Cacao de Zaan

Extractie destillatie apparatuur

Op weg naar het concert in Zaandijk moesten we langs en door het fabrieksterrein lopen van de cacao fabriek; je kon de doordringende lucht niet missen; echte cacao lucht. Als kind kwam ik hier vaak langs met m'n grootouders in de auto. Het woord cacao sprak ik fonetisch uit; en nog steeds als ik die fabriek zie dan noem hem ca-ca-o de Zaan. Mijn tante woonde in Krommenie en mijn grootouders in Zaandam en kennelijk reed ik vaak met hen mee.
Op de hoek van  het fabrieksterrein was een klein museumpje ingericht met (ongetwijfeld inmiddels) ouderwetse apparatuur. Ik stond er, door nostalgie overmand naar te kijken en heb het door de ruit heen uitgebreid gefotografeerd allemaal. Het deed me denken aan de practica die ik in mijn studie Scheikunde heb mogen genieten. Op de foto zie je een opstelling waarmee een stof kan worden geëxtraheerd. Op die manier heb ik voor mijn practicum organische chemie coffeïne moeten extraheren uit een hoeveelheid thee meen ik. Dat ging met aether.
Op zaterdag 9 maart kun je dit museumpje bezoeken. Ik overweeg sterk om dat te gaan doen na afloop van het vrijwilligerswerk met de werkgroep Kwadijkse Vlot. Even de chemicus uit de oude doos uithangen (har har).
Zaandijk is trouwens een mooie plaats met veel authentieke huizen; de echte Zaans groene verf spat er van af.  Moeten we deze zomer nog eens uitgebreid gaan bekijken en combineren met een bezoek aan de Zaansche schans aan de andere kant van de Zaan.

Van Uddel naar de Duddel

Het hek van de paleistuinen aan de verkeerde
kant helaas. Een grappige constructie voor de
jacht neem ik aan.

Vandaag eindelijk de Veluwe doorkruist, althans het noordelijk deel van de Veluwe. Vroeg op, met de trein van 6.30 naar Nunspeet en vervolgens de bus naar Uddel. Om kwart voor acht is het al ruim licht. Ik begon bij het waypoint bij de wegwijzer in Uddel. Van daaruit was het ruim 25 kilometer naar Apeldoorn. Met behulp van de GPS zocht ik mijn eigen weg; als oriëntatiepunt gebruikte ik een ander waypoint, De Duddel dat ik had gezet in de paleistuinen van Het Loo in Apeldoorn. Ik wilde proberen of ik een achteringang kon vinden van deze paleistuinen. Maar voorlopig was het niet zo ver.
In Uddel kwam ik een paar schoolkinderen op de fiets tegen; dat zouden voor de komende uren de laatste mensen zijn die ik zou zien. Het gevonden pad liep langs de heide op het kroondomein; een fraai natuurgebied; de heide was nauwelijks vergrast zoals je vaak ziet bij heide tussen landbouwgebieden door stikstof depositie. Het gebied was geaccidenteerd; je kon de sporen van het smeltwater na afloop van de ijstijden duidelijk zien. Een heel specifiek gebied; moet ik in de zomer ook een keer heen.
Net als Schubert in het lied "Der Wegweiser" uit de liederencyclus "die Winterreise" vroeg ik mij wel af welk wonderlijk verlangen mij zo voortdreef door deze woeste streken. Dat zal eenieder die mij enigszins kent wel duidelijk zijn: het genoegen van het wandelen "an sich" maar vooral ook de schoonheid van de natuur en in dit geval het fantastische "geluid" van de stilte. Bij deze tocht kwam ik ruimschoots aan mijn trekken.
Echter, de achteringang/uitgang kon ik niet vinden, bestaat waarschijnlijk ook niet want de hekken die ik vond waren hermetisch gesloten. Ook moest ik "verboden toegang, rustgebied wild" bordjes negeren om überhaupt in de buurt van het hek te kunnen komen. De Duddel, een honderden jaren oud stuk bos in de paleistuinen heb ik derhalve niet bereikt. Maar uiteindelijk wel station Apeldoorn; ik was er uiteindelijk zo vroeg dat ik nog even ben verder gegaan naar Zutphen om museum Henriëtte Polak te bezoeken en bij de Pelikaan thee te kopen.
In de trein terug naar huis ben ik een paar keer in slaap gevallen; het was ook wel een erg korte nacht; om 5.00 uur was ik opgestaan terwijl we gisteravond hebben gebridged in de club (voorlaatste geworden in de B-lijn snif snif).

Riet schreef: Allemaal op fietsafstand voor mij. Achter het Loo is het zgn Achterpark en daar kun je wel in. Ook aanbevolen, de bossen en de zilvense hei bij Eerbeek en laag Soeren. Daar kom je ook geen mens tegen. Ook allemaal geaccidenteerd terrein met heidevelden, sprengen en beekdalen.

De liefde van Robert en Clara Schumann

Shuann, tijdens het optreden van het
piano kwartet. De strijkers zijn aan het stemmen.

Na de pauze van het concert in Zaandijk hield Shuann Chai een introductie over het leven van de Schuberts; hoe Robert direct verliefd was op de toen 14-jarige Clara. Clara die virtuoos was op de piano aldus o.a. Mendelssohn. Vader Wieck die het helemaal niet zag zitten maar er uiteindelijk in meeging en Roberts' pianoleeraar werd. Daartoe moest hij in huis bij de heer Wieck en kreeg 9 uur per dag piano les en -praktijk. Hij wilde zo graag een goede concertpianist worden dat hij apparaten ontwierp waarmee hij ook tijdens zijn slaap kon oefenen. Daarme verknoeide hij zijn pianohanden en werd door Wieck het huis uitgedonderd. Clara was een zeer gevierd pianiste dankzij de inspanningen van haar vader, haar inzet en talent. Ze trouwden uiteindelijk toen zij meerderjarig werd.
De nacht voor de huwelijksvoltrekking componeerde Robert het prachtige lied "Widmung"; een met brede streken gecomponeerd lied; de gloed spat eraf. Ik ken het dankzij mijn vriend Dick al jaren en heb het zelf gezongen met een -1 CD als begeleiding.
Het echtpaar kreeg 8 kinderen waarvan er vier vrij jong stierven, veelal met geestesziekte in de ziekte-geschiedenis. Ook Robert zou voor zijn vijftigste sterven in een gesticht voor geesteszieken.
Op een dag brachten Clara en de kinderen een bezoek aan Robert in het ziekenhuis; ze hadden allemaal iets voor hem meegenomen. Clara heeft de dag na het bezoek een pianostuk gecomponeerd: Romanza in a-klein voor piano; je kunt wel nagaan in wat voor stemming ze toen verkeerde.
Shuann speelde voor ons deze Romanza en "Widmung" in een bewerking voor piano door Franz Liszt op de historische piano-forte.
De Romanza deed mij sterk denken aan "Die Lieder ohne Wörte" van Mendelssohn; breekbare muziek; je kon het verdriet van Clara en haar vragen aan Robert duidelijk in de muziek horen. Die Widmung is één grote ode aan de liefde, aan zijn Clara waar hij zo dol op was; Robert verheugde zich enorm op het huwelijk. In de bewerking kon je duidelijk de klokken horen van de kerk. Ik miste alleen het Ave Maria dat in de originele versie, in het lied zelf zo roerend het einde inluidt.
Prachtig recital!

Schumann in Zaandijk

Clara en Robert Schumann,
hun liefde is het onderwerp van
"Frauenliebe und -leben"

Waren we vorige week zaterdag bij de Hugo Wolff dag, daar zaten we zondagmiddag in de trein op weg naar Zaandijk. We wilden naar het optreden van zangeres Mijke Sekhuis met pianiste Shuann Chai gaan luisteren. Dat vond plaats in een historisch pand, het raadhuis van Zaandijk. Vanwege de sneeuw hadden we voor de zekerheid maar een treintje eerder genomen met als gevolg dat we vrijwel als eersten ons entrée konden maken en de beste zitplaatsen konden bezetten in de fraai met Zaanse taferelen uit de achttiende eeuw beschilderde zaal. Het kwartet dat het concert zou besluiten was nog aan het oefenen; zodoende kregen we al een voorproefje. We zaten vooraan, bijna in de "orkestbak" alwaar je de muziek heel intensief kon genieten.
Het concert festival Zaandijk was georganiseerd rond Shuann Chai and friends en had al enkele dagen achter de rug. De piano fortes die op de verschillende lokaties werden bespeeld waren ter beschikking gesteld door Frans Wytema, de Evert Snel van Zaandijk zal ik maar zeggen. Wij verbaasden ons er (als enigen waarschijnlijk) al over dat er zomaar iemand achter de piano forte, een historisch instrument nota bene was gaan zitten en een paar accoorden aansloeg. Maar dat was de eigenaar van het instrument, Frans Wytema zelf.
Wij waren speciaal gekomen voor Mijke Sekhuis; zij zou de liederencyclus "Frauenliebe und -leben" van de hand van Robert Schumann voor ons gaan zingen. Ik had me er bijzonder op verheugd want de liederen van deze cyclus raken mij altijd diep. Roos en ik hebben ze in het verleden ook samen gezongen, en vooral het laatste lied, wanneer de man is gestorven is zo emotioneel dat ik er altijd een brok van in mijn keel krijg; met name het einde, wanneer de piano de beginmelodie opnieuw ten gehore brengt vind ik zo emotioneel. Nou, Mijke en Shuann stelden ons niet teleur. Mijke zong met zo'n expressie dat ik ademloos zat te luisteren; Roos was zo geëmotioneerd dat ze de tranen in haar ogen had. Na afloop van het concert had ik nog even gelegenheid om met Shuann en Mijke een paar woorden te wisselen en te bedanken voor de prachtige uitvoering.
De overige onderdelen met de strijkers waren bijzonder sfeervol. Zo moeten de concerten in de tijd van Schumann zelf ook hebben plaats gevonden. We hebben een heerlijke middag gehad. Dank aan de uitvoerenden en de organisatie. Wie weet gaan we volgend jaar weer!

Ik heb voor de liefhebbers op Youtube gekeken voor uitvoeringen van Frauenliebe und -leben. Je kunt een oude opname van Kathleen Ferrier vinden die zeker de moeite van het luisteren waard is en een fraaie ingehouden uitvoering van de zangeres Edith Mathis. Maar dat haalt het toch niet bij een "life" uitvoering zoals zondagmiddag in Zaandijk van Mijke en Shuann.

Nietzsches tranen

Nietzsche (met snor) en Rée, voor de
hondenkar met Salomé als drijver?!

Weer zo'n onwaarschijnlijk goed boek van Irvin Yalom. Opnieuw maakt hij de gedachten van een filosoof, in dit geval Nietzsche enigszins toegankelijk. Ontroerend ook hoe Joseph Breurer, een hoogstaand arts in het Wenen van 130 jaar geleden Friedrich Nietzsche, filosoof in volle ontwikkeling, merkwaardig mens, in behandeling neemt. Daar wordt hij toe aangezet door Lou Salomé, een wel heel wonderlijke vrouw waar ik eens wat meer over moet zien te weten te komen. Ze doet me een beetje denken aan madame de Staël, ook zo'n eigenzinnig type enkele decennia eerder, maar die verder niets te maken heeft met dit verhaal.
Roos had mij al eens verteld over Lou Salomé en Nietzsche; dat hij zich had laten fotograferen als hond voor een hondenkar samen met haar latere echtgenoot Paul Rée en dat zij met zweep het tweetal mende. De foto speelt ook een kleine rol in het boek dat ik eenieder van harte kan aanbevelen. Ik moet het vandaag terugbrengen naar de bieb want iemand anders heeft het gereserveerd; ik heb het zelf ook verworven na reservering. Het boek koestert zich in grote aandacht van het lezerspubliek, en terecht! Yalom is een knap schrijver met grote kennis omtrent de filosofie. Hij mengt zijn ervaring met de psychotherapie op heel bijzondere wijze met vertelkunst en filosofie waarbij hij die laatste beter toegankelijk maakt dan de filosofische werken zelf.

Pasta met fitness

Hugo kookt bij mij in
de keuken: een pasta die
staat in de maag

Gisteren had ik met zoon Hugo afgesproken om te gaan fitnessen bij mij op de sportschool Sportcity. Tevoren had ik gevraagd of hij als mijn introduce binnen mocht. Allemaal prima en zo heeft Hugo mijn borstpartij en niet te vergeten m'm "hamstrings" eens flink onder handen genomen. Ik leefde altijd in de veronderstelling dat mijn beenspieren geen oefening meer nodig hadden vanwege al dat wandelen, maar dat is slechts schijn, althans ik heb nu ik dit schrijf toch best wat spierpijn op plekken in m'n benen waar ik nooit eerder spierpijn heb gekend.
Maar niet alleen het fysieke gedoe; het was gewoon heel gezellig om zo samen met m'n zoon aan de gang te zijn. En 'savonds heeft hij lekker voor me gekookt. Hij vertelde altijd vol trots over de simpele maar overheerlijke pasta die hij zelf graag eet en anderen voorzet als ze bij hem komen eten. Zo gezegd zo gedaan; terwijl ik alvast naar huis fietste ging Hugo inkopen doen voor de pastamaaltijd en binnen twintig minuten had hij een pasta klaar die er niet om loog. Spekkies uitbakken met een beetje sambal (het beetje was wat uitgeschoten en hij had een nieuw potje sambal gekocht dus was het eindresultaat best scherp). Pasta koken en daar doorheen werden de spekkies, een kwart liter slagroom en een stevige hoeveelheid geraspte kaas geschept. Het geheel had nauwelijks kleur dus het zou mij benieuwen.
We hadden alletwee honger en vielen aan op het geheel. Bij de eerste hap zei ik spontaan: "dit is precies de ouderwetse macaroni met ham en kaas".
In mijn jonge jaren was macaroni nog iets heel exotisch. NL at aardappels met groente en een bal gehakt of een stukkie vlees met jus. Mijn moeder maakte nooit pasta, dat heette ook niet zo; dat heette gewoon macaroni. Bij de buren at ik een keer en toen aten ze macaroni met ham en kaas en daar deed je wat maggi bij eventueel; een meer dan uitstekende combinatie die ik volstrekt had vergeten. Bedankt zeun! dat ik van jou iets ouderwets zou leren koken vind ik kostelijk.

Marcel Boekhoorn en Hind

Inmiddels ben ik al bijna aan m'n duizendste Weblog toe; ik reageer me al een kleine drie jaar af op deze manier; een onschuldige manier van psychotherapie. Maar, narcistisch als ik ben kijk ik natuurlijk wel regelmatig of er naar m'n Blogs wordt gekeken en welke Blogs het beste worden bekeken. En daar zag ik tot m'n grote verrassing gisteren dat een oud Bloggie over Marcel Boekhoorn 'smorgens vroeg al meer dan 20 keer was bekeken. En inmiddels al boven de 100 en dat binnen een dag?!

Dat kon niet aan de kwaliteit van m'n Weblog liggen maar het moest iets met Marcel te maken hebben en ja hoor, groot nieuws, 'slands Quote lijst nr 10 miljardair Boekhoorn verkeert met Hind, zangeres, bekend bij het grote publiek. Ik herinner me haar naam nog van destijds bij het programma Idols waar zij heel hoog eindigde. Sinds ik geen TV meer kijk heb ik haar naam niet meer vernomen. Maar ze scoort nog steeds goed dacht ik zo.

Rast!

Hier ziet u mij in actie; wandelend met de GPS.
Ik zet hier een waypoint op een interessant punt
om vanuit Apeldoorn naar toe te lopen.

De laatste dagen heb ik werkelijk geen moment stil gezeten. Wandelen, de fitness, koken, bridgen en vanmorgen om 5.00 uur opgestaan om naar Groningen te gaan; wandelen en meel halen in Kropswolde. Van Usquert naar Baflo zou ik gaan, maar ik ben al in Warffum uitgestapt; slecht 8,5 kilometer; ik had het helemaal gehad; de jaartjes beginnen toch te tellen. En toen sprong, associatief als ik ben met muziek, het lied van Schubert uit de Winterreise me in het hoofd: Rast! De tekst is heel toepasselijk voor een vermoeide wandelaar. Luistert u maar naar deze uitvoering van de bekende bariton Dietrich Fischer Dieskau. Overigens spreekt de uitvoering van Robert Hol me meer aan.

De wandelaar in "Die Winterreise" heeft veel moeite met het leven vanwege een verloren liefde en heeft dan wel geen zere voeten maar wel een gewond hart van liefdesverdriet. Daar had ik geen last van; ik was alleen maar moe, zoals zo prachtig klinkt in die eerste zin van het lied. En toch nog 8 kilo volkoren meel naar huis gesleept; kunnen we weer een paar weken voort.

Tekst van het lied Rast uit "Die Winterreise"

Nun merk' ich erst, wie müd' ich bin,
Da ich zur Ruh' mich lege:
Das Wandern hielt mich munter hin
Auf unwirtbarem Wege.
Die Füße frugen nicht nach Rast,
Es war zu kalt zum Stehen;
Der Rücken fühlte keine Last,
Der Sturm half fort mich wehen.
In eines Köhlers engem Haus
Hab' Obdach ich gefunden;
Doch meine Glieder ruh'n nicht aus:
So brennen ihre Wunden.
Auch du, mein Herz, in Kampf und Sturm
So wild und so verwegen,
Fühlst in der Still' erst deinen Wurm
Mit heißem Stich sich regen!

Jules

De slijterij van Jules van Vught. Opde voorgrond
mijn fiets met fietstassen en de fiets van Jules zelf

Zo lang ik in Bilthoven woon ken ik Jules. In het eerste begin werkte hij bij Gall en Gall naast wat later winkelcentrum "de Kwinkelier" zou worden. Later werd hij bedrijfsleider bij de Hema die toen aan de Julianalaan lag. Dat was maar korte tijd want daarna had hij zijn eigen drankenzaak met pront op de voorgevel: Jules van Vught.
Dagelijks kwamen we elkaar tegen in de tijd dat ik forenste. Hij was druk met het buiten zetten van de bierkratjes terwijl ik met m'n tassie op m'n rug naar het station sjokte. En altijd: "Goeiemorgen". De wijn en andere spiritualiën kocht ik strijk en zet bij Jules. Hij is rijkelijk gesorteerd en weet precies wat z'n klanten willen. "Een fris slobberwijntje voor op de loggia in de tuin", en Jules kwam direct met een voorstel; een winkelier zoals ik ze het liefst heb. En hij is ongelooflijk gesorteerd. Nadat we in de Dordogne waren geweest wilde ik ook thuis wel eens Monbazillac drinken. En jawel hoor, twee soorten had hij. En Texels Juttertje, of Texelse Skuumkoppe, in diverse smaken. En niet te vergeten Erdinger bier; kun je verder in het dorp nergens krijgen vermoed ik. En z'n Whiskies!
We zijn van het zelfde bouwjaar 1948 en wanneer ik m'n Erdingertjes bij hem koop dan knopen we daar altijd een kort praatje aan vast want Jules is bepaald zakelijk en geen ouwehoer met z'n martiale snor. Hij verlangt aanzienlijk minder naar z'n pensioen dan ik altijd heb gedaan en vindt het werk nog steeds erg leuk verzekert hij me.
Hij zal dit jaar ook 65 jaar worden. Mocht hij stoppen dan zal ik zijn vriendelijke "goeiemorgen", wanneer ik mijn fiets bij hem voor de zaak kom stallen, missen. Maar voorlopig gaat hij nog door begrijp ik.

Op de grote stille heide

Eindeloze verten op het Houtdorperveld

Beginstrofe van een oud lied; het gaat verder met "dwaalt de herder eenzaam rond, wijl zijn witgewolde kudde, trouw bewaakt wordt door den hond". Nou die laatste heb ik niet gezien gisteren of vandaag.
Roos en ik hebben gisteren een wandeling gemaakt vanuit Ermelo over de Ermelosche heide. Het is allemaal Veluwe wat de laatste tijd de klok slaat bij mijn wandeltochten, daartoe geïnspireerd door Ab. Dankzij de mierenwerkgroep waar ik al jaren lid van ben beschik ik over een Inventarisatieatlas, d.w.z. een map met alle topografische kaarten van NL. En daarmee bestudeer ik de laatste tijd de Veluwe. En dan het onvolprezen Internet waarmee je de mogelijkheden en de tijden van het OV kunt opsnorren. En, niet te vergeten de GPS waarmee je je richting kunt zoeken en waarop je ook plekken kunt markeren. Allemaal bruikbare Informatie die je op weg helpen met voorbereiding en onderweg.
De Ermelosche heide konden we gisteren dankzij kaart en GPS dan ook relatief makkelijk vinden vanuit station Ermelo. Middenop de heide heb ik een punt gemarkeerd op de GPS, een zgn. waypoint om een houvast te hebben voor latere tochten in dat gebied. De Ermelosche heide is veel groter dan ik had verwacht en naar ik wist lag daarachter nog het HoutdorperVeld, een nog veel groter stuk heide. En daar ben ik dan vandaag naar toe gegaan. Eerst met de trein naar station Putten en van daaruit met bus 107 naar Garderen. Verder met de GPS op weg naar het gemarkeerde punt op de Ermelosche heide voor de richting, over het Houtdorper Veld, door Sprield, waar ik een handige bushalte (buurtbus 501) vond voor de volgende étappe richting Uddel en toen weer over de Ermelosche heide en naar station Ermelo. Die étappe naar Uddel ga ik waarschijnlijk woensdag met Roos doen. En zo exploreer ik de hele Veluwe. Ik moet nog een manier vinden om de paleistuinen bij Het Loo vanaf de Kroondomeinen binnen te komen. Op de kaart te zien is dat mogelijk. En dan komt de grote oversteek van Elspeet of Uddel, via Radio Kootwijk en via het Kootwijkerzand, het grootste stuifzand van NL naar Apeldoorn.
Erg leuk om zo'n groot gebied in de vingers te krijgen zonder wandelboekje maar op eigen uitzoekerij!

De Rückert liederen van Mahler

Dietrich Henschel zingt de Rückert Lieder van
Mahler met het Doelen kwartet

Die Rückert Lieder van Mahler ken ik dankzij Kathleen Ferrier al behoorlijk lang. Op de verzamel LP die ik lang geleden kocht stonden deze liederen, naast de bekende aria's van J.S.Bach uit de Hohe Messe en de Passionen en het Ombra mai fu van Händel.
De Rückert liederen werden gisteravond ook uitgevoerd in een bijzondere bezetting namelijk met een strijkkwartet als begeleiding. De bewerking was van Dietrich Henschel zelf. Ik vond het echt bijzonder en miste de volle breedte van de orkestbezetting eigenlijk niet.
De teksten van deze liederen hakken er wel in; vooral het lied "Ich bin der Welt abhanden gekommen" raakt mij altijd diep. Met het ouder worden, in combinatie met mijn tegendraads karakter, heb ik vaak het gevoel dat in dit lied tot uitdrukking wordt gebracht: is dit mijn wereld nog wel?
En dan het lied "Um Mitternacht"; schitterend ondersteunde tekst. Dietrich Henschel zong het in mijn oren af en toe wel met erg veel volume; ongelooflijk eigenlijk hoeveel geluid zo'n geoefende stem kan voortbrengen. Ik heb van deze Mahler liederen, uitgevoerd tijdens de "Hugo Wolf dag" bijzonder genoten.

Hier de tekst van "Ich bin der Welt abhanden gekommen"

Ich bin der Welt abhanden gekommen

Ich bin der Welt abhanden gekommen,
Mit der ich sonst viele Zeit verdorben;
Sie hat so lange nichts von mir vernommen,
Sie mag wohl glauben, ich sei gestorben!

Es ist mir auch gar nichts daran gelegen,
Ob sie mich für gestorben hält.
Ich kann auch gar nichts sagen dagegen,
Denn wirklich bin ich gestorben der Welt.

Ich bin gestorben dem Weltgetümmel
Und ruh' in einem stillen Gebiet!
Ich leb' allein in meinem Himmel,
In meinem Lieben, in meinem Lied!

Hugo Wolf dag

Mijke Sekhuis zingt op de Hugo Wolf dag van de
Vereniging Vrienden van het Lied

De Vereniging Vrienden van het Lied had samen met De Doelen in Rotterdam een Hugo Wolf dag georganiseerd. Roos had mij uitgenodigd om van deze dag te gaan genieten en dat hebben we gedaan. Eerst in de loop van de ochtend naar de masterclass waar we twee zangers konden bewonderen die werden gepolijst door Elly Ameling en Rudolf Jansen. Na de lunchpauze, die we gezellig rond wandelend in de binnenstad van Rotterdam doorbrachten was er een concert van alle zangers die aan de masterclass hadden deelgenomen. De laatste van hen zong zo verschrikkelijk goed dat de rillingen over m'n rug liepen. Dat was Mijke Sekhuis; zij zong zo fantastisch dat ik mij afvroeg waarom ze nog deel had genomen aan de masterclass. Wat mij betreft had ze zelf een masterclass mogen geven en de avond mogen vullen.
Na dit concert hebben we in restaurant Hong Kong heerlijk gegeten en nadien uitgebuikt bij een geestig programma in de lounche van de Doelen waarbij zo'n tiental leerling-sopranen van het Zwolse conservatorium liederen van Wolf ten gehore brachten. Tot slot het avond programma met Dietrich Henschel, bariton. Tijdens dat avondprogramma, in de pauze kon ik Mijke even aanschieten om haar te vertellen dat ze mij met haar optreden zo geraakt had. Roos en ik hopen meer van haar te kunnen gaan beluisteren.

Shoppen en chillen

Heb ik van het woord "chillen" nog niet echt door wat het betekent, daar begint "shoppen" zich voor mij duidelijker af te tekenen in de mist van nieuwe anglicismen. Het is iets van kopen, niet op instigatie van een behoefte, maar op grond van wat je zo tegenkomt; aanbod gestuurd zou ik zeggen. Je gaat een dag "de stad in" en kijkt wat je voor "leuke dingen" ziet en dan koop je maar raak (zie plaatje). Moet je wel over een goed gevulde beurs beschikken natuurlijk.
Peter S, een inmiddels bekende van ons van Facebook en nog van onze reis naar Berlijn van afgelopen kerst, benoemt koopkracht als het vermogen om te laten liggen wat je niet nodig hebt. Geestig, en toch leuk! zou van Oekel zeggen. En daar zit 'm natuurlijk een deel van de kneep van de huidige recessie; de mensen kopen niet meer wat ze niet echt nodig hebben. Van iemand die in een kledingzaak werkt vernam ik dat ze een hele koopavond lang geen klant had gezien; je ziet veel winkels die voortdurend in "sale" verkeren en in sommige steden ook veel lege winkelruiten. Er wordt aanzienlijk minder "geshopt". Vervelend voor de middenstand om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Op de markt en bij AH is het nog even druk; daar wordt niet geshopt, daar worden gewoon ouderwets boodschappen gedaan.
Maar ik weet nog steeds niet wat chillen nou precies betekent; misschien schrijf ik het zelfs wel verkeerd en moet het tsjillen zijn en hangt het samen met tsjilpen, het geluid van opgewonden mussen. En misschien schrijf je shoppen wel als sjoppen en hangt het meer samen met showen en stoppen.

Fijn, al die communicatiewetenschappers?!

Heldere informatie?! Komt de bus nou wel of niet?

Onlangs hoorde ik in de berichtgeving dat er in een bepaalde periode 50.000 lieden waren "afgestudeerd" in communicatie-wetenschappen en ongeveer 250 in de techniek. En dat zullen we merken ook! Technici worden van overal geworven; Engelsen en Polen hoorde ik noemen. Er zijn zelfs bedrijven uitgeweken naar het buitenland omdat er in NL onvoldoende technici zijn.
En dan die communicatiewetenschappers; gek word je er van; informatie wordt zodanig versluierd dat je amper meer begrijpen kunt wat er bedoeld wordt. Als treinreiziger erger ik me inmiddels alweer enkele jaren aan de berichtgeving bij vertraging: "dames en heren, de Intercity naar Rotterdam van 12.35 vertrekt over 10 minuten", en vijf minuten later het zelfde bericht. Dan vraag je je af of bedoeld wordt dat de trein 10 minuten vertraging heeft of dat de vertraging inmiddels is opgelopen tot 15 minuten. En dat allemaal om te voorkomen dat het woord vertraging wordt genoemd vermoed ik zo; alsof versluiering de informatie ook verteerbaarder maakt; in tegendeel, althans ik erger me er iedere keer weer aan. En in de trein het zelfde. Werd tot voor het tijdperk der communicatie-wetenschappers gewoon het aankomst-station genoemd daar krijg je nu vaak een hele riedel van welke stations je nog kunt verwachten en dat de trein volgens de dienstregeling is aangekomen of met 2 minuten vertraging waarbij dan omstandig excuses worden gemaakt.
Afgelopen zondag had Huib in zo'n Intercity gezeten van beginpunt Den Haag t/m Venlo en het enige plezierige was dat het lijstje van te verwachten stations steeds korter werd; hij raakte er gestoord van (terwijl Huib zo'n rustig karakter heeft).
Overigens hoor je mij niet klagen over de NS hoor; ik heb in al die decennia dat ik met de trein reis de kwaliteit enorm zien toenemen; de frequentie en de capaciteit van de treinen is ongehoord verhoogd resp. vergroot; dat verdient alle respect. En donder gewoon op met al dat geleuter en die communicatielui; heeft niemand behoefte aan.
En zojuist heb ik door die moderne onzin de bus gemist. We hebben sinds enige tijd electronische borden op de bushaltes die aangeven over hoeveel minuten je de bus mag verwachten. Ik had me gehaast; wilde een zak met 2 kilogram spelt volkoren meel en een potje desem naar de tuin van Eyckenstein brengen om aan Rémy en Renée te geven. Bus 58 zou volgens de aanwijzing over 3 minuten arriveren en bus 77 over 8 minuten. Ik stond rustig op bus 58 te wachten. Totdat de onderste regel me opviel: de halte was vervallen. Ik had nog 0 minuten en holde, uiteraard tevergeefs naar de volgende halte. Met de pest in m'n lijf ben ik naar huis gegaan om dit Bloggie te schrijven. Misschien een geluk bij een ongeluk; inmiddels sneeuwt het stevig en ik geloof het verder wel. Ik blijf lekker thuis en ga Livius lezen!

PS
Zojuist Rémy aan de lijn gehad (ouderwets voor aan de telefoon gesproken har har) en vernomen dat er vandaag niemand op de tuin was vanwege het winterweer; inderdaad geluk bij een ongeluk.

Een schitterende winterdag

Krimppatronen in het ijs. 

Roos wilde vandaag mee op wandeltocht; ze wilde die prachtige uitzichten van gisteren ook wel eens zien. De aansluiting met de bus naar Driesprong gemist en vervolgens vanuit station Ede-Wageningen op de GPS naar de Ginkelse heide en door naar Driesprong. Onderweg brak de zon door en werd het een schitterende winterdag. In de sloten lag prachtig gebarsten ijs. Daar is de foto van gemaakt.
Verder had ik voor de gelegenheid een extra thermosfles gekocht en die gevuld met hete origineel flatonische bruine bonensoep. En verder een thermoskan met koffie. Heerlijk zo gezellig onderweg de eigen horeca genieten; verder op geleide van de GPS onze weg gezocht over de Veluwe en uiteindelijk weer geëindigd bij station Wolfheze. Ruim 21 kilometer, niet gek toch!
Inmiddels heb ik ook vast kunnen stellen dat bus 107, van Putten naar Ede-Wageningen het centrale deel van de Veluwe geheel ontsluit; de plaatsen Garderen, Stroe, Kootwijkerbroek, Harskamp en Wekerom worden door deze bus aangedaan. En er lopen nog veel meer bussen; ga ik allemaal ontdekken! Mijn infrastructuur ligt open; dankzij deze OV-infrastructuur en dankzij Ab, die mij de Veluwe deed leren kennen ga ik mij de komende wandelmaanden verschrikkelijk vermaken, gewapend met de verrekijker. De dagen lengen alweer!

Net de Hoge Venen

Uitzicht gelijkt sterk op de Hoge Venen

Gisteravond had ik een afspraak met René van Sportcity. Eerlijk gezegd wilde ik alleen m'n oefeningen uitbreiden en hier en daar de frequentie verhogen; verder eigenlijk niets. Maar daar kwam niets van in; iedere drie maanden staat er een evaluatie op het program; Sportcity is toch wel bijzonder vind ik in de follow-up van haar cliënten, de sporters.
Natuurlijk had ik het evaluatieboekje opgezocht en daar schrok ik toch wel eventjes. Mijn voornemen was om in drie maanden (en die zijn inmiddels verlopen!) 6 kilo af te vallen. En daar is dus niets van gekomen ondanks mijn thirty-day trial en ondanks de sportschool. En dat komt niet omdat ik niet genoeg beweeg, nee dat komt omdat ik zo ontzettend van eten houd?! Jammer maar helaas. René was heel mild en constateerde zelfs dat ik 100 gram spier extra had ontwikkeld. Nou, ik was zeer ontevreden over mezelf en zal nu eens wat langer vasthouden aan een afvalrace en eens wat minder gaan eten. Maar ja, de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens.
Verder sprak ik Hugo afgelopen zaterdag. Hij heeft zich vast voorgenomen om in 2014, het jaar dat hij 30 wordt, de GR5 te gaan lopen en wel zo'n 40 kilometer per dag. En natuurlijk wil ik stukken met hem meelopen. In ieder geval de Vogezen maar wellicht nog wel meer. Dus ik ga maar eens stevig oefenen en dat combineren met afvallen, want dat is hard nodig.
De daad bij het woord voegend heb ik vandaag over de Veluwe gelopen. Ab heeft mij daar enthousiast voor gemaakt en er zijn tal van stations rondom de Veluwe en bussen lopen dwars door de Veluwe. Vandaag liep ik 20 km van station Lunteren via het gehucht Driesprong (bushalte van 2 bussen uit Ede-Wageningen) naar Wolfheze.
Even voorbij Driesprong kwam ik op de Edesche heide; het beeld daarvan was zo sterk gelijkend op de winteruitzichten van de Hoge Venen dat ik er helemaal gelukkig van werd. Ik mis dat gebied sterk nu mijn maatje Dick uit de running is. De Hoge Venen zijn niet ongevaarlijk en je moet daar 'swinters zeker niet in je eentje gaan wandelen. Maar het Venen gevoel kun je dus ook dichterbij ervaren, zij het dan wel zonder stromende beekjes; die heb je niet op het zand. Heerlijke dag en vanavond weer bridgen in de B-lijn.

Variaties op het ecoduct

Een oversteekplaats voor padden tijdens de paartijd

Afgelopen week zat ik in de trein van Maarn naar Utrecht; een route door een natuurlijk gebied namelijk de Utrechtse heuvelrug die bij de voormalige Maarnse berg wordt doorsneden door trein en snelweg. Onder de snelweg door zijn tunnels aangelegd om de dassen een veilige oversteek te gunnen, inclusief allerlei hek-constructies om de dieren naar de tunnels te geleiden.
Over die zelfde snelweg zijn bij een ander natuurgebied, de overbekende Veluwe een aantal ecoducten aangelegd; brede viaducten, speciaal voor het wild; Ab noemt die ook wel cerviducten, oversteekplaatsen voor herten. En gisteren, tijdens de wandeling met Huib en Roos zag ik een constructie om padden gedurende de trek een veilige oversteek te garanderen. De tunnels zijn van boven deels open omdat de padden in de paartijd op geleide van het maanlicht gedurende de nacht de oversteek wagen.
Een goede zaak om in een land zo vol van verkeersinfrastructuur ook voor de wilde fauna een infrastructuur te maken.
Huib vertelde overigens dat er ergens in Wassenaar zelfs een ecoduct voor eekhoorns is gemaakt zodat die een hoge oversteek van boom tot boom kunnen maken over een weg heen; een eekhoornduct zullen we het maar noemen.

Wandelen in Noord Limburg

Ontvangst van de carnavalslui met égards!

Huib wilde een keer wandelen vanuit Venlo richting Duitse grens; een NS wandeling van Venlo naar Kaltenkirchen of daaromtrent. Dit soort verre bestemmingen is het handigste om te doen in het weekend en zo hebben we dat dan vandaag gedaan. Gezellig met z'n drietjes, met Roos en haar weekend-vrij abonnement. Zo ontmoetten we elkaar in Eindhoven en werden we door de carnavalssfeer in Venlo lichtelijk overvallen. In de straten rook het, of beter gezegd stonk het naar bier; we kwamen een stel officiële carnavalslieden tegen alvorens we langs de oevers van de Maas de wandeling aanvingen. De Maas stond ontzettend hoog, maar via de dijk en soms via akkers konden we de wandeling van Blerick naar het pontje bij Steyl voortzetten.

Op het pontje naar Steyl

Op het pontje heb ik aan iemand gevraagd om een foto te maken van ons drieën. Steyl viel op door z'n grote huizen en een enorm missiehuis. Dat stamt nog uit de tijd van Bismarck die het kennelijk niet zo op had met de katholieken zodat er een aantal over de grens vluchtten en in Steyl neerstreken en vervolgens het stadje enorm letterlijk en figuurlijk verrijkten. Een missiemuseum is in één van deze gebouwen gevestigd.
Eind van de middag bereikten we Venlo weer; we hadden het laatste stuk via het Pieterpad gelopen i.p.v. de NS wandeling zodat we weer bij station Venlo uitkwamen en niet in Kaldenkirchen; was wel zo makkelijk; konden we direct weer in de Intercity stappen die 5 minuten later vertrok. Ik had toch een honger en niks meer te eten (dacht ik?!)
We waren alledrie behoorlijk rozig en moe; ik zeker na een dag hard werken gisteren bij Kwadijkse Vlot en de wandeling van 23 kilometer van vandaag, maar Roos en Huib eveneens. De trein zat behoorlijk vol met vooral carnavalsvierders. Gezellig sfeertje, maar wij hebben er niet zo gek veel van meegekregen; al doezelend bereikten we Bilthoven. Thuisgekomen bedacht ik mij dat ik nog een heel pak gebakken kippenvleugels bij me had; ten onrechte met honger in de trein gezeten.

Wie kent Nieberg nog?

Verbodsbord bij het Houdringhebos
Kaarten halen bij Nieberg op de Julianalaan?!

Ruim dertig jaar geleden kwamen we hier in Bilthoven wonen. Leuk dorp, kleinschalig; iedereen groette elkaar nog op straat; beetje deftig misschien zelfs wel. Waar nu de Bilthovense Boekhandel zit, daar zat het filiaal van Albert Heijn. En schuin tegenover AH, aan de kant van het station op de Soestdijkseweg daar had je Nieberg. Ik zou niet eens meer weten waar die winkel nou precies was; is nu allemaal gesloopt. Daarachter had je de rijwielreparatie van vader en zoon van Weelden, nu een bloeiende fietsenhandel en -reparatie aan de overzijde van de Soestdijkseweg.
Bilthoven ging mee in de vaart der volkeren en kreeg een winkelcentrum, ja ja, de Kwinkelier, inmiddels een vervallen zooitje helaas. Maar ja, Nieberg zat aan de verkeerde kant van het dorp en verhuisde, waarschijnlijk uit concurrentie-overwegingen naar de Julianalaan. Daar zat eerst een speelgoedzaak, maar die hield het ook voor gezien en Nieberg kwam op deze lokatie. Nieberg, een winkel van Sinkel, sigaretten, schildersartikelen etc, maar ook de toegangskaarten voor het Houdringhebos! Nieberg zelf stond in de winkel; rood hoofd (hoge bloeddruk?) aardige vent. En waarom noem ik nou Nieberg zult u zich afvragen. Welnu, vrijwel niemand zal zich die naam nog herinneren en ik weet niet eens meer precies waar zijn verschillende vestigingen hebben gezeten, noch op de Soestdijkseweg, noch op de Julianalaan. Maar in het Houdringhebos word je er nog steeds op geattendeerd dat je de toegangskaarten kunt kopen bij Nieberg op de Julianalaan.
Een doodenkele keer kom je een vertwijfelde wandelaar tegen die niet verder durft te lopen als hij/zij de dreigende tekst heeft gelezen van dit bord. Ik wijs hem/haar er dan maar op dat de winkel van Nieberg niet eens meer bestaat en dat ik niet zou weten of er nog wel gecontroleerd wordt.

Het CLB en Turks fruit

Vrouw met kind van beeldhouwer
Jan Wolkers

De meesten van u zullen de film van Turks fruit, naar het boek van Jan Wolkers wel eens hebben gezien. In dat boek is een scène dat de kunstenaar zelf aan de koningin, in dit geval koningin Juliana zou worden voorgesteld. Vanwege het diepe décolletée van de vrouw van de kunstenaar ging dat feest niet door. Jan Wolkers beschrijft die gebeurtenis van de opening van het laboratorium van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst, het CLB op zeer geestige wijze.
In 1974 werkte ik bij het CLB in een houten laboratoriumgebouwtje met uitzicht op het beeldje dat prominent voor op het terrein van het CLB stond. Turks fruit heb ik altijd een prachtig boek gevonden en ik moest daar altijd aan denken als ik het beeldje zag. Wolkers schrijft ook hoe het beeld tot stand kwam; zijn vrouw vond het maar niks dat poseren met een pop.
Vandaag ging ik met mijn goede vriend Peter C. naar een receptie vanwege het bereiken van de 65-jarige leeftijd van een voormalig klasgenoot van ons, Frits S. Tja, inderdaad zoals ik al vaststelde in één van m'n vorige Blogs: de baby-boom generatie bereikt de pensioengerechtigde leeftijd. We waren wat aan de vroege kant en vonden het een leuke gelegenheid om eens langs onze oude school en door onze oude buurten te rijden. En zo zag ik de Josephus Jitta straat weer eens terug na zoveel jaar. Maar we kwamen ook via onze voormalige middelbare school, het Hervormd Lyceum West aan de Johan Huizingalaan bij het CLB, nu Sanquin geheten. Ik ben op speurtocht gegaan en zag het genoemde beeldje al spoedig staan. De werkomgeving was natuurlijk onherkenbaar veranderd, maar het oude beeldje stond er gelukkig nog, zij het lang niet meer zo prominent als in vroeger tijd.

Mendelssohn

Het residentie orkest onder leiding van Antonio Méndez

Vandaag met Huib naar een lunchconcert geweest in den Haag. Het residentieorkest gaf een open repetitie. De vaste dirigent was ziek en werd vervangen door een jonge, Spaanse dirigent, Antonio Méndez. De vierde symfonie van Felix Mendelssohn stond op het programma. Zonder partituur en bijzonder energiek bespeelde de dirigent het orkest. Prima uitvoering, van een wat minder boeiend stuk muziek.
Mendelssohn waardeer ik vooral vanwege het feit dat hij destijds Johann Sebastian Bach aan de vergetelheid heeft ontrukt. Je houdt het niet voor mogelijk dat deze virtuoze componist honderd jaar na zijn dood een beetje was weggezakt in de publieke belangstelling. Kun je je nu niet meer voorstellen, vooral niet zo rond de paastijd wanneer de verschillende Passionen overal worden uitgevoerd. De Mattheus Passion en de Johannes Passion natuurlijk als bekendsten. Ik heb het genoegen mogen smaken om voor beide in het koor de baspartij te mogen zingen.

Maar Mendelssohn ken ik ook vanwege de Lieder ohne Wörte. De eerste daarvan had ik twee keer in m'n leven op de radio gehoord. Ik vond dat beginthema zo fantastisch mooi dat ik de partituur wilde hebben. Mijn probleem was dat ik niet wist van welke componist deze schitterende melodielijn was en ik dacht eerlijk gezegd dat het van Schumann moest zijn. Het gevolg was dat ik stapels partituren van Schumann heb aangeschaft en bekeken (en natuurlijk ook gespeeld). Maar natuurlijk niet gevonden. Totdat ik een oud boek van Roos in handen kreeg en doorbladerde. Bij eerste blik zag ik al dat dit de lang gezochte melodie was. Ik heb het met veel genoegen gespeeld maar ik was helaas verder niet zo onder de indruk van Mendelssohn. Hij weet vaak geen eind te breien aan zijn stukken en valt dan in een wezenloze variatie, althans zo ervaar ik dat.
Boze (?) tongen beweren dat zijn zuster Fanny meer talent had als componiste dan haar broer. Ik kende geen muziek van haar maar in deze informatietijd zijn parels altijd te vinden.

De laatste ronde

Voorlopig(?) onze laatste tafel in de A-lijn.

Dit seizoen begonnen we eigenlijk tot onze eigen verbazing in de hoogste lijn van de bridge vereniging Groenekan, de A-lijn. En tot nog groter verbazing werden we toen bij de eerste clubavond ook nog eens eerste. Mijn schoonmoeder zei al: "het eerste gewin, is kattegespin", en ja, gisteravond hebben we ons Waterloo gevonden. Maar dat was in de derde ronde, dus we zijn niet kansloos ten onder gegaan. Het was leuk spelen in de A-lijn, alleen de derde en laatste ronde ging gewoon slecht. En daarvan was gisteren de laatste avond met nog een heel kleine kans om in de A-lijn te blijven. We hebben ons best gedaan, maar helaas, volgende ronde spelen we weer in de B-lijn. Geeft niks, want het is en blijft een leuke denksport en de club is ontzettend gezellig. 

Foie gras en Michelangelo's David

After a two year loan to the United States ,

Michelangelo's David is being returned to Italy.

Binnen Slowfood NL is al jaren een discussie gaande of het eten van foie gras "wel kan". Van Jos van L. kreeg ik destijds een geweldige cartoon onder ogen van een aantal zeer opgezwollen ganzen met daaronder een tekst: "we maken de foie gras tegenwoordig van Amerikaanse ganzen. Je geeft ze gewoon cola en hamburgers en ze vreten zich vanzelf dik". Daaraan moest ik direct denken toen ik deze schitterende foto en tekst kreeg van Jan vdV die ik van jaren terug ken; we stonden naast elkaar als bassen in het Zeister koor waar ik enkele jaren heb gezongen.
Ik neem aan dat deze grap al circuleert op internet en dat ik met deze Weblog niet origineel zal zijn, maar ik moest hem toch even plaatsen met dank aan Jan vdV.
Het origineel van de David van Michelangelo staat overigens in Florence, één van de mooiste steden die ik ken. Met Ryanair vlieg je naar Pisa en dan direct met de trein naar Firenze (Florence); een echte aanrader.

Charlotte Russe

Tjeerd achter zijn verrukkelijke creatie,
de Charlotte Russe

Zondag hebben we een reuze wandeling gemaakt van uiteindelijk 31 kilometer. We waren uitgenodigd voor het diner bij vrienden van ons in Zeist, Bea en Tjeerd. Het was mooi weer en we planden een wandeling die ons zou leiden zo rond Austerlitz en dan weer terug naar Zeist. Roos had een heel handige manier om via Google Maps een route te creëren die dan na printen gebruikt kon worden. Dat werkte inderdaad goed. Na ruim dertig jaar ken ik de Utrechtse Heuvelrug wel zo'n beetje maar toch zijn de verbindingen tussen de verschillende gebieden niet helemaal bekend. Ik was er eerlijk gezegd wel een beetje van onder de indruk en heb me voorgenomen om meer gebruik te gaan maken van deze methodiek. Het schijnt dat je de ontworpen route zelfs kunt downloaden en kunt gebruiken in de GPS. Daar ben ik helaas niet zo handig mee, maar Huib en Hugo kunnen mij hier wellicht in bijstaan.
Uiteindelijk kwamen we precies op het afgesproken tijdstip aan bij onze vrienden en hebben we een (verdiende) borrel gedronken en elkaar weer bijgepraat. En daarna aan tafel. Tjeerd had het maal verzorgd; het smaakte allemaal voortreffelijk. Vooral van het dessert was ik nogal onder de indruk: Charlotte Russe. Ik heb de schaal afgeschraapt; zou ik thuis in m'n eentje geweest zijn, dan had ik hem onbeschaamd afgelikt!

Als het niet zo onbeschaamd zou zijn, dan had ik het
bord zeker afgelikt.

De echo van de "baby-boom"

Begin van mijn carriëre, ongeveer 6 maanden oud

Zo'n 35 jaar geleden ontdekten radio astronomen een achtergrondstraling die ze in eerste instantie hielden voor een storing in de apparatuur. Toen ze geen oorzaak konden vinden dachten ze zelfs aan het effect van vogelpoep op de antenne. Maar een brain wave bracht hen de oplossing: het was de echo van de "big bang", het ontstaansmoment van het universum; de hittestraling die na 14 miljard jaar was afgekoeld tot radiostraling.
Vlak na WO II, zo eind veertiger jaren was er in Europa en zeker in NL sprake van een enorme geboortegolf. In de euforie van de zo lang verwachte vrede werden veel kinderen verwekt. Dit babietje hierboven is daar een voorbeeld van; niet echt herkenbaar, maar dit ben ik zelf. In de jaren die volgden op de oorlog was sprake van een opbouw die zijn weerga niet kende; woningbouw, herstel van de oorlogsschade en opbouw van de industrie. Een vrolijke, verwachtingsvolle tijd van sterke economische groei die haar hoogtepunt kende in de zestiger jaren. En natuurlijk die enorme kinderschare die later in het Engels de "baby boom" zou worden genoemd. Daar zat ik middenin, geboren in mei 1948. Ik was een vlotte leerling en bleef nooit zitten en bevond mij na mijn studententijd in de boeggolf van de geboortegolf en kon daardoor gelukkig makkelijk een goede baan vinden.
Ik herinner me nog de houten noodlokalen bij de lagere school, die nodig waren om de plotselinge toename van leerlingen op te vangen zonder overbodige capaciteit voor later jaren te creëren. De middelbare school, zelfde verhaal. Heden zie je een toename van het aantal gepensioneerden; de babyboomers beginnen bejaard te worden; massale uitstroom uit het arbeidsproces.
Maar de laatste maanden merk ik een bijkomend effect: mijn generatie krijgt kleinkinderen bij de vleet. Begon het in mijn omgeving met de kleinkinderen van m'n broer Jan en schoonzus Thea, Nicky en Lizzy, vervolgens de kleine Gijs, Vriend Peter C. kreeg een jaar later een tweetal kleinkinderen vrijwel tegelijk van zijn tweeling dochters, Anneke en Pieter kregen de afgelopen weken twee kleinkinderen, mijn kleindochter Evi vorige week, en Anneke van Pieter krijgen volgende maand nog een kleinzoon. Er is sprake van een "kleinkinder boom", als een soort echo van de "baby boom" van 65 jaar geleden.

Een opa-pakket en paëlla

Pieter achter een bord paëlla

Na een moeizame reis die al begon met een akelig incident van een suïcide bij ons station kwamen we anderhalf uur later dan afgesproken aan in Breda bij Anneke en Pieter, zuster en zwager van Roos. Het was al laat, dus we gingen snel aan tafel. Pieter kan ontzettend lekker koken en had voor deze gelegenheid paëlla gemaakt. En die was werkelijk zo lekker als ik ze slechts ken uit Spanje. Natuurlijk heb ik het recept gevraagd en dat hebben de trouwe lezers van deze weblog nog van me tegoed. Lekker glaasje wijn erbij, kortom, helemaal af!

Anneke geeft mij het opa-pakket met beer en koffiemok

Maar vervolgens werd tot mijn grote verrassing mijn nieuwe grootvaderschap van kleindochter Evi nog eens even stevig gememoreerd in de vorm van een opa-pakket: een traditie die Anneke binnen haar familie vorm heeft gegeven, en mij daarin mee laat genieten. Ik was er nogal door geroerd; was wel het laatste dat ik had verwacht.
Uit het pakket kwam een eenvoudige legpuzzle voor een heel klein kind: "voor als ze bij je op bezoek komt", aldus Anneke. En een modern soort memory, niet te vergeten een prachtige ijsbeer-knuffel en speciaal voor mij een koffiemok met daar prominent op geschreven: "Opa". Nou die laatste zal ik in het vervolg gebruiken om koffie uit te drinken. Nogmaals dank Pieter en Anneke, het was een ontzettend gezellige avond en een leuke verrassing!

Zo kan ik het ook?!

Vandaag is het zo ver; SNS Reaal is omgevallen en wordt genationaliseerd. Het nieuws doet er uitgebreid kond van.
Speculeren met andermans geld; daarvoor stevige bonussen ontvangen; als het duidelijk wordt dat het tegenzit ontsla je zo veel mogelijk personeel; en als het helemaal niet meer gaat dan stuur je het probleem door naar de rijksoverheid.
Het wordt tijd dat die verrotte banken eens goed in de leidsels worden gehouden zodat ze hun belangrijke taken op verantwoorde wijze gaan doen.