een alternatief gevonden, zij het "slechts" een éénsterren restaurant in Valkenswaard.
Douwe kwam voorrijden met de Tesla en daar gingen we. Voor de gelegenheid had ik een jasje aangetrokken; niet het trouwpak dat ik bij gelegenheid van Hugo's en Peters' huwelijkssluitingen had gedragen, maar m'n vertrouwde bruine ribfluweel. Het was koud en ik had me (te) warm aangekleed voor de chique plekken waar we zouden vertoeven. Eerst even als gezelschap bij elkaar komen met een kopje thee ten huize van Anita en Sander. We arriveerden toevallig tegelijk met Sanders' moeder en haar man; de dames Roos en Helma ontmoetten elkaar voor het eerst sinds misschien wel 40 jaar weer en hadden elkaar veel te vertellen over het verleden; was goed en bijzonder belangrijke "bijvangst" van deze bijeenkomst die was gedrapeerd als familie reünie rond de verjaardag van Atilla, die morgen 15 jaar wordt.
Met twee auto's gingen we op weg naar Valkenswaard en na het vinden van parkeerplaatsen liepen we naar het restaurant. Was heel gezellig en al snel nam het gezelschap plaats. Ik zat aan één smalle kant van de tafel en de jarige Atilla aan de andere kop van de tafel. 
De ene na de andere lekkernij werd geserveerd en we praatten wat af; de aparte ruime waar wij als gezelschap van 11 man zaten was zodanig dat je zelfs wat met de veel verderop zittende disgenoten kon converseren; geen uitgebreid gesprek maar een verstaanbare vraag of opmerking. Zo had ik enig contact over de wijn met Jasper, ook een halfbroer van Sander. Het is een bijzonder ingewikkelde familie samenstelling en het is bijna een raadsel om uit de hier boven gegeven informatie de samenstelling af te leiden; het was amusant en buitengewoon plezierig.
Onderdeel van de bijeenkomst was natuurlijk het uitreiken van de presentjes voor de jarige Job. Helma overhandigde iets aan Atilla en vroeg zich daarbij af of hij het misschien al had. Heel spits antwoordde Anita: "als het een boek is, zeker niet!", waarop iedereen, en ik zeker ontzettend moest lachen. Verder kreeg hij vooral pecunia om in een rijwiel te investeren, een niet elektrische fiets zou het worden.
Door de Corona maatregelen moesten we om 20.00 uur verdwijnen uit het restaurant en gingen we nog even terug naar Waalre voor een kopje koffie en afscheid. Daar liet Anita mij nog haar kunstwerkjes zien in het daar speciaal voor ingerichte atelier; prachtige Hongaarse kunst van het versieren van speciale koeken, die je uiteindelijk zelfs kunt opeten. Echte traditionele taferelen met bloemen, maar ook hele moderne die afgeleid leken van het Haloween feest dat we onlangs hebben mee mogen maken. 
Douwe reed ons weer terug naar de flat. 
Het was voor Roos best emotioneel zwaar geweest zo'n confrontatie met het verleden; niet echt makkelijk om het maar eens eufemistisch te zeggen. Daarom besloten we om het morgen maar eens heel kalmpjes aan te doen. Ik besloot om morgen met haar mee terug te gaan naar Wijhe en dan zien of we maandag samen een mooie wandeling konden maken van Zutphen naar Brummen; daar had Roos al enige tijd geleden een track voor geconstrueerd. 

Kreeg het er gewoon koud van

 

Die Paul Theroux bespaart mij in ieder geval veel gereis; zijn reisboeken zijn zo informatief dat je eigenlijk niet meer naar die plekken toe hoeft die hij beschrijft. Heden lees ik twee boeken van zijn hand tegen elkaar in; bij Roos ligt een boek over een reis rond de Middellandse zee en hier heb ik een boek over een jaar lange rondreis door China. Naar China hoef ik inderdaad niet meer toe; ik zou iedereen met aspiraties om naar China te willen voor vakantie om eerst dat boek van hem te lezen en wel dat tweede boek, want hij heeft eerder een boek geschreven over een 6 jaar eerdere reis door China.
Vanmorgen las ik een deel van zijn reis naar het uiterste noorden van China, het stuk tegen de Siberische grens aan met alle koude van dien. 38 graden vorst heeft hij met moeite overleefd in onverwarmde treinen waarin het tochtte en nagenoeg onverwarmde hotelkamers. Een groot verteller en zeer erudiet; hij bereidt zijn reizen zeer grondig voor zo is mij wel duidelijk want hij weet een hoop boeken te noemen die hij ter voorbereiding grondig heeft doorgenomen. Daaruit heb ik al een paar leesadviezen getrokken.
Vanmorgen lag ik ook weer te lezen met ontbijt, thee en koffie op bed; daar lees ik toch het liefste. De kou en de omgeving beschreef hij zo meesterlijk dat ik me gewoon verbeeldde dat er hier in de Bilt ook sneeuw lag. 

Een schoenendoos met veren

 Roos spreekt nogal eens haar verbazing uit over mijn geheugen aan oude gebeurtenissen; in het algemeen onbelangrijke "tante Truus" verhaaltjes, maar wonderlijk dat je bij een zo slechts tijdelijk geheugen zo'n goed ontwikkeld geheugen hebt voor hele oude gebeurtenissen die in het algemeen geen enkele betekenis meer hebben, waar je al jaren niet meer bij hebt stil gestaan terwijl je een gedachten van een uur geleden niet meer tevoorschijn kunt "denken", althans dat gebeurt mij vaker.
Zo had ik weer zo'n oud en naar ik denk nieuw verhaal; schoot me zomaar, associatief te binnen terwijl ik in bed een kop koffie lag te drinken om 7.30 hedenmorgen. Ik bedacht mij dat de deur van de kledingkast niet goed dicht was en dat er misschien wel een mot, zo'n wol etend insect binnen zou kunnen vliegen. Niet zo'n heel gekke gedachte, want in mijn "deftige" pak - dat ik slechts bij bruiloften en andere zeer bijzondere gebeurtenissen draag - zit in de mouw een piepklein gaatje waarvan ik vermoed dat het door een mottenlarf veroorzaakt zou kunnen zijn. En toen kwam uit die associatie dat oeroude verhaal.
Als jong kind verzamelde ik van alles, waaronder ook vogelveren. Met een wat ouder vriendje van toen verzamelde ik zelfs veren uit de kooien van de vogels in Artis. Maar al langere tijd verzamelde ik 's-morgens vroeg veren van de eenden die verderop aan de kant van de sloot zaten. Ik verzamelde die in een schoenendoos op zolder. Op een keer keek ik in die doos en ontwaarde een wriemelende verzameling insectenlarven die zich ongetwijfeld tegoed deden aan die veren. 
Wat ik ermee gedaan heb weet ik echt niet meer maar ik heb de veren met doos en al weg-gedonderd dat kan ik u verzekeren!
Doet me denken aan nog zo'n idiote gebeurtenis maar nu met dozen met spullen bij mijn oude vriend Bram; daar zaten de nesten met muizen in de verlovingsspullen van een van zijn zussen. Die muizen deden zich tegoed aan het vogelzaad uit zijn volière. We hebben de nesten met jonge, kale muizen zo in de gracht gegooid. De volwassen muizen sprongen gewoon in het rond; ik moet nog lachen als ik aan die oude herinneringen denk. Best leuk hoor zo'n archief met oude herinneringen. Is waarschijnlijk het enige dat resteert als je dement bent geworden; terugkeren naar je prille herinneringen of naar het niets. 

Heerlijk zo'n daggie niksen

 

Handig klein ding

Doe ik eigenlijk nooit, een dag thuis in de flat blijven terwijl het niet regent buiten zodat er geen excuus is om eropuit te gaan. Nee, ik heb zo veel gewandeld de afgelopen tijd en ik heb zo'n zin om lekker relaxed muziek te luisteren, met een goed boek te luieren in bed en koffie te drinken dat ik daarvoor ook alle tijd heb genomen. Ook in alle rust een bloggie te schrijven hoort daar bij.
Na de wandeling van gisteren met Roos van Lunteren naar Wolfheze was ik daar ook echt aan toe. We hebben daarna nog gebridged en dat heb ik door vermoeidheid en ongeconcentreerd spelen helemaal verknoeid. Ik ga Roos dan ook voorstellen om de komende tijd maar liever "recreatie bridge" te gaan spelen op Step; kan zij gewoon competitie blijven doen zonder dat ik haar nivo naar beneden speel. Moeten we maar eens overleggen.
Al langere tijd geleden heb ik mij een klein apparaatje aangeschaft waarmee ik muziek kan afspelen met van die kleine spiekertjes voor in de oren, tegenwoordig "oortjes" genaamd, althans die speakertjes (har har). Destijds kreeg ik het gebruik van dat malle ding niet in de vingers en heb ik het van mij geworpen, maar in toenemende mate kreeg ik er behoefte aan om ook wandelend van muziek te genieten en aangezien ik over een forse hoeveelheid mp3-tjes beschik van mijn favoriete componisten heb ik mij het gebruik van het apparaatje eigen gemaakt en geniet ik er nu volop van. Mahler, Beethoven, Bach, Mozart en Schubert vliegen mij nu in de oren; ik geniet er erg van.