Lunchen met Mariska, Lieva en Guusje

Via de app had ze gezegd dat ze het "hysterisch druk" had, maar gelukkig vond ze nog een plekje in haar agenda om vandaag te gaan lunchen; in Uden was mijn voorstel, want Vorstenbosch - haar woonstede - is nog verder dan mijlen op zeven. Zelfs nu was ik 2 uur onderweg, maar dat heb ik er graag voor over; altijd gezellig om met Mariska te babbelen over van alles en nog wat terwijl de kinderen aan het spelen zijn en om ons heen fladderen.
Ze pikte me op bij het busstation; eerst dacht ik nog dat we elkaar gemist hadden want ze zat niet met de meisjes op het bankje van de vorige keer; nee daar stond ze en de glimlach van het weerzien brak door op haar gezicht: "ik heb de auto hier achter geparkeerd", en daar zaten de meisjes achterin; een kus voor beiden en daar reden we naar even verderop, de Eetkaemer als ik het goed heb onthouden: "daar is een speelhoek voor kinderen".
Mariska bestelde iets calorie-arms, ze probeert om met stevig sporten en weinig eten iets aan haar omvang te doen; familiekwaal, gek op eten en ongeremdheid zijn haar niet vreemd. In de loop van het gesprek stelde ik voor dat ik mee zou doen met lijnen; heb ik een jaartje geleden ook met broer Jan gedaan en ben toen enkele kilo's samen met hem kwijt geraakt; dat stimuleert toch, zeker als je afspreekt om elkaar wekelijks op de hoogte te houden van "het resultaat".

Was weer gezellig; af en toe kwamen de dametjes langs om een hapje te eten of om huilend te rapporteren over het gedrag van de andere kinderen in de speelhoek of omdat er geplast moest worden. Guusje zat bij Mariska op schoot om de hoogopgelopen emotie even af te duimen; Lieva zat bij mij op schoot om te laten zien dat ze al kon schrijven.
Uiteindelijk gingen we van tafel; was weer genoeglijk geweest; het boek "Fortuna's dochter" gaf ik aan Mariska; zij hield van lezen maar vond een e-reader niet prettig en Isabel Allende is een buitengewoon onderhoudend schrijfster.
Met kussen en omhelzingen namen we afscheid; ik zwaaide hen uit en nam vervolgens een bus; deze keer via Oss terug naar huis; ging vlot. Ondanks de lijn-voornemens ging ik nog even langs bij de Hanos en heb allerlei lekkers ingeslagen. Gewoon over de komende dagen en weken verdelen en niet te veel tegelijk zal mijn credo zijn! Maar lekker gegeten zal er worden. Het begin was dan ook een garnalensalade met avocado; gewoon een klein hapje; het was zo lekker dat ik ook wat bij buurvouw Kaat heb langs gebracht: "ach, wat lekker; Hollandse garnalen", was haar commentaar.
Ik was ook nog even bij de fitness langs gegaan dus ook nog wat lichaamsbeweging gehad.
Roos kwam nog even langs; ze had het zo koud gehad met de deuren open omdat de schilders bezig waren. Ze heeft ook wel pech dat het nu zo verrekte koud is; ik ga ook mijn winterbroek maar weer eens opzoeken. 

Julianaclub revisited

Die ouwe stinksloot

Ach, ik heb vast wel eens geschreven over mijn eerste wandelingen met vriend Fred van Manen naar Zaandam; langs de Hemweg met bramen en dan met de pont over en langs de houthaven naar mijn grootouders. Dat deden we op koninginnedag, toen nog koningin Juliana's echte verjaardag. En nu had ik mij voorgenomen om dit jaar op 30 april die wandeling te gaan doen. Echter, doordat ik er niet aan ontkwam om op 30 april een afspraak met Mariska te maken ben ik een dag eerder gegaan en omgekeerd, van Zaandam naar Sloterdijk; verder ben ik niet gekomen; had het wel gezien. Een volgende keer zal ik vanaf Sloterdijk naar mijn voormalig ouderlijk huis lopen om eens te kijken of daar onderweg nog iets herkenbaars is. Dat was vandaag nauwelijks het geval.

Czaar Peter

Natuurlijk was de enorme spoordijk verdwenen; de spoorweg van Zaandam naar Amsterdam liep vroeger via een enorme brug over het Noordzeekanaal; ergens in de tachtiger jaren is daarvoor een tunnel in de plaats gekomen. En juist die spoordijk was zo karakteristiek in mijn jonge jaren.

Voormalige Bruynzeelfabriek

Maar goed, ik begon welgemoed in station Zaandam en liep via die rare Zaanse nepgeveltjes naar de stad. Ik liep nog even terug om te proberen het draaiend onderstel van de oude Hembrug te fotograferen, maar dat kon ik helaas niet meer vinden; misschien wel verplaatst of verwijderd. Toen de stad in via de brug die ik nog zo goed herinnerde vanuit mijn jeugd; daar staat het beeld Leda en de zwaan van Jan Wolkers; kon beter schrijven dan beeldhouwen moest ik toch wel constateren. Vroeger stonk die sloot vreselijk; nu een prettig en schoon ogend stukje gracht. De stad in langs de Rozengracht die ik herinnerde als gedempte gracht maar waar nu weer water in het midden is; allemaal bruggetjes eroverheen.

De houtwerker van Miletic

Daar was ook nog de banketbakker Buter waar mijn oma "Zwitsers gebak" haalde als we op bezoek kwamen. Ik vroeg aan de dame achter de toonbank of ze nog Zwitsers gebak verkochten. Grappig genoeg was er nog een meneer achter mij die ook Zwitsers - zoals ze kennelijk heten - wilde kopen omdat hij ze bij zijn oma kreeg.
Naar de dam gelopen en daar stond het beeld van Czaar Peter de Grote die hier 3 dagen incognito heeft proberen te werken. Lukte helemaal niet; hij is snel naar Amsterdam gegaan om te leren hoe je een schip moest maken. En daar was natuurlijk ook de Czaar Peterstraat waar mijn grootouders op nummer 60 woonden; huis is al lang geleden gesloopt; niets herkenbaars meer behalve mijn herinneringen die ik al lopende ophaalde; Sint Maarten; varken dat bij de slager verderop was ontsnapt; de steeg waar ik bijna in een snoepje ben gestikt; het huis met de kelder en de enorme opstapsteen voor de keuken; het tuintje met bloeiend hout en de perzikboom waarvan ik nog altijd de stam in mijn bezit heb; de schuur waar opa zijn borstels maakte.

Op de pont

Daarna de wandeling ingezet en via de Czarinastraat richting oude houthaven; lag vroeger helemaal vol met boomstammen om te rijpen alvorens ze werden verzaagd. Daar stond ook het beeld "de houtwerker"  van Miletic; stond jarenlang in zijn tuin weet ik nog; de gemeente wilde het niet hebben zo las ik van het informatiebordje.
Daarna over het pad, inmiddels een flinke weg die vroeger achter de spoordijk liep; daar stond destijds de fabriek van Bruynzeel en ja hoor, het enorme gebouw bleek van Bruynzeel te zijn geweest. Helemaal aan het eind de voormalige Norit fabriek, nog steeds werkzaam.
De spoordijk was helemaal verdwenen en op die plek stonden allerlei gebouwen met activiteiten. Op deze weg heb ik met mijn vader mijn eerste fiets naar huis gereden; die hadden we gekocht in Zaandam bij rijwielhandel Segaar, een bekende van mijn vader denk ik. Ik kon er niks van en weet nog dat ik bij de pont op m'n plaat ging.

Een verbreding in de aanvoer van koel-
water. Gingen we vroeger wel eens paling
stropen middenin de nacht. 

De pont was natuurlijk een stuk herkenning van jewelste; ben ik zo vaak op geweest ook later nog met vriend Bram terwijl we vieze liedjes zongen; werden we door een meneer op aangesproken?! en terecht! Aan de overkant was niets meer te herkennen; een opslagplaats voor erts was nu een factor 30 groter zo te zien en bevatte slechts enorme bergen steenkool die zo te zien via een grote rolband naar de centrale Hemweg werden getransporteerd voor de electriciteitsvoorzienning. De wandeling naar deze centrale bracht nog een piepklein stukje terug van de spoordijk; ik kon met enige moeite nog ontwaren dat de overspanning over het koelwaterkanaal nog intact was,zij het geheel overgroeid; dat was een belangrijk herkenningspunt voor me. Jaren geleden hebben Roos en ik het ook een keer gezien toen we een tocht met de tandem in deze omgeving hebben gemaakt. Nu kun je er niet meer bij komen. Ach en de rest was een grote beton- en snelweg ellende. Ik was blij dat ik station Sloterdijk ontwaarde; had het wel gezien.
Van de wandeling heb ik een openbare komoot.

Wel drie tegelijk

Duinviooltje

Na het bezoek als boterboertje aan Joke en Pieter ging ik voor de derde keer naar Bierlap en Kijfhoek om nachtegalen te beluisteren. Gisteravond had Roos al op Internet gekeken en gelezen dat ze eigenlijk pas vanaf half mei gaan broeden. Ik had mij voorgenomen om nu in het voorjaar niet de kans te lopen om dit prachtig voorjaarsgeluid te missen en zo veel mogelijk iedere week naar dit bewezen nachtegalengebied te gaan. Daarenboven is dit stukje duin wel zo verschrikkelijk mooi en afwisselend dat ik er sowieso regelmatig naar toe zal gaan. Bij een volgend bezoek ga ik een tiental kaartjes kopen voor Kijfhoek/Bierlap.

Hier zong de eerste nachtegaal

Inmiddels ken ik bus en wandeling op m'n duimpje; vanaf Gouda heb je een zeer frequente verbinding met den Haag en ik stond dan ook in iets van drie kwartier voor het bekende toegangshekje van Kijfhoek. Eerst het toegangskaartje dat ik nog van het vorige bezoek over had invullen; even in het datumveldje de datum van vandaag gezet. En daar ging ik vol verwachting. Ik nam direct de eerste afslag links en sjokte door het zand; dit pad voert langs de grote plassen hier van het waterleidingsgebied.

Het is hier zo afwisselend mooi

Mooi uitzicht dat ik nog wel herinner van de wandelingen hier met Huib. Even verderop was iets van het pad af een prachtig uitzicht over een watertje en ja hoor! hier hoorde ik waar ik voor gekomen was; het heldere gekwinkeleer van de nachtegaal. Uitgebreid geluisterd en toen het duin afgelopen waarbij ik nog iets dichterbij het territorium van deze zanger kwam. Daar heb ik m'n zitlap uitgerold en ben ik gaan zitten luisteren; fantastisch; ik genoot er echt van. Het is in dit stukje natuur - afgezien van verkeersvliegtuiggeluid - echt stil; je hoort alleen de vogels zingen.
Na dit recital liep ik verder en daar kwam ik naast prachtige stukken duinlandschap ook weer nachtegalen tegen. Ik hield op zeker moment op om ze te tellen, maar ik schat dat ik er in totaal wel twintig heb gehoord. Moe maar voldaan kwam ik weer bij het hekje. Terug naar de bushalte de Kieviet en naar huis. Heerlijke dag geweest; ik was zo moe als een hond. 

Door de neus gefloten

Vanmorgen in alle vroegte vertrokken naar Gouda om een enorme staaf ingevroren boter naar Joke en Pieter te brengen; in alle vroegte omdat ik na het bezoek door wilde reizen naar Den Haag om voor de derde keer te gaan luisteren in Kijfhoek of ik de nachtegalen zou horen. Na een vlotte reis werd ik hartelijk begroet door kleinzoon Bram die met een brede lach zijn opa begroette. Bram en ik kunnen het goed vinden en we hadden elkaar al weer enige tijd niet gezien. Pieter had ik al veel langer niet gezien en onder het genot van de koffie liet hij me een brug zien waarvan hij het ontwerp had gerealiseerd; echt zo'n mooi ontwerp zoals moderne bruggen er tegenwoordig uitzien; een blijvend monument. Dat vind ik toch wel heel bijzonder aan het ingenieurs en architectenwerk dat je iets tastbaars voor de toekomst achterlaat; misschien niet voor duizenden jaren zoals de pyramiden in Egypte maar toch wel voor een aantal decennia en misschien wel eeuwen.
Maar natuurlijk draaide het bezoek vooral om de twee kleintjes; Bram die onmiddellijk met een voorleesboekje aan kwam en de kleine Ronja die voorzichtig probeerde te lopen; zonder handjes ging dat nog niet; aarzelend volgde ze de tafelrand; enig om te zien. Het is toch wel heel erg leuk wanneer je zo veel kleinkinderen in de opgroeiende leeftijd hebt als ik; acht stuks tussen 0 en 8 jaar oud; het is wat!
Op zeker moment zat ik op de bank een neusfluit uit te proberen met Pieter aan mijn zijde en de twee kindertjes op schoot; daar moest Joke een serie foto's van schieten waarvan er op termijn eentje deze blog gaat sieren.
Ik kreeg sterk het gevoel dat ik hun vrije zondag zat te consumeren en zo tegen twaalven vertrok ik spoorslags; bus 3 was net vertrokken dus moest ik lopen door Gouda; ik liep wat verkeerd door mij onbekende stukken en moest constateren dat dit toch wel een heel aardige stad is met mooie straatjes; in één daarvan zag ik een indische toko; een aanrader misschien?; ook de door Pieter genoemde Goudse koffiebranderij zag ik. Het bleek de Lange Groenendaal te zijn; volgens mij hebben ze daar eerst gewoond.

Het narratief in de kunst

Dit schilderij trof mij diep toen ik het de eerste
keer zag in Hamburg. Ben wel vier keer terug gegaan
om het te bekijken destijds.

Een belangrijk aspect van kunstbeleving betreft hetgeen een werk met je doet en wat het in je oproept voor gedachte: het narratief, althans zo begreep ik van Nathalie. Zij vroeg ons onlangs expliciet of wij van een kunstwerk dat ons getroffen had zouden willen aangeven wat dat was en kunstenaar zowel als kunstwerk zouden willen noemen.
Ik heb daar vandaag al wandelend over nagedacht. Nathalie had het ook over foto's en het narratief dat dat voor de kijker oproept. Al peinzend en wandelend kwam ik tot het fantastische schilderij van Max Liebermann, "der zwölfjärige Jesus im Tempel".
Het religieuze aspect van dit schilderij laat ik v.w.b. mijn toelichting geheel buiten beschouwing. Wat mij zo trof was de wijze waarop een beeldend kunstenaar de gebaren van een jong kind dat iets van het grootste belang wil overbrengen op een volwassene tot stand bracht. Die handen van het kind en dan die toegeeflijke kop van de oudere man die goedwillend zit te luisteren naar dit zo indringend vertellende kind dat zo overtuigd is van hetgeen het te vertellen heeft.
Al peinzend moest ik denken aan een oude foto die mijn vader had gemaakt van mijn toen misschien vijfjarige broer Jan. Onze moeder had ons wijs gemaakt dat wanneer je onwaarheid sprak dat je dan blauwe strepen op je voorhoofd kreeg; ik geloof niet dat ik dat ooit voor waar heb genomen maar broer Jan op die leeftijd in ieder geval wel. Met een verontwaardigd gezicht houdt hij met zijn hand zijn haar omhoog van zijn voorhoofd om te laten zien dat hij geen blauwe strepen heeft en dus niet jokt; waarschijnlijk werd hij ten onrechte ergens van beticht. Ook daar zo'n narratief bij een foto betreffende een kind dat zijn waarheid wil overbrengen. Over die foto beschik ik helaas niet meer.
Het heeft iets aandoenlijks wanneer een kind aan een volwassene iets nadrukkelijk duidelijk wil maken zonder te schreeuwen of te zeuren.

Voor een dubbeltje

Het oude vaasje met daarin bloemen
van het Lelietje der Dalen in verschillende
fase van verwelking.

Vanmorgen eerst over de kinder vrijmarkt gelopen hier op de Hessenweg; vrijwel ieder tentje werd beheerd door een volwassene; kinderen stonden er vaak niet eens bij; dit  altijd zo grappige fenomeen is zijn doel voorbij geschoten. Maar desondanks kwamen we thuis met een potje honing uit de buurt en een serie boeken die we bijna voor niets van iemand "kochten". Hij moest er van af zei de "verkoper" desgevraagd. Het is merkwaardig hoe rijk we zijn in dit land; we hebben allemaal veel te veel spullen en daar willen we van af. Hier op de vrijmarkt was het wel weer heel duidelijk.
Vervolgens wilde ik wel naar de fitness, maar toen ik daar aankwam bleek de boel op koningsdag dicht te zijn evenals Albert Heijn zoals ik even later constateerde.
Dan maar aan de wandel door het Houdringhebos. Pluutje mee en lekker aan de wandel. Onderweg zag ik en rook ik de Lelietjes der dalen. Ik plukte er eentje af, snoof eraan en heb die de rest van de wandeling zorgvuldig vast gehouden.
Op de lagere school kwam ieder jaar wel een pottenbakker of een glasblazer langs om zijn ambacht te tonen. Dat vonden wij kinderen toch wel heel bijzonder hoor. Hoe zo'n man daar met een draaitafel en een brok klei een potje wist te maken of met een vlam, een pijp en een stuk glas een vaasje of zelfs een diertje wist te smelten?! het leek wel toveren.
Bij een zo'n gelegenheid, dus pakweg 60 jaar geleden heb ik voor een dubbeltje een klein vaasje kunnen kopen; waarschijnlijk van zo'n "zaterdags dubbeltje" dat ik als zakgeld kreeg. Dat vaasje heb ik nog steeds en al sinds vele jaren doe ik daar ieder jaar een bloemstengel van het Lelietje der dalen in; begonnen met bloemetjes uit de eigen tuin in de Hoflaan en sinds ik hier op de flat woon ergens uit het bos. Dit vaasje betekent veel voor me; vormt een verbintenis met mijn jeugdjaren net als die oude fotoboeken. Misschien is het geen toeval dat ik vandaag ook een tweetal oeroude fotoboeken heb door zitten bladeren.

Een onrustige nacht

Of het verkoudheid is of hooikoorts weet ik niet maar ik heb nog nooit zo veel zakdoeken gebruikt. De laatste jaren kreeg ik steeds meer last in de pollentijd; eind april. En een hoofdpijn dat ik had vannacht; of mijn linkeroog eruit gedrukt werd en tranen?! Ik werd er lichtelijk panisch van en heb ten lange leste een paracetamol ingenomen; zeer ongebruikelijk voor mij; in tegenstelling tot vrijwel al mijn leeftijdsgenoten neem ik zo goed als nooit chemische voedingsmiddelen van niet-biologische oorsprong tot mij. Het hielp gelukkig wel en ik heb uiteindelijk lekker geslapen tot een uur of zeven.
Roos kwam langs met een extra pak zakdoeken; was hard nodig; ik gebruik een pakje per uur ongeveer; zal dus echt wel hooikoorts zijn vrees ik; wordt een jaarlijkse ellende?!
Al snotterend heb ik frambozenijs gemaakt; moest natuurlijk oppassen dat er geen druppel vanuit m'n neus in het ijsmengsel terecht kwam, maar dat lukte. Met ganzeneieren, room, melk en suiker, volgens het recept van twee jaar geleden.

Moderne jonge manager

De snelheid van correspondentie is behoorlijk veranderd sinds de tijd van de VOC toen brieven er soms een jaar over deden om aan te komen bij de ontvanger; een correspondentie kon dan ook meerdere jaren duren en moest voor de zekerheid altijd in duplo worden gevoerd; een schip kon onderweg vergaan nietwaar.
Van Anneke had ik in haar wethouderstijd wel gehoord dat mensen aan haar vroegen of ze een bepaald rapport al had gelezen; dat was soms pas een uur eerder verzonden; dat kun je toch niet verwachten van een druk bezet iemand; in dat uur had ze vaak zelfs in vergadering gezeten. Over die toegenomen snelheid van correspondentie gaat deze blog, dit naar aanleiding van een gebeurtenis hedenmorgen.
Ik had er behoorlijk tegenop gezien en lang nagedacht hoe ik e.e.a. zou gaan aanpakken. Voor de VvE waarvan ik in het bestuur zit zou ik een stuk correspondentie en organisatie moeten gaan doen; ben ik natuurlijk helemaal niet meer gewend en de jaartjes hebben mij er niet slimmer op gemaakt. Dus heb ik geprobeerd om het maar zo gestructureerd als mogelijk aan te pakken; niet gewoon maar ergens beginnen, maar eerst alle documenten, d.w.z. de betreffende e-mails bij elkaar gezet in een document; de e-mails in dat document ook geformuleerd; alles heel zorgvuldig nog eens gecheckt en toen pas verzonden. Merkte ik toch nog een kleine omissie die ik nog goed kon maken gelukkig.
Ik keek nog even in mijn e-mail box en zag daar tot mijn verbazing een mailtje staan dat ik kennelijk over het hoofd had gezien; maar nee hoor, dat was al het antwoord van de manager van het constructiebedrijf waarmee ik had gecorrespondeerd.
Ik moest inwendig lachen en heb hem dan ook geantwoord in die termen over het verschil tussen een jonge moderne manager en een oude pensionado.

Nog een keer Gerendal

Een iconisch plaatje van de Geul.

Wat hebben we het getroffen deze dagen in Limburg; het heette een bridgeweekend maar het ging ons toch primair om het wandelen in deze heerlijke omgeving. Vanuit Valkenburg en het per trein in enkele minuten bereikbare Schin op Geul en zelfs het op een uur rijden liggende Eijsden zijn zo goed bereikbaar vanuit Valkenburg dat dit voor ons een "pied à terre" zal worden! Een "hapje eten" in Concordia en 's-middags naar de matinee van de opera in Luik en dan naar Valkenburg terug, of vanuit Eijsden door het Maasdal; het is allemaal goed mogelijk en makkelijk te bereizen. Roos en ik zijn helemaal enthousiast geworden. Maar vandaag was onze laatste dag hier.
Net als de eerste ochtend hier, zat ik als eerste aan de ontbijttafel en schoof er het e.e.a. in; ben zo langzamerhand wel een beetje doorgegeten; volgende week even rustig aan; ook Roos zou aan de lijn gaan verzekerde ze me.
We kienden het nu wel zo uit dat we de trein naar Schin op Geul gingen halen. De bagage lieten we achter in het hotel en we gingen op pas; direct oversteken en de wit/rood genomen; liep langs de Geul; schitterend; pad kwam mij onbekend voor. We liepen deze gemarkeerde route totdat we hem kwijt waren; bij Berghof was ik weer op bekend terrein en als snel kwamen we bij het bankje waar ik vroeger met m'n vader en de kids maar ook met Dick en zelfs in m'n uppie vaak heb gezeten. Roos wilde daar ook even zitten maar er zaten al twee dames en het waaide hard met stofwolken. We namen nu de gemarkeerde Krijtlandroute verder richting Gerendal. Daar ergens liepen we verder op de kaart van Komoot naar Schaloen en via de overgang van het spoor opnieuw over een onbekend pad naar Valkenburg.
De spullen opgehaald in het hotel en met de trein terug naar huis. Was een heerlijk weekend geweest!
PS En nog lekker gebridged ook. We hebben het boekje van Dekker bridge al bestudeerd in de trein wanneer we weer naar Valkenburg en andere schone plekjes gaan bridgen. 

Van Bemelen naar Schin

Malligheid uithalen met een hekje zonder
afrastering ha ha

Natuurlijk eerst broer Jan gefeliciteerd met zijn 67e verjaardag en still going strong! Met een licht gevoel in m'n hoofd door de overmaat aan bier van gisteravond wat later opgestaan dan gisteren toen ik al om half acht aan het ontbijt was verschenen. Rustig ontbeten met z'n tweetjes en afgesproken dat we wel zouden zien wat het station ons te bieden had aan OV. Een bus naar Wijlre leek me wel wat maar Roos aarzelde enkele seconden te lang en die reed weg; even later een bus naar Bemelen en dat vonden we beiden een goed idee.
Met een 8-persoonsbusje met gezellige jonge chauffeuse aan het roer reden we naar Bemelen. Op haar suggestie om hoog op de heuvel bij een bepaald restaurant koffie te gaan drinken gingen we graag in; zij kon niet verzekeren dat het open zou zijn en dat was inderdaad niet het geval; de deur was dicht. Wij gingen even op het terras aan een tafeltje zitten om op de kaart te kijken hoe we zouden gaan lopen en om ons te oriënteren. Ten overvloede - vonden wij althans - kwam er zo'n echte Limburgse dame ons, al hè-pratend (vind ik altijd zo stompzinnig klinken dat "hè" achter iedere zin wat veel Limburgers doen) duidelijk maakte dat het etablissement gesloten was; dat hadden wij zelf al duidelijk geconstateerd zo maakte ik haar duidelijk. Wij bleven - kennelijk tot haar verbazing of ergernis - nog even bezig met de kaart en ze kwam weer, even onvriendelijk en "hè" pratend duidelijk maken dat "iedereen" op het terras zou plaats nemen als wij bleven zitten. Er was geen mens te zien en wij trokken ons dan ook weinig aan van deze ongastvrijheid afgezien van dat wij ons voornamen om hier nooit terug te keren. We moesten lachen om deze ontvangst in een "gastvrij" bedrijf, hotel restaurant Bergrust geheten; dat u het maar weet lezer; u bent gewaarschuwd!

Heerlijk geluncht bij 't Scheulderheukske

Maar de wandeling was prachtig; beetje richting wat we gisteren hadden gelopen en uiteindelijk richting Schin op Geul. In Scheulder was gelukkig wèl een gelegenheid geopend en we hebben daar ontzettend lekker geluncht. We moeten nog ergens een positieve bevinding achter laten voor dit tentje en misschien iets "anders" over dat hooggelegen, onvriendelijke hotel daar boven in Bemelen.
Langs een smal paadje door het weiland en verder het prachtige landschap bereikten we Schin op Geul; met de trein in enkele minuten weer terug op honk en lekker even op het terras gezeten.
's-Avonds ging het bridgen heel matig; we haalden nauwelijks de 50%, maar bleven desondanks  2e in het algemeen klassement en dat zonder een keer eerste te zijn geworden?!
Lekker vroeg gaan slapen en zonder alcohol bijzonder strak geslapen.

Eindelijk van Mesch naar Meer

Tegenliggers maakten desgevraagd deze
foto van ons tweetjes.

Al jaren heb ik mij voorgenomen om een keer van Meer naar Mesch te lopen; dat was een stukje Zuid Limburg/Voerstreek waar ik vaak met mijn vader heb gewandeld. Zo rond de verjaardag van mijn moeder, in het voorjaar liepen we hier door het heuvelachtige landschap en vader was enthousiast over de bloemen; helmkruid kan ik mij nog herinneren. En nu waren we toch in de buurt en stelde ik voor om te beginnen in Eijsden, goed bereikbaar vanuit Valkenburg en dan op naar Mesch.
Het was allemaal zodanig veranderd in die pakweg 25 jaar dat ik het niet meer herkende; de paden waren inmiddels verhard zodat je er ook met fiets en vooral rijdende leunstoelen over kon rijden en het was toch te lang geleden. We probeerden op de kaart onze weg te vinden; ik had stom genoeg de onderliggende kaart van dit gebied nog niet op Komoot geladen en we maakten door mijn toedoen de verkeerde beslissing (was ik met de weg zoeken maar net zo indolent als met bridgen; Roos neemt ook hier tegenwoordig de betere beslissingen).
Uiteindelijk vonden we uit waar we waren; Roos nam het heft in handen en we liepen richting Bemelen, sloegen af naar een akelig drukke hoofdweg en sjokten naar Valkenburg. Het was op de wegen waanzinnig druk vanwege de Amstel Gold race bleek achteraf.
Was al met al licht teleurstellend, maar we hadden iets van 20 - 25 km gewandeld en hadden daardoor een trots gevoel. Dat werd nog eens versterkt door het resultaat 's-avonds bij het bridgen waar we derde werden en tweede in het algemeen klassement!
Na afloop van het bridgen zakten we nog door in de bar waar het opperhoofd van Dekker Bridge, dhr Hiemstra aanwezig was; die wilde ik wel eens meemaken. Hij maakte ons enthousiast voor een cruise/bridgereis naar de Oostzee. Later, toen ik het programma bekeek zag ik er toch van af; 15 dagen waarvan 2 volledig te besteden op zee; niks voor mij; en de Hermitage - waar het mij primair om ging - komt toch wel naar Amsterdam, zij het mondjesmaat.

Op naar Valkenburg

Kasteel Schaloen

Het was misschien wel erg warm geweest gisteren, maar het was goed te doen met open raam en we hebben dan ook lekker geslapen. Na douchen op weg naar het station en ergens een eenvoudig ontbijtje gescoord; na de uitgebreide lunch van gisteren bij Concordia hebben 's-avonds niet meer gegeten; een ontbijtje ging er wel weer in; koffie, croissant en jus d'oranges smaakte uitstekend.
De reis naar Maastricht liep ook weer vlot; bij Visé stond de NS-bus naar Maastricht al te wachten. We hadden een bijzonder spraakzame chauffeur die een geweldig plezier in zijn werk uitstraalde; was een genoegen om hem aan te horen.
De trein naar Valkenburg was barstensvol; het was niet alleen Pasen maar in Limburg wordt deze dagen de Amstel Gold race, een wielerwedstrijd gereden. Kennelijk is dat voor velen een reden om in pure opwinding te verkeren en de voortvliegende troep fietsers te bekijken. Aangekomen in Valkenburg liep de trein helemaal leef; wij waren vlot in hotel Schaepkens van St Feith waar we een paasweekend bridgen met Dekker Bridge gingen genieten.

Brandde m'n bek aan de bitterballen,
maar lekker!

Maar eerst aan de wandel in dit prachtige deel van ons land; heerlijk om hier weer terug te zijn. We liepen eerst door Valkenburg; een waanzinnige drukte; prachtig weer en hordes lieden die net als wij genoten van het paasweekeinde. We sloegen een wat rustiger weg in en al snel liepen we langs de helling van het Geuldal richting Schin op Geul. Ik had wel weer trek in iets; we streken neer op het terras bij kasteel Schaloen in oud Valkenburg. Heerlijke bitterballen waren mijn deel. In de loop van de middag gingen we weer naar het hotel om ons op te knappen en kennis te maken met de bridgegroep. En toch fantastisch gegeten! Dit is een hotel waar we bij eerste kennismaking van besloten om terug te komen.
Bridgen ging me niet goed af; desondanks boven de 50 gescoord.

Opera Anna Bolena

Een heerlijke dag in het vooruitzicht! Die begon natuurlijk op de bushalte; ik zag Roos al aan komen lopen. We gingen op weg naar Luik om natuurlijk te beginnen met een heerlijke lunch bij restaurant Concordia. Een hele rit die al in Utrecht begon met een busrit vanwege "geplande werkzaamheden". Het zou allemaal reuze meevallen; in Maastricht moesten we weer eerst met een bus naar Visé, maar daar sloot het goed gepland aan op het treintje naar Luik. Uiteindelijk waren we verdraaid vroeg en zaten we al om iets over twaalven als eersten in dit geweldige restaurant aan tafel. Natuurlijk keuzestress, maar ik had me voorgenomen om in ieder geval iets anders te nemen dan de vorige keren en dat werd "Cervelles grandmère" en "Côte de veau", overgoten met een glaasje wijn en een pintje.
Het was weer verschrikkelijk smullen geblazen en puffend van de volle pens liepen we naar het hotel waar we zouden overnachten. Ondertussen had Roos uitgebreid ge-appt met Jantine over hoe en waar en hoe laat we elkaar zouden ontmoeten.
Wij slenterden door Luik; een verwaarloosde stad, beetje afgetrapt, maar met een alleraardigst centrum. We gingen nog wat op een bankje zitten bij de Maas die hier gemoedelijk door de stad stroomt. Ook hier, net als in Parijs een fors eiland in de rivier en dat deel hebben we ook bezocht; onderscheidde zich niet van de rest van Luik. Het Île de la cité van Parijs, met daar op de onlangs zo door vuur gehavende Nôtre dame steekt daar toch wel iets positiever bij af.
Terug bij ons hotel hebben we de bagage op de kamer gezet en geconstateerd dat het bloedheet was op de kamer; buiten hadden we ook al gezien dat het 28 graden was; het is toch wel ongewoon heet deze dagen in april. Keurige kamer en we waren best tevreden; hotel lag vlakbij de opera waar we vanavond met Jantine en Lars, haar vriend naar toe gingen.
Om half zeven ontmoetten we elkaar op het rumoerige terras; een drukte van jewelste met dit mooie weer natuurlijk. We hadden direct een gesprek met z'n viertjes; leuk om kennis te maken met Lars en natuurlijk erg leuk om Jantine weer te zien en te spreken. Het bevalt haar goed hier in Luik. Haar onderzoek en publicaties en het internationaal netwerken loopt allemaal naar wens.
En de opera - Anna Bolena - was ook helemaal toppie; ik had hem gelukkig al uitgebreid op Youtube bekeken (met ondertiteling!) en wist wat ons te wachten stond; prachtige muziek van Donizetti en niet zo'n idioot verhaal met verkleedpartijen. Het ging om de echtelijke wandaden van Hendrik de achtste, koning van Engeland die moeite had om te kiezen daar waar het echtgenotes betrof en er af en toe eentje kop en klein maakte om het echtelijk bed weer vrij te maken.
Na de opera namen we hartelijk afscheid. Was een heerlijke dag geweest!

Frans de Waal

Wie herinnert zich niet dat roerende afscheid dat prof. Jan van Hooff nam van de stervende chimpanzee "mama"; het is nog steeds te zien op youtube; een roerend afscheid van twee oude vrienden; vooral de reacties van de stervende chimpanzee roert - althans bij mij - gewoon tot tranen. Zodra ze de hooggeleerde herkent toont ze zo'n blijdschap; ze omarmt hem nog, zichtbaar vermoeid en klopt hem - net als mensen dat doen - zachtjes op rug. Hoezo hebben dieren geen gevoel; hoezo kennen zij slechts instinct?! Om die vraag te beantwoorden heeft Frans de Waal zijn carrière gewijd aan onderzoek naar diergedrag. Ik heb inmiddels al heel wat van zijn boeken gelezen en dan nu het boek: "mama's last hug", met op de voorkant een portret van deze oude dame in beter tijden.
Ik ga er niet over uitweiden; lees het zelf maar als je in het onderwerp bent geïnteresseerd.

Totaal slechts 12 km

Sinds Roos mij heeft geadviseerd om de elastieken kous te dragen om vochtophoping in mijn linkerenkel te voorkomen probeer ik ook weer om wat langere wandelingen te maken. Voor vandaag had ik gedacht aan Tienhoven - Bilthoven of Tienhoven - Mauritshoeve. Het ging natuurlijk ook om de vogels in het voorjaar; die wandeling langs het Tienhovenskanaal en het trilveen is magnifiek.
En zo ontmoetten we elkaar om kwart voor negen op station Bilthoven; met de trein naar Overvecht en na een kwartier wachten de bus naar Tienhoven, dwars door Westbroek - dat tot onze gemeente behoort - en Maarseveen; uitstappen bij de tweede kerk in Tienhoven en direct naar het Tienhovens kanaal. We hebben weer volop vogels gezien en gehoord; Roos wordt ook handig met de kijker; zij hanteert de kleine Swarovski; is lastiger dan de grote, maar die gebruik ik altijd bij voorkeur. Zij is meer gewend aan de kleine; die gebruikt ze ook in de opera.
In Hollandse Radingh had Roos het wel gezien; was maar net aan 10 km of nog niet eens; in ieder geval wilde ik nog doorlopen. Dat heb ik ook gedaan; bij de Mauritshoeve haalde ik precies de bus en ja, dat is een ouderwets teken dat ik nooit verwaarloos en met 12 km totaal (aldus Komoot) stopte ik voldaan want ik voelde mijn enkel/voet nauwelijks.

De NEV, in vergadering bijeen

En 's-avonds hadden we de Algemene Leden Vergadering (ALV) van de Nederlandse Entomologische Vereniging (NEV), de insectenclub rondweg gezegd, waar wij beiden lid van zijn.
Was allergenoeglijkst om deze groep van natuurliefhebbers op buitengewoon professionele wijze de noodzakelijke verenigingszaken afhandelde; complimenten voor het bestuur.
TIjdens het verslag van de penningmeester zag ik dat er een fonds was dat als naamdrager de naam van mijn buurvrouw kende. Nu weet ik dat haar overgrootvader een van de oprichters was van de NEV; het is een fonds waaruit lieden die dat aantoonbaar niet kunnen betalen hun lidmaatschapskosten vergoed kunnen krijgen. Van dit fonds wordt de laatste jaren niet of nauwelijks gebruik gemaakt, maar dat is in vroeger jaren ongetwijfeld anders geweest. Dit ga ik haar vertellen; mag ze trots op zijn.
Na de zakelijke bestuurlijke aangelegenheden was er een interessante inhoudelijke lezing over vooral minder gewenste insecten als teken; de naam van de lezing was iets als: "insecten van de bloedrode lijst", een titel met grappige associaties voor intimi.

Zwolle is wel handig

Grappig kunstwerk om het vergaan van de tijd
te laten zien. Leek wel een chemische opstelling

We hadden elkaar een tijd niet gesproken of gezien; de hoogste tijd om weer eens een museum te gaan bezoeken. Nathalie had de voorkeur voor FOAM, een museum voor fotografie in Amsterdam, maar daar waren op dit moment geen exposities die zij interessant vond. Derhalve stelde ik de Fundatie in Zwolle voor; handig te bereiken voor ons allemaal; vanuit Groningen en vanuit Bilthoven is het ongeveer in een uur te bereiken.
En zo ontmoetten we elkaar weer op station Zwolle. Nathalie zat al even in het zonnetjes te wachten. Het was een lange trein waaruit Roos en ik kwamen en het was ook een lang perron, maar daar stond ze hoor; veel te warm gekleed want het zou een lekker zonnige dag worden: "m'n zomerjas heb ik nog niet in Groningen", was de verklaring. We wandelden naar het museum en ondertussen vertelde Nathalie honderduit over haar diverse resultaten in de studie en van alles dat daarmee samenhangt o.a. aan bestuurlijke functies; een ambitieuze dame; dat heeft ze niet van mij?! Bij mij was het toch vooral het toeval dat de loop van mijn leven bepaalde; Nathalie neemt duidelijk zelf het roer in handen en dat stemt mij wel trots als donorvader moet ik eerlijk zeggen!
Het was weer moderne kunst wat de klok sloeg in de Fundatie; daar heb ik niet zo gek veel mee; krijg er ook niet de vinger achter. Nathalie is vooral benieuwd wat een kunstwerk met je doet; wat het in je oproept en vroeg ook aan Roos en mij of wij haar kunstwerken zouden kunnen noemen en illustreren met foto en kunstenaar en daarbij onze eerste indrukken melden; het narratieve is wat haar vooral interesseert en zij wil ook in die richting onderzoek gaan doen en zich specialiseren. Het woord dissertatie viel zelfs!
Na het bezoek aan het museum gingen we nog lekker lunchen in het zonnetje. De kroketten op maisbrood smaakten mij bijzonder. Nathalie had vooral last van keuzestress met de menukaart en het duurde even voordat ze zich gewonnen gaf en voor een zalmtosti ging. Wat Roos heeft gegeten weet ik niet meer maar het was weer heel gezellig zo met z'n drietjes.
Roos had gelukkig de tijd in de gaten gehouden zodat we keurig voor vier uut konden inchecken bij NS. Op station Zwolle namen we afscheid. Was een heel genoeglijk weerzien geweest.

Het einde van de schilderijen

Schuilhut bij het gat achter de dijk in de Wieringermeerpolder

Verscheidene ervan kende ik letterlijk mijn hele leven hoewel ik ze de laatste decennia niet of nauwelijks heb gezien: schilderijen die afkomstig waren uit de huizen van mijn grootouders en deels bij mijn broer Jan in zijn enorme huis waren tentoon gesteld of ergens opgeborgen. Nu Jan en Thea gaan verhuizen zijn ze een "beetje klaar" met die ouwe zooi en vroegen ze of ik daar misschien nog wat mee wilde. Nu betrof het veel meer dan die oude schilderijen waar ik ook inderdaad klaar mee ben en waarvan we besloten dat ze "in de container" zouden verdwijnen.
Maar er waren ook nog veel kleinere spullen en die hebben we met z'n drietjes doorgekeken; Jan, Thea en ik zagen de roze gebreide babyhemdjes die moeder in haar prille jonge jaren heeft gebreid omdat ze zo dolgraag een dochter had willen hebben; het werden drie zonen tot haar nooit erg hardop beleden spijt, maar het was ons drie broers toch wel duidelijk ja. Een bekende beschuittrommel, de oeroude typemachine van onze opa en van de andere, jong overleden opa portretjes. Toch wel heel bijzonder om dat weer eens door te lopen. Dat komt allemaal binnenkort in mijn richting en ga ik het de nodige aandacht geven en eens kijken wat er mee kan doen; tenslotte zijn ook mijn jaren zo langzamerhand wel geteld nietwaar.

Nichtje Ingeborg op haar prachtige
Friese hengst in de paardenbak

Jan en ik gingen natuurlijk ook "ff kijken" zoals Jan dat vroeger noemde; eerst naar hun prachtige nieuwe huis; we liepen door de strak moderne kamers, nu nog ongemeubileerd maar nu al fraai; domotica waarmee van alles kon worden geregeld, voor mij raadselachtig maar mijn technisch zo goed onderlegde broer een klus die hij zelf heeft geklaard. Het zag er allemaal al zo spic en span uit; ongehoord mooie badkamer. Hier en daar nog een laatste hand aan de afwerking en dan zijn ze klaar voor de verhuizing. Met enige spijt denk ik aan hun zo mooi gelegen boerderij die dan zal worden overgedragen aan nieuwe bewoners; ik kwam hier altijd zo graag; moet vaak denken aan het afscheid dat we hier van onze vader hebben genomen in groot familie verband.
En natuurlijk maakten we onze wandeling door het Robbenoordbos; we gingen zelfs in de vogelkijk gelegenheid naar de kuifeenden kijken. Bij die gelegenheid maakte Jan een foto voor deze blog. 

De geschiedenis van de vooruitgang

Misschien kent u zijn naam inmiddels, Rutger Bregman, niet alleen degene die Fox News met de neus door de eigen stront haalde door onthulling omtrent de financiële verwevenheid met de miljardairs van deze wereld, maar wat mij betreft vooral de auteur van het boek "De geschiedenis van de vooruitgang". Het is weer eens zo'n boek waar ik niet mee kan stoppen; het is buitengewoon informatief en geschreven vanuit een brede visie en gebaseerd op feitenkennis en eruditie; smullen geblazen. Maar wat me nog veel meer frappeert is dat auteur bij verschijning van dit bekroonde boek pas 25 jaar oud was?! Ik was sterk geneigd om hem met het epitethon ornans "uomo universale" te tooien. Geven de eerste drie (enorme) hoofdstukken vanuit verschillende invalshoeken de vooruitgang tot nu toe weer, daar wordt in het vierde hoofdstuk vooral het heden uitgeplozen; en daar waar de somberheid ook mij tot benauwens toe vaak de adem beneemt - wanneer ik denk aan overbevolking, vergrijzing, milieuproblematiek en ander drama-denken - daar geeft Rutger op basis van historische kennis en feitelijkheden het belangrijkste levensgenoegen: de mogelijkheid van hoop op een goede afloop. Misschien een fopspeen, maar wel even een goed gevoel.
Dit boek is een absolute aanrader en van deze Rutger Bregman gaan we nog veel horen; wat een kanjer!

Monnikenwerk

Roos met ganzenveer aan het werk

Vandaag gingen we naar het museum Meermanno-Westreenianum, tegenwoordig "kortheidshalve" museum Meermanno genaamd; in den Haag welteverstaan. Naar ik dacht waren we hier wel eens eerder geweest; achteraf denk ik dat ik hier één keer eerder in mijn eentje ben geweest; ik kon mij slechts van een tweetal voorwerpen herinneren dat ik die al eens eerder had gezien; Roos herinnerde zich niet hier ooit geweest te zijn.
Een heerlijk, rustig ouderwets museum, gevestigd in het enorme woonhuis van een van de naamgevers. Echte rijkdom uit de 18e en 19e eeuw, verzamelingen van oude dingen, vooral boeken en geschriften tot vanaf de 9e eeuw, maar ook voorwerpen uit de antieke oudheid, uit Griekenland en Egypte, alles van puike kwaliteit. Heel bijzonder allemaal.
We begonnen helemaal bovenin na een ritje met de lift.

Zolder met scriptorium

Daar was het scriptorium, een zolder ingericht als werkplaats waar in de middeleeuwen door monniken boeken en documenten werden overgeschreven; de tijd voordat de drukkunst werd toegepast.
Een verdieping lager was een leuke, misschien wat luidruchtige expositie ingericht rond het koppel Franca Treur en Olivia Ettema, schrijfster en tekenaar/illustrator van verhalen en boeken. Op deze verdieping ook een permanente tentoonstelling van een miniatuur bibliotheek; echt heel bijzonder. Een video liet zien hoe de piepkleine boeken in elkaar werden gezet en de toelichtingsborden vertelden het verhaal hoe het fraaie meubel waarin de bibliotheek is ondergebracht tot stand is gekomen. Met bewondering en plezier heb ik e.e.a. langdurig bekeken.

De mini-bibliotheek

Nog een verdieping lager was een expositie van bijzonder drukwerk; veel jugendstil, ik zag Toorops' liggen; een fraai meubel met vijf dikke boekwerken over de verschillende aspecten van het vaderland, geproduceerd voor Prins Hendrik, de gemaal van koningin Wilhelmina.
Het was een groot genoegen om dit museum bezocht te hebben al was het maar voor de verrukkelijke sfeer. We stortten ons weer in het stadskabaal -er was kermis op het Malieveld - en gingen bij restaurant Poentjak heerlijk aan de rijsttafel. Was weer een fijne dag in het Haagje.

Het voorjaar is zo prachtig

Op een foto komt het lang niet zo mooi
uit als in het eggie

Was ik gisteren in dat prachtige duinlandschap van Meijendel daar werd ik vanmorgen weer getroffen door de schoonheid van de bloesem in de boom voor mijn flat; een hoge boom zodat ik zelfs vanaf de derde etage volop zicht heb op de bloemenpracht. Het trof mij toen ik het gordijn opentrok; het was zonnig weer en de toch nog lage zon scheen er vol op; ik heb vervolgens vanaf het achterbalkon de foto gemaakt die deze blog siert.
Terwijl ik mijn e-mail op de PC checkte luisterde ik naar een advies van Youtube; in de gauwigheid had ik niet opgemerkt van welke componist dit fluitconcert was; ik dacht dat ik Mozart had aangeklickt. Het was een verrassend fluitconcert, uitgevoerd door een uitgebreid kamerorkest en zonder dirigent; de bloedmooie eerste violiste had duidelijk de leiding en gaf met lichaam en met strijkstok duidelijk tempo en dynamiek aan; de fluitist had zichtbaar oogcontact met haar om af te stemmen. Het was een fluitconcert van C.P.E. Bach, ja ja, de zoon van en zo te horen eveneens een reus van een componist die in de geschiedenis natuurlijk is ondergesneeuwd met het genie van z'n vader. Het is eigenlijk wel een bijzondere ontwikkeling dat de muzikanten in toenemende mate het dirigeren integreren in het orkest; bij kwartetten zie je dat altijd; zo'n viertal is altijd volledig op elkaar ingespeeld en heeft aan het minste gebaar genoeg om te versnellen of zachter te gaan spelen; harmonie alom en dat zie je nu ook bij de wat grotere kamerorkesten; leuke ontwikkeling. Joshua Bell, Mitchiko Uchida en anderen heb ik dit al zien doen.
Die afwas van donderdag stond er natuurlijk nog steeds en terwijl ik die aan het wegwerken was kwam Roos langs; ze had zin om samen aan de wandel te gaan. Daar ben ik altijd voor in; eerst de afwas afgemaakt en toen op weg. Ik wilde na de wandeling naar de fitness kunnen; Sportcity sluit op zaterdag om 16.00 uur en daar moesten we dus rekening mee houden; dus maar weer een drietje gedraaid. Omderweg praten we wat af; we staan er zelf altijd weer versteld van. Vandaag kwam als belangrijk gespreksonderwerp toch wel de maatschappelijke polarisatie aan de orde. Je ziet enerzijds milieu activisten en anderzijds mensen die daar niets van willen weten; de mensen die anti-vaccinatie zijn en degenen die zich daar tegen verzetten; de wetenschap wordt niet meer serieus genomen: "is ook maar een mening". Roos benoemde het als een ontwikkeling "terug naar de middeleeuwen", ik heb een gevoel van de Hoekse en Kabeljauwsche twisten waarbij twee groepen van mensen om de meest uiteenlopende redenen met elkaar op de vuist gaan. Stemt me niet vrolijk allemaal.
Nou ja, ik heb na het wandelen lekker gefitnest en vervolgens bij Roos thuis gewacht totdat ze terug kwam van boer Dirk waar ze onder andere melk voor mij zou gaan halen. Intussen snaaide ik van haar overheerlijke dadels en viel in slaap in haar luie stoel en werd wreed gewekt door haar thuiskomst.

Nog steeds geen nachtegalen

Onverwacht een fraai watertje tussen de duinen

Vandaag wilde ik toch echt naar Kijfhoek en Bierlap in het gebied Meijendel bij den Haag, het gebied waar ik vroeger vaak met Huib heb gewandeld. Daar heb ik een keer het genoegen gehad om meerdere nachtegalen tegelijk te horen zingen; daarna heb ik die schoonzingers eigenlijk niet meer gehoord. Vorige week ben ik alleen maar in Meijendel zelf geweest maar vond ik tot mijn genoegen de bekende opgang naar Kijfhoek wel. Voor vandaag had ik me voorgenomen om in ieder geval "De Tapuit", het bezoekerscentrum van beheerder Dunea op te zoeken om dagkaarten voor Kijfhoek/Bierlap in te slaan.
We waren vanmorgen pas laat uit de veren, maar ik wilde per se mijn programma uitvoeren; ik was uiteindelijk pas om een uur of één ter plaatse; bij de ingang was een mevrouw die mij wist te vertellen hoe ik bij het bezoekerscentrum kon komen; daar was ik de vorige keer kennelijk toch vlakbij in de buurt geweest; nu liep ik er zo naar toe en kocht een toegangskaartje voor het afgesloten gebied. Het kent slechts 1 toegang; gelukkig had ik Komoot ingeschakeld zodat ik precies kon zien waar ik had gelopen en hoe ik er weer uit kon komen.

Zandverstuiving en duin

Natuurlijk wist ik hoe mooi het hier was; dit is toch wel een van de mooiste duingebieden die ik ooit gezien heef; hoge duinen met hier en daar natte plekken; stukken bos maar ook zandverstuivingen. Viooltjes in bloei, maar geen nachtegalen; ik moet kennelijk nog wat geduld betonen.
Dan maar weer terug naar Den Haag; ik was te laat om in te checken voor 16 uur, maar daarom niet getreurd; ik wilde toch nog naar het Mauritshuis voor de TT van hun Rembrandts' en schilderijen waarvan men twijfelt of die van Rembrandt zijn; het museum is tot 18.00 uur open, maar ik had het al snel gezien. Vervolgens een heerlijk bakje kibbeling bij de voortreffelijke viskraam bij de poort van het binnenhof; die hebben geen les meer nodig.
En natuurlijk even kijken of Arja thuis was; ik had een enveloppe met insectenplaatjes van AH voor de kids en ik hoopte maar dat ook de oudste al thuis zouden zijn. Onverwacht - Arja zag mij aan komen schuiven en dacht wie komt daar aan? - maar toen ze m'n tronie zag moest ze lachen; Sjoerd kwam met een rooie kop van de trap direct gevolgd door Evi. Ze moesten van alles vertellen natuurlijk. Heerlijk even met die kleintjes. Gijs was bij zijn jarige oma Wilma en daar ging de rest van de familie ook naar toe.
Toen ik thuis kwam moest ik nog koken; ik had bonen in de week gezet voor ik vanmorgen van huis ging. Maar uiteindelijk heb ik wat toastjes met blue d'Auvergne erin geschoven en ben op tijd en afgedraaid in bed gekropen. Heerlijk geslapen.

Werd weer tijd voor mantelzorg

Vader en zoon druk in de keuken

Afgezien van wat boodschappen bij groenteman Koopmans ben ik vandaag de flat niet af geweest; vanaf 10 uur ben ik druk in de weer geweest met de voorbereidingen van de maaltijd voor vanavond; Hugo en Marjorie komen eten, en ja, als er een (schoon)dochter komt dan wil ik alles piekfijn op orde hebben. Dus eerst grondig afgewassen zodat de keuken goed werkbaar en toonbaar is (althans dat dacht ik; Hugo dacht daar anders over).
Eerst het voorgerecht; vlees en bouillon waren al bereid; recept opgesnord uit Pellaprat en een heerlijke ragout gemaakt; de pasteibakjes alvast voorgebakken.
Het hoofdgerecht zou weer nassi goreng worden; daar hadden ze de vorige keer zelfs het recept van gevraagd; was kennelijk goed bevallen. Varkenspoulet had ik al ontdooid gisteravond. Trassi, Spaanse peper en ikan teri met olijfolie op stevig vuur aanbakken; uien fijn gesneden en toegevoegd, knoflook en laten bakken tot half gaar. Rijst toegevoegd en alles met zout, komijnpoeder en ketjap op smaak gebracht. Nog wat sperziebonen gekookt en erdoor gehusseld. Klaar!
Nagerecht betrof de verwerking van de laatste twee ganzeneieren; dat werd dus de bekende vla. Kleine bakjes half gevuld met vla, afkoelen, yoghurt erop en klaar was Kees en Eef had het wel een beetje gehad. Het was inmiddels drie uur.

Hugo en Marjorie poserend

Hugo belde om af te stemmen hoe laat hij zou komen; hij zou om vijf uur komen; Marjorie iets over zevenen en ja hoor, prompt om 5 uur stond hij voor de deur. En niet veel later oordeelde hij scherp dat mijn keuken wel eens schoon gemaakt mocht worden en net als jaren geleden ging hij als een wervelwind aan de gang en maakte alles grondig schoon tot mijn grote opluchting; ik ben daar nog steeds niet erg goed in. We spraken af dat hij ook de badkamer een keer een goede beurt komt geven.
Roos kwam ook even later en pakte de stofzuiger; Hugo en ik draaiden het matras om en even later kwam ook Marjorie en gingen we aan de thee en even later kon ik het eten opdienen.
Het voorgerecht ging erin als het evangelie in een ouderling ondanks dat het bereid was met een schenkel van wildernisvlees, niet alleen veel smaak maar ook behoorlijk wat zenen, maar ik had het uiterst fijn gesneden. Hugo en Marjorie eten weinig groenten en ik dacht dat ze het plezierig zouden vinden als ik daarvan wat zou serveren; ik had niet alleen sperziebonen door de nassi gedaan maar ook apart nog worteltjes gekookt met peterselie en rabarber; het was ook geen wonder dat ik zo lang in de keuken had gestaan?! Smaakte mij trouwens uitstekend die worteltjes naast de nassi, maar Hugo en Marjorie hoefden al dat gezonde spul niet har har.
Het nagerecht met een toefje van de door Roos zelf gemaakte fazantenbessenjam smaakte uitstekend en toen geloofde ik het verder wel weer. Roos maakte de koffie; de afwas is voor een andere keer en we gingen lekker aan het bier.

Cetti's zanger gehoord

Cetti's zanger. Foto: Hans van Zummeren

Het was misschien wel koud, maar wel degelijk heerlijk wandelweer. Eigenlijk zouden we gaan wandelen van Veenendaal-West naar Leersum, maar ik realiseerde me dat het nu schitterend vogelweer is en stelde Roos voor om de plannen om te gooien en langs het Tienhovens kanaal te gaan wandelen en vogelen: "neem de kijker mee!", appte ik nog.
Met het piepkleine busje van Utrecht-Overvecht naar Tienhoven en dan langs het gelijknamige kanaal; de rietkraag van het kanaal is altijd goed voor futen, eenden, ganzen, zelfs al twee pulletjes en veel gezang waaronder tot mijn opwinding ook de Cetti's zanger waarvan ik tot zaterdag niet eens wist dat deze kabaloïde zanger ook in NL voorkomt; kende hem slechts van Lesbos waar hij overigens nog veel harder zingt.

Bankje bij de Westbroekse zodden

Het was maar een korte wandeling, niet alleen langs rietkragen maar ook dras-gebied, de Westbroekse zodden, een mooi stuk "nieuwe natuur" dat we helemaal hebben zien ontwikkelen. Maar ook door stukken bosgebied; het is een heerlijke wandeling naar Hollandsche Radingh, maar je kunt ook doorlopen naar Lage Vuursche, Mauritshoeve of Bilthoven. Wij hadden het na een heel kleine 10 km wel gezien en namen de trein in de Rading, waar Roos zich ook nog eens volpropte met een stuk appeltaart van het koffietentje aldaar.

Ceel van Elven

Toen ik in 2007 hier in de Bilt ging wonen in de flat ging ik uiteraard naar de vergadering van de Vereniging van Eigenaren. Toen ik de presentielijst tekende zag ik tot mijn verbazing dat er nog iemand was met mijn achternaam; is toch een vrij niet-algemene naam en dit was pas de tweede keer dat ik hem buiten mijn familie tegen kwam. Maar later hoorde ik dat er op de begraafplaats van Groenekan ook een familiegraf was waar een familie van Elven lag. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig geweest of er een familie-relatie kon zijn.
Vandaag ben ik heen en weer geweest naar Sneek; een poos geleden ben ik daar geweest in het kader van genealogisch onderzoek; ging wel niet om de familienaam van Elven, maar om een andere voorouderlijke tak. Bij die gelegenheid had ik mijn documenten waaronder een zeer uitgebreide stamboom daar voor tijdelijk achter gelaten. En die ben ik vandaag weer gaan ophalen. Piet stond me op te wachten bij station Sneek en we gingen bij hem thuis lekker aan de koffie en bijkletsen. Al met al realiseerde ik me dat hij en ik net zo ver verwant zijn als Gertie en ik en zelfs als de kinderen van oom Aart uit Nijkerk en ik. Iets van 10e graad, dus officieel geen familie meer.
Terwijl ik op de heenweg naar Leeuwarden had zitten lezen in Geert Maks' boek over alle Jannen Six heb ik op de terugweg uitvoerig zitten bladeren in de genealogische overzichten die neef Karel de Vos ooit voor mij heeft samengesteld. Geeft een heel bijzonder gevoel wanneer je je realiseert hoeveel volstrekt onbekende voorouders aan je genetische opmaak hebben bijgedragen; het "wie ben ik" krijgt daardoor wel veel meer reliëf en anderzijds relativeert het ook geweldig.
Tijdens dat studeren kwam ik ook de tak tegen die zich in Maartensdijk/Groenekan had gevestigd en een mij onbekende familienaam Ceel; vandaar de naam van deze blog. Dat is de tak die in het familiegraf op het begraafplaatsje van Groenekan ligt. 

Antinatalisme?!

Wat een vreugde! Niks antinatalisme.
Kleinzoon Morris lekker lachend in bad

In de Trouw - de beste krant van NL - las ik een artikel waar ik mij behoorlijk aan gestoord heb; het ging over antinatalisme, een filosofische stroming die bij monde van de Zuid Afrikaanse filosoof David Benatar wordt uitgedragen. Het uitgangspunt is enerzijds dat niemand erom gevraagd heeft om geboren te worden en anderzijds dat je als volwassenen door een kind te concipiëren dat kind meer ellende dan vreugde aandoet en dat dat feitelijk immoreel is naar dat kind.
Nu weet ik dat in de Griekse mythologie een verhaal voorkomt waarin een moeder een wens mag doen omdat ze zulke fantastische zonen heeft; zij wenst dan het beste dat deze twee jonge mannen kan overkomen. Merkwaardig genoeg vallen de twee onmiddellijk dood neer. Het gezegde is dan ook:  wie de goden liefhebben, sterven jong, oftewel als de goden je goed willen doen dan geniet je een kort leven?! Toen er ooit een jong kind in onze wat verdere omgeving bij een ongeluk om het leven kwam schoot het door mij heen: "hem wordt veel leed bespaard", dat wel, "maar ook veel vreugde", riposteerde mijn echtgenote terecht!
De voortplanting is het meest fundamentele onderdeel van "leven"; van bacteriën tot mensen is dit een onvermijdelijk proces en sterven hoort er onverbrekelijk bij; en dat het leven niet alleen maar een feest is, dat zullen alle organismen beamen en niet alleen de mens. Voor de meeste diersoorten is het "eten en gegeten worden", denk maar aan de specht die leeft van insecten; in het voorjaar hoor je het gepiep in het bos van vele spechtennesten met jongen. Enkele weken later zie je overal jonge spechten in het bos, maar niet veel later zijn die allemaal "op"; voedsel voor de buizerd en de havik die daar zijn jongen weer mee voert.
De gruwel van de sluipwespen die hun eitjes leggen in een levende rups die vervolgens van binnenuit helemaal wordt leeg gegeten. Geen lolletje inderdaad.
Maar antinatalisme spreekt mij helemaal niet aan; overbevolking trouwens ook niet. Overigens ben ik zelf het product van een moeder die mij wel eens heeft toevertrouwd dat ze eigenlijk liever niet geboren had willen worden. Eén van mijn dochters heeft mij wel eens gevraagd of ze er goed aan had gedaan om twee kinderen op de wereld te hebben gezet terwijl er over 30 jaar te weinig voedsel zou zijn; ik heb haar geantwoord dat je zo veel vreugde creëert met kinderen; niet alleen als jonge ouder krijg je zo veel vreugde maar de kinderen hebben ook zo veel vreugde in het bestaan.
Geert Mak beschrijft in een van zijn boeken, ik dacht in "op reis zonder John", dat er een indianenstam was geweest die nadat zij door de blanken overheerst werd collectief had besloten zich niet meer voort te planten en is dus inderdaad uitgestorven. Benatar pleit ervoor dat de hele mensheid dat zou doen en dat daarmee ellende verdwijnt uit de wereld; dat vind ik wel zo antropocentrisch geredeneerd, alsof de dierenwereld geen leed kent.
Overigens denk ik dat de rest van de levende have op aarde opgelucht adem zou halen als de mensheid zou verdwijnen, een gebeurtenis waar ik mij niets bij kan voorstellen.

PS Al met al vind ik dit een wat warrige blog; ik vind het lastig formuleren waarom ik me zo vreselijk stoor aan deze filosofie, maar het hangt ongetwijfeld samen met dat ik alles in een biologische context beschouw, inclusief homo sapiens.

Meijendel

Uitzicht op een duinmeer in Meijendel

Vannacht in etappes geslapen en tussendoor gelezen in dat boek van Paul Theroux over zijn reis door China in 1980. Het is zo fascinerend wat hij schrijft, wat hij heeft waargenomen; de Chinese cultuur en de manier waarop ze naar de wereld kijken en ook naar "ons barbaren" is heel behartigenswaardig. Ik besef heel goed dat Deng Xiao Ping destijds het roer in China een enorme draai heeft gegeven; een omslag van jewelste. Maar als je ziet hoe zo'n bevolking daarmee omgaat en ook hoe ze denken dan begrijp je ook veel beter wat er heden gebeurt; China neemt doodeenvoudig de wereldregie over en niet met geweld maar door een verlicht dictatoriaal systeem. Dat is nu al helemaal in gang; fascinerend om de huidige gang van zaken tegen het licht van de oral history van vriend Theroux te zien.
Maar uiteindelijk heb ik vandaag in het verlengde van de vogelexcursie/inventarisatie met Ab een bezoek gemaakt aan Meijendel, de plek waar ik bij gelegenheid met Huib veel gezang van nachtegalen heb waar kunnen nemen. Heb er overigens niet één gehoord deze keer. Maar ik ga nu zelf een passe-partout op Kijfhoek/Bierlap aanschaffen zodat ik dit prachtige natuurgebied elk gewenst moment kan bezoeken.
Ik heb mijn linkervoet gespaard; de veters links wat losser gelaten en slechts 5 kilometer afgelegd; vind het maar niks, maar ja, je moet wat nietwaar. Ik had nog even bij Arja langs willen gaan; ik had insectenplaatjes van AH voor de kinderen en wilde die hen graag geven, maar ze waren naar een familiedag in Amsterdam.
Was weer vroeg thuis; thee gedronken bij Roos, haar gehaktballen geruild tegen mijn zwijnewang en lekker spinazie met gehakt gegeten.
En daarna weer even van Paul Theroux' boek genoten; fantastisch en ik kan het iedereen die een beetje geïnteresseerd is in de wereldpolitiek m.b.t. China van harte aanbevelen. 

Vogels inventariseren

Ab is boswachter bij SBB; één van zijn taken betreft het inventariseren van de vogels in verschillende delen van zijn werkgebied. Hij vertelt mij wel eens hoe hij door de mist door het veld loopt en aan de verschillende vogelgeluiden waarneemt welke soorten en hoeveel er in dat gebied zitten. Ik zag dat dan al helemaal voor me; heerlijk door de natuur lopen en maar waarnemen. Vorige week had ik hem gezegd dat ik best wel eens een keer met hem mee zou willen bij zo'n inventarisatie. Ab voegde de daad bij het woord en zo stond ik vanmorgen al om kwart voor zeven op de bus te wachten en om kwart over negen stond ik bij station Krommenie-Assendelft; Ab stond uiteraard al klaar met zijn bolide. Even later waren we bij het natuurgebied waar de inventarisatie plaats zou gaan vinden.

Nou verbeeld ik mij niet dat ik ook maar iets zou kunnen toevoegen; ik had wel mijn Swarovski aangegord, maar met m'n slechte ogen zie ik de kleine vogels al nauwelijks meer. Maar de natuurbeleving is er daarom niet minder om; het gebied dat we doorkruisten - waarbij Ab alle vogelgeluiden omzette in kruisjes en aantallen -was wonderschoon; veenmosrietland voor een belangrijk deel; de drijvende grond was zo slap dat ik het af en toe best wel griezelig vond; zo slap heb ik het niet eerder meegemaakt. Maar Ab stapte rustig door en ik dus ook.

Na een korte onderbreking met quiche Loraine, waarin Ab zich zodanig verslikte dat ik het ergste vreesde gingen we naar een tweede stuk dat gedomineerd werd door een ongeveer 60 jaar oud natuurlijk ontstaan bos. Daarin nesten van roofvogels; buizerd en havik. We hadden al baltsende kiekendieven gezien; het gaat hier goed met de roofvogels; een goed teken van de ecologische kwaliteit van dit natuurgebied.
Ab bracht mij terug naar het station; ik bedankte hem voor de fantastische natuurervaring van deze ochtend. Later deze dag stuurde hij me de lijst van vogels die hij had waargenomen en waar hij mij ook voor een belangrijk deel van deelachtig gemaakt; hij heeft veel geduld met mij, maar ik vind het buitengewoon moeilijk om vogels te determineren.
Ik was weer lekker vroeg thuis; Roos was naar het oosten des lands voor een concert en een wandeling; Paul Theroux met zijn geweldige beschrijving van China in het jaar 1968 (als ik het goed opmaak uit het boek) trekt mij enorm. Maar na een uurtje heb ik toch nog even een wandelingetje gemaakt door het Houdringhebos en op "ons bankje" wat zitten overpeinzen.