Balkon gereinigd

 

Niet brandschoon, wel acceptabel

Werd hoog tijd, lang geleden heeft Hugo het achterbalkon een keer grondig onder handen genomen maar ik heb nooit veel meer gedaan dan het afvoerrooster regelmatig door te prikken. Het balkon was gewoon smerig van als en met de afgelopen regentijd was het een groene drab. Was ik begonnen om gebruikmakend van het hemelwater met de bezem vast wat vuiligheid bij elkaar te vegen, daar besloot ik om het wat grondiger aan te pakken en met een warm sop van groene zeep het balkon eens stevig aan te pakken. De laarzen die ik nog heb staan vanwege mijn werkzaamheden in de Eilandspoler kwamen goed van pas, stonden in de schuur te trappelen van ongeduld, wilden graag weer eens gebruikt worden. 
Het was een hele klus, in korte broek op het balkon, maar ik heb het gered, ziet er alleszins redelijk uit, niet brandschoon, maar kan er voorlopig weer mee door.

Julian Barnes

 

Zo'n dikke 20 jaar geleden kreeg ik als leesadvies de Engelse schrijver Julian Barnes. Ik heb destijds ook vast wel een en ander van hem gelezen maar dat is onder het stof van de tijd in het geheugen wat op de achtergrond geraakt. Maar onlangs kwam ik zijn naam weer tegen in zo'n buurtbiebje met "neem maar mee". Het boek "Alsof het voorbij is" nam ik mee en inmiddels heb ik het zelfs twee keer gelezen, ik snapte het eind niet en dat intrigeerde me toch wel. Het is een interessant levensfilosofisch boek en betreft het proces van vele decennia na de jeugd geconfronteerd worden met zaken die ernstige consequenties hebben. Een vrij boosaardige brief die bij de hoofdpersoon na 40 jaar ook hard aankwam ook al had hij  hem zelf geschreven. En de confrontatie met de feiten 40 jaar later kwam hard aan. Dat werd op schitterende wijze beschreven in dit boek dat door de Volkskrant wordt gekwalificeerd als: "Superieur gecomponeerde roman", misschien wat overdreven, maar zeker een leesadvies!

Vijf keer vandaag

 

Ja hoor, ik heb het volgehouden tot nu toe om de buikspieroefeningen dagelijks te doen. Een handdoek uitgerold, de drie afgekeken oefeningen van die meneer in het bos uitgevoerd en nu al vijf dagen lang. Ben inderdaad begonnen met 1 keer alle oefeningen en de volgende dag 2 keer en vanmorgen zat ik dan op de vijf. Ik voel nog geen spierpijn, maar het stelt dan ook nog niet veel voor. Pas wanneer ik spierpijn ga voelen houd ik pas op de plaats en dan voer ik het weer verder op en vraag aan Roos een paar extra oefeningen. Maar... ik blijf benieuwd of ik dit blijf doen. Vaak neem ik mij dingen voor maar vergeet het dan weer. Maar nu liggen handdoek en gewichten gewoon in het zicht in de huiskamer en kan ik het niet echt meer vergeten.

Een uilenbal uitpluizen

 

Kleinzoon Sjoerd 

Roofdieren en vooral roofvogels vreten hun prooi vaak letterlijk met huid en haar op, hooguit verscheuren zij het met hun scherpe snavels. De rotzooi en de resten als haar, tanden en botjes spugen ze weer uit en soms vind je die resten terug in het bos als uilenballen. Eerlijk gezegd kom ik die restanten van vooral muizen al jaren niet meer tegen, wellicht zie ik ze over het hoofd of denk dat het hondenkak is. Ik nam ze altijd mee naar huis en ging ze dan ontleden op de grote tafel in de tuin met mijn viertal kids eromheen. Wat was dat leuk en wat een leuke herinnering die werd opgeroepen door een foto die ik vandaag van Arja kreeg.
Kennelijk bij een lesje over de natuur in de klas van kleinzoon Sjoerd werden uilenballen door de kinderen zelf ontleed. Hij vond het heel interessant aldus z'n moeder. Deed me als opa behoorlijk veel plezier, is toch weer iets anders dan een Ipad. 

Reformwinkel in de Zocherstraat

 

Zuurdesembrood met ham en ei,
een traktatie!

Lien en ik waren ooit begonnen op een nauwelijks te verwarmen zolderkamer op de Overtoom, 4 trappen op en uitzicht op de Hollandsche manege. Soms kon je de paarden zelfs buiten zien trainen. Eenmaal een eigen huishouding vloog bij ons de margarine eruit en kwam de roomboter erin, toen was ik al erg op voedsel gericht. In de buurt, in de Zocherstraat was een Reformwinkel en daar kocht ik Dr Vogelbrood, een zuurdesembrood waar vooral ik gek op was, met ham en gebakken ei vond ik dat een traktatie. Mijn grootmoeder Mien had een Duitse achtergrond en at altijd zuurdesembrood, "Eifeler" meen ik, heb dat bij bezoek aan Duitsland vaak gescoord en wanneer mijn verre Duitse achternicht Gerti naar NL kwam nam ze altijd een "Duits brood" voor me mee.
En dan nu heb ik eindelijk weer toegang tot een origineel smakend zuurdesembrood, en nog wel zelf gemaakt ook dankzij recept en desem van Anna. Heb nu dan ook ham en eieren op zo'n boterham gedaan en een foto gemaakt voor deze blog.

Opnieuw naar het meertje

Voor het meertje

 Broer Henk had mij verteld dat hij vaak op zondag met Charlotte naar het bos bij Driebergen ging; onze familie heeft sterk de neiging om steeds naar de bekende plekken te gaan en dat zit er bij ons drie broers ook behoorlijk in, daarin vorm ik een beetje de uitzondering maar ik moet bekennen dat dat toch vooral door Roos komt die mij telkens nieuwe verten heeft doen kennen en daar heb ik nu ook wel de smaak van te pakken. Neemt niet weg dat ik vandaag opnieuw de behoefte voelde om richting Driebergen te gaan om dat volle meertje weer te aanschouwen en stiekem hoopte ik daar broer Henk met eega te ontmoeten. Deze keer wel de andere richting, dus begonnen in Maarn en door het recreatiepark "het grote Bos". Dus opnieuw de nostalgische route die nu zelfs door die oude plekjes voerde, de "rietkop" waar mijn ouders vertoefden met ons als gezin, deze voor de tegenwoordige tijd wel wat eenvoudige onderkomens stonden er tot mijn opluchting nog wel. Verder was het park uiteraard nogal veranderd, gemoderniseerd, overal reden auto's ener stonden hier en daar van die ultramoderne vakantiewoningen die per week een vermogen kosten. Maar het laantje waar ik ooit met mijn jonge geliefde werd gefotografeerd was er nog, deed me wel wat hoor, 60 jaar geleden. 
Intussen had ik broer Henk een paar keer een WhatsApp berichtje gestuurd, maar helaas had hij zijn telefoon niet bij zich zoals later bleek. Nam niet weg dat ik bij het meertje aan voorbijgangers heb gevraagd om een foto van mij voor het meertje te maken.
Thuis gekomen heb ik het kapje van het zelfgemaakte zuurdesembrood geproefd en dat smaakte uitstekend. 

Buikspier plezier

 

Zuurdesembrood en appeltaart

Een aantal jaren geleden deed ik mijn lichaamsoefening bij Sportcity, ik trok, duwde voor de armspieren, wandelen deed ik genoeg maar toch liep ik ook wel eens hard op de loopband voor de beenspieren en het hart natuurlijk, maar ook de buikspieren kregen een beurt. Ieder uur kwam iemand van de organisatie rond en riep op tot de buikspiertraining onder de naam "buikspier plezier", was behoorlijk intensief. Sindsdien heb ik verdraaid weinig meer met de buikspieren gedaan, hooguit heel af en toe een keer meedoen met Roos wanneer zij haar wekelijkse Pilates training uitvoerde, iedere week, heel gedisciplineerd, waarvoor hulde!
Vandaag was ik als gewoonlijk aan de wandel en zat op het bankje bij het strandje. Daar kwam een meneer aangehold en - ik schrok eerst even - ging op de grond liggen, ik dacht even dat hij onwel was geworden, maar onterecht; hij ging fanatiek buikspieroefeningen doen. Eerst een keer of dertig met kromme knieën, handen in de nek omhoog, vervolgens met het lichaam van de grond heen en weer waarbij de handen richting billen gingen, en tot slot met het ene been over het andere de oefening voor de schuine buikspieren, dus met de elleboog naar de gebogen knie. Ik nam mij voor om dat ook te gaan doen, rustig opbouwen, beginnen met 1 keer alle oefeningen en telkens per dag 1 erbij. En dan verder ook de armen met de gewichten. Ben benieuwd of ik dat ga doen en of ik het vol zal houden.
Verder stond deze dag toch ook in het teken van het maken van zuurdesembrood. Gisteravond had ik het bodempje desem dat ik van Anna had gekregen "gevoed" met een schepje volkorenmeel en wat water, goed gemengd en ja hoor, vanmorgen was het al rustig aan het bruisen gegaan. In de loop van de middag heb ik de werkwijze van Anna voor het maken van het brood vrij precies gevolgd, het desem door de voorgeschreven hoeveelheid meel gemengd met zout en water en in de keukenmachine grondig gemengd/gekneed. Na ruim 3 uur meer meel toegevoegd en flink gekneed en in de vorm gedaan. Middenin de nacht bij de gebruikelijke pitstops even gecontroleerd of het wel goed ging rijzen, hetgeen het geval bleek te zijn. Toen ook maar middenin de nacht een appeltaartje voorbereid en toen bij de laatste pitstop bleek dat het brood voldoende was gerezen beide in de oven een uur bij 180 graden afgebakken. Het resultaat mocht er zijn! Zag er uitstekend uit.

Nostalgische route

 

Goed vol zo te zien

Zoals ik woensdag met broer Henk had afgesproken ging ik vandaag op onderzoek uit om te zien of er water zou staan in het meertje bij het grote Bos bij Driebergen. Aangezien mijn fiets bij het station stond besloot ik om direct van de bushalte bij mij om de hoek met bus 58 naar station Driebergen Zeist te gaan en van daaruit de wandeling naar het meertje te maken. Ik was redelijk bijtijds. Voordat ik vertrok kreeg ik nog een WhatsApp bericht van Anna met de vraag of ik in de loop van de middag langs kon komen voor een koppie rhee. Natuurlijk kon dat. En lekker bijtijds begon ik aan de wandeling. Eerst door Bornia, waar ik jaren geleden veel met Roos had gewandeld en toen richting meertje. Ik kwam bij het viaduct onder de snelweg, de Traay, een weg waar ik met mijn opa en vader en m'n "kleine" broertje Henk had gewandeld vanuit het grote Bos naar Austerlitz. Daarbij had ik Henk op m'n rug omdat hij een akelige wond had op z'n been die pijn deed bij het lopen. Ondertussen appte ik wat met broer Henk. Ik kwam in de buurt van het meertje en ja hoor daar lag het: "Talassa!" dacht ik al was het dan geen zee maar wel een welkom water. Ik kon mij niet heugen dat het er destijds ook zo hoog bij lag maar dat moet wel als Henk daar tot zijn nek toe in het water kon staan. Ik fotografeerde en stuurde dat naar Henk. Uiteindelijk verder en ik besloot om de track uit te breiden naar Maarn. Daarbij kwam ik langs het grote Bos, langs een laan met beuken, langs het oude graanveld van m'n vader en uiteindelijk bij het station. Was echt een nostalgische trip geweest. En daarna nog even naar Anna voor een kop thee dacht ik. Ze had een verrassing voor me, twee sneden zelf gebakken zuurdesem brood. Na de thee ging ik door naar de flat en at één van de sneden brood op en die was toch lekker! "Zo hoort zuurdesembrood te smaken", bedacht ik mij en het had ook de goede consistentie. Ik appte dat aan Anna en vroeg haar om wat desem van haar en haar werkwijze voor het maken van het brood. Dat kwam helemaal in orde.  

Eitjes kopen bij de Vennerij

 Vandaag had ik vanwege het mooie weer met Roos afgesproken om weer eens naar de Vennerij te gaan. Dus pakte ik mij rugzak vol met lege eierdozen en vertrok met de fiets naar het station. Ik nam de trein van 9 uur en Roos de trein van 10.00 uit Wijhe en dan zouden we samen met de trein naar Dalfsen gaan. Dus zat ik op haar te wachten bij de Arriva trein en daar kwam ze aan. Gezellig om elkaar zo te ontmoeten voor een daggie wandelen. We namen in Dalfsen het buurtbusje richting Vilsteren en stapten onderweg uit vlakbij de Vennerij. Het werd uiteindelijk een wandeling van 10 km, ik ging met twee dozen eieren en een flinke hoeveelheid varkensvlees weer terug, helaas was er een aanrijding ergens in de buurt van Utrecht en ging de stoptrein niet verder dan Den DOlder. Ik besloot om dan maar in Hilversum over te stappen, maar is was niet de enige, het was zo schreeuwend druk voor de trein naar Utrecht dat ik uiteindelijk maar via Amsterdam CS terug ging naar Utrecht en met de bus door de regen naar de flat.

Naar Egmond aan zee

 

Familie bijeen

Had wat voeten in de aarde om daar te komen, Henk kwam mij ophalen, gewone tijd, half elf bij station Bakkum (Castricum dus) en verder naar Egmond. Door omstandigheden kreeg de Tom Tom het op haar heupen en uiteindelijk moesten verkeersborden en komoot ervoor zorgen dat we op het parkeerterrein kwamen waar we nicht Margreet ontmoetten. Ja ja een familie afspraak om te gaan wandelen op het strand en in de duinen van Egmond. Werd een heel gezellige dag waarin we genoten van strand, een strandtentje, herinneringen en niet te vergeten de nachtegalen die al voluit hun gezang lieten horen. Het werd een uitermate gezellige dag voor ons drietjes. Gelukkig had ik een extra muts in mijn rugzak zodat Henk geen kouwe kop hoefde te krijgen. En wat waren de duinen mooi na al die regen, de valleitjes vol water en alles in het frisse groen. We genoten volop terwijl we over "vroeger" spraken. 
We hielden het de hele tijd droog en net als bij de aankomst regende het even krachtig bij vertrek. We zwaaiden Margreet uit, zij had net als vorig jaar een appartementje gehuurd voor een weekje Egmond. Toen we al die met water gevulde valleitjes zagen vroeg Henk zich af of "het meertje" bij het grote Bos in Driebergen misschien ook weer vol met water zou staan. Hij wist zich nog te herinneren dat hij tot zijn nek toe in het water stond als kind tijdens de vakanties. Ik ken het meertje de laatste jaren slechts als een droogstaande verdieping met gras en zelfs bomen, maar zeker niet meer als meertje en beloofde hem om er vrijdag heen te gaan zodat hij het eventueel het weekend zou kunnen bekijken als het inderdaad weer gevuld zou zijn. Ik was zelf ook wel benieuwd hoe het er bij zou staan, alle watertjes op de heuvelrug zitten vol water dus het meertje waarschijnlijk ook.  

Garderen

 

Peter en Jessica met hun twee zonen

Peter en Jessica waren deze week met vakantie in Garderen. Ik had voorgesteld dat ik een dagje langs zou komen en ik stelde voor om dat vandaag te doen, het was een wat regenachtige dag en dan zouden ze er vast niet met de fiets op uit gaan. Ze gingen die ochtend met de kinderen naar het zwembad en dus kwam het hen goed uit als ik wat later kwam en dus op naar Putten en met de bus naar Garderen. Daar zat het gezin in een uitermate luxe vakantiebungalow, wat een verschil met vroeger bedacht ik mij terug denkend aan die kleine "rietkop" in het grote bos waar we met het hele ouderlijk gezin en vaak nog met extra logés vertoefden. Joris toonde mij zijn kamer en hielp mij met het openen en dichtdoen van de deur met een voor mij onbekend soort slotmechanisme. Lekker aan de thee en in de loop van het bezoek een wandelingetje. Dat werd niet zo'n succes, Jessica had pijn in haar rug en Joris moest eerst wat eten en de regen dreigde eveneens verder roet in het eten te strooien maar uiteindelijk gingen we toch op weg door het bos in de buurt van het voor Jessica bekende terrein.

Lief fotootje van Marijn in het zwembad

Zij had hier in vroeger jaren vaker met haar ouders gekampeerd. Mooie Veluwse bossen hier, Sprielderbos meen ik. Na een klein uurtje weer terug naar het verblijf maar niet veel later bleek Joris TV te willen kijken en gedecideerd besloot hij dat opa dan maar weg moest gaan wat ik met enig gepruttel dan ook deed en vervolgens vanuit de bushalte een door Komoot fraaie wandeling liep via Klein Boeschoten terug naar een kleine 10 km verder gelegen bushalte, zeer fraaie wandeling uiteindelijk en ik haalde de trein van half zeven in Putten precies. Kreeg op het perron zelfs een saucijzenbroodje van een alleraardigste knul die vertelde dat ze "over" waren op z'n werk. Hij had de buschauffeur ook al gefêteerd met een saucijzenbroodje. Ging er goed in.

Nog wat foto's

Duimen vergelijken

Roos en ik lagen in bed nog wat na te praten over de genoeglijke dag van gisteren, de ontmoetingsdag van de kinderen en daar kregen we al wat WhatsApp berichten al dan niet met foto's. Gisteravond waren we uiteindelijk met z'n tienen , want ook de kleine Mees was aanwezig geweest, er hadden zelfs twee babies aanwezig kunnen zijn als ook Jessy haar kleine Stan had meegenomen maar die had ze expres achtergelaten bij "paps" zo meldde zij Joke. Was zo lief zo'n rustige baby aan tafel.

Mees op m'n nek

Ik had hem nog op schoot genomen en mede van mijn nagerechtje laten genieten. Joke voedde hem zelfs aan tafel met een grote omslagdoek om niet al te opzichtig in het restaurant op te vallen. Ik vind dat zo'n lief gezicht en heb dat met al mijn 10 kleinkinderen al zo vaak kunnen aanschouwen. Robert stuurde vandaag nog een fotootje waarop hij nog een meegenomen stukje spektaart stond te verorberen, Peter stuurde een paar foto's.

Nathalie tussen drie broers in

Ontmoetingsdag 2024

 

De statiefoto van 2024

Net als voorgaande jaren ook dit jaar weer een ontmoetingsdag met alle sibbies zoals dat in "onze kringen" tegenwoordig wordt genoemd. Dus mijn wettelijke kinderen en de donorkinderen kwamen vandaag bijeen bij mij op de flat. Dit jaar verliep het wat chaotisch, Joke had een heel plan voorgesteld met wandeling, Mariska zou na haar werkzaamheden komen en uiteindelijk verliep alles heel anders en was Joke uiteindelijk degene die als laatste aansloot en uiteindelijk zelfs uitsluitend deelnam aan het diner bij de Biltsche hoek. Ik had van tevoren al gezegd dat uit chaos de mooiste dingen ontstaan en het was dan ook heel genoeglijk om dat stel weer bij elkaar te zien. Voor Robert de eerste keer en hij had het evenals de anderen goed naar z'n zin. Alle kazen en andere lekkernijen vonden goed aftrek. Voorde zekerheid had ik nog maar een extra spektaart gebakken en ook die verdween evenals het rozijnen-notenbrood, de twee vaste onderdelen naast zalm en paling. Het was weer een ouderwets vreetfestijn. Voor Nathalie had ik speciaal roquefort gekocht op de markt bij de geitenboer.
Net als voorgaande jaren zat ik te gnuiven van plezier, al die nakomelingen, rijkdom hoor. Ze waren er niet allemaal vanwege drukte, maar uiteindelijk zaten we toch met 9 man aan tafel bij de Biltsche hoek en daar hebben we nog heerlijk gegeten!

Nee, geen klompen!

Op blote voeten met een schep?!

Robert stuurde een foto van zichzelf, werkend in de tuin. Op blote voeten was hij met een schep de grond aan het omspitten zo te zien. Het ging mij door merg en been, met blote voeten, dat doet toch pijn. Dus stuurde ik hem een berichtje dat hij van mij een stel klompen zou krijgen, maar nee hoor, harde kerel, dat wilde hij niet, zou hij nooit van z'n leven gaan dragen.  

Kinderstemmen

 Vanmorgen reed ik met de fiets langs ons oude huis aan de Hoflaan en tot mijn grote genoegen hoorde ik daar overduidelijk het geluid van kinderstemmen. Ik besloot om even langs te gaan om uiting te geven aan mijn blijdschap dat dit prachtige huis kennelijk weer bewoond werd door een gezin met kinderen. Dus zette ik mijn fiets in de poort en belde aan. Toen er niet werd open gedaan liep ik door de tuin richting loghia en daar zag ik een jonge mevrouw met een kind. Ze was natuurlijk verbaasd om mij daar te zien, ik sprak haar aan als oud bewoner van dit huis en dat ik zo blij was te kunnen constateren dat er weer kinderen woonden: "dit is echt een huis voor kinderen om jeugdherinneringen op te bouwen". Zij beaamde dat en we spraken over het huis. Ik kon haar een paar dingen vertellen onder andere over het kamertje op zolder waar heel vroeger een dienstmeisje haar domicilie had. Toen wij er in 1980 onze intrek namen lagen er nog spullen van deze dienstbode in de kast meende ik mij te herinneren. Ik had er later vogels gehouden en nog later als kantoortje ingericht. Nadien was de hele zolder door nieuwe bewoners heringericht als een soort bioscoopruimte en nu was alles verwijderd en was het een grote ruimte geworden. Ik mocht het huis aanschouwen en het was weer mooier geworden maar nog veel van de ouwe glorie was behouden gebleven waaronder de taartenkast. 
Ik vertelde dat ik een foto had van het huis nadat het was gebouwd in de jaren 20 van de vorige eeuw. Ik heb een foto van deze foto opgestuurd. Leuk! 

Ruim uitsnijden

 

Mooi gehecht nietwaar?

Sinds enige maanden inmiddels heb ik een andere huisarts omdat de vorige behandelaar zijn praktijk had gestopt wegens leeftijd. Nadat ik mij bij hem had vervoegd voor kennismaking en een nieuw stripje diclofenac ben ik inmiddels al een keer of vier bij hem "onder het mes" geweest. Bij dat eerste consult vroeg ik wat hij vond van een paar plekjes in mijn gezicht en dat was volgens hem reden voor nader onderzoek en naar bleek terecht. Ook vond hij het belangrijk dat ik voor nadere inspectie bij hem zou komen voor een volgend onderzoek en daarbij werd opnieuw reden gevonden om te snijden: "ruim uitsnijden" om bij maligniteit alles direct weg te nemen. Het werd een forse jaap en nadat het verband was verwijderd wilde ik graag zien hoe het eruit zag, kon ik namelijk zelf niet zien, zelfs niet met een spiegel. Was een fraai gehecht litteken geworden zag ik.

In memoriam

 

De ouwe senaat van PROIRA

Van vriend Huib kreeg ik een bericht dat een van onze voormalige dispuutsgenoten was overleden. Dat drukt je dan toch wel met je neuzen op de realiteit van de sterfelijkheid. Het is lang geleden dat we in onze vriendenclub, dispuut PROIRA ons ledig hielden met het studentenleven. Ik denk nog met veel plezier terug. Ik heb veel geleerd in het dispuut, ben zelfs voorzitter geweest, praeses met een duur woord in de senaat oftewel het bestuur. Tussen mijn oude foto's zelfs nog een afdrukje van die tijd. In mijn privé archief heb ik een in memoriam geschreven om nog eens diep in gedachten te zijn met mijn best dierbare dispuutsgenoot die ik een aantal jaren geleden nog hier op de flat heb gesproken en we samen het verleden hebben opgerakeld.

Naar het Savelsbos

Karakteristieke boom

Deze keer was het mijn stomme schuld dat we elkaar niet op tijd troffen in den Bosch. Ik snap het nog steeds niet, maar uiteindelijk kwam het toch goed en gingen we met bus 350 naar de halte Vendelstraat in Cadier en Keer. Bij het uitstappen had ik grote behoefte aan een herentoilet, maar dat mocht de pret niet drukken alleen moest ik een andere wandelclub wel eerst voor laten gaan hetgeen zij lachend deden. En daar stond het bekende bankje en besloten we, althans Roos dat we een alternatieve route zouden nemen. We belandden al snel in het Savelsbos, veel bloesem wit van de daslook, bosanemoon en geel van het speenkruid, allemaal fris jong groen, een lust voor het oog. Wèl nog de drab van de niet aflatende regen van de laatste weken. Heel voorzichtig lopend en af en toe gewoon dwars door de modder en de plassen liepen we door het ons inmiddels wel heel bekende bos dat geldt als het mooiste bos van NL. Ben ik het zeker mee eens hoewel het bos bij Slenaken er ook mag zijn en daar is het een stuk rustiger, voel ik me ook heel erg thuis.
We eindigden in St Geertruid en met de bus naar Gulpen waar we ons door An en Piet hebben laten verwennen met hun heerlijke friet met kroket en mayonaise. En toen door naar de Bilt en geslapen als de bekende rozen.

Koekjes bakken

 

Joris geconcentreerd aan het werk

Kleinzoon Joris is op 1 april jarig dus alle reden om koekjes te bakken. Dat is ook een van zijn geliefde bezigheden, daartoe aangezet door moeder Jessica. Ik vroeg aan Peter om een recept voor het maken van koekjes, ik ben best gek op koekjes maar heb geen idee hoe ik die moet maken. Maak eigenlijk altijd het zelfde, brood, spektaart, krentenbrood en appeltaart. Daarentegen zou ik ook best (weer) eens zuurdesembrood willen maken en koekjes.En nu heb ik een recept van Peter en de kunst kan ik afkijken van kleinzoon Joris, inmiddels alweer 4 jaar oud. Hij heeft dus alweer de schoolgaande leeftijd. 

Bovenop de Kilimanjaro

 

Geen trucfoto

Donorzoon Robert heeft de afgelopen week een huzarenstukje gepleegd, hij heeft de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika beklommen daarbij geholpen door een hele crew dragers en ander ondersteunende hulp voor het koken en andere zaken. Hij moest wel zelf klimmen dus een hele prestatie. Hij stuurde mij een paar foto's waarvan ik dacht dat het truc foto's waren. Bij degene die ik hier plaats vertelde hij dat het een kwestie was van heel hoog kunnen springen, direct je benen intrekken en van onderen uit fotograferen en dat op hoogte ha ha. Een knappe prestatie en hij heeft het gered bij -20 graden op de top. Daar was hij iets dikker gekleed dan op deze foto. Die dikke kleren werden door de crew naar boven getorst. Maar bravo!

Eindelijk

 

Een blij lachend echtpaar in hun nieuwe huis

Het valt tegenwoordig niet mee om een nieuw huis te verwerven. Afdingen op de prijs is er niet meer bij, je moet als koper opbieden en de hoogste bieder krijgt "de pot". Zo hebben Douwe en zijn Ana al enkele keren de neus gestoten maar nu is het gelukkig voor elkaar en kunnen ze neerstrijken in de plaats die hen trok. Een gelukkige foto van het span maakt dat wel duidelijk. Veel geluk in jullie nieuwe huis kids van deze kant!

De Johannes Passion van Bach

Ik kan het toch niet laten om op "Goede Vrijdag" of sowieso zo rond Pasen naar "de Mattheus" te luisteren, de mooiste muziek die ik ken. Afgelopen week heb ik dat inderdaad gedaan, maar voor vandaag heb ik "de Johannes" opgezet via Youtube. En terwijl ik de bloggies van deze week aan het bijwerken ben beluister ik deze prachtige muziek die ik ooit ook zelf heb mogen zingen in het koor. Een uitvoering door een Duits gezelschap, prachtig met een vrouwelijke Alt voor de Altus partijen viel me op en dat vind ik voor de afwisseling wel erg mooi klinken in plaats van die wat geforceerd klinkende countertenorstemmen die sinds enkele decennia de concertpodia hebben gedomineerd. Ik vraag mij af hoe dat zo is gekomen, de jongensstemmen zijn toch ook niet terug gekomen om de sopranen van hun plek te verdrukken. Die aria's zijn, uitgevoerd door een stevige contra alt als Kathleen Ferrier toch het mooiste, althans in mijn oren aanzienlijk muzikaler dan die afgeknepen mannenstemmen. Kwestie van smaak natuurlijk.

Op kraamvisite

Met de kleine Stan op schoot

Inmiddels is zoon Stan van Jessy alweer enkele weken oud, vandaag waren we welkom voor de kennismaking met de baby en de ouders geluk te wensen. Roos was er speciaal gisteren voor naar de Bilt gekomen en vanmorgen vroeg met de bus naar Utrecht en door naar Zoetermeer. De kleine Stan lag rustig te slapen in de kamer maar al snel ging hij van schoot naar schoot met aandacht van de ouderen zoals dat aldus Frans de Waal eigenlijk alleen bij de mens gebeurt. Leuk weetje!
Met baby wisselend bij Roos en mij op schoot spraken we met de ouders. Tijdens het gesprek realiseerde ik me dat een kraamvisite kort dient te zijn, zeker wanneer de kraamhulp niet meer aanwezig is. Dus kapte ik het bezoek eerder af dan Jessy had voorgesteld en daar gingen we weer. Met de tram naar den Haag CS. Ik wilde nog even langs bij Arja maar die bleek met de kinderen op stap te zijn en dus even door de binnenstad gewandeld en weer terug naar huis. Een lekkere salade gemaakt met de paardenbloembladeren uit Limburg en op gesmikkeld.
's-Avonds  voor de tweede keer naar het koor, was heel gezellig met een korte repetitie die werd geleid door de pianist. Er was nu een partituur voor mij, maar ik had ondanks de leesbril moeite om het te lezen, dus helemaal zonder bril gezongen maar dan kun je de dirigent weer niet goed zien. Nou ja, ik doe mijn best, m'n ogen worden wel slechter merk ik. Eén van de liederen staat ook op Youtube, "A new day". De repetitie werd nog gevolgd door een bijzonder gezellige nazit met borrel en een quiz die het groepje waaraan ik deelnam nog won ook?! We kregen zelfs een flesje wijn, ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij als invaller. Op de terugweg naar huis merkte ik tot mijn schrik dat ik wel erg weinig zie in het donker, dat was me van de week ook al opgevallen toen ik van de bushalte KNMI naar huis wandelde.

Een volle dag

 

Het beekje "de Gulp" heette mij welkom

Mijn met moedervlekken bespikkeld vel vormt een zwakke plek in mijn fysiek, in de afgelopen jaren hebben de huisartsen die mij de eerste-lijns zorg verleenden regelmatig stukjes weggesneden. En de huisarts die sinds kort mij deze zorg verleent heeft mij op het hart gedrukt dat ik mijn huis jaarlijks moet doen inspecteren en dat was vandaag gepland. Dus vanmorgen in alle vroegte naar de praktijk. En inderdaad was er aanleiding tot het nemen van een biopt en nadere behandeling.
KNMI had voor vandaag een (inmiddels wat zeldzame) droge dag voorspeld en dus had ik mij een wandeldag in Limburg beloofd waarbij ik, gezien mijn Dalvrij abonnement rekening kon houden met de half zeven grens na de avondspits. Ja inderdaad lezer, een OV rit van 3 uur, een wandeling van een uurtje of 4-5 en een terugweg van eveneens 3 uur, die door storing met een bus zelfs langer zou duren, maar het was zeker de moeite waard! Om 14 uur stapte ik uit de bus in Slenaken en wandelde van bankje naar bankje terwijl ik onderweg even ging zitten wat las in een van de boeken op m'n e-reader (weegt lekker weinig!) en genoot van het uitzicht. Lekker in korte broek gewandeld, door het bos bij Slenaken, over de track die Roos had geconstrueerd toen we in Epen logeerden met Dekker bridge een paar weken geleden. Via een grote omweg dus richting Epen. Onderweg nog flink wat paardenbloembladeren geplukt voor de paardensla, vind ik zo lekker met fijn gesneden appel, wortel en noten, gegarneerd met yoghurt, olijfolie en eidooier. Ik verbeeld mij dat die oergrond van Limburg nog in de originele mineralen voorziet die de planten en ook de eters van deze planten nodig hebben, daarom pluk ik bij voorkeur alhier. 
Uiteindelijk een stukje afgestoken en naar een bushalte gewandeld op weg naar huis.  Die bus strandde echter bij Noorbeek. Uiteindelijk ben ik via Gulpen en bus 350 in Maastricht beland. Was pas over 22 uur thuis en binnen een half uur lag ik op één oor.

Bij het haardvuur

 

Een warm knapperig welkom

Bij een eerste bezoek aan de Haarmühle had ik voorgesteld om daar regelmatig te gaan eten, een bijzonder genoeglijk restaurant, net over de grens bij Buurse waar je met de buurtbus twee keer per uur kunt komen vanuit Haaksbergen, wat wil je nog meer. En zo gingen we vanmorgen al om 9 uur met de trein naar Zutphen en via Goor naar Haaksbergen waar ik zo nodig moest dat ik op het busstation direct beschutting moest zoeken in een nabij bosje en helaas bij het verlaten in een zachte hondendrol stapte. De restanten daarvan kon ik gelukkig in een plas water en hoog opstaand struweel verwijderen voordat we in het buurtbusje met een bijzonder gezellige chauffeur stapten. Zij bracht ons met gezwinde snelheid naar de grens en we liepen rustig via het prachtige natuurgebiedje Witte veen naar het restaurant. Daar werden wij hartelijk verwelkomd door een genoeglijke sfeer en de warmte van een knapperig brandend houtvuur. De vriendelijke ober had zojuist ons gereserveerde tafeltje gedekt dus konden we snel aanschuiven en ons alvast verlustigen op het maal via de menukaart.

Dat ziet er goed uit!

Het water liep me bij voorbaat al in de mond. Er stonden "Schnecken" op het menu, heerlijke wijngaardslakken en ook Nieuw Zeelands lamsvlees. Ik wist dan ook snel wat ik wilde bestellen, maar ja, mijn Roosje is een weegschaal en kan soms (te?) lang twijfelen en daarom "moest" de ober nog een keer later terug komen tot mijn ongenoegen. Maar uiteindelijk besloot zij tot een middag menuutje dat ook op de kaart stond.
Het duurde even maar uiteindelijk werd al het lekkers opgediend terwijl we alvast genoten van een wijntje, wat gezellig is het hier en grappig genoeg geopend op de maandagen. Afgelopen zomer zaten we op het buitenterras, maar hier binnen, met haar Duitse gezelligheid heeft toch mijn voorkeur. Nou ja, we hadden ons voorgenomen om hier regelmatig te gaan lunchen, dus dat zal er wel af en toe van komen! Nu werd al het lekkers voor ons uitgestald en we lieten het ons smaken!
Nog een nagerecht en het zat erop. We moesten ons nog enigszins haasten om op tijd te zijn voor onze aansluitingen op OV. Met de bus naar Almelo en daar namen we afscheid. Roos ging via Zwolle naar Wijhe en ik via Amersfoort naar de Bilt. Was een heerlijke dag geweest.

Das erste Grün

 

Prachtig die tere beukenblaadjes

Het voorjaar is losgebroken, een paar weken eerder dan "vroegig", je ziet het in het bos met het vrolijk stemmende eerste groen, de knopjes van de beuken springen open en de tere nieuwe (eetbare!) blaadjes komen voorzichtig tevoorschijn, een vrolijk stemmend proces. Het heeft Heine echter droefgeestig gestemd, een stemming die hij heeft neergelegd in een gedicht: "das erste Grün", door Robert Schumann getoonzet in een prachtig lied waarmee ik voor het eerste kennis maakte door toedoen van mijn goede vriend Dick in Vaals. Hij zong dat lied vaak wanneer we in het voorjaar langs 's-herenwegen wandelden; hij zong het uiteraard in marstempo zoals dat wandelaars betaamt zodat ik het altijd als een vrolijk lied had geïnterpreteerd. Ik kwam het een keer, bladerend in een Schumann partituur bij toeval tegen (wist niet eens dat het van Schumann was?!)  en ben het met Roos gaan doen, dat wil zeggen zij zong en ik begeleidde dat, maar in marstempo zoals ik het van Dick had "geleerd". Pas veel later verdiepte ik me, daartoe ongetwijfeld aangezet door Roos in de tekst die (uiteraard op z'n Heine's) droefgeestig, melancholiek is en vraagt om een subtiel tempo. 
En vaak wanneer ik in deze tijd door het bos wandel schiet mij dit lied in het hoofd maar "klinkt" nog steeds in het tempo van die ouwe Dick, lekker vrolijk, gelijk de stemming die dat eerste groen oproept.

Andreas Bunier

 

Roos maakte mij attent op een boek met de merkwaardige titel: "Metselaar van de wereld", een biografie van Andreas Burnier, geschreven door Elisabeth Lockhorn. In het boek, dat ik nog lang niet uit heb overigens, wordt het portret van Andreas Burnier zo precies beschreven dat zij gewoon voor me gaat leven. En al lezend merkte ik dat Burniers' belezenheid, haar onwaarschijnlijke eruditie mij enigszins bekend voorkwam, en wel bij mijn partner Roos. In de ruim dertig jaar dat ik haar heb leren kennen heeft zij mij op veel terreinen doen ontwikkelen. Met mijn soms wat arrogante houding die voortkomt uit mijn al te groot ontwikkeld zelfvertrouwen heeft mij tot heden onvoldoende doen realiseren dat ik een groot deel van mijn ontwikkeling heb te danken aan haar. Ze heeft een subtiele manier van sturing waardoor ik mijzelf in de mening heb gesterkt dat ik alles zelf hebt gevonden terwijl zij mij die richting in heeft geholpen. Ik denk alleen al aan de zet die zij mij gaf door het boek: "de rand van chaos" onder de neus te duwen, maar ook mijn kennismaking met de klassieken en niet te vergeten sociologische verschijnselen als de "Verneinung" en noem maar op.
Doordat ik over Burnier las kreeg ik een zeker bescheiden gevoel en moest ik mijn dankbaarheid aan Roos ventileren. Dat ging overigens gewoon via de telefoon. Maar ik ben blij dat ik mij dat heb doen realiseren en misschien een beetje bescheidenheid in mijn zelfvertrouwen heb geborduurd. Dank Sharn!

Een kwartier te vroeg?!

Heel ongewoon voor Joke om
ergens te vroeg te zijn

Terwijl ik gisteren in de trein zat belde Joke me met de vraag of ik het leuk zou vinden om vrijdag, vandaag dus mee te lopen met de palmpaas optocht van de kinderen op school: "het begint om 11.30" en natuurlijk is "opa" dan present. Vanmorgen rustig aan gedaan, eerst nog even naar de markt om bij Hans havermout en nog wat dingetjes in te slaan en daarna op naar het station. Uiteraard was ik te vroeg en stond ik al om 11.15 bij de school te wachten. Tot mijn verbazing was er nog niemand, geen ouder te bekennen. Dat Joke er nog niet was verbaasde me niet want die is nooit te vroeg maar altijd iets te laat of gewoon te laat. Maar om 11.30 kwam ze er toch aangezeild op de fiets met daarachter de aanhangconstructie met daarin de wat verkouden kleinzoon Mees, inmiddels al een behoorlijk uit de kluiten gewassen baby van 7 maanden. Mees werd met wagen en al losgekoppeld en we gingen alvast bij de uitgang staan waar we de klas van Bram konden verwachten, maar nog steeds geen andere ouders. Joke kreeg opeens een gedachte dat ze de afspraak expres een kwartier eerder had gepland in haar agenda en had dat vergeten en was nu dus - vooral tot haar eigen verbazing - een kwartier te vroeg.

Samen met Bram

Uiteindelijk begon de optocht, met een hele stoet kinderen en hun ouders al zingend richting een ongehoord mooi natuurgebiedje vlakbij de school. Ik keek m'n ogen uit, wat een pracht stuk zomp, moeras, kan natuurlijk heel goed in Gouda dat kampt met een erg hoge grondwaterstand, maar toch. Er stonden kievietsbloemen in bloei. Maar daar waren we niet voor gekomen maar voor de viering van Palmpasen. Er werd gezongen dat het een lust was en toen weer terug. Daar moesten Joke en ik weer wachten tot de kinderen, Ronja en Bram uit school kwamen maar die tussentijd gebruikten we om boodschappen te doen. Uiteindelijk kwamen de kinderen uit school, kleine Ronja ging met een vriendinnetje mee en Bram ging met ons mee. Ik wist dat er een goede viswinkel zat op de terugweg en Joke vond het erg leuk met name voor Bram om daar even iets te nuttigen. Bram is nooit erg snel en zeker niet met eten dus duurde het erg lang voordat hij de lekkerbek er helemaal in had geschoven. Joke kreeg hoge nood, dat wil zeggen zij moest heel nodig de baby voeden want de spanning werd haar te groot. Dus zei ik dat ze vast met Mees naar huis moest fietsen en dat ik wel met Bram na zou komen. Was trouwens heel gezellig zo met een klein kind alleen te zijn als grootvader. We liepen rustig door de winkelstraat richting huis. 
Uiteindelijk kwam ook Ronja weer thuis en intussen kookte Joke een uitgebreide Indiase maaltijd, ze kan zo lekker koken die dochter van me! Pieter kwam naar beneden en uiteindelijk schoven we met z'n allen aan tafel en lieten het ons smaken. Uiteindelijk moest ik me nog haasten om de bus te halen en ik was vlot weer thuis op de flat, zo moe als een hond. Gek hoor hoe moe je wordt als bejaarde van zo'n dag in het gerammel met kinderen. 

Poentjak met Jim

Vandaag hadden Roos en ik een lunch afspraak met een gezamenlijke bekende, Jim. Zowel Jim als ik zijn we deelnemers aan het initiatief "Priamos", het gezelschap van KI donoren. Enkele maanden geleden ontmoetten Jim en ik elkaar voor het eerst tijdens een bespreking bij VWS. Na afloop bleek dat hij bij de stenografie van de tweede kamer werkzaam was geweest. Nu wil het toeval dat Roos daar jaren geleden eveneens werkzaam was geweest, dus nam ik aan dat Jim haar naam nog wel zou herinneren, dat bleek echter niet het geval want in die tijd gebruikte Roos nog haar ongebruikelijke geboortenaam, Rosasharn, een naam afkomstig uit het bekende boek van Steinbeck, "The grapes of wrath",  de druiven der gramschap. Een naam waarvan een oom van Roos al zei dat je zo'n naam niet aan een kind kon geven en inderdaad heeft ze die naam later verwisseld voor het gangbaarder "Roos", klinkt ook meer naar haar lieve aard! Nou daar kwamen we snel achter en inmiddels heeft Roos zelfs al kennis gemaakt met een heel gezelschap van voormalig collegae van de stenografische dienst van de tweede kamer. Maar voor vandaag had ik hen beiden uitgenodigd om gezamenlijk te gaan eten in den Haag bij een Indonesisch restaurantje waar ik al vaak geweest bent, Poentjak. Ik had gereserveerd, was achteraf misschien niet nodig geweest, maar voor de zekerheid is dat wel aan te bevelen.
En het was toch gezellig, leuk om die twee over hun werkervaringen van zo lang geleden te horen spreken. Later hadden we het met z'n drietjes natuurlijk ook over een aantal aspecten van het KI "gebeuren" waarin we allen zijn betrokken en met Priamos als platform voor de KI donoren. We hebben er zo lang gezeten dat de ober uiteindelijk uit zichzelf maar met de rekening kwam maar toen was het ook echt wel tijd om afscheid te nemen. Moeten we gewoon af en toe doen vind ik, was ook weer fijn om bij Poentjak te eten.
Voor mij was de dag hier niet helemaal mee afgelopen, want 's-avonds heb ik voor de eerste keer meegezongen met het Biltse koor "Zang veredelt" in het kader van hun afscheidsconcert zal ik tot het eind van het jaar de bassen versterken; aan mannen is altijd gebrek in een koor en ik vond het weer heerlijk om mijn stem te gebruiken. Was wel weer even wennen hoor, ik had geen partituur en bleek ook m'n leesbril nodig te hebben maar niet meegenomen helaas. Volgende week beter.

En vandaag vanuit Mook

 

Een vers graf op de natuur begraafplaats

De wandeling van gisteren smaakte naar meer en daarom had ik zelf een track gemaakt. Aangezien ik mijn hoofdhuid moet beschermen tegen de zon koos ik voor een zuid-noord wandeling vanuit station Mook. Daar kun je vanuit Nijmegen twee keer per uur komen, het is wel behoorlijk lang reizen, bijna net zo lang als naar Zuid Limburg, maar het ligt qua reisafstand iets dichter bij Roos dan bij mij en dus een mooie plek om elkaar vanuit onze twee behuizingen te bereiken voor een trippie. Maar vandaag in m'n eentje want Roos heeft een heel drukke week met vanavond een belangrijke vergadering. Maar zoals de trouwe lezers inmiddels wel weten wandel ik ook graag in m'n eentje, lekker rustig. Ik mag graag van een bankje genieten en daar is niet iedere mede-wandelaar een liefhebber van en in m'n eentje ben ik eigen baas. Zo heb ik vorige week een wandeling gemaakt op de Veluwe waarbij ik telkens op een bankje langdurig heb zitten lezen, gewoon eigen tempo en tussendoor genieten van een boek! Ook vandaag had ik de e-reader meegenomen met een biografie van Andreas Burnier, een heel bijzondere persoon met een uiterst "afwisselend" leven inmiddels achter de rug, zij is in 2002 overleden. In de trein heb ik geconcentreerd al met al uren kunnen lezen, net als vroeger in de tijd dat ik dagelijks forenste, ik heb de smaak daarvan weer helemaal te pakken. Met een goed boek in de trein.
Maar vandaag ging de wandeling vanaf station Mook beetje naar het noorden van dit gebied, naar een bushalte in de Heilige land Stichting, een plaats waarvan ik sinds gisteren pas weet dat het gewoon een gemeente in NL betreft.
In het begin van de wandeling kwam ik over een natuur begraafplaats, een open graf met de hoop zand er naast maakte duidelijk dat deze begraafplaats actief in gebruik is, de her en der liggende houten platen met daarop de naam van de betrokkene waren hier en daar voorzien van verse bloemen. Zag er heel natuurlijk maar goed verzorgd uit. Ik kwam ook een karretje tegen met onderhoudspersoneel, keurig voor elkaar. Verder voldeed mijn track niet aan mijn verwachting moet ik bekennen, het is mij een raadsel hoe Roos er altijd in slaagt om in voor haar onbekend terrein altijd fraaie wandelroutes te vinden en er technisch ook nog in te slagen om dat in Komoot vast te leggen. Neemt niet weg dat ik heerlijk in m'n korte broek heb gewandeld in het zonnetje. Ik kwam op de bushalte waar mijn bekende OV engel een tweetal minuten later een bus voor me had geregeld en was ik snel weer in Bilthoven na nog een flinke tijd in de trein te hebben zitten lezen. 

Met Roos naar Groesbeek en Mook

Roos bij de bloeiende Sleedoorn

Door een bericht van de wandel organisatie "Loopend Vuurtje" was ik op het idee gebracht om eens in de omgeving van Berg en Dal te gaan wandelen in het gebied rond Groesbeek en de Mookerheide, een gebied dat vriend Ab mij ook herhaalde malen heeft geadviseerd, goed bereikbaar via Nijmegen. En vandaag was de eerste poging. Het was wel heel lang geleden dat ik bij Groesbeek had gewandeld bij het aflopen van een van de vele LAW paden, ik weet echt niet meer welke en met nicht Margreet heb ik wel eens op de Mookerheide gewandeld maar ook dat was lang geleden.
Vanmorgen redelijk vroeg met de bus naar Utrecht CS en door naar Nijmegen. Helaas had de trein zo'n vertraging dat we de geplande bus naar Groesbeek niet haalden, maar daar om niet getreurd want een kwartier later ging de volgende. In Groesbeek stapten we uit en daar gingen we op de track van Roos door een verrassend mooi bosgebied, geaccidenteerd maar toch heel anders dan Limburg, veel beukenbos in het begin. Gezellig weer zo met z'n tweetjes aan de wandel, we genoten er echt van. Af en toe was het werkelijk heel prachtig, zo'n uitzicht met onderin een piepklein stroompje. Uiteindelijk kwamen we bij de Mookerheide, ja ja van die slag op de Mookerheide ergens tijdens de 80-jarige oorlog. De wandeling die we maakten leidde zelfs door een eeuwenoude versterking, een afgezet stuk met een wal en een gracht ervoor, echt uit een andere tijd. Uiteindelijk bereikten we het station Mook-Molenhoek en snel waren we weer in Nijmegen waar we afscheid namen en elk ons weegs gingen na een genoeglijke wandeldag.

Joris voor het eerst naar school

 

Joris bekijkt vol vertrouwen
zijn eerste school

Van Jessica kreeg ik een fotootje opgestuurd van kleinzoon Joris met als bijschrift dat hij voor het eerst een paar uur naar school was geweest om alvast te wennen. Hij wordt in april 4 jaar en op dat moment gaat tegenwoordig de leerplicht in. Ik vind dat wat hoor. Overigens was het hem goed bevallen kennelijk want hij had het allemaal rustig ondergaan. Hij is wel gewend om met andere kinderen in een andere omgeving te spelen, dat is het voordeel van een creche of opvang gezin zoals tegenwoordig gangbaar.
Lang geleden, toen ik een jaar of vier was en mijn ouderlijk gezin in den Haag woonde, werd ik ook naar de kleuterschool geleid. Ik kan me niet herinneren dat ik het niet prettig vond, maar omdat ik het duidelijk niet naar m'n zin had en veranderde hebben mijn ouders me weer thuis gehouden. Ik herinner me slechts één gebeurtenis uit die tijd en die betrof mijn buurmeisje Marleen de Vogel, zij woonde in het zelfde portiek en was even oud als ik. Ook zij werd naar de school gebracht maar maakte zo'n herrie met huilen en schreeuwen, ze is niet verder dan de voordeur gekomen en ging weer met haar moeder terug naar huis. 
Nou Joris niet, hij had het allemaal rustig aangezien en dus kunnen de ouders met een gerust hart de toekomst tegemoet zien want over een week wordt hij vier en dan zal hij aan de onderste trede van de maatschappelijke opleidingsladder moeten beginnen. Gaat vast goed komen.

Koken voor Roos

 

Appeltaartje voorbereid

Deze week hebben Roos en ik elkaar weinig gezien, de zonnige dagen heb ik gebruikt om weer eens lekker de benen te strekken en aangezien er voor vandaag weinig goeds werd voorspeld had ik mij voorgenomen om deze dag te gebruiken om eens lekker te gaan bakken en koken zodat ik haar goed kon onthalen op een smakelijk maal. En zo stond ik al vroeg in de keuken kippenvleugels te bakken en een karbonade te bakken in het zelfde mengsel van boter en olijfolie. Werd wel veel vet, maar vooruit de uien erna gebakken en het fijn gesneden vlees van de karbonade en de kippenvleugels er doorheen. Rijst gekookt en alles gemengd tot een nassi die er bij nader inzien wel wat erg vettig uitzag; vind ik zelf wel lekker maar zoals ik al vreesde bleek later dat Roos het wel erg vet vond. Nou ja, intussen had ik ook een appeltaartdeeg bereid en de vorm gevuld en klaargezet om af te bakken samen met een brood dat ik intussen ook had voorbereid; dat doe ik om zo weinig mogelijk energie te gebruiken en bij voorkeur als er veel zon-energie wordt opgewekt.  Nog een pindasaus voor bij de nassi, dat was het wel zo'n beetje. Toen brood en taartje uit de oven kwamen ging aan de wandel, het was droog en zelfs een beetje zonnig. Ik stuurde een WhatsApp bericht naar Roos die vanmiddag in Amsterdam bij een opera zat te genieten, ik vroeg of zij de sleutels bij zich had en dat bleek het geval. Ik had dus de tijd aan mezelf en liep lekker door mijn bekende bos, mijn achtertuintje noem ik het vaak. Natuurlijk relatief veel wandelaars in het bos, e meeste bankjes waren bezet, ik mag zo graag zitten mijmeren zo in de natuur. Er stopte een hardloper die verbaasd keek naar twee bomen die kennelijk onlangs waren omgehakt en er nog lagen. Ik herkende hem direct als de dirigent waar ik decennia geleden bij heb gezongen en we raakten uiteraard direct in gesprek. Hij haalde mij uiteindelijk zelfs over om een half jaar mee te gaan zingen in een koor van hem dat wekelijks oefent in een school op loopafstand van mijn flatje. En laat ik nu afgelopen weken het gevoel hebben gehad dat ik best nog eens in een koor zou willen zingen maar dan wel voor beperkte tijd en dit koor gaat stoppen in november en heeft kennelijk dringend behoefte aan mannenstemmen om het afscheidsconcert wat volume in het lage register te verlenen. Komt dat even goed uit! Ik vertelde hem dat Roos componeerde en ook voor koor, daar had hij wel oren naar en vroeg me of ik bij de eerste repetitie misschien al voor partituren zou kunnen zorg dragen.
Toen ik thuis kwam was Roos er al en kon ik haar verrassen met dit verhaal over het koor en onze ouwe dirigent, overigens een leeftijdsgenoot van mij. Ze was ermee ingenomen dat hij interesse toonde in haar composities voor koor. 
En we hebben heerlijk gegeten en inderdaad vond Roos de nassi wat vet maar het appeltaartje had al veel goed gemaakt ha ha.

6 miljoen stappen

 

Voor vandaag had ik mij voorgenomen om naar Zuid Limburg af te reizen en de wandeling die ik onlangs met Roos rond Epen had afgelegd te gaan herhalen. Het zou anders lopen. Ik had juist de zaterdag uitgekozen omdat ik dan geen "last" zou hebben van de beperkingen van het Dalvrij abonnement, ik kan rustig 's-morgens de tijd nemen om op te staan en het vertrek zelf bepalen als ik voor negenen wil vertrekken maar vooral ook dat de avondspits tussen 16 en 18.30 geen hindernis meer vormt. Eigenlijk best relaxed. Volgens de reisplanner was het optimaal om niet met de trein naar Utrecht CS te gaan maar met de bus en zo stond ik vanmorgen om 7.45 uur bij de bushalte en zat ik even later in de Intercity naar Maastricht. De aansluiting was wel wat krap, bij instappen had ik nog 1 minuut. Ik nam plaats tegenover een jonge vrouw in zo'n vierzitter, lekker makkelijk om de benen te strekken. Zij was aanvankelijk geboeid door haar telefoon, maar toen ik ergens rond Eindhoven terugkwam van het toilet zat ze net als ik te lezen. Ik merkte op dat de reis lekker vlot verliep als je aan het lezen bent en zo kwamen we in gesprek. Zij las een boek met als titel "6 miljoen stappen", een boek over een wandel track van Mexico naar Canada. Zij was van plan om deze enorme wandeling over een maand zelf te gaan maken en had als voorbereiding o.a. deze trip naar heuvelachtig Limburg gepland. Allemachtig, ruim 4000 km wandelen, dat vind ik werkelijk een ongelooflijke prestatie, ze had de schrijfster van dit boek, Lies Dieben ook gesproken.
Het gesprek vond ik zo plezierig dat ik voor het uitstappen in Maastricht vergat om nogmaals het toilet te bezoeken en dat werd mij fataal, ik moest er in Gronsveld echt uit om een adequaat herentoilet te zoeken en veranderde mijn wandelplan, het Savelsbos lokte, althans dat leek mij een uitstekend alternatief voor de wandeling van Epen naar Slenaken. Nou ja, het Savelsbos bleek een nauwelijks bewandelbare modderpoel te zijn geworden door de niet aflatende regen van de laatste maanden en de grondsoort en het uiteindelijke eindpunt werd St Geertruid waar het etablissement waar ik uiteindelijk een chocomelletje dronk was toch niet te vergelijken met hotel restaurant de "Slenaker vallei" waar de citroenvlaai onwaarschijnlijk lekker is. Maar ik had een heerlijke wandeldag achter de rug hoor, met bakende bankjes waar ik verder las over die sokkenfamilie en waar ik mijn bammetjes opnuttigde. 

Ik zat in het bushokje te wachten en kreeg een WhatsApp bericht van Roos en terwijl ik dat zat te beantwoorden stopte tot mijn schrik de bus voor m'n neus, gelukkig had de attente chauffeur mijn gestalte ontwaard op de halte, ik was hem dankbaar, anders had ik daar nog een uur moeten wachten. Uiteindelijk was ik lekker op tijd weer thuis waar de avond maaltijd op mij stond te wachten in de koelkast. 

Water op het Hulshorsterzand

 

Water op het zandpad

Gisteren heb ik over het Hulshorsterzand gewandeld op de route van Leuvenum, halte "De Zwarte Boer" naar Nunspeet. Via de beukenlaan en langs "het Roode Koper" langs de loop van de Leuvenumse beek belandde ik op de afslag naar Hulshorst alwaar ik de bus had willen nemen, echter die reed niet, ik had een uur eerder een OV-taxi moeten bestellen om daar weg te komen, nou ja dan maar doorlopen naar Nunspeet. Ik vreesde voor m'n voeten die na de 26 kilometer met Ab niet meer goed te vertrouwen lijken, maar ik haalde het gelukkig wel.

Op het Hulshorsterzand kwam ik tot mijn grote verbazing een grote plas water tegen op het zandpad. Dat had ik in de 3-4 decennia dat ik deze wandeling al maak niet eerder mee gemaakt, komt zonder twijfel ten gevolge van de verhoging van het grondwater door het beleid van Natuurmonumenten met dit gebied; de Leuvenumse beek, de grootste beek van de Veluwe is onder handen genomen waarbij het water min of meer haar natuurlijke bedding weer volgt met vasthouden van het water in het retentiegebied waaronder kennelijk het Hulshorsterzand. Overal in het gebied zie je dat de grondwaterstand een stuk hoger is geworden. En dan de enorme regenval van de afgelopen maanden, de watervoorraad onder de Veluwe lijkt behoorlijk toegenomen! Goed geweest, complimenten voor de natuur beleidsmakers aldaar.

De geschiedenis van mijn sok

 

Op de kaft van het boek staat heel prominent: "Falke is een kind van Joseph Roth", aldus Geert Mak. En inderdaad schrijft Jonah Falke - de laatste Falke van geboorte althans van de verarmde tak en dus de "stamhouder" - geestig, samenhangend, onderhoudend en precies. Af en toe zat ik te snikken van het lachen. Overigens ben ik van mening dat Jonah nog meer weg heeft van Willem Frederik Hermans, de wijze waarop hij de metropool Ulft, zijn geboorteplaats en waar hij is opgegroeid, beschrijft is dermate vilein dat het doet denken aan "Mandarijnen op zwavelzuur". Dat hij nog in deze plaats durft terug te keren en denkt zonder kleerscheuren te ontsnappen is je reinste overmoed.
Vaak heb ik moeite om de verschillende generaties uit elkaar te houden en daarnaast is het boek zo doorspekt met stijlfouten dat ik moeite heb om me niet te ergeren, maar dan keert het Roth gevoel weer terug en moet ik constateren dat we na Annejet opnieuw een prettig leesbare literator mogen verwelkomen.
Overigens lijkt Jonah fysiek ook op Hermans, de zelfde wat chagrijnige, achterdochtige blik die Willem Frederik zo kenmerkte zie je ook op de jeugdige foto die de achterkant van het boek siert. Ik zou wel eens willen weten of Geert Mak dat met mij eens is. Dat vileine ken ik niet zo van Joseph Roth.
Roos had het boek aangeschaft wellicht vanwege de naam Falke, bekend van de voortreffelijke wandel-sokken. Het is natuurlijk ook wel een intrigerende titel voor een boek. Ze had het uit, vroeg zich af of het wat voor mij was en ik heb het vanmorgen in de rugzak gestopt om in de trein en al wandelend van bankje naar bankje te lezen. In de trein begon ik en was zodanig geboeid dat ik tot m'n schrik vlak voordat ik uit moest stappen hoorde dat ik op de plaats van bestemming was aangeland, Harderwijk! Daar de bus genomen die 4 minuten later vertrok naar Leuvenum waar ik aan een oudje begon, de wandeling van Zwarte Boer naar Nunspeet en natuurlijk met Falke wandel sokken als steeds. 

Boontjes planten

 

De kale bedjes met zaden.
Even geduld.

Roos heeft een groot deel van haar tuin ingericht als moestuin. Gisteren had zij op verschillende plekken alvast de tuinbonen geplant, die kunnen eventueel wel een beetje nachtvorst hebben in tegenstelling tot snijbonen en sperziebonen. Maar ze had ook een zak met rijspeulen laten weken dus die moesten vandaag toch ook de grond in, kunnen ook tegen een beetje vorst. Ik stelde voor om dat met de hark te doen, gewoon de grond los maken en dan uitstrooien en weer onder harken. Toen we dat achter de rug hadden gingen we - althans dat was het plan - een uurtje bridgen.Maar 's-middags gebruiken de professionals het stepbridgen om een beetje te trainen, nou dat hebben we geweten. De eerste ronde al moesten we tegen een paar met rangnummer 31 terwijl wij nog maar ergens rond de 20 zweven. We werden merkwaardig genoeg compleet weggespeeld, er werd ook niet gealterteerd, op onnavolgbare wijze werden de juiste contracten bereikt en werden de kaarten uit onze handen gespeeld. Ik was dan ook na 1 rondje klaar, niet meer 's-middags bridgen dan.
Roos stelde voor om dan te gaan zingen, d.w.z. zij zong en ik deed mijn uiterste best om de liederen van Schubert te begeleiden. Was weer heerlijk om dat zo met z'n tweetjes te doen. Daarna nog een kopje thee en ging ik naar het station en de trein naar de flat. Vervolgens ben ik met de fiets naar AH en de Koopman geweest om wat inkopen te doen en vervolgens nog even naar het bos gewandeld. Daar kreeg ik een hele serie foto's van Asbjörn uit Turkije, hij was daar lekker een paar dagen na zijn congres aldaar met z'n moeder aan het genieten van de schoonheid van de stad aan de Bosporus. 

Rondje Dieren met Margreet

 

Daar kom ik aan

Voor vandaag hadden we een afspraak met mijn nicht Margreet om met z'n drietjes een wandeling te gaan maken op de Veluwe. Daar waar ik weer eens had voorgesteld om in Rheden te beginnen stelde Margreet een "Groene Wissel" wandeling voor die door Roos inmiddels was omgezet tot een Komoot track. We zouden elkaar in Dieren ontmoeten. Ik ging om 9.15 met de stoptrein naar Utrecht en door naar Arnhem alwaar ik overstapte in de trein waar Margreet al in Nijmegen was ingestapt en reden gezamenlijk naar Dieren waar Roos ons al opwachtte. En meteen gezellig met z'n drietjes op pad. Eerst nog een tweetal oudere mannen die wat hulpeloos rondkeken geholpen om op weg te gaan met een beschreven route, valt ook niet mee, Komoot is een stuk gemakkelijker. Met een luis kakelende "Truus" liepen wij de track. We dronken koffie resp. chocolademelk met een lekker stuk taart bij de Carolinahoeve, de plek waar ik ook al een paar keer met Ab heb gebivakkeerd. Daarna verder met de track.
Was iets meer dan 13 kilometer en daarom stak ik een stuk af dat de twee dames wel liepen, en toevallig stond er precies op dat punt een van de zeer weinige bankjes die we tegenkwamen. Ik liep de afsteek en bij het ontmoetingspunt hoorde ik de stemmen van de twee dames al in de verte. Roos maakte een foto van mij uit de verte en die siert nu de blog. Terug in Dieren namen we afscheid van Margreet, zij moest de andere kant op en wij gingen naar Wijhe. Lekker gegeten, nog wat gebridged en heerlijk geslapen.

De ontdekking van de hemel

 

Ooit heb ik het boek met veel genoegen gelezen, naar ik schat zeker 25 jaar maar misschien ook wel langer geleden. Een boek dat vol staat met verwijzingen naar klassieken, naar geschiedenis, literatuur etc. zaken die mij destijds ongetwijfeld vaak onbekend waren. Die Mulisch was wel zo ongehoord erudiet en een vat vol wetenswaardigheden, feitenkennis op allerlei gebied. 
Ik heb deze pil onlangs weer ergens uit zo'n minibiebje aan de rand van de weg opgeduikeld en ben er weer in aan het lezen geslagen. En soms smakelijk lachend om de geweldige manier waarop een van de hoofdpersonen uit het boek, "onno" wordt beschreven maar vooral al die verwijzingen die inmiddels voor mij niet meer onduidelijk zijn vind ik weergaloos. Enerzijds realiseer ik mij dat ik door al dat lezen inmiddels wel een forse mate van "ontwikkeling" bij elkaar heb gesprokkeld maar met bewondering lees ik dit boek nu weer en ben ik met Mulisch zelf (ha ha) maar ook met een correspondent uit een Amerikaans tijdschrift eens dat dit boek zeker genomineerd mag zijn voor de Nobelprijs literatuur. Maar zo ver is het nooit gekomen, helaas voor "ons Harry", zoals vriend Peter C. en ik Mulisch noemden.