Bovenop de Kilimanjaro

 

Geen trucfoto

Donorzoon Robert heeft de afgelopen week een huzarenstukje gepleegd, hij heeft de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika beklommen daarbij geholpen door een hele crew dragers en ander ondersteunende hulp voor het koken en andere zaken. Hij moest wel zelf klimmen dus een hele prestatie. Hij stuurde mij een paar foto's waarvan ik dacht dat het truc foto's waren. Bij degene die ik hier plaats vertelde hij dat het een kwestie was van heel hoog kunnen springen, direct je benen intrekken en van onderen uit fotograferen en dat op hoogte ha ha. Een knappe prestatie en hij heeft het gered bij -20 graden op de top. Daar was hij iets dikker gekleed dan op deze foto. Die dikke kleren werden door de crew naar boven getorst. Maar bravo!

Eindelijk

 

Een blij lachend echtpaar in hun nieuwe huis

Het valt tegenwoordig niet mee om een nieuw huis te verwerven. Afdingen op de prijs is er niet meer bij, je moet als koper opbieden en de hoogste bieder krijgt "de pot". Zo hebben Douwe en zijn Ana al enkele keren de neus gestoten maar nu is het gelukkig voor elkaar en kunnen ze neerstrijken in de plaats die hen trok. Een gelukkige foto van het span maakt dat wel duidelijk. Veel geluk in jullie nieuwe huis kids van deze kant!

De Johannes Passion van Bach

Ik kan het toch niet laten om op "Goede Vrijdag" of sowieso zo rond Pasen naar "de Mattheus" te luisteren, de mooiste muziek die ik ken. Afgelopen week heb ik dat inderdaad gedaan, maar voor vandaag heb ik "de Johannes" opgezet via Youtube. En terwijl ik de bloggies van deze week aan het bijwerken ben beluister ik deze prachtige muziek die ik ooit ook zelf heb mogen zingen in het koor. Een uitvoering door een Duits gezelschap, prachtig met een vrouwelijke Alt voor de Altus partijen viel me op en dat vind ik voor de afwisseling wel erg mooi klinken in plaats van die wat geforceerd klinkende countertenorstemmen die sinds enkele decennia de concertpodia hebben gedomineerd. Ik vraag mij af hoe dat zo is gekomen, de jongensstemmen zijn toch ook niet terug gekomen om de sopranen van hun plek te verdrukken. Die aria's zijn, uitgevoerd door een stevige contra alt als Kathleen Ferrier toch het mooiste, althans in mijn oren aanzienlijk muzikaler dan die afgeknepen mannenstemmen. Kwestie van smaak natuurlijk.

Op kraamvisite

Met de kleine Stan op schoot

Inmiddels is zoon Stan van Jessy alweer enkele weken oud, vandaag waren we welkom voor de kennismaking met de baby en de ouders geluk te wensen. Roos was er speciaal gisteren voor naar de Bilt gekomen en vanmorgen vroeg met de bus naar Utrecht en door naar Zoetermeer. De kleine Stan lag rustig te slapen in de kamer maar al snel ging hij van schoot naar schoot met aandacht van de ouderen zoals dat aldus Frans de Waal eigenlijk alleen bij de mens gebeurt. Leuk weetje!
Met baby wisselend bij Roos en mij op schoot spraken we met de ouders. Tijdens het gesprek realiseerde ik me dat een kraamvisite kort dient te zijn, zeker wanneer de kraamhulp niet meer aanwezig is. Dus kapte ik het bezoek eerder af dan Jessy had voorgesteld en daar gingen we weer. Met de tram naar den Haag CS. Ik wilde nog even langs bij Arja maar die bleek met de kinderen op stap te zijn en dus even door de binnenstad gewandeld en weer terug naar huis. Een lekkere salade gemaakt met de paardenbloembladeren uit Limburg en op gesmikkeld.
's-Avonds  voor de tweede keer naar het koor, was heel gezellig met een korte repetitie die werd geleid door de pianist. Er was nu een partituur voor mij, maar ik had ondanks de leesbril moeite om het te lezen, dus helemaal zonder bril gezongen maar dan kun je de dirigent weer niet goed zien. Nou ja, ik doe mijn best, m'n ogen worden wel slechter merk ik. Eén van de liederen staat ook op Youtube, "A new day". De repetitie werd nog gevolgd door een bijzonder gezellige nazit met borrel en een quiz die het groepje waaraan ik deelnam nog won ook?! We kregen zelfs een flesje wijn, ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij als invaller. Op de terugweg naar huis merkte ik tot mijn schrik dat ik wel erg weinig zie in het donker, dat was me van de week ook al opgevallen toen ik van de bushalte KNMI naar huis wandelde.

Een volle dag

 

Het beekje "de Gulp" heette mij welkom

Mijn met moedervlekken bespikkeld vel vormt een zwakke plek in mijn fysiek, in de afgelopen jaren hebben de huisartsen die mij de eerste-lijns zorg verleenden regelmatig stukjes weggesneden. En de huisarts die sinds kort mij deze zorg verleent heeft mij op het hart gedrukt dat ik mijn huis jaarlijks moet doen inspecteren en dat was vandaag gepland. Dus vanmorgen in alle vroegte naar de praktijk. En inderdaad was er aanleiding tot het nemen van een biopt en nadere behandeling.
KNMI had voor vandaag een (inmiddels wat zeldzame) droge dag voorspeld en dus had ik mij een wandeldag in Limburg beloofd waarbij ik, gezien mijn Dalvrij abonnement rekening kon houden met de half zeven grens na de avondspits. Ja inderdaad lezer, een OV rit van 3 uur, een wandeling van een uurtje of 4-5 en een terugweg van eveneens 3 uur, die door storing met een bus zelfs langer zou duren, maar het was zeker de moeite waard! Om 14 uur stapte ik uit de bus in Slenaken en wandelde van bankje naar bankje terwijl ik onderweg even ging zitten wat las in een van de boeken op m'n e-reader (weegt lekker weinig!) en genoot van het uitzicht. Lekker in korte broek gewandeld, door het bos bij Slenaken, over de track die Roos had geconstrueerd toen we in Epen logeerden met Dekker bridge een paar weken geleden. Via een grote omweg dus richting Epen. Onderweg nog flink wat paardenbloembladeren geplukt voor de paardensla, vind ik zo lekker met fijn gesneden appel, wortel en noten, gegarneerd met yoghurt, olijfolie en eidooier. Ik verbeeld mij dat die oergrond van Limburg nog in de originele mineralen voorziet die de planten en ook de eters van deze planten nodig hebben, daarom pluk ik bij voorkeur alhier. 
Uiteindelijk een stukje afgestoken en naar een bushalte gewandeld op weg naar huis.  Die bus strandde echter bij Noorbeek. Uiteindelijk ben ik via Gulpen en bus 350 in Maastricht beland. Was pas over 22 uur thuis en binnen een half uur lag ik op één oor.

Bij het haardvuur

 

Een warm knapperig welkom

Bij een eerste bezoek aan de Haarmühle had ik voorgesteld om daar regelmatig te gaan eten, een bijzonder genoeglijk restaurant, net over de grens bij Buurse waar je met de buurtbus twee keer per uur kunt komen vanuit Haaksbergen, wat wil je nog meer. En zo gingen we vanmorgen al om 9 uur met de trein naar Zutphen en via Goor naar Haaksbergen waar ik zo nodig moest dat ik op het busstation direct beschutting moest zoeken in een nabij bosje en helaas bij het verlaten in een zachte hondendrol stapte. De restanten daarvan kon ik gelukkig in een plas water en hoog opstaand struweel verwijderen voordat we in het buurtbusje met een bijzonder gezellige chauffeur stapten. Zij bracht ons met gezwinde snelheid naar de grens en we liepen rustig via het prachtige natuurgebiedje Witte veen naar het restaurant. Daar werden wij hartelijk verwelkomd door een genoeglijke sfeer en de warmte van een knapperig brandend houtvuur. De vriendelijke ober had zojuist ons gereserveerde tafeltje gedekt dus konden we snel aanschuiven en ons alvast verlustigen op het maal via de menukaart.

Dat ziet er goed uit!

Het water liep me bij voorbaat al in de mond. Er stonden "Schnecken" op het menu, heerlijke wijngaardslakken en ook Nieuw Zeelands lamsvlees. Ik wist dan ook snel wat ik wilde bestellen, maar ja, mijn Roosje is een weegschaal en kan soms (te?) lang twijfelen en daarom "moest" de ober nog een keer later terug komen tot mijn ongenoegen. Maar uiteindelijk besloot zij tot een middag menuutje dat ook op de kaart stond.
Het duurde even maar uiteindelijk werd al het lekkers opgediend terwijl we alvast genoten van een wijntje, wat gezellig is het hier en grappig genoeg geopend op de maandagen. Afgelopen zomer zaten we op het buitenterras, maar hier binnen, met haar Duitse gezelligheid heeft toch mijn voorkeur. Nou ja, we hadden ons voorgenomen om hier regelmatig te gaan lunchen, dus dat zal er wel af en toe van komen! Nu werd al het lekkers voor ons uitgestald en we lieten het ons smaken!
Nog een nagerecht en het zat erop. We moesten ons nog enigszins haasten om op tijd te zijn voor onze aansluitingen op OV. Met de bus naar Almelo en daar namen we afscheid. Roos ging via Zwolle naar Wijhe en ik via Amersfoort naar de Bilt. Was een heerlijke dag geweest.

Das erste Grün

 

Prachtig die tere beukenblaadjes

Het voorjaar is losgebroken, een paar weken eerder dan "vroegig", je ziet het in het bos met het vrolijk stemmende eerste groen, de knopjes van de beuken springen open en de tere nieuwe (eetbare!) blaadjes komen voorzichtig tevoorschijn, een vrolijk stemmend proces. Het heeft Heine echter droefgeestig gestemd, een stemming die hij heeft neergelegd in een gedicht: "das erste Grün", door Robert Schumann getoonzet in een prachtig lied waarmee ik voor het eerste kennis maakte door toedoen van mijn goede vriend Dick in Vaals. Hij zong dat lied vaak wanneer we in het voorjaar langs 's-herenwegen wandelden; hij zong het uiteraard in marstempo zoals dat wandelaars betaamt zodat ik het altijd als een vrolijk lied had geïnterpreteerd. Ik kwam het een keer, bladerend in een Schumann partituur bij toeval tegen (wist niet eens dat het van Schumann was?!)  en ben het met Roos gaan doen, dat wil zeggen zij zong en ik begeleidde dat, maar in marstempo zoals ik het van Dick had "geleerd". Pas veel later verdiepte ik me, daartoe ongetwijfeld aangezet door Roos in de tekst die (uiteraard op z'n Heine's) droefgeestig, melancholiek is en vraagt om een subtiel tempo. 
En vaak wanneer ik in deze tijd door het bos wandel schiet mij dit lied in het hoofd maar "klinkt" nog steeds in het tempo van die ouwe Dick, lekker vrolijk, gelijk de stemming die dat eerste groen oproept.

Andreas Bunier

 

Roos maakte mij attent op een boek met de merkwaardige titel: "Metselaar van de wereld", een biografie van Andreas Burnier, geschreven door Elisabeth Lockhorn. In het boek, dat ik nog lang niet uit heb overigens, wordt het portret van Andreas Burnier zo precies beschreven dat zij gewoon voor me gaat leven. En al lezend merkte ik dat Burniers' belezenheid, haar onwaarschijnlijke eruditie mij enigszins bekend voorkwam, en wel bij mijn partner Roos. In de ruim dertig jaar dat ik haar heb leren kennen heeft zij mij op veel terreinen doen ontwikkelen. Met mijn soms wat arrogante houding die voortkomt uit mijn al te groot ontwikkeld zelfvertrouwen heeft mij tot heden onvoldoende doen realiseren dat ik een groot deel van mijn ontwikkeling heb te danken aan haar. Ze heeft een subtiele manier van sturing waardoor ik mijzelf in de mening heb gesterkt dat ik alles zelf hebt gevonden terwijl zij mij die richting in heeft geholpen. Ik denk alleen al aan de zet die zij mij gaf door het boek: "de rand van chaos" onder de neus te duwen, maar ook mijn kennismaking met de klassieken en niet te vergeten sociologische verschijnselen als de "Verneinung" en noem maar op.
Doordat ik over Burnier las kreeg ik een zeker bescheiden gevoel en moest ik mijn dankbaarheid aan Roos ventileren. Dat ging overigens gewoon via de telefoon. Maar ik ben blij dat ik mij dat heb doen realiseren en misschien een beetje bescheidenheid in mijn zelfvertrouwen heb geborduurd. Dank Sharn!

Een kwartier te vroeg?!

Heel ongewoon voor Joke om
ergens te vroeg te zijn

Terwijl ik gisteren in de trein zat belde Joke me met de vraag of ik het leuk zou vinden om vrijdag, vandaag dus mee te lopen met de palmpaas optocht van de kinderen op school: "het begint om 11.30" en natuurlijk is "opa" dan present. Vanmorgen rustig aan gedaan, eerst nog even naar de markt om bij Hans havermout en nog wat dingetjes in te slaan en daarna op naar het station. Uiteraard was ik te vroeg en stond ik al om 11.15 bij de school te wachten. Tot mijn verbazing was er nog niemand, geen ouder te bekennen. Dat Joke er nog niet was verbaasde me niet want die is nooit te vroeg maar altijd iets te laat of gewoon te laat. Maar om 11.30 kwam ze er toch aangezeild op de fiets met daarachter de aanhangconstructie met daarin de wat verkouden kleinzoon Mees, inmiddels al een behoorlijk uit de kluiten gewassen baby van 7 maanden. Mees werd met wagen en al losgekoppeld en we gingen alvast bij de uitgang staan waar we de klas van Bram konden verwachten, maar nog steeds geen andere ouders. Joke kreeg opeens een gedachte dat ze de afspraak expres een kwartier eerder had gepland in haar agenda en had dat vergeten en was nu dus - vooral tot haar eigen verbazing - een kwartier te vroeg.

Samen met Bram

Uiteindelijk begon de optocht, met een hele stoet kinderen en hun ouders al zingend richting een ongehoord mooi natuurgebiedje vlakbij de school. Ik keek m'n ogen uit, wat een pracht stuk zomp, moeras, kan natuurlijk heel goed in Gouda dat kampt met een erg hoge grondwaterstand, maar toch. Er stonden kievietsbloemen in bloei. Maar daar waren we niet voor gekomen maar voor de viering van Palmpasen. Er werd gezongen dat het een lust was en toen weer terug. Daar moesten Joke en ik weer wachten tot de kinderen, Ronja en Bram uit school kwamen maar die tussentijd gebruikten we om boodschappen te doen. Uiteindelijk kwamen de kinderen uit school, kleine Ronja ging met een vriendinnetje mee en Bram ging met ons mee. Ik wist dat er een goede viswinkel zat op de terugweg en Joke vond het erg leuk met name voor Bram om daar even iets te nuttigen. Bram is nooit erg snel en zeker niet met eten dus duurde het erg lang voordat hij de lekkerbek er helemaal in had geschoven. Joke kreeg hoge nood, dat wil zeggen zij moest heel nodig de baby voeden want de spanning werd haar te groot. Dus zei ik dat ze vast met Mees naar huis moest fietsen en dat ik wel met Bram na zou komen. Was trouwens heel gezellig zo met een klein kind alleen te zijn als grootvader. We liepen rustig door de winkelstraat richting huis. 
Uiteindelijk kwam ook Ronja weer thuis en intussen kookte Joke een uitgebreide Indiase maaltijd, ze kan zo lekker koken die dochter van me! Pieter kwam naar beneden en uiteindelijk schoven we met z'n allen aan tafel en lieten het ons smaken. Uiteindelijk moest ik me nog haasten om de bus te halen en ik was vlot weer thuis op de flat, zo moe als een hond. Gek hoor hoe moe je wordt als bejaarde van zo'n dag in het gerammel met kinderen. 

Poentjak met Jim

Vandaag hadden Roos en ik een lunch afspraak met een gezamenlijke bekende, Jim. Zowel Jim als ik zijn we deelnemers aan het initiatief "Priamos", het gezelschap van KI donoren. Enkele maanden geleden ontmoetten Jim en ik elkaar voor het eerst tijdens een bespreking bij VWS. Na afloop bleek dat hij bij de stenografie van de tweede kamer werkzaam was geweest. Nu wil het toeval dat Roos daar jaren geleden eveneens werkzaam was geweest, dus nam ik aan dat Jim haar naam nog wel zou herinneren, dat bleek echter niet het geval want in die tijd gebruikte Roos nog haar ongebruikelijke geboortenaam, Rosasharn, een naam afkomstig uit het bekende boek van Steinbeck, "The grapes of wrath",  de druiven der gramschap. Een naam waarvan een oom van Roos al zei dat je zo'n naam niet aan een kind kon geven en inderdaad heeft ze die naam later verwisseld voor het gangbaarder "Roos", klinkt ook meer naar haar lieve aard! Nou daar kwamen we snel achter en inmiddels heeft Roos zelfs al kennis gemaakt met een heel gezelschap van voormalig collegae van de stenografische dienst van de tweede kamer. Maar voor vandaag had ik hen beiden uitgenodigd om gezamenlijk te gaan eten in den Haag bij een Indonesisch restaurantje waar ik al vaak geweest bent, Poentjak. Ik had gereserveerd, was achteraf misschien niet nodig geweest, maar voor de zekerheid is dat wel aan te bevelen.
En het was toch gezellig, leuk om die twee over hun werkervaringen van zo lang geleden te horen spreken. Later hadden we het met z'n drietjes natuurlijk ook over een aantal aspecten van het KI "gebeuren" waarin we allen zijn betrokken en met Priamos als platform voor de KI donoren. We hebben er zo lang gezeten dat de ober uiteindelijk uit zichzelf maar met de rekening kwam maar toen was het ook echt wel tijd om afscheid te nemen. Moeten we gewoon af en toe doen vind ik, was ook weer fijn om bij Poentjak te eten.
Voor mij was de dag hier niet helemaal mee afgelopen, want 's-avonds heb ik voor de eerste keer meegezongen met het Biltse koor "Zang veredelt" in het kader van hun afscheidsconcert zal ik tot het eind van het jaar de bassen versterken; aan mannen is altijd gebrek in een koor en ik vond het weer heerlijk om mijn stem te gebruiken. Was wel weer even wennen hoor, ik had geen partituur en bleek ook m'n leesbril nodig te hebben maar niet meegenomen helaas. Volgende week beter.

En vandaag vanuit Mook

 

Een vers graf op de natuur begraafplaats

De wandeling van gisteren smaakte naar meer en daarom had ik zelf een track gemaakt. Aangezien ik mijn hoofdhuid moet beschermen tegen de zon koos ik voor een zuid-noord wandeling vanuit station Mook. Daar kun je vanuit Nijmegen twee keer per uur komen, het is wel behoorlijk lang reizen, bijna net zo lang als naar Zuid Limburg, maar het ligt qua reisafstand iets dichter bij Roos dan bij mij en dus een mooie plek om elkaar vanuit onze twee behuizingen te bereiken voor een trippie. Maar vandaag in m'n eentje want Roos heeft een heel drukke week met vanavond een belangrijke vergadering. Maar zoals de trouwe lezers inmiddels wel weten wandel ik ook graag in m'n eentje, lekker rustig. Ik mag graag van een bankje genieten en daar is niet iedere mede-wandelaar een liefhebber van en in m'n eentje ben ik eigen baas. Zo heb ik vorige week een wandeling gemaakt op de Veluwe waarbij ik telkens op een bankje langdurig heb zitten lezen, gewoon eigen tempo en tussendoor genieten van een boek! Ook vandaag had ik de e-reader meegenomen met een biografie van Andreas Burnier, een heel bijzondere persoon met een uiterst "afwisselend" leven inmiddels achter de rug, zij is in 2002 overleden. In de trein heb ik geconcentreerd al met al uren kunnen lezen, net als vroeger in de tijd dat ik dagelijks forenste, ik heb de smaak daarvan weer helemaal te pakken. Met een goed boek in de trein.
Maar vandaag ging de wandeling vanaf station Mook beetje naar het noorden van dit gebied, naar een bushalte in de Heilige land Stichting, een plaats waarvan ik sinds gisteren pas weet dat het gewoon een gemeente in NL betreft.
In het begin van de wandeling kwam ik over een natuur begraafplaats, een open graf met de hoop zand er naast maakte duidelijk dat deze begraafplaats actief in gebruik is, de her en der liggende houten platen met daarop de naam van de betrokkene waren hier en daar voorzien van verse bloemen. Zag er heel natuurlijk maar goed verzorgd uit. Ik kwam ook een karretje tegen met onderhoudspersoneel, keurig voor elkaar. Verder voldeed mijn track niet aan mijn verwachting moet ik bekennen, het is mij een raadsel hoe Roos er altijd in slaagt om in voor haar onbekend terrein altijd fraaie wandelroutes te vinden en er technisch ook nog in te slagen om dat in Komoot vast te leggen. Neemt niet weg dat ik heerlijk in m'n korte broek heb gewandeld in het zonnetje. Ik kwam op de bushalte waar mijn bekende OV engel een tweetal minuten later een bus voor me had geregeld en was ik snel weer in Bilthoven na nog een flinke tijd in de trein te hebben zitten lezen. 

Met Roos naar Groesbeek en Mook

Roos bij de bloeiende Sleedoorn

Door een bericht van de wandel organisatie "Loopend Vuurtje" was ik op het idee gebracht om eens in de omgeving van Berg en Dal te gaan wandelen in het gebied rond Groesbeek en de Mookerheide, een gebied dat vriend Ab mij ook herhaalde malen heeft geadviseerd, goed bereikbaar via Nijmegen. En vandaag was de eerste poging. Het was wel heel lang geleden dat ik bij Groesbeek had gewandeld bij het aflopen van een van de vele LAW paden, ik weet echt niet meer welke en met nicht Margreet heb ik wel eens op de Mookerheide gewandeld maar ook dat was lang geleden.
Vanmorgen redelijk vroeg met de bus naar Utrecht CS en door naar Nijmegen. Helaas had de trein zo'n vertraging dat we de geplande bus naar Groesbeek niet haalden, maar daar om niet getreurd want een kwartier later ging de volgende. In Groesbeek stapten we uit en daar gingen we op de track van Roos door een verrassend mooi bosgebied, geaccidenteerd maar toch heel anders dan Limburg, veel beukenbos in het begin. Gezellig weer zo met z'n tweetjes aan de wandel, we genoten er echt van. Af en toe was het werkelijk heel prachtig, zo'n uitzicht met onderin een piepklein stroompje. Uiteindelijk kwamen we bij de Mookerheide, ja ja van die slag op de Mookerheide ergens tijdens de 80-jarige oorlog. De wandeling die we maakten leidde zelfs door een eeuwenoude versterking, een afgezet stuk met een wal en een gracht ervoor, echt uit een andere tijd. Uiteindelijk bereikten we het station Mook-Molenhoek en snel waren we weer in Nijmegen waar we afscheid namen en elk ons weegs gingen na een genoeglijke wandeldag.

Joris voor het eerst naar school

 

Joris bekijkt vol vertrouwen
zijn eerste school

Van Jessica kreeg ik een fotootje opgestuurd van kleinzoon Joris met als bijschrift dat hij voor het eerst een paar uur naar school was geweest om alvast te wennen. Hij wordt in april 4 jaar en op dat moment gaat tegenwoordig de leerplicht in. Ik vind dat wat hoor. Overigens was het hem goed bevallen kennelijk want hij had het allemaal rustig ondergaan. Hij is wel gewend om met andere kinderen in een andere omgeving te spelen, dat is het voordeel van een creche of opvang gezin zoals tegenwoordig gangbaar.
Lang geleden, toen ik een jaar of vier was en mijn ouderlijk gezin in den Haag woonde, werd ik ook naar de kleuterschool geleid. Ik kan me niet herinneren dat ik het niet prettig vond, maar omdat ik het duidelijk niet naar m'n zin had en veranderde hebben mijn ouders me weer thuis gehouden. Ik herinner me slechts één gebeurtenis uit die tijd en die betrof mijn buurmeisje Marleen de Vogel, zij woonde in het zelfde portiek en was even oud als ik. Ook zij werd naar de school gebracht maar maakte zo'n herrie met huilen en schreeuwen, ze is niet verder dan de voordeur gekomen en ging weer met haar moeder terug naar huis. 
Nou Joris niet, hij had het allemaal rustig aangezien en dus kunnen de ouders met een gerust hart de toekomst tegemoet zien want over een week wordt hij vier en dan zal hij aan de onderste trede van de maatschappelijke opleidingsladder moeten beginnen. Gaat vast goed komen.

Koken voor Roos

 

Appeltaartje voorbereid

Deze week hebben Roos en ik elkaar weinig gezien, de zonnige dagen heb ik gebruikt om weer eens lekker de benen te strekken en aangezien er voor vandaag weinig goeds werd voorspeld had ik mij voorgenomen om deze dag te gebruiken om eens lekker te gaan bakken en koken zodat ik haar goed kon onthalen op een smakelijk maal. En zo stond ik al vroeg in de keuken kippenvleugels te bakken en een karbonade te bakken in het zelfde mengsel van boter en olijfolie. Werd wel veel vet, maar vooruit de uien erna gebakken en het fijn gesneden vlees van de karbonade en de kippenvleugels er doorheen. Rijst gekookt en alles gemengd tot een nassi die er bij nader inzien wel wat erg vettig uitzag; vind ik zelf wel lekker maar zoals ik al vreesde bleek later dat Roos het wel erg vet vond. Nou ja, intussen had ik ook een appeltaartdeeg bereid en de vorm gevuld en klaargezet om af te bakken samen met een brood dat ik intussen ook had voorbereid; dat doe ik om zo weinig mogelijk energie te gebruiken en bij voorkeur als er veel zon-energie wordt opgewekt.  Nog een pindasaus voor bij de nassi, dat was het wel zo'n beetje. Toen brood en taartje uit de oven kwamen ging aan de wandel, het was droog en zelfs een beetje zonnig. Ik stuurde een WhatsApp bericht naar Roos die vanmiddag in Amsterdam bij een opera zat te genieten, ik vroeg of zij de sleutels bij zich had en dat bleek het geval. Ik had dus de tijd aan mezelf en liep lekker door mijn bekende bos, mijn achtertuintje noem ik het vaak. Natuurlijk relatief veel wandelaars in het bos, e meeste bankjes waren bezet, ik mag zo graag zitten mijmeren zo in de natuur. Er stopte een hardloper die verbaasd keek naar twee bomen die kennelijk onlangs waren omgehakt en er nog lagen. Ik herkende hem direct als de dirigent waar ik decennia geleden bij heb gezongen en we raakten uiteraard direct in gesprek. Hij haalde mij uiteindelijk zelfs over om een half jaar mee te gaan zingen in een koor van hem dat wekelijks oefent in een school op loopafstand van mijn flatje. En laat ik nu afgelopen weken het gevoel hebben gehad dat ik best nog eens in een koor zou willen zingen maar dan wel voor beperkte tijd en dit koor gaat stoppen in november en heeft kennelijk dringend behoefte aan mannenstemmen om het afscheidsconcert wat volume in het lage register te verlenen. Komt dat even goed uit! Ik vertelde hem dat Roos componeerde en ook voor koor, daar had hij wel oren naar en vroeg me of ik bij de eerste repetitie misschien al voor partituren zou kunnen zorg dragen.
Toen ik thuis kwam was Roos er al en kon ik haar verrassen met dit verhaal over het koor en onze ouwe dirigent, overigens een leeftijdsgenoot van mij. Ze was ermee ingenomen dat hij interesse toonde in haar composities voor koor. 
En we hebben heerlijk gegeten en inderdaad vond Roos de nassi wat vet maar het appeltaartje had al veel goed gemaakt ha ha.

6 miljoen stappen

 

Voor vandaag had ik mij voorgenomen om naar Zuid Limburg af te reizen en de wandeling die ik onlangs met Roos rond Epen had afgelegd te gaan herhalen. Het zou anders lopen. Ik had juist de zaterdag uitgekozen omdat ik dan geen "last" zou hebben van de beperkingen van het Dalvrij abonnement, ik kan rustig 's-morgens de tijd nemen om op te staan en het vertrek zelf bepalen als ik voor negenen wil vertrekken maar vooral ook dat de avondspits tussen 16 en 18.30 geen hindernis meer vormt. Eigenlijk best relaxed. Volgens de reisplanner was het optimaal om niet met de trein naar Utrecht CS te gaan maar met de bus en zo stond ik vanmorgen om 7.45 uur bij de bushalte en zat ik even later in de Intercity naar Maastricht. De aansluiting was wel wat krap, bij instappen had ik nog 1 minuut. Ik nam plaats tegenover een jonge vrouw in zo'n vierzitter, lekker makkelijk om de benen te strekken. Zij was aanvankelijk geboeid door haar telefoon, maar toen ik ergens rond Eindhoven terugkwam van het toilet zat ze net als ik te lezen. Ik merkte op dat de reis lekker vlot verliep als je aan het lezen bent en zo kwamen we in gesprek. Zij las een boek met als titel "6 miljoen stappen", een boek over een wandel track van Mexico naar Canada. Zij was van plan om deze enorme wandeling over een maand zelf te gaan maken en had als voorbereiding o.a. deze trip naar heuvelachtig Limburg gepland. Allemachtig, ruim 4000 km wandelen, dat vind ik werkelijk een ongelooflijke prestatie, ze had de schrijfster van dit boek, Lies Dieben ook gesproken.
Het gesprek vond ik zo plezierig dat ik voor het uitstappen in Maastricht vergat om nogmaals het toilet te bezoeken en dat werd mij fataal, ik moest er in Gronsveld echt uit om een adequaat herentoilet te zoeken en veranderde mijn wandelplan, het Savelsbos lokte, althans dat leek mij een uitstekend alternatief voor de wandeling van Epen naar Slenaken. Nou ja, het Savelsbos bleek een nauwelijks bewandelbare modderpoel te zijn geworden door de niet aflatende regen van de laatste maanden en de grondsoort en het uiteindelijke eindpunt werd St Geertruid waar het etablissement waar ik uiteindelijk een chocomelletje dronk was toch niet te vergelijken met hotel restaurant de "Slenaker vallei" waar de citroenvlaai onwaarschijnlijk lekker is. Maar ik had een heerlijke wandeldag achter de rug hoor, met bakende bankjes waar ik verder las over die sokkenfamilie en waar ik mijn bammetjes opnuttigde. 

Ik zat in het bushokje te wachten en kreeg een WhatsApp bericht van Roos en terwijl ik dat zat te beantwoorden stopte tot mijn schrik de bus voor m'n neus, gelukkig had de attente chauffeur mijn gestalte ontwaard op de halte, ik was hem dankbaar, anders had ik daar nog een uur moeten wachten. Uiteindelijk was ik lekker op tijd weer thuis waar de avond maaltijd op mij stond te wachten in de koelkast. 

Water op het Hulshorsterzand

 

Water op het zandpad

Gisteren heb ik over het Hulshorsterzand gewandeld op de route van Leuvenum, halte "De Zwarte Boer" naar Nunspeet. Via de beukenlaan en langs "het Roode Koper" langs de loop van de Leuvenumse beek belandde ik op de afslag naar Hulshorst alwaar ik de bus had willen nemen, echter die reed niet, ik had een uur eerder een OV-taxi moeten bestellen om daar weg te komen, nou ja dan maar doorlopen naar Nunspeet. Ik vreesde voor m'n voeten die na de 26 kilometer met Ab niet meer goed te vertrouwen lijken, maar ik haalde het gelukkig wel.

Op het Hulshorsterzand kwam ik tot mijn grote verbazing een grote plas water tegen op het zandpad. Dat had ik in de 3-4 decennia dat ik deze wandeling al maak niet eerder mee gemaakt, komt zonder twijfel ten gevolge van de verhoging van het grondwater door het beleid van Natuurmonumenten met dit gebied; de Leuvenumse beek, de grootste beek van de Veluwe is onder handen genomen waarbij het water min of meer haar natuurlijke bedding weer volgt met vasthouden van het water in het retentiegebied waaronder kennelijk het Hulshorsterzand. Overal in het gebied zie je dat de grondwaterstand een stuk hoger is geworden. En dan de enorme regenval van de afgelopen maanden, de watervoorraad onder de Veluwe lijkt behoorlijk toegenomen! Goed geweest, complimenten voor de natuur beleidsmakers aldaar.

De geschiedenis van mijn sok

 

Op de kaft van het boek staat heel prominent: "Falke is een kind van Joseph Roth", aldus Geert Mak. En inderdaad schrijft Jonah Falke - de laatste Falke van geboorte althans van de verarmde tak en dus de "stamhouder" - geestig, samenhangend, onderhoudend en precies. Af en toe zat ik te snikken van het lachen. Overigens ben ik van mening dat Jonah nog meer weg heeft van Willem Frederik Hermans, de wijze waarop hij de metropool Ulft, zijn geboorteplaats en waar hij is opgegroeid, beschrijft is dermate vilein dat het doet denken aan "Mandarijnen op zwavelzuur". Dat hij nog in deze plaats durft terug te keren en denkt zonder kleerscheuren te ontsnappen is je reinste overmoed.
Vaak heb ik moeite om de verschillende generaties uit elkaar te houden en daarnaast is het boek zo doorspekt met stijlfouten dat ik moeite heb om me niet te ergeren, maar dan keert het Roth gevoel weer terug en moet ik constateren dat we na Annejet opnieuw een prettig leesbare literator mogen verwelkomen.
Overigens lijkt Jonah fysiek ook op Hermans, de zelfde wat chagrijnige, achterdochtige blik die Willem Frederik zo kenmerkte zie je ook op de jeugdige foto die de achterkant van het boek siert. Ik zou wel eens willen weten of Geert Mak dat met mij eens is. Dat vileine ken ik niet zo van Joseph Roth.
Roos had het boek aangeschaft wellicht vanwege de naam Falke, bekend van de voortreffelijke wandel-sokken. Het is natuurlijk ook wel een intrigerende titel voor een boek. Ze had het uit, vroeg zich af of het wat voor mij was en ik heb het vanmorgen in de rugzak gestopt om in de trein en al wandelend van bankje naar bankje te lezen. In de trein begon ik en was zodanig geboeid dat ik tot m'n schrik vlak voordat ik uit moest stappen hoorde dat ik op de plaats van bestemming was aangeland, Harderwijk! Daar de bus genomen die 4 minuten later vertrok naar Leuvenum waar ik aan een oudje begon, de wandeling van Zwarte Boer naar Nunspeet en natuurlijk met Falke wandel sokken als steeds. 

Boontjes planten

 

De kale bedjes met zaden.
Even geduld.

Roos heeft een groot deel van haar tuin ingericht als moestuin. Gisteren had zij op verschillende plekken alvast de tuinbonen geplant, die kunnen eventueel wel een beetje nachtvorst hebben in tegenstelling tot snijbonen en sperziebonen. Maar ze had ook een zak met rijspeulen laten weken dus die moesten vandaag toch ook de grond in, kunnen ook tegen een beetje vorst. Ik stelde voor om dat met de hark te doen, gewoon de grond los maken en dan uitstrooien en weer onder harken. Toen we dat achter de rug hadden gingen we - althans dat was het plan - een uurtje bridgen.Maar 's-middags gebruiken de professionals het stepbridgen om een beetje te trainen, nou dat hebben we geweten. De eerste ronde al moesten we tegen een paar met rangnummer 31 terwijl wij nog maar ergens rond de 20 zweven. We werden merkwaardig genoeg compleet weggespeeld, er werd ook niet gealterteerd, op onnavolgbare wijze werden de juiste contracten bereikt en werden de kaarten uit onze handen gespeeld. Ik was dan ook na 1 rondje klaar, niet meer 's-middags bridgen dan.
Roos stelde voor om dan te gaan zingen, d.w.z. zij zong en ik deed mijn uiterste best om de liederen van Schubert te begeleiden. Was weer heerlijk om dat zo met z'n tweetjes te doen. Daarna nog een kopje thee en ging ik naar het station en de trein naar de flat. Vervolgens ben ik met de fiets naar AH en de Koopman geweest om wat inkopen te doen en vervolgens nog even naar het bos gewandeld. Daar kreeg ik een hele serie foto's van Asbjörn uit Turkije, hij was daar lekker een paar dagen na zijn congres aldaar met z'n moeder aan het genieten van de schoonheid van de stad aan de Bosporus. 

Rondje Dieren met Margreet

 

Daar kom ik aan

Voor vandaag hadden we een afspraak met mijn nicht Margreet om met z'n drietjes een wandeling te gaan maken op de Veluwe. Daar waar ik weer eens had voorgesteld om in Rheden te beginnen stelde Margreet een "Groene Wissel" wandeling voor die door Roos inmiddels was omgezet tot een Komoot track. We zouden elkaar in Dieren ontmoeten. Ik ging om 9.15 met de stoptrein naar Utrecht en door naar Arnhem alwaar ik overstapte in de trein waar Margreet al in Nijmegen was ingestapt en reden gezamenlijk naar Dieren waar Roos ons al opwachtte. En meteen gezellig met z'n drietjes op pad. Eerst nog een tweetal oudere mannen die wat hulpeloos rondkeken geholpen om op weg te gaan met een beschreven route, valt ook niet mee, Komoot is een stuk gemakkelijker. Met een luis kakelende "Truus" liepen wij de track. We dronken koffie resp. chocolademelk met een lekker stuk taart bij de Carolinahoeve, de plek waar ik ook al een paar keer met Ab heb gebivakkeerd. Daarna verder met de track.
Was iets meer dan 13 kilometer en daarom stak ik een stuk af dat de twee dames wel liepen, en toevallig stond er precies op dat punt een van de zeer weinige bankjes die we tegenkwamen. Ik liep de afsteek en bij het ontmoetingspunt hoorde ik de stemmen van de twee dames al in de verte. Roos maakte een foto van mij uit de verte en die siert nu de blog. Terug in Dieren namen we afscheid van Margreet, zij moest de andere kant op en wij gingen naar Wijhe. Lekker gegeten, nog wat gebridged en heerlijk geslapen.

De ontdekking van de hemel

 

Ooit heb ik het boek met veel genoegen gelezen, naar ik schat zeker 25 jaar maar misschien ook wel langer geleden. Een boek dat vol staat met verwijzingen naar klassieken, naar geschiedenis, literatuur etc. zaken die mij destijds ongetwijfeld vaak onbekend waren. Die Mulisch was wel zo ongehoord erudiet en een vat vol wetenswaardigheden, feitenkennis op allerlei gebied. 
Ik heb deze pil onlangs weer ergens uit zo'n minibiebje aan de rand van de weg opgeduikeld en ben er weer in aan het lezen geslagen. En soms smakelijk lachend om de geweldige manier waarop een van de hoofdpersonen uit het boek, "onno" wordt beschreven maar vooral al die verwijzingen die inmiddels voor mij niet meer onduidelijk zijn vind ik weergaloos. Enerzijds realiseer ik mij dat ik door al dat lezen inmiddels wel een forse mate van "ontwikkeling" bij elkaar heb gesprokkeld maar met bewondering lees ik dit boek nu weer en ben ik met Mulisch zelf (ha ha) maar ook met een correspondent uit een Amerikaans tijdschrift eens dat dit boek zeker genomineerd mag zijn voor de Nobelprijs literatuur. Maar zo ver is het nooit gekomen, helaas voor "ons Harry", zoals vriend Peter C. en ik Mulisch noemden.

De ouderdom

 Roos wilde vandaag weer een beetje bijtijds terug naar Wijhe, we wandelden door het bos en bij de Boslaan namen we afscheid en liep ik door naar het bankje bij het Heide veldje. Daar zat al een meneer die er niet het minste bezwaar tegen had dat ik aansloot om van het uitzicht te genieten. Hij was nog een paar jaar ouder dan ik en aangezien ik de laatste maanden wat worstel met het proces van het bejaard worden hadden we gespreksstof voldoende. Mensen zijn er gek op om over zichzelf te praten en ik wilde wel eens horen hoe iemand die op het pad van het hoogbejaard zijn dat proces had beleefd. En inderdaad vernam ik dat uitvoerig en met enige sturing van mijn kant bleef het zo veel mogelijk weg van de eeuwige lamentatie over het ziekteproces dat onvermijdelijk bij de meeste bejaarden op zeker moment het "leven" gaat bepalen. Maar de vergeetachtigheid, de problemen bij het zelfstandig wonen, langdurige opnames in het hospitaal, het is geen levensepisode die mij vreugde zou scheppen ook al verlengt het wel het leven. Uiteindelijk namen we afscheid en gingen we beiden ons weegs. Ik liep het pad verder en zag in de verte een kleine samenscholing rond een karretje. Het bleek om twee jongere mensen te gaan die niet zo bekend waren in deze omgeving en die een bejaarde, die zich voort bewoog met behulp van genoemd elektrisch karretje hielpen met het vinden van zijn terugweg, liefst over niet bemodderde paden. Gelukkig wist ik precies hoe deze bejaarde meneer die duidelijk wat sukkelde met zijn geheugen op makkelijke wijze naar zijn woonplek kon terug rijden. Ik vroeg hem ten overvloede of hij het ook zo'n gedoe vond om oud te zijn, hetgeen hij zo te zien beaamde hoewel ik er niet zeker van ben dat de vraag tot hem doordrong. Wat is het toch een last om echt oud te zijn, zoals mijn nieuwe huisarts al zei: "iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn".
Maar ik liep ook een trimmer tegen het lijf die me complimenteerde met dat ik nog zo flink aan de wandel was en werd ik geconfronteerd met een WhatsApp bericht en dat een veertiger onverwacht was overleden. Dat doet je als gezonde bejaarde toch ook wel even stil staan en overdenken dat je goed af bent hoor.  Maar het blijft me bezig houden en zal vast niet minder worden want ik ben en blijf een ouwe zeurpiet, een ouwe zeikerd beter gezegd, althans dat vind ik zelf. Maar wat doe je eraan?  

Koeien op stal

Weer even op stal

Vanmorgen eerst even paniek, Roos kon haar fietssleuteltje niet vinden en haar fiets stond op slot in de schuur. Uiteindelijk heeft ze mijn fiets genomen want ze moest echt op tijd met de trein, ik ging wel lopen naar het station en nam een treintje later. Het was prachtig weer vandaag, na al die weken regen was dit toch wel een verademing, althans zo voelde het mij wel aan hoor. Al een paar dagen geen druppel regen. 
In de stoptrein had ik nog een gezellig gesprekje met de conducteur, het was een enorme trein van drie wagons en dat buiten de spits, zie je slechts een doodenkele keer tijdens de spits. Zij wist ook niet waarom dat was, het deel waar ik zat was net zo leeg als destijds tijdens corona, er zat nog 1 andere meneer verderop. De conductrice vertelde dat zij dit werk erg plezierig vond, ze kwam oorspronkelijk uit de verpleging, maar dat werd haar te zwaar en was "nooit af", dat is natuurlijk zo. Dat zelfde hoorde ik destijds ook uit de mond van een analiste die vanwege het interessante aspect in een wetenschappelijk laboratorium was komen werken maar uiteindelijk weer terug keerde naar het routine lab omdat het in de wetenschap ook "nooit af" is, inderdaad. Ook de afwisseling was haar te gering en ook daar had ze gelijk in.
Aangekomen in Bilthoven snel op de fiets gestapt, thuis wat gerommeld en op naar de zuivelboerderij. Daar zag ik dat de staldeur open stond en dat de koeien er stonden. Zij stonden te genieten van het hooi, ze lopen winter en zomer in de wei, maar er is zo langzamerhand geen gras meer en dus moeten ze op stal voor het vreten van het hooi en om gemolken te worden. Ik liep even naar binnen om te genieten van die heerlijke stallucht. Jaren geleden heb ik twee winters lang in de stal geholpen, stront schuiven en hooi schuiven. Was een goede manier om mijn burn out te overkomen. Was fijn om weer even hier te zijn geweest.
   

De bus naar Herxen

 

De foto voor de blog van vandaag

Wijhe heeft niet alleen een Intercity die daar elk half uur stopt maar ook een busverbinding die de tussenliggende plaatsjes met elkaar verbindt. Helaas wordt die bus erg weinig gebruikt, maar vandaag maakten wij er gebruik van, we gingen naar Herxen en liepen vanaf de bushalte richting IJssel en door het mooie landschap naar het landgoed Windesheim. Het was vergeleken bij de wandeling van enkele weken terug aanzienlijk beter begaanbaar, geen onder water staande vlaktes maar zelfs redelijk droge paden. 
Het Maarten van Rossumpad loopt in deze buurt en dat heb ik in het verre verleden al eens gelopen, maar sinds Roos hier woont al verscheiden malen, is een bosrijke oase in deze door  weides gedomineerde streek. Leuke waterpartijen met bruggen die voorzien zijn van zitgelegenheid voor de passanten. Was nu wat koud aan de billen, maar 's-zomers vast wel prettig om over het water te kijken. Wij moesten ons haasten om de bus te halen voor de terugweg, maar ging keurig, het lijkt wel beter te gaan met mijn wandelconditie krijg ik het gevoel, langzaam maar wat opvoeren. 

Op bezoek bij Robert

 

Met z'n drietjes op de foto

Vandaag op bezoek bij Robert en zijn geliefde. Met de trein van 9 uur en precies op de afgesproken tijd stond ik voor de deur, wat is het OV in Nederland toch functioneel als alles maar op tijd rijdt en dat was vandaag zeker het geval. Ik werd open gedaan door zijn geliefde Valerie die ik nog niet eerder had ontmoet, was direct een hartelijke ontmoeting. Ook zij drinken geen koffie zoals de meesten van mijn kinderen, dus moest ik mij "behelpen" met een kop heerlijk geurige thee. Gezellig zo met z'n drietjes in gesprek over van alles.Valerie heeft gezondheidswetenschap gestudeerd dus vonden wij al snel gezamenlijke interesse-gebieden zoals het microbioom, de verzameling micro organismen die onze darmen vullen en doen functioneren maar ook verder invloed hebben en volgens Valerie zelfs wel ons tweede brein vormen. Robert en ik maakten nog een wandeling in de boomrijke buurt waar zij wonen met hondje. Bij het afscheid maakte Robert nog een onsie van ons drietjes voor op het WhatsApp forum van alle kinderen.
Ik las in de trein verder in het fantastische boek "Sonny boy" van Annejet van der Zijl, ik las dat boek jaren eerder in Nieuw Zeeland, een van onze reisgenoten had dat boek bij zich en het hele gezelschap heeft het daar uitgelezen. Destijds had ik nog nooit van Annejet gehoord en inmiddels heb ik vrijwel alles dat zij heeft geschreven en uitgegeven wel in mijn handen gehad, wat een schrijfster! Toen ik binnen reed in Utrecht CS had ik per WhatsApp contact met Roos en stelde ik voor om door te rijden naar haar. En zo was ik na een reis van 150 km bij Roos. Lekker gegeten en nog wat gebridged en als een blok geslapen. Was een volle dag geweest.

Penitenziagite

Salvatore, toch?!

Vandaag had ik 10 kilometer wandeling gepland van Garderen naar Ermelo. De sprinter naar Putten sluit prachtig aan op de bus en zo was ik al vrij vroeg op weg naar de track die ik had uitgezet. Ik wilde iets afsnijden om niet meer dan uiteindelijk 10 km totaal te doen, ik ben nog heel voorzichtig met mijn linkervoet na de 26 kilometer met Ab met zeer pijnlijke afloop. 
Na de dagen in Zuid Limburg viel deze etappe door het Veluwe landschap behoorlijk tegen, wat een saaie bossen zijn dit, ook veel saaier dan mijn eigen achtertuin, het Houdringhe bos. Maar goed, het gaat mij toch primair om de benen te bewegen. Wèl zag ik onderweg een fraai tafereel van uit beukenbomen gehakte figuren, monniken die mij sterk deden denken aan de monniken die beschreven worden in het boek "de naam van de roos" van Umberto Eco. De technisch zeer geslaagde figuur deed mij denken aan "Salvatore", de griezelige monnik die in de fantastische film die naar dit boek is gemaakt voortdurend uitroept: "Penitenziagite!", oftewel "doe boete", het is deze figuur uit de film ten voeten uit!
Ik eindigde de wandeling keurig op tijd en was weer lekker bijtijds thuis. 

Het LIDC en Gouda

 

Zilveren miniaturen van Minangkabau huizen

Vandaag hadden Jim en ik een afspraak als vertegenwoordigers van het genootschap PRIAMOS met de coördinator van het LIDC, het Landelijk Informatiepunt Donor Conceptie. We ontmoetten elkaar in Utrecht. Ik was geheel tegen mijn gewoonte iets te laat dus zaten de andere twee al klaar toen ik binnen kwam. Was een goed gesprek waarin bleek dat onze standpunten omtrent KID niet ver uit elkaar lagen. Het LIDC is nog een initiatief van voormalig minister Schippers van VWS en inderdaad is het feitelijk hard nodig dat alle informatie ergens bij elkaar komt, nu zijn alle betrokkenen nogal dispers binnen dit complexe veld. Het ging nu om de vertegenwoodiging vanuit PRIAMOS in de redactieraad van LIDC, zowel Jim als ik hebben ons bereid verklaard dat te doen. Staande de vergadering besloten we dat Jim het gaat doen en dat ik hooguit achterwacht zal zijn. Wèl zullen we binnen PRIAMOS afstemmen over wat we eventueel aan inbreng kunnen hebben. Was een goed gesprek geweest en na afloop reed ik nog even mee met Jim richting den Haag en bezocht in Gouda het museum aldaar vanwege de tentoonstelling van koninklijke schilderijen.

Martelwerktuigen

Gouda heeft zich bij de beeldenstorm weten te beheersen zodat haar kerkinterieur er behoorlijk ongeschonden uit is gekomen aldus de verklarende teksten in de eerste ruimten van een kapel bij de grote kerk. In de kelder aldaar waren nog de middeleeuwse martelwerktuigen voor misdadigers en de kotten voor krankzinnigen te bekijken. Ik kon het niet laten om van de martelwerktuigen een overzichtsfoto te maken; wat kunnen mensen elkaar toch aandoen schoot door mij heen.

De kunstvoorwerpen uit de koninklijke onderkomens en met name de geschenken bij het huwelijk van koningin Wilhelmina waren imposant. Een geheel van zilver gemaakt miniatuur van Minangkabau huizen vond ik prachtig, maar ook een houten buste van de jonge Wilhelmina en het grote schilderij met vele tientallen personen van de huwelijksvoltrekking vond ik erg mooi, misschien niet erg artistiek, maar een prachtige getuigenis van dat moment in die kerk te den Haag in 1901.

Naar Gulpen

 En dan de laatste wandeletappe naar Gulpen. We kwamen opnieuw langs het rode huisje en kwamen ondanks dat ik hier zo vaak heb gewandeld toch weer op mij onbekende stukken. Het is wel heel plezierig dat Roos zo bedreven is met Komoot want zij bereidt telkens weer tracks met nieuwe stukken erin. Dat lukt mij niet en gemakshalve loop ik vaak de stukken die Komoot standaard maakt, niet slecht overigens hoor, maar wel steeds de zelfde trajecten. Maar Roos doet het graag en ook wanneer ik ergens in m'n uppie ga wandelen is zij graag bereid om een track van de gewenst lengte te construeren.
We waren eigenlijk best weer een tijdje onderweg en genoten voor de vierde dag op rij van het prachtige weer in dit mooie landschap. Uiteindelijk natuurlijk Gulpen dat tot mijn verbazing over een galerij beschikte, die had ik in al die jaren nog niet eerder betreden ha ha. Kon de spanning nauwelijks aan. En daar was het busstation met even later bus 350 naar Maastricht die keurig aansloot op de Intercity. In de trein heb ik heerlijk wat zitten dutten terwijl Roos aan het lezen was en ook af en toe de ogen even sloot. In Utrecht nam Roos de bus en ik ging naar m'n fiets op het station. 
Thuis gekomen heb ik een bonenschotel gemaakt met de ingrediënten die ik in huis had met griesmeelpap als toetje. Vroeg naar bed en geslapen als rozen.

Naar Mechelen

Een echte beverdam in functie

Net als gisteren hebben we ook vandaag een wandeling gemaakt vanuit het hotel naar een halte van de bus 57, de fraaie OV verbinding door Zuid Limburgs heuvelland. Natuurlijk had Roos een track gemaakt met de gewenste afstand. De maximum afstand die ik af wil leggen is nog steeds behoorlijk beperkt sinds de 26 km met vervelende afloop van enkele weken geleden. Mijn linkervoet blijft kwetsbaar. Neemt niet weg dat we een heerlijke wandeldag hebben genoten waarbij we de tijd hebben gebruikt om ook lekker rustig op bankjes te genieten van het fraaie landschap.

Roos door het "blinde" hekje

Het was vandaag vooral erg kledderig, op zeker moment zat ik voor m'n gevoel gewoon vast met m'n schoenen in de modder, maar daarom niet getreurd. Er was zelfs een deel van het terrein door toedoen van een stel bevers kledderig geworden; zij hadden een dam gelegd in een beek waardoor zich een vijver had gevormd waarbij de grond daar omheen bijzonder drassig was geworden.
Maar wel heel bijzonder, een beverdam had ik niet eerder gezien, prachtig stukje waterwerk door deze grote knaagdieren.
Onderweg ook het weinig functionele hekje waar Roos voor de foto "doorheen" moest. Uiteindelijk kwam Mechelen in zicht met haar prachtige kerk, we liepen daar nog omheen en namen vervolgens plaats op het bankje bij de bushalte.
"s-Avonds natuurlijk weer gebridged en vrijwel onderaan geëindigd, ach ja, we kregen uiteindelijk de troostprijs van Dekker omdat we in het totaal klassement de op 1 na onderste plaats hadden bereikt. Erg veel kan ik er nog niet van onder de druk van competitie. Morgen de laatste wandeling en dan weer terug naar huis.

Het rode huisje

Hans en Grietje huisje

 Een heerlijk ontbijt stond voor ons klaar toen we beneden kwamen na een verkwikkende nachtrust, daarna rustig aan en op weg voor onze dagwandeling die Roos zorgvuldig had voorbereid. We begonnen vanuit het hotel en hadden en niet al te lange wandeling gepland naar Slenaken, ik wilde daar vooral ook eindelijk eens dat kerkje van binnen bekijken en ergens neerstrijken voor een lekkernij en zo zou geschieden. Bij het vertrek nog grote schrik, werkelijk onder m'n neus viel een van onze reisgenoten de laatste treden van de trap en kwam akelig op haar arm terecht, bleek later niet gekneusd maar echt gebroken te zijn maar was gelukkig niet zo ernstig dat ze het verblijf moest afbreken, met haar partner naar het ziekenhuis Maastricht en 's-avonds zou ze weer van de partij zijn.
Wij liepen door het zonnetje, langs de Gerardusbron Epen uit op de track van Roos. Was prachtig landschap met een echt "Hans en Griejte huisje" onderweg. We deden het heel rustig aan en namen alle tijd op de vele bankjes om van het landschap te genieten. Want het is in het vroege voorjaar al zo prachtig in dat heuvelland. Dit deel van Zuid Limburg is wel heel fraai met haar dalen, vele stroompjes en uitzichten alom.
Uiteindelijk kwamen we inderdaad in Slenaken en het kerkje was toegankelijk, fraaie glas in lood ramen en verder "as usual
" als in kleine RKkerken, best mooi. Ik moest peinzen dat mijn ouders en grootouders ook hier wellicht hebben staan kijken, homo nostalgicus zal ik maar zeggen. We streken neer bij "Slenaker vallei" en genoten van een stuk huisgemaakte citroenvlaai. We lieten een bus lopen en genoten van de genoeglijke sfeer die in dit mij zo bekende etablissement heerste met Franse chansons van Charles Aznavour en Adamo. Lullig, maar gezellig.
En 's-avonds met het bridgen ging het merkwaardig genoeg heel goed, we werden derde in het klassement terwijl we gedurende de wedstrijd langdurig bovenaan hadden gestaan, dus feitelijk kunnen we het wel.Overmoedig dronk ik niet alleen een glas heerlijke moezelwijn maar ook nog een biertje.

Een tor

 Vandaag aanreisdag voor het bridge- en wandel weekend in Epen in ons geliefde Zuid Limburg, maar eerst naar de markt. Achteraf denk ik: "waarom zo  nodig" want daardoor gingen we onnodig laat op weg en hadden nauwelijks tijd voor de eerste wandeling. Maar goed, Anneke zou zeggen: "een tor in je hoofd". Eerst naar de markt want dat had ik mij als stijfkoppige ouwe vent nou eenmaal in m'n hoofd gezet, ik had een drukke week na het weekend verwacht en dus geen tijd om naar de zuivelboerderij te gaan en ik had geen kaas meer in huis, dus geheel tegen mijn gewoonte in kaas kopen op de markt, waarbij ik overigens uiterst coulant en vriendelijk werd geholpen en daarna nog even bij "Hans" langs voor een zak parelgort. Altijd gezellig met Hans, hij vroeg nog of ik naar een concert was geweest en we kwamen in gesprek over klassieke muziek. Ik zei, stiekem achter m'n hand dat ik eigenlijk ook best wel van de Rolling Stones hield: "maar niet verder vertellen hoor!", grapte ik hem toe en stapte grinnikend op de fiets naar huis. Ik stemde per WhatsApp nog even af met Roos hoe laat we elkaar zouden ontmoeten, dat zou in den Bosch zijn, althans dat was de planning. Uiteindelijk reed de trein van Roos binnen werkelijk enkele seconden voordat de trein naar Maastricht, waar ik voor de zekerheid alvast in was gegaan, vertrok, dus weer even per WhatsApp afgesproken dat we elkaar in Maastricht zouden treffen. Het half uurtje wachten bracht ik door op een bankje in de zon, jawel lezer, eindelijk dit jaar brak de zon enthousiast door en beloofde mij voor een zonnig weekend te zorgen! Daar kwam mijn Roosje uit de trein, we zagen elkaar wel niet maar uiteindelijk troffen we elkaar en na een begroetingskus op naar de bus die ons naar Epen bracht, dwars door het fraaie heuvelland. Het nieuwe "Dekker hotel" lag heerlijk op een wat achteraf-plekje in Epen. We brachten de rugzakken naar de kamer en gingen er direct op uit, genieten van de omgeving en het prachtige weer. Door een modderig pad en verder door de weiland leidde Roos ons op geleide van Komoot. We hadden niet zo gek veel tijd want we moesten natuurlijk op tijd terug zijn voor de ontmoetingsceremonie van het Dekker bridgeweekend. Gezellige mensen, dat gaat vast goed komen!
En inderdaad, genoeglijk gegeten in gesprek met tafelgenoten en later aan de bridgetafel waar we zonder succes op de laatste plaats eindigden in de competitie. En eigenlijk voor het eerst kon dat me geen ros schelen; daar waar ik normaal er de ju in krijg wanneer het zo slecht gaat, deed het me deze keer weinig.
Nog een genoeglijke nazit en toen de poolnacht in op de kamer. Het was koud en de verwarming hield bepaald niet over, maar de bedden waren ruim en dus zijn we maar dicht tegen elkaar gaan liggen slapen met alles dat warm was aangetrokken en over de dekens gelegd. Uiteindelijk heerlijk geslapen!